Δεν φταίν΄ οι έγνοιες της ζωής
Και του φριχτού αλάστορα
Οι δόλιες οι προκλήσεις
Που τα΄ άστρο πια δεν βλέπουμε
Τον οδηγό των Μάγων…
Φταίει η δική μας βούληση
Που, είτε θες από ντροπή
Είτε απ΄ τη γύρω μόδα
Την πρόσκληση αρνήθηκε
Να μένουμε κοντά Του.
Κι έτσι μουγγοί καθόμαστε
Στης στάσης το σκοτάδι
Να περιμένουμε άβουλοι
Για της ζωής το τρένο
Κάποτε να περάσει.
Μα να, ήρθε καιρός ξεσηκωμού
-τον φέρνει η Γέννησή Του
Τα λέπια απ΄ τα μάτια μας
να πλύνουμε!
Το φως της Χάρης τ΄ ουρανού
Πάλι να ξαναδούμε
Ημερολόγιο ενός Ταξιτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;