Ανακούφιση. Αυτό
αισθάνθηκαν στα κέντρα αποφάσεων στις Βρυξέλλες όταν την περασμένη
Πέμπτη η Ισλανδία απέσυρε και επισήμως πλέον την αίτησή της για ένταξη
στην Ε.Ε. Και αυτό διότι τα μέτωπα που αντιμετωπίζουν σήμερα είναι τόσο
πολλά, που ουδείς είχε το κουράγιο να ασχοληθεί με άλλο ένα ζήτημα που
αφορά μια χώρα «χαμένη στον Ατλαντικό», με λιγότερους κατοίκους από τη
Μάλτα και ισχνό ΑΕΠ.
Σήμερα, η Ε.Ε. ασχολείται με άλλα, την Ελλάδα, την Ουκρανία, τη
Ρωσία, δεν έχει καιρό για Ισλανδίες. Το «πρόβλημα» με την «ανακούφιση»
των Ευρωπαίων βρίσκεται στα… ψιλά γράμματα: στο γεγονός ότι ουδείς
μοιάζει να προσπαθεί να ερμηνεύσει τη στροφή 180 μοιρών μιας χώρας σαν
την Ισλανδία, που – και εδώ βρίσκεται το ζουμί – δεν μοιάζει σε τίποτα
με τις υπόλοιπες προς ένταξη χώρες.
Εάν ρίξει κάποιος μια ματιά στα κράτη που αγωνιούν να γίνουν μέλη του
«ευρωπαϊκού κλαμπ» καταλαβαίνει πολύ γρήγορα ότι οι λόγοι που τα
οδηγούν σε αυτή τη στρατηγική επιλογή έχουν κυρίως να κάνουν τόσο με
εθνικά συμφέροντα όσο και με εθνικές ανασφάλειες, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται για τη μετέπειτα πορεία τους και τη στάση τους μέσα στην
ένωση.
Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει: από την ΠΓΔΜ, τη
Σερβία, το Κόσοβο, για να μην αναφερθούμε και σε υποψηφιότητες τύπου
Τουρκίας.
Στρατηγική επιλογή
Η Ισλανδία αποφάσισε να επαναφέρει στην πολιτική ατζέντα το θέμα της
ένταξης στην Ε.Ε. όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού (και
βούτηξε) το 2008, έκτοτε, όμως, η οικονομία της πήρε τα πάνω της, η Ε.Ε.
έδωσε «πολλά δείγματα γραφής» για τον (καμία σχέση με τον ισλανδικό)
τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις υπό κατάρρευση οικονομίες της και η
υποψηφιότητά της άρχισε να ακούγεται στους Ισλανδούς ως κακόγουστο
ανέκδοτο.
Αυτό που έκανε τη «διαφορά» στην ισλανδική περίπτωση – και αυτό που,
στην τελική, θα έπρεπε να ανησυχεί τις Βρυξέλλες – είναι ότι η
υποψηφιότητά της αποδείκνυε ότι η Ε.Ε. δεν είναι απλώς μια «λύση
ανάγκης» για εύθραυστες και ευάλωτες δημοκρατίες, για χώρες με
τραυματισμένες οικονομίες ή ακόμη και για χώρες με «προβληματική»
γεωπολιτική θέση.
Η ισλανδική υποψηφιότητα ήταν η απόδειξη ότι η Ε.Ε. μπορεί να
προσελκύσει και «δημοκρατίες – πρότυπο», με πολίτες που απολαμβάνουν ήδη
ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο και που δεν ανησυχούν για τον διεθνή
περίγυρο. Η απόσυρση του ισλανδικού αιτήματος προστίθεται σε αυτήν της
Νορβηγίας το 1994 αλλά και στην επίμονη άρνηση της Ελβετίας όλα αυτά τα
χρόνια, και θα έπρεπε να οδηγεί τις Βρυξέλλες – αλλά και τις λεγόμενες
«μεγάλες δυνάμεις» της Ε.Ε. – να αναρωτηθούν ποιοι και για ποιους λόγους
είναι αυτοί «που βρίσκουν ακόμη ελκυστική» την Ε.Ε.
πηγή 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;