Αποτίναξα τα πατρικά χαλινάρια, δηλαδή την επίβλεψη και καθοδήγηση του Θεού Πατέρα, με ακατάστατο νου συνέζησα με τις κτηνώδεις της αμαρτίας σκέψεις και πράξεις. Όλο μου τον βίο με ασωτίες τον πέρασα, εγώ ο ταλαίπωρος. Δεν είχα τροφή να χορτάσω και με θέριζε η πείνα, η καρδιά μου ήταν άδεια και κάπου – κάπου με την ηδονή των σαρκικών παθών, που προσωρινά ευχαριστούν τον άνθρωπο ζούσα. Αλλά, Πατέρα αγαθέ, μη μου κλείσεις τα φιλάνθρωπα σπλάχνα σου, αλλά άνοιξέ την αγκαλιά σου και δέξου με σαν τον άσωτο υιό και σώσε με.

Ιδιόμελον του Κατανυκτικού Εσπερινού της Κυριακής