Βρέχει σιγά και μια - μια αργοπέφτοντας στο
δρόμο της βροχής οι στάλες, σέρνουν και ρίχνουν
στου πλακόστρωτου τα βούρκα όλες της ζωής τις
ζάλες.
Κι είναι η κάθε στάλα άγιο δάκρυ κάποιας
ψυχούλας πονεμένης, πούρχεται περ' απ' τον
απόκοσμο, ξέπλυμα της ζωής της περασμένης.
Και μοιάζ' η κάθε στάλα μ' άγιο βάλσαμο κάθε
καρδιάς πούναι θλιμμένη, κάθε καρδιάς όπου τη
λύτρωση σ' ουράνιους κόσμους νάβρη περιμένει.
Γ. Βεριτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;