Τὸ ΟΧΙ τὸ ΑΛΗΘΙΝΟ καὶ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Μὲ τὴν ἡγεμονικὴ ἐμφάνιση τοῦ Καρλομάγνου καὶ τὴν αὐτοανακήρυξή του σὲ βασιλιὰ τῆς Ἰταλίας στὰ 774, οἱ Χριστιανικοὶ λαοὶ τῆς δυτικῆς Εὐρώπης (τὰ σημερινὰ κράτη τῆς Γαλλίας, τῆς Γερμανίας, τῆς Αὐστρίας καὶ τῆς Ἰταλίας) ὑποδουλώνονται ὁριστικὰ στοὺς Φραγκοτεύτονες ἐπιδρομεῖς. 

Δυόμισι αἰῶνες μετά, στὰ 1046, τὸ σπαθὶ τῶν ἀπογόνων τοῦ Καρλομάγνου ἀπομακρύνει βιαίως τὸν νόμιμο Ὀρθόδοξο Λατίνο προκαθήμενο τοῦ πατριαρχείου τῆς Ρώμης καὶ ἐγκαθιστᾶ στὸν θρόνο, ἐντελῶς ἀντικανονικά, τὸν πρῶτο πάπα τῆς Φραγκοσύνης. 

Μέχρι τότε, οἱ ἀρχιεπίσκοποι τῆς Ρώμης ἀντιστέκονταν στὶς αἱρετικὲς δοξασίες τῶν Φράγκων κατακτητῶν καὶ διατηροῦσαν ἀκέραιό το ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῆς Ρωμαιοσύνης. Μέχρι τότε, Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἦταν ἐκκλησιαστικῶς ὁμόδοξες καὶ ἡ ἀποστολικὴ διαδοχὴ παρέμενε σὲ....

ὁλόκληρη τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία διασφαλισμένη. 

Ἀπὸ τότε ὅμως καὶ μετά, ἐπεκράτησε στὴν Δύση ἡ παναίρεση τοῦ Φράγκικου παποκαισαρισμοῦ, καθεστὼς ἀπόλυτης δουλείας γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς τοῦ θρόνου τῆς Ρώμης. 

Πρώτη καὶ μοναδικὴ ἀπόπειρα ἀπελευθέρωσης τῶν ὑπόδουλων Ρωμαίων τῆς Φραγκίας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς φραγκικῆς φεουδαρχίας -ἡ ὁποία  ἐκπροσωποῦσε μονάχα τὸ 1,5% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ-  ὑπῆρξε στὰ 1789 ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση.(*) Δυστυχῶς, ὅμως, μὲ τὸ πραξικόπημα τοῦ Ναπολέοντα θάφτηκε ἡ Ρωμαίϊκη ἐπανάσταση καὶ ἐπανῆλθε στὴν ἐξουσία ἡ φράγκικη τάξη – ἡ ἐντελῶς ξένη στὴν συνείδηση τῶν ὑπόδουλων δυτικῶν Ρωμαίων – ἡ ὁποία καὶ ἡγεμονεύει μέχρι καὶ σήμερα. 

Λένε μερικοί, ὅτι ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ ’21 συγγενεύουν. Ναί, ὄντως συγγενεύουν, ἀλλὰ σὲ ποιὸ σημεῖο: Στὸ γεγονὸς ὅτι καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις ἐπαναστατοῦν Ρωμαῖοι ἐναντίον τῶν κατακτητῶν τους. Στὴν Δύση ἐναντίον τῶν Φράγκων καὶ στὴν Ἀνατολὴ ἐναντίον τῶν Ὀθωμανῶν. 

Καὶ οἱ μὲν Ἕλληνες Ρωμηοὶ κατόρθωσαν τότε καὶ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἐνῶ οἱ Ρωμαῖοι τῆς Δύσης συνέχισαν νὰ εἶναι σκλαβωμένοι στοὺς Φράγκους κατακτητές. Στοὺς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι κατάφεραν στὴν συνέχεια νὰ ἀλλοιώσουν ἐντελῶς τὸ Χριστιανικὸ φρόνημα τῶν Ρωμαίων τῆς Λατινικῆς παράδοσης τῆς Δύσης καὶ νὰ ἐπιβάλουν  στὶς κτήσεις τους, τὶς δικές τους κακοδοξίες. 

Ἡ εἰρωνεία εἶναι, ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἐνῶ γλυτώσαμε τότε ἀπὸ τοὺς Τούρκους –τοὺς ὁποίους, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τοὺς εἶχε βάλει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλᾶνε ἀπὸ τοὺς κρυφοδαγκανιάρηδές τους Φράγκους– τώρα, στὰ χρόνια τα δικά μας, κάνουμε τὸ πᾶν, ὥστε νὰ πέσουμε χωρὶς ἀντίσταση στὶς οἰκονομικές, γεωπολιτικές, πολιτισμικές, πνευματικὲς καὶ δογματικὲς παγίδες ποὺ μᾶς στήνουν, λὲς καὶ εἴμαστε τυφλοί.

Τί ἔχουνε νὰ μᾶς προσφέρουν σὲ ἐπίπεδο πολιτισμοῦ, δηλαδὴ σὲ Τρόπο Ζωῆς, οἱ ἀπόγονοί τοῦ Βολταίρου, τοῦ Νίτσε, τοῦ Χίτλερ καὶ τοῦ Μουσολίνι; Τί ἄλλο ἀπὸ τὴν ἀθεΐα τους, τὸ μένος τοὺς τὸ ἄσβεστο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τὰ φεουδαρχικά τους ἰδεώδη καὶ τὸν λαομίσητο παγκοσμίως φασισμό;

Ἡ δική μας, ἡ πατροπαράδοτη, ἡ δοκιμασμένη καὶ ἀνθρωποσώτειρα πολιτισμικὴ πρόταση τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Ἀριστοτέλη, τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, τοῦ Μακρυγιάννη καὶ τοῦ Ἁγιασμένου γέροντα Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτη, τί ἔχει νὰ ζηλέψει ἀπὸ τὴν ’’γυαλάδα’’ τῶν ’’κατορθωμάτων’’ τῆς Φραγκοσύνης, τῶν παιδιῶν τοῦ λεγόμενου Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ;

Μήπως τὴν ’’φιλανθρωπία’’ τῶν ὁπλικῶν συστημάτων τῶν πολεμικῶν τους βιομηχανιῶν ἢ μήπως τὴν ἀπερίγραπτη καὶ ἀνεξάντλητη ἀπανθρωπία τῶν οἰκονομικῶν τους ἐκβιασμῶν;   

Ὁ πολιὸς πατὴρ Γεώργιος Μεταλληνὸς προλογίζοντας τὴν τελευταία ἔκδοση τοῦ βιβλίου, τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, ’’Ἀπολογία Χριστιανική’’,  μεταξύ των ἄλλων γράφει: ’’Μετακαρλομάγνεια Εὐρώπη καὶ Ρωμηοσύνη δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συνυπάρξουν’’.(*)

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, μὲ τὰ ἀδιέξοδα καὶ τὰ δεινὰ ποὺ περνᾶμε, χάνουμε σιγὰ-σιγὰ τὴν ἐμπιστοσύνη μας στοὺς ’’ἑταίρους’’ μας ἀπὸ τὴν Φραγκία καὶ προβληματιζόμαστε ὅλο καὶ περισσότερο γιὰ τὶς μέχρι τοῦδε ἐπιλογές μας. 

Γι’ αὐτὸ καὶ μεγάλη μερίδα, σήμερα, τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ προσδοκᾶ μὲ ἀγωνία τὸν Ἡγέτη ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θὰ πεῖ ἐπιτέλους τὸ ΟΧΙ τὸ ΑΛΗΘΙΝΟ καὶ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΟ σὲ κάθε τί, ποὺ ὑπονομεύει τὴν πνευματική μας ὑπόσταση, τραυματίζει τὸ ἐκκλησιολογικὸ μᾶς φρόνημα, ἀλλοιώνει τὴν συλλογική μας πολιτισμικὴ ταυτότητα καὶ ἀπειλεῖ τὴν ἀσφάλεια καὶ ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδας μας. 

Εἴμαστε ὅμως ἕτοιμοι, ὡς Λαός, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε καὶ νὰ ὑποστηρίξουμε μὲ σοβαρότητα τὸν Φωτισμένο ἐκεῖνον Ρωμηό, ποὺ θὰ σαλπίσει αὐτὸ τὸ ΜΕΓΑ ΟΧΙ στὰ ’’χαρακώματα’’ τῆς καρδιᾶς μας, στὰ σχολεῖα μας, στὶς ἐνορίες καὶ στὶς οἰκογένειές μας; 

Μένει νὰ τὸ ἀποδείξουμε. Καὶ ἐὰν δὲν εἴμαστε, στὸ χέρι μᾶς εἶναι νὰ ἑτοιμαστοῦμε καὶ μάλιστα τὸ γρηγορότερο δυνατόν. 

Πῶς; Γυρίζοντας πρὸς τὰ πίσω καὶ μιμούμενοι τὰ κατορθώματα τῶν Ἁγίων καὶ Ἡρώων μας, κρατώντας ταυτόχρονα σφιχτὰ καὶ μὲ ἀποφασιστικότητα τὸ κομποσκοίνι ’’παρά πόδας’’… 

                                                  

_______________________________________________________

(*) ’’ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ’’, ἔργο τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου.

Προλεγόμενα: π. Γεώργιος Μεταλληνός. Ἐκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, 2015.