«Ο Θεός μας είναι Ισχυρότερος»

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Στην Δύση του πολιτιστικού μαρξισμού έχουμε ένα κυρίαρχο αφήγημα: «φταίει πάντοτε και πρωτίστως η Δύση και μετά όλοι οι άλλοι». Αλλά και όταν φταίνε οι «όλοι άλλοι» δεν φταίνε επί της ουσίας αυτοί, φταίνε οι Δυτικοί που είναι «ιμπεριαλιστές και δολοφόνοι των λαών».
Αυτή η Δυτικής προελεύσεως αντι – Δυτική ιδεολογία βασίζεται στην μεταπολεμική «κουλτούρα της ενοχής» (Guilt Culture) που αποτελεί ένα ψυχολογικό φαινόμενο μίσους για τον Εαυτό (Self – Hating ή Εαυτοφοβία). Φορέας αυτού του φαινομένου ήταν η Νέα Αριστερά στην Αμερική και την Ευρώπη καταγγέλοντας τον «βάρβαρο Δυτικό καπιταλισμό των ιμπεριαλιστικών όπλων» έναντι των «θυμάτων της Μ. Ανατολής». Το ιδεολόγημα αυτό τοποθετήθηκε στις νοητικές διόπτρες όλων των Δυτικών αφού αναπαράγεται διαρκώς από τα ΜΜΕ και διδάσκεται στα σχολεία. Όλοι μας γνωρίζουμε για τις αγριότητες των Σταυροφόρων, αλλά πολλοί λίγοι γνωρίζουν για τις επιθετικές ενέργειες των Μουσουλμάνων που προηγήθηκαν των Σταυροφοριών και το σύνολο των βαρβαροτήτων τους απέναντι στους Χριστιανικούς πληθυσμούς από τον 7ο έως τον 17ο αιώνα.
Οι αντιεπιστημονικές θεωρήσεις της Νέας Αριστεράς υπονοούν, όταν δεν το διακηρύσσουν ευθέως, ότι και η οικονομική καθυστέρηση των κρατών της Μ. Ανατολής είναι απόρροια του Δυτικού επεκτατισμού και εκμετάλλευσης. Κανείς εξ αυτών των αναλυτών όμως δεν αναφέρεται στις αιματηρές ενδοαραβικές και ενδοθρησκευτικές διαμάχες, στην κρίση του μοντέλου του κράτους – επιχειρηματία των υψηλών τιμών πετρελαίου και εμβασμάτων από πρόσφυγες στο οποίο βασίζονται ακόμα τα περισσότερα εκεί κράτη, στην ανελαστικότητα των οικονομικών τους πολιτικών και στην πρόσδεση των πολτικο – στρατιωτικών ελίτ στις αμιγώς πελατειακές σχέσεις και συναλλαγές με ομάδες εγχώριων τραπεζιτών και επιχειρηματιών οικιστικής ανάπτυξης. Αλλά ακόμα και σε χώρες που επιχειρήθηκε κάποιου είδους οικονομικός φιλελευθερισμός, όπως στην Αίγυπτο, αυτό δεν επέφερε και πολιτική ελευθερία αφού οι εγχώριοι επιχειρηματίες φοβούνται τον διεθνή ανταγωνισμό ως ενός είδους διασπάστη των πολιτικοοικονομικών προνομίων τους.
Η ιδεολογία της Νέας Αριστεράς, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, χρειαζόταν επανασύνταξη αλλά και μία νέα δεξαμενή ψηφοφόρων για τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Το νοητικό σχήμα που ανακαλύφθηκε για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν το ιδεολόγημα της Πολυπολιτισμικότητας. Ιστορικό Υποκείμενο της Πολυπολιτισμικότητας ήταν ο Μετανάστης, ιδίως ο Μουσουλμάνος Μετανάστης, περιθωριοποιημένος τόσο από ταξικής όσο και από πολιτισμικής άποψης. Έτσι, η Πολυπολιτισμικότητα κήρυσσε στους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς να αποποιηθούν των εθνικών τους ιδιαιτεροτήτων ενώ την ίδια στιγμή έπρεπε οι μετανάστες να διατηρούν την δική τους πολιτισμική ιδιαιτερότητα όσο προνεωτερική και εάν ήταν (π.χ. ανισότητα των φύλων).
Η στάση όμως αυτή της Δύσης, δεν εκλαμβάνεται από ένα πολύ μεγάλο μέρος του ισλάμ ως ένδειξη ηθικής ανωτερότητας, αλλά ως έκφραση αδυναμίας. Άλλωστε, για την κυρίαρχη ισλαμική θεώρηση, ο Χριστιανισμός είναι μία προγενέστερη, ατελής εκδοχή, μία περίοδος ερέβους και άγνοιας (Jajiliyyah). Αλλά και βέβαια, πολλές επί μέρους θεωρήσεις του πολιτικού ισλάμ είναι ακόμα πιο ακραίες όπως ο «Σαλαφισμός» που πιστεύει ότι οι «αλόθρησκοι» πρέπει να υποταχθούν και μέχρις ότου να γίνει αυτό κάθε στρατιώτης πρέπει να μάχεται μέχρις εσχάτων, ήτοι «τζιχάντ». Τώρα, το πόσο οι άλλες ομάδες του ισλάμ όπως η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι μετριοπαθείς το αφήνω στην δική σας κρίση. Αλλά πάντως, η αναντίρρητη αλήθεια είναι ότι το πολιτικό ισλάμ σε καμμία περίπτωση δεν είναι ενοποιημένο και ότι δεν υφίσταται ουδεμία μέθοδος διακρίβωσης πόσοι και ποιοι από τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Ευρώπη πιστεύουν τί, πολλώ δε μάλλον οι πρόσφυγες που έρχονται μαζικά από την Συρία βρίσκοντας ανοικτά σύνορα και αμφίβολες μεθόδους εξακρίβωσης της ταυτότητάς τους.
Η δικτατορία αυτής της πολιτικής ορθότητας οδήγησε την Ευρώπη να ανοίξει τα σύνορα διάπλατα ούτως ώστε να μην απολογείται κανείς σε κανέναν ότι είναι «ρατσιστής». Η προοπτική των ανοικτών, δίχως ουσιαστικό ελέγχο, συνόρων από τη μία ζώνη Σέγκεν στην άλλη όμως δεν είναι μόνο το όνειρο του κάθε πρόσφυγα, είναι και το όνειρο του κάθε ακραίου ισλαμιστή αναζητώντας τις κατάλληλες συνθήκες σε οποιαδήποτε χώρα τον οποιοδήποτε χρόνο. Η πολιτική ορθότητα που οδηγεί σε αποφυγή οιασδήποτε συζήτησης αλλά και η αφελής πολιτική των ανοικτών συνόρων, απόρροια της πολιτικής ορθότητας, οδήγησαν την Γαλλία να θρηνήσει θύματα. Ήταν βαρύ, αβάσταχτο το κόστος. Θα πρέπει παραταύτα ο καθένας να ρωτήσει σοβαρά τον εαυτό του: «ήταν αναμενόμενο»; Οι τζιχαντιστές στο Παρίσι ούρλιαζαν με μίσος «Αλλάχ Ακμπάρ». Και μπορεί εμείς στην Δύση να πιστεύουμε ότι αυτό σημαίνει «ο Θεός είναι μεγάλος» αλλά για πάρα πολλούς Μουσουλμάνους σημαίνει «Ο Θεός μας είναι μεγαλύτερος από τον δικό σας». Και ενώ πάμπολλα στοιχεία αποδεικνύουν ότι η πολυπολιτισμικότητα στην Γαλλία, την Γερμανία, την Αγγλία και την Σουηδία έχει αποτύχει, ιδίως στην ενσωμάτωση στις Δυτικές αξίες των Μουσουλμανικών πληθυσμών, και, εν μέσω της θηριωδίας στο Παρίσι, δημοσιογράφοι και αναλυτές ανησυχούν εάν θα ενισχυθούν η «ισλαμοφοβία» και τα ακροδεξιά κόμματα. Τρικυμία εν κρανίω.
Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ένα γνήσιο πνευματικό τέκνο της Νέας Αριστεράς, ο Πρόεδρος Ομπάμα δήλωνε με πομπώδες ύφος ότι «η επίθεση στο Παρίσι δεν ήταν απλά μία επίθεση εναντίον των Γάλλων, αλλά μία επίθεση εναντίον όλης της ανθρωπότητας και των οικουμενικών αξιών που μοιραζόμαστε». Σωστά. Δεν ήταν μία επίθεση μόνο εναντίον των Γάλλων. Αλλά δεν ήταν και επίσης μία επίθεση εναντίον όλης της ανθρωπότητας, αλλά ενός κομματιού της. Ενώ αυτοί που μοιράζονται τις «οικουμενικές αξίες» που περιγράφει ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι όλη η οικουμένη, αλλά αντίθετα, αυτές οι αξίες αναβλύζουν από ένα σχετικά μικρό τμήμα αυτής. Όντας κύριος υπεύθυνος για την ανάδυση του ISIS επέκεινα της απόσυρσης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ αλλά και της τραγικά αποτυχημένης «Αραβικής Άνοιξης» που μετετράπη σε Αραβικό εφιάλτη σκέπτεται τώρα ο Μπαράκ Ομπάμα να διαπραγματευτεί ένα «ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα» με το Ιράν. Δεν θέλω κάν να σκέπτομαι ότι θα προχωρήσει άλλη μία τέτοια αυτοκαταστροφική ενέργεια και μετά από τις συνεχόμενες ανακατατάξεις στην Μ. Ανατολή να τύχει να πέσουν στα χέρια ακραίων στοιχείων πυρηνικά όπλα. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
Τρίαντα χρόνια τώρα, οι Δυτικοί μάθαμε να σιωπούμε απέναντι στην πολιτική ορθότητα που μας επεβλήθη. Τριάντα χρόνια τώρα, διδαχθήκαμε ότι «επήλθε το τέλος της ιστορίας» μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Πάσης φύσεως εχθροί, εντός και εκτός τειχών δεν συμμερίζονται την αφέλειά μας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η απελευθέρωση από τις αυταπάτες και τους καταστατικούς μύθους της Νέας Αριστεράς, η επιβαλλόμενη πολιτική ορθότητα της οποίας μας οδήγησε σε ένα καθεστώς ιδιότυπης ιεράς εξέτασης απέναντι στους πάσης φύσεως διαφωνούντε. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου διαφάνηκαν στο Παρίσι. Χρειαζόμαστε πολιτισμική αυτοπεποίθηση και όχι εαυτοφοβία. Οι προνεωτερικοί εχθροί έχουν τους μετανεωτερικούς αριθμούς μας. Καιρός να τους επιστρέψουμε την κλήση.
*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων, Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών, MSc Cardiff University, Institute of Chartered Shipbrokers.
πηγή