Το Μήνυμα
«΄Οχι, δεν θα έχετε το μίσος μου», είναι το μήνυμα που στέλνει
στους τρομοκράτες του Isis, με ανοιχτή επιστολή, ένας γάλλος
δημοσιογράφος που έχασε τη γυναίκα του στην σφαγή του Bataclan.
Είναι ο δημοσιογράφος Antoine Leiris του France Bleu και την ανοιχτή επιστολή που ανέβασε στο Facebook αναδημοσιεύει η Libération:
«Την Παρασκευή το βράδυ κλέψατε τη ζωή ενός εξαιρετικού πλάσματος, την αγάπη της ζωής μου, τη μητέρα του γιου μου αλλά δεν έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να το μάθω, είστε νεκρές ψυχές. Αν ο Θεός για τον οποίο σκοτώνετε τυφλά μας έκανε κατ' εικόνα του, κάθε σφαίρα στο σώμα της γυναίκας μου ήταν μια πληγή στην καρδιά του.
Οπότε όχι, δεν θα σας κάνω το δώρο να σας μισήσω. Το θέλετε, το γυρεύετε ,βεβαίως, το μίσος μου, αλλά το να απαντήσεις στο μίσος με οργή θα σήμαινε να κάνουμε υποχώρηση σε αυτήν ακριβώς την άγνοια που σας έκανε αυτό που είστε. Θέλετε να φοβάμαι, θέλετε να κοιτάζω τους συμπολίτες μου καχύποπτα, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια. Χάσατε. Μόνοι σας παίζετε.
Την είδα σήμερα το πρωί. Τέλος πάντων… μετά από νύχτες και ημέρες αναμονής. Ήταν τόσο όμορφη όσο όταν έφυγε την Παρασκευή βράδυ, τόσο όμορφη όσο όταν την ερωτεύτηκα σαν τρελός πριν 12 και παραπάνω χρόνια. Φυσικά είμαι συντετριμμένος από τη θλίψη, σας παραχωρώ αυτή τη μικρή νίκη, αλλά θα είναι σίγουρα μικρής διάρκειας. Ξέρω ότι θα μας συνοδεύει κάθε μέρα και ότι θα συναντηθούμε στον παράδεισο των ελεύθερων ψυχών όπου ποτέ δε θα έχετε πρόσβαση.
Είμαστε δύο, ο γιος μου κι εγώ, αλλά είμαστε πιο δυνατά απ' όλες τις στρατιές του κόσμου. Δεν έχω καθόλου χρόνο να σας αφιερώσω, πρέπει να συναντήσω τον Μελβίλ που ξυπνάει από τη σιέστα του. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει το απογευματινό, όπως κάθε μέρα, και μετά θα πάμε να παίξουμε όπως κάθε μέρα και όλη του τη ζωή αυτό το μικρό αγόρι θα σας κάνει την προσβολή να είναι χαρούμενος και ελεύθερος. Γιατί όχι, δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος».
(* Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομιδης)
πηγή
Είναι ο δημοσιογράφος Antoine Leiris του France Bleu και την ανοιχτή επιστολή που ανέβασε στο Facebook αναδημοσιεύει η Libération:
«Την Παρασκευή το βράδυ κλέψατε τη ζωή ενός εξαιρετικού πλάσματος, την αγάπη της ζωής μου, τη μητέρα του γιου μου αλλά δεν έχετε το μίσος μου. Δεν ξέρω ποιοι είστε και δεν θέλω να το μάθω, είστε νεκρές ψυχές. Αν ο Θεός για τον οποίο σκοτώνετε τυφλά μας έκανε κατ' εικόνα του, κάθε σφαίρα στο σώμα της γυναίκας μου ήταν μια πληγή στην καρδιά του.
Οπότε όχι, δεν θα σας κάνω το δώρο να σας μισήσω. Το θέλετε, το γυρεύετε ,βεβαίως, το μίσος μου, αλλά το να απαντήσεις στο μίσος με οργή θα σήμαινε να κάνουμε υποχώρηση σε αυτήν ακριβώς την άγνοια που σας έκανε αυτό που είστε. Θέλετε να φοβάμαι, θέλετε να κοιτάζω τους συμπολίτες μου καχύποπτα, να θυσιάσω την ελευθερία μου για την ασφάλεια. Χάσατε. Μόνοι σας παίζετε.
Την είδα σήμερα το πρωί. Τέλος πάντων… μετά από νύχτες και ημέρες αναμονής. Ήταν τόσο όμορφη όσο όταν έφυγε την Παρασκευή βράδυ, τόσο όμορφη όσο όταν την ερωτεύτηκα σαν τρελός πριν 12 και παραπάνω χρόνια. Φυσικά είμαι συντετριμμένος από τη θλίψη, σας παραχωρώ αυτή τη μικρή νίκη, αλλά θα είναι σίγουρα μικρής διάρκειας. Ξέρω ότι θα μας συνοδεύει κάθε μέρα και ότι θα συναντηθούμε στον παράδεισο των ελεύθερων ψυχών όπου ποτέ δε θα έχετε πρόσβαση.
Είμαστε δύο, ο γιος μου κι εγώ, αλλά είμαστε πιο δυνατά απ' όλες τις στρατιές του κόσμου. Δεν έχω καθόλου χρόνο να σας αφιερώσω, πρέπει να συναντήσω τον Μελβίλ που ξυπνάει από τη σιέστα του. Είναι μόλις 17 μηνών, θα φάει το απογευματινό, όπως κάθε μέρα, και μετά θα πάμε να παίξουμε όπως κάθε μέρα και όλη του τη ζωή αυτό το μικρό αγόρι θα σας κάνει την προσβολή να είναι χαρούμενος και ελεύθερος. Γιατί όχι, δεν θα έχετε ούτε το δικό του μίσος».
(* Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομιδης)
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;