Τυφλοὶ ὁδηγοί

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

ΣΤΗ σύγχρονη κοινωνία βλέπουµε δύο κόσµους, ἤ ἀκριβέστερα ὁ λαός καθοδηγεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού ἀνήκουν σέ δύο διαφορετικούς καί ἀντίθετους κόσµους καί γίνεται προσπάθεια ποιοί θά ἐπηρεάσουν περισσότερους,

γιά νά τούς ἐντάξουν στίς δικές τους ἐπιδιώξεις καί στή συνέχεια νά τούς χρησιµοποιήσουν ἰδιοτελῶς, γιά νά µή πῶ νά τούς ἐκµεταλλευτοῦν µέ πολλούς τρόπους. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀσκοῦν µεγάλη ἐπίδραση στόν ἁπλό λαό, διαµορφώνουν συνειδήσεις καί προβάλλουν ἦθος µέ βάση τίς παραδόσεις ἤ µέ βάση τήν ἄρνησή τους.

Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν σταθερές ἀρχές, «µέ βαθιές ρίζες στό παρελθόν καί ἔντονη παρουσία στό παρόν». ∆έν δέχονται τίς εὔκολες καί ὕποπτες µεταβολές, ὑπερασπιζόµενοι τό ἔργο πού οἱ προηγούµενοι ἄφησαν. Συνήθως «ἀποτελοῦν ἐγγύηση καί ἐχέγγυο γιά µιά σταθερή πορεία» (Ἀθανα- σίου Ἰ. ∆εληκωστοπούλου, Ὀρθοδοξία. Ἡ σύγχρονη πρόκληση, Ἀθήνα 1986, σελ.22). Στή σηµερινή γλώσσα αὐτοί χαρακτηρίζονται συντηρητικοί καί θεωροῦνται ἀναχρονιστικοί, πού ἀδυνατοῦν νά παρακολουθήσουν τίς ἐξελίξεις καί τούς ρυθµούς τῆς ἐποχῆς.

Ἀπό τήν ἄλλη µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται γιά ἕνα καλύτερο κόσµο, ἔχοντας ὡς πηγή ἔµπνευσης τίς διάφορες ἰδέες καί προτάσεις τῆς ποικιλόµορφης ἀριστερᾶς καί οἱ ἴδιοι αὐτοχαρακτηρίζονται προοδευτικοί. ∆έν ἔχουν ἠθικές ἀρχές οὔτε καί σταθερές πρακτικές. Συνήθως ἀναζητοῦν, πειραµατίζονται, ἐπιδιώκουν κοινωνικές µεταβολές καί µετασχηµατισµούς. Τούς περισσεύει ἡ θεωρία καί τούς λείπει ἡ πράξη. Εἶναι ἀνεύθυνοι, δέν ὑπερασπίζονται τίς παραδόσεις καί φυσικά δέν ἐµπνέουν µεγάλη καί σταθερή ἐµπιστοσύνη στό λαό. Κάνουν ὅµως πολύ θόρυβο γύρω ἀπό τό ὄνοµά τους καί θεωροῦν ἀποτελεσµατικό µέσο στούς σκοπούς τους τήν πληθωρική χρήση τοῦ πολιτισµοῦ, γιατί πιστεύουν ὅτι µόνο ἔτσι θά κάνουν τήν κοινωνία εὐτυχισµένη! Ἐνῶ στήν πραγµατικότητα «εἶναι οὐραγοί, ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι πρωτοποροῦν»!

Συγκρίνοντας τίς δύο αὐτές κατηγορίες ἀνθρώπων εὔκολα διαπιστώνουµε ὅτι ἡ πρώτη ὑπερέχει κατά πολύ ἀπό τή δεύτερη. Ἐκεῖ ὑπάρχει µιά ὡριµότητα καί γνώση, ἐνῶ στή δεύτερη ὑπάρχει ἄγνοια καί ἐπιπολαιότητα. Ἡ στάση τῶν πρώτων ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία εἶναι προσεκτική καί συχνά τήν ὑποστηρίζουν. Ἐνῶ οἱ δεύτεροι διάκεινται δυσµενῶς καί τήν κρίνουν µέ πάθος. Ἄν µποροῦσαν νά τήν ἐξαλείψουν, θά τό ἀποτολµοῦσαν. Γνωρίζουν ὅµως ὅτι ὑπάρχει πλῆθος λαοῦ πού τή σέβεται καί γι᾿ αὐτό τήν ἀντιµετωπίζουν µέ σιωπή καί ἀνοχή. Οἱ δύο αὐτές κατηγορίες ἀνθρώπων πού ἐπηρεάζουν τό λαό, συχνά ἔρχονται σέ ἀντιπαραθέσεις καί συγκρούσεις. Τό βλέ- πουµε στά παράθυρα τῆς τηλεόρασης, ὅπου «διαλέγονται» µονολογοῦντες, χωρίς ἐπιχειρήµατα καί στοιχειώδη εὐγένεια. Ἐπιµένουν στίς ἀπόψεις τους, γιατί νοµίζουν ὅτι µόνο αὐτοί µποροῦν νά λύσουν τά προβλήµατα τοῦ χειµαζόµενου λαοῦ. Καί αὐτό δείχνει τήν πνευµατική τους ἀνωριµότητα καί ἀποδεικνύει τήν ἔλλειψη ἤθους.

πηγή