Δεν μπορεί κάποιος να ζητάει θυσίες από τους άλλους, όταν δεν θέτει τον ίδιο του τον εαυτό στο θυσιαστήριο
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟ
«Είχε φέρει μαζί του τεράστιες ποσότητες τροφίμων και οργάνωσε αμέσως συσσίτια για να θρέψει όσους πέθαιναν από την πείνα. Εργαζόταν σκληρά και ακατάπαυστα για να βάλει γερά και δίκαια θεμέλια στο ανύπαρκτο ακόμη κράτους. Η λάμπα του δωματίου του έσβηνε στις 4 μετά τα μεσάνυχτα και άναβε ξανά στις 7 το πρωί. Είχε αδυνατίσει φοβερά από τον κόπο και τις κακουχίες. Ο γιατρός τού είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απάντησε αποφασιστικά: "Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει" έγραφε η Γενική Εφημερίς της Κυβερνήσεως».
Ελένη Ε. Κούκκου, «Ιωάννης Α. Καποδίστριας - Ρωξάνδρα Σ. Στούρτζα. Μια ανεκπλήρωτη αγάπη», εκδόσεις Πατάκη, σελ. 574.
Αν δει κάποιος την ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 με την απόσταση ασφαλείας που χαρίζουν οι αιώνες, μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το έθνος μας ανταμείφθηκε από τον Θεό για τους πολυαίμακτους αγώνες του με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ηταν η μεγάλη ευκαιρία μας να ορθοποδήσουμε υλικά και πνευματικά και να ξεκινήσουμε πάλι να υφαίνουμε το νήμα του πολιτισμού μας, το οποίο κόπηκε με τον εγκιβωτισμό μας στην οθωμανική σαρκοφάγο. Η πολυδιάστατη δράση του ανδρός, η ευφυΐα του, η βαθιά πίστη του στον Θεό, οι διεθνείς διασυνδέσεις και ο ανυποχώρητος πατριωτισμός του ήταν οι εγγυήσεις ενός ανεκτίμητου εθνικού κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να συγκεντρωθεί, αν οι Αγγλογάλλοι που οργάνωσαν τη δολοφονία του δεν έβρισκαν πρόθυμα προδοτικά χέρια Ελλήνων που συμμετείχαν στη διάπραξη αυτού του ανοσιουργήματος.
Αυτή η μυθική, άφθαρτη, ιδεατή και όμως τόσο αληθινή και «γήινη» προσωπικότητα αποπειράθηκε όχι μόνο να δημιουργήσει κράτος εκεί όπου υπήρχαν ερείπια, αλλά και να διδάξει όπου υπήρχε αμάθεια. Ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να δώσει μαθήματα ήθους, ευνομίας και προσαρμογής τού ενός στις ανάγκες του συνόλου ήταν ο μοναδικός τον οποίο μετέρχονται όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται κατά καιρούς σε θέσεις ευθύνης: το προσωπικό του παράδειγμα. Δεν μπορεί κάποιος να ζητάει θυσίες από τους άλλους, υπομονή, περισσότερη προσπάθεια και εμπιστοσύνη στους σχεδιασμούς του, όταν δεν θέτει τον ίδιο του τον εαυτό στο θυσιαστήριο. Δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία προσανατολισμένη στο κοινό καλό, όταν ο ενάρετος κυβερνήτης δεν έχει επίγνωση της μοίρας του - και αυτή είναι η αναπόφευκτη αλλά συνειδητή αυτοθυσία.
Δέον και υπάρχον
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ευλόγησε τον τόπο ακολουθώντας τα χνάρια του Σωκράτη. Τα λόγια δεν είναι σπουδαία, αν δεν συνοδεύονται από ισοβαρείς... αβαρίες εκείνου που ομιλεί. Η συμπεριφορά του πρώτου (και μακράν καλύτερου) Κυβερνήτη της χώρας απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό και τα βαρύτατα καθηκόντά του αποτελεί μια έμμεση αλλά η ηχηρότατη κατακραυγή των πράξεων και των παραλείψεων των ανάξιων επιγόνων του.
Ο λαός μας γνωρίζει, ακόμα κι αν δεν έχει τη σχετική βιβλιογραφία που αφορά την περίοδο Καποδίστρια, ότι ο Κυβερνήτης αναλώθηκε για να γλιτώσει τον λαό από την πείνα και την αναρχία, αλλά και για να περισώσει ό,τι είχε μείνει από εθνική κυριαρχία. Ο βίος, η πολιτεία του, οι απόψεις και οι αποφάσεις αυτού του αγίου της πολιτικής δεν διδάσκονται στους Ελληνες, διότι θα γίνουν συγκρίσεις. Το δέον θα φωτοβολήσει τόσο πολύ, που το υπάρχον θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Πόσο θα άντεχε ένα ξενόδουλο και αρλεκίνικο σύστημα μαφιόζικης εξουσίας, που αφήνει άστεγους, πένητες κι απελπισμένους Ελληνες, αν οι πολίτες μάθαιναν ότι υπήρξε Ηγέτης που υποθήκευσε τα σπίτια και τα χωράφια του για να ταΐσει τα παιδιά; Στο μνημειώδες έργο της Ε. Κούκκου για τον Καποδίστρια και τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Ρωξάνδρα Στούρτζα διαβάζουμε: «Δύο φορές η Βουλή των Ελλήνων και η Γερουσία ενέκριναν και ψήφισαν μισθό ανάλογο με το αξίωμά του, όπως είχαν υποχρέωση. Και ο Κυβερνήτης αρνήθηκε κατηγορηματικά και τις δυο φορές να τον δεχθεί, καθώς γνώριζε την τρομερή οικονομική κατάσταση του εθνικού ταμείου. Δεν θα διστάσει δε να υποθηκεύσει ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του της Κέρκυρας στον πάμπλουτο Λάζαρο Κουντουριώτη "αντί δέκα χιλιάδων ταλλήρων", προκειμένου να φέρει τρόφιμα από την Ιταλία και να σώσει τον λαό του Ναυπλίου από τον εφιάλτη της φοβερής πείνας. Και κυρίως τα παιδιά».
πηγή
ΑΠΟ ΤΟΝ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟ
«Είχε φέρει μαζί του τεράστιες ποσότητες τροφίμων και οργάνωσε αμέσως συσσίτια για να θρέψει όσους πέθαιναν από την πείνα. Εργαζόταν σκληρά και ακατάπαυστα για να βάλει γερά και δίκαια θεμέλια στο ανύπαρκτο ακόμη κράτους. Η λάμπα του δωματίου του έσβηνε στις 4 μετά τα μεσάνυχτα και άναβε ξανά στις 7 το πρωί. Είχε αδυνατίσει φοβερά από τον κόπο και τις κακουχίες. Ο γιατρός τού είπε να βελτιώσει λίγο την τροφή του, ήταν επείγουσα ανάγκη για την υγεία του. Κι εκείνος απάντησε αποφασιστικά: "Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει" έγραφε η Γενική Εφημερίς της Κυβερνήσεως».
Ελένη Ε. Κούκκου, «Ιωάννης Α. Καποδίστριας - Ρωξάνδρα Σ. Στούρτζα. Μια ανεκπλήρωτη αγάπη», εκδόσεις Πατάκη, σελ. 574.
Αν δει κάποιος την ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 με την απόσταση ασφαλείας που χαρίζουν οι αιώνες, μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι το έθνος μας ανταμείφθηκε από τον Θεό για τους πολυαίμακτους αγώνες του με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ηταν η μεγάλη ευκαιρία μας να ορθοποδήσουμε υλικά και πνευματικά και να ξεκινήσουμε πάλι να υφαίνουμε το νήμα του πολιτισμού μας, το οποίο κόπηκε με τον εγκιβωτισμό μας στην οθωμανική σαρκοφάγο. Η πολυδιάστατη δράση του ανδρός, η ευφυΐα του, η βαθιά πίστη του στον Θεό, οι διεθνείς διασυνδέσεις και ο ανυποχώρητος πατριωτισμός του ήταν οι εγγυήσεις ενός ανεκτίμητου εθνικού κεφαλαίου, το οποίο θα μπορούσε να συγκεντρωθεί, αν οι Αγγλογάλλοι που οργάνωσαν τη δολοφονία του δεν έβρισκαν πρόθυμα προδοτικά χέρια Ελλήνων που συμμετείχαν στη διάπραξη αυτού του ανοσιουργήματος.
Αυτή η μυθική, άφθαρτη, ιδεατή και όμως τόσο αληθινή και «γήινη» προσωπικότητα αποπειράθηκε όχι μόνο να δημιουργήσει κράτος εκεί όπου υπήρχαν ερείπια, αλλά και να διδάξει όπου υπήρχε αμάθεια. Ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε να δώσει μαθήματα ήθους, ευνομίας και προσαρμογής τού ενός στις ανάγκες του συνόλου ήταν ο μοναδικός τον οποίο μετέρχονται όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται κατά καιρούς σε θέσεις ευθύνης: το προσωπικό του παράδειγμα. Δεν μπορεί κάποιος να ζητάει θυσίες από τους άλλους, υπομονή, περισσότερη προσπάθεια και εμπιστοσύνη στους σχεδιασμούς του, όταν δεν θέτει τον ίδιο του τον εαυτό στο θυσιαστήριο. Δεν μπορεί να υπάρξει εξουσία προσανατολισμένη στο κοινό καλό, όταν ο ενάρετος κυβερνήτης δεν έχει επίγνωση της μοίρας του - και αυτή είναι η αναπόφευκτη αλλά συνειδητή αυτοθυσία.
Δέον και υπάρχον
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ευλόγησε τον τόπο ακολουθώντας τα χνάρια του Σωκράτη. Τα λόγια δεν είναι σπουδαία, αν δεν συνοδεύονται από ισοβαρείς... αβαρίες εκείνου που ομιλεί. Η συμπεριφορά του πρώτου (και μακράν καλύτερου) Κυβερνήτη της χώρας απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό και τα βαρύτατα καθηκόντά του αποτελεί μια έμμεση αλλά η ηχηρότατη κατακραυγή των πράξεων και των παραλείψεων των ανάξιων επιγόνων του.
Ο λαός μας γνωρίζει, ακόμα κι αν δεν έχει τη σχετική βιβλιογραφία που αφορά την περίοδο Καποδίστρια, ότι ο Κυβερνήτης αναλώθηκε για να γλιτώσει τον λαό από την πείνα και την αναρχία, αλλά και για να περισώσει ό,τι είχε μείνει από εθνική κυριαρχία. Ο βίος, η πολιτεία του, οι απόψεις και οι αποφάσεις αυτού του αγίου της πολιτικής δεν διδάσκονται στους Ελληνες, διότι θα γίνουν συγκρίσεις. Το δέον θα φωτοβολήσει τόσο πολύ, που το υπάρχον θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Πόσο θα άντεχε ένα ξενόδουλο και αρλεκίνικο σύστημα μαφιόζικης εξουσίας, που αφήνει άστεγους, πένητες κι απελπισμένους Ελληνες, αν οι πολίτες μάθαιναν ότι υπήρξε Ηγέτης που υποθήκευσε τα σπίτια και τα χωράφια του για να ταΐσει τα παιδιά; Στο μνημειώδες έργο της Ε. Κούκκου για τον Καποδίστρια και τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Ρωξάνδρα Στούρτζα διαβάζουμε: «Δύο φορές η Βουλή των Ελλήνων και η Γερουσία ενέκριναν και ψήφισαν μισθό ανάλογο με το αξίωμά του, όπως είχαν υποχρέωση. Και ο Κυβερνήτης αρνήθηκε κατηγορηματικά και τις δυο φορές να τον δεχθεί, καθώς γνώριζε την τρομερή οικονομική κατάσταση του εθνικού ταμείου. Δεν θα διστάσει δε να υποθηκεύσει ολόκληρη τη μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία του της Κέρκυρας στον πάμπλουτο Λάζαρο Κουντουριώτη "αντί δέκα χιλιάδων ταλλήρων", προκειμένου να φέρει τρόφιμα από την Ιταλία και να σώσει τον λαό του Ναυπλίου από τον εφιάλτη της φοβερής πείνας. Και κυρίως τα παιδιά».
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;