Η αλλαγή του χρόνου είναι μία στιγμιαία ανικανοποίητη φυγή του χρόνου
προς την επόμενη στιγμή, ενώ η προηγούμενη στιγμή είναι ζωντανή. Ένα
δευτερόλεπτο αρκεί για να μεταπηδήσει η αίσθηση του ανεκπλήρωτου στην
πλήρωση του ρόλου που έρχεται να διαδραματίσει μία νέα ημερολογιακά
συνάντηση.
Το ερώτημα που διαγράφεται παραπάνω είναι αστείο. Μπορείς να γνωρίζεις
την ποιότητα και τα «συστατικά» της σημερινής ημέρας (τα γεγονότα, τις
στιγμές της), δεν μπορείς ως να έχεις όχι πλήρη αλλά έστω την ελάχιστη
γνώση της αυριανής ημέρας. Αυτό είναι κάτι που αύριο θα το γνωρίζουμε,
κάτι που αύριο θα το βιώσουμε. Σαν στιγμές, σαν αλήθεια, σαν κατάσταση,
σαν ενάργεια.
Η αίσθηση που υπάρχει σχετικά με την παροδικότητα και τη διαχρονικότητα,
αφήνει πληγές στο γυμνό σώμα ψυχής του σύγχρονου ειδικά ανθρώπου. Και
χρησιμοποιούμε τον όρο «σύγχρονος» όχι για να συγκρίνουμε την ανθρώπινη
υπόσταση και την έννοια του προσώπου στο παρελθόν και στις μέρες μας,
αλλά για να εστιάσουμε στη εύθραυστη πραγματικότητα που γεννά η
αλλοτριωμένη προοπτική των ημερών. Ημερών πικρών, λύπης, πένθους,
απούσης της πνευματικής διαύγειας που μπορεί να επιτρέψει με άνεση την
«εισβολή» της αγιοσύνης στους ανθρώπινους προσανατολισμούς.
Η υφή του κόσμου και η γεύση των ηδονών που επαναλαμβάνονται και χωρίς όρια
ξεγυμνώνουν την ψυχή του ανθρώπου και τον κάνουν πιο φτωχό σε
συναισθήματα, πολιορκεί τη γέννηση κάθε τι νέου πνευματικού στοιχείο της
φύσης που αναδύεται από την ζώσα εκκλησιαστική ζωή και που αποτελεί
ανόθευτη, αναλλοίωτη και αιώνια εμπειρία βιωμάτων και ζωής για τον
άνθρωπο της σύγχρονης κουλτούρας. Είναι σίγουρο πως για έναν αδιάφορο
άνθρωπο που δεν πρωταγωνιστεί στη ζωή της ζωής του και στη ζωή της
κτίσης, η αυριανή ημέρα δεν θα διαφέρει από τη σημερινή. Όπως και η
τελευταία μέρα του ερχόμενου έτους από την αυριανή ή χθεσινή κ.ο.κ.
Εξαρτάται κάθε άνθρωπος τι θέλει να βάλει στην ιστορική πορεία του χρόνου ως
πινελιά διαμορφωτική και ανάλογη του ρόλου που ο ίδιος καλείται να
διαδραματίσει. Ένας άνθρωπος βαριέται και το σήμερα και την επόμενη μέρα
και όλες τις μέρες. Ένας χριστιανός ως μέτοχος της αέναης κίνησης προς
την ετερότητα που μοιάζει απλησίαστη και απρόσιτη, αλλά ενσαρκώνεται ως
κάτι που δεν του ανήκει αλλά κατά χάριν τον κάνει Θεό, δεν μονάζει σε
απέραστα λεπτά. Αντίθετα η ιδιοσυγκρασία του που έχει μάθει να μυρίζει
Θεό και να ζει Θεό, δεν του δίνει την πολυτέλεια να επαναπαύεται στην
αταραξία και στη στωικότητα εκείνου που γεννά το αδημιούργητο και εύκολα
προσπελάσιμο.
Για έναν άνθρωπο του Θεού όλες οι μέρες είναι Γέννηση, Σταύρωση και Ανάσταση. Από
τα μάτια της χωμάτινης ζωής του περνάει με ταχύτητα ο ανεκπλήρωτος
πόθος που δημιουργείται στην πλειοψηφία όσων αγνοούν τον Θεό από τη ζωή
τους και δεν Του επιτρέπουν να εισέλθει στο βάθος των ψυχών τους. Κάθε
μέρα η αγία μας Εκκλησία δίνει δυνατότητες, δίνει κλειδιά στον άνθρωπο,
τα Ιερά της Μυστήρια και τις Ιερές της Ακολουθίες που είναι η απαραίτητα
ανάσα για τον άνθρωπο. Εσπερινός, Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Ευχαριστιακή
Σύναξη, Ιερό Ευχέλαιο, Αγιασμός, όλες αυτές οι μυστηριακές χαρές δεν
αδειάζουν την ψυχή του ανθρώπου. Δεν την αφήνουν μόνη. Δεν τον κάνουν να
νιώθει άδειος. Δεν μετατρέπουν τη ζωή του σε μία ανιαρή υπόθεση αλλά σε
μία πλήρωση αγιαστική. Ηδονή κοινωνίας με τον Θεό.
Ο Χριστός σήμερα, που ξημέρωσε η νέα χρονιά και όλες τις μέρες δεν είναι ένας άλλος Χριστός.
Είναι ο Ίδιος Χριστός μέσα στο χρόνο που γεννάται και σταυρώνεται στο
λειτουργικό «σήμερον». Άχρονο και χρονικό. Άσαρκο και σαρκούμενο.
«᾿Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας». Ενώ όλα
αλλάζουν ο Χριστός δεν αλλάζει. Ο πόθος, ο έρωτας, η αγάπη για τον Θεό
φλέγονται και βαδίζουν στην οδό του Παραδείσου, που δεν είναι ουτοπία,
μήτε ποιητικός καημός, μα ωραιότητα και ευλογία.
το στειλε το mail
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;