O Mark Bustos είναι μόλις 30 ετών και όμως καταξιωμένος κομμωτής σε κυριλέ μεγάλο κομμωτήριο της Νέας Υόρκης που αγαπούν οι επώνυμοι. Τις καθημερινές δουλεύει ανάλογα την πελατεία του μαγαζιού, τις Κυριακές όμως ξεπετάει στάνταρ καμιά δεκαριά άτομα και μάλιστα μόνος του. Γιατί τις Κυριακές, στα ρεπό του δηλαδή, ο Bustos παίρνει τους δρόμους με το βαλιτσάκι του και χαρίζει κουρέματα σε όσους έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να πληρώσουν. Δηλώνει ότι πλησιάζει τους άγνωστους σε αυτόν άστεγους λέγοντάς τους «Θέλω να κάνω κάτι καλό για σένα σήμερα» και αφού τους ξυρίσει, τους κουρέψει, τους χτενίσει και τους φροντίσει, τους βγάζει και μία φωτογραφία. Οι φωτογραφίες ανεβαίνουν στον λογαριασμό του στο Instagram, όπως επίσης ανεβαίνουν εκεί και οι αναγγελίες για τα ταξίδια του. Γιατί δεν του φτάνει μόνο η ΝΥ στην οποία ζει και εργάζεται αλλά κάθε τόσο βρίσκει αφορμές να ταξιδέψει εντός και εκτός ΗΠΑ και να δωρίσει κουρέματα και εκεί.
«Θέλω να κάνω κάτι καλό για σένα σήμερα»
Μπορεί στο κομμωτήριο που εργάζεται ο Bustos (Three Squares Studios)
να μην σου ακουμπάνε ούτε τρίχα με λιγότερο από 150 ευρώ και καμιά φορά
- αν είσαι τυχερός - να έχεις τη Nora Jones ή τον Marc Jacobs στην
διπλανή καρέκλα, αλλά ο ίδιος δεν χτένιζε πάντα αυτούς. Ξεκίνησε από
πιτσιρικάς, στο πατρικό του στο New Jersey, όταν κούρευε τους κολλητούς
του στο γκαράζ για να τσεπώσουν τα χρήματα που τους έδιναν οι γονείς για
τον κουρέα. Έτσι, αυτοδίδακτος και με έντονη την διάθεση της
προσφοράς, βρέθηκε επαγγελματίας στη Νέα Υόρκη. Η ιδέα να χαρίζει
κουρέματα, ξεκίνησε το 2012 όταν βρέθηκε στις Φιλιππίνες για να δει την
οικογένειά του. Θέλησε να προσφέρει στα πιτσιρίκια που συνάντησε εκεί,
νοίκιασε μία καρέκλα από έναν κουρέα και τα διάφορα αξεσουάρ που
χρειαζότανε και ανανέωσε το λουκ αγνώστων παιδιών. «Το συναίσθημα ήταν
απίθανο, αποφάσισα να φέρω όλη αυτήν την θετική ενέργεια πίσω στη Νέα
Υόρκη», είπε σε μία συνέντευξή του αργότερα.
Γενικά είναι πολύ ενεργός στα social media και
μαζεύει και χορηγίες online αλλά πάντα ο στόχος του είναι να εμπνεύσει
και να ξεσηκώσει συναδέλφους του να κάνουν το ίδιο. Το σύνθημά του που
το έχει καθιερώσει και σαν hashtag στο Intagram είναι
#BeAwesomeToSomebody και αυτό καλεί όλους να κάνουν. Σε μία δημοσίευσή
του μάλιστα γράφει ότι σε πολλούς που τον ρωτούν πως μπορούν να
βοηθήσουν τους απαντά: «Δεν με έχετε ανάγκη! Ο καλύτερος τρόπος να με
βοηθήσετε είναι να βγείτε εκεί έξω και να βρείτε τα αδέρφια μας που
είναι λιγότερο τυχερά από εμάς και να προσφέρετε». Δεν είναι και τυχαίο
ότι πάντα επιδιώκει να γίνονται όλα δημόσια, σε ανοιχτούς χώρους γιατί,
όπως λέει, ελπίζει η σκηνή της προσφοράς του να αποτελέσει πηγή
έμπνευσης και για άλλους περαστικούς από το σημείο.Σε πολλές γειτονιές της Νέας Υόρκης, ξέρει τους άστεγους με τα μικρά τους ονόματα, ξέρει τα κουτσομπολιά, τα γκομενικά και τις ιστορίες τους. Πολλές από τις φωτογραφίες που ανεβάζει στον λογαριασμό του συνοδεύονται από στοιχεία, εμπειρίες ή φράσεις των «μοντέλων» του που δεν βαριέσαι ποτέ να διαβάζεις. Άλλο αγαπημένο του φωτογραφικό παιχνίδι είναι η απεικόνιση του «πριν» και του «μετά» για να δείξει πόσο εύκολα μεταμορφώνεται κάποιος και πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει και η ψυχολογία των άλλων απέναντί του αλλά – κυρίως – η δική του ψυχολογία και αυτοπεποίθηση.
Justin, 31 ετών. Είναι από το Λος Άντζελες, ζει άστεγος στο Ντάλας. Κατατάχτηκε στον στρατό στα 18 του μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Έκτοτε πάσχει από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες. Έχει επικοινωνία με την μητέρα του που σου ζητάει να γυρίσει σπίτι. «Είμαι μεγάλος πια και πρέπει να αποδείξω στη μητέρα μου ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου», απαντάει. «Προσπαθώ να βγάλω κάποια χρήματα και στο μεταξύ κοιμάμαι στο δρόμο».
Jayden, 36 ετών. Γεννημένος στο Ιλινόις, έζησε πολλά χρόνια στην Αλαμπάμα, σήμερα ζει στους δρόμους του Νάσβιλ του Τενεσί.
Ο Theodore είναι ένας ιδιαίτερα ευγενικός και κομψός άνδρας. Ζει σε ένα κέντρο αστέγων μακριά από το κέντρο της πόλης όπου δεν νοιώθει ασφαλής. Κάθε πρωί παίρνει το τρένο και έρχεται στα πάρκα της Νέας Υόρκης να περάσει τη μέρα του.
Harley, 44 ετών στη Νέα Ορλεάνη. Μας πλησίασε καθώς περπατούσαμε στην πόλη και ζήτησε βοήθεια. Προσπαθούσε να μαζέψει χρήματα μπας και κατάφερνε να περάσει τη νύχτα σε κάποιο φτηνό ξενοδοχείο. Του πρότεινα να τον κουρέψω. Σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει ένα ευχάριστο σημείο να καθίσουμε. Την επόμενη μέρα τον ξαναείδα στο δρόμο. Ήταν ενθουσιασμένος με το νέο του look. «Σχεδόν έχω βρει γκόμενα έτσι όπως έγινα», μου είπε.
Juan Carlos, 33 ετών. Είναι από το Σικάγο και έχει πτυχίο στις Εφαρμοσμένες Τέχνες. Είναι άστεγος εδώ και δύο μήνες και κάνει ότι μπορεί για να τελειώσει όλο αυτό. Έχει ακόμα την κάρτα του για το γυμναστήριο που πηγαίνει κάθε μέρα για να είναι υγιής και fit για ενδεχόμενη δουλειά που θα βρει. Το μότο του είναι: Για να κερδίσεις σεβασμό, πρέπει να δίνεις. Όταν του πρότεινα να τον κουρέψω κυριολεκτικά πετάχτηκε από το στρώμα του από την χαρά του.
Ο Kenny και ο James δηλώνουν αδέρφια. Όταν τους ρώτησα αν είναι εξ αίματος μου απάντησαν ότι είναι από άλλη μάνα. Γνωρίζονται 20 χρόνια και φροντίζουν πολύ ο ένας τον άλλον. Ρώτησα την ηλικία τους. Ο James είπε «Μετά τα 50 δεν μετράς πια». O Kenny έκανε πρόσφατα ένα χειρουργείο στο πόδι και κούτσαινε ακόμα. Μου είπε με δάκρυα στα μάτια ότι «Μόλις σήμερα το πρωί έλεγα στον James πόσο μα πόσο πολύ χρειάζομαι κούρεμα και ότι εύχομαι να γίνει ένα θαύμα».
Dominique από το Μπρονξ. Παράτησε το σχολείο μικρός, ζει στους δρόμους από τα 18. Σήμερα είναι 25 ετών.
Lydia, 48 ετών από το Κουίνς. Είχε μεγάλα προβλήματα στο σπίτι με την οικογένειά της και αναγκάστηκε να φύγει εδώ και δύο μήνες και να ζήσει στο δρόμο. Λέει ότι οι άνθρωποι που γνώρισε στο δρόμο φροντίζουν ο ένας τον άλλον σαν οικογένεια. Δεν ήθελε να της κόψω τα μαλλιά γιατί πιστεύει ότι είναι το σέξυ στοιχείο της. Συμφωνήσαμε να της τα κόψω μόνο δύο δάχτυλα.
Tim. Γεννήθηκε στην Καλιφόρνια και έζησε και εκεί στον δρόμο πριν έρθει στη Νέα Υόρκη. Συνολικά είναι 13 χρόνια άστεγος. Τον πέτυχα στην 6η Λεωφόρο με μαλλιά μακριά μέχρι τους ώμους να ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια. Όταν τον ακούμπησα στον ώμο, γύρισε και με κοίταξε με ένα τεράστιο φωτεινό χαμόγελο. Περπατήσαμε ως το central Park να τον κουρέψω εκεί. Του δώσαμε ζεστά ρούχα, φαγητό και κάποια είδη πρώτης ανάγκης.
Πριν και Μετά. Θα μπορούσε να είναι ο παππούς οποιουδήποτε από εμάς. Είναι άστεγοι αλλά όχι αναξιοπρεπείς.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;