7:00 το πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα και φεύγεις για το σχολείο.
8:10 χτυπάει το κουδούνι, προσευχή , προσέρχεσαι στην τάξη.. 20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα.
Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης. Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις.
———– Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να “πέφτει”. Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα. Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου.
Ένα αστείο ,ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα. Αλλάζεις τη διδασκαλία. Μέθοδοι πολλές. Ερωταποκρίσεις ,διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2 ώρες ή μία ώρα μαθήματος. Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έχεις να επεξεργαστείς αν η ερώτηση έχει σχέση με το μάθημα ,αν μπορεί να δέσει με κάτι άλλο που πρέπει να διδάξεις, αν πρέπει να απαντήσεις άμεσα ή να το αφήσεις για το τέλος και όταν λάβεις την απόφαση συνεχίζεις… Κοιτάς το ρολόι. Πότε πέρασε η ώρα? Και οι μικροί μαθητές σου ακόμα κάνουν ερωτήσεις πάνω στο μάθημα ή σου λένε πως “δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό”. Κάποιες στιγμές πρέπει να αποφασίσεις αν η πίεση να βγάλεις την ύλη θα σε κυριέψει ή θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην έχουν κενά οι μαθητές σου. Και αποφασίζεις το δεύτερο. Κάπου παρακάτω υπάρχει ένα “εύκολο κεφάλαιο “που θα μπορέσεις να συνδυάσεις περισσότερη γνώση και να τους την παρουσιάσεις χωρίς να χαθεί η ύλη .
8:10 χτυπάει το κουδούνι, προσευχή , προσέρχεσαι στην τάξη.. 20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα.
Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης. Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις.
———– Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να “πέφτει”. Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα. Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου.
Ένα αστείο ,ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα. Αλλάζεις τη διδασκαλία. Μέθοδοι πολλές. Ερωταποκρίσεις ,διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2 ώρες ή μία ώρα μαθήματος. Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση. Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έχεις να επεξεργαστείς αν η ερώτηση έχει σχέση με το μάθημα ,αν μπορεί να δέσει με κάτι άλλο που πρέπει να διδάξεις, αν πρέπει να απαντήσεις άμεσα ή να το αφήσεις για το τέλος και όταν λάβεις την απόφαση συνεχίζεις… Κοιτάς το ρολόι. Πότε πέρασε η ώρα? Και οι μικροί μαθητές σου ακόμα κάνουν ερωτήσεις πάνω στο μάθημα ή σου λένε πως “δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό”. Κάποιες στιγμές πρέπει να αποφασίσεις αν η πίεση να βγάλεις την ύλη θα σε κυριέψει ή θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην έχουν κενά οι μαθητές σου. Και αποφασίζεις το δεύτερο. Κάπου παρακάτω υπάρχει ένα “εύκολο κεφάλαιο “που θα μπορέσεις να συνδυάσεις περισσότερη γνώση και να τους την παρουσιάσεις χωρίς να χαθεί η ύλη .
Χτυπάει το κουδούνι και πολλές φορές δεν έχεις προλάβει να δώσεις καν εργασίες.
Η ΔΙΑΧEIΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ και το χρονοδιάγραμμα , δεν σου βγήκε σήμερα όπως δεν σου βγήκε και χτες. Μα αυτό είναι λογικό.Έχεις να κάνεις με 20- 25 παιδιά. Με 20-25 διαφορετικούς μαθητές που έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης και φυσικά που χρειάζονται διαφορετικό χρόνο να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα.
Δεν είσαι ο δάσκαλος που σκέφτεται: ”Παρέδωσα το μάθημα, παρέδωσα την ύλη, πάμε παρακάτω”.
Η ΔΙΑΧEIΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ και το χρονοδιάγραμμα , δεν σου βγήκε σήμερα όπως δεν σου βγήκε και χτες. Μα αυτό είναι λογικό.Έχεις να κάνεις με 20- 25 παιδιά. Με 20-25 διαφορετικούς μαθητές που έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης και φυσικά που χρειάζονται διαφορετικό χρόνο να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα.
Δεν είσαι ο δάσκαλος που σκέφτεται: ”Παρέδωσα το μάθημα, παρέδωσα την ύλη, πάμε παρακάτω”.
ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ
και σέβεσαι τη διαφορετικότητα και οπωσδήποτε δεν θα ρίξεις στο γονέα
την ευθύνη να αναλάβει το δικό σου ρόλο σαν εκπαιδευτικός στο σπίτι
αφήνοντας το παιδί να αποχωρήσει από το σχολείο έχοντας απορίες και
εκείνος να κληθεί να τις λύσει.Ο ρόλος του δεν είναι αυτός. Ξέρεις
λοιπόν τι θα κάνεις. Θα εκμεταλλευθείς 10 λεπτά από το επόμενο μάθημα,
στο κάτω κάτω κάτω έχεις συνδυάσει με τέτοιο τρόπο το αναλυτικό ωρολόγιο
πρόγραμμά σου που τα 10 λεπτά δεν θα καθυστερήσουν την παρουσίαση της
νέας γνώσης του επόμενου μαθήματος και εξάλλου (όπως προανέφερα) σε τρία
μαθήματα πιο κάτω γνωρίζεις ότι το κεφάλαιο είναι πιο εύκολο οπότε
μπορείς να εντάξεις και επιπλέον γνώση που άφησες πίσω -αν δεν κατάφερες
να την εντάξεις στο σημερινό μάθημα-με τέτοιο τρόπο που δεν θα
“βαρύνει” τα παιδιά.
Ακόμα διάλειμμα είναι…. Κάνεις να φύγεις και τα παιδιά τρέχουν γύρω σου . Θέλουν να μοιραστούν μαζί σου κάτι σημαντικό. Προχωράς προς το γραφείο και σε πάνε συνοδεία. Για άλλη μια φορά χαμογελάς. Μιλάνε όλα μαζί και δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι λένε αλλά προσπαθείς. Τα παιδιά δεν θα αλλάξουν ποτέ. Χαμογελάς στην παιδική αφέλεια μπροστά, στην εμπιστοσύνη που σου δείχνουν ,στην ανάγκη τους να τους πεις ένα “μπράβο” στην ανάγκη τους να μοιραστούν κάτι σημαντικό για εκείνα…
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ http://atsidespaidia.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
...έκανες κου πε πε;