ΑΛΛΟ ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΗ!

Στην Αρχαία Ελλάδα η ταφή των νεκρών από τους οικείους τους ήταν θρησκευτικό καθήκον και προβλεπόταν από τον νόμο. Η ψυχή του νεκρού έβρισκε ανάπαυση στον Άδη μόνο όταν οι ζωντανοί έθαβαν το σώμα του. Στον κυκλαδικό πολιτισμό ως το 1200-1100 π.Χ. οι Έλληνες εφάρμοζαν τον ενταφιασμό ως αποκλειστική πρακτική κήδευσης.

Στη συνέχεια εφαρμόζουν την καύση των νεκρών, επηρεασμένοι ίσως από την Ανατολή, κατ εξαίρεσιν όμως, όταν ο νεκρός είναι μακριά από την πατρίδα, συνήθως όταν σκοτώνεται σε εκστρατεία.
Αλλά και τότε δεν πρόκειται για αποτέφρωση, η καύση φτάνει μέχρι τα οστά και κατόπιν σβήνεται και τα οστά φυλάσσονται.

Ο Όμηρος στην Οδύσσεια, στην ραψωδία Ω, αναφέρεται στην καύση του νεκρού Αχιλλέα μετά το θάνατό του από τον Πάρη: γύρω από το νεκρό σφάζανε παχιά αρνιά και τραχήλατα βόδια και στη φωτιά ρίχνανε άρματα.Όταν πλέον κάηκε το σώμα του, πήρανε τα οστά και τα βάλανε μέσα σε λάδι και κρασί. Έπειτα η Θέτις, έφερε ένα χρυσό αμφορέα, φτιαγμένο από τον Ήφαιστο και εκεί τοποθέτησαν τα οστά του Αχιλλέα.

Οι Τρώες ως ανατολίτες εφάρμοζαν την καύση και εντός της πατρίδος τους αλλά και πάλι μέχρι των οστών:

Ο Όμηρος και πάλι, στην Ιλιάδα στη ραψωδία Ω, περιγράφει την καύση του Έκτορα: «Για εννιά μέρες συγκέντρωναν ξύλα και τη δέκατη ανάψανε την πυρά και αφού κάηκε το σώμα έριξαν κρασί για να σβήσουν τη φωτιά. Στη συνέχεια έβαλαν τα οστά πάνω σε πορφυρά σεντόνια μέσα σε μια χρυσή λάρνακα την οποία τοποθέτησαν σε τάφο». 

Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού άρχισε να υποχωρεί η καύση των νεκρών και επικράτησε το έθιμο της ταφής και η Ορθόδοξη πεποίθηση ότι η ψυχή περιμένει ως την Δευτέρα Παρουσία όπου θα παραλάβει το σώμα της αφθαρσίας. Βέβαια ακόμη και σήμερα διατηρούνται αναλλοίωτα πολλά στοιχεία από την τελετουργία της ταφής στην αρχαιότητα.

Η αποτέφρωση  λοιπόν κατ εξοχήν αντίκειται στα χρηστά έθιμα, ακόμη και της αρχαίας Ελλάδας, πόσο μάλλον της σημερινής Ορθόδοξης Ελλάδας. Είναι λοιπόν όνειδος να θέλουν κάποιοι να επιβάλλουν στην Εκκλησία να ψάλλει τους υποψήφιους προς αποτέφρωσιν.
Μήπως να αλλάξουμε και την υμνογραφία της εκκλησίας και εκεί που λέει «…ότι χούς εί και εις χούν απελεύσει» να λέει ο ιερεύς: «…ότι χούς εί και εις πύρ απελεύσει»;

 ή στο πολύ γνωστό

«Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, δώμεν αδελφοί τω θανόντι, ευχαριστούντες Θεώ, ούτος γὰρ εξέλιπε της συγγενείας αυτού και προς τάφον επείγεται…»

να γίνει:

«Δεύτε τελευταίον ασπασμόν, δώμεν αδελφοί τω θανόντι, ευχαριστούντες Θεώ, ούτος γὰρ εξέλιπε της συγγενείας αυτού και προς κλίβανον επείγεται…»;

ΠΗΓΗ.ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ