Ποια είναι η μόνη λύση στο αδιέξοδό μας; (Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης †8/6/2014)

Διανύουμε μία ἰδιαίτερα δύσκολη περίοδο. Πολλοί ἀνησυχοῦν γιά τήν οἰκονομική ὕφεση καί κρίσι. Θεωροῦμε ὅμως ὅτι πιό ἀνησυχητική εἶναι ἡ πνευματική κρίσι καί ἡ προσπάθεια κάποιων παραγόντων νά ἀποχριστιανίσουν καί ἀποορθοδοξοποιήσουν τόν λαό μας. Ἡ Εὐρ. Ἕνωσις φαίνεται ὅτι συμβάλλει μέ τίς ὁδηγίες της πρός τήν κατεύθυνσι αὐτή. Οἱ δομές, πού προετοιμάζουν τόν ἐρχομό τῆς «Νέας Ἐποχῆς», εἶναι ἐπίσης ἐπικίνδυνες, γιατί ἀποπροσωποποιοῦν τά ἀνθρώπινα πρόσωπα καί μεταβάλλουν τήν κοινωνία σέ μάζα. Θεσμοί ὅπως τό ἠλεκτρονικό φακέλωμα, ἡ κατάργησις τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τῶν Ἑλλήνων, ὁ σταδιακός περιορισμός τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα, ἡ σχεδιαζόμενη ἐπαχθὴς καί ἀσφυκτική γιά τήν λειτουργία της φορολόγησις τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἐνορχηστρωμένη πολεμική τῶν Μ.Μ.Ε. κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἡ συστηματική προσπάθεια νά διαλυθῆ ἡ Ὀρθόδοξος ἑλληνική οἰκογένεια, συνιστοῦν μέτρα ἀποδομήσεως τῶν ἑλληνορθόδοξων θεμελίων του Ἔθνους μας.

Προσβλέπομε στόν Σταυρό τοῦ Κυρίου ὡς τήν λύση τοῦ ἀδιεξόδου μας. Ὅσο ἀπομακρυνόμεθα ἀπό τόν Χριστό, αἰχμαλωτιζόμεθα ἀπό τήν φιλαυτία, πού κατά τούς Ἁγίους Πατέρας εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν. Τά προφητικά λόγια του Ἀποστόλου Παύλου μᾶς συγκλονίζουν: «ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί· ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσέβειας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β΄ Τιμ. γ΄ 2–5).

Ὁ Κύριος, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε Σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας» (Ἑβρ. ιβ΄ 2) καί ἔγινε «ὑπέρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. γ΄ 13), γιά νά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου, δηλαδή ἀπό κάθε μορφή αὐτοδικαιώσεως, καί ἀπό τήν φιλαυτία.

Ἀτενίζομε στόν Σταυρό πάσχοντα τόν ἀναμάρτητο Κύριο καί διδασκόμεθα τήν χριστοήθεια, τήν ἀντικατάστασι τῆς φιλαυτίας ἀπό τό θυσιαστικό καί ἀγαπητικό ἦθος.

Πόσο πιό ὡραία θά ἦταν ἡ κοινωνία μας καί ἡ ζωή μας, ἐάν μέ πνεῦμα μετανοίας ἀγωνιζώμεθα κατά τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καί τῆς φιλαυτίας;

Στό πρόσωπο τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ βλέπομε πῶς μέ τήν πίστι καί τήν μετάνοια σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Στόν ἐξ ἀριστερῶν ληστή βλέπομε τόν ἄνθρωπο, πού, λόγω τῆς ἀπιστίας του, στερεῖται τήν σωτηρία, πού προσφέρει ὁ Σταυρωθεὶς Ἰησοῦς.

Ὁ Σεβασμιώτατος πρ. Ἐρζεγοβίνης Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, παραλληλίζει τούς δύο ληστὰς μέ δύο συγχρόνους φιλοσόφους, τόν Ντοστογιέφσκυ καί τόν Σάρτρ: «Διὰ τήν ἄρνησιν τοῦ Θεοῦ ὁ Ντοστογιέφσκυ ἤξερε ὄχι ὀλιγώτερον τοῦ Σάρτρ, ἐκεῖνα ὅμως, πού ἤξερε ὁ Ντοστογιέφσκυ ὁ Σάρτρ δέν ἤθελε νά τά γνωρίση. Εἰς τήν ἑωσφορικήν ὑπερηφάνειάν του καί τόν ἐγωκεντρισμόν του (τοῦτο λέγεται δαιμονική “φιλαυτία” κατά τούς Πατέρας) ὁ Σάρτρ δέν ἤθελε νά ἀναζητήση τήν σωτηρίαν του ὡς ἀνθρώπου εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν! Καί ἐδῶ πάλιν ἰσχύει δι’ αὐτόν ἡ προσωπική μαρτυρία καί ὁμολογία τοῦ Ντοστογιέφσκυ: Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Χριστόν, μέ αὐτό βεβαιώνουν μόνον ὅτι δέν τόν ἐγνώρισαν κἄν» («Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί ὁ μηδενισμός τῶν συγχρόνων ὑπαρξιστῶν», περιοδ. «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», τ. 617,σ. 208–209).

Ὁ Ἐσταυρωμένος ἀναμένει πάντοτε, καί μάλιστα ἐφέτος, πού περνᾶμε αὐτήν τήν πνευματική κρίσι καί τήν λαίλαπα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τήν μετάνοιά μας. Ἀρχόντων καί ἀρχομένων, κλήρου, λαοῦ καί μοναχῶν.

Δέν ἐξέλιπαν βέβαια ἀπό τόν λαό μας οἱ ταπεινές ψυχές, πού μετανοοῦν, πού προσεύχονται, πού ἀγαπητικά προσφέρονται στόν συνάνθρωπο. Αὐτοί εἶναι οἱ γνήσιοι μαθηταί τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου.

Φωτίζει καί παρηγορεῖ τήν ζωή μας ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ ἀνεξάντλητος ποταμός, πού ἀρδεύει καί ζωογονεῖ «τήν πόλιν τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Ψαλμ. με΄ 5), δηλ. τήν Ἐκκλησία. Ὅπως ψάλλομε:

«Ἡ ζωηφόρος Σου πλευρά, ὡς ἐξ’ Ἐδέμ πηγή ἀναβλύζουσα, τήν Ἐκκλησίαν Σου, Χριστέ, ὡς λογικόν ποτίζει Παράδεισον, ἐντεῦθεν μερίζουσα, ὡς εἰς ἀρχάς εἰς τέσσαρα Εὐαγγέλια τόν κόσμον ἀρδεύουσα, τήν κτίσιν εὐφραίνουσα καί τά Ἔθνη πιστῶς διδάσκουσα, προσκυνεῖν τήν βασιλείαν Σου». (Μακαρισμοί Μεγάλης Παρασκευῆς)

Τήν Σταύρωσι τοῦ Κυρίου καί τήν τριήμερο Ταφή Του ἀκολουθεῖ ἡ ζωηφόρος Ἀνάστασίς Του.

Ὅσο κι ἄν εἶναι σκοτεινός ὁ κόσμος μας, πού ἐσταύρωσε τόν Θεόν, σ’ αὐτόν τόν κόσμο μποροῦμε νά χαροῦμε, γιατί ὁ Σταυρωθεὶς καί Ταφεὶς Κύριος ἐνίκησε τόν θάνατο καί ἀνεστήθη τριήμερος ἐκ τῶν νεκρῶν «συναναστήσας παγγενῆ τόν Ἀδάμ» (Ἀναστάσιμος κανών, ὠδή στ΄).

«Δεῦτε λάβετε», λοιπόν, «φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν, τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν» (Ὄρθρος Πάσχα).

Τόν τελικό λόγο στόν κόσμο μας δέν ἔχει ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀπιστία, ὁ θάνατος, ὁ διάβολος, ἀλλά ὁ νικητής ὅλων αὐτῶν, Ἰησοῦς Χριστός, ὁ «Κύριος της δόξης» (Α΄ Κοριν. β΄ 8).

Ἔτσι οἱ Χριστιανοί προσπαθοῦμε νά συσταυρωθοῦμε μέ τόν Χριστό, γιά νά συναναστηθοῦμε μαζί Του καί νά περιπατήσουμε «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. στ΄ 4).

Μποροῦμε νά ἔχωμε χαρά, γιατί στόν κόσμο δέν ἐνίκησε ἡ ἁμαρτία καί ἡ φιλαυτία, ἀλλά ἡ ἀγάπη τοῦ ταπεινοῦ Ἰησοῦ. Καί ἀκόμη, γιατί καί σήμερα μπορεῖ ἡ ζωή μας νά πληρωθῆ μέ τό Φῶς καί τήν Χαρά τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς, πού ἀντιμετωπίζομε. Γι’ αὐτό καί ἐμεῖς θέλομε ἡ ζωή μας νά κινῆται μεταξύ του Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Μέ τήν πίστι αὐτή σᾶς χαιρετοῦμε ἐν Χριστῷ Σταυρωθέντι καί Ἀναστάντι καί ἐπαναλαμβάνομε μαζί σας τόν ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας:

«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα, καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν»

(Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως).

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

πηγή 

Εκοιμήθη ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους

Εκοιμήθη σήμερα 8 Ιουνίου 2014 ο προηγούμενος της Ιεράς Μονής Γρηγορίου του Αγίου Ορους, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης. Τα τελευταία χρόνια ο γέροντας Γεώργιος ταλαιπωρούνταν με σοβαρά προβλήματα υγείας και για το λόγο αυτό τον περασμένο Μάρτιο αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τα καθήκοντα της ηγουμενίας του.

Ο π.Γεώργιος με παρελθόν στον κόσμο αξιοσημειώτης ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας επί τριάντα και πλέον έτη καθηγούνταν της εξαίρετης αδεφλότητας και μιας οικογένειας -κυψέλης με αδελφούς -πνευματικές μέλισσες, εμπνέοντας αυτούς σε κάθε λειτούργημα, έργο και διακόνημα και ατέρμονου αγώνα της μοναδικής Αθωνικής Πολιτείας.

Η κηδεία του μακαριστού γέροντα θα γίνει αύριο Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος στις 14.00 το μεσημέρι στην Ιερά Μονή Γρηγορίου.

πηγή 

Εκεί φτάσαμε! Το Συμβούλιο της Ευρώπης τραβάει το αυτί της Ελλάδας για θέματα της "τουρκικής μειονότητας".

 

 

Το Συμβούλιο της Ευρώπης προειδοποίησε την Ελλάδα την Πέμπτη, να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε υποθέσεις που αφορούν την τουρκική μειονότητα που ζει στη Δυτική Θράκη, γράφει το τούρκικο δημοσίευμα και συνεχίζει:

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η επιτροπή του συμβουλίου των υπουργών προειδοποίησε την Ελλάδα, μετά από την πρώτη προειδοποίηση της, τον Δεκέμβριο του 2013.

Η επιτροπή, η οποία ελέγχει την εκτέλεση των αποφάσεων του δικαστηρίου, δήλωσε ότι η Ελλάδα παραλείπει την εφαρμογή της απόφασης του 2007, σε μια υπόθεση που κατατέθηκε από Τούρκο υπήκοο που ζει στη Δυτική Θράκη, για παραβίαση του δικαιώματος της ελεύθερης συναναστροφής.

Συγκεκριμένα, ο Χασάν Ουστά Μπεκίρ προσέφυγε ενώπιον του δικαστηρίου το 1996, μετά από απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου να κλείσει έναν σύλλογο που είχε δημιουργηθεί το 1995.

Η μη κερδοσκοπική ομάδα είχε ως στόχο τη διδασκαλία των τουρκικών παραδόσεων στη νεολαία της μειονότητας, την ανάπτυξη των τουρκο-ελληνικών σχέσεων και να συμβάλει στην ανάπτυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.

Ωστόσο, το ελληνικό δικαστήριο, αποφάνθηκε ότι έπρεπε να κλείσει, λέγοντας ότι στη Δυτική Θράκη, αναγνωρίζεται μόνο μουσουλμανική μειονότητα και όχι τουρκική, καθώς και οι σκοποί του σωματείου αποτελούσαν απειλή και κίνδυνο για τη δημοκρατική κοινωνία.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ανέφερε ότι η Ελλάδα παραβίασε την «ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι» που κατοχυρώνεται από την ευρωπαϊκή σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, είπε σε μια έκθεση του, το 2011, ότι οι ελληνικές αρχές έκλεισαν τρεις συλλόγους της μειονότητας από το 1984 και αποτρέπει τη δημιουργία νέων με τουρκικά χαρακτηριστικά.

Υπάρχουν, περίπου 150.000 Τούρκοι υπήκοοι που ζουν στην Ελλάδα, στη βορειο-ανατολική περιοχή της Δυτικής Θράκης. Το καθεστώς της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης, καθιερώθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, γράφει το Dunya Bulteni.

--

Σχόλιο:

[Τα στοιχεία τα οποία παρουσιάζει είναι ψευδή, σχετικά με τον πληθυσμό της ‘τουρκικής’ μειονότητας και για τη συνθήκη της Λωζάννης, η οποία καθορίζει τη μειονότητα ως Μουσουλμανική και όχι τουρκική. Στο άρθρο 2 της Συνθήκης αναφέρεται επακριβώς:
«Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης τω 1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου»] 

 

Πηγή:  echedoros-a.gr

Ο άγιος Παναγής Μπασιάς (1801-1888)

Ο άγιος Παναγής γεννήθηκε το 1801 στην Κεφαλληνία από ευγενή οικογένεια, ενώ από μικρό παιδί φανέρωσε ζωηρή ευφυΐα και μεγάλη αγάπη για την ανάγνωση των ιερών βιβλίων. Όταν πέθανε ο πατέρας του υποχρεώθηκε να αναλάβει την προστασία της μητέρας του και της αδελφής του και άρχισε να ασκεί το επάγγελμα του δασκάλου, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Σύντομα όμως παραιτήθηκε για να αποφύγει συμβιβασμούς υπό την πίεση των Αρχών της αγγλικής κατοχής , ως προς την πίστη του και τα πατριωτικά του αισθήματα, και άσκησε το επάγγελμά του ιδιωτικά, μέχρι την ημέρα που αποφάσισε να κόψει κάθε δεσμό με τον κόσμο εγκαταλείποντας την οικογένειά του και την σταδιοδρομία του και γινόμενος μοναχός στην Μονή της Παναγίας των Βλαχερνών στην νήσο Δίο.

Μετά από τις επίμονες παρακλήσεις της μητέρας του επέστρεψε στο Ληξούρι, χωρίς ωστόσο να απαρνηθεί την ασκητική βιοτή που διήγε σε όλη του την ζωή, κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος σε ηλικία τριάντα πέντε ετών και έκτοτε αφιερώθηκε ολόκληρος στην υπηρεσία της Εκκλησίας, με την καθημερινή σχεδόν τέλεση της θείας Λειτουργίας, με το κήρυγμα και κυρίως με το παράδειγμα των ευαγγελικών αρετών του. Στεκόταν στην εκκλησία ως στύλος προσευχής, και όταν έβγαινε το έκανε για να μοιράσει ελεημοσύνες, να επισκεφθεί δεινοπαθούντες ή να φέρει πίσω στο ποίμνιο παραστρατημένες ψυχές.

Αρνήθηκε πάντα να διορισθεί σε κάποια ενορία, προκειμένου να αποφύγει τους βιοτικούς περισπασμούς και τις πιέσεις των κατακτητών, και εγκαταστάθηκε στο μονύδριο του Αγίου Σπυρίδωνος, απ’ όπου για πενήντα χρόνια μοίραζε σε όλο τον λαό της Κεφαλληνίας τους θησαυρούς που έκρυβε στην καρδιά του. Ακολουθώντας το παράδειγμα του αγίου Γερασίμου [20 Οκτ.] και του αγίου Άνθιμου του Τυφλού [4 Σεπτ.], ο παπα-Μπασιάς δίδασκε και διέδιδε την χάρη του Θεού στον λαό, δίχως ωστόσο να εγκαταλείπει το ερημητήριό του. Πήγαινε επίσης να λειτουργήσει σε όλα τα εξωκκλήσια που ήσαν διεσπαρμένα γύρω από το Ληξούρι, όπου μόλις γινόταν γνωστή η έλευσή του συναζόταν πλήθος πιστών.

Είχε πουλήσει τα υπάρχοντα της οικογένειάς του και μοίραζε όλους τους πόρους του στους πτωχούς που θεωρούσε παιδιά του. Όταν ερχόταν στην πόλη, τον ακολουθούσε πάντα ένα σμάρι φτωχών γυναικών στις όποιες έδινε ό,τι είχε και δεν είχε, σε σημείο που να στερείται ο ίδιος τροφής. Ως νέος άγιος Νικόλαος, γνώριζε ποια οικογένεια είχε ιδιαίτερη ανάγκη και παρενέβαινε για να την στηρίξει ή να στερεώσει την πίστη της στον Θεό. Η αγάπη του για τον πλησίον ήταν ανάμεικτη μάλιστα με τόλμη και συχνά έμπαινε σε ένα μαγαζί, άνοιγε το ταμείο και έπαιρνε ό,τι έκρινε αναγκαίο για τις ελεημοσύνες του. Μία ήμερα, ένας φούρναρης αρνήθηκε να τού δώσει αυτό που ζητούσε και η ζύμη του έμενε λιπανάβατη.

Ο άγιος Παναγής είχε αποκτήσει το χάρισμα της προορατικότητος και της προφητείας, το οποίο χρησιμοποιούσε για να διορθώνει ψυχές. Σε εκείνους που επρόκειτο να πεθάνουν σύντομα με βίαιο τρόπο συνέστηνε να πάνε να εξομολογηθούν ή προειδοποιούσε με υπαινιγμούς όσους έμελλαν να διαπράξουν κάποιο σοβαρό αμάρτημα. Μία βροχερή νύχτα, συναντώντας στον δρόμο κάποιον που πήγαινε να αμαρτήσει, τού φώναξε: «Αμαρτία, αμαρτία, γύρισε σπίτι σου!»

Μιαν άλλη φορά, μία μάνα που μόλις είχε χάσει τους δυο γιους της τον ένα πίσω από τον άλλο, έπεσε σε απόγνωση και εξεγέρθηκε κατά του Θεού. Ο άγιος ιερέας έτρεξε στο σπίτι της και καθώς εκείνη αρνιόταν να τού ανοίξει βρίζοντας τον, άνοιξε την πόρτα κάνοντας το σημείο του σταυρού. Όταν μπήκε στην σάλα, όπου βρίσκονταν τα πορτραίτα των δυο πεθαμένων, τα πρόσωπα ζωντάνεψαν και βγάζοντας πιστόλι αλληλοσκοτώθηκαν. Ο άγιος Παναγής αποκάλυψε τότε στην μητέρα τους ότι είχαν ερωτευθεί την ίδια γυναίκα και θα πέθαιναν με τον τρόπο αυτό αν δεν παρενέβαινε ο Θεός να αποτρέψει ένα μεγαλύτερο κακό. Μιαν άλλη φορά πάλι, μπήκε σε ένα σπίτι όπου έβραζε το τσουκάλι γιατί περίμεναν επισκέψεις και το αναποδογύρισε, επειδή είχε προηγουμένως προσέλθει ένας φτωχός και τον είχαν διώξει με άδεια χέρια.

Αυτά όμως τα άφθονα χαρίσματα του Θεού δεν δόθηκαν στον παπα-Μπασιά δίχως να τον ταλαιπωρεί «σκόλοψ τη σαρκί» (Β’ Κορ. 12, 7). Δέκα περίπου χρόνια μετά την χειροτονία του προσβλήθηκε από νευρασθένεια η οποία τον έκανε να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του: έβγαζε κραυγές, ξύριζε τα γένια και τα μαλλιά του, πετούσε έξω ό,τι έβρισκε μπροστά του. Όταν συνήλθε μετά από έξι μήνες, απέδωσε την ασθένεια στην αμαρτωλότητά του. Εν συνεχεία παρόμοιες κρίσεις επαναλαμβάνονταν κάθε δύο ή τρία χρόνια και προς το τέλος της ζωής του κάθε χρόνο.

Τελικά έμεινε καθηλωμένος στο κρεβάτι τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του. Δεν στερήθηκε ωστόσο τα χαρίσματα της προορατικότητος και παραμυθίας των ψυχών, ενώ ο λαός δεν έχασε επ’ ουδενί την αγάπη και την αφοσίωση του σ’ αυτόν. Απεναντίας, όλοι όσοι υπέφεραν από τα βάσανα και τις θλίψεις της ζωής ή βρίσκονταν σε δυσκολίες γνώριζαν πως η πόρτα του δωματίου του ήταν πάντα ανοικτή και ο άγιος ιερέας δεν έπαυσε να είναι ο πόλος έλξης και το κέντρο του εκκλησιαστικού βίου της Κεφαλληνίας. Είχε αποκτήσει τόσο κύρος, ώστε συχνά παρενέβαινε δραστήρια για να διορθώσει τις αδικίες ή να επιτιμήσει τους υπεύθυνους για ανήθικες πράξεις και πάντα εισακουόταν ως η φωνή Θεού.

Αφού σήκωσε με υπομονή και ευχαριστίες στον Θεό τον σταυρό της μακράς και ταπεινωτικής του ασθένειας —την οποία ορισμένοι θεωρούσαν ένα είδος «δια Χριστόν σαλότητος»— ο άγιος Παναγής εκοιμήθη εν Κυρίω στις 7 Ιουνίου 1888. Για δύο ημέρες και δύο νύχτες οι πιστοί προσέρχονταν να προσκυνήσουν το σκήνωμα του και η τιμή του δεν έπαυσε να αυξάνει αυθόρμητα, όχι μόνο στην Κεφαλληνία, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, κυρίως μετά την ανακομιδή των λειψάνων του το 1976.

  πηγή:(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκδ. Ίνδικτος (τόμος δέκατος – Ιούνιος, σ. 88-91)