Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Ο αληθινά αναρχικός


Πανικόβλητος ο Γρηγόρης ανοιγοκλείνει αλλοπρόσαλλα τις ντουλάπες ψάχνοντας ρούχα, παπούτσια, κάλτσες, τα πάντα.

Το μυαλό του δεν λειτουργεί. Κινήσεις βιαστικές. Λόγια ασυνάρτητα.
Σκέψεις μπερδεμένες. Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση που έφερε το τηλεφώνημα στην αγνή νεανική καρδιά του. Κάνει να φύγει. Μα η μητέρα τον στάματα: Που πας; Τι έγινε;
Ο Σωτήρης, ο συμμαθητής μου, χτύπησε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό. Φεύγω, πάω νοσοκομείο.
– Θεέ μου, αναφώνησε η μητέρα και η καρδιά της σκίστηκε με μιας.
Ο Γρηγόρης ήταν συμμαθητής με το Σωτήρη από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο. Πάνε όμως 2 χρόνια που οι δρόμοι τους χώρισαν, καθώς ακολούθησαν διαφορετικές πορείες. Ο Γρηγόρης επέλεξε το δρόμο της γνώσης και της επιστήμης, ενώ η ανάγκη έριξε από μικρό το Σωτήρη στη βιοπάλη. Ποτέ τους δεν υπήρξαν «κολλητοί».
Απλοί φίλοι. Οι αντιπαραθέσεις τους σε ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτισμικά θέματα ήταν αξιοσημείωτες. Δύο νέοι, μαχητές της ζωής, από διαφορετικό μετερίζι ο καθένας. Δύο άνθρωποι ιδεολόγοι, ασύμβατοι, αντικαθεστωτικοί, μα εκ διαμέτρου αντίθετοι.
Τώρα όμως πρέπει να γίνουν ένα, σκέφτεται ο Γρηγόρης. Ο φίλος του κινδυνεύει, δεν χωρούν εγωισμοί και μικρότητες.
Φτάνει αποκαμωμένος στο νοσοκομείο. Ρωτώντας μαθαίνει το δωμάτιο που χαροπαλεύει ο φίλος του. Με τρεις δρασκελιές καταπίνει ολόκληρη τη σκάλα. Τώρα βρίσκεται έξω από την πόρτα. Η καρδιά του χτυπά δυνατά… Κρύος ιδρώτας τον περιλούζει. Το τρεμάμενο χέρι του χαϊδεύει το χερούλι. Κάνει να ανοίξει… φοβάται. Παίρνει μία ανάσα. «Βοήθα, Παναγιά μου» αναφωνεί. Ανοίγει. Τα βλέμματά τους συναντώνται. Η έκπληξη και των δύο μεγάλη.
Ο Γρηγόρης αντικρίζει τον Σωτήρη με πολλαπλά τραύματα και με το αίσθημα του πόνου ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Από την άλλη ο Σωτήρης δείχνει να τα έχει χαμένα. Άλλους περίμενε να τρέξουν αυτή τη δύσκολη στιγμή δίπλα του. Είχε πιο κοντινούς ανθρώπους από έναν φίλο αντιφρονούντα. Παρόλα αυτά με δυσκολία μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του. Μετά την αρχική έκπληξη ο Σωτήρης διηγείται όπως μπορεί το ατύχημα στο Γρηγόρη, ο οποίος παρακολουθεί αποσβολωμένος. Δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα. Μόνο δυο λέξεις βγαίνουν από το στόμα του Γρηγόρη: «Θεέ μου».
Ο Σωτήρης το ακούει. Δεν αντιδρά. Η πίστη και η ύπαρξη Θεού συμπεριλαμβάνονταν στην ημερήσια διάταξη των αντιπαραθέσεών τους. Ο Σωτήρης αμφισβητούσε την ύπαρξη Θεού. Πίστευε στην ανθρώπινη δύναμη και μόνο. Τώρα όμως σιωπά. Ίσως γιατί δε μπορεί λόγω της κατάστασής του. Ίσως γιατί άρχισε να αναθεωρεί αυτές τις παλιές απόψεις του. Πάντως σιωπά.
Αργότερα συνομιλώντας με τους γιατρούς ο Γρηγόρης έμαθε ότι η κατάσταση συνεχίζει να είναι σοβαρή και τα επόμενα εικοσιτετράωρα κρίσιμα για το Σωτήρη. Ξαναμπήκε στο δωμάτιο και τον αποχαιρέτησε, αφήνοντάς του την προσδοκία ότι σύντομα θα ξανάρθει.
Έχουν περάσει δυο μέρες από το φρικιαστικό ατύχημα και την άμεση επίσκεψη του Γρηγόρη. Ο τελευταίος βρίσκεται στο σπίτι κι ετοιμάζεται να φύγει για το νοσοκομείο. Αυτές τις δύο μέρες δεν έμαθε τίποτα για την κατάσταση του Σωτήρη. Φτάνει στο νοσοκομείο. Αυτή τη φορά ξέρει τι τον περιμένει. Παρότι δεν τον ευχαριστεί ότι προσέρχεται για δεύτερη φορά στο νοσοκομείο με άδεια χέρια, αντιλαμβάνεται ότι το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι η παρουσία του εκεί.
Πριν μπει στο δωμάτιο συναντά ένα γιατρό, ο οποίος τον αναγνώρισε και του είπε ότι ο Σωτήρης διέφυγε μάλλον τον κίνδυνο, αλλά η κατάστασή του παραμένει δύσκολη. Πήρε θάρρος και μπήκε ευδιάθετος στο δωμάτιο. Αυτή τη φορά ο Σωτήρης δεν είναι μόνος του. Μαζί του είναι τρεις φίλοι του, οι «κολλητοί» του από το σχολείο. Ο Γρηγόρης χάρηκε που τους είδε. «Ο Σωτήρης δεν είναι μόνος του» σκέφτηκε. Οι 5 πρώην συμμαθητές τώρα συνομιλούν, ξεσκαλίζοντας αναμνήσεις του παρελθόντος. Ο Σωτήρης δείχνει να αισθάνεται κάπως καλύτερα. Όμως κάτι δείχνει να ξενίζει τον Γρηγόρη στη συμπεριφορά των 3 φίλων.
Η «συμπαράσταση» που παρέχουν στο Σωτήρη μάλλον δε συνάδει με την ιδιότητά τους και την περίσταση. Μοιράζονται με το Σωτήρη τα γεύματα του νοσοκομείου, προσπερνούν τις παραινέσεις του για περισσότερη ησυχία, φλυαρούν. Ο Γρηγόρης συγκρατήθηκε και δεν εξωτερίκευσε την αλγεινή εντύπωση που του δημιουργήθηκε από την κατάσταση που αντίκρισε. Οι λογισμοί τώρα τον βομβαρδίζουν, όμως δεν θέλει να πληγώσει τα τρία παλικάρια.
Ξαφνικά μπαίνει ο θεράπων ιατρός. Οι σημερινές εξετάσεις έκρυβαν μία δυσάρεστη έκπληξη στο ιατρικό προσωπικό. Κάτι ψιθυρίζεται για νέα εγχείρηση. Εν τέλει το ανακοινώνουν στο Σωτήρη και στους τέσσερις συμμαθητές του. «Τέσσερις φιάλες αίμα το γρηγορότερο» φωνάζει ο χειρουργός. Και συνεχίζει «τέσσερις είστε οι φίλοι του Σωτήρη, μία φιάλη ο καθένας».
Οι κατά τα άλλα «κολλητοί» τρομάζουν. Οι σκέψεις τούς κατακλύζουν. «Ρε σεις, πονάει αυτό;» ρωτάει προβληματισμένος ο πρώτος. «Άσε, ας το αφήσω για άλλη μέρα», αποφαίνεται ο δεύτερος. «Αν χρειαστεί δεν γίνεται να το κάνω αύριο;». Δεν αντέχουν. Λυγίζουν. «Φίλε, θα τα πούμε. Κουράγιο». Οδηγούνται προς την έξοδο. Είναι διστακτικοί. Οι τύψεις τούς κάνουν να τραυλίζουν.
Τώρα ο Γρηγόρης μένει μόνος με το Σωτήρη. Τρεις φίλοι του Γρηγόρη δίνουν τη λύση και οι απαιτούμενες φιάλες αίματος μαζεύονται. Έχει βραδιάσει πια. Η εγχείρηση προγραμματίστηκε για αύριο το πρωί. Υπό το ημίφως του ολόγιομου φεγγαριού ο Γρηγόρης εμψυχώνει το Σωτήρη. «Καλή επιτυχία, φίλε. Όλα θα πάνε καλά». Ο Σωτήρης είναι έκπληκτος για άλλη μια φορά. Μπορεί να μην πίστεψε ολότελα στο Θεό, αλλά αντιλήφθηκε ότι κάποια πράγματα ξεφεύγουν από τις ανθρώπινες δυνατότητες. Η αποψινή βραδιά τον αποχαιρετά, αφήνοντάς του τον προβληματισμό: πως τελικά υφαίνεται η πραγματική φιλία;
Ο Γρηγόρης ετοιμάζεται να φύγει και ο Σωτήρης τον σταματά.
– Στις μεταξύ μας συζητήσεις, τις αναρχικές απόψεις τις υποστήριζα πάντα εγώ. Σήμερα κατάλαβα ότι εσύ είσαι ο ανυπότακτος, εσύ είσαι ο αναρχικός. Εσύ φεύγεις από τα καθιερωμένα. Γεια σου, σύντροφε. Ευχαριστώ για όλα.
Γρηγορών, Φοιτητής ιατρικής
Περιοδικό «Η Δράσις μας» τεύχος 512 – Οκτώβριος 2013

Βοήθεια σε πολύτεκνη άρρωστη μητέρα.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYGLB9UmkLUbu1_MLSbUByPkfui6wg-mGbd6or1qHqEEoLN099aKmI_PTXDtWVBkuFzyjwJKde14A47eMU-RxLOgpUqg490HMvorcJxjBaGvfptsuq6j138Gl0oNKDtx2UbPq2dUomM7E/s1600/%CE%A7%CE%95%CE%A1%CE%99-%CE%92%CE%9F%CE%97%CE%98%CE%95%CE%99%CE%91%CE%A3+(1).jpg
 
Α Ν Ο Ι Χ Τ Η Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η 

Συμπολίτες και συμπολίτισσες, Βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση να απευθυνθούμε σε όλους
και όλες ανεξαιρέτως για ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η υπερπολύτεκνη μητέρα με έξι ανήλικα παιδιά κυρία Παρασκευή Σιαμέτη του Ιωάννου, τα οποία μεγαλώνει μόνη της.

Συγκεκριμένα πάσχει από καλπάζουσα μορφή καρκίνου 4 στάδιο και χρήζει άμεσης επέμβασης και θεραπείας σε κλινική της Αμερικής , καθότι η περίπτωσή της είναι υπερβολικά δύσκολη και δεν θεραπεύεται στην Ελλάδα. Η μοναδική ελπίδα για να ζήσει είναι να μεταβεί στη συγκεκριμένη κλινική της Αμερικής.

Ο Σύλλογός μας στέκεται δίπλα της ηθικά και υλικά, αλλά επειδή τα έξοδα επέμβασης και θεραπείας είναι πάρα πολλά ,αδυνατούμε ως σύλλογος να ανταποκριθούμε . Για το λόγο αυτό με τη σύμφωνη γνώμη της ιδίας και των παιδιών της, απευθυνόμαστε δημόσια σε όλους και όλες και ζητάμε να στηρίξετε αν φυσικά μπορείτε ο καθένας από το υστέρημά σας, έτσι ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα θεραπείας σ΄αυτή τη ΜΑΝΑ που ζητάει τη βοήθειά μας, για να ζήσει και να μεγαλώσει τα ανήλικα παιδιά της.

Προς τούτο έχουν ανοιχτεί οι εξής λογαριασμοί στο όνoμά της

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ 303/666890-96
ATTIKA BANK 57473347
ALPHA BANK 220-002101-299051

Απευθυνόμαστε και πάλι στα φιλάνθρωπα αισθήματά σας και σας ζητάμε να βοηθήσετε αυτή τη ΜΑΝΑ που δίνει αγώνα ζωής και θανάτου και ευχόμαστε και προσευχόμαστε όπως ο Πολυέσπλαχνος ΘΕΟΣ να της χαρίσει την υγεία της και σε σας να ανταποδώσει εκατονταπλάσια την προσφορά σας.

Με πόνο ψυχής

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Το βίντεο που μας έχει αφήσει άφωνους



siria

Όπως λέει το σύνθημα: Δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτό που συνέβη στη Συρία, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε το πώς τελειώνει η ιστορία. Ο διευθυντής της διαφήμισης, Martin Stirling, έχει ήδη δημιουργήσει από τις πιο ισχυρές διαφημίσεις κοινωνικού ενδιαφέροντος για τη Συρία.


Να προσέχεις πως φέρεσαι στους ανθρώπους. Η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMvynbi1Rv8OtRwk-Ybaru4d-NRHEiEsGdelA4v1jlNZodZcdfQOjZn4Fad05QRISiO1D2KgqpU-6FpR1LgHY11jv0QHC1AYQoColZnt-ErCC4AtZjhVWxk1D25ogQtusLxLp9tjRolUI/s1600/537036_432003466878838_1471946995_n.jpg

“ΕΤΙ ΕΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ”, ΑΛΕΞΗ!

 Ο Τσίπρας στον Πάπα των φτωχών

“ΕΤΙ ΕΝ ΣΟΙ ΛΕΙΠΕΙ”, ΑΛΕΞΗ!
(Λουκ. ιη´, 18-27)

Μετὰ τὴν συνάντησή του μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, μετὰ τὴν 10λεπτη “στάση” του μπροστὰ στὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας «Ἄξιόν Ἐστι” (ὅπου, ἐφ᾽ ὅσον κατὰ δήλωσή του «μίλησε εἰλικρινά, δὲν προσποιήθηκε. Ἀναγνώρισε τὴν μεγάλη ἱστορικὴ καὶ πολιτισμικὴ ἀξία τοῦ Ὄρους», ἕπεται ὅτι ἐπὶ δεκάλεπτον θαύμαζε τὴν ἀργυρῆ ἐπένδυση τῆς εἰκόνος!) καὶ μετὰ τὴν «οἰκουμενικῶν διαστάσεων» συνάντησή του μὲ τὸν πάπα μένει τελευταία ἡ ἐπίσκεψή του στὴν Μεγάλη Συναγωγὴ φορώντας “κιπά”! Λοιπόν ἕνα μόνο τοῦ λείπει ἀκόμα! Μετὰ θὰ εἶναι πλήρης “εὐλογιῶν” , ἕτοιμος καὶ ἀκέραιος.

.             Πρώτη φορὰ ἡγέτης ἀριστεροῦ κόμματος περνάει τὴν πόρτα τοῦ Βατικανοῦ – Αὔριο (Πέμπτη 18.09.14) στὶς 10 τὸ πρωὶ ἡ συνάντηση τοῦ προέδρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μὲ τὸν προκαθήμενο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας
.             Εἰρήνη, μετανάστευση καὶ προστασία τοῦ περιβάλλοντος στὸ ἐπίκεντρο τῆς συνάντησης τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο.
.             Γιὰ πρώτη φορὰ ἡγέτης τῆς ριζοσπαστικῆς Ἀριστερᾶς γίνεται δεκτὸς στὸ Βατικανό.
.             Ἡ ἐξέλιξη αὐτὴ ἀντανακλᾶ τὶς ἀγωνίες (ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥΣ…), ἀπὸ διαφορετικὲς πλευρές, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν συνεπειῶν τῆς οἰκονομικῆς κρίσης καὶ τῶν ἀνθρωπιστικῶν προβλημάτων ἐξ αἰτίας τῶν πολεμικῶν συρράξεων.
.             Ὁ Πάπας Φραγκίσκος, ἐπονομαζόμενος καὶ “Πάπας τῶν φτωχῶν”, ἔχει ἐπικρίνει τὴν κυριαρχία τῆς ἀγορᾶς στὶς σύγχρονες κοινωνίες, ἔχει ἀπευθύνει μηνύματα νὰ σταματήσει ὁ πόλεμος στὴ Γάζα καὶ σὲ ἄλλα μέτωπα συγκρούσεων, ἐνῶ ἀντιμετωπίζει τὴ συνεργασία τῶν θρησκειῶν ὡς γέφυρα γιὰ τὴν εἰρήνη. Ἐπίσης πρωτοστατεῖ στὴν ἠθικὴ κάθαρση τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ σκάνδαλο τῆς παιδοφιλίας.
.             Ἡ συνάντηση ἐνέχει καὶ τὸν συμβολισμὸ ὅτι ἡ Ἀριστερὰ σὲ μία μικρὴ χώρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὶς θέσεις της, ἀπευθύνεται στὸ σύνολο τῶν εὐρωπαϊκῶν κοινωνιῶν καὶ ἀναζητεῖ δεσμοὺς συνεργασίας ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς διαφορετικὲς ἰδεολογικὲς ἀφετηρίες.

 

πηγή 

Δήμαρχος Λειψῶν: «Δύσκολα θὰ βρεῖτε ἐδῶ ζευγάρι ποὺ νὰ ἔχει λιγότερα ἀπὸ τρία παιδιὰ»

Φωτογραφία: Ὁ δήμαρχος μὲ τὴν πολύτεκνη οἰκογένειά του
Λειψοί: κάτοικοι 784, παιδιά 200!
Ἡ Μαρίνα παίζει μὲ τὴν κούκλα της στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ της• τὴ χτενίζει, τῆς μιλάει. Εἶναι ὀκτὼ ἐτῶν, ἡ μικρότερη ἀπὸ τὰ ὀκτὼ παιδιὰ τῆς οἰκογένειας Παπαδέλια. Ἡ μητέρα τῆς βγαίνει στὸ κατώφλι καὶ μᾶς καλησπερίζει. Μᾶς μιλάει γιὰ τὰ ἄλλα τῆς παιδιά, γιὰ τὴ Σαββίνα ποὺ ὀνειρεύεται νὰ γίνει δασκάλα χοροῦ καὶ τὴ μεγάλη, τὴ δεκαεξάχρονη Φιλίτσα, ποὺ θέλει νὰ σπουδάσει Βιολογία• εἶναι καλὴ μαθήτρια, κάνει τὴν προσπάθειά της χωρὶς καμιὰ βοήθεια, χωρὶς φροντιστήριο καὶ ἰδιαίτερα μαθήματα. Πῶς τὰ φέρνει βόλτα ἡ ἴδια μὲ τόσα παιδιά; «Ε, δὲν εἶναι καὶ πολλά. Ἡ προγιαγιὰ τοῦ ἄντρα μου εἶχε γεννήσει 24!»
H Βαρβάρα εἶναι ἡ νεότερη δημότις Λειψῶν. Γεννήθηκε πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες, στὶς 30 Μαΐου, καὶ πῆρε τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας ποὺ στὸ νησὶ θεωρεῖται προστάτις τῶν μωρῶν. Ἡ μητέρα της, Μαρία Κλάψη, κατάγεται ἀπὸ τὴν Κάλυμνο. Εἶχε συγγενεῖς στοὺς Λειψούς, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ταξίδια της γνώρισε τὸν ἐργολάβο Χαράλαμπο Μακρή, ἐρωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν καὶ....
ἀπὸ Καλύμνια ἔγινε Λειψωτίνα. «Εἶναι τὸ πρῶτο μας παιδί, ἀλλὰ θὰ κάνουμε κι ἄλλα, τὸ ἔχουμε ἀποφασίσει - τουλάχιστον τρία», λέει γελώντας ἡ 24χρονη κοπέλα. «Ἂν αὐτὸς ὁ τόπος δὲν εἶναι ἰδανικὸς γιὰ μιὰ πολυμελῆ οἰκογένεια, τότε ποιὸς εἶναι; Καὶ μὴ μοῦ πεῖτε κι ἐσεῖς αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε ἀπὸ πολλούς, ὅτι τὸ χειμώνα τὸ νησὶ μας εἶναι ἐρημιὰ καὶ δὲν ἀντέχεται. Τότε εἶναι καλύτερα! Μαζευόμαστε τὰ βράδια στὰ σπίτια, ψήνουμε, τραγουδᾶμε, νυχτερεύουμε. Μιὰ τέτοια ζωή, ἤρεμη καὶ ὑγιῆ, θέλω νὰ ἔχουν καὶ τὰ παιδιά μου».
Ὁ Στράτος παρατηρεῖ καὶ ἀνακαλύπτει τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἀγκαλιὰ τῆς μαμᾶς του, Εἰρήνης Πονήρη. Πέντε μηνῶν βρέφος, ποζάρει μὲ ἄνεση στὸ φακὸ τοῦ φωτογράφου μας - κάνει σκέρτσα, τοῦ γελᾶ. «Εἶναι ὡραῖο νὰ μεγαλώνεις παιδιὰ ἐδῶ», λέει ἡ Εἰρήνη. «Μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ κάποιο πρόβλημα θὰ προκύψει. Ἂν τύχει καὶ ἀρρωστήσει ὁ μικρός, θὰ πρέπει νὰ ναυλώσουμε καΐκι γιὰ νὰ τὸν πᾶμε σὲ νοσοκομεῖο. Κι ἂν εἶναι κάλμα ὁ καιρός, θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε. Ἂν ὄχι, τί γίνεται;»
Τὸ πρῶτο πράγμα πού μου ἔκανε ἐντύπωση στοὺς Λειψοὺς ἦταν τὰ πιτσιρίκια. Εἶναι πολλά! Τὰ βλέπεις νὰ παίζουν στὰ σοκάκια, στὸ λιμάνι, στὸ Πάρκο (ἔτσι λένε οἱ ντόπιοι τὴν κεντρικὴ πλατεία ποὺ φτιάχτηκε μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν ἐν Ἀμερικὴ καὶ Αὐστραλία ἀποδήμων συντοπιτῶν τους), στὸ προαύλιο τῆς ἐπιβλητικῆς Παναγιᾶς τοῦ Χάρου. Καὶ μάλιστα χωρὶς φωνές, χωρὶς παλιόλογα (τὰ συνήθη της ἡλικίας), χωρίς... χαλάσματα. Τὴν ὥρα ποὺ ἡ Ἑλλάδα (μαζὶ μὲ τὴν Ἰταλία καὶ τὴ Γερμανία) ἐμφανίζει τὰ πιὸ χαμηλὰ ποσοστὰ σὲ γεννήσεις στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση (8,5 ἀνὰ 1.000 κατοίκους), τὸ μικρὸ νησὶ τῶν Δωδεκανήσων ἀκολουθεῖ ἀντίστροφη πορεία: κάτοικοι 784 (βάσει τῆς ἀπογραφῆς τοῦ 2011), παιδιὰ (ἕως 18 ἐτῶν) 200!
Τί συμβαίνει, λοιπόν; «Δύσκολα θὰ βρεῖτε ἐδῶ ζευγάρι ποὺ νὰ ἔχει λιγότερα ἀπὸ τρία παιδιά», λέει ὁ νέος δήμαρχος Λειψῶν, Φώτης Μάγγος. Ὁ ἴδιος καὶ ἡ σύζυγός του, Πελαγία Τσαλίκη, ἔχουν τέσσερα. «Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς δώσω συγκεκριμένη ἐξήγηση, μόνο ἐξ ἰδίων νὰ μιλήσω. Εἶναι πιὸ εὔκολη ἡ ζωὴ σὲ ἕναν τόπο ὅπως ὁ δικός μας. Ὅλα εἶναι λιγότερο πολύπλοκα. Καθόλου δὲν ὑστεροῦμε σὲ σχέση μὲ τὴν Ἀθήνα καὶ ἄλλες μεγάλες πόλεις. Καὶ ποὺ ὑπάρχουν ἐκεῖ περισσότερες εὐκαιρίες γιὰ μόρφωση καὶ ψυχαγωγία, μήπως μποροῦν νὰ τὶς χαροῦν οἱ ἄνθρωποι μὲ τὴν κρίση; Σὲ πολλὲς οἰκογένειες δὲν περισσεύουν χρήματα οὔτε γιὰ ἕνα σινεμά. Τὰ παιδιὰ πάνω ἀπ’ ὅλα χρειάζονται τοὺς γονεῖς τους. Ἐγὼ ξέρω πώς, ἂν συμβεῖ κάτι, σὲ πέντε λεπτὰ θὰ εἶμαι κοντά τους. Καὶ ἂν θέλετε νὰ μιλήσουμε γιὰ ποιότητα ζωῆς, δὲν ἀλλάζω μὲ τίποτα τὸ γεγονὸς ὅτι μὲ τὴν οἰκογένειά μου μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴ θάλασσα 160 μέρες τὸ χρόνο...»
Ἀναφέρω τὸ θέμα τῆς ἀπουσίας γιατροῦ - μόνιμης πηγῆς ἄγχους γιὰ τὶς οἰκογένειες τοῦ νησιοῦ. «Αὐτὸ εἶναι μεγάλο ἀγκάθι», λέει ὁ κ. Μάγγος. «Τὰ τελευταῖα χρόνια πολλὲς εἰδικότητες πέρασαν: ἀναισθησιολόγος, ΩΡΛ, ἀκόμη καὶ γυναικολόγος. Ἀλλὰ παθολόγος ὄχι. Κι ἕνας ποὺ ἦρθε, δὲν ἄντεξε, ὑπέβαλε παραίτηση σὲ λίγους μῆνες. Ποιὸς θὰ δεχτεῖ νὰ ἐφημερεύει, στὴν πραγματικότητα, 365 μέρες τὸ χρόνο, ὅλο το 24ωρο, μὲ 700 εὐρὼ μισθό; Ἡ Λέρος, ποὺ διαθέτει μεγάλο νοσοκομεῖο καὶ ἀεροδρόμιο, ἔχει προκηρύξει 9 θέσεις ἀγροτικῶν γιατρῶν καὶ δὲν ἔχει ἐνδιαφερθεῖ κανείς. Θὰ ἔρθουν στοὺς Λειψούς;»

«Δὲν ἐγκαταλείπουμε τὸν τόπο μας»

Ἡ Ἀλεξάνδρα Γαμπιέρη, μαθήτρια τῆς Β΄ Δημοτικοῦ, εἶναι πολὺ ἱκανοποιημένη αὐτὸ τὸ ἀπόγευμα. Πρώτον, γιατί τὰ ἔβαλε μὲ δυὸ γαϊδάρους, ποὺ εἶχαν μπεῖ στὸ μποστάνι τῆς γιαγιᾶς της καὶ μασουλοῦσαν τὰ ζαρζαβατικά της. «Κατάφερα καὶ τοὺς ἔδιωξα!» μᾶς ἀνακοινώνει μὲ ὑπερηφάνεια. Δεύτερη αἰτία τῆς χαρᾶς της εἶναι ὅτι βλέπει ἀπὸ κοντὰ πῶς εἶναι ἕνα εἰκαστικὸ ἀτελιέ. Περιεργάζεται τὰ πινέλα, τὰ σωληνάρια μὲ τὶς μπογιές, τοὺς καμβάδες καὶ στέκεται ἐκστασιασμένη μπροστά σε ἕναν μεγάλο πίνακα μὲ ἔντονα χρώματα. «Εἶναι σὰν ζωντανός! Αὐτὴν τὴ μέρα θὰ τὴ θυμᾶμαι σὲ ὅλη μου τὴ ζωή», λέει. Βρισκόμαστε στὸ Γυμνάσιο - Λύκειο Λειψῶν. Σ’ αὐτὸ τὸ μεγάλο κτίριο ποὺ βλέπει τὴ θάλασσα, «κρυμμένο» σ’ ἕνα δωματιάκι βρίσκεται τὸ ἐργαστήριο τῆς Σοφίας Χάιτα, διευθύντριας τοῦ σχολείου καὶ ζωγράφου. Τὸ ἔστησε ἐδῶ γιὰ νὰ διερευνοῦν οἱ μαθητές τα... μυστήρια τῆς καλλιτεχνικῆς δημιουργίας.
Ἡ γλυκιὰ Σοφία δὲν κατάγεται ἀπὸ τὸ νησί. Γεννήθηκε ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς στὸ Γιοχάνεσμπουργκ τῆς Νότιας Ἀφρικῆς καὶ ἦρθε ἐδῶ πρὶν ἀπὸ δεκαέξι χρόνια. Γιὰ λίγο - ἔτσι νόμιζε. «Ἀλλὰ ἔγινα Λειψωτίνα ἀπὸ ἐπιλογή», λέει. Δὲν εἶναι ἡ μοναδική. Παρόμοια ἦταν καὶ ἡ πορεία τῆς Σερραίας Ἑλένης Γερμανίδου, διευθύντριας τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. «Τὰ πρῶτα χρόνια ποὺ διορίστηκα στοὺς Λειψοὺς ἦταν δύσκολα. Ἔμπαινε ὁ χειμώνας καὶ πνιγόμουν», παραδέχεται. «Τώρα πιὰ ἔχω βρεῖ τὶς ἰσορροπίες μου. Ἀπολαμβάνω καὶ τὴ ζωή μου ἐδῶ, καὶ τὴ δουλειά μου. Τὰ περισσότερα παιδιὰ εἶναι πανέξυπνα - ἔχουν ἐξαιρετικὸ μυαλό. Καὶ εἶναι πολὺ δεμένα μὲ τὸν τόπο τους. Στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία κάτι τέτοιο δὲν εἶναι καθόλου δεδομένο». Πράγματι. Ἡ δεύτερη μεγάλη ἔκπληξη πού μου ἐπεφύλαξε τὸ νησὶ ἦταν ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι οἱ νέοι του θέλουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν τόπο τους, νὰ μορφωθοῦν, νὰ ἀποκτήσουν δεξιότητες καὶ ἐμπειρίες - μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ δημιουργήσουν κάτι δικό τους.
Στὸ οὐζερὶ-ἑστιατόριο «Καλυψῶ» μᾶς σερβίρει ἡ Ἰσιδώρα Γρύλλη: ἔτσι μαζεύει χρήματα γιὰ τὸ χειμώνα, καθὼς σπουδάζει τοπογράφος στὴν Ἀθήνα. Δὲν ἦταν κάτι ποὺ ἀνέκαθεν ἤθελε νὰ κάνει. Ἀλλὰ στὸ νησὶ δὲν ὑπάρχει τοπογράφος. Κι ἐκείνη ἀποφάσισε νὰ δώσει προτεραιότητα στὴν ἐπαγγελματική της ἀποκατάσταση. Ποτὲ δὲν τῆς πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ νὰ ζήσει κάπου ἀλλοῦ; «Ὄχι», ἀπαντᾶ χωρὶς νὰ τὸ σκεφτεῖ. «Πρέπει νὰ στηρίξουμε τὸν τόπο μας. Ἂν τὸν ἐγκαταλείψουμε στὴν τύχη του, θὰ μᾶς ἀφήσει κι αὐτός». Τὴν ἑπόμενη μέρα, συναντῶ τὴν Εὐαγγελία Γρύλλη. Ὁ πατέρας της, μὲ τὸν συνεταῖρο τοῦ Μανώλη Βαβουλᾶ, εἶναι ἰδιοκτῆτες τοῦ μοναδικοῦ οἰνοποιείου τοῦ νησιοῦ. Φέτος, ἡ Εὐαγγελία θὰ φύγει γιὰ σπουδὲς στὸ ΤΕΙ Οἰνολογίας, ὥστε μὲ τὸ πτυχίο πιὰ στὰ χέρια της νὰ γυρίσει καὶ νὰ ἀναλάβει δράση στὴν οἰκογενειακὴ ἐπιχείρηση.

«Νὰ μᾶς ξαναθυμηθεῖτε...»

Τελευταῖο βράδυ τοῦ ταξιδιοῦ μας, σούρουπο. Μαζὶ μὲ δεκάδες Λειψιῶτες κάθε ἡλικίας ἀνηφορίζουμε πρὸς τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο. Στὸ ὑπαίθριο θεατράκι του θὰ γίνει ἡ παρουσίαση τοῦ βιβλίου «Μύθος, λατρεία, ταυτότητες: στὸ νησὶ τῆς Καλυψῶς» τῆς Μαριλένας Παπαχριστοφόρου, ἐπίκουρης καθηγήτριας στὸ Τμῆμα Ἱστορίας καὶ Ἀρχαιολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων. Ἡ κυκλοφορία τοῦ ἔδωσε μεγάλη χαρὰ στοὺς ντόπιους, καθὼς εἶναι ἡ πρώτη ἐκτεταμένη ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ποὺ δημοσιεύεται γιὰ τὸ νησὶ τοὺς (ἐκδόσεις Παπαζήση). Ἀφηγεῖται τὴν ἱστορία του ἀπὸ τὸ 1088 μ.Χ., ἔτος κατὰ τὸ ὁποῖο παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Βυζαντινὸ αὐτοκράτορα Ἀλέξιο Ἃ΄ Κομνηνὸ στὸν ὅσιο Χριστόδουλο, ἱδρυτὴ τῆς Μονῆς Πάτμου, ἕως σήμερα. Μὲ τὶς ρίζες τῆς ἀφήγησης νὰ φτάνουν πολὺ πιὸ μακριά: στὴ μυθικὴ Ὠγυγία, τὴν ἐπικράτεια τῆς θεᾶς Καλυψῶς, ἡ ὁποία σύμφωνα μὲ τὸ μύθο ζοῦσε ἐκεῖ...
Μετὰ τὸ τέλος τῆς παρουσίασης, μιὰ μικρὴ γιορτὴ στήνεται. Μὲ παραδοσιακοὺς χοροὺς ἀπὸ τὰ παιδικὰ συγκροτήματα, μὲ φιλικὰ πηγαδάκια, γέλια καὶ μπόλικο γλυκὸ κόκκινο κρασὶ - ἀπὸ Φωκιανό, τὴν κυρίαρχη ποικιλία τῶν Λειψῶν. Χωρὶς νὰ ξέρω καλὰ-καλὰ γιατί, αἰσθάνομαι συγκινημένη. Νιώθω τὸν παλμὸ ἑνὸς τόπου τὸν ὁποῖο μέχρι προτινὸς δὲν γνώριζα καὶ τῶν ἀνθρώπων του• ποὺ σὲ μεγάλο βαθμὸ κρατοῦν τὶς παραδόσεις καὶ τὴν πίστη τους, ποὺ ἀγωνίζονται νὰ ἐπιβιώσουν σὲ δύσκολες συγκυρίες, ποὺ ἀκόμα ὀνειρεύονται. Μιὰ μαυροντυμένη γριούλα μὲ πλησιάζει. Εἶναι ἡ Θεολογία Πετράντη, σχεδὸν 80 ἐτῶν. Παίρνει τὰ χέρια μου καὶ τὰ κρατάει σφιχτὰ ἀνάμεσα στὰ δικά της. «Νὰ εἶσαι καλά, κόρη μου. Εὐχαριστοῦμε ποὺ ἤρθατε στὸ νησί μας. Νὰ μᾶς ξαναθυμηθεῖτε...».

Τί ἔχουν, τί τοὺς λείπει

Ἡ οἰκονομία τῶν Λειψῶν εἶναι μεικτή. Οἱ περισσότεροι κάτοικοι ἔχουν δωμάτια ποὺ νοικιάζουν τὸ καλοκαίρι ἢ ἐργάζονται σὲ τουριστικὲς ἐπιχειρήσεις. Παράλληλα, ἔχουν μιὰ βάρκα καὶ ψαρεύουν, ἐκτρέφουν αἰγοπρόβατα γιὰ γάλα καὶ κρέας, καλλιεργοῦν τὰ κτήματά τους γιὰ λάδι καὶ λαχανικά. Οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι, μαζὶ μὲ τοὺς δημοτικούς, δὲν ξεπερνοῦν τοὺς 45.
Τὸ νησὶ εὐτύχησε, ἐπὶ 28 χρόνια, νὰ ἔχει δήμαρχο τὸν Μπενέτο Σπύρου, ἕναν ἄνθρωπο ποὺ μότο τοῦ ἔχει το «Δὲν ὑπάρχουν ἄγονα νησιά, ἀλλὰ ἄγονα μυαλὰ» καὶ ἔχει πολλάκις ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του «στὴ μονοκαλλιέργεια τοῦ τουρισμοῦ». Στόχος τοῦ ἦταν ὁ τόπος νὰ ἀναπτυχθεῖ χωρὶς νὰ χάσει τὸ χαρακτήρα του. Πολλοὶ ἴσως ἀποροῦν ποὺ σὲ καμία παραλία δὲν ἐπιτρέπονται ὀμπρέλες, ξαπλῶστρες καὶ καντίνες. Ἦταν μιὰ ἐπιλογή του ποὺ δικαιώθηκε. Αὐτὸ ποὺ ἐκτιμᾶ ὁ ἐπισκέπτης στοὺς Λειψοὺς εἶναι ἡ διαφορετικὴ προσέγγιση στὸ «τουριστικὸ πακέτο», ἡ αὐθεντικότητα. «Δὲν ζηλεύουμε κανέναν, δὲν θέλουμε νὰ μοιάσουμε σὲ κανέναν, ἐπιδιώκουμε νὰ ἀναδείξουμε τὸ δικό μας πρόσωπο, ἐπιζητοῦμε ἀνάπτυξη καὶ οἰκονομία ποὺ νὰ βασίζονται στὴν ἱστορία τῆς παραγωγῆς τοῦ νησιοῦ μας», λέει ὁ κ. Μπενέτος.
Μὲ τὸν ἴδιο ἐπικεφαλῆς τῆς δημοτικῆς ἀρχῆς, οἱ Λειψοὶ κατάφεραν νὰ ἔχουν καλύψει σὲ ὑποδομὲς τὸ 80% τῶν βασικῶν τους ἀναγκῶν. Διαθέτουν λιμνοδεξαμενή, πλῆρες ἀποχετευτικὸ δίκτυο, ἀσφαλτοστρωμένους δρόμους ποὺ ἐξασφαλίζουν πρόσβαση στὶς βασικὲς παραλίες, μαρίνα, σύστημα διαχείρισης στερεῶν καὶ ὑγρῶν ἀποβλήτων μὲ βιολογικὸ καθαρισμὸ καὶ χῶρο ὑγειονομικῆς ταφῆς ὑπολειμμάτων, καθὼς καὶ ἀνακύκλωση (συγκαταλέγονται, μάλιστα, ἀνάμεσα στοὺς πέντε δήμους τῆς χώρας μὲ τὰ μεγαλύτερα ποσοστὰ ἀνακύκλωσης: γύρω στὸ 80%).
Ὅμως, δὲν εἶναι ὅλα ρόδινα. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση καὶ ἡ παράλογη συχνὰ νομοθεσία βάζουν τὶς δικές τους τρικλοποδιές... «Μετὰ τὸν “Καλλικράτη”, ὅταν ἡ χρηματοδότηση ἀπὸ τὸ κράτος ἔπεσε στὸ 1/3, ἄρχισαν τὰ προβλήματα», λέει ὁ νέος δήμαρχος, Φώτης Μάγγος. «Ὁ βιολογικὸς καθαρισμὸς χρειάζεται συντήρηση. Καὶ ἡ ἀνακύκλωση ἀνθρώπους ποὺ θὰ συγκεντρώσουν τὰ ἀνακυκλώσιμα ὑλικὰ καὶ θὰ τὰ στείλουν ἐκεῖ ποὺ πρέπει. Τὸ κόστος γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι μεγάλο. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔλλειψη χρημάτων, ἀντιμετωπίζουμε καὶ τὶς ἀγκυλώσεις ἑνὸς κράτους ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅτι μικρὰ νησιὰ ὅπως τὸ δικό μας χρειάζονται εἰδικὴ μεταχείριση. Ἐδῶ καὶ χρόνια διαθέτουμε δημοτικὴ συγκοινωνία. Ἀλλά, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο, δὲν μπορεῖ τὸ ἴδιο ἄτομο νὰ ὑπογράψει δεύτερη δίμηνη σύμβαση σὲ μία χρονιά. Στοὺς Λειψούς, δίπλωμα Δ΄ Κατηγορίας ἔχουν μόνο δύο ἄνθρωποι. Καὶ πρόσφατα ὁ ἕνας ἔφυγε, γιατί βρῆκε ἀλλοῦ δουλειά. Τί θὰ κάνουμε, λοιπόν; Θὰ κυκλοφορεῖ τὸ λεωφορειάκι μας μόνο δύο μῆνες τὸ χρόνο;»