Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Κατούνα

 

πηγή 

ΝΙΚΟΣ ΦIΛΗΣ: ΨΥΧΡΟΣ - ΘΕΡΜΟΣ

                                  

Γράφει  ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

                     

                        ΨΥΧΡΟΣ

Ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης  δήλωσε ότι, «το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να αναμορφωθεί και ήδη στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής έχουν εκπονηθεί πιλοτικά προγράμματα προκειμένου τα Θρησκευτικά να πάψουν να είναι ομολογιακό μάθημα. Είμαστε σε διάλογο με εκπροσώπους της Εκκλησίας. Είναι προφανές ότι η αναμόρφωση των Θρησκευτικών είναι προϋπόθεση για να παραμείνουν υποχρεωτικό μάθημα.»

Συμπέρασμα: Ο κύριος Φίλης επειδή δεν μπορεί να ζητήσει ανοιχτά την κατάργηση της διδαχής της Ορθόδοξης ομολογίας, θέλει να μετατρέψει το μάθημα των  θρησκευτικών  σε μάθημα  θρησκειολογίας. (πχ,  όπως λέμε  ''βοτανολογία'') .

Για τις επισκέψεις μητροπολιτών και ιερέων στα σχολεία  για συζήτηση με τους μαθητές, ο υπουργός Παιδείας λέει:«Σύμφωνα με τον νόμο, η έγκριση εισόδου τρίτων σε σχολείο για να μετέχουν σε εκδηλώσεις και όχι μαθήματα ανήκει στην ευθύνη του διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων. Αντιλαμβάνεστε ότι το υπουργείο δεν μπορεί να επιτρέπει σε οποιονδήποτε ιδιώτη ή φορέα να παρεμβαίνει στη διδασκαλία, να υποκαθιστά στο μάθημα τους εκπαιδευτικούς και πολύ περισσότερο να συνδιδάσκει ή να επιτηρεί εκπαιδευτικούς»

Συμπέρασμα : Για  τον κύριο  Φίλη  ο  Μητροπολίτης  είναι  ο «οποιοσδήποτε  ιδιώτης και φορέας» !

                      ΘΕΡΜΟΣ

Στις 24.11.2013  η εφημερίδα Αυγή (της οποίας διευθυντής υπήρξε ο κ. Φίλης) δημοσίευσε ολοσέλιδο αφιέρωμα στην αίρεση του γνωστικισμού, παρουσιάζοντας μία συνέντευξη με τον εβραϊκής καταγωγής καθηγητή Στέφανο Ροζάνη : «Το βιβλίο μου έχει ως αντικείμενό του τον Γνωστικισμό. Για τον Γνωστικισμό στην Ελλάδα υπάρχει βαθιά άγνοια. Όμως, αν επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε το έργο σπουδαίων επιστημόνων και φιλοσόφων του καιρού μας, θα διαπιστώσουμε ότι π.χ. πίσω από την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζεμπεργκ, πίσω από τις ψυχαναλυτικές ενοράσεις του Φρόιντ, πίσω από τις φιλοσοφικές εναισθήσεις του Χάιντεγκερ, βρίσκεται αναμφισβήτητα η μύθευση του κόσμου την οποία έχει εγκαθιδρύσει από τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Γνωστικισμός (…) το βιβλίο μου είναι μάλλον μια αναζήτηση στις ρίζες αυτή της επαναμύθευσης μέσω μιας πανίσχυρης εικόνας που μας παρέχει ο Γνωστικισμός, μιας εικόνας η οποία επιβιώνει στον σύγχρονο κόσμο μας μέσα από τη σύγχρονη επιστήμη, τη φιλοσοφία, την ψυχανάλυση και τη λογοτεχνία.»

Νομίζω ότι μία επίσκεψη του κυρίου Ροζάνη στα λύκεια της χώρας, ο υπουργός  παιδείας  δεν  θα  την  αρνηθεί.

                          ΨΥΧΡΟΣ

Για την γενοκτονία των ποντίων, ο κ. Φίλης δήλωσε ότι επρόκειτο απλώς περί μίας εθνοκαθάρσεως η οποία δεν έχει σχέση με την γενοκτονία. Οι πόντιοι δηλαδή δεν υπέστησαν ολοκαύτωμα, αλλά μόνον  εθνοκάθαρση.

                       

                           ΘΕΡΜΟΣ

Όπως γράφει η εφημερίδα Πρώτο θέμα, το υπουργείο Παιδείας έχει προχωρήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες σε συνεργασία με τους Έλληνες Εβραίους για να διαφυλάξει την ιστορική μας μνήμη αλλά και για να δώσει την ευκαιρία σε εκπαιδευτικούς και μαθητές να κατανοήσουν τη σημασία του Ολοκαυτώματος για την παγκόσμια και την ελληνική ιστορία. 

Αυτό ανακοίνωσε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, στη σημερινή ειδική εκδήλωση, στη Βουλή, για την 27η Ιανουαρίου, Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε ο κ. Φίλης, το Ολοκαύτωμα έχει συμπεριληφθεί στα σχολικά βιβλία ενώ το υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων συνδιοργανώνει κάθε χρόνο σεμινάρια για την επιμόρφωση εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος. Υποστηρίζει, επίσης, την ετήσια επίσκεψη μη Εβραίων μαθητών στο Μουσείο του Άουσβιτς, μια από τις σημαντικότερες πρωτοβουλίες του υπουργείου.

Το 2015 διοργανώθηκε για πρώτη φορά με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων και του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος μαθητικός διαγωνισμός δημιουργίας βίντεο με θέμα: «Το Ολοκαύτωμα και οι Έλληνες Εβραίοι». 

Όπως ανακοινώθηκε, το υπουργείο θα προχωρήσει και φέτος στην επανάληψή

 του.
Υποστηρίζονται, επίσης, από το υπουργείο πρωτοβουλίες σχολείων για την συνεργασία με σχολεία της αλλοδαπής που έχουν ως αντικείμενο το Ολοκαύτωμα και τις Γενοκτονίες. Μια τέτοια συνεργασία υλοποίησε το 6ο Λύκειο Νέας Σμύρνης με σχολείο των ΗΠΑ.

Όπως τόνισε ο κ. Φίλης, για πρώτη φορά, μετά το 2007, το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε εγκύκλιο για την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος και με την ευκαιρία αυτή συνεχάρη τον Πρόεδρο της Βουλής για τη σημερινή του πρωτοβουλία που αποτελεί τιμή για την Ελληνική Πολιτεία, την Ελληνική Βουλή, την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Εβραϊσμό.

                                              

                                              ΨΥΧΡΟΣ

"εθνοκάθαρση" στη Γάζα.

Επειδή ο κ. Φίλης είναι ''βαθιά αριστερός'', θα περιμέναμε, όχι βέβαια να οργανώσει μία σχολική εκδήλωση για την μνήμη της γενοκτονίας των ποντίων, αλλοίμονο, μακριά  από εμάς τέτοια  ιδέα, αλλά να εισαγάγει μία σχολική εκδήλωση σε συνεργασία με παλαιστινιακά σχολεία, για την μνήμη των χιλιάδων γυναικών και παιδιών που σφαγιάστηκαν στην Γάζα,   που   ''εθνοκαθαρίστηκαν'', όπως  θα έλεγε και ο ίδιος. Επειδή μία τέτοια  πρωτοβουλία δεν είδαμε να την αναλαμβάνει τόσο καιρό, περιμένουμε την απάντηση του αριστερού  υπουργείου…

Θερμός- Ψυχρός-Θερμός –Ψυχρός, αυτές  οι  θερμικές μεταβολές  του δεν ενδιαφέρουν  τον  ελληνικό λαό, φθάνει  να …. ξεσκίσει τα μνημόνια.

ΥΣ. Παρακαλούμε  θερμά  όλα τα λύκεια της  χώρας να καλέσουν τον κύριο Ροζάνη να δώσει μία διάλεξη  με αυτό το θέμα: Η  ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (NEWLEFT). Φυσικά να ζητήσουν να προλογίσει ο κύριος Φίλης. Σημείωση: Να απαγορευτεί η είσοδος  στους  μητροπολίτες,  αρχιμανδρίτες  και  ιερείς  κάθε βαθμίδας.

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονής, μπορούνε με χίλιους τρόπους.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ «ΥΠΟΘΗΚΑΙ»

ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑΤΙΚΟ

Ὅ,τι ἔχεις μέσα σου παιδιάτικο

σὰ θησαυρό νὰ τὸ φυλάξεις·

τοὺς λογισμούς, τοὺς πόθους σου ἄλλαζε,

μὰ αὐτό ποτὲ νὰ μὴν τ’ ἀλλάξεις.

Ὅποτε τῆς ζωῆς τὰ ψεύτικα

κι ἄσχημα σφίγγουν τὴν καρδιά σου,

μὲς σ’ ὅ,τι φύλαξες παιδιάτικο

θὰ βρίσκεις τὴν παρηγοριά σου.

Κι ὅταν χλωμοφυλλιάσει ἡ ὄψη σου

καὶ στὰ μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

μόνο ὅ,τι φύλαξες παιδιάτικο

θὰ μείνει ἀπείραχτο ἀπ’ τὰ χρόνια.

Γεώργιος Δροσίνης

πηγή 

Κέικ σοκολάτας με ελαιόλαδο και αλεύρι ολικής άλεσης χωρίς μίξερ (νηστίσιμο)

Το πιο ελαφρύ , υγιεινό και οικονομικό σοκολατένιο κέικ!

Όταν η Ε. μας έδωσε τη συνταγή από το σοκολατένιο κέικ της που έγινε ανάρπαστο, δεν το πίστευα ότι είχε τόσο απλά υλικά . Μαμά μικρών παιδιών η Ε. καλύπτει την ανάγκη τους για γλυκό γρήγορα και εύκολα μ’ αυτό το κέικ,  με υλικά που υπάρχουν πάντα σε κάθε σπίτι.

Kαθημερινό , οικονομικό και πολύ πολύ υγιεινό σχετικά με άλλα βαριά κέικ σοκολάτας.  Απολύτως συμβατό με το πνεύμα της σελίδας και της κρητικής διατροφής.  Η Ε. μας έδωσε τη συνταγή πρόθυμα γραμμένη με τα υπέροχα γράμματά της και με σημειώσεις για τις δικές της παρεμβάσεις στη βασική συνταγή.

Από τότε το έχω φτιάξει τουλάχιστον τέσσερις φορές (γι αυτό και οι διαφορετικές φωτογραφίες) αλλάζοντας κάθε φορά κάτι αλλά κρατώντας σταθερή τη βασική ιδέα της Ε. Το αλεύρι ολικής, το ελαιόλαδο και η έλλειψη αυγών  δίνουν ένα ωραιότατο αποτέλεσμα που καλύπτουν την ανάγκη για γλυκό χωρίς όλες τις «κακές» συνέπειες.

Γίνεται μάλιστα τόσο γρήγορα που μέχρι να το σκεφτούμε το φτιάξαμε! Μέχρι να φτάσει ο φούρνος σε θερμοκρασία ψησίματος το κέικ μας έχει ετοιμαστεί! Αν ακολουθήσετε επ’  ακριβώς τη σειρά  που περιγράφω στις οδηγίες θα λερώσετε ένα μπολ και μια κούπα μόνο. Παρόλο που χρησιμοποιείται κακάο και όχι σοκολάτα η γεύση είναι έντονα σοκολατένια και το αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει και τους πιο σοκολατομανείς .

Αν καλύψουμε το κέικ με ένα γλάσο σοκολάτας σχετικά ρευστό δύσκολα θα γίνει αντιληπτή η έλλειψή της.  Και τις τέσσερεις φορές, έφτιαξα  τη μισή από τη δόση της Ε. , αφού εμείς είμαστε πια αρκετά μεγάλοι για πολλές φέτες κέικ καθημερινά…Ήταν  αρκετή για μια φόρμα με 26 cm διάμετρο (26 νούμερο) ή μια αντίστοιχη μακρόστενη.

Εκτός από τη συνταγή η Ε. μου έδωσε την άδεια δημοσίευσής της οπότε σήμερα σας την παρουσιάζω με τις δικές μου ποσότητες και όλες τις εκδοχές δοκιμής . Στο τέλος θα σας πω και ποια  εκδοχή «προκρίθηκε» από τους δοκιμαστές μου αν και μπορώ να πω ότι δεν έμεινε ψίχουλο ακόμη και από τη λιγότερο αποδεκτή!

Υλικά:
1 κούπα αλεύρι ολικής άλεσης
1,5 κούπα αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2/3 κούπας κακάο (δείτε παρατηρήσεις)
1 φακελάκι μπέικιν (3,5 κουταλάκια γλυκού)
½ κουταλάκι  γλυκού αλάτι
2 βανίλιες (σωληνάκια)
½ κούπα ελαιόλαδο
1,5 κούπα νερό
1,5 κούπα ζάχαρη
2 κουταλιές σούπας κοινό ξύδι από κρασί
1^η παραλλαγή:
Προσθέτουμε ½ κούπα χοντροκομμένα καρύδια ή φουντούκια στο μίγμα
2^η παραλλαγή
Προσθέτουμε  1 κούπα μήλο κομμένο σε κυβάκια και πασπαλισμένο με 1 κουταλάκι κανέλα,  και ελαττώνουμε κατά ¼ της κούπας το νερό
3^η παραλλαγή:
Προσθέτουμε το ξύσμα και το χυμό ενός πορτοκαλιού που συμπληρώνουμε με νερό ως ότου έχουμε 1,5 κούπα υγρό. Προσθέτουμε ακόμη  80- 100 gr σοκολάτα  (περίπου 50% σε κακάο) σε σταγόνες  ή κομμένη σε μικρά κομματάκια.
Για την επικάλυψη, ζάχαρη άχνη ή γλάσο σοκολάτας που φτιάχνουμε με:
½ κούπα γάλα, 80 gr σοκολάτα , 1 κουταλιά ελαιόλαδο , 2 κουταλιές άχνη ζάχαρη και 1 κουταλιά κονιάκ ή λικέρ
Επί το έργον:

Σε ένα μπολ βάζουμε τα δυο αλεύρια, το αλάτι , το μπέικιν, τις βανίλιες  και το κακάο κοσκινισμένο και τα ανακατεύουμε .

Σε άλλο μεγαλύτερο μπολ ανάμειξης βάζουμε τη ζάχαρη το ελαιόλαδο, το νερό (ή το μείγμα νερού-χυμού) και το ξύδι.

Στην εκδοχή «πορτοκαλιού». Στην κούπα χυμός και νερό μαζί.

Τα ανακατεύουμε να λιώσει η ζάχαρη όσο γίνεται και προσθέτουμε το μείγμα με τα αλεύρια.

Πρώτη δοκιμή, το σκέτο!

Προσθέτουμε στο τέλος τα καρύδια , τα καρύδια , τη σοκολάτα (αν βάλουμε) .

Αδειάζουμε σε φόρμα σιλικόνης  26 νούμερο ή σε ταψάκι που έχουμε καλύψει με χαρτί ψησίματος  και ψήνουμε σύμφωνα με τις γενικές οδηγίες , σε προθερμασμένο στους 180 βαθμούς  φούρνο για 50- 60 λεπτά (δοκιμάζουμε στα 50 λεπτά βυθίζοντας ένα μαχαίρι στο κέντρο του κέικ που πρέπει να βγαίνει καθαρό).

Το αναποδογυρίζουμε ή  αφήνουμε στο σκεύος που το ψήσαμε και το πασπαλίζουμε με άχνη όταν γίνει χλιαρό ή με γλάσο.

Για το γλάσο , βάζουμε το γάλα   να ζεσταθεί σε μέτρια θερμοκρασία και προσθέτουμε τη σοκολάτα,  το ελαιόλαδο  και την άχνη. Ανακατεύουμε και όταν γίνει ομοιογενές το μείγμα προσθέτουμε το λικέρ.

Η εκδοχή με τα κομματάκια σοκολάτας και το γλάσο

Καλύπτουμε το κέικ με το γλάσο και πασπαλίζουμε με καρύδια ή τρούφα σοκολάτας.

Η εκδοχή με το μήλο

Παρατηρήσεις:
1)Η συνταγή για ολόκληρη τη δόση λέει 1 κουτί κακάο. Με δεδομένο ότι η συσκευασία είναι 125 gr, μέτρησα 63 gr. Ήταν 2/3 της δοσομετρικής κούπας που χρησιμοποιώ στις συνταγές μου.
2)Οι δοκιμές πάνω στη βασική συνταγή θα συνεχιστούν γιατί το κέικ μας αρέσει και είναι πολύ υγιεινό οπότε είναι μια πολύ καλή επιλογή για κέικ καθημερινότητας! Ήδη σκέφτομαι ξηρά φρούτα, γλυκά του κουταλιού,  σταφίδες, καστανή ζάχαρη  και διάφορα άλλα!
3)Από όλες τις εκδοχές, καλύτερη βέβαια ήταν η πλουσιότερη (με την προσθήκη της σοκολάτας  και του χυμού και ξύσματος πορτοκαλιού). Με όλες όμως τις συνέπειες… Έβαλα και γλάσο οπότε μάλλον κατήργησα τα πλεονεκτήματα του κέικ σ’ αυτή την εκδοχή. Διατηρώ όμως το ξύσμα και το χυμό, όποτε βέβαια υπάρχει πορτοκάλι στο σπίτι. Λιγότερο μας άρεσε η εκδοχή με το μήλο. Ίσως  θέλει κι άλλες παρεμβάσεις.

πηγή

Το έκανε κι αυτό ο Φίλης & όσοι τον βάζουν να τα κάνει...Έβγαλε εγκύκλιο, με την οποία καλεί μαθητές και εκπαιδευτικούς να ασχοληθούν την εβδομάδα αυτή με ποιήματα, τραγούδια, και εκδηλώσεις, ΟΧΙ ΟΜΩΣ για την 25η Μαρτίου, αλλά για την ... 21η Μαρτίου!!!

21η Μαρτίου!!

 "Ημέρα Ποίησης και Αντιρατσισμού"!! 

Η ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ είναι "χρωματισμένη" από τον εορτασμό της μεγάλης Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου, και σε όλα τα σχολεία γίνονται οι σχετικές προετοιμασίες για τις εκδηλώσεις.
Πάνω στην ώρα, έβγαλε κι ο Υπουργός Παιδείας εγκύκλιο, με την οποία καλεί μαθητές και εκπαιδευτικούς να ασχοληθούν την εβδομάδα αυτή με ποιήματα, τραγούδια, και εκδηλώσεις, ΟΧΙ ΟΜΩΣ για την 25η Μαρτίου, αλλά για την ... 21η Μαρτίου!!

Είμαι σίγουρη ότι δεν ξέρετε τι είναι η 21η Μαρτίου, που θα επισκιάσει την 25η ...

 Είναι ...  
"Ημέρα Ποίησης και Αντιρατσισμού"!!

Γι' αυτό λοιπόν "καλούνται οι Σύλλογοι Διδασκόντων να σχεδιάσουν, την ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΑΥΡΙΟ, δραστηριότητες υπό τον γενικό τίτλο 

«Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό»!!

Δηλαδή, να μην ασχοληθούμε με την Εθνική Επέτειο, την εβδομάδα που μας έρχεται, αλλά με δραστηριότητες για τον "Ρατσισμό"!!
Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τον αντιρατσιστικό ...οίστρο που έχει καταλάβει την κυβέρνηση και που προσπαθεί πάση θυσία να τον επιβάλει στον ελληνικό λαό!
Επιτέλους, ας μας πει η κυβέρνηση: Πού βλέπει τον ρατσισμό;; Στους Έλληνες; Που συνεχώς μαζεύουν τρόφιμα, ρούχα κ.λπ. για τους μετανάστες; Τι άλλο θέλει η κυβέρνηση και δεν μας το λέει; Να αλλάξει χέρια η Ελλάδα, να μετατραπεί σε ασιατικό/αφρικανικό κράτος, και να μη διαμαρτυρηθούν οι Έλληνες; Εκεί αποσκοπούν όλα τα "αντιρατσιστικά" κηρύγματα;; Αυτό σημαίνει "αντιρατσισμός";; Κι όσοι δεν το θέλουν αυτό είναι οι "ρατσιστές" που πρέπει να τους πατάξουμε;; Ας απαντήσει όποιος ξέρει...

Μπέτη Μπιζά

Ηρωίνη και Μεταναστευτικό (2) - Η λαθραία εξαγωγή οπίου στις ΗΠΑ από την Τουρκία και οι λαθροδιακινητές που θησαυρίζουν

Προηγούμενο άρθρο: Ηρωίνη και Μεταναστευτικό - Διαβάστε πώς το λαθρεμπόριο ηρωίνης στις ΗΠΑ, οδήγησε στην ανατροπή του Ντεμιρέλ

Σάββας Καλεντερίδης

Στο άρθρο μας της Παρασκευής παρουσιάσαμε εν συντομία το ιστορικό της κρίσης στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, που έλαβε χώρα στα τέλη της δεκαετίας του '60, αρχές '70, με αφορμή την καλλιέργεια του οπίου και την ηρωίνη που εξήγαγε λαθραία η Τουρκία στις ΗΠΑ, από την οποία εθίστηκαν και βρήκαν τον θάνατο δεκάδες χιλιάδες νέοι Αμερικανοί.

Από την όλη υπόθεση εξάγεται το συμπέρασμα ότι τα συμφέροντα των κρατών είναι αυτά που τελικά υπερισχύουν και παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των διακρατικών σχέσεων, αφού οι ΗΠΑ στην ουσία υπαναχώρησαν και δεν πίεσαν όσο θα έπρεπε και όσο άξιζαν οι ζωές δεκάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων, λόγω της τεράστιας αξίας που είχε η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας, για την αντιμετώπιση της κομμουνιστικής απειλής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, η Τουρκία κατοχύρωσε τον ρόλο του διακινητή ηρωίνης και τις επόμενες δεκαετίες, επεκτείνοντας το πεδίο δράσης της και σε άλλες κερδοφόρες αγορές, κυρίως αυτήν της Ευρώπης. Και όταν λέμε Τουρκία δεν εννοούμε τίποτα περιθωριακούς βαρόνους της ηρωίνης, αλλά το ίδιο το κράτος, με τους προέδρους της δημοκρατίας, τους πρωθυπουργούς, τους υπουργούς, τους προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων, τους στρατηγούς του στρατού, της στρατοχωροφυλακής και της αστυνομίας, αλλά και τους διπλωμάτες που υπηρετούσαν σε ευρωπαϊκές χώρες, να είναι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στη λαθραία διακίνηση ηρωίνης στην Ευρώπη. Οι διπλωματικοί σάκοι και τα πολεμικά πλοία της Τουρκίας, που έκαναν «εκπαιδευτικά» ταξίδια στα νατοϊκά λιμάνια της Ευρώπης, ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για τη μεταφορά της ηρωίνης.

Τον ρόλο αυτόν παίζει χρόνια τώρα η Τουρκία με τη λαθραία διακίνηση μεταναστών μέσω του εδάφους της προς τις χώρες της Ευρώπης. Μάλιστα, για να αυξήσει την «πελατεία» της, η Τουρκία κατήργησε τις θεωρήσεις εισόδου σχεδόν από όλες τις χώρες που αποτελούν κυριολεκτικά πηγή μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα δρομολόγησε και αεροσκάφη των Τουρκικών Αερογραμμών, για να... καθετοποιήσει τη διαδικασία και να αυξήσει το κέρδος.

Ολα αυτά τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν με τις ελληνικές Αρχές να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος για την καταπολέμηση του φαινομένου. Ομως, ο πακτωλός των χρημάτων δημιούργησε και στην Ελλάδα εστίες διαφθοράς σε κρατικές υπηρεσίες, καθώς και μηχανισμούς που σε συνεργασία με τους αντίστοιχους στην Τουρκία περνούσαν λαθραία μετανάστες στην πατρίδα μας και στη συνέχεια στην Ευρώπη.

Καθοριστικό ρόλο σ' αυτό το «μεγάλο παιχνίδι» έπαιζαν διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, σε αρκετές από τις οποίες φέρεται ότι εμπλέκονται στελέχη και σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, υπουργών και πρώην υπουργών συμπεριλαμβανομένων.
Αν δούμε το παιχνίδι που παίχτηκε στη Βίλα Αμαλία και στην πλατεία Συντάγματος, όπου στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμπλήρωναν κάθε μέρα με νέους... παράτυπους μετανάστες την Πλατεία, σε αντικατάσταση εκείνων στους οποίους χορηγούσε νομιμοποιητικά έγγραφα το υπουργείο Εσωτερικών, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά.

Το παιχνίδι αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο, όταν η υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου, η οποία φέρεται ότι έχει σχέση με κάποια ΜΚΟ, σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό εφάρμοσε την πολιτική των ανοιχτών συνόρων.

Τότε οι μηχανισμοί των λαθροδιακινητών και οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους βρήκαν την ευκαιρία που αναζητούσαν για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Βλέποντας τις πόρτες ανοιχτές, άρχισαν να ξεσηκώνουν τους Σύρους πρόσφυγες που ήταν επί δύο τρία χρόνια εγκατεστημένοι στην Τουρκία τάζοντάς τους ευρωπαϊκό διαβατήριο και καλή ζωή στη Γερμανία...

Ετσι, σταδιακά το τουρκικό κράτος με την -εξ αντικειμένου- συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας ακριβώς τους ίδιους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς με εκείνους της διακίνησης ηρωίνης, ανέβασε τους 70.000 που είχαν εισέλθει παράνομα στη χώρα μας το 2014 στους 880.000. Αναλόγως ανέβηκαν και τα κέρδη των εν Τουρκία και Ελλάδι διακινητών καθώς και τα κέρδη των δεκάδων ντόπιων και ξένων ΜΚΟ, που φύτρωσαν σαν μανιτάρια σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης.
Ομως δεν ανέβηκαν μόνο τα κέρδη, ανέβηκαν και οι πνιγμοί σε ελληνικά και τουρκικά χωρικά ύδατα. Ξεπερνούν κατά πολύ τους χίλιους, με τους υπευθύνους να μη νιώθουν ίχνος τύψης, γιατί υπερτερεί η «αριστερή ευαισθησία και ανωτερότητα». Στα λόγια...

Οσο για το ανατολίτικο παζάρι των Βρυξελλών, θα έχει την ίδια κατάληξη με εκείνο της Ουάσινγκτον. Θα επικρατήσουν τα συμφέροντα των κρατών, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πνίγονται, οι ΜΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα θησαυρίζουν και η Ελλάδα θα καταστρέφεται...

Καληνύχτα σας...

Σάββας Καλεντερίδης
δημοκρατία

Κυριακή της Ορθοδοξίας (Κήρυγμα της Κυριακής)

Το κήρυγμα της Κυριακής

Από την παρελθούσα Κυριακή αγαπητοί μου αδερφοί,

από την παρελθούσα Κυριακή, άνοιξε η Αγία μας Εκκλησία το στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και εκάλεσε όλους τους Χριστιανούς, όλα τα παιδιά της, να αγωνισθούν στα πνευματικά αγωνίσματα των αρετών, αφού ενδυθούν τη στολή του αθλητού, που αποτελείται από τη νηστεία, την πνευματική μελέτη και προσευχή. Και αυτή η άθληση και αυτά τα πνευματικά αγωνίσματα των Χριστιανών δεν έχουν άλλο σκοπό από την κατόρθωση της αρετής, από την κατόρθωση της αγιότητας και θεώσεως. Και για να ενισχύει τους αθλητάς Χριστιανούς στο πνευματικό στάδιο, προβάλει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τον θρίαμβό της, τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, τον οποίο πολλοί βάρβαροι στην ψυχή και το νου άνθρωποι, θέλησαν να τον αποδοκιμάσουν και έτσι να συντρίψουν το οικοδόμημα της Ορθοδοξίας, αλλά δεν το κατόρθωσαν γιατί: «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας» και η Εκκλησία, η Ορθοδοξία, «παρά Κυρίου εγένετο και έτσι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών».

            Πράγματι, πόσοι πολέμησαν την Εκκλησία, την οποία ο Κύριος ίδρυσε και περιποιήθηκε με το Τίμιο Αίμα Του και ο οποίος διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι «Πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Πόσοι δεν προσπάθησαν με μανία να βγάλουν το αγκωνάρι από την οικοδομή της Εκκλησίας; Οι Ιουδαίοι δεν συνέλαβαν τον Κύριο, το ακρογωνιαίο λίθο της Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δεν τον εθανάτωσαν επί του Σταυρού; Οι Εβραίοι με τη βοήθεια των ειδωλολατρών Ρωμαίων δεν εκακοποίησαν, δεν διεσκόρπισαν και εφόνευσαν τους περισσότερους από τους Αγίους Αποστόλους; Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες με τους φοβερούς διωγμούς που εξαπέλυσαν εναντίον των Χριστιανών, δεν προσπάθησαν να ξεριζώσουν το δένδρο της Εκκλησίας του Χριστού; Τι κατόρθωσαν οι δυο αυτοί εχθροί της Εκκλησίας, Εβραίοι και Ρωμαίοι; Απολύτως τίποτε. Λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «εκείνοι που επολέμησαν την Εκκλησία εχάθηκαν, η δε Εκκλησία ανέβηκε επάνω από τους ουρανούς. Αυτή τη δύναμη έχει η Εκκλησία. Όταν την πολεμούν νικά, όταν την επιβουλεύονται γίνεται ισχυρά, όταν την υβρίζουν γίνεται λαμπροτέρα. Δέχεται τραύματα και δεν πίπτει από τις πληγές, κλυδωνίζεται αλλά δεν κατοποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιο δεν υπομένει, παλεύει αλλά δεν νικάται» και προσθέτει «πόσοι τύραννοι θέλησαν να υποσκελίσουν την Εκκλησία με σκληρούς τρόπους; Με τήγανα, με κάμινους, με θηρία, με ξίφη; Και όμως τίποτα δεν κατόρθωσαν. Που είναι εκείνοι που επολέμησαν την Εκκλησία; Έχουν σιγάσει και έχουν ξεχασθεί. Που είναι η Εκκλησία; Περισσότερο από τον ήλιο λάμπει».

            Ύστερα ήρθαν οι αιρετικοί. Ήρθαν οι Αρειανοί, που έλεγαν και διέδιδαν, ότι ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, δεν είναι το Δεύτερο Πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος, αλλά είναι κτίσμα του Θεού, είναι απλός άνθρωπος. Ήλθαν κατόπιν οι Νεστοριανοί, που έλεγαν ότι ο Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος και που την Αγία Θεοτόκο την έλεγαν Χριστοτόκο, γιατί δήθεν εγέννησε άνθρωπο και όχι Θεό. Ύστερα, οι Πνευματομάχοι που βλασθημούσαν κατά του Αγίου Πνεύματος, που έλεγαν ότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δεν είναι Θεός. Κατόπιν ήλθαν οι εικονομάχοι, που προσπάθησαν να απογυμνώσουν την Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, από το εξωτερικό της ένδυμα, από τα ιερά σύμβολα και τα μέσα της θείας λατρείας, από τις άγιες και ιερές εικόνες, που είναι τα πιο σαφή και εύγλωττα κηρύγματα της δογματικής και πνευματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, που μεταρσιώνουν την ψυχή του Χριστιανού και την οδηγούν σε επαφή και κοινωνία και ένωση με το πρωτότυπο, με το εικονιζόμενο ιερό πρόσωπο. Ήλθαν, ύστερα, οι Παπικοί και οι Προτεστάντες με τις χίλιες δυο αιρετικές τους δοξασίες και προσπάθησαν να νοθεύσουν με ανθρώπινα δόγματα την ορθόδοξο πίστη της Εκκλησίας κα με τη δολιότητα που τους διακρίνει και την κοσμική δύναμη που είχαν και έχουν να προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς στην αίρεσή τους. Επίσης, οι προβατόσχημοι λύκοι, οι Χιλιαστές ή Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι βλασθημούν τον Χριστό «τον Υιό του Θεού του Ζώντος», βλασθημούν το Άγιο Πνεύμα, βλασθημούν και ποδοπατούν και καταστρέφουν τις αγίες εικόνες, υβρίζουν τους ιερείς και χλευάζουν τα Θεία Μυστήρια, υβρίζουν τα εκατομμύρια των Μαρτύρων της Εκκλησίας μας, που με το αίμα τους πότισαν το δένδρο της Εκκλησίας και ελεύκαναν τις ψυχές τους, για τους οποίους ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη γράφει: «και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τα ψυχάς των εσφαγμένων δια του λόγου του Θεού και δια την μαρτυρίαν του αρνίου ην είχον … και εδόθη αυτοίς εκάστω στολή λευκή». Αλλά και άλλες αιρέσεις και παραθρησκείες που εμφανίζονται στην εποχή μας με πρώτη την παναίρεση του Οικουμενισμού, η οποία απειλεί την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας μας, αφού οι συμβιβαστικές και συγκριτιστικές του τακτικές αναιρούν θεμελιώδες αρχές της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Και τέλος ήλθαν και έρχονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί με τις υλιστικές τους ιδέες και την αμαρτωλή τους ζωή και γίνονται χωρίς να το καταλαβαίνουν εχθροί και πολέμιοι της Ορθοδόξου πίστεώς μας, της Εκκλησίας μας. Γι΄ αυτούς είπε ο Απόστολος Παύλος: «το όνομα του Θεού δι υμάς βλασθημείται εν τοις έθνεσι».

            Όλοι αυτοί οι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί της Ορθοδοξίας δεν κατόρθωσαν αγαπητοί να την βλάψουν και να την κλονίσουν, γιατί η Ορθοδοξία έχει ιδρυτή της τον Χριστό, ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό, αρχηγό της τον Χριστό, κεφαλή της τον Χριστό, δύναμή της και οδηγό της το Άγιο Πνεύμα, φρουρό και προστάτη της την Παναγία Τριάδα, στρατιώτες της και μαχητές τους Αγίους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Πατέρες, τους Οσίους, τους πιστούς και Ορθοδόξους Χριστιανούς. Γιατί τρέφεται και ζωοποιείται και ενισχύεται με το Αίμα του Υιού Του Θεού, με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος δια των Αγίων Μυστηρίων.

            Αγαπητοί,

Ημέρα θριάμβου λοιπόν, ημέρα που μας δίνει την ευκαιρία να μελετήσουμε τον μεγάλο θησαυρό της Πίστεως μας, την ακαταμάχητη δύναμη της αληθείας, το ανεκτίμητο δώρο της Ορθοδοξίας μας. Και μελετώντας την αξία του δώρου αυτού αναφωνούμε μαζί με τον Ιωσήφ τον Βρυέννιο, τον διδάσκαλο του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού:

«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». Δεν πρόκειται ποτέ να σε αρνηθούμε, αγαπημένη μας Ορθοδοξία. Διότι, εσύ διατηρείς ανόθευτη την αλήθεια, καθαρή και ολόκληρη τη διδασκαλία του Χριστού, όπως ακριβώς μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι, όπως μας την ανέλυσαν με τους θεοφώτιστους λόγους τους οι θεοφόροι Πατέρες, όπως μας τη δίδαξαν οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι με την καθοδήγηση και το φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος. Όπως μας την έμαθαν από τα μικρά μας χρόνια στα σπίτια μας οι ευσεβείς γονείς μας, στα σχολεία οι πιστοί δάσκαλοι, στο ιερό περιβάλλον του ορθοδόξου ναού οι ιερείς μας και οι κατηχητές μας. Αλήθεια καθαρή χωρίς σπίλους και σκιές ψεύδους, χωρίς προσμίξεις πλάνης και δεισιδαιμονίας, χωρίς επηρεασμούς από ολέθριες πλάνες και δυσσεβείς αιρέσεις.

            Το να αρνηθούμε την Ορθοδοξία ισοδυναμεί με το να αρνηθούμε την αλήθεια, την αλήθεια Του Θεού και με το να αποφασίσουμε να ζούμε με το ψέμα, την πλάνη, την αίρεση. Αυτά όλα προέρχονται από τον πατέρα του ψεύδους, τον αρχαίο και μισόκαλο εχθρό μας, τον διάβολο και δεν πρόκειται βέβαια να ακούσουμε τον διάβολο και να εγκαταλείψουμε τον Θεό.

            «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». Διότι, μόνο μέσα από το ιερό περιβάλλον σου απολαμβάνουμε πλούσια τη Χάρη του Θεού. Απολαμβάνουμε το πλήρωμα της χάριτος, την αφθονία των δωρεών του Θεού, που μας εξασφαλίζουν τη σωτηρία. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία από τα πρώτα νηπιακά μας χρόνια δεχθήκαμε το Άγιο Βάπτισμα και το Άγιο Χρίσμα. Πήραμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, φωτισθήκαμε και αναγεννηθήκαμε και οπλισθήκαμε με όλα τα απαραίτητα όπλα για να αγωνισθούμε στη συνέχεια επιτυχώς, για να πετύχουμε την κάθαρση από τα πάθη και τον αγιασμό της ψυχής. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία απολαμβάνουμε με τα χαριτόβρυτα Μυστήρια την ίαση της ψυχής και του σώματος και το πολύ σπουδαιότερο την άφεση της θανατηφόρου αμαρτίας, την απαλλαγή από κάθε ενοχή και ευθύνη και την απέραντη ειρήνη της ψυχής. Και δεν απολαμβάνουμε απλώς τη Χάρη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά συναντούμε τον ίδιο τον Χαριτοδότη Κύριο μας. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτός ο πλούτος της ζωοποιού και θεοποιού Χάριτος. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει ο Χριστός, όπως υπάρχει στην Ορθοδοξία μας. Πουθενά αλλού δεν μπορεί να τον συναντήσει ο άνθρωπος, να τον γνωρίσει, να τον κοινωνήσει, να τον έχει κατοικούντα εντός του.

            «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». Διότι, μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε τη ζωή. Έχουμε Αυτόν που είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Αυτόν που ήλθε στον κόσμο, «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» όσοι με πίστη τον ακολουθούν. Ο ιερός περίβολος της Ορθοδοξίας μας είναι ο χώρος της ζωής, της ζωής όπως βαθιά επιθυμεί ο άνθρωπος, της ανώτερης, της πνευματικής, της αγίας, της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει τέτοια ζωή εκεί που επικρατεί το ψέμα, εκεί που απουσιάζει η Χάρις. Εκεί κυριαρχούν το συμφέρουν, η απάτη, τα πάθη και οι εγωισμοί και η οσμή του θανάτου. Δεν είναι εκεί η ζωή.

            «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». Γιατί, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να σταθούμε χωρίς τη Χάρη, γιατί ποθούμε τη ζωή. Γιατί γνωρίζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή είναι η μόνη αληθής Εκκλησία, γι΄ αυτό είναι και η μόνη ασφαλής οδός λυτρώσεως. Είναι η κιβωτός της σωτηρίας. Καθώς διατηρούμε την πίστη της Ορθοδοξίας, καθώς μετέχουμε στην ορθόδοξη λατρεία μας, καθώς αγωνιζόμαστε με την ακαταμάχητη βοήθεια των ιερών Μυστηρίων, έχουμε βεβαία την ελπίδα της αιωνίου ζωής στην Ουράνια Βασιλεία του Θεού.

            Γι΄ αυτό, «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία». «Εν σοί εγεννήθημεν, εν σοί ζώμεν και εν σοί κοιμηθησόμεθα». Ορθόδοξοι γεννηθήκαμε. Ορθόδοξοι ζούμε. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας θα πεθάνουμε. Αν το καλέσουν δε οι περιστάσεις «και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα». Αμέτρητες φορές θα πεθάνουμε για σένα και θα θυσιαστούμε. Γιατί η ζωή δεν αξίζει όσο η Ορθόδοξη πίστη μας, γιατί δεν υπάρχει ζωή έξω από την Ορθοδοξία.

Η Ορθόδοξη πίστη δεν κατακτάται ως θεωρητική γνώση, ούτε εξαντλείται στη διδασκαλία κάποιων δογμάτων. Στην ουσία αποτελεί προσωπική εμπειρία και βίωμα ζωής. Γι΄ αυτό και ο απόστολος Φίλιππος πρότεινε στο φίλο του Ναθαναήλ να έρθει ο ίδιος και να γνωρίσει προσωπικά τον Χριστό. «Έρχου και ίδε» του είπε. Είναι απαραίτητο να πλησιάσουμε μόνοι μας να γευθούμε, να καταλάβουμε τι πιστεύουμε, τι είναι χριστιανική ζωή, τι μεγαλεία ζούμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Να εκτιμήσουμε την Πίστη μας που είναι αληθινή και ολοζώντανη. Να την χαρούμε και να την απολαύσουμε. Τι μπορούμε να καταλάβουμε, αν μας μιλάνε μόνο για τη γλυκύτητα που έχει το μέλι, και δεν το έχουμε γευθεί ούτε μια φορά; Η Ορθόδοξη Πίστη μας είναι θησαυρός. Η λατρεία μας, πλούτος ανεξάντλητος. Η πνευματική ζωή είναι χαρά και απόλαυση. Όλα αυτά, όμως, μπορούμε να τα νιώσουμε μόνο αν τα γευθούμε προσωπικά.

Ευχηθείτε αγαπητοί μου αδερφοί, μέσα στον αλλοπρόσαλλο κόσμο που ζούμε, σε καιρούς πρωτοφανούς συγχύσεως και συμβιβασμών, σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας, προβάλει επιτακτικό το χρέος μας να βιώσουμε την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση ως τη μοναδική οδό σωτηρίας και να αγωνιζόμαστε για να την διατηρήσουμε γνήσια και ανόθευτη. Έτσι, το φώς της Ορθοδοξίας θα μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά και θα ακτινοβολεί σ΄ όλο τον κόσμο, «έως εσχάτου της γης».

Αμήν

Αρχιμ. Νεκτάριος Τριάντης

πηγή 

Μητροπολίτης Ναυπάκτου: Θεολογία καί ἱστορία

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Λόγος κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Ἅγιο Διονύσιο Ἀρεοπαγίτη

Ἐξοχώτατε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,
Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος,

Ἡ σύνδεση τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, πού ἔγινε τό ἔτος 843, καί στό βάθος ἡ σύνδεσή της μέ τήν ἀπόφαση τῆς Ζ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τό ἔτος 787, ἡ ὁποία ἀπεφάνθη γιά τήν τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, γιά ἰσχυρούς θεολογικούς λόγους, εἶναι ἕνα σημαντικό γεγονός πού ἔχει μεγάλη διαχρονική σημασία, ἀλλά καί καταπληκτική ἐπικαιρότητα.

Κατ’ ἀρχάς, ὅπως μπορεῖ νά παρατηρήση κανείς, ἡ ἑορτή αὐτή συνδέει στενά τήν θεολογία μέ τήν ἱστορία. Πρόκειται γιά ἕνα ἱστορικό γεγονός πού πραγματοποιήθηκε τόν 8ο καί 9ο αἰώνα, καί γιά μιά θεολογία πού εἶναι συνέχεια τῆς Χριστολογικῆς θεολογίας τῶν πρώτων αἰώνων.

Ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἤτοι ἡ θεολογία τῆς οἰκονομίας καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ἑνώσεως κτιστοῦ καί ἀκτίστου στό πρόσωπο τοῦ Λόγου, ἔγινε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο, μέσα στήν ἱστορία. Ἔτσι, ἡ θεολογία περί τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία διακηρύσσουν οἱ ἱερές εἰκόνες, διακηρύσσεται καί ἀπό τήν Ζ΄  Οἰκουμενική Σύνοδο κατά τόν 8ο αἰώνα, πού σημαίνει ὅτι ἡ θεολογία συνδέεται μέ τήν ἱστορία καί ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «θεολογία γεγονότων» καί ὄχι ἀφηρημένων στοχασμῶν καί διαλεκτικῶν συλλογισμῶν. Καί ἐπειδή ἡ ἱστορία ἐμπλέκεται μέ τήν πολιτική, γι’ αὐτό, δυστυχῶς, μερικές φορές ἡ πολιτική ἐπηρεάζει καί τήν θεολογία καί δημιουργεῖ σημαντικές παραχαράξεις καί παραποιήσεις τῆς ἀληθείας.

Ἔτσι, ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων πού ἑορτάζεται τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς νίκη τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας ἐναντίον τῶν παραχαράξεων τῆς Ἀποκαλυπτικῆς ἀληθείας, δείχνει ἔντονα τήν σύνδεση μεταξύ θεολογίας καί ἱστορίας.

Ὅμως, μετά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία θεολόγησε γιά τήν σπουδαιότητα τῶν ἱερῶν εἰκόνων καί θέσπισε τήν σύνδεση τῆς θεολογίας μέ τήν ἱστορία, ἤτοι τήν ἐνσάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι μέ τόν στοχασμό, τίς φαντασιώσεις, τίς ἰδέες καί τούς διαλεκτικούς συλλογισμούς, παρατηρήθηκε ἡ ἐκτροπή τῆς συνδέσεως τῆς θεολογίας μέ τήν πολιτική, τήν ἐγκοσμιοκρατική σκοπιμότητα σέ Δύση καί Ἀνατολή, πού διασώζεται μέχρι σήμερα. Θά γίνη μιά μικρή ἀναφορά στό θέμα αὐτό, δηλαδή τό τί ἐπακολούθησε τόσο στήν Δύση ὅσο καί στήν Ἀνατολή μετά τήν Ζ΄  Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καθιέρωσε τήν ἀξία καί τήν θεολογία τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Κατ’ ἀρχάς, στό δυτικό τμῆμα τῆς τότε ἑνιαίας Χριστιανικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας κυριαρχοῦσε ἡγετικά, κυρίως στό κέντρο τῆς Εὐρώπης, ὁ Βασιλεύς τῶν Φράγκων, Κάρολος Μέγας ἤ Καρλομάγνος. Αὐτός βρῆκε τήν εὐκαιρία, μέ ἀφορμή τήν σύγκληση τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, νά διαφοροποιηθῆ ἀπό τήν πολιτιστική καί θεολογική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς. Ἔτσι, ἀνέθεσε σέ θεολόγους καί κυρίως τόν Θεοδοῦλφο, νά μελετήσουν τά Πρακτικά τῆς Ζ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί αὐτός συνέταξε τά λεγόμενα Libri Carolini (βιβλία Καρόλου), στά ὁποῖα παραποιήθηκαν τά Πρακτικά τῆς μεγάλης αὐτῆς Συνόδου καί τήν παρουσίασαν ὅτι δῆθεν δογμάτισε γιά τήν λατρευτική προσκύνηση τῶν εἰκόνων, καί ὄχι γιά τήν τιμητική προσκύνησή τους, ὅπως ἦταν τό σωστό. Δηλαδή, τήν λέξη τιμητική προσκύνηση τήν μετέτρεψαν σέ λατρευτική. Τά Libri Carolini διαβάστηκαν στήν Σύνοδο τῆς Φραγκφούρτης τό 794, δηλαδή ἑπτά χρόνια μετά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, μέ ἀποτέλεσμα οἱ Χριστιανοί τοῦ ἀνατολικοῦ τμήματος τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας νά χαρακτηρισθοῦν γιά πρώτη φορά Γραικοί, δηλαδή Ἕλληνες μέ τήν ἔννοια τοῦ εἰδωλολάτρου. Ἔτσι, μετά τήν παραποίηση τῶν Πρακτικῶν τῆς Ζ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀκολούθησε καί ἡ πλαστογράφηση τοῦ ὀνόματος τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπό Ρωμαίους σέ Γραικούς.

Ἀπό ἐκεῖ ἄρχισε μιά ἐσκεμμένη διαφορετική πολιτιστική καί θεολογική παράδοση στήν Δύση, μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ σχολαστικισμοῦ, ὁ ὁποῖος στηρίχθηκε κυρίως στούς διαλεκτικούς συλλογισμούς, στήν φιλοσοφία καί φθάνει μέχρι τόν διαφωτισμό, τόν ὑπαρξισμό καί τόν γερμανικό ἰδεαλισμό. Ἀπό πλευρᾶς θεολογικῆς αὐτή ἡ πολιτιστική διαφοροποίηση ἐκδηλώθηκε κατ’ ἀρχάς μέ τήν κατασκευή ἀγαλμάτων στούς Ναούς, στήν συνέχεια μέ τίς θρησκευτικές τέχνες τῆς Ἀναγεννήσεως καί τήν ἀπόρριψη τῶν εἰκόνων ἀπό τούς Ναούς, ὅπως ἔγινε μέ τούς Μεταρρυθμιστές Προτεστάντες.

Ἔπειτα, ὑπάρχει μιά θεολογική καί πολιτιστική διαφοροποίηση καί στό ἀνατολικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Εἶχαν ἀπωθηθῆ πρός τά ἀνατολικά ὅρια τῆς Αὐτοκρατορίας ὅσοι καταδικάστηκαν ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, ἤτοι οἱ ἀρειανοί, οἱ νεστοριανοί, οἱ μονοφυσίτες καί οἱ μονοθελῆτες, ἀπό τούς ὁποίους οἱ Ἰσλαμιστές προσέλαβαν διάφορα χριστιανικά στοιχεῖα. Ὁ ἀναπτυσσόμενος τότε Ἰσλαμισμός,  ἐπηρεασμένος στό θέμα αὐτό ἀπό τούς αἱρετικούς Χριστιανούς ἀπέβαλε τήν κατασκευή τῶν εἰκόνων.  Ἔτσι, στό Κοράνιο γίνεται ἀναφορά στόν Χριστό ὡς Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὅμως ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ, καί θεσπίζεται τό ἀνεικόνιστο. Τό Κοράνιο ἀπαρτίσθηκε ἀπό στοιχεῖα προϊσλαμικά, ἰουδαϊκά καί τόν αἱρετικό Χριστιανισμό, μαζί μέ ἄλλα στοιχεῖα. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἰσλαμισμός στήν ἀρχή δέν παρουσιάσθηκε ὡς ἰδιαίτερη θρησκεία, ἀλλά ὡς αἵρεση τοῦ Χριστιανισμοῦ, γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τόν συμπεριέλαβε στό βιβλίο του κατά τῶν αἱρέσεων μέ τόν ὅρο Ἀγαρηνοί καί Ἰσμαηλίτες. Μάλιστα δέ τότε οἱ Ἰσλαμιστές ἔτρεφαν μεγάλη ἀγάπη πρός τούς Χριστιανούς Ρωμαίους καί ἀντέγραφαν τόν πολιτιστικό τρόπο ζωῆς τους. Ὅταν, ὅμως, ὁ Ἰσλαμισμός ἐπεκτάθηκε πρός ἀνατολάς, στήν Περσία, τότε τό ἐθνικό μίσος τῶν Περσῶν ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων μετατράπηκε σέ θρησκευτικό μίσος ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν.
Τό γεγονός εἶναι ὅτι οἱ αἱρετικές Χριστιανικές ἀπόψεις ἐναντίον τῶν ἱερῶν εἰκόνων πέρασαν στήν Ἰσλαμική Θρησκεία, γι’ αὐτό ἀπαγορεύεται ἡ κατασκευή εἰκόνων τοῦ Θεοῦ καί τιμωροῦνται οἱ ποιηταί εἰκόνων. Ἔτσι, ἀρκέσθηκαν στά περίφημα ἀραβουργήματα, «τά ὁποῖα ἔφθασαν σέ καλλιτεχνικά ὕψη».

Τά δύο αὐτά παραδείγματα ἀπό τήν Δύση καί τήν Ἀνατολή δείχνουν ὅτι ἡ Ζ΄  Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 787, καί ἡ ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τό 843, εἶναι σημαντικά γεγονότα κεντρικῆς σημασίας πού συνδέουν τό μεγαλεῖο τοῦ κάλλους τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου μέ τήν μυστική ἀποφατική διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ ἄξονας τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως πού διαφέρει σαφῶς ἀπό τόν σχολαστικισμό τῆς Δύσεως, ἀλλά καί τόν ἀπρόσωπο μυστικισμό τῆς Ἀνατολῆς. Γι’ αὐτό ὁμίλησα στήν ἀρχή ὅτι ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας συνδέει τήν θεολογία μέ τήν ἱστορία, καί δείχνει τήν διαφοροποίησή της ἀπό τόν δυτικό ὀρθολογισμό καί τόν ἀνατολικό μυστικισμό.

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας πού συγκρότησαν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους ἐδογμάτισαν ἀσφαλῶς καί Θεοπνεύστως, ἀφοῦ ἀντιμετώπισαν μέ τήν «σφενδόνην τοῦ Πνεύματος» τόσο τόν δυτικό ὀρθολογισμό ὅσο καί τόν ἀνατολικό μυστικισμό καί ἀνέπτυξαν τήν θαυμάσια ὀρθόδοξη εἰκονογραφία πού προκαλεῖ δέος καί σεβασμό. Ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα μέ ὅλη τήν θεολογία της δείχνει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι οὔτε σχολαστική καί ὀρθολογιστική οὔτε μυστικιστική, ἀλλά ἀποδέχεται τόν ἀποδεικτικό συλλογισμό ἀντί τοῦ διαλεκτικοῦ, καί τόν μυστικό ἀποφατικό τρόπο ζωῆς, ἀντί τοῦ ἀπρόσωπου μυστικισμοῦ.

Ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα ἐκφράζει μιά ἱστορική πραγματικότητα καί ὄχι φανταστική, παρουσιάζει τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ στήν ἱστορία, τήν Θεοτόκο Μητέρα Του, ἀλλά καί τούς τραυματίες τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ πού εἶναι οἱ ἐράσμιοι φίλοι Του. Συγχρόνως, ἁγιογραφεῖ τήν μεταμορφωμένη ἱστορία, δηλαδή τήν μεταμόρφωση τοῦ σώματος καί τήν ἀλλαγή τῆς κτίσεως ἀπό τήν ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα πλέει μέσα στήν δόξα πού εἶναι τό φῶς τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι ἡ μέθεξη ἀπό τώρα τῆς μέλλουσας οὐράνιας δόξας.

Ἐπί πλέον ἡ ὀρθόδοξη εἰκόνα δέν ἀπολυτοποιεῖ τό ἐξωτερικό κάλλος, δέν παραμένει σέ μιά ἔστω ἐξωτερική μεταμορφωμένη ἱστορία, ἀλλά ἐκφράζει ἀποφατικά τό ἐσωτερικό βάθος τῶν φίλων τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, τό βάπτισμα τοῦ οὐρανίου πυρός, δείχνει τήν κίνηση τοῦ νοῦ πρός τήν καρδία, ὅπως τήν θεολογεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν Β΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή: «ὁ Θεός ὁ εἰπών ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὅς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρός φωτισμόν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. δ΄, 6). Τό ἴδιο παρουσιάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς του: «λογισμούς καθαιροῦντες καί πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καί αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. ι΄, 5).

Ἑπομένως, ἡ ἱερά εἰκόνα συνδέει στενώτατα τήν ἱστορία μέ τήν ὀρθόδοξη διαχρονική ἐσχατολογία, ἡ ὁποία ἀναδύεται ἀπό τό βάθος τῆς μεταμορφωμένης καρδιᾶς καί κάνει τόν ἄνθρωπο πού τήν ἀσπάζεται τιμητικά νά ἀναφωνῆ, κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «μετά χαρᾶς εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καί πατρί τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τήν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί» (Κολ. α΄, 12).

Ὅλα αὐτά δείχνουν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι μιά σταθερή δύναμη στόν σύγχρονο μεταβαλλόμενο καί ἀνισόρροπο κόσμο, μέ τίς σκληρές ἰδεολογίες, ἀκόμη καί Χριστιανικές, καί τούς μισαλλόδοξους φανατισμούς ἀπό ὁποιονδήποτε καί ἄν προέρχονται. Συνδέει σταθερά τήν θεολογία μέ τήν ἱστορία, θεολογεῖ στήν ἱστορία, μέσα ἀπό τήν δόξα τῆς Βασιλείας καί ἱστορεῖ τήν θεολογία μέσα στήν δόξα τῆς Βασιλείας, καταγράφει τά ἄκτιστα ρήματα τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἐμπειρίας μέ τά κτιστά ρήματα, νοήματα καί εἰκονίσματα τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία γιά ὅσους τήν γνωρίζουν καί τήν ζοῦν εἶναι τό οὐράνιο κάλλος στήν γῆ, τό τέλειο μέτρο τῶν πραγμάτων, ὁ ἔρως τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, ὁ «ἀχόρταγος χορτασμός τοῦ θείου ἐλέους», «ἡ τελεία τῶν τελείων ἀτέλεστος τελειότης», ἡ «σκιαγραφία τοῦ οὐρανοῦ στήν γῆ» καί ἡ βίωση τῶν ἐσχάτων, ὁ ἐκκλησιασμός τῶν πάντων στό ἀνέσπερο φῶς τῆς Βασιλείας.

Τό λυπηρό εἶναι ὅτι πολλοί δέν γνωρίζουν τόν πλοῦτο τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί παραδόσεως, διότι ἔχουν γνώση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό παραχαράξεις πού μαθαίνουν ἀπό τά μικρά τους χρόνια, καί ὅμως στρέφονται ἐναντίον της. Ἄλλοι ἀποδίδουν στήν Ὀρθόδοξη θεολογία τήν λογικοκρατία τοῦ σχολαστικισμοῦ, ἄλλοι ταυτίζουν τήν Ὀρθόδοξη θεολογία μέ τόν δυτικό πουριτανισμό-ἠθικισμό, καί ἄλλοι ἐκφράζονται γιά τήν Ὀρθοδοξία μέσα ἀπό σχήματα τοῦ εὐδαιμονικοῦ Ἰσλαμισμοῦ.

Ὅμως, ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος ἀποσχολαστικοποιεῖ τόν Χριστιανισμό καί ἀποϊσλαμοποιεῖ τόν ἀνθρώπινο βίο. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δέν συνδέεται οὔτε μέ τόν σχολαστικισμό, οὔτε μέ τόν πουριτανισμό, οὔτε μέ τόν εὐδαιμονισμό. Εἶναι ἡ γαμήλια σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό, τόν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ἐπειδή ἐφέτος, τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς, θά συνέλθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος στήν Κρήτη, εὐχή ὅλων μας εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία τῶν εἰκόνων καί ἡ θεολογική γλώσσα τῶν πραγμάτων νά διαποτίσουν τίς ἀποφάσεις της, καί νά φανῆ ἡ πληρότητα τοῦ κόσμου στό φῶς τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας. Πρέπει νά φανῆ ἡ σύνδεση θεολογίας καί ἱστορίας στό φῶς τῆς ἐσχατολογίας τῆς δόξας καί ὄχι ἡ σύνδεση θεολογίας καί πολιτικῆς στό σκοτάδι τῆς κοσμικῆς ἀδοξίας.

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἀπόρριψη τῆς μισαλλοδοξίας, ἀποβολή τῆς ὑποκρισίας, ἔκφραση τῆς οὐράνιας Βασιλείας, βίωση τῆς δοξαστικῆς παρουσίας, μεταμόρφωση τῆς ἱστορίας, εἰκόνα τῆς οὐράνιας θείας Λειτουργίας, ἁγιογράφιση τῆς φωτεινῆς καί ἀνεκφράστου κοινωνίας, τῆς ἔνδοξης Συνοδικῆς Εὐχαριστίας, τῆς οὐράνιας ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας. Ἀμήν.

πηγή

Τι Νταχάου, τι Ειδομένη

Γράφει ο Σπύρος Κρεμεζής.

Ο παραλληλισμός της Ειδομένης με το Νταχάου, που αποτόλμησε ο υπουργός Εσωτερικών Π. Κουρουπλής, είναι εξωφρενικός. Όσο τραγικό και αν είναι αυτό που συμβαίνει στην Ειδομένη, δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με τους αμέτρητους θανάτους αθώων, τα κρεματόρια, τα πειράματα σε ανθρώπους και τις άλλες εκφάνσεις της ναζιστικής θηριωδίας που συμπυκνώνονται στη λέξη «Νταχάου». Όμως ο αισχρός παραλληλισμός του Π. Κουρουπλή δεν είναι ανεξήγητος ούτε συνιστά μεμονωμένο περιστατικό – αντιθέτως εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη πρακτική (του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων πολιτικών δυνάμεων) εδώ και χρόνια: την κατάχρηση ιστορικά φορτισμένων όρων για προπαγανδιστικούς σκοπούς.

Ο πρώτος μου μεγάλος καβγάς με ΣΥΡΙΖΑίο έγινε το 2014 και είχε αφορμή τον χαρακτηρισμό της Αμυδαλέζας ως «στρατοπέδου συγκέντρωσης». Ως τότε οι διαφωνίες μου με την επερχόμενη «Πρώτη Φορά Αριστερά» έμεναν σε πολιτισμένο πλαίσιο- τότε για πρώτη φορά έβαλα τις φωνές, και δεν το μετανιώνω. Παρ’ ότι θεωρούσα τα κλειστά κέντρα κράτησης μεταναστών  σωστή πολιτική, παρ’ ότι χρηματοδοτούνταν και ελέγχονταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρ’ ότι και η σημερινή κυβέρνηση τελικά επιστρέφει σε αυτή την επιλογή που τότε κατήγγελλε, συζητούσα άνετα ενστάσεις, ανθρωπιστικές και άλλες. Αλλά η εξομοίωση των κλειστών κέντρων κράτησης μεταναστών με τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν (και είναι) προσβολή για όλα τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.

Ομαδικός τάφος στο Bergen-Belsen: υπενθύμιση του τι σημαίνει “στρατόπεδο συγκέντρωσης”

Και δεν ήταν μόνο η Αμυγδαλέζα που ονομάστηκε «στρατόπεδο συγκέντρωσης». Ήταν και η λιτότητα μετά το 2010, που ονομάστηκε ελαφρόμυαλα από τον Τσίπρα «ανθρωπιστική κρίση», για να έρθει τώρα η Ιστορία να του διδάξει τι πραγματικά είναι ανθρωπιστική κρίση. Ήταν ο παραλληλισμός της δολοφονίας Γρηγορόπουλου με τη δολοφονία του Σ. Πέτρουλα, από τον τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Αλαβάνο. Ήταν και ο όρος «κατοχή» που χρησιμοποιήθηκε για την επίβλεψη της εφαρμογής των μνημονίων από τους δανειστές, ενώ θα ήταν πολύ πιο δόκιμος π.χ. ο παραλληλισμός με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898. Ήταν και οι όροι «πραξικόπημα», «κατάλυση της δημοκρατίας» και  «χούντα» που χρησιμοποιήθηκαν από τον Α. Τσίπρα και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, επειδή έκλεισε την ΕΡΤ (νόμιμα, όπως έκρινε το ΣτΕ). Ήταν και οι χαρακτηρισμοί «δωσίλογοι» και «προσκυνημένοι» που αποδόθηκαν στις “μνημονιακές” κυβερνήσεις ή ο χαρακτηρισμός «γερμανοτσολιάδες» που αποδόθηκε στο 40% του ελληνικού λαού που ψήφισε “Ναι” στο δημοψήφισμα. Ήταν, θα έλεγε κανείς, μια συλλογική άσκηση αμετροέπειας και ιστορικής αθυροστομίας, μια άρση του πέπλου σεβασμού που ως τότε κάλυπτε όρους ιστορικά φορτισμένους, συχνά σημαδεμένους με αίμα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς αυτοί οι αυθαίρετοι ιστορικοί παραλληλισμοί βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην κοινωνία και ιδαίτερα στη νεολαία.

Για τις παλιότερες γενιές υπάρχουν εξηγήσεις, κυρίως αναγόμενες στα εμφύλια πάθη: για κάποιους από τους σημερινούς εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες οι χαρακτηρισμοί “δωσίλογοι”, “γερμανοτσολιάδες” κλπ. είναι παιδικά ακούσματα, ενώ ταυτόχρονα η έλλειψη της πραγματικής τους εμπειρικής αντιστοίχισης (δεδομένου ότι ήταν αγέννητοι ή μωρά στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής) ευνοεί τους αυθαίρετους παραλληλισμούς. Επιπλέον αυτή η γενιά, έχοντας βιώσει τη δικτατορία σε καίρια ηλικία (20-30), διατήρησε έντονα αντιδεξιά – “αντιφασιστικά” αντανακλαστικά τα οποία ερεθίστηκαν από γεγονότα με συμβολικό φορτίο όπως π.χ. το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Ειδικά όταν η ίδια κυβέρνηση σου περικόπτει τη σύνταξη, μια τέτοια συμβολική αφορμή είναι σπίρτο σε ξερό κάμπο…

Αλλά αυτές οι ιστορικές εμπειρίες και παραστάσεις δεν ισχύουν για τη νεολαία, που μάλιστα στήριξε πλειοψηφικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, τι οδήγησε νέα παιδιά να μιλούν για χούντες, γερμανοτσολιάδες και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η απάντηση ίσως βρίσκεται στο γνωστό σύνθημα «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»: κάθε γενιά χρειάζεται ιδέες, νοήματα και στόχους για να την εμπνεύσουν. Κάποιες γενιές, όπως του ’30, του 114 ή του Πολυτεχνείου, είναι αρκετά τυχερές ή άτυχες, ώστε η ιστορία να τους τα δώσει. Υπάρχουν όμως και ενδιάμεσες γενιές, αυτές που ο Πορτοκάλογλου εξέφρασε με τον στίχο “τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία“… Και ίσως τότε μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός της εξίσωσης: ο εικοσάρης θέλει να κάνει αντίσταση σαν τους “παλιούς”, άρα χρειάζεται ένα πλαίσιο κατοχής ή χούντας όπως αυτό που έζησαν κι εκείνοι. Έστω κι αν το πλαίσιο όπου ζει ο ίδιος διαφέρει, είναι υπαρξιακά ελκυστικότερο να το ερμηνεύσει ως “κατοχή” και χούντα”. Κι έτσι είναι ευάλωτος στον πρώτο δημαγωγό που θα το ονομάσει έτσι και θα του πει όσα θέλει να ακούσει.

Συνήθως η πραγματικότητα έχει τον τρόπο της να διδάσκει σε όλους το μέτρο. Ήδη η τραγική εξέλιξη του μεταναστευτικού μετά το κλείσιμο των βορείων συνόρων διδάσκει τι πραγματικά σημαίνει “ανθρωπιστική κρίση”. Βέβαια οι δηλώσεις του Π. Κουρουπλή περί “Νταχάου” δείχνουν ότι δεν είναι όλοι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τους ανιστόρητους παραλληλισμούς. Είναι όμως επείγον να αποκατασταθεί ο στοιχειώδης ρεαλισμός, πρώτα στον χαρακτηρισμό των καταστάσεων που ζούμε και τελικά και στον χειρισμό τους. Γιατί αλλιώς, ίσως η πραγματικότητα μας διδάξει με εξ ίσου τραγικό τρόπο το πραγματικό νόημα και άλλων όρων που χρησιμοποιούνται καταχρηστικά – όπως π.χ. του όρου “χούντα”.

(Πηγή)

Τι είναι εκείνο που μας κρατάει, τόσα χρόνια τώρα, όρθιους επάνω στα βράχια μας τα ποτισμένα με αίμα;

«Ἂς θυμηθοῦμε τὰ αἵματα καὶ τὸν ἄφθαστο ἡρωισμὸ ποὺ ἔδειξαν ἐκεῖ­νοι γιὰ νά ᾽χουμε ἐμεῖς σήμερα πατρίδα καὶ θρησκεία ἐλευθέρα…»

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν – Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

~ Δὲν πᾶμε καλά, ἀγαπητοί μου. Αὐτὸ τὸ λένε ὅλοι. Δὲν πᾶμε καλὰ κοινωνικῶς καὶ ἐ­θνικῶς. Ἀλλ᾽ ἐγὼ περιορίζομαι στὸ ἠθικὸ καὶ θρησκευτικὸ μέρος, καὶ θὰ πῶ ὅτι δὲν πᾶμε καλὰ ἠθικῶς καὶ θρησκευτικῶς.
Ζοῦμε σὲ ἐπο­χὴ δύσκολη. Δύσκολη ὄχι μόνο στὸ νὰ μπορέσῃ ὁ φτω­χὸς νὰ ἐξοικονομή­σῃ τὸ καρβέλι του. Εἶνε ἐ­ποχὴ ἀπεριγράπτου διαφθορᾶς, ἐποχὴ ποὺ διέπραξε τὰ μεγαλύτε­ρα ἐγκλήματα. Καὶ ἐνῷ χύθηκαν ποτάμια αἷμα, ἐν τούτοις δὲ βλέπεις μετάνοια. Ὁ κόσμος ἑ­τοιμάζεται γιὰ ἀκόμα με­γαλύτερα ἐγ­κλήματα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πιεῖ ἀπ᾽ τὸ κρασὶ τοῦ διαβόλου, μέθυσαν, ἔχουν ζαλιστῆ, οἱ καρδιὲς ἔ­χουν μαυρίσει. Νομίζεις ὅτι ὁ κόσμος ἔχει γίνει ἕνα ἀπέραντο θηριοτροφεῖο· αὐτὴ τὴν εἰ­κόνα παρουσιάζει ἀπὸ ἠθικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἀπόψεως. Θέλει νὰ ζήσῃ χωρὶς τὸ Θεό, νὰ λατρέψῃ νέα εἴδωλα. Θεὸς τοῦ κόσμου δὲν εἶνε πιὰ ὁ ἐ­σταυρωμένος Λυτρωτής· εἶνε ὁ μαμωνᾶς – τὸ χρῆμα, ἡ δύναμις – τὰ ὅπλα, ἡ γνῶσις – ἡ ἐπιστήμη. Αὐτὰ ἀκοῦμε νὰ λένε.
Ἀλλ᾽ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ὅτι πέρα ἀπ᾽ αὐτὰ τὰ ἐγκόσμια ἁπλώνεται ἕνας ἄλλος κόσμος, ἀ­όρατος· πάνω ἀπ᾽ αὐτὲς τὶς δυνάμεις ὑπάρχει μιὰ ἄλλη δύναμις, τῆς ὁποίας ἀκριβῶς τὸ με­γαλεῖο ψάλλει σήμερα ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία. Ἡ δύναμις αὐτή, ποὺ νικᾷ κάθε ἄλλη ―τὸ πιστεύουμε ἀπολύτως―, εἶνε ἡ πίστις. Κι ὅταν λέμε πίστι, δὲν ἐννοοῦμε μιὰ ὁποιαδήποτε πίστι· ἐννοοῦμε τὴν πίστι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τὴν πίστι ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τὴν πίστι τῶν ἁγίων πατέρων, ποὺ ἔχει φθάσει ἕως ἐμᾶς.
Ἂν προσέξατε σήμερα τὸν ἀπόστολο, θὰ εἴ­δατε ὅτι μιὰ λέξις ἐπαναλαμβάνεται πολλὲς φορές, ἡ λέξις ἡ «πίστις» (Ἑβρ. 11,24,33,39· 12,2). «Πίστει…», λέει. Κ᾽ ἐμεῖς σήμερα, ποὺ ἑορτάζουμε τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἂς δοῦμε μὲ λίγα λόγια τί κατορθώνει ἡ πίστις.

* * *

«Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα», λέει ἕνας ὕμνος (ἀπολυτ. ἁγ. Θεοδ. Τήρ., 17 Φεβρ.). Ἐὰν κανεὶς θέλει νὰ δῇ ποιά εἶνε τὰ κατορθώματα τῆς πίστεως, ἂς ἀνοίξῃ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Δι­αθήκη, ἂς διαβάσῃ τοὺς βίους τῶν ἁγίων μαρ­τύρων καὶ τῶν ὁσίων. Θὰ δῇ ἀξιοθαύματα κατορθώματα. Οἱ ἄπιστοι τώρα τ᾽ ἀμφισβητοῦν, ἀλλὰ στὸ τέλος θ᾽ ἀναγκαστοῦν κι αὐτοὶ νὰ ὁ­μολογήσουν σὰν τὸ Θωμᾶ «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28)· θὰ σκύψουν τὸ κεφάλι ταπει­νωμένοι μπρὸς στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ στὴν Ὀρθόδοξο πίστι μας, καὶ θὰ ποῦν αὐτὸ ποὺ ἀ­κοῦμε σήμερα στὴ λιτανεία τῶν ἁγίων εἰκόνων· «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος» (Ψαλμ. 76,14-15).
«Ἐπιλείψει με ὁ χρόνος διηγούμενον» (Ἑβρ. 11,32) τὰ κατορθώματα τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων τῆς πίστεώς μας· δὲν ὑπάρχει χρόνος. Δὲν εἴ­μαστε ὅμως οὔτε ἐγὼ ἱκανός, μὲ δύναμι Χρυσοστόμου καὶ Βασιλείου, οὔτε σεῖς πρόθυμοι γιὰ μακρὲς διηγήσεις. Ἂς ἀναφέρουμε λοι­πὸν συνοπτικῶς μερικὰ ἀπὸ τὰ παραδείγματα ποὺ περιγράφει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.
⃝ Τὸ πρῶτο παράδειγμα μεγάλης πίστεως εἶ­νε ὁ Μωυσῆς· «Πίστει Μωυσῆς μέγας γενόμε­νος…» (Ἑβρ. 11,24). Ὡς ἀρχηγὸς τῶν Ἰσραηλιτῶν, ποὺ βασανίζονταν τετρακόσα χρόνια κάτω ἀ­πὸ τὴ σκλαβιὰ τοῦ φαραώ, ὡδήγησε τὸ λαό του στὴν ἐλευθερία. Ἀλλὰ ὁ φαραὼ τοὺς κατεδί­ωξε μὲ ὅπλα, ἅρματα καὶ ἱππικό. Ὁ ἄοπλος λαὸς βρέθηκε σὲ δεινὴ θέσι· μπροστά τους ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα, πίσω τους ὁ φαραώ. Ἀν­θρωπίνως δὲν ὑπῆρχε σωτηρία. Ἀλ­λὰ τότε φάνηκε ἡ δύ­ναμις τοῦ Θεοῦ. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι – δικαίωμά τους· ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν νὰ πιστεύ­ουμε. Τὴν ὥρα ποὺ οἱ Ἑ­βραῖοι ἦταν ἕτοιμοι νὰ παρα­δοθοῦν, ὁ Μωυ­σῆς ἀτρόμητος στέκει μπροστὰ στὴ θάλασσα, ὑψώνει τὸ ῥαβδί του πάνω ἀπ᾽ τὰ νερά, κάνει τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ –δυὸ χιλιάδες χρόνα προτοῦ ἀκόμα παρουσιασθῇ ὁ τίμιος σταυρός–, κάνει σημεῖο σταυροῦ καὶ –ὤ τοῦ θαύμα­τος– τὰ νερὰ σχίστηκαν, τραβήχτη­καν καὶ στάθηκαν δεξιὰ κι ἀριστερὰ σὰ νὰ ἦ­ταν πέτρινα! Φάνηκε ὁ πυθμένας, ἄνοιξε διάδρομος καὶ μέσ᾽ ἀπ᾽ αὐτὸν βάδισε ὅλος ὁ λαός, ἄντρες γυναῖκες παιδιά, μὲ τὸ Μωυσῆ. Πέρα­σαν ἀπέναντι «ἀβρόχοις ποσίν», χωρὶς νὰ βρέ­ξουν τὰ πόδια τους. Πίσω τους ἀκολου­θεῖ ὁ φα­ραὼ καὶ τοὺς καταδιώκει μὲ τὰ ἅρματά του. Ἀλλὰ τότε ὁ Μωυσῆς ὑψώνει πάλι τὸ ῥαβδί του, κάνει τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, τὰ νερὰ ἐ­πανέρχον­ται στὴ φυσική τους θέσι, κλείνουν καὶ θάβουν ὅλη ἐκείνη τὴ στρατιά (βλ. ἔ.ἀ. 11,29).
⃝ Καὶ μόνο ὁ Μωυσῆς; Κι ὁ διάδοχός του, ὁ Ἰ­ησοῦς τοῦ Ναυῆ, ὅταν βρέθηκε μπροστὰ σὲ ἰ­σχυρὴ εἰδωλολατρικὴ πόλι, τὴν Ἰεριχώ, ποὺ ἦ­ταν φρούριο, κάστρο ἄπαρτο, διὰ τῆς πίστεως τὴν κυρίευσε. Κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ τὴν κύκλωσαν οἱ Ἰσραηλῖτες ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες καὶ τὴν τελευταία φορὰ σάλπισαν· τότε τὰ τεί­χη ἔ­πεσαν καὶ ἔτσι τὴν κατέλαβαν (βλ. ἔ.ἀ. 11,30. Ἰησ. Ναυ. κεφ. 6ο). Ὅ­ταν κατόπιν νίκησε τοὺς Ἀμορραίους, ἐπει­δὴ τὴ νύχτα οἱ ἐχθροὶ θὰ διέφευγαν, χρεια­ζόταν χρόνος γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ ἐπιχείρησις. Τότε ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο κάτι πρωτάκουστο, ποὺ δείχνει τὴ μεγάλη του πίστι· ζήτησε νὰ παρατα­θῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη! «Στήτω ὁ ἥλιος», εἶ­πε (Ἰησ. Ναυ. 10,12). Καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἄκουσε κι ὁ ἥλιος στάθη­κε πράγματι, κ᾽ ἔτσι δόθηκε καιρὸς στοὺς Ἰσραηλῖτες νὰ τελειώσουν τὴν ἐκκαθάρισι.
⃝ Καὶ στὸν βίο τοῦ Δαυῒδ (βλ. Ἑβρ. 11,32) βλέπουμε, ὅτι εἶνε «μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα». Τί ἦ­ταν αὐτός; ἕνας μικρὸς βοσκός, ἕνα ἄσημο τσοπανόπουλο δεκαοχτὼ ἐτῶν. Καὶ ὅμως τόλμησε νὰ μονομαχήσῃ μὲ τὸν περιβόητο γίγαν­τα Γολιάθ, ποὺ ἦταν τετραπηχιαῖος, ἕνα βουνὸ ἀπὸ σάρκες καὶ κόκκαλα. Καὶ τὸν νίκησε· μὲ μιὰ σφεντόνα καὶ πέντε λιθάρια ἀπ᾽ τὸ ποτάμι τὸν ἔρριξε κάτω νεκρό (βλ. Α΄ Βασ. κεφ. 17ο).
⃝ «Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα». Φαίνεται αὐτὸ καὶ στὸν βίο τοῦ προφήτου Δανιήλ· τὸν ἔρριξαν μέσα στὸ λάκκο καὶ διὰ τῆς πίστεως «ἔφραξε στόματα λεόντων» (Ἑβρ. 11,34).
⃝ Διαβάστε καὶ γιὰ τοὺς Τρεῖς Παῖδας, νὰ δῆ­τε ὅτι τοὺς ἔρριξαν μέσα στὸ φλογισμένο καμίνι καὶ αὐτοὶ μὲ τὴν προσευχή τους «ἔσβεσαν δύναμιν πυρός» (ἔ.ἀ.· βλ. Δαν. κεφ. 3ο-4ο). Ὄντως «μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα».
–Αὐτὰ εἶνε παλιά, παππούλη, θὰ μοῦ πῆτε· αὐτὰ ἔγιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»…
Ὄχι, ἀδελφοί μου. Ἡ πίστις μας δὲν παλιώ­νει· εἶνε βέβαια παλαιά, ἀλλὰ εἶνε καὶ νέα. Ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ «βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀπ. 11,15). Ἐκεῖνα, ποὺ ἔγιναν στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, γίνονται καὶ σήμερα, καὶ θὰ γίνωνται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.
Ὅταν ἡ πατρίδα μας ἦταν τετρα­κόσα χρόνια σκλαβωμένη στοὺς Τούρκους κι «ὅλα τἄ­σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε σκλαβιά», σᾶς ἐρωτῶ, τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τὴν κράτησε ζων­τανή; Κι ἂν ἐμεῖς τὸ ἀρνηθοῦμε, θὰ τὸ φωνάξουν οἱ πέτρες, τὰ λαγκάδια καὶ τὰ μοναστήρια μας τὰ ρημαγμένα· τὴν κράτησε ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος. Ποιό ἦταν ἐκεῖνο ποὺ ἔ­κανε μιὰ φούχτα Ἑλλήνων χωρικῶν, σχεδὸν ἀόπλων, νὰ νικήσῃ μιὰ ἀπέραντη Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία; Ἡ πίστις! ἀπαντᾷ ἡ ἱστορία. Καὶ τί εἶνε ἐκεῖνο πάλι ποὺ μᾶς κρατάει, τόσα χρόνια τώρα, ὀρθίους ἐπάνω στὰ βράχια μας τὰ ποτισμένα μὲ αἷμα; Ἡ πίστι μας, ἡ πίστι τῶν πατέρων μας, ἡ πίστι ἡ Ὀρθόδοξος. «Μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα».

* * *

Σήμερα ἀγαπητοί μου, ποὺ εἶνε ἡμέρα θρι­άμβου καὶ κυματίζουν τὰ λάβαρα τῆς Ἐκκλησί­ας μας στὴν περιφορὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἂς θυμηθοῦμε τοὺς μάρτυρας καὶ ὁμολογητὰς τῆς πίστεώς μας. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ αἵματα καὶ τὸν ἄφθαστο ἡρωισμὸ ποὺ ἔδειξαν ἐκεῖ­νοι γιὰ νά ᾽χουμε ἐμεῖς σήμερα πατρίδα καὶ θρησκεία ἐλευθέρα. Ἂς θυμηθοῦμε ὅλους αὐτοὺς καὶ ἂς φωνάξουμε· «Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων καὶ διδασκάλων αἰωνία ἡ μνήμη» (Συνοδ. Ὀρθοδ.).
Ἡ Ἀποκάλυψις λέει, ὅτι θά ᾽ρθουν χρόνοι ποὺ θ᾽ ἀνοίξῃ ἡ κόλασι καὶ θὰ βγοῦν θηρία λυσσασμένα καὶ ἁρπακτικά (θηρία ἐννοεῖ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ βασίλεια). Τὸ ἕνα θὰ μοιάζῃ μὲ λιοντάρι, τὸ ἄλλο μὲ ἀρκούδα, τὸ ἄλλο μὲ τίγρι καὶ λεοπάρδαλι, τὸ ἄλλο μὲ λύκο. Θὰ παρουσιασθοῦν στὴ σκηνὴ τοῦ κόσμου καὶ θ᾽ ἀρ­χίσῃ μάχη. Ποιό θὰ νικήσῃ; Ἄλλοι θὰ περιμένουν νὰ νικήσῃ τὸ ἕνα, ἄλλοι τὸ ἄλλο. Ἀλλ᾽ ὄ­χι. Ξαφνικὰ αὐτὰ ἐξαφανίζονται καὶ νικητὴς ὅλων ἀναδεικνύεται – ποιός; Τὸ ἀρνίον τὸ ἐ­σφαγμένον, ὁ Ἐσταυρωμένος (Ἀπ. 17,14).
Τὸ πιστεύω ἀκραδάντως· ἡ πίστις τῶν Ὀρθο­­δόξων θὰ νικήσῃ ἀπ᾽ ἄκρου εἰς ἄκρο τῆς γῆς. Οὔτε αἱρέσεις οὔτε σχίσματα οὔτε θρησκεῖες. Ἡ νίκη θὰ εἶνε τῶν ὀρθοδόξων, τοῦ ἐσφα­γμένου ἀρνίου, τῶν στρατευμάτων ποὺ ἔχουν ση­μαία τὸ σταυρό. Μὲ τὴν πίστι αὐτὴ ἂς ζήσουμε καὶ ἂς πεθάνουμε. Κι ὅταν ἔρθῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς μας νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς ἐν τῇ πίστει τῇ ὀρθοδόξῳ· «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Νικολάου Φιλοπάππου – Ἀθηνῶν τὴν 3-3-1963.