H ένοχη σιωπή

 
 Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Επιτρέψτε μου παρακαλώ σήμερα μία δημόσια εξομολόγηση - αν και θα μπορούσα να πω πως όλα τα κείμενα που υπογράφω είναι άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερα εξομολογητικά.

Σε κάποιο προηγούμενο άρθρο μου είχα γράψει για μία ανεπίτρεπτη σιωπή των ιθυνόντων. Είναι γεγονός ότι υπάρχει μία ισχυρή πλειοψηφία που σιωπά και παρακολουθεί από μακριά. Η ηχηρή ουδετερότητα κάποιων -πολλών- καλοβολεμένων είναι αρκετά ενοχλητική. Πρόκειται για καλούς ανθρώπους που λένε “ναι” σε όλα, για να τα πηγαίνουν καλά με όλους και να περνάνε καλά.
Δεν γνωρίζω, αλήθεια, πόσο καλοί μπορεί να είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν μάλιστα έχουν και υπεύθυνες θέσεις και δε θέλουν να τα χαλάσουν με κανέναν. Να μην έχεις άποψη για τίποτε, να σιωπάς συνεχώς, να συμφωνείς και όταν δεν συμφωνείς, μόνο και μόνο για να περνάς καλά, είναι άνανδρο και ανέντιμο. Ακόμη και όταν προσκαλούνται για να μιλήσουν και κοιτούν πώς να περάσει η ώρα για να μη μιλήσουν είναι τραγικό. Άνθρωποι υπεύθυνοι για να παρουσιάζονται καλοντυμένοι σε πανηγύρια, εορτές και τελετές, χρόνια τώρα, δίχως καμία αναφορά στην κατηφόρα του τόπου.
Ο κόσμος να περιμένει εναγώνια να υψωθεί μια φωνή σοβαρή, συνετή, σεμνή, διακριτική, γνήσια, αληθινή, όταν όλα γύρω καταστρέφονται, και να ακούς λόγους περί ωραίας και ιερής σιωπής. Ο φόβος να κατατεθεί νηφάλια γνώμη, που δεν θα χαϊδεύει αυτιά, δεν θα πρέπει να υπάρχει σε κρίσιμες στιγμές. Δεν είναι ώρα για κρυφτό και απομόνωση. Δεν μπορεί να ψηφίζεις δίχως γνώση, μελέτη και προσοχή. Να συμφωνείς συνεχώς με τους προλαλήσαντες σε ένα διαβουλευμένο σώμα δεν νομίζω ότι είναι σοβαρό. Να απέχεις από τους αγώνες των επαγγελματικών κλάδων, να δίνεις χώρο σ’ αυτούς που δεν θέλεις να ακούς και να σε εκπροσωπούν.
Όσοι δεν μιλούν δίνουν τη θέση τους σε αυτούς που δεν πρέπει να μιλούν. Από καιρό έχουν γεμίσει τα τηλεοπτικά παράθυρα από “μαϊντανούς” και “παπαγαλάκια” που μιλούν ακατάσχετα, κρίνοντας εύκολα τους πάντες και τα πάντα. Είναι ανάγκη να λύσουν τη σιωπή τους ορισμένοι ιθύνοντες, για να πληροφορήσουν υπεύθυνα τους σε μεγάλη απορία ευρισκόμενους. Υπάρχει σιωπή κακή, νοσηρή, φοβισμένη, ένοχη, αδικαιολόγητη. Ο κόσμος δεν είναι κουτός. Δεν ξεγελιέται εύκολα πάντοτε. Να τη χαρακτηρίζεις τη σιωπή ως προερχόμενη από σεμνότητα και ταπεινότητα δεν πείθεις, όταν όλα καίγονται γύρω σου τόσο γρήγορα.
Η φλυαρία, η κενολογία, η αερολογία, η περιττολογία και η κουτοπονηρία κάποιων αφελών δεν δικαιολογεί την επικίνδυνη σιωπή άλλων. Η σιωπή δεν είναι πάντοτε η καλύτερη στάση, λύση, άμυνα και επιλογή. Η απεραντολογία δεν είναι έξυπνη τοποθέτηση, αλλά κουράζει, φθείρει και εκθέτει. Οι τοιουτοτρόπως σιωπούντες και φλυαρούντες λαθεύουν σίγουρα και αφήνουν το χώρο για άλλους επιτήδειους πονηρούς. Είναι καιρός να ψάξουμε και να βρούμε το μέτρο, τη μέση οδό, την ισορροπία. Τη λογική, τη σοβαρότητα, τη σύνεση, την αρμονία και τη συνεννόηση.

Ο δολοφονημένος στην Αμερική, για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, νέγρος πάστορας Μάρτιν Λούθερ Κιγκ είχε πει μια σοφή κουβέντα: “Η γενιά μας θα πρέπει να απολογηθεί, όχι τόσο για τις κακές πράξεις των μοχθηρών ανθρώπων, όσο για την αποτρόπαιη σιωπή των καλών ανθρώπων…”. Δεν πρέπει να απολογηθούμε; Υπερβάλλει; Δεν έχει δίκιο; Για τις κακίες των συνανθρώπων μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης, γιατί δεν τους συνδράμαμε στο αγαθό καθόλου. Εμείς, οι υποτιθέμενοι καλοί, γιατί δεν αφήσαμε την ανεμελιά, τη νωθρότητα, το χουζούρι, το βόλεμα, την ησυχία μας απέναντι στα μεγάλα προβλήματα των γύρω δυστυχισμένων, αναγκεμένων, πονεμένων και ταλαιπωρημένων αδελφών μας; Εμείς, οι τόσο καλοί, συχνά ακολουθήσαμε μία καλά επιλεγμένη σιωπή, η οποία τελικά ήταν αποτρόπαιη, αφού βασάνισε παραμελημένους πλησίον. Η σιωπή μερικές φορές σε υψηλά επίπεδα ανθρώπων είναι χειρότερη από τη βλασφημία. Να με συγχωρείτε για την αυθόρμητη αυτή εξομολόγηση. Από καιρό τα σκεφτόμουν και ήθελα να τα πω. Έχει δίκιο ο Μάρτιν Λούθερ Κιγκ. Βέβαια ως μοναχός θα έπρεπε να σιωπώ. Να που σιωπούν άλλοι, που δεν είναι μοναχοί. Μετανιώνεις πάλι που μίλησαν, γιατί τα έκαναν θάλασσα. Ας κινείται κανείς κατά συνείδηση και όχι φοβούμενος, ντρεπόμενος και δειλιάζοντας συνεχώς, καταθέτοντας λόγο ανυπόκριτο, εγκάρδιο, αληθινό, δίχως εκπτώσεις, χαϊδολογήματα γλυκανάλατα και αναμασήματα κουραστικά.

πηγή

Αφιέρωμα μνήμης στους μαΐστορες της ψαλτικής τέχνης Γεράσιμο Πρεβεζιάνο και Απόστολο Παπαχρήστο

Αφιέρωμα μνήμης στους μαΐστορες της ψαλτικής τέχνης

Γεράσιμο Πρεβεζιάνο και

Απόστολο Παπαχρήστο

Την Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014 – 6.30 μ.μ.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Χριστιανικής Ενώσεως Αγρινίου

Ποιούς «βολεύει» η ιστορική λήθη;

 

Δημήτρης Νάτσιος

Δάσκαλος Κιλκίς

Eπί βασιλείας του Βαυαρού Όθωνα η 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή, ημέρα αγία και ένδοξη. Η ημέρα βέβαια αυτή λαμπρύνεται και από το γεγονός του συνεορτασμού με την μεγάλη θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού. Ως εδώ όλα ορθά. Όμως, κρίνοντας με ατικειμενικότητα, με αυστηρική ιστορική θεώρηση, την εξέγερση του ’21, διαπιστώνουμε ότι το νεοτευχθέν ελληνικό κράτος περιελάμβανε στα σύνορά του την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα και τις Κυκλάδες. Χάρις στην τυχοδιωκτική και ληστοπειρατική πολιτική των λεγομένων Προστάτιδων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), συστάθηκε ένα αχυρένιο κρατικό μόρφωμα, εξαρτημένο, ανάπηρο και υποτελές στην κακουργία των ξένων. (Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν ότι απελευθερωθήκαμε χάρις στους ξένους. Τους προτρέπω να διαβάσουν το δυσεύρετο βιβλίο του Τ.Λιγνάδη «Το πρώτον δάνειον της Ανεξαρτησίας». Μας γέμισαν ψεύδη γιά τους ξένους εθνοσωτήρες, που στην ουσία κατευθύνονταν από μία ακόρεστη τραπεζική συμμορία που καταβρόχθισε το δάνειο και απομύζησε το ταλαίπωρο έθνος μας).
Αναφέραμε πιό πάνω ότι όντως η 25η Μαρτίου είναι ημέρα «τρισένδοξη». Όμως, υπάρχει μία άλλη ημερομηνία εξίσου σημαντική, εξίσου ιερή: Η 6η Οκτωβρίου 1912, ημέρα έκρηξης των βαλκανικών πολέμων, η απαρχή του διπλασιασμού του νεοελληνικού κράτους. ‘Ο,τι ξεκίνησε το ’21, ολοκληρώθηκε το ’12. Η δεύτερη όμως ημερομηνία αγνοήθηκε, λησμονήθηκε, περιφρονήθηκε. Γιατί; Με ποιό δικαίωμα βεβηλώνουμε την ιερή μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτών, που έσπειραν με τα ιερά τους κόκκαλα και πότισαν με το τίμιο αίμα τους την γη της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των νησιών Αιγαίου; Δεν θα ‘πρεπε να πάλλεται, να πανηγυρίζει, να χαίρεται και να εορτάζει σύμπας ο Ελληνισμός;
Στα σχολεία καταφθάνουν συνεχώς κρατικές «απανταχούσες» γιά να εορτάσουμε την ημέρα του ΟΗΕ ή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της ειρήνης ή των ζώων, περιτρίμματα και σκύβαλα δηλαδή. Είναι τουλάχιστον γελοίο και προκλητικό να τιμούμε τις χελώνες καρέτα-καρέτα ή το εξανδραποδισμένο και ανήθικο, πλέον, μόρφωμα που ονομάζεται ΟΗΕ και να μην αφιερώνουμε μία ώρα γιά το «ευκλεές» αυτό εθνικό γεγονός. Μήπως η αποσιώπηση είναι απότοκη του εξευτελιστικού εκείνου δόγματος της «αψόγου στάσεως»; Μη προς Θεού προκαλέσουμε τους Τούρκους, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, εορτάζουν μεγαλοπρεπώς την άλωση της Πόλης, το μικρασιατικό μακελειό, το αιματοκύλισμα της Κύπρου. Ή μήπως, και το λέω χωρίς ίχνος βορειοελλαδίτικου μικροαστισμού, είναι αποτέλεσμα του γνωστού, νοσηρού, αθηνοκεντρικού αρχοντοχωριατισμού, που θεωρεί Ελλάδα ό,τι βρίσκεται κάτω από τη Λαμία;
Έχει ειπωθεί ότι οι ήρωες είναι τα κεφάλαια στις σελίδες της Ιστορίας. Ένα τέτοιο κεφάλαιο είναι και ο πρώτος πεσών αξιωματικός του ελληνικού στρατού, στις 6 Οκτωβρίου του 1912. Ονομάζεται Ιωάννης Μαυροδήμος. Ποιός τον γνωρίζει; Να τι έγραφε η εφημερίδα Ν.Ημέρα στις 21.1.1913 γιά τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Μαυροδήμου: «Μου διηγήθηκαν σήμερα μερικάς λεπτομέρειας του θανάτου του ανθυπολοχαγού Μαυροδήμου. Μοιάζει με ποίημα. Οι Μαυροδημαίοι είναι μία παλαιά στρατιωτική οικογένεια της Ελλάδος. Εις κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι από ένας Μαυροδήμος. Στο εικοσιένα, στο ογδοήκοντα εξ, στα ενενήντα επτά… Ο ανθυπολοχαγός Μαυροδήμος μόλις είχε βγει από το στρατιωτικόν σχολείον. Την ημέρα που ο λόχος του επρόκειτο να λάβει μέρος εις την μάχην, εσηκώθηκε πρωί, εξυρίσθη, εκτενίσθη, διέταξε και του έφεραν την καλή του στολή, τις καινούργιες του τις μπότες, τα άσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σαν γαμπρός, ετράβηξε το σπαθί και είπε στους άνδρας του: εμπρός παιδιά… Και σκοτώθηκε από τους πρώτους». Γιατί αποκρύπτουμε τέτοιες ηρωικές μορφές από την ηθικώς ασπόνδυλη και ελλειπή από οδηγητικά πρότυπα κοινωνία μας; Γιατί τις αγνοούν τα σχολικά βιβλία; Ο σκοπός της ιστορικής μνήμης είναι να εμφυσήσει στο παιδί αγάπη γιά την πατρίδα, να του προσφέρει πρότυπα ζωής, να του γνωρίσει τα ελαττώματα και τα προτερήματα του Γένους, να ενεργήσει μ’ έναν λόγο εντός του διαπλαστικά, ως κατ’ εξοχήν παράγοντας αυτοσυνειδησίας.
Μόνο μία γωνιά εκείνη την ημέρα τιμά τους νεκρούς του ’12. Η πόλη της Ελασσόνας. Την εορτή των «Ελευθερίων» της την τιμούν όλοι οι φορείς εκτός της επισήμου πολιτείας. Κι αυτή χάρις στις προσπάθειες του αείμνηστου Μητροπολίτη της Ιακώβου Μακρυγιάννη, το 1962, πενήντα χρόνια αργότερα. Στον τοπικό αυτό εορτασμό ο δραστήριος εκείνος Ιεράρχης προσέδωσε ιδιαίτερη αίγλη και μεγαλοπρέπεια. Γιατί όμως αυτή η σκόπιμη αδιαφορία του «εθνικού κέντρου»; Τα κρατικά κανάλια, που τα μοσχοπληρώνουν ακόμη και τα κοτέτσια, σιωπούν. (Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Κιλκίς, με την ημέρα εορτασμού της μάχης του 1913).
Το Υπουργείο Παιδείας δεν θα έπρεπε να καθιερώσει ως εθνική εορτή αυτήν την ημέρα, επιμηκύνοντας, τέλος πάντων, το διδακτικό έτος κατά μία ημέρα ή περικόπτοντας τις διακοπές των Χριστουγέννων και πάλι κατά μία ημέρα, γιά να αποφύγει γνωστές δηλητηριώδεις μνησικακίες γιά τους δήθεν οκνηρούς δασκάλους; Μέχρι πότε το μεγαλουργό αυτό τμήμα της ελληνικής Ιστορίας θα παραμένει στην αφάνεια;
Φέτος στις 6 Οκτωβρίου προγραμματίσθηκε, με βάση εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας, να αφιερωθεί η ημέρα στην καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και λοιπών …ζαρζαβατικών.
Οι πρόγονοί μας, το 1912, διακατεχόμενοι από αθεράπευτο ρατσιμό ξεχύθηκαν στις αετοκορφές της Μακεδονίας και κατατρόπωσαν τους εσαεί σφαγείς «Τζιχαντιστές» μας, Τούρκους.
Και έτσι κάποιοι σήμερα, κατ’ επάγγελμα αντιρατσιστές, απολαμβάνουν πατρίδα ελεύθερη. Παραθέτω στο σημείο ατό επιστολή μαχητή των Βαλκανικών Πολέμων, η οποία περιεχόταν στα παλιά βιβλία γλώσσας.
«Αδελφέ,
Μου γράφεις αν υποφέρω. Οι κόποι και τα βάσανα δεν έχουν καμμία σημασία για μας. Ελησμονήσαμε ότι είμαστε άνθρωποι. Και το σπουδαιότερο, ότι μας ελησμόνησε και η φύσις, η οποία εκουράσθηκε να μας πειράζη με τις αρρώστειές της. Ο βίος εδώ είναι ευχάριστος. Μόνον η ιδέα, ότι μας απειλούν οι γείτονες, μας έχει σκυλιάσει όλους. Εμείς δεν είμαστε γι’ αυτού πλέον. Εδώ είναι η θέσις μας και ο τάφος μας. Τα μέρη αυτά είναι πληρωμένα με αίμα. Κάθε βουνό και κάμπος είναι στολισμένα με σταυρούς. Κοιμώνται εκεί οι σύντροφοί μας. Ας μην ανησυχή κανείς. Όσο είναι εδώ ο στρατός, η μεγάλη Ελλάς θα είναι απρόσβλητη. Εμάθαμε πλέον το μυστικό της νίκης. Έχομε το μονοπώλιο της παλληκαριάς. Ας το μάθουν όλοι αυτό.
-Τι δουλειά κάνεις;
-Πολεμώ, απαντά ο ερωτώμενος στρατιώτης.
Σε φιλώ
ο αδελφός σου»
Να κλείσω το κείμενο, παραθέτοντας την επιγραφή, που διασώζεται ως τις ημέρες μας, στον τάφο του ήρωα ανθυπολοχαγού Ιω.Μαυροδήμου: «Ηδύ το υπέρ πατρίδος τελευτάν. Ιώαννης Αλεξ. Μαυροδήμος, ανθυπολοχαγός Πεζικού, εκ Φθιώτιδος, ετών 26, πρώτος Αξιωματικός πεσών ενδόξως εν τη μάχη της Ελασσόνος, τη 6η Οκτωβρίου 1912…

Κούρδοι σε Ερντογάν: Αν πέσει το Κομπάνι θα κάψουμε την Τουρκία

Δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες των μεγαλύτερων πόλεων της Τουρκίας το βράδυ της Δευτέρας, να διαδηλώσουν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, την ισλαμιστική κυβέρνηση της Τουρκίας που το στηρίζει, να δείξουν
την αλληλεγγύη τους στους πολιορκημένους υπερασπιστές της κουρδικής πόλης Κομπάνι, στα σύνορα Συρίας – Τουρκίας και να στείλουν ξεκάθαρο μήνυμα – προειδοποίηση στην τουρκική κυβέρνηση των Ερντογάν – Νταβούτογλου ότι εάν η Κομπάνι πέσει, τότε η Τουρκία θα παραδοθεί στο χάος.

Το κλίμα έγινε εκρηκτικό από το μεσημέρι της Δευτέρας όταν το Ισλαμικό Κράτος κατάφερε να προωθηθεί και να καταλάβει κάποια κτίρια στις παρυφές της Κομπάνι, που πυροδότησαν φήμες ότι η πόλη είχε πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών. Βεβαίως σχετικά σύντομα αποσαφηνίστηκε ότι οι τζιχαντιστές είχαν καταφέρει να κερδίσουν έδαφος ύστερα από επιθέσεις αυτοκτονίας που εξαπέλυσαν εναντίον των Κούρδων μαχητών του YPG, αλλά η πόλη συνέχιζε να βρίσκεται υπό τον έλεγχο των κουρδικών δυνάμεων.

Οι σφοδρές μάχες σώμα με σώμα, το άγριο σφυροκόπημα της πόλης με βαρύ πυροβολικό και οι επιθέσεις αυτοκτονίας των τζιχαντιστών με αυτοκίνητα βόμβες, σε συνδυασμό με την παντελή απουσία αεροπορικών επιδρομών από την πλευρά των ΗΠΑ και των Αράβων συμμάχων τους, που υποτίθεται ότι πολεμούν ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, ξεσήκωσαν κύμα αντιδράσεων τόσο από δημοσιογράφους όσο και από απλούς πολίτες παγκοσμίως μέσω των social media που ζητούσαν εξηγήσεις από την αμερικανική κυβέρνηση, ενώ πολλοί κατηγόρησαν ευθέως τις ΗΠΑ για προδοσία εις βάρος των Κούρδων.

Το γεγονός μάλιστα ότι το Ισλαμικό Κράτος υποστηρίζεται από την κυβέρνηση της Τουρκίας πυροδότησε τις υποψίες ότι είναι «συμφωνημένο» η πόλη να αφεθεί στους τζιχαντιστές διότι οι Κούρδοι που την ελέγχουν είναι κομμουνιστές και μετά την άλωσή της να εισβάλλει ο Ερντογάν για να την απελευθερώσει, δήθεν, αλλά στην πραγματικότητα να την καταλάβει, ώστε να κατακτήσει την αυτόνομη κουρδική περιοχή της βόρειας Συρίας, για να εξαλείψει την απειλή ενός κουρδικού θύλακα στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας.

Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν το PKK (Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν) να στείλει τελεσίγραφο στην τουρκική κυβέρνηση ότι «εάν πέσει η Κομπάνι, τότε θα ξεσπάσει πόλεμος μέσα στην Τουρκία, που πολύ γρήγορα θα φτάσει στην Κωνσταντινούπολη». Παράλληλα οργανώθηκαν καλέσματα σε όλες τις κουρδικές πόλεις της Τουρκίας για μαζικές διαδηλώσεις, οι οποίες επεκτάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας που δεν είναι στην πλειονότητα του πληθυσμού τους κουρδικές.

Στην Κωνσταντινούπολη οι διαδηλώσεις σύντομα μετατράπηκαν σε οδομαχίες, με βόμβες μολότοφ και πέτρες βροχή να πέφτουν από την πλευρά των διαδηλωτών και την τουρκική αστυνομία να προσπαθεί να τους διαλύσει με κανόνια νερού και βροχή από πλαστικές σφαίρες. Οι διαδηλωτές επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα ενώ κατάφεραν να κάψουν και έξι οχήματα της αστυνομίας.

 

Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων τα τουρκικά Μέσα δεν μετέδωσαν τίποτα. Αγνόησαν τις διαδηλώσεις σαν να μην γίνονταν.
Την ίδια στάση κράτησαν και τα δυτικά Μέσα, ενώ, αυτό είναι το άξιο αναφοράς, από τα ελληνικά μέσα μόνο εμείς, το tribune, μεταδώσαμε τα γεγονότα.

Οι Κούρδοι καλούν την Τρίτη σε μεγάλες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους πολιορκημένους της Κομπάνι σε όλη την Τουρκία, ενώ τα όσα συνέβησαν το βράδυ της Δευτέρας – ξημερώματα Τρίτης θεωρούνται ευθεία προειδοποίηση για το τι θα γίνει στις τουρκικές πόλεις έτσι κι εάν η Κομπάνι πέσει στο Ισλαμικό Κράτος.


πηγή

Με πάρα πολὺ μικρὸ αντάλλαγμα πουλάει ο Θεὸς τα αγαθά Του, σ᾿ εκείνους που σπεύδουν να τα αγοράσουν, για ένα κομματάκι ψωμί, ένα τιποτένιο ρούχο, ένα ποτήρι κρύο νερό, έναν οβολό.

Άγιος Επιφάνιος

 

πηγή 

Η τάξη της κοινωνίας

Ν. Λυγερός

Η τάξη της κοινωνίας δεν θέλει ανθρώπινα στοιχεία. Τα βρίσκει επαναστατικά. Ως μόδα, η κοινωνία ασχολείται με τον χρόνο μόνο για να δει πόσο θα τον αντέξει. Έχει ανατρέψει ακόμα και τη βιολογία για να αποφύγει τις ενοχλήσεις που προκαλούν οι μικροί άνθρωποι, δηλαδή τα παιδιά, και οι μεγάλοι άνθρωποι, δηλαδή οι γέροι.

Η κοινωνία είναι η βάση των ειδικών. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα παιδιά μένουν όλο και περισσότερο με τους ειδικούς και οι γέροι πηγαίνουν όλο και πιο γρήγορα στους ειδικούς.

Εξαιτίας της αποτελεσματικότητας του χώρου εργασίας, οι γονείς δουλεύουν για τα παιδιά τους δίχως να τα βλέπουν, και ασχολούνται με τους γέρους για να μην τους βλέπουν.

Σε μία ευτυχισμένη κοινωνία, η ευκολία πρέπει να κυριαρχεί. Τίποτα δεν πρέπει να ενοχλεί το κοινωνικό ον, και ειδικά η ανθρωπιά. Κατά συνέπεια, αυτή δεν υπάρχει στην τάξη της κοινωνίας.

Ακόμα και ως γνωστικό αντικείμενο, η ανθρωπιά δεν ενδιαφέρει την κοινωνία παρά μόνο για να την καταπολεμήσει. Η τάξη της κοινωνίας λειτουργεί με τις βάσεις του απόλυτου συμπεριφορισμού. Τίποτα δεν της ξεφεύγει για να μην υπάρξει η δημιουργικότητα της νοημοσύνης.

Όλη η ύπαρξή της έχει έναν και μόνο σκοπό: τη διατήρησή της. Για την κοινωνία, τα παιδιά και οι γέροι δεν πρέπει να έχουν προσωπικότητες. Πρέπει να είναι μόνο και μόνο παιδιά και γέροι.

Κατά συνέπεια, η κοινωνία ψάχνει μόνο θεσμικές λύσεις έτσι ώστε να μην αναδειχθεί κανένα ανθρώπινο στοιχείο. Εξετάζει τα παιδιά και τους γέρους μόνο με ιατρικό τρόπο.

Όλα είναι θέμα διάγνωσης. Εν δυνάμει, τα παιδιά και οι γέροι είναι άρρωστοι. Είναι άρρωστα κοινωνικά όντα. Τα πρώτα δεν πιστεύουν σε αυτό που δεν γνωρίζουν και οι δεύτεροι δεν πιστεύουν πια σε αυτό που γνωρίζουν για την κοινωνία. Η κοινωνία για λόγους τάξης, δεν εξετάζει τα προβλήματα, θέλει μόνο λύσεις. Η λύση είναι το παν.

Το πρόβλημα δεν είναι τίποτα. Επομένως, είναι φυσιολογικό να έχει βιοηθικά προβλήματα. Δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, ούτε με τα προικισμένα, όπως και δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με τους γέρους που έχουν προβλήματα. 

Όλες αυτές οι περιπτώσεις δεν έχουν προβλήματα για την κοινωνία, είναι προβλήματα.

Όμως η κοινωνία που ζει μόνο μέσα στην ευκολία δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί με αυτά. Επομένως, θεωρεί ότι δεν υπάρχουν. Με αυτόν τον τρόπο, εξασφαλίζει την ευτυχία του κανονικού όντος. 

Σιγά-σιγά το κοινωνικό ον μετατρέπεται σε κανονικό ον και αργότερα σε δογματικό ον. Τα παιδιά και οι γέροι είναι λάθη της κοινωνίας. Είναι επιθέσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος εναντίον του παρόντος.

Κι όπως η κοινωνία είναι η κυριαρχία του παρόντος, αντιμετωπίζει αυτά τα όντα με εχθρικό τρόπο. Η ίδια τους η ύπαρξη είναι μια αμφισβήτηση του συστήματος.

Η κοινωνία δεν αντέχει τους δασκάλους και τους μαθητές γι’ αυτόν τον λόγο. Φοβάται το σύνδρομο του Σωκράτη.

Θέλει μόνο καθηγητές και φοιτητές διότι δεν έχουν αξία δίχως τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας. Όμως οι άνθρωποι υπάρχουν!

πηγή 

ΙΤΑΛΙΑ: Επιστολή μητέρας : «Κύριε δήμαρχε, ο γιος μου είναι ο μόνος Ιταλός σε όλο το νηπιαγωγείο του!»

Οι Ιταλοί έχουν ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων και αντικαθίστανται απολύτως από μουσουλμάνους Αλβανούς, Άραβες και Αφρικανούς. Πρόκειται για γενοκτονία μιας εθνοτικής ομάδας;

Όπως αναφέρει το Russia Today, μια Ιταλίδα μητέρα έγραψε επιστολή στο δήμαρχο της πόλης της, υποστηρίζοντας ότι ο γιος της είναι το μόνο ιταλόπουλο όλων των 66 παιδιών στο νηπιαγωγείο του. Πρόσθεσε ότι η λεγόμενη «ενσωμάτωση» ή «ένταξη» έχει αντιστραφεί, με τα ιταλόπουλα να είναι πλέον σπάνια ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα αλλοδαπών.

«Για μένα, το να υπάρχει ένα σχολείο με 65 αλλοδαπά παιδιά και μόνο ένα ιταλόπουλο, μου φαίνεται σαν ένα εκπαιδευτικό και διδακτικό λάθος», γράφει η Eleonora Baccaro σε επιστολή της που απευθύνεται στον Massimo Bitonci, τον δήμαρχο της Πάντοβα, στη βόρεια Ιταλία.

Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην Il Mattino di Padova, μια τοπική εφημερίδα.

Η Baccaro πρόσθεσε ότι ανησυχεί πολύ για το τι συμβαίνει στο νηπιαγωγείο της περιοχής Arcella της πόλης, το οποίο παίρνει παιδιά ηλικίας τριών έως έξι ετών.

«Η αναλογία είναι τόσο δυσανάλογη που δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε για ένταξη. Εκτός αν πρόκειται για ενσωμάτωση αντίστροφα, με τα ιταλικά παιδιά να είναι ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα αλλοδαπών», έγραψε, όπως αναφέρεται από την εφημερίδα.

Η Baccaro πρόσθεσε ότι δεν είναι «ρατσίστρια» και οι ανησυχίες της δεν βασίζονται σε «έλλειψη ανοχής προς εκείνους που έρχονται από μακριά». Εξήγησε ότι το ερώτημα που θέτει είναι μόνο από μια πολιτιστική και παιδαγωγική σκοπιά.

«Με τόσα πολλά παιδιά από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, που έχουν μια διαφορετική θρησκεία με τη δική μας, πώς μπορούμε να οργανώσουμε, για παράδειγμα, οποιοδήποτε είδος χριστουγεννιάτικης παράστασης εμπνευσμένης από την καθολική πίστη μας; Αυτό δεν είναι καλό».

Κάποιοι δάσκαλοι διαμαρτύρονται για τα γλωσσικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

«Την πρώτη ημέρα του σχολείου [15 Σεπτεμβρίου] μια Κινέζα μητέρα ήθελε, πάση θυσία, να μιλήσει σε εμάς τους δασκάλους για το γιο της, του οποίου ήταν η πρώτη χρονιά», λέει μια δασκάλα στη Il Mattino di Padova.

Σύμφωνα με την δασκάλα, η γυναίκα βρισκόταν στην Πάδοβα "εδώ και πολύ μικρό χρονικό διάστημα και δεν μιλούσε ούτε μια λέξη ιταλικά."

«Έτσι, έπρεπε να βρούμε μια άλλη Κινέζα μητέρα για να μεταφράσει», πρόσθεσε.

Έως την 1η Ιανουαρίου, 2014, ο αριθμός των ξένων κατοίκων στην Ιταλία, είχε φτάσει τα 4.987.721. Η πλειονότητα των μεταναστών προέρχονταν από τη Ρουμανία, το Μαρόκο, την Αλβανία και την Κίνα. 

πηγή 

Λύκειο για φίλημα στον Φιλώτα

Σε αυτό το σχολείο οι μαθητές δεν περιμένουν πότε θα χτυπήσει το κουδούνι. Κάθονται μετά τις ώρες των μαθημάτων, αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο τους στη γνώση. Σε αυτό το σχολείο οι καθηγητές αξιοποιούν ακόμη και τις αργίες, ξεφεύγουν από τα στερεότυπα και αποδεικνύουν ότι η μάθηση μπορεί να γίνει παιχνίδι, τέχνη, επικοινωνία.
Ο λόγος για το Γενικό Λύκειο Φιλώτα στον Δήμο Αμυνταίου του νομού Φλώρινας. Εκεί, σε ένα χωριό 2.000 κατοίκων, τέσσερις φωτισμένοι εκπαιδευτικοί ξεκίνησαν πέρυσι δύο προχωρημένης έμπνευσης πολιτιστικά προγράμματα, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές βλέπουν τη γνώση: το ένα ήταν «Μαθηματικά και τέχνες» και το δεύτερο «Παραστατικές τέχνες και ΜΜΕ».

Στο πρώτο, οι πίνακες των Albers, Escher και Kandinski που φιλοξενούνται στο βιβλίο Γεωμετρίας της α' και β' λυκείου οδήγησαν τους 58 μαθητές σε ένα ταξίδι γνώσης και έρευνας στην παράδοξη σχέση της καλλιτεχνικής σπουδής με τα μαθηματικά. Επιστέγασμα ήταν η επίσκεψη των μαθητών στη Βουδαπέστη, για να δουν τον πίνακα του Josef Albers, έναν φόρο τιμής στο τετράγωνο.

Τέχνες

Στο δεύτερο πρόγραμμα και σε συνεργασία με το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών «Δημιουργική γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτ. Μακεδονίας, θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, ραδιόφωνο, σενάριο, σκηνοθεσία, ποίηση βρέθηκαν σε πρώτο πλάνο, με σημαντικούς προσκεκλημένους -όπως ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος- να μοιράζονται την πείρα τους με τους μαθητές. Ο διευθυντής του σχολείου Λευτέρης Ελευθεριάδης, οι φιλόλογοι Αννα Βακάλη και Γιώργος Γεωργιάδης και ο μαθηματικός Δαμιανός Ξανθόπουλος κατάφεραν -με τη συνεργασία και των υπόλοιπων διδασκόντων- να ανοίξουν για τα παιδιά ορίζοντες πέρα από τη διδακτέα ύλη.

«Οταν ξεκίνησα στο λύκειο δεν φανταζόμουν ότι θα γνώριζα τόσους πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος. Κάθε μέρα είναι και μια καινούργια εμπειρία. Τη μια ήμουν σκηνοθέτης, την άλλη ηθοποιός, την επόμενη ποιήτρια» σημειώνει στη «δημοκρατία» η Ολγα Τόρτοκα, μαθήτρια της β' τάξης του Γενικού Λυκείου Φιλώτα. Ο συμμαθητής της, Γιάννης Αμοιρίδης, παραδέχεται ότι απεχθανόταν τα μαθηματικά. Ομως μέσα από τον δημιουργικό τρόπο με τον οποίο τα προσέγγισε κατέληξε να επιλέξει θετική κατεύθυνση για τις σπουδές του. «Εδώ στον Φιλώτα οι ευκαιρίες είναι λίγες. Είχαμε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με σπουδαίους ανθρώπους και να μάθουμε από αυτούς» σημείωσε στη «δημοκρατία».


Μαρία Μαθιοπούλου

πηγή