Πυξίδα προσανατολισμού της ψήφου

του Χρήστου Γιανναρά

Ηταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή που βρισκόταν στον τρίτο χρόνο της θητείας της. Αδύνατο, γιατί το πολίτευμα στη χώρα μας είναι κομματοκρατία: οι θεσμοί υπηρετούν τα κόμματα – δεν είναι δημοκρατία: δεν υπηρετούν την κοινωνία οι θεσμοί.

Για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Σύνταγμα απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία (τη θετική ψήφο 180 βουλευτών). Κι αυτό επειδή, όταν συντάχθηκε το ισχύον Σύνταγμα, στον Πρόεδρο αναγνώριζε ισχνές, αλλά πάντως κάποιες αρμοδιότητες ρυθμιστή του πολιτεύματος, ελέγχου ενδεχόμενων αυθαιρεσιών της εκτελεστικής εξουσίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απογύμνωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από κάθε ρυθμιστική αρμοδιότητα, τον κατέστησε διακοσμητική απλώς φιγούρα, συμπλήρωμα των φουστανελοφόρων της προεδρικής φρουράς. Η αυξημένη πλειοψηφία ήταν πια περιττή. Ομως ούτε το πράσινο ούτε το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ είχαν την εντιμότητα να αναθεωρήσουν τη συνταγματική απαίτηση της «αυξημένης», όταν εξέλιπε ο σκοπός στον οποίο η απαίτηση απέβλεπε.

Κάθε κανονιστική διάταξη, όταν καταστεί άσκοπη πια και άχρηστη, εύκολα διαστρέφεται σε μέσο εξυπηρέτησης στόχων αλλότριων από τον αιτιώδη και αρχικό. Ετσι και η αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου μεταποιήθηκε σε ευκαιρία ανατροπής της κυβέρνησης, όταν αυτή διαθέτει μεν πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά όχι αυξημένη. Ενα καθεστώς κομματοκρατίας μπορεί να παίζει με τους θεσμούς, ακόμα και με το Σύνταγμα, παραβλέποντας ότι η νέμεσις παραμονεύει.

Η κυβερνητική σιαμαία συμφυΐα των άλλοτε φανατισμένων αντιπάλων, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., εμφανίστηκε πανικόβλητη μπροστά στο ενδεχόμενο να μην εξασφαλίσει την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου. Πώς ξεχωρίζει η απλή «ανησυχία» από τον κατάφωρο «πανικό»; Το κριτήριο είναι η απώλεια της ψυχραιμίας. Η κυβερνητική συνεργασία έδειξε να χάνει κάθε έλεγχο αυτοκυριαρχίας με την πιθανότητα και μόνο πρόωρων εκλογών. Πρόσφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση το απίστευτο δώρο: να την θεωρεί οπωσδήποτε νικήτρια στην επερχόμενη αναμέτρηση – της χάρισε ολοπρόθυμα την πρωτιά στην «παράσταση νίκης». Γέννησε στο εκλογικό σώμα τη λογικά συνεπέστατη υποψία ότι τον τρόμο προκαλούν συγκαλυμμένες ευθύνες για ποινικά αδικήματα. Εξάλλου η κοινή γνώμη δεν μοιάζει πιθανό να πίστεψε ποτέ ότι η καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος περιοριζόταν, επί τόσα χρόνια, στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου.

Η συνηθέστερη αντίδραση του πανικόβλητου είναι η προσπάθεια να τρομοκρατήσει καταδείχνοντας τον αντίπαλο σαν καταστροφική απειλή. Και όταν πανικόβλητοι είναι όσοι έχουν αρρωστημένη εξάρτηση από την ηδονή της εξουσίας, τότε για να πετύχει η τρομοκράτηση επιστρατεύεται το κύρος των θεσμών: Βγαίνει ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και υπαινίσσεται οικονομική καταστροφή στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο αντίπαλος των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας. Επιστρατεύονται και θεσμικά όργανα της Ε.Ε. να βεβαιώσουν την ίδια απειλή. Τεταρτοκοσμικός πρωτογονισμός.

Με τον κορυφαίο των θεσμών, το Σύνταγμα, εμφανίστηκε να παίζει και ο προταθείς από τη σχετική (όχι αυξημένη) πλειοψηφία για Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Μόλις προέκυψε ως υποψία το ενδεχόμενο να τον υπερψηφίσει το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», έσπευσε να δηλώσει την άρνησή του να εκλεγεί στην Προεδρία με τις ψήφους των νεοναζιστών τραμπούκων. Δεχόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας της εκλογής του: την παρουσία στη Βουλή των εκλεγμένων από μισό εκατομμύριο Ελληνες φασιστοειδών, αλλά μόνο για να τον καταψηφίσουν. Αρνιόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας, αν επρόκειτο να τον υπερψηφίσουν!

Ο υποδειχθείς υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήθελε μία χρήση του Συντάγματος «α-λα-καρτ»: να επιλέγει εφαρμογές ανάλογα με τον εντυπωσιασμό που θέλει να προκαλέσει. Το κόμμα του διατηρούσε ως «σύνδεσμο» με τους τραμπούκους νεοναζιστές τον Γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, αλλά γι’ αυτό το γεγονός ένιωθε αθώος ο υποψήφιος Πρόεδρος. Θα τον ενοχλούσε μόνο, για λόγους εντυπώσεων, να τον υπερψηφίσουν οι συνδιαλεγόμενοι με τον εξ απορρήτων του πρωθυπουργού κρατικό αξιωματούχο.

Η ελληνική κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: Χρειάζεται πολιτική ηγεσία σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή, και διαθέτει μόνο σπιθαμιαίους κομματαρχίσκους. Πρέπει να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ υπαρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας. Να παταχθεί θεσμικά και να αφανιστεί το πελατειακό κράτος, να κατασταθεί ανένδοτη αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, κράτος δικαίου, κοινωνικός έλεγχος της ποιότητας. Να αυτονομηθεί ο συνδικαλισμός από τα κόμματα, να εξοβελιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Ή θα επιχειρηθούν τέτοια κολοσσιαία άλματα ή η κοινωνία θα συνεχίσει τη διολίσθηση στον πρωτογονισμό και στο χάος. Μέση λύση («βελτιώσεων») δεν υπάρχει πιά.

Με αυτά τα δεδομένα, τα ολοκληρωτικά εκφυλισμένο κομματικό μας σύστημα μας προσφέρει δυο άκρως προβληματικές επιλογές: Να αμνηστεύσουμε, δίνοντάς της παράταση φυτικής επιβίωσης, την τάχα και πολιτική της σιαμαίας συμφυΐας, που καμώνεται ότι ασκεί εξουσία τα τελευταία δυόμισι χρόνια στη χώρα μας. Να παραβλέψουμε την ανυπόφορη ανικανότητά τους, την αναιδέστατη, μικρονοϊκή καυχησιολογία τους, το ρημαδιό στη δική μας ζωή, για να διασώσουν αυτοί το πελατειακό τους κράτος. Να ξεχάσουμε ότι θάψανε τελικά την «κλοπή του αιώνα» στο υπουργείο Αμυνας, θάψανε τη «λίστα Λαγκάρντ», κουκούλωσαν το αίσχος Μπαλτάκου, ασέλγησαν ηλίθια στην ΕΡΤ για να στήσουν την παιδαριωδία της ΝΕΡΙΤ.

Και η εναλλακτική επιλογή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Οσα στελέχη του έχουν παρελθόν στον δημόσιο βίο, παραπέμπουν στον εφιαλτικό σκοταδισμό που γνώρισαν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά και οι λεγόμενοι «θεσμοί πολιτισμού» της χώρας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε παραχωρήσει αυτό το πεδίο πολιτικής στο «εγγράμματο» παραμάγαζό του: τον «Συνασπισμό». Και παραμένει με τον ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική Αριστερά γαντζωμένη στον παλαιοημερολογίτικο «διεθνισμό» του Ζαχαριαδισμού, με φλάμπουρο τον μηδενισμό κάθε ποιότητας ζωής που έχει σχέση με πατρίδα, γλώσσα, λαϊκή παράδοση. Συνονθύλευμα από εισαγόμενες ιδεοληψίες ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και χωρίς στόχους κοινωνικούς άλλους από τις οικονομικές «διευθετήσεις».

Αυτό είναι το εκλογικό μας δίλημμα και δεν επιδέχεται συναισθηματισμούς και επιπολαιότητες. Απαιτεί σοβαρότητα, σκέψη, κρίση, συνείδηση ευθύνης.

πηγή 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ «Ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι ένα ηφαίστειο που βράζει»

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.              Καθόλου απίθανο η φετινή Δοξολογία στη Μητρόπολη να είναι και η τελευταία. Τελευταία διότι το επερχόμενο άθεο σύστημα εξουσίας, αν εκλεγεί βεβαίως, μάλλον θα κόψει σύριζα τον ομφάλιο λώρο με τη Μητέρα Εκκλησία και θα καταργήσει τέτοιου είδους τελετές, όπου ανάμικτα πολιτικά, στρατιωτικά, εκκλησιαστικά και συνδικαλιστικά όργανα θα συνυπάρχουν κάτω από τους θόλους των ιερών ναών της Ορθοδοξίας μας με προεξάρχοντα τον οικείο Μητροπολίτη.

     Πιθανόν όμως να είναι και η τελευταία Δοξολογία για πολλούς του απερχομένου πολιτικού συστήματος των επαχθών μνημονίων, οι οποίοι φεύγουν  και αφήνουν πίσω τους ερείπια κι ένα λαό καταστραμμένο, και οι οποίοι ναι μεν ευδοκούσαν στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, ήταν όμως ανακόλουθοι με τις εντολές του Ευαγγελίου. Κατάργησαν την Κυριακή αργία, νομοθέτησαν την  καύση των νεκρών, υιοθέτησαν τον γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και επέτρεψαν εν μέση Ελλάδι τις παρελάσεις της ντροπής.

    Παρατηρούσαμε σήμερα σε μια επαρχιακή πόλη τη φετινή Δοξολογία. Από τη μια μεριά το σύνηθες πολιτικό προσωπικό, τα στελέχη πρώτης θέσης και κλάσης της εξουσίας, αγέρωχοι και επίσημοι, ανεπηρέαστοι από την κρίση και τα τέσσερα χρόνια που έφτυσε αίμα ο απλός λαός. Κι από την άλλη, όλους αυτούς που διήλθαν δια πυρός και σιδήρου.

Είδαμε τους χρυσοστόλιστους στρατιωτικούς, αξιωματικούς και άλλους βαθμοφόρους, με τα όπλα της πολυτελείας στα χέρια τους, απογυμνωμένους όμως από κάθε δύναμη και δόξα, με κομμένους τους μισθούς και διαρκώς υπ΄ ατμόν για μια νέα μετάθεση στο πλαίσιο και το πνεύμα του απαράδεκτου προγράμματος συγχωνεύσεων και καταργήσεων μονάδων.

  Είδαμε τους αυτοδιοικητικούς με τη χαρά της σχετικά πρόσφατης λαϊκής εντολής ζωγραφισμένης στα πρόσωπά τους, χωρίς όμως αισιοδοξία και προοπτική, μιας και η κεντρική εξουσία εδώ και καιρό έστριψε την κάνουλα και στέρησε των παροχών σε δήμους και περιφέρειες.

   Είδαμε και τους παπάδες, τους ιερείς, τα παπαδάκια του λαού, πληγωμένους και αυτούς από την αδιοριστία που επέβαλε η αιρετική τρόϊκα και υιοθέτησε η ορθόδοξη συγκυβέρνηση και κουρασμένους από τις συνεχείς μετακινήσεις στα κενά και τα άδεια από ιερέα χωριά. Μεταξύ τους και οι νέοι άμισθοι ηρωϊκοί ιερείς.

    Μετά είδαμε τον πολύ λαό μας. Με τα σβησμένα πρόσωπα και την αγωνία για το αύριο. Γνωριζόμαστε εξάλλου στις μικρές πόλεις. Συνωστισμένος ο λαός μέσα στη μεγάλη εκκλησία, χωρίς διάθεση όμως και εύλογη περιέργεια να δεί ποιος επίσημος μπήκε αυτή τη στιγμή. Μάτια στενοχωρημένα και υψωμένα στον  Παντοκράτορα, στυλωμένα με πόνο στις εικόνες του τέμπλου. Ένας λαός χτυπημένος και ζαρωμένος. Δεν ξέρει τι να κάνει πλέον και προσβλέπει στο καταφύγιο του Θεού και αναμένει τον παρηγορητικό και οδηγητικό λόγο της Εκκλησίας.

Εκεί ήταν και όλοι οι άλλοι: οι άνεργοι νέοι και οι νεόπτωχοι γέροντες, οι υποαπασχολούμενοι μεσήλικες με τα ίδια πάντα ρούχα, τα νέα τα παιδιά με τα τζίν και τα μπουφάν, ο φαρμακοποιός που δεν αντέχει άλλο να δίνει δωρεάν φάρμακα, κάποιοι μαθητές με χλωμά πρόσωπα, οι νοικοκυρές που σκέφτονται τι θα μαγειρέψουν το μεσημέρι, ας είναι και γιορτινή ημέρα. Χτές βράδυ συνέχιζαν και έπαιρναν τηλέφωνο στο φιλόπτωχο, μήπως υπάρχει κάτι για να κάνουν πρωτοχρονιά. Οι επίτροποι πλέον ούτε δίσκο βγάζουν ούτε ενοχλούνται που πολλοί παίρνουν κεριά χωρίς να ρίχνουν κάτι στο παγκάρι.

Κι έξω από το ναό, πάλι οι συμπαθείς τσιγγάνοι και άλλοι φτωχοί, εκτεθειμένοι στο άπειρο κρύο της μέρας να προσπαθούν να μαζέψουν κάποια ψωροευρώ για να φάνε κάτι και αυτοί χρονιάρες μέρες που είναι.

Κανένας δεν ξέρει τι θα γεννήσει ο επόμενος μήνας…

Είναι τόσο τραυματισμένος και αγανακτισμένος ο ευσεβής λαός μας, που μπορεί να επιλέξει και αθέους ακόμη να τον κυβερνήσουν, προκειμένου να σταματήσει η ταλαιπωρία του. Γι αυτό και η οδύνη του λαού μας αυξάνει, γιατί βρίσκεται σε υπαρξιακό δίλημμα. Είναι τρομερά δύσκολο να επιστρέψει ξανά στις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον ξεγέλασαν, τον αφαίμαξαν, τον αγνόησαν και αποφάσισαν σε βάρος του χωρίς να τον ρωτήσουν. Εξίσου δύσκολο είναι να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε ανθρώπους άσχετους με την πίστη και την Εκκλησία. Μπορεί ίσως να ξεστρατίσει σε μικρότερους σχηματισμούς. Γι αυτό η φετινή για την Πρωτοχρονιά δοξολογία μπορεί να  είναι και η τελευταία, έτσι όπως την ξέραμε τόσα χρόνια.

Κι ένα τελευταίο: οι ακριβοπληρωμένοι κάλαμοι και τα αργυρώνητα μικρόφωνα από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλούν για τον ευτελισμό των θεσμών και την αλλοίωση της δημοκρατίας μας. Κόπτονται για τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και για την καταπάτηση άρθρων του Συντάγματος.

Αλήθεια δεν ήταν καταρράκωση του θεσμού του ανώτατου - χωρίς εξάλλου καμμιά ουσιαστική εξουσία - πολιτειακού άρχοντα, όταν του πήγαιναν και υπέγραφε όλα τα βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα εν μια νυκτί αφού προηγουμένως είχαν υποβαθμίσει  την κοινοβουλευτική λειτουργία και ποδηγετήσει την δικαστική;  Και δεν ήταν κατάργηση του Συντάγματος όταν εκχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία και δεσμεύτηκαν για αιώνες οι επερχόμενες γενεές χωρίς ένα δημοψήφισμα;

Ο λαός μας αυτή τη στιγμή είναι ένα ηφαίστειο που βράζει και αυτό μπορούν να το βεβαιώσουν μόνο οι απλοί πνευματικοί του πατέρες που στέκονται όλα αυτά τα χρόνια δίπλα του και σηκώνουν μαζί του το σταυρό της μνημονιακής κατιοχής.

«Σώπα, όπου νάναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες…»

πηγή 

Μικρός και Μεγάλος αγιασμός

 

Με τη ευκαιρία της μεγάλης δεσποτικής εορτής των Θεοφανίων και της κατ' αυτήν τελέσεως του Μεγάλου Αγιασμού, επιθυμούμε ν' αναφερθούμε στη σχέση αυτή του Μεγάλου, ως λέγεται, Αγιασμού, προς τον αποκαλούμενο Μικρό Αγιασμό, ο οποίος τελείται σε κάθε άλλη περίπτωση π.χ. Πρωτομηνιά, εγκαινισμούς οίκων, καταστημάτων κ. ά., με σκοπό να συμβάλλουμε στη αποφυγή των πολλών παρανοήσεων, αλλά και στην εξάλειψη των λανθασμένων απόψεων και εθιμικών διατάξεων σχετικά με τη σύγκριση των δύο Αγιασμών και την χρήση τους.

Οδηγό σ' αυτήν την προσπάθεια θα έχομε έναν από τους κυριώτερους εκπροσώπους της Φιλοκαλικής αναγέννησης του 18^ου αιώνος, του κινήματος δηλ. των Κολλυβάδων, τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο, ο οποίος είχε ασχοληθεί με το θέμα εκτενώς.

Στην "Έκθεσή" του ο Άγιος Αθανάσιος, τονίζει ότι ο Μεγάλος Αγιασμός έχει α) Δύναμη λουτρού παλιγγενεσίας και β) τελείται μία φορά το χρόνο, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ως συμβολική ανάμνηση της δωρεάς της Θείας αναγεννήσεως από τον Χριστό. (Εδώ πρέπει να σημειώσουμε, ότι και την παραμονή των Θεοφανείων επεκράτησε από πολύ νωρίς να τελείται ο Μεγάλος Αγιασμός για πρακτικούς κυρίως λόγους, αλλά και αυτή η τέλεση εντάσσεται στην εορτή των Θεοφανείων και κατά συνέπεια δεν θεωρείται ως δεύτερη και ανεξάρτητη).

Από την άλλη πλευρά ο λεγόμενος Μικρός Αγιασμός: α) τελείται στις νουμηνίες (αρχή του μήνα), αλλά και κάθε φορά που κρίνεται απαραίτητο, χωρίς ιδιαίτερα αυστηρές ρυθμίσεις, β) παρέχει πλούτο ιαματικής δύναμης για κάθε ασθένεια, σωματική ή ψυχική και γ) φαίνεται ότι αρχίζει να εξαπλώνεται, ως αγιασματική ακολουθία, από το θαύμα το οποίον συνέβη στο Ναό της Θεοτόκου Ζωοδόχου Πηγής, όπως ο Άγιος Αθανάσιος αναφέρει.

Επομένως, όπως γίνεται αντιληπτό, η διάκριση η οποία παρατηρείται, έχει καθαρά συμβολικό χαρακτήρα και δεν υπονοεί, αλλ' ούτε σε καμιά περίπτωση συνιστά ουσιαστική διάκριση η διαφοροποίησή τους. Αν επιχειρήσουμε μάλιστα μια ερευνητική μελέτη στις ακολουθίες του Μικρού και του Μεγάλου Αγιασμού, θα διαπιστώσουμε, ότι όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω, επιβεβαιώνονται πλήρως. Κατ' αρχήν πρέπει να σημειώσουμε, ότι υπάρχει εμφανής ομοιότητα στις δύο Ακολουθίες αφού και στις δύο τελείται Αγιασμός ύδατος.

Στον Μεγάλο Αγιασμό παρατηρούμε, πως τόσο τα τροπάρια, που τον συνοδεύουν ("Φωνή Κυρίου επί των υδάτων..." ), όσο και τα αναγνώσματα από τις Προφητείες του Ησαΐου, έχουν έντονο συμβολικό χαρακτήρα της τέλεσής του σε ανάμνηση του Βαπτίσματος του Χριστού και εξ' αυτού παρουσιάζουν έντονο τον χαρακτήρα της Δεσποτικής εορτής. Σε αντίθεση ο Μικρός Αγιασμός διαφέρει σ' αυτό το σημείο, αφού η συνοδευτική υμνογραφία, περιέχει τροπάρια αφιερωμένα στη Θεομήτορα.

Στην μεγάλη εκτενή Δέηση και των δύο ακολουθιών δίδεται η πνευματική έννοια του λουτρού της παλιγγενεσίας ("υπέρ του αγιασθήναι το ύδωρ τούτο τη επιφοιτήσει και δυνάμει και ενεργεία του Αγίου Πνεύματος ..., του καταφοιτήσαι εν τοις ύδασι τούτοις την καθαρτικήν της υπερουσίου Τριάδος ενέργεια, ..., του δωρηθήναι αυτοίς την χάριν της απολυτρώσεως, την ευλογίαν του Ιορδάνου, ...., του γενηθήναι το ύδωρ τούτο αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, εις ίασιν ψυχής τε και σώματος και προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειον..." κ. α.), αλλά από τη Ιστορία της λατρείας μας είναι γνωστό ότι ο Αγιασμός των Θεοφανείων επηρέασε μορφολογικά, την ακολουθία του Μικρού Αγιασμού και κατά συνέπειαν θεωρούμε αυτές τις ομοιότητες αυθεντικά στοιχεία της ακολουθίας του Μεγάλου Αγιασμού, τα οποία συμπλήρωσαν, αργότερα την ακολουθία που επιβλήθηκε από την ανάγκη τελέσεως Αγιασμού εκτός της εορτής των Θεοφανείων.

Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούμαστε και από το περιεχόμενο των ευχών του καθαγιασμού του ύδατος, που ακολουθούν.

Στο μεγάλο Αγιασμό έχομε μια νοηματική συνέχεια με την εκτενή Δέηση, που προηγείται, αφού ο Ιερεύς αιτείται επευχόμενος τον καθαγιασμόν του ύδατος, ώστε αυτό να γίνει: "Αφθαρσίας πηγή, αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσητον, αγγελικής ισχύος πεπληρωμένον. ΄Ινα απάντες οι αρυόμενοι και μεταλαμβάνοντες έχοιεν αυτό προς καθαρισμόν ψυχών και σωμάτων, προς ιατρείαν παθών, προς αγιασμόν οίκων, προς πάσαν ωφέλειαν επιτήδειον". Και μετά τη δεύτερη επίκληση το αγιασμένο ύδωρ, θα παρέχει "τοις τε απτομένοις, τοις τε χριομένοις, τοις τε μεταλαμβάνουσιν τον αγιασμόν, την ευλογίαν, την κάθαρσιν, την υγείαν".

Στις καθαγιαστικές ευχές του Μικρού Αγιασμού, η Θεία Χάρη δια της μεταλήψεως και του ραντισμού του αγιασμένου ύδατος χορηγεί την ευλογία που αποσμήχει τους ρύπους των παθών και θεραπεύει τις ασθένειες της ψυχής και του σώματος και καταπέμπεται σ' αυτό η ευλογία και η χάρη των ιαμάτων, ώστε να καταξιωνόμαστε να δεχόμαστε την απολύτρωση των ψυχικών και σωματικών πόνων.

Κατά συνέπειαν, αντιλαμβανόμαστε ότι ενώ στο Μικρό Αγιασμό δίδεται έμφαση στην ίαση των ψυχικών και σωματικών ασθενειών, στον Μεγάλο Αγιασμό, καίτοι υπάρχει και αυτό το αίτημα με παρόμοια άλλα, κυριαρχεί πλήρως η ευλογία της φύσεως των υδάτων με το βάπτισμα του Κυρίου, με όλο το βάρος και τις συνέπειες που έχει αυτή η αναμνηστική λειτουργική παρουσία ενός τέτοιου πραγματικού και σωτηριώδους γεγονότος για τη ζωή του όλου σώματος της Εκκλησίας, αλλά και του κάθε πιστού χωριστά. Αποτελεί την αναδημιουργία της ύλης και δι' αυτής του κόσμου εν Χριστώ. Γι' αυτό και επαξίως ονομάζεται λουτρόν παλιγγενεσίας. Γιατί το αγιασμένο ύδωρ των Θεοφανίων δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το αγιασμένο νερό του βαπτίσματος, στο οποίο βαπτίζεται ο Τίμιος Σταυρός σε αναπαράσταση του βαπτίσματος του Χριστού και το οποίο αντλούσαν οι πιστοί πριν το βάπτισμα των κατηχουμένων, ως ευλογία, λόγος για τον οποίον θεσπίστηκε η τέλεση του Μεγάλου Αγιασμού. Μάλιστα ο Μεγάλος Αγιασμός διατήρησε την τέλεσή του μέσα στη Θεία λειτουργία, όπως τελούνταν τόσο το Βάπτισμα, όσο και τα άλλα μυστήρια στους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες, ενώ ο Μικρός Αγιασμός τελείται καθ' οιανδήποτε στιγμή και περίσταση, χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς.

Η σύντομη αυτή αναδρομή στο περιεχόμενο των δύο Ακολουθιών, κάνει εμφανή μια τιμητική και καθαρά και μόνον συμβολικήν υπεροχή του Μεγάλου Αγιασμού έναντι του Μικρού, αφού υπερέχει η συμβολική ανάμνηση του αγιασμού της υλικής κτίσεως από τον Κύριο και θεωρείται ως αφετηρία αγιασμού των πάντων σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δικαιολογείται ο παραδοσιακός χαρακτηρισμός του μεν ως Μεγάλου του δε ως Μικρού Αγιασμού. Εξ άλλου, όπως παρατηρήσαμε, η ακολουθία του Μικρού Αγιασμού είναι φανερά επηρεασμένη από την ακολουθία του Μεγάλου και ως μεταγενέστερη αυτής, χωρίς να υπονοείται σε καμία περίπτωση διαφοροποίηση της αγιαστικής χάριτος των δύο Αγιασμών ή της μετοχής τους από τους πιστούς.

Αρχιμανδρίτης ΣΩΤΗΡΙΟΣ Ν. ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ, ιεροκήρυξ

http://proskynitis.blogspot.gr

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ

1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;

Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος. Ἐσφαλμένα κάποιοι θεωροῦν ὅτι δῆθεν τελεῖται τήν παραμονή ὁ «μικρός Ἁγιασμός» καί τήν ἑπόμενη ὁ «Μέγας». Καί στίς δύο περιπτώσεις τελεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός.Μικρός Ἁγιασμός τελεῖται τήν πρώτη μέρα κάθε μήνα, καθώς καί ἐκτάκτως ὅταν τό ζητοῦν οἱ χριστιανοί σέ διάφορες περιστάσεις (ἐγκαίνια οἰκιῶν, καταστημάτων καί ἱδρυμάτων, σέ θεμελίωση κτισμάτων κ.λπ.). Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται μόνο δύο φορές τό χρόνο (τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου) στό Ναό.

2. Ποῦ φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός καί γιά ποιό λόγο;

Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός φυλάσσεται ὅλο τό χρόνο στό Ναό. Φυλάσσεται ὄχι ἄνευ λόγου. Καί ὁ λόγος δέν εἶναι ἄλλος, παρά γιά νά «μεταλαμβάνεται» ἀπό τούς πιστούς ὑπό ὁρισμένες συνθῆκες καί προϋποθέσεις. Συνηθισμένη εἶναι η περίπτωση πού ἀφορᾶ στούς διατελοῦντες ὑπό ἐπιτίμιο τοῦ Πνευματικοῦ, πού ἐμποδίζει τή συμμετοχή τους στη θεία Κοινωνία, γιά ὁρισμένο καιρό, καί εἴθισται νά δίδεται σέ αὐτούς, γιά εὐλογία καί παρηγοριά τους, Μέγας Ἁγιασμός. Κανένα κώλυμα δέν ὑφίσταται πρός τοῦτο, ἐφ' ὅσον μάλιστα βρίσκονται «ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει». Ἀπαραίτητα ὅμως πρέπει νά συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ Μέγας Ἁγιασμός δέν ὑποκαθιστᾶ οὔτε ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ὀφείλουν μέ τή μετάνοια νά προετοιμάζονται, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά κωλύματα τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀξιωθοῦν νά κοινωνήσουν τό ταχύτερο.

3. Μπορεῖ ὁ Μέγας Ἁγιασμός νά φυλάσσεται στό σπίτι καί νά πίνουν ἀπ' αὐτόν σέ καιρό ἀσθένειας ἤ γιά ἀποτροπή βασκανίας καί κάθε σατανικῆς ἐνέργειας;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι θετική. Παρέχεται ἀπ' αὐτό τοῦτο τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, πού προβλέπει «ἵνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό (τό ἡγιασμένον ὕδωρ...) πρός ἰατρείαν παθῶν, πρός ἁγιασμόν οἴκων, πρός πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον», καί δή καί «δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον» (πρβλ. καί τή συναφή εὐχή σέ βασκανία· «φυγάδευσαν καί ἀπέλασαν πᾶσαν διαβολικήν ἐνέργειαν, πᾶσαν σατανικήν ἔφοδον καί πᾶσαν ἐπιβουλήν... καί ὀφθαλμῶν βασκανίαν τῶν κακοποιῶν ἀνθρώπων»). Ἀναντίρρητα χειραγωγεῖται μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ πιστός νά ἀποφεύγει ἄλλες διεξόδους («ξόρκια», μαγεῖες καί ἄλλες μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ), καί νά καταφεύγει στά ἔγκυρα «ἁγιάσματα» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ὁ Μέγας Ἁγιασμός, ἀλλά καί ὁ «μικρός» λεγόμενος Ἁγιασμός, ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ταμειούχου τῆς θείας χάριτος, καί μέτοχος τῶν ἁγιαστικῶν της μέσων. Προϋποτίθεται βέβαια ὅτι στίς οἰκίες ὅπου φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός, καί τό καντήλι θά ἀνάβει καί θά καίει ἐπιμελῶς, καί ἡ εὐλάβεια θά ὑπάρχει στά μέλη τῆς οἰκογενείας, τούς συζύγους καί τά παιδιά, καί θά ἀποφεύγεται κάθε αἰτία πού ἀποδιώχνει τή θεία χάρη (ὅπως βλασφημίες ἤ ἄλλες ἀσχημοσύνες).

4. Ποιά ἡ σχέση νηστείας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;

Ἡ ἱστορική ἀρχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ εἶναι ἡ ἑξῆς: Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων -ὅπως τήν παραμονή τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς- γινόταν ἡ βάπτιση τῶν Κατηχουμένων, δηλ. τῶν νέων χριστιανῶν. Τά μεσάνυχτα τελοῦνταν ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος γιά τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος· τότε εἰσήχθη ἡ συνήθεια -ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος- οἱ χριστιανοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νερό καί νά πίνουν ἤ νά τό μεταφέρουν στά σπίτια τους γιά εὐλογία καί νά τό διατηροῦν ὁλόκληρο τό χρόνο· «Διά τοῦτο καί ἐν μεσονυκτίῳ κατά τήν ἑορτήν ταύτην ἅπαντες ὑδρευσάμενοι, οἴκαδε τά νάματα ἀποτίθενται, καί εἰς ἐνιαυτόν ὁλόκληρον φυλάττουσιν»(Λόγος εἰς τό ἅγιον βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος· ΡG 49, 366).

Ἀργότερα ὅμως, σέ καιρούς λειτουργικῆς παρακμῆς, ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ ἀπομονώθηκε ἀπό αὐτή τοῦ Βαπτίσματος, παρόλο πού διατήρησε πολλά στοιχεῖα του. Παρέμεινε ἡ συνήθεια ὥστε οἱ πιστοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νερό «πρός ἁγιασμόν οἴκων», ὅπως ἀναφέρει ἡ καθαγιαστική εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.

Νωρίς ἐπίσης ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς νηστείας πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, γιά δύο λόγους:

Πρῶτο, οἱ δύο μεγάλες ἑορτές τῶν Χριστουγέννων καί τῶν Θεοφανείων στήν ἀρχαία Ἐκκλησία ἦταν ἑνωμένες σέ μία, αὐτή τῶν Θεοφανείων ἤ Ἐπιφανείων, πού τελοῦταν τήν 6η Ἰανουαρίου (συνήθεια πού διατηρεῖται στήν Ἀρμενική Ἐκκλησία μέχρι σήμερα)· ὅμως ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (4ος αἰ.) χώρισε τίς δύο γιορτές καί ὅρισε ἡ μέν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ νά γιορτάζεται τήν 25η Δεκεμβρίου, ἡ δέ Βάπτιση καί φανέρωση τῆς ἁγίας Τριάδας τήν 6η Ἰανουαρίου. Πρίν ἀπό κάθε Δεσποτική ἑορτή προηγοῦνταν νηστεία γιά τήν ψυχική καί σωματική κάθαρση τῶν πιστῶν. Ἄς θυμηθοῦμε πώς ἡ νηστεία ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες. Ἔτσι ὅταν χώρισαν οἱ δύο ἑορτές, ἡ νηστεία πού προηγοῦνταν ἀκολούθησε τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων· γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά νηστεύουμε μόνο τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων σάν προετοιμασία γιά τήν ἑορτή, καί ὄχι περισσότερες ἡμέρες, γιατί βρισκόμαστε σέ ἑορταστική περίοδο, τό ἅγιο Δωδεκαήμερο.

Καί δεύτερο· ἀρχαία συνήθεια ἦταν ἐπίσης αὐτοί πού θά βαπτίζονταν νά νηστεύουν καί μαζί μέ αὐτούς οἱ Ἀνάδοχοι, οἱ συγγενεῖς, ἀλλά καί ἄλλοι χριστιανοί οἱ ὁποῖοι τηροῦσαν ἐθελοντικά νηστεία «ὑπέρ τῶν βαπτιζομένων». Δέν ἦταν λοιπόν δύσκολο στή συνείδηση τῶν χριστιανῶν νά συνδεθοῦν ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἡ νηστεία, χωρίς νά ὑπάρχει αἰτιώδης σχέση μεταξύ αὐτῶν. Ἔτσι λοιπόν, μεταφέροντας τό ζήτημα στή σημερινή ἐποχή μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ τακτικῶς μεταλαμβάνοντες τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τηροῦντες τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καί τῆς 5ης Ἰανουαρίου, εἶναι ἤδη ἕτοιμοι ὥστε νά πιοῦν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς 5ης καί 6ης Ἰανουαρίου. Σέ ἄλλη περίπτωση, ἐνδείκνυται νά τελοῦν σχετική νηστεία, ὅπως ὁρίζει σ' αὐτούς ὁ Πνευματικός τους.

Τέλος ὅσοι ἐκτάκτως πίνουν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό πού φυλάσσουν στό σπίτι τους, σέ ὧρες ἀσθενειῶν καί κινδύνων κ.λπ., μετά ἤ ἄνευ νηστείας, ἄς μήν ὑστεροῦν στήν πνευματική νηστεία ἀπέχοντες «ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός τε καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 7,1).

 Τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου. 

Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληροφόρηση τῶν πιστῶν.

Ἀντιμετώπισε τὴν κρίση (μὲ 6 ἁπλὰ βήματα)

 

Μ. Tσ.
ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ
 Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού
Κατεύθυνση: Διαφήμιση και Δημόσιες Σχέσεις

1. Ἡ εὐτυχία εἶναι ἡ ἐκδίκησή μας

Ἀπολύθηκες κι ἔκτοτε φίλοι, γνωστοί, μπατζανάκηδες καὶ κάτι τριτοξάδερφα ἀπ’ τὸ χωριὸ σὲ κυττάζουν μὲ βλέμματα οἴκτου σὰν νὰ εἶσαι ἀπόκληρος τῆς ζωῆς, ἕνα θλιβερὸ ἀπολειφάδι τῆς ἀλλοτινῆς σου δόξας. Ἕνας ψυχολόγος θὰ μποροῦσε νὰ τὸ ὀνομάσει «προβολὴ τῶν δικῶν τους φοβικῶν συνδρόμων», ἐγὼ θὰ τὸ πῶ ἁπλὰ «διαφορὰ φάσης». Ἐσὺ μὴν ξεχνᾷς ὅτι ἐργασία εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνεις καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ εἶσαι. Στίς, δέ, κοινωνικὲς συναθροίσεις συνέχισε νὰ χαμογελᾷς καὶ νὰ ἀκτινοβολεῖς μακαριότητα καὶ ἀμεριμνησία, σὰν νὰ ἔδινες ἔτσι ἕνα πνευματικὸ χαστούκι σὲ ὅσους στήριξαν τὸν ψυχικό τους κόσμο στὴν ἐπαγγελματικὴ καταξίωση. Δώσ’το. Τὸ χρειάζονται.

2. Τὰ μιζερόνια εἶναι κολλητικὰ

Ἔσο εὐέλικτος καὶ ἀπόφυγε μὲ διακριτικότητα ὅσους ἀρέσκονται νὰ παραμένουν ἐγωϊστικὰ στὴν κλαψοφαγούρα. Μιζερόπληκτοι, πεσιμιστὲς καὶ ἄνθρωποι μὲ αὐξημένη τὴν αἴσθηση τοῦ ἀνικανοποίητου ὑπῆρχαν πάντοτε, ἀλλὰ τώρα τὸ μικρόβιο ἔχει πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας.

3. Μετατόπιση βάρους

Μὴν ἐπιτρέπεις στὸν ἑαυτό σου νὰ ἀντλεῖ ἡδονὴ ἀπ’ τὴν αὐτολύπηση, εἶναι ἐπικίνδυνα ἐθιστική. Τὸ καίριο ἐρώτημα δὲν εἶναι ἂν εἶσαι εὐχαριστημένος ἀπ’ τὴν ζωή σου, ἀλλὰ ἂν εἶναι ἡ Ζωὴ εὐχαριστημένη ἀπὸ σένα.

4. Πλούσιος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τὶς λιγότερες ἀνάγκες

(πβ. Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν)

 Στὴν συγκεκριμένη χρονικὴ συγκυρία ἡ ὀλιγάρκεια δὲν εἶναι, δά, καὶ σπουδαῖο κατόρθωμα. Ἀληθινὴ πνευματικὴ ἀρχοντιὰ δὲν ἔχει αὐτὸς ποὺ ἀρκεῖται στὰ λίγα (ἐν ᾧ ἡ καρδιά του κλαίει γιὰ τὰ ὑπόλοιπα), ἀλλὰ ὁ ὀλιγοδεής, αὐτὸς ποὺ χρειάζεται λίγα.

5. Δῶσε καὶ σῶσε

Ἔχεις τὴν τάση νὰ ἀποταμιεύεις σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει αὔριο, σήκωσες ὅλες σου τὶς καταθέσεις, γιατί κάποιο πουλάκι σοῦ εἶπε πὼς θὰ χαθοῦν οἱ λογαριασμοὶ καὶ ἀγχώνεσαι γιὰ τὴν ἐνδεχόμενη κατάῤῥευση τοῦ ἐγχώριου χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος; Ἐπειδὴ κάπως ἔτσι σκέφτονται καὶ οἱ ὑπόλοιποι, κάνε τὴν διαφορὰ καὶ βγάλε τὰ μασούρια ἀπ’ τὸ στρῶμα γιὰ νὰ τὰ δώσεις σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κράζοντα καὶ ζωτικῆς σημασίας ἔξοδα (Μὴν μὲ κάνεις νὰ ἀναφέρω τὶς ἀντίστοιχες παραβολές, ἀναγνώστη, εἶναι πάρα πολλές).

6. Ἡ πίστη σῴζει

Ἐπένδυσε ὅλες σου τὶς καταθέσεις, τὴν κινητὴ καὶ ἀκίνητη περιουσία καὶ γενικὰ ὅλη σου τὴν ὕπαρξη στὴν Ἀσφάλεια Πίστεως. Ἔχει θεϊκὸ ἐπιτόκιο καὶ ἐξαιρετικὸ μισθὸ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

πηγή 

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΟΥΜΕΛΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΦΩΣ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΔΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια εργασιών ανακίνησης και αναστύλωσης της ιστορικής μονής της Παναγιάς Σουμελά του Πόντου, με την ξεχωριστή σημασία της για την Ορθοδοξία, οι Τούρκοι άνοιξαν τις πύλες του Βαπτηστηρίου και του λεγόμενου, Çile Odası, (Κελί Δοκιμασίας). Εκεί, μόλις εισήρθε το φως του ήλιου, έμειναν έκθαμβοι από την ανακάλυψη μιας μοναδικής περίτεχνης τοιχογραφίας της Παναγιάς με τον Ιησού Χριστό στην στοργική αγκαλιά της.
Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού, που εποπτεύει των εργασιών της ανακαίνισης της ιεράς ελληνορθόδοξης σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά, μετά από 16 χρόνια των εργασιών ανακαίνισης οι ειδικοί ερευνητές εισήρθαν για πρώτη φορά στο Βαπτηστήριο της μονής και στο Çile Odası. Εκεί έκθαμβοι ανακάλυψαν μια περίτεχνη τοιχογραφία της Παναγίας που είχε μείνει μέχρι σήμερα στο σκοτάδι από τότε που οι Πόντιοι εγκατέλειψαν τον Πόντο, μέσα στο αίμα της φρικτής γενοκτονίας των Ποντίων. Η τοιχογραφία αυτή προκάλεσε το δέος των Τούρκων που εργάζονταν σε αυτή την πτέρυγα της μονής, η οποία επιφυλάσσει συνεχώς και καινούργιες εκπλήξεις για τα σημάδια της παρουσίας της Παναγίας, η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιστορική και ιερή μονή της παρά του ότι επί πολλές δεκαετίες δεν ακούγονταν οι ύμνοι και οι δοξολογίες προς την μεγάλη της Χάρη.
Η ιστορία της ιεράς σταυροπηγιακής μονής της Παναγιάς Σουμελά του Πόντου, σύμβολο της ορθοδοξίας για όλο τον ελληνισμό, πέρασε πολλές φάσεις μετά την τραγική ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Στις 9 Ιουνίου του 2001, ο γνωστός αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ, Γκιουνγκιόρ Αράς, σε μια επίσκεψη που έκανε τότε στο ιστορικό μοναστήρι και εντυπωσιάστηκε από τον ιερό χώρο, άφησε την πένα του να περιγράψει την γοητεία του μοναστηριού και την περίοδο από την εγκατάλειψη του το 1922 και μετά.

Από το 1923 και μετά την αναχώρηση των μοναχών από την Παναγία Σουμελά, όπως αναφέρει ο Γκιουνγκιόρ Ουράς στην Μιλιέτ, έπεσε νεκρική σιγή στο ιστορικό μοναστήρι. Μονάχα τα πουλιά και κάποιοι Άγγλοι περιηγητές έδιναν σημεία ζωής στο απότομο και μαρτυρικό τοπίο που κάποτε οι χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν για να πανηγυρίσουν την δόξα της Παναγιάς. Το 1931 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που είχε κρυφτεί σε κάποιο μυστικό μέρος, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Από τότε, μέχρι την δεκαετία του πενήντα, το ιστορικό μοναστήρι είχε αφεθεί στην τύχη του. Που και που όμως, όπως λένε και οι μαρτυρίες, κάποια μοναχική φιγούρα συνήθως με την χαρακτηριστική μαντίλα, ανέβαινε το εγκαταλειμμένο πια μονοπάτι προς την Μονή και κάποια φλόγα από κάποιο κερί μέσα στα ερείπια του μοναστηριού, πρόδιδε ότι η ελληνορθόδοξη πίστη δεν είχε χαθεί εντελώς από τον ιστορικό Πόντο.
Το 1953 μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, κάποιοι Αμερικανοί αξιωματικοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρων και θέλησαν να επισκεφτούν το μοναστήρι. Τελικά, παρά του ότι η περιοχή ήταν σχεδόν απαγορευμένη τους δόθηκε η άδεια και οι Αμερικανοί έφτασαν στο μοναστήρι μέσα από το γνωστό μονοπάτι που τώρα το σκέπαζαν χόρτα και σκόρπιοι θάμνοι. Το κλειδί όμως της εισόδου στο μοναστήρι το έχει ο σταθμός της τοπικής δασοφυλακής και για να το πάρουν οι Αμερικανοί χρειάστηκε επέμβαση από την Άγκυρα. Οι ξένοι αυτοί επισκέπτες μόλις εισήλθαν στο μοναστήρι έμειναν άφωνοι από την μεγαλόπρεπα των τοιχογραφιών και την ιερότητα που ανέδυε ο χώρος, αρκετές δεκαετίες μετά την πλήρη εγκατάλειψη του. Αφού κάθισαν επί ώρες να κοιτάζουν εκστασιασμένοι τις εικόνες, τα κτίσματα και το μαγευτικό τοπίο της πανέμορφης χαράδρας, συνέταξαν μια αναφορά προς το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού τονίζοντας τον μεγάλο αυτό θησαυρό που βρίσκεται στα τουρκικά χέρια και ότι θα πρέπει να γίνουν τα απαραίτητα έργα για την διάσωση του.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μόνο το 1972 το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε να ενδιαφερθεί για πρώτη φορά επίσημα για την Παναγία Σουμελά, η οποία ήδη είχε αρχίσει να γίνετε πόλος έλξης πολλών επισκεπτών και προσκυνητών κυρίως από την Ευρώπη και την Αμερική. Το 1986 για πρώτη φορά καθιερώθηκε εισιτήριο για την είσοδο στην ιστορική μονή. Από τότε κάθε χρόνο το τουριστικό συνάλλαγμα ρέει όλο και περισσότερο στα τουρκικά ταμεία. Η Παναγία Σουμελά άρχισε να τραβάει επισκέπτες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και η φήμη της άρχισε να φτάνει στα πέρατα της γης. Ο Τούρκος αρθογράφος, τελειώνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά-ομολογία του για την Παναγία Σουμελά, αποκάλυψε ότι πολλά ιερά βιβλία αλλά και άλλα ιερά αντικείμενα που βρεθήκαν στο μοναστήρι, φυλάγονται σήμερα στην Άγκυρα.
Σήμερα η Παναγία Σουμελά φανερώνει ξανά την παρουσία της ίδιας της Παναγίας με πολλά σημάδια, όπως αυτή η προσφάτως ανακαλυφθείσα περίτεχνη τοιχογραφία της, που προκάλεσε το δέος στους ίδιους τους Τούρκους.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Ο ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ NORMAN ATLANTIC ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΗΣ

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Ένας μάρτυρας διηγήθηκε πώς ένας γεωργιανός μοναχός συνέβαλε στο να σωθούν ανθρώπινες ζωές πριν ο ίδιος χάσει τη δική του στην τραγωδία του Norman Atlantic.

Πρόκειται για τον π.Ηλία Kartozia που εμψύχωνε τους άλλους επιβάτες και που βοήθησε στην εκκένωση του φλεγόμενου πλοίου δήλωσε στην ιταλική εφημερίδα la Repubblica ένας γεωργιανός που επέζησε ο Ηρακλής.Ήταν ηγούμενος στη μονή του Αγίου κτήτορος Δαβίδ στη Mtskheta.

Ο ίδιος είπε ότι ο π. Ηλίας Kartozia τον παρηγόρησε στην απόγνωσή του και του έδωσε τη δύναμη να πάρει τον 9χρονο γιο του τη γυναίκα του και τα πεθερικά του στη σωτηρία.

« Ήταν αυτός που μέ έσωσε δίνοντάς μου δύναμη » αποκάλυψε ο 25χρονος στην εφημερίδα.

Όταν άρχισε η φωτιά ο μάρτυρας πήρε τον γιο του κι άρχισε να τρέχει αλλά αισθανόταν φόβο.

« Αυτός με παρότρυνε με καθησύχασε και μου είπε να έχω εμπιστοσύνη και να σκέφτομαι το Θεό. »

O π.Ηλίας μου έλεγε ο Θεός δεν θα σας εγκαταλείψει.Μου υπέδειξε σε ποιά κατεύθυνση να πάω.Όταν ήταν η σειρά του να επιβιβαστεί σε σωστική λέμβο είδε μια γυναίκα με ένα κοριτσάκι ενδεχομένως ελληνικής υπηκοότητας και τους παραχώρησε τη θέση του και έμεινε στο φλεγόμενο πλοίο. Όταν θα κατέβαινε έσπασε το σχοινί και βρέθηκε στη θάλασσα. Του έριξαν  ένα σωσίβιο αλλά δεν ήταν σε θέση να το φθάσει και πνίγηκε στο τρικυμισμένο πέλαγος, θυμάται ο μάρτυρας. Ο μοναχός ταξίδευε με το καράβι για να επισκεφθεί την κρύπτη με το λείψανο του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας.Μαζί του είχε ένα σακίδιο με εικονίδια που τα έφερε πάντα μαζί του.Το ιταλικό κανάλι Rai 2 ανέφερε ότι το σώμα του Kartozia βρέθηκε στις ακτές του Λέτσε.Βρέθηκε επίσης και το σακίδιο γεμάτο με τα εικονίδια. Στη Γεωργία έχει προκαλέσει αίσθηση το αυτοθυσιαστικό φρόνημα του ιερέα και ήδη τον συγκρίνουν με τον θεολόγο Γκριγκόλ Peradze που συνελήφθηκε κατά τον β ‘ Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί έδινε καταφύγιο σε εβραίους και πέθανε στο Άουσβιτς.Ο Peradze αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας το 1995.Μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο π.Ηλίας ήταν στο πλευρό του καπετάνιου και προσευχόταν ως το τέλος.(pravmir 4/1/15,georgianjournal,interpressnews.ge,Interfax)

πηγή 

Σπίτια από άμμο

Σπίτια φτιαγμένα από λάσπη, χώμα, άμμο χωρίς δηλαδή τη χρήση σύγχρονων δομικών υλικών. Χαρακτηριστικά παραδείγματα από ολόκληρο τον κόσμο και σε διάφορες κλίμακες, από ολόκληρες πόλεις μεχρι μικρές ιδιωτικές κατασκευές.

Tonga Hills, Γκάνα

Arge Bam, Ιράν

Arge Bam, Ιράν

Σπίτια κυψέλες στην Al Hamra, Συρία

Wanli Changcheng – Jiayu guan, Κίνα

Παραδοσιακό σπίτι στην Mahalapye, Μποτσουάνα

Santa Fe

Saskatchewan sod house – Καναδάς

Sermentizon, Puy-de-Dôme, Γαλλία

Tomb of the Askias, Μάλι

Djenné, Μάλι

Τέμενος Djinguereber, Τιμπουκτού, Μάλι

Djenné, Μάλι

Kibbutz Lotan, Ισραήλ

Rancho de Taos , Νέο Μεξικό, ΗΠΑ

Τέμενος Sankore, Τιμπουκτού, Μάλι

Obus House – Καμερούν

Sa’dah, Υεμένη

Gordon Laing House, Τιμπουκτού, Μάλι

Amran, Υεμένη

Amran, Υεμένη

Kibbutz Lotan, Ισραήλ

Sankore, Τιμπουκτού, Μάλι

πηγή

New look!..

     Κολεξιόν   ''Χειμώνας 2015 - 25η Ιανουαρίου''

  Το συγκεκριμένο μοντελάκι φοριέται πολύ με...ελικόπτερο

πηγή 

Δειτε τι μοίραζαν για να μαζέψουν κοσμο στην ομιλία Σαμαρά! Το ΠΑΣΟΚ στα χειρότερα του…

πηγή

Αντιισλαμική "έκρηξη" στην Ευρώπη

 Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Μορφή χιονοστιβάδας άρχισαν να παίρνουν οι εκδηλώσεις κατά της εξάπλωσης του Ισλάμ, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον να αντιλαμβάνεται τον ισλαμικό επεκτατισμό που γέννησε τους Τζιχαντιστές, να χτυπά τις πόρτες του μέσα στην ίδια του την χώρα.

Η αντίσταση αυτή έχει πάρει και πολιτική έκφραση με την μεγαλύτερη «αιχμή» το γνωστό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, το οποίο με σημαία του την άμεση αντιμετώπιση της ισλαμικής πλημμυρίδας των λαθρομεταναστών, ανεβάζει συνεχώς τα ποσοστά του απειλώντας ακόμα και αυτή την πρώτη θέση στα πολιτικά πράγματα της χώρας αυτής.

Το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν από 6,3% που ήταν στις αρχές του 2014, σήμερα παίρνει το 24,5%, πλασαρισμένο σαν το πρώτο κόμμα της Γαλλίας.

Πέραν όμως της Γαλλίας και σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η πολιτική έκφραση της αντιισλαμικής εκστρατείας έχει αρχίσει και παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Έτσι στην Αγγλία το Ανεξάρτητο Κόμμα ενώ το 2009 ήταν στο 16,09%, μέσα στο 2014 το ποσοστό του ανέβηκε στο 26,77%, διεκδικώντας και αυτό την πολιτική πρωτοκαθεδρία στην Αγγλία.

Στην Γερμανία για πρώτη φορά στην μεταπολεμική της ιστορία το Εναλλακτικό Κόμμα πήρε ποσοστό 7% και μπήκε στην γερμανική βουλή, ενώ η εμφάνιση της Pagida, με καθαρά αντιισλαμικές θέσεις και με έντονη εκστρατεία κατά της περαιτέρω εισροής μουσουλμάνων, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις για την πολιτική ζωή της Γερμανίας.

Η κατάσταση αυτή έχει θορυβήσει και το τουρκικό κοινοβούλιο. Όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Milliyet, τα αντιτουρκικά αισθήματα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα μέσα στο 2014 σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών με κορυφή την Αυστρία και την Δανία, ενώ και στην Γερμάνια, όπου υπάρχει μια μεγάλη τουρκική κοινότητα περί τα 3 εκατομμύρια, αυξάνονται συνεχώς τα αντιτουρκικά αισθήματα.

Η τουρκική βουλή σε ψήφισμα της καταδικάζει την λεγόμενη ισλαμοφοβία, που έχει κατακλύσει τον τελευταίο χρόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση και την χαρακτηρίζει σαν υψίστη μορφή ρατσισμού και φασιστικών πολιτικών επιλογών.

Συγκεκριμένα η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της τουρκικής βουλής, στην ετήσια αναφορά της κάνει λόγο για έκρηξη της ισλαμοφοβίας σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με εμφάνιση πολλών ακραίων αντιισλαμικών στοιχείων που εκφράζονται και πολιτικά, με μεγάλη απήχηση στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

 

Όπως επισημαίνει η αναφορά, μέσα στο 2014 έχουν σημειωθεί 60 σοβαρά αντιισλαμικά και αντιτουρκικά επεισόδια σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που διαγραφούν έναν έντονο κλίμα ισλαμοφοβίας.

Βέβαια η αναφορά της τουρκικής βουλής, που κόπτεται για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν κάνει κανένα λόγο για την κατάφορη και ωμή καταπάτηση των ανθρωπινών δικαιωμάτων στην Τουρκία.

Επίσης δεν αναφέρει τίποτα για τα εγκλήματα των Τζιχαντιστών, τις σφαγές των χριστιανών στην Μέση Ανατολή και την μαζική εισβολή χιλιάδων μουσουλμάνων σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πρώτη και καλύτερη την χώρα μας, την Ελλάδα, που απειλούν να τινάξουν στο αέρα την κοινωνική συνοχή αυτών των χωρών, ενώ επιδιώκουν να επιβάλλουν στην δημόσια ζωή τα δικά τους ισλαμικά πρότυπα.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ο κόσμος έχει αρχίσει να ξεσηκώνεται κατά της συνεχιζόμενης ισλαμικής εισβολής, εδώ στην Ελλάδα όποιος τολμήσει να πει κάτι χαρακτηρίζεται σαν ρατσιστής, ποινικοποιήται με τον νέο αντιρατσιστικό νόμο και καταδιώκεται από τα ξεπουλημένα ΜΜΕ.

Καιρός να… γίνουμε και εμείς Ευρωπαίοι σε αυτό το θέμα, που περισσότερο από όλους «καίει» εμάς, καθώς είμαστε η πόρτα εισόδου όλου αυτού του μουσουλμανικού όγκου που επιδιώκει να βάλει φωτιά στα θεμέλια της ίδιας της ύπαρξης μας σαν Ελληνισμός και σαν Ορθοδοξία.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

πηγή 

Απίστευτη εφαρμογή: Βρείτε από πού κατάγεστε πληκτρολογώντας μόνο το επώνυμό σας

Μια εφαρμογή στο διαδίκτυο μας δείχνει πού κατοικούν οι περισσότεροι συνεπώνυμοί μας και, κατ” επέκταση, ποιος είναι ο πιθανός τόπος καταγωγής μας.

Η εφαρμογή αυτή έχει γίνει viral στο διαδίκτυο, αφού με ένα απλό κλικ μπορεί κάποιος να βρει τις ρίζες του. Το μόνο που έχει να κάνει όποιος ενδιαφέρεται να μάθει από που κρατά η σκούφια του είναι να πληκτρολογήσει το επώνυμο του στο σχετικό πεδίο της εφαρμογής που προσφέρει το blog.vrisko.gr.

Πατήστε ΕΔΩ

Ολες οι αργίες το 2015

 

Δείτε τη λίστα με τις αργίες του 2015:

Πρωτοχρονιά: Πέμπτη 1 Ιανουαρίου
Θεοφάνεια: Τρίτη 6 Ιανουαρίου
Καθαρά Δευτέρα: Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου: Τετάρτη 25 Μαρτίου
Μεγάλη Παρασκευή: Παρασκευή 10 Απριλίου
Κυριακή του Πάσχα: Κυριακή 12 Απριλίου
Δευτέρα του Πάσχα: Δευτέρα 13 Απριλίου
Πρωτομαγιά: Παρασκευή 1 Μαϊου
Πεντηκοστή: Κυριακή 31 Μαϊου
Αγίου Πνεύματος: Δευτέρα 1 Ιουνίου
Κοίμηση της Θεοτόκου: Σάββατο 15 Αυγούστου
Επέτειος του ΟΧΙ: Τετάρτη 28 Οκτωβρίου
Χριστούγεννα : Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου
Σύναξη της Θεοτόκου: Σάββατο 26 Δεκεμβρίου

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΑΘΕΤΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ
Ιατρός

   Η εκπλήρωση των υποσχέσεων, για έναν άρχοντα, είναι ίσως η πιο ασφαλής οχύρωση της αξιοπιστίας του απέναντι στον λαό. Εντούτοις, το φαινόμενο να αθετούνται από μέρους των αρχόντων οι υποσχέσεις και να ποδοπατούνται τα ’’συμβόλαια τιμής’’ με τους αρχόμενους, όχι μονάχα δεν είναι σπάνιο, αλλά είναι σταθερό χαρακτηριστικό όλων των εποχών. Είναι τακτική πολιτικής συμπεριφοράς γνωστή και εφαρμοσθείσα από τότε, που οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε πόλεις και κράτη και ανέδειξαν τις πρώτες ηγεσίες τους, και συνεχίζεται, δυστυχώς, μέχρι και σήμερα.

   Ο Μέγας Αλέξανδρος με την λαμπρή του προσωπική μαρτυρία επιβεβαιώνει, ότι η αθέτηση της πίστης για έναν ηγέτη είναι η πιο αισχρή ανομία. Κάποια στιγμή, ο Παρμενίων, ο φημισμένος στρατάρχης του, τον προέτρεπε να κάνει κάτι αντίθετο από την πίστη και από το σωστό, λέγοντάς του: Αν εγώ ήμουν Αλέξανδρος, θα το έκανα. Και ποια ήταν η απάντηση του Αλεξάνδρου; Κι εγώ θα το έκανα, αν ήμουν Παρμενίων.

   Στο έργο του Νικόλαου Μαυροκορδάτου ’’Πολιτικόν θέατρον’’(*) διαβάζουμε: ’’Χωρίς την αξιοπιστία, δηλαδή χωρίς την βάση της δικαιοσύνης, τι άλλο είναι το βασίλειο από ένα μεγάλο και Δημόσιο λησταρχείο’’; Αυτό το είχε αντιληφθεί ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης, γι’ αυτό μεταξύ των άλλων παραγγελμάτων, που άφησε στον βασιλιά Αλέξανδρο, ως δάσκαλός του, ήταν και η τήρηση του λόγου. Πρόσεχε, του έλεγε, μην παραβείς την υπόσχεση, που έδωσες, διότι αυτό ούτε στους απίστους δεν αρμόζει.

   Είναι όντως άτιμο και αισχρότατο, να παραβιάζει ο άρχοντας τις υποσχέσεις που έδωσε κάποτε. Γι’ αυτό και ο Αλκιβιάδης, ο περίφημος εκείνος στρατηγός των Αθηναίων, ομολογούσε συχνά, ότι κάθε φορά που συναντούσε τον Σωκράτη, γινόταν κατακόκκινος από την ντροπή, διότι δεν ήταν καθόλου συνεπής στις υποσχέσεις, που του είχε δώσει.

   Ο Λυκούργος, ο μέγας νομοθέτης της Σπάρτης, υποστήριζε ότι όχι μονάχα στα έργα της ειρήνης, αλλά ακόμα και στον πόλεμο απέναντι στους εχθρούς, η απάτη συνιστά ατιμία και ένδειξη μικροψυχίας. Γι’ αυτό και θεωρούσε αναξία επαίνου την μάχη εκείνη, στην οποία δεν κυριαρχούσε η αρετή και η πολεμική ετοιμότητα, αλλά το ψεύδος και η απάτη.

   Στο ’’Πολιτικό θέατρο’’ του Νικόλαου Μαυροκορδάτου διαβάζουμε και το εξής σχετικό: ’’Αρμόζει εδώ κι εκείνο που αναφέρει ο Σενέκας για τον Νέρωνα. Σε μια φιλική συζήτηση είπε ο βασιλιάς: Το ξίφος προστατεύει τους πρίγκιπες. Όχι, απήντησε αμέσως ο Σενέκας, τους προστατεύει περισσότερο η πίστις, δηλαδή η εκπλήρωση των υποσχέσεών τους. Τώρα όμως, στους καιρούς μας, περισσότερο υπολογίζεται η απάτη και τιμάται η υποκρισία, παρά η τήρηση της πίστεως και του λόγου’’.

   Ο Κικέρων, ο γνωστός Ρωμαίος φιλόσοφος, γράφει: ’’Με δυο τρόπους γίνεται η αδικία, ή με την βία ή με την απάτη. Η απάτη είναι γνώρισμα της αλεπούς και η βία του λιονταριού. Τόσο η απάτη όσο και η βία είναι ξένα προς τον άνθρωπο. Από τις δυο, όμως, περισσότερο αξιομίσητη είναι η απάτη’’. Εναντίον αυτής της συνετής γνώμης, τι θα μπορούσε να πει ο κάθε τυχόν δυσσεβής πολιτικός της εποχής μας;

   Δανειζόμαστε κάτι ακόμα από το ’’Πολιτικό θέατρο’’ του Μαυροκορδάτου και με αυτό κλείνουμε: ’’Αυτό και μόνον παρακαλώ τον Κύριο και παρακαλώ και τους Ορθοδόξους Ηγεμόνες, να προτιμούν μάλλον την ακρόαση της σοφίας του Θεανθρώπου Λόγου, παρά αυτά τα σοφίσματα του διαβόλου, που τους καταγκρεμίζουν στα βάραθρα του άδου. Διότι οι δυνατοί θα έχουν μεγάλες τις τιμωρίες στην γέεννα του πυρός. Αλλά, αν ποθείτε, ώ Ηγεμόνες, να γνωρίσετε εμπράκτως αυτά που λέχθηκαν, σκεφθείτε εκείνους τους βασιλείς, που ήταν και λιοντάρια και αλεπούδες και θα δείτε, ότι η μεν ζωή τους ήταν γεμάτη κινδύνους και θλίψεις, το δε τέλος τους γεμάτο δειλία και τρόμο.

   Με σταθερή λοιπόν πίστη, ώ Ηγεμόνες, και με αγάπη ειλικρινή θα συνεργάζονται όλοι μαζί σας, εάν απορρίπτοντας τον δόλο και την απάτη, αντλείτε το θάρρος σας μόνον από τον Θεό και στρέφετε προς Αυτόν μόνον την ελπίδα σας, διότι ’’εάν μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων’’.

_______________________________________________
(*) Ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος υπήρξε ένας από τους διασημότερους Έλληνες λογίους επί τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1670. Διακρίθηκε για την οξύνοια του πνεύματος και την ευρυμάθειά του. Διορίσθηκε ηγεμόνας της Μολδαυΐας και αργότερα της Βλαχίας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ίδρυση Ελληνικών Σχολείων στις παραδουνάβιες χώρες. Το έργο του ’’Πολιτικόν θέατρον’’ εκδόθηκε για τελευταία φορά το 1992 από τις Εκδόσεις Ο.Χ.Α. Λυδία.
πηγή 

 

Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ᾿αυτούς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δε χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη.
   

Φώτης Κόντογλου, «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»