ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΛΕΣ «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ»

Πρίν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ” έκάλεσαν νά εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου τό όνομα, ήτο Ξενοφών.

Όταν πήγα, ήταν σέ κακή κατάστασι. Ό καρκίνος μέ τίς ραγδαίες μεταστάσεις τόν είχε προσβάλλει καί στό κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, τό διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Καί μου είπε τά έξης, γιά τό πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως τό τόνισε, «σκληρός άθεος» καί άπιστος.

            «Ήλθα έδώ πρίν άπό 35 περίπου μέρες, σαυτό τό δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ό άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους πού είχε στά κόκκαλα -εκεί τόν είχε προσβάλει ό καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ό Θεός! Δόξα Σοι, ό Θεός!…» Στή συνέχεια έλεγε καί πολλές άλλες προσευχές, πού εγώ ό άνεκκλησίαστος καί άθεος τίς άκουγα γιά πρώτη φορά.

Κι όμως, πολλές φορές μετά άπό τίς προσευχές του ηρεμούσε -κι έγώ δέν ξέρω μέ ποιόν τρόπο- καί τόν έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. «Υστερα άπό δυό-τρεις ώρες ξυπνούσε άπό τους αφόρητους πόνους, γιά νά ξαναρχίση καί πάλιν «το Χριστέ μου, Σ ευχαριστώ! Δόξα στό όνομα Σου!…Δόξα Σοι, ό Θεός!…Δόξα Σοι, ό Θεός!…»

Εγώ μούγκριζα άπό τους πόνους, κι αυτός ό συνασθενής μου, μέ τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τόν Θεό. Εγώ βλαστημούσα τόν Χριστό καί τήν Παναγία, κι αυτός μακάριζε τόν Θεό, Τόν ευχαριστούσε γιά τόν καρκίνο πού του έδωσε καί τους πόνους πού είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο άπό τους πόνους τους φρικτούς πού είχα, άλλα καί γιατί έβλεπα αυτόν, τόν συνασθενή μου, νά δοξολογή συνεχώς τόν Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «τήν Θεία Μεταλαβιά» κι έγώ ό άθλιος ξερνούσα άπό αηδία.

• Σκάσε, επί τέλους. σκάσε επί τέλους νά λές συνεχώς «Δόξα Σοι, ό Θεός»! Δέν βλέπεις πώς Αυτός ό Θεός, πού έσύ Τόν δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δέν υπάρχει. Όχι! δέν υπάρχει…

Καί αυτός μέ γλυκύτητα απαντούσε: “Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει καί είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια καί τους πόνους μας καθαρίζει άπό τίς πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν μέ καμμιά σκληρή δουλειά, όπου τά ρούχα σου και τό σώμα σου θά βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θά χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα γιά νά καθαριστής καλά, κι έσύ καί τό σώμα σου καί τά ρούχα σου, κατά τόν ίδιο τρόπο καί ό Θεός χρησιμοποιεί τήν αρρώστια σάν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, γιά νά τήν προετοιμάση γιά τή Βασιλεία των ουρανών.

Οι απαντήσεις του μ” εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο καί βλαστημούσα θεούς καί δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, μέ τό νά φωνάζω: -Δέν υπάρχει Θεός.,.Δέν πιστεύω σέ τίποτα…Ούτε στον Θεό οϋτε ο αυτά τά «κολοκύθια» πού μου λές περί Βασιλείας του Θεού σου…Θυμάμαι τίς τελευταίες του λέξεις:

-Περίμενε καί θά δής μέ τά μάτια σου πώς χωρίζεται ή ψυχή άπ” τό σώμα ενός χριστιανού πού πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά τό έλεος Του θά μέ σώση. Περίμενε, θά δής καί θά πιστέψεις!

Καί ή μέρα αυτή έφθασε. Από τό νοσοκομείο θέλησαν νά βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά έγώ διαμαρτυρήθηκα. Τους είπα «όχι, γιατί θέλω νά δω πώς αυτός ό γέρος θά πεθάνει!!!».

Τόν έβλεπα λοιπόν νά δοξολογή συνεχώς τόν Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» γιά τήν Παναγία, πού αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψαλλε τό «Θεοτόκε Παρθένε», τό «Άπό των πολλών μου αμαρτιών…», τό «Άξιον έστι», κάνοντας συγχρόνως καί πολλές φορές τό σημείο του σταυρού.

Σήκωσε κάποια στιγμή τά χέρια του καί είπε: «Καλώς τόν Άγγελο μου! Σ΄ ευχαριστώ, πού ήλθες μέ τόση λαμπρά συνοδεία νά παραλάβεις τήν ψυχή μου. Σ΄ ευχαριστώ!… Σ΄ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τά χέρια του ψηλά, έκαμε τό σημείο του σταυρού, σταύρωσε τά χεράκια του στό στήθος του καί έκοιμήθη!

Ξαφνικά τό δωμάτιο πλημμύρισε άπό φώς, λές καί μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι καί περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε τό δωμάτιο! Ναί, έγώ ό άπιστος, ό άθεος, ό υλιστής, ό «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε τό δωμάτιο άλλα καί μιά ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’αύτό, ακόμη καί σέ ολόκληρο τόν διάδρομο, καί μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί καί μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, γιά νά διαπιστώσουν άπό που ήρχετο ή παράξενη αυτή μυρωδιά.

«Ετσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι” αυτό καί φώναξα γιά Εξομολόγο ύστερα άπό τρεις ημέρες. Τήν άλλη μέρα όμως, τά βαλα μέ τους δικούς μου, την μάνα μου καί τον πατέρα μου, ύστερα με τά δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου, μέ τη γυναίκα μου, μέ τους συγγενείς καί τους φίλους, καί τους φώναζα καί τους έλεγα:

• Γιατί δέν μου μιλήσατε ποτέ γιά τόν Θεό, τήν Παναγία καί τους Αγίους; Γιατί δέν μέ οδηγήσατε ποτέ στην “Εκκλησία; Γιατί δέν μου είπατε ότι υπάρχει Θεός καί υπάρχει καί θάνατος καί κάποτε αυτη ή ψυχή θά χωρισθή από τό σώμα γιά νά δώση τόν λόγο της; Γιατί μέ σπρώξατε μέ τήν συμπεριφορά σας στην αθεΐα καί στον μαρξισμό; Εσείς μέ μάθατε νά βλαστημώ, νά κλέβω, νά απατώ, νά θυμώνω, νά πεισμώνω, νά λέω χιλιάδες ψέματα, νά αδικώ, νά πορνεύω…

Εσείς μέ μάθατε νά είμαι πονηρός, καχύποπτος, ζηλιάρης, λαίμαργος, φιλάργυρος καί κακός. Γιατί δέν μου διδάξατε τήν αρετή; Γιατί δέν μού διδάξατε τήν αγάπη; Γιατί δέν μου μιλήσατε ποτέ γιά τόν Χριστό; Γιατί;… Από αυτή τή στιγμή μέχρι πού νά πεθάνω, θά μου μιλάτε μόνο γιά τόν Θεό, τόν Χριστό, τήν Παναγία, τους “Αγγέλους, τους “Αγίους. Γιά τίποτε άλλο.

Ηρχοντο οι δικοί μου, οι συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, καί τους ρωτούσα τόν καθένα χωριστά ή όλους μαζί: -»Εχετε νά μου πείτε κάτι σημαντικό γιά τόν Θεό; διότι Αυτόν θά συναντήσω! Λέγετε….. Εάν δέν ξέρετε, νά μάθετε. Οί μέρες περνάνε κι εγώ θά φύγω. Καί σ” ένα – δυό επισκέπτες: – Άν δέν ξέρης ή αν δέν πιστεύης, νά φύγης!…

            Τώρα πιστεύω μέ όλη μου τήν καρδιά, καί θέλω νά εξομολογηθώ όλες τίς αμαρτίες μου άπό μικρό παιδί…»

Ήτο σταθερός καί αμείλικτος μέ τό παλαιό εαυτό του ό Ξενοφών. Καί τό έλεος του Θεού ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο! Εξομολογήθηκε μέ ειλικρίνεια, κοινώνησε δυό-τρεις φορές καί υστέρα άπό πάλη μερικών ημερών μέ τόν καρκίνο, έφυγε εν πλήρη μετάνοια, μέ ζέουσα τήν πίστι, ειρηνικά, όσιακά, δοξολογώντας κι” αυτός τόν Θεό.

Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Στεφάνου Κ. Αναγνωστόπουλου: «ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»

πηγή 

Ο ελλείπων κρίκος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Είναι προφανές και πανθομολογούμενο πως η σαρωτική οικονομική και κοινωνική κρίση έχει ως συνέπεια μια εξίσου ή ίσως ακόμη περισσότερο βαθύτατη πολιτική κρίση του συστήματος. Μια κρίση που καθορίζεται από πολλές παραμέτρους και διαθέτει πολλαπλές συνιστώσες.

Α) Κατ΄ αρχάς μετατίθεται το κέντρο βάρους της εξάρτησης από τις ΗΠΑ προς τη Γερμανία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πλήρη υποκατάσταση, αλλά οδηγεί μάλλον σε συγκυριαρχία. Δηλαδή το παιγνίδι της εξάρτησης παύει να είναι μονοδιάστατα αμερικανοκεντρικό και αποκτά περισσότερους πόλους, γεγονός που δεν μπορεί παρά να αντανακλάται και στο εσωτερικό πολιτικό τοπίο.

Β) Η κρίση οδηγεί ή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναδιάταξη και των οικονομικών πόλων ισχύος στο εσωτερικό της χώρας, όπου το κέντρο βάρους θα περάσει από τους εγχώριους «νταβατζήδες» στους εξωχώριους και κατεξοχήν τους Γερμανούς, καθώς και όσους συνδεθούν μαζί τους. Το αεροδρόμιο και ο ΟΤΕ άνοιξαν απλώς το δρόμο και ακολουθεί η ΔΕΗ, η ενέργεια, ακόμη και οι Τράπεζες.

Γ) Η αποδυνάμωση των εθνικών κεφαλαιοκρατικών ομίλων δεν συνεπάγεται μόνον την ενδυνάμωση του γερμανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά και εκείνη άλλων δυνάμεων όπως της Τουρκίας (το 2011 αποτέλεσε τον δεύτερο εξαγωγικό προορισμό της ελληνικής οικονομίας), της Ρωσίας και της Κίνας.

Δ) Οι αλλαγές στην κοινωνική διάρθρωση της χώρας, οδηγούν σε μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική πόλωση με τη φτωχοποίηση ή την «προλεταριοποίηση» των μεσαίων στρωμάτων και την εξαθλίωση των κατώτερων.

Ε) Η ελληνική κρίση επειδή πραγματοποιείται σε συνθήκες γεωπολιτικής αναδιάταξης και αναταραχής σε όλη τη Μ. Ανατολή και τον αραβικό κόσμο, συνδέεται άμεσα με την ασφάλεια της χώρας και τα μεταναστευτικά ρεύματα.

ΣΤ) Τέλος η καθολική κρίση της δυτικής ηγεμονίας αναδιατάσσει τη διάταξη των δυνάμεων στην παγκόσμια σκακιέρα, αναδεικνύοντας νέους πόλους ισχύος σε περιφερειακό επίπεδο και αποδυναμώνοντας παλαιότερους.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει το ούτως ή άλλως σαθρό πολιτικό και πνευματικό κατεστημένο της χώρας.

Γι’ αυτό θα παρατηρηθούν βαθύτατες μετακινήσεις και ανατροπές όχι μόνο στα πολιτικά σχήματα αλλά και στα πνευματικά και πολιτισμικά ρεύματα που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία.

Το κυρίαρχο σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, και κυρίως μετά το 1990, ρεύμα του εθνομηδενισμού, το οποίο έτεινε να κυριαρχήσει και σ’ όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, θα απολέσει την αναμφισβήτητη ηγεμονία. Ας θυμηθούμε τι είχε συμβεί στη δεκαετία του ’90 και στις αρχές του 2000. Το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ είχε ηττηθεί κατά κράτος από το σημιτικό εκσυγχρονισμό και σχήματα όπως εκείνο του Τσοβόλα, του Παπαθεμελή και του Χαραλαμπίδη θα καταποντιστούν πολιτικά και εκλογικά. Στη Νέα Δημοκρατία η «πατριωτική» πτέρυγα του Αντώνη Σαμαρά μετά από πρόσκαιρη αναλαμπή με την «Πολιτική Άνοιξη» θα χαθεί από το πολιτικό προσκήνιο. Τέλος στην Αριστερά ο εθνομηδενισμός, ούτως ή άλλως ισχυρός, θα επικρατήσει κατά κράτος στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και θα είναι ίσως ακόμη ισχυρότερος στα πανεπιστήμια, στον Τύπο και στην «πνευματική ζωή» του τόπου. Για είκοσι χρόνια το όραμα των ελίτ της χώρας θα συμπυκνώνεται στη φράση του Ράμφου «να σκοτώσουμε τον Έλληνα» που είχαμε μέσα μας.

Η κατάρρευση την οποία βιώνουμε οδηγεί σε ανατροπή αυτών των πνευματικών και πολιτικών σταθερών. Η μεταβολή της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή αποικία χρέους και η καθολική εκπτώχευση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, δεν επιτρέπουν πλέον στις παγκοσμιοποιητικές και «ἑυρωλιγούρικες» αυταπάτες να παραμένουν ηγεμονικές. Κάτω από τις νέες συνθήκες ο εθνομηδενισμός θα πάψει να ηγεμονεύει ως μια πλειοψηφική και «συναινετική» ιδεολογία που «βόλευε» έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων στα πλαίσια του παρασιτικού εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας και θα μεταβληθεί σε ιδεολογία των Κούισλινγκ και των δοσιλόγων. Καθόλου τυχαία, κάποιοι από αυτούς, περιχαρακωμένοι στα πολιτιστικά ένθετα των άλλοτε κραταιών φυλλάδων τους, μας καλούν ανοιχτά να δεχτούμε τη διακυβέρνησή μας από τους Γερμανούς, επιστρέφοντας κατά ένα παράδοξο τρόπο στους γερμανοτσολιάδες και τους Κούισλινγκ προγόνους τους. Το ίδιο και στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, δεν θα μπορούν πια να επιβιώσουν φθαρμένα και διεφθαρμένα μαζικά κόμματα εμφορούμενα από εθνομηδενιστικές αντιλήψεις.

Ακόμα περισσότερο κάτι ανάλογο δεν μπορεί να συμβεί στα αντιμνημονιακά και κυρίως στα αριστερά κόμματα. Δεν μπορείς να είσαι ενάντιος στην ξένη κυριαρχία που παίρνει αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα να αρνείσαι ή να λοιδορείς την εθνική ταυτότητα και το εθνικό συμφέρον των Ελλήνων. Και εδώ βρίσκεται ο σημαντικότερος ελλείπων κρίκος του υπό διαμόρφωση νέου πολιτικού σκηνικού. Στα δεξιά, έστω με στρεβλό τρόπο έχει αρχίσει με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, η αποκόλληση ενός τμήματος της ελληνικής δεξιάς από τον νεοδημοκρατικό πυρήνα. Η «κεντροαριστερά» ούτως ή άλλως συρρικνώνεται λόγω της κοινωνικής συρρίκνωσης των μεσοστρωμάτων, ενώ η αριστερά διογκώνεται εξαιτίας ακριβώς αυτής της συρρίκνωσης. Και όμως η διόγκωσή της πραγματοποιείται μέσα στα υπαρκτά εθνομηδενιστικά ιδεολογικά πλαίσια της αριστεράς της όψιμης μεταπολίτευσης. Δηλαδή η εκτίναξη της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ γύρω στο 35%) δεν αντιστοιχεί στην ιδεολογική συγκρότηση κομμάτων που στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν παρά μόνο το 10% του ελληνικού λαού. Επομένως εδώ παρατηρείται ένα πολύ μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό κενό. Η αριστερά είναι υποχρεωμένη, όπως συνέβη και στην Κατοχή, να εκφράσει προνομιακά μια εθνοαπελευθερωτική διάθεση του ελληνικού λαού. Και όμως την ίδια στιγμή ελέγχεται ιδεολογικά από ένα στενό πυρήνα παρελθούσης χρήσεως και κοπής. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί ένα βαθύ πολιτικό κενό, που μπορεί να καλυφθεί με δύο τρόπους. Είτε τα υπαρκτά πολιτικά σχήματα της Αριστεράς και κατεξοχή ο ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ρευστότητα, θα πραγματοποιήσει μια εσωτερική ιδεολογική επανάσταση, είτε για να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες, είτε ο κυρίαρχος ιδεολογικά εθνομηδενισμός θα της το απαγορεύσει, και ένας πολιτικός πόλος κοινωνικοκεντρικός και πατριωτικός θα αναδυθεί για να καλύψει αυτό το κενό.

Τα τριάντα πέντε χρόνια της ροπής προς τον εθνομηδενισμό που χαρακτήρισαν την αριστερά στην Ελλάδα, (ήπιας μέχρι το 1990 και ασυγκράτητης στη συνέχεια) έχουν λάβει τέλος. Έχει έρθει η ώρα για μια πατριωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού πνευματικού και πολιτικού σκηνικού. Και αυτό, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν οι συστημικές δυνάμεις. Έτσι κατόρθωσαν στην πρώτη φάση να γελοιοποιήσουν ή να περιθωριοποιήσουν το κίνημα των Αγανακτισμένων και τις πολιτικές συσσωματώσεις που ανέδειξε (π.χ. τη Σπίθα, αλλά και άλλες). Στη συνέχεια, επιχείρησαν και επιχειρούν ακόμα να τις εγκλωβίσουν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τις αποδυναμώσουν και να τις εξουδετερώσουν (ό,τι είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Μανώλη Γλέζο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη που από εκφραστές πατριωτικών αντιλήψεων στο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκαν να προσαρμοστούν στην περιρρέουσα εθνομηδενιστική ομοφωνία). Τέλος, με διάφορες ομαδοποιήσεις και σχήματα, που θα πολλαπλασιαστούν στην επόμενη περίοδο, προσπαθούν να αναβαπτίσουν παλαιές φθαρμένες δυνάμεις του πασοκισμού, ώστε να «τοποθετηθούν» πολιτικά και να ελέγξουν τις πιθανές μετεξελίξεις που πολύ σύντομα θα εκφραστούν. Ωστόσο, αυτές οι απόπειρες δεν πρόκειται να αποδώσουν. Γιατί το κύμα του κοινωνικού πατριωτισμού και τον εθνοαπελευθερωτικών απόψεων είναι τόσο ισχυρό ώστε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα εκφραστεί. Στην περίπτωση που υπάρξει μία κατάρρευση της παρούσας κυβέρνησης και η αριστερά βρεθεί στην εξουσία οι ρήξεις θα ακολουθήσουν αμέσως μετά. Στην περίπτωση που το παρόν σύστημα αντέξει, και δεν πραγματοποιηθούν εκλογές μέχρι και το επόμενο Φθινόπωρο, τότε δεν θα συνεχίσει να συντηρείται η σημερινή επίπλαστη ομοφωνία ανάμεσα στις πατριωτικές και εθνομηδενιστές δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, διότι η κοινωνία πιέζει προς πατριωτική κατεύθυνση. Διότι, για την ώρα, μόνο η προοπτική μιας άμεσης πιθανότητας εκλογών και εξουσίας μπορεί να κουκουλώνει τις βαθύτατες διαφορές γραμμής και προοπτικής. Τέλος δεν είναι δυνατόν ξεφτισμένες μορφές και σχήματα του άλλοτε ενιαίου ΠΑΣΟΚ να εκφράσουν αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, εισερχόμεθα σε μια περίοδο όπου θα αρχίσει να σφυρηλατείται και ο ελλείπων κρίκος του πολιτικού και ιδεολογικού τοπίου της χώρας. Εκείνος μιας πατριωτικής, κοινωνικής, οικολογικής και δημοκρατικής πρότασης που θα αναλάβει να διεξάγει με ξεκάθαρους όρους τη μάχη για την κοινωνική και εθνική μας απελευθέρωση.

Πολλοί φαντάστηκαν πως, –με την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, την εμφάνιση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής– έχει ήδη λάβει τελεσίδικο χαρακτήρα η ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, όμως πλανώνται πλάνη οικτρά. Η ανασύνθεση μόλις έχει αρχίσει. Ούτε ο χώρος της λαϊκής δεξιάς θα καταληφθεί οριστικά από τους χρυσαυγίτες, ούτε η Ν.Δ. θα κατορθώσει να μείνει αλώβητη, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και το ΚΚΕ με τη σημερινή του γραμμή, θα παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ως έχουν. Νέες πολιτικές συσσωματώσεις και νέες ιδεολογικές προτάσεις θα αναδυθούν πολύ σύντομα στο πολιτικό προσκήνιο. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

πηγή 

Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας

« ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ »   

Ο Άγιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, γνωστός και ως Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας (1509-1579) αποτελεί ένα από τους δημοφιλέστερους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έζησε και έδρασε κατά τον 16ο αιώνα ιδίως στο νησί της Κεφαλλονιάς, διάγοντας οσιακό βίο και βοηθώντας σημαντικά τον τοπικό λαό. Τιμάται ως ένας από τους σημαντικότερους Αγίους καθώς το σκήνωμά του διατηρείται άφθαρτο μέχρι και σήμερα. 

Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε το 1509 στα Τρίκαλα Κορινθίας. Προερχόταν από την επίσημη βυζαντινή οικογένεια των Νοταράδων και ήταν γιος του Δημητρίου και της Καλής. Το κατά κόσμον όνομά του δε μας είναι γνωστό, αλλά γνωρίζουμε πως από μικρή ηλικία έλαβε χριστιανική και αρχοντική ανατροφή και πως σαν μαθητής διακρινόταν για τις ικανότητές του. Καθώς ενηλικιώθηκε περιηγήθηκε ως προσκυνητής σε διάφορα μέρη όπως τη Ζάκυνθο, την Κωνσταντινούπολη, το Άγιο Όρος όπου και εκάρη μοναχός και τελικά κατέληξε στην Ιερουσαλήμ περί το 1538, όπου και αρχικά υπηρέτησε ως νεωκόρος και εν συνεχεία χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον πατριάρχη Γερμανό στο ναό της Αναστάσεως. Τελικά μετακινήθηκε από τα Ιεροσόλυμα το 1550 στην Κρήτη, τη Ζάκυνθο και τελικά στην Κεφαλλονιά, και συγκεκριμένα στην περιοχή Ομαλά όπου αναστήλωσε ένα γυναικείο μοναστήρι. 

Κατά την εγκατάστασή του στο νησί της Κεφαλλονιάς ο Άγιος Γεράσιμος διέμεινε σε μία σπηλιά νοτιοδυτικά του Αργοστολίου, γνωστό σήμερα ως σπήλαιο του Αγίου Γερασίμου. Την εποχή αυτή στο νησί δρούσαν καθολικοί μοναχοί, με προεξάρχοντες τους Ιησουίτες, οι οποίοι πραγματοποιούσαν δραστήριο προσηλυτιστικό έργο. Έτσι δραστηριοποιήθηκε και ο ίδιος στον τοπικό λαό με σημαντικά αποτελέσματα. Το σπήλαιο μάλιστα που διέμενε σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε πόλος έλξης για τους ντόπιους. Γι’ αυτό το λόγο έξι χρόνια αργότερα μετακινήθηκε από το σπήλαιο στην περιοχή Ομαλά όπου βρισκόταν ένα εκκλησάκι της Θεοτόκου, όπου σε παλιότερες εποχές λειτουργούσε μοναστήρι που ονομαζόταν "Νέα Ιερουσαλήμ". Ο Άγιος ανακαίνισε και αναστήλωσε εκ βάθρων το μοναστήρι, συνεχίζοντας το ποιμαντικό του έργο, διδάσκοντας συνάμα τα ελληνικά γράμματα στους αμόρφωτους και συνεχίζοντας τον αγώνα του ενάντια στους Ιησουίτες. Τελικά εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 70 ετών, στις 15 Αυγούστου. Η μνήμη όμως, λόγω της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, του εορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου όπου είναι και η μνήμη της ανακομιδής των λειψάνων του, που πραγματοποιήθηκε το 1581. 

Κατά την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου, το σκήνωμά του βρέθηκε ακέραιο. Η ανακομιδή συνέβη δύο έτη μετά την κοίμησή του. Εξ’ αιτίας όμως των έντονων αντιδράσεων που προκλήθηκαν ενταφιάστηκε και πάλι. Οκτώ μήνες μετά επαναλήφθηκε η ανακομιδή και το λείψανό του βρέθηκε και πάλι ακέραιο, ευωδιάζοντας. Σήμερα το λέιψανό του φυλάσσεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά. 

ΠΗΓΗ : el.orthodoxwiki.org

Ύμνοι εκ της ακολουθίας του Οσίου Γερασίμου του ασκητού

ΤΗ Κ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη του οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Γερασίμου του νέου Ασκητού, του θαυματουργού, του εν Κεφαλληνία ασκήσαντος.

Απολυτίκια. Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.

Των Ορθοδόξων προστάτην, και εν σώματι άγγελον, και θαυματουργόν θεοφόρον, νεοφανέντα ημίν, επαινέσωμεν πιστοί, θείον Γεράσιμον’ ότι αξίως παρά θεού απείληφεν, ιαμάτων την αέναον χάριν’ ρώννυσι τους νοσούντας, δαιμονώντας ιάται’ διό και τοις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα.

Ελάτε οι πιστοί να επαινέσουμε τον θείο Γεράσιμο, που είναι ο προστάτης των ορθοδόξων και έζησε σαν άγγελος εδώ στη γη με το σώμα του, και θαυματουργεί φέροντας μέσα του τον Θεό, καθώς μάλιστα μας φανερώθηκε τώρα τα τελευταία χρονια, γιατί άξια από τον Θεό απολαμβάνει την χάρη των ιαμάτων, την αδιάκοπη και ασταμάτητη. Δυναμώνει τους ασθενείς, θεραπεύει τους δαιμονισμένους, και σε όσους τον τιμούν, σαν βρύση χαρίζει τις θεραπείες.

Έτερον. Ήχος ο αυτός. Της ερήμου πολίτης.

Των Τρικκάλων τον γόνον, Κεφαλλήνων το κλέισμα, Ομαλών Μονής τον προστάτην, σε ευφημούμεν Γεράσιμε’ εβίωσας γαρ εν τήδε τη ζωή, ως άγγελος ουράνιος θεού’ διό δόξης ηξιώθη, και αφθαρσίας σώμα σου το πάντιμον. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε αφθαρτήσαντι, δόξα τω δωρησαμένω σε πιστοίς, πρέσβυν ακοίμητον.

Δοξάζουμε με ύμνους, Γεράσιμε, εσένα που είσαι των Τρικάλων το γέννημα, των Κεφαλλήνων η δόξα, ο προστάτης της μονής των Ομαλών. Και αυτό γιατί έζησες σε αυτήν εδώ τη ζωή σαν άγγελος ουράνιος του Θεού. Γι’ αυτό αξιώθηκε να δοξασθεί το σώμα σου το πάντιμο, μένοντας άφθαρτο. Δόξα στο Θεό που σε εδόξασε, δόξα σε Αυτόν που σε διατήρησε άφθαρτον, δόξα σε Αυτόν που σε δώρισε σε μας ακοίμητον πρέσβη.

Άλλο, όμοιον.

Εκ νεότητος Πάτερ τω Χριστώ ηκολούθησας, και αγγελικώς εν τω κόσμω, διανύσας τον βίον σου, επλήσθης ουρανίων δωρεών, Γεράσιμε οσίων καλλονή» δια τούτο ιαμάτων τας δωρεάς, παρέχεις τοις βοώσί σοι’ Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

Από νέος ακολούθησες τον Χριστό, όσιε, και αγγελικά πέρασες τη ζωή σου στη γή. Έτσι, γέμισες με θείες και ουράνιες δωρεές, Γεράσιμε των οσίων καλλονή. Γι’ αυτό χαρίζεις δωρεές ιαμάτων, σε όσους σου ψάλλουν: Δόξα σε Αυτόν που σου έδωσε αυτή τη δύναμη, δόξα σε Αυτόν που σε έκαμε θαυμαστό, δόξα σε Αυτόν που ενεργεί με σένα ιάματα σε όλους.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Κοντάκιον. Ήχος γ’ Η Παρθένος σήμερον.

Ευχαρίστοις άσμασι, των Κεφαλλήνων η νήσος, προσκαλείται σήμε¬ρον, των Ορθοδόξων τα πλήθη, μέγιστον, νεοφανέντα εγκωμιάσαι, καύχημα, ορθοδοξίας αναφανέντα, τον Γεράσιμον τον θείον, τον ρύστην ταύτης ομού και πρόμαχον.

Με ευχάριστα ψάλματα η νήσος των Κεφαλλήνων προσκαλεί σήμερα των ορθοδόξων τα πλήθη, για να εγκωμιάσουν τον μέγιστο και νεοφανέντα, το καύχημα των ορθοδόξων, τον Γεράσιμο τον θείο, τον υπερασπιστή και προστάτη της.

Έτερον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.

Επεφάνης Όσιε τη Εκκλησία, ως φωστήρ πολύφωτος, ταις των θαυμάτων αστραπαίς, καταπυρσεύων τους ψάλλοντας» χαίροις οσίων το κλέος Γεράσιμε.

Φανερώθηκες στο στερέωμα της εκκλησίας, όσιε, σαν αστέρι πολύφωτο με τις αστραπές των θαυμάτων σου, καταφωτίζοντας όσους σου ψάλλουν: Χαίρεις Γεράσιμε, των οσίων η δόξα.

Ο Οίκος

Ωσπερ νεόφωτος αστήρ, Χριστού τη Εκκλησία, εξανατείλας μυστικώς, των αρετών μαρμαρυγαίς, και των θαυμάτων τω φωτί, Ορ¬θοδοξίας την λαμπρότητα, υπέρ ήλιον πάσι λάμπουσαν, έδειξας Όσιε’ συ γαρ δι’ ασκητικής πολιτείας, της σαρκός νεκρώσας το φρόνημα, και τοις πάλαι οσίοις, πόθω πολλώ αμιλληθείς, εθεώθης κατά μέθεξιν, και των θείων δωρεών τον πλούτον εκομίσω, θαυμά¬των δεξάμενος ενέργειαν, και πάντας παιδεύων, προς κτήσιν των κρειττόνων, τη των σών προτερημάτων λαμπρότητι. Όθεν Κεφαλλη¬νία η νήσος, αγιασθείσα ασκητικοίς σου αγώσιν, ως πλούτον θεοδώρητον, και ταμείον θείας χάριτος, το σον λείψανον θησαυρίζουσα, λυτρούται πάσης θλίψεως, απαύστως ανυμνούσα σε’ η δε του Χρι¬στού Εκκλησία Ορθοδόξος, καυχωμένη εν σοι, ακλινής και άσειστος διαμένει, και αιρετικών τας ερεσχελίας καταισχύνει, ευφροσύνως βοώσά σοι’ χαίροις οσίων το κλέος Γεράσιμε.

Αφού ανέτειλες μυστικά όπως ακριβώς ένα νεόφωτο αστέρι, στο στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού, με τις λάμψεις των αρετών σου και με το φως των θαυμάτων σου, δείχνοντας την λαμπρότητα της ορθοδοξίας φωτεινότερη κι από τον ήλιο, όσιε. Γιατί εσύ με την ασκητική σου ζωή νέκρωσες το φρόνημα το σαρκικό, και με πολύ πόθο συναγωνίσθηκες τους παλαιούς οσίους, πλησίασες τον Θεό όσο είναι δυνατό στους ανθρώπους, έλαβες τον πλούτο των θείων δωρεών και δέχθηκες την δύναμη να ενεργείς θαύματα. Έτσι, εκπαιδεύεις όλους να αποκτήσουν τα καλύτερα πνευματικά χαρίσματα, με την λαμπρότητα των προτερημάτων σου. Και τώρα η νήσος Κεφαλληνία αφού αγιάσθηκε με τους ασκητικούς σου αγώνες, θησαυρίζοντας το θείο σου λείψανο σαν πλούτο – δώρο του Θεού, και ταμείο της θείας Χάριτος, λυτρώνεται από κάθε θλίψη και σε ανυμνεί ακατάπαυστα. Και η εκκλησία του Χριστού σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη για σένα καυχάται, παραμένει ασάλευτη και αμετακίνητη, και καταντροπιάζει των αιρετικών τα κηρύγματα και σου ψάλλει: Χαίρεις το καύχημα των οσίων, Γεράσιμε.

Συναξάριον

Τη Κ’ του αυτού μηνός μνήμη του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Γερασίμου του νέου Ασκητού, του εν τη νήσω Κεφαλληνία εκλάμψαντος, εν ή μνείαν ποιούμεθα της ανακομιδής του χαριτοβρύτου αυτού λειψάνου.

Στίχοι. Γέρας ώφθης, Όσιε, τη Εκκλησία

              Γέρας λαβών άφθαρτον εκ του Υψίστου.

Αναδείχθηκες τιμητικό δώρο για την Εκκλησία, όσιε, αφού έλαβες και εσύ δω΄ρο τιμητικό από τον Υψιστο την αφθαρσία.

Έτεροι στίχοι.    Γέρας θείον κέκτηται Κεφαλληνία,

                            Γεράσιμε Όσιε, σον θείον σκήνος.

                            Εικάδι Γερασίμοιο δέμας εκκεκόμισται γήθεν.

Έχει αποκτήσει η Κεφαλληνία τιμητικό δώρο το θείο σου σκήνωμα, Γεράσιμε όσιε. Κατά την εικοστή του Οκτωβρίου το σώμα του Γερασίμου μεταφέρθηκε από τη γη εδώ.

Ταις αυτού πρεσβείαις, Χριστέ ο θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.

Εξαποστειλάριον. Τοις Μαθηταίς συνέλθωμεν.

Ασκητικοίς παλαίσμασιν, επί γης διαπρέψας, και μοναστών υπόδει¬γμα, γενόμενος εν τω βίω, Γεράσιμε θεοφόρε, θαυμασίως εδοξάσθης, παρά θεού μακάριε, και το θείον σου σκήνος ώφθη ημίν, άφθαρτον ακέραιον χάριτι θεία, αναβλυστάνον πάντοτε, ιαμάτων τα ρείθρα.

Με ασκητικούς αγώνες αναδείχθηκες ξεχωριστός στη γη, και έγινες υπόδειγμα των μοναστών στη ζωή, Γεράσιμε θεοφόρε, δοξάσθηκες από τον Θεό με θαύματα μακάριε, και το θείο σου σκήνωμα φανερώθηκε άφθαρτο και ακέραιο με τη Χάρη του Θεού, και πηγάζει για όλους μας ποτάμια ιαμάτων.

Έτερον. Των Μαθητών ορώντων σε.

Των Κεφαλλήνων ώφθης θερμός προστάτης, Γεράσιμε θεόφρον και αντιλήπτωρ’ διό εκ πάσης ρϋσαι περιστάσεως, την νήσόν σου μακά¬ριε, την εορτάζουσαν πόθω, την φωτοφόρον σου μνήμην.

Αναδείχθηκες θερμός προστάτης και βοηθός των Κεφαλλήνων, Γεράσιμε που ό,τι θέλει ο Θεός έχεις στον νου σου. Γι’ αυτό απάλλαξε την νήσο σου από κάθε ανάγκη, διότι ολόψυχα οι κάτοικοί της εορτάζουν την μνήμη σου.

Μεγαλυνάρια

Της Πελοποννήσου θείος βλαστός, και Κεφαλληνίας ο ασύλητος θησαυρός, και πάσης Ελλάδος, το καύχημα το μέγα, Γεράσιμε θεόφρον, σκέπε τους δούλους σου.

Συ, θείε βλαστέ της Πελοποννήσου, αλλά και της Κεφαλληνίας ο θησαυρός, που κανείς δεν τον βεβήλωσε, και όλης της Ελλάδος το μεγάλο καύχημα, Γεράσιμε που η σκέψη σου βρίσκεται στο Θεό, σκέπασε από κάθε κίνδυνο τους δούλους σου.

Χαίροις των Τρικκάλων γόνος λαμπρός, χαίροις Κεφαλλήνων, απροσμάχητος βοηθός χαίροις ιερέων, το καύχημα και κλέος, Γε¬ράσιμε τρισμάκαρ, πιστών το καύχημα.

Χαίρεις το λαμπρό γέννημα των Τρικάλων, χαίρεις των Κεφαλλήνων ο ακατανίκητος βοηθός, χαίρεις των ιερέων το καύχημα και η δόξα, Γεράσιμε τρισμακάριστε αλλά και όλων των πιστών το καύχημα.


Τῆς ὁμολογίας Χριστιανῶν, ἔθετό σε σὲ στῦλον, ἀδιάσειστον ὀ Θεός, τὸ σεπτόν σου σκῆνος, Γεράσιμε δοὺς πᾶσι, τοῖς ἐναντίοις λίθον, δεινοῦ προσκόμματος.

 Δίστιχον

Γεράσιμε, δίδου τω σω συνωνύμω Χάριν θείαν,

μέλψαντι Τας Αρετάς σου.

Αγιε Γεράσιμε, δώριζε θεία χάρη στον συνονόματό σου, που έψαλε τις αρετές σου.

Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.

Copyright Ορθόδοξη Πορεία

ΠΗΓΗ : http://www.orp.gr/?p=202

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ   

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ   

+ + + + + + + + + + +

Άγιος Γεράσιμος, ο της Κεφαλληνίας ο πολύτιμος θησαυρός και των Ορθοδόξων ο προστάτης.

Ο 16ος αιώνας είναι αυτός που σημαδεύει έντονα την ιστορία της Ελλάδος μέσα από δύο μεγάλους άξονες, αυτόν της Τουρκοκρατίας και αυτόν της Γαληνότατης Βενετιάς, που ενισχυμένη με βυζαντινή κληρονομιά, κυριαρχούσε στα λιμάνια και πρωτοστατούσε στο εμπόριο και στη διοίκηση. Ωστόσο, ο ελληνισμός έδινε τον αγώνα επιβίωσή του, τόσο μέσα στον ίδιο του τον εδαφικό χώρο όσο και έξω από αυτόν, στην Ευρώπη, με άμυνες που και στις δυο περιπτώσεις αν και διαφορετικού χαραχτήρα, στάθηκαν εκδηλωτικές και ευεργετικές για τον δυτικό κόσμο.

Στην πρώτη περίπτωση, που ο ελληνισμός δυναστεύονταν από το σπαθί του Τούρκου δυνάστη, με βαριά φορολογία την ίδια τη ζωή, την ελευθερία και την πίστη, η Θεία Πρόνοια, αποστέλλει μια σωρεία αγίων και δασκάλων, μορφών γνώσης και Ορθοδοξίας για να κρατήσουν με τρόπο και δράση, τον ταλαίπωρο λαό που καθημερινά στέναζε και υπέφερε σκληρά.

Στη δεύτερη περίπτωση Έλληνες που δεν μπόρεσαν να αντέξουν τον τουρκικό ζυγό, πέρασαν μέσω των Επτανήσων στην Ευρώπη, κυρίως στην Ιταλία και κατέθεσαν το δικό τους πολιτισμό με αποτέλεσμα να γονιμοποιήσουν ευρύτερα τη δυτική σκέψη και κουλτούρα και να γεννηθεί μια πολιτιστική Αναγέννηση.

Ωστόσο, στα Επτάνησα και σε άλλα νησιά κυρίαρχοι τότε ήταν οι Ενετοί, που με τη σειρά τους ανέπτυξαν και καλλιέργησαν τις δικές τους ιδιαιτερότητες και δράσεις για τα συμφέροντά τους, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι αρχικά να μην μπορούν να αντιδράσουν αλλά στη μεγαλύτερη μάζα τους να ακολουθούν το άρμα του δυνάστη Βενετού.

Έτσι τα Επτάνησα, που γεφύρωναν την Ανατολή και τη Δύση, στυλοβάτες ήθους και πράξης, γλώσσας και πίστης ορθόδοξης, ιδίως στην Κεφαλλονιά και την Ζάκυνθο, «παρουσιάζονται» οι άγιοι: Γεράσιμος και Διονύσιος. Και στέκεται σπουδαίο για περαιτέρω ανάλυση και κριτική σκέψη, πώς τούτες οι άγιες μορφές μπόρεσαν να επιβληθούν με τρόπο μοναδικό, αντιμετωπίζοντας νοοτροπίες και συνήθειες, που ήταν καθοδηγούμενες από ένα ισχυρό καθολικό δόγμα, το οποίο οι πρεσβευτές του δεν έβλεπαν για τα δικά τους συμφέροντα με καλό μάτι την αντίθετη πλευρά, αυτή της Ορθοδοξίας.

Στην περίπτωση της Κεφαλληνίας, που η γεωγραφική της θέση, τα κάστρα της και τα λιμάνια της, είχαν εκλεκτή θέση στους σκοπούς των Ενετών, παρουσιάζεται μέσα  στην καρδιά του νησιού ο καλόγερος από την Πελοπόννησο, ο Γεράσιμος Νοταράς.  

Μορφή ευγενική και πράα, με υπόξανθο γένι, με μάτια έντονα γεμάτα αναζήτηση, και με μια κλίση του σώματος του προς τα μέσα, καταφέρνει να σταθεί στο δύσκολο νησί μας και μάλιστα να γίνει αποδεκτός από τον λαό του, μέσα από κοινή πορεία και αγώνες.

Είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, από την Πελοπόννησο, ο πολυταξιδεμένος, ο ασκητής, που ζούσε σκάβοντας τα χώματα της κοιλάδας των Ομαλών, που ημέρευε τις ψυχές των ταραγμένων από κακό πνεύμα και από ανθρώπινα πάθη.

Είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, το αρχοντόπουλο από τα Τρίκαλα Κορινθίας, που την ημέρα πάλευε να ανοίξει πηγάδια και να κρατήσει το νερό και το βράδυ βλέποντας τα αστέρια και το χώμα μέσα στο ασκητήριο –πηγάδι, προσευχόταν δαμάζοντας το είναι του από όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο άπληστον.

Είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, που θα «παλέψει» με τη δράση του τους άρπαγες των χωριών και θα τους καλέσει να Τον πλαισιώσουν με σεβασμό και με εκτίμηση και που θα φτάσουν να τον εξυψώσουν στο επίπεδο του μεγάλου Αγίου.

Είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, που εν ζωή θα σταθεί εμπόδιο στους πονηρούς πειρασμούς και στα κακά πνεύματα, που οι άνθρωποι καλλιεργώντας τα πάθη τους,  γεννούσαν και κουβαλούσαν μέσα τους.

Είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, ο στεγνός καλόγηρος στο σώμα και φωτεινός στην ψυχή, που με τη στάση του, χωρίς εξάρσεις έδινε μάθημα στον καθολικόν ιερωμένον και στο δυνάστη Ενετό, πώς, ο ομόθρησκος λαός προς αυτόν, όσα και να περάσει, την ορθόδοξη πίστη του, δεν αλλοιώνει και δεν χάνει.

Τέλος, είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, που αξιώθηκε τη Θεία Χάρη, της αφθαρσίας και υψώθηκε στην τάξη των Αγίων Δασκαλών και Οσίων, που και όταν το νησί μας περνούσε το κακό της αρρώστιας, της σιτοδείας, του λιμού, του σεισμού, τον λιτανεύανε και συνεχίζουμε να τον λιτανεύουμε, ζητώντας του τη μεσιτεία προς τον Ύψιστον Πατέρα των Πάντων.

Αναζητώντας σήμερα τη μορφή του, τα μάτια μας πέφτουν στο Ιερό Σκήνωμά του, και το χέρι μας σχηματοποιεί το σημείο του Σταυρού, ενώ η γλώσσα μας μέσα από τη ψυχή μας τον ευλαβείται και τον παρακαλεί για το καλύτερο.

Αναζητώντας τη μορφή του, η ίδια η στάση μας και η σμίξη μας στα πανηγύρια του μας δίνει την απάντηση. Κάτω από τον ιερό πλάτανο που αυτός φύτεψε και το πηγάδι που αυτός βάθυνε με κόπο, γιομίζει η ψυχή μας πίστη Ορθόδοξης Ανατολής του Ιησού Χριστού μας.

Πέρασε το άγιο πρόσωπό του, στις εικόνες, χαράχτηκε ζωγραφικά στις τοιχογραφίες των ναών, πέρασε η μορφή του και το βίος του τα σύνορα του νησιού μας και αποδέχτηκαν τη θεία Τού χάρη πολλοί άνθρωποι. Για χάρη Τού πολλοί κράτησαν τη Ορθόδοξοι πίστη τους, για χάρη Τού καυχιόμαστε πως τον έχουμε Άγιο και προστάτη μας. Αυτός είναι ο καλόγηρος Γεράσιμος Νοταράς, που έγινε Κεφαλλονίτης και Άγιος, συγκερασμός ιδιοτήτων σπάνιος και μοναδικός.

Όπου και να αναζητήσουμε τη μορφή του, αγιογραφικά και εικονικά, ο Άγιος έχει εκείνη τη στάση, που γερμένος με μια κλίση του σώματός του δεν κουράζεται να κρατά το ειλητάριό του και να μας «συνοδεύει» με τη γλυκιά του βλέψη, λέγοντάς μας...

«Τεκνία ειρηνεύετε εν ευατοίς και μη τα υψηλά φρονείτε»

Πόσοι και πόσοι καλλιτέχνες και αγιογράφοι δεν Τον απεικόνισαν! Οι αγιογραφικές τεχνοτροπίες ποικίλες και οι ιδιότητες που Τού έδωσαν πολλές. Εκείνο που σταθερά και αναλλοίωτο έμεινε σε όλους, ήταν το γαλήνιο βλέμμα του και το μήνυμά του, που ακόμη και σήμερα μας διδάσκει για έναν τρόπο ζωής μέσα στα δύσκολα ρωμαϊκά χρόνια που διαβαίνουμε.

Κάνοντας απολογισμό, στο τι σήμερα είναι ο Γεράσιμος Νοταράς, όλοι θα αναφωνήσουμε, την ύπαρξή του, τη δωρεά προς Αυτόν της Θεία Χάρις, τη δράση του ως Δασκάλου και Αγίου.

Ο Θείος Γεράσιμος, ο πολύτιμος θησαυρός της Κεφαλληνίας, είναι Εκείνος που μας παρασέρνει στον λιτανικό του περίπατο προς τον πλάτανο και μας μαθαίνει πώς να αμυνθούμε όταν έλθουν χρόνοι χαλεποί και δύσκολοι. Εκείνος, που μας συνάζει συχνά στο μοναστήρι του, και μας «παραδίδει» την ωραία ψαλτική ακολουθία του, που πιστοποίει λεκτικά και ακουστικά, στην πραγματική ουσία του Θείου Γέροντος των Ομαλών, τον μεγάλον Δάσκαλο και τον Άγιο προστάτη των Ορθοδόξων. 

 Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

 

πηγή