Ἡ ψυχή, ποὺ θέλει νὰ μείνει παρθένος καὶ νὰ ἐνωθεῖ μὲ τὸ Θεό, δὲν πρέπει ν' ἀπομακρύνεται μόνον ἀπὸ φανερά ἁμαρτήματα, ὅπως ἡ πορνεία, ὁ φόνος, ἡ κλοπή, ἡ γαστριμαργία, ἡ κατάκριση, τὸ ψεῦδος, ἡ φυλαργυρία, ἡ πλεονεξία, καὶ τὰ ὅμοια, ἀλλὰ πολύ περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀφανὴ καὶ κρύφια. Δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία, κενοδοξία, ἀνθρωπαρέσκεια, ὑποκρισία, φιλαρχία, δολιότητα, κακοήθεια, μῖσος, ἀπιστία, φθόνο, φιλαυτία, ὑπερηφάνεια καὶ τὰ ὅμοια. Κατὰ τὴ Γραφή, τὰ ἐσωτερικά αὐτὰ ἁμαρτήματα εἶναι ἴσα μὲ τὰ ἐξωτερικά. Γιατὶ λέει «Ὁ Κύριος διασκόρπισε ὀστᾶ ἀνθρωπαρέσκων», καὶ• «Ὁ Κύριος ἀποστρέφεται τὸν αἱμοχαρὴ καὶ δόλιο ἄνθρωπο», δείχνοντας μ' αὐτό, ὅτι τὴ δολιότητα ὁ Κύριος τὴν ἀποστρέφεται ἴσα μὲ τὸ φόνο. Ἐπίσης λέει «γι' ἀνθρώπους, ποὺ μιλοῦν εἰρηνικὰ στοὺς ἄλλους, μέσα τους ὅμως σχεδιάζουν κακά». Καὶ πάλι• «Μέσα στὴν καρδιά σας συλλογίζεστε πῶς νὰ διαπράξετε ἀνομίες στὴ ζωή». Καὶ «ἀλλοίμονό σας, ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σᾶς ἐπαινοῦν», ὅταν δηλαδὴ ἐπιδιώκετε ν' ἀκοῦτε καλά γιὰ τὸν έαυτό σας ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ κρέμεστε ἀπὸ τὴ γνώμη καὶ τοὺς ἐπαίνους τους. Ἐπειδὴ, πῶς εἶναι δυνατό νὰ διαφύγετε τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων γιὰ πάντα, ὅταν κάνετε τὸ καλό; Ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέει• «Ἔτσι νὰ λάμψει τὸ φῶς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους». Καὶ προσθέτει• «Νὰ ἐπιδιώκετε νὰ πράττετε τὸ καλό γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὴ δική σας, οὔτε νὰ ἐπιθυμεῖτε ἀνθρώπινους ἐπαίνους». Γιατὶ «πώς μπορεῖτε νὰ ἔχετε πίστη, ἀφοῦ ἐπιζητεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἔπαινο τοῦ ἄλλου καὶ ὄχι τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.». Καὶ ὁ Ἀπόστολος μᾶς παραγγέλλει• «Εἴτε τρώτε, εἴτε πίνετε, εἴτε ό,τιδήποτε κάνετε, ὅλα νὰ τὰ κάνετε γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.» Καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης κατατάσσει τὸ μῖσος μαζὶ μὲ τὸ φόνο, λέγοντας• «Αὐτὸς ποὺ μισεῖ τὸν ἀδελφό του εἶναι ἀνθρωποκτόνος».

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

Πρόταση-σοκ στον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία - Σχολεία ανοικτά τα Σαββατοκύριακα, να καταργηθούν θρησκευτικά και ΤΕΙ

Να καταργηθούν τα ΤΕΙ, τα σχολεία να είναι ανοιχτά και τα Σαββατοκύριακα, να καταργηθούν τα Θρησκευτικά, παρελάσεις μόνο μετά από γενική συνέλευση, νέο σύστημα διορισμών.

Σάλο αναμένεται να προκαλέσουν οι προτάσεις της «Ομάδα REN.... - Reform Education Now!» για την παιδεία, οι οποίες θα συζητηθούν αύριο στη Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου που θα πραγματοποιηθεί μετά το «μπλόκο» των αδιόριστων εκπαιδευτικών στο αμφιθέατρο της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, με επίδειξη ταυτότητας.

Η «Ομάδα REN - Reform Education Now!» στην πρόταση η οποία θα συζητηθεί αύριο χαρακτηρίζει τα ΤΕΙ ως υβρίδια και προτείνει κάποια από αυτά να μετατραπούν σε Επαγγελματικές Σχολές.

Επιπλεόν μεταξύ άλλων, προτείνει την ακόλουθη αναθεώρηση Συντάγματος:

- Το άρθρο 1 του Συντάγματος θα πρέπει να εμπλουτισθεί με εδάφιο που θα αναφέρει τα εξής όπως διατυπώνονται στο 43 παρ.2 του πορτογαλικού Συντάγματος: «To κράτος απαγορεύεται να χαράσσει πολιτική εκπαίδευσης και μόρφωσης με βάση φιλοσοφικές, αισθητικές, ιδεολογικές και θρησκευτικές αρχές». Αυτό μπορεί να προστεθεί μετά την εξασφάλιση της ελευθερίας της επιστήμης και των τεχνών.

- Όπου αναφέρεται η λέξη «Έλληνες» που περιορίζει τους έχοντες το δικαίωμα στην εκπαίδευση μόνο στους φορείς του νομικού δεσμού της ιθαγένειας, να αντικατασταθεί από την έκφραση «μόνιμοι και νόμιμοι κάτοικοι της Ελλάδος» δεδομένου του αυξημένου αριθμού των μεταναστών που δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια ή όσων δεν επιθυμούν να την αποκτήσουν.

- Στην παράγραφο 2 η εθνική και θρησκευτική συνείδηση θα πρέπει να αντικατασταθεί από την πρόταση του ΠΑΣΟΚ όπως διατυπώθηκε το 2007: «καλλιέργεια ανθρωπιστικής, δημοκρατικής και κοινωνικής συνείδηση

Οσον αφορά τα σχολεία προτείνει

8:30 ΞΕΚΙΝΑ Η ΠΡΩΤΗ ΩΡΑ

Στόχος του νέου συστήματος είναι ο εξορθολογισμός των ωρών διδασκαλίας στα ευρωπαϊκά πλαίσια, ιδιαίτερα στις μικρές τάξεις (μείωση 5-10 διδακτικών ωρών τη βδομάδα). Η σχολική μονάδα ανοίγει στις 7:00 και η προσέλευση των εκπαιδευτικών και των μαθητών διαρκεί μέχρι τις 8:30 (Ελεύθερη Ώρα), οπότε και ξεκινούν τα μαθήματα. Η καθυστέρηση της έναρξης του πρωινού προγράμματος κατά 15-20 λεπτά γίνεται με βάση σειρά ερευνών που κατέδειξαν ότι μια τέτοια αλλαγή θα ευνοούσε πολλαπλά τους σύγχρονους νέους, που έχουν συνηθίσει να ζουν σε διαφοροποιημένα ωράρια.

ΠΡΩΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η διεξαγωγή πρωινής προσευχής είναι αρμοδιότητα της κάθε σχολικής κοινότητας.

ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Η συμμετοχή των σχολείων (Γυμνάσια και Ενιαία Λύκεια μόνο) σε παρελάσεις πραγματοποιείται μετά από συζήτηση και απόφαση της μαθητικής κοινότητας (πχ συζήτηση και ψηφοφορία σε Γενική Συνέλευση).

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΚΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΣ 9 ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Η σχολική μονάδα παραμένει ανοιχτή μέχρι τις 21:00, ούτως ώστε να εξυπηρετήσει μαθητές ή καθηγητές ή απλούς πολίτες, υπό την επίβλεψη σχολικού φύλακα. Στο διάστημα αυτό η σχολική μονάδα ενθαρρύνεται να φιλοξενήσει πολιτιστικές και άλλες τοπικές ή μεγάλες εκδηλώσεις. Αντίστοιχες εκδηλώσεις που θα αφορούν αποκλειστικά τους μαθητές μπορούν να πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια του πρωινού προγράμματος με ευθύνη της Διεύθυνσης. Ενθαρρύνεται έτσι η συνεργασία με τους δήμους, τις Περιφέρειες και τους τοπικούς συλλόγους ή οργανώσεις.

ΑΝΟΙΚΤΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ

Τις ημέρες Σάββατο και Κυριακή δεν πραγματοποιούνται μαθήματα, ενώ η σχολική μονάδα δύναται κατά περίπτωση να παραμένει ανοιχτή σε ώρες που βρίσκονται στην ευχέρεια της εκάστοτε Διεύθυνσης.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟ - ΛΥΚΕΙΟ

Περιέχονται παραδοσιακά μαθήματα, επεκτείνεται η διδασκαλία της Γεωμετρίας, αναμορφώνεται η διδασκαλία των Λατινικών στα πρότυπα των Αρχαίων, αυξάνονται οι ώρες της Πληροφορικής, ενώ μειώνεται ελάχιστα η διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής, που θα περιλαμβάνει πλέον και κομμάτια του τυπικού της μέρους ως συμπλήρωμα του Γυμνασίου. Τα Θρησκευτικά αντικαθίσταται εν πολλοίς από το μάθημα «Ηθική & Φιλοσοφία», ενώ υπάρχει ως μάθημα επιλογής. Καταργούνται τα Project, καθώς η λογική τους εφαρμόζεται πλέον στο συνολικό πρόγραμμα. Η Κοινωνιολογία υπάρχει ως μάθημα κατεύθυνσης, αλλά επίσης εντάσσεται στα «Ηθική & Φιλοσοφία» και «Οικονομία & Πολιτική». Καθιερώνονται, τέλος, τα «Θέματα Τέχνης» και ως επιλογής η «Μουσική» και η «Θεατρική Αγωγή» ενώ για πρώτη φορά συγκροτείται διακριτή καλλιτεχνική κατεύθυνση. Στο πλαίσιο της ενοποίησης του Λυκείου, στα μαθήματα θα προστεθούν αντίστοιχες επαγγελματικές ενότητες ενώ καθιερώνεται η επιλογή επαγγελματικών μαθημάτων στη Β’ και Γ’ τάξη.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΕ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΑΘΗΤΗ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΑ:

Παραπομπή μαθητή σε επανάληψη μιας τάξης γίνεται με εισήγηση στον Σύλλογο Διδασκόντων και απόφαση του Συλλόγου στο τέλος της χρονιάς, σε συνεννόηση με τον μαθητή και τους κηδεμόνες.

ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΑΘΗΤΗ

Η απόλυση από την Δευτεροβάθμια Β και κατ’ επέκταση από την Υποχρεωτική Εκπαίδευση πραγματοποιείται με την απόκτηση του «Απολυτηρίου Ενιαίου Λυκείου», στο οποίο περιλαμβάνονται συνοπτική έκθεση αξιολόγησης του μαθητή με αριθμητική βαθμολογία για κάθε μάθημα. Η έκθεση θα συνυπολογίζει όλα τα χρόνια φοίτησης, αλλά και τα αποτελέσματα τρίωρης γραπτής πανελλαδικής εξέτασης των μαθητών (σε ποσοστό 50%) στα παρακάτω μαθήματα: Ελληνική Γλώσσα, Μαθηματικά Γενικής, Ιστορία Γενικής και στα μαθήματα κατεύθυνσης. Η εξεταστέα ύλη και η μορφολογία των εξετάσεων προσδιορίζεται από τους στόχους των Αναλυτικών Προγραμμάτων και τις νέες μεθόδους διδασκαλίας. Τα αποτελέσματα αναγράφονται στο απολυτήριο. Με αυτό τον τρόπο αναβαθμίζεται η αξία του απολυτηρίου (βλ. Εθνικό Πτυχίο Εκπαίδευσης), κάτι που επιτρέπει την αξιοποίησή του από τα ΑΕΙ στις διαδικασίες εισαγωγής και συνεπακόλουθα την κατάργηση του συστήματος των Πανελλαδικών Εξετάσεων για την είσοδο στην Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση.

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΑ ΑΕΙ

Κάθε ίδρυμα επιλέγει την διαδικασία που θεωρεί προτιμότερη και που μπορεί να λαμβάνει υπόψη της το «Εθνικό Πτυχίο Εκπαίδευσης» (π.χ. βαθμολογική βάση, συντελεστές βαρύτητας, συνέντευξη, ερωτηματολόγιο, εισαγωγικές εξετάσεις, συνδυασμός μεθόδων, ελεύθερη πρόσβαση κλπ) αλλά και άλλα στοιχεία όπως project, ενδιαφέροντα των μαθητών κ.α. Η διαδικασία πρόσβασης και εγγραφής πραγματοποιείται την περίοδο Gap Term. Κίνητρα και διευκολύνσεις για όσους φοιτούν σε άλλη σχολή του ίδιου ΑΕΙ ή σε σχολή ταυτόσημου αντικειμένου άλλου ΑΕΙ.

Εφόσον επιλέγεται η διαδικασία των εισαγωγικών εξετάσεων, αυτές πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το Υπουργείο ώστε να διασφαλιστεί το αδιάβλητο. Τα μαθήματα εξέτασης δεν μπορούν να υπερβαίνουν τα 3.

ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

θεσμοθετείται επίσημα η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Συγκεκριμένα, η Διεύθυνση καλείται να συντάσσει φάκελο στο τέλος κάθε χρονιάς, όπου θα αναφέρεται το έργο και η συμπεριφορά των εκπαιδευτικών, οι επιμορφώσεις που έγιναν, διάφορες εκδηλώσεις και δράσεις, οι υλικοτεχνικές υποδομές που αξιοποιήθηκαν ή δεν αξιοποιήθηκαν κλπ. Στην διαδικασία καλούνται να συμμετέχουν και οι μαθητές, γονείς αλλά και σχολικός σύμβουλος από την Διεύθυνση Παιδείας (π.χ. με αποστολή και συμπλήρωση ερωτηματολογίων). Ο φάκελος αυτός χρησιμοποιείται για τον προγραμματισμό και την προσαρμογή του εκπαιδευτικού έργου μέσα στη σχολική μονάδα. Το ΙΠΕΕ θα εκδώσει πρότυπα τέτοια έγγραφα που θα αναγράφουν τους δείκτες αξιολόγησης. Με βάση αυτά τα κριτήρια, θα διενεργεί δειγματοληπτικούς ελέγχους και αξιολογήσεις σε σχολεία, ούτως ώστε να κατευθύνει καλύτερα την έρευνά του σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και να τηρεί στατιστικά αρχεία (διαμορφωτική – formative αξιολόγηση).

ΑΠΟΥΣΙΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ

Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο τηρείται ημερήσιο απουσιολόγιο από τους καθηγητές και όχι από τους μαθητές όπως γίνεται μέχρι τώρα. Το όριο των αδικαιολόγητων απουσιών μειώνεται από 50 σε 20, ενώ το όριο των δικαιολογημένων απουσιών από 64 σε 50 και σε έκτακτες περιπτώσεις επεκτείνεται μέχρι 100 (βεβαίωση νοσοκομείου).

ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΙΟΡΙΣΜΩΝ

Για να μπορεί πλέον ένας εκπαιδευτικός να διδάξει στο ελληνικό σχολείο θα πρέπει να έχει ολοκληρώσει τουλάχιστον ένα κύκλο παιδαγωγικών σπουδών σε ειδικό μεταπτυχιακό επίπεδο (δωρεάν), κάτι που θα είναι η μοναδική οδός απόκτησης άδειας διδασκαλίας. Οι παιδαγωγικές σπουδές αναβαθμίζονται στοχεύοντας στην έρευνα, την πρακτική άσκηση και στις δεξιότητες πέραν των ακαδημαϊκών γνώσεων, με αυστηροποίηση των κριτηρίων εισαγωγής. Ταυτόχρονα, παρέχονται επιπλέον κίνητρα για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές.

Για την πλήρωση των διαθέσιμων θέσεων θα αξιολογείται επίσης το σύνολο των σπουδών καθώς και η διδακτική εμπειρία. Για τους εν ενεργεία εκπαιδευτικούς, η μεταβατική διάταξη θα περιλαμβάνει επιπλέον εντατική παιδαγωγική επιμόρφωση. Τα αυξημένα απαιτούμενα προσόντα θα οδηγήσουν ασφαλώς και σε βάθος χρόνου σε μισθολογικές αυξήσεις, ουσιαστικά αποκατάσταση των οικονομικών και επαγγελματικών αδικιών που υπέστησαν οι εκπαιδευτικοί τα τελευταία χρόνια.

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών θα πρέπει κατά κύριο λόγο να γίνεται εσωτερικά, στο πλαίσιο της σχολικής μονάδας (φάκελος αυτοαξιολόγησης) δίχως την παρέμβαση άλλων αρχών, αλλά και να συνδέεται με τις διαδικασίες επιμόρφωσης. Με αυτό τον τρόπο υποβοηθείται η εκπαιδευτική διαδικασία με σεβασμό στο κύρος των εκπαιδευτικών. Από την άλλη, συστηματοποιούνται και αυστηροποιούνται οι διατάξεις για τα πειθαρχικά παραπτώματα και εντάσσονται στον σχολικό κανονισμό. Μέσω της προώθησης εκπαιδευτικών από την Κεντρική Διοίκηση στις σχολικές μονάδες γίνεται προσπάθεια να μειωθούν φαινόμενα αποσπάσεων και αναγκαστικών μετακινήσεων.

Πλέον, απαραίτητη προϋπόθεση για την μετακίνηση εκπαιδευτικού θα είναι η εύρεση ατόμου που θα καλύψει άμεσα την κενή θέση.

Σημείωση: Οι εκλογές των συνδικαλιστικών οργάνων των εκπαιδευτικών δεν θα μπορούν να γίνονται σε ώρες που να διακόπτουν το πρωινό σχολικό πρόγραμμα.

ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Σταδιακή κατάργησή του με ενσωμάτωση των λειτουργιών του στα ΑΕΙ.

ΙΔΙΩΤΙΚΉ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια οφείλουν να τηρούν αυστηρά τα ωράρια που προβλέπονται για τους μαθητές των δημόσιων σχολείων, χωρίς «υπερωρίες» για τα παιδιά.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ -ΤΕΙ

Απευθύνονται σε κάθε ηλικία, με φυσική προϋπόθεση την κατοχή του Εθνικού Πτυχίου Εκπαίδευσης. Η πλειονότητα, αν όχι το σύνολο των ΤΕΙ αναβαθμίζονται σε ΑΕΙ, που αποτελούν πλέον τις μοναδικές δομές Ενιαίας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Η διάρκεια σπουδών ορίζεται στα 5 ή 4 έτη, ενώ κάθε έτος διαιρείται σε 2 εξάμηνα. Τα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία της χώρας τελούν στο σύνολό τους υπό δημόσιο έλεγχο, όπως προβλέπει το Σύνταγμα (Άρθρο 16, παράγραφος 5), ωστόσο είναι αυτοδιοίκητα, θα μπορούν να δέχονται εξωτερική χρηματοδότηση (δωρεά, χορηγία, έσοδα κλπ) υπό αυστηρούς όρους για την διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα τους. Το «υβρίδιο» των ΤΕΙ καταργείται, καθώς η δομή αναβαθμίζεται και εντάσσεται εξ’ ολοκλήρου στις δομές των ΑΕΙ και των Επαγγελματικών Σχολών. Επίσης, αναδιαρθρώνεται ο χάρτης των ΑΕΙ προκειμένου να αντισταθμιστεί ο άναρχος χαρακτήρας εξάπλωσής τους, να ισχυροποιηθούν τα ίδια τα τμήματα (π.χ. ενοποιήσεις σχολών παρόμοιου περιεχομένου στην ίδια πόλη, επανακαθορισμός και διευκρίνιση αντικειμένων), αλλά και να συνδεθούν υποστηρικτικά με την τοπική κοινωνία, τους φορείς και την κρατική διοίκηση. Προβλέπονται επίσης καλλιτεχνικά ΑΕΙ για να καλύψουν ειδικότητες που απουσιάζουν από την ανώτατη εκπαίδευση.

Ποια είναι η «Ομάδα REN - Reform Education Now!»

Η ομάδα Reform Education Now (REN) αποτελείται από έξι πρωτοετείς φοιτητές σε ΑΕΙ. Πρόκειται για τους Κλεάνθη Αβραμίδη, Παναγιώτη Αντωνίου, Κλεόβουλο Ιωάννου, Στέλιο Κασουρίδη, Έλενα Κροκίδη και Αλέξανδρο Μπαρμπέρη, των οποίων οι σπουδές ποικίλουν και μεταξύ τους είαι φίλοι. Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κλεάνθης Αβραμίδης, η συγκέντρωση προτάσεων για τις παρεμβάσεις που χρειάζεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ξεκίνησε από τον ίδιο το περασμένο καλοκαίρι και στη συνέχεια σχηματίσθηκε άτυπα η ομάδα REΝ. "Για την έρευνά μας ψάξαμε στο διαδίκτυο πολλά θέματα με βάση και τις προσωπικές μας θέσεις. Βρήκαμε ενδιαφέρον οπτικοακουστικό υλικό και στοιχεία τα οποία έχουν δυστυχώς μείνει αναξιοποίητα από την Πολιτεία. Διαβάσαμε βιβλία, εκθέσεις κ.α. ώστε να έχουμε συνεχώς νέες ιδέες και όσες από αυτές τύχουν κοινής αποδοχής να συμπεριλαμβάνονται στο κείμενό μας. Σταθήκαμε ιδιαίτερα στο περιβόητο φινλανδικό μοντέλο. Και αυτό, γιατί δημιουργήθηκε μέσα σε συνθήκες κρίσης, δεν αποτελεί πρωτοβουλία κάποιας κυβέρνησης αλλά η διαδικασία ξεκίνησε από την ίδια την κοινωνία» αναφέρει και συμπληρώνει: «Πρόσφατα καταλήξαμε σε ένα βασικό πλέγμα προτάσεων ούτως ώστε αυτό να μπορεί να δημοσιευθεί. Η επεξεργασία είναι όμως συνεχής».

Στην ερώτηση πώς αποφάσισαν να λάβουν μέρος στη διαδικασία του διαλόγου, ο Κλεάνθης απαντά: «Με το που ξεκίνησε η διαδικασία και ανεξάρτητα από το τι θα γίνει εν τέλει, συμφωνήσαμε πως η κατάθεση αυτών των θέσεων μόνο θετικά θα μπορέσει να λειτουργήσει. Έτσι, καταθέσαμε την πρόταση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα του υπουργείου για τον Εθνικό διάλογο και έγινε η πρόσκληση να παρουσιάσουμε τις ιδέες μας Δεν επιδιώκουμε κάτι παραπάνω από αυτή τη συμβολή καθώς προτεραιότητα έχει η συμμετοχή των θεσμικών φορέων». Αναφερόμενος στο μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Παιδεία στην Ελλάδα ο Κλεάνθης Αβραμίδης υπογραμμίζει, «Η αλήθεια είναι πως τα προβλήματα που εμφανίζονται είναι εν πολλοίς αλληλένδετα. Αν ωστόσο ξεχωρίζαμε κάτι στην παρούσα φάση, αυτό θα ήταν η ελλιπής χρηματοδότηση από το κράτος». Ο ίδιος, περιγράφοντας όσα πρέπει να γίνουν αφού διασφαλιστεί «η ομαλή λειτουργία του συνόλου του συστήματος», τονίζει την ανάγκη η μεταρρύθμιση να εστιαστεί στη διαμόρφωση ενός δημόσιου δημοκρατικού σχολείου: «Αυτό συνεπάγεται μια σειρά από ρυθμίσεις, όπως η συμμετοχική διοίκηση, το Ενιαίο Λύκειο, ο κοινωνικός έλεγχος, η κατάργηση της αριθμητικής και εξετασιοκεντρικής αξιολόγησης και κυρίως η διαμόρφωση από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων. Ένα δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο είναι ο εκπαιδευτικός. Θα πρέπει κατά την άποψή μας το κράτος να του δείξει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ενίσχυση των παιδαγωγικών σπουδών με μεταπτυχιακά και έρευνα, η αυτονόμηση σε επίπεδο διδασκαλίας και η αποκέντρωση της σχολικής διοίκησης. Συγκεκριμένα, αντιπροτείνουμε στις συστάσεις για εξωτερική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ένα μείγμα εσωτερικής αξιολόγησης και αυτοαξιολόγησης που είναι πιο εστιασμένο και σέβεται το κύρος των παιδαγωγών».

Στην ερώτηση πάντως, για το αν αυτή τη φορά η διαδικασία του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία θα έχει θετική εξέλιξη, ο Κλεάνθης Αβραμίδης εκφράζει κάποιες επιφυλάξεις, επισημαίνοντας την ανάγκη «γενναίας επένδυσης σε οικονομικό επίπεδο, κυρίως μεσοπρόθεσμα, μαζικής συμμετοχής της εκπαιδευτικής, φοιτητικής αλλά και μαθητικής κοινότητας». Υπογραμμίζει, παράλληλα, ότι το «θέσφατο» των μνημονιακών υποχρεώσεων μαζί «με την εμπειρία που έχουμε από προηγούμενους διαλόγους μας κάνει κάθε άλλο παρά αισιόδοξους». Ο Κλεάνθης Αβραμίδης μαζί με τον Παναγιώτη Αντωνίου θα εκπροσωπήσουν την ομάδα REN ως εισηγητές, στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί αύριο Τρίτη 19 Ιανουαρίου, στο αμφιθέατρο της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (συμβολή Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Βασιλίσσης Σοφίας), στο πλαίσιο των δημόσιων συζητήσεων που διοργανώνει η Επιτροπή Εθνικού & Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία. Όσοι ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν τις εργασίες της συνάντησης, καλούνται με καταληκτική ημερομηνία τη σημερινή, να συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας της ιστοσελίδας του Διαλόγου για την Παιδεία (http://dialogos.minedu.gov.gr/?page_id=350), προκειμένου να λάβουν τη σχετική πρόσκληση.

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Συγκίνηση και περηφάνια στην παραλαβή των οστών των Ελλήνων Αγνοουμένων

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης αλλά και εθνικής περηφάνιας, συγγενείς Ελλήνων αγνοουμένων παρέλαβαν το πρωί τα οστά επτά ηρώων που έπεσαν μαχόμενοι κατά την τουρκική εισβολή και τα οστά τους ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.
Τα λείψανα τους εντοπίστηκαν σε ομαδικούς τάφους, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών και αναγνώρισης λειψάνων της ∆ιερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοούμενους (ΔΕΑ).
Η τύχη των μισών και πλέον Ελλήνων αγνοουμένων δεν έχει μέχρι τώρα διακριβωθεί, δήλωσε η Πρόεδρος της Πανελλήνιας Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων Μαρία Καλπουρτζή, η οποία συνοδεύει την ομάδα των συγγενών.

Τα οστά που παραδόθηκαν σήμερα ανήκουν στον Συνταγματάρχη Σωτήριο Σταύρου, τους στρατιώτες Δημήτριο Τσούκα και Ζαχαρία Καρδάρα, τον έφεδρο Ανθυπασπιστή καταδρομέα Νικόλαο Καβροχωριανό, και τους έφεδρους Ανθυπασπιστές Θεοφάνη Λουκάκη και Νικόλαο Τσαγκιρόπουλο. Οι τρεις πρώτοι ανήκαν στον κατάλογο των αγνοουμένων της ΔΕΑ και οι άλλοι τρεις στον κατάλογο της Κυπριακής Δημοκρατίας των Ελλαδιτών πεσόντων κατά την εισβολή.












+9

πηγή

ΡΟΤΟΝΤΑ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΦΟΒΙΑ, ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ, ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΜΑΘΕΙΑ ΜΕ "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ" ΚΑΛΥΜΑ.......

Μιλάνε σχετικοί και άσχετοι για την Ροτόντα:

1.Λένε ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν Εκκλησία επειδή λέει είναι μνημείο της UNESCO.
Mα μνημεία της UNESCO είναι (ΕΔΩ) οι περισσότεροι Ναοί της Θεσσαλονίκης, όλο το Άγιο Όρος, τα Μετέωρα, το Δαφνί και γενικά εκατοντάδες Ναοί και Μοναστήρια στην Ελλάδα και ο μνημειακός χαρακτήρας τους δεν τους εμποδίζει να Λειτουργούν αποκλειστικά σαν Ναοί και όχι και ολίγο σαν χώρος συναυλιών και ολίγο σαν τζαμιά......
Και αυτοί που λένε τα ανωτέρω αυτοχαρακτηρίζονται ως ορθολογιστές σε αντίθεση με την "σκοταδιστική" Ορθοδοξία! Οκ. Ότι πείτε.

2.Λένε ότι είναι "πολυπολιτισμικό" μνημείο, ότι σε αυτό λειτούργησαν 3 "μεγάλες αυτοκρατορίες" και για αυτό πρέπει να παραμείνει "πολυπολιτισμικό" και να λειτουργεί σποραδικά σαν Εκκλησία αλλά και να λειτουργεί και σαν τζαμί......
Η Ροτόντα είναι Χριστιανικός Ναός για 1200 χρόνια περίπου από τα 1700 της συνολικής ύπαρξής της. Είναι ο αρχαιότερος Χριστιανικός Ναός μιας πανάρχαιας πόλης, ήταν η Μητρόπολη της Θεσσαλονίκης τον χαρακτήρα της οποίας σεβάστηκαν και οι Οθωμανοί κατακτητές για 160 χρόνια μέχρι το 1590 όταν και την μετέτρεψαν βίαια σα τζαμί.
Με την απελευθέρωση (ενσωμάτωση κατά τους Ελληνοφοβικούς εκσυγχρονιστές) λειτούργησε εύλογα σαν Ναός. Με Σταυρό στον τρούλο, επιγραφή Άγιος Γεώργιος και Άγιο Βήμα. Μετά τους σεισμούς όταν και έκλεισε για εργασίες αποκατάστασης που διήρκησαν 4 δεκαετίες σχεδόν!!!!! ο Σταυρός έφυγε και κακόπιστα και παράνομα δεν επανήλθε και υπάρχουν οι ανωτέρω αντιδράσεις και δηλώσεις. Αντίστοιχο θέμα υπήρξε και την δεκαετία του 1990 όταν έγινε συναυλία κλασικής μουσικής την οποία διέκοψαν άνθρωποι που θέλουν να διατηρήσουν τον Ναό ως Ναό. Ένας ρασοφόρος μάλιστα είχε βγάλει μαχαίρι!!!!!! Βλέπουμε πως αν μη τι άλλο οι Χριστιανοφοβικοί κάτοικοι της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι επίμονοι και με σχέδιο……
Αν το ότι οι κατακτητές Οθωμανοί έκαναν τζαμί την Εκκλησία τους δίνει δικαιώματα σε αυτήν, τότε λογικά έχουν αντίστοιχα δικαιώματα και οι Γερμανοί σε όσα κτίρια επέταξαν και λειτούργησαν. Αφού ο ένας κατακτητής έχει δικαιώματα, τότε έχει και ό άλλος. Δεν είμαστε ρατσιστές άλλωστε έτσι σύντροφοι; Ας δώσουμε , λοιπόν, στο ινστιτούτο Γκαίτε πρόσβαση να ανεβάσει Βάγκνερ στα ιστορικά κτίρια της πόλης και σε ναζιστικά κόμματα να κάνουν χοροεσπερίδες με άνεργες Ελληνίδες όπως παλιά…..Όποιος αντιδράει ας σκεφτεί πόσο καλύτεροι από τους Ναζί είναι οι Τούρκοι με τις επανειλημμένες ολοκληρωτικές σφαγές των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης με τελευταία το 1821, την οποία άδειασαν κυριολεκτικά από τον Χριστιανικό πληθυσμό της πολλάκις, δημιουργώντας την αγαπητή στους θολωμένους συντρόφους «πολυπολιτισμικότητά» της…..Ας σκεφτεί επίσης το παιδομάζωμα, τα χαρέμια τα στελεχωμένα από 5αχρονες Ελληνίδες, την ραγιαδοποίηση και ας μας πει γιατί ο ένας βάρβαρος κατακτητής ο πιο πρόσφατος είναι, μόνο αυτός, σφαγέας και γενοκτόνος, ενώ ο άλλος είναι δείγμα πολυπολιτισμικότητας ;
Αν το ότι οι Τούρκοι έκαναν τζαμί την Εκκλησία δικαιολογεί να λειτουργήσει (και) ως τζαμί ή ότι είναι πολυπολιτισμικό μνημείο τότε ισχύει το ίδιο και για τους υπόλοιπους βυζαντινούς Ναούς της πόλης. Ας κάνουμε λοιπόν (και) τζαμί την Αγία Σοφία, τον Άγιο Δημήτριο, την Αχειροποίητο κλπ. Είμαι σίγουρος πως οι φασίζοντες μισαλλόδοξοι ψευτοπροοδευτικοί συμπολίτες μου το θέλουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το λένε ξεκάθαρα, αλλά εφαρμόζουν με πονηριά την ατζέντα τους αφήνοντας τον λαό στον ύπνο …..
Αν το ότι οι Τούρκοι έκαναν τζαμί την Εκκλησία δικαιολογεί να λειτουργήσει και από την Ελληνική Δημοκρατία (και) ως τζαμί, τότε το ίδιο πρέπει να ισχύει και ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΡΩΜΕΙΚΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ, έτσι δεν είναι σύντροφοι; Δεν θα πρέπει να λειτουργούμε και εμείς στους χιλιάδες Ναούς που έχουν γίνει τζαμιά ; Αγωνιστές και φωνακλάδες είναι οι σύντροφοι για άλλα, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα σιωπούν και αφήνουν αδιαμαρτύρητα την Τουρκία να κάνει τζαμιά στον 21^ο αιώνα ακόμα και ιστορικούς Ναούς όπως την Αγία Σοφία Τραπεζούντας.   Μήπως είναι λίγο ανακόλουθοι οι σύντροφοι ή μήπως είναι απλά τόσο στείρα φανατισμένοι κατά της Ορθοδοξίας σε σημείο που συντάσσονται με την πιο ξένη προς αυτούς και τις αρχές τους θρησκεία το Ισλάμ;
Η Ροτόντα είναι Χριστιανικός Ναός για 1200 χρόνια περίπου από τα 1700 της συνολικής ζωής της. Οι Μπαλτάδες, οι Μπουτάρηδες, οι Κυριάκοι και οι ΠΦΑ είναι μια ελάχιστη μουντζούρα στην ιστορία της. Ο κίνδυνος δεν είναι αυτοί, αλλά η δειλία, η ομηρία και η εξάρτηση από τις διάφορες εξουσίες της ηγεσίας της Εκκλησίας η οποία όχι απλά δεν πράττει αλλά ούτε καν ομιλεί για τα ανωτέρω αφήνοντας τον λαό ανενημέρωτο και σε ύπνωση…..

πηγή

Ένας κομματικός γιάπης

των Γιάννη Ξένου, Γιώργου Ρακκά, Κωνσταντή Σεβρή

Το είδαμε κι αυτό… Εκπρόσωπος της νεολαίας του κυβερνώντος κόμματος να επικαλείται την… αγωνιστική ιστορία των γιαγιάδων και των παππούδων του, καθώς και τις δικές του εμπειρίες στις κοινωνικές κινητοποιήσεις της δεκαετίας του 2000, για να δικαιολογήσει τον διορισμό των συγγενών του σε κρατικές θέσεις.

Θέλει πολύ ψυχραιμία για να μπορέσεις να απαντήσεις σ’ έναν τέτοιον άνθρωπο, ο οποίος υποτίθεται ότι διαποτίζεται από μια κουλτούρα αντίστασης, και την χρησιμοποιεί αδιάντροπα για να δικαιολογήσει πράξεις του πιο ταπεινού καθεστωτισμού. Από πότε, άραγε, η αγωνιστική ιστορία των προγόνων σου, καθώς και τα δικά σου ‘κινηματικά ένσημα’ να αποτελούν άλλοθι για την υπεράσπιση πελατειακών πρακτικών και νεποτισμού;

Αυτή είναι η «πρώτη φορά αριστερά» που διαχειρίζεται τις τύχες αυτού του τόπου. Ας πάει να τα πει αυτά στους άνεργους συνομιληκούς του –ή στους ‘αόρατους’ εργαζόμενους των 500/400 ευρώ που απασχολούνται ‘μαύρα’ στον ιδιωτικό τομέα. Μια πρακτική που αναμφίβολα θα γενικευτεί το αμέσως ερχόμενο διάστημα –ας όψεται η ‘αριστερή μεταρρύθμιση’ του ασφαλιστικού δια χειρός Κατρούγκαλου.

Ζούμε πραγματικά τα «ύστερα του κόσμου». Και δεν θα πρέπει να παραμείνουμε μόνο στην επιφάνεια του ζητήματος: Πίσω από αυτήν την απαράδεκτη ‘ψευδοαγωνιστική πρόζα’ υποκρύπτονται άλλες πραγματικότητες, ταξικές και πολιτικές. Και επειδή «το κοινωνικό είναι» καθορίζει την συνείδηση, και επειδή ο γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε πρώτος τον χορό των αποκαλύψεων του οικογενειακού του ιστορικού – ας μας πει για τον πατέρα του, που είναι μεγαλοστέλεχος χρηματιστηριακών επιχειρήσεων και ανεξάρτητος συνεργάτης μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Μεταξύ των οποίων, ω τι τύχη, φιγουράρει και η πανταχού παρούσα πλέον για την κυβερνητική πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ, Λαζάρντ – η εταιρεία που ‘συμβούλευε’ τον Βαρουφάκη και τον Τσίπρα για να πραγματοποιήσουν την κατά τα διεθνή μέσα χειρότερη διαπραγματευτική πρακτική για το 2015…

Θα σταθούμε και σε κάτι ακόμη, που ξεπερνάει κάθε προηγούμενο: Στην απίστευτη προσπάθεια του, να δικαιολογηθεί για τον διορισμό του αδερφού του, αναφέροντας πόσο ‘κουράστηκε’ στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ τον Δεκέμβριο του 2008. Η γελοιότητα του επιχειρήματος υποκρύπτει μια πολιτική στάση την οποία θα πρέπει να αναδείξουμε: Αν αυτό το κίνημα ήταν το περιβάλλον που διαπαιδαγωγήθηκε πολιτικά αυτός και οι ‘σύντροφοί’ του, μήπως η συμπεριφορά που επιδεικνύει σήμερα αντικατοπτρίζει ευρύτερες στάσεις και συμπεριφορές που γεννήθηκαν μέσα σε αυτό;

Το έχουμε τονίσει πάμπολλες φορές: Η κύρια πλευρά της κοινωνικής εξέγερσης που τότε εκθείαζαν δύο από τους τρεις πρωθυπουργούς που υπέγραψαν μνημόνια πολιτικών τα οποία επέβαλαν συνθήκες κοινωνικού εξανδραποδισμού στην χώρα, υπήρξε δυστυχώς άκρως μηδενιστική. Κανένα όραμα κοινωνίας, καμία ‘πολιτιστική επανάσταση’ που να αξιώνει ριζική μεταβολή της άκρως αντιδραστικής εγωκρατίας που κατακυριάρχησε στην ύστερη μεταπολίτευση. Καμία κριτική ως προς τον εσμό της πελατειακής αθλιότητας που δημιούργησε στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τα δεσμά της εξάρτησής τους από το φαυλοκρατικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς, και το τονίζαμε από τις πρώτες μέρες αυτής της εξέγερσης, το μηδενιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης την άφηνε ανυπεράσπιστη και προς λεηλασία από ένα απολύτως καταστροφικό δίπολο: Το ένοπλο αντικοινωνικό αδιέξοδο από την μία, και τον αριστερό καθεστωτισμό της ‘ενσωμάτωσης’ από την άλλη, τέτοια όπως εκδηλώνεται σήμερα δια χειρός Αλέξη Τσίπρα και του νεολαίου κλώνου του. Ο οποίος θα έπρεπε να ξέρει καλά ότι οι αγώνες των προγόνων του δεν εξαγοράζονται με διορισμούς και ΦΕΚ, ούτε βέβαια συμψηφίζεται με αυτούς η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, ή ο αγώνας για την υπεράσπιση του άρθρου 16.

Υπήρξαμε κι εμείς, μέρος αυτών των κινητοποιήσεων –ιδιαίτερα των φοιτητικών καταλήψεων της εποχής, πολύ λιγότερο κατά τον Δεκέμβρη του 2008 διότι πολύ σύντομα διαφωνήσαμε με την αποπολιτικοποίηση και τον τυφλό, βίαιο χαρακτήρα της εξέγερσης – ο οποίος πολύ σύντομα θα την εξέτρεπε προς την αποδοχή αντιλήψεων και πρακτικών «λατρείας» και «φετιχισμού» της βίας [πράγμα που συνέβαλε σε δεύτερο χρόνο στην εξ αντανακλάσεως ανάπτυξη της ακροδεξιάς].  Πανηγυρίζουμε πολύ λιγότερο από τον κομματικό νεολαίο της κυβέρνησης που σπεύδει να δρέψει τις δάφνες κάποιας υποτιθέμενης ‘αγωνιστικότητας’ –τον Αριστερό ‘Γκρούεζα’ που χαριεντίζεται με τους Μαυρογιαλούρους.

 Όχι για λόγους ηθικής τάξεως, αλλά για πολύ ουσιαστικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους: Διότι αν θέλουμε να μεταφέρουμε κάτι σε αυτούς που έχουν την ίδια ηλικία, με εκείνην που είχαμε εμείς τότε είναι ένας προβληματισμός και μια αυτοκριτική για το ότι η γενιά μας δεν κατάφερε να μετεξελίξει τις σποραδικές κινητοποιήσεις της σε αυθεντικό κίνημα αμφισβήτησης:

 Αυτή η γενιά ανθρώπων υπήρξε ως διακριτό υποκείμενο απούσα από τις πολύ πιο ουσιαστικές συγκρούσεις που έδωσε ο ελληνικός λαός την τελευταία πενταετία, ενάντια σε ένα συστηματικό σχέδιο αποικιοποίησης και κοινωνικού εξανδραποδισμού. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, προτίμησε την φυγή, την σιωπή, ή σε εξαιρέσεις της το να συμμετάσχει στην ενσωματωμένη μεταπολιτευτική αριστερά –μάλιστα υιοθετώντας λόγο και πρακτικές απείρως πιο γερασμένο από εκείνον των τριπλάσιο σε ηλικία πολιτικών τους καθοδηγητών. Στο τέλος αυτής της διαδρομής, στέκει ένας 27χρονος «αριστερός» Κουτσόγιωργας.

 Από την δική μας την σκοπιά, ανθρώπων της ίδιας γενιάς που πήραμε πολύ πιο σοβαρά τα οράματα της νιότης μας, και προσπαθούμε ακόμα να τα καλλιεργήσουμε «με λογισμό και μ’ όνειρο», που είχαμε την τύχη να αρνηθούμε μέχρι τα σήμερα τις σειρήνες της συνδιαλλαγής και της απάτης, ο Ιάσωνας Σχινάς Παπαδόπουλος δεν είναι παρά ένας κομματικός γιάπης. Και η ψευδοαγωνιστική του πρόζα, είναι ο λόγος ενός ανθρώπου που επέλεξε να «αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει», εντασσόμενος στο στρατόπεδο των αξιότιμων καθαρμάτων. Οι οποίοι, σαν να μην έφτανε για τις πολιτικές που ψηφίζουν γονυπετείς προς τους δυνάστες αυτής της χώρας, έχουν βαλθεί να διασύρουν και κάθε αντιστασιακό αντανακλαστικό του ελληνικού λαού. Στα τσακίδια.

πηγή 

Ο Μέγας διδάσκαλος και ειρηνικός "κατακτητής" της Ερήμου!...

ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

19 Ιανουαρίου

Ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος έζησε τον 4ο αιώνα μ. Χ. Πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην έρημο με εγκράτεια και προσευχή. Τα ασκητικά του παλαίσματα είναι όντως θαυμαστά και η διδασκαλία του είναι καρπός εμπειρίας. Δηλαδή, τα όσα διδάσκει είναι αληθινή θεολογία, είναι ρήματα ζωοποιά και σωτηριώδη, τα οποία εξέρχονται από καρδιά που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και γι’ αυτό γλυκαίνουν τον νου και την καρδιά και δημιουργούν έμπνευση και διάθεση για προσευχή. 

Όσο επεδίωκε την σιωπή και την ησυχία, τόσο η φήμη τον κατεδίωκε και γι’ αυτό έτρεχαν στην έρημο πάρα πολλοί άνθρωποι για να ακούσουν την σοφή διδασκαλία του και να τραφούν πνευματικά. Αυτός τότε, όταν καταλάβαινε ότι συγκεντρωνόταν έξω από το κελλί του πλήθος ανθρώπων, έφευγε μέσα από υπόγεια σήραγγα, που ένα μέρος της έσκαψε ο ίδιος με τα χέρια του, σε μια σπηλιά, όπου συνέχιζε να προσεύχεται στην αγαπημένη του ησυχία. Αυτό το έκανε από αγάπη για τους ανθρώπους και όχι από περιφρόνηση και αδιαφορία γι’ αυτούς, αφού τους αγαπούσε αληθινά, αλλά αισθανόταν ότι τους ωφελούσε περισσότερο με την προσευχή του παρά με τον λόγο του. Η προσευχή του είχε μεγάλη δύναμη και δι’ αυτής ο Θεός ετέλεσε πολλά θαύματα, αρκετά από τα οποία, όπως θεραπείες ασθενών και δαιμονιζομένων, καθώς και αναστάσεις νεκρών, αναφέρει λεπτομερώς ο ιστορικός Παλλάδιος. 

Ένα από τα πολλά θαύματα που τέλεσε ο Θεός εισακούοντας την προσευχή του δούλου του, Μακαρίου, είναι και το εξής: Κάποια μέρα εφόνευσαν κρυφά έναν άνθρωπο και οι στρατιώτες χωρίς να γνωρίζουν τον ένοχον συνέλαβαν κάποιον αθώο. Εκείνος διαμαρτυρόταν και φώναζε ότι είναι αθώος, αλλά οι στρατιώτες δεν επείθοντο και ενώ τον οδηγούσαν στην δικαιοσύνη, μπόρεσε και τους ξέφυγε και κατέφυγε στο κελλί του οσίου Μακαρίου. Οι στρατιώτες μπήκαν στο κελλί, τον συνέλαβαν και τον έδεσαν, ενώ εκείνος φώναζε συνεχώς ότι είναι αθώος. Ο όσιος τον λυπήθηκε και πήγε στον τάφο του φονευθέντος μαζί με όλους εκείνους τους ανθρώπους. Γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά και μετά ρώτησε τον φονευθέντα εάν ο φερόμενος ως δράστης είναι αυτός που τον εφόνευσε. Τότε ακούσθηκε φωνή μέσα από τον τάφο να λέγη ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αθώος και ότι «άλλος με εφόνευσε τίμιε πάτερ». Ο όσιος τον ευχαρίστησε και του είπε να αναπαυθή εν ειρήνη. Τότε οι στρατιώτες ελευθέρωσαν τον αθώο και παρεκάλεσαν τον όσιο να τους υποδείξη τον ένοχο, αφού ερωτήση και πάλι τον φονευθέντα. Ο όσιος Μακάριος τους είπε ότι είναι αρκετό το ότι τους βεβαίωσε πως ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να τιμωρηθή γιατί είναι αθώος και ότι ο ίδιος δεν είναι κριτής για να τιμωρήση τον ένοχο. 

Στα Συναξάρια αναφέρονται κάποια περιστατικά, τα οποία είναι εντυπωσιακά και ταυτόχρονα διδακτικά. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω:

- Κάποτε εκεί που περπατούσε συνάντησε δύο νέους διαφορετικού φύλου να περιπτύσσονται και να ασπάζονται περιπαθώς ο ένας τον άλλον. Ο όσιος αντί να τους κατακρίνη, ελεεινολόγησε τον εαυτό του λέγοντας: «Εσύ άθλιε έχεις τόση αγάπη προς τον Χριστό όσην έχουν αυτά τα παιδιά μεταξύ τους;». Μέ αυτόν τον τρόπο ταπεινώθηκε, αλλά και την κατάκριση απέφυγε.

Ετελειώθη εν ειρήνη σε βαθύ γήρας, ήτοι σε ηλικία 90 ετών.

Ο ιερός υμνογράφος απευθυνόμενος στον όσιο Μακάριο του λέγει, μεταξύ των άλλων, και τα εξής: 

«Της μακαριότητος της υπέρ νουν ορεγόμενος, ελογήσω θεσπέσιε· τρυφήν την εγκράτειαν, την πτωχείαν πλούτον, την ακτημοσύνην περιουσίαν ασφαλή και ευδοξίαν την μετριότητα· διό και της εφέσεως της κατά γνώμην επέτυχες, εν σκηναίς αυλιζόμενος των αγίων, Μακάριε» (Στιχηρό Εσπερινού). 

Δηλαδή, ο όσιος αγαπούσε περισσότερο από όλα τον Θεό και ορεγόταν [=ποθούσε, λαχταρούσε] όχι τα πρόσκαιρα και φθαρτά, αλλά την μακαριότητα της Βασιλείας Του. Για τον λόγο αυτόν θεωρούσε ως τρυφή [=πολυτέλεια, άνεση] την εγκράτεια, ως αληθινό πλούτο την φτώχεια, ως ασφαλή περιουσία την ακτημοσύνη και ως αληθινή δόξα την ταπείνωση. Γι’ αυτό και επέτυχε να απολαύση αυτά που ποθούσε και για τα οποία αγωνιζόταν και αγάλλεται αιωνίως στα ουράνια σκηνώματα μαζί με όλους τους Αγίους. 

Ο βίος και η πολιτεία του οσίου Μακαρίου μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Αληθινός πλούτος είναι αυτός που δεν φθείρεται και που δεν μπορούν οι κλέφτες να τον κλέψουν και να τον αφαιρέσουν από τον κάτοχό του. Και τέτοιος είναι η εκούσια φτώχεια που αποκτάται με την ελεημοσύνη, η οποία είναι στην πραγματικότητα κατάθεση στα «θησαυροφυλάκια» του ουρανού. Ασφαλής περιουσία είναι ο πλούτος της κεκαθαρμένης από τα πάθη καρδιάς, επειδή μέσα σ’ αυτήν είναι θησαυρισμένη η άκτιστη Χάρη του Θεού.

Όποιος κυνηγά τον πρόσκαιρο πλούτο και την εφήμερη δόξα στην πραγματικότητα απεμπολεί την ελευθερία με την οποία τον προίκησε ο Θεός και υποδουλώνεται στους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι, με τον έναν η τον άλλο τρόπο, τον βοήθησαν να τα αποκτήση, επειδή τον έχουν στο χέρι, κατά το κοινώς λεγόμενο, και μπορούν να τον εκβιάζουν όποτε θέλουν. Όποιος υποδουλώνεται ελεύθερα στον Θεό και ζη κάτω από την σκέπη Του, σύμφωνα με το θέλημά Του, αυτός, κατά τον όσιο Μακάριο, δέχεται «την εξ ύψους δύναμιν, την επουράνιον του Πνεύματος αγάπην και αφού λάβει το επουράνιο πυρ της αθανάτου ζωής, λύεται από κάθε κοσμική και ψεύτικη αγάπη και ελευθερώνεται από κάθε δεσμό κακίας» και παραμένει αληθινά ελεύθερος να αγαπά και να πράττη το αγαθό και ευάρεστο στον Θεό. 
 

Αληθινά ελεύθερος δεν είναι εκείνος ο οποίος κάνει ο,τι του υπαγορεύουν τα πάθη, οι κακίες και οι αδυναμίες του, ήτοι το να αμαρτάνη, να μισή, να γκρεμίζη και να καταστρέφη, αλλά εκείνος που μπορεί να αγαπά ανιδιοτελώς και να σέβεται, να προσφέρη και να ευεργετή με κάθε τρόπο τους συνανθρώπους του. 

Το όραμα του αγίου Μακάριου για την Κόλαση & ο ξυλοδαρμός του για το νόθο παιδί μιας κοπέλας

Ο άγιος Μακάριος, βαδίζοντας στην έρημο, ξέθαψε κατά λάθος με το ραβδί του ένα κρανίο. Έσκυψε λοιπόν, το έθαψε με σεβασμό και προσευχήθηκε για τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκε. Τότε του εμφανίστηκε η ψυχή και τον πληροφόρησε ότι, όταν ζούσε, ήταν λάτρης των δαιμόνων (ιερέας της Ίσιδος) και τώρα βρισκόταν στην κόλαση. «Και πώς είναι εκεί;» ρώτησε ο άγιος. «Τα πάντα βρίσκονται μέσα στη φωτιά» απάντησε η ψυχή. «Κι εμείς είμαστε δεμένοι πλάτη με πλάτη. Όμως, όταν εσύ προσεύχεσαι για μας, βλέπουμε λίγο ο ένας τον άλλο, όση ώρα διαρκεί η προσευχή».

Ξέρουμε από τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους ότι η φωτιά, που ανέφερε η ψυχή, είναι το Φως του Θεού, στο οποίο λούζονται τα πάντα στον άλλο κόσμο. Η αίσθηση που βιώνουν από Αυτό το Φως εκείνοι που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού είναι αυτό που περιγράφεται ως «πυρ της κολάσεως».
Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος ήταν τόσο καλός, ώστε, όταν μια νέα γυναίκα που είχε μείνει έγκυος από κάποιον κρυφό εραστή, τον συκοφάντησε ότι το παιδί ήταν δικό του, εκείνος το δέχτηκε, υπέμεινε κάθε είδους προσβολές από τον πληθυσμό εκείνου του τόπου και άρχισε να δουλεύει διπλάσια, για να συντηρήσει και τη γυναίκα με το παιδί της. Και, όταν αργότερα αποκαλύφθηκε η συκοφαντία, έφυγε κρυφά και δε ζήτησε ποτέ το δίκιο του [από εδώ & εδώ].

Η συνάντηση του αγίου με τους δύο Γυμνούς Ασκητές της «Εσώτερης Ερήμου»

Μακαρίου του Αιγυπτίου του Αλεξανδρέως τα ευρισκόμενα πάντα. Αποφθέγματα, 238-240. Στο Migne, Patrologia Graeca,  τ. 34, 237-240:

«Ήλθε ποτέ Μακάριος ο Αιγύπτιος από Σκήτεως εις το όρος της Νιτρίας, εις την προσφοράν του αββά Παμβώ. Και λέγουσιν αυτώ οι γέροντες: Ειπέ ρήμα τοις αδελφοίς, πάτερ. Ο δε είπεν: Εγώ ούπω γέγονα μοναχός, αλλ’ είδον μοναχούς. Καθημένω γαρ μοι ποτέ εν τω κελλίω εις Σκήτιν, ώχλησάν μοι οι λογισμοί λέγοντες: άπελθε εις την έρημον και ίδε τι βλέπεις εκεί. Έμεινα δε πολεμών τω λογισμώ πέντε έτη, λέγων μήπως από δαιμόνων εστίν. Και ως επέμεινεν ο λογισμός, απήλθον εις την έρημον. Και εύρον εκεί λίμνην υδάτων και νήσον εν μέσω αυτής. Και ήλθον τα κτήνη της ερήμου πιείν εξ αυτής. Και είδον εν μέσω αυτών δύο ανθρώπους γυμνούς. Και εδειλίασε το σώμα μου. Ενόμισα γαρ ότι πνεύματα εισίν. Αυτοί δε με ως είδον δειλιώντα, ελάλησαν προς με: Μη φοβού, και ημείς άνθρωποι εσμέν.

»Και είπον αυτοίς: πόθεν εστέ, και πώς ήλθετε εις την έρημον ταύτην; Και είπον: Από κοινοβίου εσμέν. Και γέγονεν ημίν συμφωνία και εξήλθομεν ώδε. Ιδού τεσσαράκοντα έτη, και ο μεν είς Αυγύπτιος, ο δε έτερος Λυβικός υπάρχει. Και επηρώτησάν με και αυτοί λέγοντες: Πώς ο κόσμος; Και ει έρχεται το ύδωρ κατά καιρόν αυτού, και ει έχει ο κόσμος την ευθηνίαν αυτού, και είπον αυτοίς: ναι. Καγώ αυτούς ηρώτησα: πώς δύναμαι γενέσθαι μοναχός; Και λέγουσί μοι: Εάν μη αποτάξηται τις πάσι τοις του κόσμου, ου δύναται γενέσθαι μοναχός. Και είπον αυτοίς: Εγώ ασθενής ειμί και ου δύναμαι ως υμείς. Και είπον μοι και αυτοί: Και εάν ου δύνασαι ως ημείς, κάθου εις το κελλίον σου, και κλαύσον τας αμαρτίας σου. Και ηρώτησα αυτούς: Όταν γίνηται χειμών, ου ριγάτε; Και όταν γίνηται καύμα, ου καίεται τα σώματα υμών; Οι δε είπον: Ο Θεός εποίησεν ημίν την οικονομίαν ταύτην, και ούτε τω χειμώνι ριγώμεν, ούτε τω θέρει το καύμα ημάς αδικεί.

Διά τούτο είπον υμίν ότι ούπω γέγονα μοναχός, αλλ’ είδον μοναχούς. Συγχωρήσατέ μοι, αδελφοί».

Νεοελληνική απόδοση:

Κάποτε ο Μακάριος ο Αιγύπτιος ήρθε από τη Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, στον αββά Παμβώ. Και οι γέροντες του λένε: «Πες ένα λόγο στους αδελφούς, πάτερ». Και εκείνος είπε: «Εγώ δεν έχω γίνει ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Διότι, κάποτε, ενώ καθόμουν στο κελλί μου, με ενόχλησαν οι λογισμοί λέγοντας: “Πήγαινε στην έρημο, να διαπιστώσεις τι θα δεις εκεί”. Έμεινα αντιστεκόμενος στο λογισμό πέντε χρόνια, διστάζοντας μήπως προέρχεται από δαίμονες. Καθώς όμως επέμεινε ο λογισμός, πήγα στην έρημο. Και εκεί βρήκα μια λίμνη και ένα νησί στη μέση της. Και ήρθαν τα ζώα της ερήμου να πιουν νερό, και είδα ανάμεσά τους δύο ανθρώπους γυμνούς. Και δείλιασε το σώμα μου, γιατί νόμισα ότι είναι πνεύματα. Εκείνοι όμως, όταν με είδαν να δειλιάζω, μου είπαν: “Μη φοβάσαι, κι εμείς άνθρωποι είμαστε”.

»Και τους είπα: “Από πού είστε και πώς ήρθατε σ’ αυτή την έρημο;” Και είπαν: “Είμαστε από ένα κοινόβιο. Και κατόπιν κοινής συμφωνίας ήρθαμε εδώ. [Ζούμε εδώ] σαράντα χρόνια και είμαστε ο ένας Αυγύπτιος και ο άλλος Λίβυος”. Και με ρώτησαν και αυτοί: “Σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κόσμος; Βρέχει στην ώρα του και έχει ο κόσμος την αφθονία του;” Και τους είπα: “Nαι”. Κι εγώ τους ρώτησα: “Πώς μπορώ να γίνω μοναχός;” Και μου λένε: “Εάν δεν απαρνηθεί κάποιος όλα τα του κόσμου, δε μπορεί να γίνει μοναχός”. Και τους είπα: “Εγώ είμαι αδύναμος και δε μπορώ σαν εσάς”. Και μου είπαν και αυτοί: “Και εάν δε μπορείς σαν εμάς, να κάθεσαι στο κελλί σου και να θρηνείς τις αμαρτίες σου”. Και τους ρώτησα: “Όταν γίνεται χειμώνας, δεν κρυώνετε; Και όταν γίνεται καύσωνας, δεν καίγονται τα σώματά σας;”. Εκείνοι είπαν: “Ο Θεός μας έκανε αυτή τη χάρη, και ούτε το χειμώνα κρυώνουμε, ούτε το καλοκαίρι μας βασανίζει ο καύσωνας”.

»Γι’ αυτό σας είπα δεν έχω γίνει ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Συγχωρέστε με, αδελφοί».

Στο εξαιρετικό blog Orthodox Father δημοσιεύονται:

Τα 34 "μελετήματα" (διδασκαλίες) του αγίου Μακαρίου

Οι 50 πνευματικές ομιλίες του αγίου Μακαρίου

Αξίζει μια επίσκεψη -ή μια καθημερινή επίσκεψη- σ' αυτές της οάσεις της σύγχρονης Ερήμου.

Καλή ανάγνωση - ο άγιος να σας ευλογεί.

πηγή 

Χριστιανισμός και εξουσία

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

Ἡ στάση τῶν Τριῶν Μάγων ἔναντι τοῦ ἀσεβεστάτου Βασιλέως Ἡρώδου («δεινὸν παιδοκτόνον ἐγκατέλιπον παιζόµενον») θέτει τὸ πρόβληµα τῆς στάσεως τοῦ Χριστιανισµοῦ ὡς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στὴν κάθε µορφὴ Ἐξουσίας.

1. Οἱ σχέσεις ἐξουσίας κάθε µορφῆς εἶναι πάντα κεντρικὸ πρόβληµα τῆς κοινωνίας, στὸ ὁποῖο ἐµπλέκεται ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ πράγµατα ὁ χῶρος τῆς Θρησκείας. Μολονότι ὁ Χριστιανισµὸς στὴν αὐθεντική του ἔκφραση δὲν εἶναι θρήσκευµα –ἁπλὴ δηλαδὴ Ἱστορικὴ πραγµάτωση τοῦ φαινοµένου τῆς θρησκείας, ἀλλὰ «ὁδὸς» (Πράξ. 9, 20), τρόπος δηλαδὴ ὑπάρξεως, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ «θέωση», ὅπως νοεῖται χριστιανικὰ ἡ σωτηρία, ἡ διαπλοκή του µὲ τὶς δοµὲς τοῦ κόσµου εἰσήγαγε στὴν ὀργάνωσή του καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἐξουσίας.

Στὴν Ἐκκλησία, ὡς Σῶµα Χριστοῦ, ἀναγνωρίζεται ὁ θεόσδοτος χαραχτήρας τῆς ἐξουσίας, «ἵνα µὴ ὁ κόσµος εἰς ἀκοσµίαν ἐµπέσῃ» (Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, 5ος αἰ. Ε.Π. 78, 657), ἐλέγχεται ὅµως συχνὰ ἡ πτωτικὴ κατανόηση καὶ χρήση της. Γι᾽ αὐτὸ ὑπογραµµίζεται ἡ σχετικότητα καὶ ὁ πνευµατικός της χαραχτήρας γιὰ τὴν Ἐκκλησία (πρβλ. Α´ Κορ. 9, 12. Β´ Κορ. 10, 8. Β´ Θεσ. 3, 9 κ.ἄ.). Στὴν Κ.∆. φανερώνεται ἐξ ἄλλου ἡ δαιµονικότητα τῆς ἐξουσίας τοῦ κόσµου (πρβλ. τὸ διάλογο τοῦ Χριστοῦ µὲ τὸν Πιλάτο(Ἰωάν. 18, 28 ἑ.) καὶ προβάλλεται ὁ διακονικὸς καὶ ἀπελευθερωτικὸς χαρακτήρας τῆς «ἐξουσίας» τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 10, 1 καὶ παράλ., 28, 18 κ.ἄ.). Παράλληλα, γίνεται δεκτὸς ὁ πρωτογενὴς χαρακτήρας τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας (Ρωµ. 13), ὅµως διὰ τοῦ Χριστοῦ καθορίζεται καὶ ἡ στάση ἀπέναντί της µὲ τὸ γνωστὸ λόγιο «ἀπόδοτε τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. 22, 21), ποὺ δείχνει τὴν ἱεράρχηση τῶν δύο ἐξουσιῶν καὶ τὴ διαφοροποίησή τους, ἀφοῦ, ἂν τὸ νόµιµο ἀνήκει στὸν καίσαρα, ὁ ἄνθρωπος ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀνήκει ὁλόκληρος στὸ Θεό, ὡς νόµισµα ὄχι αὐτοκρατορικό, ἀλλὰ θεῖο. Ἡ ἀποστολικὴ πράξη –τέλος– ἐγκαινιάζει καὶ τὴ δυνατότητα ἀντιστάσεως (ἤ ἔστω ἀρνήσεως ὑποταγῆς) στὴ δαιµονοποιηµένη ἐξουσία («πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ µᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», Πράξ. 5, 29).

2. Ἡ πατερικὴ ποιµαντικὴ ἀντιµετωπίζει τὸ πρόβληµα τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας, ἀλλ’ ὡς «ἰατρείου πνευµατικοῦ» –θεραπευτηρίου δηλαδὴ τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως– γιὰ τὴν ὑπέρβαση τῶν θρησκευτικῶν σχέσεων καὶ τὴ µεταµόρφωση τοῦ ἀνθρώπου σὲ «ναὸ Θεοῦ», κάτι πού διακονεῖ ἡ Ποιµαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Μόνο πατερικὰ ἡ Ἐκκλησία διασῴζει τὸ σκοπό της, ποὺ εἶναι ἡ πρόσληψη σύνολης τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσµου γιὰ τὴ µεταµόρφωσή της σὲ εὐχαριστία καὶ κοινωνία. Ἡ Ἐκκλησία ὡς «σαγήνη» (Ματθ. 13, 47) ἤ «ἀγρὸς» (13, 20) προσλαµβάνει ὅλο τὸ φάσµα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς (θεσµούς, ὀργάνωση τῆς κοινωνίας, πολιτική, γιὰ νὰ τὰ «ἐκκλησιοποιήσει», νὰ τὰ νοηµατοδοτήσει ἐν Χριστῷ, ἐκκεντρίζοντάς τα στὸ κυριακὸ σῶµα. Αὐτὸ ἐκφράζει πανηγυρικὰ ὁ µεγάλος ἐκκλησιαστικὸς ποιητὴς Ρωµανὸς ὁ Μελῳδὸς (6ος αἰ.), µεταπλάθοντας τὸ «µαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» τοῦ Ματθαίου (18,19) σέ: «µαθητεύσατε ἔθνη καὶ βασιλέας», ποὺ σηµαίνει: «ἐκκλησιοποιήσατε» τὰ ἔθνη µὲ ὅλη τὴν πολιτειακὴ δοµή τους.

Στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶµα ἐνεργοποιεῖται µιά ἰδιότυπη ἐξουσία, διαµορφούµενη στὰ ὅρια τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης καὶ ἀσκούµενη µέσω τοῦ µυστηρίου τῆς ἱερωσύνης. Ἡ «ἱεραρχηµένη πολλαπλότητα», τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας ἀποτρέπει τὴν ἀπολυτοποίησή της, ἀφοῦ ὅλων τῶν δοµῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώµατος ὑπέρκειται ἡ σύνοδος. (Γι’ αὐτὸ ἀπορρίπτεται ὀρθόδοξα ὁ παπικὸς θεσµός). Ὅπως ἐπεσήµανε δὲ ἤδη ὁ µεγάλος ἱστορικὸς Henry Gregoire, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διετήρησε τὸν δηµοκρατικότερο τρόπο ὑπάρξεως, ἐπιτυγχάνοντας µέσω τοῦ ἐπισκοπικοῦ συστήµατος τὴ µεγαλύτερη δυνατὴ ἀποκέντρωση καὶ µέσω τῆς συνοδικότητας τὴ δυνατότητα συλλογικῆς ἐκφράσεως. Ὅταν σῴζεται ἡ πατερικότητα, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία παραµένει πνευµατικὴ καὶ αὐτὸ ἐκφράζει ἕνας λόγος τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόµου (Ε.Π. 61, 527), γιὰ νὰ ἐλέγξει ἀσφαλῶς ὑπερβάσεις καὶ καταχρήσεις, ὄχι ἀσυνήθεις στὴν πτωτικότητά µας: «Οὐκ ἔστιν (στὴν Ἐκκλησία) ἀρχόντων τύφος, οὐδὲ ἀρχοµένων δουλοπρέπεια, ἀλλ’ ἀρχὴ πνευµατική, τούτῳ µάλιστα πλεονεκτοῦσα, τῷ τὸ πλέον τῶν πόνων, οὐ τῷ τὰς τιµάς πλείους ἐπιζητεῖν». Καὶ αὐτό, διότι «...πρόβατα καὶ ποιµένες πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην εἰσὶ διαίρεσιν, πρὸς δὲ τὸν Χριστὸν πάντες πρόβατα» (Ε.Π. 52, 784). Ὅλο τὸ σῶµα (κληρικοί καί λαϊκοί), δὲν εἴµεθα παρὰ πρόβατα τοῦ µόνου ἀληθινοῦ Ποιµένος, τοῦ Χριστοῦ, καὶ «σύνδουλοι» ἐνώπιόν Του (Ματθ. 18, 33).

Ὁ ρόλος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας εἶναι ὄχι τιµωρητικός, ἀλλὰ θεραπευτικὸς (ἀπὸ τὴ νόσο τῆς ἁµαρτίας), προληπτικός, φιλάνθρωπος καὶ διακονητικός. Σὲ τελευταία ἀνάλυση καὶ αὐτὴ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία, στὴν αὐθεντικὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἔχει διακονικό– ὑπηρετικό χαραχτήρα (ὑπουργὸς =διάκονος). Ἡ ἐνεργός, ἐξ ἄλλου, παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στὸν κοινωνικὸ χῶρο, κατὰ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, δὲν συν ιστᾶ ὑπέρβαση ὁρίων, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία δὲν νοεῖται ὡς «ἱερατεῖο», ἀλλὰ ὡς σῶµα καὶ πλήρωµα ζωῆς, ἐνῷ ἡ κοινωνία σύνολη εἶναι ὁ χῶρος τῆς µαρτυρίας τοῦ εὐαγγελισµοῦ της. Καὶ σ᾽ αὐτὸ ἀνταποκρίνεται, ἤδη ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες, ὁ λαός, ποὺ ἀποδέχεται θετικὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία. Εἶναι σαφὴς ἐδῶ ἡ διαπίστωση τοῦ Στ. Ράνσιµαν, ὅτι στὸ Βυζάντιο καὶ τὸ Μεταβυζάντιο, οὐδέποτε ὑπῆρξε χάσµα ἀνάµεσα στὸ λαὸ καὶ τὸν παπά του.

∆ίκαια, βέβαια, ὁ µακαρίτης καθηγητὴς Σ. Ἀγουρίδης ἔχει ἐπισηµάνει («Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία καὶ κοινωνία σήµερα») ὅτι πάντα ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος «ἀπὸ τάσεις πρὸς ἀπόκτηση ὑπερ-εξουσιῶν καὶ ἀπὸ ψευδοπνευµατικὲς φαντασιώσεις». Γι᾽ αὐτὸ µαζὶ µὲ τὴν αὐθεντικότητα συµπορεύεται καὶ µία παθολογία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας, ποὺ καταντᾶ κακέκτυπη ἀντιγραφὴ τῆς κοσµικῆς ἐξουσίας. Ἐδῶ ἐντοπίζεται τὸ πρόβληµα τῆς ἐκκοσµικεύσεως καὶ θεσµοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συµπορεύονται ἱστορικά. Σὲ κάποιες ἐκφράσεις καὶ πραγµατώσεις του ὁ Χριστιανισµός, στὰ πρόσωπα τῶν φορέων του φυσικά, ἰδεολογικοποιεῖται καὶ θρησκειοποιεῖται. Μὲ τὴν ἐπικράτηση τῆς «µυστηριολογικῆς εὐσεβείας» ὁ ἐπίσκοπος γίνεται ἕνα εἶδος ἀρχιερέα τῆς κρατικῆς θρησκείας, ἡ συγκεντρούµενη δὲ στὰ χέρια τῶν ἐπισκόπων δύναµη γίνεται συχνὰ ἐξουσιαστικὴ καὶ ἀνταγωνιστικὴ πρὸς ἐκείνη τῆς Πολιτείας.

Βέβαια, πρέπει νὰ λεχθεῖ, ὅτι τὸ πρόβληµα ἐδῶ δὲν εἶναι ἡ πολιτικὴ θεσµοποίηση τῆς στρατευοµένης Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἡ ἀπώλεια τοῦ σκοποῦ ὑπάρξεώς της. Τότε ἡ προτεραιότητα τῶν ἐπιλογῶν µετατοπίζεται ἀπὸ τὸ ὑπερβατικὸ στὶς ἐνδοκοσµικὲς σκοπιµότητες, γιὰ τὶς ὁποῖες χρησιµοποιεῖται ἡ κοσµικὴ ἐξουσία. Ἡ θεσµοποίηση τῆς ἐκκοσµικεύσεως συνέβη καθολικὰ στὴ ∆ύση καὶ µερικὰ στὴν Ἀνατολή, κυρίως ἀπὸ τὸν 19ο αἰώνα. Στὴν «καθ᾽ ἡµᾶς ἀνατολὴ» οἱ ἱστορικὲς συνθῆκες δὲν ἐπέτρεψαν ποτὲ τὴν κρατικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ᾽ ἀντίθετα τὴν πολιτειοκρατία προτεσταντικοῦ τύπου διὰ τῶν Βαυαρῶν καὶ τοῦ πραξικοπηµατικοῦ αὐτοκεφάλου τοῦ 1833. Ὅπου, µάλιστα, ἡ Ἐκκλησία ὡς ἱεραρχία, ἀποβαίνει ἐξουσιαστικὴ δύναµη, ὅπως στὸν Παπισµό, βρίσκεται συνεχῶς σὲ µιάν ἀντιπαλότητα πρὸς τὴν πολιτικὴ ἐξουσία. Ὀρθὰ δὲ ἐπισηµαίνει ὁ καθηγ. Χρ. Γιανναρᾶς (Ἀλήθεια καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, 1977, σ. 137), ὅτι ἡ ἐπιδίωξη ἐπιβολῆς τῶν «χριστιανικῶν ἀρχῶν» γιὰ τὴν ἠθικοποίηση τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ πρώτη ἱστορικὰ ἔκφραση ὁλοκληρωτισµοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ νοµοτελειακὰ στὴ δογµατοποίηση (προσοχή: αὐτὸ σηµαίνει ἀπόδοση σωτηριολογικοῦ χαραχτήρα) τῆς «Plenitudo Potestatis» καὶ τῆς ἀλάθητης ἡγεσίας. Παρόµοιες τάσεις δὲν λείπουν, βέβαια, καὶ στὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ ἔµειναν εὐτυχῶς «τάσεις», ἀπορριπτόµενες ὡς πλάνη καὶ ἀντιχριστιανικότητα. Ὁ µοναχισµός, µάλιστα, ἤδη ἀπὸ τὸν 4° αἰώνα, παραµένει ἰδιαίτερα στὴν Ἀνατολὴ ἔµπρακτη δυναµικὴ διαµαρτυρία στὴν ἐκκοσµίκευση καὶ ἀγώνας µόνιµος γιὰ τὴ συνέχεια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου ὑπάρξεως, τῆς διακονικῆς δηλαδὴ µαρτυρίας τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσµο. Οἱ κανόνες, ἐπίσης, τῆς συνοδικῆς παραδόσεως ἀναδιαγράφουν συν εχῶς τὰ ὅρια καὶ τὴν ποιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς µαρτυρίας, ὥστε κάθε παρέκβαση νὰ κρίνεται αὐτόµατα ὡς ἀντιεκκλησιαστική, δηλαδὴ ἀντιχριστιανική.

3. Ὀξὺ ὅµως εἶναι καὶ τὸ πρόβληµα τῆς ἀντιµετωπίσεως ἐκκλησιαστικά τῆς δαιµονικῆς ἐπάρσεως τῆς κοσµικῆς ἐξουσίας, µὲ τὸν ἀπόλυτό της µάλιστα συχνὰ χαρακτήρα. Ὁ χριστιανὸς ἔχει συνείδηση, ὅτι δὲν εἶναι ἁπλὰ πολίτης τοῦ κόσµου, ἀλλὰ τῆς οὐράνιας βασιλείας. Τὸ «πολίτευµά» του εἶναι «ἐν οὐρανοῖς» (Φιλιππ. 3, 20). Ἡ διαχρονικὴ ἐπιβίωση αὐτῆς τῆς συνειδήσεως διακριβώνεται στὸν Ἅγιο Κοσµᾶ τὸν Αἰτωλὸ (18ος αἰ.) στὴν ἀναφορά του στὴν «διπλὴ πατρίδα» τὴ «γήϊνη καὶ µαταία» ἐδῶ στὴ γῆ καὶ τὴν αἰώνια «ἐν οὐρανοῖς». Ἤδη τὸν β´ αἰ. ὁµολογεῖται (Πρὸς ∆ιόγνητον 5, 10), ὅτι «οἱ χριστιανοὶ πείθονται τοῖς κειµένοις νόµοις καὶ (=ἀλλὰ) τοῖς ἰδίοις βίοις νικῶσι τοὺς νόµους». Ἡ νοµιµοφροσύνη, συνεπῶς, τοῦ Χριστιανοῦ δὲν εἶναι καρπὸς τῆς ἐπιβολῆς τῆς πολιτειακῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ τῆς ἐνοικούσης σ’ αὐτὸν χάριτος. Ὡς πολίτης τῆς οὐράνιας βασιλείας ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν κοσµικὴ ἐξουσία, διότι ἡ ὑποταγὴ του σ’ αὐτήν, «ἐν οἷς ἐντολῇ Θεοῦ µὴ ἐµποδίζηται» (Μ. Βασίλειος, Ε.Π. 31, 861), εἶναι σχετικὴ καὶ πρόσκαιρη, ὅπως ἀποδεικνύει διαιώνια τὸ µαρτύριο, ὡς ἀντίσταση στὴν πολιτικὴ τυραννία.

Ἀκόµη ὅµως σηµαντικότερο εἶναι τὸ πρόβληµα τοῦ ἐναγκαλισµοῦ τῆς Ἐκκλησίας µὲ τὴν πολιτειακὴ ἐξουσία, ἔστω καὶ ἂν ἡ τελευταία ἐµφανίζεται ὡς ὀρθόδοξη, ὅπως συνέβη σὲ µᾶς ἀπὸ τὸν 19ο αἰώνα. Εἶναι γνωστὰ τὰ προβλήµατα, ποὺ προκάλεσε ὁ ὅρος «ἐπικρατοῦσα θρησκεία» (µεταφορὰ ἀπὸ τὰ Ἑπτάνησα καὶ µετάφραση τῶν δυτικῶν Established Church, Chiesa Dominante). Ἡ βαυαρικὴ ἐπιβολὴ τῆς Πολιτειοκρατίας –ὄχι χωρὶς ἀντίσταση φυσικὰ– ὁδηγεῖ στὸν ἐφοδιασµὸ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας (ἂς θυµηθοῦµε τὸν ἐντελῶς ἀντορθόδοξο θεσµὸ τῆς «ἀριστίνδην συνόδου», ποὺ ἐµφανίζεται σὲ κάθε ἀνώµαλη περίοδο τοῦ πολιτικοῦ µας βίου), µὲ ἐξουσίες, ἁπλῶς γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῆς Πολιτείας, ὁπότε στὴν οὐσία λειτουργεῖ ὡς δέσµιά της (πρβλ. τὰ Εὐαγγελικά, τὸ ἀνάθεµα κατὰ τοῦ Βενιζέλου, τὴν ἀποδοχὴ τοῦ νέου ἡµερολογίου κ.λπ.). Ἀκόµη καὶ στὴν περίπτωση τοῦ «χωρισµοῦ» Ἐκκλησίας–Πολιτειας, ὅπως ἐπικράτησε κατὰ τὴ δυτικὴ διατύπωση νὰ λέγεται (τὸ ὀρθόδοξο=Βασιλείας–Ἱερωσύνης) ἡ πολιτειοκρατία µπορεῖ νὰ ἀποβεῖ ἀκόµη σκληρότερη καὶ ἐξουθενωτικότερη, µὲ τὶς ἀνοικτὲς πλέον πιέσεις της πρὸς τὴν ἀνίσχυρη πιὰ Ὀρθοδοξία.

4. Μόνο στὴν περίπτωση τῆς ὀρθὰ (δηλαδὴ κατὰ τοὺς ἱεροὺς καὶ τοὺς πολιτειακοὺς κανόνες) λειτουργούσης συναλληλίας ἤ συµφωνίας (κατὰ τὸ γράµµα καὶ τὸ πνεῦµα τοῦ κρατοῦντος Συντάγµατός µας) ὁ ἐκκλησιαστικὸς χῶρος διακονεῖ τὸ λαὸ καὶ ὄχι τὸ κράτος, συνεργαζόµενος ὅµως µαζί του (ἄρθρο 2 τοῦ Καταστ. Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας, 1975). Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία στὴν ἑλληνορθόδοξη πολιτισµικὴ παράδοση διακονοῦν τὸν ἴδιο λαό, κάθε πλευρὰ µὲ τὸν δικό της τρόπο. Ἡ συναλληλία ὡς τὸ µόνο σύµφωνο µὲ τὴν παράδοσή µας σύστηµα σχέσεων, ἡ τυχὸν ἀνατροπὴ τοῦ ὁποίου θὰ ἐπιφέρει καταστροφικὲς ρήξεις, συνιστᾶ ἀλληλοπεριχώρηση τῶν δύο πλευρῶν «ἐν τοῖς ἰδίοις αὐτῶν ὅροις τε καὶ λόγοις» (γιὰ νὰ χρησιµοποιήσω µιά χριστολογικὴ ἔκφραση–Μάξιµος Ὁµολογητής). Μὴ λησµονοῦµε, ἐξ ἄλλου, ὅτι ὑπερβάσεις στὴ χρήση τῆς ἐξουσίας στὴ δική µας παράδοση γίνονται κατὰ κανόνα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς Πολιτείας, ποὺ αὐτονοηµατοδοτεῖται µεταφυσικά. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς συνήθως συντελεῖται καπήλευση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως γιὰ τὴν ἐπιβολὴ καισαροπαπισµοῦ ἐν ὀνόµατι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἐκκλησιαστικὸς χῶρος στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἐφαρµόζει µία διπλὴ στάση, ποὺ καθορίσθηκε προγραµµατικὰ ἀπὸ τὸν Εὐσέβιο Καισαρείας (Αὐλοκόλακα τὸν ἀποκαλοῦν οἱ Γερµανοὶ) καὶ τὸν Μ. Ἀθανάσιο (δ αἰ.) καὶ φθάνει ὥς σήµερα.

Ἡ ἄρση τῆς δυσλειτουργίας δὲν ἐπιτυγχάνεται µὲ εἰσαγόµενες λύσεις, ἀλλὰ µὲ τὴν ἐπανεκκλησιοποίηση (γιὰ τὴ δυτικίζουσα ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. Πολιτεία µας: ἀναπαλαίωση) τῶν νοοτροπιῶν. Στὸ πρόβληµα αὐτὸ τί σηµαίνει, ἀλήθεια–, «ἀναζήτηση βάσεων γιὰ µία ἀνανεωµένη εὐρωπαϊκὴ σύνθεση»; Ποιοὶ καθορίζουν τὴ σύνθεση αὐτή; Οἱ εὐρωπαϊκὲς λαότητες ἤ τό ὑπερενισχυµένο τελευταῖα ἀθέατο «διευθυντήριο»; Μία ἐπιβαλλόµενη ἑνιαιοποίηση θὰ ἰσοπεδώσει τὶς πολιτισµικὲς παραδόσεις τῶν µικρῶν λαῶν (ἐθνῶν), ὅπως ἔλεγε ὁ δάσκαλός µου στὴν Κολωνία Berthold Rubin (βυζαντινολόγος). Μὴ λησµονοῦµε δέ, ὅτι, ἂν «πολιτικὰ ἀνήκοµεν εἰς τὴν ∆ύσιν», πνευµατικὰ ἀνήκοµεν στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καὶ κάθε ἀλλαγὴ δὲν µπορεῖ νὰ γίνει ἐρήµην τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων ἀδελφῶν µας καὶ εἰς βάρος τῆς Πανορθοδόξου ἑνότητας. Τὴ βούλησή του, ἄλλωστε, στὸ πρόβληµα αὐτὸ ἔχει ἐκφράσει ἐπανειληµµένα ὁ λαός µας µὲ τὶς κατὰ καιροὺς σφυγµοµετρήσεις.

Ἡ διατήρηση τοῦ συντάγµατος, ὡς ἔχει, στὰ ἄρθρα 3 καὶ 13, διακρατεῖ µὲν τὴν ἐθνικὴ ταυτότητά µας, ἀλλὰ καὶ λύει τὸ πρόβληµα τῶν ἀληθινῶν (καὶ ὄχι κατασκευαζοµένων) θρησκευτικῶν µειονοτήτων τῆς Χώρας µας. Ἡ παρουσία δὲ τῆς ἑλληνορθόδοξης παραδόσεως στὰ ὅρια τῆς Ἑνωµένης Εὐρώπης, ὡς µόνιµη ὑπόµνηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ παρελθόντος, θὰ βοηθεῖ τὴν ἀξιολόγηση καὶ ἀξιοποίηση τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας–Πολιτείας καὶ στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο, στὰ ὅρια τῆς πλουραλιστικῆς ἀντιδόσεως καὶ ὄχι µιᾶς (ἐπιδιωκόµενης ἀπὸ κάποιους) µονοδροµικῆς «µετακενώσεως». (Τό κείµενο ἀποτελεῖ εἰσήγηση σέ δηµόσια διεθνῆ συζήτηση).

Ορθόδοξος Τύπος, τεύχος 2099, 8 Ιανουαρίου 2016

Μπαμπινιώτης: «Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας …ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας.
Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».
Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της»
Οδυσσέας Ελύτης
Από το Άξιον Εστί:
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ’ εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστος Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου…
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του «Υμνου !..

http://www.tanea.gr/news/greece/article/4635393/?iid=2

Ο άγιος Μάρκος (Μνήμη 19 Ιανουαρίου) με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος καταισχύνει τους σοφούς των Λατίνων

 

Από τους δέκα διορισμένους Λατίνους για τις διαλέξεις ήταν κι ένας Καρδινάλιος ονόματι Ιουλιανός. Αυτός είχε τόση δύναμη στους λόγους του, και με τόσο ενθυμητικό τον στόλισε η φύση, ώστε ήταν δαιμόνιος στον νου, δηλαδή υπερφυής και παράδοξος. Όταν άκουγε έναν ολόκληρο λόγο, μετά το τέλος του απαντούσε ξεχωριστά σε όλα τα κεφάλαια του λόγου, ακόμα κι αν ήταν δέκα ή δεκαπέντε, λέγοντας: το πρώτο κεφάλαιο είχε αυτό το νόημα, το δεύτερο αυτό, το τρίτο αυτό και ούτω καθ’ εξής μέχρι το τέλος. Έπειτα άρχιζε από το πρώτο κεφάλαιο λέγοντας: στο πρώτο σου κεφάλαιο, στο οποίο είπε αυτά σου απαντώ εκείνο, στο δεύτερο σου απαντώ εκείνο, και το ίδιο έκανε μέχρι το τέλος κάθε κεφαλαίου.

Αλλά ακόμα και αυτός ο ασύγκριτος νους, έπειτα από πολλές διαλέξεις, δεν έκρινε ικανό τον εαυτό του στους αγώνες του με τον ιερό Μάρκο, λέγοντας προς τους Λατίνους: μέχρι του παρόντος μίλησα. Όσα γνώριζα τα έχω πει. Στο εξής ας αναλάβει τον λόγο ο διδάσκαλος του Παλατίου Ιωάννης. Εκείνος θα μιλήσει και θα αποδώσει τους λόγους μας επαρκώς και καλώς, κατά την υπάρχουσα σ’ αυτόν σύνεση και σοφία. Και θα αγωνισθεί ικανώς τον αγώνα αυτόν. Εγώ δεν είμαι ικανός όπως εκείνος. Και από τότε έπαυσε να ομιλεί.

Ο δε Ιωάννης είχε μεγάλη σοφία, ήταν δεινός ομιλητής, ποικίλος και πανούργος στον νου και εύστροφος στο χειρισμό των λόγων. Αλλά η σοφία του ήταν κοσμική, όπως ονομάζουν αυτήν οι θείοι διδάσκαλοι. Δεν ήταν θεία και πνευματική, την οποία κατείχε μόνος από όλους ο ποιμήν της Εφέσου, ο Άγιος Μάρκος. Επομένως η σοφία του κόσμου έπρεπε να φανεί μωρία και αφροσύνη, εφόσον παρουσιάσθηκε διά του αγίου Μάρκου η σοφία του Πνεύματος. Έτσι αποστόμωσε και αυτόν ο Άγιος. Γι’ αυτό και με περισσότερο ζήλο και φιλονεικία διαλεγόταν με τον Άγιο, ο διδάσκαλος των Λατίνων Ιωάννης.

Και από το προκείμενο θέμα (όπου ήταν το Πουργατόριο, το καθαρτήριο πυρ) μετέβαινε σε άλλα θέματα, μη έχοντας τι να αποκριθεί καθώς είχε καταισχυνθεί από τον άγιο, παρουσιάζοντας άλλα προβλήματα, εντελώς άσχετα με το συζητούμενο θέμα. Ο άγιος αμέσως έδινε λύσεις και απαντήσεις με γραφικές παραστάσεις, παρότι δεν γνώριζε το πρόκειται να προτείνει ο Ιωάννης.

Στις διαλέξεις αυτές ήταν δέκα οι διορισθέντες. Από αυτούς, ο βασιλιάς αποφάσισε μόνο οι δύο να ομιλούν, ήτοι ο Άγιος Μάρκος και ο Νικαίας, και αν έχουν κάποια δυσκολία, τότε να συμβουλεύονται και να συζητούν με τους άλλους οκτώ, για να βρίσκουν την κατάλληλη απάντηση μέσα από την κοινή σκέψη.

Ο Βησσαρίων, όπως είπαμε, χτυπημένος από τον φθόνο, λιποτάκτησε και δεν προσέφερε την παραμικρή βοήθεια στον συναγωνιστή του. Μάλιστα ειρωνευόταν καθήμενος παράμερα μαζί με τον σατανικό Γρηγόριο και περιγελούσε κρυφά τον αθλητή της αληθείας που αγωνιζόταν μόνος εν μέσω του σταδίου.

Οι υπόλοιποι, καθώς λέει ο ιστορικός Συρόπουλος (από τους οποίους ένας ήταν και αυτός αρκετά μορφωμένος και λόγιος), όχι μόνο δεν βοήθησαν, αλλά και θαύμαζαν. Γιατί θαύμαζαν; Γιατί αν και ο τόσο περιβόητος εκείνος αντίπαλος χρησιμοποιούσε τις διαλέξεις του κακότροπα και πειραστικά, αν και δεν αφορούσαν το επίμαχο θέμα (καθαρτήριο πυρ) οι λόγοι του και παρότι προέβαλλε αιφνίδια πολλά και διάφορα ζητήματα και προβλήματα, για τα οποία δεν γνώριζε από πριν ο άγιος, ώστε να τα αντικρούσει, όμως παρόλα αυτά, ο πάνσοφος και θαυμάσιος Μάρκος σε όλα έδινε αμέσως τις λύσεις με γραφικές παραστάσεις. Όχι από την εξωτερική σοφία την ανόητη, αλλά μέσα από τις άγιες Γραφές όπου βρίσκεται ο θησαυρός της αληθείας.

Από εκεί μέσα, από την Αγία Γραφή, αφού έλαβε πέτρες εκσφενδόνισε και κατέβαλε ο νέος Δαβίδ με τη δύναμη του Πνεύματος, τον δυτικό εκείνο και αλαζόνα Γολιάθ.

Επειδή το να μεταβαίνει από το επίμαχο θέμα σε άλλα, και το να προτείνει ζητήματα τα οποία καθόλου δεν συντείνουν προς τον σκοπό αυτό, όπως το να ερωτά πως πετούν οι άγγελοι, και από ποια ύλη θα ανάψει το πυρ εκείνο της Κολάσεως, το οποίο πρόκειται να δεχθεί τους αμαρτωλούς, για όλα αυτά λοιπόν τα ανόητα και δυσεβή ερωτήματα, κάποιος από τους παρακαθήμενους Συγκλητικούς ονόματι Ιάγαρις, είπε με πολλή αγανάκτηση: θα το μάθει εκείνος που ρωτάει, όταν βρεθεί εκεί. Θα καταλάβει από ποια ύλη ανάβει εκείνο το πυρ, όταν πέσει μέσα σε αυτό.

Πηγή: «Εις έναντι μυρίων - ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και οι αγώνες του», μοναχού Καλλίστου Ζωγράφου Αγιορείτου Εφεσίου, επιμ. Δημητρίου Παναγόπουλου.

πηγή