Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Προσέξτε, γιατὶ ὑπάρχουν ἐπιτυχίες ποὺ καταλήγουν σὲ ἀποτυχίες καὶ ὑπάρχουν ἀποτυχίες ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἐπιτυχίες.



Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης

Παιδεία: όχι γράμματα, αλλά «δράσεις»

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip1pCEoOfAj7qc1l3nIESV0n4_Kk-8HwF2WScVEkvmiCn8ZwqlMGAGQQEb4zWzg3NiZZfIl207uXHp4tuwXjDtsDwo8GqYuIX1y2UWdXWb9zE3yQ9SOHMv_N6NOlX_br3TRTBZXlv4df8/s1600/2016.jpg

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς


«Μα θα ‘ρθούνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα»
Ν. Γκάτσος

Οι λόγοι, ή καλύτερα, «οι τροπαιούχοι του άδειου λόγου», για να μνημονεύσουμε και τον Παλαμά, σταμάτησαν ευτυχώς να εκτοξεύουν από τα μπαλκόνια τις ουρανομήκεις ανοησίες τους. Το «μέγα πλήθος» και το «μέγα πάθος» των αρχικομματαρχών μπήκε, ανεπιστρεπτί, στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». (Τι φράση κι αυτή!!!).
Τα «άχρηστα προγράμματα» όμως παραμένουν. Μόνο που στην εκπαίδευση τα βάφτισαν «δράσεις». Δράση. Ιδού η μαγική λέξη που συγκλονίζει τα σημερινά σχολειά. «Κάντε μία δράση», ακούς κι ανατριχιάζεις. Μία δράση για την ξενοφοβία, για τον ρατσισμό, για τον σεβασμό στην ετερότητα. Η νεοεποχίτικη σαχλαμάρα βρήκε πεδίον δόξης λαμπρόν. Μην διδάσκετε, κάντε δράσεις! Ο δάσκαλος που διδάσκει, που μαθαίνει στους μαθητές του γράμματα, για να το πω απλά, είναι ξεπερασμένος, ανεπαρκής, ίσως και επικίνδυνος για το «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» τους. (Παραθέτω κάτι από έναν παλαιότερο παιδαγωγό, για τον σκοπό του σχολείου, ο οποίος δεν ανήκε στην «αντίδραση», αλλά θεωρείται από τους αρχηγέτες της «πρωτοπορίας». «Το σχολείο διδάσκοντας συστηματικά στο παιδί τ’ αγαθά του πολιτισμού του και γνωρίζοντάς του τον τόπο του, κάνει συνειδητή, συστηματοποιεί και απλώνει την εθνική μόρφωση που παίρνει κάθε παιδί από την εξωσχολική του ζωή». Το κείμενο μιλά για εθνική μόρφωση και είναι από το δυσεύρετο βιβλίο «πάρεργα και μελέτες», του Αλ. Δελμούζου, σελ 42. Αλλά ποιος προσέχει σήμερα τους παλιούς δασκάλους;).
Ο δάσκαλος πια δεν πρέπει να μεταδίδει γνώσεις. «Έχει μεταδοτικότητα» έλεγαν παλαιότερα, όταν ήθελαν να τον επαινέσουν, ενώ σήμερα πρέπει να είναι επικοινωνιακός, να «κάνει δράσεις». Δεν έχει σημασία, αν μες στην τάξη ματώνεις κυριολεκτικά, για να διδάξεις την μάχη στα Δερβενάκια ή την διαίρεση κλασμάτων. Αυτό δεν φαίνεται, δεν αξίζει κιόλας. Η περιρρέουσα ηττοπάθεια, απογοήτευση και παραίτηση θεωρεί σχεδόν χάσιμο χρόνου και ματαιοπονία την μάθηση. Δουλειά, δηλαδή πρόσληψη στο Δημόσιο, δεν εξασφαλίζουν τα… γράμματα. Γιατί να τα τυραννούμε τα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια μας, γιατί να καθόμαστε δίπλα τους, βοηθώντας τα στο διάβασμα; Πόσο πιο ευχάριστα περνάει η ώρα, όταν τα παιδιά στήνονται στο διαδίκτυο, άφωνα και ανύπαρκτα, κι εμείς οι γονείς, ανενόχλητοι, απολαμβάνουμε στον καναπέ τις ηδονικές αναθυμιάσεις της τηλοψίας; Περισσότερη ώρα αφιερώνουμε στον κ. Λαζόπουλο, παρά στα παιδιά μας.
Γι’ αυτό, αν κάποιος δάσκαλος, φιλότιμος και… μεταδοτικός, εργάζεται, αναθέτει εργασίες, είναι αυστηρός -τι έγκλημα!- γίνεται αντιπαθητικός. Η επωδός συχνή: αφού δουλειές δεν υπάρχουν τι τα ζαλίζει τα παιδιά! Η ζημιά όμως έγινε στο παρελθόν.
Οι περισσότεροι γονείς, που κλωθογυρίζουν «τα σαράντα», ανδρώθηκαν την μαύρη δεκαετία του ’80, όπου ο υστερών σε κακοποιό ευρεσιτεχνία ένιωθε ότι κοροϊδοπιάνεται και αυτοαδικείται. Αυτό που η λαϊκή θυμοσοφία συνόψισε ευθύβολα στο απόφθεγμα: «τα λίγα βγαίνουν με κόπο, τα πολλά με κόλπο». Τότε που βασίλευαν οι κλαδικές και οι γάγγραινα του συνδικαλισμού και η Παιδεία, από παίδευση και μόχθο, κατάντησε… χαβακές και «κεκτημένα δικαιώματα», μπορούσε ο γιος ή η κόρη του «οπαδού της αλλαγής» να ξεκινήσει από την πρώτη δημοτικού και να πάρει απολυτήριο λυκείου, χωρίς να γνωρίζει για παράδειγμα προπαίδεια ή να ξεχωρίζει το ουσιαστικό από το επίθετο.
Περνούσε σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, γιατί «όλοι πρέπει να σπουδάσουν». Τέλειωνε, έπαιρνε πτυχίο, διότι τα μέλη των φοιτητικών νεολαίων δεν κόβονται, είναι «δικά μας παιδιά» και, βεβαίως, προσλαμβανόταν στην ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στον ΟΣΕ, στην μακαρίτισσα Ολυμπιακή Αεροπορία και, αν ο γονιός ήταν υψηλόβαθμο κομματόσκυλο, στην εφορία. Και κληροδοτούν την ολέθρια τακτική και στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους…
Έχοντας, για να χρησιμοποιήσουμε μια πατατολογία του συρμού, τέτοιες παραστάσεις από την ζωή του, τώρα που έγινε γονιός και του ήρθε κατακέφαλα η κρίση και η εξαφάνιση της κομματικής συμμορίας, που τον βόλεψε, δυσανασχετεί, κουράζεται, αγανακτεί. Νομίζει, ο κακόμοιρος βλάξ, ότι μία ωραία πρωία ο εφιάλτης θα τελειώσει και το παιδί του, θα βρει τον δρόμο του, σαν τον δικό του, δηλαδή.
Οι περισσότεροι πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσουν την θλιβερή ιστορία τους. Τους βλέπεις και είναι να γελάς και να κλαις. Αμόρφωτοι καλοπερασάκηδες, φωνασκούν για το κακό που τους βρήκε, αναθεματίζουν τους πάντες, αγνοώντας ότι εξαιτίας τους καταστραφήκαμε. (Το κίνημα των «αγανακτισμένων» ξεφούσκωσε γιατί οι περισσότεροι ήταν αγανακτισμένα λαμόγια).
Και η εκπαίδευση, το σχολείο, τούτη την εποχή, που οι γονείς παραιτήθηκαν ή είναι αδιάφοροι, έγινε, όπως είπαμε, σχολείο της… δράσης. Με βιβλία, μνημεία ανοησίας, με βομβαρδισμό νέων τεχνολογιών, με ηγεσία πρώην «κοσμοπολιτών της μιας πεντάρας», το σύνθημα είναι: Δράση. Αφήστε τα θρανία, τον πίνακα και ξεχυθείτε στους δρόμους και στα σοκάκια. Μόνο μάθημα να μην γίνεται. Ο καλός ο δάσκαλος είναι της… δράσης. Αν πάρεις δε, και μία δράση για την ξενοφοβία και τον ρατσισμό ή, αν είσαι…«υπέρ-δραστικός» για την ομοφυλοφιλία, μπορεί να γίνεις και υπουργός Παιδείας.
(Μου έλεγε φοιτήτρια του παιδαγωγικού τμήματος Θεσσαλονίκης ότι πρότεινε να αναλάβει εργασία με θέμα την προσφορά της Εκκλησίας την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Κινδύνευσε με αποβολή από την σχολή. Η επανίδρυση, όπως έλεγε και ο, αφωνότερος των ιχθύων και απραγέστερος των βατράχων, πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής, του κράτους, πρέπει να ξεκινήσει ένα πολύ απλό νόμο: Απόλυση όλων των, τύπου Ρεπούση, Γραικύλων που μαγαρίζουν τις σχολές, στις οποίες φοιτούν οι αυριανοί δάσκαλοι και καθηγητές, και διαγωνισμός νέος που θα περιέχει και το εξής ερώτημα: σέβομαι το νυν Σύνταγμα της Ελλάδος; Ορκίζομαι ότι δεν θα προδώσω την πατρίδα;).
Τώρα. Προσωπικά επειδή μου αρέσουν οι ρωμαϊκές «δράσεις» έχω να προτείνω κάποιες στους έχοντας ώτα συναδέλφους.
Πρώτον: Μία φορά τον μήνα, όπως προβλέπεται, πάω τους μαθητές μου στην εκκλησία του αγίου Δημητρίου Κιλκίς, την ενορία μας. Τους προειδοποιώ, όσοι θέλουν να νηστέψουν, το κατά δύναμιν, και κοινωνούν.
Δεύτερον: Επειδή δεν διδάσκω τα νεοταξικά βιβλία τάχα και Γλώσσας, παίρνω, για παράδειγμα, τον Αίσωπο, τον Μ. Βασίλειο, τον Μακρυγιάννη, τον Δροσίνη, τον Παπαδιαμάντη και τους διαβάζω τα καλούδια που μας προικοδότησαν.
Τρίτον: Μες στην αίθουσα, τους τοίχους, έχω αναρτήσει κάδρα ηρώων του ’21, τον Παύλο Μελά, τον Αλέξανδρο Διάκο, αγίους, τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον άγιο Δημήτριο και μ’ αυτούς κάνω μάθημα.
Τέταρτον: Διδάσκω, μία ώρα την εβδομάδα, αρχαία ελληνικά, για να νιώσουν τα παιδιά το μεγαλείο της πατρίδας τους. Την απαράμιλλη ομορφιά της γλώσσας τους.
Πέμπτον: «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν! Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκιος κυβερνήτης σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμα!» (Μακρυγιάννης). Η… δράση του Θεού και της Παναγίας μας, μας διατηρεί ακόμα. Και μόνο με τέτοιες «δράσεις» σώζεται τούτη η πατρίδα.

Πολιτικά θυρανοίξια


Καιρός για φυγή προς τα μπρος
Photo: Pulpolux !!!/Flickr.

Αρθρο Γ. Πανούση στην «Καθημερινή»


Αναρωτιόμουν
περιφερόμενος στην ομίχλη των αριθμών.

Σπ. Κωσταγιoλας, Σε τροχιά φωτός

Χ​ρειάζεται μια ρήξη. Οχι όμως με το μέλλον, αλλά με το παρελθόν. Είμαστε μπροστά στο ιστορικό σταυροδρόμι της εθνικής ανασύνταξης. Το αδιέξοδο είναι πίσω μας. Το ίδιο και η βύθιση στην τραγικότητα του μηδενισμού, της συνολικής αποτυχίας και της αβοηθησίας. Το πολιτικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το αξιακό πρέπει να συνοδοιπορούν σ’ αυτή την πορεία εξόδου από την παρακμή. Αυτή είναι η διδαχή της Αριστεράς που θέλει να σηκώσει όρθια όλη την κοινωνία και όχι απλώς να δικαιώσει την αντιπολιτευτική της γραμμή.

Ας επιλέξουμε ως χώρα το μοντέλο ανάπτυξης, τους συμμάχους και τις αναγκαίες κινήσεις και ας πάψουμε να μηρυκάζουμε τα περί θηλιάς, «μοιραίας» λύσης κ.λπ. Δεν μπορώ να πω ότι κινούμαστε στα άκρα. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν ζούμε στην «άκρη της Ευρώπης». Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να είμαστε συνεχώς και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όχι όμως λόγω γκλαμουροαριστερού life style, αλλά λόγω στρατηγικής θέσης και σταθερής εθνικής στρατηγικής, μέσα στο περίπλοκο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι (όπως παλιά) «ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα», αλλά το «ποιος θέλει να μην κυβερνιέται αυτό το κράτος με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη;». Αυτό το ερώτημα δεν συνδέεται μόνο με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Εχει ευρύτερο εσωτερικό βάθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι χρειαζόμαστε «νέους εχθρούς». Ενα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογράψουν και θα τιμήσουν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είναι σήμερα αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε. Ενα συμβόλαιο τιμής, αλήθειας και συνεπούς «γραμμής».

Από το «ιστορικό κεκτημένο» περάσαμε στο «ηθικό πλεονέκτημα», αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε τα (εμφανή;) σημάδια της πολιτικής παρακμής της Μεταπολίτευσης που καλείται να διαχειριστεί η Αριστερά χωρίς να είναι υπεύθυνη για τα όσα έγιναν.

Εδώ δεν πρόκειται για έντιμους (με τους έξω) ή για ιστορικούς συμβιβασμούς (με τους μέσα) αλλά για την επαναφορά της κοινωνικής, κοινοβουλευτικής και πολιτικής ζωής στο πλαίσιο του ορθολογισμού, του διαλόγου, της νηφαλιότητας, της σύνεσης, της σύνθεσης.

Ξεμείναμε από μύθους και θαύματα. Χρειαζόμαστε αλήθειες και σχέδιο. Το περιούσιον και το εξαιρετικόν (ή και εξαιρέσιμον) δεν μας κάνουν καλό. Προτιμότερη η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, δηλαδή σ’ εμάς τους ίδιους (και όχι στον υπερβατικό εαυτό μας).

Δεν είμαστε ούτε θύματα της σύγχρονης Ιστορίας ούτε οι βασικοί συντελεστές της πορείας της. Το αν είμαστε «αναλώσιμοι» ή «βιώσιμοι» εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.

Η κυβέρνηση οφείλει να δείξει τον δρόμο της ηγεμόνευσης όχι μόνο με αυτοαναφορές στην Αριστερά, αλλά και με εμπέδωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας που θα βασίζεται σε κοινές αξίες, οι οποίες κινητοποιούν όλες τις κοινωνικές δυνάμεις (ακόμα και –ιδίως– τους «εν δυνάμει» αντιπάλους της).

Η ενηλικίωση της κυβερνώσας Αριστεράς θα επιτευχθεί μέσα από το άνοιγμα στους εμπνευσμένους συγγραφείς του μέλλοντος και όχι μέσω της εσωστρέφειας των «μεταφραστών» του παρελθόντος. Η συνωμοσιολογία ότι όλοι είναι «εναντίον της Αριστεράς» δείχνει αδυναμία, αμηχανία και εν τέλει «ναρκισσιστική φοβία» διαχείρισης της πραγματικότητας.

Ηρθε η ώρα για το άλμα πάνω από τη φθορά.

Για το άλμα πάνω από την αυταρέσκεια και την αυτάρκεια. Για το άλμα εις ύψος και όχι εις μήκος. Για το άλμα στο καινό που ζητάει όλη η Ελλάδα και όχι στο κενό, κίνδυνο που δεν βλέπουν μόνον οι εθελοτυφλούντες.

ΥΓ. 1: Αλλο να προστατεύουμε τις διακηρύξεις μας κι άλλο να κρυβόμαστε πίσω από αυτές.
ΥΓ. 2: Η χώρα έχει ανάγκη από «σταθερές» (θεσμούς, κανόνες, παραδόσεις) και όχι από ανομικές ασάφειες.
ΥΓ. 3: Η «αρρωστημένη» συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές.
* Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

πηγή

Μα ένα μικρό καράβι πίσω δε γύρισε



Ενθύμιον εκδρομής στις αλησμόνητες προγονικές  πατρίδες.
Το α καπέλα τραγούδι  ηχογραφήθηκε στο πούλμαν με κινητό. 
Το τραγούδησε η Σοφία Θ.
Ευχαριστούμε τη φίλη Ιωάννα Π.που μας το έστειλε
Γεώργιος Αθάνας

Όλα μας τα καράβια

Όλα μας τα καράβια -
πίσω γυρίσανε
Σπασμένα τα κατάρτια -
σκισμένα τα πανιά
Ήρθαν από τη Σμύρνη -
 κι' από τα Μουδανιά

Φέραν των εκκλησιών μας -
τα δισκοπότηρα
Παιδιά, γυναίκες, γέρους -
 γένους ρωμιών παιδί
Τις ρίζες της φυλής μας -
 απ' την ανατολή

Μα ένα μικρό καράβι -
πίσω δε γύρισε
Ποιους κάβους αρμενίζει; -
 ποιά πέλαγα περνά;
Και πουθενά δε βγαίνει -
 δε φθάνει πουθενά

Χρόνια το καρτερούμε -
και χρόνια πέρασαν
Δεν το 'δε μήτε ναύτης -
μήτε θαλασσαητός
Μήτ' ερημίτης φάρος -
μήτ' άστρο της νυκτός

Τάχα να 'χει βουλιάξει, -
τάχα να στοίχειωσε
Δεν θα ξανά 'ρθει τάχα -
στην πατρική του ακτή
Ωωιμέ, κι' έχει φορτώσει -
το πιο ακριβό φορτί

Όλα τα χάσαμ' όλα -
και μόνο φόρτωσε
Το πιο στερνό καράβι -
την ώρα του χαμού
Φόρτωσε την ελπίδα -
του ξαναγυρισμού

Έλα μικρό καράβι, -
έλα ξεφόρτωσε
Δώσε μας την ελπίδα -
κι' άνοιξε τα πανιά
Και τράβα για τη Σμύρνη -
 και για τα Μουδανιά

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑΣ


Ο «αόρατος» Κινέζος – Καλλιτέχνης ζωγραφίζει το σώμα του και «χάνεται» μέσα στον καμβά 
Ο Κινέζος Καλλιτέχνης Liu Bolin, επονομαζόμενος και ως «ο αόρατος άνθρωπος» ή «χαμαιλέοντας» είναι γνωστός για τις ευρηματικές μεταμορφώσεις του.
Χρησιμοποιεί το σώμα του σαν καμβά και τα άψυχα αντικείμενα ως φόντο και «χάνεται» μέσα στα χρώματα ενός οποιουδήποτε τοπίου, βάφοντας το σώμα και τα ρούχα του με τον κατάλληλο σε κάθε περίσταση τρόπο.
Το έργο του «Κρυφτό μέσα στην πόλη» ξεκίνησε το 2005, αλλά σύντομα η φήμη του καλλιτέχνη εξαπλώθηκε και εκτός των συνόρων της χώρας του.
Οι δράσεις του ήταν αρχικά μια μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στην κυβέρνηση της πατρίδας του και στο βίαιο κλείσιμο του εργαστηρίου του, αλλά και στις διώξεις πολλών Κινέζων καλλιτεχνών.
Συνεργάζεται με μια ομάδα αφοσιωμένων καλλιτεχνών που μελετούν με ακρίβεια μια φωτογραφία από ένα τοπίο ή κάποιο άλλο ενδιαφέρον σημείο και υπολογίζουν πώς ακριβώς πρέπει να βαφτεί ο Liu Bolin για να «χαθεί» μέσα στη φωτογραφία.
Πηγή 

Αγιος Βάρβαρος! Ο φονιάς πειρατής που έγινε ερημίτης

agiosbarbarosΤου Χρήστου Γερ. Σιάσου – από την εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Η δυτική Ρούμελη, πριν από αιώνες, τράβηξε κοντά της ασήμαντους και ταπεινούς ασκητές, που στη συνέχεια αναδείχθηκαν άγιοι του Νεοελληνικού μαρτυρολογίου. 
Ο Αγιος Βάρβαρος γεννήθηκε το 800 μ.Χ. στην Πεντάπολη της Αιγύπτου, από όπου πήρε και το προσωνύμιο Πενταπολίτης. Εζησε στα χρόνια της βασιλείας του Μιχαήλ Τραυλού Β' (820-829 μ.Χ.), ο οποίος ήταν βυζαντινός αξιωματούχος από το Αμάριο της Φρυγίας.
Ο Μιχαήλ διακήρυξε την ελευθερία των Βυζαντινών να εκφράζονται για την τιμή των ιερών κανόνων και ανακάλεσε από την εξορία τους φίλους των εικόνων.
Την εποχή εκείνη, η Εκκλησία μας δοκιμαζόταν από την αίρεση της εικονομαχίας.
Ο Βάρβαρος βρέθηκε να είναι μέλος αραβικής πειρατικής συμμορίας, με την οποία έφτασε στην Ακαρνανία σφάζοντας, λεηλατώντας και ερημώνοντας σχεδόν όλη την περιοχή του Ξηρόμερου.
Η συμμορία αυτή απειλούσε ακόμα και το Βυζάντιο. Κατόρθωσε όμως να περάσει από την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Σικελία, την Κρήτη και να φτάσει στην Ηπειρο. Από την Ηπειρο ήρθαν στο Ακτιο και, μέσα από τον Αμβρακικό κόλπο, έφτασε στα χωριά του Ξηρόμερου.
Η πρώτη μάχη με τους πειρατές ήταν σκληρή και αιματηρή, έγινε στο χωριό Δραγαμέστο -το σημερινό Καραϊσκάκη- Αστακού.
Οι Ακαρνάνες πολέμησαν με γενναιότητα και νίκησαν τους πειρατές, από τους οποίους σώθηκε μόνο ένας, ο Βάρβαρος, ο οποίος κρύφτηκε μέσα σε θάμνους ή, όπως η παράδοση λέει, μέσα σε ένα αμπέλι.
Για αρκετά χρόνια ζούσε σε μέρη δύσβατα, μακριά από ανθρώπους, σχεδόν σαν αγρίμι, η τροφή του ήταν καρποί και ρίζες δέντρων, νερό έπινε από τις ιαματικές πηγές των Ακαρνανικών ορέων, που ήταν κοντά στο χωριό Τρύφου Ξηρομέρου.
Ο πειρατής Βάρβαρος έγινε ο φόβος και ο τρόμος στα γύρω χωριών, οι κάτοικοι προσπάθησαν πολλές φορές να τον συλλάβουν, όμως δεν τα κατάφεραν.
Κάποια μέρα, ο Βάρβαρος είδε από μακριά τον παπά του χωριού να μπαίνει στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Τρύφου, ο οποίος βρίσκεται δυτικά της Αμφιλοχίας, και, χωρίς να χάσει καιρό, προχώρησε με άγριες διαθέσεις προς τον π. Ιωάννη. Βρέθηκε όμως μπροστά σ' ένα μεγάλο θαύμα.
Δύο νέοι άντρες που κρατούσαν τον π. Ιωάννη έλαμπαν περισσότερο από τον ήλιο. «Ο Βάρβαρος θυμήθηκε όλη του τη ζωή, το αμαρτωλό παρελθόν του, κλαίει λες και είναι μικρό παιδί» μας λέει στο κήρυγμά του ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς.
Ο Βάρβαρος, έντρομος από το θαύμα αυτό, συγκινήθηκε, ο νους του φωτίστηκε και τα άγρια ένστικτά του υποχώρησαν.
Αναγεννήθηκε και αμέσως δέχτηκε το μυστήριο του βαπτίσματος. Στη συνέχεια, εκάρη μοναχός και ζούσε με νηστεία και προσευχή, ενώ για σπίτι του είχε ένα σπήλαιο. Πολλοί χωριανοί, ύστερα από το θαύμα αυτό, του είπαν να πάει να μείνει στο χωριό.
Ομως ο Βάρβαρος παρέμεινε στο σπήλαιο κάνοντας ασκητική ζωή.
Εζησε αλυσοδεμένος σε όλη του τη ζωή, στερούμενος τα πάντα και επί 18 ολόκληρα χρόνια σερνόταν στο χώμα. «Η άλυσις είναι ο χρυσός στολισμός μου, με αυτήν έδεσα τη σάρκα και την υπέταξα στο πνεύμα» έλεγε, τιμωρώντας έτσι τον εαυτό του.
Οταν κυνηγοί τον πέρασαν για άγριο ζώο και τον τραυμάτισαν θανάσιμα
Κάποιο απόγευμα βρέθηκαν κοντά στη σπηλιά κυνηγοί που ήρθαν από τη Νικόπολη, τη σημερινή Πρέβεζα, για κυνήγι, οι οποίοι δεν γνώριζαν την ύπαρξη του ανθρώπου στη σπηλιά.
Ο Βάρβαρος εκείνη τη στιγμή βγήκε για τροφή και μέσα στην πυκνή βλάστηση οι κυνηγοί αντελήφθησαν κάποιο θήραμα και άθελά τους το τραυμάτισαν θανάσιμα.
Ο Βάρβαρος με δυσκολία έλεγε τα τελευταία λόγια του. Συντετριμμένοι οι κυνηγοί παρακολουθούσαν τις τελευταίες στιγμές του. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θέλησε να τον ελευθερώσει από τη σκληρή και επίπονη δοκιμασία όλων των χρόνων.
Οταν ο θάνατος του ασκητή έγινε γνωστός στα γύρω χωριά και μοναστήρια, οι μοναχοί πήγαν εκεί, ετοίμασαν το λείψανο και με τιμές το ενταφίασαν στις 23 Ιουνίου, οπότε και η Εκκλησία μας τιμά κάθε χρόνο τη μνήμη του. Από τον τάφο ανέβλυσε μύρο, γι' αυτό ονομάστηκε και μυροβλύτης. 
Δίπλα στον τάφο του Αγίου υπάρχουν ιαματικά λουτρά, το δε νερό που βγαίνει οι κάτοικοι το ονόμασαν αγιονέρι. Τα ιερά λείψανα του αγίου έμειναν στον Τρύφο περίπου 700 χρόνια.
Το 1571, ένας Βενετός αξιωματικός ονόματι Σκλαβούνος, αφού προσκύνησε στον τάφο του αγίου και ήπιε από το αγιονέρι, θεραπεύτηκε από την αρρώστια του. Ετσι, θέλοντας να τιμήσει τον Αγιο Βάρβαρο, πήρε τα λείψανά του στην Ιταλία, στο χωριό San Barbaro. Υστερα από πολλά χρόνια, τα άγια λείψανά του βρέθηκαν στην πόλη Vodnjan της Κροατίας και στις 9 Ιουνίου 2013 απότμημα της Αγίας Κάρας του Αγίου Βαρβάρου δόθηκε στον Ιερό Ναό του αγίου στο χωριό Ποταμός της Κέρκυρας, προεξάρχοντος του σεβασμιότατου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου στις ιερές ακολουθίες που πραγματοποιήθηκαν στο νησί.
Η παράδοση λέει ότι η αλυσίδα που έφερε στο σώμα του για άσκηση ο άγιος το 1688, όταν οι Τούρκοι κυριάρχησαν στην περιοχή, χάθηκε. Επίσης, το 1776 επισκέπτεται και προσκυνά τον τάφο του Αγίου Βαρβάρου ο Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ήπιε από το αγιονέρι, που θεραπεύει τα πάθη των ψυχών και των σωμάτων.
Κάθε χρόνο η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας διοργανώνει στον χώρο του μοναστηριού λατρευτικές εκδηλώσεις τιμώντας τη μνήμη του Αγίου Βαρβάρου.

Face control με τους ήρωες του 1821


Νεκρικές μάσκες με τις μορφές των αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης (όπως του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Ιωάννη Κωλέττη, του Νικηταρά και του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη) παρουσιάζονται πρώτη στην Θεσσαλονίκη σε έκθεση μαζί με μοναδικά χαρακτικά έργα που φιλοτέχνησαν Ευρωπαίοι φιλέλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι βρέθηκαν ακόμη και σε πεδία μαχών
«Αμα ηκούσθη η θανατηφόρος αποπληξία του αοιδίμου Θ. Κολοκοτρώνη, η Α.Μ. αλλεπαλλήλως απέστειλε διαγγελείς προς πληροφορίαν της καταστάσεώς του.... Η λύπη και τα δάκρυα ήσαν το φαινόμενον όλης της πόλεως κατά την 4ην Φεβρουαρίου (1843), καθ' ην ελήφθη η προτομή του νεκρού διά γύψου και ειργάσθησαν διά την εικόνα του τρεις ζωγράφοι». Με αυτόν τον τρόπο περιγράφει ο ιστορικός της εποχής τον θάνατο του θρυλικού Γέρου του Μοριά και την κατασκευή της νεκρικής μάσκας του, αλλά και των πορτρέτων του - την τέχνη που είναι το αντικείμενο της πρωτότυπης και εντυπωσιακής έκθεσης η οποία «τρέχει» έως τις 26 Ιουνίου στο Κέντρο Ιστορίας της Θεσσαλονίκης.
Νεκρικές μάσκες ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 παρουσιάζονται πρώτη φορά στην πόλη, στην έκθεση «Προσωπογραφίες Αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης», μαζί με μοναδικά χαρακτικά έργα, στα οποία απεικονίζονται οι μορφές σπουδαίων αγωνιστών. Τα φιλοτέχνησαν Ευρωπαίοι φιλέλληνες καλλιτέχνες που βρέθηκαν ακόμη και σε πεδία μαχών, πολεμώντας στο πλευρό των Ελλήνων. Τις εντυπώσεις κλέβουν τα νεκρικά προσωπεία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη, του Ιωάννη Κωλέττη, του Νικηταρά και του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.
«Εκείνη την εποχή, όταν πέθαινε κάποιος σπουδαίος αγωνιστής, οι καλλιτέχνες συνήθιζαν να αποτυπώνουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δημιουργώντας εκμαγεία, αρχικά από γύψο και κατόπιν από χαλκό, για να έχουν μεγαλύτερη αντοχή στον χρόνο και για να μην καταστρέφονται» εξηγεί ο Αντώνης Σατραζάνης, προϊστάμενος του Κέντρου Ιστορίας Θεσσαλονίκης. Ετσι δημιουργήθηκαν τα νεκρικά εκμαγεία ηρώων του 1821, που αποδίδουν πιστά τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους. Το ορειχάλκινο προσωπείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη έχει ανοιχτά τα μάτια και διαφέρει από ένα άλλο, στο οποίο τα μάτια του αρχιστράτηγου είναι κλειστά. Εκτιμάται ότι υπήρξε παρέμβαση του καλλιτέχνη που επιμελήθηκε την αντιγραφή του γύψινου προσωπείου, το οποίο είχε κλειστά μάτια.
Ο Νικηταράς
Εντυπωσιακό είναι το προσωπείο του οπλαρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης Νικήτα Σταματελόπουλου ή Νικηταρά, όπως καθιερώθηκε να τον αποκαλούν. Πέθανε στον Πειραιά στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 και έμεινε στην Ιστορία ως ένας από τους αγνότερους και πιο ανιδιοτελείς αγωνιστές. Στη νεκρική μάσκα του διακρίνεται οίδημα στο δεξί μάτι. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει την πληροφορία ότι απεβίωσε σχεδόν τυφλός και φτωχός, η οποία υπάρχει σε όλες τις βιογραφικές αναφορές του. Πριν από τη συντήρηση του εκμαγείου, το 1990, τμήμα της βάσης έλειπε στο ύψος της δεξιάς παρειάς και ήταν ραγισμένη αντίστοιχα στο ύψος της αριστερής. Επίσης, ο γύψος του εκμαγείου ήταν κατάστικτος από φαιόχρωμες κηλίδες.
Στο νεκρικό εκμαγείο του Ιωάννη Μακρυγιάννη, ενός από τους πιο γνωστούς αγωνιστές της Επανάστασης, αναφέρεται και ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης. Στις «Δοκιμές» -και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Ενας Ελληνας. Ο Μακρυγιάννης»- κάνει την εξής μνεία σχετικά με το νεκρικό προσωπείο που είδε να εκτίθεται στο μουσείο, όταν αυτό συστεγαζόταν στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο: «Δεν είναι πολλά χρόνια, ψάχνοντας στο Εθνολογικό Μουσείο να βρω ενθύμια του Μακρυγιάννη, είδα το γύψινο αποτύπωμα του νεκρού κεφαλιού του. Ηταν σαν ένα μαραγκιασμένο μήλο ή πετράδι της ακρογιαλιάς, βαθιά γλειμμένο από το ακαταπόνητο κύμα, λίγο μεγαλύτερο από μία γροθιά. Αυτό το ταλαίπωρο πράγμα ήταν ό,τι είχε απομείνει, την ώρα του θανάτου, από την ωραία και την ευγενικιά μορφή του μεγαλόψυχου άντρα...»
Ο Χέντρι Ποστ στο βιβλίο του «A visit to Greece and Constantinople in the year 1827-1828» γράφει για την ηγετική μορφή του Αγώνα του 1821 Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη: «Ηταν ένας άνδρας επιβλητικός, με καλή εμφάνιση, γύρω στα 60, μεγαλόσωμος και παχύς, με όψη που έδειχνε νοημοσύνη και αγαθότητα και μια ειδική έκφραση εξαιτίας του μουστακιού, που έσμιγε με τις φαβορίτες». Την περιγραφή έρχεται να επιβεβαιώσει η νεκρική μάσκα του ήρωα. Αποδίδονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου του πιστά και ταιριάζουν με όσα αναφέρει για τον αγωνιστή ο Ποστ. Στην έκθεση περιλαμβάνεται και το προσωπείο του Ιωάννη Κωλέττη, του πρώτου συνταγματικά Ελληνα πρωθυπουργού, που κυβέρνησε από τον Αύγουστο του 1844 ως τον Αύγουστο του 1847.
Τα χαρακτικά και τα γεγονότα της Επανάστασης
Εκτός από τις νεκρικές μάσκες, στην έκθεση παρουσιάζονται περισσότερα από 120 χαρακτικά με τις μορφές ηρώων του 1821. Τα έργα δημιούργησαν ο Δανός σχεδιαστής Ανταμ Φρίντελ, ο Ιταλός Τζοβάνι Μπότζι και ο Βαυαρός Καρλ Κράζεϊσεν. «Οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες γνώριζαν τους Ελληνες ήρωες, βρέθηκαν μαζί τους σε πεδία μαχών, βίωσαν την καθημερινότητά τους. Κατάφεραν έτσι να αποδώσουν στα έργα τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα χαρακτηριστικά τους» σημειώνει ο προϊστάμενος του ΚΙΘ. Συμπληρώνει ότι τα έργα του Καρλ Κράζεϊσεν κατέληξαν στην Ελλάδα έπειτα από μεσολάβηση του Νικόλαου Γύζη. «Ο Ελληνας ζωγράφος», διευκρινίζει, «όταν ζούσε στη Γερμανία, γνώρισε την κόρη του Καρλ Κράζεϊσεν. Με παροτρύνσεις που της έκανε την έπεισε τα έργα του πατέρα της να καταλήξουν στην Ελλάδα. Ετσι αγοράστηκαν από την τότε Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών». Η έκθεση περιλαμβάνει ακόμη χαρακτικά με γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης. Οι επισκέπτες μπορούν να δουν έργα όπου αποτυπώνονται η Σφαγή της Χίου, η Ναυμαχία του Ναυαρίνου και η Πολιορκία του Μεσολογγίου. Η έκθεση, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 08.00 ως τις 14.00 και από τις 18.00 ως τις 21.00, με ελεύθερη είσοδο.
Πώς φτιάχνονταν τα νεκρικά εκμαγεία
Τα νεκρικά εκμαγεία γίνονταν από κερί, γύψο, πηλό ή μέταλλο και κατασκευάζονταν από καλούπι που πλάστηκε επί του προσώπου του νεκρού. Για να γίνει το καλούπι, αρχικά άλειφαν το πρόσωπο με μια λιπαντική ουσία. Κατόπιν άπλωναν επάνω επάλληλα λεπτά στρώματα κεριού ή γύψου. Πολύ λεπτές κλωστές ή γάζες ενδιάμεσα διασφάλιζαν την αντοχή του καλουπιού. Στη μάσκα που προέκυπτε από το καλούπι γίνονταν, εάν ήταν απαραίτητο, αισθητικές επεμβάσεις για να αποδοθεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η φυσιογνωμία του προσώπου.

Το ετήσιο μνημόσυνο του Γέροντα Γεωργίου Γρηγοριάτη στο Άγιο Όρος

  
Προσκεκλημένος από τον Καθηγούμενο Αρχιμ. Χριστοφόρο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους  μετέβη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικόλαος στην Ιερά Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους στις 5 και 6 Ιουνίου, όπου ετέλεσε το ετήσιο Μνημόσυνο του αειμνήστου Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Αρχιμανδρίτου π. Γεωργίου Καψάνη.

Στην Ιερά Παννυχίδα που τελέσθηκε την Παρασκευή το απόγευμα προεξήρχε ο Μητροπολίτης μας Νικόλαος, συμμετείχε ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού  Αθανάσιος και οι Καθηγούμενοι των Μονών Βατοπαιδίου π. Εφραίμ, Ιβήρων π. Ναθαναήλ μετά του Προηγουμένου Αρχιμ. Βασιλείου, Εσφιγμένου π. Βαρθολομαίος, Αγίου Διονυσίου π. Πέτρος και Αγίου Διονυσίου Ολύμπου π. Μάξιμος καθώς επίσης Αντιπρόσωποι όλων των Ιερών Μονών, Μοναχοί από τις Σκήτες και τα Ασκητήρια και πολλοί προσκυνητές μεταξύ των οποίων και ο τ. Υπουργός  Ιωαννίδης. Μετά την Ιερά Παννυχίδα, όπου έλαβαν μέρος περίπου 50 Ιερομόναχοι μετέβησαν όλοι εις τον τάφο του Γέροντος όπου οι Μητροπολίτες Νικόλαος και Αθανάσιος ετέλεσαν Τρισάγιο και έψαλλαν όλοι μαζί το «Αιωνία η μνήμη». Στη συνέχεια ακολούθησε Τράπεζα στην οποία μίλησε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Αρχιμανδρίτης π. Πέτρος και ο Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων Αρχιμανδρίτης π. Βασίλειος Γοντικάκης, οι οποίοι ανεφέρθησαν στην προσωπικότητα του αειμνήστου π. Γεωργίου.
Το πρωί ώρα 4 με 9 τελέσθηκε στο Καθολικό της Μονής Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαο στην οποία συμμετείχαν Ηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Διάκονοι και έψαλλαν δύο Βυζαντινοί χοροί με πρωτοψάλτη τον Ιερομόναχο Αντύπα. Μετά τη Θεία Λειτουργία παρετέθη Τράπεζα στην οποία μίλησε ο ΣεβασμιώτατοςΝικόλαος αναφερθείς στη ζωή, στην πνευματική αξία και στην εκκλησιαστική προσφορά του μακαριστού Γέροντος π. Γεωργίου.
Ο άγιος Καθηγούμενος π. Χριστοφόρος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο για την τιμή της παρουσίας του εις το ετήσιο Μνημόσυνο του Γέροντος και μαζί με τους Μοναχούς της Μονής τον προέπεμψε στο λιμανάκι της Μονής, όπου με πλοιάριο ο Σεβασμιώτατος μετέβη στην Ουρανούπολη και από εκεί στη Λαμία.
Στο Άγιον Όρος κατά τη σύντομη προσκυνηματική επίσκεψη του ο Σεβασμιώτατος είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με πολλούς Καθηγουμένους και πολλούς Μοναχούς με τους οποίους συζήτησε πνευματικά και εκκλησιαστικά θέματα και ωφελήθηκε πνευματικά από την αγάπη τους και από την κατάθεση των απόψεών τους για διάφορα επίκαιρα θέματα.
Το Άγιον Όρος για κάθε Χριστιανό, κυρίως όμως για κάθε Επίσκοπο είναι πνευματικό αναβαπτιστήριο.  




















ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
Εἰς τόν ἀείμνηστον Ἀρχιμανδρίτην π. Γεώργιον Γρηγο­ριά­την Καθη­γού­μενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους ἐκφωνηθείς ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου εἰς τό ἐτήσιον μνημόσυνον αὐτοῦ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ὁσίου Γρηγορίου τό Σάββατον 6ης Ἰουνίου 2015. 
Τό ἐτήσιον μνημόσυνον τοῦ πολυσεβάστου Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου μακαριστοῦ π. Γεωργίου συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς τούς τιμῶντας καί ἀγαπῶ­ντας τήν μνήμην του, διά νά καταθέσωμεν τήν τιμήν τῆς καρδίας μας πρός τό σεπτόν πρόσωπόν του, νά προσευχηθῶμεν κατά τά διατεταγμένα τῆς Ἁγιορειτικῆς λειτουργικῆς τάξεως διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του καί ἐν τῇ ἀναμνήσει τῆς ζωῆς καί τῶν λόγων του νά ἐνισχυθῶμεν εἰς τόν καθημερινόν ἀγῶνα τῆς ἐνθέου ζωῆς.
Ἰδού μετά τήν τέλεσιν τῆς Παραδεισίου Θείας καί ἀναι­μά­κτου Μυσταγωγίας μετέβημεν ἀπό Τραπέζης εἰς Τρά­πεζαν. Ἀπό τήν Ἁγίαν Τράπεζαν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἦτο ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος, εἰς τήν τράπεζαν τῶν ἐπιγείων ἀγαθῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας κατά τό Ἁγιογραφικόν λόγιον «Αἰνέσωμεν δή ἄνδρας ἐνδόξους καί τούς πατέρας ἡμῶν»(Σοφία Σειράχ 44, 1) ἱερουργοῦντες τόν λόγον σεπτῇ πα­ρα­κλήσει τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου Ἀρχι­μανδρί­­του π. Χριστοφόρου θά φιλοτεχνήσωμεν ἀδεξίως μέν, ἀλλ ἐγκαρ­δίως τήν λάμπουσαν Θείας Χάριτος προσωπικότητα τοῦ μνη­μονευμένου καί μακαριζομένου ἀειμνήστου Γέροντος ἐν εὐλαβείᾳ ὑπείκοντες εἰς τήν Ἀποστολικήν ἐντολήν: «Μνη­μονεύε­τε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀνα­θεω­ροῦ­ντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν» (Ἑβρ. 13, 7).
Ἔχομεν τήν αἴσθησιν σήμερον, ὅτι ὁ μακαριστός Γέρων εἶναι μεθ΄ ἡμῶν ὡσεί παρών, ὄχι μόνον διότι τοῦτο διακηρύττει ἡ πίστις τῆς Ἐκκλησίας μας: «Οἱ γάρ δίκαιοι ζῶσι καί τεθνηκότες», ἀλλά καί διότι ἡ τεσσαρακονταετής διακονία του ἐν τῇ Μονῇ κατέ­λειπε ζωηρά τά ἴχνη τῆς ἁγίας διαβάσεώς του, ὥστε τό ὄνομα του νά ταυτισθῆ ἀπόλυτα μέ τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ὁσίου Γρη­γορίου.
Εὐχαριστοῦμεν τόν Κύριον καί τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον, τήν ἔφορον τοῦ Ἁγιωνύμου τούτου πνευματικοῦ λειμῶνος, διά τό δῶρον τῆς παρουσίας τοῦ εἰρημένου Καθηγουμένου εἰς τόν κόσμον κατά τήν πολυπράγμονα καί πολυτάραχον ταύτην ἐπο­χήν, εἰς τήν ὁποίαν ἐστάθη ὡς ἰσχυρός λιμενοβραχίων ἀνα­κό­πτων μέ τόν εὔχυμον καί πειστικόν λόγον του τήν μανίαν τῶν κυ­μάτων τῆς ἀσεβείας καί ὡς λιμήν γαλήνιος ἀναπαύων ναυαγισμέ­νας καί ταλαιπωρημένας ψυχάς.
Ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης ὑπῆρξε μία σπανία καί ἀνε­πανάληπτη Ἐκκλησιαστική καί Μοναστική προσω­πικό­της διά τήν ὁποίαν θά καυχᾶται τό Ἅγιον Ὄρος ἐσαεί.
Ἄς ἴδωμεν ἐν συντομία σημαντικά τινά σημεῖα τῆς ζωῆς του, τά ὁποῖα διεμόρφωσαν καί ἐσμίλευσαν τήν προσωπικότητά του καί ἄς ἐνσκύψωμεν ἐν εὐλαβείᾳ εἰς τόν πλοῦτον τῶν χαρισμά­των μέ τά ὁποῖα τόν ἐπροίκισεν ὁ Θεός.
Ὁ π. Γεώργιος εἶχε τήν εὐλογίαν νά ἀνατραφεῖ εἰς ἕν χρι­στι­ανικόν περιβάλλον. Οἱ γονεῖς του νησιῶτες ἐκ καταγωγῆς, ὁ μέν πατέρας ἐκ Κυθήρων, ἡ δέ μητέρα ἐκ Νάξου, τοῦ ἐνεστά­λα­ξαν τήν νησιωτικήν εὐλάβειαν καί εὐγένειαν. Ἔχων ἔφεσιν πρός τά ἱερά γράμματα μετά τάς ἐγκυκλίους σπουδάς ἐφοίτησεν εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν Ἀθηνῶν καί ἀργότερα παρηκολούθησε μαθή­ματα ποιμαντικῆς εἰς τήν Ἀμερικήν καί Ἀγγλίαν. Ἐπιστρέψας ὑπηρέτησεν ὡς Βοηθός εἰς τήν ἕδραν τῆς Ποιμαντικῆς καί τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου ὑπό τήν ἐπιστημονικήν καθοδήγησιν τοῦ Καθηγητοῦ Κων/νου Μουρατίδου. Τό ἔτος 1972 ἀνταποκρινόμενος εἰς τήν ἔκκλησιν πρός τούς θεολόγους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ εἰσῆλθε εἰς τάς τάξεις τοῦ ἀγάμου Κλήρου καρείς Μοναχός εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Πεντέλης καί χειροτονηθείς Διάκονος ὑπό τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου πρός μεγάλην ἱκανο­ποίη­σιν Καθηγητῶν, Φοιτητῶν καί πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνθρώ­πων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Εἰς σύντομον χρόνον ἐχειροτονήθη πρεσβύ­τερος καί ἔστησε τό πνευματικόν του ὁρμητήριον εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Πεντέλης, ἡ ὁποία κατά τό σύντομον χρονικόν διάστη­μα τῆς παραμονῆς του ἐγνώρισε ἡμέρας πνευματικῆς ἀνα­λαμπῆς.
Γνωρισθείς καί συνδεθείς μετά τοῦ μακαριστοῦ Μητρο­πολί­του Χαλκίδος κυροῦ Νικολάου Σελέντη ἠκολούθησεν αὐτόν εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Χαλκίδος μέ τήν εὐάριθμον ἐκλεκτήν Ἀδελφότητα τῶν πρώτων Μοναχῶν του και ἐγκατεστάθη ὡς Ἡγούμενος εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀρμᾶ, ἡ ὁποία ἐπί τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ἐγνώρισε μεγάλην πνευματικήν ἀκμήν καί κατέστη πνευματικός φάρος διά τήν νῆσον Εὔβοιαν. Δυστυχῶς ὁ χρόνος τῆς πνευματικῆς ὡραιότητος κατά παρα­χώ­ρη­σιν Θεοῦ ἦτο συντετμημένος. Ἐνσκυψάσης τῆς Ἐκ­κλησια­στι­κῆς καταιγίδος τοῦ 1974 μέ τήν ἄδικον ἔκπτωσιν τῶν 12 Μητροπολιτῶν μεταξύ τῶν ὁποίων ἦτο καί ὁ Χαλκίδος Νικό­λαος, ὁ ἀσυμβίβαστος εἰς τά θέματα τῶν Ἱερῶν Κανόνων Καθη­γού­μενος Γεώργιος, ἔλαβε τήν εὐχήν τοῦ Νικολάου, ἐγκατέ­λει­ψε ὅλην τήν πνευματικήν ἐργασίαν τῆς Μονῆς του καί ἐπορεύθη μετά τῆς ἐπταμελοῦς Ἀδελφότητός του εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, πα­ρα­δο­θείς εἰς τήν ἀγκάλην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.
Ἔχει ἰδιαιτέραν ἀξίαν μία ἐπιστολή τήν ὁποίαν ἀπέστειλε ὁ π. Γεώργιος ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος εἰς τόν ἀσθενοῦντα Μητροπολίτην Νικόλαον, ἡ ὁποία εἶναι δηλωτική τῆς πνευματικῆς σχέσεως καί τοῦ ἱεροῦ συνδέσμου τῶν δύο ἀνδρῶν:
 «Ἐπληροφορήθημεν τά τῆς ἐγχειρήσεως καί ἐλυπήθημεν διότι δέν εἴμεθα πλησίον σας νά συμμερισθῶμεν τήν δοκιμασίαν σας. Σᾶς ἔχομεν συνεχῶς εἰς τήν σκέψιν μας καί εἰς τάς ἀναξίους προσευχάς μας τελοῦντες εἰδικάς θείας λειτουργίας καί παρακλήσεις ὅπως ἐπίσης καί πολλοί ἄλλοι ἁγιορεῖται πού σᾶς ἀγαποῦν καί σᾶς περιμένουν νά ἐπισκεφθῆτε τό Ἅγιον Ὄρος.
Τόν ὀλίγον χρόνον πού συνεργάσθημεν ἐζήσαμεν μέ ἔντασιν τήν ἁγίαν ἀγάπην σας, τήν Χριστομίμητον ταπείνωσίν σας, τό κλῖμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας πού ἀκτινοβολούσατε καί ὅλας τάς ἄλλας ἀρετάς σας πού ὠφέλησαν πολύ τάς ψυχάς μας καί μᾶς συνέδεσαν μαζί Σας μέ ἕνα ἄρρηκτον καί ἅγιον δεσμόν.
Δι΄ αὐτό καί τήν δοκιμασίαν σας τήν αἰσθανόμεθα καί ὡς ἰδικήν μας δοκιμασίαν. Αἰσθανόμεθα τοπικῶς μόνον χωρισμένοι. Εἰς τήν καρδίαν μας εἶστε πάντα ὁ Ἐπίσκοπος καί Πατήρ μας.
Δι΄ αὐτό καί τολμῶμεν τώρα πού διά τῆς δοκιμασίας σας ἐξαγνίζεσθε ἔτι περισσότερον καί προσεγγίζετε τό ἀπρόσιτον Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος νά παρακαλέσωμεν νά ἐνθυμεῖσθε καί ἐμέ». (Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου, Ὁ Χαλκίδος Νικόλαος, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, Λαμία 2011, Β΄ ἔκδοσις βελτιωμένη, σελ. 205)
Ἐν τῷ μεταξύ μετά ἕν ἑξάμηνον ὁ Νικόλαος προσβληθείς ἀπό τήν ἐπάρατον «εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶν μετετέθη….»(Σοφία Σολομῶντος 4, 10) εἰς τήν οὐράνιον πατρίδα, ὁ δέ π. Γεώργιος ὁμοφώνως ἐξελέγη ἀπό τήν Ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου Καθη­γού­με­νος, τοῦ Καθηγουμένου Διονυσίου παραιτηθέντος ὑπέρ αὐτοῦ.
Ἐάν ἡ Ἱερά Μονή Πεντέλης καί τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἀρμᾶ Χαλκίδος προσεφέρθησαν διά τόν Γέροντα ὡς τόποι ποιμαντικῆς δραστηριότητος καί πνευματικῆς προσφορᾶς, ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου ὑπῆρξε δι΄ αὐτόν καί τούς μοναχούς ἐργαστήριον ἁγιότητος, σκάμμα πνευματικῶν ἀγώνων, γυμναστήριον ψυχῶν διά τήν ἀπόθεσιν τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί διά τήν ἔνδυσιν τοῦ καινοῦ, τοῦ ἐναρέτου, τοῦ τελείου «καθ΄ ὁμοίωσιν Χριστοῦ». Ἡ πνευματική ποιότητα τῆς Ἀδελφότητός του, ἡ ὁποία φυσικῶς κατηυθύνετο ἀπό τήν κεφαλήν, δηλαδή τόν ἴδιον τόν Γέροντα, τόν διδάσκοντα καί ποιοῦντα, ἡ μόρφωσίς του καί ἡ χριστομίμητος συμπεριφορά του προσείλκυσε πλῆθος πολύ τῶν ἐκζητούντων τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, οἱ ὁποῖοι προσέφευγον εἰς τήν ἀγάπην του, ἀνεκουφίζοντο καί ψυχικῶς ἐθεραπεύοντο, διότι, ὅπως λέγει ὁ Ὅσιος Φιλήμων: «Ἡ ἀγάπη ποιεῖ τήν ψυχήν ἄνοσον». Ὁ ἅγιος Γέρων ἀδιακρίτως προσέφερεν ἀγάπην καί πάντας ὁδηγοῦσε εἰς τόν Χριστόν «τό μέγα μάλαγμα τό σφῖγγον πάντα τά μέλη καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν»(Ματθ. 4, 23). Ἡ ἀγάπη του προσεφέρετο πρός πάντας. Δηλαδή ὁ Θεός προσεφέρετο, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Μάξιμος: «Ὁ κτησάμενος τήν ἀγάπην αὐτόν τόν Θεόν ἐκτή­σατο». Ἀπό τήν ἀγαπῶσαν καρδίαν του ἐξεδηλοῦτο ἡ ἁγιότης του, «Ὅτε φθάσομεν τήν ἀγάπην, ἐφθάσαμεν εἰς τόν Θεόν» (Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, Λόγος 72). 
Μέ τήν παρουσίαν του εἶχε προστεθεῖ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν μία ἀκόμη ἀποστολή, τήν ὁποίαν ἐπιμελῶς διηκόνησε καί ἀκόμα μετά ἀπό αὐτόν διακονεῖ, τήν προσφοράν ἀγάπης πρός τούς βεβαρη­μέ­νους ἀδελφούς. Ὁ Ἅγιος Δωρόθεος Γάζης λέγει, ὅτι «ἕκαστος θέλων σωθῆναι χρείαν ἔχει οὐ μόνον μή ποιῆσαι τό κακόν, ἀλλά καί τό ἀγαθόν ἐργάσασθαι (Διδαχή 12, 133). Ἐμπνεόμενος ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν ἐχειραγώγει τούς πιστούς εἰς τήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Μόνον μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα ὁ ἄνθρωπος ἀνακαινίζεται, ἐξαγνίζεται, ἁγιάζεται καί ὁδηγεῖται εἰς τήν τελειότητα. Ὁ Μέγας Ἀντώνιος κάνει λόγον διά τό «Πνεῦμα μεταστροφῆς», τό ὁποῖον ἔρχεται εἰς βοήθειαν ὅσων πορεύονται αὐτόν τόν δρόμον. Προπορεύεται, ὅσων μάχονται, διά νά ἐλαφρύνει τόν ἀγῶνα τους καί γλυκαίνει τό ἔργον τῆς μεταστροφῆς τους.
Συνεβούλευε νά ἀγωνιζόμεθα κατά τῶν παθῶν διά νά ἔλθουν οἱ ἀρετές . Ἐάν συγχρόνως ἐφαρμόζωμεν ἀρετάς καί πάθη, ἡ ψυχή ζεῖ ἐν τρικυμίᾳ καί ταραχῇ, διότι κατά τόν ἅγιον Εἰρηναῖον «ἐξωθεῖται το ἕτερον ὑπό τοῦ ἑτέρου καί παρόντος τοῦ ἑτέρου ἀνήρηται τό ἕτερον»(Ἁγίου Εἰρηναίου κατά αἰρέσεων 5, 12 1). Χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ ποιμαντικοῦ λόγου του ἦταν ἡ θεολογική καί Ἐκκλησιολογική θεώρησις ὅλων τῶν ζητημάτων πίστεως καί ἠθικῆς καί ἡ βιωματική ἐμβάθυνσις εἰς τήν ἁγιορειτικήν παράδοσιν, τήν ὁποίαν ἐκράτησεν καί ἐτήρησεν ἀκεραίαν. Ὁσάκις ὡμίλει ἐνεστάλαζε τήν γλυκύτητα τῆς θεολογίας εἰς τάς ψυχάς, ἡ ὁποία εἶχεν πάντοτε ἀρχήν καί τέλος τήν Θείαν Εὐχαριστίαν. (βλέπε: Ἡ ζωή μας μέσα εἰς τήν ἑβδομάδα: «θέματα Ἐκκλησιολογίας καί Ποιμαντικῆς» β΄ ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἁγίου Ὄρους σ. 42).
Ἀρχέτυπο τῶν σχέσεων του μέ τούς Μοναχούς καί τά ἄλλα πνευματικά του παιδιά ἀποτελοῦσαν οἱ ἀντίστοιχες σχέσεις τοῦ οὐρανίου πατρός καί τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι τέκνα ἀπό υἱοθεσίαν τοῦ Πατρός «ἐξ οὗ πᾶσα πατριὰ ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς ὀνο­μά­ζε­ται»(Ἐφεσ. 3, 14-15). Κύριον καθῆκον του ἐθεώρει νά γεννᾶ πνευματικῶς τά παιδιά του μέ τήν «ἄνωθεν γέννησιν» καί νά βοηθεῖ νά αὐξηθοῦν, ἕως ὅτου φθάσουν τό μέτρον τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος ἐν Χριστῷ ὡς ὁ θεῖος Παῦλος λέγει: «τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, μέχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν»(Γαλ. 4, 19).
Ἦτο πρᾶος, γλυκύς καί ἀόργητος. Παρ΄ ὅλα αὐτά εἶχε τόν «σώ­φρονα θυμόν» εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, ὅταν παρεβιά­ζο­ντο οἱ Ἱεροί Κανόνες καί παρεμορφώνετο ἡ Πατερική παρά­δο­σις. Τότε παραμέριζε τήν πραότητα καί ἀνελάμβανε ἀγῶνα «τόνον πρός τήν τῶν καλῶν ἔντασιν ποιῶν» (Μ. Βασιλείου Ὁμιλία 10 κατά ὀργιζομένων). Μνημεῖα Ὀρθοδόξου Θεολογίας εἶναι τά κείμενά του, τά ὁποῖα κατά καιρούς ἐξαπέλυε πρός τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό Μοναχικόν κελλίον του, ὁσάκις ἠπειλεῖτο ἡ ἀκρίβεια τῆς πίστεως καί ἐκινδύνευε ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας. Ἤλεγχε μέ ἀγάπην, συνεβούλευε μέ ταπείνωσιν, παρενέβαινε μέ εὐγέ­νειαν, πάντοτε οἰκοδομοῦσε.
Εἶχε φόβον Θεοῦ. Ἐξ αὐτοῦ προείρχετο ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς του καί ἡ πνευματική μακαριότης του κατά τόν ψαλμῳδόν: «Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον, ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα»(Ψ. 111, 1). Τόν φόβον τοῦ Θεοῦ εἶχε θέσει ὡς ἀρχήν τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. «Ὁ φοβούμενος τόν Θεόν δαιμόνων ὁρμάς οὐ φοβεῖται, οὐδέ τάς ἀσθενεῖς ἐφόδους αὐτῶν, ἀλλ΄ οὐδέ ἀνθρώπων πονηράς ἀπειλάς»(Ἁγ. Συμεών ὁ Θεο­λό­γος, Κεφάλαια διάφορα, 1, 68). Παρ΄ ὅτι ἦτο φύσει εὐγενής, συγκαταβατικός καί ὑποχωρητικός, δέν ἐδειλίασε εἰς τάς ποικίλας ἐπιθέσεις δαιμόνων, ἰσχυρῶν, ψευδαδέλφων, προ­δο­τῶν, μηχανορράφων, ἀλλά πάντοτε διά τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπιζε πᾶσαν ἐπιβουλήν ἐπιτυχῶς λέγων: «Κύριος ἐμοὶ βοηθός καὶ οὐ φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι ἄνθρωπος»(Ψ. 117, 60).
Ἐπί τεσσαράκοντα καί πλέον ἔτη ὁ ἀείμνηστος Γέροντας ἐπί τῶν πνευματικῶν ἐπάλξεων ἠγωνίσθη διά τόν ἔνθεον βίον καί διά τόν ἁγιασμόν τῆς Ἀδελφότητός του καί τῶν πολυαρίθμων πνευματικῶν του τέκνων. Ἠνάλωσε τήν ζωήν του εἰς τόν πνευματικήν καθοδήγησιν ἐκτός τῆς Ἱερᾶς Ἀδελφότητος τῆς Μονῆς του καί ἄλλων Μοναστικῶν Ἀδελφοτήτων καί πλήθους πιστῶν τῶν Ἱερῶν Μετοχίων τῆς Μονῆς καί ἐπίσης τῶν προσκυνητῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀνύστακτος ἦτο καί ἡ μέριμνά του διά τήν ἐξωτερικήν Ἱεραποστολήν εἰς τήν ὁποίαν ἔταξε τόν ἤδη μακαριστόν Ἀρχιμανδρίτην π. Κοσμᾶν Γρηγοριάτην καί τόν σημερινόν Μητροπολίτην Κατάγκα κ. Μελέτιον.
Ἡ μεγάλη πνευματική του ἀξία καί ἡ ἀποδοχή του ὑπό συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας ἐντός καί ἐκτός τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὤθησαν τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρόν Χριστόδουλον νά εἰσηγηθεῖ τήν ἐγγραφήν του εἰς τόν κατάλογον τῶν ὑποψηφίων πρός Ἀρχιερατείαν διά τήν ἐν συνεχείᾳ τιμητικήν ἐκλογήν του εἰς τό ὕψιστον ἀξίωμα τῆς Ἀρχιερωσύνης. Τοῦτο πληροφορηθείς ὁ ἅγιος Γέρων ἐμήνυσε εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον, οὐδέ κἀν σκέψιν νά κάμει περί τούτου, διότι θά ἠρνεῖτο.
Ὁ χρόνος, οἱ κόποι, τῆς σαρκός ἡ φθαρτότης κατέβαλαν τάς σωματικάς δυνάμεις του, ὄχι ὅμως καί τάς πνευματικάς, τάς ὁποίας διέθετε μετά χαρᾶς εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τάς θλίψεις τῆς ἀσθενείας του «οὐκ ἔπεσεν ἀπὸ τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ»(Σοφία Σειράχ 14, 2). Διαισθανόμενος, ὅτι πλησιάζει ἡ ἀπόθεσις τοῦ σκηνώματός του (Β Πέτρου 1, 14) παρητήθη τῶν διοικητικῶν φροντίδων τῆς Μονῆς καί εἰσηγήθη τήν ἐκλογήν νέου Ἡγουμένου, τόν ὁποῖον ἡ θεόλεκτος Ἀδελφότης εὗρε εἰς τό πρόσωπον τοῦ σημερινοῦ ἀξίου Καθηγουμένου π. Χριστο­φό­ρου.
Ὁ ὑπόλοιπος χρόνος τῆς ζωῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἦτο χρόνος ἐντόνου προετοιμασίας του διά τήν ἔξοδον καί δύναται νά περιγραφεῖ μέ τά κάτωθι λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «καὶ γὰρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τὸ οἰκητήριον ἡμῶν τὸ ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες»(Β΄ Κορινθ. 5, 1-14). Διακονούμενος μέ ὑποδειγματικήν ἀφοσίωσιν ἀπό τά πνευματικά του παιδιά ἐπιδεικνύων χριστομίμητον ὑπομονήν καί καρτερίαν προητοιμάσθη διά τήν πρός Κύριον ἀποδημίαν, τήν ὁποίαν «ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν καὶ τὸ συμφέρον πᾶσιν ἀπονέμων» Θεός(Ἀπολυτίκιον τῷ Σαββάτῳ πρό τῆς Πεντηκοστῆς) ὥρισεν τό Σάββατον παραμονήν τῆς Πεντη­κο­στῆς.
Ὁ ἀξιομακάριστος καί ἀείμνηστος Καθηγούμενος τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, ὁ Θεο­δί­δα­κ­τος καί Θεοδόξαστος ἐραστής τῆς ἁγιότητος, ὁ ἐκφάντωρ τῆς οὐρανίου ζωῆς καί Μυστογράφος τῆς χάριτος μετά τῶν συνασκητῶν του Ἁγίων συνευφραίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων.
Διά τῆς «καλλοποιοῦ» καί «θείας ὁδοιπορίας» του ἐκοι­νώ­νησε τοῦ Δεσποτικοῦ πάθους καί ἐδόξασε τό Σῶμα τῆς Ἐκ­κλη­σίας.
Ἡ ἁγία του ζωή συνιστᾶ μίαν ἀνεκτίμητον πνευματικήν κληρονομίαν διά τήν Μονήν του καί διά τά πνευματικά του παιδιά. Ὅπως ὁ Μωϋσῆς, οὕτω καί ὁ μακαριστός Γέροντας κατέλειπε εἰς ἕνα ἕκαστον αὐτήν τήν πνευματικήν Διαθήκην: «Πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ ἐπιλάθῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου τοῦ μὴ φυλάξαι τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ καὶ τὰ κρίματα καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ»(Δευτ. 8 11).
Ὅσοι τόν ἐγνωρίσαμε καί τόν ἐζήσαμε καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ, ὅτι ἐγνωρίσαμεν ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ, πλήρη πνεύματος καί ἀληθείας, μέ θυσιαστικήν πατρικήν ἀγάπην διά κάθε ἄνθρωπον καί πεπυρακτωμένην καρδίαν διά τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν.
 Ἄς ἀναπαύῃ ὁ Κύριος τήν ψυχήν του ἐν τῇ ἀγήρῳ μακα­ριό­τη­τι.  
πηγή

Αμερικανοί γύρισαν την Ελλάδα με 4Χ4 και εκστασιάστηκαν: Κλαίγαμε όταν τελείωσε

Οι Αμερικανοί bloggers του «Travel the World», η Κάθριν και ο Ρόμεο Μπελαρμίνο επισκέφθηκαν την Ελλάδα.
Δεν επέλεξαν κάτι το συνηθισμένο, αλλά να γυρίσουν την κεντρική Ελλάδα κάνοντας ό,τι κάνουν συνήθως, ένα road trip προκειμένου να γνωρίσουν καλύτερα τη χώρα. Ομως στη χώρα μας προχώρησαν τη διαδρομή τους ένα βήμα παραπέρα, επιλέγοντας το off-road trip, διασχίζοντας απόκρημνες πλαγιές και στενούς χωματόδρομους με τα 4*4 οχήματα της εταιρείας Tripology Adventures.


Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη διαδρομή τους από την Αθήνα μέχρι την οροσειρά της Πίνδου ως τη «μυθολογική μητέρα όλων των road trips» και δηλώνουν εκστασιασμένοι από την επιλογή τους, ενώ αστειευόμενοι σχολιάζουν πως το πιο κομμάτι της διαδρομής που είχαν να αντιμετωπίσουν στη διαδρομή τους με τις μεγαλύτερες προκλήσεις δεν ήταν άλλο από αυτό εντός του λεκανοπεδίου, μέχρι και να βγουν στην Εθνική Οδό.

Πρώτη στάση τους οι Δελφοί, στη συνέχεια, βάδισαν με τα 4*4 στη διαδρομή του θρυλικού Ράλι Ακρόπολης, ενώ παράλληλα, σπεύδουν να σχολιάσουν πως σχεδόν σε κάθε στροφή των ελληνικών επαρχιώτικων δρόμων υπήρχαν «kandylakia» (καντηλάκια) στη μνήμη εκείνων που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο.


Οπως περιγράφουν στο blog του, κατά μέσο όρο, περνούσαν τέσσερις ώρες κάθε ημέρα πίσω από το τιμόνι, με προγραμματισμένες στάσεις σε «γραφικά χωριουδάκια», αλλά και με έκτακτες τύπου «στμάτα το αυτοκίνητο να βγάλουμε φωτογραφία». «Κατά μήκος της διαδρομής συναντήσαμε γιδοβοσκούς, μελισσοκόπους, αγελάδες να κόβουν βόλτες στους δρόμους, κατσίκια σκαρφαλωμένα στις πλαγιές και ηλικιωμένους με ρυτιδιασμένα πρόσωπα όπως αυτά που βλέπεις στα ντοκιμαντέρ του National Geographic».


Η διαδρομή τους, όπως τη διηγούνται, ήταν γεμάτη από μικρές στιγμές απλότητας και απεραντοσύνης της ομορφιάς βλέποντας «απέραντες πεδιάδες και μέρη που απλά σε κάνουν και νιώθεις μικρός, σαν μια ψείρα στο λαιμό μιας σκνίπας. Ολα φαίνονται μάταια εκεί».
Εκτός από βουνά με ατέλειωτη θέα, στη διαδρομή κέντρισαν το ενδιαφέρον των Αμερικανών ταξιδιωτών και «χωριά με ιστορία και γοητεία, αλλά και νερόμυλους».

«Κατά μήκος της διαδρομής παρατηρήσαμε και την αλλαγή των χρωμάτων στη γη». Λιγο πριν από την Ευρυτανία, έκανε την είσοδό της η πρωινή ομίχλη που έπεφτε σαν πέπλο πάνω από τα πεύκα. Η Ευρυτανία χαρακτηρίζεται από τους bloggers ως «η Ελβετία της Ελλάδος», «με θέες που κόβουν την ανάσα» και «εκκλησίες πάνω από τα ποτάμια». Απαραίτητη στάση στο Μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτισσας ή Μονή Προυσού.






Στη συνέχεια, έφτασαν στην οροσειρά της Πίνδου για την οποία εξομολογούνται: «Ειλικρινά, όταν σκεφτόμαστε την Ελλάδα, το χιόνι δεν είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό», αλλά η ομορφιά τους αποζημίωσε. «Ρώτα τον εαυτό σου, πότε ήταν η τελευταία φορά που οδήγησες το αυτοκίνητό σου μέσα από ένα μικρό σύννεφο να πλανάται πάνω από εσένα στον ουρανό» γράφουν.

Από την Πίνδο οδήγησαν μέχρι την Καλαμπάκα, με απαραίτητη στάση στα Μετέωρα για τα οποία «ό,τι και να πούμε είναι λίγο» για αυτό και συμβουλεύουν τους συμπατριώτες τους, όταν τα επισκεφθούν να έχουν «πολύ χώρο στην κάρτα μνήμης της φωτογραφικής τους μηχανής» γιατί θα θέλουν να τραβούν συνεχώς φωτογραφίες.«Τα Μετέωρα ήταν το πιο απομακρυσμένο σημείο από το σημείο εκκίνησής μας. Από εκεί, μπορούσες να δεις από απόσταση το χιόνι που είχε καλύψει το βουνό Ολυμπος. Περάσαμε δύο ημέρες στα Μετέωρα και εύκολα θα καθόμασταν περισσότερες» παραδέχονται οι αμερικανοί travel bloggers.


Ομως τα πανέμορφα μέρη δεν έλειψαν ούτε από τον πιο εύκολο δρόμο της επιστροφής. Ο Βόρειος Ευβοϊκός Κόλπος στα Καμένα Βούρλα άφησε μια αίσθηση «τελειότητας» στους ταξιδιώτες. Εκεί κοντά, τράβηξαν χειρόφρενο, κατέβηκαν από τα οχήματα και φώναξαν: «This is Sparta»! Είχαν φτάσεις στις Θερμοπύλες και είχαν δει το μνημείο για «μια πολύ σημαντική μάχη.
Την πιο συγκινητική στιγμή, όμως την άφησαν για το τέλος. Η διαδρομή και η παρέα ήταν τόσο καλή και οι συνταξιδιώτες μοιράστηκαν «πίτα γύρο και ευχάριστες στιγμές» που όταν τελείωσε το ταξίδι έκλαιγαν από συγκίνηση.