Νερό στον μύλο του εξτρεμισμού

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Η σημερινή κυβέρνηση δεν ευθύνεται προφανώς για το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι εγκαταλείπουν τις χώρες και τις εστίες τους. Και ασφαλώς το μεταναστευτικό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, αλλά πανευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο. Ωστόσο η πολιτική της από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση έως και τώρα που έχει αναλάβει την εξουσία λειτουργεί ως ένα διαρκές προσκλητήριο.

Και αυτό προκύπτει από σειρά δηλώσεων και δράσεων των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού. Ο οποίος ακόμη και τώρα που η χώρα βουλιάζει από το πλήθος των παρανόμως διακινούμενων μεταναστών ή προσφύγων, δεν λέει κουβέντα για επαναπροώθησή τους, αλλά απλώς αναφέρεται στην ανάγκη ένταξής τους στον κοινωνικό ιστό.

Σε κάθε περίπτωση το μεταναστευτικό είναι μία βραδυφλεγής βόμβα για τη χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικό, οικονομικό και υγειονομικό. Και οι πολιτικές τύπου Χριστοδουλοπούλου -για τους λαθρομετανάστες που... λιάζονται- αλλά και ο χαμένος χρόνος στις συζητήσεις για τη νέα συμφωνία που άφησε την Ελλάδα χωρίς πόρους και βοήθειες, συνέβαλαν στην επιδείνωση της κατάστασης.

Δυστυχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την ανικανότητά της και σε αυτό το ζήτημα, αδυνατώντας να ασκήσει τις κατάλληλες πιέσεις προς τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων (αλήθεια τι κάνει ο επίτροπος Αβραμόπουλος;), έχει αρκεστεί σε μία παθητική διαχείριση παρατηρώντας αμήχανα να εισρέουν κάθε μέρα χιλιάδες λαθρομετανάστες στη χώρα. Και τι μέτρα παίρνει; Τίποτα.

Ετοιμάζει τώρα καταυλισμό στον Ελαιώνα, στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ωραία λύση! Όλοι στην Αθήνα, η μόνη πρωτεύουσα που το κέντρο της έχει γίνει εδω και καιρό καταυλισμός... Οι Έλληνες δεν είναι ούτε ξενόφοβοι ούτε ρατσιστές. Και ξέρουν τι πάει να πει προσφυγιά και ξεριζωμός. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η ανεξέλεγκτη αυτή κατάσταση και οι χειρισμοί των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να ρίξουν νερό στον μύλο του εξτρεμισμού.

Όπου και αν βρίσκεται αυτός. Είτε στην άκρα δεξιά, είτε στην άκρα αριστερά. Και ιδιαίτερα ο ακροδεξιός εξτρεμισμός υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προσελκύσει κοινωνικά στρώματα που νιώθουν ευάλωτα σε αυτές εξελίξεις πολύ περισσότερο τώρα που η κρίση τους έχει φέρει σε συνθήκες ανέχειας. Δυστυχώς η ανασφάλεια που προκαλούν οι αδέξιοι χειρισμοί του μεταναστευτικού θα σπρώξουν κόσμο στην αγκαλιά όσων θα εμφανιστούν ως... προστάτες.

πηγή

"Στη Γλυκοφιλούσα διανοίγονται όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στη μεταποίηση του κακού. Ωστόσο, το κακό και ο χειμασμός του βίου υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σ' αυτό δεν έχει ψευδαισθήσεις ο Παπαδιαμάντης. Γι' αυτό και στην ουσία ο δρόμος της πίστεώς του αποβλέπει στη στερέωση της ψυχής, ώστε τούτη να καταστεί άτρωτη από την ιστορική καταφορά!… Σωτηρία είναι η τήρηση της ακεραιότητας της ψυχής, έστω κι αν γύρω τα πάντα καταρρέουν. Κι αυτό το κατορθώνει μόνον η πίστη σε ακατάρρευστες αρχές, που είναι οι θρησκευτικές. Στον Παπαδιαμάντη η πίστη δεν ανταμοίβει. Η ίδια είναι ανταμοιβή. Θα είναι μικρόνους όποιος ισχυριστεί πως μια τέτοια πίστη επέχει θέση αναλγητικού. Τα αναλγητικά δεν ανυψώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, δεν ανορθώνουν το φρόνημα, δεν ευγενίζουν την ψυχή, όπως κάνει η γ ν ή σ ι α θρησκευτική πίστη. Η γνήσια πίστη ανορθώνει τον άνθρωπο έναντι της απειλής του κόσμου τούτου, χωρίς όρους".

 Χρ. Μαλεβίτση στο αφιέρωμα της "Ευθύνης", με τίτλο "Μνημόσυνο του Παπαδιαμάντη" 1981

Ελευθερία είναι η μνήμη μας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω»
Οδ. Ελύτης «Άξιον Εστί»

«Μνήμη είναι η ιθαγένεια. Χωρίς την μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Κι ας λένε. Μόνον όταν θυμάσαι, υπάρχεις στ’ αλήθεια. Και μόνον όταν υπάρχεις στ’ αλήθεια, είσαι στ’ αλήθεια ελεύθερος. Ελευθερία μονάχη είναι η μνήμη μας. Πάνω σ’ αυτή σαν σε τεντωμένο σχοινί ισορροπούμε και υπάρχουμε “ένα σημείο μοναχά, ένα σημείο”.

Πέρα απ’ αυτήν την αναγκαστική σχοινοβασία της εποχής, δεν είμαστε πια “εμείς”. Είμαστε-όχι οι Άλλοι. Αυτό θα ήταν τουλάχιστον μία ευγενής αποδοχή αυτοκτονίας-είμαστε οι “δήθεν Άλλοι”. Σκιάχτρα ζωής, τέρατα νοθείας, βάρβαροι ήχοι, βλάσφημα μέτρα, ό,τι το αλλόκοτο, μάταιο και κίβδηλο. Είμαστε οι πλεγματικοί, δυτικοειδείς, ένοχοι πίθηκοι της Βαλκανικής των τύψεων.

Ξέρω. Η αγάπη ούτε επιβάλλεται ούτε νομοθετείται. Ανοίγονται πάντως προς αυτήν μονίμως δύο δρόμοι. Ο δρόμος της μαϊμούς και ο δρόμος των δέντρων. Η μαϊμού μιμείται στις κατασκευές του τον ξυλουργό που θαυμάζει. Δεν κατασκευάζει όμως τίποτα η μαϊμού κι ας το νομίζει. Ο άλλος δρόμος είναι διπλής κατευθύνσεως: “οδός άνω και κάτω μία”. Πάει απ’ την γη στον ουρανό κι αντίστροφα. Για να πας στον ουρανό, λέει, πρέπει να ταπεινωθείς, στην όποια γη σου πρώτα. Αυτό κάνουν τα δέντρα. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς…». (Τ. Λιγνάδης, «Το Άξιον Εστί του Ελύτη», Αθήνα 1971).

Ωραία, ωραιότατα η παρομοίωση του αείμνηστου, σπουδαίου Τάσου Λιγνάδη. Το δέντρο για να τρανέψει, να υψωθεί στον ουρανό, πρέπει να απλώσει γερές ρίζες στο χώμα του, στη γη που φύτρωσε. Αυτό να κάνουμε κι εμείς, ως λαός πρωτίστως. Να γνωρίσουμε το γενοτόπι μας, το χώμα το ελληνικό, να ξαναβρούμε τη μνήμη μας, δηλαδή την ιθαγένειά μας. Μόνο έτσι θα πάμε στον ουρανό, στο σπίτι μας. «Ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

Και τι καλοσυνάτη φράση: Μνήμη είναι η ιθαγένεια. Τώρα οι «μύγες της Αγοράς» έβγαλαν την ιθαγένεια σαν πραμάτεια σε καροτσάκι πλανόδιου μικροπωλητή. Την ιθαγένεια την πουλούν και την αγοράζουν. (Θυμήθηκα μία φράση από τα απομνημονεύματα του Φωτάκου: «Βουλευταί, Εκτελεσταί, πουλειταί και αγορασταί»). Την μνήμη μας, όμως, δεν μπορούν να την πουλήσουν, δεν υπάρχει στα ράφια. Δεν μπαίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Την χάνεις, δεν ξεπουλιέται…

«Μνήμη το λαού μου» είναι η Κυρά-Πηνελόπη που καρτερούσε τον βασιλιά της, η συλημένη Καρυάτιδα, οι χαιρετισμοί στο Ρόδον το Αμάραντον, η πανώρια Λυγερή που την έσερνε ο πεθαμένος Κωνσταντής, το στασίδι του Κανάρη. Μνήμη μας είναι ο πατέρας του Γρ. Αυξεντίου που όταν οι Άγγλοι του ζήτησαν να αναγνωρίσει τον πυρπολημένο γιο του, είπε: «Δεν κλαίω που σ’ έχασα/που σε είχε για καμάρι/κλαίω που δεν έχω άλλο γιο/τη θέση σου να πάρει».
«Ελευθερία μοναχή είναι η μνήμη μας. Αλλοίμονο, αν την στερηθούμε». Σάπισε το κάποτε «ολόδροσο δέντρο της φυλής μας», όπως το ονόμαζε ο Κόντογλου.

Γονυπετείς, ψωμοζητούντες, σερνόμαστε εμείς, «οι ένοχοι πίθηκοι της Βαλκανικής» σε συνέδρια ανόμων, στον Καϊάφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χάσαμε τη μνήμη μας, χάσαμε την ελευθερία μας. Και κλαίνε και οδύρονται, να μείνουμε στην Ευρώπη που κοπροκρατεί το μέλλον μας. Στην Ευρώπη, την πόρνη Βαβυλώνα, που μαγάρισε την μνήμη μας και ξεπουλά την ιθαγένειά μας, την ιστορία μας.

«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου /τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε /κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια/ το πιο φρικτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε» (Κ. Ουράνης, «Πάψετε πια…»).
Η μνήμη του λαού μας λέει Πίνδο και λέει Άθω. Άγιοι και ήρωες μας δείχνουν στα σκοτεινά τον δρόμο προς την λύτρωση. Και τα δύο είναι όρη υψηλά. Θέλει κόπο και θυσίες για να φτάσεις στις κορυφές τους…

Οι Ευρωπαίοι χαγάνοι βυσσοδομούν. Καλά αυτοί, αλλά οι δικοί μας ή καλύτερα οι δικοί τους δικοί μας; Ας το καταλάβουμε: «ει μη ταχέως απολλώμεθα, ουκ αν εσώθημεν». Αν δεν καταστραφούμε, αν δεν καταστρέψουμε τα τέρατα που μας καταστρέφουν, δεν θα σωθούμε. Όλοι οι παλαιοκομματικοί κοτζαμπάσηδες παλεύουν να κρατηθούν. «Είναι δεμένοι μεταξύ τους, όπως είναι οι κάμπιες κολλημένες η μία στον πισινό της άλλης» (Κόντογλου).

Ενώθηκαν και προσκυνούν το θηρίο των Βρυξελλών. Υποστηρίζω εδώ και δεκαετίες ότι η Ε.Ε. είναι ο τάφος του Γένους μας. Μόνο αν απαγκιστρωθούμε από την διεφθαρμένη πόρνη της Δύσης θα θεριέψει η αποσταμένη ελπίδα μας.
Ξεκίνησα με το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» του Ελύτη. Να κλείσω με την συγκλονιστική διήγηση του ποιητή για το πώς γεννήθηκε το ποίημα. Θα καταλάβουμε με ποιους συζητάμε, την «ευρωπαϊκή οικογένεια» στην οποία ανήκουμε, όπως αυτοϊκανοποιούμενοι εκσφενδονίζουν οι «μενομευρωπαίοι». Να δούμε πότε θα ξαναγίνουμε Έλληνες;
<<Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημά μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του ’48 με ’51.
Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί-πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος-δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα.

Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μία στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια.

Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα.

Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές.

Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία.
Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μία κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.

Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μία διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις.

Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου-η πρώτη ήτανε στην Αλβανία- που έβγαινα από το άτομό μου, και αισθανόμουν όχι μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου.

Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα.

Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας!
Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας!
Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να ‘χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν.

Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς ε;

Καταλάβαινα ότι ήμασταν, αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.
Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας.

Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή.
Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους-και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα.

Και η ανάγκη που ένιωθα για μία δέηση, μου ‘δωσε ένα δεύτερο εύρημα.
Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.
Κι έτσι γεννήθηκε το Άξιον Εστί>>

πηγή 

Χάλκη: Η γαλήνη της κατάνυξης

Ξεκινώντας είτε από το λιμάνι της χώρας της Ρόδου είτε από το νότιο λιμάνι της Καμείρου, βρίσκεσαι σε περίπου μία ώρα στο γραφικό οικισμό του Εμπορειού 

 Απο την πρώτη στιγμή που αντικρίζεις την Χάλκη σε διαπερνούν στην μνήμη σου όλα  τα ρεύματα κατακτητών και πολιτισμών που άφησαν το δικό τους στίγμα στην χαλκίτικη γή (Πελασγοί και άλλα αρχαικά φύλλα,Ενετοί,Τούρκοι,Ιταλοί).Ιερό νησί της ειρήνης το ανακήρυξε κάποιος πολιτικός μας.Γαλήνιο θα το αποκαλούσαμε εμείς που παράλληλα αποπνέει και μεγαλοπρέπεια.Με μείγμα άλλωστε αρχαικού και νεοκλασσικού  ρυθμού είναι κατασκευασμένα όλα τα κτίρια του νησιού.




Η μετανάστευση και η αστυφιλία όμως έχει αλλάξει την σύνθεση του πληθυσμού αφού οι μισοί περίπου από τους μόνιμους κατοίκους είναι αλλοδαποί.Περί τα 80 με 100 σπίτια είναι μισθωμένα κυρίως σε βρετανούς τουρίστες οι οποίοι δίνουν εδώ το ραντεβού τους κάθε χρόνο ζώντας τον παλμό του νησιού σχεδόν σαν τους ντόπιους.

Ξεκινώντας την ημέρα σας μην παραλείψετε να επισκεφθείτε τον μοναδικό φούρνο του νησιού όπου ο κύριος Δημήτρης με την γυναίκα του Ειρήνη φτιάχνουν όλων των ειδών τα αρτοποιήματα με περισσή φροντίδα όπως  μαύρο ψωμί,κουλούρια Χάλκης κ.α.Το νησί προσφέρεται για πεζοπορίες αλλα και για απόδραση με την βάρκα ενώ η μεγαλύτερη απόσταση με αυτοκίνητο δεν ξεπερνά τα 10 χλμ.Ολες οι παραλίες έχουν πεντακάθαρα νερά ακόμη και στο λιμάνι του Εμπορειού όπου οι ένοικοι πέφτουν από τα σκαλοπάτια των σπιτιών τους κατευθείαν στην θάλασσα.

Εμπορειός- Φτενάγια-Πόνταμος

Με ήπια πεζοπορία,που διαρκεί περί τα 40 λεπτά φθάνει στην παραλία της Ποντάμου,την μία από τις δύο οργανωμένες του νησιού.Εκεί υπάρχει και ένα πολύ συμπαθητικό αναψυκτήριο όπου ,εκτός των άλλων,μπορείτε να συζητήσετε με τον ιδιοκτήτη του Ασκληπιό ο οποίος αγαπάει πολύ την Χάλκη και προβληματίζετε για το μέλλον του τόπου του.Απο την Πόνταμο και κολυμπώντας για 15 περίπου λεπτά φθάνετε στην ερημική παραλία  Μεγάλο Πηγάδι  όπου συναντά κανείς μεγάλα σμήνη πουλιών που ψάχνουν το νυχτερινό τους καταφύγιο.

Εμπορειός-Μοναστήρι Πανορμίτη
Όπως και στην Σύμη το νησί διαθέτει τον δικό του Ταξιάρχη  ο οποίος δεσπόζει στα πολύ λιγοστά κατάφυτα μέρη του νησιού.Και εδώ γίνεται στις 8 Νοεμβρίου μεγάλο πανηγύρι ενώ η μονή συντηρείται και διαθέτει αρκετά κελιά που φιλοξενούν τους πιστούς κατά την διάρκεια της γιορτής.

Μονή Πανορμίτη-Αγιος Γεώργιος Ρυακιού
Σε μια γραφική διαδρομή όπου δεσπόζουν οι παλιές αγροτικές κατοικίες(γνωστές στην Χάλκη ως κύφες) απομεινάρια των οποίων σώζονται με τεχνοτροπία ξερολιθιάς.Η περιοχή αυτή ονομάζεται Κάλαμος και αποτελεί και βασικό καταφύγιο για τα μελίσσια του νησιού από τα οποία οι 3-4 Χαλκίτες μελισσοκόμοι παράγουν ποιοτικό θυμαρίσιο μέλι.
Στην  συνέχεια ο δημόσιος δρόμος γίνεται απότομος και καταλήγει στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Ρυακιού.Απο εκεί ατενίζει κανείς μία απότομη χαράδρα την οποία διασχίζει ένα δύσβατο και απότομο μονοπάτι που θα σας συνιστούσαμε να το περάσετε μόνον με συνοδεία ντόπιου.Στην απόληξη σας περιμένει μια γραφική παραλία που ονομάζεται το «Γιαλούι του Αη Γιώργη»




Aη Γιάννης του Κοντά-Αη Γιάννης του Αλάργα
Η διαδρομή αυτή είναι η τελευταία που μπορεί να κάνει κανείς σε δημόσιο δρόμο αφού στην συνέχεια παίρνετε τον δρόμο επιστροφής  για το Εμπορειό.Το μοναστήρι του Αλάργα είναι πραγματικά εντυπωσιακό ενώ ο Μιχάλης,οικοδόμος και βοσκός,το συντηρεί με εθελοντική εργασία.Η εκκλησία της μονής τραγματικά κατανυκτική με την εικόνα του Αη Γιάννη να δεσπόζει με την μορφή του αρχαγγέλου Γαβριήλ κάτι πρωτόγνωρο για την βυζαντινή αγιογραφία.Στις 29 Αυγούστου γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι του νησιού που κρατά τρείς ημέρες και στο οποίο συμμετέχουν περί τους 1000 πιστούς από κάθε γωνιά της χώρας.
Από το μοναστήρι, και με τον Μιχάλη ως συνοδό, ακουλουθείτε το μονοπάτι που μετά από 60 λεπτά περίπου σας οδηγεί στην γραφική ερημική παραλία του Πύργου.

Παλαιό Χωριό –Κάστρο
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για τον Εμπορειό συναντά κανείς ένα εγκαταλελειμένο χωριό το οποίο μέχρι πριν 50 χρόνια αποτελούσε την πρωτεύουσα του νησιού.Τα σπίτια του οικισμού,παρόλο ότι είναι εγκαταλελειμένα αποπνέουν μία κλασσική τεχνοτροπία και συνάμα μια αρχοντιά.Αρκετές εκκλησίες παραμένουν συντηρημένες ενώ δεσπόζει η Παναγιά η Χωριανή στα όρια της περιμετρικής οδού που καταλήγει στο εντυπωσιακό ενετικό κάστρο στο οποίο φθάνει κανείς μετά από ανάβαση 20 περίπου λεπτών.Συντηρείται σε αρκετά καλή κατάσταση ενώ από τα εκεί ατενίζει κανείς την μοναδική χερσόνησος της Τραχειάς όπου και μια λωρίδα γής διαχωρίζει δύο γραφικούς γιαλούς.Οι παραλίες αυτές είναι προσβάσιμες μόνον με σκάφος και αξίζει να τις επισκεφθείτε.



Εμπορειός-Αγία Κυριακή-Κάνια

Με πεζοπορία σχεδόν 45 λεπτών η με λεωφορείο,μπορείτε  να πάτε στα Κάνια,ένα μικρό όρμο όπου τα νερά της φέρουν 2 με 3 χρωματισμούς.Η παραλία είναι ποιοτικά οργανωμένη  και το μαγαζί της Γαρουφαλιάς(Kania Beach)  σας παρέχει εκτός από τις λιγοστές ξαπλώστρες και καφέδες ,ντόπια πιάτα αλλά και φρέσκα ψάρια από τις ψαριές που καθημερινά φέρνει ο πατέρας της ο Καπετάν Μιχάλης
Kάνια-Κελιά-Αρέτα

Με το μοναδικό σκάφος που διαθέτει το νησί μπορείτε να επισκεφθείτε τα Κελιά,καταφύγια ασκητών κατά τον 10ο με 11Ο αιώνα όπου η λατρεία παραμένει ανεξίτηλη από τα υπολείματα των αγιογραφιών που είναι χαραγμένες πάνω στους βράχους..Στην συνέχεια ακολουθεί ο κόλπος της Αρέτας με επιβλητικούς βράχους να καταλήγουν σε μία παραλία με γαλαζοπράσινα νερά που θεωρείται από τις καλύτερες της Μεσογείου.Η επόμενη στάση με το σκάφος είναι οι Δύο Γιαλοί γραφική παραλία που καταλήγει σε δύο όρμους.
Στην επιστροφή προς τον Εμπορειό μπορείτε να παραγείλετε στον καπετάνιο να σας οδηγήσει στο νησί Αλιμιά και να σας αφήσει να περπατήσετε προς το μικρό κάστρο του νησιού καθώς και να περιδιαβείτε τα έξι με επτά  εγκαταλελειμένα σπίτια που μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμού.Η πικρία της πραγματικότητας  φέρνει το πανέμορφο αυτό μέρος να είναι σήμερα ο τόπος που οι τούρκοι δουλέμποροι ξεβράζουν πιο συχνά τους λαθρομετανάστες



Γεύματα
Το φαγητό στο νησί συνδυάζει ,τις περισσότερες φορές,την ποιότητα με τις λογικές τιμές
Ταβέρνα της Μαρίας
Ντόπια κουζίνα με την φαντασία και την επιμέλεια της Μαρίας και της μητέρας της
Ταβέρνα του Μπάμπη
 Δοκιμάστε,εκτός των άλλων,το χαλκιώτικο κατσικάκι
Ψαροταβέρνα η Μαύρη Θάλασσα
Ενας προκομένος Γεωργιανός μετανάστης που ήρθε στο νησί πριν 30 χρόνια διαθέτει ποιοτικό φαγητό και φρέσκα ψαριά σε πολύ χαμηλές τιμές.
Η ταβέρνα της Φτενάγιας
Στην ομώνυμη παραλία λειτουργεί ταβέρνα με πολύ καλό φαγητό.

Τα γλυκά της Θεοδοσίας

Το μοναδικό ζαχαροπλαστείο του νησιού όπου η Σοφία και η μητέρα τους η Θεοδοσία ετοιμάζουν και σερβίρουν με περισσή φροντίδα τα χειροποίητα γλυκά τους.Το κατάστημα λειτουργεί και τον χειμώνα ως καφετέρια για την νεολαία του νησιού.

Στον επίλογο μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε το παλαιό αρχοντικό της Χάλκης το οποίο λειτουργεί και σαν ιδιωτικό  μουσείο όπου η κυρία Φαναράκη σας ξεναγεί στα μοναδικά ευρήματα της συλλογής της.Επιπλα ,υφαντά και άλλα διακοσμήματα από την καθημερινή ζωή των Χαλκιτών για πάνω από 100 χρόνια κοσμούν αυτό το αρχοντικό.
Τέλος θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Αντώνη Φαναράκη για την διευκόλυνση των μετακινήσεών μας καθώς και τον κύριο Βασιλόπουλο για τα άνετα διαμερίσματα που ενοικιάζει στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας μέσα στον οικισμό του Εμπορειoύ.
Αφήνοντας λοιπόν την Χάλκη πίσω σου σε διαπνέει μία αύρα δυνατή μέσα από τις φυσικές της ομορφιές,την ιστορία,την τέχνη και τους φιλόξενους κατοίκους της.Μια αύρα που θα δροσίζει τη μνήμη σου για πολύ καιρό. 
πηγή

Ένα παράξενο περιστέρι που… αιμορραγεί στην καρδιά!

Το “περιστέρι που αιμορραγεί στην καρδιά” (Gallicolumba luzonica), όπως ελιναι γνωστό, είναι ενδημικό στο νησί Luzon των Φιλιππίνων. Το πουλί πήρε το ασυνήθιστο όνομά του από την παράδοξη εμφάνισή τους, καθώς στο κέντρο του στήθους του φέρει κόκκινο τρίχωμα που μοιάζει με τραύμα στην καρδιά! Η κοκκινωπή απόχρωση εκτείνεται κάτω από την κοιλιά δίνοντας την ψευδαίσθηση του αίματος που τρέχει ασταμάτητα από την “πληγή”. Στα αρσενικά ο χρωματισμός αυτός είναι πιο έντονος, ενώ στα θηλυκά πιο αχνός. Κατά τα άλλα τα εν λόγω περιστέρια μοιάζουν με τα “κλασικά” είδη. Στη θέα τους όπως είναι φυσικό προκαλούν τα βλέμματα, καθώς όσοι δεν γνωρίζουν νομίζουν πως είναι τραυματισμένα…





πηγή