Ένα λεπτό να το βράζεις το τριαντάφυλλο. Ακούς;

Κάθε Άνοιξη, φεύγω………Όπως οι παλιοί Βλάχοι της γειτονιάς μου, όπως οι μετανάστες των παιδικών μου χρόνων «χαιρετίσματα από την Γερμανία».

Φεύγω κάθε Μάη για την πατρίδα μου την Πόλη:

Να παρασταθώ στις δέσποινες του Βυζαντίου, να μαζέψω εσθήτες κουρελιασμένες -πορφυρά ναυάγια-, να ψάξω τα σανδάλια του αυτοκράτορα πριν τα βρουν οι Τούρκοι, να περιμαζέψω -στα όνειρά μου- θρηνούσες Λωξάντρες, να κάψω θυμίαμα στο Μπαλουκλί.

Φεύγω κάθε Μάη για κει που η γιαγιά μου είπε να μην πάμε, παρά μόνο σαν την πάρουμε…

Φεύγω κάθε που νυχτώνει και το πρωί στις προικώες δαντέλες του μαξιλαριού μου (τραντές πλεγμένος από τη νενέ μου, κόμπο- κόμπο την πίκρα της βυζαντινής οδύνης) ανιχνεύω δάκρυα ονείρων και ροδοπέταλα που στον ύπνο μου τα έκοψα, τάχα, για το γλυκό το τριαντάφυλλο. Λες και στους αποθαμένους δεν κάνουν πιά ασσουρέ αλλά γλυκό του κουταλιού….Θεός φυλάξοι…

«Μάη το κάναμε το γλυκό το τριαντάφυλλο στην Πόλη» έλεγε η νενέ μου,» αρχές του Μάη, πριν τις 29….Να μην προλάβουν να ματώσουν τα ρόδα, από τη σφαγή….
Να το κάνεις το τριαντάφυλλο όταν γυρίσετε στην πατρίδα.
Εδώ να μην το κάνεις. Δεν υπάρχουν τα εκατόφυλλα της Πόλης. Και να θυμάσαι μόνο ένα λεπτό να το βράζεις! Ακούς; Μόνο ένα λεπτό»
Ύστερα με την ανάστροφη του χεριού της σκούπιζε ένα δάκρυ-προδότη και έπιανε να λέει, απαγγέλλοντας με σφιχτοπνιγμένο κλάμα:
«Πήραν την πόλη, πήραν την
Σημαίνει ο Θεός , σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια.
Σημαίνει κι η Αγιά Σοφιά το Μέγα Μοναστήρι που ‘χε τρακόσια σήμαντρα κι εξηνταδυο καμπάνες,
κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος.
Σιμά να βγούνε τα Άγια κι ο Βασιλεύς του κόσμου, φωνή τους ήρθε εξ’ ουρανού Αγγέλων απ’ το στόμα:«Αφείτ’ αυτή τη ψαλμουδιά να χαμηλώσουν τα Άγια και στείλτε λόγο στη Φραγκιά να ’ρθουν τρία καράβια.
Να πάρουν το Χρυσό Σταυρό και τ΄ άγιο το Ευαγγέλιο και την Αγία Τράπεζα να μην την αμολύνουν.»
«Τα σκυλιά» μουρμούριζε » τα αγαρηνά σκυλιά» και γω για χρόνια νόμιζα πως σκύλοι, σαν αυτούς που έτρεχαν στη γειτονιά, είχαν βάλει σκοπό να μολύνουν τα άγιά μας. Και τους μισούσα με πάθος και όπου τους έβρισκα τους κυνηγούσα!
«Σαν τα ’κουσε η Δέσποινα δακρύζουν οι εικόνες.
Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις.»
«Ωχ Παναγίτσα μου» έλεγε «ωχ τί είδαν τα ματάκια Σου…. και τα δικά μας….»

Και έπιανε να κλαίει δυνατά με λυγμούς που της έκοβαν την ανάσα κι” εγώ κουλουριαζόμουν σε μια γωνιά και κοίταζα την Παναγιά που κοίταζε την νενέ μου, με μια συμπόνοια άλλο πράγμα.
» Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι..» φώναζε μετά από ώρα δαρμού.
Το φώναζε σαν «ζήτω» σε παρέλαση, σαν ευχή-διαταγή σε άγιο και με έπαιρνε αγκαλιά και μούλεγε: " Ένα λεπτό να το βράζεις το τριαντάφυλλο. Ακούς;»
Από τότε μέχρι τώρα (και νομίζω και μέχρι τη θανή μου έτσι θάναι) τα δάκρυά μου για την Πόλη θαρρώ πως μυρίζουν τριαντάφυλλο και όταν λιβανίζω την Κυρά Δέσποινα πάλι τριαντάφυλλο διαλέγω να είναι το λιβάνι…

πηγή

Να μη φοβάσαι τα ψέματα που λέει μια εποχή....να φοβάσαι τα ψέματα που λένε οι άνθρωποι που φέρνει στη ζωή σου η κάθε εποχή... μοιάζουν τις περισσότερες φορές με την αλήθεια που θες ν΄ ακούσεις...


 από τη Λένα Τσέλιου

Ο Άρης Βελουχιώτης κάνει Εσπερινό με τη Γερόντισσα Ευπραξία στην Ιερά Μονή Καλάμου Αττικής

Ηγουμένη στην Ιερά Μονή Καλάμου

Βρισκόμαστε γύρω στο 1930. Η Γερόντισσα Ευπραξία, αφού εγκατέλειψε, κάτω από τις συνθήκες που προαναφέραμε, τη μετάνοιά της για να βρεθεί όπου την οδηγήσει ο Θεός, βρίσκεται ηγουμένη στην Ιερά Μονή του Καλάμου με μερικές υποτακτικές. Πριν πάει η ίδια στη Μονή αυτή οι βοσκοί της περιοχής καταπατούσαν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής. Η Γερόντισσα ζήτησε από αυτούς να απομακρυνθούν και όπως ήταν φυσικό αντέδρασαν και μίλησαν άσχημα στη Γερόντισσα και κάποια ένας από αυτούς ήλθε στη Μονή οπλισμένος θέλοντας να τη σκοτώσει. Σήκωσε το όπλο και τη σημάδεψε, την ώρα που εκείνη προσευχόταν στον καλό Θεό να τη σώσει. Πριν όμως προλάβει να πατήσει τη σκανδάλη παρέλυσε το χέρι του, το όπλο έπεσε καταγής και ο βοσκός γύρισε στο χωριό και στο σπίτι του παράλυτος. Την άλλη μέρα ήλθε μαζί με την οικογένειά του και πολλούς χωριανούς στο Μοναστήρι και ζητούσε από τη Γερόντισσα να τον συγχωρήσει γι’ αυτό που πήγε να κάνει και να παρακαλέσει το Θεό να τον κάνει πάλι καλά. Έτσι και έγινε. Αυτή ως ανεξίκακη παρακάλεσε το Θεό να κάνει καλά το βοσκό, τον παρ’ ολίγον δολοφόνο της. Πράγματι σε λίγο, το παράλυτο χέρι επανήλθε στην πρότερα κατάσταση. Όλοι απορούσαν για τη δύναμη της προσευχής αυτής της Γερόντισσας.

Ακολούθησε ο πόλεμος του ’40. Δύσκολα χρόνια, γεμάτα φόβο και πείνα. Οι υποτακτικές της γερόντισσας Ευπραξίας άρχισαν να γκρινιάζουν και να της λένε ότι θα φύγουν από το Μοναστήρι να πάνε στον κόσμο να βρούνε τροφή. Εκείνη τις παρακαλούσε να μη φύγουνε και συγχρόνως τις νουθετούσε να έχουν πίστη στην πρόνοια του Θεού. Τις έλεγε ότι δυνατός είναι ο Θεός να τις θρέψει. Αυτές όμως μπρος στο φάσμα της πείνας ολιγοπίστησαν και αποφάσισαν να φύγουνε από το Μοναστήρι για να μην πεθάνουν της πείνας.

Έτσι και έγινε, εντός ολίγου εγκατέλειψαν την Μονή. Η Γερόντισσα προσευχόταν για αυτές με πολύ θέρμη καθώς δεν γνώριζε ούτε που θα πήγαιναν. Πολύ αργότερα έμαθε ότι όλες πέθαναν από την πείνα, ενώ η ίδια παραμένοντας στο Μοναστήρι και ελπίζοντας απόλυτα στην πρόνοια του Θεού επέζησε.

Έκλαψε το χαμό τους, αλλά ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τι θα κάνει στη ζωή του.

Πέρασαν ένα-ένα τα χρόνια της κατοχής και την κατοχή διαδέχθηκε ο εμφύλιος.

Μια ημέρα, έτσι όπως ήταν μόνη στο μοναστήρι, είδε να έρχονται οι στρατιώτες. Δεξιοί, του Ζέρβα. Του υποδέχθηκε. Εκείνοι ζήτησαν να φάνε και να κοιμηθούν στο Μοναστήρι και η Γερόντισσα δεν αρνήθηκε. Τους παρέθεσε τράπεζα με ό,τι είχε και τους έβαλε να κοιμηθούν. Την επόμενη ημέρα αφού την ευχαρίστησαν έφυγαν. Το απόγευμα κατέφθασαν οι αριστεροί, ο Άρης Βελουχιώτης με την ομάδα του.

Άρης Βελουχιώτης 1905-1945,
στέλεχος του ΚΚΕ και ηγέτης του ΕΛΑΣ

Ο Άρης της λέγει:

- Γερόντισσα έχουμε πληροφορίες ότι φιλοξένησες τους Δεξιούς.

- Ναι παιδί μου, του απαντά η Γερόντισσα.

- Το παραδέχεσαι λοιπόν;

- Ναι παιδί μου, έφαγαν και κοιμήθηκαν να ξεκουραστούν το βράδυ που μας πέρασε.

- Και πού είναι λοιπόν, από πού έφυγαν, προς τα πού πήγαν, ρώτησε ο Άρης Βελουχιώτης.

- Από ‘δω σήμερα το πρωί.

- Και πού πήγαν;

- Αυτό δεν το ξέρω παιδί μου.

- Θα μας φιλοξενήσεις και μας γερόντισσα, όπως έκανες με τους άλλους;

- Βεβαίως παιδί μου. Για μένα, όλοι είσαστε παιδιά του Θεού και εγώ σας αισθάνομαι αδελφούς μου. Δεν μου αρέσει αυτό που γίνεται. Άδικα χύνεται αδελφικό αίμα, ο Θεός να μας ελεήσει.

Η συμπεριφορά της Γερόντισσας τον εντυπωσίασε. Θαύμασε την ειλικρίνειά της, την ευθύτητα, τη φιλοξενία και την αφοβία της. Της λέγει λοιπόν:

- Άκου Γερόντισσα και εγώ πιστεύω στο Θεό και ξέρω από Ακολουθίες της Εκκλησίας. Πάμε μαζί στην Εκκλησία να κάνουμε τον Εσπερινό.

Πράγματι οι δυο τους, ο Άρης και η Γερόντισσα, έκαναν Εσπερινό με ακροατές τους στρατιώτες του Άρη. Έμειναν εκεί, έφαγαν, ξεκουράστηκαν, κοιμήθηκαν και το πρωί εγκατέλειψαν τη Μονή, αφού ευχαρίστησε θερμά ο Άρης και φεύγοντας της είπε:

- Γερόντισσα, ζήτησέ μου κάτι να κάνω για σένα. Έχω εξουσία. 

Τότε η Γερόντισσα του είπε:

- Δεν έχω ανάγκη από τίποτε. Για όλα με φροντίζει ο Κύριος, μόνο εάν θες πες αυτούς τους βοσκούς να μην ξαναπατήσουν τα χωράφια και τους χώρους της Μονής.

Της το υποσχέθηκε με όλη του την καρδιά και έκτοτε, ουδεμία ενόχληση είχε από τους κατοίκους της περιοχής.  

πηγή:Από το βιβλίο «Γερόντισσα Ευπραξία, Βίος και Πολιτεία Οικογένειας Μπρούλη», συγγραφέας Μοναχή Θεοφιλία, σελ.48-51, Α’ έκδοση Ιανουάριος 2015, Ιερά Μονή Αγίου Μηνά, Περιχώρα-Δράμα

Μηδέν της τύχης, αλλά πάντα της ευβουλίας και της προνοίας.

Που θα πει: τίποτα δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα

 Πλούταρχος

ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Έπρεπε να έρθει ένας γνήσιος Αφρικανός για διαφωτίσει τους… κουτόφραγκους που φιλοδοξούμε να τος μοιάσουμε και τους «προοδευτικούς» Έλληνες για την αλήθεια σχετικά με τους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες, κυρίως Αφρικανούς και όχι μόνο, που τον τελευταίο καιρό σαν τσουνάμι πλημυρίζουν την χώρα μας και την ευρωπαϊκή ήπειρο.
 

Ο Sergei Boret Bokwango, είναι μόνιμος αντιπρόσωπος του Κονγκό στην Open Networking User Group του ΟΗΕ, που εδρεύει στην Γενεύη. Είναι δηλαδή ένα αξιόπιστο πρόσωπο και το κυριότερο προέρχεται από την Αφρική γι αυτό και ο λόγος του έχει ιδιαίτερη σημασία.
 

Ο Sergei Boret Bokwango μιλώντας σε μια μεγάλη και πολύ γνωστή γερμανική ειδησεογραφική ιστοσελίδα, τόνισε κατ” αρχή πως όλοι αυτοί που έρχονται «κυνηγημένοι» στην Ευρώπη έχουν πληρώσει για τα ναύλα τους από 2.500 ευρώ και πάνω! Δυστιχισμένοι που έχουν να πληρώσουν τέτοια ναύλα, είναι τουλάχιστον παράδοξο!
 

Και συνεχίζοντας δήλωσε ομολογώντας τα εξής χαρακτηριστικά : «Οι Αφρικανοί που βλέπω εγώ στην Ιταλία είναι αποβράσματα και αφρικανικά… σκουπίδια. Αναρωτιέμαι γιατί η Ιταλία και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ανέχονται τέτοια άτομα να εισέρχονται, (ανεξέλεγκτα), στην επικράτεια τους. 

Έχω ένα πολύ έντονο συναίσθημα θυμού και ντροπής απέναντι σε αυτούς τους Αφρικανούς λαθρομετανάστες που είναι σαν.. αρουραίοι που θέλουν να κατακυριεύσουν τις πόλεις της Ευρώπης».
 

Κατά τα άλλα, εμείς με ανοιχτές τις «αγκάλες» μας συνεχίζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα να ανεχόμαστε μια κατάσταση που μπορεί να εξελιχτεί σαν η οριστική ταφόπετρα του ελληνορθόδοξου ελληνισμού, προς δόξα της Νέας Τάξης του αφελληνισμού μας.
Αν δεν αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά…

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Αποστομωτική απάντηση του π. Επιφάνιου Οικονόμου,στην Έλενα Ακρίτα,εξ αφορμής ατυχούς σχολίου της

Αγαπητή κ. Ακρίτα,

Διάβασα σήμερα (23/5/2015) στα «ΝΕΑ»,το άρθρο σας με τίτλο «Της μάνας τ’ αγιασμένο πληκτρολόγιο». Πόνος και θλίψη με κατέβαλε από την άκριτη κρίση σας επί ενός θέματος το οποίο προσεγγίσατε κατά τα φαινόμενα. Δεν ξέρετε, όμως, ότι τα φαινόμενα απατούν;

Με διάθεση απόλυτα ειρωνική, υποπέσατε σε «προοδευτικό» παραλήρημα. Φαίνεται ότι ζηλέψατε τη δόξα του κ. Φίλη (γιατί να την πάρει όλη αυτός;)

Θελήσατε να σχολιάσετε την πρωτοβουλία όχι ενός, αλλά όλων των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας και του συνόλου του Ιερού Κλήρου, να σταθούν κοντά στα παιδιά μας, που δοκιμάζονται τις μέρες αυτές στο καμίνι των Πανελλαδικών εξετάσεων, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα στον τόπο μας.

Και αντί να επαινέσετε αυτή την πρωτοβουλία, αντί να δείτε το δάσος, σταθήκατε στο δένδρο, χάνοντας, ως συνήθως, την ουσία.

Ο Ιεράρχης της φωτογραφίας είναι ένας εκ των δύο νεωτέρων στην ηλικία Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Τί, στην ευχή, έκανε, λοιπόν, αυτός ο Ιεράρχης, τον οποίο, λίγο ως πολύ, περιγράψατε ως σκοταδιστή, φορέα μεσαιωνικών αντιλήψεων και λογικών;

Κάλεσε τους μαθητές της επαρχίας του (Κομοτηνή), που διαγωνίζονται στις εξετάσεις, στο Ναό. Όσοι θέλησαν κι ένιωσαν την ανάγκη, ανταποκρίθηκαν. Τέλεσε γι’ αυτούς τη Θεία Λειτουργία. (αλήθεια, την έχετε ακουστά;).

Τους προέτρεψε να συμμετάσχουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (αυτό σίγουρα δε το γνωρίζετε). Τους μίλησε πατρικά (με ποιο δικαίωμα;). Τους στήριξε ψυχολογικά, μπροστά την πρώτη ουσιαστική δοκιμασία της ζωής τους (ποιον ρώτησε;).

Δίδαξε στα παιδιά ότι, μαζί με τον κόπο που κατέβαλαν, το διάβασμα, τα ξενύχτια, χρειάζονται και τη Χάρη του Θεού και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, γιατί από μόνοι μας, εμείς οι άνθρωποι, είμαστε λίγοι, είμαστε ανεπαρκείς να καταφέρουμε τα πάντα.

Έχουμε ανάγκη από τη βοήθεια και το έλεος του Θεού (αυτό κι αν είναι οπισθοδρόμηση!). Στο τέλος, για να θυμούνται τη στιγμή, την όμορφη αυτή Λειτουργική σύναξη, τους έδωσε ως ενθύμιο , ως ευλογία, και ένα στυλό, πάνω στο οποίο ήταν γραμμένη η ευχή: «ο Θεός μαζί σου!» (έγκλημα!!!)

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει, τούτες τις μέρες σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε Μητρόπολη, σε κάθε Ναό, όπου κάποιοι οπισθοδρομικοί, κατά τη γνώμη σας, παπάδες, γονείς και μαθητές, ζητούν την ευλογία και την άνωθεν ενίσχυση για τον αγώνα των εξετάσεων.

Αυτή είναι η ιστορία κ. Ακρίτα. Πείτε μου, τώρα, πού βλέπετε το κακό σε όλα αυτά; Ποιος μίλησε για «αγιασμένα» στυλό, από την πλευρά της Εκκλησίας; Ακούσατε ποτέ κάποιον ιερωμένο να ισχυρίζεται ότι η χρήση αυτού του στυλό έχει «θαυματουργικές ιδιότητες»; Αν ίσχυε αυτό, δεν θα οργανώναμε στις ενορίες μας δωρεάν κοινωνικά φροντιστήρια για τα άπορα παιδιά, ώστε επί ίσοις όροις να συμμετάσχουν στις εξετάσεις σε καιρούς κρίσης. Αλήθεια, το ξέρατε αυτό;

Προφανώς όχι! Εσάς σας πονά η «ειδωλολατρία». Αλήθεια πού την είδατε για να την δω κι εγώ; Και μην επικαλεστείτε τα επιχειρήματα του κ. Φίλη, που μας διασκεδάζουν πολύ αυτόν τον καιρό.

Αλήθεια, είναι κακό που η Εκκλησία, στα πρόσωπα των λειτουργών της, έδωσε την ευλογία στα παιδιά των εξετάσεων; Μήπως είναι κακή η ευλογία; Μήπως να καταγγείλουμε την Εκκλησία που ευλογεί τον λαό μας και να ποινικοποιήσουμε τον αγιασμό του κόσμου; Μήπως πρέπει ν’ ανοίξουμε και πάλι τα γκουλάγκ και να στείλουμε τους οπισθοδρομικούς στα κάτεργα; Ή μήπως αγνοείτε ότι η Εκκλησία υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο για έναν και μόνο λόγο: για να ευλογεί και ν’ αγιάζει.

Όχι για να προσφέρει φαγητό, ρούχα, χρήματα κ.άλ., αλλά για να ευλογεί και ν’ αγιάζει. Όλα τα άλλα ακολουθούν. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, χάνονται και τα δεύτερα. Αν δεν υπάρχουν τα πρώτα, η Εκκλησία παύει να είναι Εκκλησία και μετατρέπεται σε κοινωνικό φορέα, οργανισμό κοινωνικής αλληλεγγύης, σωματείο περιορισμένης ευθύνης.

Αυτός είναι ο ρόλος της: να ευλογεί και να αγιάζει όλους όσοι ελεύθερα και ακώλυτα καταφεύγουν στην Χάρη του Θεού και ζητούν τον έλεός Του! Είναι κακό αυτό, κατά τη γνώμη σας, κ. Ακρίτα;

Αυτό που σας ενόχλησε, προφανώς, δεν είναι το στυλό. Είναι η ανταπόκριση των παιδιών στο κάλεσμα της μεγάλης τους Μάνας, της Εκκλησίας. Σας πληροφορώ, λοιπόν, (για να χαρείτε) ότι γέμισαν οι Ναοί μας, αυτές τις μέρες, από τα παιδιά των εξετάσεων και τους γονείς τους (Τί ντροπή, Θεέ μου!).

Και η ενόχλησή σας είναι τόσο έντονη, ώστε δε διστάζετε να λοιδορήσετε αυτά τα παιδιά, να τα κατατάξετε σε άλλη εποχή, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο κόσμο, εσείς που, όπως φαίνεται, έρχεστε με φόρα από την τέταρτη χιλιετία! (ή μήπως από το βαθύτατο χθες!).

Βλέπετε, είναι τόσο κακό που στην εποχή της μεγάλης «προόδου», υπάρχουν νέοι άνθρωποι που πιστεύουν στο Θεό, αντιστέκονται στην ισοπέδωση των αξιών που επαγγέλλεστε, προσεύχονται, κάνουν τον αγώνα τους, ζητώντας, παράλληλα, την βοήθεια του Θεού! Αυτό είναι «το κλειδί της επιτυχίας», που επιζητούν κι όχι ασφαλώς το στυλό, όπως ατυχώς ισχυρίζεστε.

Είναι αλήθεια ότι με απογοητεύσατε. Σας διαβάζω χρόνια και ελκύομαι από τον έξυπνο λόγο σας κάποιες φορές και την εύστοχη κριτική σας, κάποιες άλλες.

Εν προκειμένω, όμως, αγαπητή μου κ. Ακρίτα, την πατήσατε. Πέσατε στο πηγάδι του βλακώδους λαϊκισμού, που επ’ εσχάτων ευδοκιμεί στην πατρίδα μας, νομίζοντας ότι μπορεί να ξεριζώσει από τις άδολες καρδιές νέων και μεγαλυτέρων την πίστη και την ελπίδα στη βοήθεια του Θεού.

Και αυτό δε συνιστά ειδωλολατρία, αγαπητή μου. Συνιστά αληθινή, ουσιαστική και ειρηνική αντίσταση!

πηγή

Η Ελβετία ψάχνει αγρότες με 3.000 ευρώ μισθό το μήνα

Άνοιγμα στους πρόσφυγες κάνει η Ελβετία, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει εργατικό δυναμικό για τα αγροκτήματα.
Συγκεκριμένα, η Ένωση Ελβετών Αγροτών και το υφυπουργείο Μετανάστευσης (SEM) τάχθηκαν υπέρ της απασχόλησης των προσφύγων και έτσι ξεκινάει πιλοτικό πρόγραμμα τριών ετών, με την πρόσληψη προσφύγων που θα εργαστούν σε αγροκτήματα.
Δέκα, λοιπόν, αγροκτήματα σε όλη την Ελβετία έχουν επιλεγεί για αυτή την πιλοτική δοκιμή και ήδη αρκετοί είναι οι πρόσφυγες εργαζόμενοι που έχουν συμφωνήσει να εργαστούν.

Ο μισθός του νεοπροσληφθέντα «αγρότη» για τον πρώτο μήνα θα είναι 2.000 ευρώ και από τον δεύτερο μήνα θα φτάσει ακόμα και τα 3.000 ευρώ.
Ήδη η Ένωση Ελβετών Αγροτών ξεκίνησε εκστρατεία υποδοχής μεταναστών, τους οποίους προτίθεται να εντάξει επαγγελματικά στις αγροτικές εργασίες, επί πληρωμή, και με παράλληλες παροχές όπως η εκμάθηση της γλώσσας.
Σύμφωνα με την Ένωση και το SEM, οι πρόσφυγες που θα προσληφθούν θα έχουν την ευκαιρία μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνουν οικονομικά ανεξάρτητοι και να ενσωματωθούν αρμονικά στην τοπική κοινωνία.
Επί του παρόντος, μόνο το ένα τρίτο του συνόλου των προσφύγων είναι σε θέση να ενταχθούν στο εργατικό δυναμικό τα πρώτα χρόνια στην Ελβετία. Οι αγρότες θα ωφεληθούν από αυτό πρόγραμμα και δεν θα χρειάζεται να ψάχνουν για εποχικούς εργάτες ή για εργάτες εκτός συνόρων της χώρας.
Η Ένωση Αγροτών επεσήμανε ότι ο γεωργικός τομέας απασχολεί περίπου 25.000 έως 35.000 ξένους εποχικούς εργαζομένους, κυρίως Πολωνούς και Πορτογάλους.

Πηγή

Η ζωή στα βάθη της ερήμου Σαχάρα

Είναι μία φυλή, που όπως πολλές ακόμη στον κόσμο, μάχεται να διατηρήσει το δικό της τρόπο ζωής. Στην έρημο Σαχάρα, οι Τουαρέγκ προσπαθούν να επιβιώσουν από τον εμφύλιο και εκφράζονται με τη μουσική και το χορό.

Φως στη νομαδική κουλτούρα στο Μάλι και το Νίγηρα ρίχνει μία έκθεση φωτογραφίας, που καταγράφει την καθημερινότητα τον Τουαρέγκ. Μέρος αυτής της δουλειάς, δημοσίευσε ο Guardian.

Kάποτε γνωστοί στους Eυρωπαίους ως «οι μπλε άνδρες της ερήμου», οι Τουαρέγκ έχουν ζήσει σε ακραίες συνθήκες στα βάθη της Σαχάρας για πάνω από χίλια χρόνια.

Τώρα, ο εμφύλιος πόλεμος απειλεί την πατρίδα τους, στο Νίγηρα και το βόρειο Μάλι. Οι Τουαρέγκ, όπως πολλές νομαδικές φυλές ανά την υφήλιο, έχουν υποφέρει από το θεσμό των εθνικών συνόρων.

Η μουσική σκηνή του «ροκ της ερήμου» έχει δώσει δημοσιότητα σε μπάντες των Τουαρέγκ, όπως οι Tinariwen και Tamikrest, αλλά παραμένουν περιορισμένες οι γνώσεις για την κουλτούρα τους και την κατάστασή τους.

Οι ρίζες του μπλε «πέπλου», που είναι σήμα κατατεθέν των Τουαρέγκ έχει διαφορετικές ερμηνείες. Πέρα από την προστασία από τη σκόνη που σηκώνουν οι άνεμοι της ερήμου, θεωρείται ότι εμποδίζει τα κακά πνεύματα να μπουν στο σώμα.

Τόσο το ύφασμα, όσο και το χρώμα προέρχονται από τη Νιγηρία και έμποροι σε καραβάνια με καμήλες ταξιδεύουν χιλιάδες μίλια νότια στις πόλεις Τάνο και Σοκότο για αυτό το λόγο. Ενα ταξίδι με επιστροφή μπορεί να κρατήσει έως και έξι μήνες και για τα μικρά αγόρια που βρίσκονται στο καραβάνι, κάποια ακόμη και δέκα ετών, είναι μία σημαντική ιεροτελεστία μετάβασης. Τις εποχές της κορύφωσης του εμπορίου, στις δεκαετίες του '20 και του '30, τα καραβάνια είχαν μέχρι και 20.000 καμήλες.

Το 2001 σε φεστιβάλ στο Νίγηρα οι Τουαρέγκ εξέφρασαν την επιθυμία τους για ειρήνη όπως λέει και το πανό, μετά από δέκα χρόνια ξεσηκωμού. Σύντομα όμως η κυβέρνηση της Νιγηρίας αθέτησε τις υποσχέσεις της και οι Τουαρέγκ του Νίγηρεα ξεσηκώθηκαν ξανά, από το 2007 έως το 2009, και καταστροφικές συνέπειες.

Το συγκεκριμένο φεστιβάλ -Festival de l’Aïr- έχει γίνει ένα ετήσιο γεγονός, στο οποίο οι Τουαρέγκ γιορτάζουν με χορό, ποίηση και μουσική. Μόνο άνδρες της φυλής μπορούν να πάρουν μέρος στις χορευτικές τελετές. Οι αριστοκράτες δεν χορεύουν γιατί αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί αναξιοπρεπές.

Οι γυναίκες της φυλής απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες, αλλά ο βασικός τους ρόλος είναι η φροντίδα της οικογένειας. Οταν βρίσκονται δίπλα σε γυναίκες, οι Τουαρέγκ τραβούν το «πέπλο» τους πάνω από τη μύτη, ως ένδειξη σεβασμού.

 πηγή