πράσινη πέτρα

Απ' το χειμώνα, απ' τις πολλές βροχές και τις παγωνιές,
οι πέτρινες πλάκες της αυλής πρασίνισαν.
Επικίνδυνο να περπατάς πάνω τους ακόμα κι αν προσέχεις.
Εγώ δεν ήξερα τι να'ναι η συγχώρεση...
σκεφτόμουνα περί αυτού...
έχω γράψει και ένα μικρό κάτι...
αλλά δεν ήξερα.
Πόσο δύσκολο πράγμα είναι.
Πόσο πολύ το αποφεύγουμε όλοι. Ιδίως αυτοί που φέρουν έναν κάποιον τίτλο, ανάμεσά μας.

Οι τίτλοι ευδοκιμούν στις πράσινες πλάκες των αυλών.
Στρώνεται εκεί η μεγαλοπρέπεια, η αποτελεσματικότητα και η επιβολή τους, καλύπτεται πίσω από τίτλους αυτό που μας πονάει... η πιθανότητα να φταίμε εμείς...

Πόσο γυμνοί νιώθουμε μπροστά σ' αυτό το ενδεχόμενο... να μην είμαστε και τόσο καλοί.... επιτέλους!.

Μ' αρέσει λοιπόν να σκέφτομαι την συγχώρεση
σαν το καθάρισμα των πλακών της αυλής από αυτή την πράσινη γλίτσα της απανθρωπίας μας,
των παθών και των φόβων μας, από τα χίλια μύρια, μικρά και μεγάλα εγκλήματά μας, από την βαρβαρότητα της γλώσσας μας, από την βαρύτητα της ύπαρξής μας, από την αστοχία μας, από την βαριά σκιά μας που σκοτεινιάζει τις ζωές των άλλων. 
Απ΄οτι συσσωρεύουμε δίχως να φταίμε, ίσως,  αλλά και δίχως να έχουμε επίγνωση, καθώς πέφτουμε πάνω στους άλλους, σαν κεραυνός, σαν βροχή, σαν αγιάζι, σαν καταιγίδα, σαν σταγόνα, σαν παγωνιά του χειμώνα...
Μ' αρέσει να σκέφτομαι την συγχώρεση, σαν τον μόνο τρόπο για να ξανακαινουργιώνουν οι σχέσεις των ανθρώπων και να μπορείς να περπατήσεις με άνεση πάνω τους, ακόμα και να γλιστρίσεις και να πέσεις και να φας τα ωραία σου μούτρα....

Μακάρι να βρω την δύναμη, που μου λείπει, για να ζητήσω συγχώρεση από όλους, για όσους ήμουν μια πράσινη γλιστερή πέτρα.

Καλή Σαρακοστή
Σε όλους 

πηγή 

Όποιος νίκησε τη γλώσσα και το στομάχι, βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής

«Όλοι οι ψυχικά ασθενείς έχουν ως κέντρο τον εαυτό τους».

Ἕνας ἀκόμη σύγχρονος Στάρετς, ὁ Στάρετς Σέργιος, συμφωνεῖ μέ τά λεγόμενα τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καί τοῦ Γέροντος Παϊσίου, πού μόλις παρουσιάσαμε:
«Στὴ βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν», παρατηρεῖ ὁ Στάρετς Σέργιος, «βρίσκεται ἡ ὑπερηφάνεια. Θεμέλιο τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας ὡς κέντρου τῶν πραγμάτων. Ὅλοι οἱ ψυχικὰ ἀσθενεῖς ἔχουν ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό τους»[38]. Ἐδῶ ὁ Γέροντας ταυτίζεται πλήρως μέ τόν Γέροντα Πορφύριο, πού ὁμιλεῖ γιά τόν ἐγωισμό ὡς αἰτία τῆς κατάθλιψης.

Καί συνεχίζει: «Αὐτό, βεβαίως, δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ὑπεύθυνοι για τὴν ἀσθένειά τους. Ἡ ὑπερηφάνεια, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα πάθη, ἔχουν στο ἄτομο ποικίλες προελεύσεις: τὴν προσωπικὴ βούληση, ἀλλὰ καὶ τὴν κληρονομικότητα, τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, τὴν κοινωνία, τὶς προσωπικὲς σχέσεις καὶ τὴν ἱστορία τοῦ καθενός. Κάθε πνευματικὸς Πατέρας πρέπει να εἶναι ταυτόχρονα καὶ ψυχίατρος. Κάθε ψυχικὴ ἀσθένεια ἔχει στήν βάση της πνευματικὰ προβλήματα»[39]. Καί ἐδῶ ὁ Γέροντας Σέργιος ταυτίζεται μέ τόν Γέροντα Πορφύριο πού διδάσκει ὅτι πίσω ἀπό τά λεγόμενα «ψυχολογικά» κρύβονται πνευματικά προβλήματα καί δαιμόνια.«Ἡ πνευματικότητα», παρατηρεῖ ἐπίσης ὁ Στάρετς Σέργιος, «καλύπτει καὶ περιλαμβάνει τὰ πάντα. Ἑπομένως, μία πνευματικὴ πράξη μπορεῖ να θεραπεύσει»[40]. Ἐδῶ ὁ Γέροντας ἀπαντᾶ σ’ αὐτούς πού λένε ὅτι (τάχα) χρειάζεται Πνευματικός γιά τά πνευματικά καί ψυχολόγος-ψυχίατρος γιά τά ψυχολογικά προβλήματα. Ὅλα εἶναι πνευματικά προβλήματα καί χρήζουν τήν Θεία Χάρη γιά νά θεραπευθοῦν.
«Ὁ ψυχίατρος που δεν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος», σημειώνει εὔστοχα ὁ Γέροντας Σέργιος, «μπορεῖ νά ἀνακουφίσει τὸν ἀσθενῆ, νά τὸν βοηθήσει νά ξαναβρεῖ τὸν ἑαυτὸ του, νά βελτιώσει τίς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους. Ἀλλὰ κατὰ βάθος τὸν ἀφήνει ἄδειο, γιατὶ δέν τοῦ λέει πῶς νά βρεῖ ἕνα νόημα στήν ὑπάρξή του. Κάτι πού, ἀντιθέτως, κάνει ὁ πνευματικὸς Πατέρας»[41]. Νά ἡ τεράστια διαφορά προσφορᾶς τῶν μέν ἀπό τούς δέ. Ἡ «ἀπουσία νοήματος ζωῆς» εἶναι τό μεγαλύτερο πρόβλημα στόν σημερινό σύγχρονο «πολιτισμένο» ἄνθρωπο.

Ἡ θεραπεία ἐπίσης ἀπό τούς ψυχιάτρους δέν γίνεται στό βάθος ἀλλά στήν ἐπιφάνεια τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης· εἶναι μία θεραπεία κυρίως στήν συμπεριφορά καί ὄχι στό «εἶναι», στήν οὐσία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.

Οἱ ψυχίατροι καί οἱ ψυχολόγοι ἀγνοοῦν τήν ἀνθρώπινη ψυχή καί ἐν πολλοῖς ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξή της. «Ἀντίθετα μὲ ὅ,τι ἰσχυρίζεται ὁ Φρόυντ», ὑπογραμμίζει ὁ Στάρετς, «ἡ βάση τῶν ψυχικῶν ἀσθενειῶν δεν εἶναι ἡ σεξουαλικότητα, ἀλλὰ ἡ ὑπερηφάνεια»[42]. Ἡ νόσος τοῦ διαβόλου (ἡ ἀλαζονεία-ὑπερηφάνεια) εἶναι αὐτήν πού ἀρρωσταίνει καί τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη.
«Ἡ ὑπερηφάνεια», ὅπως παρατηρεῖ ὁ π. Παΐσιος, «γεννᾶ τόν ἐγωισμό»[43].

 Ὁ διάβολος, μπαίνοντας στήν ὑπερήφανη-ἐγωκεντρική ψυχή, τήν γεμίζει μέ λύπη, κόπωση καί ἀπόγνωση.

Κάποιος ρώτησε τόν Γέροντα Παΐσιο σχετικά μέ τήν στενοχώρια πού τοῦ ἐρχόταν γιά τίς πτώσεις του:

«Γέροντα, κάμπτομαι ἀπό τήν στενοχώρια γιά τίς πτώσεις μου καί κουράζομαι στόν ἀγώνα μου.

– Ἀπό τόν ἐγωισμό εἶναι. Ἐπειδή δέν «κάμπτεις», γι’ αὐτό ἀποκάμνεις μετά. Δέν ὑπάρχει ταπείνωση, μετάνοια, συντριβή· ὑπάρχει ἐγωισμός καί ὁ ἐγωισμός πάντα φέρνει λύπη καί ἄγχος. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει μετάνοια, ἀλλά στενοχωριέται ἀπό ἐγωισμό, ἀπό ἀνθρωπαρέσκεια, ἐπειδή ξέπεσε στά μάτια τῶν ἄλλων, τότε ὑπάρχει μέσα του ἀγωνία, φαρμάκι, πόνος»[44].

Ὁ καταθλιπτικός ἄνθρωπος βιώνει ἀκριβῶς τήν λύπη, τό φαρμάκι, τόν πόνο, διότι δέν «κάμπτει», δέν ταπεινώνεται, δέν μετανοεῖ ἀλλά στενοχωριέται, ἐξ αἰτίας τοῦ πληγωμένου του ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀνθρωπαρέσκειας.

Πολλές φορές ἡ ὑπερβολική στενοχώρια γιά τά πάθη καί τίς πτώσεις μας ὑποκρύπτει μία αὐτονομημένη ἀπό τόν Θεό προσπάθεια ἠθικῆς βελτίωσής μας καί ἕναν μεγάλο ἐγωισμό.

Ὁ στάρετς Μακάριος ἔγραφε σὲ ἕνα προφανῶς καταθλιπτικὸ πρόσωπο: «Λὲς ὅτι ἡ ἀδυναμία σου νὰ ἀντισταθεῖς στὸν πειρασμό, ἡ βραδύτητά σου νὰ νικήσεις τὰ πάθη σου καὶ ἡ γενικὴ ἠθικὴ ἀδυναμία σου σὲ πιέζει πολύ, πράγμα ποὺ ἁπλὰ ἀποδεικνύει ὅτι στηρίζεις τὴν σωτηρία σου στὶς δικές σου δυνάμεις… Πῶς ἀλλιῶς θὰ ἀποκτήσουμε τὴν ταπείνωση, παρὰ μόνο ἂν ἀντικρίζουμε συνεχῶς τὸν ἑαυτό μας ὅπως πραγματικὰ εἶναι – ὁ χειρότερος τῶν ἁμαρτωλῶν». Ἡ Ρωσία τῶν στάρετς τοῦ 19ου αἰώνα ἦταν ἀρκετὰ ἐξοικειωμένη μὲ τὴν κατάθλιψη… (Ἡ κατάθλιψη) θεωρεῖτο σύμπτωμα τῆς ὑπερηφάνειας, καὶ ἡ θεραπεία του ἦταν ἡ ταπείνωση[45]. 

Ἑπομένως: Τά πάθη καί κυρίως ὁ ἐγωισμός-ὑπερηφάνεια προξενοῦν τήν τόσο διαδεδομένη στήν ἐποχή μας κατάθλιψη.

 Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη – Τί εἶναι καί πῶς θεραπεύονται

 

 ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

[38]Larchet, 2006, Ἀκρίτας, σσ. 167-169, http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/02/07. Ὁ στάρετς(1903-1987) Σέργιος εἶναι ἕνας ἀδάμας πραγματικὸς “γέροντας μὲ ὑψηλὴ πνευματικότητα”(=στάρετς, στὴν ρωσσική γλῶσσα) τῆς ρωσσικῆς διασπορᾶς στὴ Γαλλία. Λόγιος ἐπίσης, καὶ μὲ μεγάλη ἀποδοχὴ στοὺς κύκλους τῶν Χριστιανῶν Ὑπαρξιστῶν ἐν Γαλλία, μίλησε ἐκτενῶς γιὰ τὶς ψυχιατρικὲς θεωρίες τῆς ἐποχῆς του. Ο Jean -Claude Larchet, καθηγητὴς Φιλοσοφίας καὶ Θεολογίας στὸ Στρασβοῦργο, μὲ ἀνώτατες σπουδὲς σὲ ἀνθρωπιστικὲς ἐπιστῆμες καὶ ψυχολογία, καταγράφει κάποιες ρήσεις του, ποὺ παραθέτουμε ἄνευ περιττολογιῶν…

[39]Ὅ.π

[40]Ὅ.π.

[41]Ὅ.π.

[42]Ὅ.π.

[43]Πάθη καί ἀρετές, σελ. 67.

[44]Ὅ.π., σελ. 139.

[45]Michael Lopukhin, Μπορεῖ ἡ κατάθλιψη νά ἀποτελέσει εὐκαιρία; , στό: http://www.xfd.  

Χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θὰ ρθοῦνε, θὰ περάσουν, κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν, οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροὶ.

 Κωστῆς Παλαμᾶς

Η Βιομηχανία Ηλίθιων και η Κληρονομιά της Απώλειας

Ο έλεγχος της ολιγαρχίας αυτής από τον απλό τηλεθεατή και καταναλωτή είναι αδύνατος, γιατί οι νόμοι της αντλούνται από μια τάξη ιδεών που ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει.
Και αυτό, όχι γιατί δεν έχει εκπαιδευτεί αλλά και γιατί η παιδεία ως σύστημα αξιών προκύπτει από την ίδια τάξη ιδεών και αποτελεί στην πραγματικότητα ένα ανορθολογικό σύστημα που δεν μπορεί να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς κριτικής.
Η διαδικασία της αλλοτρίωσης έχει κατά πολύ επιταχυνθεί στην περίοδο που διανύουμε. Ο Homo sapiens έγινε Homo-televizione και έτσι, στόχος των τυφλών οικονομικών δυνάμεων που κυβερνούν την ζωή του. Τα ΜΜΕ έγιναν πλέον βιομηχανία παραγωγής ηλιθίων!!! Είναι και καθρέφτης της πραγματικότητας αλλά αντίστροφος. Προβάλλουν το σπάνιο και αποσιωπούν το κανονικό. Μα, μ’ αυτό τον τρόπο η αυτοσυνείδηση διαβρώνεται και διασπάται, γιατί οι πληροφορίες που φτάνουν στα μάτια και τα αυτιά μας είναι περασμένες από το ειδικό φίλτρο τους.
Ορισμένες απαξίες και γεγονότα περνάνε ανεμπόδιστα μέσα απ’ αυτό το φίλτρο και επιβάλλονται, εξογκωμένα μάλιστα. Η προσοχή του κόσμου αποσπάται από τα υπόλοιπα γεγονότα και οι ιδέες ή οι αξίες μένουν έξω από το οπτικό του πεδίο ή κ’ αν φτάσουν ως αυτό, έχουν κολλημένη μια ετικέτα απώλειας του μηχανισμού τους πλέον.
Δίνεται, λοιπόν, μια διαστρεβλωμένη άποψη των γεγονότων, από τα οποία άλλα δίνονται πολύ απλοϊκά και άλλα αγνοούνται. Μάλιστα, ο Αμερικανός δικαστής Ερλ Γουόρεν συνήθιζε να λεει ότι ξεκινά την ανάγνωση των εφημερίδων από τα αθλητικά «διότι εκεί περιγράφονται οι επιτυχίες των ανθρώπων, Στις πρώτες σελίδες περιγράφονται μόνο οι αποτυχίες του».
Σήμερα υπάρχει ένας ακόμη λόγος να ξεκινά την ανάγνωση από το τέλος: Στις πρώτες σελίδες δεν περιγράφονται μόνο οι αποτυχίες των ανθρώπων, μα τονίζονται με τα μελανότερα χρώματα και οι φόβοι. Οι λέξεις «κίνδυνος» και «φόβοι για…» μαζί με τις κάθε τύπου κακεντρέχειες, πρέπει να βρίσκονται στο τοπ-δέκα κάθε Μέσου Ενημέρωσης που σέβεται τον χαιρέκακο και κινδυνολογικό του ρόλο.
Καθήκον, λοιπόν, του τεράστιου προπαγανδιστικού μηχανισμού των ΜΜΕ είναι, να κάνουν το κάθε άτομο να σκέφτεται όπως και κάθε άλλος. Και όλοι μαζί να σκεφτόμαστε (αν θα το επιτρέψουν και αυτό!) το ίδιο πράγμα που αυτοί διαλέξανε για μας! Με άλλα λόγια ένα συλλογικό ασυνείδητο φτιαγμένο και ραμμένο στα μέτρα για φοβισμένα ανθρωπάκια(με παντός είδους κακιούλες) και ηλίθιους. Έτσι, ένα καινούργιο εγώ φοριέται και αντικαθιστά τον αληθινά ελεύθερο εαυτό μας.
Χαμηλοτάβανο Εγώ και Ανθρωπάκια: Θα μου πείτε τώρα πως, κοινωνία χωρίς ηλιθίους και φοβισμένα ανθρωπάκια δεν γίνεται, διότι χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε εκμετάλλευση και χωρίς εκμετάλλευση δεν θα υπήρχε η αγορά του fashion victims (θύματα της μόδας)! Και, δυστυχώς, οι ηλίθιοι είναι όχι μόνο αήττητοι, αλλά μπορούν να συμπαρασύρουν και εκατοντάδες λογικά σκεπτόμενους!
Αντί, λοιπόν, εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ελεύθεροι, γινόμαστε κομφορμιστές και πληρώνουμε το τίμημα με την μεγάλη ηθική απώλεια και οδηγούμαστε μέρα με την μέρα σε «χρεοκοπία» για να φτιαχτεί η «υπανθρωποίηση» της ανθρώπινης κοινωνίας. Πιο αιχμηρός στις κρίσεις του, ο καθηγητής της κοινωνιολογίας Μαρκ Φίσμαν κάνει λόγο για «ένα κοινό που πιέζεται να γίνει ανήθικο».
Η κομφορμιστική κοινωνία μιλάει στο σύνολό της με τον εαυτό της και είναι κατ’ εξοχήν παθητικοποιημένοι θεατές, υπό την έννοια ότι συμπλεγματικά άτομα απωθούνται από την δράση και θεωρητικοποιούν την παθητικότητά τους γενικότερα στην ζωή, με τα παθήματα των δραστήριων ή έστω των πρόθυμων για δράση! Όποιος μιλάει και όποιος ακούει δεν έχει πίσω του μια διαφορετική εμπειρία του κόσμου, κι αν κάποτε την είχε τώρα πια την έχει ξεχάσει, επειδή ο κόσμος που προσφέρουν τα ΜΜΕ είναι όλο και περισσότερο γυαλιστερός μα και ταυτόσημος.
Για τον άνθρωπο που σκέφτεται ακόμη στον «πολιτιστικό Μεσαίωνα» που ζούμε, τα τύμπανα του πολέμου ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια ηχούν στους απροσδιόριστους χρόνους της καθημερινότητάς του, και διαπιστώνει ότι έχει γίνει πλέον θεατής του εαυτού του μέσα στην γοητεία της ελαφρότητας των μέσων μαζικής υποδούλωσης. Γιατί, «η εποχή μας είναι η πρώτη που ζητάει την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων ως προϋπόθεση της ύπαρξής τους», γράφει Ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι. Γιατί, οι ισχυροί που κανονίζουν τις τύχες του κόσμου δεν συγχωρούν την δυνατότητα να μπορείς να εκφράζεις μια διαφορετική άποψη.
Παρ’ όλα αυτά, δεν αντιλαμβανόμαστε ολάκερα με πόσες αλυσίδες μας έχει δέσει ως άλλους ηλίθιους η μαζική υποκουλτούρα. Μέσα, λοιπόν, σ’ όλο αυτό τον κόσμο των ηλιθίων, άντε εσύ να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας! Αυτή η «ιερή εξέταση» του 21^ου αιώνα πραγματικά πετυχαίνει τον σκοπό της, έτσι που ο γελασμένος καταναλωτής όλων των τηλεσκουπιδιών και των διάφορων φυλλάδων δεν έχει αντιληφτεί ότι τον κοροϊδεύουν όπως κορόιδευαν παλιά και περιγελούσαν τους ζητιάνους!
Τελικά, βλέπετε το άτομο κάτω από όλα αυτά, να χάνει την προσωπικότητά του και μάλιστα αισθάνεται και ηθική ικανοποίηση γι’ αυτό!!!! Ούτε προσβεβλημένο ούτε ταπεινωμένο αισθάνεται το άτομο και η ικανοποίησή του για το ηθικό του κατάντημα το γελοιοποιεί ακόμη περισσότερο. Είναι πέρα για πέρα ικανοποιημένο με τα πρότυπα συμπεριφοράς που του επιβάλλουν τα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση, ακόμα και στην περίπτωση που αισθάνεται βαθιά μέσα του πως αυτά όλα είναι ξένα προς αυτό! Για αυτό, λοιπόν, βγήκαν και οι εταιρείες σφυγμομέτρησης της τηλεθέασης. Η υψηλή τηλεθέαση δίνει ακριβές διαφημίσεις και αυτές με την σειρά τους καλωδιομένους καταναλωτές με…

Neuromarketing: Το Νέο «Λαγωνικό» της Διαφήμισης: Οι ειδικοί του Νευρομάρκετινγκ (Neuromarketing) αναζητούν τα κουμπιά των καταναλωτικών επιλογών μας, με τη βοήθεια της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας, μιας και ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει κανείς τον άλλον, τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του, αλλά και τα γούστα και τις προτιμήσεις του, είναι να μπορέσει να διαβάσει τη σκέψη του! Κάτι τέτοιο στην καθημερινότητα των κοινών θνητών αποτελεί πολλές φορές διακαή και ευσεβή πόθο. Στον χώρο της διαφήμισης, λοιπόν σήμερα, επιστήμονες προσπαθούν με τη βοήθεια μαγνητικών τομογράφων να ανιχνεύσουν τα μυστικά του εγκεφάλου μας για να αγρεύσουν υποψήφιους πελάτες!
Το δυνατό του σημείο είναι ότι «επικοινωνεί» απευθείας με τον εγκέφαλο του καταναλωτή με τη βοήθεια της νευροεπιστήμης. Παρ’ ότι εγείρει επιστημονικές και δεοντολογικές αντιρρήσεις, κάνει ήδη τα πρώτα βήματά του στην Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Στόχος του Νευρομάρκετινγκ είναι να δώσει σίγουρες απαντήσεις για την ανταπόκριση των καταναλωτών προκειμένου να βοηθήσει στην καλύτερη προώθηση των εταιρειών και των προϊόντων τους. Πολλοί ερωτώμενοι, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, δεν απαντούν πάντοτε με ειλικρίνεια στα ερωτηματολόγια των ερευνών αγοράς. Έτσι το νευρομάρκετινγκ προσπαθεί να ξεπεράσει αυτόν τον σκόπελο, φθάνοντας στα βάθη του ανθρώπινου ασυνειδήτου και με τη βοήθεια της λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας (fMRI) που καταγράφει τις αντιδράσεις του εγκεφάλου εθελοντών σε διάφορες εικόνες και ερεθίσματα –όπως, πχ, το χρώμα ή το σχήμα μιας συσκευασίας, τα διαφημιστικά μηνύματα ενός προϊόντος, το όνομα μιας εταιρείας– για την καλύτερη διερεύνηση των καταναλωτικών συνηθειών τους, του τρόπου με τον οποίο προβαίνουν στις καταναλωτικές επιλογές τους και την αντίδρασή τους στο λεγόμενο «branding», στο κύρος και στην εικόνα που έχει μια εταιρεία στη συνείδησή τους.

Οι ρίζες του Νευρομάρκετινγκ βρίσκονται στις έρευνες του νευροεπιστήμονα Αντόνιο Νταμάσιο, ο οποίος πριν από μία δεκαετία είχε διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι, όταν λαμβάνουν αποφάσεις, δεν χρησιμοποιούν μόνο το «λογικό» αλλά και το «συναισθηματικό» τμήμα του εγκεφάλου τους.

Ο σταθμός όμως που σηματοδότησε τη γέννησή του ήταν το περίφημο πείραμα «Coca/Pepsi», που πραγματοποίησε το 2004 ο Ριντ Μόνταγκιου στο Ιατρικό Κολέγιο Μπέιλορ. Ο αμερικανός επιστήμονες εξέτασε με μαγνητική τομογραφία εθελοντές ενώ δοκίμαζαν Pepsi και Coca-Cola. Το πρώτο τεστ ήταν μια «δοκιμή στα τυφλά» στην οποία οι εξεταζόμενοι δεν γνώριζαν ποιο αναψυκτικό πίνουν: οι περιοχές του εγκεφάλου που δραστηριοποιήθηκαν περισσότερο στην τομογραφία ήταν οι λεγόμενες περιοχές της «ανταμοιβής», οι οποίες συνδέονται με την απόλαυση και την ικανοποίηση, και οι εθελοντές ήταν μοιρασμένοι σχεδόν στη μέση στην προτίμησή τους προς τη μία ή την άλλη μάρκα του αναψυκτικού.
Στο δεύτερο τεστ οι εξεταζόμενοι γνώριζαν τι έπιναν και τα αποτελέσματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καθώς η Coca-Cola εμφανίστηκε να υπερτερεί έναντι της Pepsi Cola. Εκτός από τις περιοχές της ανταμοιβής, υπήρχε έντονη δραστηριότητα και στις περισσότερο «κριτικές» περιοχές της μνήμης, στον προμετωπιαίο φλοιό και στον ιππόκαμπο. Τρεις στους τέσσερις εθελοντές δήλωσαν ότι προτιμούν την Coca-Cola και, βάσει των αποτελεσμάτων της τομογραφίας, η επιλογή τους αυτή δεν στηριζόταν μόνο στην απόλαυση που τους πρόσφερε το συγκεκριμένο αναψυκτικό αλλά και στην εικόνα που είχαν για την εταιρεία παραγωγής του.
Τον περασμένο Ιανουάριο, με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Neuron, ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου Στάνφορντ Μπράιαν Νούτσον προχώρησε το ζήτημα ακόμη πιο πέρα, υποστηρίζοντας ότι τα «συναισθήματα προσμονής» όπως τα ονομάζει, είναι «πρωτόγονοι» μηχανισμοί οι οποίοι σχετίζονται περισσότερο με το ένστικτο και το συναίσθημα και όχι με τη γνώση και τη λογική, επηρεάζουν τη λήψη των ανθρώπινων αποφάσεων με στόχο την επιβίωση.
Ο κ. Νούτσον και η ομάδα του έκαναν το εξής πείραμα: έδωσαν σε εθελοντές από 20 δολάρια και, ενώ ήταν συνδεδεμένοι με τον μαγνητικό τομογράφο, τους πρόβαλαν τις εικόνες 80 προϊόντων με αναγραφόμενες τιμές λέγοντάς τους ότι μπορούσαν να αγοράσουν όποιο από αυτά ήθελαν. Όταν οι εθελοντές έβλεπαν προϊόντα τα οποία τους άρεσαν, οι ερευνητές παρατηρούσαν έντονη δραστηριότητα στον επικλινή πυρήνα, περιοχή του εγκεφάλου η οποία σχετίζεται με την προσμονή ευχάριστων αποτελεσμάτων.
Αν ωστόσο έκριναν ότι η τιμή του προϊόντος ήταν πολύ υψηλή, η έντονη δραστηριότητα παρατηρούνταν στην περιοχή της νήσου, η οποία σχετίζεται με την προσμονή οδυνηρών αποτελεσμάτων. «Η ιδέα» εξήγησε ο κ. Νούτσον παρουσιάζοντας την έρευνά του «είναι ότι, αν κοιτάξει κανείς μέσα στον εγκέφαλο των ανθρώπων ακριβώς προτού λάβουν ορισμένες αποφάσεις, μπορεί να ελέγξει αυτά τα δύο συναισθήματα και να προβλέψει καλύτερα τι πρόκειται να κάνουν. Πιστεύω ότι τα συναισθήματα προσμονής δεν επηρεάζουν απλώς αλλά κατευθύνουν τη λήψη των αποφάσεων».
Οι έρευνες, πάντως, στον ανθρώπινο εγκέφαλο βρίσκονται ακόμη στην αρχή τους και οι επιστήμονες, όπως παραδέχονται οι ίδιοι, έχουν ακόμη πολλά να μάθουν. Τα πρώτα αποτελέσματά τους έχουν αρχίσει ωστόσο ήδη να χρησιμοποιούνται από ειδικούς του μάρκετινγκ για να «διαβάσουν» τις καταναλωτικές αντιδράσεις του κοινού.
Παρ’ ότι, όμως, οι νευροεπιστήμονες προειδοποιούν ότι η καταναλωτική μας συμπεριφορά αποτελεί ένα σύστημα ιδιαίτερα πολύπλοκο το οποίο δεν ακολουθεί απλούς και μεμονωμένους κανόνες, ήδη εταιρείες του Νευρομάρκετινγκ έχουν αρχίσει να κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους προκαλώντας αντικρουόμενες αντιδράσεις. Κάποιοι καλωσορίζουν τον νέο τομέα, άλλοι όμως, με πρώτες ορισμένες αμερικανικές οργανώσεις καταναλωτών, θεωρούν ότι όλες αυτές οι προσπάθειες αποσκοπούν στον εντοπισμό ενός «buy button» ή «διακόπτη της αγοράς» στον εγκέφαλό μας, τον οποίο ο Μεγάλος Αδελφός Διαφημιστής θα μπορεί να ενεργοποιεί κατά το δοκούν. Ο βετεράνος διαφημιστής Allan Middleton, που διδάσκει μάρκετινγκ στο πανεπιστήμιο York, υποστηρίζει πως: «Αν τελικά όλο αυτό λειτουργήσει, τότε θα βιώσουμε μαζί το 1984 του Όργουελ και τον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Χάξλεϋ.»
Για όλα αυτά καλό θα ήταν να πάμε ενάντια στην απάθεια την αναισθησία και στο «τίποτε. Να πάμε ενάντια στην μηδενιστική κουλτούρα των ΜΜΕ με την γενική ύπνωση και την αυτοκρατορία της βίας και του sex. Και για να μην συμβούν τα προαναφερόμενα, καλούμαστε να υψώσουμε την συνείδηση της ευαισθησίας και να μπούμε στην διάσταση της ελευθερωμένης απ’ όλα αυτά ανθρωπότητας, γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό που θέλουμε είναι καλύτερη πληροφόρηση, αυτό το είδος της πολύτιμης πληροφορίας, που οικοδομεί και μας βοηθάει να εξελίξουμε τον εαυτό μας και την ανθρώπινη κοινωνία στο σύνολό της.
Ναι, θα μας άρεσαν αυτά και το πιο σπουδαίο είναι ότι έχουμε τα μέσα για να αντισταθούμε, μιας και το μυαλό μας και τα συναισθήματά μας είναι ακόμη δικά μας! (μάλλον)
*ΣΑΣΗ ΧΟΤΖΟΓΛΟΥ  ψυχολόγος και ερευνήτρια εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας.

*Το κλειδί της οικονομική ευημερίας είναι η δημιουργία μιας οργανωμένης μη-ικανοποίησης!

*Όσο πιο αθώα δείχνει μια εκπομπή στην τηλεόραση ή ένα σήριαλ, ή και ένα ανάγνωσμα μιας φυλλάδας,
τόσο πιο επικίνδυνο –ενδεχομένως– αποδεικνύεται.

*Ο άνθρωπος είναι πια φυλακισμένος όχι στο σπίτι του αλλά στον καναπέ του!

*Ο Homo sapiens έγινε Homo-televizione και έτσι, στόχος των τυφλών οικονομικών δυνάμεων που κυβερνούν την ζωή του.
Τα ΜΜΕ έγιναν πλέον βιομηχανία παραγωγής ηλιθίων!!!

*Δυστυχώς, οι ηλίθιοι είναι όχι μόνο αήττητοι,
αλλά μπορούν να συμπαρασύρουν και εκατοντάδες λογικά σκεπτόμενους!

*Οι προσπάθειες του Νευρομάρκετινγκ αποσκοπούν στον εντοπισμό ενός «buy button»
ή «διακόπτη της αγοράς» στον εγκέφαλό μας, τον οποίο ο Μεγάλος Αδελφός Διαφημιστής 
μπορεί να ενεργοποιεί κατά το δοκούν

πηγή 

Η ελεημοσύνη, η αγάπη και η νηστεία αγιάζουν τον άνθρωπον, τον πλουτίζουν σωματικά και ψυχικά και έχει αγαθόν τέλος. Το σώμα και η ψυχή γίνονται Άγια.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η ελληνικότητα του πολυπολιτισμικού Βυζαντίου

Στράτος Θεοδοσίου - Καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Αστρονομίας Παν/μίου Αθηνών

Το Βυζάντιο, η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ήταν μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, διαφόρων λαών και γλωσσών, που συν τω χρόνω –λόγω της δύναμης της ελληνικής γλώσσας– έγινε ελληνόφωνη. Η ελληνικότητα του Βυζαντίου ουσιαστικά έγκειται στη βαθμιαία υιοθέτηση από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της αυτοκρατορίας της ελληνικής γλώσσας, της ελληνικής παράδοσης και κυρίως της ελληνικής παιδείας.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν υπήρχε μια αμιγής φυλετική πληθυσμιακή σύνθεση στην αυτοκρατορία, ωστόσο από ένα σημείο και πέρα η γλώσσα ήταν πια μόνο η ελληνική, που υποκατέστησε τη λατινική, ενώ βαθμιαία κυριάρχησαν τα ελληνικά ήθη και έθιμα, η ελληνική παιδεία και τελικά σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού η ελληνική συνείδηση. Δηλαδή, συν τω χρόνω έχουμε έναν βαθμιαίο εξελληνισμό της αυτοκρατορίας. Το Βυζάντιο παύει πια να είναι μόνο ελληνόφωνο και ουσιαστικά καθίσταται ελληνικό. Και επειδή όλα αυτά βάδιζαν παράλληλα με το χριστιανικό θρησκευτικό στοιχείο, οι ελληνόφωνοι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας αποτέλεσαν τη Ρωμιοσύνη. Την ευρύτερη εκείνη ιδέα που καταδεικνύει τον υπήκοο της ελληνόφωνης Ανατολικής χριστιανικής αυτοκρατορίας· τον Ρωμιό και όχι τον Έλληνα, χαρακτηρισμός που τότε ήταν ισοδύναμος με τον μη χριστιανό, τον οπαδό, δηλαδή, της εθνικής θρησκείας.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της αυτοκρατορίας μιλούσε ελληνικά, σκεφτόταν ελληνικά, διάβαζε ελληνικά, έγραφε και σπούδαζε στα ελληνικά. Δεν μιλούσε αλβανικά ούτε βουλγαρικά ούτε σερβικά ούτε αρμενικά ούτε γεωργιανά. Σκεφτόσαστε την περίπτωση το Βυζάντιο να είχε υιοθετήσει τη γλώσσα και την κουλτούρα κάποιου γειτονικού μας λαού; Τι θα διατείνονταν οι γείτονές μας; Δεν θα είχαν υιοθετήσει αμέσως αυτή την αυτοκρατορία;

Κι εμείς, έχοντας μπροστά μας μια αυτοκρατορία που διακατέχεται από την ελληνική παιδεία, που μιλάει ελληνικά και πάντα αναφέρεται στο αρχαιοελληνικό της παρελθόν, «προσπαθούμε» να την απεμπολήσουμε; Τι πάει να πει ότι οι περισσότεροι αυτοκράτορες δεν ήταν Έλληνες, όπως διατείνονται αρκετοί στο διαδίκτυο, εξάλλου σπάνια οι βασιλείς προέρχονταν από τον λαό που κυβερνούσαν.

Ο λαός τι πίστευε, τι μιλούσε, τι σπούδαζε και ποια παιδεία ακολουθούσε; Γιά απευθυνθείτε στους Σέρβους και στους Βούλγαρους επιστήμονες, όπως απευθυνθήκαμε εμείς, κανείς απ’ αυτούς δεν διανοείται να αμφισβητήσει την ελληνικότητα του Βυζαντίου.

Το Βυζάντιο είναι ελληνικό! Και βεβαίως η Ελλάδα –ή η Ρωμανία, αν θέλετε– είναι εκείνη που εκ των πραγμάτων θεωρούσε και πρέπει να θεωρεί το Βυζάντιο ως την ελληνική μεσαιωνική της ιστορία. Εξάλλου, η περιοχή όπου άκμασαν οι Βυζαντινοί ουσιαστικά αποτελούσε την ελληνιστική οικουμένη, όπου η Ελλάδα ήταν γλωσσική και πολιτιστική υπερδύναμη.

Το Βυζάντιο θεωρούμε ότι ήταν μια πολυπολιτισμική αυτοκρατορία που μεγαλούργησε χάρις στον Χριστιανισμό, στη δύναμη της ελληνικής γλώσσας, της αρχαιοελληνικής κουλτούρας και βέβαια του ρωμαϊκού παρελθόντος της. Αυτά ακριβώς επισημαίνει η διακεκριμένη βυζαντινολόγος Τζούντιθ Χέριν συγγραφέας του βιβλίου Byzantium – The Surprising Life of a Medieval Empire (2007), σε συνέντευξή της στην Κατερίνα Δαφέρμου. Έτσι, στην ερώτηση: Τι ακριβώς είναι αναπάντεχο και εκπληκτικό, όπως υπονοεί ο πρωτότυπος τίτλος του νέου σας βιβλίου, σε σχέση με το Βυζάντιο; Η εμπεριστατωμένη απάντησή της για τη μεγαλειώδη υπερχιλιόχρονη ιστορία της αυτοκρατορίας ήταν η εξής: Είναι το ελληνικό πυρ, ο συνδυασμός τριών διαφορετικών παραδόσεων στο εσωτερικό του, που του προσέδωσαν τη μακροχρόνια δύναμή του.

Βεβαίως ήταν χριστιανικό και είχε άμεσους δεσμούς με την πρώιμη περίοδο του Χριστιανισμού μέσα από τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων σε απλά ελληνικά για να τις καταλαβαίνει ο λαός. Το χριστιανικό στοιχείο επικρατεί στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική. Αυτή η κοινή γλωσσική βάση επέτρεψε στους κατοίκους της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας την άμεση πρόσβαση σε όλο το εύρος της αρχαίας ελλληνικής σοφίας και στην παγανιστική παράδοση. Όχι μόνο στον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Ξενοφώντα, κ.ά., αλλά και σε όλες τις τεχνικές ανακαλύψεις των αρχαίων στα μαθηματικά, την αστρονομία, την ιατρική, τη γεωγραφία, την αρχιτεκτονική. Αυτά τα κείμενα μελετήθηκαν και αντιγράφηκαν στο Βυζάντιο από λογίους και τους μαθητές τους οι οποίοι τελικά έγιναν ειδήμονες στην αττική γλώσσα του 5ου αιώνα π.Χ. και μετουσίωσαν το στυλ και το λεξιλόγιό της στα δικά τους μεσαιωνικά γραπτά.

Και επειδή το Βυζάντιο ήταν η πρωτεύουσα του ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κληρονόμησε μέρος της ρωμαϊκής νομοθεσίας, της δημόσιας διοίκησης και της πολεμικής δύναμης.

Αυτή η συνύπαρξη τριών πηγών δύναμης, οι οποίες συνέθεσαν μια συνεπή ενότητα, είναι που μας ξαφνιάζει. Χάρη σε αυτήν μπορούσε το Βυζάντιο να επανιδρύεται ύστερα από πολλές «πτώσεις» και η Κωνσταντινούπολη να αντιστέκεται σε σφοδρές επιθέσεις έως το 1453. Η μακροβιότητα από μόνη της δεν μας εντυπωσιάζει. Ελάχιστοι, ωστόσο, μεσαιωνικοί πολιτισμοί αξιώθηκαν μια αδιάκοπη ζωή για περισσότερα από 1.000 χρόνια (Το Βήμα, 2 Νοεμβρίου 2008).

Στη μελέτη μας αυτή, που επικεντρώνεται κυρίως στη συμβολή του Βυζαντίου στις θετικές επιστήμες, θέλουμε να δείξουμε το έργο των σοφών λογίων, ιδιαιτέρως των αστρονόμων, οι οποίοι άκμασαν σε καθεμία από τις τρεις παραπάνω χρονικές περιόδους.

Σκοπός μας είναι να δώσουμε όχι ένα μονοσήμαντο και απρόσωπο βιογραφικό λεξικό, αλλά να εντάξουμε τους Βυζαντινούς θετικούς επιστήμονες, τους γιατρούς, τους χρονολόγους και τους αστρονόμους στο κοινωνικό τους πλαίσιο, στις δυνατότητες που τους πρόσφεραν οι αντίστοιχες συνθήκες, καθώς και η παιδεία, όπως είχε αναπτυχθεί στην εποχή τους. Αυτό σημαίνει ότι θα μελετήσουμε τον κάθε επιστήμονα όχι ξεκομμένο και πέρα από τον κοινωνικό περίγυρό του, αλλά μέσα σ’ αυτόν, όπως εντέλει είχε διαμορφωθεί την αντίστοιχη χρονική περίοδο στο Βυζάντιο. Άλλωστε τις αναφορές των πηγών πρέπει να τις διαβάζουμε και να τις εξετάζουμε γνωρίζοντας πώς ακριβώς σκεφτόταν και δρούσε η εποχή που τις παρήγαγε.

Πηγή:

“ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ”, συγγραφείς: ΣΤΡΑΤΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ – ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ

Εκδόσεις: ΔΙΑΥΛΟΣ, ISBN 978-960-531-268-8, Σχήμα: 17 x 24 cm, Σελ.: 672

Πώς είναι να ζεις στο Ντιτρόιτ που πτώχευσε

 
Η ιστορία ενός 56χρονου εργαζόμενου που έκανε την Αμερική να κλάψει
Πάνω από 33 χιλιόμετρα. Είναι η απόσταση που διανύει με τα πόδια, καθημερινά, ο Τζέημς Ρόμπερτσον, ένας αφρικανός μαύρος 56 ετών, για να πάει στη δουλειά του από το Ντιτρόιτ, την πόλη που πτώχευσε, στο διπλανό Μίτσιγκαν.
Σε ένα μεγάλο άρθρο που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου στην Detroit Free Press ανέβηκε το πορτρέτο αυτού του άνδρα που δείχνει τι ζουν οι κάτοικοι του Ντιτρόιτ που ήταν στην κορυφή της αυτοκινητοβιομηχανίας, από τη στιγμή που πτώχευσε θεαματικά και κατέρρευσε.

Είτε φυσάει είτε βρέχει, είτε χιονίζει, ο κ. Ρόμπερτσον πρέπει να διανύσει όλα αυτά τα χιλιόμετρα με τα πόδια από τη στιγμή που το παλιό αμάξι του Χόντα χάλασε, το 2005. Από τότε δεν μπόρεσε να αγοράσει νέο αυτοκίνητο γιατί στοιχίζουν πάρα πολύ οι ασφάλειες αυτοκινήτων στο Ντιτρόιτ αφού στοιχίζουν 5.000 δολάρια (4.400 ευρώ) το χρόνο. Ο μισθός του είναι 10,55 δολάρια  (9,3 ευρώ) την ώρα (αν σκεφτεί κανείς ότι στο Μίτσιγκαν πληρώνονται 8,15 δολάρια την ώρα, 7,2 ευρώ) και δεν του επιτρέπει να πληρώσει κάτι τέτοιο.
Ο κ. Ρόμπερτσον εργάζεται σε αυτοκιντοβιοτεχνία στο Μίτσιγκαν, μετά την πτώχευση της πόλης του Ντιτρόιτ.

Η πόλη του αυτοκινήτου δεν έχει λεωφορεία
Ολα θα πήγαιναν καλά αν η πόλη του Ρότσεστερ Χιλς, στο Ντιτρόιτ, όπου ζει ο κ. Ρόμπερτσον δεν είχε μειώσει τα δρομολόγια των λεωφορείων. Για να πάει στη δουλειά του ο κ. Ρόμπερτσον πρέπει να περάσει μια ολόκληρη περιοχή που δεν έχει λεωφορείο και αυτό συνέβη γιατί οι ψηφοφόροι τριών πόλεων δεν πλήρωσαν για να έχουν τέτοια πολυτέλεια! Στο Ντιτρόιτ, την αμερικανική πόλη που θεωρείτο υπ'αριθμόν ένα κατασκευάστρια πόλη των ΗΠΑ το να μην υπάρχουν λεωφορεία είναι πραγματικά σκληρό.
Μετά από 33 χιλιόμετρα περπάτημα ο κ. Ρόμπερτσον φτάνει στο λεωφορείο:

Μερικές φορές κάποιος τον παίρνει με το αυτοκίνητο:

Εκλαψε η Αμερική
Το άρθρο της τοπικής εφημερίδας κάνει το πορτρέτο ενός ανθρώπου που έχει πολύ κουράγιο και αξία γιατί φτανει πάντα στην ώρα του στη δουλειά παρά την θύελλα που κάνει συχνά. Είναι ολιγαρκής και πλέκει το εγκώμιο της συζύγου του αφεντικού του που μαγειρεύει νόστιμα και τρώνε στη δουλειά. Αυτή η εικόνα του εργαζομένου-πρότυπο συγκίνησε την Αμερική.
Από την επόμενη ημέρα της δημοσίευσης του άρθρου 80.000 δολάρια (70.500 ευρώ) συγκεντρώθηκαν στο όνομά του μέσα από τα social media. Την ιδέα ξεκίνησε ένας φοιτητής  στο Wayne State University το οποίο συγκέντρωσε 30.000 δολάρια (26.500 ευρώ). Πολλά άτομα πρότειναν να προσφερουν στον κ. Ρόμπερτσον ένα αυτοκίνητο της επιλογής του ή του πρόσφεραν ακόμη και το δικό τους αυτοκίνητο καθώς και χρήματα για να πληρώσει την ασφάλεια.

Αλλοι πρότειναν να πληρώσουν μίνι λεωφορεία που να μεταφέρουν τον κ. Ρόμπερτσον. Ο ίδιος απάντησε σε αυτή την πρόσκληση:
«Θα προτιμούσα να χρησιμοποιήσω αυτά τα χρήματα για να δημιουργηθεί ένα συνεχές δρομολόγιο και όχι μόνο ένα λεωφορειάκι για μένα. Αυτή η πόλη έχει ανάγκη από λεωφορεία που να κυκλοφορούν καθημερινά, όλη μέρα. Μπορείτε να μεταφέρετε στον δήμαρχο ό,τι σας είπα;»

Πηγή

Φόβοι επιστημόνων ότι οι μυστικές υπηρεσίες ψάχνουν μετεωρολογικό όπλο

ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ 

Η κλιματική αλλαγή τρομάζει από μόνη της τον κόσμο, όμως θα τρόμαζε ακόμη περισσότερο, αν έχουν βάση οι υποψίες ότι ορισμένες μυστικές υπηρεσίες προσπαθούν να κατασκευάσουν ένα υπερόπλο που θα ελέγχει το κλίμα και τον καιρό και, γι' αυτό τον ανομολόγητο σκοπό, χρηματοδοτούν δήθεν αθώες κλιματολογικές έρευνες.
Τη σχετική ανησυχία εξέφρασε ανοιχτά ένας κορυφαίος αμερικανικός κλιματολόγος, ο Άλαν Ρόμποκ του Πανεπιστημίου Ράτγκερς του Νιού Τζέρσι, μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης (AAAS) στην Καλιφόρνια, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν».

Ο Άλαν Ρόμποκ κάλεσε τις εμπλεκόμενες μυστικές κυβερνητικές υπηρεσίες να γίνουν πιο διαφανείς σχετικά με τις προθέσεις τους, όσον αφορά την ανάπτυξη τεχνολογιών γεωμηχανικής (geoengineering) για κατά βούληση αλλαγή του κλίματος.

Την προηγούμενη εβδομάδα, δόθηκε στη δημοσιότητα μια δίτομη μελέτη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ σχετικά με την χρησιμοποίηση διαφόρων τεχνητών μέσων με στόχο την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, π.χ. μέσω της αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα ή της μαζικής δημιουργίας νεφών που θα αντανακλούν στο διάστημα την ηλιακή ακτινοβολία.

Η -κόστους 600.000 δολαρίων- μελέτη χρηματοδοτήθηκε, μεταξύ άλλων, από τη CIA και από άλλες αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, χωρίς να δοθεί σαφής εξήγηση, όπως είπε ο κλιματολόγος, γιατί το έκαναν αυτό. Η ΝASA, το υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ και η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) συμμετείχαν επίσης στη χρηματοδότηση.

Η CIA είχε το 2009 δημιουργήσει το Κέντρο για την Κλιματική Αλλαγή και την Εθνική Ασφάλεια, το οποίο έκλεισε το 2012, αλλά η υπηρεσία δήλωσε ότι θα συνεχίσει να παρακολουθεί τα ζητήματα του κλίματος.

Ο Άλαν Ρόμποκ δήλωσε ότι άρχισε να υποψιάζεται πως κάτι συμβαίνει, όταν, πριν τρία χρόνια, τον πλησίασαν δύο άνδρες που του έθεσαν το απρόσμενο ερώτημα: «Εργαζόμαστε για τη CIA και θα θέλαμε να ξέρουμε αν κάποια άλλη χώρα ελέγχει το κλίμα μας, θα μπορούσαμε να το ανιχνεύσουμε;». Όπως είπε, σχημάτισε την εντύπωση πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπήρχε επίσης η ερώτηση: «Αν θέλαμε να ελέγξουμε το κλίμα κάποιων άλλων, θα μπορούσαν να το καταλάβουν;».

Ο κορυφαίος αμερικανός κλιματολόγος ενημέρωσε τη CIA ότι αν μια χώρα θέλει να δημιουργήσει στη στρατόσφαιρα ένα νέφος τόσο μεγάλο που θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα, τότε αυτό θα ήταν ορατό από δορυφόρους και από επίγεια όργανα. Από την πλευρά της, η CIA αρνήθηκε να σχολιάσει πάνω στο θέμα που έφερε στο φως ο αμερικανός επιστήμονας.

Υπενθυμίζεται ότι η χρήση του καιρού ως όπλου έχει απαγορευτεί από το 1978 με διεθνή περιβαλλοντική συμφωνία (Enmod). Είναι πάντως γνωστό ότι, πριν την υπογραφή της συμφωνίας, οι ΗΠΑ (και ίσως άλλες χώρες) έκαναν διάφορες απόπειρες ελέγχου των καιρικών συνθηκών. Για παράδειγμα, στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, οι Αμερικανοί δημιούργησαν σύννεφα βροχής πάνω από το μονοπάτι Χο Τσι Μινχ, ώστε αυτό να γίνει τόσο λασπερό, που να δυσκολευτεί ο ανεφοδιασμός των βορειοβιετναμέζων στρατιωτών.

Ημερησία