Η επιστήμη της συγχώρεσης - Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης

Αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος

Μορφωμένος άνθρωπος ο κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε ορθολογιστικά. Είχε αναπτύξει το νου και όχι την καρδιά. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει εύκολα τους άλλους. Ειδικά αυτούς που έβλεπε κατώτερους και εμπαθείς. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ιάκωβο, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρότερο;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, που δυσκολευόταν να το κατανοήσει:

—Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκιο;

—Όλους μας βλέπει ο Θεός αδιάκοπα και ξέρει καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. Γιατί μας συγχωρεί και μας ανέχεται και μας περιμένει να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών;

—Πάλι δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ μου. Τι πρέπει να κάνουμε; Να πούμε στην αμαρτία μπράβο; Να την επαινέσουμε σιωπώντας;

—Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία, είπε ο π. Ιάκωβος. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν την διάκριση, αυτό το διαχωρισμό μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε λάθος δρόμο.

—Τότε, τι πρέπει να κάνουμε; Πώς να αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα;

—Έχεις δει τους σιδεράδες, που μαστορεύουν τα σίδερα; Δεν τα πιάνουν τα αναμμένα σίδερα με τα χέρια τους, γιατί θα καούν, εξήγησε ο Γέροντας. Έχουν ειδικές τσιμπίδες και δαγκάνες και έτσι τα πλησιάζουν και τα μαστορεύουν. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για κάθε πρόβλημα και για κάθε θέμα, που πλησιάζουμε. Να έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και στα πνευματικά θέματα τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό ισχύει και για το θέμα της συγχωρήσεως των άλλων.

—Μα, πάτερ μου, εγώ έθεσα ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, που αμάρτησε φανερά και χωρίς καμία δικαιολογία; Εγώ θέλω να μάθω τι πρέπει να κάνω στην περίπτωση αυτή.

—Το «χωρίς καμιά δικαιολογία» πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε, είπε ο π. Ιάκωβος. Μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Μόνον Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Εμείς βλέπουμε απ’ έξω. Εκείνος βλέπει το από μέσα. Ας θυμηθούμε και την διδασκαλία του Χριστού για τα ποτήρια, όταν μιλούσε για την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Απ’ έξω φαίνονται καθαρά. Μέσα, όμως, είναι γεμάτα από βρωμιά και αδικία και αρπαγή. Να το πω και με ένα άλλο παράδειγμα. Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει, δεν του λέμε εμείς τι να κάνει. Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο μέρος υποφέρουμε. Τη στιγμή, που λέμε «εγώ θέλω» σταματούμε την διαδικασία της γνώσεως, για το θέμα, που πρέπει να μάθουμε. Η αλήθεια μας δίδεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά, όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό. Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, άλλα να την παρακαλέσουμε να μας δοθεί, να μας αποκαλυφθεί. Γιατί ή αλήθεια είναι ο Θεός, που δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, άλλα μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

—Ναι, πάτερ μου, αλλά τότε τι γίνεται; Αν δεν πω στο γιατρό εγώ τι θέλω πώς θα με εξετάσει και πώς θα με θεραπεύσει;

—Όχι, όχι, όχι, παιδί μου, αυτό είναι λάθος, ξανάπε ο Γέροντας. Ο γιατρός ξέρει τι θέλεις, όταν τον επισκέπτεσαι. Εσύ το μόνο, που μπορείς να πεις είναι ότι πονάς και σε ποιο σημείο νιώθεις τον πόνο σου. Τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να προσευχόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που κλαίνε όταν πονούνε. Και δείχνουνε το μέρος όπου πονάνε.

—Πάλι δεν το καταλαβαίνω, πάτερ μου, το νόημα των λόγων, που μου λέτε, απάντησε ο κ. Σταύρος. Δεν πονώ εγώ, αλλά θέλω να ξέρω τι στάση, να κρατήσω σε κάποιον, που αμάρτησε φανερά. Θα τον συγχωρήσω ή όχι;

—Τη συγχώρηση πρέπει να τη δίνουμε σε όλους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Θεός. «Βρέχει επί δικαίους και αδίκους», λέγει το Ευαγγέλιον. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί και όλοι θα έπρεπε να καταδικασθούμε, για τις αμαρτίες μας, λίγες ή πολλές. Για αυτό πρέπει να συγχωρούμε και να ευχόμαστε στον Θεό να συγχωρήσει και τον αμαρτωλό και εμάς, που αμαρτάνουμε και πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε.

Αν, όμως, είμαστε αδύναμοι πνευματικώς και η συμπεριφορά του άλλου μας επηρεάζει αρνητικά, τότε πρέπει να μη τον κατηγορούμε, αλλά να τον αποφεύγουμε και να μην έχουμε μαζί του συναναστροφές και συνέπειες. Και αν είναι αιρετικός τότε να τον αποφεύγουμε τελείως και να μη τον δεχόμαστε. Γιατί η συντροφιά με τους αιρετικούς είναι επικίνδυνη, μπορεί να μας δηλητηριάσει και να μας θανατώσει πνευματικά. Γενικώς για τους αμαρτωλούς πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Φθείρουν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή ή συντροφιά με τους αμαρτωλούς μπορεί να φθείρει και τους καλούς χαρακτήρες.

—Αυτό το γνωρίζω, συνέχισε ο κ. Σταύρος, που επέμενε στην γνώμη του. Αυτό, που δεν ξέρω είναι το πώς και το γιατί της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων.

—Το πώς μας το είπε ο Χριστός: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε’ 5). Χρειάζεται η δική του βοήθεια, είπε ο Γέροντας. Για αυτό και πρέπει να ζητούμε συνεχώς την βοήθειά του. Αν εκείνος δεν βοηθήσει, τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε. Όσον για το «γιατί», αυτό μας το λέγει το Ευαγγέλιο: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ’ 14-15). Να γιατί πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους, όσον και αν αμάρτησαν. Από την συγχώρηση, αγαπητέ μου, αρχίζει η αγάπη. Διάβασε το ιγ’ Κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους και τότε θα καταλάβεις το γιατί πρέπει να συγχωρούμε.

—Την έχω διαβάσει, πάτερ μου, αλλά πάλι αδυνατώ να κατανοήσω τι θέλετε να πείτε με το πώς και το γιατί…

—Τότε θα σου μιλήσω, φίλτατε, με άλλο παράδειγμα, για να γίνω πιο σαφής, ξανάπε ο π. Ιάκωβος. Άνοιξε την δεξιά σου παλάμη από το μέσα μέρος και τέντωσε την όσον μπορείς.

Ο κ. Σταύρος τέντωσε την παλάμη του δεξιού του χεριού και περίμενε. Τότε ο Γέροντας πήρε το ποτήρι με το νερό, που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και έριξε λίγο πάνω στην παλάμη του επισκέπτη του. Το νερό, καθώς ήταν φυσικό, κύλησε από το χέρι και χύθηκε κάτω και δεν έμεινε στην ανοιχτή παλάμη ούτε σταγόνα.

—Τώρα κάνε κούρμπα την παλάμη σου, είπε ο Γέροντας.

—Τι θα πει κούρμπα, πάτερ μου; Δεν ξέρω την λέξη…

—Κούρμπα στο χωριό μου λένε την καμπύλη, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Κάνε, λοιπόν, την παλάμη σου κυρτή, σαν λακκούβα, όπως παίρνεις το νερό, για να πλυθείς.

Υπάκουσε ο κ. Σταύρος και ο Γέροντας έριξε πάλι στην χούφτα του λίγο νερό από το ποτήρι και έμεινε το νερό στο χέρι του κ. Σταύρου.

—Αυτό είναι, που πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να μάθουμε μιαν αλήθεια και πιο πολύ όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον αμαρτωλό, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Σκύβουμε το κεφάλι της λογικής μας μπροστά στην αλήθεια, ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, που νομίζει ότι όλα τα ξέρει και όλα μπορεί να τα καταλάβει, ομολογούμε την αδυναμία μας και τότε ο Θεός μας δίνει άφθονη την χάρη του και για να καταλάβουμε και για να ενεργήσουμε σωστά. Αυτό κάνουμε και όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, που συγχωρεί και βοήθα όσους ζητούν ταπεινά την βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτόν μας μπορούμε να συγχωρήσουμε και να τον αγαπήσουμε πραγματικά.

Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός και με την ζωήν και με τον λόγον του. Και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπον». Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στον Θεόν, ως αμαρτωλοί που είμαστε και Εκείνος θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να τους συγχωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται τίποτα.
Ο κ. Σταύρος φαίνεται ότι κατάλαβε αυτήν τη φορά και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Γέροντα, σαν να ζητούσε συγχώρηση για την διανοητική του έπαρση και την ψυχική του αλαζονεία. Γιατί αυτό το νόσημα της έπαρσης και της αλαζονείας τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου. Τότε ο π. Ιάκωβος, που είδε διακριτικά την μεταστροφή του επισκέπτη του, θέλησε να βάλει, ωσάν περισπωμένη στο ρήμα «αγαπώ» τον επίλογο της κουβέντας τους, είπε:

—Ο Χριστός μας έδωσε τον λεγόμενον «χρυσόν κανόνα» ζωής ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους: «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» (Ματθ. ζ’ 12). Δηλονότι, αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ. Αμήν.

πηγή

Να ελπίζης – να ελπίζης πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους - που τους ρημάζει η τρομερή “ευκολία” - θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία

 

Σονέττο μάλλον απαισιόδοξο - Νίκος Εγγονόπουλος

Χτίστε τζαμιά, ιδρύστε τμήμα ισλαμικών σπουδών στο ΑΠΘ και σε άλλα Πανεπιστήμια!!!

 

δες ΕΔΩ

«Υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος …

Ο Ερντογάν εγκαινίασε την προεδρική του θητεία με την παράνομη επίσκεψή του στα Κατεχόμενα. Όπως τότε ο Δαρείος «υπεροψίαν και μέθην θα είχεν» ο σουλτάνος με όσα ξεστόμισε σε ύφος Μωάμεθ του Πορθητή. Κάπως ρετουσαρισμένα, αλλά εξίσου βαρβαρώδη, τα επανέλαβε στη συνάντησή του με τον κ. Σαμαρά στην Ουαλία. Επιβεβαιώνεται έτσι για πολλοστή φορά ότι «ο λύκος πιστικός δεν γίνεται κι’ ο σκύλος τυροκόμος» (ελληνική παροιμία). Το ερώτημα είναι αν το κατάλαβαν αυτό οι ηγεσίες Ελλάδας – Κύπρου που σημαίνει ότι θα αποφασίσουν αμελλητί να επαναπροσδιορίσουν εκ βαθέων τη στρατηγική μας. Ορθότερα να διαμορφώσουν στρατηγική βάθους, για να χρησιμοποιήσουμε την προσφιλή ορολογία του νεοοθωμανού Νταβούτογλου. Αν κρίνουμε πάντως από τη συμφωνία τους να συνέλθει εντός του Νοεμβρίου στην Αθήνα το κατ’ ευφημισμόν «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας » των δύο χωρών, οι ημέτεροι όπως οι Βουρβόνοι της παρακμής δεν διδάχτηκαν τίποτα από τα γεγονότα. Οι ηγεσίες μας απέκλεισαν τη στρατιωτική αναμέτρηση και σε καιρούς που είχαμε αποδεδειγμένα αεροναυτική υπεροχή. Προέκριναν τον πολιτικοδιπλωματικόν αγώνα. Πολύ γρήγορα όμως παγιδευτήκαμε στις ατέρμονες δι (α) κοινοτικές όπου η μεν Άγκυρα προωθεί και παγιώνει τους στόχους της, ενώ εμείς σερνόμαστε σε παραχωρήσεις και υποχωρήσεις πανικόβλητοι μήπως μας χρεώσουν το ναυάγιο των συνομιλιών. Αυτός ο θλιβερός διάλογος έκλεισε έναν σαραντάχρονο κύκλο με αποτελέσματα κάτω του μηδενός για τον Ελληνισμό. Ουδείς έτρεφε αυταπάτες ότι καθ’ όν τρόπον επιτρέψαμε να διεξάγεται θα οδηγούσε σε λύση. Όμως μπορούσαμε να εκθέτουμε κάθε φορά urbi et orbi την τουρκική αδιαλλαξία καταλογίζοντάς της δικαίως την ευθύνη του ναυαγίου και απομονώνοντάς την διπλωματικά. Ταυτόχρονα θα αποτρέπαμε τόσο την κατάρρευση του φρονήματος στα δύο ελληνικά κέντρα όσο και την εδραίωση της τουρκογενούς ψευδαίσθησης στη διεθνή Κοινότητα και την κοινή της γνώμη ότι το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα Εισβολής, Κατοχής, Εποικισμού όπως κραυγαλέα είναι αλλά απλώς δικοινοτική διαφορά. Απορίες : α) Γιατί ως σήμερα δεν ετέθη εκ μέρους μας ως conditio sine qua non η προηγούμενη αποχώρηση του Αττίλα και των παρακολουθημάτων του για να διεξαχθεί ένας τίμιος και παραγωγικός διάλογος ; β) Γιατί δεν προεβλήθη επίσης ως προϋπόθεση η άρση τού casus belli, η παύση των παραβιάσεων και των πάσης φύσεως έργω προσβολών των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ; Μόνον τότε ο διάλογος και η συνέχισή του θα είχε νόημα. Ξεχάσαμε τον κανόνα του πρωτομάρτυρα της ελληνικής ελευθερίας Εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή: «Οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν όπου κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον» (άρθρο 21 του Συντάγματός του). Δυστυχώς «διολισθαίνουμε προς το ασήμαντο», όπως σχολίαζε αγωνιωδώς φωτισμένος διπλωμάτης, ο αείμνηστος Μιχάλης Δούντας. Εδώ αναγάγαμε, ως μη όφειλε, σε ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής μας πολιτικής την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, διότι αφελώς οι ιθύνοντές μας πίστεψαν ότι μια υποτίθεται ευρωπαϊκή Τουρκία θα σέβονταν το ευρωπαϊκό κεκτημένο, και θα συμπεριφέρονταν ως … ευρωπαία. Άνθρακες ο θησαυρός! Ο Αττίλας είναι εκεί, οι Έποικοι πολλαπλασιάζονται και τείνουν να αναστρέψουν τη δημογραφική αναλογία της Μεγαλονήσου, η εθνοκάθαρση συνεχίζεται. Η Τουρκία απτόητη παραμένει κατοχική δύναμη ευρωπαϊκής χώρας, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει και προκλητικότατα χαρακτηρίζει «νεκρή». Η Ευρώπη αντιπαρέρχεται το γεγονός διότι τα αντιπαρερχόμαστε πρωτίστως εμείς. Αν ο εξευρωπαϊσμός της Άγκυρας ανήκει τελικά στα ανατολίτικα παραμύθια ας συνειδητοποιήσουμε τέλος πάντων ότι είναι το άκρον άωτον της πολιτικής βλακείας οι συνεχιζόμενες διευκολύνσεις προς εκείνους που σκάβουν κατά σύστημα το λάκκο μας. Ο σουλτάνος θέλει δύο κράτη υπό την στρατιωτική του εγγύηση. Κυριαρχία στο Βορρά και ελεγχόμενη από αυτόν συγκυριαρχία στο Νότο. Ορατός στόχος του η τουρκοποίηση της Μεγαλονήσου και η εξαφάνιση του Ελληνισμού. Απροκάλυπτα κυνικός παρενέβη και στις εσωτερικές μας υποθέσεις υποδεικνύοντάς μας τι να πράξουμε στην Θράκη – όπου αλί και τρισαλί συμμορφωνόμεθα – το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το τζαμί. Εποφθαλμιά ελλαδική και κυπριακή ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα. Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις δοκιμάζονται εσχάτως αγρίως. Ο Τούρκος εκτρέφει και εφοδιάζει το Ισλαμικό Κράτος (Ιράκ, Συρία) με χρήμα και όπλα αλλά δεν χαλάει χατίρι, φιγουράρει στη «Συμμαχία των Προθύμων» του Ομπάμα κατά των Τζιχαντιστών! Οι Αμερικανοί φωρώνται συχνά πολιτικά αφελείς αλλά ελπίζουμε να μην εμπιστεύονται τώρα πια τον σουλτάνο. Δυστυχώς δεν υφίσταται στην Ουάσιγκτον ελληνικός μηχανισμός επηρεασμού των αμερικανικών κέντρων αποφάσεων να αξιοποιήσει το κενό όπως και την παρούσα φάση αδρανοποίησης του αμερικανοεβραϊκού λόμπι που δούλευε υπέρ της Τουρκίας. Ο Ερντογάν αλληθωρίζει προς τον Πούτιν. Οι «Ευρασιανιστές» της Μόσχας φαντάζονται την Τουρκία αδιαίρετο γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό κομμάτι της Ευρασίας. Πλάθουν όνειρα όπως ο Λένιν που το 1921 βοήθησε παντί σθένει τον Κεμάλ εναντίον μας. Αλλά ο Ταγίπ όπως τότε ο Μουσταφά υπηρετούν μόνον τα τουρκικά συμφέροντα. Οι ημέτεροι με την άνευ όρων προσχώρησή τους στις ευρωατλαντικές κυρώσεις έθεσαν την Ελλάδα εκτός κλίματος ελληνορωσσικών σχέσεων. Η χώρα έχει υπέρτατη ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ποιος όμως θα την πραγματώσει; 

πηγή 

ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΩΝ ΣΕΚΤΩΝ ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 

Επισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου
Εκκλησία της Κύπρου

πηγή: http://www.ppu.org.cy/

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να πω ότι το έργο της Εκκλησίας είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό της Πολιτείας. Η Πολιτεία ενδιαφέρεται για την κατά κόσμο ευημερία του ανθρώπου, ενώ η Εκκλησία ενδιαφέρεται για την κατά Θεόν πνευματική ευημερία και ολοκλήρωση του ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησίας βρίσκεται σε αντίθεση με το έργο της Πολιτείας. Όταν η Εκκλησία δημιουργεί αγίους ανθρώπους (πνευματικά ολοκληρωμένους, καλλιεργημένους και με εσωτερική ποιότητα) τότε συμβάλλει στην δημοκρατική και αρμονική λειτουργία του Κράτους.

Η παρέμβαση της Εκκλησίας στις αρμοδιότητες του Κράτους δεν έχει και δεν πρέπει να έχει ως στόχο την χειραγώγησή του, ούτε και την ανάμειξή της στα πολιτικά και κοσμικά δρώμενα. Ο στόχος της παρέμβασης της Εκκλησίας στα του Κράτους, οριοθετείται μέσα από το ιερό κείμενο της Θείας Λειτουργίας, όταν αυτή εύχεται για τους άρχοντές του να τους δώσει ο Θεός «εἰρηνικόν τό βασίλειον, ἵνα καί ἡμεῖς, ἐν τῇ γαλήνῃ αὐτῶν, ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγωμεν, ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι». Δηλαδή, η παρέμβασή μας εξυπηρετεί την ομαλή λειτουργία του Κράτους, ώστε να παρέχονται οι απαραίτητες προϋποθέσεις, οι πιστοί, που είναι μέλη του Κράτους, να ζουν πνευματική ζωή και να πορεύονται με ασφάλεια και σιγουριά στην κατά Θεόν τελείωσή τους.

Συνεπώς, και η παρέμβασή μας στο θέμα των Ολοκληρωτικών Λατρειών, αποσκοπεί στο να συμβάλουμε αφ’ ενός στην προστασία της ανθρώπινης προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς της και αφ’ ετέρου να έχουν τα μέλη της Εκκλησίας τη δυνατότητα να ζήσουν την ευαγγελική ζωή, χωρίς διαστρεβλωτικές παρεμβάσεις και πλάνες, που τους εκτρέπουν από την εν Χριστώ Σωτηρία.

Έχουμε τονίσει πάρα πολλές φορές, ότι αν οι νεοφανείς αιρέσεις δεν απέκρυπταν το πραγματικό τους πρόσωπο και δεν παρουσιάζονταν κάτω από ποικιλόμορφα προσωπεία που να παραπλανούν τους ανθρώπους, ίσως να μην χρειαζόταν η δική μας παρέμβαση και όλος ο αγώνας που διεξάγουμε για την προστασία του ανθρώπου.

Έχουμε καθήκον να ενημερώσουμε τόσο τους επίσημους φορείς, όσο και τον κόσμο απευθείας για τις αρνητικές επιπτώσεις και για τους κινδύνους που διατρέχουν από τις μεθοδεύσεις των Καταστροφικών Λατρειών και των Παραθρησκευτικών ομάδων.

Η σοβαρή και υπεύθυνη μελέτη του προβλήματος αυτού έχει αποδείξει, ότι οι νεοφανείς αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες δεν αποτελούν απλώς θρησκευτικό - εκκλησιαστικό πρόβλημα, αλλά απειλούν αξίες και έννομα αγαθά, τα οποία η Πολιτείας οφείλει να προστατεύει.

Για παράδειγμα η Πολιτεία δεν μπορεί να μένει απαθής και αδιάφορη όταν τέτοιες οργανώσεις έχουν λάβει μορφή πολιτικο-οικονομικών κινήσεων που αμφισβητούν άμεσα ακόμα και αυτούς τους δημοκρατικούς θεσμούς. Όταν ο ιδρυτής της Σαηεντολογίας διακηρύττει ότι «μέτρα αρεστά στο κοινό, αυταπάρνηση και δημοκρατία δεν βλέπω να πρόσφεραν κάτι στον άνθρωπο, εκτός από το ότι τον έσπρωξαν πιο πολύ στο βούρκο», η Πολιτεία πρέπει να ανησυχεί για τη διασφάλιση των δημοκρατικών της θεσμών. 

Αυτού του είδους οι τοποθετήσεις δεν αποτελούν μία διακήρυξη θεωρητική, αλλά αποτελεί μια πραγματική απειλή, αν σκεφθούμε ότι τέτοιες οργανώσεις έχουν ήδη οικοδομήσει μία αυτοκρατορία και ασχολούνται συστηματικά με τη διάβρωση στης κοινωνίας μας, μέσω ποικιλόμορφων οργανώσεων.

Δεν πρόκειται απλώς για μία πρόκληση που ακυρώνει την ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας, ή μία διαφοροποίηση ιδεολογική από τις πολιτιστικές αξίες των δυτικών πολιτισμένων κοινωνιών, αλλά για μία πραγματική απειλή, που υποχρεώνει και την πολιτική ηγεσία κάθε χώρας να ερευνήσει το θέμα. Όχι μόνο να πάρει θέση έναντι αυτού, αλλά και να λάβει τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία του ανυποψίαστου πολίτη και ιδιαίτερα των νέων. Η διάβρωση, όλων των τομέων, έχει ήδη επιτευχθεί. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια μιλούσαμε για πρόληψη. Θεωρώ ότι τώρα πλέον πρέπει να κάνουμε αναφορά για θεραπεία του προβλήματος.

Οι νεοφανείς αιρέσεις απειλούν την ίδια προσωπικότητα των νεαρών κυρίως θυμάτων και προσκρούουν στο άρθρο 9 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου, το οποίο «εγγυάται το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης της θρησκείας και ταυτόχρονα καθορίζει τους περιορισμούς που πρέπει να τεθούν σ’ αυτό το δικαίωμα, στην περίπτωση που απειλούνται η ελευθερία και η ασφάλεια του ατόμου».

Θα πρέπει να γνωρίζει η Πολιτεία ότι οι συνέπειες στη ζωή των νέων είναι καταστρεπτικές. Επιστημονικές και Κοινοβουλευτικές Εκθέσεις έχουν καταδείξει ότι από την στρατολόγηση των θυμάτων, οι πανεπιστημιακές σταδιοδρομίες και οι ελπίδες για το μέλλον συχνά ξεχνιούνται και εγκαταλείπονται, μερικές φορές ορισμένοι -ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία προσηλυτιζόμενοι- εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους. Μερικές φορές, ολόκληρες οικογένειες εμπλέκονται σε τέτοιες περίπλοκες καταστάσεις, δημιουργώντας ιδιαίτερη ανησυχία στα πολύ νεαρά άτομα που δεν είναι σε θέση να διαμορφώσουν δική τους κρίση ή να αντιδράσουν γι’ αυτό που συμβαίνει στους γονείς τους.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι υπάρχουν κινήσεις, όπως η γνωστή σε όλους μας με το όνομα «τα Παιδιά του Θεού», η οποία απροκάλυπτα περιλαμβάνει σεξουαλικούς δελεασμούς με νεαρές γυναίκες οπαδούς που παριστάνουν τις πόρνες, μπορεί να κατανοήσει τις καταστρεπτικές συνέπειες. Η ίδια η  οργάνωση περιγράφει αυτή τη μέθοδο ως «ερωτικό ψάρεμα», μέσω του οποίου παροτρύνει την κακομεταχείριση των παιδιών, παραβιάζοντας κάθε νόμο.

Οι εκθέσεις αναφέρονται στα τρομακτικά αποτελέσματα που ενδεχομένως να υποστούν τα μέλη τέτοιων ακραίων οργανώσεων. Υποστηρίζεται ότι υπάρχει αυξημένη πιθανότητα για μαζική τρέλα και ομαδική παράνοια στις περιπτώσεις που ορισμένοι παράγοντες -χαρισματική ηγεσία, προσχώρηση για οικονομικούς λόγους, πραγματικός ή φανταστικός κίνδυνος από το εξωτερικό περιβάλλον- συνυπάρχουν.

Είναι σαφές ότι η κοινωνία κινδυνεύει όταν τέτοιες ομάδες έχουν μαζικούς προσηλυτισμούς ή μία οποιαδήποτε σημαντική κοινωνική ή πολιτική επιρροή. Τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες, είτε ομαδικά είτε μεμονωμένα (ομαδική αυτοκτονία στη Γουϊάνα 1979. Ντέιβιντ Κορρές 1993. Λουκ Τζιουρέτ 1994 Ελβετία και Καναδά. Shoko Asahara βουδιστική αίρεση Τόκυο) αποδεικνύουν ότι ο κίνδυνος της ομαδικής τρέλας και παράνοιας αποτελεί θλιβερή πραγματικότητα.

Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ασχολήθηκε με το πρόβλημα αυτό και εξέδωσε σχετικά Σύσταση προς τα κράτη-μέλη (Σύσταση 1178/1992). Σ΄ αυτή παρατηρείται η ανησυχία της «για ορισμένα προβλήματα, συνδεόμενα με τις δραστηριότητες των αιρέσεων, και των νέων θρησκευτικών κινημάτων». Γι’ αυτό και ζητά από όλα τα Κράτη-Μέλη να λάβουν νομοθετικά, εκπαιδευτικά, αστυνομικά και άλλα μέτρα που να περιορίζουν τους κινδύνους, που προέρχονται από τις Λατρείες.
Τα Κράτη μπορούν να συμβάλλουν στον περιορισμό της επικινδυνότητας των Καταστροφικών Λατρειών και στην προστασία των πολιτών του, εάν υιοθετήσουν κάποια άμεσα πρακτικά μέτρα.

1. Μέσα από την εκπαίδευση να παρέχεται συγκεκριμένη και αντικειμενική πληροφόρηση για την αντίληψη περί ηθικής και περί προσωπικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Να δηλώνεται ευθαρσώς ότι οι λεγόμενες παραδοσιακές θρησκείες σήμερα παρουσιάζονται με διάφορες παραλλαγές και διαφοροποιημένες και ότι δεν επιδιώκουν το αγαθόν όλες οι θρησκείες. Πολλές από αυτές βασίζονται πάνω στο φανατισμό και τη μισαλλοδοξία. Ακόμα ότι πολλές οργανώσεις καπηλεύονται και χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να πετύχουν τους καταστροφικούς σκοπούς τους.

2. Πρέπει να μελετηθεί σοβαρά και επιστημονικά το φαινόμενο των Σεκτών και νεοφανών αιρέσεων και να γίνει μια πλατειά ενημέρωση του κοινού σχετικά με τη φύση και τις δραστηριότητές τους.

3. Οφείλει το Κράτος να υιοθετήσει ειδικές νομοθεσίες προστασίας των ανθρώπων από τις προσηλυτιστικές μεθόδους και τάσεις, που χρησιμοποιούν οι οργανώσεις αυτές, ώστε να παρέχεται προστασία στα ανυποψίαστα θύματά τους.

4. Ακόμα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά το θέμα της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου μέσα από ψεύτικες και ζημιογόνες «θεραπευτικές» μεθόδους. Οι ιατρικοί Σύλλογοι οφείλουν, πέρα από τα προσωπικά συμφέροντα, να εξετάσουν πιο σοβαρά το όλο θέμα, και να λάβουν μέτρα προστασίας της υγείας του ανθρώπου.

Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένη η συνεργασία μας με την Πολιτεία και άλλους κοινωνικούς φορείς, για να αντιμετωπίσουμε το όλο πρόβλημα.
Οι ομάδες αυτές ασκούν κάθε είδος πλύσης εγκεφάλου, με αποτέλεσμα την αλλαγή της προσωπικότητας, την απόλυτη υποταγή στον αρχηγό ή την οργάνωση. Η Πολιτεία δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στο γεγονός ότι άνθρωποι μεταβάλλονται σε πνευματικά ερείπια, εγκαταλείπουν σπουδές, σταδιοδρομίες, οικογένειες, περιουσίες, με καταστροφικά αποτελέσματα για ολόκληρη τη ζωή τους.

Από την άλλη η Ορθοδοξία, από τη φύση της, βιώνει την πραγματική, εσωτερική εν Χριστώ ελευθερία και κατέχει τις πνευματικές εκείνες λύσεις, που μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία να βγει από τα τρομακτικά αδιέξοδα και τα υπαρξιακά κενά, που δημιούργησε η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας και ο ορθολογισμός. Ο αγώνας μας δεν είναι απλώς να αντιπαρατεθούμε απέναντι στις αιρέσεις, ως να διεξάγουμε ένα ιδεολογικό πόλεμο επικράτησης, αλλά να συμβάλλουμε στην ενίσχυση του γνησίου Ορθοδόξου Χριστιανικού φρονήματος, που δημιουργεί την πνευματική καλλιέργεια και ποιότητα μέσα στον άνθρωπο, του δίνει την προοπτική της ολοκλήρωσης ως ύπαρξης και την ελπίδα της αιωνιότητος, εν Χριστώ Ιησού. Αυτός που ολοκληρώνεται μέσα από την ευαγγελική ζωή, αντιλαμβάνεται και αυτοπροστατεύεται από τις μεθοδεύσεις των αυτόκλητων Μεσσιών.

Ο μεγάλος ένοχος του προβλήματος των Λατρειών είναι η αποπνευματοποίηση της κοινωνίας μας και η στροφή της στα αισθητά και υλικά του κόσμου τούτου. Ο Μέγας Βασίλειος προσδιορίζει τον ένοχο αυτό σε μία παθολογική κατάσταση, που κυριαρχεί μέσα στον άνθρωπο, και την οποία χαρακτηρίζει με τον πιο επιτυχημένο όρο: «Υλομανία».

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω, για προβληματισμό και για τροφή προς συζήτηση, κάποιους πρακτικούς τρόπους συνεργασίας της Εκκλησίας με την Πολιτεία.
1. Θα μπορούσαμε σε συνεργασία με τη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση Ορθοδοξίας να πραγματοποιήσουμε ένα Διεθνές Συνέδριο με τη συμμετοχή Πολιτειακών και άλλων παραγόντων, με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίησή τους σχετικά με το πρόβλημα των ολοκληρωτικών εξαρτήσεων και λατρειών. Θεωρώ ότι το πρώτο βασικό βήμα-κίνησή μας προς τα Κράτη μας είναι η ευαισθητοποίηση μέσω της σοβαρής και έγκυρης ενημέρωσής τους.

2. Ο κάθε εντεταλμένος θα μπορεί με ενημερωτικά δελτία να φέρει σε γνώση πολιτειακών παραγόντων, ακόμα και Υπουργών, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και άλλων, θέματα που έχουν σχέση με τις δραστηριότητες και τους κινδύνους που προέρχονται από τις Καταστροφικές Λατρείες.

3. Μια Διορθόδοξη Σύναξη έγκριτων Νομικών, οι οποίοι θα μελετούσαν τις εκθέσεις εμπειρογνωμόνων και κρατών, σχετικά με το πρόβλημα των Σεκτών, θα βοηθούσε να καταρτιστεί μια συγκροτημένη νομική πρόταση αντιμετώπισης του προβλήματος, με νομοθετική ρύθμιση από τα Κράτη.

4. Να καταρτιστεί μία ολιγομελής ομάδα, από Μέλη ή Συνεργάτες του Διορθοδόξου Δικτύου και να καταβληθεί προσπάθεια να έλθει σε επαφή με τις Υπηρεσίες Κρατών, που ασχολούνται με την αντιμετώπιση των Σεκτών, ώστε να δούμε πώς εργάζονται και πώς θα μπορούσαμε μέσω αυτών, να ευαισθητοποιήσουμε τα Κράτη εκείνα που αγνοούν το πρόβλημα.

5. Θα μπορούσε να συνταχθεί από μία επιτροπή ένα προσεγμένο και εμπεριστατωμένο κείμενο και να σταλεί στους Προέδρους των Ορθοδόξων Κοινοβουλίων, ως μία πρώτη ενημέρωση.

6. Εμείς οι Εντεταλμένοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και οι Συνεργάτες, που μετέχουμε στις Συνάξεις αυτές και αντιλαμβανόμαστε τους κινδύνους και τη διάβρωση που επιχειρείται από τις Σέκτες και τις Παραθρησκείες, πρέπει να πάρουμε πιο σοβαρά το ρόλο, που μας ανέθεσε η Εκκλησία. Πρώτα, να ενημερώσουμε τους Αρχιερείς μας και αυτοί με τη σειράς τους να εξετάσουν σε βάθος το πρόβλημα και να ληφθούν ποιμαντικά και άλλα μέτρα προς αντιμετώπισή του.

7. Θα πρέπει να γίνει μία σοβαρή μελέτη όσον αφορά τις Σέκτες και το Διαδίκτυο, κυρίως τη μύηση νέων ανθρώπων στο Σατανισμό και ακραίες τρομοκρατικές οργανώσεις, που χρησιμοποιούν ως μέσο προσηλυτισμού το μυστικισμό. Δυστυχώς, τα σώματα ασφαλείας των Κρατών μας αγνοούν το γεγονός ότι πολλά εγκλήματα και αυτοκτονίες συνδέονται άμεσα με τη μύση μέσω Διαδικτύου.

8. Πιστεύω, ότι ένα σημαντικό ρόλο στη νέα οικονομική κρίση, που μαστίζει τις χώρες μας, έχουν παίξει και οι Λατρείες. Τα τελευταία χρόνια ένας χείμαρρος από Εταιρείες προσφοράς Σεμιναρίων Διοίκησης, με αποκρυφιστικό χαρακτήρα, εισέβαλε στην κοινωνία μας, προσφέροντας εκπαίδευση σε Τραπεζικούς Οργανισμούς, Επιχειρήσεις, Κυβερνητικά στελέχη, Υπηρεσίες Υγείας, ακόμα και σε Αστυνομικά Σώματα, με βάση την επικίνδυνη θεωρία της «Θετικής Σκέψης». Για παράδειγμα μία Τράπεζα στην Κύπρο, μετά που τα στελέχη της δέχθηκαν εκπαίδευση από τέτοιες οργανώσεις, μέχρι και την κατάρρευσή της, είχε υιοθετήσει την εξής διαφήμιση: «Σκέψου το! Γίνεται!». Νομίζω ότι πρέπει να μελετηθεί, ίσως σε ένα προσεχές Συνέδριό μας, το θέμα αυτό και να ενημερωθούν οι αρμόδιοι φορείς.

9. Οι νεοφανείς αιρέσεις και Σέκτες επικαλούνται συνεχώς το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως αυτό κατοχυρώνεται από τα Συντάγματα των Κρατών και τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Θα πρέπει να διασαφηνίσουμε προς το νομικό κόσμο και τις οργανώσεις προάσπισης των δικαιωμάτων αυτών, που τα επικαλούνται επιλεκτικά, ότι οι ομάδες αυτές χρησιμοποιούν καταχρηστικά το δικαίωμα αυτό. Σκοπός τους είναι η αλλαγή της θρησκευτικής πεποίθησης των ατόμων, τα οποία στρατολογούν, παραβιάζοντας, σχεδόν, όλα τα θεμελιώδη δικαιώματά τους. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να επεκτείνονται τόσο, ώστε να καταπατούνται τα δικαιώματα των άλλων. Αυτό επισημαίνεται, σχεδόν, σε όλες τις συμβάσεις και τα συντάγματα, θέτοντας περιορισμό στο δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, όταν αυτή με αθέμιτα μέσα προσβάλλει την ασφάλεια και την προσωπικότητα του ανθρώπου.

10. Να ζητηθεί από τις αρμόδιες αρχές να αντιμετωπισθούν με νομοθετικά διοικητικά και άλλα μέτρα, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες νομικά πρόσωπα και ενώσεις ή και εταιρείες (όπως φιλοσοφικές ενώσεις, φιλανθρωπικά σωματεία, θεραπευτικές κοινότητες, εκπολιτιστικοί σύλλογοι, φορείς επιμορφωτικών προγραμμάτων κ.ο.κ. ακόμη και εμπορικές επιχειρήσεις) επιδίδονται αντίθετα προς τους καταστατικούς σκοπούς τους, σε δραστηριότητα θρησκευτική και παραθρησκευτική, παγιδεύοντας όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά και υπευθύνους δημοσίους φορείς.

Όλα αυτά τα μέτρα, φυσικά, δεν αποτελούν τη λύση του προβλήματος. Ούτε πιστεύω ότι θα εισακουσθούμε από τις εκκοσμικευμένες κρατικές υπηρεσίες. Όμως θεωρώ ότι είναι καθήκον μας να ενημερώσουμε, και να ευαισθητοποιήσουμε και να θέσουμε αναχώματα στην επικίνδυνη προέλαση των Σεκτών. Τι επιτυγχάνουμε με αυτή την προσπάθεια; Βασικά δύο πράγματα. Πρώτον, όσο μπορούμε επιβραδύνουμε την διάβρωση της κοινωνίας και της Εκκλησίας, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε κάποιους καλοδιάθετους να διαφυλαχθούν μέσα στη ζωοποιό Χάρη του Θεού. Δεύτερον, κάποια από τα θύματα ή οι οικογένειές τους, μέσα στις ψυχές των οποίων υπάρχει αγαθή διάθεση, να βρουν στην Εκκλησία την παρηγοριά, την αγάπη και την εν Χριστώ ελπίδα. Ως καλοί ποιμένες, του Αρχιποίμενος Χριστού, πρέπει με θυσία να πορευθούμε, ακόμα και προς τον ένα, τον απολωλότα άνθρωπο, να του προσφέρουμε την Ορθόδοξη Πίστη, ως στήριγμα, για να πιαστεί και να σωθεί.

7Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ

18 - 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΕΦΣΚΥ (ΛΑΥΡΑ)

&  

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ (ΔΟΥΜΑ)

ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ – ΡΩΣΙΑΣ

Τα καρκινώματα τα «ξηλώνουν», δεν τα αναζωογονούν

Γνωστή, πασίγνωστη η φράση του Αβραάμ Λίνκολν (1809-1865), «μπορείς να τους εξαπατάς όλους γιά λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους γιά όλο τον καιρό». Κι όμως σε τούτη εδώ την χώρα «ποτέ τόσο λίγοι, δεν εξαπατούν τόσο πολλούς, όλο τον καιρό». Το «εξαπατούν» είναι ενεστώτας διαρκείας, όπως λέμε στην γραμματική, διότι διαρκεί και διαιωνίζεται η εξαπάτηση του λαού από το πυορρέον απόστημα που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ.
Είναι καταπληκτικό! Κανέναν δεν εκφράζει, οι πάντες το απεχθάνονται, πλην ευαρίθμων, αμετανοήτων ζητωκραυγαστών. Κι όμως, το καρκίνωμα βρίσκεται στην εξουσία. Κρίσιμες και κομβικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού, τις κατέχουν κομματικοί σαλταδόροι, ανίκανες μετριότητες. Οι βατραχομυομαχίες και οι καμποτινισμοί των στελεχών του ακόμη αποτελούν είδηση. Χυδαιολογεί- «εκ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί»- κάποια Τώνια Αντωνίου, η οποία ψήφιζε με χέρια και ποδάρια, τα καταστρεπτικά «μνημόνια» και τα ΜΜΕ (Επιρροής-Επιβολής-Εκχαυνώσεως-Εκμαυλισμού-Εξαχρειώσεως) προβάλλουν τα λεκτικά κοπρίσματά της, ένα είδος επαίνου γιατί «τα λέει έξω από τα δόντια». Κι εδώ είναι και ο τρισάθλιος Φαρισαϊσμός και η εμετική υποκρισία του συστήματος. Όταν ακούγονται από Χρυσαυγίτες υβρεοβωμολοχίες, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι συνήθεις γυμνοσάλιαγκες της παραπολιτικής, υποδύονται τους πνευματικούς θεματοφύλακες της ηθικής του λαού. Όταν βρίζει η κ. Τώνια είναι ελευθεροστομία και μαγκιά (τσογλανομαγκιά). Όσοι καντιποτένιοι κηφήνες αυτοεντάσσονται εντός του λεγομένου ευφημιστικώς «δημοκρατικού τόξου» απολαμβάνουν ασυλία και ανοχή λόγων και πράξεων. Η βορβορώδης ευτέλεια, η φαυλολογία και η αισχροήθεια επιτρέπονται στους τοξοδημοκράτες και ας καταρρακώνεται το δημόσιο ήθος.
Ο δε πρωθυπουργός αντί να διώξει κλωτσηδόν τα υπολείμματα τα σέρνει μαζί του. Δεν κατανοεί ότι στην παρούσα συγκυρία, η μεγαλύτερη ευεργεσία για τον τόπο θα ήταν να αποτινάξει από πάνω του το πασοκικό όνειδος. Να τους αφαιρέσει τον έσχατο συγκολλητικό τους ιστό, το κίνητρο της καννιβαλικής συνύπραξής τους: Την εξουσία. Δεν καταλαβαίνει ότι με την εξαφάνιση αυτού του κόμματος κλείνει ένας υπόνομος αναθυμιάσεων, που δηλητηριάζει εδώ και δεκαετίες έναν ολόκληρο λαό!
Είναι δυνατόν να έχουμε υπουργό παιδείας στέλεχος του κόμματος που μαγάρισε την παιδεία του λαού;
Ερωτώ: Ποιός δίδαξε σε παιδιά 13 ετών να πραγματοποιούν καταλήψεις και βανδαλισμούς, στα σχολεία με αίτημα, παλαιότερα, την κατάργηση των εξετάσεων; Μήπως βελτιώθηκε η εκπαίδευση από τις καταλήψεις;
Ποιός, μέσω του καταστρεπτικού νόμου-πλαισίου του 1982, ευνόησε την αναξιοκρατία, την ευνοιοκρατία, τον Νεπωτισμό και την… «ενδογαμία» στα ΑΕΙ. (Δηλαδή η πλήρωση θέσεων ΔΕΠ σ’ ένα τμήμα από άτομα που έκαναν το διδακτορικό τους εκεί). Το 2007 ο καθηγητής Χυρ.Μουτσόπουλος δήλωσε, ότι περισσότεροι απ’ τους μισούς καθηγητές στο τμήμα του (ιατρική) «κληροδότησαν» τις θέσεις τους στα παιδιά τους («Βήμα», 14.1.2007). Ποιός ποινικοποίησε την πειθαρχία και επέβαλε την ατιμωρησία στο σχολείο, καρυκεύοντας την διάλυση με το απατηλό σύνθημα «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ»;
Έχω κρατήσει επιστολή μιάς καθηγήτριας τεχνικού λυκείου, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 5ης Νοεμβρίου 1991. Ήμουν νεοδιόριστος δάσκαλος, άψητος και «άβγαλτος» και μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.
«Μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος κάθε παιδί συμπεριφέρεται όπως νομίζει. Άλλος κάθεται με τα πόδια απλωμένα στο διπλανό θρανίο, άλλος κοιμάται ή προκλητικά κάνει πως κοιμάται. Άλλος μιλάει ή χασκογελάει με τον διπλανό του και άλλοι τραγουδούν χτυπώντας ρυθμικά τα θρανία. Συχνά μαθήτριες βγάζουν καθρεφτάκι και τσατσάρα και χτενίζονται ή βάφουν τα νύχια τους. Συμβαίνει, επίσης, ένας μαθητής να βγαίνει από την τάξη χωρίς να ζητήσει άδεια. Όταν τον ρωτήσεις πού πάει, μπορεί να λάβεις την πιό προκλητική απάντηση: Ότι πηγαίνει έξω να πάρει αέρα ή ότι πείνασε και πηγαίνει να φάει. Η πιό συνηθισμένη απάντηση σε παρατήρηση είναι: Και τι έγινε; Ή «ποιός το πρόβλημα ή ποιόν ενοχλώ;».
Σήμερα έχουν τα κινητά και «συζητούν» εν ώρα μαθήματος. Ποιό το πρόβλημα εξ άλλου;
Διαβάζω τον επίλογο βιβλίου «Η Παιδεία σε κρίση», το Γ.Τσέντου, εκδ. «Τήνος»:
«Το σχολείο είναι εικόνα της κοινωνίας. Από αυτή την άποψη, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο εύκολο γιά μερικούς από εμάς να καταδικάζουμε τους νέους, ότι έχουν πάρει λάθος δρόμο. Οι νέοι δεν έχουν πάρει λάθος δρόμο, όχι. Απλώς –και αυτό είναι το πιό τραγικό- βαδίζουν μπροστά από εμάς στον δρόμο που εμείς τους δείξαμε να βαδίζουν. Εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι στην πράξη βάζουμε πάνω απ’ όλα τα υλικά αγαθά και τα χρήματα. Εμείς με τα λόγια μεν εξαίρουμε τα υψηλά, αλλά ασχολούμαστε ολημερίς με τα χαμηλά. Εμείς, στην καλύτερη περίπτωση, μιλάμε για αρχές και αξίες, αλλά στην πράξη αποκοπτόμαστε όλο και περισσότερο από αυτές. Όταν, λοιπόν, εμείς ενεργούμε έτσι, θα ήταν παράλογο να έχουμε από τους νέους την απαίτηση να βαδίζουν άλλο δρόμο. Απλώς, αφού πρώτα τους διδάξαμε εμείς, τώρα μάς διδάσκουν αυτοί, δείχοντάς μας που οδηγεί ο δρόμος που εν τη αφελεία μας επιλέξαμε να βαδίσουμε».
Και, για να επανέλθω στο θέμα, ποιό κόμμα σάρωσε την γλώσσα μας, επιβάλλοντας την μονόχνωτη «δημοτικιά», το ξύλινο αριστεροκομματικό ιδίωμα, το «κάλεσμα» και «πισωγύρισμα» και λοιπές μπουρδολογίες; (Να μην μιλήσω γιά την βίαιη κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας, της αρτιμελούς μορφής της γλώσσας μας, διότι οι περισσότεροι, ιδίως οι νεώτεροι, και δικαίως, τα βρίσκουν… κινέζικα αυτά).
Ποιός κατέστρεψε αδίστακτα, εν ονόματι κάποιου νεφελώδους «προοδευτισμού» και αβασάνιστου, δήθεν εξευρωπαϊσμού, τις εθνικές μας ρίζες, μέσω των σχολικών βιβλίων;
Λιμοκτονούν πνευματικά τα παιδιά σε μία χώρα που κορδακίζεται και διαλαλεί- τώρα λόγω και Αμφιπόλεως- ότι υπήρξε λίκνο του πολιτισμού και θεματοφύλακας τιμαλφών αξιών παναθρώπινης εμβέλειας. Τα βιβλία, η αλλαγή τους, εκπονήθηκε το 2003 επί ΓΑΠ και εισήλθαν το 2006 στα σχολεία, επί Γιαννάκου. Ο ηθικός και φυσικός αυτουργός που λέει το ποινικό Δίκαιο. (Το δε ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής, άντρο και αυτό «εκσυγχρονιστών», θεωρεί τα βιβλία «εξαιρετικά»! Θυμίζω την περίπτωση Ρεπούση).
Ο κατάλογος των πασοκικών ανομιών δεν κλείνει εδώ. Μόλυνε τα πάντα αυτή «η κατάρα της φυλής». Κι όμως αυτό το «εξαίσιον πτώμα» το αιματοδοτεί η ΝΔ, το συνητρεί στην ζωή, διότι η απώλεια της εξουσίας τρομάζει τα δύο κόμματα. (Το εναπομείναν 20% που ψηφίζει τους κ. Κυριάκο, Μίλτο, Άδωνι και λοιπούς συντηρητικούς νοικοκυραίους της πάλαι ποτέ Δεξιάς). Το ΠΑΣΟΚ παρασύρει στον βούρκο και τον συγκάτοικο, η μέθη της εξουσίας ναρκώνει.
«Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Η τελευταία πράξη αυτή κρίνει και τα προηγούμενα. Η σαμαρική νεοδημοκρατία θα μείνει στην Ιστορία, εκτός των άλλων δυσωδιών, και γιά την έσχατη αναζωογόνηση του μεγάλου ονείδους αυτή, της μεγάλης Ιστορίας.

 πηγή