Το όνομα Ρωμηός και η Ιστορική του σημασία

 

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων. Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική. Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8ο αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχόμεθα και για το όνομά μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία. Το όνομα Γραικός στη Δύση, από τον 8ο αιώνα, δηλώνει τον μη γνήσιο Ρωμαίο, διότι το όνομα Ρωμαίος διεκδικούσε ο Φραγκολατινικός κόσμος. Το 962 ιδρύθηκε από τους απογόνους του Καρλομάγνου, του μεγαλυτέρου εχθρού του Ελληνισμού, η «Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους», υποκαθιστώντας (θεωρητικά) την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Η Ενωμένη Ευρώπη, υπό την (πραγματική) ηγεσία της Γαλλίας (Φραγκίας) και της Γερμανίας (Τευτονίας), δηλαδή των Φραγκολατινικών εθνοτήτων (οι σημερινοί Άγγλοι είναι οι Νορμανδοφράγκοι και οι λαοί της Κεντρικής Ευρώπης οι Λομβαρδοφράγκοι), δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη διάλυση της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας. Ρωμανία ονομαζόταν η αυτοκρατορία, που εκτεινόταν αρχικά σ’ Ανατολή και Δύση. Είναι γεγονός ότι το όνομα Ρωμαίος γενικεύθηκε στην (αρχαία) Ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 212 (Constitutio Antoniniana του Καρακάλλα). Από το 330 όμως (εγκαίνια Νέας Ρώμης) η αυτοκρατορία γίνεται χριστιανική και ελληνική (πλήρης εξελληνισμός από τον Ιουστινιανό ως τον Ηράκλειο, 6ος-7ος αι). μη λησμονούμε ότι και η Παλαιά Ρώμη (της Ιταλίας) έλαβε όνομα ελληνικό (Ρώμη), τον 4ο δε αιώνα π.Χ. ονομαζόταν «πόλις ελληνίς» (Ηρακλείδης ο Ποντικός). Το 330 η νέα πρωτεύουσα της νέας χριστιανικής αυτοκρατορίας (Μ. Κωνσταντίνος) ονομάσθηκε (όχι Κωνσταντινούπολη, αλλά) Νέα Ρώμη, διότι η Παλαιά Ρώμη μεταφέρθηκε ολόκληρη στην ελληνική Ανατολή (Translatio Urbis). Το όνομα Κωνσταντινούπολις θα της δοθεί ταυτόχρονα προς τιμήν του ιδρυτή της. Στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο (380, κανόνας γ’ ) και στην Δ’ (451, καν. 28) λέγεται ρητά ότι «εικότως» έλαβε η νέα πρωτεύουσα ίσα «πρεσβεία» με την Παλαιά Ρώμη, «διά το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην». Γι’ αυτό όλοι οι αυτοκράτορες, Έλληνες εκ καταγωγής στη συντριπτική τους πλειονότητα, ως τον ουσιαστικά νεοέλληνα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο († 1453), θα ονομάζονται και θα αυτοκαλούνται «αυτοκράτορες των Ρωμαίων». Γιατί; Από το 330 το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από τον Μ. Αθανάσιο. Το όνομα Βυζάντιο για το κράτος θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε φράγκους συγγραφείς –Ιερώνυμος Βολφ- το 1562. Πριν από το έτος αυτό ΠΟΤΕ δεν ονομάσθηκε η αυτοκρατορία ΒΥΖΑΝΤΙΟ. Οι κάτοικοι του κράτους ονομάζονται Ρωμαίοι, μολονότι πολιτιστικά είναι ΟΛΟΙ Έλληνες και πνευματικά Ορθόδοξοι. Ελληνισμός-Ρωμαϊκός κρατικός φορέας και Ορθοδοξία είναι τα συστατικά μεγέθη της Νέας Αυτοκρατορίας. Βέβαια, το κύριο στοιχείο της αυτοκρατορίας είναι οι εκ καταγωγής (φυλετικά, δηλαδή) Έλληνες. Το όνομα Ρωμαίος ήταν λοιπόν κρατικό, σε μια αυτοκρατορία που ήταν πολιτιστικά (γλώσσα, παιδεία) απόλυτα ελληνική, και όχι φυλετικά, επειδή δε η Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη διά των Αγίων της έγινε προπύργιο της Ορθοδοξίας, το όνομα Ρωμαίος σημαίνει, τελικά, Ορθόδοξος-πολίτης της Νέας Ρώμης (όχι της Παλαιάς, που έγινε το κέντρο του Παπισμού από τον 11ο αιώνα-σχίσμα). Αυτό ομολογούν οι Ορθόδοξοι και Έλληνες Πατριάρχες της Ανατολής στον διάλογό τους με τους Αγγλικανούς Ανωμότους τον 18ο αιώνα (1716-1725). «…πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων διά την Νέαν Ρώμην καλουμένων». Οι Έλληνες δηλαδή, μαζί με όλους τους Ορθοδόξους της Εθναρχίας (που ήταν συνέχεια της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας) ονομάζονται εδώ Γραικοί, διότι έτσι μας ονόμαζαν από τον 8ο αιώνα οι Ευρωπαίοι (Grec, Grieche, Greco) και Νέο – Ρωμαίοι, ως πολίτες και πνευματικά τέκνα της ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορία» (ανακοίνωση καθηγ. Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινούπολης, που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλομάγνου. Το όνομα Ρωμαίος, συνεπώς, αν μέχρι το 330 μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο όνομα δουλείας και υποταγής, από το έτος εκείνο για τους Έλληνες όνομα τιμής και δόξας, αφού μόνο αυτό (και όχι το ανύπαρκτο ως κρατικό, μέχρι το 1562, Βυζάντιο) χαρακτηρίζει την αυτοκρατορία μας και τη θέση μας σ’ αυτήν. Ρωμηά ήταν η Αθηναία Βασίλισσα Ευδοκία (5ος αι.), Ρωμηά και η (κυβερνώσα) αυτοκράτειρα Ειρήνη, πάλι Αθηναία, τον 8ο αι. Στην Αθήνα ήλθε και ο Ρωμαίος αλλά Έλληνας Μακεδόνας, Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, για να προσκυνήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα στον Παρθενώνα. Είναι τραγικό, αλήθεια, αυτό που λειτούργησε ιστορικά ως σύνθεση ευεργετική για το Έθνος-Γένος μας, εμείς οι δυτικοθρεμμένοι Νεοέλληνες να το εκλάβουμε ως αντίθεση. Το όνομα Ρωμαίος όμως φανερώνει την ταύτιση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Ρωμαίος σημαίνει τελικά Ορθόδοξος Χριστιανός, ενώ το Έλλην, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά μπορεί να σημαίνει μόνο τον αρχαιολάτρη τύπου Γεμιστού-Πλήθωνος ή και τον τέκτονα-εκδυτικισμένο και Φραγκόφιλο. Όταν, συνεπώς, απορρίπτεται ή και πολεμάται το όνομα Ρωμαίος-Ρωμηός, πρέπει να ερευνάται και η αιτία, η προέλευση δηλαδή της πολεμικής. Είναι απλώς ανιστόρητη αρχαιολατρία, δυτική επίδραση ή και πολεμική κατά της Ορθοδοξίας; Ως Ρωμαίοι οι Έλληνες δηλώνουμε τον σύνδεσμο του Έθνους μας με την ορθόδοξη, αγιοπατερική παράδοση και την ορθόδοξη ταυτότητά μας. Γι’ αυτό έχουμε τη συνείδηση ότι εθνικά-φυλετικά είμασθε Έλληνες ή (και) Γραικοί (όλα δικά μας είναι) πνευματικά, όμως, δηλαδή στην πίστη μας είμασθε Ρωμαίοι-Ρωμηοί, δηλαδή Ορθόδοξοι Χριστιανοί και όχι εξωμότες Γραικύλοι και «γενίτσαροι» προς την Οθωμανική Ανατολή (Τουρκιά) ή την αλλοτριωμένη Δύση (Φραγκιά). Όταν οι πατέρες μας στη διάρκεια της δουλείας έλεγαν για κάποιον Έλληνα: ετούρκευσε ή εφράγκευσε, σήμαινε: χάνοντας την ορθόδοξη πίστη του, έπαυσε να είναι και Έλληνας. Αυτά, βέβαια, ως τον 19ο αιώνα. Στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος, όπως άλλωστε και στο «Βυζάντιο», νομικά, Έλληνας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ως πολίτης του κράτους, προστατευόμενος συνταγματικά –και πολύ ορθά- από τους νόμους.

 Βασική βιβλιογραφία

* Παν. Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων, Θεσσαλονίκη 1991.

* π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992.

* Του ιδίου, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη 1990 σ. 51 κ.ε. 

πηγή

Μια τέλεια μηδενιστική παράσταση

 

Γιώργος Μάλφας

Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν πρόσφατα στις ορκωμοσίες των νέων δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων θα είναι λάθος να αφεθούν στην επιπόλαιη και ρηχή αρμοδιότητα της παραπολιτικής. Τα παρατράγουδα, οι αντεγκλήσεις και η σύγχυση που προκλήθηκαν  στο πλαίσιο μιας προβλεπόμενης από το νόμο τυπικής διαδικασίας δεν αποτελούν απλώς και μόνον αντικείμενο  επικαιρικού «δημοσιογραφικού» ενδιαφέροντος και υλικό τηλεοπτικής αξιοποίησης.  Ο συμβολικός χαρακτήρας της ίδιας της διαδικασίας έχει προφανή πολιτική αξία και συνέπειες που όμως παραβλέπονται από τη γνωστή νεοελληνική απερισκεψία και ελαφρότητα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η περιπέτεια του «συμβολικού» στο δημόσιο χώρο στη διάρκεια της μεταπολίτευσης: είτε θα απαξιώνεται επιδεικτικά εν ονόματι μιας χύδην χειραφέτησης είτε θα κακοποιείται καταχρηστικά εξαιτίας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Το αλλοπρόσαλλο θέαμα των ορκωμοσιών στην τοπική αυτοδιοίκηση αναδεικνύει με τον πλέον παραστατικό τρόπο το βάθος και το εύρος της κρίσης, σε ένα επίπεδο συμβολικό, κατ’ εξοχήν πολιτικό.  Στις «τελετές» που προηγήθηκαν μπορούμε να ανιχνεύσουμε με τρόπο αισθητικά αδιάψευστο το  συλλογικό κενό νοήματος και το έλλειμμα συνείδησης που προηγούνται του δημοσιονομικού κενού και των ελλειμμάτων.

Σταχυολογούμε τρεις ενδεικτικές πτυχές αυτής της τέλειας μηδενιστικής παράστασης.  

Σκηνή πρώτη: η διελκυστίνδα ανάμεσα στον «θρησκευτικό» και τον «πολιτικό» όρκο, μια αναμέτρηση που κακοφορμίζει ανυπόφορα. Σε παλαιότερες εποχές, για λόγους ιστορικών εθισμών, διαχρονικής αναγνώρισης και κεκτημένης παράδοσης η πρωτοκαθεδρία του «θρησκευτικού» όρκου ήταν αναντίρρητη ενώ η άρνησή του συνιστούσε περιστασιακό (μεμονωμένο) φαινόμενο σεβαστής και θαρραλέας πολιτικής στάσης και συνέπειας. Σήμερα ο «συσχετισμός» δείχνει να αλλάζει. Πέραν του θεολογικώς αμφιλεγόμενου χαρακτήρα του, είναι φανερό ότι ο «θρησκευτικός» όρκος δεν «συμβάλλει» πλέον, δεν ενοποιεί και δεν νοηματοδοτεί ως «τύπος» καθολικής αποδοχής και ισχύος την κοινή αντίληψη της προσωπικής δέσμευσης έναντι της κοινωνίας στο πεδίο ανάληψης πολιτικών ευθυνών και καθηκόντων. Είναι προδήλως προβληματική και σκανδαλώδης η επιμονή της διοικούσας Εκκλησίας να προτάσσει το Ευαγγέλιο σε διαδικασίες στις οποίες αμφισβητείται συχνά και αυτή ακόμη η παρουσία της. Ας πάψει, επιτέλους, με δική της γενναία πρωτοβουλία αυτός ο διασυρμός που εκφυλίζει την καθολικότητα του μηνύματός της και διαστρέφει τη διακονία της μέσα στον κόσμο σε εξουσιαστική απαίτηση παρουσίας, επιβολής και καταγραφής «δυνάμεων». Το να αποποιηθεί η Εκκλησία την «ψιλή κυριότητα» των προνομίων του Καίσαρα για να πορευθεί θυσιαστικά με τον Σταυρό της και μόνον μέσα στην κοινωνία είναι μια πρόκληση πνευματικής συνέπειας και αυτοσυνειδησίας. Ας το αποτολμήσει.

Σκηνή δεύτερη: σε συνθήκες προϊούσας απαξίωσης και απονομιμοποίησης του συμβολισμού των τελετών ορκωμοσίας εμφιλοχωρεί σταδιακά η σκοπιμότητα και ο τυχοδιωκτισμός. Όχι πως το παρελθόν ήταν αθώο τέτοιου είδους μεθοδεύσεων, απλώς, σε περιόδους κρίσεων και σύγχυσης τα σύμβολα είναι τα πρώτα που εκτίθενται ανυπεράσπιστα στην εργαλειοποίηση αλλότριων -πέραν των άρρητα συμφωνημένων- επιδιώξεων. Αυτή είναι η «ιστορία» των συμβόλων: ο δυναμισμός τους ήταν και είναι συνάρτηση της «κοινής» νοοτροπίας, των κυρίαρχων κοινωνικών ευαισθησιών και ιεραρχήσεων, της αποδοχής και της καθιέρωσής τους στη συλλογική συνείδηση. Στη μεταβατική εποχή μας, όπου το παλιό ψυχομαχά και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί, η σύγχυση θολώνει τη λάμψη του «σημαίνοντος», υπονομεύει την αλήθεια του «σημαινομένου».                 

Αίφνης, σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να παίξουν με τις σκιές των συμβόλων. Η ορκωμοσία γίνεται πεδίο συμβολικών διαγκωνισμών και επιδείξεων με μεθόδους απροκάλυπτα υποκριτικές και προσχηματικές. Τα παραδείγματα πολλά. Νεοναζιστές παγανιστές εγνωσμένης αντιδημοκρατικότητας και μαχητικής αντιχριστιανικότητας συνωθούνται γύρω από το Ευαγγέλιο δηλώνοντας δημοσίως πίστη σε ό,τι μέχρι πρότινος λοιδορούσαν με πράξεις, στίχους και συνθήματα απύθμενης υποστάθμης. Θα ήταν κωμικό αν δεν ήταν θλιβερά τραγικό. Από την άλλη, κάποιοι «ριζοσπάστες» εξαντλούν την επαναστατικότητά τους στην εναλλακτική επιλογή του «πολιτικού» όρκου επιδεικνύοντας σπουδή αντισυμβατικότητας αναντίστοιχη της καθεστωτικής τους βιωτής και πολιτείας. Αυτό συμβαίνει όταν εγκαταλείπεις το γήπεδο της  αδυσώπητης «ταξικής πάλης» για να αντιπαρατεθείς αδαπάνητα με τη βοήθεια των διαβασμάτων σου αποκλειστικά και μόνον στην ακαδημαϊκή και ελιτίστικη «πολιτισμική» (συμβολική) διαπάλη.

Σκηνή τρίτη: είναι χαρακτηριστικής φαιδρότητας η ποικιλία των …παραλλαγών του προβλεπόμενου από το νόμο όρκου («πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και στους νόμους»). Στο όνομα του «λαού» και των «λαϊκών συμφερόντων», μια υπερφίαλη επαναστατική ρητορική απαλείφει και προσθέτει φράσεις κατά το δοκούν χαϊδεύοντας κομματικά ακροατήρια με μια στόχευση ακραία τυχοδιωκτική: έτσι λοιπόν, μπορείς άνετα από τη μια να παίζεις με τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού συμμετέχοντας νομιμότατα σε «αστικού τύπου» εκλογικές διαδικασίες και κατόπιν να προσπερνάς επιδεικτικά τη ρητή δήλωση υπακοής στο Σύνταγμα και τους νόμους. Μια αλά καρτ επαναστατικότητα νεοελληνικής εφευρετικότητας, αυτόχρημα αντιφατική και ανυπόληπτη. Παλληκαρισμοί του «Βουνού» σε εύφορες αστικές κοιλάδες …

Σε μια τέτοια μηδενιστική συνθήκη τα σύμβολα ξεγυμνώνονται μπροστά μας  από τα ξεθωριασμένα ρούχα τους. Οι επιτήδειοι  σπεύδουν να τα ντύσουν με κουρέλια της αρεσκείας τους. Τα …σκιάχτρα όμως δεν διαθέτουν σώμα!

πηγή 

Το παιδί μου δυσκολεύεται στην ανάγνωση... Τι να κάνετε!

 

Υπάρχουν παιδιά που μπορούν και διαβάζουν με ιδιαίτερη ευκολία, υπάρχουν όμως και άλλα που δεν τους βγαίνει τόσο φυσικά, συναντούν δυσκολίες με αποτέλεσμα να...
αποθαρρύνονται.

Η ικανότητα της ανάγνωσης, εκτός από δυνατότητες αποκωδικοποίησης, προϋποθέτει σωστή αναγνώριση λέξεων αλλά και κατανόηση κειμένου.

Όταν το παιδί σας συναντάει δυσκολίες στην ανάγνωση, το πρώτο που πρέπει να κάνετε είναι να το βοηθήσετε να εξοικειωθεί με τους ήχους και τη σημασία των λέξεων. Μέσω συνεχούς πρακτικής, βοηθήστε το να αποκτήσει ευφράδεια στο λόγο. Αν εξακολουθεί να δυσκολεύεται, μπορείτε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό, ώστε να εντοπιστούν τα αίτια από τα οποία πηγάζει το πρόβλημα.

Πηγή τρομακτικό

Φωνήματα και φθόγγοι
Για να μπορούν τα παιδιά να διαβάζουν, αλλά και να καταλαβαίνουν μεγάλες λέξεις, πρέπει πρώτα να μπορούν να διαβάζουν τους ανεξάρτητους ήχους που εμπεριέχονται μέσα σε αυτές. Τα παιδιά που δυσκολεύονται στο διάβασμα, δε μπορούν να αναγνωρίσουν την ομοιοκαταληξία στις λέξεις ή τις συλλαβές. Οι γονείς πρέπει να διαβάζουν στα παιδιά βιβλία που δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην ομοιοκαταληξία και να τα ενθαρρύνουν να παίζουν στον υπολογιστή παιχνίδια που μπορούν να τα βοηθήσουν. Μέσω σωστής και συνεχούς εξάσκησης το παιδί θα παρουσιάσει βελτίωση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Αποκωδικοποιήση
Η σωστή προφορά των γραμμένων λέξεων, αποτελεί ένα επίσης σημαντικό κομμάτι της ανάγνωσης. Τα παιδιά που παρουσιάζουν πρόβλημα, συνήθως όταν διαβάζουν κολλάνε στις λέξεις γιατί δε μπορούν να τις προφέρουν. Η αποκωδικοποίηση των λέξεων μπορεί εύκολα να βελτιωθεί με την εξάσκηση. Βάλτε το παιδί να γράφει γράμματα, email ή σημειώματα σε φίλους και γνωστούς. Καθώς τα γράφει, ζητήστε του να συνδυάζει τους ήχους που αντιστοιχούν στο κάθε γράμμα.

Λεξιλόγιο
Απαραίτητη προϋπόθεση για να ξεπεραστεί το οποιοδήποτε πρόβλημα στην ανάγνωση, είναι να γνωρίζει το παιδί τη σημασία των λέξεων. Καλό λοιπόν είναι να διαβάζετε στο παιδί σας καθημερινώς, προκειμένου να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του. Κάθε φορά που δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει τη σημασία μιας λέξης ή μιας πρότασης, διακόψτε την ανάγνωση και εξηγήστε του τι ακριβώς σημαίνει αυτό που του διαβάζετε. Επίσης, μπορείτε να του περιγράφετε αστεία περιστατικά ή να του διηγείστε ιστορίες χρησιμοποιώντας άγνωστες για εκείνο λέξεις. Με τον τρόπο αυτό εμπλουτίζετε το λεξιλόγιο του ευχάριστα. Αφομοιώνει χωρίς να κουράζεται...

Ευφράδεια
Τα παιδιά που διαβάζουν αργά και με περίεργο τρόπο, έχουν πρόβλημα ευφράδειας. Δε μπορούν δηλαδή να διαβάσουν με σωστή ταχύτητα και ακρίβεια. Σύμφωνα με το kidshealth, το παιδί μπορεί να βοηθηθεί αν διαβάζει δυνατά γιατί έτσι συνειδητοποιεί ότι η ανάγνωση μπορεί να είναι και μια ευχάριστη διαδικασία. Δοκιμάστε να του διαβάζετε καθημερινά σωστά και με ευφράδεια, ώστε να αποτελείτε γι’αυτό παράδειγμα προς μίμηση. Επιπλέον μια καλή μέθοδος που σίγουρα βοηθάει στην απόκτηση ευχέρειας λόγου, είναι η επανάληψη. Ενθαρρύνετε το παιδί σας να διαβάζει ξανά και ξανά τα αγαπημένα του βιβλία ή ποιήματα, ώστε να βελτιώνει την άρθρωση και την εκφραστικότητα του.
Κατανόηση κειμένου

Τα παιδιά που δε μπορούν να συνοψίσουν αυτό που έχουν διαβάσει, έχουν πρόβλημα στην κατανόηση κειμένου. Ένας πολύ καλός τρόπος για να βοηθηθεί το παιδί, είναι να το προτρέπετε να διαβάζει ιστορίες ή άρθρα και στη συνέχεια να συζητάτε για τα γεγονότα ή τα κίνητρα των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν στην ιστορία. Μπορείτε να ενθαρρύνετε το παιδί να συνδέει τα γεγονότα που περιγράφονται στην ιστορία με τη δική του ζωή. Αν το παιδί δυσκολεύεται να απαντήσει στις ερωτήσεις που του κάνετε σχετικά με αυτό που διάβασε, ζητήστε του να ανατρέξει πίσω και να ψάξει για σημεία κλειδιά του κειμένου.

hamomilaki.blogspot.gr

Τα προϊόντα που επιτρέπεται να πωλούν τα σχολικά κυλικεία και οι ανώτατες τιμές

Μόνο συγκεκριμένα τρόφιμα επιτρέπεται να διατίθενται από τα κυλικεία και τις σταθερές καντίνες, που λειτουργούν εντός των δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων, ενώ ισχύουν και ανώτατες τιμές ανά είδος, όπως επισημαίνει το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ), με ανακοίνωσή του.

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, τα σχολικά κυλικεία και καντίνες επιτρέπεται -μεταξύ άλλων- να πωλούν όλα τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά εποχής, καλά πλυμένα και συσκευασμένα σε ατομική μερίδα, αποξηραμένα φρούτα χωρίς προσθήκη ζάχαρης, επίσης συσκευασμένα σε μερίδα έως 5 γραμμαρίων, φυσικούς χυμούς φρούτων και λαχανικών και φρουτοσαλάτες από φρέσκια πρώτη ύλη, που παρασκευάζονται επιτόπου, χωρίς προσθήκη ζάχαρης ή άλλων γλυκαντικών ουσιών. Επιτρέπονται επίσης οι συσκευασμένοι χυμοί φρούτων χωρίς συντηρητικά και προσθήκη ζάχαρης, σε συσκευασία μέχρι 250 ml.

Οι χώροι εστίασης μπορούν επίσης να παρασκευάζουν και να διαθέτουν σαλάτες από φρέσκα, καλά πλυμένα λαχανικά χωρίς προσθήκη αλατιού, ενώ από γαλακτοκομικά επιτρέπεται να πωλούν τυποποιημένο, πλήρες και ημιαποβουτυρωμένο γάλα σε συσκευασία έως μισού λίτρου, σοκολατούχο με χαμηλά λιπαρά (έως 250 ml) και τυποποιημένο γιαούρτι (έως 5% λιπαρά), χωρίς πρόσθετα σάκχαρα σε μερίδα έως 200 γραμμαρίων.

Παράλληλα, οι μαθητές μπορούν να προμηθεύονται από τα κυλικεία διάφορους τύπους τυριών (με εξαίρεση τα ανακατεργασμένα τυριά, ή τηγμένα τυριά και ανακατεργασμένα τυριά, με αλειφώδη υφή) και απλά αρτοπαρασκευάσματα ή αρτοσκευάσματα, που πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές (π.χ., κορεσμένα λιπαρά έως 3%, τρανς λιπαρά μέχρι 0,1% και νάτριο έως 0,5%).

Τα κυλικεία και οι καντίνες των σχολείων μπορούν ακόμη να πωλούν τυρόπιτες, πίτσες και σάντουιτς με συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ενώ μεταξύ των αλλαντικών επιτρέπεται μόνο η βραστή γαλοπούλα με συγκεκριμένες προδιαγραφές.

Στα γλυκίσματα, αποδεκτά είναι η κρέμα και το ρυζόγαλο σε μερίδες έως 150 γραμμαρίων(με περιεκτικότητα σε λίπος γάλακτος έως 4%), ο χαλβάς και το παστέλι (έως 50 γραμμάρια), το μέλι και η σοκολάτα υγείας και γάλακτος (έως 30 γραμμαρίων). Δεν επιτρέπεται η διάθεση τσιχλών και καραμελών ή αναψυκτικών.

Ανώτατες τιμές με ΦΠΑ

Οι ανώτατες τιμές των προϊόντων με ΦΠΑ διαμορφώνονται ως εξής:

- Σάντουιτς ή τοστ από ψωμί ολικής άλεσης ή λευκό, με τυρί (με προσθήκη ή μη λαχανικών, τομάτας, ελαιολάδου και άλλων) 1,00 ευρώ. Αν προστεθεί και γαλοπούλα 1,25 ευρώ.

- Σουσαμένιο κουλούρι 40 γραμμαρίων τουλάχιστον: 0,40 ευρώ

- Τυρόπιτα – σπανακόπιτα με τυρί φέτα ή κασέρι βάρους 120 γραμμαρίων: 1,00 ευρώ

- Εμφιαλωμένο νερό των 500 ml, εγχώριο ή μη, εντός ή εκτός ψυγείου: 0,35 ευρώ

- Φυσικοί χυμοί φρούτων με 100% χυμό (χωρίς πρόσθετη ζάχαρη) σε ατομική συσκευασία 250 ml: 0,85 ευρώ.

Για περισσότερες πληροφορίες σε σχέση με τις αναλυτικές προδιαγραφές των τροφίμων, που επιτρέπεται να πωλούνται στα χολικά κυλικεία, οι καταναλωτές μπορούν να ανατρέχουν ΕΔΩ

πηγή 

Η βροχή πέφτει για όλους

 

Ας μη γίνουμε, αδελφοί, κακοί διαχειριστές των αγαθών που μας δόθηκαν. 

Ας μην κοπιάζουμε για να θησαυρίζουμε και ν’ αποταμιεύσουμε, ενώ άλλοι υποφέρουν από την πείνα. 

Ας μιμηθούμε τον ανώτατο και κορυφαίο νόμο του Θεού, που στέλνει τη βροχή σε δικαίους και αδίκους και ανατέλλει τον ήλιο επίσης για όλους. 

Αυτός έκανε τη γη ευρύχωρη για όλα τα χερσαία ζώα, δημιούργησε πηγές, ποτάμια, δάση, αέρα για τα φτερωτά και νερά για τα υδρόβια, και έδωσε σ’ όλα τα όντα άφθονα τα απαραίτητα για τη ζωή τους στοιχεία, χωρίς να τα περιορίζει καμιά εξουσία, χωρίς να τα καθορίζει κανένας γραπτός νόμος, χωρίς να τα εμποδίζουν σύνορα. Και αυτά τα στοιχεία τα παρέδωσε κοινά και πλούσια, χωρίς διάκριση ή περικοπή, τιμώντας την ομοιότητα της φύσεως με την ισότητα της δωρεάς και δείχνοντας τον πλούτο της αγαθότητός Του.

Οι άνθρωποι όμως, αφότου έβγαλαν από τη γη το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα πετράδια και αφότου έφτιαξαν ρούχα μαλακά και περιττά και αφότου απέκτησαν άλλα παρόμοια πράγματα, που αποτελούν αιτίες πολέμων και επαναστάσεων και τυραννικών καθεστώτων, κυριεύθηκαν από παράλογη υπεροψία. 

Έτσι, δεν δείχνουν ευσπλαχνία στους δυστυχισμένους συνανθρώπους τους και δεν θέλουν ούτε με τα περίσσια τους να δώσουν στους άλλους τα αναγκαία. Τι βαναυσότητα! Τι σκληρότητα! Δεν σκέφτονται, αν όχι τίποτ’ άλλο πως η φτώχεια και ο πλούτος, η ελευθερία και η δουλεία και τ’ άλλα παρόμοια εμφανίστηκαν στο ανθρώπινο γένος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, σαν αρρώστιες που εκδηλώνονται μαζί με την κακία και που είναι δικές της επινοήσεις. 

Αρχικά όμως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, λέει η Γραφή∙ αλλά Εκείνος που έπλασε εξαρχής τον άνθρωπο τον άφησε ελεύθερο, αυτεξούσιο - συγκρατημένο μόνο από το νόμο της εντολής - και πλούσιο μέσα στον παράδεισο της τρυφής.

Αυτή την ελευθερία και αυτόν τον πλούτο θέλησε να χαρίσει - και χάρισε - ο Θεός μέσω του πρώτου ανθρώπου, και στο υπόλοιπο ανθρώπινο γένος. Ελευθερία και πλούτος ήταν μόνο η τήρηση της εντολής. Φτώχεια αληθινή και δουλεία ήταν η παράβασή της.

Μετά την παράβαση λοιπόν εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους. Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και τον νόμο βοηθό της.

Εσύ όμως να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση∙ όχι τον νόμο που επικράτησε, αλλά τον νόμο του Δημιουργού. 

Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.

Να παρηγορεί ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’ αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.

Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα, μόνο σε αρετή.

Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε Θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

 

 πηγή