Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp8oVH2eE2X17JXIdCwtj4iMbMC2dYnxxH2rKG-8m-JY6ju31et7gkxT8Jrs9A_4MV5SrsD0cN9sgydJf3a2nnsrskjMt6TuYmIsjuN4fDnXzTkUzuRvNA8cROwn5FTXMiEBIw2rnfHmH5/s1600/delastik_53.jpg

Γιαγιά, τί είναι το Τριώδιο;

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpBC8oH3um-7pO2Gqq-3bMjbRY1TQ6wDHf0HLO3gQ-jJTzXhA74eoFv_x5NFM-Pk17JFpWraaO7uCm6E40DbhVvMlw7pdSIdhSyrv1WAcjwf_89dBNYO88FA9uJ1SkRetKOeGFpK4Dkrxp/s1600/NGyzisOrfana.jpg

Η Ελπίδα και ο Γιώργος, είναι απ’ τα παιδιά που έχουν την ευλογία στην οικογένειά τους, να ζει πολύ κοντά, η γιαγιά Σοφία. Απλή στους τρόπους, κολοσυνάτη ,χωρίς πολλές γραμματικές γνώσεις, όμως πολύ πιστή στο Θεό.
Μας αρέσει να την ακούμε με προσοχή κάθε φορά που αποφασίζει να μας διηγηθεί κάποιο από τα θαύματα που έζησε…
Τις Κυριακές λοιπόν μετά απ’ την εκκλησία,
έχουμε τη συνήθεια να μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι της,
για το μεσημεριανό φαγητό και, έτσι έγινε και σήμερα…

Αφού απολαύσαμε τα νόστιμα και καλοψημένα φαγητά της γιαγιάς, μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε τα πιάτα και τη κουζίνα. Οι «μεγάλοι» πήραν το καφεδάκι τους και βγήκαν να τ’ απολαύσουν στον ανθοστόλιστο και μυρωδάτο κήπο.
Μπήκαμε κιόλας στην Άνοιξη βλέπεις!

Η γιαγιά έκατσε στη συνηθισμένη της γωνιά κάτω απ’ τις αγαπημένες της, άγιες εικόνες και τα’ άσβεστο με τα’ Άγιο Φως απ’ την Ανάσταση, καντηλάκι της.

_ Σήμερα λοιπόν παιδιά μου ξεκινά το Τριώδιο…

_ Γιαγιά, τι
’ναι το Τριώδιο; ρώτησε η Ελπίδα.

_ Με την παραβολή του Τελώνου και Φαρισαίου που διάβασε ο παπάς σήμερα στην εκκλησία και λίγο πριν τη Μεγάλη Σαρακοστή, ο Θεός μας θυμίζει πως υπάρχουν δυο λογής ανθρώπων: οι υπερήφανοι ,και οι ταπεινοί που αναγνωρίζουν τα σφάλματά τους και μετανοιώνουν γι’
αυτά. Γι’ αυτό κι Εκείνος τους αγαπά.

Την επόμενη Κυριακή, είναι η παραβολή του Ασώτου που μας λέει για το γιό ενός πλούσιου πατέρα, που αποφάσισε να σπαταλήσει το μερίδιο απ’ τη περιουσία του και να φύγει μακρυά απ’ το σπίτι του…

_ Γιαγιά , είπε ο Γιώργος , έμεινε για πάντα μακρυά του;

_ Ευτυχώς όχι,
παιδί μου! αφού πέρασε πολλή δυστυχισμένη ζωή, γύρισε κλαίγοντας στον πατέρα του, παρακαλώντας τον να τον συγχωρέσει…

_ Και την άλλη Κυριακή γιαγιά, που λέμε της Αποκρηάς θα ντυθούμε να πάμε στο καρναβάλι όπως κάνουν και τα’άλλα παιδιά;

_ Άα! Γιωργάκη μου ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός λέει μια παροιμία! Και ξέρεις τι λέει ο Χριστούλης μας; Όπου είναι ο θησαυρός μας ,εκεί είναι και η καρδιά μας!

_ Τι σημαίνει αυτό γιαγιά;

_ Σημαίνει παιδιά μου ότι, αυτό το έθιμο είναι απ’τα παλιά , απ’ τους αρχαίους ακόμα που λάτρευαν το θεό Διόνυσο και έβαζαν μάσκες και ντύνονταν παράξενα κι ύστερα, έκαναν πράξεις άσεμνες, που δε λέγονται παιδί μου!...

_ Ο Απόστολος Παύλος μας λέι να φεύγουμε απ’ την ειδωλολατρεία και οι άγιοι της εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος μας παροτρύνουν να μοιάζουμε με τις μελισσούλες που πετούν στα μυρωδάτα λουλούδια του αγρού κι απ’ αυτά τρυγούν το νέκταρ, κι όχι με τις μύγες που πηγαίνουν όπου είναι βρωμιά!...είπε ο πατέρας ,πού άκουσε τη κουβεντούλα τους!

_ Μα τι θα πουμε στους συμμαθητές μας που θα παρατηρήσουν ότι λείπουμε;

_ Μπορείτε με θάρρος , σαν γνήσιοι χριστιανοί, ν’ απαντήσετε ότι :

Προτιμούμε να μη στενοχωρήσουμε το Χριστούλη μας και ότι δε γίνεται να υπηρετούμε δυο κυρίους…Ή τον Ένα θ’αγαπάμε ή τον άλλο…

Και ξέρετε πως γι’ αυτό θα κερδίσετε από ένα λαμπερό στεφάνι ,απ’ το Θεό γιατί αγωνίζεστε γι’ Αυτόν;

_ Εγώ το θέλω αυτό το στεφάνι ,γιαγιά!

_ Κι εγώ!

_ Μπράβο, καλά μου παιδιά! Τώρα είστε ήρωες σαν τους αγίους μας και όπως ο αη-Γιώργης, μαρτύρησαν και δε πρόδωσαν τη πίστη τους, παρ’όλα τα πλούτη και τ’αξιώματα που τους έταξαν οι άρχοντες!

Χαρά σ’αυτούς π’ακούν το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν! Και ξέρετε; Εκείνη τη μέρα θα σας φτιάξω τη πιο νόστιμη τυρόπιτα και θα φάμε κι απ’ το αγαπημένο σας γλυκό σταφύλι που έφτιαξα με τα χεράκια μου, κι αν θέλετε, θα σας δείξω τα παράσημα που ο παππούς σας κέρδισε στο πόλεμο του ’40…

_ Αλήθεια γιαγιά;
_ Φυσικά ,είπε κι η μητέρα,που συμπλήρωσε την παρέα μας, κι έτσι , θα γιορτάσουμε όλοι μαζί, χριστιανικά!...

μη φοβασαι να προσπαθεις...να θυμασαι πως την κιβωτο την εφτιαξε ερασιτεχνης ενω τον τιτανικο επαγγελματιας....

https://scontent-a-fra.xx.fbcdn.net/hphotos-xfa1/v/t1.0-9/1609956_10203130526878666_1484470902182940997_n.jpg?oh=3d184290606e4b5f0fe097c1ea1552b8&oe=5563321C

Περί της υποθέσεως Τελώνου και Φαρισαίου (Αγίου Ανδρέου Κρήτης)

 http://lazfam.ru/wp-content/uploads/2010/01/publicanw300h365.jpg

Ἡ παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου εἶναι σάν προάσκηση καί προετοιμασία, γιά ὅσους θέλουν νά κατακτήσουν τήν ἱερή ταπείνωση -πού εἶναι ὅλων τῶν ἀρετῶν ἡ βάση, ὅσων ἡ ἀπόκτηση θεμελιώνει τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν- καί νά ἀποφύγουν τή θεομίσητη ἀλαζονεία, πού ἐκτρέπει τόν ἄνθρωπο ἀπό ὅλες τίς φιλόχριστες ἀρετές. Ποιός λοιπόν, δέν θά ζηλέψει τόν Τελώνη, τήν ἐπιστροφή καί τή μετάνοιά του καί δέν θά ἀποτινάξει τήν ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου, ἀφοῦ ἡ ταπείνωση συνδέεται μέ τόν Χριστό καί ἡ ἀλαζονεία μέ τόν φαντασμένο καί γεμᾶτο ὑπερηφάνεια δαίμονα;
Ἡ ἀλαζονεία τόν πρῶτο ἀπό τούς ἀγγέλους, πού τό ὄνομά του ἧταν Ἑωσφόρος, τόν ἔκαμε διάβολο. Αὐτή ἔδιωξε τόν γενάρχη μας Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο. «Γκρέμισε ἀπό τό θρόνο τούς δυνατούς καί ἀνέβασε τούς ταπεινούς». «Ὁ Κύριος ἀντιμάχεται τούς ὑπερήφανους καί δίνει τή Χάρη Του στούς ταπεινούς». Αὐτή καταβάλλει τόν Φαραώ∙ «Εἶπε μέσα του ὁ ἀνόητος, δέν ὑπάρχει Θεός». Αὐτή νικᾶ τό Ναβουχοδονόσορα∙ «τόν Κύριο τόν Θεό σου θά προσκυνήσεις καί Αὐτόν μόνο θά λατρεύσεις». Καί «δέν θά κάμεις κανένα εἴδωλο». Καί σέ ἄλλον ἡ ἀρρώστια περνᾶ, ἐνῶ σέ ἄλλον τό πάθος γίνεται συνήθεια. Πράγματι, ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι πυρετός, πού ἀμβλύνει τά πνευματικά αἰσθητήρια τοῦ ἀνθρώπου, φοβερή παράκρουση, πού ἐρεθίζει τόν ἄνθρωπο καί τόν σπρώχνει στήν πτώση, εἶναι ὑδρώπικας γεμᾶτος ἀέρα καί νερό.
«Ποιός θά ἀνεβεῖ στό βουνό τοῦ Κυρίου; Καθαρός στά χέρια καί ἀθῶος στήν καρδιά, πού δέν ἔλαβε μάταια τήν ψυχή του». Τέτοια ἦταν ἡ ματαιότητα καί ἡ ἀγερωχία τοῦ Τύρου, πού εἶχε ἀποδιώξει τή δροσιά τῆς Χάρης∙ γῆ κατάξερη. Τό γνωρίζετε τοῦτο βέβαια καί ἀπό λόγους καί ἀπό τήν πεῖρα σας∙ ὁ ὑπερήφανος δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη ἀπό τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τελειοποιεῖ καί γι᾿ αὐτό εἶναι ξηρός καί σκληρός, τοῦ λείπει ἡ ζωογόνα θερμότητα καί ἡ ζωτική ὑγρασία. Σ᾿ αὐτόν πού εἶναι σάν τό ξερό δέντρο, φτιάχνει τή φωλιά του ὁ νυκτοκόρακας διάβολος.
Μέ ἕνα λόγο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ τροφή τῶν ἀρετῶν τῆς Χριστιανικῆς ὀμορφιᾶς, ἡ βάση τῆς εὐσεβείας καί ἀρχή καί τέλος. Εἶναι ἡ ἀναίρεση τῶν παθῶν, ἡ συντήρηση τῆς ὑγρασίας στή ρίζα τῆς πίστης. Ἡ ταπείνωση συνυπάρχει μαζί μέ τό φόβο τοῦ Θεοῦ πού διώχνει τήν ἀνομία, ὅπως εἶπε ὁ Προφήτης Ἱερεμίας καί ὁ σοφός Σολομώντας. Γιατί ἀληθινά, «ἀρχή τῆς σοφίας εἶναι ὁ φόβος τοῦ Κυρίου». Αὐτή κάνει τόν Τελώνη κήρυκα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ ἡ ἀλαζονεία μεταβάλλει τό Φαρισαῖο σέ ἄδειο κύμβαλο πού θορυβεῖ. Ἀληθινά, ὁ ὑποκριτής εἶναι ρόδι τῶν Σοδόμων, πεπόνι ὡραῖο ἀπό ἔξω καί μέσα σάπιο καί ἀνούσιο.
Ἀνέβηκε ὁ Τελώνης στό ἱερό καί ἀνέβηκε σωματικά καί ψυχικά. Ἀνέβηκε στό ἱερό καί ὁ Φαρισαῖος σωματικά καί ψυχικά. Ὁ ἕνας ἀνέβηκε ἐνῶ ἡ ψυχή του κατέβαινε μέ τήν ταπείνωση. Ὁ ἄλλος κατέβηκε, ἐπειδή ἡ ψυχή του ψήλωνε ἀπό ὑπερηφάνεια. Ὁ ἕνας ἔκαμε τίς ἀναβάσεις τοῦ Δαυΐδ, βάδισε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο. Ὁ ἄλλος κατέβηκε τό δρόμο πού πηγαίνει στόν Ἑωσφόρο, τόν ἀρχηγό τῆς ὑπερηφάνειας. Ὁ ἕνας ἀνέβηκε μέ τήν ἄνοδο καί τήν προκοπή στίς ἀρετές∙ ὁ ἄλλος κατέβηκε ἀπό τίς ἀρετές καί πλησίασε στίς κακίες.
Πολλοί μπαίνουν στό ἱερό, λίγοι ὅμως μετέχουν στά τελούμενα σ᾿ αὐτό, ἐπειδή δέν εἶναι ἄξιοι γιά τόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ὑπερήφανος δέν μένει μέσα στό κλῖμα τῆς ἀγάπης. Καί ὅποιος, κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, δέν μένει μέσα στήν ἀγάπη, δέν μένει μέσα στόν κόλπο τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος πάλι μένει μέσα στήν ἀγάπη, μένει μέσα στόν Θεό καί ὁ Θεός μέσα σ᾿ αὐτόν. Καί, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, αὐτός εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνοι μόνο μπαίνουν στό ἱερό καί στό ναό τοῦ Θεοῦ, στούς ὁποίους ἐνεργεῖ ἰδιαίτερα ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως λέει ὁ ψαλμωδός Δαυΐδ, ὁ Θεός φωτίζει μόνον ὅσους εἶναι νήπιοι καί μικροί. «Ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση», λέει ὁ σοφός Σολομώντας, «ἐκεῖ βρίσκεται ἡ σοφία»∙ σοφία γιά τήν πίστη καί σοφία γιά τήν πράξη.
Αὐτή ἡ σοφία ἔλειπε ἀπό τόν Φαρισαῖο. Γι᾿ αὐτό, ἐπειδή ἦταν ὑποκριτής, μόνο ἐξωτερικά εὐχαριστεῖ τόν Θεό, ἐσωτερικά δέ γίνεται ἀχάριστος πρός τόν Θεό. Δέν τηρεῖ τήν ἐντολή «θά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καθώς τόν ἑαυτό σου». Ἐπιδοκιμάζουμε ἀσφαλῶς τή λέξη «εὐχαριστῶ», γιατί ὁ Φαρισαῖος δέν ἀπέδιδε τήν ἀρετή στόν ἑαυτό του, ὅπως νόμιζε ὁ Ναβουχοδονόσορας καί ὁ Σεμεΐας καί ὁ Πέτρος. Σ᾿ αὐτήν τήν ὑπερηφάνεια ἔπεσε ὁ Ἑωσφόρος καί ὁ Ἀδάμ. Καυχιόταν ὅμως ὅτι εἶχε ἐκεῖνο πού στήν πραγματικότητα δέν εἶχε. Γιατί καί ἄν τό εἶχε, τό εἶχε ἤδη χάσει ἀπό τήν ὑπερηφάνειά του. Ἔχει χρέος αὐτός πού ἔχει κάτι ἀγαθό νά ὁμολογεῖ ὅτι δέν τό ἔχει καί νά λέει «εἶμαι τιποτένιος δοῦλος». Γιατί «κανένας θνητός δέν εἶναι δίκαιος μπροστά σ᾿ Ἐσένα».
Αὐτός πού δέν ταπεινώνεται πετᾶ τήν ἀγάπη καί ὅποιος δέν ἀγαπᾶ περιφρονεῖ. Ἀληθινά, εἶναι ἀρχή κάθε ἁμαρτίας ἡ ὑπερηφάνεια. Τήν ἀκολουθεῖ ὁ φθόνος, τό φθόνο ὁ φόνος. Ἐξ αἰτίας της ὁ Ἀβεσαλώμ βλέπει σάν ἐχθρό τόν πατέρα του καί παρακινεῖται νά τόν σκοτώσει. Ὁ κρυφός ἐχθρός εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἀπό τό φανερό καί δέ διαφέρει ἀπό τό διάβολο, πού μέ τή μορφή τοῦ φιδιοῦ ξεγέλασε τόν Πρωτόπλαστο. Γι᾿ αὐτό ὁ φανερός ἁμαρτωλός δικαιώνεται καί ὁ κρυφός καταδικάζεται. Ὁ ἕνας ἔχει τή φαυλότητά του μόνο, ὁ ἄλλος ἔχει ἀκόμα τό ψέμα καί τήν ἀπάτη. Καί γι᾿ αὐτό ἀποδιώχνεται ἀπό τήν ὑπέρτατη ἀλήθεια. Γιατί μέ τήν ἀγάπη του ὁ ἐκλεκτός προορίζεται γιά τή σωτηρία ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στή δεύτερη Ἐπιστολή του καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρώτη πρός Ἐφεσίους καί στήν τρίτη πρός Κολασσαεῖς Ἐπιστολή του∙ ἡ ἔχθρα ὅμως ἀποδοκιμάζεται.
Κατάλαβε ὁ Τελώνης τήν ἁμαρτία του, συγχωρέθηκε καί ἐλευθερώθηκε ἀπό αὐτήν. Γι᾿ αὐτό καί ζεῖ, κατά τόν Προφήτη Ἰεζεκιήλ. Αὐτή τή ζωή κέρδισε καί ὁ Δαυΐδ, ὅπως ἔλεγε ὁ Νάθαν. Ὁ Φαρισαῖος ὅμως, δέν κατάλαβε τήν ἁμαρτία του καί ἔμεινε μακριά ἀπό τή ζωή.
Πρόσεξε καλά γιά δεύτερη φορά τόν Εὐαγγελικό λόγο. «Δύο ἄνθρωποι ἀνέβηκαν στό ἱερό νά προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης». Παράδειγμα καί πρότυπο τῶν ἀνθρώπων πού δικαιολογοῦν τόν ἑαυτό τους καί ἐξουθενώνουν ὅσους ἁμαρτάνουν ἔβαλε ὁ Κύριος τό Φαρισαῖο καί δεῖγμα τῶν ὑπερηφάνων. Τόν Τελώνη τόν χρησιμοποίησε ὡς παράδειγμα τῶν ἀνθρώπων πού ἁμαρτάνουν καί κάνουν τήν προσευχή καί τήν ἐξομολόγησή τους μέ καρδιά γεμάτη συντριβή. Γιά νά διδάξει ἔτσι ὁ Κύριος ὅλους νά μισοῦν τήν ὑπερηφάνεια καί νά ἀγαποῦν τήν ταπείνωση.
Καί δείχνει καθαρά ὁ Χριστός μέ αὐτήν τήν Παραβολή ὅτι ἡ δικαιοσύνη εἶναι μεγάλη ἀρετή καί φέρνει κοντά στόν Θεό τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως δεχθεῖ κοντά της τήν ὑπερηφάνεια, πετάει σάν σκουπίδι τόν ἄνθρωπο στόν ἄπατο βυθό. Αὐτό ἀκριβῶς ἔπαθε καί ὁ Φαρισαῖος καί γι᾿ αὐτό τό λόγο δέχθηκε τήν κατάκριση καί ἔπεσε στήν ἀπώλεια. Ἡ ἀδικία καί ἡ ἁμαρτία εἶναι σιχαμερή καί μισητή καί, βαρύτερη ἀπό κάθε κακία, ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά ἡ ταπείνωση μέ τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση τόν δικαιώνει καί τόν κάνει ἄξιο τῆς σωτηρίας καί τόν ὁδηγεῖ κοντά στόν Θεό. Αὐτό βρῆκε ὁ Τελώνης καί γι᾿αὐτόν τό λόγο δικαιώθηκε καί ἔγινε ἄξιος τῆς σωτηρίας.
«Ὁ Φαρισαῖος ἀφοῦ στάθηκε κάπου, εἶπε στήν προσευχή του∙ ”Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, πού δέν εἶμαι ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ἅρπαγες καί ἄδικοι”». Ἀλοίμονο στήν ὑπρηφάνεια. Ὁ Κύριος καί ὁ Προφήτης Ἡσαΐας τήν περιφρονοῦν, γιατί ὁδηγεῖ στήν Αἴγυπτο, δηλαδή στήν πνευματική δουλεία. Ἔχει τήν ἔπαρση τοῦ Φαραώ καί τό σκοτάδι τῆς Αἰγύπτου. Ἦταν ἡ αἰτία νά χαθεῖ ἡ ἐνθύμηση τοῦ ὀνόματός του σέ μιά στιγμή παταγωδῶς, ὄπως λέει ὁ ψαλμωδός Δαυΐδ καί νά μή διαιωνισθεῖ ἡ μνήμη του. Ἀλοίμονο στό φιλοκατήγορο στόμα, κατά τό ἕκτο κεφάλαιο τῶν Παροιμιῶν. «Δέν εἶμαι», λέει, «ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί ἤ καί καθώς αὐτός ὁ Τελώνης». Ἀρχή τῆς ὑπερηφάνειας φαίνεται πώς εἶναι ἡ περιφρόνηση. Αὐτός πού περιφρονεῖ τούς ἄλλους καί τούς θεωρεῖ μηδενικά, τὀν ἕνα φτωχό, καί τόν ἄλλον παρακατιανό, ἄλλον ἀμαθῆ καί ἄλλον ἀσήμαντο, ἄλλον ἄδικο καί ἄλλον ἁμαρτωλό, παρασύρεται ἀπό τήν περιφρόνηση αὐτή καί θεωρεῖ τόν ἑαυτό του μονάχα σοφό καί φρόνιμο καί ἀριστοκράτη καί πλούσιο καί δυνατό καί δίκαιο καί ἀνώτερο ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἡ περιφρόνηση εἶναι ἀρχή τῆς ὑπερηφάνειας καί ἡ ὑπερηφάνεια πάλι εἶναι κακό γέννημα τῆς περιφρόνησης. Γι᾿ αὐτό καί ἡ περιλάλητη ἡμέρα τοῦ Κυρίου θά προκαλέσει τήν ἐκδίκηση σέ κάθε περιφρονητή καί ὑπερήφανο. Γιατί οἱ ὅμοιες ἁμαρτίες μέ ὅμοιο τρόπο τιμωροῦνται.
Ὁ Φαρισαῖος μέ τό ντύσιμο καί μέ τή στάση του, ἔδειξε τήν ἔπαρση πού εἶχε καί τήν ἀλαζονεία. Καί οἱ λόγοι του μαρτυροῦσαν στήν ἀρχή εὐγνωμοσύνη. Γιατί ἔλεγε «Θεέ μου, Σ᾿ εὐχαριστῶ». Ἔπειτα ὅμως, ὅσα εἶπε εἶναι γεμᾶτα ἀπό ἀλαζονεία καί ὑπερηφάνεια. Δέν εἶπε∙ Σύ μέ ἔπλασες Κύριε, καί μέ τή δική Σου βοήθεια ἐλευθερώνομαι ἀπό κάθε ἀδικία καί ἁρπαγή καί τά ἄλλα κακά. «Τί ἔχεις», μᾶς λέει ἡ Ἁγία Γραφή, «πού δέν τό ἔλαβες;» Ἀλλά ὁ Φαρισαῖος ὅ,τι εἶχε πετύχει, τό λογάριαζε σάν κατόρθωμα τῆς δύναμής του. Ἄς μάθει λοιπόν ὁ καθένας μας ὅτι χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει τή δυνατότητα καί τήν ἰσχύ νά πραγματοποιήσει κάτι καλό. «Χωρίς Ἐμένα», λέει ὁ Χριστός, «δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα». Καί ὁ Προφήτης Δαυΐδ ἐπίσης λέει∙ «Ἄν ὁ Κύριος δέν οἰκοδομήσει σπίτι, μάταια κοπιάζουν αὐτοί πού τό οἰκοδομοῦν»∙ καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος∙ «Δέν εἶναι στό χέρι ἐκείνου πού θέλει, οὔτε αὐτοῦ πού κοπιάζει ἀλλά ὅλα ἐξαρτώνται ἀπό τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἐλεεῖ». Καί ὁ ἵδιος ἀλλοῦ λέει∙ «Ὄχι ὅμως ἐγώ, ἀλλά ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μαζί μου». Καί, «ὁ Θεός εἶναι πού κινεῖ μέσα μας καί τή θέληση καί τή δυνατότητα τῆς ἐνέργειας».
Καί γι᾿ αὐτό ἐνῶ ὁ Τελώνης ἦταν κῆπος ποτισμένος ἀπό τά πνευματικά νερά, ὁ Φαρισαῖος ἦταν γυμνόφυλλη δρῦς, ὅπως λέει ὁ Προφήτης Ἡσαΐας καί ὁ σοφός Σολομώντας. Γιατί καί ἄν ἔχουμε τιμηθεῖ μέ τήν ἐλευθερία τῆς προαιρέσεως, χωρίς τή συμμαχία τοῦ Θεοῦ κανένα ἀνδραγάθημα στό δρόμο τῆς ζωῆς δέν μποροῦμε νά πραγματοποιήσουμε. «Γνωρίζω», λέει ὁ Προφήτης Ἱερεμίας, «ὅτι ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἴδιο, οὔτε μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά φέρει σέ τέλος τό δρόμο του». Ἄς μή προσγράφουμε λοιπόν, στόν ἑαυτό μας τά τρόπαια τῶν ἀγώνων μας. Δικά μας μόνο εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ καλύτερου καί ὁ ζῆλος∙ ὁ Θεός ὅμως θά ὁδηγήσει στήν πραγματοποίηση τήν ἀγαθή ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν ἔχει ἀπό φυσικοῦ του τήν ἱκανότητα νά λέγει ὅτι «μπορῶ», ἀλλά ἀντλεῖ τή δυνατότητα αὐτή ἀπό τή Θεία Χάρη». Ἄν λοιπόν καυχιόμαστε γιά τίς ἐπιτυχίες μας, αὐτό θά ἦταν κομπορρημοσύνη καί καύχηση∙ «Τί ἔχεις», μᾶς λέει, «πού δέν τό ἔλαβες; καί ἀφοῦ τό ἔλαβες, γιατί καυχιέσαι σά νά μήν τό ἔχεις λάβει;».
«Νηστεύω δύο φορές τήν ἑβδομάδα καί βγάζω τό δέκατο ἀπό ὅσα κερδίζω», λέει ὁ Φαρισαῖος. Ἐπειδή λοιπόν ὁ Φαρισαῖος κατηγόρησε τούς ἄλλους ἀνθρώπους καί τόν Τελώνη, ὅτι εἶναι μοιχοί καί ἅρπαγες, ὁ ἴδιος ἀντιτάσσει στή μοιχεία τήν ἀλαζονεία τῆς νηστείας του. Γιατί ἀπό τήν καλοπέραση προέρχεται ἡ πορνεία. Ὁ παραχορτασμός εἶναι πατέρας τῆς περιφρονήσεως καί ἡ πορνεία βγαίνει ἀπό τήν ἀφθονία. Καί ὁ Φαρισαῖος πού βασάνιζε μέ τή νηστεία τό σῶμα του, καυχιόταν ὅτι βρίσκεται πολύ μακριά ἀπό αὐτά τά πάθη. Οἱ Φαρισαῖοι νήστευαν δύο μέρες τήν ἑβδομάδα, Δευτέρα καί Πέμπτη.
Σέ ἀντίθεση μέ τό «ἅρπαγες καί ἄδικοι», ἔλεγε ὁ Φαρισαῖος , «βγάζω τό δέκατο ἀπό ὅσα κερδίζω». Σέ τόσο βαθμό ἔφτανε ἡ καύχησή του ὥστε γιά νά ἀποφύγει τήν ἁρπαγή καί τήν ἀδικία, ἔδινε στούς ἄλλους ἀκόμα καί τά δικά του. Οἱ Ἑβραῖοι ἔδιναν γιά ὅλα τά ὑπάρχοντά τους «ἕνα δέκατο» καί ἔπειτα τά τρία δέκατα. Καί τά τρία ἑνωμένα μαζί δείχνουν ὅτι οἱ Ἑβραῖοι μοίραζαν τό τρίτο τῆς περιουσίας τους. Ἀλλά ἔδιναν καί τίς ἀπαρχές καί τά πρωτογέννητα καί πολλά ἄλλα ἀπό τά εἰσοδήματά τους, γιά νά συγχωρεθοῦν οἱ ἁμαρτίες τους∙ ἦταν ὅσα ἔδιναν γιά τόν ἐξαγνισμό, ὅσα κατά τίς ἑορτές, κατά τίς μειώσεις τῶν χρεῶν καί τίς ἀπελευθερώσεις τῶν δούλων καί στά δάνεια πού ἦταν ἐλεύθερα ἀπό τόκο. Αὐτά δέ συγκεντρωμένα καί ὑπολογισμένα μαζί δείχνουν ὅτι ὁ Φαρισαῖος καί ἐάν ἀκόμη ἔδινε τό μισό τῆς περιουσίας του στούς ἀνθρώπους, δέν θά ἔκανε τίποτα σπουδαῖο, ὥστε νά καυχιέται γι᾿ αὐτό καί νά ὑπερηφανεύεται, ὅταν μάλιστα τό Εὐαγγέλιο ὁρίζει∙ «Ἄν ἡ δικαιοσύνη σας δέν γίνει περισσότερη ἀπό τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων, δέ θά μπεῖτε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
«Ὁ Τελώνης στεκόταν μακριά καί δέν ἤθελε μήτε τά μάτια του νά σηκώσει στόν οὐρανό ἀλλά χτυποῦσε τό στῆθος του λέγοντας∙ “Θεέ μου λυπήσου με τόν ἁμαρτωλό”. Σᾶς λέγω ὅτι κατέβηκε τοῦτος στό σπίτι του συγχωρημένος. Γιατί ὅποιος ὑψώνει τόν ἑαυτό του θά ταπεινωθεῖ καί θά ὑψωθεῖ ὅποιος ταπεινώνεται». Προσευχόταν ὁ Τελώνης καί ἀφοῦ δέν εἶχε ἔργα ἀγαθά, οὔτε νά τά ἀπαριθμήσει μποροῦσε, καθώς ὁ Φαρισαῖος, ἀλλά χτυποῦσε τό στῆθος του καί μαστίγωνε τήν καρδιά του καί ἔλεγε μέ πολλή συντριβή καί κατάνυξη∙ «Θεέ μου, λυπήσου με τόν ἁμαρτωλό». Γι᾿ αὐτό καί συνάντησε σπλαχνικό τόν ἐλεήμονα καί εὐδιάλλακτο Κύριο. Ἡ ταπεινοφροσύνη ρίχνει ὅλα τά ἁμαρτήματα, ἐνῶ ἡ ὑπερηφάνεια ἀφανίζει ὅλες τίς ἀρετές, ἐπειδή αὐτή εἶναι πιό μεγάλη καί πιό βαριά ἀπό κάθε ἁμαρτία καί κακία. Εἶναι προτιμότερο, ἀφοῦ ἁμαρτήσουμε, νά ἐπιστρέψουμε καί νά ταπεινωθοῦμε παρά νά πράττουμε τό ὀρθό καί νά καυχιόμαστε. Ὁ Τελώνης ἔβγαλε τό ἔνδυμα τῶν ἁμαρτιῶν του, ἀφοῦ δέχθηκε τήν κατηγορία τοῦ Φαρισαίου μέ πραότητα καί ὑπομονή. Καί ὁ Φαρισαῖος ἀπό τή δόξα κατέπεσε στό βάραθρο τῆς ἀνομίας, ἐπειδή ἔδωσε δίκαιο στόν ἑαυτό του καί κατηγόρησε τόν Τελώνη καί τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ὁ Τελώνης ἀπό τή ζωή τῆς ντροπῆς καί τῆς ἁμαρτίας γύρισε στή μακαριστή ζωή καί κατάσταση. Ὁ Φαρισαῖος ταπεινώθηκε ἀπό τόν ἐγωισμό καί τήν ἔπαρσή του.
Δύο πράγματα ζητοῦνται ἀπό ὅλους μας, νά καταδικάζουμε τά ἁμαρτήματά μας καί νά συγχωροῦμε τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Γιατί ὅποιος βλέπει τά ἁμαρτήματά του γίνεται πιό συγχωρητικός ἀπέναντι στούς ἄλλους. Καί ὅποιος κατακρίνει τούς ἄλλους, κατακρίνει καί καταδικάζει τόν ἑαυτό του, ἀκόμα καί ἐάν ἔχει πολλές ἀρετές. Εἶναι στ᾿ ἀλήθεια μεγάλο πράγμα, ἀδελφοί μου, νά μήν κατακρίνεις τούς ἄλλους ἀλλά τόν ἑαυτό σου. Ἐμεῖς ὅμως παραβλέποντας τά δικά μας ἁμαρτήματα, κατακρίνουμε καί ἐξετάζουμε πιό πολύ τούς ἄλλους καί δέν ξέρουμε ὅτι καί ἄν ἀκόμα εἴμαστε πιό δίκαιοι ἀπό ὅλους, ὅταν κατακρίνουμε τούς ἄλλους, γινόμαστε ἔνοχοι καί εἴμαστε ἄξιοι γιά τήν ἵδια τιμωρία καί κόλαση, πού ἀξίζει ἐκεῖνος πού ἐμεῖς κρίνουμε∙ «Μέ ὅποιο μέτρο κρίνετε, μέ αὐτό καί θά κριθεῖτε». Ὅποιος πορνεύει παραβαίνει ἐντολή, καθώς καί αὐτός πού κρίνει τόν πορνεύοντα. Ἑπομένως καί οἱ δύο παραβαίνουν Θεία ἐντολή καί ὅποιος πορνεύει καί ὅποιος τόν κατακρίνει.
Ἄς μεταστρέψουμε τήν ἐξέταση καί τήν ἐνασχόλησή μας μέ τούς ἄλλους στόν ἑαυτό μας, ἀγαπητοί. Καί ἄν δοῦμε κάποιους νά ἁμαρτάνουν, ἄς ἔχουμε μπροστά στά μάτια μας τά δικά μας ἁμαρτήματα καί ἄς λογαριάζουμε ὅτι τά δικά μας εἶναι χειρότερα ἀπό τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Γιατί ὅποιος ἁμάρτησε ἴσως μετάνιωσε κατά τήν ὥρα τῆς ἁμαρτίας, ἐνῶ ἐμεῖς μένουμε ἀδιόρθωτοι πάντα, κατακρίνοντας καί ἐξετάζοντας τούς ἄλλους. Ὁ Λώτ, ἄν καί κατοικοῦσε στά Σόδομα, κανένα δέν κατέκρινε καί δέν κατηγόρησε κανέναν. Γι᾿ αὐτό δικαιώθηκε καί διασώθηκε ἀπό τή φωτιά καί τή γενική καταστροφή, στήν ὁποία καταδικάστηκαν οἱ Σοδομῖτες. Μέ ταπείνωση λοιπόν καί ἐμεῖς ἄς κατακρίνουμε τόν ἑαυτό μας, ἄς ἐξευτελίσουμε τόν ἑαυτό μας, γιά νά ὑψωθοῦμε ἀκατάκριτοι στόν οὐρανό. Ἀς ἀγαπήσουμε τήν ταπεινοφροσύνη. Μέ αὐτήν δικαιώθηκε ὁ Τελώνης καί πέταξε τό φόρτωμα τῶν ἁμαρτημάτων του. Ἄς μισήσουμε τήν ἔπαρση, γιατί μέ αὐτήν ὁ Φαρισαῖος κατακρίθηκε καί ἔχασε τίς ἀρετές πού εἶχε. Ὁ Φαρισαῖος κατακρίθηκε, ἐπειδή ἔπραξε τό καλό ὄχι καλά. Ὁ Τελώνης δικαιώθηκε, ἐπειδή μέ καλό τρόπο ἀποτίναξε τά ἁμαρτωλά ἔργα του. Πρόσεξε ὁ Θεός τούς στεναγμούς τοῦ Τελώνη καί τή συντριβή του καί τά χτυπήματα στό στῆθος καί ἀφοῦ δέχθηκε τό «Λυπήσου με» τόν ἔβαλε μαζί μέ τόν δίκαιο Ἄβελ. Τίς θυσίες ὅμως, τίς ἀρετές καί τά κατορθώματα τοῦ Φαρισαίου, τοῦ μεγαλόστομου καί ὑπερήφανου, τά μίσησε καί τά ἀπώθησε. Καί γι᾿ αὐτήν τήν αἰτία τόν κατεδίκασε, ὅπως τόν ἀδελφοκτόνο Κάιν.
Ἄς μάθουμε, ἀδελφοί μου, ἄς διδαχθοῦμε καί ἄς πράξουμε μεγάλα κατορθώματα. Καί γι᾿ αὐτά ἄς μήν ἐπαιρώμαστε. Καί ἄν γίνουμε ἀγαθοί καί δίκαιοι καί καλοσυνάτοι καί σπλαχνικοί καί ἐλεητικοί, ἄς ἔχουμε ταπείνωση καί ὄχι ὑπεροψία καί ὑπερηφάνεια, γιά νά μή χάσουμε τόν ἱδρώτα καί τόν κόπο μας. «Ὅταν ὅλα αὐτά τά πράξετε», λέγει ὁ Κύριος, «νά λέτε πώς εἶσαστε ἄχρηστοι δοῦλοι. Κάναμε μονάχα τό χρέος μας». Γιατί εἶναι ἀνάγκη καί χρέος ἀναπόφευκτο, νά προσφέρουμε στόν Θεό τῶν ὅλων τή δουλική μας ταπείνωση, τήν ὑπομονή, τήν ὑποταγή, τήν ὑπακοή, τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία. Χρέος μας νά δοξάζουμε καί νά προσκυνοῦμε τό Θέλημά Του τό πανάγιο καί νά μή μᾶς πειράζουν οἱ κατηγορίες τῶν ἄλλων καί οἱ ἐξευτελισμοί, μήτε νά στενοχωρούμαστε μέ τούς πειρασμούς, οὔτε νά θυμώνουμε ὅταν μᾶς κατηγοροῦν, γιατί καί ἀπό αὐτό πολλή ὠφέλεια ἀποκομίζουμε. Ἄς ἐννοήσουμε καί ἄς αἰσθανθοῦμε τή δύναμη τῆς ταπείνωσης καί τή βοήθειά της. Ἄς πληροφορηθοῦμε τήν καταδίκη τῆς ἐπάρσης, τή ζημία καί τήν ἀπώλεια -τόν ἴσκιο τοῦ Βεεμώθ κατά τόν Ἰώβ, στούς ὑγρούς τόπους καί στόν καλαμιῶνα, τό παραστράτισμα ἀπό τό δρόμο τῆς ἀλήθειας καί τοῦ φωτός τῆς δικαιοσύνης.
Καί ἐπειδή εἶναι μεγάλο ἀγαθό ἡ μετάνοια καί ἡ ἐξομολόγηση, ἡ συντριβή, τά δάκρυα, οἱ βαθεῖς στεναγμοί καί ἡ κατάνυξη, γι᾿ αὐτό, παρακαλῶ, νά ἐξομολογεῖσθε συνεχῶς στόν Θεό καί νά Τοῦ φανερώνετε τά ἁμαρτήματά σας. Ἄν Τοῦ ξεδιπλώνουμε τή συνείδησή μας καί Τοῦ δείχνουμε τά τραύματα τῶν ψυχῶν μας, ἄν δέν κρίνουμε τούς ἄλλους καί δέν ἀποθηριωνόμαστε μέ τίς βρισιές τῶν ἄλλων, οὔτε λυπούμαστε ἀπό τίς κατηγορίες καί τίς ἀδικίες τους, θά γίνει σ᾿ ἐμᾶς ὁ Κύριος σπλαχνικός καί φιλάνθρωπος. Θά ἀναμείξει τά φάρμακα τῆς συμπόνιας καί τῆς εὐσπλαχνίας Του, θά μᾶς τά βάλει σάν ἐπιθέματα καί θά μᾶς θεραπεύσει. Ἄς φανερώσουμε τά ἁμαρτήματά μας στόν Δεσπότην Χριστόν, πού δέν κατηγορεῖ ἀλλά θεραπεύει. Ἄν σιγήσουμε ἐμεῖς, Ἐκεῖνος τά γνωρίζει ὅλα. Ἄς ἀναφέρουμε λοιπόν, ἀδελφοί μου, τίς ἁμαρτίες μας καί ἄς ἐξομολογηθοῦμε μέ εἰλικρίνεια στόν Κύριο, γιά νά κερδίσουμε τήν ἀγάπη Του. Ἄς ἀφήσουμε ἐδῶ τά ἁμαρτήματά μας γιά νά καθαριστοῦμε, καί νά ἑτοιμαστοῦμε νά φύγουμε γιά ἐκεῖ καί νά ὁδηγηθοῦμε ἀπό τόν δίκαιο Κριτή στή Βασιλεία Του τήν ἀτελείωτη καί αἰώνια. Νά κληρονομήσουμε τή μελλοντική ἐκείνη ἄφθαρτη κατοικία καί τήν ἀδαπάνητη τρυφή καί ἀπόλαυση. Αὐτά ὅλα νά τά ἐπιτύχουμε μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Ὁποίου ἡ δόξα καί δύναμή Του εἶναι αἰώνια. Ἀμήν

Θάρθη καιρός, να σας πάρουν οι εχθροί σας και τη στάχτη από τη φωτιά, αλλά σεις να μην αλλάξετε την Πίστη σας, όπως θα κάμνουν οι άλλοι.


Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Ο Νίκος Ξυδάκης και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ

Ένα κείμενο (2008)  του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη και μία παρατήρηση:  Δεν ξέρουμε τί κρύβει η ψυχή κάθε ανθρώπου. Ας μη  βλέπουμε παντού εχθρούς …

 του Νίκου Ξυδάκη…

Αυτές τις μέρες της οικονομικής καταιγίδας, που αδειάζει ταμεία και ταράζει ζωές, η αττική γη ζει εν παραλλήλω βίο ατάραχο, προμοντέρνο, μακριά από τα τρέχοντα, τους φόβους και τη δυσθυμία. Αλλά και κοντά.

Από τις 3 Οκτωβρίου και έως τις 2 Νοεμβρίου το λείψανο του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ βρίσκεται σε δημόσιο προσκύνημα σε ναούς της Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κατόπιν αιτήματος της ρωσόφωνης κοινότητας προς το Πατριαρχείο Μόσχας. Το λείψανο του λαοφιλέστερου νεοφανούς αγίου της Ρωσίας βγήκε για πρώτη φορά έξω από τα σύνορα της πατρίδας του.

Ο ερημίτης και στάρετς Σεραφείμ (1759-1833) ανακηρύχθηκε άγιος το 1903 και είναι η πιο αγαπημένη μορφή αγίου στη Ρωσία· η προφητική και ιαματική μορφή του φαίνεται να επηρέασε τον Ντοστογιέφσκι στη σκιαγράφηση των δικών του στάρετς στους Δαιμονισμένους και στους Αδελφούς Καραμαζόφ. Μα είναι αγαπητός και εκτός Ρωσίας· ο Ελληνας Φώτης Κόντογλου και ο Σέρβος Ιουστίνος Πόποβιτς του αφιέρωσαν πολλές σελίδες, ενώ τον ανέφερε συχνά και ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο Β’. Ο δε σπουδαίος θεολόγος του 20ού αιώνα Βλαντιμίρ Λόσκι τον περιέλαβε στη μελέτη του για τη μυστική θεολογία της ανατολικής εκκλησίας ισαξίως πλάι στους μεγάλους Ελληνες πατέρες.

Ενας προμοντέρνος άνθρωπος, αθλητής της σιωπής, ερημίτης, πνευματικός και εξομολόγος· που συνομιλούσε με τα αγρίμια του δάσους και τάιζε με το χέρι του την αρκούδα Μίσα· που προσφωνούσε τους πάντες σε κάθε περίσταση με τα λόγια “Χαρά μου, καλώς ήρθες, Χριστός Ανέστη!”

Τι λέει αυτός ο προμοντέρνος άνθρωπος, ο προ πτώσεως, ο άγιος, στους σημερινούς; Τι πάνε να βρουν στην Παναγία Σουμελά του Μενιδίου οι μαντιλοφορεμένες και τρέμουσες Ρωσίδες, οι Ουκρανές και οι Λευκορωσίδες του λεκανοπεδίου Αττικής; Ασφαλώς δεν αποζητούν το θαβώρειο φως και τη μυστική ένωση με το Αγιο Πνεύμα, που περιγράφει ο Λόσκι· δεν έχουν ακούσει τίποτε για τον γνόφο αγνωσίας. Συγχώρεση γυρεύουν και χάρη. Συγχώρεση για όσα πέρασαν και ζουν, βάσανα και αμαρτίες· και χάρη για να ζήσουν τα μέλλοντα, τον μακρύ χρόνο που απλώνεται ανοδικός έως τα έσχατα. Δεν προσκυνούν τα κόκκαλα, αλλά τη δυνατότητα σωτηρίας που υπόσχονται. Ετσι νομίζω.

Και τι μπορεί να λέει ο προμοντέρνος στάρετς από το Ντιβέγιεβο του Κουρσκ, ο διατρέξας Χίλιες Νύχτες Προσευχής και πολυετή Σιωπή, στον υστερομοντέρνο άνθρωπο; Ο υστερομοντέρνος, εγώ, εσύ, εμείς, δεν πιστεύει, δεν ζητά χάρη, δεν συγχωρεί ούτε τον εαυτό του χωρίς έξωθεν υποστήριξη, δεν αναζητά αλλού τη σωτηρία παρά μόνο στον εαυτό του. Και δεν σιωπά. Δρα ακαταπαύστως, ομιλεί, συναναστρέφεται, παράγει θόρυβο, ζει μες στο θόρυβο, κυκλωμένος από επικοινωνίες και δίκτυα, ανασαίνει δικτυωμένος, μες στην τυραννία της οικειότητας. Δεν στοχάζεται, δεν σταματά να ξαναδεί πίσω και εδώ· πάντα μπρος, μες στη συνάφεια των πολλών, μόνος μες στην ερημία του πλήθους.

Ο ερημίτης που τάιζε την αρκούδα και δάκρυζε με τα παιδιά, ο στάρετς που άφησε τη σιωπή και χύθηκε στον κόσμο, κομίζει στον υστερομοντέρνο, σε εμάς, αυτά τα παραπάνω: τη δυνατότητα συγχώρεσης και τη δυνατότητα σιωπής. Δηλαδή τη δυνατότητα αναστοχαστικού βίου, τη vita contemplativa. O αγράμματος ερημίτης υπενθυμίζει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας σε μεταϋλικό πλαίσιο, χωρίς τη βιάση του παρόντος· στην άπειρη διάρκεια της φύσης, στον μακρό ιστορικό χρόνο· υπενθυμίζει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε τον θάνατο ως συμβάν, τον χρόνο μετά από εμάς. Επιπλέον, υπενθυμίζει τη δυνατότητα να προσφωνούμε τον άλλο έτσι: «Καλημέρα, χαρά μου!»

Η αρχαϊκή προσκύνηση του λειψάνου μπορεί να εμπεριέχει αυτές τις δυνατότητες, μπορεί και καμία ― η μαντιλοφορεμένη πάντως θα λάβει ό,τι ζητά: παρηγοριά. Ο νεωτερικός άνθρωπος, αποσπασμένος από τα λείψανα και την τελετουργία του θανάτου, πεθαίνει καλωδιωμένος και διασωληνωμένος, εν αγωνία ή εν αφασία· οστράκισε τη φθορά με χημειοθεραπείες και τομογράφους, μα δεν πάτησε τον θάνατο. Η πρόοδος δεν τον θωράκισε έναντι του χρόνου και της τελευτής· αυτά εξακολουθούν να απαιτούν στοχασμό και σιωπή. Εξακολουθεί να ζητά τη συγχώρεση, με άλλους τρόπους, άλλες ονομασίες: ψυχανάλυση, ας πούμε, διαλογισμός, mind control. Κατά βάθος, ζητά πάντα τα θεμελιώδη, αυτά που διήλθε ο ερημίτης στάρετς: σιωπή και συμφιλίωση με το τέλος.

πηγή 

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ


Να δούμε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Ποιοι είναι αυτοί που θα μας κυβερνάνε. Ποιοι είναι αυτοί που ψηφίσαμε. Μια πρώτη κουβέντα. Πρόκειται για άσχετους. Καμμία εμπειρία οι συριζαίοι στον πρωταθλητισμό της εξουσίας. Μέχρι πριν τρία χρόνια ούτε οι ίδιοι είχαν ποτέ φανταστεί ότι ο κοσμάκης θα τους έστηνε στη σέντρα.
Είναι γεγονός. Ο σύριζας είναι στην κυβέρνηση. Κι έχει τον πρώτο λόγο. Με στελέχη που όλοι τους προέρχονται από κόμματα και νεολαίες αριστερής τάσης, κομουνιστικής, εναλλακτικής, αχτιβιστικής, περιθωρειακής.
Ποια είναι η προϊστορία του Σύριζα, που σε 25 χρόνια από μία απάτη, μια μπλόφα, ένα πονηρό κατασκεύασμα του ΚΚΕ εξελίχθηκε σε μία λέσχη διανοούμενων, πολιτικοποιημένων με προηγούμενα χιλιόμετρα κομματικής δράσης και οι οποίοι όλοι είχαν αποδεχθεί τις ιδιαιτερότητες των συντρόφων τους; Γιατί, όμως, το ΚΚΕ έστησε τον Συνασπισμό στον οποίο στεγάστηκαν στη συνέχεια άτομα στην πραγματικότητα χομπύστες αριστεροί κάθε ράτσας κι όχι αυριανοί πολιτικοί καριέρας; Με εξαίρεση, βέβαια, τα επώνυμα στελέχη του ΚΚΕ που τελικά γύρισαν την πλάτη στο κόμμα τους (Δραγασάκης, Ανδρουλάκης, Λαφαζάνης, Αλαβάνος, Δαμανάκη κ.α.).
27-01-15eda
Από το 1951 που ιδρύθηκε η ΕΔΑ και μέσω αυτής έπαιζε μπάλλα το παράνομο ΚΚΕ, η αριστερά εφάρμοζε και συνεχίζει μέχρι σήμερα να εφαρμόζει το κόλπο των συμμαχιών. Να συνεργάζεται μ' άλλα κόμματα, με εξωκομματικές προσωπικότητες, προοδευτικούς, κυρίως στις δημαρχιακές εκλογές. Για να παρουσιάζεται η εικόνα ότι διευρύνεται η πολιτική επιρροή της ΕΔΑ.
Όπως το ΠΑΣΟΚ “κρύφθηκε” στις ευρωεκλογές πίσω από την “Ελιά” έτσι και το ΚΚΕ για να πάρει περισσότερους ψήφους απ' όσους μπορούσε στις εκλογές Ιουνίου το 1989 κατεβαίνει μ' άλλους ψευτοαριστερούς με το σχήμα Συνασπισμός. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η πορεία του Σύριζα.
Τρίτο κόμμα ο ΣΥΝ με 855.944 ψήφους, 13,1% και 28 έδρες. Πρώτο κόμμα η ΝΔ, όμως μόνον 145 βουλευτές (44, 3%) και πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Ξενοφών Ζολώτας με συγκυβέρνηση ΝΔ και ΚΚΕ. Αυτό κόστισε στον Συνασπισμό, που στις εκλογές Σεπτεμβρίου 1989, πάλι στην 3η θέση, αφού δεν υπάρχει άλλη σοβαρή κομματική δύναμη (4ο κόμμα οι Οικολόγοι με 0,5%), αλλά με 734.552 ψήφους, 10,97% και 21 έδρες.
Νεά πτώση του Συνασπισμού στις εκλογές του Απριλίου 1990, πάλι στην 3η θέση με 667, 059 ψήφους, 10,28% και 19 έδρες.
27-01-15aristera
Ποια είναι η συνέχεια; Το ΚΚΕ που στηρίζει την ύπαρξή του στην κομματική πειθαρχία, στην αφοσίωση στο ένα κόμμα του λαού, στο αλάθητο του κόμματος, αποφασίζει να διαλύσει τον Συνασπισμό διότι δεν ελέγχει τους παίκτες στους οποίους έδωσε φανέλλα. Οι κομουνιστές δεν επιστρέφουν στο ΚΚΕ και συνεχίζουν στο “κατασκεύασμα” του Περισσού, τον Συνασπισμό.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Οκτώβριος 1993. Τέταρτο κόμμα το ΚΚΕ (πίσω από την ΠΟΛΑΝ του Αντώνη Σαμαρά) με 313.001, 4,54% και 9 έδρες. Ο Συνασπισμός με πρόεδρο το εμβληματικό πρόσωπο του ΚΚΕ Μαρία Δαμανάκη 202.887 ψήφους, 2,94%, μένει εκτός βουλής.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Σεπτέμβριος 1996. Τρίτο κόμμα το ΚΚΕ, 380.167 ψήφους, 5,6% με 11 έδρες. Ο Συνασπισμός με πρόεδρο τον κεντροαριστερό σοσιαλιστή Νίκο Κωνσταντόπουλο (διαγραφέντα από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) 347.051, 5,12% και 10 έδρες, μπροστά από το 5ο κόμμα του Τσοβόλα (4,49%).
• ΕΚΛΟΓΕΣ Απρίλιος 2000. Τρίτο πάλι το ΚΚΕ, 379.454, 5,52% και 11 έδρες. Ο Συνασπισμός 219.880, 3,20% και 6 έδρες.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Μάρτιος 2004. Ίδια γεύση. Τρίτο το ΚΚΕ, 436.706, 5,9% και 12 έδρες. Ακολουθεί ο Συνασπισμός 245.637, 3,26% και 6 έδρες.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Σεπτέμβριος 2007. Τρίτο το ΚΚΕ 583.750, 8,15%, 22 έδρες. Ο Σύριζα με πρόεδρο τον Αλαβάνο, 4ο κόμμα, 361.101, 5,04% και 14 έδρες.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ φάση του Συνασπισμού ή, Σύριζα είναι η παραίτηση από την αρχηγία του Αλαβάνου, για λόγους υγείας, και απ' αυτόν η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα. Εκείνη τη στιγμή σύμφωνα με τα γκάλοπ ο Σύριζα με Τσίπρα ζυγίζει 18,5%, ποσοστό που όλο και ξεθυμαίνει στη συνέχεια. Να, τι έγινε στις επόμενες εκλογές.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Οκτώβριος 2009. Τρίτο κόμμα το ΚΚΕ 7,54%, τέταρτο κόμμα το Λαός 5,63% και πέμπτο ο Σύριζα με Τσίπρα 4,6%, 325.665 ψήφους και 13 έδρες.
Άρα; Ο Σύριζας, όπως ο Συνασπισμός, είναι ένα “κόμμα” εκτός εξουσίας, στην πραγματικότητα ένα καφενείο συνιστωσών με άτομα που ξοδεύονται σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις σύμφωνα με τα κιτάπια του Μαρξ και του Λένιν. Χρειάστηκε να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, να βιώσει την τρόικα, να αποδεχθεί το μνημόνιο για να βάλει ο κόσμος στο παιχνίδι του δικομματισμού τον κλαμπίστικο Σύριζα.
• ΕΚΛΟΓΕΣ Μάιος 2012
ΝΔ 1.192.054, 18,85% και 108 έδρες
ΣΥΡΙΖΑ 1.061.265, 16,78% και 52 έδρες
• ΕΚΛΟΓΕΣ Ιούνιος 2012
ΝΔ 1.825.637, 29,66% και 129 έδρες
ΣΥΡΙΖΑ 1.655.086, 26,89% και 71 έδρες
Συμπέρασμα; Δεν είναι ο Σύριζα που με το 4-5% έπεισε τον λαό, αλλά ο λαός είναι εκείνος που αποφάσισε να παίξει με τον Σύριζα.
πηγή 

Να δι­ορ­θώ­σης τον εαυ­τό σου, πα­ρά τους άλ­λους



Ἄν δι­όρ­θω­σης τόν ἑ­αυ­τό σου, ἀ­µ­έ­σως δι­ορ­θώ­νε­ται ἕ­να κο­µ­µ­α­τά­κι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἐ­άν φυ­σι­κά αὐ­τό τό ἔ­κα­ναν ὅ­λοι, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α θά ἦ­ταν δι­ορ­θω­µ­έ­νη. Ἄλ­λα σή­µ­ε­ρα οἱ ἄν­θρω­ποιἀ­σχο­λοῦν­ται µ­ἐ ὅ­λα τα ἄλ­λα θέ­µ­α­τα ἐ­κτός ἀ­πό τόν ἑ­αυ­τό τους. Για­τί τό νά ἀ­σχο­λῆ­σαι µ­έ τόν ἑ­αυ­τό σου ἔ­χει κό­πο, ἐ­νῶ τό νά ἀ­σχο­λῆ­σαι µ­έ τούς ἄλ­λους εἶ­ναι εὔ­κο­λο.
Ἐ­άν ἀ­σχο­λη­θού­µ­ε µ­έ τήν δι­όρ­θω­ση τοῦ ἑ­αυ­τοῦ µ­ας καί στρα­φοῦ­µ­ε πιό πο­λύ στήν «ἐ­σω­τε­ρι­κή» δρά­ση πα­ρά στήν ἐ­ξω­τε­ρι­κή, δί­νον­τας τά πρω­τεῖ­α στήν θεί­α βο­ή­θεια, θά βο­η­θή­σου­µ­ε τούς ἄλ­λους πε­ρισ­σό­τε­ρο καί θε­τι­κώ­τε­ρα. Ἐ­πι­πλέ­ον θά ἔ­χου­µ­ε καί τήν ἐ­σω­τε­ρι­κή µ­ας γα­λή­νη, ἡ ὁ­ποί­α θά βο­η­θά­η ἀ­θό­ρυ­βα τίς ψυ­χές πού θά συ­ναν­τά­µ­ε, για­τί ἡ ἐ­σω­τε­ρι­κή πνευ­µ­α­τι­κή κα­τά­στα­ση προ­δί­δει τήν ἀ­ρε­τή τῆς ψυ­χῆς καί ἀλ­λοι­ώ­νει ψυ­χές.
Ὅ­ταν ἐ­πι­δί­δε­ται κα­νείς στήν ἐ­ξω­τε­ρι­κή δρά­ση, πρίν φθά­ση στήν
λα­µ­πι­κα­ρι­σµ­έ­νη ἐ­σω­τε­ρι­κή πνευ­µ­α­τι­κή κα­τά­στα­ση, µ­πο­ρεῖ νά κά­νη κά­ποι­ον πνευ­µ­α­τι­κό ἀ­γώ­να, ἀλ­λά ἔ­χει στε­νο­χώ­ρια, ἄγ­χος, ἔλ­λει­ψη ἐ­µ­πι­στο­σύ­νης στόν Θε­ό, καί συ­χνά χά­νει τήν ἠ­ρε­µ­ί­α του.
Ἐ­άν δέν κά­νη κα­λό τόν ἑ­αυ­τό του, δέν µ­πο­ρεῖ νά πῆ ὅ­τι τό ἐν­δι­α­φέ­ρον του γιά τό κοι­νό κα­λό εἶ­ναι κα­θα­ρό. Ὅ­ταν ἐ­λευ­θε­ρω­θῆ ἀ­πό τόν πα­λαι­ό του ἄν­θρω­πο καί ἀ­πό κα­θε­τί κο­σµ­ι­κό,ἔ­χει πλέ­ον τήν θεί­α Χά­ρη, ὁ­πό­τε καί ὁ ἴ­διος ἀ­να­παύ­ε­ται, ἀλ­λά καί κά­θε εἴ­δους ἄν­θρω­πο ἀ­να­παύ­ει.
Ἄν ὄ­µ­ως δέν ἔ­χη Χά­ρη Θε­οῦ, δέν µ­πο­ρεῖ οὔ­τε στόν ἑ­αυ­τό του νά ἔ­πι­βλη­θη οὔ­τε τούς ἄλ­λους νά βο­η­θή­ση, γιά νά φέ­ρη θεῖ­ο ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α. Πρέ­πει νά βου­τη­χθῆ στήν Χά­ρη καί ὕ­στε­ρα νά χρη­σι­µ­ο­ποι­η­θοῦν οἱ ἁ­γι­α­σµ­έ­νες πλέ­ον δυ­νά­µ­εις του γιά τήν σω­τη­ρί­α τῶν ἄλ­λων.
 
Γέ­ρον­τος Πα­ϊ­σί­ου Ἁ­γι­ο­ρεί­του, «Πνευ­μα­τι­κή Ἀ­φύ­πνι­ση», Λό­γοι Β'.

Ἀρετὲς καὶ πάθη μέσα στὴν Οἰκογένεια


Τοῦ Μητροπολίτου Λεμεσοῦ  Ἀθανασίου
Τὸ πρῶτο λοιπὸν πάθος, ἡ κενοδοξία ἢ καλύτερα ὁ ἐγωισμός, εἶναι ἡ πηγὴ καὶ ρίζα ὅλης τῆς μεταπτωτικῆς διαστροφῆς καὶ ἁμαρτίας. Ἡ κενοδοξία τυφλώνει τὸ νοῦ καὶ ἐκδιώκει τὸ φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ρίχνει τὸν ἄνθρωπο σὲ φοβερὰ λάθη, γιατί λειτουργεῖ μέσα μας σὰν θανατηφόρα μέθη, ποὺ σπρώχνει στὸ βάραθρο τῆς ἀποτυχίας. Ἡ κενοδοξία ἀγνοεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συλλάβει τὴν πραγματικότητα καὶ ζεῖ σὲ κόσμους ψεύτικους, φτιαγμένους μὲ τὴν ἀρρωστημένη ἐγωπαθῆ φαντασία.

Αὐτὸ τὸ ὀλέθριο πάθος θεραπεύεται μέσα στὸ χῶρο τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς ἀνοχῆς, ὑπομονῆς καὶ συμβολῆς τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Ὅταν δὲν ἀρκεῖται κανεὶς στὶς δικές του κρίσεις καὶ ἀποφάσεις, ἀλλὰ ταπεινώνεται καὶ δέχεται τὶς ἀπόψεις τῶν ἄλλων καὶ ὑπακούει κόβοντας καὶ θυσιάζοντας τὸ δικό του θέλημα, τότε ἀρχίζει ἔτσι νὰ βγαίνει ἀπὸ τὰ στενὰ καὶ ἀσφυκτικὰ δεσμὰ τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ νὰ πλανιέται μέσα στὸν ἐλεύθερο χῶρο τῆς ταπεινώσεως.
Πηγή :Περί Γάμου Μαρτυρίες και όχι μόνο

Ἡ ταπείνωση εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ συμβαδίζει πάντοτε μὲ μόνιμο σύντροφο τὴν πραότητα. Αὐτὲς οἱ δύο ἀρετὲς, ἡ ταπείνωση καὶ...

ἡ πραότητα εἶναι οἱ ἀπαραίτητοι στύλοι ποὺ συγκρατοῦν ὁλόκληρο τὸ οἰκοδόμημα τῆς οἰκογένειας, ποὺ πρέπει νὰ ἀντέξει στὶς ἐσωτερικὲς καὶ ἐξωτερικὲς θύελλες καὶ πιέσεις. Μέσα στὸν κύκλο τῆς οἰκογένειας, ὅπου οἱ σωματικὲς καὶ οἱ πνευματικὲς ἡλικίες εἶναι ποικίλες καὶ διέρχονται ἰδιόμορφες ἀλλοιώσεις, ἡ πραότητα ἀποτελεῖ τὴ συνδετικὴ ὕλη ποὺ συγκροτεῖ καὶ συνέχει τὰ μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ τὰ ὁδηγεῖ ἤρεμα καὶ σταθερὰ στὴν καθολικὴ καὶ τελείωση καὶ ὡριμότητα.



Δεύτερο πάθος καταστρεπτικό, ποὺ γεννᾶται ἀπὸ τὸ προηγούμενο καὶ τὸ ἀκολουθεῖ ὅπως ἡ σκιὰ τὸ σῶμα, εἶναι ἡ φιλαυτία. Ἡ ἄλογη φιλία τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ λατρεία τοῦ ἐγώ, ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ περιστρέφει τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὴ δική μας ἀρέσκεια καὶ προτίμηση. Ἡ φιλαυτία εἶναι ὁ ἄκρατος ἀτομισμὸς σὲ ὅλη τὴν ἔκτασή του, ποὺ διαλύει κάθε κοινωνικότητα καὶ δεσμὸ λόγω τῆς ἀδυναμίας νὰ ἀρνηθεῖ κανεὶς τὸν ἑαυτό του.

Ἡ φιλαυτία γεννᾶ τὴν ἀνταρσία καὶ τὴν ἰδιορρυθμία καὶ γινόμαστε δυστυχῶς μάρτυρες καθημερινῶν οἰκογενειακῶν ναυαγίων, πού, ἐὰν θελήσουμε νὰ δοῦμε τὶς αἰτίες, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι αὐτὲς δὲν εἶναι ἄλλες ἀπὸ τὸν ἀτομισμό, τὴ φιλαυτία καὶ τὴν ἰδιορρυθμία, εἴτε τῶν συζύγων μεταξύ τους, εἴτε τῶν παιδιῶν στὶς σχέσεις μαζί τους. Ὅταν “μέτρον πάντων” τῶν κινήσεων καὶ τῶν αἰσθημάτων μας εἶναι τὸ ἄτομό μας, ἡ ἀρέσκεια καὶ ἡ ἀνάπαυσή μας, τότε καταλαβαίνουμε πολὺ καλὰ τὸ λόγο τῶν πολλῶν διαζυγίων ποὺ δημιουργεῖ ἐρείπια καὶ τραύματα μὲ μόνες τὶς καθιερωμένες πλέον προφάσεις “αὐτὸ δὲν μοῦ ἀρέσει, δὲν μὲ ἐκφράζει, δὲν μὲ καταλαβαίνει, δὲν ταιριάζουμε”. Ἡ φιλαυτία μᾶς κάνει σκληροὺς καὶ ἀνάλγητους οὐσιαστικὰ τυφλοὺς καὶ ἀναίσθητους, γιατί προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἑαυτὸ της ἀδιαφορεῖ γιὰ ὁτιδήποτε ἄλλο ἤθελε συμβεῖ, γιὰ οἱαδήποτε τραύματα καὶ ἐρείπια καὶ ἂν δημιουργηθοῦν στὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ κυρίως στὰ παιδιά.

Φάρμακο κατὰ τῆς φιλαυτίας ὁρίζουν οἱ ἅγιοι πατέρες τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη. Ἀγάπη ποὺ δίδει τὴ ζωογόνο δύναμη νὰ ἀποθάνει τὸ “ἐγὼ” γιὰ νὰ ζήσει τὸ “ἐσὺ” μέσα στὴν κοινωνία τοῦ “ἐμείς”. Ἡ ἀγάπη “οὐ λογίζεται τὰ ἐαυτῆς” καὶ ἔχει διδάσκαλό της τὸ Χριστό, ποὺ παρέδωσε “ἑαυτὸν ὑπὲρ τῆς κόσμου ζωῆς” καὶ ἔτσι ἀνέστησε τὴν ’Ἐκκλησία.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ κένωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἡ ἀνασυγκρότηση τοῦ προσώπου μας, γιατί αὐτὴ εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν ὑγιὴς κίνηση τῆς ψυχῆς. Γιὰ νὰ μπορέσομε ὅμως νὰ “κενώσωμεν ἐαυτούς” καὶ νὰ γίνομε πλήρεις ζωῆς, τότε ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ στραφεῖ πρῶτα πρὸς τὸ Θεὸ καὶ δι’ Αὐτοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κτίση ὁλόκληρη. Γι’ αὐτὸ ἐπιβάλλεται ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ στὰ μέλη τῆς οἰκογενείας, ὥστε νὰ καταλάβουν καλὰ ποιὸ τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ἀγάπης, πῶς ξεκινᾶ καὶ ποῦ καταλήγει, ποιὰ εἶναι ἡ σωστὴ τροχιὰ καὶ πορεία της, ὥστε νὰ εἶναι ἁγνὴ καὶ ἀπαλλαγμένη ἀρρωστημένων συναισθημάτων καὶ ἀτομικῶν κριτηρίων.

Τὸ τρίτο πάθος, ποὺ σὰν ἰσχυρὸς κρίκος ἑνώνεται μὲ τὴν προηγούμενη ἁλυσίδα, εἶναι κατὰ τοὺς Πατέρες ἡ φιληδονία.

Ἡ φιληδονία στὴ γενική της μορφὴ σὰν ἄρνηση κάθε εἴδους φιλοπονίας, κόπου καὶ στερήσεως γιὰ τὸ καλὸ τῶν ἄλλων, ἀλλὰ καὶ σὰν ἀπολυτοποίηση καὶ θεοποίηση τῆς ἡδονῆς. Οἱ ρίζες της βρίσκονται στὴν ψυχικὴ ἀσθένεια τῆς πτώσεως καὶ τὸ σκοτισμὸ τοῦ μακράν τοῦ Θεοῦ νοῦ, μὲ προεκτάσεις καὶ ἐπιδράσεις στὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι “ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος” καὶ “μέλος Χριστοῦ”.

Το αλφαβητάρι της ελευθερίας του λόγου

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2iw4davOODDQeqyjwauZAG8LijMp7EaJLmrT8vQmQs9ZahTRvI913Aj87_gRLYeToHCI_ypvL-oj5icVvxhS6VtRtOAbkouG0QvKFzqeqj0rVufMRa0LrvFOLTrGAirLZr0YWbRrWahI/s1600/megaphone-speak-up.jpg
 
Όσοι με διαβάζουν καιρό γνωρίζουν ότι ενδιαφέρομαι πολύ για τα θέματα της ελευθερίας του λόγου, και αντιτίθεμαι σθεναρά στους «νόμους περί λόγου» «ρητορικής μίσους»), που υπάρχουν στην Ευρώπη, και κυρίως απεχθάνομαι την υποκρισία των αρχιερέων της ‘δημοκρατίας’ που μιλάνε με στόμφο για «ελευθερία», ενώ περιορίζουν τις πιο βασικές ελευθερίες προκειμένου να στηρίξουν το καθεστώς του ολοκληρωτικού πολυπολιτισμού και πολυφυλετισμού.
Διάβασα πρόσφατα ότι οι Εβραίοι πιέζουν για ακόμα περισσότερο περιορισμό του λόγου στην Ευρώπη, κάτι το οποίο είναι αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι η ελευθερία του λόγου είναι ήδη εκτός νόμου, και δεν είμαι σίγουρος τι άλλο μπορεί να γίνει, εκτός αν θέλουν να κάνουν παράνομο το να αρνηθεί ένας Ευρωπαίος να σκύβει το κεφάλι όταν περνάει δίπλα του ένας Εβραίος. Εν πάση περιπτώσει, ας παραθέσω κάποια επιχειρήματα κατά του περιορισμού του λόγου.
1. Δεν μπορείς να ποινικοποιείς τις απόψεις των αντιφρονούντων και να το λες αυτό ‘ανοχή’. Δεν μπορείς να περιορίζεις το δικαίωμα στην έκφραση και να το λες αυτό ‘ελευθερία’. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις κλισέ δηλώσεις όπως «δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανοχή για την μισαλλοδοξία», αλλά ποιος είναι αυτός που αποφασίζει τι είναι «μισαλλοδοξία»; Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορούν να εξαλείψουν πολύ εύκολα κάθε αντίθεση, με το να χαρακτηρίζουν κάθε αντίθετη άποψη ως «αδιαλλαξία» και «μίσος». Έτσι, νόμιμες εκφράσεις κοινωνικοπολιτικών απόψεων και πραγματικού ενδιαφέροντος τίθενται εκτός νόμου. Αυτό δεν είναι ‘δημοκρατικό’, δεν είναι ‘ανεκτικό’ και αυτό σίγουρα δεν είναι ‘ελευθερία’. Αυτό είναι ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό. Σε μια πλήρως λειτουργική δημοκρατία, δεν μπορείς  να χαράζεις μια γραμμή γύρω από θέματα που είναι από τα πιο κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένα έθνος (π.χ., η μελλοντική δημογραφική και πολιτιστική μετάλλαξη  αυτού του έθνους) και να δηλώνεις ότι ορισμένες απόψεις για αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα είναι «απαράδεκτες» και πέρα από κάθε συζήτηση. Δεν μπορείς να περιμένεις ο λαός να δεχτεί τη νομιμότητα των αποφάσεων σχετικά με αυτά τα ζητήματα, όταν τον έχεις αποκλείσει από τη συζήτηση. Οποιεσδήποτε αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς ανοιχτή συζήτηση και εξέταση του πλήρους φάσματος των απόψεων είναι απολύτως παράνομες, εάν μιλάμε για δημοκρατικό κράτος. Και αυτό πηγαίνει πέρα από την πολιτική. Δεν μπορεί κάποιος να μιλάει για πανεπιστημιακούς τίτλους και υποτροφίες, όταν στην πραγματικότητα είναι παράνομο να αμφισβητήσει τις λεπτομέρειες σχετικά με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Αυτό είναι τρέλα, είναι μια στροφή προς τις σκοτεινές εποχές. Είναι μια απόλυτη και πλήρης ντροπή. Είναι το σύγχρονο αντίστοιχο της καύσης των μαγισσών και των αιρετικών στην πυρά.
2. Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά, είναι ότι ο περιορισμός του λόγου υπήρχε ανέκαθεν και ότι «δεν μπορείς να φωνάζεις "φωτιά" σε ένα γεμάτο από κόσμο θέατρο». Συμφωνώ ότι είναι ηθικά απαράδεκτο να φωνάζεις κακόβουλα "φωτιά" όταν ξέρεις ότι μια τέτοια φωτιά δεν υπάρχει. Ωστόσο, είναι ακόμη πιο ηθικά απαράδεκτο να μην φωνάζεις "φωτιά", όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει πραγματικά μια φωτιά, όταν βλέπεις τις φλόγες και μυρίζεις τον καπνό. Πιο απαράδεκτο από όλα θα ήταν αν υπήρχαν νόμοι που θα εμπόδιζαν τους ανθρώπους από το να προειδοποιούν τους άλλους σχετικά με την ύπαρξη των πυρκαγιών, νόμοι που προτιμούν να δουν τους αθώους να καίγονται αντί να τους προειδοποιούν. Δεδομένου ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι (είτε συμφωνείτε είτε όχι) οι άνθρωποι να βλέπουν την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ‘ποικιλομορφία’, κλπ ως δεινές απειλές για τον ντόπιο πληθυσμό, κάτι σαν "φωτιά", είναι επομένως ηθικά απαράδεκτο να αποτρέπεις αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να στρέψουν την προσοχή των συμπολιτών τους σε αυτές τις απειλές.
3. Μας λένε επίσης, ότι μια ομιλία με συγκεκριμένες «κακές» ή «προσβλητικές» λέξεις, θα μπορούσε να υποκινήσει τη βία, και ανέκαθεν απαγορεύονταν. Έτσι, το κριτήριο για το ποιες είναι οι «κακές» λέξεις βρίσκεται στα χέρια της εξουσίας και εκείνη είναι ο «απόλυτος άρχοντας» να αποφασίσει ποιες απόψεις θέλει να καταστείλει. Εκτός από τον κίνδυνο που υπάρχει οι έχοντες την εξουσία να έχουν την εξουσία να θέσουν εκτός νόμου τον λόγο που απειλεί τη δική τους δύναμη και εξουσία, υπάρχουν και κάποια προβλήματα με το επιχείρημα των «κακών» λέξεων.
Καταρχάς, ποιος αποφασίζει για το ποιες είναι οι «κακές» ή «προσβλητικές» λέξεις; Άλλωστε, αυτό που ένα άτομο πιστεύει ότι είναι μια ήπια και ορθολογική δήλωση θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον άλλο ως εξωφρενική και δικαιολογία για βία. Στην Ευρώπη σήμερα, οι οπαδοί μιας συγκεκριμένης μη ευρωπαϊκής θρησκείας σκότωσαν γελοιογράφους επειδή είδαν την σάτιρα κατά τις πεποιθήσεις τους ως «προσβλητικές» λέξεις. Ωστόσο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι στην Αριστερά, δεν βρίσκουν τίποτα επιλήψιμο στην σάτιρα. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει λάθος; Γιατί; Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε δήλωση θα μπορούσε να θεωρηθεί απαράδεκτη και προσβλητική από κάποιον. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα περί «προσβλητικών» λέξεων ενδεχομένως κρατά κάθε γνώμη, κάθε σχόλιο, κάθε πίστη όμηρο στις αντιρρήσεις που έχει ο καθένας.
Έπειτα, έχουμε την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Είναι μυστήριο πράγματι το πώς το σύστημα φαίνεται να βρίσκει μόνο στον χώρο της Δεξιάς τέτοιες «προσβλητικές» λέξεις και ποτέ στην Αριστερά. Πράγματι, όταν η Αριστερά χρησιμοποιεί τις πιο χυδαίες προσβολές και δεν σέβεται «ιερά και όσια», έχουμε "προστατευόμενη ελευθερία έκφρασης", αλλά όταν η Δεξιά αντιδράει υπερασπιζόμενη αυτά τα ιερά και όσια, τότε έχουμε «προσβλητικές λέξεις».
Τέλος, υπάρχει το πρόβλημα αυτο-αντίφασης. Πράγματι, υπάρχουν πολλοί που θα χαρακτηρίσουν την ίδια την ιδέα του περιορισμού του λόγου ως «προσβλητικές λέξεις». Ως εκ τούτου, η υποστήριξη του περιορισμού του λόγου θα πρέπει και η ίδια να.. . περιοριστεί;
4. Στη συνέχεια έχουμε ανόητα σλόγκαν όπως «ο ρατσισμός δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα». Πολύ καλά. Μπορούμε να το προχωρήσουμε. Η αντι-θρησκευτικότητα δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η υποστήριξη στην άμβλωση δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η κριτική στην Ευρώπη και τη Δύση δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Ο μαρξισμός δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η μαζική μετανάστευση δεν είναι πολιτική, είναι ένα έγκλημα. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ένας τρόπος ζωής, είναι ένα έγκλημα. Ω Θεέ μου, το πράγμα μπλέχτηκε τώρα, έτσι δεν είναι;
5. Εάν μιλήσουμε για "ρατσισμό", (έτσι όπως το σύστημα εννοεί τον «ρατσισμό»), πρόκειται για την βασική ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι γραμμένη με κεφαλαία γράμματα. Είναι μια απόλυτα φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση στις φυλετικές διαφορές. Η ποινικοποίηση του «ρατσισμού» είναι η ποινικοποίηση της ανθρώπινης φύσης. Είναι σαν να σας διατάζει η κυβέρνησης ποιον θα πρέπει να έχετε φίλο, με ποιον πρέπει να παντρευτείτε. Αυτό είναι ο πιο απροκάλυπτος ολοκληρωτισμός. Ο ορισμός της τρέλας για ένα κράτος που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την "δημοκρατία". Αυτός είναι Οργουελικός έλεγχος της σκέψης.
6. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο όνομα του λαού έχουν νομιμότητα μόνο εφόσον ο λαός - όλοι που ανήκουν στον λαό - έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα, να συζητήσουν ελεύθερα, και να έχουν τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν για αυτό που αντιτίθενται. Αν οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας θέλουν οι "φανατικοί" να αποδεχθούν την ετυμηγορία των εκλογών που επιβάλλουν πολυπολιτισμικότητα, τότε οι «φανατικοί» θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν ελεύθερα την επιλογή αυτή, να μπορούν οι απόψεις τους να ακουστούν. Τα άτομα που έχουν αποκλειστεί από τη διαδικασία αυτή δεν θα αποδεχθούν την νομιμότητα του αποτελέσματος της διαδικασίας. Με δεδομένη την αυξανόμενη υποστήριξη στην «ακροδεξιά» στην Ευρώπη, ο αριθμός των ατόμων που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, έτσι θα γίνεται όλο και πιο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, καθιστώντας τη δημοκρατία αστήρικτη. Θα οδηγούσε σε γελοία σενάρια, όπως ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που είναι η τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, ενώ η ηγεσία του μαραζώνει στη φυλακή επειδή εκφράζει τις ίδιες απόψεις που τους έχουν δώσει αυτή την εκλογική δύναμη. Έχουμε το παράξενο σενάριο σε όλη την Ευρώπη λαϊκά πολιτικά κόμματα να απαγορεύονται και τα mainstream δεξιά και αριστερά κόμματα να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποκλείσουν τους εθνικιστές από την εξουσία, οι οποίοι υποστηρίζονται από ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού της κάθε χώρας.
Και είναι πέρα από την πολιτική. Γιατί η Αριστερά φοβάται τόσο να θέσει σε συζήτηση τις ιδέες της; Γιατί αυτοί φοβούνται μια ελεύθερη διακίνηση ιδεών; Αν είναι βέβαιοι ότι έχουν δίκιο, και η Δεξιά είναι λάθος, γιατί ζητούν να εξασφαλίσουν ότι η Δεξιά θα φιμωθεί και οι ‘ακροδεξιές’ ιδέες δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας; Οι βασικές ιδέες και τα σλόγκαν της κοινωνίας, καθώς και τα προϊόντα της ακαδημαϊκής γνώσης, έχουν αξία και νομιμότητα μόνο στο βαθμό που συζητούνται ελεύθερα,  αντικρούονται ή υπερασπίζονται και βρίσκονται σε συνέπεια με τα γνωστά γεγονότα. Οι περιορισμοί στην ομιλία απομακρύνουν από την ιδέα της ελεύθερης σκέψης του δυτικού κόσμου και μας οδηγούν σε σκοτεινές εποχές ενός άκαμπτου δόγματος. Οι διανοούμενοι σήμερα χλευάζουν τα «κλειστά μυαλά του παρελθόντος» - τον Σωκράτη και το κώνειο, το μαρτύριο του Τζορντάνο Μπρούνο, (Ιταλός φιλόσοφος και αστρολόγος που καταδικάστηκε να καεί ως αιρετικός από την Ιερά Εξέταση για τις αντιλήψεις του), τον διωγμό του Γαλιλαίου και τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ, αλλά συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο. Δεν είναι σε θέση να δουν ότι έχουν γίνει αυτό που το οποίο κοροϊδεύουν.
πηγή

Αυτό είναι το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο – ΦΩΤΟ


Tα νησιά Πίτκαιρν, αποτελούνται από 4 ηφαιστειακά νησιά, το Πίτκαιρν το οποίο είναι το μόνο που κατοικείται, το Ουίνο, το Χέντερσον (Henderson) και το Ντούσι (Ducie), που βρίσκονται σε μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους...


perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Το κλίμα είναι τροπικό, με γενικά ευχάριστες θερμοκρασίες ενώ στα νησιά φιλοξενείται μια από τις πιο σπάνιες χελώνες, η γιγάντια χελώνα των Γκαλαπάγκος (Chelonoidis nigra) καθώς και ένα από τα πιο σπάνια φυτά με το όνομα Glochidion pitcairnense το οποίο βρίσκεται υπό εξαφάνιση.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Τα νησιά Πίτκαιρν βρίσκονται στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού σχεδόν απομονωμένα από τον πολιτισμό. Το σύνολο των κατοίκων είναι απόγονοι των στασιαστών του πλοίου Bounty και Ταϊτινών γυναικών τις οποίες είχαν απαγάγει.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Η ιστορία του Bounty έχει γίνει πασίγνωστη από ταινίες και μυθιστορήματα. Στις 28 Απριλίου του 1789, μετά από μία ατελείωτη περιπλάνηση με πολλές καταιγίδες χωρίς σχεδόν καθόλου τροφή και νερό, το εξαντλημένο πλήρωμα στασίασε και πήρε στα χέρια του τη διοίκηση του πλοίου, εξορίζοντας τους καπετάνιους του αγγλικού πολεμικού ναυτικού σε μια στενή βάρκα και άρχισε το πειρατικό του ταξίδι.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Ένα χρόνο μετά, ο Φλέτσερ Κρίστιαν, ανθυπολοχαγός και αρχηγός του στάσης μαζί με τους συντρόφους του, αποβιβάστηκε στο ακατοίκητο νησί Πίτκαιρν και έκαψε το πλοίο του οποίου τα απομεινάρια (στο βυθό) είναι ακόμα ορατά με καλό καιρό. Αφού εγκαταστάθηκαν, πολλοί από τους ναυτικούς πέθαναν από τροπικές αρρώστιες και μεταξύ τους φιλονικίες. Οι επιζήσαντες, σχημάτισαν μια υποτυπώδη κοινωνία και με βάση την μία και μοναδική Βίβλο, άρχισαν να εντρυφούν στον Χριστιανισμό ζώντας απλά, μακριά από οτιδήποτε.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Από το 1795 μέχρι το 1808 οι κάτοικοι δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο, μέχρι μέλη του εμπορικού πλοίου Τοπάζ αποβιβάζονται για λίγες ώρες στο νησί. Το 1838 τα νησιά γίνονται αγγλική αποικία και παραμένουν ακόμη επικράτεια του κράτους της Μεγάλης Βρετανίας.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο!
Η μοναδική πόλη των νησιών, ονομάζεται Ανταμστάουν και κατέχει το ρεκόρ της πιο μικρής πρωτεύουσας στον κόσμο. Εκεί ζουν οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού και μπορεί να προμηθευτεί κανείς γραμματόσημα και σουβενίρ, τα οποία θεωρούνται ανάρπαστα από τους λάτρες των ταξιδιών. Ο μοναδικός δρόμος της πόλης, ονομάζεται «Λόφος της Δυσκολίας», επειδή η πρόσβαση είναι πολύ δύσκολη.
perierga.gr - Το πιο απομακρυσμένο νησί στον κόσμο! 
 

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015




Tώρα
ἀποτολμᾶ μιά κίνηση παράξενη:
λἰγο τό σῶμα ρίχνει ἐμπρός,
τό ξαναφέρνει πίσω,
βαρειά κωπηλασία μνήμης κάνει,
γιαλό-γιαλό τά δάκρυά της.

Σιγά-σιγά



Κική Δημημουλά

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους

 http://ardin-rixi.gr/wp-content/uploads/2015/01/To-krisimo-staurodromi-tou-2014.jpg

Του Γιώργου Καραμπελιά
Πολλοί φίλοι –αλλά και αρκετοί εχθροί– αναρωτιούνται για τη θέση μας απέναντι στην νέα πολιτική πραγματικότητα που ανεδείχθη μετά τις εκλογές 25ης Ιανουαρίου δοθέντος ότι στην προηγούμενη περίοδο είχαμε επικρίνει μια στρατηγική που οδηγούσε σε εκλογές και μετωπική σύγκρουση με τη γερμανική Ευρώπη, προκρίνοντας αυτό που έχουμε αποκαλέσει τακτική ανταρτοπολέμου.
Σήμερα όμως, υπάρχει μια νέα κατάσταση και επειδή δεν πάψαμε ποτέ να βρισκόμαστε αυτά τα πέντε χρόνια στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο και να συμμετέχουμε στις βασικές κινητοποιήσεις του, κριτικάροντας παράλληλα τις ηγετικές πολιτικές δυνάμεις αυτού του χώρου, θα πρέπει να τοποθετηθούμε επί τη βάσει του γεγονότος της ανάδειξης των αντιμνημονιακών κομμάτων σε νικητή των εκλογών: Είναι προφανές λοιπόν, ότι εφόσον οδηγούμαστε σε μια σύγκρουση, θα βρεθούμε από την πλευρά των λαϊκών δυνάμεων απέναντι στους γερμανικούς εκβιασμούς και τους εγχώριους εντολοδόχους τους.
Που στηρίζονταν οι ενστάσεις μας
Στο πρόσφατο παρελθόν είχαμε ταχθεί ενάντια στη χρήση των προεδρικών εκλογών ώστε να προκληθούν βουλευτικές εκλογές, με βάση ένα σκεπτικό που έχουμε παρουσιάσει πολλές φορές, και συνοψίζεται στα εξής: Η αλλαγή στην Ευρώπη συνολικά, ενάντια στη γερμανική πολιτική έχει μόλις αρχίσει να εκδηλώνεται και να παίρνει ακόμα και συγκεκριμένες εκφράσεις, όπως η ποσοτική χαλάρωση στην οποία προχώρησε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η εμφάνιση και ενίσχυση αντιγερμανικών δυνάμεων σε πολλές χώρες της Ευρώπης, είτε από την πλευρά των «αγανακτισμένων» όπως οι Ποδέμος, είτε της δεξιάς όπως η Λεπέν ή ο Φάραντζ στην Αγγλία· τέλος ακόμα και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όπως της Ιταλίας και της Γαλλίας συνεπικουρούμενοι από τους Αμερικανούς, έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από την γερμανική πολιτική της λιτότητας. Για όλα αυτά πιστεύαμε πως ανοιγόταν μία περίοδος που θα καθιστούσε δυνατή μια νικηφόρα αντιπαράθεση με τη γερμανική πολιτική.
Σε αυτή την ανάλυση, προέβαιναν και άλλες δυνάμεις όπως ο Σύριζα, και σε αυτήν στήριζαν και την πολιτική τους για την επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων και τη δυνατότητα μιας κυβερνητικής και πολιτικής αλλαγής σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Στην επίσπευση αυτή, εμείς αντιταχθήκαμε πιστεύοντας πως δεν έπρεπε να είναι η Ελλάδα η  πρώτη που θα έμπαινε σε μια τέτοια αντιπαράθεση διότι θα συγκέντρωνε χωρίς ισχυρές συμμαχίες τα βέλη της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Θεωρούσαμε αντίθετα ότι, σε έναν ορίζοντα μερικών μηνών, μέχρι τα τέλη του 2015, μια τέτοια συγκυρία θα είχε ωριμάσει στην Ευρώπη, και θα έπαιρνε μάλιστα και πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα με την αναπόφευκτη πτώση της κυβέρνησης Ραχόϊ στην Ισπανία, και την ενίσχυση της γαλλικής και ιταλικής αντιπαράθεσης με τη γερμανική πολιτική, ακόμα και με τις εκλογές στην Μ. Βρετανία. Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, και με την παράλληλη ενίσχυση της θέσης των αντιμνημονιακών δυνάμεων στο εσωτερικό –γι’ αυτό προτείναμε την εκλογή προέδρου αντιμνημονιακής κατεύθυνσης, εφικτή εξαιτίας του αδιεξόδου στην οποία βρίσκοντας τα μνημονιακά κόμματα– θα ήταν δυνατό να εκφραστεί με πιο ολοκληρωμένο και σίγουρο τρόπο μια πολιτική αλλαγή που θα σηματοδοτούσε το τέλος του μνημονίου και της πολιτικής της λιτότητας.
Γι’ αυτό και τονίζαμε πως η επίσπευση των εξελίξεων θα έφερνε μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό σε μία σύγκρουση από σχετικά δυσχερή θέση. Δηλαδή, θα βρισκόταν μπροστά σε μια απειλή οικονομικής ασφυξίας, με τους όρους του μνημονίου απέναντί της, γεγονός που θα απαιτούσε μια τόσο μεγάλη ανατροπή εδώ και τώρα στην Ευρώπη, αν όχι αδύνατη αλλά πολύ παρακινδυνευμένη.
Υποστηρίζαμε λοιπόν πως μια τέτοια πολιτική, επειδή δεν έχει ούτε τις εσωτερικές προϋποθέσεις λαϊκής στήριξης –ο ελληνικός λαός δεν βρισκόταν σ’ ένα ψηλό επίπεδο κινητοποίησης, απλώς δεν άντεχε πλέον τα μνημονιακά κόμματα–, ούτε έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες ενός ευρύτερου μετώπου στην Ευρώπη, θα είχε έναν έντονο χαρακτήρα διακινδύνευσης και θα απαιτούσε συμμαχίες με δυνάμεις ανόμοιες και καθόλου ασφαλείς. Και αυτό, φαίνεται καθαρά από τη σύνθεση και τη στήριξη του ίδιου του πολιτικού εγχειρήματος της 25ης Ιανουαρίου. Οι κυριότεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης βρίσκονται στον αγγλοσαξονικό χώρο ή στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ(!), γεγονός που υποχρεώνει σε μεγάλους συμβιβασμούς και διευθετήσεις σε πολλαπλά επίπεδα, και ο νοών νοείτο.
Δεύτερον, αυτή η πολιτική οδηγεί την Ελλάδα σε μια μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία, η οποία είναι πιθανόν μεν να επιταχύνει τις εξελίξεις στην Ευρώπη, αλλά με τίμημα πολύ ακριβό για μας. Και στον Β΄ Π.Π. αντιμετωπίσαμε με γενναιότητα την ιταλογερμανική εισβολή και όλοι οι σύμμαχοι μας «χειροκρότησαν» και εν τέλει η Γερμανία ηττήθηκε, αλλά η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά.
Οι άμεσες προοπτικές της σύγκρουσης
Πάντως τώρα πια, η ιστορία δεν γυρίζει πίσω, τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ριζικά νέα συγκυρία. Μπροστά στην κυβέρνηση αλλά και στον ελληνικό λαό, ανοίγονται δύο δυνατότητες. Είτε μιας μετωπικής σύγκρουσης, η οποία θα οδηγήσει ακόμα και σε έξοδο από την ευρωζώνη, κίνηση που θα αποτελέσει πλήγμα γι’ αυτήν και θα επιταχύνει πιθανώς την αποσύνθεσή της.
Η δεύτερη είναι ένας οδυνηρός συμβιβασμός της κυβέρνησης, η οποία με αντάλλαγμα μια επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους και της μείωσης των επιτοκίων, θα υποχωρήσει σε πολλά μέτωπα από τις εξαγγελίες της, ακριβώς γιατί τα έσοδα καταρρέουν.
Στην πρώτη περίπτωση, όπως προαναφέραμε, η κρίση της ευρωζώνης θα επιταχυνθεί, αλλά η έκφρασή της μέσα από μια ελληνική έξοδο, το περιβόητο Grexit, δεν είναι επιθυμητή. Γιατί και θα προκαλέσει μεγάλες ωδίνες για μεγάλο χρονικό διάστημα στον ελληνικό λαό και για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους, μια και θα άφηνε την Ελλάδα, σε ένα επικίνδυνο τετ α τετ με την νεο-οθωμανική Τουρκία.
Όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, αν πρόκειται να διαλυθεί η ευρωζώνη και να πάψει η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη, αυτό θα πρέπει να γίνει από πολλές δυνάμεις ταυτόχρονα, και να μην είναι η χώρα μας που θα την εγκαινιάσει. Η αποδέσμευση του ευρώ από τη γερμανική ηγεμονία μπορεί να πάρει πολλούς δρόμους. Είτε τη διάλυση της ευρωζώνης και την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, είτε τη δημιουργία μικρότερων νομισματικών ενώσεων, είτε ακόμα και την απομάκρυνση της Γερμανίας από το ευρώ, στο βαθμό που αυτό θα συνεχίσει να πέφτει όπως ήδη συμβαίνει σήμερα απέναντι στο δολάριο και θα μεταβάλλεται από «σκληρό» σε «μαλακό» νόμισμα. Δηλαδή, έχει ήδη αρχίσει η κρίση του ευρώ και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε εκείνοι που θα δώσουμε στον Σόιμπλε την ευκαιρία, να μεταβάλει την διαφαινόμενη ήττα της γερμανικής πολιτικής της λιτότητας στην Ευρώπη, σε σύγκρουση με τον πιο ασθενή κρίκο της δηλαδή την Ελλάδα. Έτσι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα βρεθεί υποχρεωμένη να προχωρήσει σε έναν συμβιβασμό που δεν θα γίνει με τους καλύτερους όρους.
Η πανουργία της ιστορίας….
Πάντως η κυβέρνηση αυτή κατά παράδοξο τρόπο, εκφράζει έστω και συγκυριακά ή πρόσκαιρα, κάτι που ξεπερνάει τους κομματικούς μηχανισμούς και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις των κομμάτων που την εκπροσωπούν. Γι’ αυτό εξάλλου μπόρεσε και να αποκτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο μεν Σύριζα, για να μπορέσει να φτάσει στο 36,5% του εκλογικού σώματος από το 3% που είχε όταν αποχώρησε η ΔΗ.ΜΑΡ., πριν από πέντε χρόνια, υποχρεώθηκε να μετασχηματιστεί σ’ ένα κόμμα που προσπαθεί να εκφράσει, έστω και στρεβλά, την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή είναι εξάλλου η πανουργία της ιστορίας. Οι άνθρωποι που στις προηγούμενες δεκαετίες είχαν συμβάλει ενεργά στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και του πατριωτικού αισθήματος, βρέθηκαν σήμερα να είναι οι εκφραστές της αντίστασης της πατρίδας απέναντι στους νέους αποικιοκράτες.
Μήπως κάτι ανάλογο σε μικρότερη κλίμακα δεν είχε συμβεί και στην Κατοχή, όπου ένα σχεδόν εθνομηδενιστικό κόμμα, όπως το ΚΚΕ τέθηκε επικεφαλής του εθνοαπελευθερωτικού αγώνα; Και αυτή η ταχύτατη πολιτική και κοινωνική διεύρυνση, οδηγεί υποχρεωτικά σε μια βίαιη μετάλλαξη του ίδιου του πολιτικού προσωπικού που καλείται να παίξει αυτόν τον ιστορικό ρόλο. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου συμμετέχει στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο με τον Πάνο Καμμένο και τον Νίκο Κοτζιά. Μήπως εξάλλου και η ίδια η νίκη στις εκλογές, του Σύριζα, δεν διασφαλίστηκε μέσα από απευθείας μετακίνηση ψηφοφόρων της Ν. Δημοκρατίας προς τον Σύριζα; Και η πανουργία της ιστορίας πάει ακόμα παραπέρα. Το γεγονός ότι, όπως επιμέναμε προεκλογικά, θα έπρεπε να αποφευχθεί μια αυτοδυναμία και επομένως μια μονοκομματική κυβέρνηση Σύριζα, υποχρέωσε ένα κόμμα με αυτές τις ιδεολογικές προδιαγραφές να συνεργαστεί με ένα κόμμα που το βασικό ιδεολογικό στίγμα βρίσκεται στον πατριωτισμό όπως οι ΑΝ.ΕΛ.
Κατά συνέπεια λοιπόν, όπως συνήθως συμβαίνει στην ιστορία, οι ιδεολογικές μετατοπίσεις τις οποίες έχουμε περιγράψει ως αναγκαίες για το πέρασμα της Ελλάδας σε μια νέα περίοδο που έχουμε χαρακτηρίσει ως εκείνη του εκσυγχρονισμού της παράδοσης, πραγματοποιούνται πάντα μ’ έναν τρόπο πρωτότυπο, ιδιαίτερο και απρόβλεπτο. Δεν είχαμε δηλαδή, μια σταδιακή και «ομαλή» μετεξέλιξη από την παλιά εθνομηδενιστική και ψευδοδιεθνιστική αντίληψη της ύστερης μεταπολίτευσης σε μια καινούργια περίοδο, μέσα από τη σταδιακή ενίσχυση ενός πολιτικού πατριωτικού δημοκρατικού πόλου, αλλά μέσα από μία βίαιη ωρίμανση και μετάλλαξη των παλιών πολιτικών δυνάμεων. Ένα κομμάτι της εθνομηδενιστικής αριστεράς, βρέθηκε να εκπροσωπεί τον κύριο πόλο της αντίστασης στην νέα «γερμανική κατοχή» (αυτό που έχει αποκληθεί η μεταβολή της Ελλάδας σε μια γερμανική «αποικία χρέους»), άσχετα με τις ιδεολογικές κατευθύνσεις και αυταπάτες των ίδιων των φορέων τους. Για παράδειγμα, τα στελέχη ενός ακραία ευρωπαϊστικού (ευρωλιγούρικου κατά Ζουράρι) κόμματος, οδηγούνται, πιστεύοντας πως παλεύουν «για όλη την Ευρώπη» σε έναν αγώνα του ελληνικού λαού απέναντι σε αυτήν την Ευρώπη! Έτσι και στην Κατοχή ο σκληρός πυρήνας του κομουνιστικού κόμματος, ήταν «διεθνιστικός» αλλά τέθηκε επικεφαλής ενός εθνικού-απελευθερωτικού αγώνα.
Και από την πλευρά του ελάσσονος εταίρου, των ΑΝ.ΕΛ., ένα κόμμα προερχόμενο όντως από μια πατριωτική αλλά συντηρητική δεξιά, οδηγήθηκε για τις ανάγκες της επιβίωσής του, σε μια αντίληψη για τον πατριωτισμό «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», υιοθετώντας συνθήματα και αιτήματα άμεσης δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης τα οποία επέβαλε η πραγματικότητα μιας σαρωτικής κοινωνικής κρίσης. Έτσι, αυτό που προτείναμε εμείς, η δημιουργία δηλαδή ενός πολιτικού πόλου που να ενσωματώνει τον πατριωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την άμεση δημοκρατία, και την πολιτιστική αναγέννηση, εμφανίζεται μέσα από μια πολλαπλότητα κομματικών σχηματισμών, (Σύριζα, ΑΝ.ΕΛ, Οικολόγοι Πράσινοι, πατριωτικό αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) χωρίς ιδεολογική συνοχή αλλά σπρωγμένο από την πολιτική ανάγκη («ανάγκα και οι θεοί πείθονται»).
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν και κατά πόσον θα υπάρξει καιρός ώστε να ωριμάσουν και ιδεολογικά ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη συνοχή αυτές οι δυνάμεις ή αν κινδυνεύουμε στην περίπτωση μιας αρνητικής εξέλιξης να οδηγηθούμε σε μία σαρωτική επανεμφάνιση ακροδεξιών συντηρητικών και εθελόδουλων πολιτικών σχηματισμών, που θα επιβεβαιώσουν την λογική της παρένθεσης στην οποία ποντάρει τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κος Σαμαράς. Είμαστε υποχρεωμένοι δηλαδή, να ποντάρουμε στην ενίσχυση του εθνοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του κυβερνητικού σχήματος, και στην επιβίωση του με αυτήν την μορφή απέναντι στη γερμανική επιβουλή.
Διότι, βέβαια, όπως συνέβαινε ακόμα και με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, εμείς στηρίζαμε πάντοτε τις ελληνικές κυβερνήσεις όπου και όταν αντιστέκονταν, σε αντίθεση π.χ. με την τακτική του Σύριζα. Προφανώς λοιπόν, το ίδιο και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα θα κάνουμε και τώρα.
Προφανώς, θα εκτιμήσουμε θετικά το γεγονός ότι η πρώτη επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού θα γίνει στην Κύπρο την δεύτερη πολιτειακή έκφραση του ελληνισμού, όπως και την παρουσία του Πάνου Καμμένου στην περιοχή των Ιμίων για να τιμήσει αυτούς που έχασαν την ζωή τους. Θα δούμε θετικά οποιαδήποτε κίνηση που θα ενισχύσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και την ενεργειακή της αυτονομία. Θα στηρίξουμε οποιαδήποτε κίνηση στον χώρο του πολιτισμού που θα αναδεικνύει την «ελληνική ιδιοπροσωπία μέσα στον κόσμο» και όχι τον κόσμο ενάντια στην ελληνική ιδιοπροσωπία. Θα στηρίξουμε όλα τα μέτρα αποκατάστασης της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των θυμάτων της κρίσης κ.λπ., κ.λπ.
….και τα όριά της
Πολλοί φίλοι μας, με δεδομένα όσα προαναφέραμε, αναρωτιούνται γιατί δεν συμμετείχαμε και εμείς με κάποιον τρόπο –με εκλογική σύμπραξη με τους ΑΝ.ΕΛ. όπως μας είχε προταθεί–, σε αυτή τη νέα πολιτική διαμόρφωση, ώστε να είμαστε όπως λένε «περισσότερο αποτελεσματικοί». Είναι πολύ απλό. Η μελέτη της ιστορίας γενικά και προπαντός του τόπου μας, ιδιαίτερα των εμπειριών των μεγάλων επαναστάσεων και των κοινωνικών κινημάτων (και του 1821 και της αντίστασης ενάντια στους Γερμανούς) μας έχει πείσει πως δεν αρκεί η συνάθροιση και η συσπείρωση πολλών δυνάμεων κάτω από την ανάγκη της συγκυρίας, αλλά χρειάζεται και μια ξεκάθαρη αντιστοιχία ανάμεσα στην ιδεολογική συγκρότηση και το πολιτικό κίνημα. Αντιστοιχία που επιτρέπει την οργανική ενοποίηση των διαφορετικών συνιστωσών αυτών των κινημάτων, και επομένως, την δυνατότητα μιας οριστικής νίκης. Το γεγονός, επί παραδείγματι, ότι στην αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς, έλειπε αυτή η σύνθεση και αυτή η αντιστοιχία έκανε τον Άρη Βελουχιώτη που ήταν εκφραστής της εθνικοαπελευθερωτικής αντίληψης να μείνει περιθωριακός στο ίδιο του το κόμμα, και οδήγησε τελικά στην ήττα των δυνάμεων της εθνικής αντίστασης, που πιάστηκαν στην μυλόπετρα των αντιθέσεων των μεγάλων δυνάμεων και οδηγήθηκαν στον εμφύλιο.
Έτσι και σήμερα: το γεγονός ότι μια κυβέρνηση επιφορτισμένη με πατριωτικά καθήκοντα έχει ως κύριο φορέα ένα κόμμα που στο DNA του έχει μια ισχυρή εθνομηδενιστική πλευρά – γι’ αυτό και το βράδυ των εκλογών ενώ ο Τσίπρας απευθυνόταν σε «όλους τους Έλληνες» τον αντιχαιρετούσαν περισσότερες…. ισπανικές παρά ελληνικές σημαίες– αποτελεί μια τεράστια τρύπα και αρνητική υποθήκη για το μέλλον. Εμείς θα θέλαμε μια μεγαλύτερη και ισχυρότερη αντιστοιχία ανάμεσα στην πολιτική πράξη και την ιστορικοϊδεολογική θεμελίωσή της: Δηλαδή μια πατριωτική κυβέρνηση να μη χαρίζει την ελληνική σημαία στη Ν.Δ., ούτε την Ορθοδοξία στους Χρυσαυγίτες, γιατί αυτά θα πληρωθούν ακριβά, εκεί και όταν η συγκυρία θα θέσει άλλα προβλήματα στο προσκήνιο. Δυστυχώς η πανουργία της ιστορίας και η ετερογονία των σκοπών δεν αρκούν για να θεμελιώσουν σε σταθερή βάση μια απελευθερωτική προοπτική για το αύριο. Για να γίνει αυτό χρειάζεται και ο μετασχηματισμός της βαθύτερης αντίληψης, της ιδεολογίας.
Έτσι λοιπόν, στο βαθμό που πιστεύαμε πως αυτή η επιτάχυνση μέσω των προεδρικών εκλογών δεν ήταν ώριμη και εκφράσαμε την αντίθεσή μας, θα αποτελούσε μεγάλη ασυνέπεια εκ μέρους μας η συμπαράταξη για να κερδίσουμε κάποιο βουλευτικό θώκο, και «μετά βλέπουμε». Πιστεύουμε αντίθετα, πως πρέπει να υπάρχει πάντα αντιστοιχία, τουλάχιστον από κάποιους, ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις. Πιο θετικό ρόλο λοιπόν μπορούμε να παίξουμε στην νέα συγκυρία, χωρίς να συμμετέχουμε στο κυβερνητικό σχήμα, αλλά παλεύοντας για να περάσουμε από τις απλές πολιτικές συμπράξεις εξαιτίας της συγκυρίας σε μια νέα και στέρεη ιδεολογικοπολιτική διαμόρφωση.
Το γεγονός εξάλλου ότι χρησιμοποιήθηκαν ακραία πολιτικάντικα μέσα για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα (υπόθεση Χαϊκάλη, εξαπάτηση Κουβέλη, κ.λπ.) κατά την γνώμη μας επιβεβαιώνει τη διαπίστωσή μας για το ανώριμο το εγχειρήματος. Διότι όταν το 65% των Ελλήνων τουλάχιστον, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, έλεγε όχι στην επίσπευση των εκλογών, για να την επιτύχεις, θα έπρεπε να καταφύγεις σε πολιτικάντικα μέσα. Αυτό όμως σημαίνει ότι στις συγκρούσεις που έρχονται, δεν θα διαθέτεις μια ισχυρή και ξεκάθαρη λαϊκή συναίνεση. Γι’ αυτό λοιπόν, επιλέξαμε να συνεχίσουμε στο δρόμο του μετασχηματισμού ενός ιδεολογικού προταγματος σε πολιτικό πόλο, πράγμα που στην καλύτερη εκδοχή θα μπορέσει να συμβεί μέσα από τον μετασχηματισμό των ήδη υπαρκτών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και στη χειρότερη συγκεντρώνοντας τα διάσπαρτα μέλη, που θα προκύψουν από πιθανές αρνητικές εξελίξεις. Με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα συνεχίσουμε, πάντα διατηρώντας την ιδεολογική μας αυτονομία, να συμμετέχουμε σε όλους τους αγώνες και τις αντιπαραθέσεις, σε όποιο πεδίο και αν δίνονται αυτές.
Οι καλοί λογαριασμοί λοιπόν κάνουν τους καλούς φίλους. Δεν συμφωνούσαμε και δεν συμφωνούμε με την επιτάχυνση που πραγματοποιήθηκε εν τέλει, τόσο γιατί τη θεωρούμε υψηλού ρίσκου, όσο και διότι έγινε με μέσα που δεν μας αρέσουν. Από την άλλη πλευρά όμως επειδή «ό γέγονε, γέγονε», είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε μαζί με τον ελληνικό λαό σε όλες τις μάχες που θα δώσει – και μαζί με την σημερινή κυβέρνηση αν χρειαστεί.