Καλό μήνα, καλή Παναγιά

«Θυμάμαι μια ιστορία που διάβασα κάπου, για εκείνον τον μελλοθάνατο στον καιρό της Τρομοκρατίας ο οποίος διάβαζε ένα βιβλίο μέσα στο κάρο που τον πήγαινε στην αγχόνη, και πριν ανέβει στην γκιλοτίνα σημάδεψε τη σελίδα στην οποία είχε φτάσει»

 

Jacques Bonnet

Ο Χριστός δεν έρχεται να σε βρει γιατί δεν βελάζεις!

(Ομολογίες του αειμνήστου Δημητρίου Παναγοπούλου για την «προ Χριστού» ζωή του)

(ΜΕΡΟΣ Α΄)

* Ο Θεός έκανε σκανδαλωδώς έλεος σε μένα, διαφορετικά θα είχα ταρταρωθεί εδώ και καιρό. Έπρεπε στα χρόνια της κατοχής και στο Αλβανικό μέτωπο, να είχα πεθάνει 7 φορές. Εντούτοις, ακόμα ζω, όχι εξαιτίας της δικής μου δικαιοσύνης, αλλά εξαιτίας του ελέους του Θεού, γιατί γνώριζε, ότι θα επιστρέψω και θα μετανοήσω και με προστάτευε, για να μπορέσω έτσι να σωθώ και να μην πάει χαμένο το ποσοστό αίματος που έχυσε ο Χριστός και για την δική μου ψυχή.

* Είχα ένα μεγάλο πάθος στα νεότερα χρόνια μου, το πάθος της χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα από το Σάββατο το βράδυ στο τραπέζι να παίξω χαρτί και σηκωνόμουνα την Τετάρτη το βράδυ. 4 μερόνυχτα, συνεχόμενα, έπαιζα τράπουλα, τέτοιο πάθος είχα! Καθόμουνα να κερδίσω, με κάθε μέσο, έστω και με κομπίνα, δεν πάει να ήτανε και ο Ωνάσσης στο τραπέζι! Ήμουν ένας λωποδύτης. Έμενα νηστικός για το χαρτί. Πού ένας τέτοιος άνθρωπος, να πάει στην Εκκλησία!

* Άμα επιτρέψει ο Θεός και γράψω ένα βιβλίο για την μετάνοιά μου και το πώς επέστρεψα στο Χριστό, πιστεύω, ότι τέτοια περίπτωση παγκοσμίως δεν θα υπάρχει. Ένα μόνο θα σας πω, (αν και μου είναι δύσκολο) για να σας ωφελήσω και να σας ενδυναμώσω την πίστη σας. 
Μου παρουσιάστηκε ο Άγιος Δημήτριος και μου είπε: Δεν έχεις δικαίωμα, να διατηρείς το όπλο σου στο οπλοστάσιο και να μην το χρησιμοποιείς! Όπλο, εννοούσε ο Άγιος, το λόγο μου. Και εγώ τον λόγο μου, τον χρησιμοποιούσα για κουβέντες και για αστεία. Η αποκάλυψη αυτή του Αγίου Δημητρίου, με έκανε κατά 70% να επιστρέψω στην Ορθοδοξία και να είμαι σήμερα αυτός που είμαι.

* Στη νεαρή μου ηλικία, όταν ερχόμουνα τα ξημερώματα στο σπίτι από τις ατασθαλίες μου, με έλεγε η μητέρα μου: 
Μα φτερό σαν τα μυρμήγκια έκανες; 
Πού να την καταλάβω! Αυτά με έλεγε ο κόσμος και οι άνθρωποι γύρω μου, οι «καλοθελητές», αυτά με έλεγε η σάρκα μου, αυτά με έλεγε ο εγωισμός μου και αυτά έκανα. Και έτσι της έκλεινα την πόρτα κατάμουτρα. Έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά από τη μάνα μου. Είχα παχύ σκοτάδι. Δεν βρέθηκαν άνθρωποι να μου μιλήσουν, να με πουν μία κουβέντα, στον κόσμο που βρισκόμουν. Όλοι με οδηγούσαν στο κακό. Τώρα το πώς γύρισα και επέστρεψα στο δρόμο του Θεού, μόνο ο Θεός το ξέρει. Δεν μπορεί να βρεθεί έστω και ένας, που να έρθει και να μου πει:
 Δημήτρη εγώ ήρθα να σε μιλήσω, εγώ σε βοήθησα και σε είπα μία καλή κουβέντα για το καλό σου! 
Κανένας δεν βρέθηκε, αλλά πώς τα οικονόμησε ο Θεός! Άμα υπάρχει καλή προαίρεση μέσα στον άνθρωπο, δεν δυσκολεύεται ο Θεός να τον βγάλει με τον τρόπο Του από το σκοτάδι στο Φως. Δεν δυσκολεύεται ο Θεός από τις αμαρτίες μας, απλά ζητάει να του επιτρέψουμε να μας λύσει τα χέρια. Μεγάλη υπόθεση να διαφωτίσεις το σκοτάδι κάποιου συνανθρώπου σου! 
Οι άνθρωποι που βοηθούν το έργο του Θεού, με το να φέρνουν διαφωτίζοντας-νουθετώντας ανθρώπους στο δρόμο του Θεού, ο Θεός θα τους κατατάξει σε ειδική θέση μέσα στον παράδεισο. Έχω προσωπικά δεδομένα σε αυτό το θέμα, αλλά παραπάνω δεν μπορώ να σας πω.

* Εργαζόμουνα στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιά. Μια μέρα, βγήκα έξω από τα γραφεία για να πάρω αέρα και βρήκα έναν τυφλό, ο οποίος πουλούσε λαχεία. Κρατούσε τα λαχεία στο χέρι και φώναζε: 
Λαχεία! Λαχεία! Δεν φώναζε τυχερά λαχεία,όπως φωνάζουν κάποιοι άλλοι (αφού είναι τυχερά, γιατί πουλάς την τύχη σου, τους λένε πολλοί). Πλησίασα τον μπάρμπα Διονύση και του λέω: 
Να πάρω ένα τυχερό λαχείο; Αμέσως μόλις άκουσε αυτά τα λόγια μου, τραβήχτηκε προς τα πίσω και έκρυψε τα λαχεία του. Και μου λέει:
 Τύχη δεν υπάρχει! Υπάρχει μόνο πίστη και ελπίδα στο Θεό! Αυτά ήταν τα λόγια του. Εγώ τότε ήμουν άνθρωπος του γλυκού νερού και όχι πραγματικός Χριστιανός. Όταν όμως γύρισα το 1950 στην Εκκλησία, τότε θυμήθηκα τα λόγια του μπάρμπα Διονύση, πόσο δίκαιο είχε. Και το βλέπω μέχρι σήμερα, ότι το χέρι του Θεού είναι εκείνο που οδηγεί τους ανθρώπους, αυτό που πολλοί σήμερα ονομάζουν τύχη.

* Γνώρισα κάποτε μια καλόγρια, η οποία είχε θείο έρωτα. Αυτή η καλόγρια με βοήθησε με τον τρόπο της, ώστε το 1951 να επιστρέψω στο δρόμο του Θεού. Η καλόγρια αυτή, όταν έλεγε τη λέξη Χριστός, έτρεχαν ουρές δακρύων από τα μάτια της, σαν να άνοιγε κάποιος από μέσα της μια βρύση. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα σε άλλον άνθρωπο (το είδα και στον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας). Η καλόγρια αυτή με έλεγε χαρακτηριστικά: 
Να ‘ξεραν οι άνθρωποι, Δημήτρη μου, πόσο πολύ μας αγαπάει ο Χριστός!!! Και τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα!!! Εμείς δεν έχουμε τέτοια πράγματα και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι, αν χτύπησε η τρίτη καμπάνα για να πάμε τελευταία στιγμή στην Εκκλησία.

* Όταν πήγα να εφαρμόσω, το «αγαπήστε τον εχθρό σας», ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να το εφαρμόσω. Μου ήταν αδύνατο και ας έλεγε το Ευαγγέλιο αυτήν την εντολή. Βέβαια το Ευαγγέλιο δεν λέει ψέματα και δεν δίνει προτροπές, που δεν είναι πραγματοποιήσιμες. Είναι βλασφημία να λέμε, ότι ο Χριστός είπε πράγματα, που δεν είναι κατορθωτά. Βέβαια δεν είναι κατορθωτά, αν ο άνθρωπος τα εφαρμόσει με τις δικές του δυνάμεις, αλλά γίνονται κατορθωτά με τη βοήθεια του Χριστού. Εξάλλου μας είπε ο Χριστός: 
''Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν'' δηλ. χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.
 Και έλεγα στο Θεό: Θεέ μου, δεν μπορώ να εφαρμόσω αυτήν την εντολή και ξέρετε τι απάντηση με έδωσε ο Θεός; Εσύ θέλεις; Αυτό με ρώτησε ο Θεός, και η απάντησή Του, ομολογώ, ότι με κόλλησε στον τοίχο. 
Διότι το θέμα, δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσα, αλλά και το ότι δεν ήθελα να αγαπήσω. Αισθανόμουν μίσος, αυτό ήταν το μυστικό. Και ο Χριστός δεν μας ρωτάει αν μπορούμε, αλλά αν θέλουμε. 
Άρα η ευθύνη μας έγκειται, στο ότι δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τους εχθρούς μας και όχι ότι δεν μπορούμε να τους αγαπήσουμε. Το να μπορέσουμε ο Θεός θα μας βοηθήσει, το να θέλουμε, εμείς θα συμβάλλουμε. Και όταν εμείς θελήσουμε, ο Χριστός θα μας δώσει τρόπο τινά τέτοια φώτιση, που θα βλέπουμε τον άνθρωπο, που μας έκανε κακό, και αντί να τον μισούμε, θα τον λυπούμαστε και θα αισθανόμαστε οίκτο γι’ αυτόν. Θα μας φορέσει ο Χριστός ειδικά γυαλιά δικά του, από το «κατάστημά» Του και θα μπορέσουμε έτσι να έχουμε σπλάχνα οικτιρμών για τους εχθρούς μας.

* Κάποτε ρώτησα κάποιον που γνώριζα εξ όψεως, πώς κατόρθωσε να βρεθεί σε ένα πολύ σπάνιο κοσμοπολίτικο γεγονός. Α, ήταν εύκολο, ήταν πολύ εύκολο, μου απάντησε εκείνος. Και μου βγάζει μία μασονική διαπίστευση, μου τη δείχνει και μου λέει: Αυτός είναι ο τρόπος. Με αυτήν, είναι ανοιχτές όλες οι πόρτες. 
Πλην του ουρανού, συμπλήρωσα εγώ. Και εκεί θα τα καταφέρομε, είπε διαφωνώντας μαζί μου. Σε λίγες μέρες αυτοκτόνησε στο Κολωνάκι! Έπεσε από τον 3ο όροφο κάτω, από του κοριτσιού του το διαμέρισμα. Και εκεί θα τα καταφέρουμε…, ήταν η απάντησή του, έτσι πίστευε. Έτσι ξεγελά ο διάβολο πολλούς και τους κάνει να νομίζουν, ότι θα σωθούν με τον τρόπο τους. Τον συγκεκριμένο μάλιστα άνθρωπο, μέχρι και στην αυτοκτονία τον έσυρε.

* Έχω έναν φίλο, που είναι πολιτικός μηχανικός. Πολύ ευκατάστατος άνθρωπος μόνο από τα ενοίκια το 1960, εισέπραττε 300.000 δραχμές. Βέβαια έκανε και αγαθοεργίες, αφού για παράδειγμα δώρισε ένα ολόκληρο συγκρότημα με διαμερίσματα στην Εκκλησία, για να στεγάζονται εκεί οι φυματικοί που γινόντουσαν καλά από τα σανατόρια, επειδή δεν τους δέχονταν οι συγγενείς τους στα σπίτια τους. 
Αυτόν λοιπόν τον φίλο μου, τον συνάντησα μία μέρα, πρώτη Κυριακή των νηστειών, στην Εκκλησία. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας μου λέει: Πάμε από το σπίτι μου, να πιούμε έναν καφέ. Δέχτηκα και πήγα. Μόλις μπήκα μέσα, λέει αυτός στην γυναίκα του: 
Νίτσα, ξέρεις ε; Κατάλαβα εγώ, ότι κάποια πονηριά ετοιμάζει, ότι θα φέρει κάτι να φάμε για πρωινό. Του λέω, δεν ξέρω τι ξέρει η Νίτσα, θα σου πω τι ξέρω εγώ… Δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω την φράση μου και μου λέει: Εσύ θα καθίσεις στην άκρη, μην μιλάς. Βλέπω σε λίγο, να έρχονται 2 σαγανάκια, με συκωτάκια, ωραία όμορφα κομμένα κι αβγουλάκια και εγώ δεν ξέρω τι άλλο έφερε η Νίτσα. Το πιάτο μου το έσπρωξα προς τα μέσα και πήρα μόνο τον καφέ. 
Μου λέει, θα τα χαλάσουμε αν δεν φας! Καλύτερα να τα χαλάσω μαζί σου, παρά να τα χαλάσω με το Θεό. 
Αλλά αυτός επέμενε λέγοντάς μου: Μα, άλλα είναι τα χοντρά, θα φάμε, δεν θα κάνουμε τίποτα κακό! Και το κακό με αυτόν ήταν, ότι θρήσκευε ο φίλος μου αυτός και έκανε και ελεημοσύνες, όπως σας είπα προηγουμένως. Όμως το θέμα δεν είναι τι κάνεις για τους άλλους, αλλά τι κάνεις πρώτα εσύ για τον εαυτόν σου. Μπροστά λοιπόν σε αυτές τις πιέσεις του, του φίλου, του λέω:
 Ένα έχω μόνο να σου πω: Πρόσεξε, Μανώλη μου, μήπως σε έρθει καμμία αρρώστια και είναι αλληλοσυγκρουόμενη. Σου έρθει, για παράδειγμα, να έχεις λέυκωμα και πρέπει να τρως μόνο κολοκύθια και να έχεις και ένα σάκχαρο και θα πρέπει να τρως μόνο κρέας. Άντε μετά αυτά να τα συμβιβάσεις! Δεν συμβιβάζονται και αναγκαστείς να τα βλέπεις τα φαγητά από μακριά. και έρχονται τα πράγματα έτσι, αγαπητοί μου, ώστε σε λίγες μέρες παθαίνει σάκχαρο ο φίλος μου και άλλες 6-7 αρρώστιες και άμα τον δείτε σήμερα, είναι σαν μακαρόνι και λιώνει και θυμάται, αυτά που του έλεγα κάποτε…

* Πήγα το Μέγα Σάββατο να ψωνίσω κρέας, όπως ήταν φυσικό για το Πάσχα. Επάνω στον πάγκο, είχε ο κρεοπώλης ταραμά, χαλβά και ψωμί. Και έτρωγε, λόγω της ημέρας, από εκείνα και έκανε την δουλειά του. Και μου πούλησε γελάδα για μοσχάρι. Ταυτόχρονα έτρωγε χαλβά. Εμένα τότε με πήρε μια διαφορά 55 δραχμές (το έτος 1960). Τι να σε κάνω άνθρωπε, να τρως χαλβά και ταραμά και με τρως εμένα ολόκληρο, ζωντανό; Εκεί τρως νηστίσιμο και εδώ τρως αρτύσιμο!

* Είχα έναν θείο, ο οποίος έχει πεθάνει τώρα, που ήταν μεγάλος άθεος. Αυτός με έλεγε: 
Γιατί δεν κατέβηκε ο Χριστός από τον σταυρό; Άμα ήταν Θεός, θα μπορούσε να κατέβει και να ξεφύγει. Τον πιάσανε τον κατεργάρη και τον σταυρώσανε οι Εβραίοι! Δεν μπορούσε να ξεφύγει; 
Εγώ τότε του λέω: Τότε, πώς ξέφυγε ο Χριστός, όταν κάποτε θέλησαν να Τον ρίξουν στον γκρεμό; Ξέφυγε ανάμεσά τους. Πώς έγινε αυτό; 
Πού το αναφέρει αυτό, με ρώτησε.
Άνοιξα το Ευαγγέλιο και του το έδειξα (Λουκάς κεφάλαιο 4, στίχοι 29-30). Είναι πολλών γνώμη αυτή, ότι ο Χριστός δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, τον πιάσανε οι Εβραίοι και τον Σταύρωσαν. Όχι δεν είναι έτσι. Ο Χριστός από αγάπη προς τον άνθρωπο, οδηγήθηκε προς το εκούσιο πάθος, θεληματικά Σταυρώθηκε. Και να Του χρωστάμε υποχρέωση και ευγνωμοσύνη. Αυτό να το βάλουν καλά στο μυαλό τους!

* Ο αδερφός μου, με είπε τρελό όταν πέθανε η μάνα μας. Μπροστά στο λείψανο της μάνας μας και μπροστά σε όλον τον κόσμο με είπε τρελό, γιατί δεν μπορούσε να ερμηνεύσει, πώς εγώ δεν έκλαιγα, πώς εγώ δεν μαυροφορέθηκα, πώς εγώ δεν μαλλιοτραβιόμουνα, όπως έκανε αυτός και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν μου λες, εμείς όλοι εδώ μέσα είμαστε τρελοί και εσύ είσαι ο λογικός; Τέτοια επίθεση με έκανε ο αδερφός μου, αλλά επειδή ήξερα ότι υποκινείται από άλλον, απλά τον είπα: 
Δεν ξέρω, εγώ δεν σας βλέπω για τρελούς και έτσι δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα. Μα εγώ πίστευα, ότι η μάνα μου ησύχασε και άμα πάω και εγώ εκεί που πήγε, θα την βρω και θα ζούμε αιώνια μαζί. 
Ο αδερφός όμως, ο στρατηγός, δεν πίστευε στην άλλη ζωή, ήταν άπιστος, δεν πίστευε στην Ανάσταση των νεκρών και γι’ αυτό αντέδρασε έτσι. Βέβαια μετά από 7 χρόνια, χώνεψε ο αδερφός μου την όλη συμπεριφορά μου και με κατάλαβε. Εμένα η μάνα μου ήταν για 14 χρόνια σε καρότσι και με αυτό τη μεταφέραμε από Εκκλησία σε Εκκλησία, μιας γυναίκας που είχε προβλέψει το θάνατό της. Ξέρω ότι η μάνα μου σώθηκε και πήγε στον παράδεισο.

* Έχω έναν αδερφό, ο οποίος στην πίστη του κλονιζόταν. Άκουγε την υπόθεση περί του μύρου της Παναγίας της Μαλεβής και αμφισβητούσε με τη λογική του, ότι από την εικόνα της Παναγίας, έρεε μύρο. 
Κάποτε όμως, κόπηκε λίγο ο εγωισμός του και ήθελε να έρθει μαζί μας στη μονή της Μαλεβής. Πήγαμε στο μοναστήρι και μετά την παράκληση, καθίσαμε για να φάμε. Ο αδερφός μου δεν κάθισε να φάει, αλλά πήγε στο ναό και κοίταζε την εικόνα, για να δει, πώς έχουν τα πράγματα. Και καθώς την παρακολουθούσε, βλέπει ξαφνικά να ρέει μύρο η εικόνα της Παναγίας!
 Συγκλονίστηκε ο αδερφός μου και τρέχει στην τραπεζαρία να μας βρει. Έρχεται στην γυναίκα μου και την σηκώνει από το τραπέζι και της λέει: Έλα, Κική να δεις, ρέει από την εικόνα μύρο! Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια! Του λέει τότε η γυναίκα μου: Αμφέβαλλες γι’ αυτό το θαύμα και εξανίστασαι με αυτόν τον τρόπο; Και τότε παραδέχθηκε ο αδερφός μου, ότι είχε τις αμφιβολίες του, γι’ αυτό το θέμα. Τώρα αυτό που είδε ο αδερφός μου, άντε να του το βγάλεις από το κεφάλι του. Απέκτησε γνώση επί του θέματος. Όμως ο Χριστός δεν την αρνείται τη γνώση, αλλά δεν την αμοίβει κιόλας και θέλει ο άνθρωπος να πιστέψει χωρίς να δει. Την πίστη αμοίβει Χριστός, αλλά για να πιστέψει ο άνθρωπος πρέπει να ταπεινωθεί.

* Έχω ένα φίλο που είναι ταξιτζής. Αυτός τις Κυριακές το πρωί δούλευε και δεν πήγαινε στην Εκκλησία. Μια μέρα τον πλησίασα και τον ρώτησα, πόσα βγάζεις την ημέρα και μου είπε, περίπου 1700 δραχμές. Τότε του πρότεινα, την ερχόμενη Κυριακή το πρωί, να πήγαινε στην Εκκλησία και μετά να πήγαινε στην δουλειά και όσα λιγότερα θα έβγαζε από τις 1700 δραχμές, την διαφορά θα του την έδινα εγώ. Ο φίλος μου το σκέφτηκε και τελικά δέχτηκε την πρότασή μου. 
Πήγε την Κυριακή στην Εκκλησία και μετά μέχρι το βράδυ δούλεψε το ταξί. Το βράδυ με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: 
Δημήτριε, έγινε κάτι φοβερό! Είχα φουλ δουλειά και δεν προλάβαινα τους πελάτες! Έβγαλα 2000 δραχμές! Από τότε ο φίλος μου, κάθε πρωί πηγαίνει στην Εκκλησία. Οι άνθρωποι που δουλεύουν τις Κυριακές και δεν πάνε στην Εκκλησία, τα λεφτά που βγάζουν δεν είναι ευλογημένα και κάποια μέρα θα τα χάσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γιατί όποιος συλλέγει χρήματα μακριά από το Θεό, τα διασκορπίζει. Γι’ αυτό και βλέπουμε πολλές οικογένειες που εργάζονται από το πρωί έως το βράδυ, αλλά να μην μπορούν να βάλουν μερικά χρήματα στην άκρη. Φωτιά είναι τα λεφτά της Κυριακής, έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

* Με πλησίασε κάποτε ένας κύριος και μου λέει: 
Εντάξει κύριε Παναγόπουλε, εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το Χριστό, το παραδέχομαι. Ναι όμως, ο Χριστός ήρθε για όλους τους ανθρώπους και γιατί δεν έρχεται και σε μένα για να με βρει και να με σώσει; Να έρθει και για μένα, το απωλολό πρόβατο να με σώσει. Εξάλλου δεν είμαι και εγώ το παιδί του; 
Κάτι τέτοια με έλεγε ο άνθρωπος αυτός και όταν τελείωσε του είπα:
 Ο Χριστός δεν έρχεται να σε βρει, γιατί δεν βελάζεις! Όπως όταν χαθεί ένα πρόβατο το οποίο δεν βελάζει, δεν μπορεί ο βοσκός να το βρει, έτσι και εσύ δεν βελάζεις, δεν ζητάς το Θεό και δεν μπορεί ο Χριστός να σε βρει. Εδώ ο εκ γενετής τυφλός φώναζε δυνατά το όνομα του Χριστού και μάλιστα έβγαλε και τα ρούχα του, για να φτάσει πιο γρήγορα στο Χριστό! Δεν πήγε ο Χριστός στον τυφλό, πήγε ο τυφλός στον Χριστό και εμείς έχουμε την απαίτηση, να έρθει ο Χριστός σε εμάς! 
Αυτά του είπα και δεν ξέρω αν μπόρεσα να τον κατατοπίσω. Εάν δεν ζητήσουμε από αυτόν τον κόσμο να συναντήσουμε το Χριστό, για να μας βοηθήσει, δεν πρόκειται ούτε και στην άλλη ζωή να Τον συναντήσουμε. Ο Θεός δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο αβοήθητο, που επικαλείται την βοήθειά Του. Ο Θεός άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να κάνει τις επιλογές στη ζωή του, και αν περιμένει ο Θεός να τον βοηθήσει, χωρίς ο ίδιος να Του ζητήσει βοήθεια, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα υποστεί τα επώδυνα αποτελέσματα της κολάσεως.....

Συνεχίζεται.

Εις αγαθή ανάμνηση
Εμπειρικές αλήθειες από την κηρυκτική διακονία του πιστού εργάτου Κυρίου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
(1916-1982)
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

πηγήΠροσκυνητής

Ποιά Ευρώπη;

Σε ένα από τα πρώτα του αφιερώματα το Άρδην είχε ασχοληθεί με τις σχέσεις Ελλάδας-Ευρώπης. Στο κείμενο “Ποιά Ευρώπη;” απέναντι στις δύο κυρίαρχες απόψεις για την Ευρώπη (τον ευρωλιγουρισμό και της απόρριψης της Ευρώπης) το Άρδην εισήγαγε μια τρίτη αντίληψη. Είκοσι χρόνια μετά είναι, θεωρούμε, περισσότερο επίκαιρη. 

Α-Ρ. 

Του Γιώργου Καραμπελιά,  
Άρδην τ. 2, Μάιος 1996, από το αφιέρωμα Ελλάδα-Ευρώπη.

Η Ελλάδα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην διαμόρφωση μιας άλλης Ευρώπης, ενός άλλου κοινωνικού και πολιτιστικού παραδείγματος είναι ένας ου τόπος. Βρίσκεται πολύ περισσότερο στις δυνατότητες, στην παράδοση μας, στις προοπτικές μας και όχι βέβαια στην άθλια υπερσυγκέντρωση στο Αθηναϊκό Ελλαδιστάν που δεν μπορεί παρά να είναι ένα παράσιτο των Βρυξελλών, βρίσκεται περισσότερο στα υπο­λείμματα και τις μνήμες από τις παρέες μας και όχι στις κατεστραμμένες κοινότητές μας. Βρίσκεται στα τραγούδια και τα ποιήματά μας και όχι στην παραγωγή, την πολεοδομία, τους θεσμούς μας.

Συχνά, καθημερινά, αδιάκοπα, ακούμε ή επαναλαμβάνουμε εκφράσεις του τύπου «…η Ευρώπη θα», «θα πρέπει να προσφύγουμε στην Ευρώπη…», κλπ., κλπ και από την άλλη πλευρά διεκδικούμε, “μα και εμείς είμαστε Ευρώπη”. Δηλαδή, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο υπάρχει μια χαρακτηριστική αμφιθυμία, και κυρίαρχο παραμένει το πρώτο στοιχείο, της «ένταξης μας στην Ευρώπη». Δηλαδή, η “Ευρώπη” αποτελεί έναν αλλότριο χώρο, ένα χώρο διαφορετικό από εμάς, τον οποίο αντιμετωπίζουμε είτε με δέος και με απέχθεια είτε με θαυμασμό είτε με ανάμεικτα αι­σθήματα, συνηθέστερα. Εδώ και δύο αιώνες τουλάχιστον αγωνιζόμεθα “να φτάσουμε την Ευρώπη…”, “να ενταχθούμε στην Ευρώπη” κ.ο.κ. Και να τώρα που επί τέλους “φθάσαμε”, ενταχθήκαμε οργανικά σε μια οικονομική και πολιτική “ένωση” της Δυτικής Ευρώπης, ανακαλύπτουμε έντρομοι, κυριολεκτικώς, πως αυτή η Ευρώπη όχι μόνον δεν μας “καλύπτει” έναντι γειτόνων όπως η Τουρκία ή ακόμα και τα Σκόπια, αλλά ότι ίσως ούτε καν “μας θέλει” και πιθανότατα, εάν υπήρχε η δυνατότητα ή εάν παρουσιασθεί η ευκαιρία, ευχαρίστως θα μας “ξεφορτωνόταν” από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πρόκειται κυριολεκτικώς για μια τραγική διάψευση των ελπίδων των Ελλήνων που σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης προσέβλεπαν σχεδόν αποκλειστικά στην “Ευρώπη”, ως προστασία τόσο έναντι της τουρκικής απειλής όσο και της εσωτερικής αστάθειας, όπως και ως απάντηση στην αμερικανική επικυριαρχία.

Απέναντι σε αυτή την διάψευση των ελπίδων, διάψευση μεγάλης κλίμακας, υπάρχουν πολλαπλές στάσεις, που συνολικά θα μπορούσαμε να καταγράψουμε σε τρεις μεγάλες κατηγορίες.

Η μία είναι η επίταση της εθελοδουλείας. Μια και η «Ευρώπη» μας απορρίπτει, μας κριτικάρει, κινδυνεύει να μας αποβάλλει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ας γίνουμε περισσότερο πειθήνιοι, ας προσπαθήσουμε να λύσουμε όπως-όπως το «Σκοπιανό», ας υποταχθούμε στις τουρκικές απαιτήσεις χωρίς ουσιαστική διαμαρτυρία, ας επιτεί­νουμε την οικονομική προσαρμογή στις απαιτήσεις του Μάαστριχτ, ας μεταβληθούμε σε ευρωπαϊκή νομαρχία τυπικά και ουσιαστικά. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη των ελίτ της χώρας, αυτή είναι πλέον η κυρίαρχη άποψη στα δύο μεγάλα κόμματα, αυτή είναι στο βάθος η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη.

Η δεύτερη είναι εκείνη της απόρριψης από μια οπτική εθνικής αυτάρκειας. Εδώ θα συναντήσουμε ίσως το πιο αξιοπρεπές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. «Η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη», «η παράδοσή μας είναι Ανατολική», «πρέπει να διατηρήσουμε την εθνική και πολιτιστική μας αυτονομία», πρέπει εδώ και τώρα να απορρίψουμε τη Δύση και τη δυτική κυριαρχία.

Πρόκειται για μια αντίληψη εθνικής αυτάρκειας, της λογικής του ότι εμείς οι Έλληνες, επειδή έχουμε αρχαίο πολιτισμό, είμαστε ικανοί να επιβιώσουμε μόνοι μας, ή να ταυτιστούμε με την ορθοδοξία και το «ορθόδοξο τόξο». Πρέπει να εγκαταλείψουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και να βαδίσουμε την οδό της εθνικής αξιοπρέπειας. Σε αυτό ρεύμα θα μπορούσαμε εσχάτως να κατατάξουμε και το ΚΚΕ, παρόλο που οι αφετηρίες του και το ιδεολογικό και επιχειρηματολογικό οπλοστάσιο διαφέρουν. Το κοινωνικό υπόβαθρο παραμένει ίδιο: εκείνα τα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που θίγονται ή περιθωριοποιούνται από τον δυτικοευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Και επί τέλους συχνά νιώθει κανείς την ανάγκη να προσχωρήσει σε αυτήν την άποψη απέναντι στην ευρωδουλεία και τον μιμητισμό της βρυξελλοδίαιτης διανόησης.

Η τρίτη εκδοχή είναι εκείνη της εισαγωγής μιας νέας αντίληψης για την Ευρώπη, για την Μεσόγειο και για τον κόσμο συνολικότερα. Αυτή, όσο και αν μοιάζει συναφής με την δεύτερη άποψη, με την οποία συχνά ταυτίζεται γιατί και είναι λιγότερο αναπτυγμένη, είναι η άποψη μιας περισσότερο σύνθετης και “ψύχραιμης” ιδεολογικοπολιτικής ανάλυσης, στην οποία νομίζουμε ότι εντάσσεται και το Άρδην. Η βασική κατεύθυνση είναι πως η Ελλάδα είναι και Ευρώπη, αλλά μια Ευρώπη διαφορετική από εκείνη της Δύσης. Κατά συνέπεια το πρόβλημα δεν είναι «να φθάσουμε τη Δύση» αλλά να ξεπεράσουμε την αντίθεση Ανατολικής – Δυτικής Ευρώπης μέσα στα ίδια τα πλαίσια της, καθώς και την αντίθεση Βορράς-Νότος σε όλη την ευρύτερη γεωπολιτική μας περιοχή προβάλλοντας απέναντι στην σήμερα κυρίαρχη δυτική οπτική της ευρωπαϊκής οικοδόμησης μια άλλη αντίληψη λιγότερο χρησιμοθηρική και ατομοκεντρική.

Η αλλαγή της διεθνούς συγκυρίας και η κατάρρευση του ευρωπαϊκού δίπολου

Η ιδιαιτερότητα της διεθνούς και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής συγκυρίας σήμερα, πέρα από το αδιέξοδο της ίδιας της υλικής επέκτασης του ανθρώπου και του πολιτισμού του, που αποκάλυψε η οικολογική κρίση, είναι η κατάρρευση του δυτικού διπόλου, το οποίο αποτελούσε και την δύναμη του δυτικού πολιτισμού, του διπόλου ατομικής ελευθερίας και αυτονομίας και συλλογικής αλληλεγγύης και θεσμών συλλογικότητας.

Αυτό το δίπολο, ατομική ελευθερία και πόλις, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα, σφράγισε την ευρωπαϊκή αντίληψη, αποτέλεσε την κινητήριο δύναμη του δυτικού πολιτιστικού παραδείγματος σε παγκόσμια κλίμακα και θεμελίωσε αυτό που στη σύγχρονη ορολογία αποκαλούμε δυτικό πολιτισμό…

Στη χωροταξική του έκφραση το πρότυπο της Άγριας Δύσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, στην Δυτική εσχατιά του… ευρωπαϊκού πολιτισμού, εξέφραζε την ατομικότητα χωρίς την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, ενώ στο άλλο άκρο, εκείνο της Ευρασίας, η Σοβιετική Ένωση ήθελε να εκφράσει την αλληλεγγύη, καταπατώντας ή παραμερίζοντας, στην καλύτερη εκδοχή, τα δικαιώματα του ατόμου. Αυτό το δίπολο είναι συστατικό της ευρωπαϊκής ταυτότητας και η μεταφορά του κέντρου βάρους σε ένα μόνο από τα στοιχεία του οδηγεί στην καταστροφή του συ­νόλου. Η συλλογικότητα της Ανατολής οδήγησε και στην ανελευθερία του ατόμου και στην άρνηση της ίδιας της… ισότητας, μέσα από την γραφειοκρατική/ολοκληρωτική παραμόρφωση. Αντίστροφα, στη Δύση ο παροξυσμός της ελευθερίας του εμπορεύματος δεν οδηγεί μόνο στην κατάργηση της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και στην υποταγή του ατόμου στην πιο τερατώδη μεγαμηχανή της ανθρώπινης ιστορίας. Η κρίση του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι ακριβώς η εξάντληση αυτού του δημιουργικού διαλόγου, που εξέφρασε, ποιός άλλος, ένας Ιταλός σκηνοθέτης, ο Μπερτολούτσι, με το έργο του 1900.

Έτσι το 1989 δεν κατέρρευσε μόνον ο ένας πόλος της αντίθεσης, δεν κατέρρευσε μόνο η αλληλεγγύη που είχε γίνει ολοκληρωτισμός, κατέρρευσε ή άρχισε να καταρρέει το σύνολο του οικοδομήματος. Και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στην Δυτική, Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, όπου η παράδοση του κοινωνικού κράτους, έκφραση στο θεσμικό επίπεδο, της ταξικής σύγκρουσης αστών και προλετάριων και μιας μορφής ισορροπίας ανάμεσα στην αλληλεγγύη και το άτομο δοκιμάζεται πολύ σκληρά και το κράτος πρόνοιας συρρικνώνεται, οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν και η ελεύθερη Ευρώπη χάνει σταδιακά τα ίδια της τα συστατικά στοιχεία. Δεδομένου ότι ο ανταγωνισμός της Ανατολικής Ασίας και των υπόλοιπων αναδυόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου θα οξύνεται τα επόμενα χρόνια, το δίλημμα θα τεθεί ως εξής: Εγκατάλειψη του δυτικού παραδείγματος προς την κατεύθυνση του παροξυσμού των ανισοτήτων, είτε αντίστροφα εγκατάλειψή του προς την κατεύθυνση της απόρριψης του ίδιου του δυτικού, ατομοκεντρικού μοντέλου. Γιατί το μοντέλο αυτό δεν μπορεί πλέον να προσφέρει τις δυνατότητες μιας ισορροπίας ατόμου και δικαιωμάτων του και κοινωνίας.

Οι δυνατότητες του ενδιάμεσου χώρου

Σε αυτές τις συνθήκες οι ενδιάμεσοι χώροι, όπως ο δικός μας, αλλά και πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη που αναδύονται, μπορούν να ενεργοποιηθούν και να συμβάλουν στην διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου που θα υπερβαίνει εκείνο της Δυτικής Ευρώπης, που εξαντλείται.

Ο χώρος μας διαθέτει μια διαφορετική παράδοση τόσο από εκείνη της δυτικής νοησιαρχίας και ατομικισμού όσο και από αυτή της σλαβικής απολυτότητας που εύκολα μπορούσε να γίνει ολοκληρωτισμός. Διαθέτουμε την παράδοση του προσώ­που και της κοινότητας, ως εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημα ελευθερία-αλληλεγγύη. Δεν είναι αποκλειστικά δικό μας προνόμιο; Βέβαια, όμως είναι και δικό μας. Και στις νέες συνθήκες κρίσης τόσο του σοβιετισμού, όσο και της αυξανόμενης κρίσης του νεο-φιλελευθερισμού, μπορούμε, ίσως, να προτείνουμε μια άλλη, διαφορετική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που θα υπερβαίνει το παλιό δίπολο, που εξ άλλου δεν υπάρχει πλέον. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός για να υπάρξει πάλι θα πρέπει να επανακαθοριστεί. Και αυτό δεν θα γίνει στα χρηματιστήρια της Φραγκφούρτης ούτε στους διαδρόμους των Βρυξελλών.

Αυτός ο επανακαθορισμός σημαίνει και την εγκατάλειψη της αντίληψης της Ευρώπης- φρουρίου. Εμείς, οι Έλληνες, ακριβώς γιατί είμαστε Ευρωπαίοι και Ανατολίτες -βέβαια με την έννοια της καθ’ ημάς Ανατολής και Μεσογειακοί, και βγαλμένοι από μια παράδοση, την ορθόδοξη, διαφορετική από εκείνη της Δύσης, δεν θα μπορέσουμε να βρεθούμε «μέσα στα ρούχα μας» παρά μόνον εάν η Ευρώπη αποκτήσει μια ανοικτή διάσταση, σε πλήρη αντίθεση με την Ευρώπη «φρούριο της Δύσης», της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η «ιστορική» – δυτική Ευρώπη ως δημιουργός καθολικών και παγκόσμιων παραδειγμάτων είναι νεκρή. Αντίθετα, ο δικός μας χώρος δεν είναι και μπορεί να πυροδοτήσει μια άλλη αντίληψη που να υπερβαίνει την αντίθεση ευρωπαϊκού και μη, ακριβώς γιατί εμείς ζούμε εδώ, στα «σύνορα».

 Θα γίνει άραγε στην Αθήνα;

Αυτή η υπέρβαση μπορεί να γίνει εδώ στην «Αθήνα»; Και σε αυτό μπορούμε με βεβαιότητα να απαντήσουμε όχι.

Η Ελλάδα που θα μπορούσε να συμβάλει στην διαμόρφωση μιας άλλης Ευρώπης, ενός άλλου κοινωνικού και πολιτιστικού παραδείγματος, είναι ένας ου τόπος. Βρίσκεται πολύ περισσότερο στις δυνατότητες, στην παράδοσή μας, στις προοπτικές μας και όχι βέβαια στην άθλια υπερσυγκέντρωση στο Αθηναϊκό Ελλαδιστάν που δεν μπορεί παρά να είναι ένα παράσιτο των Βρυξελλών. Βρίσκεται περισσότερο στα υπολείμματα και τις μνήμες από τις παρέες μας και όχι στις κατεστραμμένες κοινότητές μας. Βρίσκεται στα τραγούδια και τα ποιήματά μας και όχι στην πα­ραγωγή, την πολεοδομία, τους θεσμούς μας. Και γι’ αυτό για πάρα πολλούς η προσπάθεια μοιάζει απελπισμένη. Και γι’ αυτό το αίτημα μιας άλλης Ευρώπης, πέρα από εκείνη των Βρυξελλών και της Δύσης, μοιάζει απραγματοποίητο.

Όμως υπάρχουν και δυνάμεις έξω από εμάς που αγωνίζονται στην ίδια κατεύθυνση. Δυνάμεις στην ίδια τη Δυτική Ευρώπη, έστω και εάν οι ελίτ και οι διανοούμενοι της στην πλειοψηφία τους “εμήδισαν”, δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη που αργά ή γρήγορα θα αποκαταστήσουν τη χαμένη ισορροπία της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής, δυνάμεις στα Βαλκάνια, που εμπνέονται από το πάντα επίκαιρο όραμα του Ρήγα. Δυνάμεις στα βουνά του Κουρδιστάν, στην «εύφορη ημισέλινο» της Εγγύς Ανατολής…

Και εδώ έγκειται η ιδιαιτερότητα της «τρίτης άποψης». Να αναπτύξουμε αυτές τις δυνάμεις, να διανοηθούμε το σήμερα αδιανόητο, να πραγματοποιήσουμε το ακατόρθωτο, στηριζόμενοι στην παράδοση αλλά, κυρίως, προσβλέποντας στις δυνατότητες του μέλλοντος.

Τότε μόνον θα πάψουμε να θέλουμε «να μπούμε στην Ευρώπη», τότε μόνο θα νιώθουμε την Ευρώπη σπίτι μας, όταν θα είναι διαφορετική, όταν θα πάψει να αποτελεί συνέχεια του Καρολίνειου οικοδομήματος. Τότε μόνο θα πάψουμε να θεωρούμε πως οι Δυτικοί (και όχι ο Δίας) άρπαξαν για λογαριασμό τους την Ευρώπη. Διαφορετικά θα είμαστε πάντα ξένοι, επισκέπτες, αλλότριοι και αλλοτριωμένοι…
πηγή

χωρίς σχόλιο

Ένα ξεχασμένο αλλά εκπληκτικό κείμενο για τους Κρυπτοχριστιανούς από τα νεοελληνικά αναγνώσματα

Τὴν 9ην ὥραν τῆς πρωίας τουρκιστί, δηλαδὴ περὶ τὴν τρίτην μετὰ τὸ μεσονύκτιον, σπάνιοί τινες διαβάται, οἱ τελευταῖοι ἀπομείναντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ κατὰ τὴν λειτουργίαν τῆς πρώτης Ἀναστάσεως, ἐπέστρεφαν σπεύδοντες εἰς τὰς οἰκὶας των. Μετ’ ὀλίγον οὔτε ἒν βῆμα ἀντήχει είς τὸν δρόμον, σιγὴ δὲ νεκρικὴ ἐβασίλευε καθ’ ὅλην τὴν τουρκικὴν συνοικίαν. ῎Εξαφνα ἡ θύρα τῆς αὐλῆς μεγάλης τινὸς οἰκίας ἠνοίχθη χωρὶς κρότον καὶ ἐφάνη προκύψασα κεφαλὴ ἀνθρώπου.

Ἡ κεφαλὴ ἐστράφη δεξιὰ καὶ ἀριστερά, ὡς νὰ ἐξήταζε μετὰ προσοχῆς εἰς τὸ μέσον τοῦ σκότους, ἔπειτα άπεσύρθη καὶ άνεφάνη πάλιν διὰ νὰ ἐπαναλάβῃ τὴν ἐξέτασιν.

-᾽Ελᾶτε, δὲν εἶναι κανείς, ἠκούσθη χαμηλὴ φωνή.

Ψιθυρισμὸς ἐλαφρὸς ἠκολούθησε, καὶ τρία σώματα, σκιαὶ μάλλον, ἡ μία μεγάλη, αἱ ἄλλαι μικρότεραι, ἐξῆλθον εἰς τὸν δρόμον.

Ἀλλὰ παρευθὺς βήματα ἀντήχησαν, κατ’ ἀρχὰς μόλις ἀκουόμενα, ἔπειτα δὲ βαρέα καὶ πλησιάζοντα. Αἱ τρεῖς σκιαὶ ἀπεσύρθησαν ἀμέσως ἐντὸς τῆς αὐλῆς, καὶ ἡ θύρα ἐπανεκλείσθη. Ὅτε ὁ διαβάτης ἐπέρασε καὶ ἔσβησεν ὁ κρότος τῶν βημάτων του, προέκυψεν ἐκ νέου ἡ κεφαλὴ ἐκ τῆς ἡμιανοιχθείσης θύρας, ἐστράφη, ἐξήτασε, καὶ τὰ τρία πρόσωπα ἐξῆλθον πάλιν.

– Πᾶμε γρὴγορα, ἐψιΘύρισεν ὁ ὑψηλὸς ἀνήρ· πᾶμε γρήγορα. Ἀργὴσαμε πολύ, καὶ θὰ μᾶς περιμένῃ… Βάλε καλύτερα τὸ γιασμάκι σου, ᾽Ελιφὲτ- Ρεσσίτ, δῶσε μου τὸ χέρι σου !

Καὶ οἱ τρεῖς ἐβυθίσθησαν εἰς τὸ σκὸτος τοῦ μικροῦ δρόμου καὶ ἐπροχώρουν σιωπηλοί˙ ἀλλὰ μόλις ἔστρεψαν αὐτόν, εὑρέθησαν πρὸ γραίας γυναικός, κρατούσης εἰς τὴν χεῖρα λαμπάδα ἀναμμένην. ᾽Εβάδιζεν αὕτη μετὰ κόπου ἔνεκα τῆς ἡλικίας της, ἐσύρετο σχεδόν, διὰ νὰ φέρῃ εἰς τὸ σπίτι της τὸ «ἅγιον φῶς», ποὺ εἶχεν ἀνάψει εἰς τὴν ἐκκλησίαν. Εἰς τὴν θέαν του φωτὸς καὶ οἱ τρεῖς ἔστρεψαν τὴν κεφαλὴν πρὸς τὸ ἀντίθετον μέρος, διὰ νὰ μὴ ἀναγνωρισθοῦν.

Ἀλλὰ ματαίως˙ ἡ γραῖα ὕψωσεν ὀλίγου τὸ φῶς, καὶ ἐφώτισεν αὐτοὺς περισσότερον διὰ τῶν ἀκτίνων του καὶ τῶν βλεμμάτων της. ῾Ο δρόμος ἦτο στενός. Τὰ πλατιὰ ἐνδύματα τῆς ᾽Ελιφέτ, μετατοπίζοντα τὸν ἀέρα, παρ’ ὀλίγον εἰς τὸ σκότος νὰ σβήσουν τὴν φλόγα τῆς λαμπάδος.

– Πολλὰ τὰ ἔτη σας, Μεχμὲτ μπέη, εἶπεν ἡ γραῖα χαιρετίζουσα.

– Καλημέρα, κερά˙ ἀπήντησεν ἐκεῖνος· καὶ τοῦ χρόνου. Καὶ ἐπροχώρησε μετὰ τῆς συνοδείας του.
Ἡ γραῖα στραφεῖσα τότε τοὺς παρηκολούθησεν ἐπ’ ὀλίγον διὰ τοῦ βλέμματος, ὅταν δὲ τοὺς ἔχασεν εἰς τὸ σκότος εἶπε μέσα της :

– Τέτοια ὥρα ὁ Μεχμὲτ μπέης μὲ μιὰ χανοὺμ καὶ τὸ γυιὸ του… Ποῦ νὰ πηγαίνουμε ; Χριστέ μου, μέρα πού’ ναι, δὲ ρίχνεις μιὰ φωτιὰ νὰ τόν κάψῃς, νὰ γλυτώσουν ἀπὸ ἕνα κακὸ σκύλο οἱ Χριστιανοί ;

Εἰς σκότος ἦτο βυθισμένος καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Πρὸ μικροῦ χιλιάδες κηρίων κατεφώτιζον αὐτόν˙ πρὸ μικροῦ πλήθη εὐσεβῶν συνωθοῦντο καὶ εἰς τὰς αὐλάς του ἀκόμη, πρὸ μικροῦ χαρμόσυνοι ψαλμῳδίαι ἀντήχουυ ὑπὸ τοὺς θόλους του καὶ τὸ «Χριστὸς Ἁνέστη» ἀπὸ στόματος εἰς στόμα μετεδίδετο ὡς ὁ γλυκύτατος τῶν ἀσπασμῶν.

Τώρα ἀπέμεινε μόνον τὸ ἀνάμικτον ἄρωμα τῶν λιβανωτῶν καὶ τῶν κηρίων, γεμίζον τὴν ἀτμόσφαιραν, ἡ πρὸ τῆς ἐπαργύρου εἰκόνος τῆς Παναγίας κανδήλα, αύτὴ μόνον διατηροῦσα τὸ ἀμυδρόν φῶς της, καὶ σιγή, σιγὴ πανταχοῦ…
Δύο κτύποι ἀκούονται αἴφνης εἰς τὴν ἐσωτερικὴν θύραν, ἑξ ἑνὸς παρ’ αὐτὴν στασιδίου ἐγείρεταί τις καθήμενος, ἀναμένων, καὶ σπεύδει μὲ βῆμα ἀσταθές, ὑποτρέμων, ν’ ἀνοίξῃ. Ἦτο ὁ ἱερεύς.
Εἰσέρχεται εἰς, κλίνει τὸ σῶμα καὶ ἀσπάζεται τὴν δεξιάν του. Εἰσέρχεται ἄλλος, εἰσέρχεται τρίτος καὶ ἐπαναλαμβάνουν τὰ αυτά.
Ἔπειτα ἡ θύρα κλείεται οἱ δὲ εἰσελθόντες, προπορευομένου τοῦ ἱερέως, πλησιὰζουν ἀθορύβως πρὸ τοῦ τέμπλου καὶ γονατίζουν, κάμνοντες τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ.

Ὁ ἱερεύς Γρηγόριος, γέρων σεβάσμιος, μὲ μακρὰν ὁλόλευκον γενειά- δα, εἰσέρχεται διὰ τῆς πλαγίας θύρας εἰς τὸ Ἱερόν, ἀνοίγει τὴν Ὡραίαν Πύλην καὶ ἀποτεινόμενος πρὸς τὸν μικρότερον τῶν γονυπετούντων :

– ῎Ελα, παιδί μου, ἐδῶ νὰ μὲ βοηθήσῃς. Καὶ παραδίδει εἰς τὰς τρεμούσας ἐκ συγκινήσεως χεῖρας τοῦ σπεύσαντος δεκαετοῦς μικροῦ παιδίου μικρὰν λαμπάδα, ἀφοῦ ἤναψεν αὐτὴν ἐκ τοῦ ἀκοιμήτου φωτός, ποὺ φυλάσσεται ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου.

῎Επειτα, μετά τινας στιγμάς, φορέσας τὸ χρυσοπράσινον αὐτοῦ πετραχήλιον καὶ λαβὼν διὰ τῆς ἀριστερᾶς τὸ λιθοκόλλητον δισκοπότηρον τῆς Ἁγίας Κοινωνίας ἐπλησίασε πρὸς τὴν Ὡραίαν Πύλην ψιθυρίζων εὐχάς τινας μὲ χαμηλὴν φωνήν.

Πρὸ αὐτῆς ἐστέκετο ὁ λαμπαδοφόρος παῖς μὲ συμπαθῆ ὡραίαν ὅψιν, ὠχρός, συγκινημένος, μὴ τολμῶν νὰ ὑψώσῃ πρὸς τὸν ἱερέα τὰ ὄμματα.

– Πλησιάσατε, εἶπεν ὁ ἱερεὺς πρὸς τοὺς ἄλλους δύο.

Ἐν πρώτοις ἐπλησίασε γυνή, τριάντα ἕως τριανταπέντε ἐτῶν. Τὸ φῶς τῆς λαμπάδος ἔπιπτεν ὅλον ἐπὶ τῆς μορφῆς της, τῆς ὁποίας ἡ ἄπταιστος κανονικότης καὶ ἡ ἐρασμία αὐστηρότης παρουσίαζον τέλειον τύπον βυζαντινῆς ἁγιογραφίας. Ἦτο ἐπίσης ὠχρὰ καὶ βαθέως συγκινημένη.

Εχρειάσθη νὰ τὴν στηρίξῃ διὰ τῆς χειρὸς ὁ πλησίον ἱστάμενος, διὰ νὰ μὴ πέσῃ, ἀναβαίνουσα τὰς βαθμίδας, ποὺ τὴν ἐχώριζον ἀπὸ τοῦ ἱερέως.Οἱ μεγάλοι μαῦροι ὀφθαλμοί της ἦσαν δακρυσμένοι.

– «Μεταλαμβάνει ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Μαρία, εἰς τὸ ὀνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ταῦτα ἀπήγγειλε βραδέως καὶ μετ’ ἐξαιρετικῆς ἐπισημότητος ὁ ἱερεύς, πλησιάζων πρὸς τὸ στόμα της τὴν θείαν μετάληψιν.

Δύο μεγάλα δάκρυα ἐφάνησαν ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἐκυλίσθησαν εἰς τὰς παρειὰς τῆς μεταλαβούσης.
– Μνήσθητί μου, Κύριε, εἶπεν μετὰ συντριβῆς, κάμνουσα τὸ σημεῖον τοῦ σταυροῦ καὶ ὀπισθοχωροῦσα. ῎

Επειτα, εἰς ἐν νεῦμα τοῦ ἱερέως, ἔλαβε τὴν λαμπάδα ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ παιδός, διὰ νὰ πλησιάσῃ καὶ οὖτος.

– «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Νικόλαος, ἐπανέλαβει ὁ ἱερεύς, περιβάλλων τὸν παῖδα διὰ φιλοστόργου βλέμματος.

Ἦλθε καὶ ἡ σειρὰ τοῦ ἀνδρός. Ἀνέβη καὶ οὔτος μὲ θάρρος τὴν άνωτέραν πρὸς τὸ ἱερὸν βαθμίδα καὶ ἐπλησίασεν. Αἱ ἀκτῖνες τῆς λαμπάδος τρέμουν, διότι τρέμει καὶ ἡ χεὶρ τῆς κρατούσης αὐτὴν Μαρίας. Πρὸ τοῦ «σώματος καὶ τοῦ αἵματος» ἡ αυστηρὰ καὶ ἐπιβλητικὴ ὅψις του καθίσταται ἥμερος καὶ συμπαθής, ὡς μορφὴ μάρτυρος, τὸ δὲ κινούμενον φῶς δίδει ἀνέκφραστόν τινα γλυκύτητα εἰς τοὺς συγκινημένους χαρακτῆρας τοῦ προσώπου του, εἰς τοὺς ἀκτινοβολοῦντας ἐκ χαρᾶς ὀφθαλμούς του.

– «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Μιχαήλ, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἐπανέλαβε διὰ τρίτην φορὰν μετ’ ἐπιταθείσης εἰς τὸ ἔπακρον συγκινήσεως ὁ ἱερεὺς καὶ ἐδάκρυσε καὶ οὗτος.

– Ἀμήν˙ εἶπε διὰ βραχνῆς φωνῆς ὁ μεταλαβών.

Ὅταν μετά τινα λεπτὰ αἱ τρεῖς σκιαί, διασχίζουσαι τὸ ἐπὶκρατοῦν ἔτι σκότος εἰς τὰς στενωποὺς τοῦ Ἡρακλείου, ἐπέστρεφαν βιαστικαὶ εἰς τὴν οἰκίαν των, γραῖά τις δὲν ἔτυχεν εἰς τὸν δρόμον, διὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσῃ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ κηρίου τῆς Ἀναστάσεως. 
Ἂν εὑρίσκετο καὶ ἔβλεπε τὸν Μεχμὲτ μπέην, τὴν σύζυγόν του ᾽Ελιφὲτ καὶ τὸν υἱόν του Ρεσσίτ, θὰ τοὺς κατηρᾶτο καὶ αὕτη «νὰ ρίξῃ μιὰ φωτιὰ καὶ νὰ τοὺς κάψῃ ὁ Χριστὸς ἡμέρα πού’ ναι, γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ ἕνα κακὸ σκύλο οἱ Χριστιανοί».

Διότι ὁ Μεχμὲτ ἔχαιρε φήμην σκληροῦ καὶ τυραννικοῦ μπέη, μόνος δὲ ὁ παπᾶ – Γρηγόρης ἐγνώριζε ποίους θησαυροὺς πίστεως, ἀγάπης καὶ αὐταπαρνήσεως περιεῖχον αἱ καρδίαι τοῦ Μανουήλ, τῆς Μαρίας καὶ τοῦ υἱοῦ των, οἱ ὁποῖοι, κακοὶ εἰς τὸ φανερὸν Τοῦρκοι, ἐξήσκουν κρυφὰ στὰ τῆς σεβασμίας χειρός του πᾶσαν χριστιανικὴν ἀρετήν, θύματα καὶ αὐτοὶ δυστυχισμένα τῆς κατακτήσεως καὶ τῆς βίας, διατηροῦντα ἄσβεστον, ἀλλὰ μυστικήν, εἰς τὰς ψυχάς των τὴν ἱερὰν παράδοσιν τῆς πίστεως,πτωχοὶ μάρτυρες, φέροντες ἀντὶ βαρέος σταυροῦ ἐλαφρὸν σαρίκιον, ἀλλὰ τὸ ὁποῖον μόνον μετὰ τῆς κεφαλῆς των ἦτο δυνατὸν ν’ ἀποσπασθῇ.

Ματαίως θὰ κτυπήσετε τώρα τὴν θύραν τοῦ μεγάλου κονακίου. Κανεὶς δὲν θὰ. σᾶς ἀνοίξῃ. Αἱ σκλάβαι καὶ οἱ ὑπηρἑτ ὅλοι ἐστάλησαν ἀπὸ χθές εἰς τὸ μακρὰν τῆς πόλεως κείμενον μετόχι τοῦ Μεχμὲτ – μπέη,ὅπου θὰ ἐπήγαιναν τὴν ἐπαύριον καὶ οἱ κύριοί των. ῎Εμειναν οὗτοι μόνοι εἰς τὸ κονάκι, ἀλλὰ ματαίως θὰ κρούσετε.

Κανεὶς δὲν θὰ σᾶς ἀνοίξῃ, διότι κανεὶς δέν θὰ σᾶς ἀκούσῃ. 
Ὁ Μεχμὲτ, ἡ ᾽Ελιφὲτ καὶ ὁ μικρὸς Ρεσσὶτ δὲν εἶναι ἐδῶ.  Τὸ κονάκι κατάκλειστον, κατασκότεινον. 
Μόνον εἰς τὸ ὑπὁγειον ἠδύνατο κανεὶς νὰ εὕρῃ ἀνθρώπους, ἀλλὰ δὲν εἶναι οὗτοι γνωστοὶ εἰς κανένα. Εἶναι τρεῖς πτωχοὶ χριστιανοὶ, προσευχόμενοι πρὸ τῆς εἰκόνος τοῦ ᾽Εσταυρωμένου. ῾Ο τρίτος, ὁ υἱός, στέκεται πλησίον μικρᾶς τραπέζης, ἐπὶ τῆς ὁποίας κάνιστρον γεμᾶτον κόκκινα αὐγά, καὶ ἀναγιγνώσκει εἰς χρυσόδετον βιβλίον μὲ χαμηλὴν φωνήν :

«Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾽Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· Εἰρήνη ὑμῖν».

Καὶ οἱ ἀκούοντες προσθέτουν μετὰ συντριβῆς :
– Κύριε, ἐλέησον…

Ἰωάννης Δαμβέργης
Νεοελληνικὰ Ἀναγνώσματα, Β’ Γυμνασίου 1957
Επιμέλεια κειμένου Ν.Β

Παγωτό μαγειρίτσα και άλλες παράξενες γεύσεις!

Τα τελευταία χρόνια, οι γεύσεις στα παγωτά έχουν αυξηθεί πολύ και οι εποχές που το πρασινωπό φιστίκι φάνταζε περίεργο ανάμεσα στην κλασική βανίλια και σοκολάτα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Κάποιες νέες γεύσεις όμως δεν τις χωράει ο νους…
Παγωτό τζατζίκι
Πλέον έχει γίνει αρκετά της μόδας και προσφέρεται από αρκετά παγωτατζίδικα, δίνοντας μια ακόμα πιο δροσερή χροιά στο αγαπημένο ελληνικό ορεκτικό. Όσοι έχετε βαρεθεί τις «γλυκανάλατες» γεύσεις της σοκολάτας και της καραμέλας, σπεύστε προς το Gelato Home Café και πάρτε μια…μυρωδιά από το παγωτό τζατζίκι. Ας ελπίσουμε μόνο να μην αφήνει την ίδια κακοσμία στο στόμα με το πραγματικό τζατζίκι.
Παγωτό ρακόμελο
Αυτό το παγωτό μπορείτε να το φάτε…στην υγειά σας! Με γεύση ρακόμελο για τους φανατικούς του είδους, δίνει μια άλλη, δροσερή άποψη στο αγαπημένο ποτό που μας κρατάει παρέα όλο το χειμώνα. Κι έτσι, μπορεί να μας συνοδεύει και στην παγωμένη του εκδοχή το καλοκαίρι, από το Fatto A Mano.
Παγωτό μαγειρίτσα
Απ’ ό,τι φαίνεται, οι λάτρεις της μαγειρίτσας δεν χρειάζεται να περιμένουν το Πάσχα για να τιμήσουν την έντονη γεύση της. Ακόμη κι αν ο υδράργυρος δείχνει 40 βαθμούς Κελσίου μπορούν να την τιμήσουν, όχι σε σούπα, αλλά σε παγωτό. Εξωτερικά, η πρασινωπή του όψη δεν προκαλεί έκπληξη, είμαστε σίγουροι, όμως, ότι η παγωμένη γεύση μαγειρίτσας θα είναι ένα πραγματικά πρωτόγνωρο συναίσθημα –αν και στο pagoseto της Θεσσαλονίκης όπου θα βρείτε αυτή τη γεύση, τα διλήμματα θα είναι μεγάλα ανάμεσα σε παγωτό ντομάτα με βασιλικό, καρπούζι με τυρί, μπουγάτσα, χταπόδι, γαρίδα, ελιά κ.ά.
Παγωτό πεύκο-θάλασσα
Κι αν τα προηγούμενα σάς φάνηκαν περίεργα, τι θα λέγατε για ένα παγωτό με γεύσεις από τη φύση, όπως το πεύκο και η θάλασσα; Το συγκεκριμένο παγωτό θα βρείτε στο Casa Dolce της Μυκόνου, από τα χεράκια του Νίκου Κουκιάσα. Όσοι το έχουν δοκιμάσει, λένε ότι το άρωμά του θυμίζει όντως αυτά που περιγράφει η ονομασία του και η γεύση του είναι απερίγραπτη. Ανάμεσα σε άλλες περίεργες γεύσεις, στο Dolce Gelateria θα βρείτε και παγωτό… wasabi.
Παγωτό εσκιμώου
Αφήνοντας για λίγο τις πιο ελληνικές γεύσεις τζατζίκι και το ρακόμελο, φτάνουμε μέχρι την… Αλάσκα και την πόλη Juneau, όπου το παγωτό εσκιμώου, γνωστό και ως Akutag, κάνει θραύση. Διαφέρει από το Eskimo Pie (παγωτό με επικάλυψη σοκολάτας που βρίσκει κανείς σε κάθε παντοπωλείο εκεί), καθώς το παγωτό αυτό έχει βάση το ζωικό λίπος (τάρανδο, ελάφι, ακόμη ίσως και φάλαινα) και αναμειγνύεται με φρέσκα μούρα.
Παγωτό φουά γκρα
Όσοι ξινίζατε ήδη με το πραγματικό φουά γκρα, δηλαδή το λιπαρό συκώτι πάπιας ή χήνας, σίγουρα δεν θα ενθουσιαστείτε και με αυτή τη γεύση παγωτού στο γαλλικό παγωτατζίδικο Philippe Faur. Τους πήρε περίπου 4 μήνες δοκιμών και πειραματισμών για να το πετύχουν και τα κατάφεραν το 2008, φτιάχνοντας παγωτό από χαβιάρι, μουστάρδα και μαύρη τρούφα, τελειοποιώντας τη γεύση φουά γκρα σε…χωνάκι.
Παγωτό αστακός

Στο Bar Harbor του Maine των Ηνωμένων Πολιτειών, το Ben & Bill’s Chocolate Emporium παίρνει τον αστακό από την αστακομακαρονάδα και τον χρησιμοποιεί στο πολύ διάσημο παγωτό του. Για την παρασκευή του χρησιμοποιεί βάση με παγωτό βουτύρου στο οποίο προσθέτει κομμάτια φρέσκου και βουτυρωμένου αστακού, έτσι ώστε η κάθε μπουκιά να είναι τραγανή. Και κάπως έτσι, ο αστακός παίρνει άλλη θέση στο τραπέζι.
πηγή

Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα, από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.

Leonard Cohen

Αυτόν τον άλλο μεταμοντέρνο χριστιανισμό, που περνάει ο αδελφός μου από μπροστά μου μέσα στο ναό κι όχι μόνο δεν τον θεωρώ άξιο να του απευθύνω την καλημέρα μου, αλλά στρέφω το πρόσωπό μου από την άλλη, επειδή ξέρω εγώ εκείνος είναι άξεστος ή άγαρμπος στους τρόπους του ή άκομψα ντυμένος και μετά επιστρέφω σπίτι χαρούμενος και λέω στο τηλέφωνο στον-ην φίλο-η "Δόξα τω Θεώ, κοινώνησα και σήμερα!", δεν μπόρεσα ακόμη να τον καταλάβω. Καταβάλω φιλότιμες προσπάθειες, αλλά πραγματικά δυσκολεύομαι. "Κοινώνησα..." Πού όμως κοινώνησα; Στο Ποτήριο του Εσταυρωμένου για τον κάθε ταλαίπωρο άνθρωπο του κόσμου αυτού Χριστό ή στο ποτήρι κάποιας σέκτας που διδάσκει τον ευγονισμό;

Αφησε τη δουλειά του στην ΙBM, έκανε το Ιnstagram επάγγελμα και ζει από αυτό

Λένε πως τα social media επηρεάζουν τη ζωή ενός ανθρώπου, στην περίπτωση του Eelco Roos, όμως, την άλλαξαν τελείως.
Ο Eelco είναι από την Ολλανδία και ήταν τεχνικός υπολογιστών με θέση στην IBM του Αμστερνταμ. Πέρα, όμως, από τους υπολογιστές είχε πάθος για την φωτογραφία.
Οπως ήταν φυσικό, ο λογαριασμός του στο Instagram είχε εξαιρετικά καρέ με άποψη και οι followers του αυξάνονταν μέρα με τη μέρα. Φτάνοντας τους 100.000 ακολούθους μπήκε σε σκέψεις...
Είδε πως δεν μπορούσε να συνδυάσει τη δουλειά του με το πάθος του, αποφάσισε να παρατήσει αυτό που έκανε 10 χρόνια και να ακολουθήσει την καρδιά του. Και πέτυχε!
Πλέον, είναι φωτογράφος και ασχολείται με διαδικτυακές καμπάνιες, τουριστικών εταιριών και brands όπως η Samsung και Sony.

Πηγή

Χωρίς σχόλια... Περιττεύουν

Ολιγοπωλιακή βιομηχανική γεωργία αποφασίστηκε στο Eurogroup για την Ελλάδα

Παπαγεωργίου Γεωργία
 

Αν σας έλεγαν, ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη, που δεν συνεργαζόταν, θα λέγατε, ότι συνωμοσιολογούμε. Αν σας παραθέταμε τη σχετική μελέτη, που εγκρίθηκε (εκτός από την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους) στο Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014;

Για την υλοποίηση του σχεδίου, θα αντληθούν κεφάλαια από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW

Πριν λίγο καιρό οι παραγωγοί των λαϊκών απήργησαν. Κάθε φορά, που ένας κλάδος αντιδρά, θεωρείται, ότι το κάνει για να μη χάσει τη βολή του. Έτσι επικρατεί ο απαραίτητος για τη διακυβέρνηση των Ελλήνων εσωτερικός διχασμός. «Αιτία της απεργίας δεν ήταν μόνο οι θέσεις στις λαϊκές, όπως όλα τα συστημικά Μέσα δείξανε», εξηγεί ο Λεωνίδας, παραγωγός που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκές της Αθήνας, «αλλά η εξαφάνιση των παραγωγών», προσθέτει.

«Mέχρι τις αρχές του ‘90, όταν έβγαινες από σταθμούς του ΗΣΑΠ ή του Μετρό, έβλεπες κάποιους πλανόδιους πωλητές, που είχαν στους πάγκους διάφορα φρούτα. Αυτοί εξαφανίστηκαν. Τώρα μάλλον θέλουν να κάνουν το ίδιο. Αυτή τη φορά όμως τον έλεγχο θα έχουν μεγάλες αλυσίδες, για παράδειγμα… αρτοποιείων. Ούτως ή άλλως όλο και περισσότερες αλυσίδες τέτοιων ξεφυτρώνουν κοντά σε σταθμούς του ηλεκτρικού ή του μετρό, γιατί να μην επεκταθούν και στον τομέα αυτό; Και ποιος θα τους ελέγχει εκείνους; Εμάς τους «μικρούς» εύκολα μας γραπώνουν και μας «βγάζουν απ’ τη μέση», διαπιστώνει εξαγριωμένος ο Λεωνίδας. «Αυτοί θέλουν να μας εξοντώσουν», φωνάζουν κι άλλοι παραγωγοί σε διπλανούς πάγκους, που άκουσαν τη συζήτηση.

Εν ολίγοις «λαϊκές στο στόχαστρο», είναι το πόρισμα των παραγωγών. Είναι όμως μόνο οι λαϊκές; Ή το σχέδιο είναι μεγαλύτερων βλέψεων από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε;

Το μεγαλόπνοο σχέδιο και ο δρόμος για την “Ανάπτυξη” στα χέρια τεσσάρων εταιρειών
Στο Eurogroup της 5ης Μαΐου ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, πέραν της διαπραγμάτευσης του χρέους πήγε εφοδιασμένος με έναν οδηγό ανάπτυξης για την Ελλάδα με άξονα τα επόμενα 10 χρόνια! Το σχέδιο βασίστηκε στη μελέτη “Greece 20/20″ της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη του ΙΟΒΕ.*

Μάλιστα ένας τετρασέλιδος οδηγός του σχεδίου αυτού παρουσιάστηκε κατά τη συνεδρίαση του EuroWorking Group στις Βρυξέλλες από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), Πάνο Τσακλόγλου, ενώ για την υλοποίησή του τα κεφάλαια θα αντληθούν από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Η KfW (δια του εκτελεστικού αντιπροέδρου της Λ.Κ. ΦΟΥΝΚΕ) υπέγραψε τη συμμετοχή της στο Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο για τον σκοπό αυτό μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα και τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη στις 23 Απριλίου 2014.

«Στόχος η ενοικίαση κενής-αδρανούς δημόσιας γης σε τέσσερις μεγάλες εταιρείες προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες για παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή προϊόντων βασισμένες πάντα σε νέες μεθόδους. Έτσι και η εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας θα επιτευχθεί και η Ελλάδα δίνοντας σημασία στη μαζική παραγωγή προϊόντων με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας θα αναδειχθεί σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη».

Φυσικά αναφέρεται και στην παροχή κινήτρων στους παραγωγούς για να εξάγουν τα προϊόντα τους, καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας, αλλά και τη θέσπιση βελτιωμένου συστήματος πιστοποίησης των προϊόντων των παραγωγών.

Τα ερωτήματα που εγείρονται

Έστω ότι τίθεται σε εφαρμογή:
Α) Ποιος θα δίνει στις τέσσερις μεγάλες εταιρείες που θα ασχοληθούν την πιστοποίηση; Ποιος θα τις ελέγχει; Και κυρίως… ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών;

Β) Οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δε θα θιγούν πωλώντας για ένα κομμάτι ψωμί τη σοδειά τους, όταν οι τέσσερις θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου; Εκ των πραγμάτων εάν επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις εταιρείες η εξαγωγή των προϊόντων, ένας παραγωγός, που μόνος του καλλιεργεί και εξάγει τα τρόφιμα, δε θα έχει άλλη επιλογή παρά να αποταθεί σε αυτές.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι άνθρωποι στράφηκαν στη γη, έκαναν συνεταιρισμούς, καλλιεργούν κρόκο, σπαράγγια, ελιές, παράγουν παραδοσιακά προϊόντα, όπως χυλοπίτες, ελαιόλαδο και παράγωγα των ελιών, και πλήθος άλλων τροφίμων, τα οποία και εξάγουν, παρουσιάζουν σε εκθέσεις διατροφής στο εξωτερικό. Όταν όμως τέσσερις θα καθορίζουν τις τιμές εξαγωγής, οι άνθρωποι αυτοί, μόνοι τους, δε θα μπορούν να σταθούν σε μια αχανή αγορά.

Την ίδια στιγμή οι εν λόγω εταιρείες θα μπορούσαν να αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων εξαλείφοντας έτσι και τη γεωργία, εκτός κι αν αυτή πραγματοποιείται μόνο στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών. Ο κάθε παραγωγός αντί να πουλάει αντί πινακίου φακής τη σοδειά του, θα πηγαίνει κατ’ ευθείαν σε αυτές να εργαστεί. Και η γεωργία, ως βασικός πυλώνας της ελληνικής ανάπτυξης θα λάβει μορφή βιομηχανίας. Όμως ο απλός πολίτης, που σκέφτεται τη γη ως το μόνο σίγουρο μέσο εξασφάλισης των προς το ζην; Απλώς ξεχνάει αυτή την επιλογή.

Ένα ερώτημα ακόμη: Καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας: Αυτό σημαίνει, ότι θα εκπαιδεύονται οι γεωργοί να χρησιμοποιούν μεταλλαγμένα, επειδή κοστίζουν λιγότερο και παράλληλα έτσι επιτυγχάνεται μαζικότερη παραγωγή; Η ποιότητα, η θρεπτική αξία των τροφίμων θυσία στον βωμό του κέρδους!
Θυμηθείτε: Μεταλλαγμένα τρόφιμα: Τι πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζετε!

Μία εταιρεία διαχείρισης της διανομής και αποθήκευσης
Στη συνέχεια κάνει λόγο για μια μόνο δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία (και εδώ γεννάται βέβαια το ερώτημα σε ποιον θα ανήκει), την Εταιρεία Ελληνικών Τροφίμων (Greek Food Company), που μεταξύ άλλων:

«…Α) Θα καθορίζει το δίκτυο των παραγωγικών μονάδων και θα αποτελεί δεξαμενή τροφίμων προς εξαγωγή…
Β) Θα διαχειρίζεται τη διανομή και αποθήκευση των προϊόντων εντός της χώρας»…

Δηλαδή αυτά που θα παράγουν οι τέσσερις μόνο εταιρείες παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων, θα πηγαίνουν στη μία μόνο εταιρεία, από όπου θα προγραμματίζεται η διανομή.

Ποιος όμως θα διασφαλίζει, ότι θα καταμετρώνται σωστά οι εσωτερικές ανάγκες κατανάλωσης, και ότι δε θα κρατούν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής για να το εξάγουν δημιουργώντας ελλείψεις σε προϊόντα, που τώρα αυτονόητα υπάρχουν στο καθημερινό τραπέζι μας; Κάτι αντίστοιχο είχαν κατά νου και με το παράλληλο εμπόριο φαρμάκων, αλλά οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες εξάγουν το μεγαλύτερο ποσοστό, με αποτέλεσμα να λείπουν από τα ράφια των φαρμακείων σωρεία φαρμάκων, όπως εξηγούν και οι φαρμακοποιοί, που ζητούν ξανά και ξανά την παύση του παράλληλου εμπορίου.

Οι υπογραφές μπήκαν! Βασικός άξονας υλοποίησης η προαναφερθείσα μελέτη. Πρόκειται για προγράμματα, που θα πραγματοποιηθούν! Όχι για θεωρίες συνωμοσίας!

* Παρατίθεται ο σύνδεσμος της μελέτης της εταιρείας McKinsey, η οποία συντάχθηκε στα αγγλικά, και ειδικά στις σελίδες 55 έως 58 αναφέρεται με στατιστικές και γραφήματα σε όσα αναφέρθηκαν στο ρεπορτάζ. www.mckinsey.com

Προσπαθώ πάντα μέσα από αυτόν τον ιστότοπο να ενθαρρύνω την ενασχόληση με την γη, αν μη τι άλλο ως διέξοδο στην κατάσταση που υφιστάμεθα σήμερα: Το αντίδοτο στην κρίση κρύβεται στην ελληνική γη!!
Μάλλον όμως δεν κάνω καλά, διότι βλέπω πως “κάποιοι άλλοι” έχουν διαφορετική άποψη, καθώς το παραπάνω δεν είναι το πρώτο “κρούσμα”: Τα φαρμακευτικά φυτά υπό διωγμό! Η παγκόσμια υγεία στο βωμό του κέρδους 
και ενώ το βλέπαμε ώς κάτι μακρινό, έχει ήδη έρθει στην πόρτα μας: Πόλεμος εναντίον των μικρών ιδιόκτητων κήπων στις ΗΠΑ
Οπότε στο τέλος μας βλέπω να κρυβόμαστε και να συναλλασσόμεθα μεταξύ μας, όποτε και δικαίως τότε θα το ρίξουμε στο λαθρεμπόριο: ΝΑΙ, Υπάρχει λαθρεμπόριο σκόρδου !!!

πηγή