Χριστούγεννα, χωρίς Εξομολόγηση; Δεν γίνεται!

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους; 

Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής. 

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση. 

Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση; 

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας.

Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας. 

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ; 

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του; 

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός; 

Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας; 

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου. 

Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη.

Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών.

Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού. 

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι; 

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε. 

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή; 

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού. 

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση; 

Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία. 

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα; 

Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους). 

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες; 

Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια.

Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του...

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ

''Το κάπνισμα είναι μια ιδιοτροπία.Από αυτό προέρχονται οι πόνοι στα πόδια και η κατάθλιψη.Ότι ο διαβολος είναι ο πατέρας του τσιγάρου το κατάλαβα σήμερα ιδιαιτέρως:Κάτι επέδρασε επάνω μου αρνητικά από την κορυφή μέχρι τα νύχια.

Αισθάνθηκα πως ο εχθρός φώλιασε στα πλευρά μου και στην καρδιά μου και μου εναντιωνόνταν επίμονα,εμποδίζοντάς με να πω την εκτενή και την ευχή,φοβίζοντάς με,παραλύοντάς με και λυπόντας με μέχρι αμαρτίας...
Δια του καπνίσματος μπαίνει στον άνθρωπο το ακάθαρτο πνεύμα.Ο άνθρωπος έχει διαστρέψει την ηδονή των αισθήσεων. Για την όσφρηση και την γεύση ανακάλυψε έναν βρωμερό και πικρό καπνό που τον τραβάει σχεδόν συνεχώς στο στήθος του.

Έτσι χαλάει τον αέρα εντός και εκτός της κατοικίας του και διαποτίζεται ο ίδιος από αυτήν την βρώμα.Ο καπνός που καταπίνουν κάνει κακό όχι μόνο στην υγεία αλλά και στην λεπτότητα της συναίσθησης της καρδιάς,κοινωνόντας σ'αυτήν τον σαρκικό χαρακτήρα,την χοντράδα της και την υποδούλωση των αισθήσεων

Χτες βράδυ αφού κάπνισα ο διάβολος έκανε αισθητή την παρουσία του μέσα από έναν συνεχή λόξυγγα ο οποίος με ταλαιπώρησε από το Χερουβεικό μέχρι και λίγο πριν την Θεία Κοινωνία.Τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα,η φωνή μου ''ξέφευγε'',έτρεμα και ήμουν εξαντλημένος.Γι αυτό το κάπνισμα είναι ανώφελο.

Είναι μια χαζή ιδιοτροπία,μια βεβήλωση των χειλιών,ένας μεγάλος και ανώφελος ερεθισμός,μια ομίχλη με την οποία καλυπτόμαστε εθελουσίως.
Τη γεύση του τσιγάρου δεν μπορώ να την συγκρίνω με τίποτα άλλο παρά με ένα διαβολικό πράγμα.Και πώς ξέροντάς το αυτό καπνίζω;Πώς επιτρέπω στον εαυτό μου να κάνει κάτι τέτοιο;

..Ήρθα στην εκκλησία.πέφτοντας με καρδιά συντετριμμένη μπροστά στην Αγία Τράπεζα.Πώς μπορώ να υπηρετώ κάθε μέρα τον εχθρό και όχι τον Κύριό μου με ζήλο;Κύριε βοήθησέ με να λυτρώσω απ'όλα τα κακά,επειδή είμαι ένας κακός άνθρωπος, βρώμικος, γεμάτος αμαρτίες»

Πήγαν κάποιοι στον αββά Αντώνιο και του είπαν:
"Πες μας κάποιο λόγο πώς να σωθούμε".
Και ο Γέροντας τους λέει:
"Ακούσατε τι λέει η Γραφή; Σας αρκεί αυτή".
Αλλά αυτοί είπαν:
"Θέλουμε και από σένα, πάτερ, να ακούσουμε".
Και ο Γέροντας τους είπε:
"Το Ευαγγέλιο λέει: Αν κάποιος σε χτυπήσει στο δεξί μάγουλο, γύρισέ του
και το άλλο".
"Δεν μπορούμε -του λένε- να το κάνουμε αυτό".
"Εάν δεν μπορείτε να στρέψετε και το άλλο -λέει ο Γέροντας- υπομείνετε
τουλάχιστον το ράπισμα στο ένα".
"Ούτε αυτό μπορούμε", του απαντούν.
Ξαναμιλάει ο Γέροντας:
"Εάν ούτε αυτό μπορείτε, μην ανταποδίδετε τα ίσα".
Λένε πάλι:
"Ούτε αυτό μπορούμε".
Τότε ο Γέροντας γυρνάει και λέει στον μαθητή του:
"Κάνε τους λίγο κουρκούτι, γιατί είναι άρρωστοι. Εάν το ένα δεν μπορείτε
και το άλλο δεν θέλετε, τι να σας κάνω".

Θαλάσσια λιτανεία 2000χλμ αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης!

Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης στο χωριό του

 Μεταξύ 1-14 Ιουνίου με την ευλογία του πατριάρχου Μόσχας κ.Κυρίλλου πραγματοποιήθηκε η πρώτη θαλάσσια λιτανεία προς τιμήν του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης.

Το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που έχτισε ο ΆγΙωάννης στην γενέτειρά του

Η λιτανεία ξεκίνησε από την Κρονστάνδη και κατέληξε στην Σούρα,μια μικρή περιοχή κοντά στο Αρχαγγέλσκ,στα βάθη της Ρωσίας,περιοχή στην οποία γεννήθηκε ο μεγάλος άγιος της Ορθοδοξίας ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

  Σκοπός της λιτάνευσης ήταν η αναζωογόνηση της πνευματικής ζωής σε αυτήν την απομονωμένη περιοχή αλλά και για να ενισχυθεί οικονομικά το γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου το οποίο βρίσκεται στην Σούρα και το οποίο έκτισε ο Άγ.Ιωάννης στον τόπο που γεννήθηκε.

 Οι άνδρες που συμμετείχαν διέσχισαν με  βάρκες αλλά και με τα πόδια την απόσταση των 2000 χλμ Οι γυναίκες πήγαν δια ξηράς και χρησιμοποίησαν την βάρκα για να φτάσουν στο Σολοβέτς απ'όπου γύρισαν στην Αγία Πετρούπολη.Ηταν μια διαδρομή την οποία έκανε ο Άγιος Ιωάννης μια φορά τον χρόνο όταν και επισκεπτόνατν το πατρικό του.Τη περίοδο εκείνη το να διασχίσεις αυτήν την διαδρομή ήταν πολύ επικίνδυνο και εξαιρετικά επίπονο.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του την διαδρομή ο άγιος την έκανε με ένα ατμόπλοιο,έχοντας διαμορφωθεί στην Σούρα ένας χώρος ειδικά για να καταφθάνει ο Άγιος Ιωάννης.Η διαδρομή πέρασε από μέρη τα οποία είχε επισκεφτεί και ο Άγιος Ιωάννης.

Από την υποδοχή της εικόνας στο Αρχαγγέλσκ

Ξεκίνησε από τον ναό του Αγίου Νικολάου στην Κρονστάνδη και πέρασε κατά σειρά από την λίμνη Λαντόγκα(από το μοναστήρι του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ),την λίμνη Ονέγκα,έπειτα διέσχισε το κανάλι Βαλτικής Θάλασσας-Λευκής Θάλασσας για να φτάσει στο μοναστήρι του Σολοβέτς.Από εκεί πήγε στο Αρχαγγέλσκ,στο μοναστήρι Αρτέμιεβο-Βέρκολα και δια μέσου του ποταμού Ντβίνα έφτασε στην Σούρα.

 Το εγχείρημα των είκοσι ανδρών ήταν τελικά πολύ πιο δύσκολο απ'όσο είχαν υπολογίσει αλλά με τις προσευχές τους προς τον Άγιο Ιωάννη κατάφεραν να φέρουν εις πέρας το εγχείρημα.

Παντού τους υποδέχθηκαν οι τοπικοί κυβερνήτες και ο λαός πολύ θερμά,ελπίζοντας όλοι στην ανασύσταση των παραδόσεων της ρωσικής εκκλησίας

Αυτό απαγορεύεται να το πεις! Η σουηδική δημόσια τηλεόραση επιβάλλει νέο εγχειρίδιο γλώσσας στους δημοσιογράφους

Η Sveriges Television, ο γίγαντας της δημόσιας τηλεόρασης της Σουηδίας, αποκάλυψε ένα νέο εγχειρίδιο γλώσσας που αποσκοπεί στο να διασφαλίσει ότι οι δημοσιογράφοι θα μιλούν με ‘πολιτικά ορθό’ τρόπο, συχνά μέχρι παραλογισμού, όπως αναφέρει η σουηδική ιστοσελίδα Fria Tider.

Κάνοντας αναφορά σε εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας που προετοιμάστηκαν προσφάτως εκ μέρους της Hanna Stjarne,(φωτο κάτω) της γενικής διευθύντριας της εταιρείας, η εφημερίδα εξηγεί ότι οι δημοσιογράφοι παροτρύνονται να χρησιμοποιούν - ή να αποφεύγουν - ορισμένες λέξεις ή φράσεις. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τις νέες κατευθυντήριες γραμμές, όλοι οι μετανάστες, συμπεριλαμβανομένων και των υπόπτων ως τρομοκρατών, οι οποίοι έχουν λάβει σουηδική υπηκοότητα, πρέπει να αποκαλούνται απλώς «Σουηδοί», ενώ εκείνοι που έχουν κατηγορηθεί για ρατσισμό τώρα ουσιαστικά δεν έχουν δικαίωμα να αντικρούσουν τις κατηγορίες.

Προτείνουν οι οδηγίες : «αν κάποιος ισχυριστεί ότι έχει πέσει θύμα διακρίσεων, αυτό σημαίνει ότι έτσι αισθάνεται και εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε από εκεί», (δηλαδή άσχετα αν λέει αλήθεια ή ψέματα!).

«Δεν πρέπει να κάνουμε γενικεύσεις για ανθρώπους βασιζόμενοι ότι ανήκουν σε κάποιο έθνος, περιοχή ή θρησκεία. Αποφεύγετε την ασαφή και απολύτως λανθασμένη έννοια του “μετανάστη”, λέει ένα άλλο απόσπασμα από το εγχειρίδιο.

('Μετανάστης' δεν είναι "έννοια" και μάλιστα "λανθασμένη", αλλά πραγματικότητα).

Στη θέση της λέξης “μετανάστης”, λέει το έγγραφο, είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείτε καλύτερα τη φράση «γεννημένος στο εξωτερικό». Εν τούτοις, είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι «αυτοί που είναι γεννημένοι στο εξωτερικό είναι επίσης Σουηδοί, και ότι δεν υπάρχει ανακολουθία μεταξύ των δύο εννοιών».

Οι οδηγίες δηλώνουν ότι η λέξη «πρόσφυγες» μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αλλά να προτιμάται να εναλλάσσεται η λέξη με την έκφραση «άνθρωποι υπό διωγμόν».

(Εάν 'μετανάστης' είναι "έννοια", τότε "έννοια" είναι και το 'πρόσφυγας'. Αλλά επειδή έχει το στοιχείο το δραματικό εγκρίνεται).

Ίσως περισσότερο αμφιλεγόμενο από όλα είναι ότι o οδηγός της Sveriges Television προτείνει ότι όλοι, ανεξαρτήτως των πράξεών τους, πρέπει να αποκαλούνται «Σουηδοί», αν έχουν λάβει τη σουηδική υπηκοότητα. Σε αυτούς περιλαμβάνονται τρομοκράτες που συμβαίνει να είναι Σουηδοί πολίτες, οι οποίοι και αυτοί πρέπει να αποκαλούνται άνευ όρων ‘Σουηδοί’. «Είναι πάντα καλύτερο να χρησιμοποιείτε τη λέξη ‘Σουηδός’ παρά ‘πολίτης της Σουηδίας’, για να αποφεύγεται η διάκριση. Και αν είναι απαραίτητη η διευκρίνιση, για παράδειγμα σε περιπτώσεις τρομοκρατίας, είναι δυνατόν να χρησιμοποιείτε φρασεολογία του τύπου ‘ένας Σουηδός, που είχε δοσοληψίες με οπλισμένους και βίαιους Ισλαμιστές’».

Παραδόξως, η διεύθυνση της εταιρείας αισθάνεται δυσφορία με τη λέξη ‘μαύρος’, αν και δεν έχει τίποτα εναντίον όσων είναι ‘ανοιχτόχρωμου δέρματος’. «Οι έννοιες ‘μαύρος’ και ‘σκουρόχρωμου δέρματος’ μπορεί να εγείρουν κριτική» προτείνει το εγχειρίδιο, ενώ οι όροι ‘λευκός’, ‘ανοιχτόχρωμου δέρματος’ ή ‘ασιατικού παρουσιαστικού’ είναι ακόμη εντάξει, προφανώς.

Το κερασάκι στην τούρτα της πολιτικής ορθότητας, όπως υποστηρίζει η Fria Tider, είναι ο κανόνας του νέου εγχειριδίου που προτείνει ότι ο λόγος των μεταναστών που έχουν κατηγορήσει Σουηδούς για ρατσισμό, θα πρέπει πάντα να παίρνεται τοις μετρητοίς: «Αν κάποιος λέει ότι έχει πέσει θύμα παρενόχλησης ή διάκρισης επί τη βάσει "ρατσιστικού μίσους", πρέπει να προχωρήσουμε με βάση τα αισθήματα του ανθρώπου αυτού – το ότι αυτός ή αυτή αισθάνεται πως έχει πέσει θύμα διακρίσεων λόγω του χρώματος του δέρματός του».
πηγή

Η ιστορία του παραδοσιακού Χριστόψωμου

Χριστόψωμο, το ευλογημένο…!

 Σε πιο παλιούς καιρούς τέτοιες ημέρες οι φούρνοι έπαιρναν στη κυριολεξία…»φωτιά». Οι νοικοκυρές κυρίως στις αγροτικές οικογένειες έτρεχαν πέρα δώθε για να ετοιμάσουν τα γλυκά των ημερών: ξεροτήγανα, μελομακάρονα, κουρμαπιέδες, σαμουσάδες, κατιμέρια, μυζηθρόπιτες.
 Μα ανήμερα των Χριστουγέννων την τιμητική του είχε το ψωμί των Χριστουγέννων :

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

Είναι γεγονός πως σε όλους τους μεσογειακούς λαούς το ψωμί μα και ο κύκλος του συνδέθηκαν έντονα με ειδικές τελετουργίες που είχαν σχέση με την αναβλάστηση του θαμμένου στη γη σπόρου. Μάλιστα το ψωμί ακόμη και μέχρι τις μέρες μας χρησιμοποιείται ως ένα είδος προσφοράς προς το «Θείο» με σκοπό την υγεία, την γονιμότητα και γενικότερα της ΖΩΗΣ (βλ.πρόσφορα). Οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να ανταλλάσσουν «σεμίδαλιν ψητήν» την επομένη ημέρα των Χριστουγέννων την οποία απαγόρευσε ο 79ος κανόνας (αλλά και μετέτεπειτα ιεράρχες) «επί ποινή αφορισμού» θεωρώντας την ως κατάλοιπο ενός εθιμοτυπικού της αρχαιότητας.

Το Χριστόψωμο συνήθιζαν να το παρασκευάζουν μια μέρα πριν από τα Χριστούγεννα και θα λέγαμε πως αποτελούσε ένα είδος αναίμακτης θυσίας/προσφοράς. Σε άλλα μέρη προτού να το κόψουν το θυμιατιζαν ενώ αλλού το σταύρωναν…Πάνω του κάρφωναν ένα κλαδί ελιάς και στο κλαδί περνούσαν σύκα, μήλα και πορτοκάλια. Στη Μ.Ασία έκαναν γύρω-γύρω το τραπέζι το σήκωναν κι έλεγαν : «Χριστός γεννάται, χαρά στο κόσμο, Κεράς τραπέζια, Παναγιάς τραπέζια».

Ο σπιτονοικοκύρης (ως στυλοβάτης του σπιτιού) ήταν εκείνος που έκοβε το Χριστόψωμο (όπως και την Πρωτοχρονιάτικη πίτα). Πρώτο έκοβε το κομμάτι του Χριστού κι έπειτα το κομμάτι του φτωχού. Την ώρα που έκοβαν το Χριστόψωμο σιγοκαίγονταν δύο ξύλα τοποθετημένα σταυρωτά. Συμβολικές όλες οι πράξεις παραπέμπουν στην συνοχή της οικογένειας γύρω από την εστία, στη σημασία της προσφοράς/σπονδής αλλά και στην ιερή φλόγα.

Τα στολίδια από ζύμη που στόλιζαν το Χριστόψωμο προσαρμόζονταν αναλόγως των ασχολιών της οικογένειας (αρνιά, πρόβατα, γαϊδουράκια κλπ) ή αναλόγως της κοινωνικής θέσης των μελών της οικογένειας (π.χ. εάν υπήρχε αραβωνιασμένη κόρη στο σπιτικό τότε τα στολίδια σχετίζονταν με το γάμο). Στη μέση δέσποζε πάντα το σύμβολο του σταυρού αλλά συνοδευόταν με πολλούς καρπούς (π.χ. καρύδια ή ακόμη και το γνωστό σε όλους μας Χριστουγεννιάτικο δέντρο που συμβολίζει τις αρχέγονες δενδρολατρικές συνήθειες οι οποίες ενσωματώθηκαν στις χριστιανικές παραδόσεις). Στην Τήνο σχημάτιζαν σταυρό από ζύμη και στη μέση και στις άκρες έβαζαν 5 καρύδια. Στην Κάρπαθο το χριστόψωμο το ονομάζουν «γίπλα» και το έπλαθαν οι νύφες για τις πεθερές ενώ στη Κάσο και στη Κω οι πεθερές πρόσφεραν στις νύφες τις «χαρχάες». Ποικίλες οι συνήθειες παρασκευής και κοπής του Χριστόψωμου σε ολόκληρη την Ελλάδα μα το κύριο χαρακτηριστικό σε όλες τις περιοχές ήταν η ιερότητά του. Μάλιστα τα ψίχουλα δεν τα πέταγαν μα τα έβαζαν στο θυμιατό με το οποίο θυμιάτιζαν.

Σωστά έργα τέχνης όλα τα γιορταστικά καλούδια αλλοτινών εποχών αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητας των οικογενειών αφού δεν τα παρασκεύαζαν μόνο και μόνο επειδή «έτσι πρέπει» αλλά επειδή πίστευαν πως άμα ο άνθρωπος δημιουργεί τότε αυτή η δημιουργία θα τους επιστραφεί με τη μορφή της ευλογίας (όπως και αν εννοεί κανείς την ευλογία). Η πίστη και ο σεβασμός προς τη φύση που κάποτε αποτελούσε τον αποκλειστικό τροφοδότη των αγαθών του ανθρώπου τον έκανε να την αγαπά και να της κάνει προσφορές με σκοπό την ευνοϊκή της μεταχείρηση και την ανταποδοτικότητα των καρπών και της υγείας. Ο άνθρωπος δηλαδή σε αλλοτινές εποχές θεωρούσε τον εαυτό του αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης και όχι κυρίαρχό της……

πηγή

Θάνατος γαρ εστίν η άνευ Χριστού ζωή.

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος