Ο ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι αδύνατον να σωθή. Καί ανίσως ένας όπου απέθανεν εάν μεν και επρόφθασε να εξομολογηθή και ας μη κοινώνησεν είναι ελπίδα εις αυτόν. Εάν δε και δεν εξομολογηθή, ας κοινωνήσει όσες φορές θέλει, τίποτες δεν ωφελείται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή και κοινωνεί ανάξια και αλλοίμονον εις αυτόν. Πρώτον πρέπει να γίνεται η εξομολόγησις, έπειτα η Αγία Κοινωνία. Πρώτον να πλύνωμε και να καθαρίσωμεν το αγγείον και ύστερα να βάλωμεν το πολύτιμον πράγμα μέσα.

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο Άγιος Νεκτάριος και το σύγχρονο μάνατζμεντ

Του Γιώργου Λεκάτη

Από Αντίβαρο

Όλα αυτά τα χρόνια που εργάστηκα (και εξακολουθώ να εργάζομαι) σαν στέλεχος εταιριών, το καυτό πρόβλημα είναι το ίδιο: Πώς μπορεί ο κάθε διευθυντής να εμπνεύσει και να οδηγήσει τους ανθρώπους που είναι κάτω από αυτόν...

Εκατομμύρια σελίδες γράφτηκαν πάνω σε αυτά τα θέματα. Επιστήμονες προσέγγισαν τα δύσκολα προβλήματα της διοίκησης με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, από τους πιο έντιμούς, μέχρι τους πιο τιποτένιους...

Αλήθεια, αν ένας άγιος άνθρωπος ήταν manager, πώς θα διοικούσε... Πολλά χρόνια αναρωτιόμουνα... να όμως που όποιος ψάχνει βρίσκει... Ο άγιος Νεκτάριος ήταν διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, στις αρχές του εικοστού αιώνα... υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από ανθρώπους που έζησαν ενώ ζούσαμε και εμείς... Αλήθεια, υπάρχει Χριστιανικό management? Αν μου το έλεγε κάποιος σίγουρα θα γέλαγα... μήπως όμως... τι έκανε ο άγιος Νεκτάριος;

Γεννήθηκε το 1846 στην Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης από το Δημοσθένη και τη Μαρία Κεφαλά. Ονομάστηκε Αναστάσιος. Η οικογένεια του ήταν φτωχή, έτσι αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο, δεκατεσσάρων χρονών παιδί, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλεψε, αρχικά μόνο για στέγη και τροφή. Το 1868 πηγαίνει στη Χίο και γίνεται δάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873. Μετά, γίνεται μοναχός με το όνομα Λάζαρος. Το 1877 χειροτονείται διάκονος και παίρνει το όνομα Νεκτάριος.

Το 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης στο Κάιρο. Το 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως. Η αγιότητα του, τόσο πολύ φανερή στον κόσμο, έστρεψε εναντίον του τα διεφθαρμένα στοιχεία της εκκλησίας. Κάποιοι φιλόδοξοι κληρικοί διέβαλαν τον Άγιο στον ενενηντάχρονο Πατριάρχη... Τάχα ο άγιος Νεκτάριος εποφθαλμιούσε τη θέση του... Ο άγιος Νεκτάριος διώκεται άδικα, μέχρι που διώχνεται από την Αίγυπτο... Έρχεται στην Αθήνα χωρίς χρήματα ψάχνοντας για δουλειά για να ζήσει! Μένει στα Εξάρχεια και δεν έχει χρήματα να πληρώσει το νοίκι του... Παίρνει τη θέση του ιεροκήρυκα στην Εύβοια.. μετά στη Φθιώτιδα και Φωκίδα.... Οι εντυπώσεις που αφήνει παντού είναι εξαιρετικές, οι άνθρωποι τον αγαπούν...Το 1894 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. Γίνεται manager με τα σημερινά δεδομένα... Χωρίς ΜΒΑ και μέσο στο HR...

 
Τρία παραδείγματα Χριστιανικού Management - Απρόσμενου, συγκλονιστικού, υπέροχου!

Το περιβάλλον της Ριζαρείου

Στην ιερατική σχολή Ριζάρειο δεν φοιτούσαν μόνο πιστοί και παιδιά που ήθελαν να γίνουν ιερείς... φοιτούσαν και άπιστοι, παιδιά πολλών εύπορων οικογενειών, άτομα που ήρθαν γιατί το επίπεδο των σπουδών ήταν υψηλό κλπ.

Όποιος έχει μπεί έστω και μια φορά για μία ώρα σε τάξη τόσο ανομοιογενή, καταλαβαίνει τη δυσκολια... πόσο μάλλον όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συμβιώνουν καθημερινά...

ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Κάποιοι μαθητές της ριζαρείου έκαναν σοβαρότατα παραπτώματα. Τους οδήγησαν στο διευθυντή λοιπόν για να τιμωρηθούν. Τι έκανε όμως ο άγιος Νεκτάριος;

Ζήτησε να μην του σερβίρεται φαγητό (του ίδιου, όχι των μαθητών...) για τρεις ημέρες. Θεώρησε ο άγιος Νεκτάριος τον εαυτό του υπεύθυνο, πίστεψε ότι ο ίδιος έκανε λάθος, δεν έμπνευσε τους μαθητές, δεν τους οδήγησε στη χάρη του Θεού. Την ώρα του κοινού δείπνου, ενώ οι άλλοι έτρωγαν, προσευχόταν στο Θεό για το πρόβλημα... Και δεν είναι δύσκολο για τον κάθε άνθρωπο να ξεχωρίσει τον υποκριτή από τον ειλικρινή...

Το ζήτημα αυτό συγκλόνισε την μικρή κοινότητα της ριζαρείου. Για πρώτη ίσως φορά στη ζωή τους οι άνθρωποι εκεί είδαν κάποιο διευθυντή να μην ψάχνει για ευθύνες στους άλλους αλλά στον εαυτό του. Η συγκλονιστική ταπείνωση του αγίου χώρισε το χρόνο στα δύο για την σχολή, το πριν και το μετά. Οι μαθητές άλλαξαν ριζικά. Οι φταίχτες του επεισοδίου δεν ήθελαν να φάνε ούτε αυτοί τις ημέρες που ο άγιος δεν έτρωγε...έκλαψαν πικρά... μετάνιωσαν... Μετά από αυτό όταν κάποιος έκανε ένα σοβαρό παράπτωμα έπεφταν πάνω του οι ίδιοι οι μαθητές να τον συνεφέρουν...τα λόγια τους ήταν συνήθως

"Θέλεις πάλι να μη τρώει ο Νεκτάριος... δεν τον βλέπεις πως αγωνίζεται εδώ μέσα... θα αρρωστήσει".

ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Οι άνθρωποι που καθάριζαν τις τουαλέτες της σχολής καβγάδιζαν γιατί ο ένας ήθελε να ρίξει τον άλλο... ο άγιος Νεκτάριος ξύπναγε νωρίς και καθάριζε ο ίδιος τις τουαλέτες για να μην υπάρχει καβγάς... δεν κατηγόρησε κανένα... οι άνθρωποι που θα έπρεπε να καθαρίζουν ντράπηκαν και βρήκαν λύση...

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

ΤΡΙΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...

Μια άλλη χρονιά ένας από τους εργάτες καθαριότητας αρρώστησε... ο άγιος άρχισε να καθαρίζει ο ίδιος στη θέση του, φοβούμενος ότι θα απολυθεί ο άρρωστος άνθρωπος. Και αυτό συζητήθηκε πολύ ανάμεσα στους μαθητές, όλοι έτρεμαν πλέον μήπως και τον στεναχωρέσουν, μήπως και του προσθέσουν και άλλο βάρος...

ΤΡΙΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ... Να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς... φαίνεται.

Το 1919 ο άγιος Νεκτάριος εισάγεται στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών... ένας γέροντας ιερέας με ένα φτωχό τριμμένο ράσο... Μετά από 50 ημέρες νοσηλείας χωρίς μέσο, και πριν ακόμη να εγχειρισθεί, παρέδωσε την Άγια ψυχή του στον Κύριο που τόσο αγάπησε στη ζωή του...

Σχόλιο "ΝΕΚΡΟΥ": Αν και δεν υπήρχα τότε, έχω ακούσει γι' αυτή τη φωτο ότι η σορός του αγίου έμεινε έξω από τις ΚΛΕΙΣΤΕΣ πόρτες του καθεδρικού ναού Πειραιά, περιμένοντας το καραβάκι για Αίγινα. Ανεπιθύμητος ο άγιος, όπως όλοι οι δίκαιοι, δεν του άνοιξαν τις πόρτες. Δόξα τω Θεώ.

Αν όλα είχαν μείνει εκεί, σήμερα ίσως κανείς δεν θα τον θυμόταν... Ο Κύριος όμως αποφάσισε κάτι άλλο...

Μόλις πέθανε στο νοσοκομείο ξεκίνησε η γνωστή διαδικασία με το σαβάνωμα... Όμως, το νεκρό σώμα, μύριζε πολύ όμορφα... κάτι σαν ιδρώτας ανάβλυζε από το πρόσωπο που μύριζε καλύτερα από το καλύτερο άρωμα... κάτι που φυσικά οι σαβανωτές δεν είχαν δει ποτέ...ούτε οι γιατροί... ούτε κανείς άλλος... Τα νέα διαδόθηκαν στο νοσοκομείο... Οι γιατροί και το προσωπικό άρχισαν να ρωτάνε, ποιός είναι ο φτωχός καλόγερος;... ποιός;... δεσπότης; πρώην γενικός διευθυντής στη Ριζάρειο;

Και άρχισε η πορεία που έκανε τον άγιο Νεκτάριο γνωστό στην κάθε άκρη, στο κάθε μικρό χωριό της Ελλάδας, στην κάθε γωνιά του κόσμου που ζουν Έλληνες... Η νεκροφόρα έφθασε στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδος στον Πειραιά... και κόσμος, πολύς κόσμος που ήθελε να δει τον ιδρώτα που έβγαινε απο το άγιο πρόσωπο και μύριζε τόσο όμορφα... Το καραβάκι "Πτερωτή" τον μετάφερε στην Αίγινα... έφθασε στις τέσσερις το απόγευμα στην Αίγινα... θα έλεγε κανείς ότι όλο το νησί περίμενε στην παραλία...Οι καμπάνες χτυπούσαν όπως τη μεγάλη Παρασκευή...

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο κόσμος ερχόταν να δει το άγιο σώμα...που αδιάκοπα ανάβλυζε μύρο και η μυρωδιά δεν ήταν μυρωδιά νεκρού, ούτε μυρωδιά αυτού του κόσμου... Και ήρθαν τα θαύματα... τι να πει κανείς για αυτά σε όποιον δεν έχει δοκιμάσει επάνω του την ευεργεσία του Θεού... Η Εκκλησία που τόσο ο άγιος Νεκτάριος αγάπησε και υπηρέτησε και τόσο κάποια από τα δειφθαρμένα, φιλόδοξα ή κοσμικά μέλη της τον πρόδωσαν και τον αδίκησαν, αναγνώρισε την αγιότητα του... κάτι που ο απλός κόσμος είχε ήδη κάνει μετά τα τόσα σημάδια που έστειλε ο Κύριος... Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται... και ο ταπεινός ιερέας έγινε το παράδειγμα των ευλαβών ιερέων τα χρόνια που ήρθαν... και τόσο πολλών ανθρώπων...

πηγή 

Φαντάσου μιά πόλη με πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους, οι οποίοι αμαρτάνουν.Σ’ ένα Μοναστήρι εκεί ζεί ένας Μοναχός Ασκητής, ο οποίος σηκώνει τα καθαρά χέρια του στον Θεό και τον παρακαλεί να μήν τιμωρήσει όλες αυτές τις χιλιάδες, που αμαρτάνουν. Σε διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι για το χατίρι αυτού του Ασκητή, ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες...

Άγιος Πορφύριος.

Συρία: Το γέλιο της… αρκούδας

 

 Δημήτρης Λιάτσος, ειδικά για τη RBTH

Μέσα σε ένα μόλις 15μερο, τα ρωσικά αεροσκάφη, του θρυλικού σοβιετικού κατασκευαστή, Σουχόϊ, διαφόρων τύπων, νέας γενιάς και εκμοντερνισμένα παλιότερης, κατέστρεψαν πάνω από το 50% των υποδομών του αυτοαποκαλούμενου "Ισλαμικού κράτους", επιχειρώντας από ένα και μόνο αεροδρόμιο, αυτό της συριακής πόλης Λαττάκεια. Η Ρωσία, από τις 28 Σεπτέμβρη, για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, έβγαινε με αξιώσεις στο διεθνή στίβο. Και για να μην αφήσει περιθώρια "παρερμηνείας" σε όσους έσπευσαν να φωνασκήσουν ασυστόλως και ξεδιάντροπα για "λάθος κτυπήματα" και "απώλειες αμάχων", η Μόσχα έστειλε και καμιά 25ριά πυραύλους με την ονομασία "Καλίμπρ", από την Κασπία (!). Από 1500 χιλιόμετρα μακριά, δηλαδή, με δυνατότητα πτήσης στα 80 -1000 μέτρα πάνω από τη γη και ανάλογα με τη μορφολογία του εδάφους. Η απόκλιση των πυραύλων από το στόχο είναι του επιπέδου συν πλην πέντε μέτρα. Τουτέστιν, αντί για το δεξί μπορεί να πλήξει "κατά λάθος" το αριστερό παράθυρο στο τρομοκρατικό καταφύγιο των δολοφόνων του ισλαμικού χαλιφάτου.

Μαύρη Δυτική προπαγάνδα και ολιγωρία

Σύσσωμη η σκουριασμένη προπαγανδιστική μηχανή του Δυτικού κόσμου, η οποία είχε συνηθίσει να παίζει "χωρίς αντίπαλο" και σερβίρει παραπληροφόρηση ανάλογα με τα συμφέροντά της, συνέχισε την "πεπατημένη" και αυτή τη φορά. Ο νέος πρόεδρος της “παλιάς Ευρώπης”, Πολωνός Ντόναλντ Τουσκ, κάκισε τη Ρωσία ότι με την επέμβασή της θα οξύνει το πρόβλημα των προσφύγων και θα πολλαπλασιαστούν όσοι επιδιώκουν να καταφύγουν στην Ευρώπη. Εδώ είναι που το άσπρο γίνεται μαύρο. Επί ένα χρόνο 11 χώρες, ΗΠΑ, Γαλλία,  Αγγλία, Τουρκία, και άλλες, παρίσταναν πως βομβάρδιζαν του τρομοκράτες του χαλιφάτου, και αυτό, παρά τα  "πλήγματα" τριπλασίασε το έδαφος εξάπλωσής του, ενώ οι αποκεφαλισμοί κυρίως Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών και οι καταστροφές των ιστορικών μνημείων ήταν στην καθημερινή τηλεοπτική "γυροβολιά" του.

Μέσα σε αυτό το διάστημα χιλιάδες απλών πολιτών της Συρίας, εκατοντάδες χιλιάδες αργότερα, εκατομμύρια στο τέλος, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, συνέρρεαν στα τουρκικά παράλια και όσοι δεν γινόταν βορά στα ψάρια του Αιγαίου, περνούσαν στα ελληνικά νησιά δημιουργώντας τεράστια προβλήματα και βάζοντας μπουρλότο στα θεμέλια της φετεινής τουριστικής σαιζόν. Μαζί με τους Σύριους, το δρόμο της προσφυγιάς πήραν και εκατομμύρια άλλοι κάτοικοι των περιοχών της Λιβύης, του Ιράκ, κ.α. που έτυχαν των "ευεργετικών" αμερικανικών επεμβάσεων τα προηγούμενα χρόνια.

Βομβαρδισμοί παραπληροφόρησης

Διαβάστε επίσης: Ο ρωσικός στόλος της Κασπίας χτύπησε 11 στόχους του ISIS στη Συρία - Ικανοποίηση Πούτιν

Τι κάνουν στη Συρία τα ρωσικά αεροσκάφη με τους βομβαρδισμούς των υποδομών των τρομοκρατών; Εξοντώνουν αυτούς που αποτελούν την αιτία της αναγκαστικής προσφυγιάς, άρα δημιουργούν προϋποθέσεις ανακοπής του ρεύματος φυγής και επιστροφής πολλών απ΄ όσους ήδη έφυγαν. Αν πράγματι αυτό επιθυμεί η Ενωμένη Ευρώπη, τότε σε τι αποσκοπούν τα αλόγιστα λόγια του Τούσκ και άλλων "καρδιναλίων" των Βρυξελλών; Τι θέση παίρνει η ελληνική διπλωματία πάνω σε αυτό το ακανθώδες θέμα που θίγει άμεσα τη χώρα μας, η οποία εκ της γεωγραφίας γίνεται ο βασικός αποδέκτης των -κυνηγημένων από τις εστίες τους- προσφύγων;

Μετά τα χειρουργικά πλήγματα με τους πυραύλους από την Κασπία, οι Αμερικανοί το μόνο που σκαρφίστηκαν, ήταν να βάλουν το διεθνή τηλεοπτικό τους τηλεβόα, το CNN, να διαδίδει –“σύμφωνα με ανώνυμες πηγές στο Πεντάγωνο”- ότι έξι πύραυλοι έπεσαν στο έδαφος του Ιράν. Δηλαδή, αφού δεν μπορούμε να αποκρύψουμε το γεγονός τότε το ... αμαυρώνουμε. Τι κι αν Μόσχα και Τεχεράνη δηλώνουν ότι πύραυλοι στο έδαφος του Ιράν δεν έπεσαν. Που ακόμα και να έπεφταν, δεν είναι έξω από το νόμο των πιθανοτήτων. Αλλωστε, αυτά έχουν ξανασυμβεί. Θυμίζουμε πως το 1999, όταν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν το Βελιγράδι, κάποιοι πύραυλοι ξέφυγαν έως και 200 χιλιόμετρα και έπεσαν έξω από τη ...Σόφια (!). Για να μην μιλήσει κανείς για το “αόρατο” αμερικανικό αεροσκάφος, που έγινε απολύτως … ορατό, και καταρρίφθηκε από τους Σέρβους.

Αμερικανικό σοκ, εξαιτίας των πληγμάτων από Κασπία

Όπως και να’ χει, ήταν τέτοιο το σοκ της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεσίας από την ρωσική επίδειξη ισχύος, που ο υπουργός,  Αστον Κάρτερ, χάνοντας προφανώς τον έλεγχο, δήλωσε πως δεν θα εκπλαγεί αν "σε λίγες μέρες οι ρωσικές δυνάμεις στη Συρία θα έχουν απώλειες". Τα λεγόμενα του κ.Κάρτερ κάνουν κάτι παραπάνω από φανερό το επίπεδο “πολιτικού πολιτισμού” που διέπει κάποιους εκπροσώπους της αμερικανικής ηγεσίας. Πιο συγκεκριμένα, τα όρια του κυνισμού τους αναφορικά με τον υπόλοιπο κόσμο. “Είμαι σίγουρος πως κανένας αμερικανός στρατηγός δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτόν του να εκφραστεί ότι αναμένει θύματα ανάμεσα σε στρατιωτικούς άλλων χωρών”, δήλωσε ο Ιγκορ Κονασένκοφ, εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Αμυνας.

Το Su-34 στη Συρία: Ο απόλυτος μαχητής των αιθέρων

Οι εκπρόσωποι του Δυτικού στρατιωτικού κόσμου νοιώθουν σα να τους έχουν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και ... παραληρούν. Ο αυτοεξευτελισθείς την περασμένη βδομάδα Γ.Γ του ΝΑΤΟ, Ιενς Στόλτενμπερκ, κατήγγειλε τη Ρωσία ότι στη Συρία βομβαρδίζει τη ... δημοκρατική αντιπολίτευση και όχι τους ισλαμιστές. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων "ποιοί είναι αυτοί και που εδρεύουν μέσα στη Συρία", δεν ήταν σε θέση να ψελλίσει ούτε ένα όνομα, ούτε μια θέση που κατέχουν στην περιοχή. Τα ίδια  τραγελαφικά ισχυριζόταν και το επίσημο Λονδίνο. Οταν ο ρώσος ΥΠΕΞ, Σεργκέι Λαβρόφ, απευθύνθηκε επίσημα και ζήτησε να ονοματίσει το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ποιοί είναι οι πασιφιστές αντίπαλοι του Ασσαντ και που βρίσκονται, ώστε να μην τους βομβαρδίζουν, κανείς ποτέ δεν ανταποκρίθηκε.

Αντίθετα, πίσω από αυτή την έξαρση της παραπληροφόρησης θέλουν να κρύψουν το μεγάλο φιάσκο στο οποίο εξελίχτηκε η πολυδιαφημισμένη -από τις ΗΠΑ- επιχείρηση εκπαίδευσης και εξοπλισμού περί των 85 ανδρών της -αποκαλούμενης από τους ίδιους- αντιπολίτευσης στον Ασσαντ, έναντι ... 500 εκ. δολλαρίων (!). Αυτοί μόλις επέστρεψαν στη Συρία, πέρασαν μαζί με τον εξοπλισμό τους στις τάξεις των τρομοκρατών, με εξαίρεση 4-5 από αυτούς... Είναι χαρακτηριστική η εικόνα του αμερικανού εκπαιδευτή τους που -καταϊδρωμένος- προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα στο Κογκρέσσο  της χώρας του.

Τουρκικές κραυγές

Οσον αφορά τη ρωσική παραβίαση του τουρκικού εναέριου χώρου, για την οποία η Μόσχα έδωσε επαρκείς εξηγήσεις στην Αγκυρα, τα 10-12 αυτά δευτερόλεπτα έγιναν ώρες ολόκληρες τηλεοπτικού χρόνου στα δυτικά ΜΜΕ, αφορμή για να συνεδριάσει το ΝΑΤΟ και να βγάλει συνήθεις προειδοποιητικούς ... ατμούς. Οι "ευαίσθητες" χορδές των ανθρωπιστών, ωστόσο, επεδίωκαν, αφού δεν μπορούσαν να το αποκρύψουν, να υποβαθμίσουν τον επί τούτου και όχι κατά λάθος αμερικανικό βομβαρδισμό του νοσοκομείου τον "Γιατρών χωρίς σύνορα" στην πόλη Κοντούζ, στο Αφγανιστάν στέλνοντας στο θάνατο δεκάδες ανθρώπους, μεταξύ αυτών και Ευρωπαίους. Τέσσερις μέρες αργότερα, μίλησαν για λάθος και τραγωδία που την αποκάλεσαν "παράπλευρες απώλειες". Τραγωδία λοιπόν, το ξεδιάντροπο έγκλημα.

Στις γραμμές του ισλαμικού χαλιφάτου - τρομοκράτη, δρουν εκπρόσωποι από 80 χώρες, από το σύνολο των χωρών της Ευρώπης, από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία κ.λ.π. Αρα, λένε στη Μόσχα, η μάχη κατά της τρομοκρατίας πρέπει να είναι κοινή για όλους αν πραγματικά οι κυβερνήσεις των Δυτικών χωρών θέλουν στην πράξη αυτό που διακηρύσσουν.

Όλιβερ Στόουν: Ελπίζω να νικήσει ο Πούτιν στη Συρία

Η ρωσική παρέμβαση στη Συρία, νομιμότατη, αφού έχει την πρόσκληση της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, και γι΄ αυτό όχι επέμβαση, έχει αλλάξει τα γεωπολιτικά δεδομένα στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία, με πράξεις και όχι μεγαλοστομίες, διακηρύσσει ότι έχει συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, έχει τη δύναμη και τις προϋποθέσεις να τα υπερασπιστεί. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν πήρε στα χέρια του τη σημαία της αντιτρομοκρατικής δράσης με την οποία με βαρύγδουπες διακηρύξεις "έπαιζε" έως τώρα η Ουάσιγκτον, χρησιμοποιώντας τις θρεμμένες από την ίδια και τους δορυφόρους της στη Μέση Ανατολή  τρομοκρατικές οργανώσεις, κατά το δοκούν.

Η χειρουργική παρέμβαση και τα αποτελεσματικά πλήγματα των ρωσικών οπλικών συστημάτων έχουν φέρει αναστάτωση στις ηγεσίες των ηγετών της περιοχής, ενώ πολλοί κατανοούν ότι σήμερα η Μόσχα μπορεί πολύ πιο αποτελεσματικά να αντιπαλέψει την πληγή της τρομοκρατίας, καθώς και ότι η Μόσχα το λέει και το κάνει, σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον που είναι μόνο λόγια. Και αυτό -η αδυναμία ελέγχου των μεχρι πρόσφατα υπάκουων καθεστώτων- είναι που κάνει το οπλισμένο χέρι του άκρατου νεοφιλελευθερισμού να χάνει την ψυχραιμία του.

Εμείς απλά θυμίζουμε ότι την περασμένη Κυριακή ζήτησαν και είχαν συνάντηση με τον Πούτιν στο Σότσι, ο υπουργός Αμυνας της Σαουδικής Αραβίας (!) και ο διάδοχος του θρόνου του Αμπού Ντάμπι (!). Και για να μην προτρέξει κανείς και πει ότι οι δύο Αραβες υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι πήγαν στο Σότσι για να παρακολουθήσουν τη ... "Φόρμουλα-1", θυμίζω ότι ο Σαουδάραβας υπουργός είχε βρεθεί και στο διεθνές οικονομικό φόρουμ της Πετρούπολης τον περασμένο Ιούνιο. Εκεί, επίσης είχε συνάντηση με το ρώσο πρόεδρο τον οποίο κάλεσε να επισκεφθεί επίσημα τη χώρα του.

πηγή

«Τι νόημα έχει όλη αυτή η δημιουργία, εάν δεν υπάρχει Δημιουργός;» († Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη)

 

Ἔχει νόημα ἡ ζωή τοῦ καθενός ἀπό μᾶς, ἐάν δέν ὑπάρχῃ Θεός, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν, ἐάν ὁ Θεός δέν ἀγαπᾷ τόν ἄνθρωπο;

Ἐάν δέν ὑπάρχῃ κέντρο, γύρω ἀπό τό ὁποῖο κινοῦνται καί ὀργανώνονται ὅλα, τί νόημα ἔχει αὐτός ὁ ἀπέραντος κόσμος, αὐτοί οἱ πολυπληθεῖς γαλαξίαι πού ἀπέχουν ἑκατομμύρια ἔτη φωτός ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον; Τί νόημα ἔχει ὅλη αὐτή ἡ δημιουργία, ἐάν δέν ὑπάρχῃ Δημιουργός; Τί νόημα ἔχει ἡ ἰδική μας ζωή, ἄν κάθε ἕνας ἀπό μᾶς εἶναι ἀποτέλεσμα τυφλῆς τύχης, ἀναγκαιότητος καί συμπτώσεως;

Εἶμαι ριγμένος στόν κόσμο σάν ἕνα ἔκθετο παιδί, πού δέν γνωρίζει πατέρα καί μητέρα, οὔτε τίποτε ἄλλο γιά τήν προέλευσί του. Τότε ὅλα εἶναι παράλογα καί ἡ ἀντίδρασις τοῦ ἀνθρώπου δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλη ἀπό τόν μηδενισμό. Καί ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά αἰσθανθῇ καμμία οὐσιαστική χαρά στήν ζωή του. Ἄν ὁ κόσμος δέν ἔχει νόημα, λόγο, τότε ἡ ζωή εἶναι ἀνυπόφορη καί οὔτε ἔχει νόημα νά ἀγωνίζεται κανείς, νά σπουδάζῃ, νά συνάπτῃ γάμο, νά κάνῃ παιδιά. Τί νόημα ἔχει νά κάνουμε παιδιά, ὅταν δέν πιστεύουμε στήν αἰώνιο ζωή; Κάνουμε παιδιά, γιά νά τά θάψουμε; Νά γεμίσουμε τά νεκροταφεῖα;

Μέσα στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας βεβαιωνόμαστε ὅτι ἡ ζωή μας ἔχει νόημα, ὅτι ὁ κόσμος ἔχει νόημα, ὅτι ὁ κόσμος ἔχει κέντρο, ὅτι καί ἐγώ ἔχω κέντρο μέσα μου καί μπορῶ νά εἶμαι ἑνωμένος ἐσωτερικά καί ὄχι διασπασμένος. Καί αὐτό τό κέντρο εἶναι ὁ Χριστός. Κέντρο τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Χριστός. Κέντρο τοῦ ἑαυτοῦ μου, τῆς ὑπάρξεώς μου, εἶναι ὁ Χριστός. Ἔτσι ἐν Χριστῷ μπορῶ νά βλέπω καί τό ἐξωτερικό σύμπαν καί τόν ἐσωτερικό μου κόσμο ἑνοποιημέ να. Νά βλέπω ὅτι ἔχω ἕνα μεγάλο σκοπό στήν ζωή μου. Καί αὐτός ὁ σκοπός εἶναι νά γίνω θεός κατά Χάριν, νά ἑνωθῶ μέ τόν Θεό.

από το βιβλίο: «Ο Όσιος Γρηγόριος» – Περίοδος Β’ – 2007 (Έκδοση Ι.Μ.Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος)

Καταρρέει ξεχασμένο το σπίτι του Παύλου Μελά στην Κηφισιά

111 χρόνια από το θάνατο του ήρωα 

Η εγγονή και κληρονόμος του ήρωα γνωστή γλύπτρια κυρία Ναταλία Ιωαννίδου, που ζει με μία σύνταξη 800 ευρώ, κλήθηκε να καταβάλλει 6.500 ευρώ συνολικά για την ακίνητη περιουσία της μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και το σπίτι με το οικόπεδο του Παύλου Μελά

«Απ’ εδώ έφυγε ο Παύλος για τη Μακεδονία στα 1904» γράφει η μαρμάρινη πλάκα, στην αυλόπορτα ενός μισορειπωμένου νεοκλασικού, στην οδό Τατοΐου 50 στην Κηφισιά. Πρόκειται για το σπίτι που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Παύλος Μελάς. 



Ο άνθρωπος που με το θάνατο του στις 13/10/1904 στην Μακεδονία, ακριβώς πριν από 111 χρόνια, κινητοποίησε το Εθνικό Κέντρο -Αθήνα- να ενδιαφερθεί για τους Έλληνες βόρεια της Μελούνας, όπου τότε έφταναν τα σύνορα της χώρας.



Στο μικρό νεοκλασικό των 100 περίπου τ.μ., που σήμερα στέκει εγκαταλελειμμένο και ξεχασμένο από τους νεοέλληνες, ο Παύλος Μελάς έζησε με τη σύζυγο του Ναταλία, αδελφή του επίσης μεγάλου Έλληνα Ίωνα Δραγούμη, και τα δυο παιδιά τους Μιχάλη (Μίκης) και Ζωή (Ζέζα) μοναδικές στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, που όμως δεν τον απέτρεψαν να πάρει την απόφαση και να ανηφορίσει στα άγνωστα και επικίνδυνα κατατόπια της Μακεδονίας, απ’ όπου δεν επέστρεψε ποτέ. Η κατοικία χτίστηκε το 1894, έτος γέννησης του γιου του Μιχάλη και θεωρείται τυπικό παράδειγμα κατοικίας στο πνεύμα της αγροτικής αρχιτεκτονικής.



Το 2009 το Δημοτικό Συμβούλιο Κηφισιάς κήρυξε την κατοικία του Παύλου Μελά ως Εθνικό Μνημείο. Την ίδια περίοδο και το υπουργείο Πολιτισμού, επί υπουργίας Αντώνη Σαμαρά, χαρακτήρισε το οίκημα διατηρητέο νεότερο μνημείο και αποφασίσθηκε η άμεση εκτέλεση εργασιών στερέωσης, προκειμένου να αποτραπεί η κατάρρευσή του.  

Το 2012 εγκρίθηκε από την Διεύθυνση Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, η πλήρης μελέτη αποκατάστασης της οικίας του Παύλου Μελά. Ωστόσο από τότε έως σήμερα παραμένει στα συρτάρια του υπουργείου και οι εργασίες ανακαίνισης έχουν «βαλτώσει» λόγω έλλειψης κονδυλίων προφανώς ή και πολιτικής βούλησης.



Η εγγονή και κληρονόμος του ήρωα γνωστή γλύπτρια κυρία Ναταλία Ιωαννίδου, κληρονόμος της κατοικίας Μελά, αγωνιά για το μέλλον της κατοικίας του Παύλου Μελά. Εκτός από την αδιαφορία και την εγκατάλειψη, η κληρονόμος έχει να αντιμετωπίσει και τον… ΕΝΦΙΑ. Πέρυσι η κυρία Ιωαννίδου, που ζει με μία σύνταξη 800 ευρώ, κλήθηκε να καταβάλλει 6.500 ευρώ συνολικά για την ακίνητη περιουσία της μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και το σπίτι με το οικόπεδο του Παύλου Μελά. «Πλέον δεν ελπίζω σε τίποτα. Είμαι απογοητευμένη. Ο λαός τους ψήφισε, τι να λέμε τώρα…» αρκέστηκε να δηλώσει στο protothema.gr.

Ποιος ήταν ο Παύλος Μελάς

Ο Παύλος Μελάς (29 Μαρτίου 1870 – 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν αξιωματικός πυροβολικού του ελληνικού στρατού. Ήταν γιος του Μιχαήλ Μελά και γαμπρός του Στέφανου Δραγούμη. Στάθηκε από τους πρωτεργάτες του Μακεδονικού αγώνα και σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων στην περιοχή της Μακεδονίας.  

Γεννήθηκε στη Μασσαλία της Νότιας Γαλλίας στις 29 Μαρτίου του 1870. Ηταν ένα από τα επτά παιδιά του ηπειρώτη έμπορου Μιχαήλ Μελά και της Ελένης Βουτσινά, κόρης εύπορου κεφαλλονίτη εμπόρου από την Οδυσσό. Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από τον Παρακάλαμο Πωγωνίου της Ηπείρου, όπου ακόμα σώζονται τα ερείπια του οικογενειακού πύργου.  Η οικογένεια του μετακινήθηκε στην Αθήνα το 1874.



Το 1885 ο Μελάς τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τον επόμενο χρόνο εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων απ' όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός το 1891. Παράλληλα γνώρισε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του πολιτικού και μέλλοντα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και αδερφή του Ίωνα Δραγούμη. Ο Στέφανος Δραγούμης ήταν επίσης φλογερός εθνικιστής και είχε εμφυσήσει στα παιδιά του αντίστοιχα ιδανικά. Ο Μελάς και η Δραγούμη παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1892 και απέκτησαν δύο παιδιά: Τον Μιχάλη (χαϊδευτικά Μίκης) το 1895 και τη Ζωή (χαϊδευτικά Ζέζα) το 1897.

O Μελάς ήταν από τους πρώτους που στελέχωσαν το «Μακεδονικό Κομιτάτο», που ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1900 με στόχο τη διάσωση του Ελληνισμού της Μακεδονίας από τον βουλγαρικό επεκτατισμό. Το 1904 μαζί με τους  αξιωματικούς Α. Κοντούλη, Α. Παπούλα και Γ. Κολοκοτρώνη, επιχειρούν να εισέλθουν στην Μακεδονία προς επιτόπια μελέτη της κατάστασης. Ωστόσο το εγχείρημα αποτυγχάνει και επιστρέφουν στην Αθήνα. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, μετά από κατάλληλη προετοιμασία, θα καταφέρει τελικά να περάσει τα σύνορα στη Μελούνα, ως ζωέμπορος με το όνομα «Πέτρος Δέδες». Για περίπου 20 μέρες θα επισκεφθεί  χωριά της Μακεδονίας, ενώ στην Θεσσαλονίκη συναντιέται κρυφά με τον Έλληνα πρόξενο Λάμπρο Κορομηλά, όπου  ανταλλάσσουν  σκέψεις για ανάληψη επιχειρήσεων. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ενημερώνει την ελληνική κυβέρνηση για την κατάσταση στην Μακεδονία και προτείνει δράση κατά των κομιτατζήδων. 



Ο ίδιος θα αναλάβει τελικά την αρχηγία του Μακεδονικού αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού  και τη νύχτα της 27ης με 28ης Αυγούστου με το επιχειρησιακό όνομα Καπετάν Μίκης Ζέζας, και με  ένοπλο σώμα 35 ανδρών που το αποτελούσαν Μακεδόνες, Μανιάτες και Κρητικοί, πέρασαν τα ελληνοοθωμανικά σύνορα και εισήλθαν στα εδάφη της Μακεδονίας, κοντά στη σημερινή Άρνισσα.

Έχοντας να αντιμετωπίσει από πολύ νωρίς το κυνηγητό του οθωμανικού στρατού  Οθωμανών, μια και η παρουσία του στην Μακεδονία προδόθηκε, το σώμα του Παύλου Μελά περιπλανήθηκε στην περιοχή της Σαμαρίνας κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η πρώτη «επιχείρηση» θα πραγματοποιηθεί στις 15 Σεπτεμβρίου στο χωριό Σρέμπερνο, όπου ο Μελάς συνέλαβε δύο φιλοβούλγαρους που τους έπεισε να επιστρέψουν στο Πατριαρχείο και να αποκηρύξουν την εξαρχία.  Ακολούθησαν και άλλες μικρές «επιχειρήσεις» με στόχο να ανυψωθεί το ηθικό των Ελλήνων κατοίκων, που είχαν να αντιμετωπίσουν την βουλγαρική πλημμυρίδα και απειλή.  



Στις 12 Οκτωβρίου, ύστερα από αποτυχημένη επιδρομή στο Νερέτ, ο Μελάς και η ομάδα του κατευθύνθηκαν στα Στάτιστα (σημερινός Μελάς). Ο  ντόπιος συνεργάτης του Μελά Ντίνας Στεργίου μοίρασε τους άνδρες της ομάδας σε πέντε σπίτια. Στο χωριό όμως υπήρχε οργανωμένος βουλγαρικός πυρήνας, μέλος του οποίου ειδοποίησε τον οθωμανικό στρατό για την παρουσία του ελληνικού σώματος.  Έτσι, στις 13 Οκτωβρίου το χωριό περικυκλώθηκε από οθωμανικό απόσπασμα 150 ανδρών και ξεκίνησαν αψιμαχίες. Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας θα έβρισκε τον Μελά νεκρό υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Σύμφωνα με μια αφήγηση των συμβάντων που διαδόθηκε από τις εφημερίδες της εποχής πέθανε στα χέρια του φίλου του, Γεώργιου Στρατινάκη και η τελευταία του φράση πριν ξεψυχήσει ήταν «Βούλγαρος να μη μείνει».  

Γύρω από το σώμα του νεκρού Παύλου Μελά εκτυλίχθηκε μια διπλωματική επιχείρηση για την παραλαβή και ενταφιασμό του. 



Οι Έλληνες δεν ήθελαν να γίνει γνωστή στους Οθωμανούς η ταυτότητα και το στρατιωτικό αξίωμα του νεκρού, διότι αυτό θα δημιουργούσε διπλωματική κρίση. Αρχικά ο νεκρός θάφτηκε από τους χωρικούς έξω από τη Στάτιστα ενώ οι Οθωμανοί δεν γνώριζαν την ταυτότητά του. Αργότερα ο Ντίνας απεσταλμένος της ελληνικής πλευράς επιχείρησε να ξεθάψει και να μεταφέρει αλλού τον νεκρό. Στο μεταξύ όμως ο θάνατος του Μελά είχε μαθευτεί στην Αθήνα και η εκεί Οθωμανική πρεσβεία ειδοποίησε τις αρχές της Θεσσαλονίκης να βρουν το πτώμα ώστε να το χρησιμοποιήσουν σαν απόδειξη της Ελληνικής επέμβασης σε οθωμανική επικράτεια. Έτσι, ενώ ο Ντίνας έκανε την εκταφή εμφανίστηκε οθωμανικός στρατός. Τότε έκοψε βιαστικά το κεφάλι του νεκρού και έφυγε. Το κεφάλι τάφηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι ενώ οι Οθωμανοί πήραν το ακέφαλο σώμα και το πήγαν στην Καστοριά για αναγνώριση. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, που γνώριζε τα πάντα, κινητοποίησε τη νεολαία της Καστοριάς που περικύκλωσε το Διοικητήριο και απαιτούσε να τους δοθεί το σώμα «κάποιου Ζέζα» που ήταν Έλληνας. Ο Μητροπολίτης, προειδοποιώντας ότι μπορεί να συμβούν ταραχές που θα έβλαπταν την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων κατάφερε να του δοθεί το σώμα το οποίο και τάφηκε στο παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών κοντά στο Μητροπολιτικό Μέγαρο Καστοριάς.

Ο θάνατος του Μελά, γόνου μιας από τις σημαντικότερες ελληνικές οικογένειες, πήρε μεγάλη δημοσιότητα και συγκλόνισε την κοινή γνώμη της εποχής. Υπό την πίεση των γεγονότων η ελληνική κυβέρνηση ωθήθηκε να συμμετάσχει πιο ενεργά στον μακεδονικό αγώνα ενώ αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός των εθελοντών.

Ο Παύλος Μελάς χάρη στη στάση του και την εκτεταμένη δημοσιότητα που απέκτησε ο θάνατος του αποτέλεσε υπόδειγμα γενναιότητας και αυταπάρνησης για την απελευθέρωση της πατρίδας στην ελληνική ιστορία. (πληροφορίες από ελληνική Wikipedia).

πηγή

Η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή. Μια Άγία που βασανιζόταν επί τρεις μήνες

Μαρτύρησε στις 13 Οκτωβρίου 1795
Η αγία ήταν Bουλγάρα και η οικογένειά της ζούσε στην περιοχή της Έδεσσας. Οι γονείς της ήταν Χριστιανοί, φτωχοί και άσημοι άνθρωποι και είχαν τέσσερες κόρες.
Κάποιος Τούρκος βλέποντας την ομορφιά της αγίας κυριεύτηκε από σαρκικό έρωτα και προσπαθούσε να βρει ευκαιρία για να πραγματοποιήσει τον άνομο σκοπό του. Πράγματι μια ημέρα που η αγία πήγε με άλλες γυναίκες στο δάσος να μαζέψει ξύλα, βρήκε και αυτός την ευκαιρία. Πήρε μαζί του κι άλλους Τούρκους φίλους του, την απήγαγαν και την πήγαν στο σπίτι του.

Εκεί πρώτα άρχισε να κολακεύει την αγία με πολλές υποσχέσεις και δώρα, προσπαθώντας να την εξισλαμίσει, τάζοντάς της ότι θα την έπαιρνε γυναίκα του . Από την άλλη πλευρά την απειλούσε πως εάν δεν αποδεχθεί τα λόγια του θα παιδευτεί με πολλά βάσανα. Η αγία ,όνομα και πράγμα Χρυσή , δεν δείλιασε καθόλου , μόνο προσευχόταν νοερά και παρακαλούσε τον Χριστό να την ενισχύσει. Με πολύ θάρρος και γενναιότητα του απάντησε :
Εγώ τον Χριστό μου πιστεύω και προσκυνώ και αυτόν γνωρίζω για νυμφίο μου. Ουδέποτε θα Τον αρνηθώ, ακόμα κι αν μου κάνετε μύρια βάσανα, ακόμα κι αν κόψετε το σώμα μου κομματάκια.

Όταν τ’ άκουσαν αυτά σκέφτηκαν ότι σαν γυναίκα που ήταν θα μπορούσαν καλύτερα να την πείσουν οι γυναίκες τους. Την παρέλαβαν λοιπόν οι Τουρκάλες και για ένα εξάμηνο προσπαθούσαν με χίλιους τρόπους , ακόμη και με μαντείες, να την πείσουν ν’ αρνηθεί τον Χριστό και ν’ αποδεχθεί το Ισλάμ. Μάταια όμως. Δεν κατάφεραν τίποτα.
Κάλεσαν ύστερα τους γονείς και τις αδελφές της και τους φοβέρισαν πως , αν δεν καταφέρουν να την πείσουν να τουρκέψει, εκείνη μεν θα την θανατώσουν αυτούς δε θα τους βασανίσουν. Πήγαν λοιπόν οι δικοί της στην αγία, θέλοντας και μη θέλοντας, και με δάκρυα ,που θα μπορούσαν να μαλακώσουν και τη σκληρότερη πέτρα, και με μύριους άλλους τρόπους προσπαθούσαν να την πείσουν. Της έλεγαν : Αρνήσου φαινομενικά τον Χριστό για να μη χαθούμε όλοι κι Εκείνος είναι εύσπλαχνος, βλέπει την κατάσταση και θα σε συγχωρήσει.

Εσείς που με παρακινείτε ν’ αρνηθώ τον Χριστό μου, τον αληθινό Θεό, απάντησε η αγία , δεν είστε πλέον γονείς μου και αδελφές μου. Ούτε θέλω να σας ξέρω από δω και πέρα. Αντί για σας πατέρα μου έχω τον Χριστό, μητέρα μου την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τις Αγίες. Και τους έδιωξε. Εδώ εφαρμόστηκε για μια ακόμη φορά ο λόγος του Χριστού «Και εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» .

Βλέποντας οι αλλόπιστοι ότι δεν κατάφεραν τίποτα με όσα μέσα χρησιμοποίησαν άφησαν κατά μέρος τα λόγια και τις κολακείες και άρχισαν τα βασανιστήρια..
Για τρεις ολόκληρους μήνες κάθε μέρα τη ράβδιζαν. Έπειτα της έβγαλαν λωρίδες από το δέρμα της και τις άφηναν κρεμασμένες μπροστά της , για να λιποψυχήσει, το δε αίμα της έτρεχε ποτάμι και κοκκίνιζε τη γη. Κατόπιν πύρωσαν μια σούβλα και την πέρασαν από το ένα αυτί της αγίας και βγήκε από το άλλο, ο δε καπνός έβγαινε από τη μύτη και το στόμα της.
Η μάρτυς όμως του Χριστού ,μολονότι υπέφερε τόσο φοβερά βάσανα ,υπέμενε με πολλή γενναιότητα και καρτερία, στηριγμένη στη δύναμη του σταυρού και στην αγάπη του Χριστού.

Όταν άκουσε ότι εκεί κοντά βρισκόταν ο πνευματικός της ο παπά Τιμόθεος, προηγούμενος της Ι. Μ. Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους, ο οποίος και διηγήθηκε το μαρτύριο στον Άγιο Νικόδημο, του έστειλε μήνυμα με κάποιο Χριστιανό, να προσεύχεται στον Θεό να τελειώσει θεάρεστα τον δρόμο του μαρτυρίου.
Απορώντας οι σκληρόκαρδοι βασανιστές της, οι αγριότεροι και από θηρία, πως η αγία με τόσα βάσανα έμενε ακόμα ζωντανή, εξαγριώθηκαν. Μη υποφέροντας να νικηθούν αυτοί όλοι από μια τρυφερή κοπέλα ,την κρέμασαν σε μια αγριαπιδιά και με τα μαχαίρια τους κατακρεούργησαν το ιερό παρθενικό σώμα της .
Έτσι η Αγία Νεομάρτυς Χρυσή , αφού δοκιμάστηκε σαν τον χρυσό στο καμίνι, με τόσα βάσανα, παρέδωσε την αγία της ψυχή στα χέρια του αθάνατου νυμφίου της και πήρε διπλό στεφάνι, της παρθενίας και της αθλήσεως.
Τα άγια λείψανά της τα πήραν κρυφά κάποιοι Χριστιανοί και τα ενταφίασαν με πολλή τιμή και ευλάβεια.

πηγή

Με λαό και Εκκλησία ή με τρόικα και βαυαρούς;

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Τελικά, οι προβλέψεις μας αποδεικνύονται σωστές: Η ανακίνηση της μεθόδου διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία και η θέσπιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι φωτοβολίδες κρότου λάμψης για να εντυπωσιαστεί το φιλοθεάμον αριστερό ακροατήριο. Κρύβουν παρασκήνιο.

Στόχος είναι η Εκκλησία. Ο πρωθυπουργός θέλει να διχάσει μόλις αρχίσουν τα μνημονιακά ζόρια και μια φορτισμένη ιδεολογικά συνταγματική αναθεώρηση είναι το ιδανικό εργαλείο για την ανάδειξή του σε ηγέτη της σοσιαλδημοκρατίας. Οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, ο οποίος θέτει στην ατζέντα της αναθεώρησης το ζήτημα του διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας, επιβεβαιώνουν την πρόβλεψή μας. Πριν δούμε τις συνέπειες που θα έχει στην τσέπη του Ελληνα ο διαχωρισμός, ας δούμε τι σημαίνει με όρους συνταγματικού δικαίου μια τέτοια απόφαση.

Ο διαχωρισμός Εκκλησίας – Πολιτείας σημαίνει κατάργηση του άρθρου 3 του Συντάγματος, που διασφαλίζει τη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα, κατάργηση του άρθρου 105, που διασφαλίζει το καθεστώς του Αγίου Ορους, και κατάργηση του προοιμίου με την επίκληση στην Αγία Τριάδα και θα οδηγήσει στην ανάγκη αναδιοργάνωσης της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αυτό σημαίνει ότι θα τεθεί ζήτημα νέων ορίων των επιμέρους εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών, άρα και σύγκρουση μεταξύ Εκκλησιών.

Το σχέδιο για τη νέα νομική προσωπικότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, που την υποβιβάζει σε απλό σωματείο, είναι έτοιμο από το 2005 και έχει κατατεθεί στη Βουλή ως πρόταση νόμου του Συνασπισμού. Εχει την υπογραφή της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Τη συνέταξαν ο διακεκριμένος συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, οι συμφοιτητές μου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, γνωστός για τις θέσεις του σε θέματα «τουρκικής» μειονότητας της Θράκης (όπως την αποκαλεί), Δημήτρης Χριστόπουλος (ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που χαρακτήρισε τους μουσουλμάνους ενιαία, συμπαγή, τουρκική μειονότητα), ο νομικός σύμβουλος του Πατριαρχείου Γιώργος Κτιστάκις κ.ά.

Εκτός από τις συνταγματικές συνέπειες που μπορεί να οδηγήσουν σε έναν εθνικό και εκκλησιαστικό εμφύλιο, υπάρχουν και οι πρακτικές συνέπειες του διαχωρισμού. Ο αριστερός λαϊκισμός κλείνει πονηρά το μάτι στους εξουθενωμένους από τη λιτότητα Ελληνες και τους υπόσχεται ότι τα 170.000.000 ευρώ που κοστίζει η μισθοδοσία των ιερέων (θέμα που έχει θίξει και η τρόικα ) θα σας τα μοιράσουμε σε κοινωνικά επιδόματα.

Από πού νομίζουμε ότι θα χρηματοδοτηθεί το Εθνικό Σύστημα Κοινωνικής Αλληλεγγύης; Οσο για τους παπάδες, ας πληρώνονται από το χριστιανόσημο! Αν νομίζει η κυβέρνηση ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά, γελιέται. Ο Αρχιεπίσκοπος σας έχει πάρει είδηση, αγαπητέ υπουργέ Παιδείας. Υπάρχει και η εκκλησιαστική περιουσία την οποία άρπαξε το κράτος από το 1834 από την Εκκλησία μας και τώρα θα κληθεί να την επιστρέψει με τόκο. Το 1988 τα ευρωπαϊκά δικαστήρια αποφάσισαν ότι δεν μπορεί να δημεύεται από το κράτος, γιατί αποτελεί ιδιωτική περιουσία.

Είναι προφανές πως μόλις τεθεί θέμα μισθοδοσίας των ιερέων, η Εκκλησία θα στραφεί νομικά κατά του κράτους, ζητώντας αναδρομικά σε ευρώ την περιουσία της.

Τυχαία νομίζεις, αγαπητέ υπουργέ, ότι ο Αρχιεπίσκοπος έχει αρχίσει τελευταία να θυμίζει πως «οι Βαυαροί έκλεισαν με «ένα άρθρο και ένα νόμο» τα μοναστήρια της Αττικοβοιωτίας και δήμευσαν τις περιουσίες τους»;

Τυχαία αναφέρεται στους νόμους των Βαυαρών, που όριζαν ότι «για να συνεδριάσει η Ιερά Σύνοδος πρέπει να το αποφασίσει ο βασιλιάς και ότι η συνεδρίαση δεν είναι νόμιμη, αν δεν συνυπογράψει ο βασιλικός επίτροπος»;

Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Η Εκκλησία είναι ένας θεσμός ταυτισμένος με την εθνική λαϊκή ψυχή. Είναι ο πλησιέστερος θεσμός όταν το κράτος απουσιάζει. Θέλετε να τα βάλετε με την Εκκλησία στο πρόσωπο του παπά; Κάντε το! Οι πολίτες ξέρουν ποιοι είναι δίπλα τους, μοιράζονται τις πίκρες τους, αυτή τη δύσκολη πενταετία. Εσείς στηρίξτε τους Βαυαρούς!

πηγή

«Γκέιμ οφ θρόουνς» στη Νέα Δημοκρατία

Η λυσσαλέα μάχη των νεοδημοκρατικών καπετανάτων για την ηγεσία του κόμματος

Του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 117

Τη γνωστή αμερικάνικη σειρά, που παρουσιάζει έναν μεσαιωνικό φανταστικό κόσμο όπου κυριαρχούν τα αποϊδεολογικοποιημένα παιχνίδια εξουσίας, η προδοσία, και η αδελφοκτονία θυμίζει η κούρσα διαδοχής για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: Εκδηλώνεται ως μια σύγκρουση δίχως αρχές των καπετανάτων ενός κόμματος που πάντοτε στην ουσία του υπήρξε «κόμμα παραγόντων» και όχι «κόμμα μαζών».

Πίσω από την υποψηφιότητα Τζιτζικώστα, όπως πλέον γίνεται φανερό, στοιχίζεται και ο Α. Σαμαράς και ο καπάτσος σύμβουλός του (και πρωταθλητής άστοχων εκτιμήσεων, για να μην ξεχνιόμαστε) Χρύσανθος Λαζαρίδης. Μέσω αυτού, και με δούρειο ίππο τη ρητορική του «νέου», το ρεύμα του Αντώνη Σαμαρά προσπαθεί να περάσει στη «φάση ΙΙ» εκκαθάρισης της παλαιογραφειοκρατίας του κόμματος (η πρώτη ήταν η τοποθέτηση του  Παπαμιμίκου στη θέση του γραμματέα της ΝΔ, με «ειδική αποστολή» να την καταστείλει). Το σχέδιο λειτουργεί και ως σωσίβιο διάσωσης του ίδιου του Σαμαρά, καθώς στην περίπτωση νίκης του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας (που θα μείνει στην ιστορία της Θεσσαλονίκης ως ο πολιτικός που την αποκάλεσε «μια… γκομενάρα που θέλει πλύσιμο»!), και για όσο δεν θα έχει την δυνατότητα να γίνει βουλευτής, αυτός είναι που θα αναλάβει την κοινοβουλευτική ομάδα.
Ο Μεϊμαράκης, αντίθετα, εκφράζει την καραμανλική γραφειοκρατία, προβάλλει ως «ψυχή της παράταξης», διαφημίζοντας τα αμέτρητα κομματικά χιλιόμετρα που έχει στα παπούτσια του. Πρεσβεύει τη σταθερή προσήλωση στον «μεσαίο χώρο» και τον πατροπαράδοτο «κοινωνικό φιλελευθερισμό» που θεμελίωσε ο ιδρυτής της.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμβολίζει, προφανώς, την παράδοση της οικογενειοκρατίας μέσα στο κόμμα, η οποία είναι εξίσου ισχυρή. Αξίζει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους νεώτερους βουλευτές της παράταξης είναι επίγονοι πολιτικών δυναστειών, για να κατανοήσει τη μεγάλη αντίφαση ενός κόμματος που καταγγέλλει τον νεποτισμό στη δημόσια διοίκηση, την ίδια στιγμή που τον ενσαρκώνει στη χημικά καθαρή του μορφή μέσα στην παράταξη. Η υποψηφιότητά του, ωστόσο, είναι ισχνή, καθώς η πολυετής καραμανλική κυριαρχία εντός της Νέας Δημοκρατίας και η μετέπειτα ανάληψη των ηνίων από τον Αντώνη Σαμαρά είναι εξελίξεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το άλλοτε ισχυρό «μητσοτακέικο» – δεν έχει περάσει και πολύς πολιτικός χρόνος, εξάλλου, από τότε που η Ντόρα Μπακογιάννη αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει προσωρινά.
Ως αουτσάιντερ, προβάλλει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Μιλάει τη γλώσσα ενός αβερωφικού φονταμενταλισμού, διανθισμένου με ακραίες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ο Άδωνις γνωρίζει ότι δεν έχει παρά… κβαντικές πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος σε ένα κόμμα που μπήκε από το παράθυρο πριν από μερικά χρόνια –ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού του ίσως και να έχει δεύτερα σχέδια: Στο ενδεχόμενο που εν τέλει προκύψει μια σκληρή καταδικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Φύσσα, θα δημιουργηθεί ένα κενό στην άκρα δεξιά, το οποίο ίσως σκέφτεται να καλύψει ο ίδιος, ακολουθώντας ένα «μοντέλο Ουγγαρίας». Γι’ αυτόν, η κάθοδος στις εκλογές είναι ούτως ή άλλως κέρδος, καθώς καθιερώνεται ως ηγετική προσωπικότητα και μετέπειτα μπορεί –ιδιαίτερα στην περίπτωση που οι καραμανλικοί καταφέρουν να κλειδώσουν τη φυσιογνωμία της παράταξης στον «μεσαίο χώρο»– να παίξει ηγετικό ρόλο σ’ ένα νέο μη ναζιστικό, ακροδεξιό σχήμα, που θα προκύψει από το ξαναμοίρασμα στην τράπουλα του χώρου.
Μεταξύ αυτών των πόλων έχει ξεκινήσει ήδη μια λυσσαλέα εσωκομματική σύγκρουση, η οποία καταδεικνύει τη βαθιά οργανωτική και ιδεολογική κρίση που βιώνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια η ελληνική δεξιά: Στη ρητορική των εσωκομματικών αντιπάλων (πλην Αδώνιδος, που δεν είναι τυχαίο ως προς αυτό ότι είναι το αουτσάιντερ) κυριαρχεί η αποϊδεολογικοποίηση, ενώ ο κάθε υποψήφιος προσπαθεί να μεταβάλει τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες σε κοστούμι για τη δική του εκλογή. Έτσι οι μεϊμαράκηδες θα μαζέψουν 200 υπογραφές για την υποψηφιότητά του, ενώ το καταστατικό απαιτούσε μόνο 50, μόνο και μόνο για να δυσκολέψουν τη διαδικασία για τους άλλους. Και θα απαιτήσουν μια σφιχτή και αρκετά κλειστή διαδικασία και αρκετά υψηλό παράβολο εκλογής (ακούστηκε μέχρι και 50€) ώστε να περιορίσουν το σώμα των εκλογέων στον στενό κορσέ του μηχανισμού που ελέγχουν.
Από την άλλη, ο Παπαμιμίκος προσπάθησε να κόψει την υποψηφιότητα του Άδωνι, επειδή άργησε να την καταθέσει μερικά λεπτά, πράξη που έκανε ρεζίλι τη Νέα Δημοκρατία στο πανελλήνιο και θύμισε τα όργια που ο τωρινός γραμματέας στης ΝΔ έκανε όταν έλυνε και έδενε στην ΔΑΠ Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ο λόγος αυτού του απονενοημένου διαβήματος υπήρξε, φυσικά, ότι οι σαμαρικοί έκριναν πως η υποψηφιότητα Άδωνι λειτουργεί εις βάρος της δικής τους, αφαιρώντας κρίσιμες ψήφους από την καθαρή δεξιά.
Ο δε Κυριάκος κάνει εκκλήσεις για φέιρ πλέι, όχι γιατί έχει κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία, αλλά διότι, κατά τα φαινόμενα, δεν διαθέτει την ισχύ και τα μέσα ώστε να εφαρμόσει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στους αντιπάλους του. Και ο Άδωνις, λέει, ξεκινάει περιοδεία στην Ελλάδα με πούλμαν «αλά Ομπάμα» -μάλλον για να εξυπηρετήσει το δεύτερο σενάριο στο οποίο αναφερθήκαμε.
Με αυτά και με εκείνα, γίνεται σαφές πως η ΝΔ οδεύει προς μια βαθιά πολιτική κρίση – η οποία θα της χτυπήσει σίγουρα την πόρτα στα χρόνια που έρχονται. Το κόμμα στα μέσα του είναι εντελώς σάπιο, μη καταφέρνοντας να υπερβεί τον πατροπαράδοτο πολιτικό κοτζαμπασισμό που κυριαρχεί – ενώ η «μακροχρόνια ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», στην οποία αρέσκεται να αναφέρεται τόσο πολύ ο Άδωνις, έχει προκαλέσει ένα σοβαρό μορφωτικό και πολιτισμικό έλλειμμα στα στελέχη της: Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τα εφτά χρόνια που κυβέρνησε η Νέα Δημοκρατία στην τελευταία 10ετία, στα νευραλγικά πόστα συντονισμού και υπεράσπισης του έργου της θα είναι είτε άνθρωποι που «έκαναν το αγροτικό» τους στην αριστερά (Λούλης, Ρουσόπουλος, Κύρτσος, Λαζαρίδης) είτε είναι μεταγραφές από την άκρα δεξιά (Άδωνις, Βορίδης, Ασημακοπούλου, κ.ά.).
Το μόνο που κρατάει αυτή την κρίση από το να εκδηλωθεί είναι ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν σοβαρό προβάδισμα και στην… πολιτική αποσύνθεση, καθώς από εδώ και πέρα η κυβέρνηση θα έρχεται αντιμέτωπη με τα τέρατα που δημιούργησε και θα δημιουργήσει ο τυχοδιωκτισμός και η ξεδιαντροπιά της «proti fora aristera». Όπως ομολόγησε και νεαρό στέλεχος της ΝΔ, με σημαντική θητεία στη ΔΑΠ, που τώρα έχει καταδικαστεί σε πολυετή θητεία στην άγονη γραμμή δικηγορικών συλλόγων και επιμελητηρίων από την αρτηριοσκληρωτική κομματική επετηρίδα… «Το χειρότερο που έχει κάνει ο Τσίπρας είναι ότι ανασταίνει τους δικούς μας τους ανεπρόκοπους και τους ανεπάγγελτους»…

πηγή