Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΝΑΣ. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ , Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ.

Αντιθέτους, δες μία πραγματική περίπτωση μεταβάσεως από τη ζωή του Στάρετς Ιωνά: «Κάποιο μέρα, μετά τη θεία λειτουργία, περίπου στις 12 το μεσημέρι, καθόμουν στο κελί μου κι έφτιαχνα πάλι κουτάλια. Ή καρδιά μου θλιβόταν για τον τρομερό Κριμαϊκό πόλεμο. Έξαφνα ακούω κάποιον έξω από την πόρτα του κελιού μου να λέει την ευχή:

"Δι’ ευχών των άγιων πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς". Ή φωνή είναι γυναικεία λεπτή και καθαρή. Ακούω και σωπαίνω. Ξέρω ότι - καμιά γυναίκα δεν έρχεται ποτέ στο κελί μου και γι’ αυτό σωπαίνω. Ακούω την ευχή δεύτερη φορά• σωπαίνω. Τρίτη φορά• πάλι σωπαίνω. Τότε, η πόρτα ανοίγει μόνη της, ενώ εγώ πάντοτε είχα  τη συνήθεια να την κλείνω από μέσα με το γάντζο, και εισέρχονται στο κελί μου τρεις γυναίκες. Μόλις μπήκαν, στάθηκαν μπροστά στην εικόνα της, Παναγίας της Τριχερούσας, έκαναν τον σταυρό τους και τρεις μετάνοιες. Εγώ συνεχίζω να κάθομαι, χωρίς να τούς δίνω προσοχή. Σκέπτομαι με θυμό: πώς τόλμησαν αυτές οι γυναίκες να έλθουν σε μένα το μοναχό και μάλιστα άγνωστες: Αυτές, αφού προσευχήθηκαν λίγο, γυρίζουν και μου λένε:

—Να σε σώζει ό Κύριος, πάτερ.

Βλέπω πώς είναι ντυμένες απλά και φορούν μαντήλι στο κεφάλι τους, όπως όλες οι γυναίκες του λαού. Ή μεγαλύτερη απ’ αυτές μου λέει:

—Ήλθαμε, πάτερ, να σε πάρουμε μαζί μας, για να πάμε στην Κριμαία να περιποιηθούμε τούς πληγωμένους και βασανισμένους στρατιώτες.

Τότε πια σηκώθηκα και τούς είπα:

—Μα πώς μπορώ να πάω τόσο μακριά, και μάλιστα, χωρίς να έχω διαβατήριο;

—Μόνο να έχεις την αγάπη προς το Θεό και ό Θεός μπορεί να τα κάνη όλα, μου απάντησε ή πρώτη δεν χρειάζονται χαρτιά. Πάμε να τούς ανακουφίσουμε λίγο και μην παίρνεις τίποτε μαζί σου τα έχουμε φροντίσει όλα. Πάρε μόνο δύο- τρεις πετσέτες για να πλένεις, να σκουπίζεις και να  περιποιέσαι τις πληγές τους. Όλα τ’ άλλα τα έχουμε.

—Πώς όμως, θα γίνει αυτό; Γιατί αν οι  αδελφοί με δουν μαζί με γυναίκες, θα σκανδαλιστούν

—Όχι, δεν θα μάς δη κανείς. Θα κάνουμε το έργο της άγιας υπακοής, θα υπηρετήσουμε τούς αρρώστους και θα γυρίσουμε απόψε.

Άς προσευχηθούμε λοιπόν στον Κύριο και Θεό για να μάς δώσει τη δύναμη και βοήθεια να τον υπηρετήσουμε στο πρόσωπο των δούλων του, πού είναι στρατιώτες και πολεμάνε για το άγιο όνομά Του και την άγια πίστη Του. Λέγε εσύ την προσευχή, μου είπε.

Κι εγώ είπα το "’Άξιον εστί", ενώ όλες έκαναν τον σταυρό τους και μετάνοιες. Συνέχισα "Δόξα Πατρί και Υίώ και Άγίω Πνεύματι και νυν..." μέχρι τέλος και πάλι βάλαμε μετάνοια. "Κύριε ελέησον" τρεις φορές, "εύλόγησον", μετάνοια. “Δι’ ευχών των άγιων πατέρων ημών...", μετάνοια, αμήν. Ή πρώτη λέει "Κύριε εύλόγησον την οδόν". Όλες πάλι έκαναν τον σταυρό τους και βγήκαν έξω. "Έκλεισα το κελί και τις άκολούθησα. Βγήκαμε στην αυλή κι αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Σε λίγο γύρισα πίσω και δεν είδα πιάτο κελί μου. Κοιτάζω μπροστά και βλέπω ένα μεγάλο κτίριο, στον τοίχο τού όποιου ήταν γραμμένο: Έδώ είναι το νοσοκομείο των στρατιωτών, πού πληγώθηκαν για το Χριστό, την πίστη την άγια και τη θεοφύλακτη πατρίδα μας Ρωσία".

—Δόξα τω Θεώ, φθάσαμε, είπε ή πρώτη.

Μπήκαμε, σ’ ένα φωτεινό και μακρύ διάδρομο, πού δεξιά κι αριστερά του υπήρχαν θάλαμοι με κρεβάτια καθαρά και μαλακά. Στον πρώτο θάλαμο βρίσκονταν οι βαριά πληγωμένοι: άλλος δεν έχει χέρι, άλλος πόδι, άλλος έχει ανοιγμένα σπλάγχνα, άλλος

είναι χωρίς σαγόνι, μύτη, μάτι, κάποιου το κεφάλι είναι ανοιγμένο...

Μόλις μπήκαμε στον πρώτο θάλαμο ή μεγάλη μου λέει: "Πρόσεξε, ότι θα κάνουμε εμείς να κάνης και  εσύ σκοπός μας είναι να ανακουφίσουμε και να παρηγορήσουμε τούς πληγωμένους".

Ετοιμάσθηκε πρώτη, πλησίασε έναν τραυματία, έβαλε στη λεκάνη νερό, κι αφού έπλυνε τις πληγές μ’ ένα σφουγγάρι, τις σκούπισε με την καθαρή πετσέτα την όποια είχε μαζί της. Έπειτα έβγαλε από την σακούλα της κάποια αλοιφή και άλειψε τις πληγές. Τέλος τού έπλυνε το πρόσωπο, τον σκούπισε και τον χτένισε. Όλα τα έκανε επιδέξια και γρήγορα, κι αμέσως πηγαίνει σε άλλον άρρωστο. Τα ίδια κάνει και μ’ αυτόν. Αν κάποιος έχει σπασμένο χέρι ή πόδι, το διορθώνει• αν έχει βγαλμένα έξω τα εντόσθια, τα πλένει με καθαρό νερό και τα βάζει στη θέση τους. Αφού περιποιηθεί κάθε τραυματία, τον σταυρώνει, του δίνει να πιει καθαρό νερό, του λέει λίγα λόγια παρηγοριάς και πηγαίνει σ’ άλλον. “Όταν έχει τελειώσει τον τρίτο, γυρίζει και μου λέει:

—Είδες, πώς κάνω; Σπάσου έδώ ανάμεσα σε μένα και τη μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα, κοίτα κι ότι κάνουμε εμείς, κάνε και σύ. Μη σιχαίνεσαι και μην περιφρονείς κανέναν, αλλά να παρηγορείς όλους τούς, πληγωμένους ανεξαιρέτως. Τότε στρέφεται σ’ εκείνη πού ονόμασε άγια Βαρβάρα και της λέει: άγια μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, να τον παρακολουθείς, να τον βοηθάς και να τον διορθώνεις στην άγνοιά του, για να υπηρετήσει καλά τούς τραυματίες εις δόξα θεού.

Μου υπέδειξε στη συνέχεια κάποιον πληγωμένο εγώ τον πλησίασα, τον ξεσκέπασα, έβγαλα το πουκάμισό του και είδα έντρομος ότι ήταν όλος σχισμένος από πάνω μέχρι κάτω και τα εντόσθια του χυμένα έξω τόσο φοβήθηκα, πού έχασα τις αισθήσεις μου. Αμέσως ή μεγαλομάρτυς Βαρβάρα έπιασε το αριστερό χέρι μου και λέει στην πρώτη: "Πολυέλεη Δέσποινα, μητέρα τού Θεού και Κυρία όλων μας, βλέπεις ότι λιποθύμησε• δυνάμωσέ τον, για να υπηρετεί τον Κύριο, τον γλυκύτατο νυμφίο μου Ιησού Χριστό, πού αγάπησα με όλη την καρδιά μου και τού παρέδωσα ολόκληρο τον εαυτό μου".

Τότε εγώ κατάλαβα ποιά ήταν αυτή ή πρώτη και ποιά ή δεύτερη και σκίρτησε ή καρδιά μου. Τα είχα χαμένα. Δεν καταλάβαινα, που βρίσκομαι. Στρέφεται λοιπόν, ή Παναγία και λέει προς την τρίτη:

—Αγία Μεγαλομάρτυς Αλεξάνδρα, βοήθησε λίγο και σύ αυτό το μικρόψυχο μοναχό, πού Θέλει να δώσει τη ζωή του για το όνομα τού Κυρίου Ιησού Χριστού, και για την εκκλησία. Ηλθε μαζί μας εδώ να υπηρετήσει τούς τραυματίες, αλλά μόλις είδε τις πληγές τους φοβήθηκε κι έσβησε.

—Δεν υπάρχει, Δέσποινά μου, απάντησε ή αγία Αλεξάνδρα, άνθρωπος, πού να έχει τη Χάρι τού Κυρίου Ιησού Χριστού, την όποια έχεις εσύ. Όλοι είναι φτωχοί και αδύναμοι. Εσύ λοιπόν, ευλόγησε και ενίσχυσε τον δώσε του άφθονη Χάρι, δύναμη, διάκριση, υπομονή και σοφία.

Τότε ή Δέσποινά μας με πλησίασε, με σταύρωσε τρεις φορές και μού είπε:

—Από δώ και πέρα θα είναι μαζί ο ου και με όλα τα έργα σου ή Χάρι μου, για να υπηρέτης με αγάπη και ευσέβεια το Θεό και τον πλησίον, επειδή αγαπά πολύ εκείνους πού υπηρετούν τούς πονεμένους και Θλιμμένους ανθρώπους. Κάνε, λοιπόν, τον κόπο αυτής της διακονίας μαζί μας και ό Θεός να σ’ ευλόγηση

Με αυτά τα λόγια ζωντάνεψε το πνεύμα μου και ξανάρχισα την περιποίηση των τραυματιών χωρίς φόβο, αλλά με Θάρρος και χαρά. Είχα δεξιά μου την Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο κι αριστερά την άγια μεγαλομάρτυρα Βαρβάρα. Ή Δέσποινα ρώτησε τον πρώτο τραυματία, πώς λέγεται κι αυτός απάντησε, Βασίλειος. Μου λέει λοιπόν ή Παναγία: "Βάλε το όνομά του μέσα στην καρδιά σου και τη μνήμη σου. Θα έλθει κάποτε, εκεί πού θα βρίσκεσαι. Όταν έλθει, να του δώσεις την ευλογία σου στο όνομα του Κυρίου". Και πράγματι. Μετά από καιρό ήλθε εδώ στη μονή, εξομολογήθηκε και κοινώνησε των θείων μυστηρίων. Με αναγνώρισε και θυμήθηκε όσα έγιναν τότε: ότι ήταν πολύ πληγωμένος, τί ένιωθε και τί άκουγε. Μου εξήγησε ότι ήλθε, γιατί σε κάποιο όνειρο του δόθηκε εντολή να έλθει στο Κίεβο, για να με βρει. Εγώ όμως, έκανα πώς δεν ξέρω τίποτε, για να μη διαδοθεί ή φήμη μεταξύ των ανθρώπων. Έμεινε μερικές μέρες κι έφυγε με ειρήνη.

Γρήγορα λοιπόν, και με επιτυχία τελειώσαμε αυτό το θάλαμο, περιποιηθήκαμε όλους τούς αρρώστους και πήγαμε σ’ άλλον, έπειτα σε άλλον και σε άλλον και τέλος στο θάλαμο αναρρώσεως. Εκεί ή Δέσποινα, αφού τούς ευλόγησε όλους τούς παροτρύνε να έχουν πίστη στο Θεό, υπακοή στην Εκκλησία και να αγωνίζονται για τη σωτηρία του πλησίον τους. Στη συνέχεια επισκέφτηκε όλα τα συντάγματα, όπου ευλόγησε και παρηγόρησε όλους τους φιλόχριστους στρατιώτες. Επισκέφτηκε ακόμη τη Σεβαστούπολη, τη Συμφερούπολι, το Μπαχτσισαράι και το Καρασουμπαζάρι, κοντά στο μαύρο ποταμό, όπου οι στρατιώτες μας ήταν στα χαρακώματα.

Έπειτα απ’ όλα αυτά επιστρέψαμε στο Κίεβο. Μπήκαμε στο κελί μου και ή άγια μεγαλομάρτυς Βαρβάρα είπε:

—Είναι μία μετά τα μεσάνυχτα. Προσευχηθήκαμε στον Κύριο και βάλαμε τρεις μετάνοιες.

—Να τα θυμάσαι όλα αυτά, μου είπε τότε ή Δέσποινα μην τα ξεχάσεις, θα σου χρειαστούν. Όταν έλθει ό καιρός, το Πνεύμα το Άγιο θα έμπνευση τις ψυχές και καρδιές πολλών ανθρώπων, ανδρών και γυναικών διαφόρων ηλικιών, τάξεων, αξιωμάτων και θρησκευμάτων να έλθουν σ’ εσένα. Μην αρνηθείς τη βοήθειά σου σ’ αυτούς και μην απεχθάνεσαι κανέναν, επειδή κεφαλή όλων είναι ό Χριστός και όλοι είναι δικά Του μέλη. Να υπηρέτης με αγάπη το Θεό και τον πλησίον να συμπονάς όλους, να παρηγορείς τούς βασανισμένους και απελπισμένους ανθρώπους. αφού και εσύ έχεις περάσει πολλά να έχεις ταπεινοφροσύνη και υπομονή και να ευχαριστείς για όλα τον Κύριο. Φρόντισε να εκτελείς πιστά το καθήκον σου επειδή γι’ αυτό το έργο σε κάλεσε. Ή ειρήνη τού Θεού να είναι μαζί σου", μου ευχήθηκε και με σταύρωσε τρεις φορές.

Τότε έκθαμβος είδα την Κυρία Θεοτόκο με τις δύο αγίες, όχι πια με απλά και φτωχικά. αλλά μέσα σε δόξα, ομορφιά κι ολόλαμπρο φως πού δεν μπορεί να τα περιγράψει ή ανθρώπινη γλώσσα.

Ζήτησα τις ευχές και το έλεος της Δέσποινας για μένα και για όλα τα έργα μου, καθώς και των δύο μεγαλομαρτύρων Βαρβάρας και Αλεξάνδρας.

—Ξέρουμε την αδυναμία σου, μου απάντησαν εκείνες, γι’ αυτό να καταφεύγεις στον Κύριο και στην Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο, πού είναι ή μητέρα όλων και δίνει τη σκέπη, τη Χάρι και την παρηγοριά. Έχεις διαβάσει στους βίους μας, πώς υπομείναμε τα βάσανα από το διάβολο και τούς υπηρέτες του για την αγάπη του Χριστού. Είδες πώς ό Κύριος των δυνάμεων δοξάσθηκε στ αδύνατα γυναικεία σώματά μας και στις ροές του αίματος μας. Αλήθεια, θαυμαστός είναι ό Κύριος εν τοις άγίοις αυτού! Αμήν.

Ή Δέσποινα μού έδωσε και πάλι την ειρήνη και εύλογία και βγήκε από το κελί μου μαζί με τις δύο άγιες- τις συνοδέυσα λίγο κι εγώ.

—Στην εκκλησία τελείται ή πρωινή δοξολογία του Θεού.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Παναγίας...

Καθώς επέστρεφα στο κελί, σκεπτόμουν πόσο αφηρημένος ήμουν, ώστε από την έκπληξη μου δεν άναψα το κερί, ενώ ήταν νύκτα. Μόλις μπήκα όμως, είδα το κελί μου πολύ φωτισμένο το κερί ήταν στη θέση του, αλλά σβηστό κι όμως, το φώς στο δωμάτιό μου ήταν λαμπερό. Πόσο φτωχός ήμουν στο μυαλό, πού δεν μπορούσα τότε να καταλάβω... Θεωρώ τώρα και θεωρούσα πάντα τον εαυτό μου ανόητο σε όλα. Ό Κύριος και Θεός μου, ή Παναγία μήτε ρα Του και όλοι οι άγιοι δείχνουν σε μένα τα μεγάλα τους ελέη και τη Χάρι τους, μα εγώ είμαι αχάριστος σ’ αυτούς. Φόρεσα το μανδύα και πήγα στην εκκλησία. Ήταν δύο ή ώρα τα μεσάνυχτα»

 «Λίγο μετά την επίσκεψι της Παναγίας στις 9 Μαρτίου έλαβα ένα δέμα. Ανοίγω το κουτί και βλέπω μια ιερή εικόνα της Αγίας Τριάδος. Μαζί ήταν κι ένα γράμμα με το εξής περιεχόμενο:

"Πάτερ Ιωνά, σάς παρακαλούμε να δεχτείτε αυτή την εικόνα της Αγίας Τριάδος στην ιερά μονή σας. Σχετικά με αυτή πρέπει να σάς διηγηθούμε ένα θαυμαστό γεγονός, πού είχε συμβεί σ’ ένα συμπατριώτη μας, πρώην ταγματάρχη, ό όποιος είχε βαρειά πληγωθεί στον τουρκικό πόλεμο. Ή μάχη διαρκούσε μέρες. Δεν υπήρχε δυνατότητα να μεταφέρουν τούς τραυματίες ούτε καν να τούς προσφέρουν κάποια μικρή βοήθεια, αλλά ούτε και να θάψουν τούς νεκρούς. Οι τραυματίες ήταν εγκαταλελειμμένοι στο έδαφος, υπέφεραν φοβερά, αιμορραγούσαν, διψούσαν και πολλοί απ’ αυτούς πέθαιναν. Αυτός ό ταγματάρχης βρισκόταν πεσμένος ανάμεσα στους νεκρούς και τούς πληγωμένους μ’ ένα βαρύ τραύμα στο κεφάλι. Για ένα διάστημα έχασε τις αισθήσεις του. Όταν συνήλθε, υπέφερε πολύ και ικέτευε το Θεό και την Παναγία να τον βοηθήσουν και να τον σώσουν.

Την πέμπτη ή έκτη ήμερα βλέπει το πρωί κάποιες γυναίκες, πού περνούσαν απ’ όλους τούς αρρώστους. Ήταν ντυμένες σαν απλές αγρότισσες και σκεπασμένες με λευκά μαντήλια. Πλησίαζαν τους πληγωμένους, περιποιούνταν τις πληγές τους, τους έδινα να πίνουν καθαρό και δροσερό νερό και ένα κομμάτι άσπρο ψωμί. Πάνω στους νεκρούς έκαναν το σημείο του σταυρού. Ό ταγματάρχης τα έβλεπε όλα αυτά και σκεπτόταν: Από που να είναι αυτές οι γυναίκες: Έδώ κοντά δεν υπάρχει κανένα χωριό• και πόσο καλά περιποιούνται τούς άρρωστους!.

"Έπειτα, μάς διηγήθηκε ό ταγματάρχης, πλησίασαν και προς εμένα και μου είπαν: "Να έχεις ειρήνη και να σου δώσει ό Κύριος την υγεία. Μου έπλυναν τα χέρια, το πρόσωπο και τις πληγές στο σώμα και στο κεφάλι. Μου φόρεσαν καθαρά ρούχα και μού έδωσαν να πιω νερό και να φάω ένα κομμάτι άσπρο ψωμί. Μετά ή μεγαλύτερη μού λέει: "Να τα υπομένετε όλα με καρτερία για την αγάπη του Θεού και θα λάβετε τη βασιλεία των ουρανών.

Συνέχισαν να έρχονται κάθε μέρα. Όταν ρώτησα τα ονόματα τους, δεν μου απάντησαν, μόνο ή πρεσβύτερη μού είπε: "Να ευχαριστείτε την Παναγία και όλους τούς άγιους.

Μετά από επτά ημέρες μάς πήραν στο νοσοκομείο. Όταν έγινα καλά, αποστρατεύτηκα και πήγα στο σπίτι μου. Θυμόμουν πάντοτε αυτό το γεγονός και ήθελα από ευγνωμοσύνη ν’ αγοράσω μια εικόνα. Πέρασε αρκετός καιρός. Κάποτε ήλθαμε μαζί με τη γυναίκα μου στο Κίεβο για προσκύνημα. Έδώ ήθελα να αγοράσω την εικόνα, αλλά δεν ήξερα ποιά ακριβώς. Επισκεφτήκαμε όλα τα εκκλησιαστικά μ« γαζιά τού Κιέβου, μα πουθενά δεν μπορέσαμε να 

βρούμε την εικόνα τού θα μας άρεσε ούτε στη Λαύρα βρήκαμε.

Κάποια μέρα λοιπόν, μετά τη θεία Λειτουργία στη μεγάλη εκκλησία βγήκαμε για να πάμε στο ξενοδοχείο μας. Ξαφνικά κοντά στην πύλη της Λαύρας μια γυναίκα μάς πλησιάζει και μάς λέει: Έχω μια ωραία εικόνα, Θέλετε να την αγοράσετε;

Την είχε τυλιγμένη σε μια λευκή και καθαρή μανδήλα όμοια με αυτή την οποία φορούσε στο κεφάλι της. Ήταν ντυμένη πολύ απλά. Την κοιτάζω και σκέπτομαι: "Κάπου την έχω ξαναδεί αυτή τη γυναίκα”. Κι αυτή πάλι κοιτάζει εμένα και μου λέει: 'Θέλετε να πάρετε την άγια Εικόνα;”.

Την ξετύλιξε αμέσως κι εγώ την περιεργάσθηκα. Μού άρεσε πάρα πολύ, σαν να ήταν αυτή ακριβώς την οποία έψαχνα ν’ αγοράσω. Τη ρώτησα για την τιμή. Μου είπε ότι της αρκεί ότι θα της δώσω. Αυτή ή εικόνα επίσης, άρεσε πολύ και στη σύζυγό μου πού με παρότρυνε να την αγοράσω. Παρακάλεσα τη γυναίκα να έλθει μαζί μας στο ξενοδοχείο για να της δώσουμε τα χρήματα. Μόλις όμως, φθάσαμε, εκείνη εξαφανίσθηκε. Την έψαξα παντού, μα δεν τη βρήκα. Μετά από μερικά χρόνια αυτή ή γυναίκα μού εμφανίσθηκε πάλι στον ύπνο και μού είπε: 'Μην παραξενεύεσαι• ησύχασε και μη με ψάχνεις. Είμαι μία απ’ αυτές πού διακονούσαν εσένα και τούς άλλους πληγωμένους στον πόλεμο”.

Μετά απ` αυτό το γεγονός ηρέμησα. Ή εικόνα όμως, παραδόξως άρχισε να αλλάζει όψη: το πρόσωπο, ή μύτη, τα μάτια, τα δάκτυλα μεταμορφώνονταν και γίνονταν σαν του ζωντανού ανθρώπου. Αυτή  η βαθμιαία αλλαγή κράτησε για ένα ορισμένο διάστημα. Όλοι το είδαν. Αργότερα, από κάποιο δάκτυλο άρχισε να βγάζει κάτι σαν λάδι ή μύρο. Στην αρχή δεν δώσαμε καμιά προσοχή και το λάδι έσταζε στο προσκυνητάρι. Μετά αρχίσαμε να το μαζεύουμε με βαμβάκι, το δίναμε στοάς άρρωστους και όλοι θεραπεύονταν. 

Κρύβαμε όμως, τα θαύματα της εικόνος. Εν τω μεταξύ γεράσαμε εγώ και ή γυναίκα μου κι αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε που να την αφήσουμε. Αυτή ή σκέψη μάς βασάνιζε. Κάποτε πού προσευχόμασταν ακούσαμε με έκπληξη και φόβο να βγαίνει από την εικόνα μια φωνή: Μη στενοχωρείστε• αυτή ή εικόνα θα βρει τη θέση της και θα τιμάται.

Εμείς πάντως ησυχάσαμε με την απόφαση ότι, όταν κάποιος από τούς δύο πεθάνει, ό άλλος θα βρει μεταξύ των συγγενών μας μια καλή και θεοφιλή οικογένεια και θα της παραδώσει την εικόνα, μέχρι πού ό Κύριος να δείξει το θέλημά του.

Πρώτος κοιμήθηκε ό άνδρας. Τότε ή γυναίκα βρήκε μια ευσεβή παρθένο και της έδωσε την εικόνα, αφού της διηγήθηκε την ιστορία και τα θαύματά της. Αυτή ή παρθένος φύλαγε με ευλάβεια την εικόνα, ή οποία έκανε πολλά νέα θαύματα. Όταν γέρα σε και αισθάνθηκε ότι πλησιάζει ό θάνατος, την παρέδωσε στον εφημέριό της μαζί μ’ ένα γράμμα πού περιείχε όλη την ιστορία της. Ό ιερέας τοποθέτησε την εικόνα μέσα στην εκκλησία και ό πιστός λαό, την τιμούσε πολύ. Κάποια μέρα μετά το χερουβικό ύμνο ακούστηκε μια δυνατή φωνή και όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι -προερχόταν από την εικόνα. Η φωνή έλεγε: 'Στείλε αυτή την αγία εικόνα μου στο  Κίεβο και δώσε την στον ιερομόναχο Ιωνά, πού μένει πιο πάνω από το μοναστήρι Βύντουμπιτσκυ στον κήπο. Εκεί θα κτιστή μονή στο όνομα της Ζωοποιού Τριάδος. Πρέπει να την τοποθέτηση μέσα στο ιερά βήμα στην αγία πρόθεση. Στείλε την αμέσως’.

Όλοι άκουσαν τη φωνή του ό ιερέας δεν ήταν βέβαιος από ποια εικόνα προερχόταν. Οι άνθρωποι φοβήθηκαν, αλλά ό ιερέας τούς καθησύχασε. Τέλεση μια δέηση στην αγία Τριάδα, ωστόσο δεν την έστειλε.

Πέρασε λίγος καιρός και πάλι μια Κυριακή κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, όταν ό ιερέας διά βάζε την όπισθάμβωνο ευχή ό εύλογών τούς ευλογούντος σε, Κύριε..., ξανακούσθηκε ή φωνή:

—Γιατί καθυστερείς και δεν στέλνεις την εικόνα μου εκεί πού σού υπέδειξα; Στείλε την, σου είπα, στον “ιερομόναχο Ιωνά πού μένει στον κήπο, πιο πάνω από το Βύντουμπιτσκυ.

Τότε ή εικόνα έλαμψε κι έτσι όλοι είδαν από πού προήλθε ή φωνή.

“Ύστερα από τη θεία λειτουργία, αφού έκαναν μια δέηση στην αγία Τριάδα και προσκύνησαν την εικόνα, ό “ιερέας την έστειλε ταχυδρομικούς σε μένα μαζί με όλη την ιστορία και τα θαύματά της. Τώρα βρίσκεται μέσα στο ιερό της εκκλησίας στην προσκομιδή, όπως όρισε ή θεία φωνή».

πηγή:ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΚΑΛΑΜΟΣ 1998.

 

Την ιστορία σου
την πήραν οι άνθρωποι, τα πουλιά και οι άνεμοι,
την έκαναν τραγούδι
και την τραγουδούν
όλα τα στόματα.
Την ιστορία σου
την πήρε η φήμη στ’ άσπρα της φτερά
και την ακούμπησε πα στο κατώφλι της αιωνιότητας.
Εσύ ποτέ δε θα πεθάνεις.
Τον τόπο που σε γέννησε τον λεν
Ε λ λ ά δ α.

Ηλίας Σιμόπουλος

ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΗΡΩΪΔΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

"Η σφαγή της Σαμοθράκης", πίνακας του Γάλλου Αύγουστου Βινσόν 
(Μουσείο Λούβρου)

Κείμενο Θόδωρου Ορδουμποζάνη

Το 1826 εκδόθηκε στο Παρίσι ένα βιβλίο με τίτλο «Les Femmes Grecques aux Dames Fransaises, Recit de leurs malheurs, traduit du grec par un philhellene», στο οποίο γίνεται παθητική αφήγηση της απόβασης στη Σαμοθράκη των Τούρκων τον Σεπτέμβριο του 1821. Αφηγητής είναι ο Γάλλος Διπλωμάτης François Pouquenille (*) και αναφέρεται μεταξύ των άλλων και σε ένα δραματικό επεισόδιο με ηρωίδα μια νεαρή κοπέλα της Σαμοθράκης (σελ. 28-40). 


 Το 1821 στη Σαμοθράκη ζούσαν περίπου τριακόσιες οικογένειες και απολάμβαναν τη δροσιά των καταπράσινων κοιλάδων της, όπου έβοσκαν τα κοπάδια των ζώων τους εντελώς ανύποπτοι των γεγονότων που θα ακολουθούσαν και θα συντάρασσαν την Ελλάδα. Η ευημερία του νησιού που παρατηρήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα διακόπηκε απότομα το 1821, όταν οι Σαμοθρακίτες ξεσηκώθηκαν και αυτοί για ν’ απαλλαγούν από τον Τούρκο κατακτητή.

Μερικοί πρόκριτοι της Σαμοθράκης που είχαν μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία είχαν πληροφορίες ότι σε ορισμένο χρόνο θα επαναστατούσε ολόκληρη η Ελλάδα. Μόλις λοιπόν πληροφορήθηκαν τα γεγονότα στην Πελοπόννησο, έπεισαν τους κατοίκους του νησιού να κηρύξουν τον Απρίλιο του 1821, τους εαυτούς τους ελεύθερους και ν’ αρνηθούν να πληρώσουν τους οφειλόμενους στους Τούρκους φόρους. Συγχρόνως ένας Σαμιώτης που βρισκόταν στο νησί, άρχισε να γυμνάζει μερικούς Σαμοθρακίτες και να τους μαθαίνει σκοποβολή.

Η Τουρκική Κυβέρνηση, απασχολούμενη μ’ άλλα προβλήματα του κράτους, στην αρχή δεν πήρε κανένα μέτρο εναντίον του νησιού. Μία μέρα όμως, αρχές του Σεπτέμβρη του 1821, οι κάτοικοι είδαν έντρομοι πλοία Τουρκικά να καταπλέουν στο νησί τους και να αποβιβάζονται Τούρκοι στρατιώτες. Της αποβίβασης ακολούθησαν ημέρες θρήνων και πένθους! Σε ολόκληρο το νησί επικράτησε ο τρόμος και διεσπάρη ο θάνατος.

  Το Κάστρο, όπως ονομάζετο τότε η μόνη κωμόπολη της Σαμοθράκης, έγινε παρανάλωμα του πυρός και οι άγριοι επιδρομείς έψαχναν στα χωράφια στα δάση και τις κοιλάδες για να σύρουν αιχμαλώτους τις γυναίκες και τα παιδιά, όπου είχαν καταφύγει για να σωθούν. Όλους τους άνδρες τους είχαν σφάξει, εκτός από λίγους τους οποίους επιφύλασσαν να κρεμάσουν στα κατάρτια των πλοίων τους, όταν θα εισέπλεαν νικητές στην Κωνσταντινούπολη.

Αυτούς, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους έσυραν δεμένους και τους επιβίβασαν στα πλοία τους. Μία από αυτές τις αιχμάλωτες γυναίκες, πουλήθηκε ως σκλάβα στη Σμύρνη και αργότερα μεταπωλήθηκε στη Κύπρο. Ο νέος κύριός της την έστειλε κάποτε με άλλες σκλάβες, και υπό συνοδεία ευνούχων, στο κιόσκι του, που βρισκόταν στην ανατολική παραλία του νησιού.

Ξαφνικά, Ελληνικά πλοία που παρέπλεαν σε μικρή απόσταση από την ακτή, είδαν τις σκλάβες γυναίκες, έκαναν απόβαση, έσφαξαν τους φύλακές τους, τις παρέλαβαν και τις μετέφεραν στις Σπέτσες, όπου τελικά βρήκαν άσυλο και φιλοξενία. Στις Σπέτσες η γυναίκα αυτή αφηγήθηκε την δραματική ιστορία της νεαρής αδελφής της, της Κωνσταντίας, κατά την αποβίβαση των Τούρκων στη Σαμοθράκη, την οποία κατέγραψε και διέσωσε ο Γάλλος Διπλωμάτης François Pouquenille.

Βοσκή προβάτων στο κάμπο της Σαθμορακης, κάτω από το άγρπνο μάτι του Σάος.

Αργότερα την ιστορία αυτή μεταφέρει η Σωτηρία Ι. Αλιμπέρτη (**) στο βιβλίο της «Αι Ηρωϊδες της Ελληνικής Επαναστάσεως», που εκδόθηκε το 1933, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά το θάνατό της, από Επιτροπή Κυριών σε συνεργασία με τους γιούς της συγγραφέως. Η αφήγηση της διασωθείσης εις την Κύπρο αιχμαλώτου – δούλης που κατάγετο από τη Σαμοθράκη, σε περίληψη, όπως ακριβώς διασώθηκε, έχει ως εξής:

 «Τα ποιμενικά ήθη επεκράτουν εις την Σαμοθράκην. Μεταξύ δε του ποιμενικού πληθυσμού ήκμαζον ολίγαι πλούσιαι οικογένεια, καταφευγούσαι εκεί εκ Βυζαντίου και Θράκης μετά την τουρκικήν κατάκτησιν. Πωλήσασαι τα πολυτελή έπιπλά των, ηγόρασαν πολλά ποίμνια, και έζων εκ της κτηνοτροφίας.

Ανήκομεν, εγώ και η αδελφή μου Κωνσταντία, εις μίαν εκ των πατριαρχικών τούτων οικογενειών. Εμείναμεν ορφαναί εν τρυφερά ηλικία, ασθενείς βλαστοί εκριζωθέντος δένδρου. Ανετράφημεν υπό την προστασίαν ενός θείου μας. Ήμην η μεγαλυτέρα, ότε δε έφθασα εις ώραν γάμου, ο θείος μου εφρόντισε να με υπανδρεύση. Εχήρευσα ενωρίς, και έμεινα έκτοτε με τον θείον μου και την μικροτέραν αδελφή μου Κωνσταντίαν.

Η Χώρα Σαμοθράκης ή Κάστρο, όπως ονομάζετο παλιά, την δεκαετία του 1990.

Η Χώρα Σαμοθράκης ή Κάστρο, όπως ονομάζετο παλιά, την δεκαετία του 1990.

Η αδελφή μου ήταν ωραιοτάτη. Ήρεσεν εις πολλούς. Μεταξύ αυτών διεκρίνετο ο υιός πλουσίου ποιμένος, Θεόφιλος, ο οποίος την ηγάπησεν. Ήτο ανδρείος, ωκύπους, επιδέξιος σκοπευτής, έκρουεν εντέχνως την κιθάραν.

 Η αδελφή μου ανταπεκρίθη εις το αίσθημά του. Εμνηστεύθησαν, και ανέμενον την ημέραν του γάμου. Αλλ΄ η ωραιότης της Κωνσταντίνας είχεν επισύρει τα βλέμματα ενός εκ των ολίγων Τούρκων της νήσου, του Μεχμέτ, υιού του Καδή. Δια παντοίων μέσων εζήτησε να ελκύση την εύνοιάν της. Βλέπων ότι δεν επετύγχανεν, εσκέφθη να μετέλθη βίαν. Αλλ΄ ο πατήρ του, άνθρωπος δίκαιος, τον συνεκράτησεν, αφ΄ ετέρου εφοβείτο τον ανδρείον Θεόφιλον, τον οποίον όλοι ηγάπων και εθαύμαζον.

Ότε έγινεν η απόβασις των Τούρκων, ο Μεχμέτ ησθάνθη αγρίαν χαράν. Εσκέφθη ότι ήλθεν η ώρα να εκδικηθή τον αντίζηλόν του, και να επιτύχη ό,τι επόθη. Τίθεται επί κεφαλής στίφους επιδρομέων, γίνεται οδηγός των, και τους δεικνύει τα μέρη όπου ήλπιζε να εύρουν λείαν, και ανθρώπινα θύματα να σφάξουν.

Η κορυφή του όρους Σάος αγριεμένη παλεύει με τα σύννεφα αιώνες τώρα,
 καταγράφοντας την ιστορία του νησιού 
από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Η Σαμοθράκη ήτο ανάστατος. Εν τω μεταξύ ο Θεόφιλος τρέχει δια κρυφίων δρομίσκων εις την οικίαν της μνηστής του. Ο πατήρ του, ρωμαλέος και αρειμάνιος τον συνοδεύει. Είναι και οι δύο ωπλισμένοι. Τους είδομεν να καταφθάνουν πάνοπλοι. Μόλις εισήλθον, έφραξαν την εξώθυραν και τα παράθυρα και ήνοιξαν τουφεκήθρας. Ο θείος μας τους βοηθεί.

Και οι τρείς, με τα όπλα εις χείρας, αναμένουν κάτωχροι εις τα θέσεις των την εμφάνισιν των εχθρών. Περίτρομοι μένομεν πλησίον των. Μετ΄ ολίγον άγριαι κραυγαί, αλλαγμοί και απειλαί ηκούσθησαν εις τον δρόμον. Η θύρα μας κρούεται με βροντώδη κτυπήματα, αλλά δεν ενδίδει. Οι τρείς άνδρες μας τουφεκίζουν, και σπείρουν τον θάνατον εις τους εχθρούς. Αλλ΄ οι επιδρομείς καθ΄ υπόδειξιν του Μεχμέτ, μεταφέρουν από το κάστρον ένα μικρόν κανόνι, και κατορθώνουν να θραύσουν την θύραν. Εισορμούν.

Ο θείος μου και ο πατήρ του Θεόφιλου πίπτουν πρώτοι θύματα των βαρβάρων. Ο Θεόφιλος, άπελπις και μανιώδης, ορμά και κτυπά είς τον σωρόν των εχθρών. Φονεύει και πληγώνει πολλούς. Αλλά πληγώνεται και αυτός θανασίμως, και μόλις έχει τη δύναμιν να συρθή, με κλονούμενα γόνατα, προς την μνηστή του, η οποία σπεύδει να τον λάβη εις τας τρέμουσας αγκάλας της. Η σπαρακτική αύτη εικών δεν κατευνάζει την θηριωδίαν του Μεχμέτ. Αυτού το βόλι είχεν εύρει εις το στήθος τον Θεόφιλον.

Και ενώ οι άγριοι φονείς είχον υψωμένα τα γιαταγάνια, έτοιμοι να σφάξουν το δύσμοιρον ζεύγος, ο Μεχμέτ με έν νεύμα τους σταματά. Ενός μόνο εκ των θυμάτων διψά το αίμα. Το πάθος του σώζει την ζωήν της Κωνσταντίας. Ένδακρυς εκείνη, τον εξορκίζει και τον ικετεύει να φεισθή του μνηστήρος της. Αλλ΄ αυτός αναίσθητος εις τας ικεσίας της κόρης την οποία έλεγεν ότι ηγάπα, υπήκων εις μόνον το αίσθημα της εκδικήσεως, η οποία έβραζεν εις την κακούργον ψυχήν του, βυθίζει επανειλημμένως με άγριον πάθος την μάχαιράν του εις το στήθος του ψυχορρραγούντος εις τας αγκάλας της μνηστής του, αντιπάλου του. Οι άλλοι επιπίπτουν και ακρωτηριάζουν το άψυχον πλέον πτώμα, προ των ομμάτων της δυστυχούς κόρης.

Αλλ΄ εκείνη δεν χύνει δάκρυ. Ήρεμος σηκώνεται, και δια νεύματος ζητεί να ομιλήση εις τον Μεχμέτ. Αυτός πλησιάζει. Αρπάζουσα τότε την μάχαιράν του από την ζώνην του, την βυθίζει εις τα στήθη της, προφέρουσα τους λόγους: “Ο θάνατός μου εκδικεί το κρίμα σου. Ο Θεός να σε συγχωρήση Μεχμέτη”». Και με την ηρωϊκή αυτή πράξη της Κωνσταντίνας έληξε ένα μεγάλο ειδείλιο αλλά συγχρόνως έδειξε και το μεγαλείο της Ελληνίδας απέναντι στον κατακτητή. Για την απόβαση των Τούρκων το Σεπτέμβριο του 1821 στη Σαμοθράκη και την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού που ακολούθησε υπάρχουν πολλές γραπτές μαρτυρίες και αναφορές, όπως αυτή του Γάλλου Διπλωμάτη, συγγραφέα και ιστορικού François Charles Hugues Laurent Pouqueville, του Άγγλου ιστορικού G. Finlay, του Τούρκου ιστορικού Αχμέτ Δζεβέτ Πασά, του δικού μας Ίωνα Δραγούμη και πολλών άλλων.

Και αξίζει σε άλλο σημείωμά μας να αναφερθούμε λεπτομερέστερα στον ξεσηκωμό των κατοίκων της Σαμοθράκης και την αιματοχυσία που ακολούθησε.

(*) François Charles Hugues Laurent Pouqueville ( 1770 - 1838). Ήταν Γάλλος διπλωμάτης, συγγραφέας, εξερευνητής, γιατρός, ιστορικός και μέλος του Institut de Γαλλίας. Ως γενικός πρόξενος στην αυλή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, ταξίδεψε εκτενώς σε όλη Οθωμανική κατεχόιμενη ΕΔλλάδα (1798 – 1821). Με τη διπλωματία του και με τα γραπτά του, έγινε ένας εξέχων αρχιτέκτονας του φιλελληνικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη, και συνέβαλε κατ 'εξοχήν στην επιτυχία της επανάστασης και την αναγέννηση του Ελληνικού Έθνους. Τα ταξιδιωτικά του συγγράμματα στάθηκαν σημαντική πηγή πληροφόρησης, καθώς είχαν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και γνώρισαν επανειλημμένες εκδόσεις.

(**) Σωτηρία Ι. Αλιμπέρτη (1847-1929). Γεννήθηκε στην Αθήνα, κόρη του πολιτικού Π. Κλεομένους Οικονόμου. Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στην Αθήνα και στην Ιταλία. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε τη διεύθυνση του Ζαππείου Παρθεναγωγείου Κωνσταντινούπολης. Μετά το γάμο της με τον Ιωάννη Αλιμπέρτη εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία, όπου εργάστηκε σε σχολεία της εκεί ελληνικής παροικίας. Ως συνεργάτις της Εφημερίδας των Κυριών δημοσίευσε άρθρα για τη βελτίωση της κοινωνικής θέσης της ελληνίδας και μονογραφίες διαπρεπών ελληνίδων. Μετά την επιστροφή της στην Αθήνα ίδρυσε τον γυναικείο σύλλογο Εργάνη Αθηνά, το έργο του οποίου, υπέρ της κοινωνικής αναγνώρισης και επαγγελματικής αποκατάστασης των ελληνίδων, ενίσχυσε η περιοδική έκδοση Πλειάς (1896-1905) και συνέχισε ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών.

Η Χώρα (ή Κάστρο όπως ονομάζετο τότε) κατά το έτος 1815. (Ο.Richter 1822).

πηγή

Χιλιάδες Ισλανδοί επιθυμούν να φιλοξενήσουν Σύρους πρόσφυγες

Περισσότεροι από 10.000 Ισλανδοί εξέφρασαν την πρόθεσή τους στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Facebook να φιλοξενήσουν στα σπίτια τους Σύρους πρόσφυγες, ενώ η κυβέρνηση της χώρας γνωστοποιεί ότι δεν θα υποδεχθεί παρά ελάχιστους εξ αυτών, στο πλαίσιο ποσοστώσεων.

10,000 Icelanders offer to house Syrian refugees after author's call

Η συγγραφέας και καθηγήτρια Bryndis Bjorgvinsdottir πρότεινε την Κυριακή στο Facebook στους συμπολίτες της να το δηλώσουν εφ' όσον επιθυμούν η Ισλανδία - και οι περίπου 330.000 κάτοικοί της - να υποδεχθούν Σύρους πρόσφυγες. Νωρίς το απόγευμα, περισσότεροι από 10.000 Φινλανδοί είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμά της.

«Είμαι μητέρα σε μονογονεϊκή οικογένεια με ένα παιδί ηλικίας 6 ετών. Εμείς μπορούμε να φιλοξενήσουμε ένα παιδί που βρίσκεται σε ανάγκη. Είμαι καθηγήτρια και θα του μάθαινα να μιλάει, να διαβάζει και να γράφει στα ισλανδικά και να ενσωματωθεί στην ισλανδική κοινωνία. Διαθέτουμε ρούχα, ένα κρεβάτι, παιχνίδια και όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί», έγραψε για παράδειγμα η Χέκλα Στεφανσντότιρ.

Πολλοί συμπολίτες της διατίθενται να προσφέρουν στέγη, όπως επίσης φαγητό, ρούχα αλλά και βοήθεια με στόχο την κοινωνική ενσωμάτωση των προσφύγων.

«Πιστεύω ότι οι πολίτες κουράστηκαν να παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων με τις ιστορίες που εκτυλίσσονται στη Μεσόγειο και τις εικόνες των καταυλισμών προσφύγων και θέλουν να γίνει κάτι τώρα», υπογράμμισε η κ. Bjorgvinsdottir στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο Ruv.

Η υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων Eyglo Hardardottir ανακοίνωσε στο δίκτυο Ruv ότι οι αρχές καταγράφουν όλες τις προσφορές που έχουν αποτυπωθεί στο Facebook και εξετάζουν το ενδεχόμενο να αυξήσουν τον αριθμό των προσφύγων που αναμένεται να υποδεχθεί η χώρα στο πλαίσιο των ποσοστώσεων, οι οποίοι ανέρχονται συνολικά σε 50 το 2015 και 2016.

«Ήμουν ξεκάθαρη σε αυτό το θέμα. Δεν θέλω να δώσω έναν ανώτατο αριθμό, ωστόσο εξετάζουμε όλα τα ενδεχόμενα προκειμένου να υποδεχθούμε περισσότερους πρόσφυγες», τόνισε η ίδια.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, η Ισλανδία υποδέχθηκε 1.117 μετανάστες το 2014.

πηγή 

Ο ψεύτικος φίλος - Δεν ζητά φαγητό..
Ο πραγματικός φίλος - είναι ο λόγος που δεν έχεις φαγητό στο σπίτι...
Ο ψεύτικος φίλος - Καλεί τους γονείς σου Κύριο/Κυρία
Ο πραγματικός φίλος - Καλεί τους γονείς σου Θείο/Θεία
Ο ψεύτικος φίλος - Δεν σε είδε ποτέ να κλαις...
... Ο πραγματικός φίλος - Κλαίει μαζί σου...
Ο ψεύτικος φίλος - Δανείζεται τα πράγματά σου για λίγες ημέρες και τα δίνει πίσω..
Ο πραγματικός φίλος- Κρατάει τα πράγματα σου τόσο πολύ που ξεχνάει ότι είναι δικά σου...
Ο ψεύτικος φίλος - λέει "Σ'αγαπώ" για αστείο..
Ο πραγματικός φίλος - Λέει "Σ'αγαπώ" και το εννοεί..
Ο ψεύτικος φίλος - Θα το διαβάσει..
Ο πραγματικός φίλος - Θα το κλέψει!

Μικρά μυστικά για μία ωραία σχολική χρονιά!

Η επιστροφή στο σχολείο σηματοδοτεί την έναρξη κάτι «νέου». Το παιδί απομακρύνεται από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον και ταυτόχρονα εκτίθεται σε καινούρια και άγνωστα ερεθίσματα όπως μία καινούρια τάξη ή ένα νέος δάσκαλος. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στα νέα αυτά δεδομένα. Πώς μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ομαλή αυτή τη μετάβαση;

Η επιστροφή στο σχολείο τυπικά είναι μία στιγμή που όλοι, μικροί και μεγάλοι, περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Η επιστροφή στο σχολείο σηματοδοτεί την έναρξη κάτι «νέου». Συνεπάγεται τη φυσική απομάκρυνση του παιδιού από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, καθώς επίσης και την ταυτόχρονη έκθεση του σε καινούρια και άγνωστα ερεθίσματα: καινούρια τάξη, καινούριοι συμμαθητές, καινούριος δάσκαλος και φυσικά καινούριες γνωστικές απαιτήσεις. Ωστόσο, αυτή η μετάβαση από κάτι «ασφαλές» σε κάτι «μη-γνωστό», αν και συναρπαστική, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για μια μεγάλη μερίδα παιδιών που βιώνουν άγχος, στρες ή που παρουσιάζουν διαταραχές στην ομιλία τους, μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής κ.τ.λ. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Αυτή η μεταβατική περίοδος μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες ή ακόμη και μήνες. Πώς μπορούμε λοιπόν να κάνουμε ομαλή αυτή τη μετάβαση; Οι ακόλουθες συμβουλές μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα βοηθητικές τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένεια.

Πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς 

• Για τους γονείς…Δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς εφαρμόστε το καινούριο ωράριο ύπνου που τόσο ανάγκη θα έχει το παιδί σας προκειμένου ν” ανταπεξέλθει στο καινούριο σχολικό πρόγραμμα.

• Αν το παιδί σας ξεκινάει φέτος τη σχολική του σταδιοδρομία, συζητήστε μαζί του για το πώς θα είναι το «καινούριο» σχολείο. Φέρτε το σ” επαφή με μεγαλύτερα παιδιά έτσι ώστε να ακούσει τις δικές τους εμπειρίες. Επισκεφτείτε το σχολείο πριν ξεκινήσει και, αν είναι εφικτό, κάντε μία βόλτα στους εσωτερικούς του χώρους ή ακόμα ζητήστε να έχετε μία πρώτη γνωριμία με τον δάσκαλο του παιδιού σας προκειμένου να νιώσει πιο άνετα με το καινούριο εκπαιδευτικό περιβάλλον

• Συζητήστε με το παιδί σας πώς νιώθει για το σχολείο. Μην αρκείστε σε μονολεκτικές απαντήσεις. Προσπαθήστε να καταλάβετε τί πραγματικά πιστεύει και τί πραγματικά αισθάνεται για το σχολείο. Συζητήστε όσο περισσότερο μπορείτε για τους φίλους που θα συναντήσει και για τις καινούριες του συναναστροφές. Μιλήστε του μ” ενθουσιασμό για το καινούριο του ξεκίνημα.

• Κάντε το άγνωστο, γνωστό…Απαντήστε τις ερωτήσεις του παιδιού σας με ειλικρίνεια και δώστε του να καταλάβει ότι το σχολείο είναι μία μικρή κοινωνία μέσα στην οποία θα βιώσει όλα τα συναισθήματα: τη χαρά, τη λύπη, τη αδικία κ.τ.λ. Μάθετέ του να εμπιστεύεται τους άλλους, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα παρέχει σ” εσάς και στο παιδί σας μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας

• Για το σπίτι….Είναι σημαντικό να προετοιμάσετε το δωμάτιο του παιδιού σας για την τρέχουσα σχολική χρονιά. Ένα σωστά οργανωμένο δωμάτιο μπορεί ν” αποδειχθεί ιδιαίτερα βοηθητικό για όλα τα παιδιά. Οι γονείς πρέπει πάντα να θυμούνται ότι το παιδικό δωμάτιο είναι μεν μέρος του σπιτιού, εντούτοις είναι και ο προσωπικός του χώρος. Επιτρέψετε στο παιδί σας να το διακοσμήσει όπως επιθυμεί. Δώστε έμφαση στον σωστό φωτισμό και στην ησυχία. Φροντίστε κάθε μέρος του δωματίου να έχει διαφορετική λειτουργία, όπως ακριβώς γίνεται στα νηπιαγωγεία: Ο χώρος του παιχνιδιού, ο χώρος της μελέτης, ο χώρος της σάκας, ο χώρος για να κρεμάει τα ρούχα κ.τ.λ. Όταν το δωμάτιο είναι τακτοποιημένο, φωτογραφίστε το και τοιχοκολλήστε τις φωτογραφίες στο δωμάτιο. Ζητήστε από το παιδί σας να προσπαθεί το δωμάτιο του να είναι ακριβώς όπως στις φωτογραφίες

• Για την ασφάλεια….Δώστε έμφαση στο θέμα της ασφάλειας. Αν το παιδί σας είναι μεγάλο, μάθετέ το να πηγαίνει σχολείο πάντα συνοδευόμενο από κάποιο φίλο του, καθώς επίσης και ν” ακολουθεί μία συγκεκριμένη διαδρομή. Αν κάποιος το παρενοχλήσει, ή το κάνει να φοβηθεί, ή να νιώσει περίεργα, θα πρέπει να απομακρύνεται από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μάθετε στο παιδί σας να μην παίρνει δώρα ή χρήματα από αγνώστους, μάθετέ το να λέει όχι

• Για την οργάνωση….Λαμβάνοντας υπ” όψιν ότι ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών παρουσιάζουν οργανωτικές δυσκολίες είναι σημαντικό να τα βοηθήσουμε ν” αποκτήσουν μια «επαρκή εσωτερική δομή». Με τον όρο οργανωτικές δυσκολίες εννοούμε τις δυσκολίες που αφορούν στην οργάνωση του χρόνου τους, στη φροντίδα των προσωπικών τους ειδών (χάνουν τις τσάντες τους, μπερδεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα με άλλων παιδιών, δεν βρίσκουν τις κασετίνες τους) και στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους. Οι δυσκολίες αυτές δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες από μέρους των παιδιών. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται στήριξη, ενθάρρυνση αλλά και πρακτική βοήθεια. Τοποθετήστε λοιπόν ταμπέλες και ετικέτες στα πράγματα του παιδιού σας: τετράδια, ρούχα, κασετίνες, τάπερ φαγητού για να γίνει η ζωή τους πιο εύκολη!

Μετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς…. 

• Για τους γονείς…Εμπιστευθείτε το δάσκαλο του παιδιού σας από την πρώτη στιγμή. Αν το παιδί σας παρουσιάζει κάποιου είδους μαθησιακή δυσκολία, προετοιμάσετε τον όσο πιο καλά μπορείτε. Ενημερώστε τον για τις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού σας, προσκομίζοντας πιστοποιητικά από Δημόσιους και Ιδιωτικούς φορείς. Μ” αυτό τον τρόπο θα χτιστεί γρηγορότερα μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του δασκάλου, του γονιού και του παιδιού. Θα νιώσετε κι εσείς πολύ καλύτερα γνωρίζοντας ότι ο δάσκαλος γνωρίζει το προφίλ του παιδιού σας. Τώρα το παιδί σας βρίσκεται σε καλά χέρια. Κατά τη διάρκεια του χρόνου επιδιώκετε να τον συναντάτε και να επικοινωνείτε μαζί του για να ενημερώνεστε για την πρόοδο του παιδιού σας. Να θυμάστε ότι ο δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά θέλει να βοηθήσει το παιδί σας, αλλά θέλει πρώτα τη δική σας βοήθεια.

• Την πρώτη μέρα σχολείου συμπεριφερθείτε όσο πιο φυσιολογικά μπορείτε έτσι ώστε να μην ενισχύσετε τη νευρικότητα που, ενδεχομένως, το παιδί σας να αισθάνεται. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα φιλί φτάνουν και περισσεύουν για να νιώσει το παιδί σας την απαιτούμενη ασφάλεια

• Συζητήστε με το παιδί σας όταν επιστρέφει από το σχολείο όσο πιο πολύ μπορείτε. Ρωτήστε το πώς είναι η καινούρια τάξη του, πού βρίσκεται το θρανίο του, ποιοί κάθονται κοντά του, ποιοί είναι οι καινούργιοι φίλοι του, τί του άρεσε περισσότερο από την πρώτη σχολική μέρα αλλά και τί του άρεσε λιγότερο. Προσπαθήστε αυτού του είδος τη συζήτηση να τη διατηρήσετε καθ” όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι αν κάποια μέρα επιστρέψει στενοχωρημένο, ή θυμωμένο, καθρεφτίστε του τα συναισθήματά του, το πώς είναι και συζητήστε μαζί του πιθανές λύσεις και πιθανές εναλλακτικές συμπεριφορές. Ακόμη και όταν το παιδί σας αρνείται να μιλήσει, σεβαστείτε την επιθυμία του αλλά πάντα να του υπενθυμίζετε ότι εσείς είσαστε εδώ για αυτόν. Να θυμάστε ότι τα παιδιά συχνά χρειάζονται καθοδήγηση για να κάνουν το πρώτο βήμα. Αν πάλι το παιδί σας επιστρέψει κάποια μέρα από το σχολείο λέγοντας «δεν μ” αρέσει το σχολείο», αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας δυσκολεύεται να καταλάβει τί ακριβώς λέει η δασκάλα, ή ότι βαριέται κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Δηλώσεις όπως «δεν αγαπώ τους φίλους μου», μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας νιώθει απομονωμένο αφού δεν το συναναστρέφονται οι συμμαθητές του ή να έχει δεχθεί μία μορφή επιθετικότητας,. Έτσι με την πάροδο του χρόνου θα «ανακαλύψετε» την προσωπική ρουτίνα του παιδιού σας και θα είσαστε σε θέση ν” αποκωδικοποιήσετε ευκολότερα τη συμπεριφορά του.

Τέλος, να θυμάστε πάντα ότι το κλειδί της επιτυχίας είναι η εμπιστοσύνη: εμπιστοσύνη στο δάσκαλο που θα αναλάβει το παιδί σας, εμπιστοσύνη στο ίδιο σας το παιδί και φυσικά εμπιστοσύνη στις ικανότητες σας ως γονείς και στη σχέση που χτίζετε με το παιδί.

Επιμέλεια άρθρου

Ανθής Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός – Έλλη Μ. Κοκκώνη, Ειδική παιδαγωγός Κέντρο λόγου και μάθησης «Λεξιμάθεια»

«Είδα δουλέμπορο να έχει λούσει με βενζίνη παιδί» «Πετούν παιδιά για να ξεφύγουν» (video)

Σοκάρουν οι μαρτυρίες λιμενικών στη Μυτιλήνη

Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες λιμενικών που συμμετέχουν στη μάχη για την έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, καθώς συνεχίζεται το άνευ προηγουμένου κύμα μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.

«Πριν λίγες ημέρες τουρκική ακταιωρός προσπαθούσε με απόνερα να βουλιάξει, όχι να βουλιάξει ακριβώς, να σταματήσει βάρκα. Έκανε απόνερα πολλά στους μετανάστες, στροβιλίζοντας το νερό, τους έριχνε νερό με τη μάνικα από πάνω. Η λέμβος μπήκε στα ελληνικά ύδατα, αναγκαστήκαμε να κάνουμε διάσωση. Μέσα στη λέμβο βρήκαμε δύο μωρά παιδιά που μόλις είχαν γεννηθεί, μέσα σε μαύρες σακούλες απορριμμάτων με τρυπίτσα για να μπορούν να αναπνέουν. Δεν μπορείς να είσαι φυσιολογικός άνθρωπος όταν βλέπεις αυτά που βλέπεις» αναφέρει . Δεν γίνεται να συνέλθεις» αναφέρει ο υποπλοίαρχος Α. Φραγκούλης, κυβερνήτης σε σκάφος ανοικτής θαλάσσης στη Μυτιλήνη.

«Δίνουμε μάχη όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν φτάνουμε πρέπει να ενισχυθούμε με περισσότερες δυνάμεις» προσθέτει, περιγράφοντας την εικόνα χάους που επικρατεί κατά τις διασώσεις. «Εκείνη την ώρα που τους μαζεύουμε από μια βάρκα που βυθίζεται πρέπει να κάνουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να είμαστε τόσο προσεκτικοί ώστε να μη χάσουμε κάποιο βρέφος στη θάλασσα ή κάποιον χωρίς σωσίβιο. Οι άντρες προσπαθούν να πατήσουν τα παιδιά πάνω στη λέμβο για να ανέβουν πάνω στο πλοίο. Υπάρχει μια αταξία, μια κατάσταση πανικού που δημιουργούν οι ίδιοι οι μετανάστες» αναφέρει. 

Παράλληλα, υπογραμμίζει τη στάση της τουρκικής ακτοφυλακής: «Μπορεί να δεις και 10 λέμβους η μία πίσω από την άλλη να ξεκινάν από την ακτή. Η τούρκικη ακτοφυλακή πολύ συχνά κάνει τα στραβά μάτια. Τους βλέπουμε που είναι δίπλα, τους μιλάμε στα VHF. Εκείνη την ώρα εξοργίζομαι που τους βλέπω που τους αφήνουν και περνάνε και δεχόμαστε όλο αυτό το κύμα και δεν προλαβαίνουμε να σώσουμε ούτε τη μία βάρκα. Με το που μας βλέπουν σκίζουν τη βάρκα, οπότε προβαίνουμε σε έρευνα και διάσωση...φανταστείτε όλες αυτές τις λέμβους που με το που μας βλέπουν, τα μπλε σινιάλα, την σημαία της ΕΕ, την ελληνική σημαία, να σκίζουν όλοι τις βάρκες ταυτόχρονα... Όση δύναμη και να έχουμε στην περιοχή, το φαινόμενο δεν μπορεί να ελεγχθεί. Κάποιες φορές βλέπουμε μωράκια με το πορτ μπεμπέ ακόμα και με μια σαμπρέλα από αυτοκίνητο σαν σωσίβιο».

Περιγράφοντας την χειρότερή του βραδιά, ο υποπλοίαρχος θυμάται μια βραδιά στην περιοχή στο Φαρμακονήσι/ Αγαθονήσι που είχε μαζέψει γύρω στα 70 άτομα. «Τους διασκόρπιζε ο αέρας επειδή είχε 6-7 μποφόρ και είχα και τους Τούρκους απέναντι, την τούρκικη ακτοφυλακή να μου κάνει απόνερα, να περνάει από κοντά μου όσο δεν μπορούσα να κάνω καμία κίνηση, μην πάρω κανέναν από κάτω». Επίσης, θυμάται περίπτωση καταδίωξης δουλεμπόρου που είχε μετανάστες πάνω στο σκάφος «και δεν δίστασε ενώ του λέγαμε να σταματήσει να με τρακάρει δυο φορές».

«Έχω τύχει σε περιστατικό που Τούρκος δουλέμπορος που τον πλησίαζα έλουσε ένα παιδί με βενζίνη για να μπορέσει να διαφύγει, να μην τον συλλάβουμε, και ήταν με τον αναπτήρα έτσι».«Είναι πανάκεια πλέον, τους έχουν δασκαλέψει τα κυκλώματα δουλεμπόρων από απέναντι: Με το που δεις ελληνικό σκάφος σκίζεις βάρκα και θα σε σώσουν» συμπληρώνει.

Από πλευράς του ο υποπλοίαρχος Ν. Νάννος του ΕΚΣΕΔ υπογραμμίζει ότι οι Έλληνες πηγαίνουν πάντα πρώτοι στα περιστατικά, καθώς στο Αιγαίο η Ελλάδα έχει τα πρωτεία στην έρευνα και διάσωση. «Οι άνθρωποι των σκαφών είναι ήρωες. Τα σκάφη μας δουλεύουν κάθε μέρα» αναφέρει, ενώ περιγράφει περιστατικό κατά το οποίο σε διάσωση ανήλικος που είχε περισυλλεγεί έλεγε στους λιμενικούς ότι η μητέρα του είναι στη θάλασσα.

Περιγράφοντας τα μέσα που χρησιμοποιούνται, λέει ότι είναι από πνευστές λέμβοι μέχρι ιστιοφόρα, μικρά καΐκια και ακόμα και τζετ σκι, συνήθως σε νησιά που απέχουν λίγο από τα μικρασιατικά παράλια. «Έχω δει δουλέμπορο να πετάει ανηλίκους στη θάλασσα για να αποφύγει τη σύλληψη» λέει χαρακτηριστικά. 
πηγή 

Είμαι η Λυδία κι έχω σύνδρομο DOWN

Γεννήθηκα πριν από 22 χρόνια αλλά φαίνομαι μικρότερη.
Οι γιατροί είπαν πως θα παραμείνω για πάντα παιδί.
Είμαι από τους τυχερούς, κι ας λένε τη μάνα μου άτυχη.
Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε λίγο μετά τη γέννηση μου.
Θα είχε τους λόγους του.
Κάποτε τον συνάντησα στο δρόμο.
Τον αναγνώρισα από μια φωτογραφία που είδα κάποτε σ' ένα άλμπουμ που ανακάλυψα κρυμμένο στην κασέλα της γιαγιάς.
Ήταν ντυμένος γαμπρός και στεκόταν δίπλα στη μάνα μου χαρούμενος, ευτυχισμένος με ένα πελώριο χαμόγελο. Όταν βρέθηκε στο δρόμο μου τον χαιρέτησα αλλά μάλλον θα ήταν αφηρημένος και δε με άκουσε ούτε με είδε.
Όταν πηγαίνω βόλτες οι άνθρωποι με κοιτούν με θλίψη κι εγώ αναρωτιέμαι μήπως η κορδέλα που φοράω στα μαλλιά δεν τους αρέσει και τους προκαλεί μελαγχολία. Τότε τους χαρίζω το πιο μεγάλο μου χαμόγελο για να μην στεναχωριούνται που εκείνοι μεγαλώνουν κι εγώ παραμένω ακόμα παιδί.
Κάθε μέρα μαζεύω κι ένα αδέσποτο στο σπίτι. Έχω πέντε γατιά και τρία σκυλιά. Τα βλέπω να γυρνάνε μόνα τους, να κρυώνουν και δε μου κάνει καρδιά να τα αφήσω αβοήθητα. Το βράδυ έρχονται να χουχουλιάσουν όλα μαζί δίπλα μου και να μοιραστούμε τα όνειρα μας. Κι εγώ δεν τους χαλάω το χατίρι. Τ' αγκαλιάζω κι ακούω τα παραμύθια τους μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Μου αρέσουν τα παραμύθια και οι ιστορίες. Η γιαγιά μου είναι σπουδαία παραμυθατζού. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και μου λέει τα πιο όμορφα παραμύθια, μα καμιά φορά νιώθω τα δάκρυα της να βρέχουν το κεφάλι μου και μπερδεύομαι αφού όλα έχουν ευτυχισμένο τέλος. Θα έχει κι αυτή τους λόγους της.
Μου αρέσουν πολύ τα γλυκά και οι σοκολάτες. Γλυκαίνεται ο ουρανίσκος μου και νιώθω απέραντη ευτυχία. Η μαμά όμως γκρινιάζει και λέει ότι δεν πρέπει να τρώω πολλά. Μα πώς γίνεται να βάζουν απαγορεύσεις οι μεγάλοι για πράγματα τόσο σπουδαία που σε γεμίζουν χαρά; Είμαι πολύ τυχερή που δε θα γίνω ποτέ μεγάλη!
Μου αρέσει πολύ να ζωγραφίζω. Σχεδιάζω πουλιά και λουλούδια και σπίτια με κήπους και χαμογελαστούς ανθρώπους. Όλες τις ζωγραφιές μου τις χαρίζω σε εκείνους που μου χαϊδεύουν το κεφάλι και μου χαμογελούν. Μου αρέσουν οι χαμογελαστοί και οι ευγενικοί άνθρωποι. Με κάνουν να μη φοβάμαι.
Το χειμώνα φοβάμαι πολύ τις αστραπές και τις βροντές. Μου θυμίζουν ανθρώπους θυμωμένους που αστράφτουν και βροντούν με τις φωνές τους. Βάζω τα χέρια και κλείνω τα αυτιά και τραγουδώ δυνατά για να ακούω την απόλυτη σιωπή. Ίσως γι’ αυτό να λέει και η μαμά πως κάποιοι άνθρωποι είναι κακοί σαν τις αστραπές.
Κάποτε θα γίνω ουράνιο τόξο.
Θα γεμίσω τον κόσμο χρώματα και φως.
Θα βρω τον τρόπο.
Εξάλλου έχω παιδική καρδιά και τα παιδιά ξέρουν καλύτερα πράγματα από τους λυπημένους μεγάλους.
Με λένε Λυδία κι έχω σύνδρομο DOWN.
Δεν είμαι μογγολάκι.
Μπορώ και αγαπώ αυτά που εσείς δεν βλέπετε κι ακούω μονάχα αυτά που εγώ θέλω.
Τα υπόλοιπα τα απομονώνω και είμαι ευτυχισμένη.
Τα όνειρα μου είναι έγχρωμα και οι ιστορίες μου έχουν ευτυχισμένο τέλος. Μου αρέσει να αγκαλιάζω τους ανθρώπους και να τους χαρίζω φιλιά και χαμόγελα. Αχ! πόσο πολύ μου αρέσει η ζωή!

πηγή