Αυτό το μαχαίρι, δηλαδή τη μετάνοια, πάντα ο διάβολος το αποφεύγει. Αμάρτησες; Έλα μέσα στην Εκκλησία και εξάλειψε την αμαρτία σου. Όσες φορές κι αν πέσεις στην αγορά, τόσες φορές και σηκώνεσαι. Κατά τον ίδιο τρόπο, όσες φορές κι αν αμαρτήσεις, τόσες φορές μετάνοιωσε για την αμαρτία σου. Μην απελπίζεσαι. Κι αν αμάρτησες; Για δεύτερη φορά, μετάνοιωσε για δεύτερη φορά. Μη χάσεις τελείως από την αμέλειά σου την ελπίδα για τα μελλούμενα αγαθά. Και αν αμαρτήσεις στα βαθιά σου γεράματα, έλα, μετάνοιωσε. Εδώ είναι ιατρείο όχι δικαστήριο. Η Εκκλησία δεν ζητάει ευθύνες για τις αμαρτίες, αλλά παρέχει συγχώρηση αμαρτιών. Στο Θεό μόνο ομολόγησε την αμαρτία σου. Πες του: «Δε σένα μόνο αμάρτησα και το κακό το έκαμα μπροστά σου». Και θα σου συγχωρεθεί η αμαρτία.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον και μετά δακρύων αναζητώ Αυτόν

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Η μόνη σκλαβιά που μας αρμόζει, λέει ο Κολοκοτρώνης, είναι στα γράμματα. Σε ποιά όμως γράμματα; ''Στα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι, κι αγιάζουνε'' (Ελύτης), τα γράμματα των Πατέρων, των Αγίων, των μεγάλων φιλοσόφων της αρχαιότητας, τους οποίους ζωγράφιζε η Εκκλησία στους νάρθηκες.

Δημ. Νατσιός (Δάσκαλος-Θεολόγος)

Παρακολουθήστε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση τη Θεολογική Ημερίδα με θέμα "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος: Μεγάλη προετοιμασία χωρίς προσδοκίες"

http://peradio.com/index.php/eidisi3

Παρακολουθήστε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση την Θεολογική Ημερίδα με θέμα "Αγία και Μεγάλη Σύνοδος: Μεγάλη προετοιμασία χωρίς προσδοκίες

Oι εγχώριοι υποκριτές... πάνε στην πρεσβεία του Βελγίου για συλλυπητήρια! Την πρεσβεία της Συρίας την έκλεισαν στην Ελλάδα, κάνουν εμπάργκο για να πέσει από τους "εξεγερμένους" ο Άσαντ!

 

Αυτές είναι οι δικές μας σημαίες Αλληλεγγύης στους λαούς που δέχονται ιμπεριαλιστική επίθεση!

πηγή

- Παππούλη, πως να σωθώ;
- Να πιαστείς από το φουστάνι της Παναγίας. Δηλαδή, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή που έχει ένα παιδάκι στη μάνα του.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Μικρή Αμυγδαλιά

Γράφει ο Ιωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD.

Ο γέροντας «συγκινούνταν» πολύ κάθε χρόνο, όταν πρωτόβλεπε αμυγδαλιά ανθισμένη, ειδικά αν ήταν μικρή και νέα. Το λεπτό άσπρο ανθάκι στο καταχείμωνο του έφερνε δάκρυα μεγάλης χαρά, δάκρυα απόκοσμα. Μετά σιωπούσε για πολύ και μερικές φορές στη συνέχεια μας μιλούσε για διάφορα.

Μια τέτοια φορά μας έλεγε ο γέροντας: Πολλοί άνθρωποι μού ζητούν, ένα κλειδί, ένα κριτήριο που να τους δείχνει πόσο κοντά είναι στο Χριστό, πόσο ενωμένοι είναι με το Θεό. Πολλά κριτήρια τους λέω υπάρχουν. Ένα όμως απλό κριτήριο είναι και το πόσο κοντά θέλετε να είστε με τους ανθρώπους γύρω σας. Όσο πιο μακριά και απομονωμένοι θέλετε να είστε, τότε να ξέρετε με σιγουριά ότι είστε μακριά από το Θεό. Και φυσικά δε μιλώ για τη μόνωση τη δική μας, των μοναχών, όπου ως αγώνισμα επιδιώκομε και έχομε την άμεση σχέση με το Θεό αποφεύγοντας την τύρβη του κόσμου. Μιλώ για τη μόνωση της αυθυπαρξίας, τη μόνωση της ανυπαρξίας κάθε ουσιαστικής σχέσης με τους γύρω πέραν των «τυπικών», του «κλεισίματος» δηλαδή στον εαυτό μας που σιγά σιγά μερικές φορές αποκτά και δομικά χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα.

Αντίθετα όταν είμαστε ενωμένοι με το Θεό επέρχεται μια αλλοίωση στην ύπαρξή μας. Δεν είμαστε εμείς. Είμαστε εμείς και εν ταυτώ ασυγχύτως και αδιαιρέτως και ο Θεός. Μια νέα υπόσταση. Μια καινή θεανθρώπινη οντολογία, ένας νέος τρόπος ύπαρξης. Και τότε πλημμυριζόμαστε από τις ενέργειες του Θεού που συνοψίζονται στην αγάπη. Αγάπη όπως την περιγράφει ο απόστολος Παύλος. Τότε δεν έχομε αγάπη, είμαστε αγάπη.

Και τότε όχι μόνο δε φοβόμαστε την επαφή με τους άλλους, όχι μόνο δε ζητούμε τη μόνωσή μας, όχι μόνο υπομένομε και ανεχόμαστε αγόγγυστα τους γύρω μας, αλλά, όσο μπορούμε και κατά τα μέτρα της χωρητικότητας μας, επιδιώκομε την επαφή και τη στενή, ουσιαστική, εν τω βάθει σχέση με τους άλλους. Ή δυνατόν την ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση με τους άλλους. Αγαπητική σχέση εν απολύτω ελευθερία. Σε κάθε στιγμή, όπου είμαι εγώ βρίσκονται και οι άλλοι που είναι ενωμένοι με μένα και όπου βρίσκονται οι άλλοι είμαι και γώ. Και αυτά δεν μπορούν να γίνουν χωρίς το Θεό. Όλα, πλην της καρδιάς της βούλησής μας είναι του Θεού. Το σώμα είναι θεανθρώπινο. Γι’ αυτό και οι Άγιοι επιμένουν ότι το αφετηριακό είναι πάντα η ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση με το Θεό. Αυτό είναι το ένα και μόνο, του οποίου «εστί χρεία».

Όμως η ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση με το Θεό την ίδια στιγμή, ταυτόχρονα σημαίνει και ασύγχυτη και αδιαίρετη ένωση με τον άνθρωπο. Δηλαδή, δεν μπορεί να εννοηθεί ένωση ενός ανθρώπου μόνο με το Θεό, ως μια κλειστή, «διμερής» σχέση, έστω και υπό την έννοια της νέας θεανθρώπινης οντολογίας του προσώπου. Δηλαδή, για να δώσομε ένα παράδειγμα, δεν μπορεί ένας ασκητής να ενωθεί «αυτοτελώς» με το θεό, χωρίς την ταυτόχρονη ένωση με το όλο θεανθρώπινο σώμα και εντέλει με τον όλο άνθρωπο. Κατά την ορθόδοξη αντίληψη, η έννοια του «μόνος» είναι ανυπόστατη. Ούτε ό Χριστός που είναι αυθύπαρκτος μπορεί να εννοηθεί «μόνος». Είναι πάντα ασυγχύτως και αδιαιρέτως ενωμένος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και φέρει εν ταυτώ τον όλο άνθρωπο από τους πρωτοπλάστους μέχρι τον έσχατο άνθρωπο της δημιουργίας. Η Παναγία ενωνούμενη με τον Υιό της δεν απέκτησε μια διττή, κλειστή σχέση (έστω και θεανθρώπινη) με τον Υιό της και Θεό, αλλά μια υπαρκτική, οντολογική ένωση με τον όλο Θεό και τον όλο άνθρωπο.

Η έννοια λοιπόν του σώματος εκφράζει αυτόν τον Τριαδολογικό τρόπο ύπαρξης. Και προχωρώντας πιο πέρα, θα πρέπει να πούμε ότι εμείς φτιαχτήκαμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, πράγμα που σημαίνει ότι φτιαχτήκαμε να ζούμε τριαδολογικά. Αυτός είναι ο κατά φύσιν τρόπος ζωής για μας. Και τώρα και πάντα. Κάθε άλλος τρόπος είναι ανυπόστατος, είναι σκιά. Και ο τριαδολογικός τρόπος ύπαρξης, όχι μόνο θα γίνεται «εκτυπώτερος» προϊόντος του χρόνου και δη μετά τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά θα είναι πλέον ολοφάνερος σε όλους. Και κατά τα μέτρα της καθαρότητος και της χωρητικότητος της Χάρης του καθενός, ο Τριαδολογικός αυτός τρόπος ύπαρξης θα είναι είτε μια ατελεύτητη χαρά , είτε μια «αδρόσιστος» λύπη.

πηγή 

Ύβρις και Νέμεσις

 

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Η επανάσταση του 1821 υπήρξε από τα λαμπρότερα κεφάλαια της ιστορίας του Γένους μας. Αυτό δεν κρίνεται από το αποτέλεσμά της, καθώς τελικά η φωτιά κινδύνευε να σβήσει και αναζωπυρώθηκε χάρη στην επέμβαση ξένων παραγόντων προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Κρίνεται από την απόφαση των πρωταγωνιστών της, απόφαση η οποία μόνο ως τρέλα μπορεί να χαρακτηριστεί υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν όχι τόσο στο εσωτερικό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο στο ευρωπαϊκό στερέωμα, στο οποίο έπεφτε βαριά η σκιά της «Ιερής συμμαχίας», της εχθρικής σε κάθε μεταβολή της κατάστασης. Για τους ηγεμόνες δεν υπήρχαν λαοί, που ποθούσαν την ελευθερία τους. Υπήρχαν μόνο αυτοκρατορίες με σύνορα θεωρούμενα απαραβίαστα.

Οι Έλληνες μετά την προδοσία της εξέγερσης του Ρήγα την ύστατη στιγμή, συνειδητοποίησαν την ανάγκη της ευρείας οργάνωσης σ’ όλη την έκταση, όπου υπήρχε ελληνισμός. Έτσι ιδρύθηκε η φιλική Εταιρεία (1814). Έλληνες την καταγωγή, αρνησίθρησκοι και απάτριδες επιχειρούν να ευτελίσουν κάθε ιερό και όσιο του Γένους μας σήμερα. Προβάλλουν το εγχείρημα ως εμπνευσμένο από δυτικά πρότυπα και αρχές! Τι κι αν ο όρκος για τη φύλαξη του μυστικού δινόταν στο Ευαγγέλιο παρουσία ιερέως; Τι κι αν από τα γνωστά μέλη της Εταιρείας το 9,5% είναι ιερείς. Τι κι αν κυριότερος χρηματοδότης της υπήρξε ο Παναγιώτης Σέκερης, στενός συνεργάτης του πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄; Η ιστορία νοείται πλέον όχι ως προβολή γεγονότων, αλλά απόψεων που απορρέουν από την ιδεολογία του υποτιθέμενου ιστορικού ερευνητή! Οι υλιστικές ιδεολογίες ποικίλων αποχρώσεων θεωρούν την Εκκλησία σκοταδιστική! Είναι κατά συνέπεια αδιανόητο σε κάποιον υλιστή, άκρως προκατειλημμένο, να αποδεχθεί ότι προσέφερε κάτι καλό η Εκκλησία στο Γένος. Τυφλώνει τόσο η εμπάθεια, ώστε να αδυνατούν οι πολέμιοι της Εκκλησίας να θέσουν ερωτήματα όπως: Τι θα γινόταν, αν όλοι οι υπόδουλοι χριστιανοί εξισλαμίζονταν; Ποιος θα ποθούσε την ελευθερία του; Για εκείνους, που λόγω αδύναμης πίστης εξισλαμίζονταν οι εμμένοντες στην πίστη έλεγαν ότι τούρκεψαν, είχαν χαθεί δηλαδή οριστικά για το Γένος. Οι Βαλαάδες της Δ. Μακεδονίας και οι εξισλαμισμένοι Κρητικοί πήραν κατά την επανάσταση το μέρος των κατακτητών! Ακόμη και οι φραγκεμένοι απείχαν από τον αγώνα. Και γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι, αφού, η υλιστική ερμηνεία των ανθρωπίνων ενεργειών αναγνωρίζει ένα μόνο κίνητρο, το οικονομικό; Χλευάζουν τη θυσία των νεομαρτύρων και τα συναξάρια τους που κυκλοφορούσαν ευρέως για να στηρίξουν τους πονεμένους ραγιάδες. Η πολεμική κατά της Εκκλησίας με σωρούς συκοφαντιών αποτελεί την πρώτη μεγάλη «ύβριν», με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, του νέου ελληνισμού.

Διαπράττουν οι δουλωμένοι στις δυτικές ιδεοληψίες και δεύτερη «ύβριν». Θεωρούν ότι οι υπόδουλοι πρόγονοί μας είχαν απολέσει την εθνική τους συνείδηση και διατηρούσαν μόνο θρησκευτική. Τί και αν οι μαρτυρίες είναι πάμπολλες ήδη από τους ύστερους χρόνους της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Βυζαντίου) ότι οι πρόγονοί μας είχαν ξεκάθαρη ελληνική συνείδηση; Τί και αν πλείστοι όσοι πατριάρχες, επίσκοποι, μορφωμένοι κληρικοί και λόγιοι γράφουν ως κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού; Τί και αν οι παντελώς αγράμματοι αυτοπροσδιορίζονταν με τον όρο Ρωμηός, για να διακρίνονται από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Λατίνους και τους Φράγκους; Τί κι αν κατά κόρο χρησιμοποιούσαν τον όρο το «Γένος» μας; Τί κι αν στα κείμενα των εθνοσυνελεύσεων γίνεται λόγος για πόλεμο εθνικό; Τί κι αν όλοι οι γράψαντες απομνημονεύματα ομιλούν για αγώνα απελευθερωτικό των Ελλήνων κατά των τυράννων τους; Τί κι αν ο αγράμματος Μακρυγιάννης νουθετεί τους στρατιώτες του να μη δελεαστούν και πουλήσουν αρχαία ευρήματα στους ξένους, επειδή γι’ αυτά πολέμησαν; Οι δυτικόφρονες πασχίζοντας να πλειοδοτούν σε εθνική μειοδοσία ασπάζονται τις ανθελληνικές θέσεις των δυτικών περιηγητών, συνήθως πρακτόρων των κρατών τους, οι οποίοι έγραψαν με ακραία εμπάθεια για τους αγροίκους προγόνους μας, τους οποίους χαρακτήρισαν συλλήβδην εκφυλισμένους ως μη μετέχοντες της αρχαίας ελληνικής παιδείας. Εμφορούμενοι από ακραία απέχθεια κατά της ρωμηοσύνης ήσαν ανήμποροι να κατανοήσουν το πλήθος των αρετών που κοσμούσαν αυτούς τους υποφέροντες τα πάνδεινα υπό τον βάρβαρο δυνάστη. Και βέβαια αποφεύγουν να προβάλουν κάποιες μαρτυρίες δυτικών, που ομολογούν ότι υπό τον ζυγό αυτό οι λαοί της Δύσης θα είχαν τάχιστα εξισλαμισθεί στο σύνολό τους! Φθάνουν μάλιστα στην έσχατη κατάντια οι σκοτισμένοι από τη δυτική εμπάθεια κατά του Γένους μας, ώστε να επιχειρούν να εξωραΐσουν τη δουλεία υποστηρίζοντες ότι οι κατακτητές ήσαν αρκούντως ανεκτικοί! Η πολεμική κατά του έθνους συνιστά τη δεύτερη μεγάλη «ύβριν»

Λυσσομανούν οι αρνησίθρησκοι και απάτριδες και κατά προσώπων, τα οποία πλήττοντας θεωρούν ότι αποκαθαίρουν την ιστορία. Η εμπάθεια κατά του μαρτυρικού πατριάρχη αγίου Γρηγορίου Ε΄ παραμένει ασίγαστο. Τί και αν υπήρξε γνώσης της οργάνωσης των φιλικών, τί και αν στενός του συνεργάτης τη χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα, τί και αν με επιστολή του προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα έγραφε χριστουγεννιάτικα ότι κοντά είναι «το του Σωτήρος Πάσχα», τί και αν αρνήθηκε πρόταση των πρεσβευτών να φυγαδευτεί, τί κι αν απαγχονίστηκε, δίκαια κατά τους Τούρκους ιστορικούς, τί και αν το λείψανό του σύρθηκε πομπευόμενο στους δρόμους της Πόλης, πριν ριχτεί στη θάλασσα; Ο με μεγάλη καθυστέρηση αφορισμός της επανάστασης υπό τον Υψηλάντη, που έσωσε το Γένος από την κήρυξη ιερού πολέμου (μας λέει κάτι σήμερα ο όρος τζιχάντ;) είναι το μόνο που πρέπει να γνωρίζουν, όσοι φοιτούν στα σχολεία της αντιεκκλησιαστικής και ανθελληνικής προπαγάνδας! Και φυσικά δεν θα μάθουν οι μαθητές ότι ο Πατριάρχης ήλθε σε συνεννόηση με τον θρησκευτικό ηγέτη των μουσουλμάνων, Χατζηχαλήλ, και έτσι απετράπη η σφαγή. Πλήρωσε όμως ο μη τιμώμενος από εμάς σήμερα μουσουλμάνος με τη ζωή του την ορθή ερμηνεία του Κορανίου!

Τελευταίος τους στόχος είναι ο ευτελισμός όλων των πρωταγωνιστών του αγώνα ως μικροπρεπών και αναξίων εγκωμίων. Τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν να ειρωνεύονται «κάτι Κολοκοτρώνηδες» και να γελούν επειδή κατά τη σχολική παράσταση φάνηκε το σώβρακο ενός μαθητή και γέλασαν τα κορίτσια!

Μετά επιχειρούμε να σοβαρευτούμε και να επανέλθουμε στην καθημερινότητα αναμένοντες ευχάριστες ειδήσεις για το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει! Αλλά η κρίση, όπως και άλλοτε γράψαμε, δεν είναι πρωτίστως οικονομική, αλλά πνευματική. Είναι κρίση αξιών. Οι αρχαίοι τόνιζαν ότι την «ύβριν» τιμωρεί η «νέμεσις». Το θλιβερό είναι ότι δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει ότι διαπράξαμε «ύβριν» υποταγέντες άνευ όρων στους εχθρούς της πατροπαράδοτης πίστης μας, τους διαχρονικά ανθέλληνες, και υπηρετούμε τα σχέδιά τους και τα συμφέροντά τους. Μας το δείχνουν καθημερινά αυτοί, αλλά εμμένουμε προκαλώντας ακόμη περισσότερο την «νέμεσιν». Θα συνέλθουμε;

                                                                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή 

[Δωρεάν e-βιβλίο] Ιστορικές πηγές και αναφορές για τον Π. Π. Γερμανό

Γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος.
Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλίο: Ιστορικές πηγές και αναφορές για τον Π. Π. Γερμανό. Προεπαναστατικά γεγονότα στα Καλυβρυτοχώρια, την Αγία Λαύρα, τα Καλάβρυτα, το Μ. Σπήλαιο

Κατεβάστε το ηλεκτρονικό βιβλίο.

Φαήλος: Το αίμα των Βρυξελλών ας πνίξει την βλακεία και την πολιτική ορθότητα

Ας ξεκινήσουμε με μερικές λογικές παραδοχές που έχουν αποδειχθεί κατ’ επανάληψη.
Η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων και παράνομων μεταναστών/λαθρομεταναστών είναι μουσουλμάνοι.
Όλοι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες και λαθρομετανάστες ΔΕΝ είναι τρομοκράτες.
Όμως όλοι οι τρομοκράτες είναι μουσουλμάνοι. Και τι σημαίνει αυτό, ηλίθιε;
Οι τρομοκράτες στην Γαλλία και στο Βέλγιο δεν είναι όλοι εισελθόντες στην Ευρώπη ως πρόσφυγες.
Κάποιοι όμως, όπως απεδείχθη στο Μπατακλάν, μπήκαν ως τέτοιοι και μάλιστα πέρασαν από την Ελλάδα της Τασίας.
Αποδεδειγμένα, μαζί με τα πλήθη δύστυχων που μπήκαν, βρίσκονται και φονιάδες του Ισλαμικού Κράτους και των διαφόρων άλλων γενοκτονικών ομάδων, που κατασφάζουν την Συρία και το Ιράκ. Έχουμε δει φωτογραφίες των ίδιων ανθρώπων με στολή και όπλα να κρατούν κομμένα κεφάλια ή να χαμογελούν πάνω από μακελεμένους ανθρώπους στην Συρία και τους ίδιους ανθρώπους, σε άλλες φωτογραφίες, να υποδύονται τους «κατατρεγμένους πρόσφυγες» σε ευρωπαϊκές πόλεις.

Το πρόβλημα δεν είναι ο «ρατσισμός» και η «ισλαμοφοβία». Είναι η ισλαμική τρομοκρατία.

Οφείλουμε να είμαστε ισλαμοφοβικοί, όπως το 1939-45 οφείλαμε να είμαστε ναζιστοφοβικοί.

Η ισλαμοφοβία δεν σκοτώνει. Οι ισλαμιστές σκοτώνουν.

Όποιος δικαιολογεί τους μακελάρηδες με ταξικά κριτήρια, για φτωχές ευρωπαϊκές συνοικίες μουσουλμάνων, την «αποικιοκρατία», τις …Σταυροφορίες και άλλα γελοία, είναι ή ανόητος ιδεοληπτικός αριστερός ή πεμπτοφαλαγγίτης.

Υπάρχουν παντού πάμπολλες φτωχογειτονιές με χριστιανούς. Κανείς τους δεν σκέφτηκε να αυτοανατιναχτεί. Θυμίζω πως ο Μπιν Λάντεν, ο Ζαχράουι κι άλλα καλόπαιδα ήταν γόνοι πάμπλουτων οικογενειών. Δεν είναι η φτώχεια η αιτία, είναι το Ισλάμ, ηλίθιε.

Αποικιοκρατία και δη στυγνή είχε κι όλη η Λατινική Αμερική. Ουδείς Αργεντίνος, Βραζιλιάνος, Μεξικανός, Περουβιανός σκέφτηκε να μακελέψει την Μαδρίτη, την Λισαβώνα, το Λονδίνο ή την Νέα Υόρκη. Γιατί είναι Χριστιανοί, ηλίθιε.

Κι εμείς υποστήκαμε δυτική Σταυροφορία το 1204. Δεν διανοηθήκαμε να ανατινάξουμε σταθμούς μετρό κι αεροδρόμια των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Πάμε διακοπές εκεί και σπουδάζουν τα παιδιά μας, φτάνοντας στην κορυφή των κοινωνιών τους ως καλοί και φιλόνομοι πολίτες. Γιατί είμαστε δυτικοί, χριστιανοί, Έλληνες, ηλίθιε.

Το υποτιθέμενο «μετριοπαθές Ισλάμ» είναι ανύπαρκτο.

Για τους μουσουλμάνους είμαστε απλά χώρος επέκτασης.

Η μαχητική τους πρωτοπορία οσμίζεται την αδυναμία μας από την παρακμή μας, όπως ο λύκος το αίμα του τραυματισμένου ζώου. Χρησιμοποιούν τον ανθρωπισμό μας, τις δυτικές αξίες της ανεκτικότητας, την δημοκρατία που απεχθάνονται, ως όπλα ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η διάσταση ανάμεσα στις ηγεσίες και τους λαούς της Ευρώπης είναι μεγάλη.

Οι απλοί άνθρωποι φοβούνται και πολύ καλά κάνουν. Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί ακόμη για να το χωνέψουν αυτοί, που μετά από κάθε χτύπημα έχουν πιο μεγάλη έγνοια για την …ισλαμοφοβία παρά για την ασφάλεια των πολιτών;

Η κυβέρνηση εγκλημάτισε με τον ιδεοληπτικό δόλο της πολιτικής των ανοικτών συνόρων. Ανάμεσα στο τους πνίγω και το όλοι μέσα, υπάρχει η πολιτική της λογικής. Το όλοι μέσα τους πνίγει σίγουρα. Ας αρχίσουν να καταλαβαίνουν ποια χώρα και ποιο λαό κυβερνούν. Ας τον υπερασπιστούν κι ας στεναχωρηθούν 100 φρικιά και 200 παλαβά στελέχη. Θα ωφεληθεί η Πατρίδα και θα έχουν ελαφρυντικό στο δικαστήριο.

Η Τουρκία και τα κράτη του κόλπου είναι συναυτουργοί και χρηματοδότες του Ισλαμικού Κράτους και σειράς άλλων οργανώσεων, ανάμεσα τους και ΜΚΟ κι έχουν ως αντζέντα την ισλαμοποίηση της Ευρώπης κατευθύνοντας προς αυτήν, κυρίως μέσω Ελλάδος, τις ροές των μουσουλμάνων και λαθρομεταναστών. Πρόκειται για εισβολή κι εποικισμό της Ευρώπης.

Ιδίως η Τουρκία, το κράτος συμμορία, δημιουργεί τους πρόσφυγες ως τρομοκράτης και τους εκμεταλλεύεται ως δουλέμπορος. Το κάνουν διότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμμία αξία γι’ αυτούς.

Οι πάμπλουτες χώρες του Κόλπου θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν εκατομμύρια πρόσφυγες αλλά δεν το κάνουν.

Γιατί άραγε; Μα γιατί είναι εργαλείο εποικισμού κι αποσταθεροποίησης της Ευρώπης.

Ο Ερντογάν ήδη χρησιμοποιεί την περιβόητη συμφωνία, που ανοήτως χαιρετήθηκε ως θετική, ως χαρτί υγείας στους 100 καμπινέδες του νέου παλατιού του.

Επομένως τι θα κάνουμε, ειδικά τώρα που θα ανοίξει ο καιρός και θα μας στέλνει πολλαπλάσιους πρόσφυγες και λαθραίους, που μαζεύει από την Βόρεια Αφρική και την μακρινή Ασία με πάμφθηνα αεροπορικά εισιτήρια;

Πρώτον, να διώξουμε την ντροπή των Τζιανταρμάδων από τα νησιά μας.

Δεύτερον, να εμποδίζουμε, όπως επί «κακού» Σαμαρά, τις ιταμές τουρκικές ενέργειες.

Πως; Αποτροπή. Εκπέμποντας το μήνυμα ενός αυστηρού κράτους. Με απώθηση στην γραμμή των συνόρων. Με αντιμετώπιση των δουλεμπόρων ως ενόπλων εισβολέων.

Διαχωρίζοντας, δικάζοντας και φυλακίζοντας με αυστηρές ποινές τους λαθρομετανάστες, που θα προτιμούν την απέλαση τους από το να σαπίσουν στις φυλακές.

Οι πρόσφυγες που θα κατορθώνουν παρά τα μέτρα φύλαξης των συνόρων να εισέρχονται, να μπαίνουν σε καραντίνα για όσες μέρες χρειάζεται να ταυτοποιηθούν, καταγραφούν και να διαπιστώσουμε πως είναι όντως πρόσφυγες κι όχι «κοιμώμενοι» τρομοκράτες. Αυτό σε ανθρώπινες συνθήκες, με ευρωπαϊκά κονδύλια, εκτός αστικού ιστού, αντί να σέρνονται στις λάσπες, στους δρόμους και στις πλατείες αναζητώντας τους διακινητές.

Να ελέγξουμε κι απελάσουμε τις περίεργες ΜΚΟ.

Όσοι θα πληρούν τις προϋποθέσεις, θα λαμβάνουν τα κατάλληλα έγγραφα κι ελεύθεροι πια την διεθνή προστασία που δικαιούνται, όπου να ειρηνεύσει η πατρίδα τους και να επιστρέψουν. Έτσι θα τους προστατεύουμε κι από την βαρβαρότητα και τα εγκλήματα των συμμοριών των ΜΗ προσφύγων.

Να απαιτήσουμε hot spot υπό διεθνή έλεγχο και στην ίδια την Τουρκία, απ’ όπου, όσοι πρόσφυγες επιθυμεί η Ευρώπη να δεχθεί, να φεύγουν με αεροπλάνα και λεωφορεία για την Ευρώπη κι όχι να πνίγονται στο Αιγαίο, για να καταγραφούν με την ψυχή στο στόμα στα νησιά μας.

Τα βίντεο κι οι φωτογραφίες των κατάφορτων βαρκών με πρόσφυγες που περνούν μέρα μεσημέρι μπροστά από περιπολικά της τουρκικής ακτοφυλακής ή σπρώχνονται από αυτά στα ελληνικά χωρικά ύδατα, τα ρεπορτάζ κι οι αποκαλύψεις μεγάλων τουρκικών κι αμερικανικών εφημερίδων για την υποστήριξη του Ισλαμικού Κράτους από την Τουρκία και την διακίνηση των ανθρώπων αυτών από το παρακράτος του Ερντογάν με την ανοχή του κράτους, να αποτελέσουν μια Μαύρη Βίβλο, που θα προσκομίσουμε παντού, στην ΕΕ, στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ, απαιτώντας κυρώσεις.

Να υποστηρίξουμε την παύση της αθλιότητας που συνιστά η μαύρη επιχείρηση ανατροπής του Άσσαντ, τυχοδιωκτισμός, που οδήγησε σε Γενοκτονία των Χριστιανών, Κούρδων, Σιιτών και Γιαζίντι από μια πολυθεθνική στρατιά σαλεμένων ισλαμιστών μισθοφόρων.

Αυτή είναι πολιτική κυρίαρχου και σοβαρού κράτους κι όχι να αυτοκτονούμε από «ανθρωπισμό» και να παρακαλάμε τον δουλέμπορο και τρομοκράτη να τηρήσει τα συμφωνηθέντα, που δεν σκόπευε ποτέ να τηρήσει.

Η Ελλάδα ως τώρα είναι χρήσιμος διάδρομος, δρομολόγιο διείσδυσης, για τους ισλαμιστές. Γι’ αυτό δεν χτυπούν. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι μπορεί να κάνουν, όταν θεωρήσουν πως έσπρωξαν στην Ευρώπη, όσους ήθελαν.

Να υπερασπιστούμε την Πατρίδα μας, την Ευρώπη της Ελλάδας, της Ρώμης και του Χριστιανισμού. Να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών της καλύτερης Ηπείρου στον κόσμο για να ζεις κι όχι να διευκολύνουμε την άλωση της και το μακέλεμα της, στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας».

Φαήλος Κρανιδιώτης

πηγή 

Stratfor: H Ευρώπη τώρα κινδυνεύει με αποσύνθεση μετά το μακελειό στις Βρυξέλλες

«Φωτιά» στις ήδη εύθραυστες ισορροπίες μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που μαστίζεται από πολλαπλές κρίσεις βάζουν οι νέες πολύνεκρες επιθέσεις που σημειώθηκαν την Τρίτη στις Βρυξέλλες.
Σύμφωνα με ανάλυση του αμερικανικού think tank Stratfor, σε μια περίοδο που η Γηραιά Ήπειρος παλεύει να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί τις συνέπειες της προσφυγικής κρίσης, το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες θα έχει σοβαρές συνέπειες σε μία σειρά από πεδία, από την εφαρμογή της Συνθήκης του Σένγκεν και το κλείσιμο των συνόρων μέχρι την προσφάτως επιτευχθείσα συμφωνία με την Τουρκία για την ανάσχεση των προσφυγικών ροών αλλά και την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη ανάμεσα σε κρίσεις
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες έρχονται σε μια στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ένωση κλονίζεται από τις επιθέσεις στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο και διεξάγει έναν αγώνα δρόμου για να επιλύσει τη μεταναστευτική κρίση, αναφέρει στην ανάλυσή του το αμερικανικό think tank.
Όπως προσθέτει, ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι οι επιθέσεις αυτές σημειώνονται σε μια περίοδο που οι εθνικιστικές δυνάμεις θέτουν μια σοβαρή πρόκληση σε αρχές-κλειδιά του ηπειρωτικού μπλοκ, μεταξύ αυτών την ελευθερία διακίνηση προσώπων και τη Συνθήκη του Σένγκεν που καταργούσε τους συνοριακούς ελέγχους ανάμεσα σε αρκετά κράτη-μέλη.
Η ατμόσφαιρα φόβου και καχυποψίας που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει θα επιδεινώσει αυτές τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές κρίσεις, εκτιμά το Stratfor.
Νέος γύρος συνοριακών ελέγχων
Σύμφωνα με το think tank, η πρώτη συνέπεια των επιθέσεων στις Βρυξέλλες θα είναι ένας νέος γύρος συζητήσεων για τους συνοριακούς ελέγχους στην ΕΕ και ειδικότερα στη ζώνη Σένγκεν.
Η Συνθήκη Σένγκεν βρέθηκε στο στόχαστρο από την αρχή της μεταναστευτικής κρίσης στις αρχές του 2015.
Οι επιθέσεις στο Παρίσι κλιμάκωσαν την αντιπαράθεση, κυρίως γιατί οι δράστες είχαν περάσει από τη Γαλλία στο Βέλγιο χωρίς να εντοπιστούν.
Συνακόλουθα, η Γαλλία και άλλες χώρες ενέτειναν τους ελέγχους τους στα σύνορα. Από τότε, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει πει πως επιθυμεί να αρθούν όλοι συνοριακοί έλεγχοι στη ζώνη Σένγκεν μέχρι τα τέλη του 2016. Ωστόσο, οι τελευταίες επιθέσεις -και το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν και άλλες- θα καταστήσει κάτι τέτοιο δύσκολο.
Είναι πολύ πιθανό αρκετές κυβερνήσεις στη Δυτική Ευρώπη να ανακοινώσουν νέες νομοθετικές παρεμβάσεις σε εθνικό επίπεδο που θα αφορούν την ασφάλεια, αυξημένους ελέγχους σε μαχητές που επιστρέφουν από εμπόλεμες ζώνες στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, όπως επίσης και αύξηση της ανταλλαγής πληροφοριών με τους γείτονές τους.
Πιο πρόθυμη η ΕΕ στη μάχη κατά της τρομοκρατίας
Σύμφωνα με το Stratfor, τα μέλη της ΕΕ αναμένεται να ξαναρχίσουν τις συζητήσεις αναφορικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της τρομοκρατίας στο εξωτερικό σε κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως η Λιβύη και η Συρία.
Οι Ευρωπαίοι θα εμφανιστούν πιο πρόθυμοι να συμβάλλουν στη συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, παρέχοντας πιθανότατα περισσότερα όπλα και εκπαίδευση στον ιρακινό στρατό και τους κούρδους μαχητές αλλά και ενισχύοντας την ανάπτυξη πολεμικών αεροσκαφών και τη συμμετοχή σε κατασκοπευτικές αποστολές του ΝΑΤΟ στην Τουρκία.
Τι θα γίνει με τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας
Οι συνέπειες των επιθέσεων μπορεί να επεκταθούν και στη συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την ΕΕ για τον περιορισμό των ροών εκείνων που ζητούν άσυλο στην Ευρώπη.
Η νέα συνειδητοποίηση της τρομοκρατικής απειλής θα επικεντρώσει την προσοχή των κρατών-μελών στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, κάτι που ενδέχεται να δικαιολογήσει βαθύτερη συνεργασία με την Τουρκία.
Ωστόσο, οι επιθέσεις θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν και πάλι τα αντι-μουσουλμανικά αισθήματα στην Ευρώπη και να αυξήσουν τη λαϊκή απαίτηση προς τις κυβερνήσεις της ΕΕ να μην προχωρήσουν στην άρση των ταξιδιωτικών βεβαιώσεων για τους τούρκους πολίτες, κάτι που αποτελεί όρο κλειδί για τη συνεργασία της Άγκυρας στο μεταναστευτικό.
Η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων
Τα αντι-μουσουλμανικά αισθήματα θα μπορούσαν ακόμη να οδηγήσουν σε αύξηση της υποστήριξης προς εθνικιστικά κόμματα σε όλη την ήπειρο. Το «Εθνικό Μέτωπο» της Γαλλίας ήδη έχει υψηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Στη Γερμανία, το αντι-μεταστευτικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» κατάφερε προσφάτως να λάβει ποσοστά ρεκόρ και είναι πλέον το τρίτο πιο δημοφιλές κόμμα.
Τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία θα πραγματοποιηθούν γενικές εκλογές εντός του 2017 και οι κάλπες θα στηθούν στον απόηχο της μεταναστευτικής κρίσης και των πολλαπλών τρομοκρατικών επιθέσεων. Και στις δύο περιπτώσεις, τα κυρίαρχα κόμματα θα δεχθούν πίεση από τους εθνικιστές αντιπάλους τους.
Συνακόλουθα, είναι πολύ πιθανόν να υιοθετήσουν ορισμένα στοιχεία από την ατζέντα των εθνικιστικών κομμάτων. Κάτι ανάλογο μπορούμε να περιμένουμε ότι θα γίνει και σε άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπως η Ολλανδία και η Σουηδία που επίσης έχουν πολύ ισχυρά εθνικιστικά κινήματα.
Αλλά και στη Βρετανία, τα πολιτικά κόμματα και οι ομάδες που επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την ΕΕ ενδέχεται να χρησιμοποιήσουν τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις να δικαιολογήσουν το επιχείρημα για μεγαλύτερη απομόνωση από την Ευρώπη.
Η οικονομία και ο ιστός της Ένωσης
Τέλος, οι επιθέσεις στις Βρυξέλλες θα ζημιώσουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες, πιθανότατα όμως για μικρό χρονικό διάστημα.
Τις επόμενες ημέρες, κάποιοι άνθρωποι στο Βέλγιο ή άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης μπορεί να αποφασίσουν να αποφύγουν τα ταξίδια ή τους πολυσύχναστους χώρους, όπως τα καφέ ή τα εμπορικά κέντρα, φοβούμενοι ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα. Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει μια πρόσκαιρη πτώση στους τομείς της εσωτερικής κατανάλωσης και του τουριστικού τομέα.
Για τους περισσότερους Ευρωπαίους, η απειλή της τρομοκρατίας αποτελεί πλέον μέρος της καθημερινής τους ζωής.
Πέρα από την εθνική πολιτική και την οικονομία, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των επιθέσεων θα επηρεάσουν τον ίδιο τον ιστό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταλήγει το Stratfor.
πηγή 

Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

 

«ει δε τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται και έστιν απίστου χείρων»
προς Τιμόθεον Α, ε’, 8

Η μεγαλύτερη σύγχυση τούτη την παμπόνηρη εποχή εντοπίζεται στην στάση των Ελλήνων έναντι των λαθρομεταναστών.

(Ο κοινός νους λέει ότι αν κάποιος εισβάλλει στην χώρα σου, όντας απρόσκλητος και ανεπιθύμητος, λαθραίως και παρανόμως, σύμφωνα με τα έγκυρα λεξικά, ονομάζεται λαθρομετανάστης. Όπως λέγεται λαθροθήρας αυτός που κυνηγά χωρίς άδεια, ο λαθροϋλοτόμος και ο λαθρεπιβάτης. Ο κυρ-Φίλης υπουργός, στην πρόσφατη επιστολή του στα σχολεία, ταυτίζει τους Έλληνες, Χριστιανούς Ορθοδόξους του ’22, τους διωκόμενους και σφαγιασθέντες από τους μωαμεθανούς γενοκτόνους μας του Κεμάλ, με τους νυν λαθρομετανάστες, οι οποίοι, αντί να καταφύγουν στις ομόδοξες τους χώρες του Ισλάμ, καταφεύγουν στην άπιστη Ευρώπη. Θλιβερές συγκρίσεις από έναν αρνητή της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής).

Περίεργη και επαμφοτερίζουσα είναι και η στάση κάποιων χριστιανών. «Τι θα έκανε ο Χριστός στη θέση μας;», «αγαπάτε αλλήλους», είναι οι συνήθεις…παραπομπές.

Καρυκεύουν την ερώτηση και με αναφορές στον Καλό Σαμαρείτη ή στο ευαγγελικό ανάγνωσμα «ξένος ήμην και συνηγάγετε με». (Ματθ. ΚΕ, 35).

Οπότε οφείλουμε «να ανοίξουμε την αγκαλιά μας» (κατά κυρ-Φίλη) και να «συναγάγουμε» τους ξένους λαθρομετανάστες, διότι είναι ευαγγελική επιταγή.

Ερωτώ και απευθύνομαι κυρίως στους «προοδευτικούς» ιερωμένους που αποκοιμίζουν τον κόσμο με τις αγαπολογίες τους: Ο Κολοκοτρώνης, όταν «αποφάσισε να κάμει» την Επανάσταση, για να εκδιώξει την μισητή ημισέληνο, έτσι σκεφτόταν; Θα έκοβε τούρκικα κεφάλια ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, αν δεν ευλογούσε η Εκκλησία τα όπλα του Αγώνα της Παλιγγενεσίας; Τι τραγουδούσαν τότε οι Ρωμιοί; «Χαρά που το ‘χουν τα βουνά τα κάστρα περηφάνια/ γιατί γιορτάζει η Παναγιά, γιορτάζει και η Πατρίδα./ Να βλέπεις διάκους με σπαθιά, παπάδες με ντουφέκια/ να βλέπεις και τον Γερμανό, της Πάτρας τον δεσπότη/ πως ευλογάει τ’ άρματα κι ευχιέται τους λεβέντες».

Ο επίσκοπος Βρεσθένης Θεοδώρητος, τον οποίο ο Κολοκοτρώνης αποκαλούσε καπετάν Δεσπότη, ευλογεί τ’ άρματα στο Βαλτέτσι, ζώνεται τα γιαταγάνια και τα καριοφίλια και πολεμά.

Ο Σαλώνων Ησαΐας, ο πρώτος Έλληνας ιεράρχης ο οποίος έπεσε υπέρ πατρίδος, την ώρα της μάχης της Αλαμάνας, δεν είχε υπ’ όψιν του το Ευαγγέλιο; Γιατί «ρίχνανε στο θυμιατό μπαρούτι για λιβάνι» οι παπάδες και θυσιάζονταν για την λευτεριά του Γένους. Πολλοί απ’ αυτούς δεν ξανάπιασαν το αγιοπότηρο, όμως έφτιαξαν πατρίδα. Ποιμένες καλοί που θυσιάστηκαν υπέρ του σκλαβωμένου ποιμνίου τους.

Παραπέμπω και σ’ ένα περίφημο κείμενο του Δασκάλου του Γένους Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, ο οποίος υπήρξε «μέγας εκκλησιαστικός ανήρ, λαμπρόν κόσμημα και μέγα καύχημα του ελληνικού Γένους».

«Λέγω πρώτον, ότι χρεωστείς, χριστιανέ, καθό χριστιανός να αγαπάς και να ευεργετής την Πατρίδα. Σε προστάζει ο θείος νόμος “αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν”. Πλησίον σου είναι βέβαια πaς άνθρωπος, αλλά ποιoς δύναται να είναι πλησιέστερός σου παρά τους συγγενείς και ομοπίστους και συμπολίτας σου. Ούτοι είναι αδελφοί σου, οίτινες συγκατοικούσι μετά σου εις μίαν και την αυτήν χώραν, ωσάν εις μίαν και την αυτήν οικίαν, ούτοι έχουσι τον αυτόν και συ πατέρα, τον Θεόν, την αυτήν και συ μητέρα, την Εκκλησίαν, το αυτό γενέθλιον έδαφος, και τας αυτάς τροφάς, τους αυτούς νόμους, τους αυτούς άρχοντας και ποιμένας και διδασκάλους, τας αυτάς προς σε κοινάς και πανηγύρεις και απολαύσεις και λύπας και χαράς, όσον λοιπόν ειλικρινέστερον αγαπάς τους συμπατριώτας και την Πατρίδα, τόσον βεβαιότερον εκπληρώνεις τον νόμον του Θεού και πάλιν εξ εναντίας, όσον αμελείς και προδίδεις πολλάκις της Πατρίδος τα συμφέροντα, τόσον εξελέγχεσαι παραβάτης του θείου νόμου, και του πλησίον σου εχθρός χειρότερος απίστου. “Eι τις των ιδίων και μάλιστα των οικείων ου προνοεί, την πίστιν ήρνηται, και έστιν απίστου χείρων”…

Τόσον ιερόν και θείον δώρον είναι η Πατρίς ώστε εν των μεγίστων σημείων της κατά των ανθρώπων δικαίας οργής του Θεού γίνεται πολλάκις η στέρησις της Πατρίδος.

…Και αν λοιπόν η Πατρίς είναι τόσον σεβάσμιον, τόσον πολύτιμον, τόσον αγαπητόν, εις τον Θεόν, φανερόν ότι χριστιανός, όστις αγαπά μάλιστα τον Θεό, και τον πλησίον, χρεωστεί να αγαπά την ιδίαν αυτού Πατρίδα».

(Κων. Κούρκουλα, «Λεύκωμα Δασκάλων του Γένους», σελ. 160, Αθήνα 1971).

Διασώζει ο Ι. Πολέμης την απάντηση κάποιας γιαγιάς προς τον εγγονό της, που απορούσε γιατί την έβλεπε κάθε βράδυ μετά τον εσπερινό μαζί με τα εικονίσματα να θυμιατίζει και το καριοφίλι του παππού.

«Το καριοφίλι που θωρείς
ψηλά στον τοίχο να σκουριάζει
παιδάκι μου, μην απορείς
αγιολιβάνι του ταιριάζει
γιατί χωρίς αυτό
χωρίς το φλογερό του στόμα
θα ‘μαστε σκλάβοι ακόμα».

(«Ιεράρχες, Εθνάρχες», π. Θεοδώρου Ζήση, σελ. 30).

«Η απάντηση της ώριμης γερόντισσας», σημειώνει ο σεβαστός παπα-Θόδωρος, «είναι απάντηση της γηραιάς ελληνικής ιστορίας στους ανώριμους μελετητές της».

Οι δεσποτάδες του Μακεδονικού Αγώνα ζώστηκαν τ’ άρματα και έσωσαν την Μακεδονία.

«...Στη μέση φορούσα μία πέτσινη ζώνη απ’ όπου κρέμονταν από τη μία μεριά η θήκη του πιστολιού μου, που ήταν μεγάλο και γίνονταν εν ανάγκη και τουφέκι, κι απ’ την άλλη ένα μαχαίρι για στρατιωτικό ή αστυνομικό. Συχνά γυμναζόμουν εις το σημάδι…», διηγείται ο ηρωικός μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης. (Αντ. Μπέλλου-Θρεγιάδη, «Μορφές Μακεδονομάχων, σελ. 75-76).

Ο επίσκοπος Πελαγονίας, Ιωακείμ Φορόπουλος, όταν ενθρονίστηκε στο Μοναστήρι, βροντοφώνησε στον εμπερίστατο λαό, που σφαζόταν από τους Κομιτατζήδες: «Δεν ήρθα να σας διδάξω οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος, αλλά οφθαλμούς αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντος». Ο Κορυτσάς Φώτιος, ο Γρεβενών Αιμιλιανός, ο Μελενίκου Κωνσταντίνος, ο Ελευθερουπόλεως Γερμανός, έπεσαν μαχόμενοι, κοσμώντας το Εικονοστάσι του Γένους.

Όταν στις 30 Αυγούστου του 1907 ο λαός της Δράμας αποχαιρετά τον δεσπότη του, τον μετέπειτα εθνοϊερομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης, Χρυσόστομο, ο δημογέροντας Νίκας ενώπιον των χιλιάδων που είχαν μαζευτεί στο σταθμό, αναφωνεί: «Δέσποτα, μας παρέλαβες λαγούς και μας έκαμες λιοντάρια. Μείνε ήσυχος. Θα γίνει το θέλημά σου». Κι έγινε. (Ν. Βασιλειάδη, «Για την Ελευθερία», σελ. 265). Δεν ήταν πιστοί αυτοί οι ηρωικοί Επίσκοποι; Ήταν, αλλά προνοούσαν για τους οικείους, για το Γένος.

Τα γράφω αυτά για να κατανοήσουν κάποιοι ότι τούτη την στιγμή διακυβεύεται η ιστορική μας ύπαρξη. Αν ανεχτούμε την εγκατάσταση των μωαμεθανικών ορδών, ας θυροκολλήσουμε το αγγελτήριο θανάτου μας. Σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχουν «καλοί σαμαρείτες», θα περιφέρονται εξαθλιωμένοι μωαμεθανοί που θα ξεσπάσουν πάνω μας για όλα τα δεινά τους. (Μωαμεθανοί και όχι μουσουλμάνοι. Οπαδοί του Μωάμεθ είναι και τίποτε άλλο).

Μην καταπίνετε τα παραμύθια των σάπιων καναλιών. Οι ροές από την Τουρκία, το κράτος συμμορία, δεν πρόκειται να σταματήσουν. Μας προορίζουν για βαλκανικό εμιράτο. Βρισκόμαστε ενώπιον εθνικής προδοσίας. Μην τους πιστεύετε. Λένε ψέματα. Όλοι και όλα για την σωτηρία της πατρίδας μας…

πηγή 

Πώς μετατρέπουμε στην Ελλάδα την μετριότητα σε "αριστεία" από το Δημοτικό (με τη σαφή προτροπή σχολικών συμβούλων για υψηλούς βαθμούς)

Γιατί η τράπεζα θεμάτων μετράει τον πυρετό του Ελληνικού σχολείου κατά τη ρήση ενός φροντιστή;

Βαθμολόγηση στο Δημοτικό Σχολείο: Τι μας δείχνουν οι Βαθμοί; Η περίπτωση της Δυτικής Αθήνας

Του Δημήτρη Ζμπάινου

Περίληψη

Σε μια προσπάθεια  να μελετηθεί  η βαθμολόγηση στο Δημοτικό Σχολείο συγκεντρώθηκαν και αναλύθηκαν βαθμολογίες  1014 μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων Δημοτικών Σχολείων της Δυτικής Αθήνας. Η ανάλυση έδειξε ότι γενικά οι βαθμολογίες είναι τόσο ψηλές που εγείρουν θέματα σκοπιμότητας της βαθμολόγησης στο Δημοτικό Σχολείο.

      Εισαγωγή

Πολύ συχνά στη βιβλιογραφία οι βαθμοί του σχολείου χρησιμοποιούνται ως μεταβλητή που απεικονίζει αριθμητικά την ακαδημαϊκή επίδοση των μαθητών Επίσης, η πληροφόρηση των γονιών ή των άλλων δασκάλων ενός σχολείου σχετικά με την ακαδημαϊκή επίδοση των μαθητών έχει εμφανιστεί ως ένας από τους κύριους ρόλους της βαθμολόγησης (Blok κ.α. 2002). 

Είναι όμως ο σχολικός βαθμός και μάλιστα στο Δημοτικό Σχολείο αποτύπωση μόνο της ακαδημαϊκής επίδοσης του μαθητή;

Το συμπέρασμα που συνάγεται από τη διεθνή και την περιορισμένη ελληνική βιβλιογραφία  σχετικά με το παραπάνω ερώτημα, δείχνει ότι ο βαθμός του μαθητή δεν αποτυπώνει μόνο την ακαδημαϊκή επίδοση του, αλλά επηρεάζεται και από μια σειρά άλλους παράγοντες που οι δάσκαλοι κρίνουν σημαντικούς. (Pilcher, 1994, Natrielo & Dornsbusch 1984, Cizek & Fitzerald, 1995, Stiggins κ.α., 1989, Wood & Napthali, 1975, Blount, 1997, Hills, 1991, Zbainos, 1999, Zbainos & Hallam, 2002, Ζμπάινος και Hallam, 2002 ). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι διεθνείς έρευνες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι σήμερα, παρόλη την αλλαγή των εκπαιδευτικών διαδικασιών και συστημάτων.

Το κοινό μεθοδολογικό στοιχείο όλων σχεδόν των ερευνών που περιγράφουν τις πρακτικές βαθμολόγησης των εκπαιδευτικών, είναι ότι οι συμμετέχοντες είναι συνήθως δάσκαλοι οι οποίοι αναφέρονται στην βαθμολόγησή τους. Όση όμως προσπάθεια για εγκυρότητα και αξιοπιστία και αν καταβληθεί, είναι αδύνατο για τον ερευνητή να αποφύγει τις απαντήσεις των συμμετεχόντων σύμφωνα με το λεγόμενο «κοινωνικά επιθυμητό».  Όσο λοιπόν και αν αυτού του είδους οι έρευνες έχουν συμβάλει στη γνώση μας για τη βαθμολόγηση, δεν έχουν διασταυρωθεί και εμπλουτιστεί με  ερευνητικά δεδομένα που έχουν προκύψει από χρήση άλλων μεθοδολογικών προσεγγίσεων. Η παρούσα έρευνα αποτέλεσε μία προσπάθεια να επεκταθεί ο προβληματισμός σχετικά με τους βαθμούς στο Δημοτικό Σχολείο ερευνώντας τους βαθμούς καθαυτούς και όχι το τι λένε οι δάσκαλοι για τους βαθμούς τους.

 

Μεθοδολογία

Το δείγμα αποτελείτο από 1.014 μαθητές των 2 τελευταίων τάξεων του Δημοτικού από 12 διαφορετικά σχολεία της Δυτικής Αθήνας (Γ’ Αθηνών). Ελήφθη μέριμνα έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνονται στο δείγμα σχολεία από «καλές» περιοχές της Δυτικής Αθήνας όπως την Πετρούπολη όσο και από πιο «υποβαθμισμένες» γειτονιές όπως π.χ. του Ιλίου.

Η περίπτωση της Δυτικής Αθήνας προτιμήθηκε στη δειγματοληψία λόγω της κοινωνικής προέλευσης μεγάλης πλειοψηφίας των μαθητών. Θεωρήθηκε ότι οι μαθητές της Δυτικής Αθήνας, στη πλειοψηφία τους, προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, συγκριτικά τουλάχιστον με μαθητές άλλων περιοχών.  Αυτό, στον τομέα της βαθμολόγησης μπορεί να σημαίνει ότι οι βαθμοί των μαθητών του δείγματος είναι λιγότερο επηρεασμένοι από εξωγενείς παράγοντες όπως φροντιστήρια, οικογενειακές παρεμβάσεις κτλ.

Χρησιμοποιήθηκαν οι βαθμολογίες των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου εξαιτίας του ότι, αφενός, μόνο σε αυτές η βαθμολογία είναι αριθμητική και επιτρέπει επαγωγική στατιστική ανάλυση και, αφετέρου, οι βαθμολογίες των δύο τελευταίων τάξεων είναι οι περισσότερο έγκυρες υπό την έννοια ότι σε αυτές τις τάξεις ο βαθμός αντικατοπτρίζει την ακαδημαϊκή επίδοση περισσότερο από ότι σε άλλες τάξεις. Ελήφθησαν όλες οι βαθμολογίες όλων των μαθημάτων όλων των μαθητών ξεχωριστά και όχι οι μέσοι όροι που έχουν υπολογισθεί στρογγυλοποιημένοι. (Ένα σχολείο με 77 μαθητές των 2 τελευταίων τάξεων για άγνωστους λόγους δεν είχε βαθμολογία στα Αγγλικά. Σ’ αυτό το μάθημα η βαθμολογία παρέμεινε κενή και δεν χρησιμοποιήθηκε καμία τεχνική αντικατάστασης των τιμών που έλειπαν0.

Οι μισοί μαθητές φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 2000 – 2001 στην Ε΄ Δημοτικού, ενώ οι άλλοι μισοί στην Στ΄. Το δείγμα επίσης εμφανίζεται ισορροπημένο και όσον αφορά το φύλο των μαθητών. Συγκεκριμένα, το 47,7% του δείγματος ήταν κορίτσια και το 52,3% αγόρια.

Ένας ακόμη διαχωρισμός του δείγματος αφορούσε την εθνικότητα των μαθητών. Οι μαθητές χωρίστηκαν σε αυτόχθονες και μή όπου στους δεύτερους συμπεριλαμβάνονται όλοι οι μη αυτόχθονες, συγκεκριμένα, παιδιά μεταναστών, παλιννοστούντες από την πρώην Σοβιετική Ένωση, καθώς και παιδιά Αλβανικής καταγωγής που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.  Ορισμένες δυσκολίες που ανέκυψαν περί του ποιοι είναι και ποιοι όχι μη αυτόχθονες, επιλύθηκαν σε συνεργασία μετο/τη διευθυντή/ντρια του σχολείου. Το   6,9% του δείγματος αποτελείτο από μη αυτόχθονες και το υπόλοιπο 93,1% αυτόχθονες. Χωρίς να θεωρείται ότι αυτό το ποσοστό είναι χαμηλό, φαίνεται ότι στα δυτικά προάστια το ποσοστό των μεταναστών δεν είναι τόσο ψηλό όσο σε άλλες περιοχές π.χ. κεντρική Αθήνα.

Αποτελέσματα

1. Επιδόσεις Γενικά

Η πρώτη ανάλυση των βαθμών του δείγματος δείχνει ότι ο γενικός μέσος όρος των βαθμολογιών όλων των τριμήνων των μαθητών του δείγματος είναι  πολύ ψηλός (8,98). Το συμπέρασμα που συνάγεται από τη συχνότητα των στρογγυλοποιημένων μέσων όρων είναι ότι μόνο το 0,8% των μαθητών του δείγματος έχει γενικό μέσο όρο 5, ενώ το 40,6% έχει μέσο όρο 10.

Αν παρουσιασθούν οι μέσοι όροι των βαθμολογιών των μαθηtών των αριστούχων μαθητών είναι 72%.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο μέσος όρος εμφανίζεται τόσο υψηλός εξαιτίας του γεγονότος ότι σε αυτόν συμπεριλαμβάνονται βαθμοί σε μαθήματα όπως η γυμναστική και η αισθητική αγωγή, που, κατά παράδοση βαθμολογούνται με τους μεγαλύτερους δυνατούς βαθμούς. Γι’  αυτόν το λόγο αφαιρέθηκαν οι βαθμοί αυτοί. Ο νέος μέσος όρος ονομάστηκε «ακαδημαϊκός» για να διαφοροποιηθεί από το γενικό μέσο όρο. Ο ακαδημαϊκός μέσος όρος υπολογίστηκε στο 8,78 και είναι στατιστικά σημαντικά χαμηλότερος από τον γενικό μέσο όρο (t= 32,62, p= 0,000). Το πρώτο συμπέρασμα που συνάγεται λοιπόν είναι ότι οι βαθμοί της γυμναστικής και της αισθητικής αγωγής ανεβάζουν στατιστικά σημαντικά τη γενική βαθμολογία των μαθητών του δείγματος. Μια περαιτέρω εμβάθυνση δείχνει ότι αυτοί που κυρίως επωφελούνται στο μέσο από την επίπτωση των «μη ακαδημαϊκών» μαθημάτων είναι οι μαθητές με τις χαμηλότερων επιδόσεων και όχι αυτοί των ψηλών διότι οι δεύτεροι έχουν έτσι και αλλιώς ψηλούς βαθμούς.

Παρόλα αυτά, επί της ουσίας, ο ακαδημαϊκός μέσος όρος 8,8 δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον γενικό μέσο όρο 9 παρόλη τη στατιστικά σημαντική διαφορά. Με  δεδομένο ότι ένας μαθητής του 9 θεωρείται άριστος, θα μπορούσε να διατυπωθεί το επιχείρημα, ότι ο μέσος  μαθητής των δυτικών προαστίων είναι άριστος. Αυτό που κατά πάσα πιθανότητα συμβαίνει είναι, ότι κατά μέσο όρο οι μαθητές των δυτικών προαστίων βαθμολογούνται με άριστους βαθμούς.

2. Επιδόσεις ανά μάθημα

Φάνηκε παραπάνω ότι η φυσική και η αισθητική αγωγή βαθμολογούνται με γενικά μεγαλύτερους βαθμούς με αποτέλεσμα να αυξάνουν τον μέσο όρο των βαθμολογιών. Αλλά και η βαθμολογία στα «ακαδημαϊκά» γνωστικά αντικείμενα διαφέρει και μάλιστα αρκετά.

Οι διαφορές των μέσων όρων των βαθμολογιών των διαφόρων μαθημάτων διαφέρουν μεταξύ τους στατιστικά σημαντικά (F= 540,10, p= 0,000) Μετά την Αισθητική και τη Φυσική Αγωγή, τα μαθήματα με τους μεγαλύτερους βαθμούς, φαίνεται να ακολουθούν τα λεγόμενα «δευτερεύοντα» μαθήματα δηλ. τα Θρησκευτικά, η Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, και η Ιστορία. Ακολουθούν τα γλωσσικά μαθήματα (ελληνικά και αγγλικά), και οι χαμηλότεροι βαθμοί φαίνεται να δίνονται στα λεγόμενα «θετικά» μαθήματα δηλαδή τη Γεωγραφία, τη Φυσική και τα Μαθηματικά.  Παρά το γεγονός των στατιστικά σημαντικών διαφορών μεταξύ των μέσων βαθμολογιών των διαφόρων μαθημάτων, η βαθμολογία σε καθ΄ ένα από αυτά είναι υψηλή. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των μαθηματικών,  όπου με μέσο όρο 8,54 και τ.α. 1,36 είναι το μάθημα με το χαμηλότερο μέσο όρο βαθμολογίας.

Η ανάλυση των συναφειών μεταξύ των μέσων όρων των βαθμολογιών των μαθημάτων οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα:

	Θρησκ.	Γλώσσ.	Μαθημ.	Ιστορία	Γεωγρ.	Φυσική	Αγωγή	Αισ. Αγ.	Γυμν.	Αγγλικά
Θρησκ		0,79	0,77	0,80	0,82	0,80	0,82	0,48	0,31	0,67
Γλώσσ	0,79		0,86	0,86	0,86	0,86	0,83	0,43	0,32	0,76
Μαθημ.	0,77	0,86		0,85	0,88	0,88	0,81	0,39	0,31	0,70
Ιστορία	0,80	0,86	0,85		0,90	0,89	0,86	0,40	0,29	0,74
Γεωγρ	0,82	0,86	0,88	0,90		0,92	0,86	0,41	0,32	0,74
Φυσική	0,80	0,86	0,88	0,89	0,92		0,86	0,42	0,29	0,74
Αγωγή	0,82	0,83	0,81	0,86	0,86	0,86		0,43	0,33	0,73
Αισ. Αγ.	0,48	0,43	0,39	0,40	0,41	0,42	0,43		0,10	0,34
Γυμν.	0,31	0,32	0,31	0,29	0,32	0,29	0,33	0,10		0,33
Αγγλικά	0,67	0,76	0,70	0,74	0,74	0,74	0,73	0,34	0,33

Όλες οι συνάφειες (Pearsons r) που φαίνονται στον παραπάνω πίνακα είναι στατιστικά σημαντικές (p = 0,000). Το πρώτο συμπέρασμα στο οποίο οδηγούμαστε αναλύοντας τον παραπάνω πίνακα είναι ότι όλα τα μαθήματα με εξαίρεση την Αισθητική και τη Φυσική Αγωγή εμφανίζουν υψηλότατες συνάφειες μεταξύ τους (από 0,7 έως 0,9). Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μαθητές γενικά όταν θεωρούνται «καλοί» να βαθμολογούνται με μεγάλους βαθμούς σε όλα τα μαθήματα, ενώ οι μαθητές που θεωρούνται «αδύνατοι» να βαθμολογούνται με γενικά χαμηλότερους βαθμούς. Αυτό με εξαίρεση την Αισθητική και τη Φυσική Αγωγή όπου όπως έχουμε δει ότι βαθμολογούνται όλοι σχεδόν οι μαθητές με τους υψηλότερους δυνατούς βαθμούς. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και η στήλη των Αγγλικών όπου οι συνάφειες με τις βαθμολογίες των άλλων μαθημάτων αν και σχετικά ψηλές, είναι χαμηλότερες από αυτές που εμφανίζονται μεταξύ των άλλων μαθημάτων. Με άλλα λόγια οι υψηλές συνάφειες παρατηρούνται στα μαθήματα που βαθμολογούνται από τον ίδιο εκπαιδευτικό, και οι χαμηλότερες μεταξύ βαθμολογιών διαφορετικών  εκπαιδευτικών.

3. Βαθμολογίες ανά τρίμηνο

       Ένα άλλο χαρακτηριστικό των βαθμών των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού σχολείου είναι η άνοδος της βαθμολογίας των μαθητών από τρίμηνο σε τρίμηνο. Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζονται οι μέσοι όροι της ακαδημαϊκής βαθμολογίας των μαθητών ανά τρίμηνο.

Φαίνεται καθαρά ότι ο μέσος όρος της βαθμολογίας αυξάνεται ανά τρίμηνο. Στο α τρίμηνο ο Μέσος Όρος είναι 8,57 με Τυπική Απόκλιση 1,20, στο β΄ Μ.Ο. 8,84 με Τ.Α 1,14 και στο γ΄ ο Μ.Ο είναι 8,92 με Τ.Α 1,14. Οι  διαφορές είναι στατιστικά σημαντικές τόσο μεταξύ του Α και του Β τριμήνου ( t=-22,54, p = 0,000) όσο και μεταξύ του Β και του Γ ( t=-7,65, p = 0,000). 

Η εμφανής βελτίωση της βαθμολογίας ανά τρίμηνο γίνεται ακόμη περισσότερο εύγλωττη από τα παρακάτω στοιχεία. Φαίνεται το 70,2% των μαθητών να βελτιώνει τη βαθμολογία του από το Α΄ στο Β΄ τρίμηνο, με μόλις το 8,8% να χειροτερεύει, ενώ τα ποσοστό της βελτίωσης περιορίζεται στο 40,1% από το Β΄ στο Γ΄ τρίμηνο. Το ποσοστό της βελτίωσης είναι σχετικά χαμηλό από το Β΄ στο Γ΄ τρίμηνο εξαιτίας του ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των  βαθμών  του Β΄ τριμήνου είναι ήδη πολύ ψηλοί ώστε να μπορούν να αυξηθούν περαιτέρω.

       Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: Η βαθμολογία των μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού αυξάνεται στατιστικά σημαντικά από τρίμηνο σε τρίμηνο. Αυτό που δεν είναι εμφανές είναι το γιατί συμβαίνει αυτό: Οφείλεται στην άνοδο της  επίδοσης του μαθητή, ή σε μια παράδοση που θέλει τους εκπαιδευτικούς να ανεβάζουν τους βαθμούς από τρίμηνο σε τρίμηνο ανεξάρτητα από την επίδοσή τους;

Συμπεράσματα

Δε μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι τα ευρήματα αυτής της έρευνας εξαιτίας της κατανομής του δείγματός της είναι γενικεύσιμα σε όλη την ελληνική επικράτεια. Από την άλλη μεριά, δεν πιστεύεται ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά σε άλλες περιοχές, το αντίθετο μάλλον. Αν στη Δυτική Αθήνα με τη συγκεκριμένη κοινωνική σύνθεση, παρατηρούνται π.χ. τόσο μεγάλοι βαθμοί, θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει τι θα γίνεται σε άλλες περιοχές με περισσότερη οικογενειακή παρέμβαση στην εκπαίδευση των παιδιών.

Η τάση προς επιείκεια των δασκάλων έχει καταδειχθεί επανειλημμένως (Pilcher, 1994, Natrielo & Dornsbusch 1984, Cizek & Fitzerald, 1995, Stiggins κ.α., 1989, Wood & Napthali, 1975, Nava κ.α., 1992, Blount, 1997, Hills, 1991, Zbainos, 1999, Zbainos & Hallam, 2002, Ζμπάινος και Hallam, 2002). Οι Έλληνες δάσκαλοι έχουν εμφανιστεί να δηλώνουν πρόθυμοι να βάλουν μεγαλύτερους βαθμούς από την επίδοση των μαθητών επηρεαζόμενοι από μια σειρά από χαρακτηριστικά των μαθητών που ποικίλουν από την εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους μέχρι τα κίνητρα και τη νοημοσύνη τους (Μπέλλας, 1995, Mavromatis 1996, Zbainos, 1999). Αυτό που φάνηκε στην παρούσα μελέτη είναι ότι, εξαιτίας των παραπάνω λόγων, οι βαθμοί που δίνονται στο Δημοτικό Σχολείο είναι σχεδόν ισοπεδωτικά ψηλοί. Τόσο ψηλοί που τίθεται σε αμφισβήτηση η σκοπιμότητα ύπαρξής τους. Το να μπαίνουν τόσο ψηλοί βαθμοί σε σχεδόν όλους τους μαθητές, είναι αντίστοιχο του να μη μπαίνουν καθόλου βαθμοί, διότι ούτε τους γονείς πληροφορούν για τις ακαδημαϊκές ανάγκες και επιδόσεις των μαθητών τους, ούτε ως κίνητρο για τους μαθητές μπορεί να λειτουργήσουν, εφόσον εμφανίζονται σχεδόν άριστοι όλοι σε όλα.

Τα παραπάνω ισχύουν υποθέτοντας ότι οι βαθμολογίες είναι πλασματικές και δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματική επίδοση των μαθητών.  Εάν οι βαθμολογίες είναι έστω και σε ένα βαθμό αντικειμενικές και οι επιδόσεις των μαθητών αντικειμενικά τόσο ψηλές, τότε τίθεται επιτακτικά θέμα αλλαγής των αναλυτικών προγραμμάτων προς το δυσκολότερο.

Ασφαλώς αυτή έρευνα δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη μελέτη των βαθμολογιών εξαιτίας του περιορισμένου δείγματος της και ιδιαίτερα στον περιορισμένο χώρο της παρούσας περίληψης. Περισσότερη έρευνα επί του θέματος κρίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ώστε να συμβάλλει στη συζήτηση σχετικά με την αξιολόγηση στο Δημοτικό Σχολείο.

Παραπομπές

Blok, H., Otter, M., Roeleveld, J., (2002). Coping with conflicting demands: Student assessment in Duch Primary Schools, Studies in Educational Evaluation, 28 p.177-188

Blount, H. P. (1997). The Keepers of Numbers: Teachers' Perspectives on Grades. The Educational Forum, 61(Summer 1997), 329-334.

Cizek, G., & Fitzerald, S. (1995). Teachers'  Assessment  Practices: Preparation, Isolation and the Kitchen Sink. Educational Assessment, 3(2), 159-179.

Mavromatis, I. (1995). Classroom Assessment in Greek Primary Schools. Unpublished PhD Thesis, University of Bristol.

Μπέλλας, T. (1995). Πώς αξιολογεί ο δάσκαλος; Ιωάννινα: Έκδοση του Συγγραφέα 

Natrielo, G., & Dornsbucsch, S. M. (1984). Teacher Evaluative Standards and Student Effort. New York: Longman.

Nava, F. J., & Loyd, B. (1992). An Investigation of Achievement and Nonachievement Criteria in Elementary and Secondary School Grading. Paper presented at the Annual Meeting of the American Educational Research Association., San Francisco, CA.

Pilcher, J. K. (1994). The Value Driven Meaning of Grades. Educational Assessment, 2(1), 69-88.

Stiggins, R. J., Frisbie, D. A., & Griswold, P. A. (1989). Inside High School Grading Practices: Building a Research Agenda. Educational Measurement: Issues and Practice, 8(2), 5-14.

Wood, R., & Napthali, W. A. (1975). Assessment in the Classroom: What do Teachers Look for? Educational Studies, 1(3).

Zbainos, D. (1999) What is Behind a Grade? Greek Primary School Teachers Descriptions of their Grading Criteria and Practices. PhD Thesis University of London, Institute of  Education.

Zbainos, D. & Hallam, S. (2002). Greek Primary School teachers’ descriptions of their criteria and practices they adopt in assessing pupils’ academic attainment. The Psychology of Education Review 26(2) p.29-36.

Ζμπάινος, D. & Hallam, S., (2002). Βαθμολόγηση στο Δημοτικό Σχολείο: Προς τη δημιουργία ενός μοντέλου των παραγόντων και των πρακτικών που την επηρεάζουν. Σύγχρονη Εκπαίδευση 123 σ. 35-47.

Παιδαγωγική Εταιρεία Ελλάδος