Βρες τις διαφορές!

Ποιός δουλεύει ποιον;

Κατούνα Κου πε πε

Οι άνθρωποι σε αγαπούν υπό όρους. Αν δεν πληροίς τους όρους τους θα σε απορρίψουν.
Ο Θεός σε αγαπά πάντοτε άνευ όρων. Αν όμως δεν Τον αγαπάς δεν νιώθεις την Αγάπη Του.

Διαζύγιο: Η χαριστική βολή στην Ελληνική οικογένεια!

Το διαζύγιο δεν ήταν πάντα της μόδας. Όπως δεν είναι σήμερα ο γάμος. Χρησιμοποιήθηκε δυστυχώς, κατά γενική ομολογία, σαν εργαλείο απελευθέρωσης της καταπιεσμένης γυναίκας από τον ανδρικό ζυγό (και στη συνέχεια του καταπιεσμένου άνδρα από την απελευθερωμένη σύζυγο…) και στην πορεία μετατράπηκε σε ένα απόλυτο και τοξικό «διαλυτικό» της Ελληνικής οικογένειας.

Της Σόνιας Χαϊμαντά

Έτσι, στην εκκωφαντική μείωση των γεννήσεων, στη δραματική αύξηση των αμβλώσεων, στην αυτόβουλη έκρηξη των μονογονεϊκών οικογενειών, στην ασταμάτητη επέλαση της Πολιτείας με τις εισαγωγές νομοθετικού know-how για τα σύμφωνα συμβίωσης και στη γενικότερη απαξίωση των θεσμών που προκάλεσε το lifestyle και η υποτιθέμενη σεξουαλική απελευθέρωση, προστέθηκε μια νέα παράμετρος που έμελε να δώσει τη χαριστική βολή στην παραδοσιακή ελληνική «δεμένη» οικογένεια, όπως αναπτύχθηκε και «μεγαλούργησε» τη δεκαετία του ’50, του ’60 και του ’70. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ καταδεικνύουν του λόγου το αληθές: Στην Ελλάδα διαπιστώνεται, ότι ο αριθμός των μονογονεïκών οικογενειών ανέρχεται σε 200.000. Τα δε διαζύγια ανήλθαν, τα τελευταία 40 χρόνια, από 1/17 (ένα διαζύγιο ανά 17 γάμους) σε 1 διαζύγιο στους 5 γάμους με τάση συνεχώς αυξητική. Συνηθέστερη αιτία διαζυγίου, η απιστία ή απάτη, στην πρώτη περίπτωση η έννοια είναι θρησκευτική (απιστία έναντι του όρκου), στη δεύτερη κοσμική, εξαπάτηση του ή της συντρόφου σε σχέση με την εξωσυζυγική ερωτική ζωή. Στην έκρηξη των διαζυγίων συνέβαλε, θα πρέπει να πούμε, και η τεχνολογία μιας και τα ερωτικά μηνύματα που ανταλλάσσουν οι «παράνομοι» εραστές εύκολα μπορούν να περιέλθουν στα χέρια του ή της απατημένου/ης συντρόφου (1 στα 2 διαζύγια).

Η οικονομική κρίση συνέβαλε με τη σειρά της στην έκρηξη του φαινομένου με ένα μέρος των νοικοκυριών να διατηρούνται ωστόσο κάτω από τον συζυγικό ζυγό «καθώς δεν έχουν τα χρήματα για να χωρίσουν» (σ.σ. ένα συναινετικό διαζύγιο κοστίζει περί τα 1.200 ευρώ στην καλύτερη περίπτωση, ενώ η διαβίωση των γονέων κατά μόνας αποτελεί αποτρεπτική προοπτική για τους «νεόπτωχους» του Μνημονίου). Αντίστοιχα ωστόσο η κρίση λειτουργεί επίσης θετικά στην παραγωγή διαζυγίων μιας και οι προσδοκίες για εύκολη και άνετη ζωή – όπως πιστεύουν ορισμένοι και ορισμένες δυστυχώς ότι εγγυάται ένας ‘καλός γάμος’ – γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος. «Η κρίση δεν μας ένωσε, μας διέλυσε» ακούγεται να λένε αρκετές γυναίκες και άνδρες που έμειναν άνεργες/οι, ενώ είναι γνωστή η ιστορία του διαζυγίου μετά από απόλυση πολύ γνωστής και δραστήριας, αγωνίστριας και διακινήτριας του περιοδικού των αστέγων και θαμώνων των συσσιτίων «Σχεδία».

Εκπρόσωποι της Εκκλησίας, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των ερευνητικών Ινστιτούτων παραδέχονται πλέον ότι ο θεσμός του γάμου και της οικογένειας περνούν στην εποχή μας μια βαθιά κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια. Τα διαζύγια είναι μάλιστα αταξικά, με την έννοια ότι δεν συναρτώνται με δημογραφικά κριτήρια ή εισοδηματικές κλίμακες. Πολλά είναι τα αίτια της κρίσεως:

Γενική κρίση αξιών του πολιτισμού

Οι ευχές που διατυπώνονται από τον ιερέα στη γαμήλια τελετή συνιστούν πλέον «κενό γράμμα», οι νεόνυμφοι συχνά δεν παρακολουθούν ή απαξιούν και πορεύονται στη συνέχεια με μια κοσμική προοπτική για τη σχέση τους. Οι αξίες της ηθικής, της αρετής, της δικαιοσύνης και του μέτρου αποτελούν «ντεπασέ» ποιότητες και έννοιες ξεπερασμένες, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός μεταξύ των δύο συζύγων. Ο ευδαιμονισμός, η εγωπάθεια και η κατανάλωση, κυρίως δε η προσήλωση στο κυνήγι του χρήματος συνιστούν παρακολουθήματα αυτής της στάσης ζωής με αποτέλεσμα ο γάμος να εκλαμβάνεται ως μια ακόμη συμφωνία κυρίων όπως η συμφωνία με τον εργοδότη, το deal με την τράπεζα για τον διακανονισμό του δανείου, την Εφορία, την οικιακή βοηθό, ή το σχολείο του παιδιού.

Οι οικονομικές συνθήκες

Η οικογένεια δεν είναι πλέον παραγωγική μονάδα και το κάθε μέλος της απασχολείται σε ξεχωριστή εργασία αποκτώντας έτσι προσωπική και οικονομική ανεξαρτησία. Εννοείται ότι η γυναίκα δεν πρέπει να εξαρτάται από τον άνδρα αλλά η σχέση αυτή δεν είναι αμφιμονοσήμαντη: Το γεγονός ότι έχει χειραφετηθεί δεν πρέπει να οδηγεί κανέναν στην εύκολη εγκατάλειψη του ζυγού, σαν να είναι ο γάμος μια εμπορική συμφωνία.

Η ιδεολογική απαξίωση

Η ιδεολογική αμφισβήτηση των θεσμών του γάμου και της οικογένειας συνιστά μια φιλοσοφική θεωρία που έχει εισαγάγει η κουλτούρα των σκανδιναβικών χωρών και της σεξουαλικής απελευθέρωσης αλλά κυρίως τα ΜΜΕ και το lifestyle που βομβάρδισαν καταιγιστικά γυναίκες και άνδρες με επιχειρήματα του τύπου «ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα», ή «ο γάμος ακρωτηριάζει τη γυναίκα γιατί την περιορίζει στη ρουτίνα μέσα στους τέσσερις τοίχους κάτω από την εξάρτηση του άνδρα και των παιδιών και την περιορίζει στη μητρότητα και τη σκλαβιά της αναπαραγωγής» (Σιμόν ντε Μπωβουάρ «Το δεύτερο φύλο»). Παρόμοιες θεωρίες αναπτύχθηκαν προ 50ετίας όταν ο Βίλχελμ Ράιχ υποστήριζε ότι «ο γάμος δημιουργεί ένα καταπιεστικό σύστημα στο οποίο κυριαρχεί η εξουσία. Έχει μια αυταρχική δομή που επεκτείνεται στο αυταρχικό κράτος. Οι αστικές κοινωνίες οργανώνονται πάνω στο αυταρχικό οικογενειακό πρότυπο».

Υπερτιμημένο το διαζύγιο ως διαβατήριο στην ευτυχία

Πολλοί κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν, ότι τα οφέλη του διαζυγίου έχουν υπερεκτιμηθεί. Τα λιγότερο ευτυχισμένα μέλη της κοινωνίας είναι τα διαζευγμένα. Πολλά προβλήματα του έγγαμου βίου λύνονται με την πάροδο του χρόνου, και τα παντρεμένα ζευγάρια διαπιστώνουν ότι μπορεί να γίνουν πιο ευτυχισμένα. Μάλιστα μια μελέτη της Linda J. Waite (καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Chicago) δείχνει, ότι σχεδόν 8 στους 10 ανθρώπους, οι οποίοι ήταν πολύ δυστυχισμένοι στο γάμο τους, είχαν ευτυχισμένο γάμο ύστερα από πέντε χρόνια.

Έτσι, ακόμη και όταν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, τα ανδρόγυνα, είναι προς όφελος τους, να μην σπεύδουν να πάρουν διαζύγιο.

Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στο Οικονομικό Δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδος, «η μετακίνηση των νοικοκυριών σε μικρότερες κατοικίες ερμηνεύεται μόνο εν μέρει από τις μεταβολές στη σύνθεση των νοικοκυριών (αύξηση ολιγομελών νοικοκυριών λόγω διάσπασης συμβίωσης νοικοκυριών δύο και τριών γενεών, αύξησης ζευγαριών με λιγότερα παιδιά, διαζευγμένων, μονογονεϊκών οικογενειών), κατά το υπόλοιπο αποδίδεται -σύμφωνα με την έρευνα- σε οικονομικούς λόγους.

Εκκλησία: «Επιδημική νόσος τα διαζύγια»

Σύμφωνα με τον Αρχιμανδρίτη Ιωαννίκιο Κοτσώνη, (Η Σύγχρονη κρίση της συζυγίας), «ο γάμος και η οικογένεια περνούν στις ημέρες μας τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας τους».

Και εξηγεί: «Η ελληνική οικογένεια είχε ωραία παράδοση, είχε ευλογία, ήταν πρότυπο οικογενείας σε όλη την οικουμένη. Από τότε, όμως, που υιοθέτησε τα ξενόφερτα ήθη και έθιμα, από τότε που αντίχριστοι νόμοι δρομολογούν τη ζωή των Νεοελλήνων, δέχθηκε και δέχεται οδυνηρά χτυπήματα. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου αναγκάσθηκε τα τελευταία χρόνια να ομολογήσει: Με την καθιέρωση του πολιτικού γάμου και του αυτομάτου διαζυγίου «βγάλαμε τα μάτια μας εμείς οι ίδιοι». Και πρώτοι απ’ όλους «έβγαλαν τα μάτια τους» οι βουλευτές μας, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι διαζευγμένοι. Βάση και θεμέλιο για μια επιτυχημένη οικογένεια είναι η συζυγία, οι σύζυγοι, το αγαπημένο και ενωμένο ανδρόγυνο. Έχουμε την εντύπωση ότι φθάσαμε στο καταστρεπτικό κατάντημα τα διαζύγια να έχουν αυξηθεί τόσο πολύ, ώστε οι διαλελυμένοι γάμοι να υπερβαίνουν τους υγιείς και σταθερούς γάμους. Όπου κι αν βρεθείς θα ακούσεις για χωρισμούς. Χωρίζουν παιδιά που πάρθηκαν με σφοδρό έρωτα και αγάπη φοβερή…. Πόσοι άλλοι χωρίζουν μετά από έξι μήνες, μετά από ένα χρόνο, μετά από δύο χρόνια. Ο διάβολος, ο οποίος είναι πνεύμα χωρισμού και διαιρέσεως των ανθρώπων, έχει κατορθώσει να χωρίζει όχι μόνο ανδρόγυνα νέα και αγαπημένα, αλλά και ανδρόγυνα σε μεγάλη ηλικία. Ανθρώπους με άσπρα μαλλιά. Με μεγάλα παιδιά. Ανθρώπους σωστούς και σοβαρούς, που λες ‘μα τρελάθηκε η κοινωνία; μουρλάθηκε ο κόσμος;’. Η κρίση της συζυγίας και η αύξηση των διαζυγίων, που στην εποχή μας έχουν πάρει τη μορφή επιδημικής νόσου, δεν είναι μόνο μία κρίση που αφορά και έχει επιπτώσεις στο ζευγάρι. Είναι μία κρίση καθολική, που απλώνει τα πλοκάμια της σε ολόκληρη την κοινωνία. Διαζευγμένος. Διαζευγμένη. Παιδιά διαζευγμένων. Πληγές εσωτερικές, τραύματα ψυχικά πάνω σ’ όλο το κοινωνικό σώμα. Κι έτσι έχουμε μία άρρωστη, μία τραυματισμένη κοινωνία, στην οποία μόνον μία είναι η θεραπεία και η υγεία: Ο Χριστός και η Εκκλησία. Έξω από τον Χριστό και την Εκκλησία και η συζυγία και η κοινωνία και ο κόσμος ολόκληρος θα μένουν αθεράπευτοι, ημιθανείς, όπως ο άνθρωπος «ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἱεριχῶ, ὁ περιπεσῶν εἰς τούς ληστᾶς».

Οι νέοι και το θολό μέλλον της Οικογένειας

Τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Εσωτερικών, αναφέρουν ότι «οι νέοι δεν προχωρούν εύκολα στο επόμενο βήμα ενώ δείχνουν να προτιμούν το Σύμφωνο Συμβίωσης».

Ειδικοί και κοινωνικοί ακτιβιστές έχουν προειδοποιήσει για την αύξηση του αριθμού των διαζυγίων τα τελευταία χρόνια, απαιτώντας πολυάριθμα προγράμματα ευαισθητοποίησης για τα νεαρά ζευγάρια προκειμένου να αποκτήσουν επίγνωση της σημασίας της προστασίας της οικογενειακής δομής η οποία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας πάνω στις οποίες βασιζόμαστε.

Οι ακτιβιστές ζήτησαν την εντατικοποίηση στις παροχές συμβούλων για τα παντρεμένα ζευγάρια καθώς και την υποστήριξη και οργάνωση προγραμμάτων και δραστηριοτήτων που εξυπηρετούν προκειμένου να υπάρξει μία ευαισθητοποίηση στη μείωση των διαζυγίων. Το πρώτο εξάμηνο του 2014 παντρεύτηκαν μόλις 18.806 ζευγάρια, ενώ πέρυσι όλο το χρόνο έγιναν 41.208 γάμοι που και πάλι, ήταν λιγότεροι από προηγούμενες χρονιές.

6 στους 10 χωρίζουν στα 50 τους!

Η κρίσιμη περίοδος για τους περισσότερους γάμους είναι όταν το ζευγάρι φτάνει στην ηλικία μεταξύ 40 και 50, οπότε έρχεται η πρώτη κρίση της μέσης ηλικίας: «Τι έκανα στη ζωή μου μέχρι τώρα» και φυσικά ακολουθεί ο προβληματισμός του «τι κάνω από εδώ και πέρα». Το 66% των διαζυγίων πραγματοποιούνται σε αυτήν την ηλικία, όταν πλέον τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και, τουλάχιστον θεωρητικά, το ζευγάρι μπορεί να έρθει και πάλι πιο κοντά. Συμβαίνει όμως έτσι; Συχνά, η απουσία των παιδιών από το σπίτι αποτελεί μία σημαντική αφορμή για την κρίση της συζυγικής σχέσης.

Ακούγεται ίσως ξεπερασμένο, αλλά δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι γάμοι που γίνονταν τα περασμένα χρόνια, είχαν μεγαλύτερη «επιτυχία». Όχι φυσικά γιατί η γυναίκα δεν εργαζόταν ή γιατί είχε την οικονομική εξάρτηση από το σύζυγο. Ο λόγος είναι εμφανέστατος. Η γυναίκα αλλά και ο άντρας εστίαζαν την προσοχή τους στη δημιουργία μίας οικογένειας με γερά θεμέλια που ήταν στηριγμένη κυρίως πάνω στην αγάπη, την αλληλοκατανόηση και τον αμοιβαίο σεβασμό.

Στο χέρι το δικό μας είναι να κρατήσουμε την οικογένεια ενωμένη. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις και με βασικό μας οδηγό πάντα το καλό της οικογένειας, μπορούμε να πορευόμαστε στη δύσκολη πορεία της ζωής οδηγώντας και τα παιδιά μας στο δρόμο που χαράξαμε εμείς. Άλλωστε κανείς δεν είπε ότι η ύπαρξη μίας οικογένειας, δεν είναι ένας συνεχής αγώνας.

Πως ανακαλύφθηκε το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου Εφραίμ της Νέας Μάκρης (Μνήμη ανακομιδής λειψάνων στις 3 Ιανουαρίου)

 

Χρειάστηκαν 524 ολόκληρα χρόνια από το μαρτυρικό του θάνατο μέχρι να φανερωθεί. Με μια σειρά γεγονότων όπως οράματα, σημάδια του Θεού και εμφανίσεις του ίδιου του Αγίου, βρέθηκαν στις 3 Ιανουαρίου 1950 τα Ιερά του Λείψανα και έγινε σταδιακά γνωστή η ζωή του. Χιλιάδες πιστοί κατακλύζουν κάθε χρόνο τη Νέα Μάκρη, ελπίζοντας σε ίαση ψυχική, σωματική και πνευματική. Εκεί η Ηγουμένη Μακαρία και οι Μοναχές της, με πολλή ευσέβεια δέχονται τους επισκέπτες στην Ιερά Μονή, όπου φυλάσσονται τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Εφραίμ.

 Η Ηγουμένη ήταν εκείνη που είχε την αξίωση να βρει το Άγιο σκήνωμα, όταν ήτα νεαρή. Η Θεία Πρόνοια την είχε οδηγήσει το 1945 στα ερείπια του Μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Βλέποντας το ερημωμένο Μοναστήρι αποφάσισε να μείνει εκεί και να προσπαθήσει σταδιακά να αναστηλώσει την παλαιά Μονή. Καθώς εργαζόταν στο προαύλιο άκουσε μια απόκοσμη βαθιά φωνή να λέει:

  «Σκάψε εκεί και θα βρεις». Η Μοναχή φώναξε έναν εργάτη και του ζήτησε να σκάψει στο συγκεκριμένο σημείο της αυλής. Εκεί υπήρχε ένας μισογκρεμισμένος τοίχος, ένα μέρος που έμοιαζε με παλαιό κελί Μοναχού. Σκάβοντας ανακάλυψε ο εργάτης ένα κρανίο, που εξέπεμπε γλυκιά ευωδία. Η Μοναχή κατάλαβε ότι βρήκαν το λείψανο κάποιου Αγίου και το ασπάστηκε ευλαβικά. Κατόπιν βρήκε ολόκληρο το σκήνωμα του Αγίου. Τα πήρε και τα τοποθέτησε σε μια θυρίδα. Το βράδυ που βρισκόταν στην παλαιά Εκκλησία άκουσε βήματα από την πλευρά που είχε βρεθεί ο τάφος, να διασχίζουν την αυλή και να κατευθύνονται προς την Εκκλησία. Την κυρίευσε φόβο και ξαφνικά άκουσε μια φωνή να της λέει: «Μέχρι πότε θα με αφήσεις εκεί πέρα; Και ποιος μου έβαλε το κεφάλι έτσι…»

 Στράφηκε προς τη φωνή και τον είδε να στέκεται στην πόρτα. Ήταν ψηλός, αδύνατος, πολύ μελαχρινός, με μικρά στρογγυλά μάτια που είχαν ρυτίδες στις άκρες, γενειάδα που έφτανε ως το στήθος του και φορούσε ράσο. Με το δεξί του χέρι την ευλογούσε, ενώ από το αριστερό έβγαινε ένα φως απόκοσμο. Αγαλλίασε η ψυχή της μπροστά στη μορφή του και με θάρρος του απάντησε: «Συγχώρησέ με. Μόλις ξημερώσει με το καλό, θα τα φροντίσω όλα».

 Πράγματι το πρωί η Μοναχή πήρε τα οστά, τα καθάρισε προσεκτικά από το χώμα, τα έβαλε σε μια θυρίδα στο Ιερό της Εκκλησίας και τους άναψε κι ένα καντηλάκι. Την ίδια νύχτα είδε στο όνειρό του τον ίδιο Μοναχό. Κρατούσε στην αγκαλιά του μια εικόνα του, φτιαγμένη από ασήμι. Δίπλα του βρισκόταν ένα μανουάλι. Η Μοναχή πλησίασε, άναψε μια λαμπάδα και άκουσε τη φωνή του: «Σε ευχαριστώ πολύ. Το όνομά μου είναι Εφραίμ».

 Με διάφορες οπτασίες και οράματα, ο Άγιος Εφραίμ φανέρωνε στις αδελφές του Μοναστηριού την ιστορία της ζωής του. Η Μοναχή Μακαρία αφηγείται: 

Ένα μεσημέρι λαγοκοιμόταν από την κούραση. Ξαφνικά βλέπει: «Μια ιερή πομπή να πλησιάζει προς το κελί της, ψάλλοντας ύμνους. Έφτασαν μέσα στο κελί, πήραν το σώμα του Αγίου που το κουβαλούσαν στους ώμους τους και το απόθεσαν στην αγκαλιά της. Οι ιερείς ξεκίνησαν να κάνουν την κηδεία και όλοι μαζί βρέθηκαν μέσα σε μια Βυζαντινή Εκκλησία, με περίτεχνο διάκοσμο, αφιερωμένη στον Άγιο».

 Ένα μικρό κοριτσάκι που ζούσε στο ίδρυμα της Μονής μαζί με τη γιαγιά του, ένα βράδυ που ήταν ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, είδε τον Άγιο να το πλησιάζει. Εκείνος το είδε φοβισμένο, του χάιδεψε το κεφάλι και του είπε: «Μη με φοβάσαι παιδί μου. Είναι ο Άγιος Εφραίμ».

 Η γιαγιά του κοριτσιού ένα βράδυ αργά άκουσε κάποιον να στέκεται έξω από την πόρτα του θαλάμου. Πιστεύοντας πως ήταν η αδελφή Μακαρία της φώναξε. Ξαφνικά μια λάμψη φώτισε όλη την περιοχή του Μοναστηριού. Μέσα από το φως εμφανίστηκε ο Άγιος. Κρατούσε στα χέρια του μια μικρή Βυζαντινή Εκκλησία, που είχε τέσσερις τρούλους στις άκρες κι έναν μεγάλο στο κέντρο με ένα φωτεινό Σταυρό. Αμέσως η γιαγιά γονάτισε μπροστά του και ο Άγιος της μίλησε: 

«Είμαι ο Μεγαλομάρτυρας Εφραίμ. Γεννήθηκα 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα του Σταυρού και πάλι 14 Σεπτεμβρίου ημέρα του Σταυρού, άρχισε το μαρτύριό μου. Να πεις στην αδελφή Μακαρία, πως θέλω να μου φτιάξει ένα τέτοιο προσκυνητάρι, στη στροφή του δρόμου, εκεί που καθόμουν και ξεκουραζόμουν».
Πράγματι οι Μοναχές έφτιαξαν το προσκυνητάρι, ένα κομψοτέχνημα, μικρογραφία Βυζαντινής Εκκλησίας.

 Είναι αναρίθμητες οι μαρτυρίες για τις εμφανίσεις και τα θαύματα του Αγίου Εφραίμ. Ένα από αυτά αφορά την Εκκλησία του. Όταν έφτασε η ευλογημένη ώρα, που αξίωσε ο Κύριος, να χτιστεί ο Ναός του Αγίου, βρέθηκε από Θεία Πρόνοια, παλιά πέτρα που στόλιζε άλλοτε ένα οικοδόμημα στην Αθήνα. Η Ηγουμένη Μακαρία αναρωτιόταν, πού ακριβώς θα ήθελε ο Άγιος να χτιστεί η Εκκλησία του. Φτάνει τότε μια προσκυνήτρια στο Μοναστήρι και της λέει: «Είδα στο όνειρό μου τον Άγιο Εφραίμ και μου είπε: «Να πας να πεις στη Γερόντισσα, ότι τον τάφο μου τον θέλω μέσα στην Εκκλησία μου».

 Πεντέμισι αιώνες φύλαγε η γη, σαν πολύτιμο θησαυρό στους κόλπους της τον Άγιο Εφραίμ, μέχρι που ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας τον φανέρωσε, για να τον έχουμε βοηθό και οδηγό στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Ας αναγνωρίσουμε όλοι μας τη δύναμη της πίστης και της προσευχής και ας προστρέχουμε σε Αυτόν, με ταπεινή καρδιά, παρακαλώντας Τον να μας ελεήσει. Και όλοι μαζί, ας ζητήσουμε από Αυτόν τον Άγιο του Θεού Εφραίμ, να είναι πάντα δίπλα μας, να μας φωτίζει, να μας στηρίζει και να μας καθοδηγεί.

πηγή

Βίοι Ορθόδοξων Αγίων, Ο Άγιος Εφραίμ, Εκδόσεις «Ένθεος Βίος»

Όλα είναι μοναξιά στο Καλέντζι- Νικηφόρος Βρεττάκος

Υπάρχουν σπίτια στον κόσμο

που δεν έχουν κανένα παράθυρο.

Ούτε καν για ένα άστρο,

ούτε για ένα κλωνάρι μυγδαλιάς, για έν στάχυ

ή για μιάν ηλιαχτίδα διπλωμένη στα τέσσερα,

σάν ένα γράμμα που το στέλνει ο Θεός.

(Τέτοιο γράμα δεν έλαβες.)

Δίχως θέα στο μέλλον,

περπατούσες στα νύχια, γονάτιζες,

αφουγκραζόσουν τον ύπνο μας τα μεσάνυχτα,

μας έλουζες και μας χτένιζες,

μας φορούσες καθαρά ρούχα την Κυριακή,

μας συνόδευες κάτου στην πόρτα

και μας κοίταζες άφωνη, ώσπου

μας έπαιρνε ο ήλιος.

Όλα ήταν για μας.

Για σένα δεν είχε τίποτα ο κόσμος.

Για μας τα λουλούδια κι η θάλασσα,

τα τραγούδια και η Λαμπρή.

Χωρίς δαχτυλίδι στο χέρι,

περιχαρακωμένη στη μοίρα σου, 

ψήλωνες μέσα στη μοναξιά σου,

μας μάλωνες με την πίκρα σου.

Κι ενώ τρέχαμε μείς

πιασμένοι απ'τα χέρια

ν'αγκαλιάσουμε τον ορίζοντα, εσύ

έψαχνες για παράθυρα,

σ'ένα σπίτι παράξενο και πικρό, που δεν είχε

τίποτε άλλο εκτός

από μια πόρτα να φύγεις.

Μα τα πλοία δεν σε παίρνανε 

γιατί είχες τον άνεμο και τη θάλασσα μέσα σου

γιατί είχες μιάν έρημο μέσα σου, δίχως

πουλί και τραγούδι.

Τα παιδιά μας διαβάζουν γύρω από τη σόμπα.

Γελούν τα τετράδια τους ανοιγμένα στο φώς.

Το τραπέζι είναι έτοιμο, κανένας δεν λείπει.

(Εσύ πάντα έλειπες.)

Τώρα θα βρέχει εκεί πάνω που βρίσκεσαι

έτσι δεν είναι; Μπορεί να χιονίζει.

Τι λέω; Άν χιονίζει; Χιονίζει

μέσα σ'όλη την έκταση της συλλογής σου.

Το ξέρουμε

κι όταν βγαίνει ο ήλιος

παρακαλούμε κι οι τρείς:

«Ήλιε μας, κόψε μια πήχυ απ'τη λάμψη σου,

ν'αναπάψει το χέρι

σταυρωμένο στο στήθος της.

Το σπίτι της είναι

κάτω απ'το σύννεφο».

Δεν έχουμε άλλο.

Οι δρόμοι είναι ανάστατοι.

Τα ποτάμια θολά.

Καληνύχτα σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος,  «η εκλογή μου», εκδόσεις «ποταμός»

Τα 100 χρόνια από την κοίμηση του Παπαδιαμάντη

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

H 3η Ιανουαρίου, είναι η ημέρα κοίμησης του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν που πρώτη, το 2001, επί μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, διοργάνωσε εκδηλώσεις στη μνήμη του, για τα 150 χρόνια από την γέννηση του. Επίσης ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος συνέβαλε στο να αναστηλωθεί ο Ναϊσκος του Αγίου Ελισαίου, στο Μοναστηράκι, όπου οι δυο εξάδελφοι Αλέξανδροι (Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης) έψελναν συχνά, με ιερουργό τον Άγιο παπά Νικόλα Πλανά.

  Σαν σήμερα λοιπόν έσβησε το αγιοκέρι των Γραμμάτων μας, ο μεγάλος συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο νησί του, τη Σκιάθο, σε ηλικία 60 ετών. Τον Δεκέμβριο του 1910 προσεβλήθη από γρίππη, ινφλουέντσα την έλεγαν τότε, και δεν υπήρχαν τα αντιβιοτικά για να τον θεραπεύσουν.

Έτσι ταχέως το εξασθενημένο από τις κακουχίες κορμί του δεν άντεξε, αλλά η διάνοια του έμεινε μέχρι τέλους σε εγρήγορση και η ψυχή του καθαρή. Ο ιερέας Γεώργιος Ρήγας για τα χριστιανικά τέλη του κυρ Αλέξανδρου έγραψε ότι ο ίδιος ζήτησε να τον επισκεφθεί ο ιερέας της Σκιάθου παπά Ανδρέας Μπούρας και οι αδελφές του ζήτησαν να πάει μαζί και ο γιατρός του νησιού.  Μόλις είδε τον ιατρό τον ερώτησε:  "Τι θέλεις εσύ εδώ;" - Ήρθα να σε ιδώ" του απάντησε ο ιατρός. "Να ησυχάσεις", του είπε, " θα κάμω πρώτα τα εκκλησιαστικά και ύστερα νάρθεις εσύ". Τον ιερέα τον θέλησε δια να τον κοινωνήσει και του εξήγησε: "Ξεύρεις! Μήπως αργότερα δεν καταπίνω…". Κατά τον εξάδελφο του, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, του Αγίου Βασιλείου κοινώνησε για τελευταία φορά και την παραμονή του θανάτου του μαθεύτηκε στο νησί ότι  του είχε απονεμηθεί το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος. 

Το απόγευμα της 2ας Ιανουαρίου του 1911 είπε στις αδελφές του να ανάψουν ένα κερί και να του φέρουν ένα εκκλησιαστικό βιβλίο. Το κερί το έφεραν και το άναψαν, αλλά να διαβάσει δεν μπορούσε και τους είπε: «Αφήστε το βιβλίο. Απόψε θα ειπώ όσα ενθυμούμαι απέξω». Την ύστατη ώρα της στη γη ζωής του απομάκρυνε τις αδελφές του και τους άλλους οικείους του και στραφείς από το άλλο μέρος εξέπνευσε υποψάλλων το Δοξαστικό της Ενάτης Ώρας των Θεοφανείων:

 «Την χείρα σου την αψαμένην την ακήρατον κορυφήν του δεσπότου μεθ' ης και δακτύλω ημίν Αυτόν καθυπέδειξας, έπαρον υπέρ ημών προς αυτόν, Βαπτιστά, ως παρρησίαν έχων πολλήν' και γαρ μείζων των προφητών απάντων υπ' αυτού μεμαρτύρησαι. Τους οφθαλμούς σου πάλιν δε, τους το Πανάγιον Πνεύμα κατιδόντας ως εν είδει περιστεράς κατελθόν, αναπέτασον προς αυτόν Βαπτιστά, ίλεων ημίν απεργασάμενος. Και δεύρο στήθι μεθ' ημών επισφραγίζων τον ύμνον και προεξάρχων της πανηγύρεως».

 Ήταν η 2^α πρωινή ώρα της 3^ης Ιανουαρίου 1911. Σημειωτέον ότι κατά το Τυπικό της Εκκλησίας μας από της 2ας Ιανουαρίου αρχίζουν τα προεόρτια της μεγάλης εορτής των Φώτων, τα οποία περιλαμβάνουν την παραμονή της εορτής και το εν λόγω  Δοξαστικό, το οποίο ο Αναγνώστης έρχεται στο μέσο του Ναού και το απαγγέλλει ολόκληρο κατά το ύφος του Ευαγγελίου. Στη συνέχεια το ψάλλουν εναλλάξ κατά στίχο οι δύο Χοροί.

          Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Παπαδιαμάντη, το 1912, η "Λογοτεχνική Βιβλιοθήκη Φέξη" εξέδωσε τα "Πασχαλινά Διηγήματα" του, "μετά βιογραφίας και κριτικού σχολιασμού του συγγραφέως Ι. Ζερβού". Ο εν λόγω κριτικός έγραψε μεταξύ άλλων:

" Χριστιανός εκ πεποιθήσεως, πιστεύων εις τα δόγματα της Ορθοδοξίας και συγκινούμενος από τας τελετάς και τους τύπους αυτής, εγνώρισε πλέον παντός άλλου να μεταγγίση την πίστιν και την συγκίνησιν του μέσα εις τα έργα της τέχνης του, που τα ζωντανεύει όλα και τα φωτίζει και τα φαιδρύνει της θρησκευτικής γαλήνης η χαρά. Πολλά του διηγήματα πλέκονται εις παραμονάς και εις ημέρας εορτών και τα πλείστα περιέχουν περιγραφάς εκκλησιών, μοναστηρίων, ναϊσκων ερημωμένων. Συχνά πρόσωπα της διηγήσεως του είναι ιερείς, ψάλται, καλόγηροι, γυναίκες ευλαβείς, συνήθη δε παρεντιθέμενα επεισόδια είναι θρύλοι, παραδόσεις και συναξάρια θρησκευτικά. Όλα αυτά θαυμασίως συναρμολογημένα, δροσερά, ήμερα, ως η ελληνική φύσις, γαλήνια, ως η θρησκεία των πατέρων μας. Κανείς ποτέ από τους παλαιούς χρόνους έως τώρα δεν έφθασε να περιγράψη και να ψάλλη της Ελληνικήν Ορθοδοξίαν όχι ως ιδέαν ή ως δόγμα, αλλ' ως κοινωνικόν παράγοντα και συντελεστήν του λαού μας και του έθνους μας όσον αυτός. Και από της απόψεως αυτής ο Παπαδιαμάντης είναι ο μεγάλος ραψωδός της Ορθοδοξίας".

          Και σε άλλο σημείο του κριτικού του σημειώματος ο Ι. Ζερβός σημειώνει ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν φίλος των πτωχών, των απλοϊκών, των αδυνάτων, ειρωνευτής του πλούτου και του αξιώματος και γνώστης της ζωής του απλού λαού, που έμενε είτε στη Σκιάθο, είτε στο Κλεινόν Άστυ. Ο Ι. Ζερβός επιχειρεί να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη με ρεαλισμό και χωρίς φτιασίδια. Γράφει λ.χ. πως το 1880, όταν υπηρέτησε ως στρατιώτης, ήταν  εκτός κλίματος, γι' αυτό και πολλές φορές τιμωρήθηκε πειθαρχικά. Φαίνεται όμως  ότι οι ανώτεροι του αντελήφθησαν ότι είχαν να κάνουν με μιαν ιδιάζουσα φυσιογνωμία και τον τοποθέτησαν στο Υπουργείο των Ναυτικών, όπου τον χρησιμοποίησαν στη μετάφραση των διεθνών ναυτικών όρων… Έτσι απηλλάγη των δεσμών της άλογης πειθαρχίας και μέχρι της ολοκληρώσεως της θητείας του πέρασε ήρεμα...

          Προς τους ανθρώπους που δεν γνώριζε καλά ο Παπαδιαμάντης ήταν επιφυλακτικός και στενοχωριόταν από τις φιλοφρονήσεις και τους επαίνους τους. ΄Όταν στον κύκλο του προσερχόταν κανένας που δεν τον γνώριζε γινόταν δύσθυμος και σιωπούσε. Μια συνηθισμένη στάση του ήταν να σταυρώνει τα χέρια λίγο κάτω από το στήθος του και να χαμηλώνει το κεφάλι, με κλίση προς τα αριστερά. Άλλοτε, όταν ήταν μόνος και έψελνε σιγά, βαρύς και απρόσιτος τότε, συνήθιζε να ακουμπά το κεφάλι του στο αριστερό του χέρι. Κι ενώ απέφευγε τις συναναστροφές του καλού κόσμου, όταν ερχόταν υποχρεωτικά σε επαφή μαζί του ήταν ευγενής και γλυκομίλητος, "χαριτωμένος ομιλητής και ανεκδοτολόγος", όπως είχε χαρακτηριστεί. Χαριτωμένη είναι και  η περιγραφή του Ζερβού,  πώς όταν μια μορφωμένη και λογία κυρία από το εξωτερικό, θαυμάστρια του Παπαδιαμάντη, «έτυχε» ( Σημ. Ή επιδίωξε;…) να τον γνωρίσει και του εξέφρασε την επιθυμία να τον παντρευτεί εκείνος αν και έρημος τότε και χωρίς χρήματα και ταλαιπωρημένος χαμογέλασε και αρνήθηκε ευγενώς...

Τη ζωή του γενικά την πέρασε ως κοσμοκαλόγερος. Του άρεσαν οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας μας και να ψέλνει ο ίδιος. Μόνο όταν εργάσθηκε στις εφημερίδες των Αθηνών, ως μεταφραστής, διηγηματογράφος και χρονογράφος κέρδιζε αρκετά χρήματα, έως και 300-400 δραχμές τον μήνα… Όμως και τότε ζούσε πενιχρά, γιατί τα περισσότερα χρήματα τα έστελνε στην οικογένεια του, στη Σκιάθο και κυρίως γιατί ήταν ελεήμων και αδεξιότατος στην οικονομική διαχείριση. Ο ίδιος έγραψε ότι όταν είχε 15 δραχμές για να περάσει μιαν εβδομάδα δαπανούσε τις 12 την πρώτη ημέρα και με τις άλλες 3 έπρεπε να περάσει τις υπόλοιπες... Λέγεται ότι κάποτε ο διευθυντής του στην εφημερίδα «Ακρόπολις» Βλ. Γαβριηλίδης αναγνωρίζοντας την προσφορά του, του είπε ότι θα του κάνει αύξηση στο μισθό του και ο κυρ Αλέξανδρος αρνήθηκε, λέγοντας ότι τα όσα παίρνει του είναι αρκετά… Και όταν ήταν να τον τιμήσουν σε κοινωνική εκδήλωση εκείνος προτίμησε την παρέα του μανάβη της Πλάκας και της συζύγου του. Όχι από σνομπισμό, αλλά από αδιαφορία για τα πρόσκαιρα… Ήταν γενικά γεμάτος καλοσύνη και αγάπη, αλλά αδέξιος στις κοινωνικές του σχέσεις και δεν φρόντιζε ποτέ την περιβολή του. Χρειαζόταν πολλές φορές οι φίλοι του και κυρίως ο συνώνυμος αγαπημένος του εξάδελφος Μωραϊτίδης, που ήταν εξαιρετικά τακτικός και τον "κηδεμόνευε" επί πολλά χρόνια, να τον πάρουν σε κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων για να φορέσει κάτι καινούργιο…

          Ο Παπαδιαμάντης δεν επιδίωξε ούτε φήμη, ούτε αξιώματα, ούτε θέσεις. Έζησε στο περιθώριο της κοινωνικής, πολιτικής και λογοτεχνικής ( αμφι)λεγόμενης ελίτ. Όμως ενώ τα πλείστα από τα μέλη αυτής της ελίτ έχουν ξεχαστεί ο κυρ Αλέξανδρος, αν και πέθανε πριν από 104 χρόνια, μένει πάντα στις ψυχές του Ελληνικού Λαού, ως γνήσιος εκφραστής της ψυχής του, των οραμάτων του, της Παράδοσης του και η μνήμη του θα υπάρχει όσο θα υπάρχει Ελληνισμός. Βέβαια πολλοί κάνουν το παν να ξεχαστεί. Από καιρό έχουμε φτάσει στο σημείο να χρειάζονται …μετάφραση τα κείμενα του και οι νέοι άνθρωποι να είναι αποξενωμένοι από τον πλούτο του ταλέντου του και από την πνευματική του εμπειρία. Αλλά θα υπάρχουν πάντα οι εστίες αντίστασης που δεν θα επιτρέπουν η Παράδοση του Γένους να σβηστεί, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους όποιους εξουσιαστές αυτού του τόπου.

πηγή 

Άβυσσος η «ψυχή» του ΠΑΣΟΚ…

 

τα κουρέλια του πασοκικού θιάσου μας έχουν οδηγήσει σε πολιτική …εξάντληση...
Σήμερα ζούμε τα τελευταία επεισόδια της ιλαροτραγωδίας των πασοκικών κουρελιών…
Μέχρι χθες παρακολουθούσαμε την παράσταση: «Δυο γαϊδάρι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα…»!
Οι δύο από τους πρωταγωνιστές της αποικιοκρατικής τραγωδίας μας (του 4ου Ράιχ),
ο αμερικανοτσολιάς ΓΑΠ και ο «Ρασπούτιν» γερμανοτσολιάς Βενιζέλος, οι τελευταίοι ληξίαρχοι που κατέστησαν τελεσίδικα σε πτώμα το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, μάλωναν για το ποιος έχει την ιδιοκτησία του …πτώματος!!!

Σήμερα, ο υπάλληλος των ΗΠΑ (ΓΑΠ), πιο διορατικός (οι υπερατλαντικοί μηχανισμοί είναι πιο έμπειροι και οξυδερκείς) εγκαταλείπει το πασοκικό πτώμα (τα πτώματα δεν ανασταίνονται) και δημιουργεί ένα καινούργιο κόμμα που θα σφετεριστεί τις κληρονομιές: Στο σφετερισμό (ιδεών, αγώνων, ιστορίας, συμβόλων κ.λπ) η κλασσική και καλοδουλεμένη πασοκική «θεωρία» κατέχει τα πρωτεία και αριστεύει…

Ο έτερος (ο γερμανοτσολιάς Βενιζέλος), αν και «Ρασπούτιν» δεν …πρόλαβε. Δεν πρόλαβε να εγκαταλείψει το πασοκικό πτώμα και να κατασκευάσει τις νέες κομματικές μεταμφιέσεις: Πειραματίστηκε με τις «Ελιές» και τις «Δημοκρατικές Συμπαρατάξεις», ήρθε και η πτώση της κυβέρνησης και του έμεινε το …πτώμα!!!

Και εδώ ο Βενιζέλος αποδεικνύεται μικρός: Φωτογραφίζει πάντα τα οπίσθια των γεγονότων και των κινήσεων του ΓΑΠ…

Τώρα κλαίνε και οδύρονται όλοι εκεί στο πασοκικό πτώμα και κατηγορούν το ΓΑΠ για τη «διάσπαση και καταστροφή του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας» (τώρα θυμήθηκαν και αυτοί τον Ανδρέα)!!!

Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές: Για τα κουρέλια του πασοκικού θιάσου το λόγο πλέον έχει η ψυχανάλυση…

Μιλάνε για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας, όταν από αυτό το κόμμα το μόνο που έχει μείνει είναι το άταφο πτώμα του: Μια συμμορία στην ακροδεξιά κυβέρνηση του 4ου Ράιχ…

Μια συμμορία που επεδίωκε, πάση θυσία, να πετάξει την παλιά πασοκική πανοπλία του πτώματος, αλλά δεν πρόλαβε…

Ήταν τόσο υστερικά προσκολλημένη στη δωσίλογη κυβερνητική συμμορία της ΦΡΙΚΗΣ και του ΟΛΕΘΡΟΥ, της λεηλασίας, της καταστροφής, της αποτέφρωσης και της δολοφονίας της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, και έτσι δεν πρόλαβε, ούτε κατόρθωσε να αναπαλαιωθεί…

Το να έρχεται, τώρα, αυτή η βενιζελική συμμορία του πασοκικού πτώματος και να μιλάει για διάσπαση του κόμματος πού ίδρυσε ο Ανδρέας είναι χοντρό καλαμπούρι, γελοιότητα που ανάγεται στην αρμοδιότητα της ψυχανάλυσης…

Αυτό που έχει απομείνει πλέον στο Βενιζέλο είναι να το παίξει και πάλι θύμα και ήρωας που μας «έσωσε» και μάς και το πτώμα του ΠΑΣΟΚ: Είναι μέσα στο φέρετρο και θριαμβολογεί για τον ανοικτό (ακόμα) τάφο…

Ο Βενιζέλος θα καταγραφεί, επαξίως, στην ιστορία σαν ο ψυχωτικός της φλύαρης μωρίας, της αχαλίνωτης ψευδολογίας και της επαρμένης, ναρκισσιστικής ηλιθιότητας…

Ο ΓΑΠ (τα επιτελεία και τα «μαγειρεία» των ΗΠΑ) επιχειρεί μία έξυπνη και μελετημένη κίνηση. Μέσα στο χάος της σημερινής σύγχυσης, της πολιτικής αφασίας και ανοησίας είναι πολύ πιθανό να πετύχει και να βγει από το σκουπιδοτενεκέ, σαν μια πολύ χρήσιμη εφεδρεία των Αμερικανών και του ΣΥΡΙΖΑ…

Το νέο κόμμα του ΓΑΠ έχει στρατηγικό στόχο: Να αποτελέσει την πολιτική εφεδρεία της νέας «αριστερής» περιόδου με το ΣΥΡΙΖΑ…

Το «πείραμα» έχει μεγάλες πιθανότητες να πετύχει, λόγω ανυπαρξίας Αριστεράς, λαϊκού Κινήματος και της πολιτικής «σωσιβίων» που παρέχει αυτή η «αριστερά» στο κατοχικό καθεστώς.

Το καθεστώς, όσο διατηρείται η πολιτική ακινησία και η αγωνιστική νάρκωση, όσο «λειτουργούν» οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, θα κατασκευάζει νέα πολιτικά σχήματα (εφεδρείες) και θα αναπαλαιώνει τα σκουπίδια του.

Το πείραμα, βεβαίως, του ΓΑΠ έχει και ένα καλό: Θα κηδεύσει το άταφο πτώμα του ΠΑΣΟΚ…

πηγή 

Το Μεγκατσάνελε...εδώ και 3 μηνες τον είχαν εντοπίσει τον Ξηρό...και τι περίμεναν τις εκλογες;;;;

 

Συνελήφθη ο επί ένα χρόνος δραπέτης Χριστόδουλος Ξηρός..
Τον πιάσανε λέει τον Ξηρό ... προεκλογικά...τυχαίο.. Λέτε να έμαθε ο Ξηρός..

ότι κάνει κίνημα ο ΓΑΠ και παραδόθηκε..
Μάλλον δεν αντέχει τον ανταγωνισμό..
Αξιοσημείωτο είναι αυτό που ανέφερε πριν λίγο το  Μεγκατσάνελε..ότι τον είχαν εντοπίσει και τον παρακολουθούσαν εδώ και τρεις μήνες..
Τι περίμεναν άραγε και τον συνέλαβαν τώρα...;;

πηγή 

Μια πραγματικά βραχώδης πόλη

Το όνομα της πόλης είναι Setenil de las Bodegas και βρίσκεται στην επαρχία Καντίθ στην ανατολική Ισπανία. Η μικρή αυτή πόλη των 3000 κατοίκων μοιάζει να ξεπηδά μέσα από το βράχο.

Πολλά σπίτια είναι χτισμένα με μία η περισσότερες πλευρές τους να αποτελούνται από βράχο. Υπάρχουν παραδείγματα σπιτιών που στεγάζονται από το βράχο κυριολεκτικά. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, η ζωή στην πόλη κυλά ομαλά με τους κατοίκους να είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με το περιβάλλον.

πηγή

Οι 11 κορυφαίες φωτογραφίες του 2014

 Διαδηλωτές  πίσω από οδοφράγματα κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία στις 20  Φλεβάρη του 2014 στο Κίεβο.



"Κρουαζιέρα" στο Αιγαίο από πρόσφυγες  άγνωστος ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων ....

Η τραγωδία του Norman Atlantic:

ακόμη άγνωστος ο αριθμός νεκρών και αγνοουμένων ...Ο στόλος της ANEK Lines αποτελείται από 11 υπερσύγχρονα και μοντέρνα πλοία, έτοιμα να σας προσφέρουν αξέχαστες στιγμές στην θάλασσα.
Εκμεταλευτείτε την άνεση και την ασφάλεια των μοντέρνων πλοίων μας.

ANEK LINES. Για ένα υπέροχο ταξίδι! (διαφήμιση της ANEK Lines )

 

Το ιατρικό προσωπικό "μεταφέρει" το οκτάχρονο James Dorbor, ,επειδή  υπάρχουν υπόνοιες ότι έχει Έμπολα, σε μια εγκατάσταση "επεξεργασίας" στη Μονρόβια, Λιβερία, 5  Σεπτέμβρη του 2014.

Το Νεκρό σώμα επιβάτη από τη πτήση MH17  Μαλαισία Airlines που καταρρίφθηκε πάνω από την Ουκρανία, 17 Ιουλίου, 2014.

Ένας άνδρας μεταφέρει  το τραυματισμένο  παιδί του  και δίπλα ένα άλλο κείτεται νεκρό μετά από δύο εκρήξεις σε μια παραλία στη Γάζα, 16 Ιουλίου του 2014.

Μια πανοραμική θέα μιας κατολίσθησης που σκότωσε 43 ανθρώπους  Arlington, Wash. 24 Μαρτίου, 2014. 

Ένας παίχτης του γκολφ χτυπά τη μπαλίτσα του με θεατές Αφρικανούς μετανάστες σκαρφαλωμένους στο φράχτη για ώρες, κυνηγώντας το όνειρο να περάσουν στα ισπανικά εδάφη .. Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος!

Μια φωτογραφία ελεημοσύνης  Παλαιστινίων προσφύγων που περιμένουν για μια "επισιτιστική βοήθεια" στο στρατόπεδο Yarmouk στα προάστια της Δαμασκού,  Συρία, 31 Ιαν 2014.

Την απόφαση να μην ασκηθούν διώξεις κατά του αστυνομικού από το Μιζούρι των ΗΠΑ, ο οποίος πυροβόλησε και σκότωσε έναν άοπλο νεαρό πυροδότησε έντονες διαμαρτυρίες στο Μιζούρι, με αποτέλεσμα η πολιτεία να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 30 μέρες.

Οι ένορκοι δεν βρήκαν πιθανή αιτία για την παραπομπή σε δίκη του αστυνομικού Ντάρεν Ουίλσον, ο οποίος στις 9 Αυγούστου πυροβόλησε θανάσιμα τον Μάικλ Μπράουν. «Κατέληξαν ότι δεν υπάρχει πιθανή αιτία για να ασκηθούν οποιεσδήποτε διώξεις εναντίον του αξιωματικού Ουίλσον»

Εκλογές στην Ελλάδα ..

Ήρθε η ώρα της Αριστεράς....?  (λέμε τώρα)