Ο θρίαμβος των δημαγωγών κρατάει λίγο, αλλά τα ερείπια μένουν για πάντα.

 

Σαρλ Πεγκύ Γάλλος ποιητής και δοκιμιογράφος

Μην κάνεις ό,τι δε θέλεις να σου κάνουν

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποι­ῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως»

(Λουκ. 6,31)

Σε πολλούς λαούς, σε πολλές χώρες, για πολλούς αιώνες, υπήρξαν διάφορες παραλλαγές αυτού που ονομάζεται «Χρυσούς Κανών».

Ο τίτλος που δίνεται πιο πάνω είναι μια διατύπωση αυτού του

κανόνα σε σχέση με τις επιζήμιες ενέργειες.

Μόνο ένας άγιος θα μπορούσε να ζήσει όλη του τη ζωή χωρίς ποτέ να βλάψει κανέναν. Αλλά μόνο ένας εγκληματίας βλάπτει τους ανθρώπους γύρω του χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αφήνοντας εντελώς κατά μέρος τα συναισθήματα «ενοχής», «ντροπής» ή «τύψεων συνείδησης», τα οποία όλα τους μπορεί να είναι αρκετά πραγματικά και άσχημα, δεν παύει να είναι αλήθεια επίσης πως το κακό που κάνει κανείς στους άλλους μπορεί να γυρίσει πίσω στον ίδιο.

Δε γίνεται να επανορθωθούν όλες οι επιζήμιες πράξεις:

μπορεί μια πράξη που στρέφεται ενάντια σ’ έναν άλλο να μην μπορεί να παραμεριστεί ή να ξεχαστεί. Η δολοφονία είναι μια τέτοια πράξη. Ο καθένας μπορεί να υπολογίσει με ποιον τρόπο μια σοβαρή παραβίαση οποιουδήποτε σχεδόν διδάγματος από αυτά που δίνονται σ’ αυτό το βιβλίο, θα μπορούσε να γίνει μια ανεπανόρθωτα επιζήμια πράξη ενάντια σ’ έναν άλλο.

Καταστρέφοντας τη ζωή ενός άλλου μπορεί κανείς να συντρίψει τη δική του ζωή.

Η κοινωνία αντιδρά – οι φυλακές και τα τρελοκομεία κατακλύζονται από ανθρώπους που βλάψανε τους συνανθρώπους τους. Αλλά υπάρχουν κι άλλες ποινές: είτε συλληφθεί κανείς είτε όχι, η διάπραξη επιζήμιων πράξεων εναντίων άλλων, ειδικά όταν αυτές είναι κρυφές, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα σοβαρές αλλαγές στη στάση του απέναντι στους άλλους και στον εαυτό του, αλλαγές που είναι όλες τους δυσάρεστες. Η ευτυχία και η χαρά της ζωής χάνονται.

Αυτή η παραλλαγή του «Χρυσού Κανόνα» χρησιμεύει επίσης και ως κριτήριο.

Όταν πείσουμε κάποιον να εφαρμόσει αυτόν τον κανόνα, αυτός μπορεί να συνειδητοποιήσει τι είναι επιζήμια πράξη. Του δίνει απάντηση στο ερώτημα τι είναι το επιζήμιο. Το φιλοσοφικό ερώτημα που αφορά το επίμαχο θέμα του τι είναι άδικο, μπορεί ν’ απαντηθεί αμέσως σε προσωπικό επίπεδο: Θα σου άρεσε να συμβεί αυτό σε σένα; Όχι; Τότε, πρέπει να είναι μια επιζήμια πράξη και, από την άποψη της κοινωνίας, είναι μια άδικη πράξη. Μπορεί να αφυπνίσει την κοινωνική συνείδηση. Και μπορεί τότε να επιτρέψει σε κάποιον να δει τι θα πρέπει να κάνει και τι δε θα πρέπει να κάνει.

Σε μια εποχή όπου μερικοί δεν αισθάνονται καμιά αναστολή για να κάνουν επιζήμιες πράξεις, η δυνατότητα του ατόμου να επιβιώνει κατεβαίνει σε πολύ χαμηλή στάθμη.

Αν μπορείς να πείσεις τους ανθρώπους να εφαρμόσουν αυτόν τον κανόνα, θα τους έχεις δώσει ένα δίδαγμα με το οποίο θα μπορούν να αξιολογούν τη ζωή τους, και, σε μερικούς, θα έχεις ανοίξει την πόρτα για να τους δώσεις τη δυνατότητα να ξαναγίνουν μέρος του ανθρώπινου γένους.

πηγή 

Λεφιεμία..!

Η εξάχρονη Σοφία, που δίνει μάχη ενάντια στη λευχαιμία, ζωγραφίζει την αρρώστια που πολεμά σαν χαμογελαστό τερατάκι και δίνει μάθημα γενναιότητας, ελπίδας, κι αγάπης για τη ζωή.

ΠΗΓΗ

Αντώνης Σαμαράς: από την αντιμνημονιακή ρητορεία στην υποταγή

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Αν σήμερα όλοι συζητάμε για μια εικαζόμενη κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία επενδύουν και τα μεγάλα συμφέροντα της χώρας και προπαντός οι ξένοι προστάτες, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή έχει ήδη πραγματοποιηθεί με πανηγυρικό τρόπο από τον κάποτε αντιμνημονιακό Αντώνη Σαμαρά και τη Ν.Δ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, για ενάμισι τουλάχιστον χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου, η Ν.Δ., υπό την ηγεσία του Σαμαρά, σε αντίθεση με την εξ αρχής μνημονιακή Ντόρα Μπακογιάννη, επένδυαν στο αντιμνημονιακό αίσθημα των Ελλήνων, και κάποιοι σύμβουλοι του Σαμαρά παρήλαυναν ακόμα και από τις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων. Και όμως, τρία χρόνια μετά, μέσα από αδιάκοπες και σταδιακές «προσαρμογές», η Ν.Δ. απέσπασε από το ΠΑΣΟΚ τον τίτλο του Ηρακλέως του μνημονίου, για να μεταβληθεί αυτή στον κεντρικό εκφραστή της λογικής της αδιαμαρτύρητης υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας και των αγορών.
Μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, η Ν.Δ. του Σαμαρά κατήγγελλε τον Γιώργο Παπανδρέου ως καταστροφέα της χώρας και τους Γερμανούς της κ. Μέρκελ ως τους στυγνούς στραγγαλιστές της Ελλάδας. Και τότε, τον Νοέμβριο του 2011, κατεδείχθη η πραγματική φύση αυτού του κόμματος και της ηγεσίας του: Ακριβώς γιατί δεν εξέφραζε κάποια – ουσιαστικά ανύπαρκτη– εθνική αστική τάξη, που θα μπορούσε να προβάλει ένα όραμα έστω στοιχειώδους αξιοπρέπειας της χώρας, αλλά μία τάξη παρασίτων, κομπιναδόρων και μεταπρατών, εν τέλει προσαρμόστηκε στον ίδιο της τον ιστορικό χαρακτήρα.
Τον Νοέμβριο του 2011, μετά το κάζο του ΓΑΠ στη σύνοδο της Νίκαιας, ο Σαμαράς είχε την ευκαιρία να μεταβληθεί, έστω και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, σε εθνικό ηγέτη και να προσφέρει στη Δεξιά μια ιστορική νομιμοποίηση ανάλογη με εκείνη –τηρουμένων των αναλογιών– που της είχε προσφέρει ο Κων. Καραμανλής το 1974. Εάν, σε εκείνα τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα, επέμενε σε μία γραμμή απόρριψης του οποιουδήποτε συμβιβασμού με τον ΓΑΠ και άμεσης προσφυγής στις εκλογές, θα μπορούσε να χαράξει –και υπήρχαν ακόμα οι προϋποθέσεις– μια νέα πορεία για τη χώρα, αλλά και για το κόμμα του και τον προσωπικό του ρόλο. Θα μπορούσε να εκφράσει άμεσα την αντιμνημονιακή πλειοψηφία των Ελλήνων και να οδηγήσει τη μνημονιακή πολιτική σε αδιέξοδο αποφεύγοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, την υπογραφή του PSI, που κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, και την αποδοχή του αγγλικού δικαίου για τα δάνεια της χώρας. Αντ’ αυτού, και ενώ ήδη η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ διαλυόταν, προσχώρησε στο μνημονιακό στρατόπεδο αρχίζοντας τη μακρά πορεία της ολοκληρωτικής υποταγής στους δανειστές, που τείνει σήμερα, τρία χρόνια μετά, να ολοκληρωθεί με την απόρριψή του από τους ίδιους σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Μέσα σε τρία χρόνια, από τη λογική της «ριζικής αναδιαπραγμάτευσης» του χρέους, με την οποία κατάφερε τελικώς να επιβληθεί, στο παραπέντε, στις εκλογές του Ιουνίου 2012, και της άρνησης επιβολής νέων βαρών στους Έλληνες, πέρασε σταδιακά στην εντελώς αντίθετη λογική, στην οποία κατέληξε μετά το φθινόπωρο του 2014. Τώρα πια, και αυτό φάνηκε και σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, δεν διεκδικεί ούτε καν την επιμήκυνση των δανείων και τη μείωση των επιτοκίων, την οποία είχαν υποσχεθεί οι Ευρωπαίοι από το 2012. Σταδιακώς, μέσα από διαρκείς προσαρμογές, υποχωρήσεις και αλλοπρόσαλλες κινήσεις, μεταβλήθηκε σε έναν πελιδνό υπηρέτη των Γερμανών, οι οποίοι τον πλήρωσαν με το νόμισμα που ταιριάζει στους υποτακτικούς. Δηλαδή, την πλήρη απαξίωση και τον οριστικό στραγγαλισμό του στη διάρκεια του φθινοπώρου του 2014, όταν του έκοψαν κάθε δυνατότητα επιβίωσης, με την τρόικα να ζητάει ακόμα σκληρότερα μέτρα, τα σπρεντ να εκτινάσσονται και πάλι και το όνειρο εξόδου στις αγορές να μεταβάλλεται στον εφιάλτη της αποτυχίας της εκλογής προέδρου και της πιθανότατης ήττας στις εκλογές. Και τώρα πια, όταν οι Γερμανοί δεν τον χρειάζονται και η Ελλάδα δεν συνιστά κίνδυνο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και για το ευρώ, όπως ήταν το 2012, να δείχνουν μια παγερή αδιαφορία για την τύχη του, και ούτε η Μέρκελ ούτε ο Σόιμπλε, ούτε κανένας άλλος εκτός από τον Ραχόι, που φοβάται ότι θα έχει την ίδια τύχη στην Ισπανία, δεν εμφανίζεται στο πλευρό του.
Ακόμα και οι Αμερικανοί, από τους οποίους θα περίμενε κάποια υποστήριξη για γεωπολιτικούς λόγους, όχι απλώς τον αγνοούν, αλλά μάλλον ήδη ποντάρουν στο αντίπαλο άλογο, για να λύσουν τις εκκρεμότητές τους στην Κύπρο και τα Σκόπια. Έτσι, ο Αντώνης Σαμαράς, έχοντας χάσει και το alter ego του, τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, που εκδιώχθηκε από τον Καραμανλή από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, περιφέρεται πελιδνός, κατηφής, φοβικός, από χωρίου εις χωρίον, παρακαλώντας τις άγιες εικόνες και την Παναγία να τον σώσουν. Και εάν η Ν.Δ. δεν εμφανίζει μια δημοσκοπική κατάρρευση και προσπαθεί ακόμα «να φέρει το ματς στα ίσα», ή έστω να χάσει με μικρό ποσοστό, αυτό δεν συμβαίνει γιατί εξακολουθεί να έχει μια ουσιαστική στήριξη από την ελληνική κοινωνία, αλλά απλούστατα γιατί πολλοί Έλληνες φοβούνται τους αντιπάλους του. Και γι’ αυτό προσπαθεί να εκμεταλλευτεί συγκυριακά αυτόν τον φόβο για να συντηρήσει –ως το αναγκαίο κακό– κάποιες δυνάμεις. Ωστόσο, όταν και εφόσον θα έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο η διλημματική λογική που επιβάλλουν και οι εκλογές, τότε θα ακολουθήσει η μεγάλη κατάρρευση. Ο Σαμαράς και η Ν.Δ. που εκπροσωπεί θα οδηγηθούν σε μια καθολική κρίση, που στο τέλος του δρόμου θα οδηγήσει σε έκλειψή της και σε ριζική ανασύνθεση του χώρου της Δεξιάς. Χαρακτηριστικό αυτής της επιβίωσης, μόνο μέσω του φόβου του αντιπάλου, είναι το γεγονός πως όλη η προεκλογική εκστρατεία του Σαμαρά έχει ως άξονα τους κινδύνους –ενίοτε πραγματικούς, αλλά όχι πάντα– που θα επιφέρει η άνοδος στην εξουσία του αντιπάλου.
Όμως, αυτή η κατάρρευση του παραδοσιακού αστικού χώρου –με πρώτο το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να ακολουθεί– δεν αποτελεί απλώς ένδειξη ή έκφραση της προσωπικής ή πολιτικής αδυναμίας των συγκεκριμένων εκπροσώπων του – διότι, εξάλλου, δεν διαθέτει και άλλους. Αποτελεί ένα δομικό στοιχείο της παρακμής ενός αστικού χώρου που δεν έχει πλέον παρά ελάχιστα παραγωγικά χαρακτηριστικά, έχει διαλύσει τα παραγωγικά και εμπορικά μεσοστρώματα και στηρίζεται μόνον στη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη και «επιχειρηματίες»… τύπου Μπέου και μη χειρότερα. Ακόμα και οι παραδοσιακοί εργολάβοι, στυλοβάτες του σημιτικού πασοκισμού, επιβιώνουν βαρύτατα πληγωμένοι. Η εξουσία έφτασε πια να στηρίζεται στους μεγαλοξενοδόχους, που δεν βλέπουν άλλο δρόμο για την Ελλάδα παρά μόνον την επιβίωσή της ως τουριστικό και παρασιτικό παράρτημα της Δύσης, με χαμηλούς μισθούς, ανασφάλιστη και ευέλικτη εργασία, μια και εξάλλου δεν ενδιαφέρονται τόσο για την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων όσο για την εισροή ξένων κεφαλαίων και εισοδημάτων.
Η ενίσχυση της εσωτερικής ζήτησης και η διατήρηση ή ανασύνταξη του παραγωγικού δυναμικού της χώρας αποτελεί δευτερεύουσα ή αμελητέα μέριμνα των κυρίαρχων ελίτ. Και η κρίση έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα: Μεγάλωσαν οι ανισότητες στο εσωτερικό της χώρας (ο σχετικός δείκτης Gini εκτινάχθηκε, από το 2009 έως το 2013, από το 0,32 στο 0,36) και το αστικό στρατόπεδο και οι εκπροσωπήσεις του, που μπορούσε στις απαρχές της κρίσης να στηρίζεται σε μια αναιμική, αλλά πάντως υπαρκτή αστική τάξη και μεσαία στρώματα, πέντε χρόνια μετά προσβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στους μεγαλοξενοδόχους, τους τραπεζίτες και τους μαφιόζους. Με φόντο αυτές τις οικονομικές και κοινωνιολογικές εξελίξεις μπορούμε να κατανοήσουμε ευκολότερα το πώς ο Αντώνης Σαμαράς, από ένα καλοθρεμμένο τέκνο των βορείων προαστίων, με πατριωτικές περγαμηνές, που πρόβαλλε αντιρρήσεις στη βίαιη μνημονιακή υποβάθμιση της χώρας, μεταβλήθηκε σταδιακώς σε ατζέντη τουριστικών πρακτορείων και ικέτη στα πόδια της Παναγίας, μήπως και κάνει το θαύμα της!

πηγή 

ΕΦΥΓΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΤΟ 1922-24;

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Στις 30 Ιανουαρίου του 1923 υπογράφτηκε η συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, (Türk – Yunan Mübadelesine İlişkin Sözleşme ve Protokol Anlaşması). Σύμφωνα με την συνθήκη αυτή, όλοι οι Ρωμιοί χριστιανοί της Μικράς Ασίας και της ανατολικής Θράκης πλην της Κωνσταντινούπολης και των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, θα έπρεπε να φύγουν για την Ελλάδα ενώ από την άλλη πλευρά οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας πλην της δυτικής Θράκης, θα έπρεπε να πάνε στην Τουρκιά. Έτσι ένα θλιβερό καραβάνι της προσφυγιάς ξεκινούσε από τα πατροπαράδοτα χώματα της Μικράς Ασίας στον δρόμο της εξορίας. Στην Μικρά Ασία δεν θα ακούγονταν πια ο ήχος της καμπάνας που θα καλούσε το ελληνορθόδοξο ποίμνιο για την θεια λειτουργία, ένας ήχος που ηχούσε αδιάκοπα επί δυο σχεδόν χιλιετίες.
Έφυγαν όμως όλοι οι Ρωμιοί ; Στο ερώτημα αυτό που ίσως σήμερα μετά από τόσα χρόνια για πολλούς φαντάζει παράδοξο, η απάντηση είναι ένα απόλυτο όχι. Υπήρξαν χιλιάδες Ρωμιοί που προτίμησαν να μείνουν στα πατρικά τους εδάφη, στα ιστορικά και άγια εδάφη της Μικράς Ασίας, δηλώνοντας ότι γίνονται μουσουλμάνοι καθώς το βασικό κριτήριο της ανταλλαγής, (στα τουρκικά Mübadele), ήταν το θρησκευτικό. Όλοι αυτοί, οι καλύτερα οι απόγονοι όλων αυτών όπως θα δούμε παρακάτω, σήμερα αιωρούνται σαν τεράστιες σκιές στο περίγραμμα της σημερινής ισλαμικής Τουρκίας, αναζητώντας την χαμένη τους θρησκευτική συνείδηση.

Τελευταία ήρθε μια συγκλονιστική μελέτη μιας Τουρκάλας ιστορικού και ερευνήτριας, της Fahriye Emgili, του πανεπιστήμιου της Μερσίνας, με ημερομηνία σύνταξης της μελέτης το 2005, (αλλά πρόσφατα ήρθε στην δημοσιότητα), η οποία ασχολείται με την ανταλλαγή των πληθυσμών της Μιρκάς Ασίας. Ένα μεγάλο μέρος της συγκλονιστικής αυτής μελέτης έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «İhtida : Mübadeleden Kurtulma Çabası Olarak», που μεταφράζετε, «Προσηλυτισμός, (στο Ισλάμ), Σαν Προσπάθεια Εξαίρεσης από την Ανταλλαγή (των πληθυσμών)». Το σημαντικό με την μελέτη αυτή είναι ότι ασχολείται μόνο με τους Ρωμιούς, δηλαδή με τους Ορθόδοξους χριστιανούς της Μικράς Ασίας που τώρα αντιμετώπιζαν την αναγκαστικό εξανδραποδισμό, δηλαδή την αναγκαστική εγκατάλειψη των πατρογονικών τους εστιών εξ αιτίας ακριβώς του θρησκευτικού τους στίγματος.
Σύμφωνα με την Fahriye Emgili, η οποία μελέτησε επισταμένως τα κρατικά αρχεία της εποχής από διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας, υπήρξαν αμέτρητες περιπτώσεις όπου οι ελληνορθόδοξοι αποφάσισαν να μείνουν, είτε δηλώνοντας ότι προσέρχονται στο Ισλάμ, ή ακόμα πιο συχνά, με διάφορους μεικτούς γάμους όπου κυριαρχούσε η προσδοκία να σώσουν τις περιούσιες τους, τα σπίτια τους και να παραμείνουν στην πατρογονικη τους γη. Στα αρχεία της εποχής έχουν καταγραφεί πολλές συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου πολλοί Ρωμιοί έκαναν ότι μπορούσαν για να παραμείνουν εκεί που γεννηθήκαν αυτοί και οι πρόγονοι τους και να μην φύγουν για την Ελλάδα.  Δυστυχώς από ελληνικής πλευράς δεν υπήρξε ακόμα δυνατότητα να γίνει μια εμπεριστατωμένη μελέτη πάνω σε αυτή την τραγική πράγματι ιστορία, έτσι αρκούμαστε στις καθαρά τουρκικές πηγές.
Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις που περιγράφονται στην μελέτη αυτή και που δίνουν ένα περίγραμμα όλης αυτής της χαμένης Ρωμιοσύνης που παρέμεινε με άλλη πλέον ταυτότητα στην πατρογονική της εστία. Έτσι στην περιοχή της Μούγλας, ο Kazım Toprak, αναφέρει για πολλές Ρωμιοπούλες οι οποίες όταν ήρθε να τις καταγράψει για την ανταλλαγή αρνήθηκαν ότι είναι χριστιανές και δήλωναν μουσουλμάνες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα κάποιας Felek, (δεν δίνει το ελληνικό της όνομα ), που του δήλωσε ότι θα παντρευτεί μουσουλμάνο και έτσι εξαιρείτε από την ανταλλαγή. Υπήρξαν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, όπως αναφέρει ο Τούρκος υπάλληλος, αλλά και πολλές που δεν έγινε δεκτή η δήλωση τους και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν στην προσφυγιά. Άλλη περίπτωση από την Άγκυρα αυτή την φορά. Κάποια Ρωμιά, ονόματι Κατίνα, όταν ήρθε η ώρα να δηλωθεί για να φύγει δήλωσε ότι παντρεύεται τον Abdullah, ( το όνομα αυτό είναι ενδεικτικό γιατί συνήθως δήλωνε τους εκ χριστιανών μουσουλμάνους), από το Ürgüp της Καππαδοκίας και έτσι γίνονταν μουσουλμάνα και εξαιρέθηκε της ανταλλαγής. Άλλη περίπτωση από την περιοχή του Ντερσίμ, ανατολικότερα, όπου ένας βουλευτής της περιοχής, ο Ramiz Bey, είχε παντρευτεί μια Ρωμιά που πήρε το όνομα Münevver Hanum και έτσι εξαιρέθηκε της ανταλλαγής. Από την περιοχή του Πόντου και συγκεκριμένα από την Σαμψούντα, έχουμε πολλά παραδείγματα Ρωμιών που έμειναν δηλώνοντας μουσουλμάνοι όπως κάποιος Abdullah στην περιοχή των Çanik. Από τον ρωμαίικο μαχαλά της Σαμψούντας ενώ επέρχονταν η καταστροφή και η προσφυγιά, ο γιος του Χατζηαναστάση, Παντελής καθώς και η κόρη του εξαιρεθήκαν της ανταλλαγής καθώς δήλωσαν ότι είναι μουσουλμάνοι. Από την περιοχή της Προύσας, ο Tevfik Bey παντρεύτηκε την Δέσποινα, μια Ρωμιά, που έτσι έγινε μουσουλμάνα και παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Προύσα. Στη περιοχή της Νίκαιας, οι Πασχάλης και Παντελής δήλωσαν ότι είναι παιδία του Mehmet Ali Ağa και έτσι παρέμειναν σαν μουσουλμάνοι στις πατρίδες τους. Στην περιοχή της Μερσίνας, η Ρωμιά Αγγελική, η οποία είχε και μεγάλη κτηματική περιουσία για να μην φύγει στην προσφυγιά παντρεύτηκε τον Fedon Tahinci και έτσι έμεινε στην Μερσίνα. Στην Σμύρνη, η Μαρία Σαβαζίογλου, χήρα και μητέρα δυο παιδιών για να παραμείνει στην πατρίδα της δέχτηκε να παντρευτεί μουσουλμάνο και έτσι εξαιρέθηκε της ανταλλαγής.
Αυτές είναι ελάχιστες, αλλά χαρακτηριστικές από τις περιπτώσεις χιλιάδων άλλων Ρωμιών που με τον ένα η τον άλλο τρόπο εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής και έμειναν στην Μικρά Ασία. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι απόγονοι όλων αυτών, συχνά μέσα σε ένα δράμα της θρησκευτικής τους συνείδησης, σήμερα κοσμούν αυτό που ονομάζετε σύγχρονη Τουρκία. Είναι αυτοί που σήμερα συνθέτουν αυτό το περίπλοκο πρόβλημα που ονομάστηκε από τους ίδιους τους Τούρκους, «Kimlik Meselesi», δηλαδή το Πρόβλημα Ταυτότητας. Το πρόβλημα αυτό, παρά του ότι ελάχιστα έχει γίνει γνωστό, είναι ίσως το σοβαρότερο πρόβλημα της σύγχρονης Τουρκίας, (όπως αναγνωρίζετε από πολλούς διανοούμενους στην γειτονική χώρα), η οποία απειλείτε σοβαρά από μια πολυδιάσπαση. Χαρακτηριστικό είναι το αποκαλυπτικό άρθρο της τουρκικής επιθεώρησης, «Aksyon», που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2005 με τον τίτλο, «Asıl dinlerine dönüyorlar», δηλαδή, «Επιστρέφουν στις πατρογονικές τους θρησκείες». Το άρθρο αναφέρονταν σε πολλές επώνυμες περιπτώσεις μουσουλμάνων που μετά από πολλά χρόνια δήλωναν ότι θέλουν να ξαναγίνουν χριστιανοί Ορθόδοξοι όπως ήταν οι πρόγονοι τους.
Μια πραγματικά μεγάλη τραγωδία, που σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες, αναζητά την ιστορική και ψυχική της δικαίωση.

 

"Σήμερα η τραγωδία δεν πέφτει πια σαν κατάρα στις ζωές των ανθρώπων. Γεννιέται από την αδεξιότητά τους. Έτσι δεν έχουν καν την δικαιολογία της κακής μοίρας"

Πασκάλ Μπρυκνέρ

χωρίς σχόλιο

ΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡOΒΛΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑ-ΣΥΡΙΖΑ ΕΠΟΧΗ

 Γράφει ο Alex Synodinos 

Paranoia, πίνακας του Henning Büllier

Παλαιότερα, όταν η σχολή του Σουρεαλισμού βρισκόταν στην άνοδο της, ένας μεγάλος καλλιτέχνης και δάσκαλος της (δυστυχώς το όνομα του μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή) είχε ερωτηθεί  εάν προτίθεται να διδάξει Σουρεαλισμό στην Ελλάδα. Η απάντηση του ήταν πως η Ελλάδα είναι εκ φύσεως σουρεαλιστική χώρα και δεν έχει τίποτα να διδάξει περί Σουρεαλισμού σε αυτή.

Το παραπάνω περιστατικο έγινε αρχές του 20ου αιώνα. Στις αρχές του 21ου αιώνα γινόμαστε πλέον και επίσημα η χώρα του Υπαρκτου Σουρεαλισμού.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα βασικά...

Καταρχήν, το ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει, εάν όχι σε μερικές μέρες, τότε σε μερικούς μήνες, εάν όχι σε μερικούς μήνες, σε 1 χρόνο, αλλά κυβέρνηση θα γίνει. Ακόμα και αν συμβεί το απίθανο και ξαναβγει η ΝΔ πόσο λέτε να κρατήσει το ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας;

Κατά δεύτερο λόγο, το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποτελεί τη φυσική εξέλιξη της πλήρους ιδεολογικής κυριαρχίας που απολαμβάνει στην Ελλάδα το είδος της Αριστεράς που εκπροσωπεί το κόμμα αυτό. Πρόκειται για μια πολιτική ιδιομορφία της Ελλάδος που άρχισε με τη μεταπολίτευση, γιγαντώθηκε με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1982 και παγιοποιήθηκε πλήρως επί Σημίτη. Όταν ένας πολιτικός χώρος κυριαρχεί πλήρως εδώ και κοντά 30 χρόνια  στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και γενικά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, είναι αδύνατο να μην καταλάβει κάποτε και την εξουσία.

Μη νομίζετε βέβαια πως το ΣΥΡΙΖΑ προοριζόταν εξ αρχής να γίνει και επίσημη κυβέρνηση της χώρας. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, ήταν μάλλον ένα ατύχημα στο γενικότερο σχεδιασμό, μια περίεργη στροφή της ιστορίας, μη προβλεπόμενη, αλλά όχι και ανεπιθύμητη. Το ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί, αυτή η απίθανη χοάνη βαθύπλουτων ακροαριστερών, εξαρχειωτών μπαχαλάκηδων, κάθε είδους πρακτόρων, ατόμων "εναλλακτικής" σεξουαλικότητας, παραφρόνων, ανθελλήνων, μηδενιστών κ.λπ υπήρχε μέχρι τώρα για να δίνει το ιδεολογικό στίγμα στην Ελλάδα και όχι για να κυβερνήσει, είτε ποσοστιαία βρισκόταν στο 2% (που είναι και το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που ασπάζεται τις ιδέες του κόμματος αυτού), είτε στο 20%. Και να θυμάστε πάντα το εξής: όταν ελέγχεις τα ΜΜΕ, την ακαδημία και τον πολιτισμό, όταν είσαι σε θέση να επιβάλεις τα όρια του δημοσίου λόγου, τότε το πόσους βουλευτές έχεις και πόσα υπουργεία ελέγχεις, έχει μικρή σημασία.

Ο μπουρλοτιέρης των Αθηνών. Για να σας τον θυμησω...

Πρακτικά λοιπόν το ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούσε ιδεολογικά και επί ΠΑΣΟΚ και επι ΝΔ. Αυτό που θα αλλάξει τώρα σε κυβερνητικό επίπεδο θα είναι απλά το εξής: ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα πίεζε τη ΝΔ και έπειθε το πάντα πρόθυμο ΠΑΣΟΚ να φέρει τους νόμους που αυτό επιθυμεί  ή να μεταλλάξει άλλους προς το συμφέρον της ιδεολογίας του. Τα υπουργεία όμως βρίσκονταν ακόμα σε χέρια μη-ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, κρατιόταν δηλαδή ακόμα ένα φύλλο συκής νομιμότητας και λογικής για το καθεστώς. Για παράδειγμα, ακόμα και επί Πάκη ο ρόλος της αστυνομίας ήταν να σταματήσει το κάψιμο της Αθήνας το 2008.  Δεν το έκανε μεν, αλλά η αντίληψη των κυβερνώντων ήταν έστω και στα λόγια αυτή. Μια αστυνομία που θα λαμβάνει εντολές από τον Κουράκη ή τον Στρατούλη ποιος λέτε να είναι ο ρόλος της;

Δεν έχω να σας κάνω ακριβείς προβλέψεις για το τι θα κάνει το ΣΥΡΙΖΑ  στην εξουσία. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω και κατά πόσο το παλαιότερο άρθρο μου με θέμα το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσια περιγράφει το τι θα επακολουθήσει. Βλέπετε για τον χαμηλής έντασης εμφύλιο που διέβλεπα πως θα ξεκινήσει, χρειάζονται δύο παρατάξεις και δεν νομίζω πως πλέον ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας σκοπεύουν να αντιδράσουν στη διάλυση τους. Θα δεχθούν τον "εκδημοκρατισμό" και την αποψίλωση τους χωρίς κάποια αντίδραση. Τα αξιόμαχα στελέχη που μπορούν να αναζητήσουν δουλειά αλλού, θα μεταναστεύσουν, τα μη αξιόμαχα θα γίνουν ταξιτζήδες, σεκιουριτάδες, θα ανοίξουν φούρνους κ.λπ.

Το ερώτημα όμως παραμένει, έχουμε πραγματικά αντιληφθεί τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία;

Ας σας φέρω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι έρχεται. Ας υποθέσουμε πως κάποιος ΣΥΡΙΖΑιος τραυματίζεται ενώ έχει πάει να εκφράσει το "δημοκρατικό του δικαίωμα" να κάψει κάποιο γραφείο της Χρυσής Αυγής (εάν δεν έχουν καεί όλα την πρώτη εβδομάδα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ). Τα ΜΜΕ αρχίζουν να μιλούν για ακροδεξιά βια. Ως αποτέλεσμα οι γνωστοί εξαρχειώτες μπαχαλάκηδες κατεβαινουν και καίνε την Ερμου, καίνε και τα υπόλοιπα γραφεία της Χρυσής Αυγής ή και της ΝΔ σε όλη την Ελλάδα και υπουργός δημόσιας τάξης (επί ΣΥΡΙΖΑ το υπουργείο προφανώς θα αλλάξει όνομα) είναι  κάποιος από τους προαναφερθέντες. Τι εντολή λετε να δώσει στα αστυνομικά όργανα; Να συλλάβουν τους μπαχαλάκηδες, τους ίδιους που εδώ και δεκαετίες, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζονται σε δίκες και στα κανάλια;

Το ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς θα ανοίξει τελείως τα σύνορα και στην Ελλάδα θα έρθουν κατά πάσα πιθανότητα εκατομμύρια ασιατών και αφρικανών μεταναστών. Παρά την όλη καλή διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να εξυπηρετήσει "όλης της γης τους κολασμένους", η ανθρωπιστική κρίση είναι αδύνατο να αποφευχθεί. Οι μετανάστες που τους υποσχέθηκαν τη γη της επαγγελίας δεν μπορούν παρά να καταφύγουν στο μικροέγκλημα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Δημιουργούνται λοιπόν γενικευμένες συγκρούσεις μεταξύ μεταναστών και γηγενών Ελλήνων, έχουμε αυτοδικίες, βίαια επεισόδια κ.λπ. Ας υποθέσουμε τώρα πως υπουργός δικαιοσύνης είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι στρατιές των αριστερών δικηγόρων εξηγούν στους κατηγορουμένους μετανάστες πως κατηγορώντας τα θύματα τους για ρατσισμό έχουν τη δυνατότητα να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους στις δίκες. Εσείς τι λέτε να ενδιαφέρει τους ΣΥΡΙΖΑιους πολιτικούς προιστάμενους της δικαιοσύνης, να προασπίσουν την περιουσία και τη ζωή των Ελλήνων ή να κατατροπώσουν το "ρατσιστικό αυγό του φιδιού" που ελοχεύει εντός κάθε Έλληνα (όπως μας λέει και η Antifa);

Και μη μου πείτε πως η δικαιοσύνη είναι ανεξαρτητη διότι θα αρχίσουμε να καγχάζουμε όλοι μαζί.

Τα παραπάνω είναι λίγα από τα κωμικοτραγικά που θα συμβούν στη χώρα από την ερχόμενη εβδομάδα.

Ο Μεσσίας, Ελλάδος και Ευρώπης...

Αλλά τι θα κάνει το ΣΥΡΙΖΑ με το μνημόνιο, το ΕΝΦΙΑ, τους απολυμένους της ΕΡΤ, την περιβόητη ανάπτυξη, την ευρωζώνη και το ευρώ; Δεν ξέρω να σας πω, το πιθανότερο είναι πως και οι ίδιοι δεν ξέρουν και πρακτικά δεν δείχνουν και να συμφωνούν και μεταξύ τους. Θα σας πω όμως τι γίνεται όπου κυριαρχούν αριστερές κυβερνήσεις. Η διαδικασία έχει ως εξής: το κράτος κρατικοποιεί- "εθνικοποιεί" τα πάντα, βάζει βαρύτατη φορολογία και έτσι καταλήγει να πάρει όλη την ιδιωτική περιουσία στα χέρια του. Εν συνεχεία φαληρεί και ξεπουλάει για ψίχουλα στο κεφάλαιο όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία που έχει μαζέψει από τους πολίτες. Μην ξεχνάτε, η αριστερά ήταν και είναι το τελειότερο κόλπο της πλουτοκρατίας.

Αυτό όμως που έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι τι θα γίνει στη μετά-ΣΥΡΙΖΑ εποχή της χώρας.

Θεωρώ πως είναι αρκετά πιθανό μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με την προϋπόθεση πως η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και κυρίως το Ισραηλ επιθυμούν να υφίσταται η Ελλάδα ως κρατική οντότητα, να δούμε κάποια κυβέρνηση με δεξιό προσωπείο, στιβαρή δομή και ακόμα και με κάποιες δεξιές πολιτικές. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να βάλει τάξη στο χάος με μόνο στόχο να διατηρηθεί η πολιτική ονότητα που λέγεται ελληνικό κράτος. Μην χαίρεστε, δεν θα την ενδιαφέρει η διατήρηση του ελληνικού έθνους, απλά του κράτους. Η κυβέρνηση αυτή θα έχει επιφανειακά χαρακτηριστικά δεξιάς κυβέρνησης, μπορεί να έχει και αρκετά ένστολα στελέχη και αυτό θα την κάνει αρεστή σε αρκετούς αφελείς δεξιούς. Ενδέχεται να μαζέψει τα αμάζευτα, αλλά δεν θα το κάνει για χάρη του ελληνικού έθνους, απλά μόνο επειδή το Ισραήλ χρειάζεται έναν περαιτέρω πόλο πίεσης της Τουρκίας και γιατί κανέναν δεν συμφέρει η εξ ολοκλήρου κατάρρευση του νεοελληνικού κράτους. 

Ποιος θα ηγηθεί αυτής της κυβέρνησης; Χρειάζεται να είναι σοβαρός, σχετικά νέος, με μόρφωση (κατά προτίμηση από το αμερικάνικο κολλέγιο) και να δείχνει, αλλά και να είναι υπεύθυνος και ικανός. Η ιστορία δείχνει πως οι μετανοημένοι πρώην δεξιοί είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι για αυτές τις δουλείες, έχουν προσόντα αλλά έχουν αφήσει και πίσω το "ακραίο" παρελθόν τους. Βλέπετε τα άτομα του συστήματος είναι κυρίως ηλίθιοι ή απατεώνες, ικανούς το σύστημα βρίσκει μόνο από τους "ακραίους" αφού πρώτα τους μεταλλάξει. Τέτοιο στέλεχος στο πολιτικό σκηνικό υπάρχει μόνο ένα. Τον μαντέψατε; Θα σας βοηθήσω λίγο, το επίθετο του ξεκινά από ‘Β’ και τελειώνει σε ‘ορίδης’.

πηγή

Ένας πράσινος λεκές, στο φόρεμα της γυναίκας του Καίσαρα

(Που αποδεικνύεται λιγότερο τίμια απ’ όσο θα ‘πρεπε)

Το συνοικέσιο ΣΥΡΙΖΑ-Πρασίνων (εξωτερικού) –η τελοσπάντων ό,τι έχει απομείνει από την πολιτική συντροφιά του Μιχάλη Τρεμόπουλου– είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ εδώ και πολλούς μήνες.
Εκείνο, όμως, που έκανε εντύπωση με την ανακοίνωσή του είναι η μεγάλη γαλαντομία με την οποία φέρθηκε η ηγεσία ενός κόμματος που «χτυπάει» την αυτοδυναμία, σε μια φυλλορροούσα πολιτική ομάδα –την ίδια στιγμή μάλιστα που μεταχειρίστηκαν με τέτοιο τρόπο τους «ασώτους» της ΔΗΜΑΡ. Είκοσι δύο θέσεις στα ψηφοδέλτια (από τις… 50 μη-κομματικές που προβλέπονται σε αυτά), με τον Μιχάλη Τρεμόπουλο να διεκδικεί με αξιώσεις την μια από τις κοινοβουλευτικές έδρες της Θεσσαλονίκης. Και… ζήλια ο Φώτης!
Το ερώτημα είναι γιατί να δίνεται τόσο μεγάλη βαρύτητα σε μια συμμαχία, που τουλάχιστον στην Θεσσαλονίκη προβλέπεται μάλιστα και να κοστίσει σε ψήφους προς την αξιωματική αντιπολίτευση, ακριβώς γιατί ο Μιχάλης Τρεμόπουλος παραμένει συμπαθής μόνο σ’ ένα 3%-4% κοσμοπολίτικου μεσο-μεγαλο αστικού εκλογικού ακροατηρίου του «κόμματος της παγκοσμιοποίησης», ενώ για όλους τους υπόλοιπους είναι τουλάχιστον εξαιρετικά αντιπαθής. Κι αυτό για χίλιους δύο λόγους, όπως για το γεγονός ότι από τον πολύ εθνομηδενισμό του, έχει καταντήσει να στηρίζει τον «μακεδονικό σωβινισμό», να είναι φιλοκεμαλιστής, και να ζητάει μαζί με τον “σύντροφό” του τότε Γερμανό Υπουργό Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, την κεφαλή των Σέρβων επί πίνακι εν είδει «συλλογικής ευθύνης».
Τόσο ανάγκη έχει επιτέλους ο ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την συμμαχία; Η απάντηση είναι ναι, ωστόσο οι λόγοι δεν είναι προεκλογικοί αλλά μετεκλογικοί.
Διότι οι Πράσινοι εκτός από ένα μικρό πολιτικό κόμμα σε φάση κατακερματισμού, αποτελούν δίαυλο επικοινωνίας και συνεννόησης με την φιλελεύθερη-πρασινοκαπιταλιστική διεθνή των Ευρωπαίων Πρασίνων, οι οποίοι παίζουν ρόλο αριστερού ψάλτη της Γερμανικής Ευρώπης, με πρώτον και καλύτερο τον «βρώμικο Ντάνι», Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Και ο καλός μας ο Κον-Μπεντίτ έχει αλλάξει τώρα τελευταία γνώμη, και από εκεί που τριγύρναγε τα ευρωπαϊκά φόρα παρέα με τον Κώστα Σημίτη, για να εξηγήσει στο σοφιστικέ κοινό του γιατί οι διεφθαρμένοι και νήπιοι Έλληνες έχουν ανάγκη την γερμανική διαπαιδαγώγηση των μνημονίων, τώρα βλέπει με καλό μάτι μια κυβέρνηση “με κορμό” (sic!) τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για το πρόγραμμά του, το οποίο θεωρεί μάλλον υπερβολικό και σίγουρα ανέφικτο, αλλά διότι σύμφωνα με τα λεγόμενά του μια τέτοια κυβέρνηση μπορεί να «αλληλοβοηθηθεί» με την Ε.Ε. ώστε να “εξανθρωπίσουν” αυτό το τόσο αναγκαίο ελληνικό πρόγραμμα. Ο γλυκούλης μας ο Ντάνι, θέλει να μας πλέξει ένα πουλοβεράκι επιμήκυνσης, ελάφρυνσης των τόκων, και μέτρων που θα επιτρέψουν λίγα ψίχουλα κοινωνικής ανακούφισης, διεκδικώντας σε αντάλλαγμα να μεταμορφώσει με το ραβδί του τον Τσίπρα σε Ματέο Ρέντσι της Ελλάδας. Κάτι που, όλως τυχαίως, θα επιτρέψουν και στην Γερμανική Ευρώπη να διευθετήσει προσωρινώς τις ενοχλήσεις που της προκαλεί η ελληνική παρανυχίδα, για να καταπιαστεί με τα άλλα σοβαρότερα ζητήματα της Ε.Ε. Κάποιοι βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα πιο ρεαλιστές από τους συντρόφους που συνεχίζουν τα αβάντι πόπολα στα κανάλια, πιστεύουν ότι «αυτός ο βάρβαρος» ίσως να προσφέρει και κάποια “λύση” κανονικοποίησης, δηλαδή αποδαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον του ευρωπαϊκού κατεστημένου.
Οι δε Πράσινοι, διεκδικούν για πρώτη φορά με αξιώσεις κάποια κοινοβουλευτική έδρα στην Ελλάδα –δουλειές με φούντες για το υπερδραστήριο στην Θεσσαλονίκη πολιτικό ίδρυμα των Γερμανών Πρασίνων, Χάινριχ Μπελ. Ως αποτέλεσμα βέβαια, και βάσει του ποιοι εν τέλει «χώρεσαν» σε αυτό το ταλαίπωρο ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Θεσσαλονίκης και ποιοι κόπηκαν εν ίδει στιμμένης λεμονόκουπας (όλως τυχαίως, όσοι ανεξάρτητοι είχαν μη-εθνομηδενιστική άποψη σε ζητήματα ταυτότητας, και εθνικής ανεξαρτησίας), η εντόπια κοινοβουλευτική σύνθεση κινδυνεύει να «μπουταρίζει» επικίνδυνα προς μεγάλη ευχαρίστηση των διαφόρων νεο-αποικιακών δικτύων που ενεργοποιούνται εντός της νύφης του Θερμαϊκού, αμερικανογερμανικών, νεο-οθωμανικών και σιωνιστικών. Και το αυτό γράφεται με καμία διάθεση συνομωσιολογίας, μακριά από εμάς τέτοια ψεκάσματα, απλά μέσω μιας απλής ανάγνωσης του τι είναι συμβατό ιδεολογικο-πολιτικά και τι δεν είναι στην εικόνα που έχουν οι επικυρίαρχοι και οι ντόπιες άρχουσες τάξεις για αυτήν την πόλη.
Θα μας πείτε τώρα, γιατί ασχολείστε με αυτά τα –αναγκαία;– προεκλογικά φάλτσα των αντιμνημονιακών, ενώ στην Θεσσαλονίκη θα κατέβει μάλλον το δικέφαλο τέρας του μνημονιακού σκότους, Σαμαροβενιζέλος. Η απάντηση είναι απλή, και δεν έχει να κάνει με αυτά που διακινούν κάποιες νεο-αυριανικές φαρμακόγλωσσες ότι τάχα γίναμε «όψιμοι μνημονιακοί» (sic!): Πρώτον, ασχολούμαστε περισσότερο γιατί οι Πασοκο-νεοδημοκράτες εμφανίζονται πλέον εξόφθαλμα ως καθάρματα, και την μπόχα της εθελοδουλίας τους μυρίζεται μέχρι και ο γάτος μας ο Νέλσωνας. Δεύτερον, διότι ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, το τρένο των Κουΐσλινκ έχει ξωμείνει από μπιέλα, κι έτσι τα δίκτυα “συμμόρφωσης” της γερμανικής Ευρώπης αναζητούν εναλλακτικά σχέδια για να βρεθούν «ένα βήμα μπροστά» -που θα ‘λεγε και ο Κάρολος. Κι αν το Ποτάμι είναι ένα τέτοιο σχέδιο, ιδιαίτερα αν αποτύχει το σενάριο της αυτοδυναμίας ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα πρέπει να υφίσταται κι ένα συμβατό ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτήν την κατεύθυνση. Είπαμε, οι επικυρίαρχοι της Ευρώπης είναι δύσκαμπτοι, αλλά όχι και χαζοί. Κι εμείς είμαστε «αντι-μνημονιακοί», όχι μαλάκες.

«Μαρουλοφάγος»

Υ.Γ. Οι ακροδεξιοί της πόλης, σε κάθε τους εκδοχή, αρέσκονται να διαρρέουν μια αισχρή πρακτορολογία γύρω από τον Μ. Τρεμόπουλο –πετυχαίνοντας έτσι να τον ‘θυματοποιήσουν’ και να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής που εκφράζει. Έτσι, είναι απολύτως αληθές το γεγονός ότι επί χρόνια, ο Μ.Τ. εξασφάλιζε την πολιτική του επιβίωση στην πόλη πάνω στο σκιάχτρο του Παναγιώτη Ψωμιάδη, και όσων του καταλόγιζε, βλακωδώς. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Μ.Τ. πάντοτε αυτά πίστευε και έλεγε, ανοιχτά και με συνέπεια και αυτό ακριβώς είναι για μας το πρόβλημα…

πηγή