Το πακέτο για ένα Ρώσο τουρίστα, με πτήση από τη Μόσχα και
πενθήμερη παραμονή στη Λίνδο της Ρόδου, σε ξενοδοχείο τριών αστέρων,
κοστίζει 15.000 ρούβλια, δηλαδή 320 ευρώ. Αντίστοιχες ευκαιρίες για τους
Ελληνες δεν υπάρχουν...
Καθώς ο Ιούλιος πλησιάζει, η αίσθηση
της αδικίας εντείνεται. Αν ήμουν Εγγλέζα, Γαλλίδα ή έστω Ρωσίδα, θα
μπορούσα να κάνω σχεδόν δωρεάν διακοπές στην Ελλάδα. Αν δεν το
πιστεύετε, μπορείτε απλώς να ρωτήσετε τον ξένο κύριο που μένει στο
διπλανό σας δωμάτιο στο νησί πόσο του στοιχίζει η παραμονή του εκεί. Ή,
εναλλακτικά, μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω ρεπορτάζ, σημειώνοντας
πως τα στοιχεία των ξενοδοχείων που αναφέρονται είναι στη διάθεση της
εφημερίδας. Απλώς δεν αναγράφονται, για προφανείς λόγους.
Αναζητώντας τις σχεδόν δωρεάν διακοπές των ξένων, μπαίνω πρώτα στη σελίδα Thomson.co.uk όπως θα έκανε η μέση Αγγλίδα. Στην αρχή, ψάχνω δωμάτιο στην Κρήτη και σύντομα διαπιστώνω πως μπορώ με πτήση αλέ-ρετούρ από το Μάντσεστερ να μείνω σε τριάστερο ξενοδοχείο για επτά ολόκληρες νύχτες πληρώνοντας συνολικά μόλις 137 λίρες! Δηλαδή, λιγότερα απ’ όσα θα στοιχίσει στον μέσο Ελληνα ένα απλό εισιτήριο για το Λονδίνο. Η τιμή μού φαίνεται εξαιρετικά συμφέρουσα, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που αλλάζω προορισμό και ψάχνω κατάλυμα στην υπόλοιπη καλοκαιρινή Ελλάδα.
Χωρίς κανένα κόπο, βρίσκω μια προσφορά για τη Ρόδο: πτήση από το Λονδίνο και παραμονή επτά νύχτες σε στούντιο με δική του κουζίνα, με θέα στη θάλασσα και πρόσβαση σε πισίνα και ηλιόλουστες ξαπλώστρες στην τιμή των 121 λιρών! Οσο το ρεπορτάζ προχωράει, τα μαθηματικά των διακοπών μοιάζουν όλο και πιο αλλόκοτα: ακόμη κι αν υπολογίσω την πιο φθηνή πτήση, των 80 λιρών, το ξενοδοχείο θα πρέπει να στοιχίζει κάτι λιγότερο από 5 ευρώ τη βραδιά! Δηλαδή, λιγότερα απ’ όσα έχω πληρώσει ποτέ στη ζωή μου για ξενοδοχείο. Ακόμα και πριν από την κρίση, ακόμα και πριν από το ευρώ, ακόμα και πριν φτάσουμε την αρχαία εποχή, τότε που δεν έβγαζα εγώ χρήματα και πλήρωναν τις διακοπές οι γονείς μου.
Φυσικά, το ξενοδοχείο αυτό δεν είναι λουξ, αλλά στις φωτογραφίες το δωμάτιο μοιάζει μεγάλο και καθαρό. Παρά ταύτα, υποψιάζομαι πως ίσως κάτι να μην πηγαίνει καλά, οπότε ξεκινώ να ψάχνω καταλύματα με μεγαλύτερες ανέσεις. Και διαπιστώνω πως αν είσαι Αγγλος, στην Κρεμαστή της Ρόδου το τετράστερο ξενοδοχείο για επτά μέρες, μαζί με την πτήση από Gatwick, κοστίζει 242 λίρες – δηλαδή 300 ευρώ. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί, και για τους Ελληνες κάποια ευκαιρία θα υπάρχει. Αλλά όταν μπαίνω στο site του ξενοδοχείου για να κλείσω το ίδιο δωμάτιο, όλα αλλάζουν: η κάθε νύχτα τώρα κοστίζει 81 ευρώ, δηλαδή συνολικά 547 ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε το εισιτήριο για να φτάσω ώς εκεί.
Κι έτσι, ξαναβουτάω στον κόσμο των τουριστικών πρακτόρων: στη Ζάκυνθο το αντίστοιχο τετράστερο διαμερισματάκι στην ακροθαλασσιά κοστίζει 308 λίρες, αρκεί να έρθω από το Μάντσεστερ στην αρχή του Ιουλίου να το καταλάβω. Αν θέλω και ημιδιατροφή, θα επιβαρυνθώ άλλες 84 λίρες – και θα φτάσω τις 392, για διακοπές απίθανης πολυτέλειας, με πισίνες, φοίνικες, μπιτς μπαρ και γουίντσερφ να με περιμένουν στο νησί. Προσπαθώντας να καταπνίξω το προαναφερθέν αίσθημα αδικίας, κοιτάζω τι θα μπορούσα να βρω με τα ίδια λεφτά ως Ελληνίδα μεμονωμένη ταξιδιώτρια. Και διαπιστώνω πως ακόμα κι αν κλείσω από τις σελίδες που εντοπίζουν τις προσφορές, όπως το booking.com ή το tripadvisor.com, ένα απλό δωμάτιο στη Λίνδο της Ρόδου δεν πέφτει ποτέ κάτω από 45 ευρώ. Οσο κι αν ψάχνω τετράστερο ξενοδοχείο στη Ζάκυνθο με λιγότερα από 120 ευρώ, δεν βρίσκω απολύτως τίποτε.
Κι έτσι, αλλάζω ξανά εθνικότητα και μπαίνω στο ρωσικό pegast.ru για να οργανώσω αυτή τη φορά τις διακοπές μου από τη μακρινή Μόσχα. Πολύ σύντομα ανακαλύπτω πως με αυτόν τον τρόπο η πτήση μαζί με την πενθήμερη παραμονή μου στη Λίνδο σ’ ένα ξενοδοχείο τριών αστέρων θα μου κοστίσει 15.000 ρούβλια – δηλαδή με 320 ευρώ θα φοράω για πέντε ημέρες το βραχιολάκι του «all inclusive» και θα τριγυρνώ στα μπαρ της πισίνας, στα εστιατόρια και τους μπουφέδες του ξενοδοχείου. Αν πάλι θέλω να πάω μόνο για τρεις νύχτες στην Κρήτη, το εισιτήριο και το ξενοδοχείο τριών αστέρων στα Μάλια θα μου κοστίσει 220 ευρώ. Που σημαίνει πως θα με συνέφερε περισσότερο να κλείσω οποιοδήποτε απ’ αυτά τα πακέτα, ακόμα κι αν αναγκαστώ να πετάξω το αεροπορικό μου εισιτήριο στα σκουπίδια!
πηγή
Αναζητώντας τις σχεδόν δωρεάν διακοπές των ξένων, μπαίνω πρώτα στη σελίδα Thomson.co.uk όπως θα έκανε η μέση Αγγλίδα. Στην αρχή, ψάχνω δωμάτιο στην Κρήτη και σύντομα διαπιστώνω πως μπορώ με πτήση αλέ-ρετούρ από το Μάντσεστερ να μείνω σε τριάστερο ξενοδοχείο για επτά ολόκληρες νύχτες πληρώνοντας συνολικά μόλις 137 λίρες! Δηλαδή, λιγότερα απ’ όσα θα στοιχίσει στον μέσο Ελληνα ένα απλό εισιτήριο για το Λονδίνο. Η τιμή μού φαίνεται εξαιρετικά συμφέρουσα, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που αλλάζω προορισμό και ψάχνω κατάλυμα στην υπόλοιπη καλοκαιρινή Ελλάδα.
Χωρίς κανένα κόπο, βρίσκω μια προσφορά για τη Ρόδο: πτήση από το Λονδίνο και παραμονή επτά νύχτες σε στούντιο με δική του κουζίνα, με θέα στη θάλασσα και πρόσβαση σε πισίνα και ηλιόλουστες ξαπλώστρες στην τιμή των 121 λιρών! Οσο το ρεπορτάζ προχωράει, τα μαθηματικά των διακοπών μοιάζουν όλο και πιο αλλόκοτα: ακόμη κι αν υπολογίσω την πιο φθηνή πτήση, των 80 λιρών, το ξενοδοχείο θα πρέπει να στοιχίζει κάτι λιγότερο από 5 ευρώ τη βραδιά! Δηλαδή, λιγότερα απ’ όσα έχω πληρώσει ποτέ στη ζωή μου για ξενοδοχείο. Ακόμα και πριν από την κρίση, ακόμα και πριν από το ευρώ, ακόμα και πριν φτάσουμε την αρχαία εποχή, τότε που δεν έβγαζα εγώ χρήματα και πλήρωναν τις διακοπές οι γονείς μου.
Φυσικά, το ξενοδοχείο αυτό δεν είναι λουξ, αλλά στις φωτογραφίες το δωμάτιο μοιάζει μεγάλο και καθαρό. Παρά ταύτα, υποψιάζομαι πως ίσως κάτι να μην πηγαίνει καλά, οπότε ξεκινώ να ψάχνω καταλύματα με μεγαλύτερες ανέσεις. Και διαπιστώνω πως αν είσαι Αγγλος, στην Κρεμαστή της Ρόδου το τετράστερο ξενοδοχείο για επτά μέρες, μαζί με την πτήση από Gatwick, κοστίζει 242 λίρες – δηλαδή 300 ευρώ. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί, και για τους Ελληνες κάποια ευκαιρία θα υπάρχει. Αλλά όταν μπαίνω στο site του ξενοδοχείου για να κλείσω το ίδιο δωμάτιο, όλα αλλάζουν: η κάθε νύχτα τώρα κοστίζει 81 ευρώ, δηλαδή συνολικά 547 ευρώ, χωρίς να υπολογίζουμε το εισιτήριο για να φτάσω ώς εκεί.
Κι έτσι, ξαναβουτάω στον κόσμο των τουριστικών πρακτόρων: στη Ζάκυνθο το αντίστοιχο τετράστερο διαμερισματάκι στην ακροθαλασσιά κοστίζει 308 λίρες, αρκεί να έρθω από το Μάντσεστερ στην αρχή του Ιουλίου να το καταλάβω. Αν θέλω και ημιδιατροφή, θα επιβαρυνθώ άλλες 84 λίρες – και θα φτάσω τις 392, για διακοπές απίθανης πολυτέλειας, με πισίνες, φοίνικες, μπιτς μπαρ και γουίντσερφ να με περιμένουν στο νησί. Προσπαθώντας να καταπνίξω το προαναφερθέν αίσθημα αδικίας, κοιτάζω τι θα μπορούσα να βρω με τα ίδια λεφτά ως Ελληνίδα μεμονωμένη ταξιδιώτρια. Και διαπιστώνω πως ακόμα κι αν κλείσω από τις σελίδες που εντοπίζουν τις προσφορές, όπως το booking.com ή το tripadvisor.com, ένα απλό δωμάτιο στη Λίνδο της Ρόδου δεν πέφτει ποτέ κάτω από 45 ευρώ. Οσο κι αν ψάχνω τετράστερο ξενοδοχείο στη Ζάκυνθο με λιγότερα από 120 ευρώ, δεν βρίσκω απολύτως τίποτε.
Κι έτσι, αλλάζω ξανά εθνικότητα και μπαίνω στο ρωσικό pegast.ru για να οργανώσω αυτή τη φορά τις διακοπές μου από τη μακρινή Μόσχα. Πολύ σύντομα ανακαλύπτω πως με αυτόν τον τρόπο η πτήση μαζί με την πενθήμερη παραμονή μου στη Λίνδο σ’ ένα ξενοδοχείο τριών αστέρων θα μου κοστίσει 15.000 ρούβλια – δηλαδή με 320 ευρώ θα φοράω για πέντε ημέρες το βραχιολάκι του «all inclusive» και θα τριγυρνώ στα μπαρ της πισίνας, στα εστιατόρια και τους μπουφέδες του ξενοδοχείου. Αν πάλι θέλω να πάω μόνο για τρεις νύχτες στην Κρήτη, το εισιτήριο και το ξενοδοχείο τριών αστέρων στα Μάλια θα μου κοστίσει 220 ευρώ. Που σημαίνει πως θα με συνέφερε περισσότερο να κλείσω οποιοδήποτε απ’ αυτά τα πακέτα, ακόμα κι αν αναγκαστώ να πετάξω το αεροπορικό μου εισιτήριο στα σκουπίδια!
πηγή
