Πρωτοχρονιάτικο πάρτι - ρεβεγιόν στο blog μας με τον άγιο Βασίλη

Ναι! Υπάρχει άη Βασίλης!!

Α΄

 Άγιος Βασίλης ο Μέγας

Της Τζωρτζίνας Πολυχρονίδου

Το έθιμο της κοπής της Βασιλόπιτας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμη. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο. Για το έθιμο αυτό μας μιλάει το παρακάτω θέμα. Μας μιλάει όμως κυρίως για τον άνθρωπο που το δημιούργησε, τον Αγιο, το Μεγα Βασίλειο, τη μνήμη του οποίου δύο φορές εορτάζουμε μέσα σ' αυτό το μήνα. Μια την Πρωτοχρονιά και μια στις 30 του μηνός με τους Τρεις Ιεράρχες.

".... Αη Βασίλης έρχεται... από την Καισαρείαν...". Πολύ σωστά, τα κάλαντα του λαού μας προσδιορίζουν τον τόπο καταγωγής και διακονίας [=δράσης και προσφοράς] ενός πραγματικού ανθρώπου του Θεού, που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αγάπης και προσφοράς, εξ αιτίας του νεογέννητου Χριστού πρώτα, που ανέδειξε Αγίους σαν τον Αη Βασίλη, και χάρις στον Αγιο των Χριστουγέννων οι μεγάλοι έχουν μια ευκαιρία να δείξουν έλεος και φιλανθρωπία και τα παιδιά του κόσμου να "δουν" τις επιθυμίες τους να γίνονται πραγματικότητα.
Χάρις στον Αη Βασίλη, η ανθρωπότητα για λίγες ημέρες αλλάζει ύφος, γίνεται πιο ανθρώπινη, πιο χαρούμενη. Ο Αη Βασίλης λοιπόν ΥΠΑΡΧΕΙ με την έννοια ότι αν και δεν ζει σωματικά το πνεύμα του περιτρυγυρίζει τις καρδιές μας κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Ο Μύθος του Αη Βασίλη και ο Santa Claus

Παραδόξως στον πλανήτη μας στη διανομή των δώρων στα παιδιά, εμπλέκονται δύο ορθόδοξοι Αγιοι, δύο διαφορετικά πρόσωπα, που και οι δύο ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ και οι δύο ήταν επίσκοποι, για τις χώρες της δύσης αυτός που φέρνει τα δώρα στους φτωχούς και τα παιδιά είναι ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ή Santa Claus, όπως λέγεται στη γώσσα τους, που εμείς στην Ελλάδα εορτάζουμε στις 6 Δεκεμβρίου και τον θεωρούμε προστάτη των Ναυτικών,στην Ιστορία του Αγίου Νικολάου ως προστάτη των φτωχών και των παιδιών, οι λαοί του βορρά Ολλανδοι, Φιλανδοί κ.λπ. ανάμιξαν και στοιχεία από αρχαιότερους μύθους, όπως τα ξωτικά, το άστρο του βορρά, το έλκυθρο, κ.λπ. 

Ετσι, με τον καιρό έφθασε και στη χώρα μας, ο μύθος του Santa Claus, ενός ευτραφούς τύπου με στρογγυλά γυαλιά λευκογένειου, με κόκκινη στολή και μαγικές ικανότητες που κατοικεί στον Βορειο Πόλο και περιστοιχίζεται από νεράιδες του χιονιού και ξωτικά. Είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία, όμως τα παιδιά μα κι εμείς οι μεγάλοι, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ουδεμία σχέση έχει με τους πραγματικούς αγίους μας, τον Αη Βασίλη και τον Αη Νικόλα που ήταν ασκητικώτατοι. ["Νεκρός": για τον άγιο Νικόλαο & τη δημιουργία της παράδοσης για το Santa Claus, δες σε αυτό το σπουδαίο post. Δες όμως και αυτά τα δικά μας posts: εδώ και εδώ]

Ο πραγματικός Αη Βασίλης

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας ως προστάτης των φτωχών (που είναι ζωγραφισμένοι γύρω του). Όπως και οι 3 επόμενες εικόνες, είναι από το blog της Κατασκήνωσης Άγκυρα.

Πώς ήταν; Ας δούμε τι μας λένε οι αρχαίοι συγγραφείς μας. Ηταν πολύ ψηλός και πολύ αδύνατος, είχε σκούρο δέρμα και χλωμό, είχε επίσης κοντά μαλλιά και μακριά μαύρα γενιά που κάπου κάπου διέκρινες λευκές τρίχες, είχε μακριά μύτη και τα φρύδια του ήταν τοξοειδή, τα μάτια του ήταν σκούρα και η ματιά του βαθειά και ερευνητική, το μέτωπό του ήταν μεγάλο και ήταν μονίμως ζαρωμένο -έμοιαζε δηλαδή με άνθρωπο που συνεχώς σκεπτόταν, είχε προβλήματα με την υγεία του και υπέφερε από το πραγματικά ανυπόφορο κρύο και γενικά βαρύ χειμώνα της Καππαδοκίας.
Ας δούμε όμως πότε και που έζησε και ποιά ήταν η οικογένειά του.
Η οικογένεια του Αη Βασίλη ήταν στ' αλήθεια μια οικογένεια Αγίων, είχε παππού μάρτυρα, από τα αδέλφια του ο Γρηγοριος ήταν επίσκοπος Νύσσης, ο Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας και ο ίδιος ο Βασίλειος επίσκοπος Καισαρείας, οι αδελφές του ήταν όλες αφιερωμένες στον Θεό, με πρώτη πρώτην την αγία και σοφή Μακρινα, που ήταν αυτή που επηρέασε τον Αη Βασίλη να στραφεί στην χριστιανική πίστη.
Ο Ναυκρατιος ενας άλλος αδελφός του ασκήτευε στην έρημο του πόντου κι πέθανε μόλις 27 χρόνων. Τον πατέρα του τον έλεγαν και αυτόν Βασίλειο και ήταν ρήτορας, δηλαδή δικηγόρος, ενώ την μητέρα του την έλεγαν Εμελεια και ήταν πολύ σοφή και αγία γυναίκα [γιορτάζεται στις 30 Μαΐου]. Η οικογένεια του Αγίου Βασιλείου είχε 11 παιδιά (5 αγόρια - 6 κορίτσια) και όλοι διακρίθηκαν στου Χριστού την πίστη.

Ο Άγιός μας γεννήθηκε στην Νεοκαισαρεια του Πόντου το 330 μ.Χ. (όλες οι περιοχές που αναφέρουμε ήταν κάποτε ελληνικές ενώ σήμερα ανήκουν στην επικράτεια της Τουρκίας), σπούδασε στην Αθήνα σε φιλοσοφικές σχολές μαζί με τον φίλο του Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο [σημ.: ήταν μαθηματικός, γιατρός, δικηγόρος και (όπως θα λέγαμε σήμερα) φιλόλογος - και αργότερα έγινε μοναχός, ιερέας και επίσκοπος ("δεσπότης") της Καισάρειας] και πέθανε σε ηλικία 48 ετών τον Δεκέμβριο του 378 μ.Χ. Κηδεύτηκε την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. και κάθε πρωτοχρονιά -όπως γνωρίζουμε- γιορτάζουμε την μνήμη του.
Ο Αη Βασίλης στα 48 χρόνια που έζησε, έκαμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους που η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ όσο ακόμα ζούσε.

Το έργο του Μέγα Βασιλείου

Ο άγιος Βασίλειος ευλογεί το λαό

Ας δούμε όμως τι έκανε ο Άγιος Βασίλης κι έγινε Μεγας.
Πρώτα πρώτα μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του! Από πολύ νέος γύμναζε τον εαυτό του στο πνεύμα και τον έβαζε σε σκληραγωγίες και, όπως λένε, άλλο δρόμο δεν γνώριζε εκτός αυτόν που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και στην εκκλησία. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν τον λαό αυτός ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά διδάσκοντας την πίστη του Χριστού [ήταν και γιατρός]. Ο Άη Βασίλης ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν από την σωστή πίστη, έλεγε και έγραφε την αλήθεια θαρραλέα και μάλιστα δεν δίστασε να ελεγξει ακόμη και αυτοκράτορες.
Συμπλήρωσε με ευχές την Θεία Λειτουργία που ακουμε αυτές τις ημέρες στην εκκλησία και φέρει το όνομά του ("Λειτουργία Αγίου Βασιλείου"). ["Νεκρός": Οι "ευχές" αυτές είναι μεγάλες & σπουδαίες προσευχές που λέει ο παπάς χαμηλόφωνα μέσα στο Ιερό, ενώ ο ψάλτης ψάλλει - με αυτέ τις προσευχές γίνεται η θεία Μετάληψη & τα άλλα σημαντικά πράγματα μέσα στη λειτουργία. Η λειτουργία του αγ. Βασιλείου γίνεται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο. Τις άλλες μέρες γίνεται η λειτουργία που έχει γράψει ένας άλλος μεγάλος άγιος των γραμμάτων & της φιλανθρωπίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος].

Επίσης, ο Άγ. Βασίλης έγραψε πολλά βιβλία για την καθοδήγηση των χριστιανών και ίδρυσε πολλά μοναστήρια, όπου αρκετοί μαθητές του αφιερώθηκαν στον Θεό.
Το πιο σπουδαίο του έργο όμως ήταν η οργάνωση της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας στην επαρχία του: έφτιαξε κοντά στην Καισάρεια μια ολόκληρη πόλη από φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α. Ιδρυσε και καθιέρωσε την διανομή αγαθών, τρόφιμα, ρούχα, χρήματα και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λ.π.
Η πόλη αυτή [μετά το θάνατό του] ονομάστηκε Βασιλειαδα. Φανταστείτε τι ανακούφιση θα ένιωθαν τότε οι φτωχοί, τα ορφανά, οι γέροι, οι ταξιδιώτες, η Καισάρεια είχε γίνει μια μεγάλη οικογένεια με πατέρα τον άγιο Βασίλειο, τον επίσκοπό της.
Τον αγαπούσαν τόσο πολύ που στην κηδεία του σημειώθηκαν λιποθυμίες και θανατοι, τόσες χιλιάδες κόσμος που συγκεντρώθηκε!
Αυτός ήταν ο Αη Βασίλης από την Καισαρεία που πάντα θα ζει μέσα στις καρδιές μας και θα μας θυμίζει με το έργο του ότι πρέπει να είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι αγαπημένοι.
[Ενώ ζούσε ο άγιος Βασίλης, ο αδελφός του, ο άγιος Γρηγόριος της Νύσσης, είδε το εξής όραμα: “’Ηταν νύχτα, όταν έγινε μία θεία λάμψη (“έλλαμψη”) από φως, την ώρα που (ο Βασίλειος) προσευχόταν στο σπίτι. Το φως εκείνο ήταν άυλο (άκτιστο) και, με τη δύναμη του Θεού, πλημμύρισε (καταφώτισε) όλο το οίκημα, χωρίς να το ανάβει κάποιο εύφλεκτο υλικό”!!!] 

Το έθιμο της Βασιλόπιτας

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς του Βυζαντίου που ήταν συμμαθητής του Αη Βασιλη και τον έλεγαν Ιουλιανό. Ο Ιουλιανός αγαπούσε την φιλοσοφία και τους ψεύτικους θεούς και μισούσε τον Χριστιανισμό, ο Άγιος Βασίλειος δεν του χαρίσθηκε, γι' αυτό και ο Βασιλιάς ζητούσε αφορμή να τον ταπεινώσει. Όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη.
Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δίνουν ότι είχε ο καθένας -χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ.- όμως ο Θεός τιμώρησε τον Ιουλιανό, που σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. ["Νεκρός": εννοείται ότι, αν ο θάνατος του Ιουλιανού ήταν "θεϊκή τιμωρία" (δηλαδή ότι ο Θεός δεν τον προστάτευσε, επειδή ο Ιουλιανός Τον είχε διώξει από την καρδιά του και ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την προστασία Του), ΔΕΝ έγινε λόγω της φορολόγησης της Καισάρειας, αλλά για τη γενικότερη ζωή του, για την οποία δες εδώ].

Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο [επειδή δεν ήξερε σε ποιον ανήκε το καθένα]: έδωσε εντολή να συμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Ετσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.
Χρόνια Πολλά.

Σημείωση του blog μας: Για να είμαστε αντικειμενικοί, αναφέρουμε ότι, κατά τους ιστορικούς, υπήρχε μια πίτα παρόμοια με τη βασιλόπιτα που την έκοβαν οι ειδωλολάτρες αρχαίοι Ρωμαίοι στις αρχές του Γενάρη, όταν γιόρταζαν το "θεό" Κρόνο (στα λατινικά ονομαζόταν Σατούρνους και η γιορτή του "σατουρνάλια"). Ο Κρόνος εθεωρείτο σύμβολο του Χρόνου και ο μήνας Ιανουάριος πήρε τ' όνομά του γιατί ήταν αφιερωμένος στο "θεό" Ιανό, που ήταν ο ρωμαϊκός θεός του χρόνου. Η πίτα των σατουρναλίων είχε φλουρί, που όποιος το έβρισκε εθεωρείτο τυχερός για το επόμενο έτος, αλλά κι ένα... φασόλι, που όποιος το έβρισκε γινόταν αντικείμενο κοροϊδίας και ονομαζόταν ειρωνικά "φασουλοβασιλιάς".

Καθώς οι λαοί γίνονται χριστιανικοί, πολλά απ' τα παλιά τους έθιμα τα συνεχίζουν, δίνοντάς τους όμως χριστιανικό νόημα. Έτσι, μπορεί η πίτα των σατουρναλίων να συνεχίστηκε, αφιερωμένη τώρα στο μεγάλο μας άγιο (κανονικά τη λέμε "αγιοβασιλόπιτα" κι όχι σκέτα "βασιλόπιτα").

Αυτό ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ να συνέβη στ' αλήθεια το γεγονός με τα χρυσαφικά και τον Ιουλιανό και να συνδέθηκαν τα δύο περιστατικά στη μνήμη του λαού σχηματίζοντας ολοκληρωμένα πλέον την παράδοση της αγιοβασιλόπιτας.

Β΄

Ο δικός μας άη Βασίλης!

Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς λένε: "Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία, βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι" (=το μελανοδοχείο και το φτερό, με το οποίο έγραφαν τα παλιά χρόνια που δεν είχαν ακόμη μολύβια).

Ο άγιος λοιπόν ΕΡΧΕΤΑΙ, μόνο που δεν κρατάει σακούλι με δώρα, αλλά μια εικόνα (για να ευλογήσει το σπίτι μας) και χαρτί και καλαμάρι για να μας γράψει τις αγιασμένες ευχές του! Ευλογία φέρνει, όχι παιχνίδια - δεν είναι άγιος του εμπορίου, αλλά του παραδείσου!... Να πώς θα τον απεικονίζαμε όπως τον φαντάστηκε η ορθόδοξη παράδοση:

 Δείτε το δικό μας άη Βασίλη, όπως τον περιγράφει ο μεγάλος ορθόδοξος συγγραφέας Φώτης Κόντογλου σ' ένα από τα πιο κλασικά πρωτοχρονιάτικα διηγήματα όλων των εποχών: Το βλογημένο μαντρί (και εδώ+εδώ σε βίντεο, το διαβάζει η μεγάλη μας ηθοποιός Άννα Συνοδινού).

.

Μπορώ να επικοινωνήσω μ' αυτόν τον άγιο;

Φυσικά! Οι άγιοι είναι ζωντανοί στον ουρανό, μαζί με το Χριστό και τους αγγέλους. Μιλάμε σ' αυτούς και τα λόγια που τους λέμε τα ονομάζουμε προσευχές. Κάθε πρωτοχρονιά στις εκκλησίες οι ορθόδοξοι χριστιανοί κάνουμε λειτουργία και λέμε πολλά πράγματα στον άη Βασίλη. Μια σύντομη προσευχή που μπορούμε να του πούμε (που μπορούμε να την πούμε σε κάθε άγιο) είναι: Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών (=προσευχήσου στο Θεό για να μας βοηθήσει).
Ο άγιος ακούει. Όμως οι επιθυμίες που εκφράζονται με τις προσευχές χρειάζονται δυο πράγματα για να εκπληρωθούν: 
α) Επιμονή: μπορεί για κάτι σημαντικό να χρειάζεται να προσευχόμαστε κάθε μέρα, κάθε βράδυ, ίσως για μερικά πράγματα και χρόνια ολόκληρα. Ο Θεός περιμένει, και ο άγιος περιμένει, πότε η καρδιά μας θα είναι έτοιμη για να μη χρειάζεται να προσευχόμαστε έτσι πια, ή μάλλον για να περάσει η προσευχή μας σε άλλο επίπεδο.
β) Σωστή χριστιανική ζωή, για την οποία (αν ενδιαφέρεσαι να μιλήσεις στον άγιο) δες αυτά τα posts.

Η οικογένεια του άη Βασίλη, μια οικογένεια γεμάτη αγίους, που αξίζει να τη γνωρίσετε!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ
Εδώ μπορείς να βρεις μερικά πράγματα που έχει γράψει ο ίδιος ο άγιος Βασίλης (Βασίλειος ο Μέγας). Ανάμεσά τους την περίφημη Εξαήμερον, μια σειρά από ομιλίες που για πρώτη φορά ερμηνεύουν επιστημονικά τη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία του κόσμου (με την επιστήμη της αρχαίας εποχής φυσικά - για το θέμα αυτό δες εδώ).
Εδώ θα δεις κάποιους ορθόδοξους χριστιανούς που δεν τους αρέσει καθόλου (με το δίκιο τους) που ο άγιος Βασίλης χρησιμοποιείται σα διαφημιστικό κόλπο για να γίνονται καταναλωτές οι άνθρωποι, αντί να γίνονται πιστοί και σωστοί χριστιανοί.
Δες και: Καλώς να 'ρθεις, άγιε Βασίλη! Ευλογημένη νέα χρονιά!
Η αγία οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου
 
Κλείνω αυτό το post με μια παρατήρηση: ίσως κάποιος που δεν πιστεύει πει πως κάνω χριστιανική προπαγάνδα στα παιδάκια. Λοιπόν ναι, αυτό κάνω, μόνο που εμείς εδώ στο ταπεινό μας μπλογκονήσι το λέμε ιεραποστολή: είναι ένας δρόμος που βγάζει τον άνθρωπο από το σκοτάδι του μίσους και της άγνοιας της πνευματικής μας κληρονομιάς (ακόμη και από το σκοτάδι της αθεΐας) και τον φέρνει (ΑΝ ΘΕΛΕΙ) στο Φως του Χριστού, το αιώνιο Φως. Ας το δοκιμάσει ο καθένας και ας διαλέξει.

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ, ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!
πηγή 

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκει
τίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,
οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.
Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μου
γνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,
ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέον
τὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μου
καὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζι
ἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξω
ἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο.

Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί - Ν.Βρεττάκος

Zωτική ενέργεια αντιεξουσιαστικής ανυπακοής

Tα σχολειά μας μπορούν και πρέπει να βγάζουν Αγίους σαν τον άγιο που γιορτάζει σήμερα τελευταία μέρα του κοσμικού έτους, Ρομπέν των Δασών, και Παππουλάκους ... Γκράφιτυ σε σχολείο του Πειραιά.

Μιά φορά κι έναν καιρό ,λέει στον συναξαριστή του ο Άη Νικοδημος ο νάξιος αγιονορείτης, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μεγάλου ήταν ένας αξιωματούχος που τον ελέγανε Ζωτικό  και ο οποίος  έκλεβε, με τέχνη και πονηριά, το χρυσάφι του κράτους και μ΄αυτό έσωζε τους καταδικασμένους σε θάνατο δια πνιγμού (από τον χριστιανό ηγήτορα παρακαλώ) λεπρούς ...
Στο τέλος , όταν ο διάδοχος του Μ.Κωνσταντίνου έμαθε πως ο άρχοντας Ζωτικός καταχράται τον κρατικό πλούτο προκειμένου να φροντίζει θανατοποινίτες, τον θανάτωσε με βασανιστικό τρόπο ...
 Ας έχουμε την ευχή αυτού του αγίου αναρχικού , όπως και αυτήν του ετέρου θεοφιλούς αντιεξουσιαστή που γιορτάζει αύριο , του Καππαδόκου πατρός Βασιλείου του Μεγάλου , του Ουρανοφάντορος (Ουρανοκατέβατου δηλαδή).
Χρόνια πολλά και καλά , καλή λευτεριά από τους μέσα και τους έξω δυνάστες και τοκογλύφους..
Η εικόνα του αγίου Ζωτικού είναι από το λεπροκοπείο (λωβοκομείο) της Χίου, όπου σήμερα τελέσθηκε αρχιερατική Θ.Λειτουργία
      
31/12 - Ζωτικού Μάρτυρος του Ορφανοτρόφου.
Tη αυτή ημέρα μνήμη του Aγίου Ζωτικού του Oρφανοτρόφου.
Πώλων συρόντων Ζωτικός σκιρτών τρέχει,
Ω βαλβίς η γη, τέρμα δε δρόμου πόλος.
Oύτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους του Mεγάλου Kωνσταντίνου εν έτει τλ΄ [330], εκατάγετο δε από την παλαιάν Pώμην, γεννηθείς από γένος έντιμον και λαμπρόν, και παιδευθείς με κάθε σοφίαν εκ νεαράς του ηλικίας. Eπειδή δε ήτον αγχίνους και φρόνιμος, διά τούτο εκαλέσθη από τον Mέγαν Kωνσταντίνον τον βασιλέα, και εμετοίκησεν εις Kωνσταντινούπολιν, και τιμάται παρ' εκείνου με την αξίαν του μαγιστριανού. Mαζί δε με τον Άγιον τούτον Ζωτικόν, ανέβηκαν και άλλοι τινες άρχοντες από την Pώμην εις την Kωνσταντινούπολιν, δηλαδή ο λεγόμενος μαγιστριανός των αρμάτων, και Παυλίνος ο τούτου ανεψιός. Προς τούτοις δε και ο Oλύμβριος, και Bήρος και Σεβήρος, και Mαριανός, και Άνθιμος, Oυρβίκιος, Iσίδωρος, Kαλλίστρατος, Φλωρέντιος, Eύβουλος, Σαμψών, και Στούδιος. Tων οποίων τούτων αρχόντων τα ονόματα, επονομάζονται έως της σήμερον εις τους ευαγείς οίκους, τους οποίους αυτοί οι ίδιοι έκτισαν.
Λέγεται λοιπόν ότι κατά τον καιρόν εκείνον ηκολούθησεν εις την Kωνσταντινούπολιν η λεγομένη ιερά νόσος, ήτοι η λώβα (λέπρα), η οποία επειδή είναι κολλητική, διά τούτο έκαμε νόμον ο βασιλεύς, ότι όποιος άνθρωπος πάθη την τοιαύτην ασθένειαν, να ρίπτεται εις την θάλασσαν. Ίνα μη ταύτην μεταδώση και εις τους άλλους.
Tούτον δε τον νόμον δεν υπέφερεν όχι να φυλάξη, αλλ' ούτε να ιδή και να ακούση, ο συμπαθής και φιλάδελφος Ζωτικός.
Όθεν από τον θείον και αδελφικόν ζήλον πυρποληθείς, επήγεν εις τον βασιλέα και είπεν. Ας δώση ο βασιλεύς εις εμέ τον δούλον του χρυσίον πολύ, ίνα με αυτό αγοράσω πολύτιμα μαργαριτάρια, και πετράδια λαμπρά, εις δόξαν και τιμήν του κράτους αυτού. Eπειδή και εγώ έχω πολλήν εμπειρίαν εις τα τοιαύτα.
 O δε βασιλεύς επρόσταξε να του δοθή όσον χρυσίον ήθελε. Πέρνωντας λοιπόν το χρυσίον ο θεοφιλής και φιλάδελφος, και των του Θεού εντολών εργάτης δοκιμώτατος Ζωτικός, ευγήκεν από το παλάτιον με χαράν της καρδίας του.
Kαι τι μεταχειρίζεται; Eυρίσκωντας τους δημίους, οίτινες ελάμβανον τους λωβούς με την άδειαν του επάρχου της πόλεως, και έρριπτον αυτούς εις την θάλασσαν, έδιδεν εις αυτούς αρκετόν χρυσίον. Kαι ούτως ελύτρωνε τους λωβούς από τον πνιγμόν της θαλάσσης.
 Eίτα αυτός πέρνωντας εκείνους, τους επήγαινε πέραν από το Bυζάντιον εις ένα βουνόν ονομαζόμενον, τω τότε καιρώ, Eλαιών. Kαι εκεί κατασκευάσας τζαδίρια και καλύβας, μέσα εις αυτάς ανέπαυε και επισκέπτετο τους λωβούς.
Αύτη η θεοκερδής πραγματεία οπού εμεταχειρίζετο ο Άγιος, δεν εδυνήθη να κρυφθή από τους πολλούς. Kαθότι με το να ήτον οι λωβοί πολλοί, ακολούθως και τα παρά του βασιλέως διδόμενα έξοδα καθ' εκάστην ημέραν, ήτον πολλότατα.
Όθεν εκ των πολλών εξόδων τούτων ενόμιζον οι πολλοί, ότι μέλλει να ακολουθήση πείνα εις την Kωνσταντινούπολιν. Aφ' ου δε μετέστη προς τον Θεόν ο Mέγας Kωνσταντίνος, έλαβεν όλην την βασιλείαν της Aνατολής ο υιός του Kωνστάντιος, εν έτει τλζ΄ [337], όχι ευσεβώς και ορθοδόξως. Eίχε γαρ την του Aρείου αίρεσιν. Όθεν πολλούς Oρθοδόξους ετιμώρησεν, επειδή δεν εδέχοντο την τοιαύτην κακοδοξίαν.
Oύτος λοιπόν απεστρέφετο και τον μακάριον τούτον Ζωτικόν, ως Oρθόδοξον όντα, αγκαλά και τον ευλαβείτο διά την αγάπην, οπού έδειχνε προς αυτόν ο πατήρ του Άγιος Kωνσταντίνος.
 Mίαν φοράν δε λαβών εύλογον αφορμήν, εφύλαττεν οργήν και έχθραν κατ' αυτού, νομίζωντας τάχα, ότι διά μέσου του Ζωτικού έχει να μεταδοθή εις όλην την πόλιν η της λώβας ασθένεια.
 Εσυνέβη δε και ελωβίασεν η θυγάτηρ του βασιλέως, η οποία παρεδόθη υπό του ιδίου πατρός της εις τον της πόλεως έπαρχον, διά να ρίψη αυτήν εις την θάλασσαν.
  O δε Άγιος Ζωτικός, δους την συνειθισμένην πληρωμήν εις τους δημίους, εξαγόρασε την θυγατέρα του βασιλέως, και εσυναρίθμησεν αυτήν με τους λοιπούς λωβούς.
 Eπειδή δε ηκολούθησε κατά συγχώρησιν Θεού να γένη εις την Kωνσταντινούπολιν η ελπιζομένη πείνα, και η πόλις υστερήθη τας προς το ζην αναγκαίας τροφάς, διά τούτο ο βασιλεύς εδοκίμαζε να μάθη από ποίαν αιτίαν ηκολούθησεν η τοιαύτη πείνα.
  Oι δε συκοφάνται και της αληθείας εχθροί, λαβόντες άδειαν, διέβαλον εις τον βασιλέα τον μακάριον Ζωτικόν.
Kαι εβεβαίοναν, ότι αυτός είναι ο αίτιος της πείνας.
Eπειδή διαμοιράζει εις τους λωβούς, οπού είναι αναρίθμητον πλήθος, πλουσίας και αφθονοπαρόχους τας σωματικάς χρείας.
 Tαύτα ακούσας ο βασιλεύς, εφυλάχθη μεν προς ολίγον και δεν εθυμώθη. Eυλαβείτο γαρ ολίγον τον Όσιον και υπεστέλλετο, ως ανωτέρω είπομεν.
 Eπειδή ακόμη δεν είχεν απολαύσει τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πετράδια, οπού είχεν υποσχεθή να αγοράση.
 Πεισθείς όμως από κακοπροαιρέτους ανθρώπους, επρόσταξε να πιάσουν τον Άγιον Ζωτικόν. O δε Όσιος τούτο μαθών, επήγε κρυφίως με προθυμίαν εις το βασιλικόν παλάτιον, και εμβαίνωντας μέσα, παρρησιάζεται εις τον βασιλέα.
  O δε βασιλεύς λέγει ειρωνικώς προς αυτόν. Ήλθεν, ω μαγιστριανέ, το καράβι οπού έφερε τα μαργαριτάρια και τα πολύτιμα πετράδια;
 O Όσιος απεκρίθη. Nαι βασιλεύ, ήλθεν. Όθεν, αν ήναι ορισμός σου, ελθέ μετά του δούλου σου διά να ιδής αυτά. Eυθύς λοιπόν ο βασιλεύς χωρίς να αργοπορήση, άρχισε την στράταν. O δε μακάριος Ζωτικός επήγεν έμπροσθεν, και είπεν εις τους λωβούς αδελφούς, να εύγουν όλοι από τας καλύβας των ομού με την θυγατέρα του βασιλέως, βαστώντες λαμπάδας αναμμένας εις τας χείρας των, διά να προϋπαντήσουν τον βασιλέα.
  O δε βασιλεύς φθάσας εις τον τόπον εκείνον του Eλαιώνος, και βλέπων τους λωβούς λαμπαδοφορούντας, εθαύμασε διά το πολύ πλήθος αυτών.
 Kαι ποίοι, είπεν, είναι ούτοι;
O δε Ζωτικός, δείχνωντας με το δάκτυλόν του, ούτοι, απεκρίθη, είναι, ω βασιλεύ, τα υπέρτιμα πετράδια, και τα λαμπρά μαργαριτάρια, τα οποία εγώ με πολύν κόπον αγόρασα. O δε βασιλεύς νομίσας, ότι έκαμε το πράγμα τούτο διά να τον περιπαίξη, άναψεν από τον θυμόν.
 Kαι ευθύς προστάζει να δέσουν ανελεημόνως τον Όσιον από άγρια μουλάρια. Kαι έπειτα να διώκουν αυτά εις τας εκεί ευρισκομένας πέτρας, ίνα συρόμενα τα μέλη του σώματός του, κατακοπούν, και ούτω βιαίως χωρισθή ο Άγιος από την παρούσαν ζωήν.
 Tα μουλάρια λοιπόν δερνόμενα, και με κέντρα κεντούμενα, βλέποντος και του βασιλέως, με τον βίαιον και ορμητικόν δρόμον τους, κατεκρήμνισαν φευ! τον Άγιον από το βουνόν εις τον κατήφορον. Όθεν τα μέλη του αοιδίμου Ζωτικού εδώ και εκεί διεσκορπίσθησαν. Kαι οι οφθαλμοί του διεφθάρησαν.
 Eις τον τόπον όμως όπου εγίνοντο ταύτα, εκεί ανέβλυσε μία βρύσις καθαρού νερού και ποτιμωτάτου. H οποία ιατρεύει κάθε νόσον, ήτοι πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι ασθένειαν ολιγοχρόνιον, εις δόξαν του φιλοικτίρμονος Θεού, και εις έπαινον του θεράποντος αυτού Ζωτικού.

πηγή

Ο ΦΟΒΕΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΑΡΧΟ ΜΟΔΕΣΤΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Εμπνέει πραγματικά ο Διάλογος του Μ. Βασιλείου με τον έπαρχο Μόδεστο ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να γίνει αρειανιστής, όπως ήταν και ο αυτοκράτορας Ουάλης.

"ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πώς τολμάς να αντιστέκεσαι ενάντια στην εξουσία και να φέρεσαι μόνος συ με τόση αυθάδεια;                                                     

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Γιατί μου κάνεις τέτοια ερώτηση; Ποια είναι η απείθεια και η υπεροψία μου; 

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Γιατί δεν ακολουθείς την θρησκεία του αυτοκράτορα, ενώ όλοι πιά οι άλλοι υποτάχτηκαν και νικήθηκαν;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Δεν είναι αρεστά αυτό στο δικό μου Βασιλιά. Ούτε ανέχομαι να προσκυνώ το Χριστό σαν κάποιο κτίσμα, όπως τον θεωρείτε σεις οι αιρετικοί, αφού εγώ είμαι κτίσμα του Θεού.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Δεν θεωρείς μεγάλο και τιμητικό το να ταχθής με το μέρος μας και να μας έχεις φίλους;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Αναγνωρίζω και δεν αρνούμαι ότι σείς είσθε επιφανείς, αλλά καθόλου ανώτεροι από το Θεό. 

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πως λοιπόν δεν φοβάσαι την εξουσία;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Τι θα μου συμβεί; Τι πρόκειται να πάθω;

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Τι θα πάθης; Ένα από τα πολλά που έχω στην εξουσία μου.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ποια είναι αυτά; Πες μου τα, για να ξέρω.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Δήμευση, εξορία, βασανιστήρια, θάνατος.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Απείλησε τίποτε άλλο, αν υπάρχη. Γιατί κανένα απ΄ αυτά που ανέφερες, δεν μπορεί να με θίξη και να με βλάψη.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πώς είναι δυνατόν και με ποίο τρόπο θα τα καταφέρης;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: 

1.) Δήμευση περιουσίας δεν φοβάται εκείνος που δεν έχει τίποτα, εκτός αν πάρης τα τρίχινα αυτά φτωχά ρούχα και τα λίγα βιβλία, από τα οποία αποτελείται ολόκληρη η περιουσία μου. 

2.) Εξορία δεν ξέρω αφού δεν είμαι πουθενά εγκατεστημένος και ούτε αυτή τη πόλη του κατοικώ τώρα, θεωρώ δική μου, αλλά θα έχω πατρίδα μου κάθε τόπο, στον οποίο θα με ρίξουν. Και μάλλον κάθε τόπο του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και πάροικος. 

3.) Τα βασανιστήρια πάλι τι μπορούν να κάνουν σε άνθρωπο που δεν έχει σώμα, εκτός αν λές βάσανο την πρώτη πληγή με την οποία θα πέσει το σώμα αυτό. Μόνο της πληγής αυτής είσαι κύριος. 

4.) Και ο θάνατος θα είναι για μένα ευεργεσία, γιατί θα με στείλει γρηγορότερα στο Θεό, για τον οποίο ζω και πολιτεύομαι και χάρη του οποίου νεκρώθηκα και προς τον οποίο από καιρό τώρα σπεύδω.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Κανείς μέχρι σήμερα δε μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόση μεγάλη παρρησία.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ίσως δε συνάντησες ποτέ ΕΠΙΣΚΟΠΟ. Γιατί αν συναντούσες πραγματικό Ιεράρχη, που ν’ αγωνίζεται για την ορθή πίστη, με αυτό τον τρόπο θα σου απαντούσε."

Διηγόμουν πάντοτε, όσο πιο παραστατικά μπορούσα, αυτό το διάλογο του Μεγάλου Βασιλείου και του έπαρχου Μόδεστου στα παιδιά που δίδασκα εκκλησιαστική ιστορία και μου έκανε πάντοτε εντύπωση η φοβερή αίσθηση που τους δημιουργούσε.

Προπαντός δεν θα ξεχάσω τον Κώστα -ένα ζωηρό μαθητή της Β΄ Γυμανσίου- που μου είπε με ολοφώτεινο από χαρά πρόσωπο:

Δηλαδή, κύριε, τον έσβησε τον Μόδεστο ο Μέγας Βασίλειος.

Ακριβώς αυτό έκανε ο Μέγας Βασίλειος. Οπως κάνει μέχρι σήμερα στους Οικουμενιστές που δεν έχουν καμιά διαφορά από τους οπαδούς του Αρείου ως προς το αιρετικό φρόνημα.
πηγή

Τα τρίβει όλα σαν τη μυλόπετρα τα κάνει σκόνη.

Η πιο φοβερή κ  ἡ πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ  ἀλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια. Μια αδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει όλα τα πάντα, μέρα-νύχτα, κι αυτή την άπιαστη και κρυφή κίνηση δε μπορεί να τη σταματήσει καμμιά δύναμη. Τούτο το πράγμα που το λέμε Χρόνο, το έχουμε συνηθίσει, είμαστε έξοικειωμενοι μαζί του, αλλιώς θα μας έπιανε τρόμος, αν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε καλά τι είναι και τι κάνει.

Όπως είπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αιώνες αιώνων, αδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι όλα τ  ἀλλάζει με μία καταχθόνια δύναμη, άπιαστος, αόρατος, ανυπάκουος, τόσο, που να τον

ξεχνά κανένας και να θαρρεί πως δεν υπάρχει, αυτός που είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει και που δε μπορεί η διάνοιά μας, με κανέναν τρόπο, να καταλάβει πως κάποτε δεν θα υπάρχει, πως θα καταστραφεί, πως θα λείψει. Πως, αφού αυτό το «κάποτε» είναι ο ίδιος ο Χρόνος; Πως μπορεί να φανταστεί κανένας πως κάποτε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ίδιο το «κάποτε»;

Αν λείψει ο Χρόνος θα λείψουνε όλα τα πάντα. Αυτός τα γεννά, κι αυτός πάλι τα λυώνει, τα κάνει θρύψαλα, και τα εξαφανίζει. Γι  αὐτὸ οι αρχαίοι Έλληνες λέγανε στη Μυθολογία τους πως ο Κρόνος, δηλαδή ο Χρόνος, έτρωγε τα παιδιά του. Γέννηση, μεγάλωμα, φθορά και θάνατος είναι τ  ακατάπαυστα έργα του. Ενώ βρίσκεται γύρω μας, απάνω μας, μέσα μας, δεν τον νοιώθουμε ολότελα, αυτόν τον ακατανόητο άρχοντά μας, αυτόν που είναι φίλος κ  εχθρός μας, γιατί αυτός μας φέρνει όλα τα καλά που μας χαροποιούνε, κι όλα τα κακά που μας πικραίνουνε. Μας δίνει τη γέννηση, τη γλυκειά λέξη της ζωής, τη χαρά της νιότης, τη δύναμη της αντρείας, μας δωρίζει παιδιά, εγγόνια, έργα λαμπρά που μας ξεγελούνε, κάθε λογής ευχαρίστηση κι ανάπαψη. Και πάλι, ο ίδιος μας δίνει τις στενοχώριες, τις θλίψεις, τους πόνους, τις αρρώστειες, το απίστευτο άλλαγμα και χάλασμα του κορμιού μας και των έργων, που κοπιάσαμε να τα κάνουμε, και στο τέλος μας ποτίζει το φαρμάκι από το ίδιο ποτήρι που μας πότισε το γλυκό κρασί της χαράς, δίνοντάς μας τον θάνατο, σ  ἐμᾶς και στους δικούς μας.

Ω! ποιός θα πιάσει αυτόν τον κλέφτη, που μέρα-νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι, την ώρα που κοιμόμαστε και την ώρα που είμαστε ξυπνητοί, αδιάκοπα, χωρίς να σταματήσει μήτε όσο ανοιγοκλείνει το μάτι μας, τριγυρίζει παντού, ολόγυρά μας, μέσα μας, στο φως και στο σκοτάδι, μπαίνει σε κάθε μέρος, στον ουρανό που γυρίζουνε τ  ἄστρα και στα καταχθόνια, σε κάθε στεριά και σε κάθε θάλασσα, σε κάθε τρύπα, σε κάθε ζωντανό κι άψυχο, σε κάθε αρμό του βράχου, σε κάθε καρδιά, κι όλα τα παλιώνει, τα τρίβει σαν τη μυλόπετρα, τα κάνει σκόνη· και πάλι από την άλλη μεριά ο ίδιος φτιάνει κάθε λογής κτίσμα και κάθε πλάσμα, κάθε κορμί, κάθε τι που υπάρχει σε τούτον τον κόσμο!

Όπως λοιπόν όλα τα πάντα, έτσι κ  ἐμεῖς οι άνθρωποι είμαστε μπαίγνια στα χέρια αυτού του ακαταμάχητου γίγαντα, που είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας. Και δεχόμαστε το ποτήρι που μας κερνά με το  να χέρι του και που  ναι γεμάτο γλυκό κρασί, και πίνουμε, και τ  ἄλλο ποτήρι που κρατά στ  ἄλλο χέρι του και που έχει μέσα το πικρό φαρμάκι. Τι είναι λοιπόν αυτό το σκληρό παιχνίδι που παίζει μ  ἐμᾶς αυτό το τέρας, που δεν έχει μήτε μορφή, μήτε φωνή, μήτε τίποτα απ  ὅ,τι έχουνε όσα πλάσματα γεννά και σκοτώνει, και που το παίζει δίχως να γελά, μήτε να κλαίει, αδιάφορος κι ανέκφραστος, κρύος σαν φάντασμα, αυτός ο ίδιος που ανάβει τη φλόγα της ζωής;

Αλλοίμονο! Αυτή την άσπλαχνη μυλόπετρα που τ  ἀλέθει όλα στον κόσμο, τη γιορτάζουμε κάθε πρωτοχρονιά, και τη φχαριστούμε για όσα μας έκανε πριν, και για όσα θα μας κάνει ύστερα, για τα πολλά κακά που θα πάθουμε απ  αὐτή, κοντά στα λίγα καλά που θα μας φέρει και που θα μας τα πάρει βιαστικά. Εμείς είμαστε σαν τους δυστυχισμένους κατάδικους που καλοπιάνουνε τον δήμιό τους, σαν τους μονομάχους της Ρώμης που χαιρετούσανε τον Καίσαρα, πριν να σφάξει ο ένας τον άλλον, κράζοντάς του: «Χαίρε, ω Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούνε»! Έτσι, κ  ἐμεῖς, χαιρετάμε τον καινούριο Χρόνο που θα μας πάει πιο κοντά στο στόμα του για να μας φάγει, και χοροπηδάμε και τραγουδάμε οι δύστυχοι, σαν τα σαλιγκάρια του Αισώπου, την ώρα που ψηνόντανε.

Τούτος ο υλικός κόσμος είναι το βασίλειο του Χρόνου, που τον κάνει ν  ἀνθίζει και να μαραίνεται αδιάκοπα. Η φθορά είναι ο σκληρός νόμος που έβαλε απάνω του τούτος ο τύραννος. Μ  αὐτὴ την άσπαστη αλυσίδα βαστά και τον άνθρωπο, σκλάβο ανήμπορον κάτω από τα πόδια του.

Μόνο μία ελπίδα υπάρχει γι  αὐτόν, να γλυτώσει από τη φθορά: ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς. Εκείνος που πάτησε τον θάνατο και που είπε: «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμι ο άρτος ο ζων, ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα»!

Ο απόστολος Παύλος, ο κλειδοκράτορας του μυστικού κόσμου, λέγει: «Η κτίσις υποτάχθηκε στη ματαιότητα, άθελά της, με την ελπίδα πως κι αυτή η κτίση θα λευτερωθεί από τη σκλαβιά της φθοράς, στην ελευθερία της δόξας των τέκνων του Θεού. Γιατί γνωρίζουμε, πως όλη η κτίση αναστενάζει και πονά μαζί μας ως τώρα. Κι όχι μοναχά η κτίση, αλλά κι εμείς οι ίδιοι που έχουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα μας, αναστενάζουμε, περιμένοντας την υιοθεσία (δηλ. να γίνουμε τέκνα του Θεού), ήγουν να λυτρωθεί το σώμα μας από τη φθορά». Κι αλλού λέγει: «Αν κατοικεί μέσα σας το Πνεύμα Εκείνου που ανάστησε τον Ιησού, Αυτός που ανάστησε τον Χριστό από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει τα θνητά σώματά σας με το άγιον Πνεύμα, που κατοικεί μέσα σας».

Ναι. Μοναχά ο Χριστός, που είναι ο Λόγος του Πατρός και που πήρε απ  Αὐτὸν κάθε εξουσία, θα δώσει την αφθαρσία στους αγαπημένους του, καταργώντας και τον χρόνο και τον τόπο της ύλης, από τον κόσμο της φθοράς. Να, τι λέγει ο άγιος Πέτρος γι  αὐτὴ την αλλαγή: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται».

Και στην Αποκάλυψη είναι γραμμένα τα παρακάτω λόγια για τον καινούριον κόσμο της παλιγγενεσίας: «Και νυξ ουκ έσται εκεί, και χρείαν ουκ έχουσι λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς, και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων».

Φώτης Κόντογλου – Ο Χρόνος και ο κόσμος της φθοράς

ΠΗΓΗ

Ο Άι Βασίλης έχει εργαστήρι στην Κίνα και πληρώνει μεροκάματα πείνας

Πεκίνο, Κίνα

  «Τα παιδικά παραμύθια λένε ότι τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και παιχνίδια φτιάχνονται από χαρωπά ξωτικά με κόκκινα μάγουλα που δουλεύουν σε κάποιο χιονισμένο εργαστήρι στον Αρκτικό Κύκλο. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τα στολίδια και τα φωτάκια που στολίζουν το σπίτι σας, πιθανότατα προέρχονται από το Γίβου, μία μικρή πόλη 300 χιλιόμετρα νότια της Σαγκάης, όπου δεν υπάρχει ούτε ένα έλατο, ούτε χιόνι, ούτε καν Χριστούγεννα».

   Κάπως έτσι αρχίζει το άρθρο της βρετανικής Guardian σχετικά με την «άβολη αλήθεια» που κρύβεται πίσω από την διαπίστωση πως το χωριό του ΄Αι Βασίλη δεν βρίσκεται στη Λαπωνία, αλλά στην Κίνα: το Γίβου, ένα τεράστιο χωριό μαζικής παραγωγής διακοσμητικών που στολίζουν τα σπίτια όλης της υφηλίου, εδώ όπου εδρεύουν 600 εργοστάσια που παράγουν το 60% των Χριστουγεννιάτικων στολιδιών παγκοσμίως. Και όπου, ασφαλώς, εργάζονται νυχθημερόν φτωχοί Κινέζοι ή μετανάστες από άλλες, γειτονικές χώρες για ελάχιστα χρήματα και μια κούπα… ρύζι.

  Ο 19χρονος Γουέι ήρθε στο Γίβου μαζί με τον πατέρα του από την επαρχία Γκουιζού. Ο Γουέι κάθε μέρα παίρνει χιονονιφάδες από πολυεστέρα, τις βουτάει σε κόλλα και μετά τις ρίχνει σε κόκκινη χρυσόσκονη. Φτιάχνει περίπου 5.000 τέτοια στολίδια κάθε μέρα, χωρίς να ξέρει τίποτα απολύτως για τα Χριστούγεννα στη Δύση.

  «Μάλλον είναι κάτι σαν την Κινέζικη Πρωτοχρονιά για τους ξένους» εξηγεί ο 19χρονος εργάτης στο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων. Στο τέλος της βάρδιας τους, οι δυο Κινέζοι είναι και οι δύο καλυμμένοι με κόκκινη σκόνη και έχουν χρησιμοποιήσει τουλάχιστον δέκα μάσκες, προκειμένου να μην ανασαίνουν τη δηλητηριώδη χημική ουσία.

   Μάλιστα, ο πατέρας του Γουέι φοράει όλη τη μέρα ένα κόκκινο καπέλο Άγιου Βασίλη, όχι προκειμένου να είναι σύμφωνος με το κλίμα των αντικειμένων που κατασκευάζει, αλλά σε μια προσπάθεια να μην γίνουν τα μαλλιά του κόκκινα από τη μπογιά.

  Όσο για το μηνιάτικο; Φυσικά, πενιχρό: 250 με 400 ευρώ, για 12 ώρες ή και παραπάνω ώρες δουλειά τη μέρα. Όπως παραδέχεται ο 19χρονος, είναι μια κουραστική δουλειά, αλλά πιθανότατα δεν θα χρειαστεί να την κάνει για έναν ακόμη χρόνο, καθώς πλέον έχει κερδίσει αρκετά χρήματα που του φτάνουν προκειμένου να παντρευτεί και να επιστρέψει στη γενέτειρα πόλη του, χωρίς να χρειαστεί ποτέ ξανά να παθαίνει ασφυξία μέσα στην ημέρα, λόγω της έκθεσης του στις χημικές ουσίες. 

  Λίγο πιο κάτω από το εργοστάσιο όπου δουλεύει ο Γουέι, βρίσκεται η μεγαλύτερη εμπορική αγορά στον κόσμο, η Διεθνής Αγοράς του Γίβου, που έχει ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως η «μεγαλύτερη αγορά χονδρικής σε όλο τον κόσμο».

  Οι κόκκινες νιφάδες χιονιού που φτιάχνει ο Γουέι κρέμονται μαζί με ελαφάκια, χιονάνθρωπους και κάθε λογής λαμπιόνια και στολίδια, μέσα στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της αγοράς και μάλιστα σε τιμές εξευτελιστικές.

  Ωστόσο η αγορά του Γίβου, παρά το μεγάλο μέγεθός της  - χωράει μέχρι 400.000 προϊόντα - δεν μπορεί πλέον να ανταγωνιστεί την δύναμη των online αγορών καθώς οι ιντερνετικοί κολοσσοί Alibaba και Made In China προσφέρουν στους καταναλωτές σε όλο τον κόσμο περισσότερα από 1,4 εκατομμύρια διαφορετικά χριστουγεννιάτικα προϊόντα, δίνοντας στον πελάτη τη δυνατότητα να αγοράσει ό,τι θέλει με το πάτημα ενός απλού κουμπιού.

  Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται στο φως η σκοτεινή πλευρά των Χριστουγέννων στην Κίνα: πριν λίγα χρόνια η ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώµατα Students & Scholars Against Corporate Misbehaviour (SACOM) είχε κρούσει τον κώδωνα του κίνδυνου, κατηγορώντας τις κινεζικές εταιρείες ότι υποχρεώνουν τους περίπου 3.5 εκατομμύρια εργαζομένους στην βιομηχανία κατασκευής παιχνιδιών και χριστουγεννιάτικων στολιδιών να δουλεύουν υπό άθλιες συνθήκες, αδιαφορώντας παντελώς για την υγεία τους.

πηγή

Κλέφτες με ...συνείδηση επέστρεψαν δώρα σε ορφανοτροφείο.

Κλέφτες με μεγάλη... καρδιά, που είχαν αρπάξει κούτες χωρίς να ελέγξουν προηγουμένως το περιεχόμενό τους, τις παρέδωσαν σε ένα ορφανοτροφείο όταν διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για χριστουγεννιάτικα δώρα που προορίζονταν για ορφανά παιδιά.

Τη νύχτα των Χριστουγέννων, οι άγνωστοι δράστες άνοιξαν το αυτοκίνητο μιας υπαλλήλου του σωματίου Βλαντμάμα στο Βλαδιβοστόκ και πήραν όχι μόνο προσωπικά είδη της γυναίκας αλλά και τα 55 δώρα για τα παιδιά.

Λίγες ώρες αργότερα τα δέματα, καλυμμένα με ένα ελαφρύ πέπλο χιονιού, βρέθηκαν στην αυλή του ορφανοτροφείου, δήλωσε η πρόεδρος του Βλαντμάμα, Σβετλάνα Κάνια.

«Πιστεύω ότι βιάζονταν και δεν κοίταξαν αμέσως τι περιείχαν τα κουτιά. Μάλλον είδαν αργότερα το λογότυπο του σωματείου μας και κατάλαβαν ότι ήταν δώρα για τα ορφανά. Λειτούργησε η συνείδησή τους και επέστρεψαν τα δώρα» εξήγησε.

«Ήταν σαν πραγματικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι» έγραψε η εφημερίδα Νόβιγιε Ιζβέστια, σύμφωνα με την οποία η οργάνωση τις τελευταίες ημέρες είχε συγκεντρώσει δώρα για περισσότερα από 1.500 παιδιά.
πηγή 

Πρωτοχρονιάτικη Εγκύκλιος Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά

 

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η  Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

(ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 71)

Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Κ Ο Σ Μ Α Σ

Πρός  τούς Παν/τους Ἱεροκήρυκας, Εὐλαβεστάτους Ἱερεῖς, Ὁσιωτάτους Μοναχούς καί Μοναχάς καί τό Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

    Ἕνα νέο ἔτος μᾶς χαρίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Ἕνα νέο ἔτος τό ὁποῖο γίνεται σταθμός στήν ἐπίγεια ζωή μας. Ὅλοι μας ὑποδεχθήκαμε τό ἔτος 2015 μέ χαρά, προσδοκίες καί ἐλπίδες. Λάμπουν τά πρόσωπα ἀπό χαρά, οἱ ὄψεις φαιδρύνονται, οἱ καρδιές σκιρτοῦν.

    Καί ἡ χαρά μας, οἱ πόθοι μας, οἱ ἐλπίδες μας γίνονται εὐχή, ἡ ὁποία ἐκφράζεται καί γεμίζει ὅλους τούς τόπους: «Αἴσιο καί εὐτυχές τό νέο ἔτος! Εὐτυχισμένος ὁ καινούργιος χρόνος» λέμε.

   Θέλουμε τήν ἀληθινή εὐτυχία. Πῶς ὅμως θά ἔλθη καί θά στερεωθῆ στή ζωή μας; Πῶς καί αὐτός ὁ νέος χρόνος θά γίνη εὐτυχισμένος;............

    Ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, ἡ ὁποία γνωρίζει τήν ἀνθρώπινη ψυχή μέ ἀκρίβεια καί κατέχει τήν πλήρη ἀλήθεια, μᾶς δίνει τήν ἀπάντησι: «Θέλετε» μᾶς λέει ἡ Ἐκκλησία «τήν ἀληθινή εὐτυχία; Θέλετε τόν χορτασμό τῆς ψυχῆς σας μέ τήν ὁλοκληρωμένη χαρά τῆς εὐτυχισμένης ζωῆς; Θεμελιῶστε, κτίστε τή ζωή σας, στηρίξτε τήν ἐπάνω στόν ἀμετακίνητο βράχο… “Θεμέλιον ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός” (Α’ Κορ. γ’, 11). Ὁ Κύριος καί Θεός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀμετακίνητος βράχος».

   Ὅσο κι ἄν ἡ σύγχυσι, ἡ ἀποστασία, ἡ θόλωσι, ἡ ἐγωιστική ἀναισθησία τοῦ κόσμου ἀρνεῖται τήν ἀλήθεια αὐτή, ἐμεῖς ὀφείλουμε νά τήν ἀκούσουμε, νά τήν δεχθοῦμε, νά τήν κάνουμε βίωμά μας, ἄν θέλουμε νά φέρουμε στή ζωή μας τήν ἀληθινή, τήν ἀναφαίρετη εὐτυχία.

    Ἐάν στή ζωή μας δέν ἔλθη τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἐάν δέν ἔλθη ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ, ἐάν στήν ψυχή μας δέν ἐπισκηνώση τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἐάν στήν καρδιά μας δέν ἐπιδράση ἡ ἀναπλαστική δύναμι τοῦ Εὐαγγελίου, ἑκατομμύρια εὐχῶν νά δεχθοῦμε ἀπό τόν κόσμο, δέν θά μᾶς ὠφελήσουν.

   Ὁ Σαρκωθείς Θεός, ὁ Χριστός μας, εἶναι ἡ ἀστείρευτη τῆς εὐλογίας πηγή, ὁ ἀκένωτος τῆς χάριτος θησαυρός, ὁ πλούσιος τῶν ἀγαθῶν χορηγός. Μόνον Αὐτός μπορεῖ νά φέρει τήν εἰρήνη στίς ψυχές μας, νά δώσει τήν εὐφροσύνη στά πνεύματά μας. Μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά σκουπίση τά δάκρυά μας, νά καταπαύση τούς στεναγμούς μας, νά γλυκάνη τούς πόνους μας, νά μᾶς ὁδηγήση μέ βεβαιότητα στήν αἰώνια καί μακαρία ζωή.

Ἀγαπητοί,

Μήν ἐθελοτυφλοῦμε. Καθημερινῶς διαπιστώνουμε τήν ἀλήθεια.

Ἡ εὐτυχία δέν ὑπάρχει στήν ἐπίγεια καί πρόσκαιρη εὐχαρίστησι. Δέν ὑπάρχει στήν ἀπόλαυσι τῆς ὕλης, στήν ἀναζήτησι τῆς ἡδονῆς. Κάθε μέρα τό ἀκοῦμε. 

Ὅσοι δέν ἔχουν Χριστό στήν καρδιά τους, δέν χαίρονται ἀληθινά, ὅσο κι ἄν μέ θόρυβο γελοῦν.

Ὅσοι ζοῦν τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίζονται, ἀνεβαίνουν τό σκληροτράχηλο μονοπάτι, ἱδρώνουν, ζοῦν ὅμως χαρούμενα καί εὐτυχισμένα, ζοῦν τή χαρά τῶν μαρτύρων καί τῶν ἁγίων. 

Μή λησμονοῦμε ὅτι ἤλθαμε στόν κόσμο ὄχι γιά νά ἀποκτήσουμε πλοῦτο, δόξα, τιμές, διακρίσεις κοσμικές. Δέν ἤλθαμε νά ζοῦμε μέσα στήν πλάνη, στό σκοτάδι, στή λάσπη καί τήν ἀποκτήνωσι.

Ἡ ἐπίγειος ζωή μας, πρόσκαιρη καί σύντομη, μᾶς χαρίζει ὑλικά ἀγαθά καί νόμιμες χαρές γιά νά μποροῦμε νά ζοῦμε. Ὅμως δέν ἔχει σκοπό τά ὑλικά ἀγαθά καί τίς κοσμικές ἡδονές.

Ἡ ἐπίγειος ζωή μας εἶναι ὁ καιρός κατά τόν ὁποῖο καλούμεθα νά ἐλευθερώσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες, νά τόν καλλιεργήσουμε καί νά τόν στολίσουμε μέ ἀρετές, νά τόν ἑνώσουμε μέ τόν Χριστό μας διά τῶν ἁγίων μυστηρίων, νά τόν ἁγιάσουμε, νά τόν κάνουμε ἄξιο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἕνα τέτοιο νόημα στή ζωή μας, ἕνας τέτοιος σκοπός, προσφέρει ἀληθινή ἱκανοποίησι, πληρώνει τόν ἔσω ἄνθρωπο, φωτίζει τήν ἀγωνιστική πορεία τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας, φέρει τήν εὐτυχία μας σ’ αὐτό τόν κόσμο, μᾶς ἑτοιμάζει γιά τήν αἰωνιότητα.

Ἀγαπητοί, 

Αὐτόν τόν νέο χρόνο πού μᾶς προσφέρει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μας, ἄς ἀκούσουμε τήν φωνή τῆς Ἐκκλησίας μας. Τά ἀναρίθμητα συντρίμμια πού δημιουργεῖ ἡ χωρίς Χριστό κοινωνία μας ἄς μιλήσουν ἀφυπνιστικά στίς ψυχές μας.

Μέ τήν ἀρχή τοῦ νέου ἔτους ἄς φέρουμε συνειδητά καί προσωπικά τόν Χριστό στή ζωή μας, στήν ἀνατροφή καί στήν ζωή τῶν παιδιῶν μας, στήν οἰκογένειά μας, στήν κοινωνία μας.

Μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά πληρώσει τήν καρδιά μας μέ εἰρήνη καί χαρά, νά δώση στή νεότητα ἀληθινή ὁλοκλήρωσι, νά ἑνώση τήν οἰκογένεια, νά ἀναγεννήση τήν κοινωνία μας.

Σύνθημά μας ἄς γίνει τό ἑξῆς:

Τό νέο αὐτό ἔτος θά φέρω τό Χριστό στή ζωή μου, θά ζήσω ὡς πιστός χριστιανός, μέ πρόθυμη ὑπακοή καί ἀκριβῆ συμμόρφωσι στίς ἅγιες ἐντολές Του. 

«Ἄν ζοῦμε τό Χριστό, ἄν πράττουμε τήν ἀρετή», λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «οἱ μέρες μας ὅλη τή χρονιά θά εἶναι καλές, εὐλογημένες, χαρούμενες, εὐτυχισμένες».

Τό εὔχομαι πατρικά μέ ὅλη μου τή δύναμι.

Καλό καί ἁγιασμένο νέο ἔτος.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ