Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Η πρώτη Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους πριν 800 χρόνια




Γράφει ο π. Γεώργιος Μεταλληνός

          ΑΝη 29η Μαΐου είναι ημέρα πένθους για τον Ελληνισμό, διότι φέρνει στη μνήμη μας την Άλωση της Πόλης από τούς Οθωμανούς το 1453, άλλο τόσο αποφράς είναι για το Γένος μας και η 13η Απριλίου, διότι κατ' αυτήν έπεσε η Πόλη το 1204 στους Φράγκους. Το δεύτερο γεγονός δεν υστερεί καθόλου σε σημασία και συνέπειες έναντι τού πρώτου. Αυτή είναι σήμερα η κοινή διαπίστωση της ιστορικής έρευνας. Από το 1204, η Πόλη, και σύνολη η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, δεν μπόρεσε να ξαναβρεί την πρώτη της δύναμη. Το φραγκικό χτύπημα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, πού έκτοτε η Κωνσταντινούπολη ήταν«μια πόλη καταδικασμένη να χαθεί»(Ελ. Αρβελέρ).
Αξίζει, συνεπώς, μια θεώρηση τού γεγονότος αυτού, έστω και στα περιορισμένα όρια ενός άρθρου.

ΣΤΙΣ 13 Απριλίου 1204, έπειτα από μια πεισματική και μακρόχρονη πολιορκία, κατελάμβαναν οι Φραγκολατίνοι Σταυροφόροι την Κωνσταντινούπολη. Η χριστιανική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας/Βυζαντίου έσβηνε κάτω από το θανάσιμο πλήγμα της φραγκικής Δύσεως. Το γεγονός αυτό ήταν σημαντικότατο σε δύο κατευθύνσεις

α)εσωτερικά, διότι σφράγισε καθοριστικά την περαιτέρω πορεία της Αυτοκρατορίας και
β)εξωτερικά, διότι καθόρισε επίσης τελεσίδικα τις σχέσεις με τη Δύση, αλλά και με την ανερχόμενη δύναμη των Οθωμανών.

Η τραγική ιστορική επιλογή τού Ρωμαίικου, πού εκφράζεται με τον γνωστό εκείνο λόγο«κρειττότερον (..) φακιόλιον (..) Τούρκων ή καλύπτρα λατινική», υποστασιώνεται στα 1204, όταν πλέοναποκαλύπτονται αδιάστατα οι διαθέσεις της Φραγκιάςέναντι της Ρωμαίικης Ανατολής.

Από το1095αρχίζουν οι Σταυροφορίες, εκστρατείες δηλαδή τού χριστιανικού κόσμου της Ευρώπης, με σκοπό, κατά τις επιφανειακές διακηρύξεις, την απελευθέρωση και υπεράσπιση των Αγίων Τόπων.

Στις επιχειρήσεις αυτές, πού κράτησαν ως το ΙΕʹ αιώνα, πρωτοστατούσαν οι εκάστοτε Πάπες, διότι ήσαν «ιεροί πόλεμοι» κατά των απίστων. Βέβαια, η έρευνα έχει επισημάνει στις εκστρατείες αυτές και ταπεινά ελατήρια, λ.χ. τυχοδιωκτισμό, δίψα πλουτισμού κ.ά. Είναι όμως σήμερα πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι οι Σταυροφορίες κύριο σκοπό είχαν τη φραγκική κυριαρχία στην Ορθόδοξη Ανατολή και, τελικά, τη διάλυση της Ορθοδόξου Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, πού ήταν το εμπόδιο στον επεκτατισμό και τα μονοκρατορικά σχέδια της μετακαρλο-μάγνειας Φραγκοσύνης. Το 1204, η Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους, η διάλυση της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» και η επακολουθήσασα Φραγκοκρατία επιβεβαιώνουν την εκτίμηση αυτήν.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑτου 1204 συνδέονται με την Δʹ Σταυροφορία. Η σχετική βούληση γι' αυτήν, εκφράσθηκε το 1199 με την ευλογία τού πάπαΙννοκεντίου Γʹ(1198-1216),«πνευματικού πατέρα» των δύο βασικών επεκτατικών μέσων της φραγκοπαπικής εξουσίας, της «Ιεράς Εξετάσεως» και της Ουνίας (ως ιδέας).
Συνεργάτης αυτόκλητος παρουσιάσθηκε ο δόγης (δούκας) της ΒενετίαςΔάνδολος, με το στόλο του.
Σπουδαίο ιστορικό πρόβλημα είναι η εκτροπή της Δʹ Σταυροφορίας από τούς Αγίους Τόπους προς την Κωνσταντινούπολη.Ήταν σκοπός ανομολόγητος, ή τραγική σύμπτωση;
Η πλειονότητα των ιστορικών, και μάλιστα των αδέσμευτων, δέχεται το πρώτο. Επρόκειτο για καλά οργανωμένο σχέδιο, πού αποσκοπούσε στο να δοθεί ισχυρό κτύπημα στη Ορθόδοξη Αυτοκρατορία, πού περνούσε περίοδο κάμψεως, λόγω της εντάσεως τού τουρκικού κινδύνου.
Κατά τα δυτικά Χρονικά, μάλιστα, κάποιοι Λατίνοι άρχοντες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν, όταν έμαθαν την αλλαγή τού σκοπού της Σταυροφορίας. Οι περισσότεροι, όμως, συμβιβάσθηκαν από οικονομική ανάγκη. Έμειναν κυρίως οι «μηυμένοι» στη συνωμοσία κατά της Νέας Ρώμης, κάτω από την «πνευματική» ηγεσία τού Πάπα και τη στρατιωτική τού Δόγη, πού μετέβαλε την Βενετία σε θαλασσοκράτειρα δύναμη, με την εκμηδένιση τού «Βυζαντίου». Ο Βενετικός στόλος μετέφερε στην Προποντίδα άγριες μάζες Φλαμανδών, Φράγκων, Γερμανών, εγκληματίες, καιροσκόπους. Η αμοιβή τού Δόγη: η μισή λεία από τη λεηλασία της πλουσιότερης πρωτεύουσας τού τότε κόσμου.

ΒΕΒΑΙΑ, τα φραγκοπαπικά σχέδια διευκολύνθηκαν από την εσωτερική αρρυθμία της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.
Από τον ΙΑʹ αιώνα άρχισε προοδευτικά η παρακμή της. Το 1071, στοΜατζικέρτ, ο «βυζαντινός» στρατός δέχθηκε μεγάλη ήττα από τούς Σελτζούκους Τούρκους, με συνέπεια την απώλεια μεγάλου τμήματος της Μ. Ασίας.
Παράλληλα (1071) χάθηκε το τελευταίο έρεισμα της Κωνσταντινουπόλεως στην Ιταλία, ηΒάρις, πέφτοντας στα χέρια των Νορμανδο-φράγκων.
Οι ανορθωτικές προσπάθειες των Κομνηνών δεν είχαν σημαντικά αποτελέσματα και το κράτος υποχωρεί σταδιακά στην οικονομική ισχύ των ιταλικών πόλεων. Η Αυτοκρατορία παραχωρεί σημαντικά προνόμια στη Βενετία, Πίζα και Γένουα, με αντάλλαγμα στρατιωτική βοήθεια. Το αποτέλεσμα, όμως, ήταν να δημιουργηθούν ακμαίες δυτικές παροικίες στην Ανατολή, μεταβάλλοντας το έδαφος της Αυτοκρατορίας σε δικό τους εμπορικό χώρο. Οι Ιταλο-φράγκοι εδραιώθηκαν στην Ανατολή και ενίσχυσαν τη βουλιμία της ευρύτερης φραγκικής οικογένειας.
Αλλά και το κοινωνικό κλίμα της Κωνσταντινουπόλεως ήταν την εποχή αυτή αρκετά αντίξοο.
Η Πόλη έχει πια απομονωθεί και αναπτύσσονται φυγόκεντρες τάσεις, λόγω της δυσαρέσκειας των επαρχιών. Διοίκηση και πολίτες συναγωνίζονται μεταξύ τους σε διαφθορά.
Οι φορολογίες είναι δυσβάστακτες και βαρύνουν τούς πολίτες των επαρχιών. Η κεντρική εξουσία αμφισβητείται και σημειώνονται επαναστατικά κινήματα.
Η φήμη για τη μυθώδη πολυτέλεια της Πόλης και των κατοίκων της είχε διαδοθεί και στη Δύση, με εύλογες συνέπειες. Τα αμύθητα πλούτη της Κωνσταντινουπόλεως έτρεφαν τη φαντασία των πολλών και διευκόλυναν τα επεκτατικά σχέδια των λίγων, της φραγκικής ηγεσίας. Βέβαια, οι ανύποπτοι επαρχιώτες της Αυτοκρατορίας είδαν στην αρχή ως θεία τιμωρία την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ο δε όχλος της έλαβε μέρος στη λεηλασία. Αργότερα, όμως, θα συνειδητοποιηθούν οι σκοποί των Φράγκων και θα εκτιμηθούν σωστά τα γεγονότα.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ της Σταυροφορίας άρχισε το 1201.Σημαντικοί Φράγκοι φεουδάρχες δήλωσαν συμμετοχή: ο κόμης της Φλάνδρας Βαλδουΐνος, ο κόμης της Καμπανίας Τιμπώ, ο ιστορικός Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος και ο μαρκήσιος Βονιφάτιος Μομφερατικός.

Η συγκέντρωση τού στρατού έγινε στον Ιούνιο τού 1202, στη Βενετία. Το Νοέμβριο τού 1202, καταλήφθηκε για λογαριασμό των Βενετών, η δαλματική πόλη Ζάρα, πού είχε αποστατήσει και υπαχθεί στο βασίλειο της Ουγγαρίας. Οι δυναστικές έριδες στην Κωνσταντινούπολη («Άγγελοι») διευκόλυναν -ως συνήθως- τα δυτικά σχέδια.
Οι Σταυροφόροι, στις24.5.1203ξεκίνησαν από τη Ζάρα και μέσω Κερκύρας κατευθύνθηκαν για την Κωνσταντινούπολη.
Η θέα της πόλεως τούς άφησε κατάπληκτους.«Δεν μπορούσαν να φαντασθούν πως υπήρχε στον κόσμο τόσο ισχυρή πόλη»σημειώνει ο Γ. Βιλλεαρδουΐνος στην «Ιστορία» του.
Στις 6 Ιουλίου άρχισε η πρώτη πολιορκία, με λεηλασίες στα προάστια και τις ακτές της Προποντίδας. Προσπάθεια των πολιορκουμένων τη νύκτα της Πρωτοχρονιάς τού 1204, να πυρπολήσουν τον εχθρικό στόλο, απέτυχε.Επικράτησε τότε αναρχία.

Στις 25 Ιανουαρίου, ο λαός ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Νικόλαο Καναβό, ενώ ο αυτοκράτορας Αλέξιος Δʹ συνελήφθη και εκτελέστηκε (8.2.1204). Νέος αυτοκράτορας εκλέχθηκε ο Αλέξιος Εʹ ο Μούρτζουφλος. Μάταια προσπάθησε να οργανώσει την άμυνα και να περιορίσει τις λεηλασίες.
Οι Σταυροφόροι, ήδη τον Μάρτιο τού 1204 είχαν υπογράψει συνθήκη για την τύχη της Αυτοκρατορίας μετά την πτώση της πρωτεύουσας.
Βασικές αποφάσεις: θα εκλεγόταν Λατίνος Αυτοκράτορας και Λατίνος Πατριάρχης. Έτσι, φάνηκαν και οι αληθινοί σκοποί της εκστρατείας. Επίσης, καθορίστηκε ο τρόπος διανομής της λείας και των εδαφών της Αυτοκρατορίας.
Η μεγάλη επίθεση κατά τού θαλασσίου τείχους έγινε στις 9 Απριλίου. Η τελική όμως επίθεση έλαβε χώρα στις 12, και ξημερώνοντας 13, έπεσε η Πόλη.
Η ηγεσία είχε ήδη διαλυθεί. Αυτοκράτωρ και ευγενείς εγκατέλειψαν την πόλη και μόνο οι κληρικοί έμειναν, για να προϋπαντήσουν τούς Σταυροφόρους και να τούς δηλώσουν την υποταγή της Βασιλεύουσας.Ο λαός πίστευε στα χριστιανικά αισθήματα των νικητών, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.

ΟΙ ΟΚΤΩ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Α' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1096-1099)Εμπνευστής της ο πάπας Ουρβανός Β' στη Σύνοδο τού Κλερμόν.
Με επικεφαλής τον Πέτρο τον Ερημίτη και τον Γκωτιέ τον Ακτήμονα, η «σταυροφορία τού λαού κατατροπώθηκε από τους Τούρκους. Στη συνέχεια, η «σταυροφορία των αρχόντων» κατακτά την Αντιόχεια, την Έδεσσα και έπειτα την Ιερουσαλήμ (1099) Καταλήγει στη δημιουργία των λατινικών κρατών της Ανατολής: της Ηγεμονίας της Αντιόχειας, της Κομητείας της Έδεσσας, τού Βασιλείου της Ιερουσαλήμ (το οποίο περιήλθε στον Γοδεφρείδο υον Βουιλώνιο) και της Κομητείας της Τρίπολης.
Β΄ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1147-1149)Κήρυκας της ο Βερνάρδος τού Κλαιρβώ για λογαριασμό τού πάπα Ευγένιου Γ. Με επικεφαλής τον Κορράδο των Χόχενσταουφεν και τον Λουδοβίκο Ζ', πολιορκεί μάταια τη Δαμασκό και δεν κατορθώνει να απελευθερώσει την Έδεσσα, που έχει περιέλθει στους Τούρκους.
Γ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1189-1192) Με επικεφαλής τον Φρειδερίκο Α' Βαρβαρόσα, τον Φίλιππο Αύγουστο και τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, αποσκοπεί στην απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ, την οποία ανέκτησε ο Σαλαδίνος το 1187, και καταλήγει στην κατάληψη της Κύπρου και τού Αγίου Ιωάννη της Άκρας.
Δ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1202-1204)Εμπνευστής της ο πάπας Ιννοκέντιος Γ'. Με επικεφαλής τον Βονιφάτιο Α' τον Μομφερρατικό και τον Βαλδουίνο Θ' της Φλάνδρας. εκτρέπεται με παρέμβαση των Βενετών από τον αρχικό της στόχο, που ήταν η κατάληψη της Αιγύπτου, και κατευθύνεται προς την Κωνσταντίνου πόλη, η οποία κατα-λαμβάνεται και λεηλατείται το 1204. Ιδρύεται η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης και οι Βενετοί αποκτούν τεράστια εμπορικά και εδαφικά προνόμια.
Ε΄ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1217-1219)
Εμπνευστής της ο πάπας Ιννοκέντιος Γ'.
Η σταυροφορία κηρύσσεται το 1215 από τη Δ' Σύνοδο τού Λατερανού. Με επικεφαλής τον Ανδρέα Β', βασιλιά της Ουγγαρίας, και στη συνέχεια τον Ιωάννη της Βρυέννης. βασιλιά της Ιερουσαλήμ, δεν κατορθώνει να αποσπάσει από τους μουσουλμάνους το Όρος Θαβώρ και καταλαμβάνει προσωρινά τη Δαμιέτη στην Αίγυπτο (1219-1221).


ΣΤ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1228-1229)Εμπνευστής της ο πάπας Ονώριος Γ'. Διευθύνεται από τον Φρειδερίκο Β' των Χόχενσταουφεν. που διαπραγματεύεται με τους μουσουλμάνους την παράδοση της Ιερουσαλήμ, της Βηθλεέμ και της Ναζαρέτ.

Ζ' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1248-1254)Εμπνευστής της ο πάπας Ιννοκέντιος Δ'.
Υπό την καθοδήγηση τού Λουδοβίκου Θ' (τού Αγίου Λουδοβίκου), αποπειράται να καταλάβει την Αίγυπτο, η οποία ελέγχει τους Αγίους Τόπους. Οι Σταυροφόροι κυριεύουν τη Δαμιέτη, και στη συνέχεια κατατροπώνονται στη Μαναούρα και εγκαταλείπουν την Αίγυπτο.

Η' ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ (1270)Οργανωμένη από τον Λουδοβίκο Θ' και τον Κάρολο Α' τον Ανδεγαυικό, κατευθύνεται προς την Τύνιδα, όπου ο βασιλιάς της Γαλλίας βρίσκει τον θάνατο.

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ των Σταυροφόρων αποκάλυψε στους Ανατολικούς τη φραγκική Δύση, εκατόν πενήντα χρόνια μετά το εκκλησιαστικό σχίσμα.
Έγιναν από τούς Φράγκους ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας.Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά.Λεηλατούν και διαρπάζουν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων τού κόσμου».Στη διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά συμφωνία, και ο Πάπας.
Το χειρότερο:πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν ένα τμήμα τού πληθυσμού της. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν οι βιασμοί των γυναικών και τα άλλα κακουργήματα.Μόνο την πρώτη μέρα, φονεύθηκαν 7.000 κάτοικοι της Πόλης.
Ιδιαιτέρως δε, στόχος της θηριωδίας ήταν ο Κλήρος.Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης μόλις μπόρεσε, ξυπόλυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή.
Η Κωνσταντινούπολη απογυμνώθηκε από τούς θησαυρούς της. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, μάλιστα μέσα σε σκηνές φρίκης.Στη λεηλασία πρωτοστατούσε ο λατινικός Κλήρος.
Κανείς δεν φανταζόταν ότι η Πόλη θα έκρυβε τόσο ανεκτίμητους θησαυρούς.
Επί πολλά χρόνια, τα δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς της στη Δ. Ευρώπη, όπου και σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές (π.χ. Άγιος Μάρκος, Βενετία). Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τούς «βυζαντινούς» θησαυρούς τού Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795 από τη Βενετική Δημοκρατία για πολεμικές ανάγκες.
ΒΑΘΥΤΕΡΑ ίχνη από την ίδια την καταστροφή «της Πόλης των πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στις ψυχές των Ορθοδόξων.
Για τούς Ρωμηούς, ήταν πια απόλυτα βεβαιωμένο ότι η Δʹ Σταυροφορία είχε απ' αρχής στόχο την άλωση της Πόλης και τη διάλυση της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας.
Και είναι γεγονός, ότι οι δυτικές πηγές βλέπουν την καταστροφή της Κωνσταντινουπόλεως ως τιμωρία των «αιρετικών» (Γραικών), πού ήσαν «ασεβείς και χειρότεροι από τούς Εβραίους».Την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, τη βλέπουν ως «νίκη της Χριστιανοσύνης».Το χάσμα, συνεπώς, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, πού είχε ανοίξει με το Σχίσμα (1054), γίνεται τώρα αγεφύρωτο. Οι «Βυζαντινοί» είχαν την ευκαιρία, άλλωστε, να ζήσουν το μίσος των Φράγκων εναντίον τους.
Κατά τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη, αυτόπτη μάρτυρα της Αλώσεως, η αρπακτικότητα και βαρβαρότητα των Σταυροφόρων δεν συγκρίνεται με την ηπιότητα των Μουσουλμάνων, οι οποίοι, μόλις κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα, αρκέστηκαν απλώς στην επιβολή μικρού φόρου, αποφεύγοντας κάθε βιαιότητα.
Οι «Βυζαντινοί» συνειδητοποίησαν ότι μετά το 1204, οι Λατίνοι-Φράγκοι ήσαν ο ουσιαστικός εχθρός τους, γιατί μόνο από αυτούς κινδύνευε η ορθόδοξη πίστη και η Παράδοση τού Γένους.
Έτσι, διαμορφώθηκε η στάση των Ανθενωτικών, που προέκριναν την πρόσκαιρη συνεργασία με τούς Οθωμανούς από τη «φιλία» των Φράγκων, επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών. Μια στάση πού θα εκφρασθεί θεολογικά από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το ΙΗʹ αιώνα.
Η Άλωση τού 1204, όμως, είχε και ευεργετικές συνέπειες σε μια άλλη διάσταση.

Ο μέσος Ρωμιός θα συνειδητοποιήσει τη σημασία της διαλύσεως της Αυτοκρατορίας. Όσο μάλιστα θα παρατείνεται η Φραγκοκρατία, η αντιπάθεια εναντίον των Λατίνων θα μεταστοιχειωθεί σε ομοψυχία. Λόγω δε της διασπάσεως της ενότητος των επιμέρους εθνοτήτων της Αυτοκρατορίας μετά το 1204, θα αρχίσει ο τονισμός της εθνικότητας, με εμφάνιση της εθνικής συνειδήσεως. Ο τραυματισμός δε τού εθνικού γοήτρου, θα γεννήσει τη Μεγάλη Ιδέα, ως πόθο επανακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως και ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας.
ΈΝΑ ΑΠΟ ΤΑ σημαντικότερα βιβλία πού έχουν γραφεί για την Άλωση της Πόλης από τούς Φράγκους είναι τού ERNLE BRADFORD, THE GREAT BETRAYAL (Η μεγάλη προδοσία), Λονδίνο 1966. Γερμανική μετάφραση (der verrat von 1204) το 1978 (σσ. 322). Το βιβλίο διαιρείται σε 18 κεφάλαια και περιέχει και σειρά πινάκων τού ζωγράφου PALMA IL GIOVANE (ΙΣΤʹ αι).. Ο συγγραφέας, αποτιμώντας αντικειμενικά τα πράγματα, χαρακτηρίζει την άλωση και λεηλάτηση της Κωνσταντινουπόλεως από τούς Φράγκους, ως μια«από τις φοβερότερες πράξεις της Ιστορίας». Ονομάζει, μάλιστα, την Πόλη «προμαχώνα της Δύσεως». «Ο χωρισμός και απομόνωση της ανατολικής από τη δυτική Ευρώπη ανάγεται σε τελευταία ανάλυση σε αυτό το γεγονός».
Οι συνέπειές του είναι αισθητές ως σήμερα. Στη διάσπαση της Αυτοκρατορίας ο συγγραφέας αποδίδει το μεταγενέστερο «βαλκανικό πρόβλημα», ως και τη διαίρεση της Ευρώπης σε Ανατολική και Δυτική.
Ως κύριο αίτιο της εκτροπής της Δʹ Σταυροφορίας θεωρεί το μίσος των Φράγκων κατά της Ορθοδόξου Ανατολής. Καταδικάζει τη στάση τού Πάπα και των δυτικών Χριστιανών για την «καταστροφή ενός χριστιανικού πολιτισμού» και αποκαλεί τούς καταστροφείς Σταυροφόρους «βαρβάρους».
Σημαντικότατη είναι η διαπίστωσή του, ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών στα 1204, ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453. Οι δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι Μουσουλμάνοι δύο αιώνες μετά».
Δέχεται δε και αυτός, ότι μία από τις σοβαρότερες συνέπειες τού 1204 ήταν το άνοιγμα τού δρόμου των Τούρκων προς την Ευρώπη.
Χρειάστηκε, πραγματικά, πολλή τόλμη και ευσυνειδησία για να γραφεί αυτό το βιβλίο, ένα από τα λίγα πού έχουν γραφεί για την«προδοσία τού 1204», διότι η δυτική ιστοριογραφία φροντίζει επιμελώς να ρίχνει το φώς της έρευνας μονομερώς στο 1453...

Ελλάδα σταύρωσες χιλιάδες φορές το Χριστό ! Πως θα ρθεί η Ανάσταση δίχως μετάνοια ;


O περιούσιος λαός και το εθνικό (του) νόμισμα


 
Του Δρ. Ιάκωβου Αράπογλου*
     Τον τελευταίο καιρό μένω με την εντύπωση ότι η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει αρχίσει να επηρεάζει, πραγματικά όμως και όχι στα λόγια, την νοητική και συναισθηματική ισορροπία φίλων και γνωστών. Έτσι παρακολουθώ ανθρώπους που ανέκαθεν εκτιμούσα να εμφανίζονται ολοένα και πιο δεκτικοί σε “υπερβατικές” ιδέες, όπως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ή ακόμα και σε προσεγγίσεις μεταφυσικού χαρακτήρα! Κι αν για τις τελευταίες θεωρώ εαυτόν αναρμόδιο, δεν έχω καμία δυσκολία να σχολιάσω την προτεινόμενη επιστροφή στη δραχμή καθώς και  ορισμένες συναφείς οικονομικές δοξασίες.

     Εν αρχή ην ο ανιστόρητος λόγος των πάσης φύσεως δραχμολάγνων· διότι την άποψη ότι το εθνικό νόμισμα είναι αναγκαία ή/και ικανή συνθήκη για την “επιστροφή στην ανάπτυξη” μπορεί να ευαγγελίζεται μόνο μια κοινωνία που, όπως ακριβώς η ελληνική, απεχθάνεται παθολογικά την Ιστορία (όχι μόνο των άλλων αλλά και την δική της). Καμία υπόμνηση, είτε της δικής μας ιστορικής εμπειρίας (πχ. , ότι, εκτός από την τωρινή, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει άλλες πέντε (5) φορές, όλες κρατώντας ψηλά το λάβαρο της δραχμής) είτε της αντίστοιχης διεθνούς (πχ., τις θαυμαστές οικονομικές επιδόσεις, μετά τη υιοθέτηση κοινού νομίσματος, της Ελβετίας (1850) και της Γερμανίας (1875) ή το οικονομικό θαύμα των σκανδιναβικών χωρών υπό τον κανόνα του χρυσού  (1873-1914)) δεν μπορεί να διαταράξει την ιδεοληπτική αμεριμνησία του “προοδευτικού διανοούμενου”.  Αυτός αναμασάει, χωρίς φυσικά να το ξέρει,  την μόνιμη επωδό εκείνων τους οποίους (λέει ότι) απεχθάνεται : “αυτή τη φορά τα πράγματα είναι αλλιώς” (ο τίτλος του λαμπρού βιβλίου των Reinhart και Rogoff).
     Αλλιώς ίσως· αλλά πώς αλλιώς; Μια χώρα, οι πολίτες της οποίας θεωρούν δεδομένο ένα life-style που προϋποθέτει ετήσια κατανάλωση εισαγόμενων αγαθών αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων, οφείλει να διαθέτει τα αντίστοιχα μέσα πληρωμής. Ο τρόπος; Προφανώς εξαγωγές ίσης αξίας. Αλλά εδώ  ακριβώς είναι που διεφάνη το δαιμόνιον της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας: διότι, βλέπετε, η (τρισκατάρατη) αγορά είναι ευέλικτη σχετικά με το πότε πρέπει να λάβουν χώρα οι προαναφερθείσες εξαγωγές· αυτές μπορούν να γίνουν στο παρόν ή στο μέλλον, με την προϋπόθεση φυσικά, στην δεύτερη περίπτωση, η  αξία τους να προσαυξηθεί με τους αντίστοιχους τόκους. Και επειδή ως γνωστόν η παραγωγική δραστηριότητα είναι πολλαπλώς επώδυνη, οι Έλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου αποφάσισαν να μεταθέσουν τις απαραίτητες εξαγωγές στο όσο το δυνατόν απώτερο μέλλον. Το ότι κατ' αυτόν τον τρόπο άλλοι ευωχούνται και άλλοι πληρώνουν είναι προδήλως συμπτωματικό· άλλωστε οι πάντες γνωρίζουν ότι η ελληνική κοινωνία θυσιάζεται για τα παιδιά και τα εγγόνια της, έτσι δεν είναι;. Φυσικά μια κοινωνία που συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει αύριο είναι καταδικασμένη, αργά ή γρήγορα, να συναντήσει την άρνηση των υπολοίπων να συνεχίσουν να της κάνουν δώρο το σήμερα -εκτός εάν (πέραν του εαυτού της) καταφέρει να πείσει και τους ξένους ότι αποτελεί τον περιούσιο λαό του 21ου αιώνα. Παρεμπιπτόντως, το ότι η άρνηση των ξένων προέκυψε με σχετική καθυστέρηση δείχνει ότι την πλάνη των ημέτερων προοδευτικών συμμερίζονται πολλοί “νεοφιλελεύθεροι”· φαίνεται ότι κατ' αυτούς το ενιαίο νόμισμα ήταν αρκετό να μετουσιώσει μία χώρα σε “κανονική δυτική κοινωνία”.
     Πώς λοιπόν θα βοηθήσει την Ελλάδα η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Διότι η περιβόητη υποτίμηση απλά θα μεταβάλλει την σχετική τιμή των εμπορεύσιμων αγαθών της χώρας που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει την δραστική μείωση της αγοραστικής δυνάμεως των περισσότερων κατοίκων της ελληνικής επικράτειας τόσο στην εγχώρια όσο και στην διεθνή αγορά. Αλλά αυτός ακριβώς δεν ήταν ο στόχος  της τροϊκανής στρατηγικής έξι (6) χρόνια τώρα και σε αυτόν τον στόχο δεν εναντιώθηκε σθεναρά η ελληνική κοινωνία κατά το ίδιο χρονικό διάστημα; Και πώς θα δεχτούν οι Έλληνες την μεταβολή του κλάσματος μέσω αυξήσεως του παρονομαστή (όπως συμβαίνει στην κλασσική υποτίμηση) ενώ απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την ίδια ακριβώς μεταβολή μέσω μειώσεως του αριθμητή (όπως συμβαίνει στην εσωτερική υποτίμηση); Το θέμα είναι οι προσδοκίες: μία κοινωνία της οποίας οι πολίτες είναι πεπεισμένοι ότι το βιοτικό επίπεδο πρέπει να προσδιορίζεται όχι από την παραγωγικότητά τους αλλά από αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι αξίζουν, είναι μια κοινωνία που έχει χάσει την επαφή της με την πραγματικότητα. Και δυστυχώς, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, στην κοινωνία, όχι λιγότερο απ' ότι στη φύση, η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα έχει μοιραίες συνέπειες.

Ο Ιάκωβος Αράπογλου είναι Διδάκτωρ του City University of New York, ΗΠΑ και Καθηγητής Οικονομικών στο New York College.
πηγή 

Ο πρέσβης των Σκοπίων στον Καναδά μπροστά σε αλυτρωτικό χάρτη της "Μεγάλης Μακεδονίας"!



Ο εικονιζόμενος στην 1η φώτο είναι ο πρέσβης των Σκοπίων στον Καναδά σε πρόσφατη ομιλία του. Προκλητικότατα στέκεται μπροστά από έναν τεράστιο αλυτρωτικό χάρτη της λεγόμενης "Μεγάλης Μακεδονίας".

Να το ξαναπούμε...Εν ενεργεία Πρέσβης γειτονικού κράτους φωτογραφίζεται προκλητικότατα μπροστά από χάρτη που στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Ελληνικού κράτους, αλλά και άλλων γειτονικών χωρών.

Η ενέργεια του Σκοπιανού διπλωμάτη εμφανώς αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των διεθνών κανόνων που διέπουν τις διπλωματικές σχέσεις. Παράλληλα παραβιάζει επίσημες διεθνείς συμφωνίες και δεσμεύσεις της χώρας που ο ίδιος εκπροσωπεί.

Σε μια σοβαρή χώρα, το ζήτημα θα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις. Το ΥΠΕΞ θα είχε προβεί άμεσα και δυναμικά σε επίσημο διάβημα διαμαρτυρίας όπως οφείλει πάντα να κάνει σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και οι πλέον δύσπιστοι στο εξωτερικό, θα είχαν αντιληφθεί πλέον με τι σούργελα έχουμε μπλέξει στα βόρεια σύνορα μας.

Στην Ελλάδα είναι ένα ακόμη Σάββατο...



Μια κυβέρνηση οφείλει να καταγγέλει τέτοιες απαράδεκτες ενέργειες (πχ Σκοπιανός πρέσβης στον Καναδά, μνημεία με αλυτρωτικούς χάρτες, κτλπ). Όμως αυτό οφείλει να το πράττει ΑΜΕΣΩΣ, χωρίς χρονοτριβή και σίγουρα ΟΧΙ αφού περάσουν μήνες ή και χρόνια.

Γι' αυτό άλλωστε η σκοπιανή κυβέρνηση πριν λίγο καιρό, δεν έχασε καθόλου χρόνο και απέστειλε νότες διαμαρτυρίας στις Ελληνικές αρχές, για τα τραγούδια των ΕΔ και την επικόλληση αυτοκόλλητων σε οχήματα.



Αυτό που γίνεται από την πλευρά της Ελλάδας "η σιωπή της στις προκλήσεις αυτού του ψευδοκράτους" δεν είναι απλά ένα αποτέλεσμα αδυναμίας ή κακού χειρισμού....είναι προδοσία !!!


Τι μας διδάσκει η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης από το 2011
Για να αντιληφθούμε τις καταστροφικές συνέπειες της ολιγωρίας των Ελληνικών κυβερνήσεων αναφορικά με την καταγγελία των συνεχών παραβιάσεων από τα Σκόπια, ας εξετάσουμε μια παράμετρο της απόφασης του Διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης.

Στην υπερασπιστική της γραμμή τότε, η ελληνική πλευρά ισχυρίστηκε πως τα Σκόπια, έκαναν αρκετές φορές χρήση του συμβόλου της Βεργίνας μετά από την έναρξη ισχύος της Ενδιάμεσης Συμφωνίας,

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αφού εξέτασε τις περιπτώσεις που κατονόμασε η Ελληνική πλευρά, σημείωσε πως αυτές οι περιπτώσεις, αφενός αφορούν ενέργειες ιδιωτών, αφετέρου τα παράπονα αναφορικά με τις περιπτώσεις αυτές κοινοποιήθηκαν στη κυβέρνηση των Σκοπίων ΜΕΤΑ την Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, το 2008. Το Δικαστήριο κατέληξε πως υπήρξε μόνο μια περίπτωση παραβίασης εκ μέρους των Σκοπίων της δεύτερης παραγράφου του άρθρου 7, το έτος 2004.

Εδώ αξίζει να παρατηρηθεί το γεγονός ότι η Ελληνική Κυβέρνηση εξέφρασε παράπονα προς την αντίστοιχη των Σκοπίων, ΜΕΤΑ τη Σύνοδο Κορυφής του 2008, αν και οι περιπτώσεις χρήσης του απαγορευμένου συμβόλου έλαβαν χώρα ΜΗΝΕΣ Η ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗ (τη Σύνοδο Κορυφής).

Η απόφαση του ΔΔΧ καταδεικνύει το μόνιμο πρόβλημα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Οι ελληνικές κυβερνήσεις ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΑΝ ΑΜΕΣΑ (και συνεχίζουν να το κάνουν ακόμη και σήμερα) για όλες αυτές τις προκλητικές και έκνομες ενέργειες - είτε ιδιωτών, είτε των σκοπιανών αρχών - και κυρίως ΔΕΝ έχουν καταγγείλει την Ενδιάμεση Συμφωνία.

Με λίγα λόγια, τι μας διδάσκει η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Ότι οι Ελληνικές Αρχές δεν εξέφρασαν άμεσα κάποια αντίδραση προς την σκοπιανή κυβέρνηση, στοιχείο το οποίο χρησιμοποιήθηκε από το Δικαστήριο για να ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ με αυτές τις κατηγορίες, κατηγορίες οι οποίες υπό διαφορετική περίπτωση, θα μπορούσαν να καταδείξουν την διαρκή παραβατική συμπεριφορά της σκοπιανής κυβέρνησης.

Το αν αυτή η συνεχή ολιγωρία από τις ελληνικές κυβερνήσεις, οφείλεται σε αβλεψία ή σκοπιμότητα, το αφήνω σε εσάς να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.

Kανένας αλήτης δημοσιογράφος, λινάτσα Τζολί, Ντενίση, Ρεντγκρέηβ, Ρουβάς, Βαρδινογιαννη, Καρακώστα και Σια... Καμμία αδρά επιχορηγούμενη ΜΚΟ...



Αυτο δε θα το αναμεταδωσει ομως κανεις!
Πανω απο 80 απανθρακωμενα παιδια απο επιθεση των Ισλαμιστων της Μποκο Χαρουμ σε σχολειο. Κανεις δεν θα κλαψει.
Καμια Τζολι, Ντενιση, Ρεντγκρεηβ, Σακης κ Βαρδινογιαννη.
Καμμια αδρα επιχορηγουμενη ΜΚΟ. Κανεις ευαισθητος ιθαγενης.
πηγή

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΤΕΛΕΓΚΙΝ. ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.





Ίερομάρτυς Μακάριος (Τελέγκιν)
ΤΟ ΧΩΡΙΟ Λέτνικωφ, στίς 28 Αύγουστου τού 1876, γεννήθηκε από γονείς αγρότες ό Ιερομάρτυς Μακάριος. Στο άγιο Βάπτισμα ό πατέρας του Νικόλαος και ή μητέρα του Ευδοκία τού έδωσαν το όνομα Παύλος.
Παιδί ήταν ακόμα, όταν αποφάσισε να γίνει μοναχός, ύστερ’ από ένα θαυμαστό όραμα, τού οποίου το περιεχόμενο σε κανέναν ποτέ δεν αποκάλυψε. Από τότε όλα τά εγκόσμια έπαψαν να ενδιαφέρουν τον μικρό Παύλο. Όταν μπήκε στην εφηβική ηλικία, βρήκε μιαν απόμακρη σπηλιά και πήγαινε εκεί συχνά για να προσευχηθεί.
Μετά το Δημοτικό Σχολείο φοίτησε σε Εκκλησιαστικό Σεμινάριο. Από την 1η Ιανουαρίου τού 1898 μέχρι τις 29 Νοεμβρίου τού 1902 υπηρέτησε στον στρατό.
Το 1905 έγκαταβίωσε στη Μονή Τσούντωφ της Μόσχας, όπου παρέμεινε ως δόκιμος μοναχός πέντε περίπου χρόνια, επιδεικνύοντας άμεμπτη διαγωγή, ζήλο για τη μοναχική πολιτεία και παραδειγματική υπακοή.
Στις 22 Ιανουαρίου τού 1911 έκάρη μοναχός και ονομάστηκε Μακάριος. Δέκα μέρες αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και στις 6 Σεπτεμβρίου τού 1913 πρεσβύτερος.
Τον Αύγουστο τού 1914, μέ το ξέσπασμα τού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας στο 400 Κινητό Νοσοκομείο τού Στρατού. Επέστρεψε από το μέτωπο στο μοναστήρι του στις 12 Οκτωβρίου τού 1915.
Μετά το κλείσιμο της Μονής Τσούντωφ από τις σοβιετικές αρχές, ό ιερομόναχος Μακάριος τοποθετήθηκε στο Πατριαρχικό Μετόχι της Αγίας Τριάδος.
Στις 3 Απριλίου του 1922 ήρθε στο Μετόχι ή Επιτροπή Αφαιρέσεως των Εκκλησιαστικών Τιμαλφών για να κατάσχει τά ιερά σκεύη και Αντικείμενα του μετοχιακού Ναού του Αγίου Σέργιου. Τά μέλη της Επιτροπής συμπεριφέρονταν μέ προκλητική σκαιότητα και Ασέβεια. Ό π. Μακάριος τούς αποκάλεσε αρπαγές και βέβηλους, γι’ αυτό και συνελήφθη Αμέσως και οδηγήθηκε στη φυλακή.

Στις 3 Απριλίου του 1922 ήρθε στο Μετόχι ή Επιτροπή Αφαιρέσεως των Εκκλησιαστικών Τιμαλφών για να κατάσχει τά ιερά σκεύη και Αντικείμενα του μετοχιακού Ναού του Αγίου Σέργιου. Τά μέλη της Επιτροπής συμπεριφέρονταν μέ προκλητική σκαιότητα και Ασέβεια. Ό π. Μακάριος τούς αποκάλεσε αρπαγές και βέβηλους, γι’ αυτό και συνελήφθη Αμέσως και οδηγήθηκε στη φυλακή.
Στη δίκη του ό πρόεδρος του δικαστηρίου τον ρώτησε:
-         Παραδέχεστε πώς είστε ένοχος;
-         ’Όχι, δεν το παραδέχομαι.
-         Αλλά το γεγονός για το όποιο σάς κατηγορούν;...
-         Το γεγονός το παραδέχομαι.
-         Λοιπόν, ποιό είναι αυτό;
-         Αποκάλεσα αρπαγές και βέβηλους τά μέλη της Επιτροπής Αφαιρέσεως τών Εκκλησιαστικών Τιμαλφών. Και τούς αποκάλεσα έτσι, παρακινημένος από τη χριστιανική μου συνείδηση και το ποιμαντικό μου καθήκον. Οι κοσμικοί δεν έχουν το
δικαίωμα ούτε καν να μπαίνουν στο ιερό Βήμα. Εκείνοι, όμως, όχι μόνο μπήκαν, και μάλιστα με προκλητική ασέβεια, αλλά και άπλωσαν τά χέρια τους στα ιερά σκεύη. Ή ενέργεια τους συγκλόνισε. Τούς αποκάλεσα, λοιπόν, αρπαγές και βέβηλους, επειδή διέπραξαν ιεροσυλία.
- Θεωρείτε, δηλαδή, ότι τά μέλη της Επιτροπής ενεργούσαν πραγματικά ως άρπαγες του αγίου θυσιαστηρίου. Μα πώς είναι δυνατόν; Μπορώ να μπω εγώ στο σπίτι σας και ν’ αρπάξω τά πράγματά σας;
-         Πού εκφράζατε αυτές τις απόψεις; Κοντά στον ναό;
-         Στο Πατριαρχικό Μετόχι.
-         Που προσβάλατε την Επιτροπή;
-         Στον ναό του Μετοχιού, όταν αφαιρούσαν τά τιμαλφή.
-         Αφαίρεσαν πολλά;
-         Υπήρχαν κάποια μικρά στεφάνια πίσω από την αγία Τράπεζα. Πάτησαν πάνω στην αγία Τράπεζα και άρχισαν να τά σπάζουν. Τότε τούς αποκάλεσα άρπαγες και βέβηλους, και μέ  συνέλαβαν.
-         Θεωρείτε ότι τον καιρό της τσαρικής μοναρχίας ήταν καλύτερα για τον κλήρο;
-         Κάπως καλύτερα. Ή ζωή ήταν πιο εύκολη.
-         Τώρα είναι πιο δύσκολη;
-         Ναι, πιο δύσκολη.
-         Ό Χριστιανισμός και ή μοναρχία ταυτίζονται; 
-         Τί σχέση έχει ό Χριστιανισμός μέ τη μοναρχία; Άλλο πράγμα είναι ό Χριστιανισμός και άλλο ή μοναρχία.
-         Επιτρέπεται ένας χριστιανός να είναι μοναρχικός;
-         Επιτρέπεται.
-         Δηλαδή απ’ όλες τις μορφές εξουσίας μόνο τη μοναρχία θεωρείτε καλή;
-         Όλες τις θεωρώ καλές.
-         Ή σοβιετική εξουσία είναι καλή;
-         Όταν κάνει το καλό, είναι καλή. Όταν κάνει το κακό, είναι κακή. Τί να λέμε τώρα;... Οι δικές μου πεποιθήσεις είναι διαφορετικές από τις δικές σας. Δεν βρίσκουμε άκρη...
-         Γνωρίζετε ότι ό πατριάρχης σας θεωρεί τη σοβιετική εξουσία διαβολική; Διαβάσατε την εγκύκλιο του τού έτους 1919, στην όποια γράφει πώς ή εξουσία μας είναι γέννημα του άδη;
-         Τώρα καταλαβαίνω πώς είστε άνθρωποι άπιστοι.
-         Απαντήστε στο ερώτημα μου, αν θέλετε. ’Αν, πάλι, δεν μπορείτε, πέστε μου τη δική σας άποψη: Από τον Θεό ή από τον διάβολο είναι ή σοβιετική εξουσία;
-         Από τον Θεό.
-         Πώς, λοιπόν, λέτε ότι ή μοναρχία ήταν καλύτερη;
-         Μα δεν εναντιώνομαι καθόλου στην εξουσία σας.
-         Αφού ήδη προσβάλατε τούς εκπροσώπους της.
-         Επειδή πρώτα εκείνοι πρόσβαλαν τά ιερά και τά όσιά μας.
-         Δεν γνωρίζετε πώς οι μοναρχικοί είναι εχθροί της εργατικής τάξης; 
Ανήκετε κι εσείς στη δική τους συμμορία;
-         Εγώ εχθρούς δεν έχω. Και για όσους μέ εχθρεύονται, προσεύχομαι να τούς συγχωρήσει ό Θεός.
-         Όπως φαίνεται, δεν προσεύχεστε και πολύ για τη σοβιετική εξουσία.
-         Όχι, προσεύχομαι πάντοτε, λέγοντας: “Κύριε, κάνε τους να γνωρίσουν την αλήθεια”. Όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον... Αναγνωρίζω ότι και ή δική σας επιθυμία είναι να οικοδομήσετε ένα καλύτερο μέλλον για τον λαό και τη χώρα μας. Αυτό, όμως, προσπαθείτε να το πετύχετε μέ τις δικές σας δυνάμεις, δίχως τον Θεό, μολονότι Εκείνος μάς βεβαίωσε πώς χωρίς τη δική Του δύναμη δεν μπορούμε να κατορθώσουμε τίποτα...
Ό εισαγγελέας, φανερά εκνευρισμένος, διέκοψε τον π. Μακάριο, λέγοντας:
-         Εσείς μάς κάνετε κήρυγμα! Σάς ρωτάω: Θεωρείτε τη μοναρχία εχθρό του εργαζόμενου λαού;
-         Σάς είπα ότι δεν έχω εχθρούς.
-         Γνωρίζετε ιστορία.
Υπήρχαν και κακές πλευρές στη μοναρχία;
-         Ναι, αυτό είναι γνωστό.
-         ’Αν, λοιπόν, οι εκπρόσωποι μιας κακής μοναρχίας διέπρατταν βεβήλωση, αρπάζοντας τά εκκλησιαστικά σκεύη, θα σωπαίνατε;
-         Δεν θα σώπαινα. Τά ιερά πράγματα είναι πάνω από κάθε εξουσία.
Την τελευταία ημέρα της δίκης, μετά την απολογία του, ό π. Μακάριος, αφήνοντας τη ζωή του στα χέρια του Θεού, είπε στούς δικαστές: «Κρίνετε σύμφωνα μέ τον νόμο σας». Και αργότερα, στη φυλακή, έλεγε στούς συγκρατούμενους του ιερείς: «Περιμένω ανυπόμονα τη συνάντηση μέ τον Κύριό μου, τον Ιησού Χριστό!».
Εκτελέστηκε στις 18 Μαΐου του 1922 και τάφηκε δίπλα στο νεκροταφείο Καλιτνικόφσκι.
πηγή: ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. ΡΩΣΟΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.


Νά 'σαι εγκρατής στο φαγητό, το ποτό και τα γλυκά.
Στάρετς Αντώνιος της Όπτινα.

«Λόγος μίσους». Το βαρύ όπλο του συστήματος


 
 Το σύστημα είναι αμείλικτο.
Πρόσφατα έτυχε να δω στο διαδίκτυο το κείμενο που υπέγραφε ένα αριστεροειδές, το οποίο θρηνούσε διότι οι εφημερίδες και οι ιστοσελίδες έγραψαν για την επιτυχία της αθλήτριας του στίβου Βούλας Παπαχρήστου, που γύρισε από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στο Πόρτλαντ των ΗΠΑ με χάλκινο μετάλλιο στο τριπλούν, χωρίς όμως να «θυμηθούν» το περιβόητο «ρατσιστικό» της σχόλιο στο twitter 4 χρόνια πριν. Το ιεροεξεταστικής έμπνευσης λιβελογράφημα ζητούσε η Παπαχρήστου να κάνει δήλωση ότι «αλλαξοπίστησε» (έτσι ακριβώς το έγραφε!) για να λάβει «συγχώρεση» (έτσι ακριβώς!) και να γίνει δεκτή στο αμόλυντο club των - κατά τα άλλα – «άθρησκων» ψευτοανθρωπιστών της αριστεράς. Τι κι αν η κοπέλα δεν έδωσε δικαιώματα από τότε και μένει προσηλωμένη στον αθλητισμό και στην οικογένειά της. Ο κανιβαλισμός τους δεν έχει ικανοποιηθεί.   


Το σύστημα κάνει το χαζό.

Κατά σύμπτωση, στο ίδιο Πόρτλαντ των ΗΠΑ, πρόσφατα ένας Αφροαμερικάνος πανεπιστημιακός καθηγητής ιστορίας, ονόματι James Harrison, σε ομιλία του σε φοιτητές είπε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς την …. «λευκότητα» (τους Λευκούς ανθρώπους, με άλλα λόγια).

Ουδείς έδειξε να στενοχωριέται για τα σχόλια του καθηγητή που δεν έγιναν βέβαια, σε κάποιο twitter, εν είδει αστείου, αλλά δημοσίως από επίσημο πρόσωπο σε εκπαιδευτικό ίδρυμα. Είναι ένα ακόμα περιστατικό το οποίο αποδεικνύει ότι ο «αντιρατσισμός» σε όλες τις δυτικές χώρες, είναι μία λέξη - έννοια καμουφλάζ πίσω από την οποία εξυπηρετείται η πολεμική κατά του Λευκού ανθρώπου. Σωρεία εγκλημάτων με ρατσιστικά κίνητρα στις ΗΠΑ από μαύρους αποκρύπτονται ή υποβαθμίζονται. Το ίδιο και στις ευρωπαϊκές χώρες από τριτοκοσμικούς (λαθρο)μετανάστες. Οι μαύροι πετάνε με τις κλωτσιές τους λευκούς από τη Ζιμπάμπουε, σκοτώνουν τους λευκούς στη Νότια Αφρική και κυκλοφορούν άνετα στα πανεπιστήμια (!) με μπλουζάκια που ζητούν την δολοφονία όλων των λευκών (φώτο), αρνούνται την ιθαγένεια σε μη-μαύρους στη Λιβερία, αλλά όχι, δεν κουνιέται (αντιρατσιστικό) φύλλο. Ακόμα και μεταξύ τους όταν σκοτώνονται και μισιούνται θανάσιμα, δεν θα ακούσεις την λέξη «ρατσισμός». Οι Λευκοί που θα τολμήσουν να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους επειδή δεν θέλουν γίνουν μειονότητα στις χώρες τους, είναι όλοι «ρατσιστές» και «ναζί». Όπου δείτε την λέξη «ρατσισμό», θα παρατηρήσετε ότι με αυτή ενοχοποιούνται - στοχοποιούνται μόνο Λευκοί.
Επιστρέφοντας στον. κ. καθηγητή, μιλώντας σε φοιτητές στο Community College του Πόρτλαντ, είπε:

«Φαντάσου όλους τους ανθρώπους να ζουν ειρηνικά. Ο John Lennon έγραψε αυτά τα λόγια το 1971, και η δική μου ερμηνεία είναι ότι λέει να φανταστούμε όλους τους ανθρώπους να ζουν μαζί ειρηνικά. Αυτός θα ήταν όχι απαραίτητα ένας τέλειος κόσμος, αλλά ένας καλός κόσμος και πώς μπορούμε να φτάσουμε σε αυτόν τον καλό κόσμο είναι η ερώτηση. Ένας κόσμος χωρίς συγκρούσεις και για μένα, η δική μου ερμηνεία αυτών των λέξεων είναι να υπήρχε ένας κόσμος για τις ΗΠΑ χωρίς Λευκότητα. . . από την άποψη της δομής της εξουσίας. Και έτσι το ερώτημα είναι: ποια είναι η Λευκότητα;»

Το σύστημα είναι πονηρό.
Σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, το σύστημα προβλέποντας τις αντιδράσεις που θα προέκυπταν από την εν εξελίξει αντικατάσταση του λευκού (γηγενούς στην Ευρώπη) πληθυσμού μέσω της μαζικής εισβολής αλλοφύλων, έσπευσε, με τις διάφορες κεντρο-δεξιο-αριστερές κυβερνήσεις του να θεσπίσει «αντιρατσιστικούς» νόμους ή νόμους «κατά του μίσους», τους οποίους θα κράδαινε σαν δαμόκλειο σπάθη επάνω από τα κεφάλια των «απίστων». Οι ηχηρές λέξεις είναι το ατού του συστήματος και λειτουργούν όχι βέβαια για να πολεμήσουν τον ρατσισμό ή το… μίσος, αλλά για φοβίσουν τους αντιρρησίες και να πάψουν εν τη γενέσει κάθε σκέψη αντίστασης. 

Το σύστημα είναι σε νευρικότητα.

Ήλπιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα πετύχαινε να έχει καθολική κυριαρχία επάνω στους υπηκόους, αλλά κάποια σημάδια νευρικότητας που δείχνει τελευταία, μαρτυρούν τον φόβο του για την διαφαινόμενη αποτυχία του. Το σχέδιό του για καθολική φίμωση κάθε αντιλογίας στην επιχειρούμενη Γενοκτονία μέσω της ασταμάτητης λαθρομετανάστευσης με την χρήση νόμων περί "ρητορική μίσους" δεν δείχνει να αποδίδει. Πολλοί ήδη νιώθουν το βαρύ χέρι της «δημοκρατίας». Υποτίθεται ότι ζούμε σε «δημοκρατίες» που θεωρείται δεδομένη η «ελευθερία του λόγου», αλλά στην πραγματικότητα το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αυτή η «ελευθερία» εφαρμόζεται μόνο επί ορισμένων απόψεων και μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις. Εάν πεις τις «λάθος» λέξεις ή αν εκφράσεις τις «λάθος απόψεις», θα στιγματιστείς για «ρητορική μίσους» και ενδέχεται να χάσεις τη δουλειά σου, ενδέχεται το όνομά σου να διασυρθεί ή ενδέχεται να σου επιβληθεί κάποια χρηματική ποινή ή ακόμα και να καταλήξεις στη φυλακή.
Το σύστημα είναι υποκριτικό. 

Η αλήθεια είναι ότι οι νόμοι περί «ρητορικής μίσους» χρησιμοποιούνται συνήθως μόνο ως δικαιολογία για τη λογοκρισία των ατόμων που αντιτίθενται σε αυτό το νεοταξικό αντι-Λευκό κατεστημένο. Αν πραγματικά τους ενδιέφερε να βάζουν ανθρώπους στη φυλακή για έκφραση λόγου μίσους, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου έχουν το συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, τότε γιατί ποτέ δεν βλέπουμε κάποιον να του επιβάλλεται χρηματική ποινή ή να οδηγείται στη φυλακή επειδή είπε κάτι απεχθές για τους Λευκούς; Ο εβραϊκής καταγωγής καθηγητής του Χάρβαρντ, Noel Ignatiev είπε κάποτε: «Το κλειδί για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας είναι να καταργηθεί η λευκή φυλή» και «η προδοσία στην λευκή φυλή είναι η πίστη στην ανθρωπότητα». Ενώ ανοιχτά υποστηρίζει την Λευκή γενοκτονία, εξακολουθεί να επιτρέπεται να εργάζεται ως καθηγητής του Χάρβαρντ.

Είναι πιο εύκολο να δικαιολογήσεις τη λογοκρισία με το να την χαρακτηρίζεις δήθεν, «ρητορική μίσους». Στην πραγματικότητα, αυτός είναι ο κανόνας στις αποκαλούμενες «free speech δημοκρατίες». Σε πολλές «ελεύθερες» χώρες η λογοκρισία είναι πολύ αυστηρή και η γραμμή μεταξύ ελευθερίας του λόγου και ρητορικής μίσους είναι πολύ θολή.

Το σύστημα παίζει τα ρέστα του.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι το περιστατικό της Κολωνίας, όπου ένας μεγάλος αριθμός γερμανίδων κακοποιήθηκε σεξουαλικά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς από χιλιάδες τριτοκοσμικούς μετανάστες. Υπήρχε, φυσικά, αντίδραση από τον κόσμο και πολλοί εξέφρασαν δημόσια τη δυσαρέσκειά τους για την τρέχουσα πολιτική μετανάστευσης της Μέρκελ, με τις γυναίκες να θεωρούν ότι τα δικαιώματά τους παραβιάστηκαν και αγνοήθηκαν. Πώς το σύστημα στη Γερμανία ανταποκρίθηκε σε αυτές τις φωνές; Απλώς κολλώντας την ταμπέλα του «ρατσιστή» σε όποιον διαμαρτύρονταν και χαρακτηρίζοντας «ρητορική μίσους» τις ανησυχίες του, ενώ μετά το έργο συνέχισαν τα social media όπως το Facebook, το Google και το Twitter, που συνεργάστηκαν με τις γερμανικές αρχές στην λογοκρισία και τον έλεγχο του λόγου. Η δε αστυνομία (σκέψης) ήδη κάνει επισκέψεις σε σπίτια ανθρώπων που δεν θέλουν να δεχτουν παθητικά την γενοκτονία τους.

Το σύστημα αρχίζει να φοβάται.

Το περιστατικό της Κολωνίας δείχνει πόσο φοβάται το σύστημα την δύναμη που ορισμένες απόψεις και λέξεις μπορούν να μεταφέρουν αν εκφράζονται αρκετά συχνά.

Παρ’ όλες τις λυσσαλέες προσπάθειές για τον έλεγχο της έκφρασης και τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου με τους νόμους περί "ρητορικής μίσους", το σύστημα φοβάται τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που αυτοί οι νόμοι και οι μέθοδοι προκαλούν. Οι συνέπειες της αναγκαστικής πολιτικής τους άρχισαν να γίνονται φανερές σε όλους και όποια περιατέρω κατήχηση ή προπαγάνδα και αν εξαπολύσουν, πολύς κόσμος πλέον έχει αρχίσει να αντιδράει. Πατριωτικά και εθνικιστικά κόμματα βρίσκονται σε άνοδο σε σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης και περισσότεροι άνθρωποι σε γενικές γραμμές αρχίζουν να μιλούν και να αναλαμβάνουν δράση. Η Λευκή γενοκτονία και το να γίνουμε μειοψηφία στις χώρες μας δεν αποτελεί αποδεκτό μέλλον.

Οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθούν αυτές οι πολιτικές κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχουν αρχίσει να χάνουν την ισχύ τους. Λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν εκ του πονηρού, μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί ακόμα περισσότερη μετανάστευση, όπως η «ανοχή» και η «διαφορετικότητα», έχουν αρχίσει να ακούγονται σαν κλισέ στα αυτιά των ανθρώπων.

Όλο και λιγότεροι άνθρωποι φοβούνται μήπως τους κολλήσουν την ταμπέλα του «ρατσιστή», επειδή αρχίζουν να κατανοούν ότι με τον «αντι-ρατσισμό» θέλουν να φιμώσουν και να δαιμονοποιήσουν οποιονδήποτε ανησυχεί για αυτές τις πολιτικές γενονοκτονίας. Άλλωστε, κανείς δεν έχει κατηγορήσει ποτέ έναν Αφρικανό ως "ρατσιστή" επειδή δεν θέλει στην Αφρική να κυριαρχήσουν οι μη-Αφρικανοί ή έναν Γιαπωνέζο ως "ναζί" επειδή δεν θέλει στην Ιαπωνία να κυριαρχήσουν οι μη-Γαπωνέζοι.

Το σύστημα δεν θα πέσει μόνο του. 

Όσο πιο πολύ οι άνθρωποι τολμούν και μιλούν χωρίς φόβο, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για αυτούς να επιβάλλουν την φίμωση. Όσο πιο πολλοί άνθρωποι τολμούν και μιλούν, τόσο πιο γρήγορα το σύστημά τους θα καταρρεύσει..
πηγή