Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας σαν πρίγκιπες, που στα δύσκολα δραπετεύουν

 

Ιουλία Βελισσαράτου

 «H Κουρούνα με το νου της εμαγείρευε το φάβα»… Από όλες τις παροιμίες που μου έχει πει η γιαγιά μου αυτή νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στην εποχή που ζούμε. Με τους πολλούς «επαναστάτες» χωρίς την επανάσταση.

Γιατί πιο εύκολο είναι απλώς να ρίχνουμε το ανάθεμα, να ψέγουμε αυτούς που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, να κάνουμε την επανάσταση της πολυθρόνας χωρίς καμία ενδοσκόπηση και αυτογνωσία. Για να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Μια φορά και έναν καιρό η τιμή, το ήθος, η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια εξαφανίστηκαν. Τι έγιναν όλες αυτές οι αξίες στις οποίες γαλουχήθηκαν στρατιές ελληνικών γενεών μέσα από τη θρησκεία, την οικογένεια ή το σχολείο; Και πού χάθηκε το νήμα; Γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο απατεώνας ή ο φοροφυγάς έμαθε από τους γονείς του πώς να κλέβει ή πώς να εξαπατά τον διπλανό του για να αποκτήσει εύκολο χρήμα… Ή μήπως από εκεί το έμαθε;

Η γενιά που ακολούθησε τη Μεταπολίτευση ήταν αρκετά στερημένη. Διψούσε πρωταρχικά για Ελευθερία και Δημοκρατία, ώστε όταν αυτές οι αξίες συνοδεύτηκαν και από υλικά αγαθά, η δίψα έγινε μανία για το χρήμα…

Και ως ένα βαθμό είναι φυσικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόλις μια γενιά πριν από τη δικτατορία, με το ζόρι έμπαινε φαγητό στο σπίτι. Με τις πρώτες οικονομίες ο Έλληνας επένδυσε στη γη, έχτισε σπίτι , αγόρασε εξοχικό και αυτοκίνητο.

Η είσοδος στην τότε ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα του έδωσε τη δυνατότητα να γυρίσει τον κόσμο και να αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες της προηγμένης Τεχνολογίας. Ο αγρότης και τα παιδιά του παράτησαν την ύπαιθρο και ονειρεύτηκαν τη μεγάλη ζωή στην πόλη. Ήρθαν και τα ευρωπαϊκά κονδύλια και το όνειρο έγινε πραγματικότητα με τη σιωπηλή ανοχή πολιτών και πολιτικών.

Γιατί, μαζί μπορεί να μην τα φάγαμε αλλά μαζί τα ζήσαμε, τα βλέπαμε και τα ανεχόμαστε. Επειδή και η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός εμπεριέχουν την ίδια δόση συνενοχής. Κοινό μυστικό ήταν στις συζητήσεις μας ότι είμαστε πλούσιοι πολίτες που ζούμε σε μία φτωχή χώρα. Μία χώρα που ως καλοί πατριώτες την αρμέγαμε χωρίς να της προσφέρουμε τίποτα..

Και ας μην κάνουμε πως μάθαμε τη λέξη λιτότητα τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης. Τη θυμάμαι από τότε που πήγαινα δημοτικό. Όλοι οι πολιτικοί την χρησιμοποιούσαν για να δώσουν έμφαση στον κούφιο ξύλινο λόγο τους, να δώσουν υποσχέσεις ότι θα την εφαρμόσουν αλλά χωρίς αντίκρισμα. Όλοι γνώριζαν ότι υπάρχει πρόβλημα, κανείς δεν ήθελε να το αγγίζει. Και τώρα που έσκασε, ο ένας επιρρίπτει την ευθύνη στον άλλον.

Και το πιο θλιβερό είναι ότι η γενιά της δεκαετίας του ‘90 και μετά είναι η πιο έξυπνη και η πιο μορφωμένη των τελευταίων χρόνων, όπως είπε – μεταξύ άλλων – και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς: «Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία έχουν τις καλύτερα ίσως μορφωμένες γενιές» στην ιστορία τους. Και τώρα που είναι έτοιμοι να δουλέψουν, η κοινωνία λέει «δεν υπάρχει χώρος για εσάς». Δημιουργούμε μια χαμένη γενιά.»

generation X της προηγμένης Τεχνολογίας, των smart phones, των ταμπλετών και των γιάπηδων περάσαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην generation Lost.

Είναι αλήθεια ότι ο Έλληνας εκτός από τα μπετά επένδυσε και στη μόρφωση των παιδιών του. Πανεπιστήμια, ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακά. Τα προσόντα των νέων Ελλήνων δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτά των ξένων. Μόνο που τώρα είναι υπερβολικά και άχρηστα. Και τα κίνητρα των γονιών δεν ήταν και τόσο αγνά.

Πέρα από την ανταγωνιστική φύση του Έλληνα που θέλει πάντα ό,τι έχει ο διπλανός του ή το παιδί του να γίνει καλύτερο από του γείτονα, η επιμονή για το Πανεπιστήμιο έκρυβε τη δική του ανάγκη να αποκτήσει ο απόγονός του κύρος και χρήμα. Την πίεση να επιλέξουμε το επάγγελμα του γιατρού, του δικηγόρου τη ζήσαμε τουλάχιστον δύο γενιές.

Και, δυστυχώς, αυτό δεν είναι μόνο η δική μου άποψη. Η μελέτη της European Social Survey είναι αποκαλυπτική. Στην ερώτηση, πόσο σημαντικό είναι για εσάς να αποκτήσετε χρήματα και να είστε πλούσιοι, οι Έλληνες βρίσκονται στην τέταρτη θέση -με πρώτη τη Ρωσία ενώ, στη συνέχεια ακολουθεί το Ισραήλ και η Τσεχία..

Ο πλούτος έγινε ο θεός και ο τζόγος ο ημίθεος της νεολαίας.

Μετά το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» της περιόδου της δικτατορίας που γράφτηκε με αίμα στο Πολυτεχνείο, οι πορείες διαμαρτυρίας περιορίστηκαν σε αιτήματα γενικά και αόριστα για μία καλύτερη παιδεία και σε καταλήψεις σχολικών κτιρίων χωρίς οργάνωση, ουσία και στόχο. Κάθε γενιά που ακολουθεί εγκλωβίζεται ακόμα περισσότερο στον μικρόκοσμό της, την αφορούν μόνο τα πάρτυ, οι εκδρομές και αφήνει τα Πανεπιστήμια βορρά των επαγγελματιών συνδικαλιστών, που έχουν εκπαιδευτεί σε ένα μόνο πράγμα. Να ζουν παρασιτικά στις παρυφές του συστήματος, να ψέγουν, να κατηγορούν και να καταγγέλλουν χωρίς να προτείνουν αλλά πάντα στο τέλος γεύονται το μέλι μέχρι το μεδούλι.

Και εκεί που περίμενε κανείς, η κρίση να έχει θυμώσει περισσότερο τους νέους, τη γενιά των 20άρηδων που έχουν προεξοφλήσει οι ηγέτες της ΕΕ ότι είναι ήδη χαμένη, δεν κουνιέται φύλο..

Και εκεί που περίμενε κανείς να ξυπνήσει το επαναστατικό τους πνεύμα, για την αδικία να πληρώνει η πιο εξελιγμένη γενιά όλα τα λάθη των προηγούμενων, να ξεχυθούν στους δρόμους και να παρασύρουν τους αδελφούς, τους γονείς και τους παππούδες τους σε μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στέκονται αποχαυνωμένοι να κοιτούν στο άπειρο..

Και δεν μιλάμε για βία, αλλά για θυμό, οργή που κάνουν το αίμα σου να βράζει τόσο που να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο…

Αν περάσεις από φοιτητικό στέκι θα δεις νέους να συνωστίζονται σε καφετέριες γεμάτες καπνό, να παίζουν χαρτιά, να απολαμβάνουν το φρέντο τους και να μιλούν για μπάλα… Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Σαν να ζουν σε έναν ιδεατό, όμορφο κόσμο. Σαν να αρνούνται τη σκληρή πραγματικότητα..

Ας το παραδεχτούμε, λοιπόν. Γαλουχήσαμε γενιές πανέξυπνων, ταλαντούχων αλλά καλομαθημένων παιδιών που αναζητούν τα εύκολα και δραπετεύουν στα δύσκολα. Τα αγόρια μεγάλωσαν σαν πρίγκιπες και τα κορίτσια σαν πριγκίπισσες. Τα αγόρια έμαθαν να τα θέλουν όλα και γρήγορα. Τα κορίτσια εκπαιδεύτηκαν να ζητούν το τέλειο, το ιδανικό, τα άπιαστο. Δύο κόσμοι που συναντώνται σπάνια. Δεν έμαθαν να μοχθούν, να προσπαθούν, να ιδρώνουν. Το αξιακό σύστημα της τιμής, του ήθος της αξιοπρέπειας, της υπερηφάνειας δεν αφομοιώθηκε από τις νέες γενιές, γιατί ο ιός του χρήματος πρόλαβε να μολύνει τις παλαιότερες.

Και όλα αυτά έγιναν επειδή κριτήριο αγάπης ήταν η υπερβολική προσφορά υλικών αγαθών στα παιδιά χωρίς μέτρο και έλεγχο. Δίναμε όπως ακριβώς ζούσαμε. Ασύδοτα.

Η γενιά των 20 άρηδων φαίνεται να είναι, ίσως, πιο αδικημένη σε σχέση με τις γενιές της δεκαετίας ‘70 και ‘80 που έζησαν και την περίοδο της επίπλαστης ευδαιμονίας. Στην πραγματικότητα, όμως, αν δεν γίνει κάτι άμεσα η γενιά που θα ζήσει πέτρινα χρόνια είναι αυτή που έχει κάνει τα πρώτα βήματα ή δεν έχει γεννηθεί ακόμα..

Όσο είναι ακόμα καιρός, λοιπόν, μη μαθαίνετε στα παιδιά σας πώς θα γίνουν πλούσιοι αλλά πώς θα γίνουν ευτυχισμένοι. Όταν μεγαλώσουν θα μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία των απλών πραγμάτων και όχι την τιμή τους…

πηγή 

Sligo κι έλα!

Μην επιμένεις! Σήμερις δεν έχει βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλληγορικούς συλλογισμούς και κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Μία απλή βόλτα θα κάμουμε. Ρίλι! Να πάρουμε λίγο αέρα βρε αδελφέ, να αναπνεύσουμε πρωινή ψύχρα, να ησυχάσει το κεφαλάκι μας από το νταβαντούρι και τις υποχρεώσεις.

Δεν ξεύρω για σένα, αλλά προσωπικώς, όταν θέλω να ηρεμήσω, δύο είναι οι εναλλακτικές μου: (α) να κλειστώ σπίτι, παρέα με τις ασχολίες μου, τα διαβάσματα και τις μουσικές μου, ή (β) να βρεθώ σε μέρη απομονωμένα, στις άκρες του πουθενά για να περιπατήσω με τις σκέψεις και τις ησυχίες μου. 

Σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση μάλιστα, φροντίζω να επιλέγω μέρη ανάμεσα στο άγνωστο και το πανάγνωστο. Μέρη που ίσως δεν έχεις ματακούσει (κάποια θα μου επιτρέψεις να μην στα αποκαλύψω ποτέ!), αλλά εμένα μού αρέσουν και μου είναι πολύτιμα. Μέρη στην πινέζα του χάρτη. Μέρη σαν το Sligo.



Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία. Και πιο συγκεκριμένα στη βορειοδυτική πλευρά της. Πιο δεξιά, Ατλαντικός. Στο ατελείωτό του.



Αν σου αρέσει το νταβαντούρι, η πολυκοσμία, το τζέρτζελο κι ο πανικός, δις ιζ νατ δε πλέις φορ γιου. Στους πρωινούς μου περιπάτους εδώ, το μόνο που ακούω είναι το τιτίβισμα των πουλιών, το κελάρισμα των νερών του ποταμού Garvoge και οι τραγουδιστές καλημέρες με τους όσους διασταυρώνομαι στο δρόμο. Διότι εδώ μιλάμε με βαριά ιρλανδική προφορά -άχρηστο το προφίσιενσι, δεν καταλαβαίνεις μήτε τα μισά.



Η πόλη ιδρύθηκε από τους Νορμανδούς που ήρθαν και έσιαξαν εδώ ένα κάστρο, γύρω στο 1245 -διότι ήταν μην δει ο Νορμανδός προνομιούχο ρίαλ εστέιτ, αμέσως σήκωνε κάστρο. Το πρόπερτι πέρασε από διάφορες οικογένειες (τύπου Ο'Ντόνελ, Ο'Κόνορ, Ο'νάσις), ενώ κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, παρότι άρχισε να επεκτείνεται οικιστικώς και στα τριγύρω του, πολύ καλότυχο δεν θα τόλεγες, καθώς κάηκε, πολιορκήθηκε και ισοπεδώθηκε ίσαμε πενήντα φορές.



Αυτό είναι το Αββαείο του Sligo, που αποτελεί το μόνο κτήριο που διασώθηκε από εκείνη την εποχή και το έχουμε πλέον κάμει τουριστικό ατραξιόν.



Ο χειμωνιάτικος ήλιος λούζει με παγωμένο φως τα πολύχρωμα σπίτια κατά μήκος του ποταμού και όλα γίνονται καρτ ποστάλ. Τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα ροζ και τα θαλασσιά πλέκουν ένα καλαίσθητο σύνολο. Και πρέπει στ'αλήθεια νάσαι μεγάλος τζαναμπέτης για να μην ξεκινήσεις με καλή διάθεση τη μέρα σου, σε ένα τέτοιο μέρος.



Διότι δεν είναι μόνο η γραφικότητα των κτηρίων. Αλλά και οι αρτίστικ παρεμβάσεις. Σαν ετούτο το πολύ πλουμιστό παγκάκι. Που θα μπορούσε νάναι έργο του Γκαουντί ή του Χούντερβάσερ. Αλλά είναι απλώς ένα παράδειγμα του πως μία κοινότητα ανθρώπων, σε ένα μέρος στο τέλος του πουθενά, μπορεί να βελτιώσει τους όρους διαβίωσής της και να αναβαθμίσει το αστικό της περιβάλλον. Α όχι αγαπημένε αναγνώστα, είπα ότι θα αποφύγω τους διδακτισμούς και θα τους αποφύγω. Για βόλτα ξεκινήσαμε και βόλτα θα κάμουμε.



Ετούτη είναι η πιο παλιά γέφυρα της πόλης. Δεν είναι πολύ όμορφη, αλλά εμείς την αγαπούμε, τη συντηρούμε και τη φροντίζουμε. Στο σημείο αυτό, ο ποταμός αγριεύει και τα νερά πετάγονται με μανία πάνω στις πέτρες.



Στέκομαι στο σημείο αυτό και παρατηρώ το θορυβώδες ανακάτωμα των υδάτων. Και μου έρχονται στο νου, οι ταραχώδεις ημέρες που πέρασε το Sligo. Διότι μην το βλέπεις έτσι ειδυλλιακό και πεντάμορφο, είχε κι αυτό τα χουνέρια του.



Δεν φτάνει που το ρημάξανε κατά το Μεσαίωνα και είδε κι έπαθε να επιβιώσει ως πόλη, το 1832, έπεσε και μία επιδημία χολέρας.



Ανάμεσα στους επιζήσαντες εκείνων των δραματικών χρόνων ήτανε και η μικρή Σαρλότ. Που έμενε σε κεντρικό δρόμο του Sligo, εδώ κοντά που περπατάμε. Και αναγκάσθηκε να φύγει με την οικογένειά της για να διασωθεί. Όταν αργότερα επέστρεψαν στο Sligo, αντίκρυσαν μία πόλη φάντασμα, με χορταριασμένους δρόμους, έρημα σπίτια και ελάχιστους κατοίκους.



Τώρα θα μου πεις και τι μας νοιάζει εμάς για τη μικρή Σαρλότ και τα παιδικά της βιώματα; Αμ μας νοιάζει! Διότι βλέπεις, η Σαρλότ μεγάλωσε και απέκτησε έναν γιο που τον ονόμασε Μπραμ. Κι όταν ήταν μικρός, για να τρώγει τις βραστές πατάτες του, η μανούλα του, του έλεγε φρικιαστικές ιστορίες από τα χρόνια της χολέρας, τύπου "Δεν θες να φας, τζιέρη μου, την πατάτα; Θα'ρθει ο χολεριασμένος να σε φάει!" Κι έτσι όταν ο μικρούλης Μπραμ (Στόκερ) μεγάλωσε και έγινε συγγραφέας, έγραψε το "Δράκουλα". Και όλα τα παιδάκια τρώμε έκτοτε τις βραστές πατάτες μας!



Αυτή η στριφτή γέφυρα που κινείται φιδωτά πάνω από το ποτάμι είναι από τα πιο αγαπημένα σημεία της διαδρομής μου. Από εδώ απάνου, χαζεύω τις πάπιες και τους κύκνους. Τα νερά που κυλούν από το εσωτερικό φιόρδ του Lough Gill και οδεύουν προς τον Ατλαντικό. Τις σκέψεις μου που τοποθετούνται σε ένα πιο καθησυχαστικό πλαίσιο αναφοράς. Και όλα γίνονται μεμιάς πιο απλά.



Το 1847 έφθασε ως εδώ ο Μεγάλος Λιμός (όχι ο "Μεγάλος Θυμός" -αυτό ήταν σήριαλ του Μέγκα, συγκεντρώσου!). Που κράτησε κοντά πέντε χρόνια αναγκαστικής δίαιτας. Διότι βλέπεις, είχαμε ένα σερί από τέριμπολ χειμώνες, κατεστράφησαν οι σοδειές πατάτας (που ήταν το βασικό προϊόν της Ιρλανδίας και η βάση της διατροφής των Ιρλανδών) και έπεσε πείνα στο νησί.



Από το λιμάνι του Sligo μπαρκάρανε αμέτρητα καράβια. Φορτωμένα με χιλιάδες αποκαμωμένους Ιρλανδούς που αναζητούσαν μία καλύτερη τύχη και ένα πιάτο φαγί. Στη χώρα του αμέρικαν ντριμ. Και οι περισσότεροι τα βρήκανε. Και την τύχη και το φαγί.



Γιατί στα λέω όλα αυτά; Μα για να σου δείξω ότι υπάρχουν μέρη σαν το Sligo. Που κι αν έχουν κακοπάθει, κι αν έχουν ταλανισθεί από τις αναποδιές της ιστορίας, κι αν έχουν υποστεί ζημιές, κακουχίες, καταστροφές. Κι όμως οι άνθρωποι εδώ έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την κακοδαιμονία τους σε πηγή δύναμης και κουράγιου. Κι έχουν θεμελιώσει απάνου στα ερείπια του παρελθόντος, μία κοινότητα ισχυρή και ευημερούσα. Με έφεση στις τέχνες, με αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη και με μία ποιότητα ζωής που -δεν ξεύρω για σένα- αλλά εμένα κάθε φορά με εκπλήσσει και με εντυπωσιάζει.



Τελειώσαμε τη βόλτα; Όχι. Υπάρχει κάτι τελευταίο που οφείλω να σου πω.

Είναι ίσως το πρώτο που προσέχεις όταν εισέρχεσαι στη μικρή αυτή ιρλανδική πόλη. Αυτό το πρόσωπο στον τοίχο. Με τα χαρακτηριστικά στρόγγυλα γυαλιά και το τσουλούφι. Το πρόσωπο του Γέιτς. 

Του κορυφαίου ίσως αγγλόφωνου ποιητή. Το πρόσωπο του νομπελίστα, του ρομαντικού, του ερωτικού, του βαθιά ανθρώπινου Γέιτς. Που στέκεται στον κεντρικότερο δρόμο του Sligo. Ως υπενθύμιση της βαθιάς σχέσης που τον συνέδεε με αυτήν την μικρή πόλη. Την πόλη στην οποία μετακόμισε η οικογένειά του όταν εκείνος ήταν μικρός, την πόλη στην οποία πέρναγε τα καλοκαίρια του, την πόλη που άμεσα ή έμμεσα μνημόνευε στους στίχους του, την πόλη που αγάπησε μέσα από τις εικόνες που έπλεξε με τις λέξεις του.



Εδώ κάπου θα σε αφήσω. Πρέπει να συνεχίσω και τη βόλτα μου. Αλλά θα σε χαιρετίσω με τους ακόλουθους στίχους του Γέιτς.

"Μα εγώ που είμαι φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου
Τα όνειρά μου άπλωσα κάτω από τα πόδια σου.
Πάτα ελαφρά γιατί πατάς πάνω στα όνειρά μου"

Με ρώτησες τί με φέρνει σε ετούτο το μέρος. Και η απάντηση είναι αυτή. Δεν κάμω απλώς περίπατο εδώ. Το εσωτερικό μου τραγούδι, διαβάζω. Και σιγοτραγουδώ. 

πηγή 

Γενικό ξεσηκωμό προκαλούν οι απαράδεκτες δηλώσεις του δημάρχου για το άγαλμα του Σερραίου αγωνιστή Εμμανουήλ Παππά

Ξεσηκωμός κατά του Μπουτάρη. Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ατμόσφαιρα που επικρατεί τις τελευταίες ώρες ανάμεσα στους θεσμικούς εκπροσώπους του νομού Σερρών αλλά και των δημάρχων της περιοχής, που είναι έξαλλοι με τα καμώματα και τις δηλώσεις του δημάρχου Θεσσαλονίκης για τα αγάλματα και τους ήρωες της ιστορίας της Μακεδονίας, που με τόσο απαξιωτικό τρόπο προσέβαλε ο κ. Μπουτάρης.


Ολα ξεκίνησαν προχτές όταν κατά τη διάρκεια του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης ο κ. Μπουτάρης άρχισε να μιλά για την αλλαγή της αισθητικής της πόλης. «Βλέποντας όλα αυτά τα αγάλματα που έχουμε, μου έρχεται στο μυαλό να τα μαζέψουμε όλα μαζί σε ένα σημείο και να τα θαυμάζουμε για την κακογουστιά. Βλέπεις, για παράδειγμα, αυτό του Εμμανουήλ Παππά και σε πιάνει αναγούλα» είπε μεταξύ άλλων!

Μια ημέρα μετά στη συνεδρίαση της ΠΕΔ Κεντρικής Μακεδονίας ο δήμαρχος Σιντικής Φώτης Δομουχτσίδης ζήτησε εξηγήσεις για τους χαρακτηρισμούς και ο κ. Μπουτάρης προχώρησε και άλλο: «Το άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά, όπως και του Φιλίππου, είναι παντελώς ακαλαίσθητα. Δεν θα μου υπενθυμίσεις πατριωτισμούς και τέτοια. Να σκέφτεσαι πριν μιλάς». Ο κ. Δομουχτίδης όμως επέμεινε λέγοντας: «Υπάρχει ολόκληρος δήμος που έχει πάρει το όνομα του ήρωα. Εχει αναστατωθεί ο δήμος και ολόκληρες οι Σέρρες» σημείωσε ο κ. Δομουχτσίδης, ο οποίος χτες, μιλώντας στη «δημοκρατία», επέμεινε: «Δεν μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Πίσω από όλα αυτά υπάρχουν δήμοι και άνθρωποι» σημείωσε.

Παρεμβάσεις

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο δήμαρχος του Εμμανουήλ Παππά Δημήτρης Νότας. «Ακόμη κι αν εννοούσε μόνο την αισθητική των αγαλμάτων, πρέπει να είναι πιο προσεκτικός όταν κάνει τέτοιες δηλώσεις, γιατί οι κάτοικοι στην περιοχή είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι» σημείωσε μιλώντας στη «δημοκρατία».
Για το θέμα παρενέβη και ο πολιτευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Πανοζάχος, ο οποίος κατάγεται από ένα γειτονικό χωριό του Εμμανουήλ Παππά. «Αναγούλα; Ποιος την προκαλεί; Ο Εμμανουήλ Παππάς; Ε, ως εδώ, κ. Μπουτάρη! Είναι καιρός να πάτε εκεί που ταιριάζει στο ήθος σας. Μπορείτε εσείς να ομιλείται προσβλητικά για τον αγωνιστή Εμμανουήλ Παππά; Τι έχετε προσφέρει στον τόπο; Αν δεν ανακαλέσετε δημόσια αμέσως, τότε θα σας μηνύσω εγώ ως καταγόμενος από τον ιστορικό δήμο του Εμμανουήλ Παππά. Η Ελλάδα έχει ιστορία και αγωνιστές για την ελευθερία της» σημείωσε.


Νίκος Οικονόμου
πηγή

" Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις."

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ζωγραφιές πάνω στο χιόνι

Στις αρχές του περασμένου έτους, η καλλιτέχνις Sonja Hinrichsen και περίπου 60 εθελοντές φορώντας χιονοπέδιλα ξεκίνησαν ένα μοναδικό οδοιπορικό πάνω στην παγωμένη λίμνη Catamount στο Κολοράντο πατώντας πάνω στο πυκνό χιόνι και σχηματίζοντας μια όμορφη ιστορία! Πρόσφατο έργο της αυτό στον ποταμό Yampa στο Κολοράντο, όπου όλοι μαζί σχεδίασαν το χιονισμένο έδαφος με όμορφα μοτίβα και σχήματα, δημιουργώντας εκπληκτικές εικόνες.
Επόμενος σταθμός τους το Ιλινόις και οι γαλλικές Άλπεις. “Είναι σημαντικό για μένα ότι οι συμμετέχοντες βιώνουν τα στοιχεία της φύσης, ενώ θα τους βοηθήσει να μετατρέψουν το χιονισμένο τοπίο σε έργο τέχνης. Ελπίζω ότι οι αεροφωτογραφίες που παίρνω αμέσως μετά την ολοκλήρωση του κάθε κομματιού να παρακινήσουν τον κόσμο να βγει στο ύπαιθρο”, λέει εκείνη.

πηγή

Στολισμός Χριστουγεννιάτικου δένδρου του Πευματικού Κέντρου του Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Κατούνας

πηγή

Μιλάει το χριστουγεννιάτικο δέντρο

 

Πέρυσι, με φτιάξατε ψεύτικο. Πλαστικό έλατο. Και σεις φαίνεστε για αληθινοί χριστιανοί, μα είστε ψεύτικοι. Πλαστικοί χριστιανοί. Υποκριτικά γιορτάζετε. Στα χείλη ο Χριστός. Στην καρδιά ο Διάβολος.

Φέτος, με κατεβάσατε από τα ψηλά βουνά. Με ξεριζώσατε. Αποψιλώσατε τα δάση. Έτσι έχετε αποψιλώσει τη ζωή σας. Ξεριζωμένη η πίστη. Τι θα την κάνετε τη νέα γενιά χωρίς πίστη;

Μου στήσατε στη βάση και μια φάτνη. Φάτνες όμως δεν θέλετε στα σπίτια σας. Κούνιες παιδιών δεν φιλοξενείτε. Αφήσατε και πάλι τον Ηρώδη και μπήκε στο σπίτι σας κι έσφαξε το μικρό Χριστό, που ήθελε να γεννηθεί στην οικογένειά σας. Πετάξτε την ψεύτικη φάτνη! Δεν υποφέρω την υποκρισία σας. Όπως δεν αντέχω να γιορτάζετε την “Παγκόσμια ημέρα του παιδιού”, όταν στραγγαλίζετε το δικαίωμα του παιδιού για ζωή!

Μου βάλατε και μουσική. Ακούγεται το “Άγια Νύχτα…”. Και η ζωή σας έγινε σατανική νύχτα. Σε λίγο θ’ αντηχήσουν εκκωφαντικές μουσικές. Ακόμα και τη νύχτα των Χριστουγέννων, που ακούγεται η αγγελική χορωδία κι οι χριστιανοί ετοιμάζονται να πάνε στην εκκλησία, σεις στο ρεβεγιόν σας θ’ αποτελείτε τη σατανική παραφωνία.

Και λαμπιόνια μου ανάψατε. Κι αναβοσβήνουν. Κάτι άλλα φώτα όμως έχουν σβήσει. Διακοπή ρεύματος. Καμμιά σύνδεση με το Φως, με τ’ Άστρο της Βηθλεέμ… Τούτη τη Νύχτα τη χριστουγεννιάτικη ανάβει ο προβολέας του Ουρανού. Γιατί κλείνετε ερμητικά το παραθύρι της ψυχής σας;

Στην κορφή μου βάλατε κι ένα ψεύτικο άστρο. Δεν βλέπω νάχετε ταπείνωση σαν τους μάγους. Δεν θαυμάζετε “Αυτού τον Αστέρα”. Θαμπώνεστε απ’ άλλα άστρα, της “τέχνης”, της μπάλας, της πολιτικής, της διαφθοράς! Ζητάτε την πορεία σας στην τύχη, που χαράζουν οι βλακείες στους αστερισμούς και τα ζώδια.

Μου κρεμάσατε κι αγγελούδια χάρτινα. Άγγελοι στην κόλαση; Στις κραυγές του μίσους, στα χαχανητά της ξέφρενης ζωής, στους κρότους των όπλων, στις κλαγγές της αθεϊστικής μανίας, χάνεται το τραγούδι της ειρήνης, που τραγούδησαν οι άγγελοι τη νύχτα εκείνη τη μεγάλη.

Σε λίγο θα με πετάξετε στ’ άχρηστα. Όπως έχετε πετάξει τα ιδανικά, την αγάπη και την ειρήνη, στη χωματερή της σκοπιμότητας, της αδικίας!

Σας εύχομαι αλλιώτικα Χριστούγεννα!

(Από το περιοδικό “Ιωάννης ο Βαπτιστής”)

Το παραπάνω κείμενο μοιράστηκε κατά χιλιάδες το Δεκέμβριο του 2008 στην Πλατεία Αριστοτέλους και την Πανεπιστημιακή Φοιτητική Λέσχη της Θεσσαλονίκης.

πηγή 

Όταν οι Έλληνες έφτασαν πρόσφυγες στη Συρία - μια συγκλονιστική φωτογραφία

Δεν ήταν μόνο μοίρα των Σύρων να γίνονται πρόσφυγες στην Ελλάδα. Και οι Έλληνες έφτασαν κάποτε κυνηγημένοι στη Συρία, ζητώντας προστασία. Σε αυτή την σπανια φωτογραφία από το Βιβλιοθήκη του Κογκρέσσου που η LifO αναδημοσιεύει, Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, καταφεύγουν στο Χαλέπι, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Τότε, 17.000 εξαθλιωμένοι Έλληνες κατέφθασαν στις μεγάλες Συριακές πόλεις για να εγκατασταθούν, πρόσκαιρα ή και μόνιμα. Στη λεζάντα της φωτογραφίας, που προφανώς εικονίζει μια σκηνή συσσιτίου, αναγράφεται ότι οι Αμερικανοί σίτισαν 12.000 Έλληνες".

Ανάλογες σκηνές, αντεστραμμένες όμως, συμβαίνουν σήμερα στην πλατεία Συντάγματος. Η Ιστορία δοκιμάζει τον ανθρωπισμό των Ελλήνων.
πηγή 

Κανέναν ινστρούχτορα με σφαίρα στο κεφάλι τόσα χρονια δεν είδα. Μονο 15χρονα ελληνόπουλα.

 

Καλούνε λέει κάτι ινστρούχτορες – κρατικοί υπάλληλοι τα 15χρονα παιδιά σε «επανασταση κατά του δολοφονικού κράτους»!
Δηλαδή, οι συνάδελφοι του Μελίστα και του Κορκονέα, καλούν παιδιά να εξεγερθούν κατά του εργοδότη τους!
Στο τέλος του μήνα όμως, αυτά τα κρατικοδίαιτα καθάρματα θα εισπράξουν κανονικά τον μισθουλάκο τους από το δολοφονικό κράτος, ενώ κάποια 15χρονα παιδιά που θα τους ακούσουν, ενδέχεται να εισπράξουν σφαίρες.
Σκέψου λοιπον μικρέ στην ηλικία Έλληνα, με την τεράστια ψυχή, σφυρηλατημενη στους αιώνες. Σκέψου τον Διάκο, τον Ανδρούτσο, τον Λεωνίδα, τον Άρη, την Λέλα Καραγιάννη. Που έπεφταν πρώτοι στην μάχη απέναντι στα κατοχικά κράτη.
Έστειλαν ποτέ παιδιά στην μάχη, καθισμένοι στον καναπέ της κρατικής γιάφκας;
Πήραν ποτέ αργύρια απο τον σουλτάνο, τον Τσολάκογλου, τον φυρερ; Ήταν ποτέ στην δούλεψη τους;
Οχι. Πρώτοι στην μάχη, για να μεγαλώσει η καινουρια γέννα ελεύθερη.
Αντιθετα οι κρατικοί υπάλληλοι – ινστρουχτορες, σε έβγαλαν έξω τον Δεκέμβρη του ’08 για να πεθάνεις, τον Σεπτέμβρη του ’09 για να κάψεις, ωστε να “ρθει η κατοχή πιο εύκολα.
Έπειτα, το ’11 για να χτυπήσεις τα αδέρφια σου που έριχναν στο Συνταγμα την κατοχή.
Και τωρα, για να βρει η κατοχή που φεύγει, ευκαιρία για να μεινει.
Αυτο το κράτος πάντα έσφαζε το εθνος, την γέννα δηλαδή.
Εαν οι ινστρούχτορες ηταν εχθροί του δολοφονικού κράτους, αντί για μισθό θα έπαιρναν αυτοι τις σφαίρες.
Πριν βγεις λοιπον στην υπηρεσία του ινστρούχτορα, διάβασε τι έλεγε ο Μάο γι” αυτόν, αν δεν σου κανει ο Βελουχιώτης ή ο Καντιώτης.
«Βομβαρδιστε το επιτελείο» έλεγε, με τους ινστρουχτορες μεσα.
Μην αφήσεις τους παπανδρέηδες να πλουτίσουν πάνω στο αίμα σου.

πηγή

Οι ''νοικοκυραίοι''

    

 Κατόπιν ''ωρίμου σκέψεως'' το blog αποφάσισε πως δεν του φταίει η κυβέρνηση (ή, μόνον η κυβέρνηση)!
     Αυτοί προδότες είναι την δουλειά τους κάνουν, την προδοσία τους επιτελούν.

     Του φταίνε οι ''νοικοκυραίοι''. Αυτή η μεσαία λεγόμενη τάξη, 
     ..κατά βάθος ένα συνονθύλευμα ανθρώπων διαφόρου πολιτιστικού και πολιτισμικού επιπέδου και παιδείας, χωρίς καμία κοινωνική συνείδηση, και με συγκολλητική τους ουσία το πάθος τους για χρήμα, την πρεμούρα τους για κοινωνική ''άνοδο'', και τον φιλοτομαρισμό τους.

     Στην ροή της Ιστορίας τους έχουμε συναντήσει με διάφορες μορφές: Κοτζαμπάσηδες και προεστοί επί τουρκοκρατίας που αντιτέθηκαν στην Επανάσταση,
     ..δωσίλογοι και μαυραγορίτες στην Κατοχή, που το μόνο που εύχονταν ήταν η μακροημέρευση του Γ΄ Ράϊχ,
     ..εφησυχασμένοι νοικοκυραίοι στην Επταετία που κοίταγαν την δουλειά τους!..

     Και είναι αυτή η ίδια η μεσαία τάξη που κυρίως κατακρεουργήθηκε από τούτες τις τελευταίες κυβερνήσεις των δωσιλόγων.
     Και ας μην αναρωτιόμαστε γιατί αυτές οι κυβερνήσεις σκότωσαν τα ''παιδιά'' τους, τους πρόθυμους υποστηρικτές τους, τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους.
     Είναι γιατί, οι πολιτικοί απατεώνες είναι  σίγουροι,
     ..πως και πάλι μ' ένα νεύμα τους, ένα κλείσιμο του ματιού, μ' ένα τάξιμο,
     ..στην ανάγκη και μ' έναν εκφοβισμό περί ''τρομοκρατίας'', ή περί ''διασάλευσης της σταθερότητας'',
     ..όλοι αυτοί οι φιλοτομαριστές, οι ευατούληδες νοικοκυραίοι θα σπεύσουν να δώσουν στήριξη, ή άλλοθι στο ''δικό'' τους σύστημα!
     Στα ''σα εκ των σων''!

     Αυτοί λοιπόν είναι οι αφανείς υπεύθυνοι και της κρίσης και όλων των δεινών που έχουμε βιώσει σαν χώρα.
     Οι κυβερνήσεις, σαν αυτή την σημερινή των ανδρεικέλων,
     ..δεν είναι παρά αντιπρόσωποί τους και εκφραστές τους!..
πηγή