Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, ευτρεπίζου Ευφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου

Χαρίστε στα παιδάκια σας παιχνίδια που δεν πιάνουν μόνο χώρο, αλλά πιάνουν τόπο!

Η Μαρινέλλα Τσουκαλά M.A., CCC-SLP, Παθολόγος Λόγου και Ομιλίας, Ιδρυτής και Επιστημονικός Διευθυντής του Κέντρου «Λέγειν» εξηγεί στο Infokids.gr, ποια είναι τα καλύτερα παιχνίδια για τις γιορτές που θα βοηθήσουν το παιδί σας στην ανάπτυξη του λόγου και των δεξιοτήτων. 

Παιχνίδια που δεν πιάνουν απλά χώρο… αλλά τόπο!

Όταν σας ρωτούν «Τι να του αγοράσω σε παιχνίδι που θα του αρέσει;», ζητήστε από τον παππού και την γιαγιά, ή νονά/ο, κοντινούς φίλους να σας αγοράζουν ένα από τα παρακάτω παιχνίδια για να φτιάξουν σιγά-σιγά την συλλογή τους.
Λοιπόν, αυτά είναι αγαπημένα μου παιχνίδια. Αυτά θα τα έδινα σε κάθε παιδί αν μπορούσα. Από την εμπειρία μου είναι τα πιο χρήσιμα παιχνίδια που έχω δει και έχουν χρησιμοποιήσει όχι μόνον τα παιδιά μου, αλλά και όσοι φίλοι τους ήρθαν για να παίξουν. Αυτά που αναπτύσσουν λεξιλόγιο την ώρα του παιχνιδιού. Παιχνίδια που δεν πιάνουν απλά χώρο. Παιχνίδια που θα τα παίζει μέχρι να μεγαλώσει.
Υπάρχουν εκατοντάδες ωραία παιχνίδια που απλά είναι ωραία, αλλά όχι τόσο χρήσιμα.
Θέλουμε παιχνίδια που:
1. Έχουν σχέση με πραγματικές εμπειρίες που τα παιδιά σας ζουν καθημερινά.
2. θα του κρατήσουν το ενδιαφέρον για μεγάλο χρονικό διάστημα.
3. Θα κρατήσουν το παιδί σας ενεργά απασχολημένο, όχι απλά να πατάει κουμπιά.
4. Θα προσφέρουν στο παιδί σας πολλές δεξιότητες και καινούργιες έννοιες και εμπειρίες στο παιχνίδι που μπορεί να φαίνονται απλές στην αρχή, αλλά μπορούν να επεκταθούν αργότερα.
5. Θα προσθέσουν κάτι διαφορετικό στην συλλογή των παιχνιδιών του παιδιού σας, και όχι ακόμα ένα «άχρηστο» παιχνίδι που δεν βλέπετε την ώρα να πετάξετε.
Τα καλύτερα παιχνίδια και τα πιο διαχρονικά για εμένα, μετά από 23 χρόνια πείρας στο χώρο της παθολογίας λόγου και ομιλίας είναι:

Γιατί δεν τους δίνετε τη χαρά προσφέροντάς τους ένα κουκλοσπιτο που 
θα φτιάξετε μόνοι σας;

● Κουκλόσπιτο:
Ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσουν τα παιδιά σας να σας δείξουν τι γνωρίζουν για το φαγητό, τον ύπνο, το πλύσιμο, την μαμά, τον μπαμπά, το μωρό, το σκύλο, την νταντά, κ.λ.π. Έχω ένα κουκλόσπιτο στο γραφείο μου (γούρι) από όταν ξεκίνησα την δουλειά μου. Σας διαβεβαιώνω, ότι όλα τα παιδιά όταν το βλέπουν θέλουν να παίξουν με αυτό. Ίσως ήταν λίγο πιο ακριβό από τα άλλα παιχνίδια. Σκεφτείτε όμως ότι θα τα παίζει ανεξάρτητα αν είναι αγόρι ή κορίτσι μέχρι να είναι 7-8 χρονών. Συνήθως έχουν κάποια μικρά αντικείμενα, όπως έπιπλα, ή μικρά ανθρωπάκια, που πηγαίνουν με αυτό το σπιτάκι. Αυτό θα το κρατήσετε και για την επόμενη γενιά…

● Φάρμα:
Συνήθως έχουν κάποια βασικά ζώα, κότα, αγελάδα, άλογο που τα δίνουν μαζί με την φάρμα. Ανεξάρτητα από αυτό, σιγά-σιγά θα του αγοράζετε μικρά ζωάκια που θα τα προσθέτει στην συλλογή του. Με διάφορα ζώα. Ξεκινήστε από τα κατοικίδια της φάρμας που είναι συνήθως πιο γνωστά. Προσθέτετε του δάσους, της ζούγκλας, πουλιά, ερπετά, ψάρια, κλπ. Την συλλογή που είχαν τα παιδιά μου τόσα χρόνια, μαζεύοντας αυτές τις μικρογραφίες των ζώων τις δείχνουν στους φίλους με πολύ καμάρι ακόμα και τώρα που είναι 10 και 12 χρονών. Γνώριζαν έτσι τα ονόματα πολλών και σπάνιων ζώων που πολλά παιδιά τα είχαν δει μόνο σε βιβλία.

● Κουζίνα:
Παίζοντας με τα κουζινικά και φτιάχνοντας φαγητά, μιλάτε για τις κατηγορίες των φαγητών (φρούτα, λαχανικά) και εξηγείτε συγχρόνως τι κάνουμε με το φαγητό. Το κόβουμε, το ανακατεύουμε, το βράζουμε, το ψήνουμε, κλπ. Τα παιδιά παίζουν με αυτό ατελείωτες ώρες. Να τους προσθέσετε σιγά-σιγά τα κουζινικά, ή άλλου είδους φαγητά.

● Μωρό:
Μια (δεν είναι ανάγκη να είναι δύο ή περισσότερες) οποιαδήποτε μικρή κούκλα που θα την πλένουν την χτενίζουν, την πάνε βόλτα, την ταΐζουν, κ.λ.π.

● Τραπεζάκι με καρέκλες:
Τραπεζάκι, όχι θρανίο. Μπορούν να καθίσουν μόνα τους με τα αδέλφια τους ή τους φίλους τους σε αυτό και να παίζουν με τις ώρες. Να ζωγραφίζουν, να γράφουν, να κόβουν, να διαβάζουν. Το θεωρούν το δικό τους τραπέζι.

περισσότερα εδώ: infokids

«Ελληναράδες» εν δράσει... «Έλληνας είσαι; Ποια είναι η πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας;»

Στο μετρό μπαίνει ένα αγόρι γύρω στα 10, λέγοντας ότι οι γονείς του είναι άνεργοι, ότι έχει άλλα 3 αδέρφια και ότι πουλάει ημερολόγια και χριστουγεννιάτιακα μπρελόκ για να βοηθήσει στα έξοδα του σπιτιού… 

Πετάγεται ένας κύριος και το ρωτάει 

-Έλληνας είσαι;

Το παιδί απαντά καταφατικά χαμηλώνοντας το κεφάλι 

- Ποια είναι η πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας;  

Το παιδί σαστίζει  

Ξαφνικά, πετάγονται 2-3 άλλοι και αρχίζουν να το ρωτάνε διάφορες ερωτήσεις γεωγραφίας και ιστορίας… προκειμένου να διαπιστώσουν αν είναι πραγματικά Έλληνας

Το παιδί είναι έτοιμο να βάλει τα κλάματα από τον βομβαρδισμό των ερωτήσεων. 

Γυρίζω σε έναν εκ των “ανακριτών” και τον ρωτάω, 

-Εσείς κύριε γνωρίζετε ποια είναι η πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας;

Με κοιτάζει και μου απαντά, 

- Μα εγώ είμαι Έλληνας… 

- Αλλά δεν γνωρίζετε ποια είναι η πρωτεύουσα του νομού Ημαθίας...

- Και τι σημασία έχει αν μου διαφεύγει τώρα; Αφού είμαι Έλληνας... 

- Ε, πώς σας διαφεύγει αφού είστε τόσο Έλληνας; 

- Είμαι μεγάλος άνθρωπος και τα ξεχνάω, τι σημασία έχει;

- Και το παιδί είναι 10 ετών και ίσως δεν τα έχει μάθει ακόμα και ίσως και να μην είναι Έλληνας, τι σημασία έχει; 

Εκείνη τη στιγμή πετάγεται ο μικρός φωνάζοντας 

- Κυρία το θυμήθηκα η Βέροια είναι… και είμαι από Αλβανία!

(Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω το τι άλλο ειπώθηκε…) 

πηγή

Χριστουγεννιάτικη Γιορτή των Κατηχητικών Σχολείων Αγίου Αθανασίου Κατούνας

                                      

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Με Χαρά σας προσκαλούμε στη Χριστουγεννιάτικη Εορτή του Κατηχητικού μας. 

Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 5 το απόγευμα στον Ι.Ν. Αγίου ΑθανασίουΗ Εορτή θα περιλαμβάνει ποιήματα, σκετς και τραγούδια από τα παιδιά των Κατηχητικών.
Τα παιδιά του Κατηχητικού.

πηγή 

Η οικονομική διάσταση της «συριακής εκστρατείας» για τη Ρωσία

Άννα Κούτσμα, RBTH

Οι θετικές και αρνητικές συνέπειες της «συριακής αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» για την οικονομία της Ρωσίας. 

Τρεις μήνες ήδη διαρκεί η στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στη Συρία, εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος. Ένα παράπλευρο αποτέλεσμα ήταν η επιδείνωση των σχέσεων με την Τουρκία και το πάγωμα του αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream. Ο πόλεμος στη Συρία είναι πολύ πιθανό ότι θα επιδράσει θετικά τουλάχιστον στη ρωσική αμυντική βιομηχανία, θεωρούν ειδικοί. Από τη στιγμή της έναρξης της επιχείρησης στις 30 Σεπτεμβρίου, τα περισσότερα από 50 ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη που σταθμεύουν στη Συρία, πραγματοποίησαν πάνω από 4200 εξόδους και καταστράφηκαν πάνω από 2000 στόχοι. Πώς οι δαπάνες γι’ αυτή τη στρατιωτική επιχείρηση αντανακλώνται στο ρωσικό προϋπολογισμό, είναι δύσκολο να υπολογιστεί, αν και η επίδρασή τους στην οικονομία είναι σίγουρο ότι υπάρχει. Όπως αναφέρει Εβγκένι Γκιλομιόντοφ, διευθυντής του Κέντρου ανάλυσης στρατηγικών μελετών, «όλες οι πληροφορίες είναι απόρρητες και οι προσπάθειες των αναλυτών να υπολογίσουν τις δαπάνες οδηγούν σε αμφίβολα αποτελέσματα, τόσο από απόψεως μεθόδων της εκτίμησης, όσο και σχετικά με τους τελικούς αριθμούς».

Ο υπουργός Οικονομικών, Αντόν Σιλουάνοφ, έκανε σαφές ότι το υπουργείο Άμυνας κινείται στα πλαίσια του προϋπολογισμού που του έχει διατεθεί και επιπρόσθετες δαπάνες δεν προβλέπονται για το τρέχον έτος. Εν τω μεταξύ, στον προϋπολογισμό του 2016 τα έξοδα για την εθνική άμυνα αυξήθηκαν στα 42,6 δισ. δολάρια (4% του ΑΕΠ). Από αυτά, σύμφωνα με τα στοιχεία του εξειδικευμένου εντύπου σε αμυντικά θέματα Nezavisimoe Voennoe Obozrenie (Ανεξάρτητη Αμυντική Επιθεώρηση), περίπου 2 δισ. δολ. προορίζονται «για επιμέρους μέτρα, στον τομέα της εθνικής άμυνας και ασφάλειας».

Το τουρκικό «αγκάθι»

Συνολικά, η στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία έχει προς το παρόν έμμεσο αντίκτυπο στη ρωσική οικονομία. Τα γεγονότα που συνοδεύουν τη ρωσική επέμβαση, όπως το συμβάν με το ρωσικό αεροσκάφος που κατέρριψε η Τουρκία, επηρέασαν τις σχέσεις των δυο χωρών, συμπεριλαμβανομένου και του οικονομικού τομέα.

Ρωσική «ρουκέτα» 20 δισεκατομμυρίων στην Τουρκία

Πάγωσε ουσιαστικά το πρόγραμμα του αγωγού φυσικού αερίου, Turkish Stream. Ωστόσο, ειδικοί εκφράζουν αμφιβολίες ότι αυτό θα οδηγήσει σε πραγματικές οικονομικές απώλειες. Ο Ιβάν Καπιτόνοφ, καθηγητής του Ινστιτούτου δημόσιας διοίκησης και διακυβέρνησης της Ρωσικής Ακαδημίας Οικονομικών και Δημόσιας Διοίκησης, αναφέρει ότι η διακοπή του Turkish Stream, εξαιτίας της δυσαρέσκειας της τουρκικής πλευράς για την πολιτική της Ρωσίας στη Συρία, είναι ελάχιστα πιθανή, κυρίως λόγω του ενδιαφέροντος της Τουρκίας για εφοδιασμό σε ενεργειακούς πόρους και των προοπτικών ενίσχυσης του ρόλου της Τουρκίας στην αγορά ενεργειακών πόρων της ΕΕ, μετά την παράδοση αυτού του έργου για λειτουργία». Ο ειδικός θυμίζει ότι η Τουρκία λαμβάνει από τη Ρωσία περίπου το 60% του φυσικού αερίου που καταναλώνει (27 δισ. κυβικά μέτρα το 2014), και παρά τη θεωρητική ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων, στην πραγματικότητα, την ποσότητα θα μπορέσει να την εξασφαλίσει αυτή μόνο αν δημιουργήσει νέες υποδομές.

Δεν δημιουργήθηκε και … πανικός σε ότι αφορά τους εκπροσώπους ξένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη Ρωσία. Ο οικονομολόγος, Σεργκέι Χεστάνοφ, αναφέρει ότι «οι μεγάλοι επενδυτές κάνουν τους υπολογισμούς τους στις διάφορες κατηγορίες με ορίζοντα δεκαετιών και από την άποψη της λήψεως αποφάσεων, γι’ αυτούς είναι πολύ πιο σημαντικές οι προοπτικές των τιμών του πετρελαίου απ’ ότι οι εχθροπραξίες σε μια ούτως ή άλλως θερμή περιοχή». Και ο Εβγκένι Γκιλομιόντοφ επιβεβαιώνει: «Τα τεκταινόμενα δεν προκάλεσαν ούτε εκροή κεφαλαίων, ούτε απόσυρση περιουσιακών στοιχείων». Ωστόσο, σύμφωνα με τον ίδιο, μεμονωμένα συμβάντα είναι ικανά να επηρεάσουν βραχυπρόθεσμα την τιμή του πετρελαίου και των μετοχών των ρωσικών εταιριών, καθώς και τη σταθερότητα του ρουβλίου έναντι άλλων νομισμάτων.

Η αμυντική βιομηχανία

Σύμφωνα με ειδικούς, στους οποίους απευθύνθηκε η RBTH, το ρωσικό σύμπλεγμα αμυντικής βιομηχανίας βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει τα προϊόντα του στην παγκόσμια αγορά, χάρις στην επίδειξή τους σε πραγματικές πολεμικές συνθήκες. Ο Εβγκένι Γκιλομιόντοφ αναφέρει ότι «οι δραστήριες επιχειρήσεις των Αεροδιαστημικών Δυνάμεων, η χρήση ποικιλίας όπλων και τα πειστικά αποτελέσματα από τη χρήση τους, για τα οποία δεν έχουν απομείνει αμφιβολίες σε κανέναν, επιτρέπουν να ισχυριστεί κανείς ότι τα ρωσικά μέσα και πυρομαχικά είναι αποτελεσματικά». Όπως εκτιμά, αυτό μπορεί μελλοντικά να οδηγήσει στη σύναψη νέων κερδοφόρων συμβολαίων στο συγκεκριμένο τομέα.

Με αυτή την άποψη συμφωνεί εν μέρει ο ειδικός σε θέματα εξοπλισμών Κονσταντίν Μακιένκο, ο οποίος υπενθυμίζει την πρακτική των ΝΑΤΟϊκών εξαγωγέων όπλων, οι οποίοι πάντοτε δίνουν μεγάλη προσοχή στο ότι τα οπλικά τους συστήματα δοκιμάστηκαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, με άλλα λόγια είναι «combat proved». Στη Συρία τώρα, χρησιμοποιούνται ευρέως τα βομβαρδιστικά Su-34 και τα μαχητικά Su-39SM. Ο Μακιένκο επισημαίνει πως «τώρα που τα συστήματα αυτά δοκιμάστηκαν σε πολεμικές συνθήκες, η ανταγωνιστικότητά τους αυξήθηκε κατακόρυφα». Σημειώνει ωστόσο, ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει απευθείας σύνδεση μεταξύ των πολεμικών επιχειρήσεων και των συμβολαίων. Τη δεδομένη στιγμή οι κύριοι εισαγωγείς ρωσικών όπλων είναι η Ινδία και το Ιράκ.

Ο Γκιλομιόντοφ καταλήγει στο ότι το βασικό πλεονέκτημα της ρωσικής βιομηχανίας μπορεί -συνολικά- να εμφανιστεί αργότερα, σε περίπτωση επιτυχούς έκβασης της επιχείρησης στη Συρία. Τότε, οι κατεστραμμένες υποδομές θα πρέπει να αποκατασταθούν και οι ρωσικές εταιρίες θα κληθούν να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους σ’ αυτές τις διαδικασίες για πολλά χρόνια.

πηγή

Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς: «Η Ορθοδοξία έχει αλήθεια θεόπνευστη και η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός, δημιούργησε άντρα και γυναίκα, δεν δημιούργησε κάτι διαφορετικό. Οπότε ο άντρας και η γυναίκα καλούνται να προχωρήσουν σε οικογένεια, να ενωθούν, να ολοκληρωθούν, να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό, αλλά και να προσφέρουν απογόνους για την κοινωνία. Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι θέλει μέσα από τον δρόμο της οικογενείας να τον αγιάσει και έτσι μέχρι τώρα έζησε το έθνος και μεγαλούργησε και έτσι έζησαν και μεγαλούργησαν τόσοι άνθρωποι, οι οποίοι έγιναν πραγματικά αναστήματα, μέσα σε ευλογημένες οικογένειες», είπε σε άλλο σημείο των δηλώσεών του ο Μητροπολίτης διερωτώμενος: «Που στηρίζεται ο καθένας και θέλει να κάνει οικογένεια, τάχα, με ομόφυλα πρόσωπα; Είναι ποτέ δυνατόν; Τι να προσφέρουν δύο άντρες; Πως θα παιδαγωγήσουν παιδιά; Πως θα προσφέρουν απογόνους; Πώς θα προσφέρουν χαρά μέσα στην οικογένεια;»...

Η δήλωση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αιτωλίας & Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά

ΕΔΩ

Τα σχολεία του Πατροκοσμά και η σημερινή εκπαίδευση

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος Κιλκίς

Σ’ ένα βιβλίο του Φάνη Μιχαλόπουλου γιά τον Άγιο Κοσμά, από τα πρώτα που γράφτηκαν γιά τον βίο και την πολιτεία του, το 1940, διαβάζουμε στον επίλογο:

«Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, ευσεβή γέρο Ηπειρώτη, που ξεψυχούσε στο Γηροκομείο των Ιωαννίνων, το 1872 τι χαράχτηκε βαθύτερα στην ψυχή του απ’ όσο έζησε. Απάντησε ο πολιός γέροντας: «Όταν μικρός άκουσα τη διδαχή του πάτερ Κοσμά και φίλησα το χέρι του».

Με το στόμα του νομίζω μιλούσε όλη η Ρωμηοσύνη, εκφραζόταν η ευγνωμοσύνη του Γένους στον μεγάλο εθναπόστολο.

Ας μην το ξεχνούμε αυτό, τα λιοντάρια τυ ’21 ήταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πνευματικοπαίδια του Αγίου. Ο Κατσαντώνης μαρτύρησε έχοντας το όνομά του στα χείλη του. Ο καλόγερος Σαμουήλ, ο μπουρλοτιέρης του Σουλίου υπήρξε μαθητής του. Αλλά και Νεομάρτυρες, το καινόν καύχημα της Ορθοδόξου Πίστεως, μαθήτευσαν παρά τους πόδας του Δασκάλου του Γένους, όπως ο εκ Σαμαρίνης νεομάρτυς Δημήτριος, τον οποίο οι Τούρκοι έκτισαν ζωντανό. Ο άγιος στάθηκε «ο χτίστης της Ρωμηοσύνης», όπως πολύ ωραία ονομάζεται σ’ ένα ποίημα του 1960, γραμμένο από τον Γεώργιο Αθάνα. Το διαβάζω:

«Στο Μέγα Δένδρο ξεκινά

στο Καλοντάει αγιάζει

χτίζει σχολειά, χτίζει εκκλησιές

χτίζει την Ρωμηοσύνη.

Πάτερ Κοσμά, σα να ‘ταν χθες

το κήρυγμά σου αχάζει

στην Ρούμελη, στην Ήπειρο

στην απεραντοσύνη».

Χτίζει, λέει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, γιατί; Διότι «καλύτερον, αδελφέ μου, να έχης ελληνικόν σχολείον εις την χώραν σου, παρά να έχης βρύσες και ποτάμια, και ωσάν μάθης το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται άνθρωπος. Το σχολείον ανοίγει τας εκκλησίας, το σχολείον ανοίγει τα μοναστήρια». Ναι, εκείνα τα σχολειά του Αγίου άνοιγαν εκκλησιές, τα τωρινά κλείνουν τις εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια. Τα σχολεία του Αγίου δεν ήταν απλώς «τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και ηθικής αγωγής», όπως γράφει σε μία επιστολή του ο Ιω. Καποδίστριας, ο πρώτος και τελευταίος κυβερνήτης της Πατρίδας μας. Τον διαδέχτηκαν πρωθυπουργοί, ελάχιστοι κατέλιπαν καλό όνομα, οι περισσότεροι υπήρξαν φιλήκοοι των ξένων και «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» μας λέει και πάλι ο αδικοχαμένος Κυβερνήτης.

Βλέποντας αυτά που γίνονται σήμερα στον τόπο μας, τις αναθυμιάσεις που μας πνίγουν, μου έρχεται στο νου η παροιμία που έλεγε και ο Πατροκοσμάς: «Εκεί που κρεμούν τώρα οι καπεταναίοι τα καριοφίλια, θα ρθή καιρός που θα κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια».

Λίγο πιο πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του Αγίου. Σε μία διχάλα ενός δέντρου είναι καρφωμένος ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά: Εκεί δίπλα χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παππούδες: Πέρασε κι απ’ τα μέρη μας ο Άγιος-Κοσμάς. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.

Σε εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που οι αλώπεκες του σκότους, οι παπικοί, οργιάζουν, οι Εβραίοι βυσσοδομούν και οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο Άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολειά γα να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τι είναι Θεός, τι είναι Αγία Τριάς, τι είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τι είναι καταραμένοι οι δαίμονες, τι είναι Παράδεισος, τι είναι κόλασις, τι είναι αμαρτία και αρετή».

Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές το δαιμόνιο). «Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μία προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους».

Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, αναπτερώνουν την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή και Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής αφασίας.

Δίδασκα προχτές στους μαθητές μου, παιδιά έκτης δημοτικού το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως –και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσης, εν οίδα ότι ουδέν ειμί- δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «όταν μου πειράζουν πατρίδα και θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», όπως μας εντέλλεται ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Μου λέει ένας μαθητής μου. «Γιατί, κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απολύτη ησυχία; Στ’ άλλα μαθήματα αγριεύουμε, είμαστε ανήσυχοι». Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του Αγίου: «Δεν βλέπετε ότι αγρίευσε το γένος μας από την αμάθεια και εγίναμεν ως τα θηρία»;

Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο Άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τα γράμματα που διαβάζουνε/οι αγράμματοι και αγιάζουνε» (Ελύτης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου, ο ίδιος ο Χριστός, και ο λόγος, ο σπόρος αυτός δεν φτάνει εις την γην την αγαθήν, τις ψυχές των παιδιών μας γιατί τον πνίγουν τα αγκάθια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και της εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία γλώσσας, τα παλιά αναγνωστικά. Και τα λέγαμε αναγνωστικά, διότι μέσω των βιβλίων διάβαζε ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις Ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία, να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε, πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, που απροκάλυπτα τα ονομάζω, που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.

Αγρίεψαν, τα παιδιά μας, γιατί τα καταδικάσαμε με την μεγαλύτερη τιμωρία που υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι την λεγόμενη κρίση: Να τα έχουν όλα, να μην τους λείπει τίποτε, χωρίς ποτέ να ορθώνουμε και το ευλογημένο ΟΧΙ. Τα είχαν όλα μπούκωσαν από τις προσφορές και τους στερήσαμε το ανθρωποποιό λίπασμα της ανατροφής: Την αγάπη, την εν Χριστώ νουθεσία, διότι «όσω πλεονάζεις τω πλούτω τουσούτω ελλείπεις τη αγάπη» (Μ.Βασίλειος).

«Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, οι μηλιές» μας κανοναρχεί και ο Άγιος μας. Και μηλιές είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι. Σήμερα τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με την γλώσσα, αδυνατούν να εκφραστούν! Γιατί; «γιατί η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της. Με την περιφρόνηση, όμως, της παράδοσής μας, την εκφράγκευσή μας ο τρίτος αυτός μαστός, αποξεράθηκε.

Ενώ είναι γεμάτο το κελλάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά, που είναι Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα ταΐζουμε με τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων.

πηγή

ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

Στην Αγκυρα κατέβασαν ήδη τους χάρτες της Συνθήκης των Σεβρών

Συνθήκη των Σεβρών

Σάββας Καλεντερίδης 
Τελικά η «αραβική άνοιξη», που ξεκίνησε στη Συρία σχεδόν πριν από πέντε χρόνια, προκάλεσε έναν γεωπολιτικό σεισμό, ο οποίος επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στα σύνορα και γενικώς στην αρχιτεκτονική επιρροών και ασφάλειας στη Μέση Ανατολή, στη Μεσόγειο και την Τουρκία.
Η αρχιτεκτονική αυτή, τα θεμέλια της οποίας μπήκαν το 1916, με την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Γαλλίας, που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Συμφωνία Sykes - Picot, από τα ονόματα των δύο διαπραγματευτών, σε γενικές γραμμές διατηρήθηκε επί έναν αιώνα και, κατά τα φαινόμενα, το 2016, 100 χρόνια μετά την υπογραφή της, θα αλλάξει.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που συμβαίνουν στη Συρία, στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή, θα πρέπει να «ανοίξουμε τον φακό μας» και να λάβουμε υπ' όψιν μας ότι στην ουσία η επέμβαση στην εν λόγω περιοχή ξεκίνησε όταν άλλαξε η αρχιτεκτονική ασφάλειας και ισορροπιών του κόσμου και εννοούμε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και του ανατολικού μπλοκ, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, μια αρχιτεκτονική που είχε «χτιστεί» μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί συνέβη αυτό και πώς συνδέουμε τις δύο πραγματικά κοσμοϊστορικές εξελίξεις; Από την αρχιτεκτονική της Μέσης Ανατολής, που «χτίστηκε» με το πέρας του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν απούσες οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Οι ΗΠΑ, αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, η πρώτη μεγάλη επέμβαση που έκαναν ήταν αυτή στο Ιράκ, με την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» (1990-91), με την οποία πέτυχαν να εγκατασταθούν στρατιωτικά σε μόνιμη βάση στην περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου και της Μέσης Ανατολής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην άσκηση στρατηγικής επιρροής.

Τότε μπήκαν και τα θεμέλια του πρώτου κουρδικού κράτους, στο βόρειο Ιράκ, το οποίο από το 2005 έχει συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία.

Οι επιχειρήσεις στη Συρία στην ουσία αποτελούν συνέχεια της «Καταιγίδας της Ερήμου» και έχουν ως στόχο την επέκταση της επιρροής των ΗΠΑ και στη Συρία, στην οποία, παρεμπιπτόντως, είχε αποκτήσει επιρροή η Ρωσία εις βάρος της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Τα πέντε χρόνια που βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση καταστροφής του κράτους της Συρίας, γιατί αυτό είναι στην πραγματικότητα, η Ρωσία στήριξε σε πολιτικό επίπεδο τον Μπασάρ Ασαντ, νόμιμο πρόεδρο της Συρίας, πλην όμως απέφευγε να επέμβει στρατιωτικά, κάτι που έγινε πρώτη φορά τις 30 Σεπτεμβρίου, οπότε και έγιναν οι πρώτοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί εναντίον στόχων του Ι.Κ. και άλλων ένοπλων ομάδων που δρουν στη Συρία, μεταξύ των οποίων και η Αλ Νόσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα.

Η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας, που. κατά την άποψή μας. είναι σχεδόν αδύνατον να έγινε χωρίς προηγούμενη συνεννόηση και συμφωνία σε ανώτατο επίπεδο μεταξύ Ρωσίας - ΗΠΑ, με βάση και όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, μας δίνει το δικαίωμα να υποθέσουμε ότι έχουν γίνει -ίσως συνεχίζουν να γίνονται- και κάποιες... ασκήσεις επί χάρτου για την αρχιτεκτονική ασφάλειας, επιρροών και συνόρων της Συρίας, του Ιράκ, ίσως και της Τουρκίας.

Τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας για το όλο θέμα, που δικαιολογούν την παραπάνω σκέψη, θα τα παραθέσουμε με υπευθυνότητα στο άρθρο μας της Κυριακής.

Προς το παρόν ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας ότι πολιτικοί και στρατιωτικοί επιτελείς στην Αγκυρα έχουν κατεβάσει τους τόμους της Ιστορίας και τους χάρτες της Συνθήκης των Σεβρών, γιατί οι εξελίξεις οδηγούν με διαβολική ακρίβεια στο ίδιο αποτέλεσμα, τουλάχιστον στο τμήμα της τουρκικής επικράτειας που συνορεύει με τη Συρία.

Τέλος, αισθανόμαστε την ανάγκη να επισημάνουμε ότι αποτελεί θεία τύχη το γεγονός ότι τη φορά αυτή η Ελλάδα είναι έξω από αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι.

δημοκρατία

“Να μπει η ομοφιλοφιλία στα Σχολεία, όχι μόνον η σημαία του Παλαιών Πατρών Γερμανού...” - Τάδε έφη: ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης

olympia.gr

Την απόλυτη στήριξή του στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια εξέφρασε από το βήμα του δημοτικού συμβουλίου ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γ. Μπουτάρης. Ο Δήμαρχος ζήτησε μάλιστα από το δημοτικό συμβούλιο να εκδώσει ψήφισμα για την υπογραφή του συμφώνου.

«Είμαστε η τελευταία χώρα που δεν έχουμε νομοθετήσει ή θεσμοθετήσει το σύμφωνο συμβίωσης» σημείωσε. Συμπλήρωσε ότι με την υπογραφή του συμφώνου «δεν ολοκληρώνεται το θέμα. Η ομοφυλοφιλία δημιουργεί φάντασμα ομοφοβίας και διακρίσεων. Αυτό συνιστά ρατσιστικό στίγμα. Πρέπει το, τι εστί γάμος, υιοθεσία και ομοφυλοφιλία να περνούν στην εκπαίδευση», πρότεινε ο κ.Μπουτάρης προσθέτοντας ότι το δημοτικό συμβούλιο θα πρέπει να στηρίξει την υπογραφή του συμφώνου συμβίωσης.»

Παράλληλα, ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσαν οι προτάσεις του Δημάρχου να περάσει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας στην εκπαίδευση και τη διδασκαλία, είτε μέσα από την Αγωγή του Πολίτη ή το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής. «Να μην μαθαίνουμε μόνο για το πότε ύψωσε την σημαία ο Παλαιών Πατρών Γερμανός» σχολίασε ο μεταξύ άλλων ο Γ. Μπουτάρης.

πηγή

Ενα μεγάλο άστεγο προσκυνητάρι στην Σταδίου...Χριστούγεννα 2015

πηγή

Τουρκική προφητεία κάνει λόγο για το ξίφος των Χριστιανών που θα γυμνωθεί και θα διώξει τους Τούρκους!

Ο Bartolomej Georgijevic καταγράφει την τουρκική προφητεία για την επανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες(1545)

Δημοσίευμα του 1634 για τον θρύλο που υιοθετούν και οι Τούρκοι για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά

Η τουρκική προφητεία κάνει λόγο για το ξίφος των Χριστιανών που θα γυμνωθεί και θα διώξει τους Τούρκους
 «Ο Βασιλιάς έφερε πλήρη πολεμική εξάρτυση της εποχής και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο απέμεναν δε λίγα εκατοστά για να αποσπαστεί»
Η διήγηση που ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη ενός καθηγητού του Πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του ’70…
Εκεί είχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της Πόλης. Σε συζήτηση πού είχε μαζί τους για τα επερχόμενα ήρθε και το θέμα της επανάκτησης της Βασιλεύουσας.
Τότε οι Τούρκοι καθηγητές (που απ΄τη συνέχεια φαίνεται ότι ήταν κρυπτοχριστιανοί) του είπαν: ” Θέλεις να σε πάμε να δεις κάτι μοναδικό, με την προϋπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ΄όλη την διαδρομή, ώστε να μην μπορείς να εντοπίσεις το μέρος. Γιατί αυτό που θα αντικρίσεις, αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό. Εκείνος δέχτηκε και ξεκίνησαν με ένα τζιπ, αυτός με δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα πού έκαναν να φτάσουν στον προορισμό τους, υπολόγισε πως πρέπει να ήταν περί τα 10 χιλιόμετρα έξω απ΄την Κωνσταντινούπολη.

Το σπήλαιο του Εξαδάχτυλου
Τον κατέβασαν με δεμένα μάτια και τον οδήγησαν σε ένα μέρος πού απ΄ την υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο.
Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε μια εσωτερική στοά του σπηλαίου του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που αντίκρισε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πριν φανταστεί! Η στοά ήταν αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα διακριτικό. Μέσα στον τάφο είδε ένα άνδρα ντυμένο με ρούχα βασιλικά της Ρωμαΐκής αυτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυρούς σταυρούς στους ώμους, αλλά το συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε δηλαδή ροδαλό χρώμα σαν ζωντανός.
Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτυση της εποχής και είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο απέμεναν δε λίγα εκατοστά για να αποσπαστεί από τη θήκη του. Και ενώ παρατηρούσε άναυδος, οι φίλοι του του είπαν: “Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών.
Το μυστικό αυτό μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, σε κάποιους έμπιστους και η παράδοση λέει ότι όταν θα βγει το σπαθί του τελείως απ΄το θηκάρι, οι Έλληνες θα πάρουν πίσω ότι έχασαν τότε. Και είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει ότι το ξίφος μετακινείται κατά ένα-δύο χιλιοστά την πενταετία” (δεν είναι βέβαιο το διάστημα).

Ο αγαθός βασιλεύς θα αναστηθεί
Του έδεσαν τα μάτια πάλι και επέστρεψαν. Φίλος φίλου του καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί γύρω στο 1992 απ’ευθείας σε αδελφικό μου φίλο, γιατρό, αναπληρ. διευθυντή κλινικής, πιστό και σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος μου το μετέφερε. Τότε ήμασταν πολύ δύσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα στο γέροντά μου που είναι δυσκολόπιστος σ΄αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή. “Γιατί όχι;” τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει,”το κρατάμε στην καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ΄όσον οι άγιοί μας έχουν πει ότι θα γίνουν αυτά, δε ψεύδονται”. Ναι αλλά είναι ο Βατάτζης ο αγαθός βασιλεύς και θα αναστηθεί; Τον ρώτησα.
“Πολύ πιθανόν” μου απήντησε. Ξέροντας το γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη επιβεβαίωση. Παρ΄όλα αυτά ήμασταν ακόμα επιφυλακτικοί.
Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο γέρων Εφραίμ, κτήτωρ πολλών μοναστηριών στην Αμερική και λέει πως στο Αγ. Όρος είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα τον Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο που ζούσε τότε μονάζοντας στο αγ. Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επίσκεψη του το 1952 στην Κων/πολη είχε δει (κάτω από ποιές συνθήκες δε ξέρω) ακριβώς τα ίδια που περιγράφω πιο πάνω. Μάλιστα έλεγε “στον γ. Εφραίμ ότι “…λίγα εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγεί το σπαθί απ΄το θηκάρι του…”. Του το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων απ΄την Πόλη) μήπως είχε έρθει η ώρα του μεγάλου πολέμου.

Η μαρτυρία του γέροντος Εφραίμ Αμερικής(Δεκαετία ’50)
Την πρώτη βάσιμη και αξιόπιστη μαρτυρία την έχουμε δια στόματος του μεγάλου Γέροντος Εφραίμ της Αμερικής, τέως Καθηγουμένου της Ι. Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους, ο οποίος έχει διηγηθεί ότι την πληροφορία για την ύπαρξη του Ιωάννη, τους την μετέφερε πριν το 1955 στο Άγιον Όρος ο Αρχιερεύς Ιερόθεος εκ Μικρασίας, ο οποίος μάλιστα τον είχε χειροτονήσει! Αυτός ο Αρχιερέας Ιερόθεος τους είπε πως είχε δει με τα ίδια του τα μάτια τον κοιμώμενο Βασιλέα Ιωάννη!
Να τι είχε διηγηθεί συγκεκριμένα ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής, το οποίο πρωτακούσαμε άφωνοι πριν 14 σχεδόν χρόνια στο Άγιον Όρος από κασέτα με τη φωνή του ίδιου του γέροντα:
» …Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.
Πριν από χρόνια εις το Άγιον Όρος ήταν ένας Αρχιερέας ονόματι Ιερόθεος. Αυτός ήρθε από την Μικρά Ασία. Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον έβαλε στο Άγιον Όρος να κάνει χειροτονίες, μνημόσυνα, Λειτουργίες, κλπ. Ήταν ένας άγιος Αρχιερέας, στον τύπου του Αγίου Νικολάου. Από αυτόν τον άγιον Αρχιερέα αξιώθηκα της Ιεροσύνης. Από την Μικρά Ασία. Ευλογημένος άνθρωπος του Θεού!
Ο κοιμώμενος Στρατηγός Ιωάννης
Ένα θα σας πω. Αγρυπνίες που κάμναμε! Δεκαπέντε ώρες αγρυπνία, αυτός ο άνθρωπος, ογδοηκοντούτις γέρων, δεν εκάθετο καθόλου στο κάθισμα. Από το θρόνο κατέβαινε στο στασίδι πάλι όρθιος. Και στην Λειτουργία τρεις ώρες που ακολουθούσε μετά την πολύωρη Ακολουθία του Όρθρου, όρθιος! Τον βάζαμε μια καρέκλα να καθίσει και δεν ήθελε. Έλεγε «ακόμη η Παναγία μας δεν με κούρασε» και ας έτρεμε όλος από την κούραση.
Αυτός ο άγιος Αρχιερέας, αυτός μας είπε. Αυτός είδε τον κοιμώμενο αυτόν Στρατηγό Ιωάννη, που θα αναστηθεί όταν θα γίνει ο 3ος μεγάλος αυτός Παγκόσμιος Πόλεμος! Τον είδε! Διότι χείλη αρχιερέως και ιερέως ου ψεύδονται.
Λοιπόν μας είπε την αλήθεια. Και τον ρωτήσαμε. Διότι ζούσε τότε και ο μακαριστός μου και ο άγιος γέροντάς μου(σ.σ. ο περίφημος Ιωσήφ Ησυχαστής και Σπηλαιώτης) και όλοι μαζί συνοδεία, τον είχαμε πάρει στο εκκλησάκι μας και εκεί καθίσαμε και τον κάμναμε τις ερωτήσεις. Και μας τα έλεγε. Τα ακούσαμε με τα αυτιά μας.

Λέει «υπάρχει αυτός ο κοιμώμενος βασιλεύς και θα αναστηθεί»!
Του λέμε «ποτέ Γέροντα; Πότε άγιε Αρχιερέα του Θεού»;
Λέει, «όταν θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!
Και επίσης μας είπε ότι «το δεξί του χέρι είναι στη λαβή του σπαθιού! Το οποίο σπαθί είναι μες στην θήκη».
Και μας έλεγε «όταν το σπαθί βγει από τη θήκη του, τότε θα αρχίσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».
Και εμείς από την περιέργεια μας του λέγαμε:
«Σεβασμιότατε πόσο απέχει το σπαθί από την θήκη»;
«Ολίγοι πόντοι εναπέμειναν για να βγει» λέει…»!
Η αποκάλυψη αυτή του Αρχιερέως Ιεροθέου έγινε λίγο πριν τα γεγονότα του Πογκρόμ του 1955 σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, ζώντος του οσίου Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή του Σπηλαιώτη, ο οποίος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959 μ.Χ..
Τουρκική προφητεία για την επανάκτηση της Βασιλεύουσας
Η τουρκική προφητεία που ακολουθεί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1545 και έπειτα το 1548.
«Ο ημέτερος Πατισάχ θα επέλθη και θα καταλάβη το βασίλειον των απίστων.
Θα λάβη προσέτι εις την κατοχήν του το κόκκινον μήλο και θα το έχει υποχείριον.
Αν δε επί επτά έτη το ξίφος των Χριστιανών δεν ανελκυσθή, θα μείνει κύριος αυτών μέχρι του δωδεκάτου έτους.
Θα οικοδομήση οικίας, θα φυτεύσει αμπέλους, θα περιφράξει κήπους και θα γεννήση υιούς.
Αλλά μετά το δωδέκατον έτος από της χειρώσεως του κόκκινου μήλου, το ξίφος των Χριστιανών θα γυμνωθεί και θα διώξει τους Τούρκους».
Ομοίως λόγος γίνεται και σε δημοσίευμα του 1634 και 1657.
πηγή

Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.

"Για άλλη μια φορά, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, μάλιστα με την μορφή του κατεπείγοντος, επιχειρείται η ψήφιση ενός νομοσχεδίου παντελώς ξένου προς τα επικρατούντα ήθη, εντελώς ασυμβίβαστου προς την κοινή λογική, ιδιαίτερα προκλητικού για τον θεσμό της οικογένειας και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
  

Ο σεβασμός στον κάθε άνθρωπο και τα βασικά δικαιώματά του είναι οφειλή των δημοκρατικών και πολιτισμένων κοινωνιών. Η συμπάθεια σε όποιον δυστυχεί μέσα στην ασάφεια της ταυτότητας του φύλου του είναι ουσιώδης έκφραση της γνήσιας εκκλησιαστικής αγάπης και αντίληψης.

Κάθε όμως προσπάθεια νομιμοποίησης ή πολύ περισσότερο θεσμοθέτησης αντίθετων με την φύση επιλογών που προσβάλλουν την ανθρώπινη οντολογία, που υποτάσσουν εγωιστικά την ιερότητα της αναπαραγωγής στην ηδονική παθολογία των σεξουαλικών ορμών, και τα απαράγραπτα χρηστά ήθη στον αλόγιστο εγωισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελεί αθέμιτη παρανομία που εκδικείται τον άνθρωπο και καταλύει την κοινωνία.

Ελπίζουμε ότι αυτοί που είναι εντεταλμένοι να νομοθετούν και να εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα θα ακούσουν την υπαρξιακή ανάσα του λαού που τους έδωσε την ψήφο του και δεν θα προσβάλουν το τίμιο κομμάτι του ασεβώντας στην αξιοπρέπειά του και τα χρηστά ήθη. Καμία κομματική πειθαρχία δεν επιτρέπεται να πνίξει την τίμια βουλευτική συνείδηση. Καμία Ευρωπαϊκή οδηγία δεν μπορεί βίαια να ασελγήσει στο ιερό σώμα της παράδοσης και της ιστορίας μας. Κανένα Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν μπορεί να τιμωρήσει τη λογική, το ήθος, τον αυτοσεβασμό και την οικογενειακή ιερότητα.

Όταν η προσωπική δυστυχία από ανομία γίνεται απαιτητικό δικαίωμα, στη συνέχεια εξελίσσεται σε πανίσχυρο lobby, έπειτα σε παγκόσμια μόδα και καταλήγει σε διεθνή νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση, τότε η πραγματική απειλή δεν είναι το ψέμα της λεγόμενης «ομοφοβίας», αλλά το παραλήρημα της άκριτης ομομανίας.

Ίσως μια ποιμαντική διαχείρισης της ιερής παρακαταθήκης του φύλου να αποτελούσε την δύσκολη αλλά ευλογημένη εναλλακτική πρόταση στην επιχειρούμενη νομική θεσμοθέτηση. Η Εκκλησία έχει πολλούς λόγους να καταδικάζει την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους και πλούσια διδασκαλία για να αγκαλιάζει τους ανθρώπους και να την μετατρέπει σε θεραπευτική επιστροφή. Ίσως και η πολιτεία να έχει τους δικούς της λόγους να νομιμοποιεί την εκτροπή, έχει όμως πολύ περισσότερους για να την αποτρέψει.

Ίσως πάλι να είναι καιρός να αποσυρθεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και από τα ετερόφυλα ζευγάρια. Από εκεί άρχισε το κακό. Όσο για τα ομόφυλα άτομα, ο δρόμος είναι ένας∙ για όλους η υπομονή και για κάποιους η μετάνοια. Η δε κοινωνία μας, για να μπορέσει να αυτοσυντηρηθεί, χρειάζεται ταπεινή στροφή στον Θεό, πίστη, τόλμη και σοφία και λίγη εξυπνάδα..."

πηγή

«Ἰλύος κάθαρον παθῶν, τήν ῥυπωθεῖσαν ψυχήν μου, οἰκτιρμῶν σου Θεοτόκε τοῖς ῥείθροις,….»

  

 Η γέννηση του Χριστού-

Τοιχογραφία από το Πρωτάτο Αγίου Όρους 13ος αι. μ.Χ.

 Καταβασία.

Κανών. Θεοτοκίον.

ᾠδή γ΄. Ὁ στερεώσας κατ᾿ ἀρχάς.

 Ἰλύος κάθαρον παθῶν, τήν ῥυπωθεῖσαν ψυχήν μου, οἰκτιρμῶν σου Θεοτόκε τοῖς ῥείθροις, καί νοός μου τήν ἀχλύν, ἀπέλασον Πανάμωμε, φωτί τῆς μετανοίας, ἐκδυσωπῶ σε καί σῶσόν με.

  Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος,αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

 

Ιστορική επιστήμη, ιστορική μνήμη και πολιτική

Για τη γενοκτονία των Ποντίων

Της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη* δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα www.chronosmag.eu
*ομ. καθηγήτρια φιλοσοφίας, συγγραφέας

Θέμα αυτού του άρθρου δεν είναι οι εντάσεις που προκάλεσε η δήλωση με την οποία ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης επανέλαβε την άποψή του περί εθνοκαθάρσεως των Ποντίων, αλλά το επιχείρημα της επιστημονικότητας που επικαλέστηκε για την υποστήριξή της.

Το θέμα της επιστημονικότητας απόψεων που άπτονται της ιστορικής μνήμης αξίζει να μας απασχολεί, γιατί ακόμη και αν, υπό την πίεση των αντιδράσεων της κοινής γνώμης, αποσύρονται προς στιγμήν, μπορούν και αξιώνουν την ισχύ τους, ενώ, την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη ελέγχεται ως υπερασπιζόμενη μύθους που ναι μεν εκφράζουν επώδυνες ιστορικές εμπειρίες, αλλά είναι άσχετοι με τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας.

Το ζήτημα, επομένως, πότε και υπό ποιους όρους μια ιστορική άποψη είναι επιστημονική έχει τη σημασία του, αφού ο ρόλος της ιστορικής επιστήμης δεν είναι να κατασκευάζει μυθεύματα ή ιδεολογήματα, αλλά να περιορίζει την παρέμβασή τους όχι μόνο στην έρευνα αλλά και στον επηρεασμό της κοινής γνώμης, όταν μάλιστα η τελευταία παρεμποδίζει τη χάραξη μιας φωτισμένης και επωφελούς για την κοινωνία πολιτικής.

Το ζήτημα της επιστημονικότητας των ιστορικών απόψεων, αν και καθαρά επιστημολογικό, έχει σχέση με την πολιτική διαχείριση της ιστορικής μνήμης, πράγμα που γνωρίζουν οι πολιτικοί, αρκεί να διαθέτουν ευρύτερη μόρφωση, βαθύτερη παιδεία και στέρεη πολιτική συγκρότηση. Πορτογάλος συνάδελφος, το 2011, μου έλεγε εν προκειμένω ότι, παράλληλα με τις υποχρεώσεις του στο Νέο Πανεπιστήμιο της Λισαβόνας, δίδασκε φιλοσοφία και ρητορική σε σχολή πολιτικής∙ αντικείμενα άχρηστα για τον επαγγελματία πολιτικό, αλλά απαραίτητα για το λειτούργημα του πολιτικού που τον βοηθούν να αποφεύγει, μεταξύ άλλων, ολισθήματα που θίγουν την ιστορική αλήθεια και τη διερεύνησή της στο πλαίσιο της ιστορικής επιστήμης. Όταν, λοιπόν, ο πολιτικός επικαλείται την επιστημονικότητα της άποψης που υπερασπίζεται, εννοείται ότι γνωρίζει υπό ποιους όρους διαμορφώθηκε.

Κι εδώ ακριβώς κρίνεται αναγκαία η περιήγηση στην επιστημολογία, όπου διαπιστώνουμε ότι στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών τρία διαφορετικά επιστημονικά παραδείγματα, με τη δική του λογική και τις δικές του εννοιολογικές κατηγορίες το καθένα, ερίζουν περί του τι ορίζει την επιστήμη, την απόβλεψή της και τα όρια των γνωστικών της δυνατοτήτων: Το θετικιστικό/εμπειρικό επιστημονικό παράδειγμα αποβλέπει στην πρόβλεψη (έλεγχο) των κοινωνικών φαινομένων, βάσει των νόμων που διέπουν τη λειτουργία τους. Διαφέρει, επομένως, από το ερμηνευτικό επιστημονικό παράδειγμα που αποβλέπει στην κατανόηση της ιδιαιτερότητας των κοινωνικών φαινομένων και από το διαλεκτικό επιστημονικό παράδειγμα που συνδυάζει την εξήγηση της λειτουργίας των κοινωνικών φαινομένων με την κατανόηση της δυναμικής τους και της ιδιαιτερότητας που αυτή συνεπάγεται.* Είναι λογικό, επομένως, να διίστανται οι απόψεις τους περί επιστημονικότητας.

Στο πεδίο της ιστορικής επιστήμης, που εδώ μας ενδιαφέρει, αναπτύχθηκαν πολλαπλές ιστορικές σχολές, οι οποίες, αντίθετες με ιστορικιστικές και τελεολογικές φιλοσοφίες της Ιστορίας, δεν αμφισβητούν το επιστημονικό στάτους της Ιστορίας και της ιστοριογραφίας. Σε όποια σχολή και αν ανήκουν, οι ιστορικοί επιστήμονες μελετούν είτε τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές δομές κοινωνιών του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος είτε κρίσιμα ιστορικά συμβάντα και γεγονότα, για την αυστηρή τεκμηρίωση των οποίων ερευνούν το διαθέσιμο αρχειακό και άλλο υλικό. Με τη μελέτη δομών, συμβάντων και γεγονότων, η ιστορική επιστήμη διασώζει την Ιστορία ως τη μακροβιότερη επένδυση του ανθρώπου και εναντιώνεται στη λήθη ή στη σκόπιμη ιστορική αμνησία την οποία καλλιεργούν αντιδραστικές κατά κανόνα και αντιδημοκρατικές πολιτικές.

Η παρείσφρηση στην ιστορική έρευνα ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων, η απόκρυψη αρχειακού υλικού, η παραποίηση ή η εξαφάνιση των ιστορικών μαρτυριών ως μέσο άσκησης εθνικής ή κοινωνικής πολιτικής που παρατηρείται σε καθεστώτα υπανάπτυκτων και πολιτικά εύθραυστων χωρών έδωσε λαβή ώστε στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών, πέραν των τριών επιστημονικών παραδειγμάτων, να κάνει την εμφάνισή της, στη δεκαετία του 1970, στο πλαίσιο του μεταδομισμού, και του μεταμαρξισμού που τον ενστερνίσθηκε, η λεγόμενη μεταδομιστική κριτική.

Η μεταδομιστική κριτική επιδόθηκε στην αποδόμηση του λόγου που εκφέρει η ιστορική επιστήμη, και μέσω αυτής οδηγήθηκε στη θέση ότι η ιστορία με γνώμονα σκοπιμότητες, συμφέροντα ή ιδεολογίες κατασκευάζει αφηγήματα ανάλογα με εκείνα της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας. Είχε προηγηθεί, στα χρόνια του ’60, η ευρεία απήχηση του δομισμού στο πεδίο της εθνολογίας, που, σε συνεργασία με τη δομική γλωσσολογία και τη λακανική ψυχανάλυση, εγκαινίασε τη στροφή της επιστημονικής έρευνας από την τάξη πραγμάτων που καθόριζαν οι οικονομικές δομές μιας κοινωνίας στην τάξη του λόγου. Κι αυτό γιατί ο λόγος, μέσω της γλωσσικής συμβολοποίησης, μπορεί και επικαθορίζει όσα διαμείβονταν όχι μόνο στην υπερδομή (θεσμοί, ιδεολογικοί μηχανισμοί, πολιτικές πρακτικές κ.λπ.) αλλά και στην υποδομή της κοινωνίας (οικονομία).

Επικεντρωμένος στην τάξη του λόγου και στον γλωσσικό συμβολικό επικαθορισμό του πραγματικού, ο μεταδομισμός καθιέρωσε ως όργανο ανάλυσης την ντεριντιανή μέθοδο της αποδόμησης, που βρήκε απήχηση και στο πεδίο της ιστορίας και έστρεψε τους θιασώτες της ιστορικής αποδόμησης στη διεπιστημονική μελέτη της τάξης του λόγου. Την ίδια περίοδο, είχε αρχίσει να συγκροτείται ένα νέο επιστημονικό παράδειγμα, η λεγόμενη επιστήμη της πολυπλοκότητας, η οποία, με βάση τη μη αναγώγιμη πολυπλοκότητα των γνωστικών αντικειμένων, σωστά υποστήριζε ως αναγκαία τη διεπιστημονική συνεργασία πολλαπλών και διαφορετικών επιστημονικών κλάδων. Πράγμα που ώθησε τον μεταδομισμό να επιμείνει στο άνοιγμα της ιστορικής επιστήμης όχι τόσο στην κοινωνιολογία, όπως υποστήριξαν μαρξιστές και μη θεωρητικοί –από τον G. Gurvitch τη δεκαετία του ’60 έως τον Im. Wallertsein αργότερα–, αλλά στην πολιτισμική ανθρωπολογία και στην εθνογραφία, ως κατεξοχήν πεδία μελέτης της τάξης του λόγου. Ειδικά η εθνογραφία, ενώ στο παρελθόν μελετούσε τις λεγόμενες μη προμηθεϊκές κοινωνίες που λανθασμένα θεωρήθηκαν ανιστορικές επειδή δεν διέθεταν γραπτό λόγο, μπορούσε τώρα, σε συνεργασία με την ιστορία και την ιστοριογραφία, να μελετήσει το εθνογραφικό υλικό που έμενε εκτός έρευνας ως μη ενσωματώσιμο στους κυρίαρχους λόγους της κοινωνίας ή του συστήματος οργάνωσής της.

Οι μεταδομιστές ιστορικοί της αποδόμησης επέμεναν στη συνεργασία της ιστορίας και της ιστοριογραφίας με την πολιτισμική ανθρωπολογία και την εθνογραφία προκειμένου να αποφύγουν τη μέθοδο της διαλεκτικής άρνησης και το ρόλο που έπαιζε ως μοχλός μετασχηματισμού παραδεδομένων συστημάτων σκέψης. Στο σημείο αυτό, ακολούθησαν το εγχείρημα του Ζ. Ντεριντά να ενσωματώσει τον δομισμό στην Κριτική, καθιστώντας την όργανο αποδιάρθρωσης κυρίαρχων λόγων. Παραμερίζοντας τη μέθοδο της διαλεκτικής άρνησης, η ντεριντιανή κριτική αποδιάρθρωνε τα ήδη ισχύοντα μοντέλα ερμηνευτικής και διαλεκτικής προσέγγισης, χωρίς να αναδεικνύει νέους τρόπους ερμηνείας και εξήγησης.

Το κενό θετικότητας που δημιούργησε η αποδομητική κριτική προκαλούσε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυνε, καθώς επέτρεπε τον εντοπισμό λανθασμένων τρόπων ερμηνείας και εξήγησης, αλλά δεν άνοιγε δρόμους για άλλους, αξιόπιστους και έγκυρους. Με την αποδόμηση, οι κοινωνικοί επιστήμονες μάθαιναν τι να μην κάνουν, αλλά όχι τι να κάνουν στο πλαίσιο της έρευνας. Αυτό το κενό θετικότητας ο Ντεριντά επιχείρησε να το καλύψει, στην ύστερη φάση του έργου του, με τα κείμενά του για τον ρατσισμό, τη φιλία, τη φιλοξενία, την επανάσταση κ.ά.

Την ίδια περίοδο, ο Μ. Φουκώ άσκησε κριτική στο ρόλο που παίζει η γνώση στην εδραίωση μιας τάξης λόγου, πράγμα που έθεσε εκ νέου το ζήτημα της εγκυρότητας και της ιστορικής επιστήμης, και κατ’ επέκταση της αξιοπιστίας της επίσημης ιστορίας που επέβαλε, αποσιωπώντας ή παραποιώντας εκείνες τις αθέατες όψεις της ιστορικής πραγματικότητας που μια εδραιωμένη τάξη του λόγου θεωρεί ασύμφορες ή και επικίνδυνες, επειδή ακριβώς αποκαλύπτουν τους μηχανισμούς εξουσίας που την επέβαλαν.

Ο Φουκώ, όπως και ο Ντεριντά, θεώρησε αναγκαία την κριτική της εξουσιαστικής γνώσης και των επιστημών που την παράγουν, διαμορφώνοντας, με τη μεσολάβησή της, πεδία μάθησης σε συμφωνία με τον κυρίαρχο λόγο και τους μηχανισμούς. Διακρίνοντας την εξουσιαστική γνώση από την αληθινή γνώση, ο Φουκώ απέδωσε την αληθινή γνώση στον ποιητικό λόγο, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι τα επιστημονικά παραδείγματα που κατορθώνουν να ισχύσουν έχουν περισσότερο σχέση με την άσκηση και την επιβολή της εξουσίας παρά με την αναζήτηση της αλήθειας∙ πράγμα που πίστευαν όχι μόνο οι ιδεαλιστές φιλόσοφοι αλλά και ο Μαρξ και η Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης, που όριζαν υπό ποιους όρους η γνώση, αντί να εξουσιάζει, χειραφετεί.

Ο Φουκώ, αποδίδοντας στην εν γένει επιστημονική γνώση καθαρά εξουσιαστικό χαρακτήρα, άφηνε να εννοηθεί ότι, μέσω της κριτικής, μπορούμε να ξέρουμε τι είναι ψευδές, αλλά για το τι είναι αληθές, πιο σωστό είναι να ανατρέχουμε στις ποιητικές δημιουργίες της τέχνης, είτε αυτή είναι η τέχνη του λόγου είτε η ζωγραφική. Κι ενώ φάνηκε να στρέφεται εναντίον του θετικιστικού επιστημονικού παραδείγματος που προτάσσει τον έλεγχο, δεν απέφυγε, ακολουθώντας τον θετικισμό, να αναγνωρίσει ως αδιαμφισβήτητο το επιστημονικό στάτους των θετικών επιστημών ως των μόνων ικανών, με βάση τη μαθηματικοποίηση των δεδομένων τους, να περάσουν το κατώφλι της επιστημονικότητας. Δυνατότητα που αποκλειόταν εξ ορισμού στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες.

Αυτήν τη σαφώς θετικιστική άποψη ο Φουκώ την ενέταξε στο πλαίσιο ενός «χαρούμενου», όπως τον απεκάλεσε, θετικισμού, σύμφωνα με τον οποίο οι μη επιστημονικές κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες δεν θα είχαν άλλον λόγο ύπαρξης από την αυτοαποδόμησή τους.

Συνδέοντας την επιστημονική γνώση, αποκλειστικά και μόνο, με την άσκηση εξουσίας, ανεξαρτήτως του επιστημονικού παραδείγματος που την παράγει και μεταθέτοντας τη δυνατότητα αληθούς και χειραφετητικού λόγου αποκλειστικά στην ποίηση, ο Φουκώ άφηνε –και σωστά, άλλωστε– να καταρρεύσει το θετικιστικό αξίωμα περί της ουδετερότητας του επιστήμονα, χωρίς όμως να διασώζει το κύρος της ερμηνευτικής ή της διαλεκτικής επιστήμης από τις βολές που ο ίδιος εκτόξευε εναντίον της επιστήμης εν γένει για μη αντικειμενικότητα και μεροληψία. Αν όμως όλες οι θεωρίες σε οποιοδήποτε επιστημονικό παράδειγμα και αν υπάγονται, και ανεξαρτήτως των εννοιολογικών και μεθοδολογικών κατηγοριών τους, είναι εξουσιαστικές, τότε από την παραγωγή γνώσης κρίνεται παραγωγικότερη η κριτική αποδόμησή της.

Με αυτόν τον ριζικό σκεπτικισμό, ο Φουκώ απέφυγε να υιοθετήσει το πρίσμα της Κριτικής Θεωρίας της Σχολής της Φρανκφούρτης, γιατί, αν το έκανε, θα ήταν υποχρεωμένος να πάρει θέση ως προς την εγκυρότητα ή μη των επιστημονικών παραδειγμάτων που υπερασπίστηκαν οι θεωρητικοί και κοινωνικοί επιστήμονες της Σχολής της Φρανκφούρτης. Ο Φουκώ εγκαινίασε, έτσι, μια νέα παράδοση Κριτικής, που απέκλειε από την επιστήμη τη δυνατότητα αναζήτησης της αλήθειας, συνδέοντάς την εξ ορισμού με την άσκηση και την επιβολή εξουσίας.

Αυτή η νέα αρνητική Κριτική, αντί να κλείσει, άνοιγε πολλαπλά μέτωπα διαμάχης και έριδας μεταξύ των επιστημονικών θεωριών που, αποδομώντας η μια την άλλη, οδηγούνταν σε μιαν αμοιβαία αμφισβήτηση της επιστημονικότητας εαυτών και αλλήλων. Αποτέλεσμα ήταν να αποκαθηλώνονται τα ήδη διαμορφωμένα κριτήρια επιστημονικότητας, χωρίς όμως να επαναπροσδιορίζονται οι προϋποθέσεις για την παραγωγή αληθούς γνώσης και για την επεξεργασία αυστηρότερων κριτηρίων αποτίμησης και αξιοθέτισής της. Με τον τρόπο αυτόν, η αποδομητική Κριτική έσυρε τις κοινωνικές επιστήμες και τις Σχολές που αναπτύχθηκαν στο πεδίο τους σε μια γενική ανυποληψία, μηδενίζοντας το ρόλο που έπαιζαν μέχρι τότε η επιστημολογία και η φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών ως το μόνο αρμόδιο δικαστήριο εκδίκασης των υποθέσεων μη αληθούς γνώσης και των επιστημονικών παραδειγμάτων που ευθύνονταν για την παραγωγή της.

Το ζήτημα της αξιοπιστίας και της εγκυρότητας των ιστορικών απόψεων μετατέθηκε από το πεδίο της επιστημολογίας και της φιλοσοφίας της επιστήμης στο πεδίο της πολιτισμικής ανθρωπολογίας και της εθνογραφίας, όπου τα γνωστικά αντικείμενα (μύθοι, συναισθήματα, φαντασιώσεις, τραύματα, αφηγηματικές θεραπείες τους) λειτούργησαν τα ίδια ως κριτήρια αποτίμησης της γνώσης που παρήγαγε η προσέγγισή τους. Είναι όμως φαεινότερο του ηλίου ότι οι μέθοδοι που συγκροτούνται για τη μελέτη συναισθημάτων, τραυματικών βιωμάτων, φαντασιώσεων, υποκειμενικών προβολών κ.λπ. δεν μπορούν, ούτε θα είχε νόημα, να είναι συναισθηματικές, μια και δουλειά της επιστήμης είναι να προσδιορίζει τα αντικείμενα που μελετά με τρόπο κατά το δυνατόν αντικειμενικότερο, ακριβέστερο και πληρέστερο, αντίθετα με τη δουλειά της τέχνης και της λογοτεχνίας που είναι να συγκινεί, μεταδίδοντας το ξένο βίωμα και λυτρώνοντας τον αναγνώστη διά της καθάρσεως.

Τέτοιοι ισχυροί τριγμοί όσον αφορά την επιστημονικότητα των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, και ειδικότερα της ιστορικής επιστήμης και της ιστοριογραφίας που εδώ μας ενδιαφέρει, είχαν ως αποτέλεσμα οι ιστορικές γνώσεις να εμφανίζονται ως ιδεολογικά, μυθοποιητικά ή φαντασιωτικά αφηγήματα, και το αντίστροφο, τα μυθοποιητικά και φαντασιωτικά αφηγήματα να περνούν ως γνώσεις.

Στο γνωσιοθεωρητικό χάος που προέκυψε, είναι φυσικό να ξανατεθεί το ερώτημα περί του τι είναι η ιστορική επιστήμη και με ποιες μεθόδους διασώζει την ιστορική μνήμη και διαχειρίζεται τη λήθη, όποτε κρίνεται αναγκαίο ή πολιτικά σκόπιμο. Γιατί η αποδόμηση της ιστορικής επιστήμης, χωρίς αναδόμηση, αν δεν αποσκοπεί, έχει πάντως σαν αποτέλεσμα να κλονιστεί η εγκυρότητα και επομένως και η βαρύτητα των πορισμάτων των ιστορικών ερευνών, αφού αυτά δεν μπορούν να κριθούν ως αξιόπιστα και έγκυρα παρά μόνο στο σύστημα αναφοράς τους και στα συγκείμενά τους, κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, τη νομιμότητά της η αποδομητική κριτική την εξασφάλιζε από τις δημοκρατικές αρχές του πλουραλισμού και της διαφοράς εννοούμενες ως προεκτάσεις των θεμελιωδών για τη δημοκρατία αρχών της ελευθερίας και της ισότητας.

Σε αυτό το μεταμοντέρνο υπερσχετικιστικό νοηματικό πλαίσιο, η εγκυρότητα των ιστορικών πορισμάτων δεν ελεγχόταν πλέον ως προς τις μεθόδους ανάλυσης και τεκμηρίωσής τους, αλλά ως προς την απήχηση που είχαν στην επιστημονική κοινότητα και, στη συνέχεια, στην ευρύτερη δημόσια σφαίρα τα αφηγήματα που συγκροτούσαν, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση του δημόσιου συλλογίζεσθαι, και μέσω αυτού στη στήριξη ή στη χάραξη μιας διαφορετικής εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής.

Τη δεκαετία του 1990, και εν μέσω των εντάσεων που προκάλεσε το σκοπιανό ζήτημα, ένα ρεύμα Ελλήνων ιστορικών είχε ήδη ασπαστεί τη μεταμοντέρνα αποδομητική κριτική της Ιστορίας που ανήγε την ιστορική επιστήμη σε ένα corpus αφηγηματικών κατασκευών, παρά το γεγονός ότι έπληττε το κύρος της επιστημονικής ιστοριογραφίας, πράγμα που δεν είχαν διανοηθεί να κάνουν μέχρι τότε φωτισμένοι ιστορικοί, όπως λ.χ. ο Ν. Σβορώνος, κ.ά. Του λόγου το αληθές ότι η Ιστορία κατασκευάζεται επιβεβαίωναν τα μυθεύματα περί σκοπιανού Μεγάλου Αλεξάνδρου, περί Μακεδονίας των Σκοπίων, και άλλα ανάλογα, με βάση τα οποία καθυστερημένες παρά προηγμένες χώρες χαράζουν την πολιτική τους.

Με την ίδια λογική, ωστόσο, δεν άργησαν να διατυπωθούν και ελληνικά ιστορικά αφηγήματα που σχετικοποιούσαν την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, με την πρόθεση να επουλώσουν ιστορικά τραύματα ή να απαλύνουν το βάρος του τουρκικού ζυγού στην Τουρκοκρατία, και άλλα ανάλογα περί συνωστισμού στην καιγόμενη Σμύρνη, περί μη γενοκτονίας των Ποντίων, κ.λπ. Τα αφηγήματα αυτά εναντιώνονταν στο πνεύμα του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και στον εθνικισμό που υπέθαλψαν γεγονότα του παρελθόντος που παρεμπόδιζαν την αποκατάσταση σχέσεων ειρήνης και φιλίας με τις γειτονικές χώρες, και κυρίως με την Τουρκία. Η πρόθεση ήταν να συμβάλουν στη χάραξη μιας εξωτερικής πολιτικής που θα βοηθούσε τη χώρα να μειώσει τις στρατιωτικές της δαπάνες, επενδύοντας σε άλλους νευραλγικότερους για την κοινωνία τομείς. Ωστόσο, φαίνονταν να παραβλέπουν ότι οι πολιτικές καλής γειτονίας και συνεργασίας των χωρών, για να ευοδωθούν και να καρποφορήσουν, προϋποθέτουν ως αναγκαία την αμοιβαία αναγνώριση των κοινών συμφερόντων τους. Κι αυτή την αμοιβαιότητα καμιά κριτική αποδόμηση δεν είναι σε θέση να την εξασφαλίσει.

Τέτοια αφηγήματα αναντίστοιχα με την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, κάνοντας την εμφάνισή τους στη δημόσια σφαίρα ούτε είκοσι χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, ξεσήκωσαν και ξεσηκώνουν ακόμη αντιδράσεις της κοινής γνώμης, αφού, χωρίς να έχουν τα θετικά αποτελέσματα που επιδιώκουν ή προσδοκούν, βοηθούν την προσπάθεια της Τουρκίας να σβήσει τα ίχνη των εγκλημάτων που διέπραξε για την εξόντωση Αρμενίων, Ποντίων και άλλων αλλοεθνών ή αλλόθρησκων μειονοτήτων και την υφαρπαγή των περιουσιών τους.

Ο Νίτσε έλεγε ότι όσα έχουν ιστορία δεν επιδέχονται ορισμό. Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον ορισμό του ΟΗΕ η γενοκτονία είναι ένα μέσο εθνοκάθαρσης, ένα έγκλημα, δηλαδή, στην υπηρεσία ενός ευρύτερου εγκληματικού εγχειρήματος, με την ολοκλήρωση του οποίου αυταρχικά καθεστώτα επιδιώκουν και πετυχαίνουν την κυριάρχισή τους. Αυτό έγινε με τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Εβραίων τον 20ό αιώνα, που αναγνωρίστηκαν διεθνώς.

Πώς είναι δυνατόν να μη γίνει το ίδιο και με τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, που διασώζουν μαρτυρίες, χρονικά, μελέτες, έγγραφα, επιστολές, ακόμη και πρακτικά της τουρκικής βουλής, που επιδέχονται αυστηρή επιστημονική τεκμηρίωση;

Η Χάνα Άρεντ, έχοντας κατά νου τη δυνατότητα φαλκίδευσης των ιστορικών γεγονότων, είχε διακρίνει την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων από την αλήθεια αξιωμάτων, ορθολογικών προτάσεων, επιστημονικών ανακαλύψεων ή θεωριών και υποστήριξε ότι οι αλήθειες των γεγονότων είναι πολύ πιο εύθραυστες, αφού, αντίθετα με τις αλήθειες του θεωρείν που εναντιώνονται στην άγνοια και την νικούν εντέλει, οι αλήθειες των ιστορικών γεγονότων έχουν να αντιπαλέψουν το ψέμα και την εσκεμμένη σφαλερότητα (H. Arendt, Verité et politique, σς. 293-295).

Αυτός ίσως είναι ο πλέον ουσιαστικός λόγος που, ασχέτως εάν η επίσημη ή η ανεπίσημη ιστορία κατασκευάζεται, η ιστορική επιστήμη οφείλει, αν θέλει να συνεχίσει να διασώζει την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, να βελτιώνει τις μεθόδους και τις τεχνικές τεκμηρίωσης του υλικού που μελετά και να επεξεργάζεται όσο το δυνατόν αντικειμενικότερα κριτήρια ικανά να εγγυηθούν την αμερόληπτη εξαγωγή των πορισμάτων της.

Μόνο με αυτούς τους όρους θετικότητας, η ιστορική επιστήμη μπορεί να υπάρξει ώστε σε θέματα ιστορικής μνήμης των λαών να έχει τον πρώτο λόγο, όπως θα όφειλε, άλλωστε, αφού η επιστημονική γνώση αναγνωρίζεται ως η κατεξοχήν παραγωγική και πολιτική δύναμη ικανή να αποτρέψει τη βία πολέμων, διώξεων και τρομοκρατίας.

Και πράγματι, η ιστορική επιστήμη, με βάση το αίτημα της αντικειμενικότητας και της ευρύτερης δυνατής απήχησης του δημόσιου συλλογίζεσθαι που υπηρετεί μπορεί, σε θέματα ιστορικής μνήμης, να έχει τον πρώτο λόγο, αφού τα ενθυμήματα που διασώζει με τρόπο αποδεικτικό μπορούν να γίνουν οδηγός πλεύσης και για τη χάραξη μιας δίκαιης και επωφελούς πολιτικής.

Έτσι, όσον αφορά την άποψη για τη μη γενοκτονία των Ποντίων που υπερασπίστηκε ο κ. Φίλης, το ερώτημα είναι αν πρόκειται για αποδεικτικό ενθύμημα που συμφωνεί με την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων ή για απλό μύθευμα που γέννησαν οι διώξεις και η προσφυγιά του μικρασιατικού ελληνισμού.

Με γενικότερους όρους, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η ιστορία κατασκευάζει μνημονικά αφηγήματα, οπότε παύει να είναι επιστήμη, ή αν διασώζει την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων, οπότε είναι επιστήμη. Μας ενδιαφέρει να υπάρχει επιστήμη ως διερεύνηση της αλήθειας στο μέτρο που μπορεί να διασφαλίζει τη δημοκρατία∙ πολίτευμα που είναι αδύνατο να υπάρξει και να ενισχυθεί χωρίς τη σύγκλιση θεωρίας και πράξης.

Πώς όμως η ιστορική επιστήμη και η πολιτική μπορούν να συγκλίνουν, τη στιγμή που η εποχή μας και η ιστορική εμπειρία της επιβεβαιώνει με τον σκληρότερο τρόπο το χάσμα θεωρίας και πράξης; Τόσο η συντηρητική φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη πολιτική όσο και η λεγόμενη παραδοσιακή θεωρία που την νομιμοποιεί, στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών, δεν προτάσσουν ως ευκταία και εφικτή τη σύζευξη θεωρίας και πράξης. Αντίθετα, την αποκλείουν εξ ορισμού, υποτιμώντας συστηματικά τον αναγκαίο κρίκο που διαμεσολαβεί για τη γεφύρωσή τους.

Ο αναγκαίος κρίκος που διαμεσολαβεί για τη σύζευξη επιστήμης και πολιτικής, θεωρίας και πράξης, είναι το κρίναι λόγω, που καμία σχέση, βέβαια, δεν έχει με τη γνωστή μας λογοκρισία. Το κρίναι λόγω έχει σχέση με την απαξιωμένη ορθοκρισία που διαμεσολαβεί ώστε τα αποδεικτικά ενθυμήματα που συγκροτεί η ιστορική επιστήμη να μπορούν να γίνονται βάση ή σύμβουλος για τις επιλογές και τις αποφάσεις στο πεδίο της πολιτικής.

Αν το κρίναι λόγω διαμεσολαβεί ώστε η κατεύθυνση και η προοπτική της πολιτικής να μπορεί να συνδεθεί με τη θεωρητική και την επιστημονική γνώση είναι γιατί αποτελεί τον ίδιο εγγενή όρο του πράττειν και του πάσχειν που κάνουν να προκύψει η Ιστορία. Και αν η αλήθεια των ιστορικών γεγονότων που διασώζει η Ιστορία έχει κεφαλαιώδη σημασία είναι γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να κρίνουμε ορθά για το τι μπορεί να γίνει στο παρόν και στο μέλλον. Ούτε καν να πράξουμε μπορούμε, αφού δεν πράττουμε με το ένστικτο, αλλά με τη φρόνηση ή με την ακρισία που επιβάλλει η ωμή και άνευ όρων επιδίωξη του συμφέροντος. Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για όσα έπραξε αλλά και για όσα υπέστη ένας λαός, που είναι αποτέλεσμα των όσων αποφασίζουν και πράττουν άλλοι εις βάρος του, για δικούς τους λόγους, βλέψεις, συμφέροντα.

Αν λοιπόν το κρίναι λόγω, βασισμένο στην αλήθεια των ιστορικών γεγονότων που διασώζει η ιστορική επιστήμη, έχει κεφαλαιώδη σημασία είναι γιατί χωρίς κρίση βασισμένη σε αυτήν δεν μπορούμε να έχουμε συναίσθηση των όσων έγιναν στο παρελθόν, ούτε συνείδηση των όσων χρειάζεται να γίνουν τώρα ή στο μέλλον. Αφού η Ιστορία δεν τελειώνει, ούτε εξαντλείται στη γνώση του παρελθόντος, παρά μόνο αν τελειώσουν μια για πάντα πράξεις και παθήματα, πράγμα που προϋποθέτει και συνεπάγεται την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους και το τέλος του ανθρώπου.

Παρά τη σημασία που έχουν και για την πράξη και για τη μνήμη που την διασώζει, αποφεύγουμε τη διαμεσολάβηση στοχαστικών κρίσεων που γεφυρώνουν θεωρία και πολιτική με το πρόσχημα ότι, αντίθετα με τις επιστημονικές κρίσεις που είναι αντικειμενικές, οι κρίσεις που εκφέρουν οι λαοί για όσα έκαναν ή έπαθαν είναι υποκειμενικές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι τυχαίες, μεροληπτικές, και επομένως αστήρικτες. Γατί; Γιατί αντλούν τη βασιμότητα και την αμεροληψία τους από την αντικειμενικότητα της επιστημονικά τεκμηριωμένης αλήθειας των ιστορικών γεγονότων. Γι’ αυτό μπορούν και απηχούν το κοινό αίσθημα δικαίου που η ιστορική μνήμη τους βοηθά να διαμορφώσουν.

Βέβαια, το κοινό αίσθημα δικαίου, κατά κανόνα, παραβιάζεται από το δίκαιο του ισχυρότερου, που δεν έπαψε να υπηρετεί η πολιτική της dominatio αιώνες τώρα. Γι’ αυτό και μια δημοκρατική, και πολύ περισσότερο μια αριστερή δημοκρατική πολιτική που υπερασπίζεται το κοινό αίσθημα δικαίου έχει λόγο ύπαρξης σε μια κοινωνία που επενδύει ελπίδες στην άσκησή της.

Το κοινό αίσθημα δικαίου υπερασπίζονται οι ποντιακές κοινότητες διεκδικώντας την αναγνώριση της γενοκτονίας των πατέρων τους. Και αν η αναγνώριση των γενοκτονιών στην Ιστορία δεν έχει τη σημασία που αξιώνει να έχει, δεν θα αντιδρούσαν τόσο έντονα όσοι τις διέπραξαν.

Υ.Γ.: Το άρθρο αφιερώνεται στον κερασούντιο προπάππου μου Ιωάννη, που φυλακίστηκε και απαγχονίστηκε το 1915, και στον κερασούντιο παππού μου Αλέξανδρο, που σύρθηκε στις πορείες του λευκού θανάτου λίγα χρόνια μετά.

*Βλ. J. Habermas, Knowledge and Human Interests, Heinemann, Λονδίνο 1972, Α. Δεληγιώργη, Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών θετικιστικού, ερμηνευτικού και διαλεκτικού τύπου, Ζήτη, Θεσσαλονίκη 2011.

πηγή