Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

Παρηγόρησε ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο. Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’ αυτούς, που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια. Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα μόνο σε αρετή. Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεός για τον δυστυχισμένο, με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού


Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

"Η άτακτη πολυλογία είναι γέννημα της άτακτης σκέψης. Σπάνια βρίσκουμε πολύ νόημα κάτω από τα πολλά λόγια"

Επικήδειος π. Γεωργίου Μεταλληνού στην εξόδιο ακολουθία του Γεωργίου Ζερβού

Από την Εξόδιο Ακολουθία του Γεώργιου Ζερβού
Παμφίλτατε Ἀδελφέ καί Συναγωνιστά Γεώργιε,
Ἡ εἰς Κύριον ἐκδημία σου συνήγαγε ὃλους μας, τήν σεβαστή Μητέρα σου, τούς συγγενεῖς καί φίλους σου, καί ὃλους τούς συνεργάτες καί συναγωνιστές σου, διά νά σέ ξεπροβοδίσουμε, ἀπευθύνοντάς σου τόν ὓστατο χαιρετισμό μας. Καί εἶναι γεγονός, ὃτι ἡ αἰφνίδια ἒξοδός σου ἀπό τήν φθαρτότητα τοῦ κόσμου μᾶς συνεκλόνισε, διότι πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἒδινες ἀκμαῖος τόν ἀγώνα σου μέ δύναμη καί ἐνθουσιασμό, μαχόμενος πάντα στίς ἐπάλξεις, ὃπως μᾶς εἶχες ἐπί πολλά ἒτη συνηθίσει. Ἰδιαίτερα ὃμως ἡ εἲδηση τῆς κοιμήσεώς σου αἰφνιδίασε τά μέλη καί τούς φίλους τῆς «Πανελληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως», γιά τήν ὁποία ὑπῆρξες ἐκλεκτός καί πολύτιμος συνεργάτης. Καί ἒλαχε στήν ταπεινότητά μου ὁ κλῆρος νά σέ ἀποχαιρετήσω ἐκ μέρους τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», πού τόσο ἀγάπησες, ὣστε νά ταυτισθεῖς μέ τόν ἀγώνα του, μετέχοντας σ’ αὐτόν μέ ἡγετικό ρόλο ὡς Διευθυντής του.


Ἦταν ἀληθινή εὐλογία ὃτι ἐπέλεξες τήν ἒπαλξη τῆς ἐφημερίδας μας, πού εἶναι ἀπό τά λίγα ὀρθόδοξα παραδοσιακά ἒντυπα, πού ἀγωνίζονται γιά τήν ὀρθόδοξη πατερική συνέχεια σέ ἐποχή ἀρνήσεως τῆς πατερικότητος μέσα στήν ὑστερία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς «μεταπατερικῆς Θεολογίας» του. Ἀλλά καί ὡς συμπατριώτης σου Κερκυραῖος, θεωρῶ τιμητική καί εὐλογημένη τήν ἐπιλογή μου νά σέ ἀποχαιρετήσω ἐκ μέρους ὃλων μας, παρακαλώντας τόν Προστάτη καί ἐμψυχωτή μας Ἃγιο καί Θαυματουργό Σπυρίδωνα νά εὒχεται πρός Κύριον γιά τήν ἀνάπαυσή σου «ἐν Χώρᾳ Ζώντων».

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ζοῦμε τίς στιγμές αὐτές μέ συναισθήματα χαρμολύπης, παρά τή γνώση τῆς αἰτίας τῆς παρουσίας τοῦ θανάτου στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.Ἡ λύπη μας πηγάζει ἀπό τήν συνείδηση, ὃτι ὁ θάνατος εἶναι τό τραγικότερο γεγονός στήν πορεία τοῦ κόσμου καί τῆς ἀνθρωπότητος.Ὁ πρόσκαιρος χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα εἶναι τό ἒσχατο ἀπό τά ἀδιάβλητα πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού μᾶς κληροδότησε ἡ πτώση, ἡ ἁμαρτία. Γνωρίζουμε, συνεπῶς, καί ὁμολογοῦμε, ὃτι ὁ Θεός δέν ἒπλασε τόν θάνατο, ἀλλά μόνο τή ζωή. Γι’ αὐτό εἶναι ὁ θάνατος μυστήριο, καί αὐτό ὁμολογήσαμε σέ ἓνα ἀπό τά συναρπαστικά τροπάρια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, πού ψάλαμε πρίν ἀπό λίγο: «Ὤ τοῦ θαύματος! Τί τό περί ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ καί συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ;». Γι’ αὐτό θρηνοῦμε οἱ Χριστιανοί. Διότι «φθόνῳ διαβόλου εἰσῆλθε θάνατος εἰς τόν κόσμον» (Σοφ. Σολ. 2,24) καί «ἳνα μή τό κακόν ἀθάνατον γένηται». Αἰσθανόμεθα ὃμως συνάμα χαρά διά τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, διότι μέσα στόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ μας ἐγκρύπτεται ἡ βεβαιότητα τῆς ἀναστάσεως καί σωτηρίας μας. Ἢδη ὁ ἀρχαῖος ποιητής μας Εὐριπίδης ἀντιμετώπισε μέ ἀμφιβολία τόν θάνατο, ὡς τέλος καί καταστροφή, ἀποδυναμώνοντας μέ τόν «σπερματικό του λόγο» τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου: «Τίς δ’ οἶδε εἰ τό ζῆν μέν ἐστι κατθανεῖν, τό κατθανεῖν δέ ζῆν κάτω νομίζεται;» (Fragmenta 638.1), ἀναρωτήθηκε. Δηλαδή: «Ποιός γνωρίζει, ἂν (αὐτό πού λέμε) ζωή εἶναι (στ’ ἀλήθεια) θάνατος, ὁ δέ θάνατος στόν κάτω κόσμο θεωρεῖται ζωή;».
Ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά μᾶς ἐγκαταλείψεις, Γεώργιε, κατά τήν συνή- θη ἐκτίμηση, γρηγορότερα ἀπό ὃσο ἀνεμένετο. Ὁ «Κύριος ἒδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλατο. Ὡς τῷ Κυρίῳ ἒδοξεν, οὓτω καί ἐγένετο. Εἲη τό ὂνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τούς αἰῶνας» (Ἰώβ 1,21). Ὁ Θεός μας γνωρίζει τόν λόγο καί τήν αἰτία. Εἲμαστε βέβαιοι ὃμως ὃτι ἰσχύει καί γιά σέ ὁ προφητικός λόγος: «Δίκαιος ἐάν φθάσῃ τελευτῆσαι, ἐν ἀναπαύσει ἒσται. Γῆρας γάρ τίμιον οὐ τό πολυχρόνιον, οὐδέ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται. Πολιά ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις, καί ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος» (Σοφ. Σολ. 4,7-9). Ὃσοι σέ γνωρίσαμε ἐκ τοῦ σύνεγγυς, καί σέ στιγμές μάλιστα δύσκολες καί ἀγωνιστικές, πιστεύουμε ὃτι ὁ λόγος αὐτός προσδιορίζει καί τήν δική σου πρόωρη, κατά τά κοινῶς κρατοῦντα, ἐκδημία. Ὁ Χριστός μας ὡς Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, γνωρίζει νά οἰκονομεῖ τά πάντα «πρός τό συμφέρον», δηλαδή τήν σωτηρία μας.
Πιστός στήν παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων μας δέν θά ἐκτραπῶ σέ γοερούς θρήνους, πού δέν ἁρμόζουν στούς Χριστιανούς, οὒτε καί σέ ὑπερβολικούς ἐπαίνους, πού θεραπεύουν συνήθως τήν ἀνθρώπινη ματαιοδοξία. Ἐκ μέρους ὃλων τῶν συνεργατῶν καί συναγωνιστῶν σου στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο», τήν ἐφημερίδα μας, σοῦ ἐκφράζω τή μεγάλη ὀφειλή μας ἀπέναντί σου, τήν βαθυκάρδια εὐγνωμοσύνη μας γιά τήν προσφορά σου σ’ αὐτόν, ὡς καί τήν ὃλη πολιτεία σου κοντά μας. Ὁ λόγος σου, γραπτός καί προφορικός, ἦταν μάχη γιά τήν Πίστη καί τήν Ἀλήθεια, ἀλλά καί ἒκφραση τῆς βαθύρριζης φιλοπατρίας σου. Χριστός καί Ἑλλάδα κυριαρχοῦσαν μέσα στήν καρδιά σου. Γιά τά μεγέθη αὐτά ἀγωνίσθηκες καί καθημερινά ἀναλωνόσουν. Ὃπως δέ ὃλοι γνωρίζουμε, καί ἀπό τήν ἀρθρογραφία σου στόν Τύπο καί τίς τηλεοπτικές ἐμφανίσεις σου, καί ὃλη τήν προσφορά σου ὡς δημοσιογράφου- κατά γενική ὁμολογία, ἐκλεκτοῦ- παρέμενες πάντα ἀκέραιη καί ἀδιάτμητη προσωπικότητα, καθιστώντας τήν ἐφημερίδα ἢ τό τηλεοπτικό βάθρο σου, κατά μίαν ἒννοια, θεολογικό καί ἐθνικό ἂμβωνα. Γνώριζες, ἂλλωστε, τόν τρόπο νά διοχετεύεις μέσῳ τοῦ λόγου σου, γραπτοῦ ἢ προφορικοῦ, καθαρό καί ἀνόθευτο τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς καί τό φρόνημά σου, μεταδίδοντας στούς ἀναγνῶστες καί ἀκροατές σου τό μεγαλεῖο τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς Ἑλλάδος, κατά τό πνεῦμα τῶν Πατέρων καί τῶν Ἡρώων μας. Εἶχες φοιτήσει στό μεγάλο σχολεῖο τῶν Ἁγίων μας καί γι᾽ αὐτό εἶχες ἀναδειχθεῖ σέ διδάσκαλο τοῦ διψῶντος γιά Ἀλήθεια Λαοῦ μας. Γι᾽ αὐτό ὁ Λαός μας ἀναγνώρισε τήν προσφορά σου καί μόνον ἐκεῖνοι, πού μένουν ἂγευστοι τῆς Ρωμαίικης -ἑλληνορθόδοξης δηλαδή- σκέψης καί ἐμπειρίας, δέν δέχονταν ἲσως εὐχάριστα τόν ἒλεγχο καί τήν κριτική σου. Ἱεροκήρυκας καί φωτιστής τοῦ Λαοῦ μας ἢσουν, Γεώργιε, διαπορθμεύοντας μέ μοναδικό τρόπο, σέ κάθε περίπτωση, μήνυμα πίστεως, θάρρους καί ἐλπίδας. Ἰδιαίτερα δέ γιά τό ὓφος τοῦ λόγου σου θά μοῦ ἐπιτρέψεις νά σοῦ ἀποδώσω τόν τίτλο, πού ὁ μεγάλος συμπατριώτης μας, ὁ Κερκυραῖος ἱστορικός καί πολιτικός Ἀνδρέας Μουστοξύδης (1785-1860), ἐπέλεξε γιά τόν Ληξουριώτη Ριζοσπάστη καί κοινοβουλευτικό ἐκπρόσωπο –κατά κάποιο τρόπο- τῆς ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ, Γεώργιο Τυπάλδο-Ἰακωβάτο (1813-1882). «Χιονοσκεπές ἡφαίστειον» τόν ὀνόμασε γιά τήν διασύνδεση στήν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ὁμολογία του, τήν πραότητα τῆς διδαχῆς μέ τήν ἐκρηκτικότητα τῆς πονεμένης Ρωμηοσύνης. Αὐτός ὑπῆρξες καί σύ, Γεώργιε. «Πρᾶος», ἀλλά καί «μαχητής», νηφάλιος παιδαγωγός τοῦ Λαοῦ, ἀλλά καί θερμουργός ἀγωνιστής, ὃταν τό «κινδυνευόμενον καί προκείμενον» ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἑλληνική Πατρίδα. Γι᾽ αὐτό σοῦ εἲμεθα εὐγνώμονες ὃλοι, διότι μᾶς ἂφησες πολύτιμη παρακαταθήκη.
Ἡ αἰφνίδια ἀναχώρησή σου ὃμως ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» ἒφερε στά χείλη ὃλων ἓνα ἐναγώνιο ἐρώτημα: «Τί γίνεται τώρα;». Εὒλογο τό ἐρώτημα. Ποιός θά πάρει ἀπό σένα τήν σκυτάλη; Ἀλλά σέ παρόμοιες στιγμές ἡ ἀπάντηση βρίσκεται μόνιμα στό στόμα τοῦ Ὀρθοδόξου Λαοῦ μας: «Ἒχει ὁ Θεός»! Ἐφ’ ὃσον ὁ ἀγώνας τοῦ «Ὀρθοδόξου Τὐπου» εἶναι ὑπέρ τῆς ἁγιοπατερικῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Θεός θά βοηθήσει νά καλυφθεῖ τό κενό, πού ὂντως ἐσύ ἀφήνεις. Ἂς φέρουμε στή μνήμη τόν ἐλπιδοφόρο λόγο τοῦ μεγάλου ἐπισκόπου Πτολεμαΐδος Συνεσίου (+414): «Οὐκ ἐπιλείψουσι τῷ Θεῷ στρατιῶται πρέποντες Ἐκκλησίαις». (Δέν θά λείψουν, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, οἱ κατάλληλοι στρατιῶτες τῆς Ἐκκλησίας). Στή θέση σου, Γεώργιε, θά στείλει ὁ Θεός ἂλλους, ἂξιους συνεχιστές τοῦ ἀγώνα καί τοῦ ἒργου σου. Σύ μή διαλείπεις προσευχόμενος γιά μᾶς, τούς ταπεινούς συνεργούς καί συναγωνιστές σου.
Ὑπάρχουν ἀπουσίες στή ζωή μας, πού βαρύνουν περισσότερο ἀπό κάποια ἀσήμαντη ἢ ἐπιβλαβῆ παρουσία. Αὐτό θά συμβεῖ καί μέ σέ- να, Γεώργιε. Γι’ αὐτό σέ μακαρίζω.Θά ζεῖς στή μνήμη μας, ἀλλά πρό πάντων στήν καρδιά μας. Στό Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, τήν Θεία Εὐχαριστία, θά συναντώμεθα πρό τοῦ θρόνου τοῦ Ἀρνίου καί θά «συναγωνιζώμεθα ἐν ταῖς προσευχαῖς» (Ρωμ. 15,30) 
Αἰωνία σου ἡ μνήμη!
Ορθόδοξος Τύπος, 27/2/2015

«Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;»

Ο πατήρ Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της. «Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.
Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την
Πορταΐτισσα. Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε: «Παναγία μου, εγώ ήθελα να σε δω απλή και όχι με φλουριά». Στο δρόμο όμως
τον έπιασε ένας πόνος δυνατός και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου, ζητώντας βοήθεια από την Παναγία. «Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα Σου φέρω δυό φλουριά». Τότε του
παρουσιάσθηκε η Παναγία, τον έκανε καλά και του είπε: «Έτσι μου τα φέραν τα φλουριά, δεν τα ζήτησα εγώ»!

Να γίνει ποινικό αδίκημα η πολιτική απάτη και η εξαπάτηση των ψηφοφόρων

 

Του Σάββα Καλεντερίδη
Τελικά η πολιτική απάτη στην Ελλάδα αποδεικνύεται ότι είναι μια ανίατη ασθένεια, με γενεσιουργό αιτία τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη της χώρας, το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Πέραν του ότι το ίδιο το σύνταγμα περιέχει απαράδεκτες και άκρως αντιδημοκρατικές προβλέψεις, όπως η παράβαση της αρχής της ισονομίας, αφού μερικοί πολίτες -πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές- είναι περισσότερο «ίσοι» από όλους τους άλλους, αλλά και δεν διασφαλίζει την ισότητα της ψήφου*, δεν έχει καμία πρόβλεψη για την πολιτική απάτη, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί και τα κόμματα να διαγωνίζονται το ένα το άλλο στην πολιτική απάτη και την ψευτιά, με καταστροφικά αποτελέσματα για την πατρίδα.


Για να μην πάμε πιο πίσω, να ξαναθυμίσουμε στους αναγνώστες μας το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ, που κατέληξε στην υποδούλωση της χώρας μας στο μνημόνιο και την Τρόικα, τα Ζάππεια των θαυματοποιών του Σαμαρά, που κατέληξαν στην αποδοχή του πρώτου και την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου και τώρα το «θα σκίσουμε το μνημόνιο» και το «εμείς θα παίζουμε τον ζουρνά και θα χορεύουν οι αγορές», που κατέληξε στην αποδοχή του μνημονίου και τη δημιουργία «κατάλληλων» συνθηκών για την υπογραφή και τρίτου μνημονίου. Φυσικά κανείς δεν έχει υποστεί ποινικές συνέπειες για τη ζημιά που έχει προκαλέσει ή προκαλεί στην πατρίδα με τις πράξεις του.
Και όλα αυτά γίνονται γιατί το σύνταγμα, που έγινε ακριβώς για να διατηρεί και να προστατεύει ένα απολύτως διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αντί να προβλέπει ρητά τον συνεχή έλεγχο και την λογοδοσία των πολιτικών για όσα έλεγαν πριν τις εκλογές και για τα όσα πράττουν αμέσως μετά, αντί να προβλέπει βαριές ποινές για τα πολιτικά εγκλήματα και τις απάτες, εξαπατώντας τους Έλληνες πολίτες, εγκλήματα και απάτες που στην κυριολεξία καταστρέφουν τη χώρα, τους προστατεύει με έναν απολύτως διαβολικό τρόπο, ενθαρρύνοντας στην ουσία τους επόμενους για να διαπράξουν την επόμενη και μάλιστα μεγαλύτερη απάτη εις βάρος των πολιτών και της πατρίδας.
Άλλη μια απόδειξη της… συμβολής του Συντάγματος στην καταστροφική πορεία της χώρας είναι η δυνατότητα που δίνει σε οπορτουνιστές και απατεώνες πολιτικούς να χρησιμοποιούν διατάξεις του που σχετίζονται με την εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, για να νομιμοποιούν σχέδια που εξ αντικειμένου επιφέρουν την καταστροφή της πατρίδας.
Δεν χρειάζεται καν να γίνουμε άγγελοι κακών. Η κατάσταση της χώρας είχε ήδη επιδεινωθεί στη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου και κατά τα φαινόμενα -αλλά και σύμφωνα με δηλώσεις των κυβερνώντων- χειροτερεύει, τουλάχιστον σε δημοσιονομικό επίπεδο.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση έχει ήδη αποστεί από το προεκλογικό της πρόγραμμα, δεν εφαρμόζεις τις ρητές δεσμεύσεις με βάση τις οποίες υφάρπαξε την ψήφο των πολιτών και δεν υπάρχει πρόβλεψη στο σύνταγμα να σταματήσει τον κατήφορο και την καταστροφή.
Με άλλα λόγια, η χώρα τα τελευταία χρόνια οδεύει στην καταστροφή, χωρίς να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δίχτυ ασφαλείας αποτελεί η αντιπολίτευση, η οποία εξ αποστολής ελέγχει την εξουσία. Όμως είναι τόσο διάτρητο το σύνταγμα, που από δίχτυ ασφαλείας μετατρέπει την αντιπολίτευση σε επιταχυντή της καταστροφή και λαιμητόμο για το έθνος.
Δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις. Η Ελλάδα έχει καταστραφεί επειδή έχει ένα απαράδεκτο σύνταγμα, το οποίο λειτουργεί ως θερμοκοιτίδα κατασκευής πολιτικών απατεώνων και εγκληματιών, με αποτέλεσμα η χώρα να κρέμεται από τις αποφάσεις ενός πρωθυπουργού που εκβιάζεται από τους δανειστές, για να καλυφθούν οι ανομίες συγγενικού του προσώπου και οδηγεί τη χώρα στο μνημόνιο, ενός άλλου πρωθυπουργού που αντί να καθαρίσει εν ριπή οφθαλμού τη λίστα Λαγκάρντ, αποκτώντας έτσι ηθικό πλεονέκτημα, παίρνει ως βασικό του σύμβουλο άτομο που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με 5,5 εκατ. ευρώ, και τέλος, ενός πρωθυπουργού που αναθέτει κρίσιμα καθήκοντα σε ένα προφανώς συμπλεγματικό και ανισόρροπο άτομο, που οδηγεί τη χώρα σε οικονομική καταστροφή η οποία στην κυριολεξία θα μοιάζει με πυρηνικό όλεθρο αν συνετελεστεί.
Και το σοβαρότερο όλων είναι ότι δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, έναν ρόλο που στις κανονικές και όχι στις ψευτοδημοκρατίες πρέπει και μπορεί να παίξει μόνο ο λαός, οι πολίτες.
Εν κατακλείδι, η πατρίδα μας οδεύει στην πλήρη καταστροφή και είναι σχεδόν αδύνατον να σωθεί κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες.
Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουν οι πολίτες ότι μέσω των εκλογικών διαδικασιών που γίνονται με αυτό το σύνταγμα και τους σχετικούς νόμους, πολύ απλά νομιμοποιούν και δίνουν άλλοθι σε εκείνους που οδηγούν στην καταστροφή τη χώρα. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι το μόνο όπλο που είχαμε στα χέρια μας να αποδοκιμάσουμε και να ανατρέψουμε αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα, το λευκό ψηφοδέλτιο, μας το ακύρωσε με νόμο ο κ. Παυλόπουλος, ο οποίος μάλλον «επιβραβεύτηκε»  γι’ αυτό από το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα καταστροφής της πατρίδας, με την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα.
Έρχεται η ώρα των πολιτών.

Ο Καραγκιόζης διαπραγματεύεται με τους δανειστές

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη


Κ: Καραγκιόζης Α: Αγλαΐα Μπ: Μπάρμπα-Γιώργος
Χ: Χατζηαβάτης Ν: Ντάισελμπλουμ Σ: Σόιμπλε
Μ: Μέρκελ Λ: Λαγκάρντ

 
Ο Καραγκιόζης ορίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση να την εκπροσωπήσει στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, στο περίφημο Γιούρογκρουπ. Αφού διάλεξε τους συμβούλους του, παρουσιάστηκαν στην αίθουσα που θα γινόταν η συνεδρίαση. Ο Καραγκιόζης, ντυμένος «απλά», άλλωστε δεν είχε και πολλές ενδυματολογικές επιλογές, κάθισε στη θέση του και περίμενε την έναρξη της συνεδρίασης.
Ν: Κύριε Καραγκιοζόπουλε, σας καλωσορίζω εκ μέρους όλων των Ευρωπαίων φίλων και εταίρων σας.
Κ: Αφού δεν γνωριζόμαστε, πως με κάνατε φίλο;
Ν: Μα ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Είμαστε όλοι φίλοι και αλληλέγγυοι.
Κ: Με δουλεύεις βρε κανάγια;
Ν: Δεν καταλαβαίνω τη λέξη «κανάγια».
Κ: Να στην πω στα γαλλικά: canaille, την κατάλαβες τώρα;
Ν: Μα πως μου μιλάτε έτσι;
Κ: Μπα! Θίχτηκες; Εσύ δεν είσαι με το πλαστό μεταπτυχιακό; Τι νόμιζες; Επειδή φοράς κοστούμι και γραβάτα;
Σ: Αν ήρθατε να μας βρίσετε κύριε Καραγκιοζόπουλε, καλά θα κάνετε να επιστρέψετε στην πατρίδα σας και να δείτε πως θα ξεμπλέξετε με τα δανεικά και τη διαφθορά στη χώρα σας και πως θα σταματήσετε να τεμπελιάζετε.
Κ: Δεν ήρθα να σας βρίσω αλλά ούτε και να κάτσω να με φάτε ζωντανό. Δε μου λες κύριε έξυπνε, η «αδιάφθορη» Ζήμενς ελληνική είναι ή γερμανική; Μίλησες και για δανεικά; Να σου θυμίσω κάτι κατοχικά δάνεια και κάτι γερμανικές επανορθώσεις ή θα σου χαλάσω την όρεξη και δεν θα κατεβαίνουν οι γαρίδες στον γκαργκαλιάνγκο σου; Όσο για την τεμπελιά, μήπως ξεχνάς ότι εσείς οι γερμανοί δουλεύεται το λιγότερο από όλους τους ευρωπαίους κι εμείς το λιγότερο; Εκτός αν δεν είσαι ξεχασιάρης αλλά ψεύτης!
Μπ: Τι ίνι Καραγκιόζη μ’ γιατί αλαπουτνάχτκτις έτσι;
Α: Σε πρόσβαλε κανένας γλυκέ μου;
Κ: Μην ανησυχείτε, απλώς άρχισε η διαπραγμάτευση.
Χ: Κύριοι δανειστές, μη δίνετε σημασία στα λόγια του κυρίου Καραγκιοζόπουλου. Είναι λίγο φορτισμένος καθώς κουβαλάει και την εντολή των πρόσφατων εκλογών.
Κ: Χατζατζαράκο! Εσύ την άφησες στο σπίτι την εντολή; Δεν την κουβάλησες μαζί σου;
Σ: Εμείς λειτουργούμε στα πλαίσια της αλληλεγγύης.
Κ: Δε μου λες εσύ έξυπνε κι ομορφονιέ, γιατί μας δανείζετε εδώ και δεκαετίες;
Σ: Σας είπα κύριε, είμαστε αλληλέγγυοι στις χώρες της ΕΕ.
Α: Τότε γιατί μας βάζετε τόκους;
Σ: (;)
Α: Εγώ όταν πάω να βοηθήσω τη γειτόνισσα την Ασπασία, δεν της ζητάω να με πληρώσει, κι όταν μου δανείζει καμιά φορά δε μου ζητάει τόκους. Αυτό είναι αλληλεγγύη. Αυτό που κάνετε εσείς λέγετε τοκογλυφία.
Κ: Πέστα Αγλαΐτσα μου, ν’ αγιάσει το στόμα σου.
Λ: Κυγία Αγλαϊά, οι ντανιστές σας ντεν ειναί η Ασπασιά. Το χγήμα είναι χγήμα, αν το ντανιζείς πγεπεί να παιγνείς και τοκούς;
Κ: Άμα όμως παίρνεις τοκούς τότε δεν είναι αλληλεγγυή, αλλά μπιζνές, κυρία Κριστινά μου.
Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο του Σόιμπλε. Είναι η Μέρκελ η οποία του ζητάει να μιλήσει σε ανοιχτή ακρόαση.
Μ: Ποιος είναι αυτός ο ξυπόλητος ο Καραγκιοζόπουλος που ήρθε να μας ταράξει και να χαλάσει την ηρεμία του. Πες του να πάψει αυτή τη στιγμή αλλιώς θα τους πετάξουμε έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια και το ευρώ.
Μπ: Ποιον ίπις ξυπόλητου μαρή; Τ’ ανίψι μ; Άμα σ’ ίχα μπρουστά μ θα σι έλιγα ιγώ.
Μ: Μας χρωστάτε 300 δις ευρώ και μας ήρθες εδώ ξυπόλητος να μας κάνεις κήρυγμα; Να μας δώσετε πίσω τα δανεικά.
Κ: Να πας στις ελβετικές τράπεζες και να πάρεις τα δανεικά που λες. Εκεί βρίσκονται τα περισσότερα. Άλλα από μίζες, άλλα από κλέψιμο και άλλα από υπεραξία.
Μ: Υπεραξία;
Κ: Ναι υπεραξία. Δεν τους διαβάζεις τους συμπατριώτες σου καθόλου; Όσο για το «ξυπόλητος» που λες, τιμή μου και καμάρι μου. Εγώ την υπογραφή μου δεν τη βάζω για να γίνουν περισσότεροι συμπατριώτες μου ξυπόλητοι, νηστικοί, άστεγοι και άνεργοι. Που να χτυπιέσαι κάτω κι εσύ κι ο Σόιμπλε.
Ν: Θα σας πετάξουμε έξω από ΕΕ και ευρώ. Δεν θα έχετε να φάτε.
Χ: Ναι βρε Καραγκιοζάκο μου, πρέπει να συμφωνήσεις.
Κ: Βρε ουστ από κει! Εσύ Χατζατζάρη τα έκανες πάνω σου από το φόβο σου;
Βρε χαϊβάνι. Αυτοί είναι όλοι τους βαμπίρ και πίνουν το αίμα μας. Είναι δυνατόν να διώξουν τους αιμοδότες τους;
Αλλά ως εδώ! Ότι ήπιατε, ήπιατε. Θα φύγουμε από μόνοι μας και από το ευρώ και από την ΕΕ.
Να δούμε τελικά ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει. Εμείς πάντως δεν θα βγούμε χαμένοι. Μας φτάνουν και περισσεύουν για να περνάμε όσα παράγουμε αν δεν μας ξεζουμίζετε με τους τόκους.
Μπάι-μπάι Ντάισελμπλουμ. Γεια σας «φίλοι» και «εταίροι» μας.

Μπ: Κι μην τουλμίστι να στίλτι καμιά τρόικα ή δεν ξέρου κι γω ποιον άλλον. Άμα θέλιτι, να ρθίτι το καλουκαίρ να σας φιλέψου κρύου τραχανά μη μυτζήθρα.

πηγή 

Τα πιο ομορφα χαμόγελα !

Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες.


Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
Κάποτε η Παναγία μας είχε εμφανιστεί σε έναν ευσεβή καλόγερο, σε ένα μοναχό. Και του είπε το εξής : «Όστις (όποιος) με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατέψω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ’ όλην την ζωήν του και εν εκείνη τη ημέρα της Δευτέρα Παρουσίας, θα τον υπερασπιστώ ενώπιον του Υιού μου.»
https://fbcdn-sphotos-h-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/10945019_660589417396483_3463289295000843799_n.jpg?oh=434d39e39b0a25d7bd05cad69ff46f89&oe=55881034&__gda__=1435877260_4e6e9df3399121f89c75d1d96ef6b4dc

Πως να διοικείς τους Έλληνες: Οι Οξυρρύγχειοι Πάπυροι. Μία από τις ευφυέστερες εξαπατήσεις όλων των εποχών!



Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα αλληλογραφίας του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Άπιου, στον φίλο του Ατίλιο Νάβιο , ο οποίος τον διαδέχεται στην διακυβέρνηση της Αχαίας και τον συμβουλεύει για το πώς μπορεί να χειριστεί τους Έλληνες. Οι πάπυροι βρέθηκαν στην τοποθεσία Οξύρρυγχος, εξ’ ου και το όνομα του τίτλου.
Διαβάστε το με προσοχή και διαπιστώστε αν έχει αλλάξει κάτι εδώ και 2000+ χρόνια !


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ
Κερδίσαμε αγαπημένε Ατίλιε τον κόσμο με τις λεγεώνες μας, αλλα θα μπορέσουμε να τον κρατήσουμε μονάχα με την πολιτική τάξη που θα του προσφέρουμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές της γης. Από τον Περσικό κόλπο, ως την Μαυριτανία και από την γη των Αιθιόπων ως την Καληδονία, αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήσει κανείς, πως μια πόλη έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση θα έπρεπε πρώτος να ηταν ετούτος.
Καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας ξένους λαούς αναλαμβάνουμε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους. Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν από μας είχε την συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για την δόξα της Ρώμης, πέθανε νέος, γιατι αλλιώς θα ήτανε οι Έλληνες σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλίμονο στους λαούς όταν τις προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μεμονωμένα άτομα που περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς που αντέχουν στην ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των πολύχρονων έργων. Έχουμε την σοφία να μην θέλουμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας.
Αλλα δεν φτάνει να τους χαρίζουμε την ειρήνη και τάξη, γιατι αυτά είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι, δεν αποτελούν την ουσία της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Θα έπρεπε και της φιλοσοφίας και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνουμε μόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατι εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι Έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλύτερα από μας. Ας επαναλάβουμε και εμείς την δυσάρεστη ομολογία του Οράτιου Φλάκκου: Graecia capta, ferum victorem cepti, et artes intulit agresti Latio.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
Μάθε φίλτατέ μου Ατίλιε, πως όσοι θέλουν να είναι κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι νοοτροπία ιππέων.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ
Ο Έλληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλα και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το «εγω» των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, οσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με την σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλα είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το «εγω» αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο «εγω» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των ανθρώπων. Και ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλα δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη.
Αλλα και πώς να μην είναι; Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πως η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών, εχει τόση λίγη πίστη στον νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μονο στα ρήματα τα δικά τους και η αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, η όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους η τη βία η τον δόλο.
Α! πόσο την χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη! Ο έλληνας εχει την πιο αδύνατη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν λίγο τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή» Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους» Αυτό αρκεί. Με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία τους,  το αψίκορο πάθος του.
Τι φαεινές συλλήψεις θα βρεις μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτωρα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες να ξεφύγουμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας  και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχειά του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχουμε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθησαν σε δεκαετηρίδες,
Μεσα στους πιο πολλούς έλληνες, άμα σκάψεις λίγο, θα βρεις ένα ισχνό υπερόπτη Κοριολανό, έναν άσημο εκδικητικό Αλκιβιάδη, ένα εγω μεγαλύτερο από την πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους, αλλιώς δεν θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλα όποιος διοικεί, σαν κι εσένα, έναν λαό, πρέπει να γνωρίζει τις άρχουσες ροπές, που δεν φτάνουν βέβαια ως την φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου η του δικού μας Γάιου Μάρκου, αλλα τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί, από χίλιους δυο λόγους, γιατι είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ’ αυτούς, το κακό γίνεται.
Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία η στο δικαστήριο. Ο έλληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για την δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτεί.
Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων, πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. Το διακήρυξε αυτό και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στην γενικότητά του. Ετσι είναι πολλοί στις πόλεις που τώρα πρόκειται να διοικήσεις. Ετσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο της παλιάς, της αληθινής μας δημοκρατίας.
Φωτογραφία Eos Aurora

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ
Οσο περνούν οι αιώνες, τόσο εμείς και οι λαοί που κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στην μόνωση των μικρών μας εαυτών. Νομίζω ότι οι έλληνες επάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον θανάσιμο κατήφορο. Δεν σου έκανε κιόλας εντύπωση καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του έλληνα για τον συμπολίτη του; Όχι πως δεν θα του δανείσει μια χύτρα να μαγειρέψει, όχι πως αν τύχει μια αρρώστια δεν θα τον γιατροπορέψει, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη του και την υπεροχή του, βοηθά ο έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον.
Βοηθά και τον ξένο πρόθυμα, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωικούς, πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να δίνει στον ασθενέστερο, στον αβοήθητο. Είναι κι αυτό ένας τρόπος υπεροχής …
Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω να πω, αλλα μου πέφτει δύσκολο να σου το εξηγήσω. Θα αρχίσω με παραδείγματα, που αν προσέξεις, ανάλογα θα δεις και εσύ ο ίδιος πολλά με τα μάτια σου.
Ακόμη υπάρχουν ποιητές πολλοί και τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους καθώς είναι χρέος σου και πες μου αν άκουσες κανέναν από αυτούς ποτέ να επαινεί τον ομότεχνό του. Δεν χάνει τον καιρό του σε επαίνους ο έλληνας. Δεν χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται όμως τον ψόγο και γι αυτόν πάντα βρίσκει καιρό. Για την κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από την συμπάθεια γι αυτό που κατανοείς, δεν θέλει τίποτε να θυσιάσει. Το κίνητρο της δικαιοσύνης δεν τον κινεί για να επαινέσει ότι αξίζει τον έπαινο.
Όχι πως δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλα δεν αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Θαυμάζει ότι είναι ο δικός του κόσμος. Κάθε άλλον τον υποτιμά ! Όταν ένας πολίτης άξιος, δεν αναγνωρίζεται κατά την αξία του, λέει ο έλληνας, αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο αξιώτερός του, τι πειράζει αν και αυτός δεν αναγνωρίζεται; Ο εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον έλληνα την δυνατότητα να είναι δίκαιος. Μόνον όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις την συναδέλφωση και την αλληλεγγύη. Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά είναι ατομικά. Γι αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες συμφερόντων και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΕΜΠΤΟ
Νάβιε, ο Κάτων από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του και η παλιά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζουμε κι εμείς τον δρόμο των ελλήνων ως που και οι δικοί μας εγωισμοί κάθε μέρα ωμότεροι και βιαιότεροι να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους την Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΟ
Εδώ και δυο εβδομάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρο εγωισμό των ελλήνων. Δεν θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινημένος από την ίδια εγωπάθεια, την ρίζα αυτή του κάθε ελληνικού κακού (ας βοηθήσουν οι θεοί να μην γίνει και των δικών μας δεινών η μολυσμένη πηγή) ο έλληνας σε συχωράει στον συμπολίτη του καμία προκοπή. Όποιον τον ξεπεράσει, ο έλληνας τον φθονεί με πάθος και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίσει από εκεί που ανέβηκε θα το κάνει.
Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβεις τον έλληνα, είναι να σπουδάσεις τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει τον φθόνο του, τον τρόπο που εφηύρε για να γκρεμίζει καλύτερα. Είναι ένας τρόπος πιο κομψός από το δικό μας γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χοντροκομμένη δολοφονία στους διαδρόμους του παλατιού, αλλα η λεπτοκαμωμένη συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου, ηθικού φόνου, ενός φόνου διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου την σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρει την ατίμωση και την γύμνια της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατι και την συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του καλού και του κακού λόγου. Το να επινοήσεις ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσεις, αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει.
Η τέχνη είναι να συκοφαντείς χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη την συκοφαντία, μονο να την αφήνεις να την συνάγουν οι άλλοι από τα συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την ακούει.
Η τέχνη είναι να βρίσκεις τον διφορούμενο λόγο, που άμα σε ρωτήσουν γιατι τον είπες, να μπορείς να πεις πως τον είπες με την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήσει με την κακή του σημασία.
Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο έλληνας τον έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος τον φιλόσοφο, ο ποιητής τον ποιητή αλλα και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά αδύνατος τον ουσιαστικά δυνατό  και ξένος , θα δοκιμάσεις την αιχμή τούτου του όπλου κι εσύ όπως την δοκίμασα κι εγώ. Θα απορήσεις σε τι κοινωνική περιωπή βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας, πως τους φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί  και πως τους υπολήπτονται οι χρησμοθήρες και πως γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους συναντούν στις στοές και στην αγορά.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ
Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας σπρώχνουν σχεδόν τον Έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο ανάμεσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα, παραβλέποντας ότι γίνηκε πριν και ότι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος τον δρόμο το σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες.
Παρά να υποβάλει τη σκέψη του στην βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης, προτιμάει να ριψοκινδυνεύει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών μερίδων τους με τους δήθεν φίλους των και θα δεις ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λεει την γνώμη του , βελτιώνει την διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις, χωρίς ούτε να περιμένει, ούτε να θέλει καμία αντιγνωμία. Και οι φίλοι του το ξέρουν καλά αυτό και συχνάζουν σε αυτές τις συσκέψεις η για να μάθουν τα νέα της ημέρας η για να βρουν ευκαιρία να κολακέψουν τον ηγέτη.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις, γιατι πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του, η το χειρότερο γιατι η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή του, θα περιόριζε την κυριότητά του επάνω στο έργο , θα το έκανε περισσότερο τέλειο , αλλα λιγότερο δικό του  και εκείνο που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο, αλλα το δεύτερο.
Ετσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του και σε δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού ήθους που θα παρατηρήσεις στους έλληνες δημόσιους άνδρες, που κατά τα άλλα είναι και πιο υψηλόφρονες και πιο αδέκαστοι και σχεδόν πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς μας. Οι παλιοί όμως ρωμαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την ελληνική πολιτική ζωή και γι’ αυτό τότε κατορθώσανε, αν και σε τόσα καθυστερημένοι, να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα χέρια των ελλήνων.
Γιατί βλέπεις, τούτη η μοιραία για την τύχη των ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό: Όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά, για να συντελεστούν όλα, πριν το πρόσωπο εκλείψει. Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες Δε σηκώνει ούτε βιασύνη, ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλα σε ομάδες προσώπων, σε διαδοχικές γενιές.
Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση, διαρκέστερες υποστάσεις, λαοί, οικογένειες, πολιτικές μερίδες, η κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μεσα στην ιστορία είναι υπέρ προσωπικά. Και δυστυχώς, οι έλληνες μονο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι αυτό η δεν φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου, η όταν φτάσουν, φέρνει μέσα του το έργο του το ίδιο το σπέρμα της φθοράς.
Και αυτό είναι δίκαιο. Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη απρόσωπη ευόδωση του ιδίου του έργου. Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές περιστάσεις να συντρέξουν με την μεγαλοφυία του Αλέξανδρου του Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλα και εκεί το έργο, στηριγμένο σε ένα πρόσωπο , όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων, ούτε σε μία πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο δημιουργός του, διαλύθηκε μέσα σε χέρια των ιδίων εκείνων ανθρώπων που όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλα το έργο, βλέπεις, δεν ήταν δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς στην τιμή του έργου, αλλα θήτες του γιγάντιου εγωισμού του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟ
Ποτέ, μα ποτέ δεν θέλησα να σου πω ότι λείπει η πολιτική σκέψη από την Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο μάλιστα απ’ όσο φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα από έξω. Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της, γιατι οι άνδρες που την κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλον σε μιαν αδιάκοπη πεισματική και το πιο συχνά, μάταιη σύγκρουση. Εάν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών, δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης , ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια.
Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την υπομονή μέσα στον κύκλο των ισοτίμων, να περιμένουν με την τάξη του κλήρου η της ηλικίας την σειρά τους. Ετσι διασπαθίζοντας την δύναμη του και τις αρετές του κατάντησε ο λαός με την υψηλότερη και πλουσιότερη στην θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνει τόσο πίσω από μας στις πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.
… τα δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι έλληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον, μια έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία, την νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού. Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και αλλού και προ παντός σε μας. Η διαφορά καλέ μου φίλε, έγκειται στο μέτρο και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εμείς σήμερα δεν υστερούμε. Αλλα την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της Ρώμης δεν είχαν υπερβεί οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο. Υποτάσσονταν στον κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της πολιτείας, ενώ οι έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να στεριώσουν την δύναμή τους στην οικουμένη. Όσο όμως αυστηρότερος και αν θέλω να είμαι, καθώς είναι χρέος μου, για μας τους ρωμαίους, δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων, και σήμερα ακόμα, υπάρχουν τόσο φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα των τιμών, όσοι υπήρξανε μεταξύ των ελλήνων στους ενδοξότερους τους αιώνες.
Μήπως υπερβάλω καλέ μου φίλε; Μήπως βλέπω το θαυμαστό γένος των ελλήνων με τα μάτια της γεροντικής κακίας ; μα είναι χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω Αριστοφάνη , Δημοσθένη , Ευριπίδη , Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα, Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι μόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι φίλε μου, Δε βλέπω πως είμαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να ξεπεράσουν σε αξιότητα η και σε καλή φήμη τον αντίπαλό τους, αλλα να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από την δική τους θέση, όποια κι αν είναι.
Την αρχαία «ύβριν» των, την κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο. Κάποτε με τούτη την ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν ότι επαναφέρουν το πολίτευμά τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης την «δημοκρατία» (Σ.Μ. οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σ.Μ. ορθή δημοκρατία). Η θέλησή τους για ισότητα, άμα την αναλύσεις, θα δεις ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλα από τον φθόνο της υπέρτερης αξίας. «Μια που εγώ, λεει ο έλληνας, δεν είμαι άξιος να ανέβω ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανεβείς από μένα ψηλότερα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα».
Συμβιβάζεται με την ισότητα ο έλληνας, γιατι τι άλλο είναι παρά συμβιβασμός να πιστεύεις ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση και να δέχεσαι μία ίση με των άλλων ! Μέσα του λοιπόν δεν αδικεί τόσο ο έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής.
Και ύστερα θα συναντήσεις και μεταξύ των ελλήνων την άλλη ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιμούνε την μία αρετή που έχουν και να υποτιμούν τις άλλες που τους λείπουν. Είδα δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που φαντάζονταν ότι δεν χρειάζεται να γίνουν πρώτοι, ούτε η επιστήμη, ούτε η αρετή.
Είδα κάτι σοφούς που θελαν να σταθούν επάνω από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την επιστήμη και την σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό μας έκανε αυτός ο Πλάτωνας ! Πόσους δολοπλόκους πήρε στο λαιμό του που νομίσανε πως είναι «άνδρες βασιλικοί» !
Μα είδα τέλος, αγαπητέ μου Νάβιε, και κάτι ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην πολιτεία, αφού ηταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δεν στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί, αλλά αποσύρονταν σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας τον δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών, η δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των, σαν οι ηγεσίες των πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων που συνεχώς τις απομακρύνουν από την ιδεατή τους μορφή και τις παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων η των μέτριων.
Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων. Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την ιδιοτυπία τους στον μακάριο εκείνο τόπο. Είναι οπαδοί, πραγματικοί οπαδοί, μόνο όσοι έχασαν οριστικά την ελπίδα να γίνουν και αυτοί ηγέτες. Ετσι θα παρατηρήσεις ότι πιστοί οπαδοί είναι μόνο οι γεροντότεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι οι οπαδοί από πίστη ιδεολογική η από πίστη στον ηγέτη. Οι πολλοί είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα, γιατι ατύχησαν, γιατι βαρέθηκαν η λιγοψύχησαν. Γι αυτό είναι και όλοι προσωρινοί, άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ώσπου να περάσει η κακιά ώρα. Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί, προσπαθούν συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη.
Γι αυτό και βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες που προσφέρονται ευκολότερα στην παρασκηνιακή ηγεσία των οπαδών τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρεις ποιος είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας αλλά ποιοι εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις είναι μερικοί άνθρωποι που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας αλλά μονο με εκείνα που χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας. Είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιοριστούν στον ρόλο του υποβολέα και να αφήσουν τους άλλους που κατέχουν τα φαινόμενα να χαριεντίζονται επάνω στην σκηνή.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΑΤΟ
Και ύστερα ,μήπως δεν βλέπω και την άλλη όψη του πράγματος; Ας παραπονιόμαστε για την ελληνική εγωπάθεια εμείς που διαρκώς επάνω της σκοντάφτουμε, γιατι έχουμε να κάνουμε με την ελληνική πόλη και τους πολιτικούς της. Εχει και την εξαίσια πλευρά της η υπερτροφία αυτή της προσωπικότητας, που στις κακές της όψεις την ονομάζουμε εγωπάθεια.
Εχει την πλευρά την δημιουργική, στην φιλοσοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις επιστήμες, ακόμη και στο εμπόριο και στον πόλεμο. Από αυτήν αναβλύζει όλη η δόξα των ελλήνων, η μόνη δόξα στην ιστορία που μπορεί να σταθεί πλάι στην δική μας. Φοβάμαι μονάχα, γιατι, και ας μην το βλέπεις εσύ, κατά βάθος με γοητεύουν και εμένα οι έλληνες , που είναι και θα είναι πάντα οι δάσκαλοί μου. Φοβάμαι πως φτάσαμε στον καιρό, που η φωτεινή πλευρά της προσωπικότητάς των πηγαίνει όλο μικραίνοντας και αντίθετα η σκοτεινή όλο και αυξάνει και δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω αν ετούτος ο κατήφορος μπορεί ποτέ πια να σταματήσει.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ
Δεν σου κρύβω πως με πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνομαι τάχα κακός και άδικος με τους έλληνες. Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα το γράμμα μου με έναν έπαινο γι αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι κάπως την μομφή σου. Ο εγωισμός δεν κάνει τους έλληνες μόνο κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεμο. Εχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στην μνήμη τους γίνονται σαν νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέεις την διάλυση της στρατιωτικής δύναμης , που εχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες, με την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των ελλήνων. Μα δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο έλληνας γενναίος και άξιος μαχητής, αλλά και στην ειρήνη.
Ακριβώς γιατι η γενναιότητά του δεν είναι συλλογική, σαν των περισσοτέρων λαών, αλλά ατομική, γι αυτό δεν φοβάται, και εκεί που βρίσκεται μόνος του, να ριψοκινδυνεύσει, στην ξενιτιά , στο παράτολμο ταξίδι, στην εξερεύνηση του αγνώστου. Γι αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς δεν θα τολμούσαμε ποτέ και θεμελίωσε για αιώνες αποικίες , έξω από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα στα χιόνια της Σκυθίας . Και στον καιρό μας ακόμη, έλληνες δεν είναι εκείνοι που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν στην χώρα των Ινδών και στις έμπειρες χώρες πιο κάτω από την γη των Αιθιόπων; Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα παράτολμα ο έλληνας;
Επειδή είναι γενναίος ο έλληνας, είναι και παίκτης. Παίζει την περιουσία του, την ζωή του και κάποτε την τιμή του. Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος, για να δρα μόνος, για να μάχεται μόνος και γι αυτό δεν φοβάται την μοναξιά. Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια υπέροχα οργανωμένη αγέλη. Σκεπτόμαστε μαζί, δρούμε μαζί, μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή, τα λάφυρα, την δόξα. Οι έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους ελεύθερη, να μοιραστούν τίποτε με κανέναν.
Το εθνικό τους τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά, γιατι θελήσανε να κάνουν μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δεν δέχονται (Σ.Μ. αναφέρεται στην Ιλιάδα). Και μια που πήρα τον δρόμο των επαίνων, άκουσε και αυτόν, που δεν είναι και ο μικρότερος. Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα βδομάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου; Τις πιο πολλές τις διδάχτηκα από έναν έλληνα, από τον Επίκτητο. Νέος τον άκουσα να εξηγεί το μέγα δράμα του γένους του. Ήσυχα, καθαρά, με την ακριβολογία και την χάρη που σφράγιζε τον λόγο του , μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για μίαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός.
Κάποτε κάνοντας την απολογία της πατρίδας του, μας έλεγε: «Δεν είναι τόσο δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες των τιμωριών. Η Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους έλληνες στον δρόμο τους. Αλλα και αυτοί, πρόσθετε, την συντρέξανε με τον δικό τους τρόπο».
Μην νομίσεις όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του «γνώθι σαυτόν» . Σε κάθε κόχη, απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω της ευλογημένης ελληνικής γης, θα βρεις και έναν έλληνα, αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχτεί και ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσεις να κακολογείς τίποτε το ελληνικό, γιατι τότε ξυπνάει μέσα του μια άλλη αρετή, η περηφάνια.
Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς τους ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσεις στο έργο σου αν αγνοήσεις αυτήν την αλήθεια. Πρόσεξε την υπεροψία και την φιλοτιμία των ελλήνων. Μην πλανάσαι! Εχουν την ευαισθησία των ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες, ποτέ όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι ώστε να ξεχάσουν τι ήτανε!
Η πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του Ιουβενάλιου “Graeculus esuriens, in coelum jusseris, ibit” (τον λιμασμένο γραικύλο, κι αν στον ουρανό τον προστάξεις να πάει, θα πάει). Άλλοι όμως είναι τούτοι οι γραικύλοι και άλλοι οι έλληνες. Και το πιο περίεργο, οι ίδιοι τούτοι σε άλλες ώρες είναι γραικύλοι (graeculus) και σε άλλες έλληνες (graeci). Δεν πρέπει ποτέ να δώσεις την εντύπωση στον έλληνα ότι του αφαίρεσες την ελευθερία του.
Άφησε τον, όσο μπορείς, να ταράζεται, να θορυβεί, και να ικανοποιεί την πολιτική του μανία, μέσα στην σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχεις την τέχνη να επεμβαίνεις μόνο την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλεις τους έλληνες να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι διαφωνούντες μεταξύ των ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, είτε θεληματικά, είτε, συνηθέστερα, άθελά τους.
Υποβοηθώντας το τυφλό παιγνίδι των φατριών από το παρασκήνιο, χωρίς να προσβάλλεις την περηφάνιά τους, μπορεί να οδηγήσεις τις ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολότερα παρά με τις σοφότερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν ήσουνα ανθύπατος στην Ισπανία η στην Ιλλυρία.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΝΔΕΚΑΤΟ
Όμως αν θέλεις στην Ελλάδα πραγματικά να επιβάλεις μία απόφασή σου, όσο σωστή και αν είναι, κοίταξε να μην φανεί η πρόθεσή σου. Πρέπει να θυσιάσεις την τιμή μίας απόφασης για να την επιβάλεις μεταξύ των ελλήνων. Κάλεσε ιδιαιτέρως έναν-έναν τους αρχηγούς των μερίδων, δώσε στον καθένα την ευκαιρία μίας επίπλαστης πρωτοβουλίας.
Φυσικά, αν δυστροπούν, να τους τρομάξεις, αλλα και αυτό υπό εχεμύθεια, χωρίς να αναγκάσεις την φιλοτιμία τους να πάρει τα όπλα. Δώσε τους κάποια περιθώρια έντιμης υποχώρησης και όταν ακόμη στην πραγματικότητα διατάσεις, μην τους πεις ότι διατάσεις. Πες τους ότι δεν διατάσεις, αλλά ότι αν δεν γίνει τούτο κι εκείνο, τότε οι ρωμαϊκές λεγεώνες θα αναγκαστούν να μετασταθμεύσουν για λόγους ασφαλείας σε άλλη επαρχία και τότε μπορεί τίποτε Γέτες η Κέλτες η Δακοί να στείλουν τα στίφη τους να δηώσουν την χώρα και ας αναμετρήσουν οι ίδιοι τις συνέπειες και ας αποφασίσουν.
Όλα αυτά δεν σου τα λεω για να σε κάνω να περιφρονείς τους έλληνες. Απεναντίας σου τα λεω για να τους καταλάβεις και να τους προσέξεις. Ακόμη και σήμερα διατηρούν τα ίχνη μερικών αρετών που μοιάζουν με την χόβολη μίας μεγάλης πυρράς. Μελετητές της ψυχής των ατόμων και του όχλου, θα τους δεις να εκτελούν μερικούς θαυμάσιους ελιγμούς, να χαράζουν πολιτικά σχέδια περίλαμπρα, με μια ευκινησία στην σκέψη και μια γοργότητα στις αντιδράσεις που εμείς εδώ ποτέ δεν φτάσαμε. Μόνο που ύστερα θα μελαγχολήσεις βλέποντας πως είναι πια ασήμαντοι οι σκοποί για τους οποίους ξοδεύονται αυτά τα εξαίσια χαρίσματα.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΩΔΕΚΑΤΟ
Πρόσεξε αυτούς τους παλικαράδες της πολιτικής, που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι γελοίο να έχεις το ύφος του δυνατού και του τρανού, όταν από καιρό έχεις πάψει να είσαι. Καθώς τρέφονται από την οπτασία των περασμένων τους μεγαλείων και δεν μπορούν να συμμορφωθούν με τις σημερινές τους διαστάσεις, πολύ θα σε ταλαιπωρήσουν με την αξίωσή τους να μην επεμβαίνεις στα πράγματα της πόλης τους.
***

Πηγή: www.terrapapers.com Φωτογραφία: Ydrohoos Fnous...

Διαβάστε όλο το άρθρο: logiosermis


Μία από τις ευφυέστερες εξαπατήσεις όλων 

των εποχών!

Ο Μενένιος Αππιος

 Ο Μενένιος Αππιος ήταν Ρωμαίος συγκλητικός και χρημάτισε μία περίοδο κυβερνήτης της Αχαϊας. Τον διαδέχτηκε ο φίλος του Ατίλιο Νάβιο που είχε στην αρχή δυσκολίες προσαρμογής. Ετσι λοιπόν ο Μενένιος του έστελνε κατά καιρούς διάφορες επιστολές στις οποίες περιέγραφε τους Ελληνες και τις συνήθειές τους.
Το πόσο οι περιγραφές του Μενένιου ταίριαζαν με σημερινά ιδιώματα των Ελλήνων έκανε μεγάλη εντύπωση. Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα :

Ποτέ , μα ποτέ δεν θέλησα να σου πω ότι λείπει η πολιτική σκέψη από την Ελλάδα.
Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο μάλιστα απ' όσο φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα από έξω.
Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της , γιατι οι άνδρες που την κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλον σε μιαν αδιάκοπη πεισματική και το πιο συχνά , μάταιη σύγκρουση.
Εάν λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών, δεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψης , ούτε η αγωνιστική διάθεση.
Στο χαρακτήρα , στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια.
Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου.

Οι επιστολές αυτές βρέθηκαν σε παπύρους της αρχαίας Αιγυπτιακής πόλης Οξύρρυγχος
και ήταν μέσα στις ανακαλύψεις των αρχαιολόγων  Bernard Pyne Grenfell και Arthur Surridge Hunt 

File:Grenfell-hunt-1896.jpg

Τις έφερε στο φως ο καθηγητής (και μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας) Κωνσταντίνος Τσάτσος, αξιοποιώντας τη φιλοφρόνηση κάποιου Γερμανού συναδέλφου του.
Οι φοβερές αυτές επιστολές έκαναν το γύρο του κόσμου, ενημερώθηκε η διεθνής επιστημονική κοινότητα, μπήκαν αντίτυπα σε όλες τις βιβλιοθήκες, έγιναν βιβλιογραφία σε πολλές σοβαρές και επίσημες δημοσιεύσεις και, ήταν τέτοιο το κύρος του Κ. Τσάτσου, που πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι που κάποιοι άρχισαν να αναρωτιούνται ποιός ήταν αυτός ο Μενένιος Αππιος, πότε ακριβώς έζησε και ποιές ήταν οι ιστορικές παραπομπές που τον ανέφεραν.
Η έρευνα αυτή δεν βρήκε καμμία απάντηση και έτσι οι πιέσεις μεταφέρθηκαν στον ίδιο τον Τσάτσο .
Εδώ είναι διαφωτιστική η επιστολή του Στέλιου Παπαθεμελή

Κύριο
Παντελή Σαββίδη,
EΡΤ3
Ενταύθα 

Στην εκπομπή σας της 29/10 αναμεταδώσατε αποσπάσματα από επιστολές κάποιου Μενένιου Aπιου, Ρωμαίου συγκλητικού που αναφέρονται στο πολιτικό ήθος και τον χαρακτήρα των Ελλήνων.
Διέλαθε της προσοχής σας, καθώς και εκείνης των πανεπιστημιακών συνομιλητών σας ότι τόσο ο Μενένιος Aπιος όσο και οι επιστολές του είναι πλάσμα της φαντασίας του αειμνήστου Κωνσταντίνου Τσάτσου.
Ο Τσάτσος είχε δημοσιεύσει τα κείμενα αυτά στο περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ του 1954. Τα αναδημοσίευσε επίσης στη Β? σειρά των Αφορισμών και Διαλογισμών του (Βιβλιοπωλείο της Εστίας β? έκδ. 1970 σελ.243 έπ.) με τον τίτλο «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι».
Εκεί ο συγγραφέας περιγράφει ότι πέρασε τάχα από την Αθήνα ένας παλιός συμφοιτητής του τότε Καθηγητής Πανεπιστημίου σε χώρα του Βορρά που τον πληροφόρησε ότι κάπου στην Αίγυπτο στην αρχαία Οξύρρυγχο, το σημερινό Μπενεζέ, βρέθηκαν πάπυροι σε λατινική γλώσσα που περιείχαν απόψεις του εν λόγω Μενένιου για τους Έλληνες.
Το δημιούργημα της φαντασίας του Κ.Τ. υπήρξε εξαιρετικά πειστικό, έγινε δεκτό χωρίς επιφυλάξεις. Τριάντα χρόνια μετά, τον Μάϊο του 1983, προκλήθηκε μια έντονη αμφισβήτηση της γνησιότητας των Οξυρρύγχιων Παπύρων από τις στήλες της «Καθημερινής» και της «Εστίας» οπότε τότε παρενέβη ο Κ.Τσάτσος και ομολόγησε («Καθημερινή 27/5/1983) ότι οι «Οξυρρύγχειοι Πάπυροι» είναι «ολόκληρο κατασκεύασμα δικό του».
Προς παρηγορίαν σας, ακόμη και ο κορυφαίος ιστορικός του Νέου Ελληνισμού ο μακαρίτης Καθηγητής Απόστολος Βακαλόπουλος στο βιβλίο του «Ο Χαρακτήρας των Ελλήνων» είχε αποδεχθεί ως αληθινούς τους παπύρους και τον Μενένιο (πρβλ.την μαρτυρία του σε νεότερη έκδοση του «Χαρακτήρα των Ελλήνων» εκδόσεις ΗΡΟΔΟΤΟΣ χ.χ.σ.34 υποσ. 32).
Θεσσαλονίκη 30/10/08
Στέλιος Παπαθεμελής



Βεβαίως η ομολογία του Τσάτσου καθώς και η επιστολή Παπαθεμελή δεν έγιναν τόσο γνωστές όσο η ανακοίνωση περί Μενένιου Αππιου, ακόμα και σήμερα υπάρχει στο διαδίκτυο πληθώρα αναφορών που θεωρούν τις επιστολές αυθεντικό γεγονός, γράφονται άρθρα, γίνονται εργασίες κλπ κλπ.
Πώς όμως εμπνεύστηκε ο Τσάτσος το φανταστικό όνομα ;;
Υπάρχει ένα κείμενο του William Shakespeare γραμμένο μεταξύ 1605 και 1608 με τίτλο Coriolanus,στηριγμένο στη ζωή του Ρωμαίου στρατηγού Gaius Marcius Coriolanus. Ενας από τους πρωταγωνιστές είναι ο συγκλητικός Agrippa Menenius Lanatus, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, είχε σαν σύμβουλο τον κακότροπο  Appius Claudius Sabinus.
Ενδεχομένως λοιπόν ο Τσάτσος διάλεξε μέσα από αυτή την ιστορία το αληθοφανές όνομα του φανταστικού του ήρωα και έφτιαξε μία από τις ευφυέστερες εξαπατήσεις όλων των εποχών.
File:Gavin Hamilton - Coriolanus Act V, Scene III edit2.jpg
(Coriolanus, Act V, Scene III. Engraved by James Caldwell)

Για την επαλήθευση των παραπάνω δείτε και στο τεύχος 1691 (Χριστούγεννα 1997) της Νέας Εστίας την αναφορά του Αντώνιου Γ. Δροσόπουλου "Δύο ανθύπατοι για τους Ελληνες και τους πολιτικούς τους"

Η ελπίδα φεύγει, ο Τζόνυ Γουόκερ έρχεται ...

Ένας μήνας στην κυβέρνηση και δεν έχουν παρουσιάσει ούτε ένα νομοσχέδιο. Μόνο γενικότητες και αοριστίες. Αντί να τρέξουν μπροστά να καλύψουν τον χαμένο δρόμο, μιας που η στάση πληρωμών είναι προ των πυλών, το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν πυροτεχνήματα και να επιδίδονται σε έναν αγώνα να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει μνημόνιο αλλά συμφωνία-γέφυρα και ότι η τρόικα έφυγε αλλά ήρθαν οι θεσμοί. Άλλη μία αποτυχία της Ελληνικής πολιτικής σκηνής (...θεάτρου θα ήταν καλύτερο να πούμε)...

ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ… ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΧΡΙΣΤΟ


Cami kubbesinde "Hazreti İsa ve havari" figürleri 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Σίγουρα κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν έβλεπε το δημοσίευμα-ομολογία της τουρκικής εφημερίδας, Aksam, με την πραγματικά πρωτοφανή και συνάμα εκπληκτική φωτογραφία όπου προβάλλεται ένας Τούρκος ιμάμης να αναγινώσκει περικοπές από το Κοράνι στους μουσουλμάνους υπό… την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Σημεία των καιρών ;


G

Το εκπληκτικό αυτό γεγονός έγινε στην περιοχή της Αμάσειας, μια περιοχή που πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών κατοικούσε πυκνός ελληνορθόδοξος πληθυσμός καθώς και πολλοί κρυπτοχριστιανοί που άλλοι μεν διασώθηκαν φεύγοντας για την Ελλάδα ή την Ρωσία, πολλοί όμως και με τις ίδιες τις τουρκικές μαρτυρίες παρέμειναν και ίσως εξακολουθούν να ζουν, (οι απόγονοι τους), στα μέρη εκείνα όπου γράφτηκαν πολλές μαρτυρικές σελίδες του ηρωικού Πόντου.
Σύμφωνα λοιπόν με την τουρκική εφημερίδα στην περιοχή της Αμάσειας και συγκεκριμένα στην κωμόπολη, Gümüşhaciköy και στο μουσουλμανικό τζαμί που λειτουργούσε μέχρι το 1923 σαν ελληνορθόδοξη εκκλησία, ο τοπικός Ιμάμης όρθιος διαβάζει το Κοράνι υπό την σκέπη του Παντοκράτορα Ιησού Χριστού. Όπως φαίνεται και στην αποκαλυπτική φωτογραφία του δημοσιεύματος, οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, (;;;), δεν θέλησαν να καταστρέψουν την εικόνα παρά του ότι η απεικόνιση μορφών θεωρείται για το Ισλάμ μεγάλη αμαρτία. Έτσι στον τρούλο αυτού του τζαμιού διακρίνει κανείς μια περίτεχνη αγιογραφία του Ιησού Χριστού – Παντοκράτορα καθώς και τους δώδεκα αποστόλους που τον πλαισιώνουν από όλες τις μεριές. Μια πραγματικά εντυπωσιακή τοιχογραφία που δεσπόζει σήμερα μέσα σε ένα μουσουλμανικό τέμενος. Η εκκλησία αυτή που σήμερα είναι τζαμί, κτίστηκε όπως αναφέρεται το 1800 όταν ανθούσαν τα τοπικά μεταλλεία από Έλληνες εργάτες και το ελληνικό στοιχείο της περιοχής αριθμούσε πάνω από 100.000 κατοίκους με πάνω από 300 ενορίες με ισάριθμες εκκλησίες ενώ ήταν και έδρα Μητρόπολης. Σήμερα στην πόλη της Αμάσειας επιβιώνουν οι παλιές ελληνικές γειτονιές, με σπίτια-φαντάσματα. Πολλά από αυτά βρίσκονται στις όχθες του ποταμού Ίρι, που διασχίζει την πόλη.
Αλλά το εντυπωσιακό, όπως αναφέρεται στην τουρκική εφημερίδα που παίρνει τις διαστάσεις θαύματος, είναι ότι στην εκκλησία αυτή η οποία μετά το 1924 έγινε τζαμί, η μεγαλοπρεπή αυτή τοιχογραφία του Ιησού Χρηστού που μέχρι τότε ήταν καλυμμένη εμφανίστηκε μετά από ένα τοπικό σεισμό όταν έπεσαν οι σοβάδες που την κάλυπταν. Οι ντόπιοι μουσουλμάνοι δεν τόλμησαν στη συνέχεια να την καταστρέψουν ή να την σκεπάσουν με άσβεστη όπως είναι η συνήθης πρακτική των μουσουλμάνων για τις τοιχογραφίες όταν μια εκκλησία μετατρέπεται σε τζαμί. Έτσι σήμερα που η εκκλησία αυτή συγκεντρώνει τους μουσουλμάνους για την προσευχή, αναδίδει το άρωμα της ελληνορθόδοξης ταυτότητας της και μάλιστα στο κορυφαίο σημείο του κτίσματος, δηλαδή στον τρούλο με τον Ιησού Χριστό των Ρωμιών που λατρεύονταν επί αιώνες στη περιοχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!

Η δημοσιογράφος Trey Ratcliff καταγράφει το δύσκολο ταξίδι της στην Ανταρκτική, διάρκειας 14 ημερών, και μεταφέρει καρέ-καρέ τις εικόνες που συνάντησε εκεί από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την αναχώρησή της μέχρι και την επιστροφή της, με τους ενδιάμεσους σταθμούς και τα παράδοξα που συνάντησε, περιγράφει φωτογραφικά τη μοναδική αυτή εμπειρία ζωής που έζησε για 2 εβδομάδες…
«Έτοιμη για αναχώρηση!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Στο αεροπλάνο CL-130 για Ανταρκτική!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Μεταφορά με το μεγαλύτερο λεωφορείο του κόσμου (!) στη βάση μας στη Νέα Ζηλανδία…»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Από εκεί και μετά ξεκίνησε η εκπαίδευσή μας για τις αντίξοες συνθήκες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε: Σκάψιμο σπηλιάς από πάγο, κατασκευή σκηνών κ.ά.»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Δυο φιλικοί πιγκουίνοι που μου κρατούσαν συντροφιά!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Η διαδρομή τους στο χιόνι!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Ο παγετώνας Howard!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Αυτή η άποψη του παγετώνα καλύπτει μόνο το 2% του πραγματικού μεγέθους του!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Συνεχίζοντας την εξερεύνησή του.»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Το τοπίο της Ανταρκτικής επιφυλλάσει απρόσμενες εκπλήξεις σαν κι αυτή!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Το ελικόπτερο που μας παρέλαβε από μια απομονωμένη περιοχή…»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Η επιστήμων Clare Beet μας συνόδευε πάντα στις πιο άγριες περιοχές της Ανταρκτικής…»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
«Το όρος Erebus από ψηλά!»
perierga.gr - Περνώντας 14 μέρες στην παγωμένη Ανταρκτική!
πηγή

O Άγιος Παΐσιος για τον αγώνα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

Aπό το βιβλίο «Γέροντος Παϊσίου Aγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, “Περὶ Προσευχής”, εκδόσεις του Ησυχαστήριου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012

-Γέροντα, πώς θα μπορέσω τη Σαρακοστή να αγωνιστώ περισσότερο στην εγκράτεια;
-Οι κοσμικοί τώρα τη Σαρακοστή προσέχουν κατά κάποιον τρόπο την εγκράτεια, ενώ εμείς οι μοναχοί πάντα πρέπει να προσέχουμε. Το κυριότερο όμως που πρέπει να προσέξει κανείς είναι τα ψυχικά πάθη και μετά τα σωματικά. Γιατί, αν δώσει προτεραιότητα στη σωματική άσκηση και δεν κάνει αγώνα, για να ξεριζωθούν τα ψυχικά πάθη, τίποτε δεν κάνει. Πήγε μία φορά σε ένα μοναστήρι ένας λαϊκός στην αρχή της Σαρακοστής και κάποιος μοναχός του φέρθηκε απότομα, σκληρά. Εκείνος όμως ο καημένος είχε καλό λογισμό και τον δικαιολόγησε. Ήρθε μετά και μου είπε: «Δεν τον παρεξηγώ, Πάτερ. Ήταν βλέπεις από το τριημέρι!». Αν το τριημέρι που έκανε ήταν πνευματικό θα είχε μία γλυκύτητα πνευματική και θα μιλούσε στον άλλο με λίγη καλοσύνη. Αλλά αυτός ζόριζε εγωϊστικά τον εαυτό του να κάνει Τριήμερο, και γι’ αυτό όλα του έφταιγαν.
-Γέροντα, τι να σκέφτομαι τη Σαρακοστή;
-Το Πάθος, τη θυσία του Χριστού να σκέφτεσαι. Αν και εμείς οι μοναχοί πρέπει συνέχεια να ζούμε το Πάθος του Χριστού, γιατί μας βοηθούν σ’ αυτό κάθε μέρα τα διάφορα τροπάρια, όλες οι Ακολουθίες.
Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή μας δίνεται η μεγαλύτερη ευκαιρία για να...
αγωνισθούμε και να συμμετέχουμε εντονότερα στο σωτήριο Πάθος του Κυρίου μας, με μετάνοια και με μετάνοιες, με εκκοπή των παθών και με ελάττωση των τροφών, από αγάπη προς τον Χριστό.
Αν αξιοποιήσουμε, όσο μπορούμε, το πνευματικό αυτό στάδιο με τις πολλές προϋποθέσεις και δυνατότητες που μας δίνονται, για να πλησιάσουμε περισσότερο στον Εσταυρωμένο Χριστό, για να βοηθηθούμε από Αυτόν και να χαρούμε την Αγία Ανάσταση αλλοιωμένοι πνευματικά, αφού θα έχουμε ζήσει πνευματικότερα τη Μεγάλη Σαρακοστή.
Εύχομαι καλή δύναμη τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να ανεβείτε στον Γολγοθά κοντά στον Χριστό, μαζί με την Παναγία και τον Προστάτη σας Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, για να συμμετάσχετε στο φρικτό Πάθος του Κυρίου μας. Αμήν.