Να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύει στη νίκη επάνω στον κόσμο

Η αμαρτία υπερνικάτε μόνο και αποκλειστικά από τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα ... Ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό δεν είναι σε θέση να διακρίνει στον ίδιο τον εαυτό του την παρουσία της αμαρτίας ̇ αλλά και όταν την διακρίνει δεν είναι σε θέση να την υπερνικήσει.

Η τέλεση της ίδιας της Λειτουργίας, η οποία είναι θυσία για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, είναι η υψηλότερη από όλες της συμμετοχές στη δύσκολη διακονία προς την ανθρωπότητα.

Να είναι κάποιος χριστιανός σημαίνει να πιστεύει στη νίκη επάνω στον κόσμο και τίποτε λιγότερο.

Απορρίπτοντας την πίστη στην Ανάσταση, ο άνθρωπος καταδικάζει τον εαυτό του στον θάνατο. Και η αυτοκαταδίκη αυτή είναι η πραγματική φύση της απογνώσεως. Δεν είναι καθόλου εκπληκτικό ότι ολόκληρος ο κόσμος τώρα βυθίζεται διαρκώς βαθύτερα στην απόγνωση.

Γέροντας Σωφρόνιος τοῦ Essex

Είπε Γέρων: Ταπείνωση είναι το κάτω σκαλοπάτι των αρετών. Αγάπη είναι το επάνω σκαλοπάτι. Γιατι δεν αγιάζουμε σήμερα; Γιατι δεν έχουμε ταπείνωση.

 

Κοραής και Γρηγόριος Ε΄

Το 2009 κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο Κοραής και Γρηγόριος Ε΄ και υπότιτλο Κοινωνικές συγκρούσεις και διαφωτισμός στην προεπαναστατική Σμύρνη (1788-1820) από τον Γιώργο Καραμπελιά. Το βιβλίο είναι πολύ αποκαλυπτικό και ενημερωτικό, διότι ξεκαθαρίζει πολλές συγκεχυμένες απόψεις που έχουν καλλιεργηθή γύρω από το δίπολο Διαφωτισμός και Εκκλησία, πριν την Επανάσταση του 1821.Το βιβλίο αυτό είναι σημαντικό και πρέπει κανείς να το μελετήση με προσοχή, γιατί παρατίθενται πολλά επιχειρήματα που ανατρέπουν κυριαρχούσες «μαρξίζοντος επιχρίσματος» απόψεις για την αντίθεση μεταξύ Διαφωτισμού και Εκκλησίας. Τα επιχειρήματα αυτά παρουσιάζουν τις δημιουργικές και σημαντικές απόψεις του συγγραφέα για το συγκεκριμένο θέμα και τοποθετούν τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση.

Το ενδιαφέρον του συγγραφέως όσο και των αναγνωστών επικεντρώνεται στα πρόσωπα του Κοραή και του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄ (ο τελευταίος έχει δεχθεί πολλές επιθέσεις από διαφόρους κύκλους του διαφωτισμού) καθώς αποτελούν τις «εμβληματικότερες μορφές του διπόλου Εκκλησία και Διαφωτισμός της προεπαναστατικής Ελλάδας».

Ο Κοραής ήταν διαφωτιστής, έμενε την περίοδο εκείνη στο Παρίσι, αγωνίσθηκε για την έκδοση των έργων των αρχαίων Ελλήνων, είχε ενστερνισθή τις επαναστατικές καί διαφωτιστικές ιδέες, και ο κύκλος του στρεφόταν εναντίον των κληρικών, ιδίως των Επισκόπων και του Πατριαρχείου, όπως φαίνεται σε διάφορα βιβλία που εξεδόθησαν ανώνυμα, μεταξύ τών οποίων ο Λίβελλος και η Ελληνική Νομαρχία. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄, ως υπεύθυνος και διακριτικός ηγέτης, αγωνίσθηκε για να κρατήση τις απαραίτητες κατά την εποχή εκείνη ισορροπίες, αντιμετώπισε την επίθεση πολλών διαφωτιστών, και του ιδίου του Κοραή, και τελικά απαγχονίσθηκε από τους Οθωμανούς, οι οποίοι αντελήφθησαν την ουσιαστική βοήθεια που προσέφερε στην εξέγερση των Ρωμηών.

Τα δύο αυτά σημαντικά πρόσωπα γνωρίζονταν μεταξύ τους προσωπικά, διότι ο Κοραής μεγάλωσε στην Σμύρνη και ο Γρηγόριος ο Ε΄ πριν γίνη Πατριάρχης ήταν Μητροπολίτης Σμύρνης, οπότε είχαν μεταξύ τους επικοινωνία. Ο Κοραής, σε φίλους του, έγραφε γιατον Γρηγόριο, πριν γίνη Μητροπολίτης Σμύρνης: «Προσκύνησον εκ μέρους μου τον πανοσιολογιώτατον Πρωτοσύγκελλον του Αγίου Σμύρνης». Και σε άλλη συγχαρητήρια επιστολή του, το ίδιο έτος, με την ανάρρηση του Γρηγορίου στον Μητροπολιτικό Θρόνο της Σμύρνης, τον χαρακτηρίζει «προεστώτα φιλόσοφον και την μέσην οδόν ευθυνόμενον, μακράν και από την σκύλλαν της απιστίας και από την χάρυβδιν της δεισιδαιμονίας».

Ο Γιώργος Καραμπελιάς ξεκινά τό βιβλίο του με την άποψη που επικρατούσε στο παρελθόν ότι, δηλαδή, πριν την επανάσταση του 1821 στο εσωτερικό του ελληνισμού καταγράφεται δήθεν το εξής σχήμα: Από την μιά πλευρά ήταν ενωμένες οι λαϊκές δυνάμεις, η εθνική αστική τάξη, οι κλεφταρματωλοί και οι διαφωτιστές λόγιοι, και από την άλλη πλευρά ήταν η Εκκλησία, οι κοτσαμπάσηδες, οι μεγαλέμποροι και οι συντηρητικοί εκκλησιαστικοί διανοούμενοι. Μεταξύ αυτών των δύο ομάδων υπήρχεν αντιπαλότητα.

Το σχήμα αυτό αμβλύνθηκε μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα (1974) και επικεντρώθηκε στο αντιθετικό σχήμα: «Διαφωτισμός καί Εκκλησία», όπως και «πρόοδος» και «σκοταδισμός». Έτσι, παρουσιαζόταν ότι η Εκκλησία προεπαναστατικά ήταν αντίθετη με τον λαό, την διαφώτιση και την πρόοδο, και ταυτιζόταν με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του σκοταδισμού.

Ο συγγραφεύς ανατρέπει όλη αυτήν την ανάλυση. Μελετά την κατάσταση που επικρατούσε προεπαναστατικά στην Σμύρνη και τις αναταραχές που έγιναν κατ’ αυτήν την περίοδο, για να αποδείξη ότι τα πράγματα δεν μπορούν να ερμηνευθούν με τα δύο αυτά σχήματα που παρετέθησαν προηγουμένως, γιατί η διαστρωμάτωση στην προεπαναστατική Σμύρνη ήταν διαφορετική και η κοινωνική κατάσταση δεν ήταν όπως την παρουσιάζουν οι «στρατευμένοι» αναλυτές.

Στήν αστική δομή της Σμύρνης, προεπαναστατικά, υπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις. Στην πρώτη συγκαταλέγονταν οι παλαιές «αρχοντικές» οικογένειες, που ήταν οι «ευπατρίδες» της πόλης. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκε η αναπτυσσόμενη τάξη των εμπόρων, που είχε στενή επαφή με την Δύση. Και στην «τρίτη τάξη» συγκαταλέγονταν τα εσνάφια, δηλαδή αυτοί που ασχολούνταν με το εσωτερικό εμπόριο και την βιοτεχνία καί σε αυτήν ανήκαν «όλοι οι μεροκαματιάρηδες της πόλης». Ακόμη, η Σμύρνη ήταν το δεύτερο εκκλησιαστικό κέντρο μετά την Κωνσταντινούπολη, σημαντικό εκπαιδευτικό κέντρο, το επίκεντρο της ευρωπαϊκής πτέρυγας της Αυτοκρατορίας, και ακόμη είχε δεχθή την επίδραση κυρίως της προτεσταντικής Δύσης.

Η μελέτη της αστικής καταστάσεως και διαστρωματώσεως της Σμύρνης είναι σημαντική, γιατί «η Σμύρνη είναι μια πόλη που μπορεί να λειτουργήσει ως μεγεθυντικός φακός» για την κατάσταση που επικρατούσε σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Επομένως, τα δύο σχήματα που είδαμε πιο πάνω, που παρουσιάζονται από «στρατευμένους» αναλυτές, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, γιατί τα προβλήματα στην Σμύρνη και γενικά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν πολυποίκιλα, δεν εμφανίζονται πάντοτε ως άσπρο-μαύρο, δεν ήταν, δηλαδή, η Εκκλησία αντιμέτωπη προς την παιδεία, τον λαό και τον Διαφωτισμό, και συνεργαζόμενη με τους προύχοντας, ούτε οι διαφωτιστές ήταν με τον λαό και εναντίον των αρχόντων. Μερικοί τέτοιοι μύθοι πρέπει να καταρρίπτωνται.

Στό βιβλίο αυτό του Γιώργου Καραμπελιά γίνεται μια ανάλυση της αστικής δομής της Σμύρνης και της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας μέσα από τις τρεις κοινωνικές αναταραχές που έγιναν στην Σμύρνη, ήτοι το 1788, το 1809-1810 και το 1819. Ο συγγραφεύς μελετά τα αίτια που προκάλεσαν τις αναταραχές, τα πρόσωπα που πρωταγωνίσθηκαν σε αυτά τα γεγονότα, μεταξύ των οποίων ο Κοραής και ο Γρηγόριος ο Ε΄ και τις αστικές ομάδες που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και την στάση την οποία τήρησε η Εκκλησία, όπως φαίνεται στην περίπτωση του Μητροπολίτου Σμύρνης και μετέπειτα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε΄.

Η αναταραχή του έτους 1788 έγινε από τον λαό που επαναστάτησε για την δυσβάστακτη φορολογία που επέβαλε η Οθωμανική Αυτοκρατορία προκειμένου να αντιμετωπίση τις συνέπειες του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1787.

Στην περίπτωση αυτή ο Κοραής, όπως φαίνεται σε επιστολές που απέστειλε στον φίλο του και συγγενή των αρχόντων, Πρωτοψάλτη Δ. Λώτο, που βρισκόταν σε μια διαμάχη με τον Μητροπολίτη Γρηγόριο και τελικά είχε απομακρυνθή από την θέση του Πρωτοψάλτη, φαίνεται ότι ήταν με τους άρχοντες. Ήταν αντίθετος με τον λαό που επαναστάτησε και αντίθετος με τους «χαμάληδες» και «ντεβετζίδες», δηλαδή καμηλιέρηδες, «τον ανόητον όχλον» και τους «βαρβάρους καλογερίσκους», όπως έγραφε σε επιστολή του. Ο Κοραής συμπεριφερόταν «ως ένα μέλος της πεπαιδευμένης άρχουσας τάξης της Σμύρνης, από την οποία προερχόταν». Για τον Κοραή, όπως φαίνεται στις επιστολές του, η διαχείριση των κοινών πρέπει να ανήκη «δικαιωματικά στους “άρχοντες”» και όχι στους «εσναφλήδες», τον «όχλον», τους «ανθρακοπώλες» και τους «κουλουρτζήδες».

Αντίθετα, ο Μητροπολίτης Γρηγόριος, παρά το ότι εθίγη προσωπικά από τον όχλο, εν τούτοις «προσπάθησε να τηρήσει μια στάση σχετικής ουδετερότητας από τα δύο στρατόπεδα, μη θέλοντας να δυσαρεστήσει και το μεγαλύτερο μέρος του ποιμνίου του, που είχε συνταχθεί με τους εσναφλήδες. Ή, ίσως, ακόμα και να πήρε πρόσκαιρα το μέρος τους, πιεζόμενος από αυτούς». Σημασία, όμως, έχει ότι η στάση του ήταν διακριτική και όχι μονομερής, ήταν στάση υπευθύνου ηγέτου.

Η διαμάχη στην κοινωνία της Σμύρνης κατά το έτος 1809-1810 έγινε για το Φιλολογικό Γυμνάσιο που είχε εν τω μεταξύ ιδρυθή. Μέχρι τότε λειτουργούσε η γνωστή Ευαγγελική Σχολή που ήταν ιδιωτική, υποστηριζόταν από τους άρχοντες, τελούσε υπό την προστασία της Βρεταννικής Κυβέρνησης (γι’ αυτό αναφερόταν και ως «Βρεταννική Σχολή») και υποστηριζόταν από την Υψηλή Πύλη. Υπήρχε σχέδιο να απορροφηθή η Ευαγγελική Σχολή από το Φιλολογικό Γυμνάσιο και δημιουργήθηκε μεγάλη αντίδραση γι’ αυτό. Το Φιλολογικό Γυμνάσιο ήταν κέντρο των διαφωτιστικών ιδεών. Από «στρατευμένους» αναλυτές, δόθηκε η ερμηνεία, ότι με αφορμή τα δύο Σχολεία συγκρούσθηκαν οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί.

Στην διαμάχη αυτή αναμείχθηκε ο Κοραής με τους φίλους του υπέρ του Φιλολογικού Σχολείου και εναντίον της Εκκλησίας. Κατηγορήθηκε η Εκκλησία και ο τότε Μητροπολίτης Σμύρνης Άνθιμος, διάδοχος του Γρηγορίου, που εν τω μεταξύ εκλέχθηκε Πατριάρχης, για την αντίδραση εναντίον του Φιλολογικού Σχολείου και κυκλοφόρησε ανώνυμος λίβελλος με έντονο αντικληρικαλικό περιεχόμενο. Αλλά αυτό αναιρείται τόσο από άλλες μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες η Εκκλησία έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην παιδεία των υποδούλων Ελλήνων, στην χρηματοδότηση του Φιλολογικού Γυμνασίου, όσο και από επιστολή του διευθυντή του Φιλολογικού Σχολείου Κωνσταντίνου Κούμα, προσκείμενου στον Αδαμάντιο Κοραή, που δημοσιεύθηκε στον «Λόγιο Ερμή», ο οποίος υπερασπίσθηκε τους Ιεράρχες. Στην επιστολή αυτή, μεταξύ τών άλλων, έγραφε ο Κούμας: «Τοιούτους έχομεν αρχιερείς σήμερον, τοιούτους οδηγούς εις τα καλά, προστάτας της παιδείας, ζηλωτάς της προκοπής του γένους, ώστε πρέπει και εξ αυτών να συμπεράνωμεν ότι έργον της θείας προνοίας είναι ο φωτισμός του γένους».

Αγνοείται από τούς αντικληρικαλιστές ότι την περίοδο εκείνη παρενέβαιναν στα πράγματα της Σμύρνης, ιδίως υπέρ της Ευαγγελικής Σχολής, οι Άγγλοι, καθώς επίσης ότι τόσο ο συντάκτης του Ανωνύμου Λιβέλλου όσο και οι διαφωτιστές διαπνέονταν από προτεσταντικές απόψεις. Επίσης, αγνοείται ότι για την διατήρηση της ταυτότητος του ελληνισμού και της παράδοσής του έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι νεομάρτυρες, ιδίως ο νεομάρτυς Αγαθάγγελος, που μαρτύρησε αυτήν περίπου την περίοδο, δηλαδή τον Μάιο του 1819 στην Σμύρνη.

Όμως, το Φιλολογικό Γυμνάσιο, κατ’ αρχάς, λειτούργησε ως ίδρυμα ιδιωτικού δικαίου και στην συνέχεια λειτούργησε ως κοινοτικό Σχολείο που στεγάσθηκε «σε εκκλησιαστικό κτήριο της Αγίας Φωτεινής και θα έχει ως μόνιμες πηγές χρηματοδότησης, με τέσσερις χιλιάδες γρόσια ετησίως, τις δύο ενορίες της Σμύρνης, εκείνες της Αγίας Φωτεινής και του Αγίου Γεωργίου». Η αντίθεση μεταξύ των δύο Σχολών δεν ήταν ιδεολογική, αλλά μάλλον αντίθεση συμφερόντων.

Πάντως, ο Γρηγόριος Ε΄, που την εποχή εκείνη ήταν Οικουμενικός Πατριάρχης αν και είχε ισχυρές πιέσεις από την αγγλική Πρεσβεία και την Υψηλή Πύλη, αλλά είχε και εσωτερικές πιέσεις, υπέρ της Ευαγγελικής Σχολής, ανεγνώρισε μεν τα προνόμια της Ευαγγελικής Σχολής, αλλά συγχρόνως επήνεσε και το Φιλολογικό Γυμνάσιο.

Η αναταραχή του έτους 1819, που σχετίζεται και πάλιν με το Φιλολογικό Γυμνάσιο και το κλείσιμό του, ερμηνεύεται από τους συγγραφείς «διαφωτιστικής» και μαρξιστικής ιδεολογίας, ως διαμάχη των συντηρητικών και «της συντηρητικής στροφής», που εγκαινίασε ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, εναντίον των διαφωτιστών, τους οποίους εξέφρασε η διεύθυνση (Κωνσταντίνος Οικονόμου) και το πρόγραμμα του Φιλολογικού Γυμνασίου.

Η ανάλυση, όμως, των πηγών καταλήγει σε διαφορετικά συμπεράσματα, ότι δηλαδή δεν επρόκειτο για αγώνες των συντηρητικών εναντίον των προοδευτικών-διαφωτιστών, αλ­λά για κοινωνικούς αγώνες μεταξύ «δημοκρατικών» και «ολιγαρχικών». ήταν, δηλαδή, αντίθεση μεταξύ εμπόρων και αρχόντων οι οποίοι άρχοντες στο μεγαλύτερο μέρος τάσσονταν υπέρ των Διαφωτιστών. Επίσης, φαίνεται ότι η αντίδραση εναντίον του Κωνσταντίνου Οικονόμου, που τότε ήταν κοραϊστής, μαζί με τον Κούμα, δεν οφειλόταν στις φιλοσοφικές του ιδέες, αλλά στο ότι ήταν μυστικοσύμβουλος των εμπόρων, «τοκογλύφος» και «υπεύθυνος για τις δαπάνες που βάραιναν την πόλη».

Από την ανάλυση των πηγών φαίνεται ότι ο Πατριάρχης Γρηγόριος όχι μόνο δεν συμμετείχε στην προσπάθεια να κλείση το Φιλολογικό Γυμνάσιο, αλλά με εγκύκλιό του κατεδίκασε τις κινητοποιήσεις εναντίον του Κωνσταντίνου Οικονόμου, καθώς επίσης συντάχθηκε με τους διαφωτιστές-οπαδούς του Κοραή, οι οποίοι εκινούντο στον περίγυρο του Πατριαρχείου, όπως τον Κωνσταντίνο Κούμα, τον Κωνσταντίνο Οικονόμου, τον Νεόφυτο Βάμβα, τον Θεόφιλο Καΐρη, τον Βενιαμίν Λέσβιο. Συγχρόνως, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ «προσπάθησε να αποσπάση το (Φιλολογικό) Σχολείο από την κοινοτική αρχή της πόλης, μεταβάλλοντάς το σε σταυροπηγιακό, έτσι ώστε να διασώσει τους προστατευομένους του, απόπειρα που στέφθηκε από αποτυχία. Μάλιστα δε τα “αντιδιαφωτιστικά” επεισόδια της Σμύρνης δεν ευνοήθηκαν από τον Πατριάρχη Γρηγόριο, αλλά αντίθετα στράφησαν ευθέως εναντίον του». Ο λαός της Σμύρνης, που εξαγριώθηκε εναντίον των μεγαλεμπόρων και των Διαφωτιστών, αψήφησε τον Πατριάρχη και έσχισε τα σιγγίλια στην Εκκλησία.

Επομένως, τα γεγονότα της Σμύρνης την περίοδο αυτήν, λίγο πριν την επανάσταση, δεν αφορούσαν τα εκπαιδευτικά θέματα της πόλης και τον Διαφωτισμό, αλλά «τον χαρακτήρα της κοινοτικής διοίκησης και το εύρος των κοινωνικών ομάδων που συμμετείχαν σε αυτή». Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, αλλά και γενικά το Πατριαρχείο προσπαθούσε να ηρεμήση τα πράγματα, παρέμεινε μεταξύ των αντιμαχομένων, αλλά περισσότερο προστάστευε τους διαφωτιστές.

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο «η ανολοκλήρωτη σύνθεση», αναλύει ότι στην Σμύρνη την εποχή που μελετά δεν γίνεται χωρισμός μεταξύ συντηρητικών και διαφωτιστών, αφού λειτουργούν διαφορετικά τα πράγματα. Οι διαφωτιστές λόγιοι «συντάσονται με τα πιο εξωστρεφή, μορφωμένα και εύπορα στρώματα τής αστικής τάξης, τούς Φαναριώτες, και με την εκκλησιαστική ιεραρχία –οι Ψαλίδας και Βηλαράς– ακόμα και με τους Οθωμανούς». Οι κοραϊστές λόγιοι είναι στραμμένοι προς την Δύση και οι υποστηρικτές τους ήταν «οι μεγαλέμποροι της Σμύρνης». «Οι κορυφές του διαφωτισμού αποτελούν (ή μεταβάλλονται σε) οργανικό μέρος των ανωτέρων ελίτ του ελληνισμού», συνδέονται με την Δύση, ενώ στο «λαϊκό στρατόπεδο» βρίσκονται τα φτωχότερα στρώματα των δασκάλων, του κλήρου, της αγροτιάς, των συντεχνιών, που εμπνέονται από την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας και είναι αντιδυτικοί.

Δεν ισχύει, δηλαδή, αυτό που δημιούργησε η αριστερή ιδεολογία ότι οι λόγιοι, οι δημοτικιστές, οι κοραϊστές, είναι συνδεδεμένοι με τα λαϊκά στρώματα, τους κλέφτες και αρματωλούς «εναντίον των κοτζαμπάσηδων, των φαναριωτών, της Εκκλησίας». Η αλήθεια είναι ότι «τα λαϊκά στρώματα ήταν πιο κοντά στούς “καλογέρους”, τα θρησκευτικά αναγνώσματα (που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των εκδιδομένων κειμένων), τις λαϊκές θρησκευτικές τελετουργίες και τις προφητείες, εμπνέονται από τους νεομάρτυρες και την κλεφτουριά και παλεύουν “για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία”. Συχνά, αναγνωρίζουν και σέβονται τους λογίους, τους “φιλοσόφους”, αλλά δεν τους θεωρούν δικούς τους».

Προεπαναστατικά υπήρχε έντονη η αίσθηση της Ρωμηοσύνης, όλοι αγωνίζονταν για την παιδεία και ζούσαν μέσα στην ορθόδοξη παράδοση, οπότε το αποτέλεσμα ήταν «μια σύνθεση μεταξύ της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, δυτικού διαφωτισμού και ορθόδοξης-βυζαντινής παράδοσης». Όμως, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, αυτή η σύνθεση «πραγματοποιείται μάλλον ως εκλεκτισμός κι ως ταυτόχρονη επιλογή διαφορετικών στοι­χείων, από τις τρεις αυτές παραδόσεις, και όχι ως δημιουργία ενός νέου συνθετικού προ­τάγματος». Αυτό σημαίνει ότι από τους ανθρώπους γίνονταν επιλογές και προτιμήσεις των διαφόρων τάσεων και ρευμάτων. Η Εκκλησία την δύσκολη εκείνη περίοδο, όπου και όταν βέβαια υπήρχε δυνατότητα, έπαιζε έναν εξισορροποιητικό ρόλο μεταξύ των διαφόρων ρευμάτων-τάσεων.

Αυτήν την σύνθεση την συναντούμε στον Ρήγα Φεραίο και τον δάσκαλό του Δημητράκη Καταρτζή, σύμφωνα με τον οποίο, ο «νέος χριστιανός Ρωμηός» δεν πρέπει να ξεχνά ότι είναι «ρωμηός χριστιανός», ότι κατάγεται από τους αρχαίους Έλληνες, προέρχεται από τους Βυζαντινούς και από τους αγίους, θα πρέπει να σπουδάζη και να αποκτά την ανθρώπινη γνώση, αλλά σαν μέλισσα να κρατά τις ιδέες εκείνες που τον ωφελούν και να παραβλέπη εκείνες που τον βλάπτουν».

Τελικά, οι ιστορικοί που κρίνουν τα γεγονότα της Σμύρνης, και γενικά την κατάσταση προ της επαναστάσεως του 1821, μέσα από μια μαρξιστική ιδεολογία, εκφράζουν τον εκλεκτισμό και διασπούν την σύνθεση του Γένους μας από την οποία διαπνεόταν ο Γρηγόριος Ε΄, και πολλοί φωτισμένοι Ιεράρχες, χωρίς να βλέπουν το όλο κλίμα μέσα στο οποίο εκινούντο και τις συνέπειες. Άλλωστε, στην απελευθέρωση του Γένους μας συνήργησαν η Εκκλησία με τους Κληρικούς και τον λαό, οι λόγιοι-διαφωτιστές και οι αρματωλοί.

Γι’ αυτό είναι ανάγκη σήμερα να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν την ολοκληρωμένη «σύνθεση», δηλαδή να βιώνουμε την ησυχαστική παράδοση των αγίων και των νεομαρτύρων, να γνωρίζουμε την παράδοσή μας, όπως εκφράσθηκε και από τους αρχαίους φιλοσόφους, και να γονιμοποιούμε την σύγχρονη δυτική σκέψη –αφού την γνωρίσουμε προηγουμένως– η οποία αναζητά κάποιο νόημα και προοπτική. Δηλαδή, η ορθόδοξη θεολογική-ησυχαστική παράδοση πρέπει να απαντήση στις παλαιές, αλλά και τις σύγχρονες αναζητήσεις των ανθρώπων και τα σύγχρονα υπαρξιακά, φιλοσοφικά, ψυχολογικά και κοινωνικά ερωτήματά τους. Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορεί να ολοκληρωθή το όραμα του προεπαναστατικού ελληνισμού, της Ρωμηοσύνης, όπως την ύμνησε ο Ρήγας Φεραίος, ο Δημητράκης Καταρτζής και πολλοί άλλοι.

Πρέπει να διαβάση κανείς το βιβλίο αυτό του Γιώργου Καραμπελιά, –ο οποίος διακρίνεται για την ερευνητική δουλειά και την κριτική σκέψη, γνωστή και από άλλα κείμενά του, για το οποίο τον ευχαριστούμε και τον επαινούμε– για να διαπιστώση αφ’ ενός μεν τον τρόπο με τον οποίο γράφεται η «στρατευμένη» ιδεολογικά ιστορία, που παρερμηνεύει τα γεγονότα, αφ’ ετέρου δε για να παρατηρήση την προσπάθεια που έκανε η Εκκλησία την κρίσιμη εκείνη περίοδο για να διασώση το Γένος και την παράδοσή του, και να διατηρήση αυτήν την ενότητα, που είναι απαραίτητη σήμερα για όλους μας.

Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ. Ιερόθεου
από το περιοδικό Άρδην τ. 83

πηγή 

Βιβλιοκριτική: Οι δαιμονισμένοι [Φίοντορ Ντοστογιέβσκι]

Οι δαιμονισμένοι

Φίοντορ Ντοστογιέβσκι

Εκδ. Γκοβόστη

Ο Ρώσος Φίοντορ Ντοστογιέβσκι είναι ένας γίγαντας της παγκόσμιας πεζογραφίας. Οι Δαιμονισμένοι, οι Αδελφοί Καραμαζόβ, ο Ηλίθιος, το Έγκλημα και Τιμωρία είναι τα έργα που τον έκαναν κλασικό. Εδώ θα μιλήσω για το πρώτο, που με εντυπωσίασε όσο κανένα άλλο λογοτεχνικό έργο.

Καταρχάς, ο συγγραφέας παρουσιάζει τους χαρακτήρες με τόση λεπτομέρεια και ρεαλισμό, που νομίζεις ότι είναι πραγματικά πρόσωπα και εκείνος μπόρεσε με μια υπερφυσική δύναμη να δει και να καταγράψει κάθε κίνηση του σώματος και  της ψυχής τους. Έπειτα, η ασυνήθιστη, δαιδαλώδης πλοκή του απεικονίζει μια ολόκληρη κοινωνία στην επαρχία της τσαρικής Ρωσίας το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα, περιλαμβάνοντας και συνδέοντας μεταξύ τους από τον ευσεβή εργάτη και τη φτωχή κοπέλα με τα διανοητικά προβλήματα μέχρι την αριστοκράτισσα που βαριέται και τον άβουλο νομάρχη. Το μυθιστόρημα δεν έχει θετικό ήρωα, εκτός αν δώσουμε αυτό το ρόλο στον καλοσυνάτο Σάτοβ. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες του είναι αρνητικοί και ο τίτλος «Δαιμονισμένοι» τους ταιριάζει παρόλο που δεν έχουν κοινούς στόχους.

Η προφητική, διαχρονική δύναμη του έργου έγκειται στο ότι προειδοποιεί για τις καταστροφικές συνέπειες του μηδενισμού. Ο Ντοστογιέβσκι προέβλεψε τι θα έκαναν μετά από δεκαετίες οι ριζοσπάστες μηδενιστές της εποχής του όταν έπαιρναν την εξουσία και δοκίμαζαν να αναδιοργανώσουν την κοινωνία με βάση τα πιστεύω τους. Κατάλαβε ότι άνθρωποι που μισούσαν το χριστιανισμό αναπόφευκτα θα στρέφονταν ενάντια σε εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία στο χριστιανισμό, το Πρόσωπο. Όσο προχωράει η αφήγηση η ένταση ανεβαίνει καθώς η ηθική σαπίλα επεκτείνεται παίρνοντας διάφορες μορφές, όπως ο ηδονισμός και η επιθετικότητα του αριστοκράτη Σταυρόγκιν, η φονική μανία του Στεπάνοβιτς και ο παρασιτισμός του «διανοούμενου» Καρμάζινοβ.

Εμπνεόμενος από τη λαϊκή ορθόδοξη παράδοση, ο συγγραφέας διατηρεί μια αισιοδοξία και προτείνει διέξοδο σωτηρίας από την απουσία νοήματος και τον υλισμό που διάβρωνε τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της χώρας του. Ο καθένας πρέπει να κάνει τη δική του επανάσταση ενάντια στα πάθη του για να γλιτώσει την άβυσσο. Από αυτή την άποψη, ο διάλογος του Σταυρόγκιν με το μοναχό Τύχωνα είναι μνημειώδης.

Δημήτρης Παράξενος

πηγή 

Εκκλησία και πολιτεία μέσα από τις φλόγες του 1821

 

Γράφει ο  Κωνσταντίνος Χολέβας,Πολιτικός Επιστήμων

Πολλές φωνές ακούγονται τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας. Άλλοι μιλούν για χωρισμό, χωρίς, όμως, να διευκρινίζουν τι εννοούν. Άλλοι υπενθυμίζουν ότι με βάση το ισχύον Σύνταγμα οι ρόλοι είναι διακριτοί. Πιστεύω ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πώς έβλεπαν το ζήτημα εκείνοι που αγωνίσθηκαν για να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος και για να μπορούμε σήμερα να συζητούμε ελευθέρως ως προς τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.

Ένας από τούς πρωταγωνιστές του Αγώνος, ο Κοζανίτης Νικόλαος Κασομούλης, έγραψε στα “Ενθυμήματα Στρατιωτικά”: “….Η ελληνική γλώσσα, ο χαρακτήρ και τα έθιμα του ελληνικού λαού, μετά την πτώσιν του Βασιλείου μας, εδιατηρήθησαν υπό την επαγρύπνησιν του Κλήρου μας και δια των διαφόρων πεπαιδευμένων του Έθνους μας και δια της κοινής ευλαβείας προς την αγίαν ημών θρησκείαν…”

Στα πρώτα Συντάγματα της Εθνεγερσίας ορίζεται ότι “Έλληνες εισίν οι κάτοικοι της Ελληνικής Επικρατείας οι πιστεύοντες εις Χριστόν”, ενώ ως κανόνες Δικαίου ορίζονται οι νόμοι των “Χριστιανών ημών Αυτοκρατόρων”, δηλαδή των Βυζαντινών. Η Α’ εν Επιδαύρω Εθνική Συνέλευσις διεκήρυξε ότι: “Ο λαός της Ελλάδος έλαβε τα όπλα και δεν ζητεί δια των όπλων παρά την δόξαν και την λαμπρότητα της του Χριστού Εκκλησίας, η οποία μετά του ιερού αυτής κλήρου κατεδιώκετο και κατεφρονείτο”.

Η Γ’ εν Τροιζήνι Εθνική Συνέλευσις το 1827 βροντοφώναξε προς τούς ελευθέρους λαούς: «Ω Χριστιανοί ούτε ήτο, ούτε είναι δυνατόν να πειθαρχήσωμεν δεσποζόμενοι από τούς θρησκομανείς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατεξέσχιζον και κατεπάτουν τας αγίας εικόνας, κατεδάφιζον τούς ιερούς ναούς, κατεφρόνουν το Ιερατείον, υβρίζοντες το θείον όνομα του Ιησού….Ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της Δικαιοσύνης κατά της Αδικίας, της Χριστιανικής Θρησκείας κατά του Κορανίου…».

Η πολυσυζητημένη διάταξη περί της επικρατούσης θρησκείας, η οποία υπάρχει σε όλα τα Συντάγματα από εκείνο του 1844 μέχρι το ισχύον του 1975/1986/2001 εντοπίζεται για πρώτη φορά μαζί με την διακήρυξη της ανεξιθρησκείας σε ένα από τα νομοθετικά κείμενα του Αγώνος του 1821. Πρόκειται για μία πράξη του Αρείου Πάγου, δηλαδή της Διοικήσεως της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος, η οποία αναφέρει: ” Αν και όλας τας θρησκείας δέχεται η Ελλάς, και τας τελετάς και την χρήσιν αυτών κατ’ ουδένα τρόπον εμποδίζει, την Ανατολικήν όμως του Χριστού Εκκλησίαν και την σημερινήν γλώσσαν μόνας αναγνωρίζει ως επικρατούσας θρησκείαν και γλώσσαν της Ελλάδος”.

Ένας εκ των εμψυχωτών του Αγώνος ήταν και ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων από την Τσαριτσάνη Ελασσόνος. Κορυφαίος λόγιος και ρήτωρ της εποχής του έμεινε στην ιστορία συν τοις άλλοις και για τον επικήδειο προς τον Πατριάρχη και Εθνοϊερομάρτυρα Γρηγόριο Ε’, το σεπτό σκήνωμα του οποίου μετεφέρθη και ετάφη στην Οδησσό της Ρωσίας. Σε ένα κλασσικό κείμενό του προτρεπτικό προς τούς αγωνιστές ο Κωνσταντίνος Οικονόμος έγραφε: “Γενναίοι του Χριστού στρατιώται! Εις σάς εκπληρούται μυστήριον, έκπαλαι προωρισμένον εις θρίαμβον και δόξαν της ευσεβείας. Αιώνες πολλοί ώδιναν το έργον, εις το οποίον εκληρώθητε υπό της Βουλής του ενεργούντος και εκπληρούντος το παν. Ο Βασιλεύς των Ουρανών σάς εξέλεξε ελευθερωτάς της Εκκλησίας και της Ελλάδος. Ως υπηρέται λοιπόν της Θείας Προνοίας, τρέχετε γενναίως και ανεπιστρόφως τον αγώνα της Πίστεως, εις τον οποίον σας συνεκάλεσεν η φωνή του Υψίστου”.

Κατά την συζήτηση για το Συνταγμα του 1844 ετέθη θέμα για το θρήσκευμα του Βασιλέως δεδομένου ότι επί Όθωνος το πολίτευμα ήταν Συνταγματική Μοναρχία. Ο αγωνιστής και συγγραφεύς Ιωάννης Μακρυγιάννης επέμενε να τεθεί όρος ότι μετά τον Ρωμαιοκαθολικό Όθωνα οι επόμενοι Ανώτατοι Άρχοντες έπρεπε οπωσδήποτε να είναι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι. Έγινε έντονη συζήτηση, αλλά τελικά η πρόταση ψηφίσθηκε παμψηφεί. Την σκηνή περιγράφει ο Μακρυγιάννης στο δεύτερο έργο του, τα Οράματα και Θάματα: “Όταν πιαστήκαμεν εις την Συνέλεψη δια τη θρησκεία….όλοι οι πρέσβεις θυσίασαν πλήθος τραπέζια και χρήματα να μπορέσουν να κάμουν τον σκοπόν τους. Να μην γένει τίποτας, επιαστήκαμεν εκείνην την ημέραν πολύ· από την φιλονικία την πολλή λέγει ο Μεταξάς να το βάλομεν εις τον ψήφον. Του λέγω αυτεινού και όσοι ήταν σύμφωνοι, θρησκεία δεν βαίνομεν εις τον ψήφον· ορθόδοξοι χριστιανοί να κομματιαστούμεν, δυτικοί και ανατολικοί, ότι σήμερον πεθαίνομεν όλοι, τούς λέγω εδώ μέσα. Τότε χωρίς να την βάλομεν εις τον ψήφο, έγινε παμψηφεί…”

Τον άρρηκτο δεσμό Έθνους και Εκκλησίας, όπως αυτός σφυρηλατήθηκε μέσα από τις φλόγες του 1821, ανεγνώρισε επισήμως η νέα Ελληνική Πολιτεία. Το 1832 ο υπουργός Εκκλησιαστικών Ιάκωβος Ρίζος -Νερουλός τόνισε: “Ποσάκις, καθ’ όλον το διάστημα του ιερού αγώνος, το ελληνικόν ιερατείον έδωκε δείγματα ηρωικού Χριστιανισμού! Ποσάκις αφειδήσαντες (σ.σ. δεν εφείσθησαν, αλλά θυσίασαν την ζωή τους) εαυτούς οι σεβάσμιοι της Εκκλησίας ποιμένες έθεντο τας ψυχάς υπέρ των προβάτων! ” Και το 1852 σε έκθεση που υπέβαλε στην Βουλή των Ελλήνων ειδική επιτροπή υπό τον Θρασύβουλο Ζαΐμη επιβεβαιώνει την θυσία της Εκκλησίας υπέρ του Γένους: “Αύτη, δήλα δη, η Ορθόδοξος Εκκλησία, διετήρησεν εν ταις περιπετείαις των χρόνων την πνευματικήν και εθνικήν ενότητα των Ελλήνων“.

Χρήσιμες υπενθυμίσεις, τις οποίες καλόν είναι να λάβουν υπ’ όψιν τους οι σημερινοί κυβερνήτες της χώρας.

πηγή 

Και μόνον ο πόνος που νοιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή...

πηγή

Ζήτησε από τους φτωχούς γονείς του να του αγοράσουν ένα τάμπλετ και…

Ο 10χρονος Santiago που ζει στην Αργεντινή ζήτησε από τους φτωχούς γονείς του να του δωρίσουν ένα τάμπλετ, αν και ήξερε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, καθώς δεν είχαν τα χρήματα.
Όταν ο μικρός άνοιξε το δώρο του, που ήταν ένα ξύλινο παιχνίδι, χαμογέλασε και ευχαρίστησε τη μητέρα του. Όταν όμως άλλαξε και το 2ο δώρο του η χαρά του ήταν απερίγραπτη!

 

πηγή

Το βυζαντινό εκκλησάκι στη σκιά της Ακρόπολης

Του Βασίλη Σπυρόπουλου

---

Στη γραφική περιοχή της Πλάκας, κάτω από τον Βράχο της Ακρόπολης, βρίσκεται μία από τις πολλές παλιές βυζαντινές εκκλησίες της Αθήνας, που αποτελούν ζωντανούς μάρτυρες της πλούσιας ιστορίας της πόλης.
Ο Αγιος Νικόλαος Ραγκαβά μάς ταξιδεύει πολύ πίσω στον χρόνο, στο Βυζάντιο, και συγκεκριμένα στον 9ο αιώνα, όταν μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας αποφάσισε να ανεγείρει ναό και να του δώσει το όνομά της.
«Σύμφωνα με τις πηγές, το όνομα “Ραγκαβάς” ανήκει στην οικογένεια που έχτισε πρώτα τον ναό. Μέλος αυτής της οικογένειας ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχαήλ Α΄ ο Ραγκαβέ και οι πηγές μάς λένε ότι τον ναό έχτισε τον 9ο αιώνα ο γιος του Μιχαήλ, ο Θεοφύλακτος.
Το πρώτο κτίριο του 9ου αιώνα καταστράφηκε και ο ναός ξαναχτίστηκε τον 11ο αιώνα (πρόκειται για το κτίριο που έχουμε σήμερα). Ο νέος ναός χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του παλαιού και στα μεταβυζαντινά χρόνια έγινε ενοριακός» μας λέει ο αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Μάνδαλος, προϊστάμενος του Ναού Αγίου Νικολάου Ραγκαβά.
Οι τοιχογραφίες που κοσμούν τον εσωτερικό διάκοσμο του ιστορικού ναού χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα και είναι κρητικής επίδρασης.
Ερευνες που έγιναν έδειξαν ότι παλαιότερες τοιχογραφίες είτε δεν σώζονται είτε δεν υπήρχαν. Ωστόσο, πιθανολογείται ότι από την εποχή του 11ου αιώνα σώζονται «οι δύο αψίδες, τα δύο τόξα που υπάρχουν μες στο Ιερό, που ξεκινούν από τις κολονες του Ιερού μέχρι την αψίδα της Πλατυτέρας, οι οποίες είναι διακοσμημένες» μας εξηγεί ο π. Νεόφυτος.
Ως κόρη οφθαλμού φυλάσσονται δύο ξεχωριστοί θησαυροί, μία εικόνα του αγίου Νικολάου και μία του αγίου Αθανασίου (εποχής 15ου-16ου αιώνα).

Η καμπάνα που σήμανε την απελευθέρωση της Αθήνας

Την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον ξένο ζυγό (σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις) μαρτυρεί η καμπάνα που σώζεται μέχρι σήμερα και φυλάσσεται στον ναό.
«Την περίοδο της Τουρκοκρατίας απαγορευόταν η χρήση των κωδώνων, δεν υπήρχαν καμπάνες, μάλιστα οι περισσότερες είχαν καταστραφεί, η καμπάνα όμως του Αγίου Νικολάου είχε φυλαχτεί σε μια κρύπτη και, όταν τον Μάιο του 1833 παραδόθηκε το φρούριο της Ακρόπολης στους Ελληνες, ήταν η μόνη καμπάνα που υπήρχε στην περιοχή και σήμανε την απελευθέρωση της Αθήνας. Τον Δεκέμβριο του 1834, όταν μεταφέρθηκε η κυβέρνηση από το Ναύπλιο στην Αθήνα, η καμπάνα σήμανε πάλι, όταν ενθρονίστηκε ο βασιλιάς Οθωνας» τονίζει ο π. Νεόφυτος Μάνδαλος.
Η ίδια καμπάνα ήταν η πρώτη που σήμανε την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου 1944, κατά την έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη.
Κατασκευασμένη στην Κινέτα της Ιταλίας (σχετική επιγραφή αναφέρει, στα λατινικά, ότι είναι «έργο Αλεξάνδρου και αδελφού, της πόλης Κινέτα»), έχει ανάγλυφο τον Εσταυρωμένο, τον Απόστολο Παύλο με τη μάχαιρα (του Πνεύματος) και τη Θεοτόκο Βρεφοκρατούσα, με κρίνο στο χέρι.
Μάλιστα, κάθε χρόνο, ανήμερα την 25η Μαρτίου, μετά τη δοξολογία οι πιστοί χτυπούν την καμπάνα, για να επαναφέρουν στη μνήμη όλων εκείνες τις στιγμές της απελευθέρωσης του γένους από την ξένη δουλεία.

Τα πέντε παρεκκλήσια και το έκτο στο οποίο λειτουργούσε ο Αθανάσιος Διάκος

Ο Ναός του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά έχει έξι παρεκκλήσια σε όλη την περιοχή της Πλάκας. Το παλαιότερο είναι αυτό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (11ος αιώνα), όπου σώζονται τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Ενα επίσης ιστορικό παρεκκλήσι είναι εκείνο του Αγίου Δημητρίου (χτίστηκε γύρω στο 1600), στο οποίο κατά την παράδοση διακονούσε ο Αθανάσιος Διάκος.
Ακριβώς κάτω από τον Βράχο της Ακρόπολης, στα Αναφιώτικα, βρίσκεται ο Αγιος Γεώργιος, ο οποίος ονομάζεται Αγιος Γεώργιος του Βράχου (κτίσμα του 18ου αιώνα), ενώ το παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, στην Κρήνη του Αρχαίου Ασκληπιείου (η κρήνη του ναού του Ασκληπιού μετετράπη στα χριστιανικά χρόνια σε παρεκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής).

Τον 19ο αιώνα ήρθαν στην Αθήνα πολλοί μάστορες και τεχνίτες από την Ανάφη και από άλλα νησιά των Κυκλάδων, για να εργαστούν στην ανοικοδόμηση της πόλης.
Οι άνθρωποι αυτοί εγκαταστάθηκαν στη βόρεια πλαγιά του Βράχου της Ακρόπολης, όπου άρχισε σιγά σιγά η δημιουργία της γνωστής συνοικίας, περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα.
Τα μικρά σπίτια της περιοχής οικοδομήθηκαν με λαθραίο τρόπο, ίσως και με την ανοχή των Αρχών.
Η εικόνα των μικρών σπιτιών με τις επίπεδες στέγες, ενωμένα το ένα με το άλλο, καθώς και οι στενοί ανηφορικοί δρόμοι με τα λαξευμένα σκαλιά δίνουν ένα νησιώτικο χρώμα σε αυτό το ανατολικό άκρο της ιστορικής Πλάκας.

Φαίνεται ότι τα πράγματα για τα Αναφιώτικα αλλάζουν μετά το 1922, όταν στην περιοχή εγκαθίστανται πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία.
Τη δεκαετία του 1950 ένα τμήμα της συνοικίας κατεδαφίζεται στο πλαίσιο αρχαιολογικών ανασκαφών, ενώ το 1970 πραγματοποιούνται εκτεταμένες απαλλοτριώσεις από το υπουργείο Πολιτισμού.
Στις μέρες μας απομένουν μερικές δεκάδες σπίτια, τα οποία είναι πλέον διατηρητέα.

πηγή 

Το σχολικό λεωφορείο έγινε… σπίτι τους!

Το 1989 η Mira και ο Jeremy Thompson από τη Βρετανία αγόρασαν ένα παλιό σχολικό λεωφορείο με σκοπό να το μεταμορφώσουν σε ένα μικροσκοπικό σπιτάκι των ονείρων τους για να στεγάσουν εκεί τα όνειρα για την κοινή τους ζωή. Με πολύ προσωπική εργασία και αφιερώνοντας αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους έκαναν σιγά-σιγά το όνειρό τους πργαματικότητα αποκτώντας ένα πανέμορφο σπίτι.

Μεταμόρφωσαν όλον τον εσωτερικό χώρο του οχήματος, δημιούργησαν κουζίνα, μπάνιο και υπνοδωμάτιο, τοποθέτησαν τα απαραίτητα διακοσμητικά, έβαλαν ζαρτινιέρες στην πρόσοψη και πλέον απολαμβάνουν τους κόπους τους. Μάλιστα το λεοφωρείο μετακινείται αλλά οι ίδιοι προτιμούν να παραμένουν στο ίσιο σημείο, μια τοποθεσία στη βρετανική επαρχία που επέλεξαν εξ αρχής.







πηγή

Με τιμές ήρωα στη Βρετανία η σορός του πρώτου Έλληνα νεκρού στη μάχη κατά των ισλαμοφασιστών

Εκατοντάδες Κούρδοι κρατούσαν φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Σκάρφιλντ και φώναζαν «ήρωας» και «μάρτυρας» Τιμές ήρωα επιφύλαξαν εκατοντάδες Κούρδοι στη σορό του Κωνσταντίνου Έρικ Σκάρφιλντ, του πρώτου ελληνικής καταγωγής πρώην πεζοναύτη του βρετανικού ναυτικού που έχασε τη ζωή του στη Συρία στη μάχη κατά των τζιχαντιστών.

Ο Σκάρφιλντ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός ανάμεσα στους Κούρδους στο πλευρό των οποίων πολέμησε και έχασε τη ζωή του στο χωριό Τελ Κουζέλα στη Συρία στις 2 Μαρτίου.

Το αεροπλάνο που μετέφερε τη σορό προσγειώθηκε στο Μάντσεστερ επειδή εκεί υπάρχει μεγάλος αριθμός υποστηρικτών του YPG, της μονάδας δηλαδή στο πλευρό της οποίας πολέμησε ο Σκάρφιλντ.



Οι συγκεντρωμένοι που κρατούσαν φωτογραφίες του ελληνικής καταγωγή πεζοναύτη έραναν με λουλούδια το αυτοκίνητο ενώ πολλοί από αυτούς ξέσπασαν σε κλάματα και φώναξαν «ήρωας» και «μάρτυρας».

Η μητέρα του Βασιλική δήλωσε περήφανη για τον αγώνα που έδωσε ο γιος της για την ελευθερία του Κουρδικού λαού στη Συρία.

Η σορός του «Kostas» παραδόθηκε στην οικογένειά του μετά από μια ειδική τελετή στα σύνορα Ιράκ-Συρίας στην οποία παρευρέθηκαν εκατοντάδες Κούρδοι της Συρίας με το φέρετρο που παραδόθηκε στον πατέρα του Κρις και τον θείο του να είναι καλυμμένο από την κουρδική και τη βρετανική σημαία.

πηγή

η αναπηρία είναι στα μυαλά

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

 

 

Πρίν ἀπό σαράντα περίπου χρόνια παρουσιάστηκε τό πρῶτο κροῦσμα ναρκωτικῶν μέσα σέ σχολεῖο. Καί τότε ἄρχισαν οἱ γεμᾶτες ὑποκρισία συσκέψεις καί οἱ τηλεοπτικές καί ραδιοφωνικές συζητήσεις, οἱ στρογγυλές καί οἱ τετράγωνες τράπεζες, γιά νά συζητήσουν καί νά μελετήσουν τό γεγονός.

Δημοσιογράφοι, εἰδικοί καί ἀνειδίκευτοι νά συζητοῦν καί νά προσπαθοῦν τάχα νά διερευνήσουν τό «φρικτό» γεγονός.

Ἔνιωσα τότε μιά ἀηδία καί μιά ἀγανάκτηση μαζί γιά ὅλους πού, ἐνῶ ἦταν οἱ κύριοι ὑπαίτιοι τοῦ γεγονότος παρίσταναν τούς ἀθώους καί ἐνῶ ἦταν οἱ περισσότεροι «προαγωγοί», τώρα ἐπιχειροῦσαν νά κάνουν τούς θεραπευτές.

Ἔγραψα λοιπόν καί ἐγώ τότε σέ τοπική ἐφημερίδα ἕνα κείμενο μέ μιά σκληρή εἰρωνία. «Ὥστε ἀνησυχήσατε! Μιλᾶτε σοβαρά! Μά τί ἄλλο κάνετε ὅλοι ἐσεῖς, ὁ καθένας ἀπό τήν πλευρά του, ἐδῶ καί μιά δεκαετία ἀπό τό νά γκρεμίζετε ὅλα τά ἀναχώματα πού θά μποροῦσαν νά ἐμποδίσουν τήν εἰσβολή τῶν ναρκωτικῶν στά σχολεῖα; Εἰρωνευθήκατε ὅλες τίς ἀξίες! Χλευάσατε τήν πίστη καί τήν ἀρετή! Τώρα μπορεῖτε νά εἶσθε ὑπερήφανοι. Πετύχατε τόν στόχο σας. Τά ναρκωτικά μπῆκαν ἐπί τέλους στά σχολεῖα καί ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά γίνουν κυρίαρχο στοιχεῖο στήν ζωή τους»!

Αὐτά ἔγραφα τότε καί λυπᾶμαι πού ὁ χρόνος μέ δικαίωσε.

Τήν ἴδια ὀργή ἀναμεμιγμένη μέ ἀηδία δοκίμασα αὐτές τίς ἡμέρες μέ ἀφορμή τήν αὐτοκτονία-ἔγκλημα τοῦ νεαροῦ παιδιοῦ ἀπό τήν Κρήτη, ἐκεῖ στά Γιάννενα.

Δημοσιογράφοι μέ ψεύτικο ὕφος λύπης, λοιποί σχολιαστές πού τάχα ἀποροῦσαν καί προσπαθοῦσαν νά καταλάβουν τό γεγονός.

Σέ μερικές μάλιστα ραδιοφωνικές ἐκπομπές πού ἔτυχε νά ἀκούσω ταξιδεύοντας, ἐκπομπές ἐλαφροῦ χαρακτήρα, ἕνα τάχα σοβαρό σχόλιο γιά τό θλιβερό γεγονός, γιά νά κάνουμε τάχα τό καθῆκον μας καί ἀμέσως μετά ἐπιστροφή στά χαζά καί εὐτράπελα καί στά ἐλαφρά, ἀλλάζοντας θέμα.

Μάλιστα κάποιος πρωϊνός δημοσιογράφος σκέπτεται καί διερωτάται «μήπως πρέπει νά ξαναγυρίσουμε σέ παλαιότερες ἐποχές» πού οἱ ἄνθρωποι ἦταν πιο κοντά ὁ ἕνας στόν ἄλλο;

Δέν μιλάει ὅμως γιά τό ποιές ἦταν αὐτές οἱ ἐποχές καί τί τίς διαφοροποιοῦσε ἀπό τίς σημερινές. Δέν ἐξηγεῖ ὅτι τότε λειτουργοῦσαν ὅλα αὐτά πού πολλοί ἀπό τούς συναδέλφους τους τά ἐνέπαιξαν καί τά εἰρωνεύτηκαν.

Ξέχασε μήπως ὅτι ὅταν κάποιες ἔρευνες ἔδειχναν ὑψηλά ποσοστά ἐμπιστοσύνης πρός τήν οἰκογένεια, τήν Ἐκκλησία ἤ τόν Στρατό τά δημοσιογραφικά σχόλια σημείωναν: «συντηρητική στροφή τῆς Νεολαίας», χωρίς βέβαια νά μᾶς ἐξηγοῦν ποιά θά ἦταν ἡ προδευτική στροφή τῆς Νεολαίας.

Ἀλλά αὐτή τήν ζοῦμε σήμερα. Ὅλοι αὐτοί πού τάχα προβληματίζονται εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τό παράδειγμα τους, τό λόγο τους καί τήν γραφίδα τους μετέτρεψαν τίς παλιές ὄμορφες παρέες καί φιλίες τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων μας σέ «συμμορίες» πού σκοτώνουν.

Εὐχήθηκε μάλιστα τό συγκεκριμένο περιστατικό νά γίνει σταθμός πού θά μᾶς κάνει νά ἀλλάξουμε στάση καί νά μήν τό ξεχάσουμε μέχρι τήν ἑπόμενη φορά πού θα ξαναγίνει κάτι παρόμοιο.

Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἀκούσει τέτοιες εὐχές; Πόσες φορές δέν ἀκούσαμε τά ἁρμόδια ὑπουργεῖα νά λαμβάνουν μέτρα γιά νά ξεχασθοῦν ὅλα αὐτά ἔπειτα ἀπό λίγο; Πόσες φορές δέν ἀκούσαμε βαρύγδουπες δηλώσεις εἰδικῶν χωρίς συνέχεια καί χωρίς ἀποτέλεσμα;

Πόσες φορές ἀκούσαμε ὅτι «τό μαχαίρι θά φθάσει μέχρι τό κόκκαλο», ἀλλά σχεδόν πάντα δέν ἀγγίξαμε κἄν τό μαχαίρι; Φτάνουν πιά τά λόγια τό παχειά καί τά μεγάλα!

Τά παιδιά μας χρειάζονται ἀλήθεια καί ἀγάπη! Ἀλλά ποιός νά τούς τήν δώσει. Ἡ Παιδεία πού δέν ἀσχολεῖται πλέον μέ τό πρόσωπο τοῦ μαθητή ἤ τῆς μαθήτριας, ἀλλά μόνο μέ τό μυαλό τους ἔχοντάς τους μεταβάλλει ἀπό πρόσωπα σέ ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές πού τούς φορτώνουν μόνο «δεδομένα»;

Τί εἶναι σήμερα τό Λύκειο παρά ἐκεῖνο πού φορτώνει τό μυαλό τοῦ μαθητή μόνο μέ ὕλη; Βλέπετε καί ὁ νέος ἀναπληρωτής Ὑπουργός Παιδείας θεώρησε ὅτι τό μοναδικό πρόβλημα τῆς Παιδείας εἶναι ὁ τρόπος εἰσαγωγῆς στήν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση καί γιά νά μήν ὑστερήσει σὲ σχέση μὲ τούς προκατόχους του ἔσπευσε νά κάνει καί τήν δική του ψιλοαλλαγή.

Τό ὅτι προῒσταται μιᾶς Παιδείας πού ἀγνοεῖ τήν προσωπικότητα τοῦ Παιδιοῦ, μιᾶς Παιδείας πού ἔχει μετατραπεῖ ἀπό ὅπλον δικαιοσύνης σέ ὅπλον θανάτου, μιᾶς παιδείας πού ἔχει πάρει ὁριστικό διαζύγιο ἀπό τήν ἀγωγή, αὐτό δέν τό πῆρε εἴδηση;

Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ Οἰκογένεια! Ποιά οἰκογένεια; αὐτή πού βαθμοθηρεῖ; Αὐτή πού καλλιεργεῖ τόν ἀνταγωνισμό τῶν παιδιῶν;

Αὐτή ἡ μάνα πού ἀπαγορεύει στήν 18χρονη κόρη νά πεῖ στή συμμαθήτρια της, πού ἀρρώστησε γιά δυό μέρες, τήν ὕλη πού ἔχασε, μήπως καί ἐξαιτίας αὐτοῦ ἡ ἄλλη ἀποτύχει στίς ἐξετάσεις καί ἐπιτύχει ἡ δική της;

Ἡ οἰκογένεια πού διαμαρτύρεται στόν καθηγητή γιατί τό παιδί ἔχει 18 καί ὄχι 19 στό μάθημα, ἀλλά δέν ἐνδιαφέρεται γιά τόν χαρακτήρα καί τήν χαλασμένη προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ της;

Ἡ οἰκογένεια πού βλέπει τό παιδί της σάν ἕνα ὡραῖο ζωάκι καί δέν διερωτήθηκε ἄν αὐτό τό παιδί ἔχει καί ψυχή τήν ὁποία πρέπει νά φροντίσει;

Ἡ οἰκογένεια πού πολλές φορές ἔχει στερήσει τό χαμόγελο ἀπό τό παιδί μέσα στό ἴδιο της τό σπίτι; Μήπως πολλές φορές καί οἱ θῦτες δέν εἶναι θύματα πού γεννοῦν καινούρια θύματα μέ τή σειρά τους;

Νά δώσει ἀλήθεια καί ἀγάπη ἡ κοινωνία! Ποιά κοινωνία; Αὐτή πού ἐξαρτώμενη ἀπό μιά διεφθαρμένη ἐξουσία σαρκάζει τήν ἀρετή, πού ἐμπαίζει τή δικαιοσύνη, πού εἰρωνεύεται τό ἦθος, πού πολεμᾶ τήν ἀξιοκρατία, πού διδάσκει τήν κομπίνα, πού διδάσκει καί προβάλλει τήν βία;

Τά παιδιά μας εἰκόνες μας εἶναι, σέ μᾶς τούς μεγάλους μαθήτευσαν, ἐμεῖς τὰ σαρκάζουμε ἄν δέν ἔχουν γίνει τόσο «προδευτικὰ» ὥστε ἀκόμη καί νά ἐκδίδονται.

Ἐμεῖς τούς ἀφαιρέσαμε τό μέτρο τῆς ἀξίας τους γιά νά τά ἐμπορευόμαστε πιο φτηνά στίς περίεργες «ἀγορές μας».

Φτάνει λοιπόν ὅλη αὐτή ἡ ὑποκρισία! Ἄν σέ κάτι ταρακουνηθήκαμε ἄς φροντίσουμε τά ἄλλα ὑποψήφια θύματα. Ἄς ξαναβάλουμε στό κέντρο τῆς Οἰκογένειας, τῆς Παιδείας, τῆς Κοινωνίας, ὅλα αὐτά πού πετάξαμε σάν ἄχρηστα, ὅλα αὐτά πού στερήσαμε ἀπό τά παιδιά μας καί ἄς σταματήσουμε νά ψευτοκλαῖμε πάνω ἀπό τούς νωπούς τάφους τους.

Μιά ἄλλη Παιδεία, μιά ἄλλη Οἰκογένεια, μιά ἄλλη Κοινωνία χρειάζονται τά παιδιά μας ἄν δέν θέλουμε νά ἔχουμε καί ἄλλα θύματα καί ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι χρειάζεται νά καταλάβουμε πρωτίστως τήν ὀντολογία καί ὄχι μόνο τήν ψυχολογία τῶν παιδιῶν μας.

Του Σεβ. Μητροπολίτου Σιατίστης κ. Παύλου | Romfea.gr

Ζήτησα δύναμη...
και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία...
και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να τα λύσω.
Ζήτησα εμπειρία...
και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω.
Ζήτησα κουράγιο...
και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.
Ζήτησα αγάπη...
και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τα τους βοηθήσω.
Ζήτησα χαρές...
και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.
Δεν έλαβα τίποτα απ' ό,τι ζήτησα...
Όμως έλαβα όλα αυτά που χρειαζόμουν!

Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα Ελληνόπουλα...

απέναντι στο θλιβερό φαινόμενο των ρυπαρογράφων ανθελλήνων αντιεξουσιαστών..