Πρόσκληση Δήμου Ακτίου Βόνιτσας

Ο Δήμος Ακτίου – Βόνιτσας  σας προσκαλεί  σε σύσκεψη που θα γίνει στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της Δ.Κ. Κατούνας, σημέρα Πέμπτη 3/3/2016 και ώρα 07:30 μ.μ. με θέμα: 

 

"Τα νέα δεδομένα της 6ης ΥΠΕ - το Σχέδιο Αναδιοργάνωσης των Υγειονομικών Υπηρεσιών στην Π.Ε  Αιτωλοακαρνανίας".

 

Ζητάμε την συμπαράσταση όλων των φορέων του Δήμου καθώς και των δημοτών προκειμένου να εκφράσουμε την αντίδραση μας για την αδικία που πρόκειται να συμβεί στο κέντρο υγείας Κατούνας σχετικά με την τροπολογία «Το ΚΥ Κατούνας προτείνεται να είναι 8ωρης λειτουργίας»  όπως προτάθηκε στο ΑΡΧΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ και  αποτελεί  εισηγητική  σκέψη  για την διαμόρφωση του πλαισίου πάνω στο οποίο θα συγκροτηθεί μια ολοκληρωμένη πρόταση / σχέδιο για την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών υγείας στην ΠΕ Αιτ/νίας. 

 

Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ  

ΣΤΟΥΠΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

 

πηγή 

Εορτασμός δέκα χρόνων της Σχολής Γονέων

Ο Όσιος Αρσένιος στήν Ι. Π. Μεσολογγίου

Τά δέκα χρόνια λειτουργίας της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας εορτάστηκαν την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016, στην Ιερά Πόλη Μεσολογγίου. Η Σχολή Γονέων είναι από τις πρώτες ενέργειες του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά, μετά την εκλόγή του, ο οποίος σημείωνε πάντα πως «ἀγαπώντας τήν οἰκογένεια, θέλουμε να τήν διακονοῦμε καί ποθοῦμε νά τήν δοῦμε ὑψηλά, τιμημένη, δοξασμένη, εὐλογημένη, ἡνωμένη, χαρούμενη, δημιουργική και εὐτυχισμένη».

Κεντρικό γεγονός της εκδηλώσεως που πραγματοποιήθηκε το ἀπόγευμα της Κυριακής στο Πνευματικό Κέντρο της Ι. Μητροπόλεως, ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου με τίτλο  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ  ΑΓΩΓΗΣ.

Το βιβλίο περιλαμβάνει ομιλίες του Σεβ. Μητροπολίτου κ. Παύλου, και εξεδόθη από το Βιβλιοπωλείο της Ι. Μητροπόλεώς μας «Φάρος Ορθοδοξίας», το οποίο είναι και υπεύθυνο για την διάθεσή του (Τηλ – Fax: 26310 26549). Τα σκίτσα στο εσωτερικό του βιβλίου προσφέρθηκαν από την αγιογράφο κα Μαρία Κοττά, ενώ τα έργα του εξωφύλλου και του οπισθόφυλλου από τον ζωγράφο κ. Χρήστο Γαρουφαλή.

Λίγα εισαγωγικά για την εκδήλωση είπε ο Φιλόλογος κ. Νικόλαος Ράπτης, ενώ την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ο φιλόλογος κ. Χριστοφόρος Μπαμπάνης, γραμματέας της Ι. Μητροπόλεως. Ο κ Μπαμπάνης επεσήμανε ότι: ο Μητροπολίτης Σισανίου κ. Παύλος δίνει βαρύτητα στην πρόληψη των ακραίων καταστάσεων και των εκτός μέτρου συμπεριφορών μέσα στην οικογένεια, στή σχέση των συζύγων και στην ανατροφή των παιδιών. Επιγραμματικά στό βιβλίο, θίγονται θέματα προβλημάτων ανατροφής και καλλιέργειας αρετών στά παιδιά, προετοιμασίας των προσώπων για μελλοντικό γάμο, αντιμετωπίσεως πειρασμών και δυσκολιών που ανακύπτουν στην πορεία της σχέσεως μέσα στην οικογένεια. Ο λόγος του Σεβασμιωτάτου απλός ανεπιτήδευτος, ρέων, προσιτός σε όλους, προσπαθεί να εισχωρήσει στις αιτίες των προβλημάτων αγωγής και να συμβουλεύσει μέσα από την τεράστια εμπειρία του σε θέματα νεότητος και μέσα από την εξομολόγηση.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, ο οποίος ανέπτυξε το ομότιτλο με το βιβλίο του θέμα «Προβλήματα Αγωγής». Ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος είπε πως: το βιβλίο δεν αναφέρει γενικώς «Τα Προβλήματα της Αγωγής» που σίγουρα είναι γνωστά και πολλά, αλλά καταγράφει «Προβλήματα Αγωγής» που διαπιστώνονται ότι ανακύπτουν μέσα στην Οικογένεια, κάνοντας έτσι δυσχερή την καθημερινότητα των μελών της και τα οποία επιζητούν λύσεις.

Ο Μητροπολίτης Σισανίου κατέπληξε το πλήθος των ακροατών με τον μεστό και ευχάριστο λόγο του, ενώ ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τον Σεβ/το Ποιμενάρχη μας κ. Κοσμά για την πρόσκληση, αλλά και για την συνεργασία όσων υπεύθυνα εργάσθηκαν για την έκδοση του βιβλίου.

Την εκδήλωση της Σχολής Γονέων έκλεισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας κ. Κοσμάς ευχόμενος έτη πολλά, καρποφόρα και άγια στον Μητροπολίτη Σισανίου για την συμπλήρωση δέκα ετών από την εκλογή του. Επίσης τον ευχαρίστησε για την εν Χριστώ αγάπη του, με την οποία περικλείει την Ι. Μητρόπολη μας, για την ανταπόκρισή του στην πρόσκληση και για την παραχώρηση των ομιλιών του προς έκδοση του βιβλίου.

Τό πρωί της Κυριακῆς τελέσθηκε, στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Μεσολογγίου, Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παύλου και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά, όπου παρετέθη προς προσκύνηση των πιστών, από το απόγευμα της Παρασκευής (26 Φεβρ.), απότμημα από το Ιερό Λείψανο του Οσίου Αρσενίου του Καππαδόκου.

Το ιερό λείψανο του Οσίου Αρσενίου έφερε στο Μεσολόγγι ο Οσιολογιώτατος Μοναχός Αρσένιος, από την ομώνυμη Ιερά Μονή στο Βατοπέδι Χαλκιδικής, κατόπιν ευλογίας του Σεβ. Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου και του Καθηγουμένου της Ιερᾶς Μονής Πανοσ/τάτου Αρχιμ. Θεοκλήτου. Ο π. Αρσένιος παρέμεινε στον Μεσολόγγι, με το ιερό λείψανο, μέχρι τη Δευτέρα 29 Φεβρ. και κατά τις ημέρες αυτές μίλησε στους πιστούς για σημαντικά θέματα από τη διδασκαλία του συγχρόνου μας και αγαπητού σε όλους, Οσίου Αρσενίου.

χωρίς λόγια...

Το πρώτο εργοστάσιο στέβιας στην Ευρώπη βρίσκεται στην Καρδίτσα!

Γλυκιά πανευρωπαϊκή πρωτιά για την πόλη – Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Στέβιας από την Καρδίτσα ήδη δέχεται μηνύματα από αγορές του εξωτερικού

Ορμώμενο εκ Καρδίτσας είναι το πρώτο εργοστάσιο στέβιας στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια η πόλη της Θεσσαλίας έχει μετατραπεί σε πόλο έλξης καινοτόμων επιχειρηματικών ιδεών, όσον αφορά στο κομμάτι της πρωτογενούς παραγωγής. Η συγκεκριμένη «γλυκιά» επένδυση αναμένεται να έχει πολλαπλά οφέλη τόσο για τους αγρότες της ευρύτερης περιοχής, όσο και για την τοπική κοινωνία στο σύνολό της, αφού μιλάμε για πλήρως καθετοποιημένη παραγωγή, από την καλλιέργεια στον ελληνικό αγρό, μέχρι την τελική μεταποίηση και διανομή του προϊόντος.

Πίσω από το φιλόδοξο επιχειρηματικό εγχείρημα βρίσκεται ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Στέβιας, ο οποίος ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2012, έπειτα από μια ημερίδα στην οποία παρουσιάστηκαν τα οφέλη του φυτού της στέβια, και ο οποίος αποτελείται από 64 αγρότες που ένωσαν τις δυνάμεις τους για έναν κοινό σκοπό. Όπως αναφέρει στο fortunegreece.com ο Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Στέβιας, Γιώργος Κουλοσούσας, οι γλυκοζίτες στέβιας είναι 300 φορές πιο γλυκές από τη ζάχαρη, χωρίς θερμίδες και ιδανικές για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και δεν επιτρέπεται να καταναλώνουν ζάχαρη, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του διαβήτη.

Για τη συνέχεια εδω

Πριν λίγο καιρό...

Τελευταίος σταθμός πριν το χάος

ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ !
 
Πλήρη "ενσωμάτωση" στην ελληνική κοινωνία για πάνω από 1 εκατ. πρόσφυγες και λάθρο υποσχέθηκε η Ελλάδα στην Γερμανία 

Της Μαρίνας Νικολάκη

Συμμαθητές θα είναι από το Σεπτέμβριο τα παιδιά των προσφύγων με όλα τα παιδιά των ελληνικών οικογενειών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία της χώρας.ο 

Αυτό περιλαμβάνεται στο σχέδιο της κυβέρνησης για "ένταξη στην ελληνική κοινωνία" του 1.000.000 προσφύγων και λάθρο που αναμένεται να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο και μη έχοντας πλέον δρόμο επιστροφής (η Συρία είναι ολοσχερώς κατεστραμμένη και πριν την παρέλευση 10ετίας δεν θα υπάρχουν καν δομές για να επιστρέψουν).

Ουσιαστικά θα κυριαρχήσειπληθυσμιακά σε όλη την βόρειο Ελλάδα και τα νησιά, ενώ βάσει του ρυθμού γεννήσεων το 1 εκατ. μέσα σε δέκα χρόνια θα έχει πολαπλασιαστεί, ολοκληρώνοντας έτσι την "βίαιη" πληθυσμιακή μετάλλαξη της χώρας.

Το ελληνικό σχέδιο δράσης που εστάλη στο Βερολίνο περιλαμβάνει πάντως και άμεση δημιουργία σχολικών τάξεων υποδοχής σε όλα τα hot spots, για όσα παιδιά θα παραμείνουν στην Ελλάδα.

Εκεί θα διδαχθούν και γερμανικά - σύμφωνα με χωριστό σκέλος του σχεδίου.

Η αντίδραση στις Βρυξέλλες για το ελληνικό σχέδιο ήταν θετική, διαβεβαίωσε ο Νίκος Φίλης, που επισήμανε ότι τα παιδιά των προσφύγων που επιθυμούν να παραμείνουν στη χώρα μας μπορούν να εντάσσονται σε τάξεις υποδοχής των δημόσιων σχολείων και αργότερα στις κανονικές τάξεις των Ελλήνων μαθητών. Όσο για τη χρηματοδότηση, θα γίνει μέσω κονδυλίου που θα καταβληθεί στη χώρα για την συνολική αντιμετώπιση του προσφυγικού κύματος.

Ο τρεις κεντρικοί στόχοι του σχεδίου αναλύθηκαν ως εξής:

1. Ψυχοκοινωνική στήριξη των παιδιών, ειδικά των ασυνόδευτων

2. Παροχή βασικών δεξιοτήτων γραμματισμού

3. Γλωσσική και πολιτισμική προετοιμασία για την αφομοίωσή τους στην Ελλάδα

Σε αντάλλαγμα θα υπάρξει παροχή οικονομικής βοήθειας πάνω από 1 δισ. ευρώ και μια αόριστη υπόσχεση για "χαλάρωση" του Μνημονίου...

πηγή

Η συζήτηση είχε φουντώσει. Να κατεβούμε όλοι στο Σύνταγμα, να μείνουμε εκεί, να..να.. να.. Μεταξύ των ξαναμένων συζητητών μια φωνή ακούστηκε να κάνει μια ερώτηση. Κι αν κατεβούμε , κι αν ακόμα καταφέρουμε να διώξουμε την κυβέρνηση και όλους αυτούς που μας δουλεύουν ψιλό γαζί... μετά τι? Η σιωπή που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακή. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελικά ο τελευταίος σταθμός πριν το χάος. Του έτυχε αυτός ο ρόλος. Να είναι η στάση που σε κατεβάζουν στη μέση του πουθενά και σου λένε προχώρα. Άνθρωποι που ακολουθούσαν χρόνια ολόκληρα την ασφαλή διαδρομή με τις γνωστές στάσεις, άνθρωποι που παθαίναν σύγχυση έτσι κι έσκαγε ένα λάστιχο στο λεωφορείο, άνθρωποι που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να αντέξουν ένα βότσαλο να ταράζει τα ήσυχα και ασφαλή νερά της ζωούλας τους, κατέβηκαν σε ένα δρόμο χωρίς ενδείξεις κατεύθυνσης, χωρίς να ξέρουν ποια κατεύθυνση να πάρουν και τι υπάρχει στο τέλος σ΄αυτό το άγνωστο μονοπάτι. 

Η Ελλάδα μετά την τελευταία απάτη, αλλάζει δραματικά. Ξέρετε πολύ σύντομα, αν δεν είναι ήδη εδώ, θα ακολουθήσει ένα χάος όπου η πατρίδα μας με όλα όσα θα συμβούν, δεν θα είναι κράτος, δεν θα είναι καν πόλεις κράτος όπως στο ένδοξο παρελθόν μας, αλλά θα γίνει σπίτια-κράτος. Θα είναι σπίτια που θα πρέπει να υπερασπίσουν τα τελευταία στοιχειώδη δικαιώματα των ανθρώπων που θα τα κατοικούν. 

Θα είναι το σπίτι εκείνου που θα περιμένει τους διάφορους κλητήρες να του πετάξουν έξω τα παιδιά του στο δρόμο γιατί χρωστάει στη κ@λοτράπεζα και θα πρέπει να το υπερασπιστεί. Θα είναι το σπίτι ενός μακροχρόνια άνεργου που θα ψάχνει σαν το αγρίμι να επιβιώσει με κάθε τρόπο. Θα είναι το σπίτι ανθρώπων που θα έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα και θα είναι έτοιμοι να περισώσουν την ύστατη αξιοπρέπεια... 

Ναι κανείς δεν ήξερε να απαντήσει τίποτα, γιατί αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα δεν έχουν συνειδητοποιήσει - ή δεν τους καίγεται καρφί - πως πέταξαν τα τελευταία κλειδιά ασφάλειας στο πάτο του βόθρου, και η βαλβίδα άρχισε κιόλας να σφυρίζει. Πως θα συνεχίσει άραγε ένας λαός που συνειδητοποιεί αργά και βασανιστικά πως δεν ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ? Τι θα συμβεί με τους πολίτες που νοιώθουν πως ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Τι τρόπους θα βρει ο καθένας για να φυλάξει το σπίτι-κράτος του? 

Δεν έχει σημασία αν υπάρξουν επόμενες εκλογές και κάποιοι ψηφίσουν κάτι. Θα είναι μια θλιβερή συνήθεια απλά. Οι πολιτικές προοπτικές της Ελλάδας κινούνται στη σφαίρα του ποιος είναι Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ... Τι πιο άθλιο, πιο ξεφτυλισμένο για ένα λαό να πρέπει να επιλέγει τον λιγότερο χειρότερο απατεώνα...Και να μην του βγαίνει ούτε αυτό. Γιατί αποδεικνύεται κάθε φορά πως δεν είναι καν ο λιγότερο.. αλλά απλά ο χειρότερος. Δεν ξέρω πια, τι με φοβίζει περισσότερο, το αδιάφορο κενό βλέμμα ή το σοκαρισμένο πρόσωπο... Το μάτι που γυρίζει ανάποδα ή το μάτι που δεν ξέρει πια ούτε να ανοιγοκλείσει... 

Είναι η τραγική στιγμή της ύπαρξης που καταλαβαίνεις πως ότι υπήρχε γύρω σου, ότι ήξερες από τους κανόνες ύπαρξης, ήταν όλα μπούρδες. Δεν υπάρχει πια ασφάλεια ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Εκτός κι αν ασφάλεια είναι να ΕΙΣΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ. Αν ασφάλεια εκλάβεις το γεγονός πως ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΑΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ γιατί απλά κάποιος στο επέβαλε. 

Αν παραδώσεις και το τελευταίο κάστρο. Τη φωλιά που ζει η αγέλη σου.. Είμαι σίγουρη πως τους χρόνους που έρχονται η Ελλάδα θα γεμίσει αγέλες...Που θα φτιάξουν τους δικούς τους νόμους, που θα επιβιώνουν με τους δικούς τους όρους, γιατί το κουστούμι έχει στενέψει πολύ... Σφίγγει λαιμούς, σφίγγει μπράτσα, σφίγγει γόνατα σε επικίνδυνο βαθμό. Αυτή η ασφυξία που βουλώνει τα στόματα των φοβισμένων ανθρώπων κάποια στιγμή θα γίνει ουρλιαχτό... 

Κάποια στιγμή θα κληθούμε να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε να μπούν και μέσα στο σπίτι μας και δεν ξέρω.. κάτι μου λέει πως ο ταπεινωμένος ραγιάς εκεί θα κλωτσήσει άσχημα. Ίσως κάνω λάθος αλλά το ένστικτο μου λέει πως αυτή η ανώμαλη ανάσα των ανθρώπων γύρω μου θα έχει πολύ ακραία αποτελέσματα. Γιατί το κουστούμι που μας έχουν ετοιμάσει έχει ακόμα πολύ στένεμα, πολύ ξεπούλημα, πολλές αθλιότητες που θα συμβούν και δεν είμαι σίγουρη για το πόση πολιτισμένη επιδερμίδα μας έχει μείνει ακόμα... 

Πόση επιδερμίδα έχει ροκανίσει ο σκόρος της απάτης... Και δεν είναι πολύ μακρινές οι μνήμες εκείνης της Ελλάδας που βρισκόταν στα ερείπια. Δεν είναι τόσο πλαστικοποιημένα τα γονίδια μας - ακόμα - Δεν είμαστε τόσο "πολιτισμένοι¨ακόμα. Σε μια στάση στο πουθενά δεν ξέρεις που να πας, αλλά το αρχέγονο ένστικτο ξέρει ένα πράγμα στα σίγουρα, ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Και οι κάθε είδους κυβερνήσεις μπορούν να τιθασεύσουν τους "πεθαμένους" αλλά ο αληθινός τους φόβος  είναι οι "ζωντανοί"... 

πηγή

Υπουργοί φτωχοκομείων... και τώρα Υπουργοί Γονιμότητας έγιναν αυτοί οι Μερκελιστές της "αριστεράς"!

 

Τι λέει ο υπουργός;  Να ζευγαρώνουν οι Ελληνες (και κυρίως οι Ελληνίδες αφού το 70% των προσφύγων και των λάθρο είναι άνδρες) με μουσουλμάνους πρόσφυγες και λάθρο για να λυθεί το δημογραφικό! Αυτό προτείνει ο Ν.Ξυδάκης.

Ή θεωρεί ότι οι παραπάνω "ισλαμιστές επιβήτορες" θα ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία; 
Μήπως θα βαπτιστούν και ορθόδοξοι χριστιανοί;
Τι άλλο θα ακούσουμε!

Ζώα δείχνουν την αγάπη τους στην άνοιξη!

Από όλα τα πράγματα που θέλουμε τώρα περισσότερο είναι να έρθει η άνοιξη. Όντας κουρασμένοι από το χειμώνα, το κρύο και τις βροχές, μετράμε όλοι αντίστροφα τον ερχομ’ο της άνοιξης. Θέλουμε περισσότερο πράσινο και πιο πολλά ανθισμένα λουλούδια, περισσότερο ήλιο και σίγουρα αποζητάμε τους βραδινούς περιπάτους στο δροσερό, ευωδιαστό αέρα. Και φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά ζώα εκεί έξω που έχουν ακριβώς τις ίδιες σκέψεις, απολαμβάνοντας την έλευση του καλού καιρού και της πρώτης ανθοφορίας της φύσης όπου κι αν βρίσκονται…











πηγή

Ανάγκη, τί μυτερή βελόνα !!!

Γουΐλιαμ Σαίξπηρ

Ποιοι πρόσφυγες; 340.000 αλλοδαποί που μπήκαν παράνομα στη χώρα το 2015 προέρχονται από 77 διαφορετικές χώρες!

 
Μόνο οι μισοί από τους αλλοδαπούς που έρχονται στη χώρα με τα ανοικτά σύνορα είναι από τη Συρία, καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι μετανάστες οι οποίοι απλά θεώρησαν πως μπορούν να πάνε όπου θέλουν όπως θέλουν.
Έτσι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΛΣ οι αλλοδαποί που έχουν περάσει στην Ελλάδα ή έχουν μετακινηθεί κάποιοι από αυτούς σε χώρες της Ευρώπης από τις αρχές του 2015 έως τις 21 Δεκεμβρίου, ανέρχονταν σε 804.465, εκ των οποίων οι μισοί, 457.149, φαίνονταν ως  πρόσφυγες από τη Συρία και αυτό κατά δήλωσή τους. Από τους υπόλοιπους 347.316 ήταν απλά αλλοδαποί με την ιδιότητα του «οικονομικού μετανάστη» και οι οποίοι προέρχονταν από 77 συνολικά διαφορετικές χώρες!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι το 2016 που θα είναι έτος συσσώρευσης 500.000 ως 1 εκατ. αλλοδαπών στη χώρα, τη μόνη με ανοικτά σύνορα στην Ευρώπη, οι μισοί δε θα είναι πρόσφυγες απλά θα έχουν την ιδιότητα του οικονομικού μετανάστη και οι οποίοι κανονικά θα πρέπει να απελαθούν, αλλά αυτό φυσικά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, καθώς κάθε νόμος του ελληνικού κράτους περί παράνομης εισόδου στη χώρα έχει πάψει να ισχύει,με την ανθελληνική και ηλίθια, παλαβή κυβέρνηση που μας έλαχε…

Συγκεκριμένα, σε 48 τοπικές λιμενικές Αρχές έχουν καταγραφεί από τις αρχές του 2015 έως τις 21 Δεκεμβρίου:
194.827 άτομα από το Αφγανιστάν,
4.332 από τη Σομαλία,
277 από τη Γκάνα,
7.229 από το Μαρόκο,
184 από τη Γκάμπια,
371 από το Σουδάν,
676 από τη Νιγηρία,
351 από τη Δημοκρατία του Αγίου Δομίνικου,
817 από το Καμερούν,
2 από την Κούβα,
47 από τις Κομόρες,
848 από την Ερυθραία,
208 από την Ακτή Ελεφαντοστού,
5 από τη Μπενίν,
1.306 από την Αλγερία,
21.780 από το Πακιστάν,
350 από το Μαλί,
69 από την Αιθιοπία,
331 από την Υεμένη,
36 από τη Γουινέα,
53 από τη Σιέρα Λεόνε,
179 από την Ουγκάντα,
1.177 από το Κονγκό,
5.495 από την Παλαιστίνη,
77.475 από το Ιράκ,
27 από τη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής,
2 από την Ονδούρα,
1 από το Νταρφούρ,
49 από το Τόγκο,
16 από τη Ρουάντα,
21.133 από το Ιράν,
108 από τη Μπουργκίνα Φάσο,
5 από τη Γκαμπόν,
454 από τη Σενεγάλη,
144 από την Ινδία,
173 από τη Μιανμάρ,
12 από τη Λιβερία,
162 από τη Σρι Λάνκα,
37 από τη Μαυριτανία,
9 από τη Δημοκρατία του Νίγηρα,
205 από τη Λιβύη,
228 από το Νεπάλ,
28 από την Αϊτή,
115 από την Τυνησία,
467 από την Αίγυπτο,
3.375 από το Μπαγκλαντές,
2 από τη Δημοκρατία του Τσαντ,
15 από τη Νότια Αφρική,
2 από την Κένυα,
2 από την Κολομβία,
1 από τη Τζαμάικα,
9 από την Αρμενία,
9 από το Μπουρούντι,
1.829 από τον Λίβανο,
15 από το Ουζμπεκιστάν,
33 από τη Βιρμανία,
50 από το Κουβέιτ,
1 από την Αλβανία,
2 από τη Γαλλία,
6 από την Αγκόλα,
41 από την Ιορδανία,
39 από την Τουρκία,
3 από την Ουκρανία,
6 από τη Ζάμπια,
7 από το Τατζικιστάν,
15 από τη Σαουδική Αραβία,
4 από τις Φιλιππίνες,
3 από το Καζακστάν,
2 από τη Ρωσία,
3 από τη Γεωργία,
4 από τη Μολδαβία,
6 από το Θιβέτ,
26 από την Κίνα,
3 από το Τουρκμενιστάν
3 από τη Δυτική Σαχάρα.
πηγή

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΩΝ

Οδεύομεν προς την Πανορθόδοξη Σύνοδο. Μετά τη δημοσίευση των αποφασισθέντων είναι φανερόν ότι στη μέλλουσα Σύνοδο ΔΕΝ πρόκειται να ακουσθεί «μέλος εναρμόνιον θεολογίας». Από τη μια το πρόβλημα των αιρέσεων που ταλανίζουν την Εκκλησία κατά τη β΄ μ.Χ. χιλιετία ΔΕΝ θίγεται καν κι από την άλλη οδεύομεν προς αποποινικοποίησιν των ποικιλωνύμων αιρέσεων ΑΛΛΑ και την συγκατοίκησιν μετ’ αυτών. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι αιρετικοί εκλήθησαν στη Σύνοδο, όχι για να απολογηθούν και να επιστρέψουν εν μετανοία στην Εκκλησία, αλλά σαν παρατηρητές!!! 

Τίθεται το ερώτημα: Όλοι οι επίσκοποι της Εκκλησίας είναι οικουμενιστές και μινιμαλιστές εις τα της Πίστεως; ΟΧΙ. Ήδη από την Εκκλησία της Ελλάδος (από την οποία περιμένουμε πολλά) ακούστηκαν φωνές διαμαρτυρίας. Πέντε επίσκοποι οργανώνουν συνέδριο κατά της Συνόδου το Μάρτιο κι ο διαπρεπής καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης έγραψε καταπελτικό κείμενο στο οποίο αποδεικνύεται ότι πόρρω απέχει το κείμενο του Σαμπεζύ από τις ορθόδοξες θέσεις. 

Η ανάλυση του εν λόγω κείμενου από τον μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την Εκκλησία της Κύπρου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην αμαυρώσει τη διαχρονική σχέση της Εκκλησίας του Αποστόλου Βαρνάβα με την προάσπιση της Πίστεως. Αν οι επίσκοποι της Εκκλησίας της Κύπρου θέλουν να έχουν τις ευλογίες του Αγίου Σπυρίδωνος, ο οποίος  «της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθη υπέρμαχος», η αποστροφή τους προς όλες τις αντορθόδοξες αποφάσεις που προωθούνται στη Σύνοδο είναι μονόδρομος. 

Η Εκκλησία της Γεωργίας πήρε ήδη συνοδικά θέση κατά των απαράδεκτων θέσεων του Σαμπεζύ. 

Στη Μολδαβία, που υπάγεται στο Ρωσικό Πατριαρχείο, πλείστοι ιερείς αρνούνται να μνημονεύσουν τον Πατριάρχη Κύριλλο και τον οικείο μητροπολίτη Βλαδίμηρο, λόγω των απαράδεκτων αυτών αποφάσεων. 

Καιροί ου μενετοί. Επίσκοποι και λοιποί κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί πρέπει να βροντοφωνάξουμε ένα στεντόριο ΟΧΙ στη συνοδική κατοχύρωση του οικουμενισμού κι όλων των άλλων απαράδεκτων μεθοδεύσεων των οικουμενιστικών κύκλων.

Του θεολόγου Ανδρέα Κυριακού

- Γέροντα, τί πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι;
- Πρώτα να κάνετε το σταυρό σας στο Όνομα της Αγίας Τριάδος. Μετά πείτε την προσευχή της Παναγίας ''Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία'' και ύστερα επικαλεστείτε τον Άγιο τρείς φορές. Για παράδειγμα: ''Άγιε μεγαλομάρτυρα Γεώργιε, παρακάλεσε τον Θεό για μας!'', και ύστερα ζητήστε εκείνο που θέλετε, αλλά αυτό να είναι χρήσιμο για την ψυχή. Αυτό να ζητάτε.

Απο το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής''

Η τραγωδία των μηδενικών και το Βατερλώ δυο γελοίων ...

Οι αριστερές θολές αναγνώσεις του κόσμου μέσα από τα ξεπερασμένα πρίσματα της αποικιοκρατίας, τρίτου κόσμου, αντιμπεριαλιαστικού αγώνα, προλεταριακού διεθνισμού και ανοιχτών συνόρων, κατέστησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι για εκατομμύρια δυστυχισμένων που θέλουν να ζήσουν στην πλούσια Ευρώπη.

Μια στοιχειωδώς λογική πολιτική ηγεσία θα προσπαθούσε να καταστήσει τα σύνορα της Ελλάδας σύνορα της Ευρώπης, με το να υπάρχει αυστηρός έλεγχος στο ποιος εισέρχεται στη χώρα και πού κατευθύνεται.

Η κυβέρνηση είτε από ιδεολογική αγκύλωση είτε από ανικανότητα οργάνωσης της αντιμετώπισης της κατάστασης, έκανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι με την ελπίδα πως οι εκατοντάδες χιλιάδες τη χρησιμοποιούν απλά για πεδίο ανεξέλεγκτης διέλευσης. Όπως ήταν αναμενόμενο τα σύνορα της Ευρώπης μετατέθηκαν από τα νησιά του Αιγαίου στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

Εκεί γίνεται πλέον η επιλογή ποιος θα περνά στην Ευρώπη και ποιος όχι. Μοιραία η Ελλάδα μετατρέπεται σε χωματερή δυστυχισμένων με απροσδιόριστες επιπτώσεις.

Η γεωπολιτική θέση της χώρας αποδυναμώνεται ενώ αναδύονται κίνδυνοι απώλειας μέρους της εθνικής κυριαρχίας καθώς η ροή των προσφύγων φαίνεται πως ρυθμίζεται από την Τουρκία που έχει βλέψεις στο Αιγαίο.

Αντί να σημάνουν εθνικό συναγερμό καλώντας το σύνολο του πολιτικού κόσμου να αναλάβει ευθύνες και μέρος της διαχείρισης, επιλέγουν επικοινωνιακά παιγνίδια αλληλοκαταγγελλιών με κάποιους άλλους ανόητους αυστριακούς πολιτικούς.

Ευθύνη για την προσφυγική κρίση φέρει και η Ευρώπη που δεν έχει από χρόνια ένα σχέδιο αντιμετώπισης του προβλήματος συνολικά, αλλά όταν η βόμβα σκάει στην αυλή σου και απειλεί πως δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο, δεν μπορείς να επιχαίρεις γιατί έσπασαν τα τζάμια των γειτόνων από το ωστικό κύμα.

Η ηθική των ανήθικων...

Λένε πως η επίκληση της ηθικής ανωτερότητας συνήθως αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των πιο ανήθικων ανθρώπων.

Ένα από τα ισχυρότερα πολιτικά επιχειρήματα του συνονθυλεύματος που βρίσκεται στην εξουσία ήταν η ηθική ανωτερότητα της αριστεράς.

Όπως αποδείχτηκε η ανωτερότητα αυτή ανήκει στην φαντασία μερικών αφελών μόνο. Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την εξουσία τα πράγματα, σε ό,τι αφορά το βόλεμα των ημετέρων, όχι μόνο δεν βελτιώθηκαν αλλά επιδεινώθηκαν σε σχέση με τους προηγούμενους οι οποίοι επίσης διέπρεπαν...

Επιπλέον πριν λίγες μέρες απεδείχθη πως όσο πιο πολύ καταγγέλλει κάποιος τη διαπλοκή και την πολιτική διαφθορά τόσο πιο βαθιά ενδέχεται να κολυμπάει σ’ αυτήν.

Μπροστά στο ασφυκτικό πλαίσιο που δημιουργούν τα αδιέξοδα, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα προκειμένου να επανασυσπειρώσει μέρος του μετώπου που την ανέδειξε στην εξουσία παίζει το τελευταίο της χαρτί: τον πόλεμο εναντίον της διαπλοκής και των καναλιών τα οποία αποτελούν το μακρύ χέρι με το οποίο αυτή ασκεί πίεση.

Το Βήμα φωτογράφισε την Κυριακή που πέρασε τον πρωθυπουργό σαν το πρόσωπο που συνάντησε μυστικά τέσσερις φορές μεγαλοεκδότη που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει και αντιμετωπίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής.

Το Μαξίμου δεν διέψευσε τις συναντήσεις.

Γιατί ένας αρχηγός κόμματος χρειάζεται να συναντά ιδιωτικά, κρυφά σε γκαρσονιέρες φίλων, αυτόν που δημόσια χαρακτηρίζει σαν αρχιερέα της διαπλοκής;

Οι πολιτικοί σε μια δημοκρατία έχουν το δικαίωμα και ενδεχομένως και την υποχρέωση να συναντάνε εκδότες, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες ή άλλους πολιτικούς είτε φίλα προσκείμενοι είναι αυτοί στην πολιτική τους είτε αντίπαλοι.

Όταν κάποιος επιλέγει να συναντήσει κρυφά τέσσερις φορές αυτόν που μετά βδελυγμίας δημόσια καταγγέλλει ως διαφθορέα των κανόνων του παιγνιδιού και του πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι, κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Μοιραία το τελευταίο φύλλο συκής της κυβέρνησης Τσίπρα, ο πόλεμος κατά της διαπλοκής, αρχίζει να καταρρέει.

Η αποτυχία αυτής της κυβέρνησης αποδεικνύεται συντριπτική σε όλα τα πεδία. Ωσάν μια ευτυχής (για τους ίδιους προς το παρόν...) συγκυρία να έφερε στο τιμόνι μιας χώρας κάποια πρόσωπα μηδενικής αξίας και ήθους για να αναλάβουν την πολιτική (και όποια άλλη προκύψει) ευθύνη της τελικής πτώσης στον γκρεμό μιας προδιαγεγραμμένης πορείας.

Η στήλη αυτή ευθύς εξ αρχής είχε επισημάνει πως με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία η ηγεσία και τα στελέχη του αντιλαμβάνονται την ατυχία τους για επιτυχία και μακάριοι βαδίζουν προς την αυτοκαταστροφή των ιδίων και την καταστροφή της χώρας, την οποία δεν υπάρχει αμφιβολία πλέον πως θα χρεωθούν.

Κυριολεκτικά η τραγωδία των μηδενικών ή το Βατερλώ δυο  γελοίων όπως θα έγραφε και ο Γιάννης Σκαρίμπας...

 Του Κώστα Στούπα

Ένας αριστερός λογοτέχνης στην Αγία Άννα του Άθωνα

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙANNA

(…) Το μονοπάτι ανηφορίζει κορδελλιαστό και απότομο, γεμάτο πέτρα και βράχια, ψηλά, πιότερο από μιάν ώρα, ένα κελλί με πρασινάδα και ίσκιο. Τελείωσε πια ο μεγάλος ανήφορος. Ο ίδρως με περιλούζει. Ψηλά μου, ο Άθωνας μου χαμογελάει. Η κορφή του ξεχωρίζει κατάγυμνη, γεμάτη ξεραΐλα και βράχια.

Κούλης Ζαμπαθάς, συγγραφέας

Κοντεύουμε πια για την Κερασιά. Τρία τέταρτα πάνω – κάτω δρόμος. Όμορφος τόπος η Κερασιά, με κρυσταλλένιο νερό, δέντρα πολλά και καρποφόρα, μ’ αγριοκερασιές και τα πρώτα ελάτια που συναπαντάς στο δρόμο σου. Οχτακόσια μέτρα υψόμετρο πάνω απ’ τη θάλασσα. Είναι ένα μικρό οροπέδιο, που το κλείνουνε ολοτρόγυρα λοφάκια κι ο όγκος του Άθωνα. Λίγο ψηλότερα απ’ τη βρύση ανταμώνεις το καλντερίμι της Λαύρας – Κερασιάς – Αγιάννας. Βρίσκουμε το σταυρό. Ανάρια – ανάρια τα ελάτια ανηφορίζουνε. Τούφες, τούφες τριγυρίζουνε χαμηλά το βουνό. Στον Άθωνα δε θαύρεις το πυκνωμένο ρουμάνι της Πάρνηθας, ούτε και του Γράμμου το άσωστο. Σ’ ένα δεντρί διαβάζεις σε μια ταμπελίτσα: «Προς κορυφήν Άθωνος». Ένα μικρό μονοπάτι, ανηφορίζει. Εδώ χάμου θα κολατσίσω μ’ ό,τι βρισκούμενο. Θα πιώ νερό απ’ το παγούρι, θα καμαρώσω την πλανεύτρα κορφή που μου γνέφει να τραβήξω σιμά της και θα δακρύσω που δε βολεί να κάνω του κεφαλιού μου. Δεν είναι απότομο το βουνό. Ομαλά πάει το μονοπάτι και ξεκούραστα. Μα δε μπορείς να τραβήξεις μονάχος. Ούτε και η ώρα είναι κατάλληλη. Ο ήλιος σε ζεματάει καθώς ρίχνει τις πυρωμένες σαΐτες του. Ψηλά η κορφή άσπριζε κάτω απ’ τον ήλιο. Θαρρούσες πως λίγες δρασκελιές θάφταναν για να σιμώσεις τούτη την ξελογιάστρα πανέμορφη θυγατέρα του Άθωνα, που κατάγυμνη σου γνέφει και σε περιμένει.

Μπορείς ν’ ανέβεις κατάκορφα και με μουλάρι, μ’ αυτό δε λέγεται ορειβασία. Για ν’ ανέβεις στον Άθωνα πρέπει να ξεκινήσεις απόγεμα. Θα ξενυχτίσεις στο εκκλησιδάκι της Παναγίτσας, θ’ ανάψεις φωτιά για να μην ξεπαγιάσεις τη νύχτα και πριν ακόμα φέξει θα τραβήξεις για την κορφή. Την ώρα που σκάει ο ήλιος πρέπει να βρίσκεσαι κατάκορφα. Ούτ’ ένα σύγνεφο δεν πρέπει να βρίσκεται ολοτρόγυρα, γιατί τ΄ αστροπελέκια δε χωρατεύουνε. Μα για όλ’ αυτά σου χρειάζεται συντροφιά κι ώρες. Εγώ δεν τάχα. Έτσι δεν θ’ ανέβω στον Άθωνα. Δε θα καμαρώσω ούτε τη σπάνια δύση ανεβαίνοντας, ούτε την ασύγκριτη ανατολή σαν σκάει ο ήλιος. Δε θα με σκιάξουνε οι τρομαχτικές σάρες του βουνού, ούτε κ’ οι φοβεροί γκρεμοί του. Ολ’ αυτά τ’ αφήνω για άλλοτες. Περπατώντας σε ίσωμα, ανάμεσα από οξυές κι αγριοκαστανιές, από κορμούς που κείτουνται κατακεραυνωμένοι, από πλαγιές κατάξερες και γυμνωμένες, τράβηξα για την Αγιάννα. Αποδώ αρχίζει το Καρμήλιον κ’ η δυτική μεριά του Άθωνα, με την άγρια μεγαλόπρεπη φύση. Το σταυρό που σε φέρνει στά Κατουνάκια και στα Καρούλια, στ’ ασκηταριά των ησυχαστών του Όρους, τον άφησα αριστερά μου. Τούτη η μεριά είναι η πιο απόκρημνη κι άγρια.

Τα ησυχαστήρια των ασκητάδων είναι χτισμένα στα βράχια ψηλά, μέσα σε σπηλιές και στις σκισμάδες των βράχων. Πάνω σε τούτους τους γυμνωμένους ορθόκοφτους βράχους, κανένα δεντρί δε ρίχνει τον ίσκιο του. Που και που πρασινίζουνε ανάμεσα στις σκισμάδες σκοινά κι αγριόχορτα. Έτσι που βρίσκονται σκαρφαλωμένα στα ύψη, σαν λάχει και περάσεις με το καΐκι, θαρρείς πως είν’ αητοφωληές κι όχι άσυλο ανθρώπου. Σαν σηκώσεις τα μάτια αψηλά στα ορθόκοφτα βράχια, αντικρύζεις πάνω στο φοβερό ύψος τους τ’ ασκηταριά.

Με τροχαλίες ανεβοκατεβαίνουνε οι ασκητάδες σαν πρέπει να δεί ο ενας τον άλλονε, για τούτο τα λέν’ και Καρούλια. Είναι ό,τι πιο αυστηρό υπάρχει στο μοναχικό βίο δώ πέρα. Γέρικα και βασανισμένα απ’ τις νηστείες κορμιά. Άνθρωποι αυτοτιμωρούμενοι για ένα μονάχα σκοπό: Τη λύτρωση από την αμαρτία.

Πριν βάλεις το ράσο, της ψυχής σου τα κρίματα ίσως νάναι πολλά. Για τούτο σαν γίνεις καλόγερος, άνοιξε στο Θεό την ψυχή σου. Γονάτισε και προσευχήσου. Όσο πιο μεγάλη η αμαρτία σου, τόσο και πιο πολλή η προσευχή σου. Τότε η ψυχή, αλαφρωμένη από τα κρίματα καί το βάρος τους, ξανοίγεται στα ουράνια.

Έτσι κι εδώ. Πάνω σε τούτους τους ορθόκοφτους βράχους, με τη μετάνοια και την προσευχή, οι ψυχές ξανοίχτηκαν ψηλά στο Θεό. Τα πρόσωπα πήρανε μια υπερκόσμια, γλύκα και μια γαλήνη ουράνια..

Περπάταγα συντροφιασμένος από γλυκές θύμησες. Ο δρόμος είναι ακόμα πολύς ως την Αγιάννα. Το καλντερίμι σε φέρνει πότε κορδελλιαστά και πότε ολόϊσα. Ανηφοριές και κατηφόρα κρατάνε για ώρα. Στερνά αντικρύζεις ένα σταυρό φτάνοντας στην άκρηα του διασέλου, στ’ Αλωνάκι. Από δώ και κάτω αρχίζει μια κατηφόρα που ξεθεώνει. Ένα ρημοκκλησάκι βρίσκεται στην άκρηα του καλντεριμιού στα δεξιά σου. Το καλντερίμι μπερδεύεται ανάμεσα σε λιθάρια και κοφτερά βράχια, έτσι ως κύλησαν πάνω του. Κατηφορίζεις κορδελλιαστά πατώντας με τις αρβύλες σου πλάγια, για να μην κατρακυλήσεις γλιστρώντας. Αντικρινά σου υψώνουνται οι κορφές του βουνού. Κάτω στα πόδια σου σχηματίζεται ένα μεγάλο φαράγγι. Όλο κατηφορίζεις στρίβοντας στην πλαγιά του βουνού. Πλάγι σου και δεξιά σου ορθώνεται η κορφή της πλαγιάς όπου βρίσκονται σκαρφαλωμένες της Αγιάννας οι σκήτες. Χαμηλά κάτω σου, ο κάβος. 350 μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα βρίσκεται χτισμένη η Αγιάννα.

Έτσι καθώς βρίσκεται αψηλά κι ως αντικρύζεις σκορπισμένες ανάμεσα στο πράσινο τις σκήτες, θαρρείς πως βλέπεις ένα κοπάδι πρόβατα να βόσκουν στην πλαγιά του βουνού. Πολύς ο δρόμος και δύσκολος ο κατήφορος. Όλο θαρρείς πως τέλειωσε, μ’ ατέλειωτος στέκει. Το καλντερίμι φιδογυρίζοντας σε περνάει ανάμεσα από σκήτες, αλλού μικρές κι αλλού μεγάλες. Μονοπάτια τις στριφογυρίζουνε τόσο μπερδεμένα, που χρειάζεται πιλότος για σε βγάλει στο σωστό δρόμο σου.

Το κάθε ασκηταργιό έχει το παρεκκλήσι του. Οι πέτρινες ρίσες τους, καμωμένες με σκιστόλιθο, βρίσκουνται κολλημένες στο μονοπάτι. Καθώς κατηφορίζεις στο καλντερίμι, σε πολλές μαργιές αν ξεγλιστρήσεις, θα πέσεις πάνου σε κεραμίδια, που βρίσκονται στα πλάγια σου χαμηλότερα. Οι πιότερες είναι δίπατες κι απλόχωρες, γεμάτες χαγιάτα κι απλωταργιές που βλέπουν στη θάλασσα. Το κάθε ασκηταργιό έχει το περιβόλι του και την κληματαργιά του. Θεώρατα δέντρα ισκιώνουνε το μονοπάτι, τ’ ασκηταργιά κι ολάκερη την πλαγιά, ως πάνω αψηλά. Νερά φερμένα από κεφαλόβρυσα τρέχουνε σε σιδεροσωλήνες και χύνονται στις στέρνες. Το πράσινο φουντώνει ολοτρόγυρα στην πλαγιά έξω στην κορφή της, που μνέσκει ασπριδερή και θεόγυμνη. Όλη η Αγιάννα βρίσκεται πνιγμένη στο πράσινο (…).

Πηγή: Ιωάννου Χατζηφώτη, «Άγιον Όρος, ανθολογία λογοτεχνικών κειμένων: Ταξιδιογραφία – ποίηση – δοκίμιο», Εκδόσεις των «Κριτικών φύλλων», Αθήνα.

Η Αλβανία δεν θέλει πρόσφυγες. Κανέναν πρόσφυγα. Να και μία εικόνα από το Αλβανικό υποσυνείδητο. Ξεχασμένη.

Καππαδοκία, Πόντος, Ιωνία: H μνήμη τους φυλάσσεται σε ένα δρομάκι στην Πλάκα

Υπάρχει εδώ ένα πλούσιο φωτογραφικό αρχείο, το οποίο κατά κανόνα στηρίζεται σε δωρεές των προσφύγων και αποτυπώνει τη ζωή των προσφύγων πριν από το 1922, την Έξοδο και την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. 

 Ο Σταύρος Ανεστίδης, υποδιευθυντής του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών μιλάει  για την ιστορία και το μοναδικό αρχείο του, ενώ διαλέγει κάποια από τα πολυτιμότερα βιβλία, έγγραφα και σπάνιες φωτογραφίες από τη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας 

Η Μέλπω Λογοθέτη-Μερλιέ ίδρυσε το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, μαζί με τον Οκτάβιο Μερλιέ, το 1930, με τον τίτλο, τότε, «Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο». Ήταν μουσικολόγος και μουσικός και ξεκίνησε μια διατριβή στη Σορβόννη για το ελληνικό δημοτικό τραγούδι. Ήρθε, λοιπόν, στην Ελλάδα να ηχογραφήσει το υλικό για τη διατριβή της. Κατά τη διάρκεια της έρευνας διασταυρώθηκε με κάποιους που γνώριζαν τη μουσική παράδοση εκτός Ελλάδας, δηλαδή με τους Μικρασιάτες, οπότε συνειδητοποίησε ότι αυτοί γνώριζαν ένα υλικό και είχαν μνήμες από έναν χώρο ο οποίος είχε χαθεί. Εγκατέλειψε τη διατριβή της, συγκρότησε μια ομάδα από συνεργάτες και μαζί επιδόθηκαν στην ανεύρεση και καταγραφή των μαρτυριών των Μικρασιατών προσφύγων ανά την Ελλάδα. Βρήκαν γύρω στους πεντακόσιους πρόσφυγες, έφτιαξαν ερωτηματολόγια και με βάση αυτά συγκέντρωναν πληροφορίες. 
Η μονάδα αναφοράς ήταν ο οικισμός και κατέγραφαν οτιδήποτε αφορούσε τον οικισμό από τον οποίο καταγόταν ο πρόσφυγας: γεωγραφική ένταξη, κοινωνική ζωή, οθωμανική διοίκηση, εκπαίδευση, σχέσεις με τις άλλες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες.




Πόντιοι πρόσφυγες στην Κέρκυρα (20-1-1923),@Από το φωτογραφικό αρχείο Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών 

 Η Μέλπω Μερλιέ ξεκίνησε από την Καππαδοκία, η οποία δεν ήταν πολύ γνωστή και είχε την ιδιαιτερότητα ότι ήταν τουρκόφωνη. Τρεις είναι οι μεγάλες ενότητες της έρευνας: η Καππαδοκία, ο Πόντος και η Ιωνία. Παλαιότερα, το αναγνωστικό κοινό ήταν κυρίως πρόσφυγες πρώτης γενιάς, σήμερα όμως, που το αντικείμενο έχει ενταχθεί στις πανεπιστημιακές σπουδές, το Κέντρο επισκέπτονται φοιτητές, ερευνητές και τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε επισκέπτες και από την Τουρκία – φοιτητές, μεταπτυχιακούς και δημοσιογράφους, οι οποίοι μαθαίνουν ελληνικά και έρχονται να μελετήσουν το υλικό, το οποίο δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Η μονάδα αναφοράς ήταν ο οικισμός και κατέγραφαν οτιδήποτε αφορούσε τον οικισμό από τον οποίο καταγόταν ο πρόσφυγας: γεωγραφική ένταξη, κοινωνική ζωή, οθωμανική διοίκηση, εκπαίδευση, σχέσεις με τις άλλες θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες. Η Μέλπω Μερλιέ ξεκίνησε από την Καππαδοκία, η οποία δεν ήταν πολύ γνωστή και είχε την ιδιαιτερότητα ότι ήταν τουρκόφωνη.

η συνέχεια εδώ

 

Η Τατιάνα αναρωτιέται κλαίγοντας με λυγμούς
που θα πάει το ζευγάρι των "λαθρό" μετά την εκπομπή ;;
Πού θα μείνουν;; που θα φάνε ;; .
Τατιάνα να σου πω εγώ : Νά τους πάρεις στο σπίτι σου ,
γιατί κλαίς ;; ένα δωμάτιο δεν σε περισσεύει ;;
Γελοία κότα ,πόσο σε πληρώνουν για τα κροκοδείλια δάκρυα σου.
Δεν την είδαμε ποτέ να κλαίει για άστεγη πεινασμένη ελληνική οικογένεια. Μόνο να χασκογελάει καλώντας μαϊντανούς στην εκπομπή της. Δυστυχώς τέτοια υποκείμενα κινούν τα νήματα της παραενημέρωσης...! όμως και οι κυράτσες που την βλέπουν και την στηρίζουν δίνοντας της τηλεθεαση δεν έχουν ευθύνη;

Ο μύθος της "κοινής κουλτούρας" στην εκπαίδευση

Της Natacha Polony, Γαλλίδας εκπαιδευτικού, από το εξαιρετικό της βιβλίο «Τα Χαμένα Παιδιά μας», (“Nos Enfants Gâchés”), στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις. 


- Αλήθειες για το «μοντέρνο» (νεοταξικό) εκπαιδευτικό σύστημα που περιφρονεί την κληρονομιά, την παράδοση και την αυθεντία, στερώντας από τους μαθητές την Παιδεία και υπηρετώντας τα σχέδια της παγκόσμιας ελίτ. Η «κοινή κουλτούρα» (culture commune) ορίστηκε επίσημα ως εκπαιδευτικός στόχος στην Γαλλία, από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και έκτοτε έχει γίνει ο επίσημος εκπαιδευτικός λόγος – σχεδόν σλόγκαν. Ο λόγος που προτάθηκε αυτή η έννοια είναι επειδή κρίθηκε περισσότερο «συναινετική» σε μια όλο και εντονότερα πολυπολιτισμική γαλλική κοινωνία, ιδίως στον χώρο των σχολείων, λόγω της μαζικής μετανάστευσης. Στην χώρα μας, (ως προοίμιο της "κοινής κουλτούρας"), έχει υιοθετηθεί ο όρος "διαπολιστιμική εκπαίδευση". Εκεί γίνεται λόγος για "ευάλωτες κοινωνικές ομάδες" και υποχρέωση να λαμβάνονται υπόψη "οι τοπικές συνθήκες και οι κοινωνικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες της κάθε ομάδας στόχου" και να δίδεται "ιδιαίτερη βαρύτητα στην αποδοχή της διαφορετικότητας, την αλληλοκατανόηση, το σεβασμό και την εξάλειψη των στερεοτύπων και προκαταλήψεων, με στόχο την καλλιέργεια ενός πολυπολιτισμικού πνεύματος που θα διακατέχει το σχολείο του 21ου αιώνα".

Αποσπάσματα - με ελάχιστες παρεμβάσεις

«Το κυρίαρχο πάθος είναι να ζεις για τη στιγμή - να ζεις για τον εαυτό σου, όχι για τους προγόνους ή τους απογόνους σου. Χάνουμε γοργά την αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια διαδοχή γενεών που ξεκίνησαν από το παρελθόν και προεκτείνονται στο μέλλον» - Christopher Lash, «Η Κουλτούρα του Ναρκισσισμού. Η αμερικανική ζωή σε μία εποχή μειούμενων προσδοκιών».

Ήδη από το 1979 ο Αμερικάνος ιστορικός και κοινωνιολόγος Christopher Lash (1932–1994) είχε διαγνώσει την αρρώστια των σύγχρονων κοινωνιών μέσα από τη μορφή του ναρκισσιστικού ατόμου, που είναι ανίκανο να τοποθετήσει τον εαυτό του στον κατακόρυφο άξονα ενός γενεαλογικού δέντρου, ανίκανο να δει πιο πέρα από τη δική του ζωή. Του ατόμου-μονάδα, που ταξιδεύει μόνο του στον ακύμαντο ωκεανό της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτό το άτομο, που το παρουσιάζουμε σαν πρότυπο στους νέους, ξέρει μόνο τον οριζόντιο άξονα του δικτύου. Αξίες του είναι το «σήμερα» και η «ισότητα». Όχι οι κάθετες γραμμές, η διαδοχή, η κληρονομιά. Το αίσθημα της κληρονομιάς του είναι άγνωστο. Ιστορικό παράδοξο, αν σκεφτούμε ότι μέχρι τώρα ο άνθρωπος ζούσε πάντα συνεχίζοντας και ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν του. Το κείμενο του Georges Duby με τίτλο ακριβώς «Κληρονομιά» [L’Heritage], το οποίο κλείνει το βιβλίο του Fernand Braudel για τη Μεσόγειο, αποτελεί ύμνο στην «ανθρώπινη τελείωση», στην «υπερηφάνεια και την ευτυχία να είσαι άνθρωπος» που γεννιούνται από τον «ασυγκράτητο τροπισμό», την ασυνείδητη έλξη που νιώθει κάθε άνθρωπος για το πολιτιστικό λίκνο στο οποίο γεννήθηκε. Είναι ένας ύμνος στη μετάδοση της κουλτούρας ως «μαγιάς δημιουργίας». Δεν νοείται μέλλον χωρίς παρελθόν. Ούτε εκσυγχρονισμός χωρίς δεύτερη ανάγνωση, επανερμηνεία όσων προηγήθηκαν και ένταξή τους στις νέες παραστάσεις και αξίες.

Η έννοια της κληρονομιάς είναι αναμφίβολα από τις πιο προβληματικές, αλλά και από τις λέξεις που αποφεύγονται περισσότερο σήμερα. Αφού φτάνουμε να αντικαθιστούμε αυτή τη μιαρή λέξη με την πιο συμβατική, καθότι πιο αόριστη, «κοινή κουλτούρα». Λέμε δηλαδή ότι πρέπει να δώσουμε στους νέους μια «κοινή κουλτούρα» για τον ωραίο και απλό λόγο ότι θεωρείται απαράδεκτο να θέλουμε να τους χαρίσουμε μια κληρονομιά. Είναι γιατί η λέξη αυτή μυρίζει κοινωνική αναπαραγωγή και ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων. Για σκεφτείτε το, η αρχική έννοια της λέξης είναι «τα αγαθά που κληροδοτεί ο πατέρας», που συμβολίζει μια απεχθή πατριαρχική παράδοση. Για να απαλλαγούμε από την καταπίεση πρέπει, για άλλη μια φορά. να καταργήσουμε και το ελάχιστο ίχνος που τη θυμίζει, και άρα να κάψουμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. … Στο όνομα ενός ευγενούς σκοπού, του «σεβασμού στη διαφορετικότητα»-διαφορετική προέλευση, διαφορετική κοινωνική καταγωγή ή απλώς ιδιοπροσωπία, μοναδικότητα του καθενός απογυμνώνουμε μια ολόκληρη γενιά και διευρύνουμε ένα κενό που θα είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί..

Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να εντάξει τη «διαφορετικότητα» στο πρόγραμμά του, αλλά να βοηθήσει όλους τους μελλοντικούς πολίτες, όσο διαφορετικοί κι αν είναι, να συναντηθούν γύρω από κάποιες γνώσεις που χειραφετούν και ταυτόχρονα ενώνουν, που επιτρέπουν σε κάθε άτομο να τοποθετηθεί στην ανθρώπινη γενεαλογία, στη διαδοχή ανθρώπων και ιδεών, και γνώσεων που είναι ανθρώπινες γιατί κληροδοτήθηκαν από άλλους ανθρώπους. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να μην περιορίζουμε τους μαθητές εκ των προτέρων σε ό,τι τους προσδιορίζει, δηλαδή στην ταυτότητα της προέλευσής τους, που τους δίνει η οικογένεια, ή ακόμα στην ταυτότητα του «νέου». Γιατί στις δυτικές κοινωνίες μας, κι αυτό αποτελεί καινοτομία, η νεότητα θεωρείται μια ιδιαίτερη ταυτότητα, ενώ σε όλους τους πολιτισμούς ήταν μόνο ένα στάδιο της ζωής, ένα πέρασμα προς τον ενήλικο βίο. Γιατί αυτή η μυθοπλασία; Να είναι τάχα συνδυασμός του μαζικού καπιταλισμού που αναζητεί νέες αγορές και μιας γενιάς του baby boom που κουβαλά τα τραύματα του πολέμου, και η οποία δεν αναγνωρίζει στους γονείς της το δικαίωμα να την καθοδηγήσει;… Προσομοιώνοντας τους νέους με κοινωνική τάξη ή, τουλάχιστον, με μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, καλλιεργούμε το μύθο μιας οντότητας αποκομμένης από το κοινωνικό σύνολο, που είναι προορισμένη να διαρκεί για πάντα. Δημιουργούμε μάλιστα ένα καταπληκτικό αγοραστικό κοινό στο οποίο πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα να εκφράσει τη «διαφορετικότητά» του..

Κάποτε ούτε καν ετίθετο ζήτημα: ζούσαμε σε ένα κοινωνικό κόσμο. Η Εκκλησία, η οικογένεια, το κράτος και όλοι οι θεσμοί είχαν αναλάβει να παρέχουν τα κλειδιά που επέτρεπαν την ανάγνωση του κόσμου, την αίσθηση του ανήκειν σε μια ομάδα, σε μια κοινότητα και μέσα από εκεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα… Το να ζητάμε από το σχολείο να αντικαταστήσει τους άλλους παράγοντες κοινωνικής συνοχής, ενώ ακόμα και στο ίδιο απαγορεύουμε να παίξει το ρόλο αυτού που ενώνει το έθνος, κι από πάνω να απαιτούμε πρακτική αποτελεσματικότητα, είναι μια ενέργεια καταδικασμένη σε αποτυχία….

Αξιοσημείωτο παράδοξο: συχνά εν ονόματι ακριβώς του «ανοίγματος στον άλλο» και της «ανεκτικότητας», απαγορεύσαμε το σχολείο να γίνει όχημα μιας κληρονομίας η οποία αντιθέτως μας εισάγει στις παγκόσμιες αξίες…. Χαρακτηριστικό περιστατικό, στην Γαλλία, το 2003, ένας επιθεωρητής του υπουργείου Παιδείας συνέταξε μια αναφορά κατά ενός καθηγητή ιστορίας, ο οποίος είχε τολμήσει να εξηγήσει στους μαθητές ότι το μάθημά του είχε σκοπό να «τους μεταδώσει τη συλλογική μνήμη και να τους αναπτύξει το συναίσθημα ότι ανήκουν σε ένα σύνολο, στους Γάλλους, στον δυτικό κόσμο». Τι φρίκη! Άκου να τους μιλάει στους μαθητές για «τους προγόνους μας τους Γαλάτες»; Όποιος αποτολμήσει κάτι τέτοιο, θα παρομοιαστεί με τον Τεν-Τεν που έκανε μάθημα στους μικρούς Κονγκολέζους: οι χειρότερες στιγμές της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Για να είμαστε σίγουροι λοιπόν ότι αποφεύγουμε αυτόν το σκόπελο, λέμε να αποκλείσουμε την ιστορία από τη λίστα με τα βασικά μαθήματα, και αφήνουμε μόνο όση λογοτεχνία χρειάζεται για να περιγράφει έννοιες που εμείς κρίνουμε χρήσιμες.

Την επομένη της δημοσίευσης της έκθεσης Thelot, (για το μέλλον της εκπαίδευσης), ο Γάλλος φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και θεωρητικός του μαρξισμού Regis Debray (Ρεζίς Ντεμπρέ) οδηγήθηκε σε παραίτηση από το νεοσύστατο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Θρησκειολογίας, βλέποντας ότι η μελέτη του θρησκευτικού φαινομένου είχε εξαφανιστεί τυπικά και ουσιαστικά από τους στόχους του σχολείου του μέλλοντος. Ο Ντεμπρέ (ο οποίος στα νιάτα του είχε περάσει δέκα χρόνια στη Λατινική Aμερική, πολεμώντας μαζί με τον Tσε Γκεβάρα) δήλωσε στην καθολική εφημερίδα La Croix στις 4 Νοεμβρίου 2004 ότι «δεν υπάρχει ούτε καν μνεία στη σκοπιμότητα και το όφελος μιας κριτικής διδασκαλίας των θρησκειών ως στοιχείων του πολιτισμού. Προφανώς δεν έχουν θέση σε ένα όραμα του κόσμου που θέλει τον άνθρωπο κυρίως οικονομικό ον, αποκομμένο από τις συμβολικές διαστάσεις του». Η κοινή κουλτούρα σήμερα είναι χαζοσήριαλ και χαζοεκπομπές στην τηλεόραση. Αυτό που ενώνει τον πληθυσμό είναι μια ανοχή ανάμεικτη με αδιαφορία και στηριγμένη στο σύμβολο της πίστεως της εποχής μας: «είναι επιλογή μου».

Με άλλα λόγια, η παντελής έλλειψη κουλτούρας -με την πιο κλασική και την πιο παλιομοδίτικα ελιτίστικη έννοια της λέξης - μιας όλο και αυξανόμενης μερίδας μιας ολόκληρης γενιάς οδηγεί σε γενική αποδοχή αυτού του φαινομένου, που προμηνύει μια ελάχιστη διάθεση αντίδρασης απέναντι σε κάθε είδους κίνδυνο που δεν ορίζεται επίσημα ως τέτοιος. Το να αντιδρά κανείς στον «φασισμό», που θεωρείται κακός, είναι εύκολο. Η αντίσταση όμως στην υποδούλωση που μπορεί να επιφέρει το μοντέρνο θα αποδειχθεί προνόμιο των λίγων συνειδήσεων που ως εκ θαύματος θα παραμείνουν άγρυπνες..

πηγή