Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

https://scontent.fath4-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xpf1/v/t1.0-9/10295760_10208170773963185_7672249411458435991_n.jpg?oh=0b30a19d8b409b9ae4e88ab4d0080aa6&oe=57547319

Άνοιξη






Άνοιξη είναι αυτό που








καθώς περπατάς
πέφτεις επάνω του









και εκστατικά θαυμάζεις









με δέος αντικρύζεις







Άνοιξη είναι η έκρηξη χρώματος στη φύση
με το φεγγαρι αγκαλια

Β’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν (Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ):Ἀπόστολος-Εὐαγγέλιο-Ὁμιλία γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου


 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Α´ 10 – 14
10 καί· σὺ κατ’ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· 11 αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, 12 καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. 13 πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; 14 οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;
ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Β´ 1 – 3
1 Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. 2 εἰ γὰρ ὁ δι’ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, 3 πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη,
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Ι. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑ
ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Α´ 10 – 14
10 Και, πάλιν η Γραφή άλλου λέγει· “συ, Κυριε, εις την αρχήν της δημιουργίας εστερέωσας την γην επάνω εις ασφαλές θεμέλιον και έργα των ιδικών σου χειρών, είναι οι ουρανοί· 11 αυτοί θα χαθούν από την σημερινήν των μορφήν και θα αλλάξουν, συ όμως παραμένεις πάντοτε αιώνιος και αναλλοίωτος· τα πάντα σαν ένδυμα θα παληώσουν 12 και σαν εξωτερικόν ένδυμα θα τους περιτυλίξης και θα αλλάξουν μορφήν, συ όμως είσαι ο ίδιος πάντοτε και τα έτη σου δεν θα λάβουν ποτέ τέλος”. 13 Προς ποίον δε από τους αγγέλους είπεν ποτέ ο Θεός και Πατήρ· “κάθισε εις τα δεξιά μου έως ότου βάλω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδιά σου, σαν υποπόδιον, επάνω στο οποίον θα πατάς;” 14 Ολοι οι άγγελοι είναι πνεύματα υπηρετικά, τα οποία αποστέλλονται από τον Θεόν, δια να εξυπηρετούν αυτούς, που μέλλουν να κληρονομήσουν την σωτηρίαν.


ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ Β´ 1 – 3
1 Επειδή ακριβώς τόσον ασύγκριτα ανώτερος είναι ο Υιός, δια τούτο πρέπει πολύ περισσότερον να προσέχωμεν εις εκείνα, τα οποία ηκούσαμεν από το κήρυγμα των Αποστόλων, που είναι ιδικόν του κήρυγμα, μήπως τυχόν ποτέ παρεκκλίνωμεν από τον δρόμον της σωτηρίας. 2 Διότι εάν ο παλαιός νόμος, που ελέχθη στον Μωϋσήν δια μέσου των αγγέλων, απεδείχθη έγκυρος και ισχυρός και κάθε παράβασις αυτού και παρακοή έλαβε σαν μισθόν της την δικαίαν τιμωρίαν, 3 πως ημείς θα διαφύγωμεν την τιμωρίαν, εάν παραμελήσωμεν μίαν τόσον μεγάλην και ανεκτίμητον σωτηρίαν; Η σωτηρία δε αυτή ήρχισε να διδάσκεται από αυτόν τούτον τον Κυριον, παρεδόθη δε εις ημάς ως κατά πάντα βεβαία και αξιόπιστος από εκείνους, που την ήκουσαν κατ’ ευθείαν από το στόμα του Κυρίου, δηλαδή από τους Αποστόλους.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Β´ 1 – 12
1 Καὶ εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι’ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. 2 καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοὶ, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 3 καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. 4 καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 5 ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. 6 ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 7 Τί οὗτος οὕτως λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 10 ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας – λέγει τῷ παραλυτικῷ· 11 Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι Οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.


ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Ι. ΚΟΛΙΤΣΑΡΑ
ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Β´ 1 – 12
1 Υστερα δε από ολίγας ημέρας, εισήλθε πάλιν ο Κυριος εις την Καπερναούμ και διεδόθη ότι ευρίσκεται εις κάποιο σπίτι. 2 Και αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε εγέμισεν η οικία και δεν υπήρχε πλέον τόπος να τους χωρέση ούτε καντά εις την θύραν. Και εδίδασκε εις αυτούς τον λόγον του Θεού. 3 Και έρχονται προς αυτόν φέροντες ένα παραλυτικόν, τον οποίον εσήκωναν τέσσαρες επάνω εις κρεββάτι. 4 Επειδή δε ένεκα του πολλού πλήθους δεν ήτο δυνατόν να πλησιάσουν τον Κυριον, αφήρεσαν από την στέγην το μέρος εκείνο, κάτω από το οποίον ήτο ο Κυριος, ήνοιξαν τρύπαν και κατέβασαν σιγά το κρεββάτι, όπου ήτο κατάκοιτος ο παραλυτικός. 5 Οταν ο Ιησούς είδε την πίστιν που είχαν, τόσον ο παραλυτικός όσον και εκείνοι που τον έφεραν, λέγει στον παραλυτικόν· “τέκνον, σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι, αι οποίαι είναι και αιτία της σωματικής σου ασθενείας”. 6 Ησαν δε και μερικοί από τους γραμματείς, που εκάθηντο εκεί και εσυλλογίζοντο μέσα των· 7 Διατί αυτός ο άνθρωπος εκστομίζει τέτοιες βλασφημίες; Ποιός ημπορεί να συγχωρή αμαρτίες, ει μη μόνον ένας, δηλαδή ο Θεός; 8 Και αμέσως ο Ιησούς αντελήφθη καθαρώτατα, με την θεία δύναμιν του πνεύματός του, ότι έτσι αυτοί εσκέπτοντο μέσα των και τους είπε· “διατί συλλογίζεσθε τέτοια εις τας καρδίας σας; 9 Τι είναι ευκολώτερον, να είπω στον παραλυτικόν, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου η να είπω, σήκω επάνω υγιής, πάρε το κρεββάτι στον ώμον σου και περιπάτει; Σεις θεωρείτε δυσκολώτερον το δεύτερον. 10 Δια να μάθετε δε, ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσίαν να συγχωρή αμαρτίας εδώ εις την γην-λέγει στον παραλυτικόν· 11 Σε σένα που πιστεύεις λέγω, σήκω επάνω υγιής, πάρε το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”. 12 Και αμέσως εσηκώθη, επήρε το κρεββάτι στον ώμον και εβγήκε ενώπιον όλων, ώστε όλοι να καταπλαγούν και να δοξάζουν τον Θεόν λέγοντες ότι “ποτέ δεν είδαμε τέτοια γεγονότα, να συγχωρούνται με ένα λόγον αμαρτίαι και εις πιστοποίησιν της συγχωρήσεως να θεραπεύεται θαυματουργικώς η παράλυσις”. 
ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ

Ἀκοῦστε ἐδῶ τήν ὁμιλία:
 ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ : ΕΔΩ
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα Μνημόνια και η Σοσιαλδημοκρατία



Απόστολος Αποστολόπουλος
 
Εσχάτως αναπτύσσεται μια φιλολογία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι αριστερό κόμμα, αν πρόδωσε ή όχι την –εν γένει και αορίστως- Αριστερά, αν ετοιμάζεται να μετακομίσει τυπικά και πάντως ουσιαστικά από την ευρωπαϊκή ομάδα της Αριστεράς στους σοσιαλδημοκράτες κλπ, κλπ. Συζήτηση χωρίς καμία απολύτως ουσία που μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τους μπογιατζήδες που θα βάψουν τις καινούργιες ταμπέλλες. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ή να καταψηφίσει τον Τσίπρα και τους λοιπούς επειδή θα μείνουν με το ίδιο κοστούμι ή θα βγάλουν ένα άλλο από τη ντουλάπα, ο Μανωλιός θα είναι Μανωλιός.
Ένας χρόνος κυβέρνηση ήταν αρκετός για να ξεθωριάσει το οραματικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, αλλά και, γενικότερα, για να κλείσει τον κύκλο όπου η ιδεολογία έπαιζε σημαντικό, ενίοτε καθοριστικό, ρόλο στις επιλογές του κόσμου. Τα Μνημόνια έχουν αποδείξει και στον τελευταίο ότι δεν αφήνουν περιθώρια και για τις πιο μικρές ανεξάρτητες επιλογές στις κυβερνήσεις και πάντως έχουν αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε καν επιχειρεί να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Για να το πούμε απλά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα χρόνο δεν έχει να δείξει ούτε μια πράξη, αλλά ούτε και μια κουβέντα που να θυμίζει Αριστερά, όπως και αν την πιστεύει ο καθένας. Το γιατί δεν ενδιαφέρει επειδή ουδείς στην κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι η εξήγηση είναι το πρώτο βήμα για διόρθωση, επανόρθωση κλπ, κλπ.
Εδώ που φτάσαμε οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον επειδή ΘΑ γίνει ετούτο ή εκείνο,  πχ  θα μειωθεί το χρέος, θα ανακοπεί η ροή των προσφύγων και άλλα τέτοια, δεν έχουν πια σημασία. Όταν τα πράγματα πιάνουν πάτο, δεν πιάνουν οι υποσχέσεις. Πολύ περισσότερο όταν διαψεύδονται εκ των πραγμάτων ή όταν για να τηρηθούν οι υποσχέσεις έρχονται άλλες επιβαρύνσεις που εξανεμίζουν το κάθε όφελος. Τι να το κάνεις να μείνουν σταθερές οι συντάξεις αν πχ χαθεί η προστασία για τις πρώτες κατοικίες κλπ.
Δεν θα χαθούν τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου μόνο και μόνο επειδή θα τα «πατήσουν» Τούρκοι αστυνομικοί, έστω και αν ανάμεσά τους θα είναι σίγουρα (αλλιώς οι Τούρκοι θα ήταν ηλίθιοι) και στελέχη της τουρκικής ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ). Για να ξεδιαλέγουν και να προφυλάσσουν τους δικούς τους βαλτούς μέσα στους πρόσφυγες και μετανάστες, να τους διευκολύνουν το κατά δύναμη. Αλλά: η κυβέρνηση αγνόησε τη στοιχειώδη αρχή της ισοτιμίας και της αμοιβαιότητας μεταξύ Κρατών, να πάνε, δηλαδή, αντίστοιχα, τόσοι Έλληνες αστυνομικοί στις τουρκικές ακτές όσοι ακριβώς Τούρκοι θα έρθουν εδώ, με τα ίδια καθορισμένα δικαιώματα κινήσεων και αρμοδιοτήτων. Στην κοινή ευρωπαϊκή απόφαση αναφέρεται ρητά το ποσό αποζημίωσης (3 δις) της Τουρκίας αλλά όχι πότε και ποιο ποσό θα πάρει η Ελλάδα, ούτε τι θα γίνουν όσοι πρόσφυγες/μετανάστες έφθασαν ήδη εδώ, κλπ. Τι σημασία έχει αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα κάνει αυτά ως «αριστερά», ως σοσιαλδημοκράτης, σοσιαλιστής και άλλα ηχηρά; Κυριολεκτικά ο κόσμος ενδιαφέρεται περί την πολιτική/ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ όσο τον ενδιαφέρει τι ακριβώς κάνει η φοράδα στο αλώνι. Πριν από μόλις ένα χρόνο κάτι τέτοια είχαν κάποια σημασία. Τώρα όχι.
Άλλωστε τα περί σοσιαλδημοκρατίας έχουν νόημα αν αντιστοιχούν σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις και συμφέροντα. Ο κορμός της σοσιαλδημοκρατίας είναι ακριβώς οι κοινωνικές δυνάμεις, οι μικρομεσαίοι, που αποτελούν το στόχο των Μνημονίων. Η καταστροφή τους είναι σταθερή επιδίωξη των Δανειστών. Και μάλιστα όχι ειδικά στην Ελλάδα αλλά παντού, σε κάθε χώρα που αγγίζει το μαγικό ραβδί της Παγκοσμιοποίησης με όργανο άλλοτε το ΔΝΤ άλλοτε κάτι άλλο. Ταξικά, ο Δυτικός χώρος και όπου αυτός κυριαρχεί, γίνεται σπίτι με δυο πατώματα, τους πολύ λίγους επάνω και τους πάρα πολλούς από κάτω-το προβλέπει στο Μανιφέστο ο Μαρξ. Η άλλη εξίσου σημαντική πλευρά είναι ότι αυτή η διαδικασία εφαρμόζεται σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό του κυρίαρχου Έθνους-Κράτους, τις ΗΠΑ, και όχι, γενικώς, από μια, απρόσωπη και ακαθόριστη, παγκόσμια «αστική τάξη». Εξ ου και ο ρόλος του κάθε Έθνους-Κράτους να αντισταθεί. Γι’ αυτό είναι λάθος, σήμερα, τα περί ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων παρά το ότι αντιμάχονται καπιταλιστικά Έθνη-Κράτη. Επειδή σημασία δεν έχει, τώρα, το κοινωνικό καθεστώς γενικώς, αλλά το ποιος αποδέχεται και μάχεται για την ανεξαρτησία ενός εκάστου (Έθνους-Κράτους) και ποιος επιδιώκει την Παγκόσμια κυριαρχία, τη μονοκρατορία. Αυτό που λέμε μονοπολικός ή πολυπολικός Κόσμος.
Η καταστροφή των μικρομεσαίων άρχισε από την εποχή Σημίτη. Οι αιωνίως χρήσιμοι ηλίθιοι τον υποστήριζαν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτοκτονούν. Και τα σημερινά κυβερνώντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον αποθέωναν, ως ΣΥΝΑΣΠΙΣΤΕΣ. Τώρα ολοκληρώνουν το έργο του. Και ταξικά, καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από τους μικρομεσαίους και εθνικά, όταν, πχ στο συμβολικό επίπεδο, ο σιωπηλός κ. Δραγασάκης (σε αναμονή πρωθυπουργός;) ευχαρίστησε τους Αμερικανούς, όπως ο Σημίτης. Σε ποιους, λοιπόν, θα στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκράτης, σε αυτούς που καταστρέφει; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει εκεί που είναι, κόμμα μετέωρο, με τις πολλές μορφές, γλιστερό και διάχυτο, είναι η μόνη του σανίδα να διασωθεί, ξεγελώντας κάθε φορά για τη μορφή του, παραμυθιάζοντας. Αλλά και τα άσχημα πράγματα, όπως και τα ωραία, κάποτε τελειώνουν. Τι θα γίνει μετά; Ε! καλά να είμαστε θα το δούμε. Έως ότου, κάποια στιγμή, θα μπορούμε κιόλας να το φτιάξουμε.

Ποιος είναι, ο έχων το... ηθικό πλεονέκτημα, ως αριστερός, Λεωνίδας Μπόμπολας


H ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΠΟΜΠΟΛΑ  
Το 15% της ΕΛΛΑΚΤΩΡ ανήκει στον μικρό γιο του Γιώργου Μπόμπολα, της οικογένειας που σήμερα διαχειρίζεται το 50% του εθνικού δικτύου της Ελλάδας, σωρεία δημοσίων έργων και σημαντικά ΜΜΕ στη χώρα.
Όταν στις αρχές του ’60 ο νεαρός πολιτικός μηχανικός Γιώργος Μπόμπολας αναζήτησε εργασία στο ελληνικό Υπουργείο Δημοσίων Έργων και απορρίφθηκε καθώς είχε «φακελωθεί» ως κομμουνιστής, σίγουρα δεν ανέμενε ότι μια μέρα θα χαρακτηριζόταν ως ο απόλυτος «άρχοντας» των δημοσίων έργων στη χώρα. Μια απόρριψη που αποδείχθηκε ευλογία, καθώς στράφηκε στον ιδιωτικό τομέα. Το 1968 ίδρυσε την κατασκευαστική «Τεχνοδομή», με συνέταιρο τον μετέπειτα υπουργό ΠΕΧΩΔΕ Ευάγγελο Κουλουμπή. Δέκα χρόνια μετά, το 1977 ίδρυσε την ΑΚΤΩΡ. Εκείνα τα χρόνια έκανε και τα πρώτα του βήματα στον Τύπο με την έκδοση της «Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας», εξασφαλίζοντας άδειες από το αρμόδιο σοβιετικό πρακτορείο χάρη στις άκρες που φημολογείται ότι είχε με την Κα Γκε Μπε (KGB)!
Μαζί με τον συνεργάτη του Αλέκο Φιλιππόπουλο μπήκε για τα καλά στον χώρο των εκδόσεων, δημιουργώντας το 1981 την πρώτη έγχρωμη ταμπλόιντ εφημερίδα στην Ελλάδα, το Έθνος. Η εφημερίδα, με ελκυστική θεματολογία, κέρδισε την πρώτη θέση στις κυκλοφορίες, ενώ στήριζε την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Παρόλα αυτά, οι σχέσεις τους κλονίστηκαν όταν το Έθνος κατηγορήθηκε επειδή χαρακτήρισε τον Κοσκωτά «μαφιόζο» και το ΠΑΣΟΚ σφύριξε αδιάφορα. Το Έθνος φρόντισε να εκδικηθεί, συμβάλλοντας καταλυτικά στην εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ το ’89. Εκείνη τη χρονιά δόθηκαν προσωρινές άδειες για τη λειτουργία ιδιωτικής τηλεόρασης και ο Γιώργος Μπόμπολας ίδρυσε το MEGA, τον πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας.
Οι κατασκευαστικές δραστηριότητες του επιχειρηματία είχαν αρχίσει να γιγαντώνονται. Το 1996 υπογράφεται η σύμβαση για την Αττική Οδό και τη Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, ενώ τρία χρόνια μετά η ΑΚΤΩΡ συγχωνεύεται με την Ελληνική Τεχνοδομική, δημιουργώντας τον όμιλο ΕΛΛΑΚΤΩΡ.
Την περίοδο της προετοιμασίας για την Ολυμπιάδα, η εταιρεία αναλαμβάνει ό,τι κατασκευή «κινείται» στα δημόσια έργα και μπαίνει στο στόχαστρο των ανταγωνιστών και της αντιπολίτευσης για «προνομιακές αναθέσεις» εκ μέρους της κυβέρνησης Σημίτη, με αντάλλαγμα την προνομιακή κάλυψη στα μέσα ενημέρωσης. Ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Κώστας Καραμανλής, έκανε λόγο για «νταβατζήδες» και υποσχέθηκε να πολεμήσει το σύστημα της «διαπλοκής». Όντως, έφερε τον νόμο «Περί Βασικού Μετόχου», απαγορεύοντας σε βασικούς μετόχους μέσων ενημέρωσης να αναλαμβάνουν δημόσια έργα. Εντούτοις, ο νόμος δεν έλαβε την έγκριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα πολλοί να κάνουν λόγο για «επηρεασμό» των Βρυξελλών.

ΧΡΥΣΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Τα τρία παιδιά της οικογένειας Μπόμπολα ανέλαβαν καθήκοντα. Από το 2015 ο Φώτης κατέχει επίσημα τα ηνία της Πήγασος Α.Ε. και του MEGA, η Μαρία ασχολείται με τα περιοδικά του ομίλου και ο Βενιαμίν της οικογένειας, Λεωνίδας, με την κατασκευαστική ΕΛΛΑΚΤΩΡ. Όπως και ο πατέρας του, ο Λεωνίδας Μπόμπολας έκανε σπουδές πολιτικού μηχανικού στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, είναι χαμηλών τόνων και απεχθάνεται τα φώτα της δημοσιότητας. Μόνο πέρυσι απασχόλησε τα
Μέσα, όταν συνελήφθη τον Απρίλη του 2015 για φοροδιαφυγή €4,1 εκατ. Πλήρωσε αμέσως το ποσό που όφειλε και αφέθηκε ελεύθερος. Η «αποστολή» του δεν είναι εύκολη. Η ΕΛΛΑΚΤΩΡ περιλαμβάνει ένα ισχυρό χαρτοφυλάκιο έργων, με «χρυσά» συμβόλαια σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, εντός και εκτός συνόρων, και πολυσχιδείς δραστηριότητες. Παρά τα έσοδα, ύψους €742 εκατ. το πρώτο εξάμηνο του 2015, ο βραχνάς των δανείων ύψους €1,5 δισ. επιβάλλει ψαλίδισμα στις δαπάνες προκειμένου να διατηρηθεί στις μεγαλύτερες κατασκευαστικές της Ευρώπης (46η το 2014).

Πήγασος Εκδοτική Α.Ε.
5,6% Γιώργος Μπόμπολας
26,3% Μαρία Μπόμπολα
48,8% Φώτης Μπόμπολας
Έντυπα: Έθνος, Ημερησία και GoalNews, Elle, Car&Driver, Ιδανικό Σπίτι, CookBook, Αρμονία, Άστρα & Όραμα, TvZapping, CloseUp κ.ά.

MEGA
32,7% κατέχει η Πήγασος Εκδοτική στην «Τηλέτυπος» (ΜEGA), όπου ανήκει και η εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών «Άνωση»

ΕΛΛΑΚΤΩΡ
15% κατέχει ο Λεωνίδας Μπόμπολας
10% τα αδέρφια Σάκης και Δημήτρης Καλλιτσάντσης
10% το MiticaFund
O όμιλος διαθέτει 30.000 μετόχους, έχει παρουσία σε 23 χώρες και από το 2007 διαχειρίζεται γύρω στο 50% του εθνικού δικτύου της Ελλάδας. Στους ισχυρούς συμμάχους βρίσκονται η J&PΆβαξ, η γαλλική Vinci και η γερμανική Hochtief.
Μερικές θυγατρικές του ομίλου:
- ΑΚΤΩΡ Παραχωρήσεις: Ηγετική παρουσία στα δημόσια έργα
- ΗΛΕΚΤΩΡ: Κυρίαρχη στη διαχείριση απορριμμάτων (αγορά με έργα προϋπολογισμού €2 δισ. ετησίως στην Ελλάδα). Ο όμιλος καινοτομεί στις μεθόδους διαχείρισης σκουπιδιών και έχει έργα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ρωσία, Γερμανία και Βαλκάνια
- ΕΛ.ΤΕΧ. Άνεμος: Ανάπτυξη αιολικών πάρκων
- REDS: Ανάπτυξη εμπορικών πάρκων και συγκροτημάτων σε Ελλάδα και Βαλκάνια
O όμιλος επενδύει και στον τουρισμό με 30% στην AthensResortCasino. Με τα Ελληνικά Λατομεία ελέγχει σχεδόν το 60% των λατομείων της χώρας, ενώ το 2004 απέκτησε τα μεταλλεία Κασσάνδρας στη Χαλκιδική έναντι €11 εκατ.

Ο ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΡΟΜΠΑΤΩΦ (1874-1918).






Ίερομάρτυς Νικόλαος (Προμπάτωφ)
ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  Νικόλαος γεννήθηκε το 1874 στο χωριό Ίγνάκεβο, κοντά στην πόλη Κάντομα της επαρχίας Ταμπώφ. Ήταν ό μικρότερος γιός του ιερέα π. Αλεξάνδρου Προμπάτωφ καί της πρεσβυτέρας Έλικωνίδας.
Σπούδασε στο Εκκλησιαστικό Σχολείο Κασιμόφσκι και στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ταμπώφ υπό συνθήκες μεγάλης ανέχειας. Τά ρούχα του ήταν τόσο φθαρμένα, πού οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν και οι καθηγητές του τον μάλωναν.
Τελειώνοντας το σεμινάριο, νυμφεύθηκε τη Βαρβάρα Άλγκεμπράίστοβα, κόρη του ιερέα του χωριού Τεμίρεβο. Μετά τον γάμο τους ό Νικόλαος και ή Βαρβάρα, σύμφωνα μέ ευσεβή συνήθεια της εποχής, έκαναν ένα προσκύνημα στη Μονή του Σάρωφ.
Σε ηλικία είκοσι πέντε χρόνων ό Νικόλαος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε στο χωριό Τεμίρεβο, όπου επί μία επταετία άσκησε τά έφημεριακά του καθήκοντα μέ προσοχή και ακρίβεια. Στη συνέχεια, το 1906, μετατέθηκε στο χωριό Άγκλομάζωφ, του οποίου ό ωραίος ξύλινος Ναός των Θεοφανείων είχε κατασκευαστεί στα 1779.
Ώς λειτουργός ό π. Νικόλαος ήταν υποδειγματικός. Πριν από κάθε Λειτουργία προσευχόταν θερμά για πολλή ώρα. Τελούσε τις ιερές ακολουθίες μέ μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη.
- Στο Ιερό, έλεγε, έχω μια γωνιά του παραδείσου.
Στο Άγκλομάζωφ οργάνωσε μιάν άριστη εκκλησιαστική χορωδία και ίδρυσε Ενοριακό Δημοτικό Σχολείο για τά παιδιά του χωριού, το όποιο τότε είχε εκατόν πενήντα σπίτια και πάνω από χίλιους κατοίκους. Το σχολείο στεγάστηκε σ’ ένα άνετο ξύλινο κτίριο, χωρητικότητας διακοσίων μαθητών, πούκτιστίστηκε μέ τη φροντίδα του π. Νικολάου. Ό δραστήριος εφημέριος, που ήταν και ταλαντούχος ιεροκήρυκας, δίδασκε σ’ όλες τις τάξεις του σχολείου τον νόμο του Θεού.
Για τις ιεροπραξίες δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα. Ζούσε φτωχικά, όπως και όλη ή οικογένεια του. Δεν είχε παρά δύο μόνο ζευγάρια παπούτσια, ένα για τον χειμώνα και ένα για το καλοκαίρι.
Όταν ξέσπασε ό Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918), παρουσιάστηκε ή ανάγκη της μεταβάσεως ιερέων στο μέτωπο. Σε σχετική προτρεπτική εγκύκλιο του επισκόπου Ταμπώφ Κυρίλλου (Σμυρνώφ) ελάχιστοι ιερείς ανταποκρίθηκαν. Οι περισσότεροι δήλωσαν αδυναμία μέ διάφορα προσχήματα: ασθένεια, ηλικία, οικογενειακές υποχρεώσεις κ.ά.
Ό π. Νικόλαος στενοχωρήθηκε πολύ από την απροθυμία τους να συμπαρασταθούν στα παιδιά της Ρωσίας, πού πολεμούσαν για την πατρίδα τους. Ό ίδιος, δίχως κανένα δισταγμό, εγκατέλειψε την πρεσβυτέρα του και τά τρία παιδιά του -έναν γιό δεκατεσσάρων ετών και δύο δίδυμα, γιό και κόρη, ενός έτους- και παρουσιάστηκε στις στρατιωτικές αρχές. Τον τοποθέτησαν στην πρώτη γραμμή, στο Σύνταγμα Μπαχμουτόφσκι. Εκεί μέ πολλή λύπη διαπίστωσε πόσο είχε ελαττωθεί ή πίστη των συμπατριωτών του. Απ’ όλο το σύνταγμα, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες πού συμμετείχαν στις Λειτουργίες δεν ξεπερνούσαν τούς τριάντα. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, το 1917, ό ευσεβής ιερέας έλεγε στην πρεσβυτέρα του μέ πικρό χαμόγελο:
-         Δεν χρειάζονται πια στη γη οι ιερείς. Αυτοί μάλλον χειροτονήθηκαν για τον... ουρανό.
Οι μπολσεβίκοι, μετά την ανάληψη της εξουσίας και τη δημοσίευση τού διατάγματος για τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, απαιτούσαν από τούς ναούς την αφαίρεση των εκκλησιαστικών μητρώων. Μια μέρα, λοιπόν, ένα απόσπασμα Κοκκινοφρουρών πήγε στον Ναό των Θεοφανείων.
-         Δώσε μας όλα τά μητρώα της εκκλησίας, είπαν στον π. Νικόλαο μέ απαιτητικότητα και σκαιότητα.
Ό ιερέας δεν φοβήθηκε.
-         Και ποιοι είστε εσείς πού μέ διατάζετε; Τά μητρώα θα τά παραδώσω μόνο αν λάβω εντολή από τον προϊστάμενό μου ιεράρχη.
-         Όχι, θα μάς τά δώσεις τώρα!
-         ’Έ, καλά! Αφού δεν λογαριάζετε την εκκλησιαστική αρχή, θα συγκαλέσω τούς χωρικούς σε σύναξη. Και ότι αποφασίσει ό λαός, αυτό θα κάνω.
Στη σύναξη, πού ακολούθησε, ό π. Νικόλαος εκφώνησε έναν πύρινο λόγο, μετά τον οποίο οι χωρικοί αποφάσισαν να μην παραδώσουν τά εκκλησιαστικά μητρώα και να διώξουν αμέσως από το χωριό τούς Κοκκινοφρουρούς.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, και τον Φεβρουάριο του 1918 οι σοβιετικές αρχές δημοσίευσαν διάταγμα επιστρατεύσεως των πολιτών στην Κόκκινη Φρουρά . Οι χωρικοί του Άγκλομάζωφ, πού περίμεναν ότι το νέο καθεστώς θα τούς εξασφάλιζε, όπως είχε υποσχεθεί, την ειρήνη, αποφάσισαν όχι μόνο να μην καταταγούν στον στρατό, αλλά και να διαλύσουν βίαια την μπολσεβίκικη διοίκηση της περιοχής. Αποφάσισαν, λοιπόν, να κινηθούν μαζικά εναντίον της προς το αστικό κέντρο, όπου αυτή είχε την έδρα της, είκοσι επτά χιλιόμετρα μακριά από το Άγκλομάζωφ. Πριν αναχωρήσουν, παρακάλεσαν τον π. Νικόλαο να ψάλει Παράκληση. Εκείνος πρόθυμα ανταποκρίθηκε στο αίτημά τους και, επιπλέον, μετά την ακολουθία έκανε ένα σύντομο ενθαρρυντικό κήρυγμα, πού το έκλεισε μέ τά λόγια:
- Σάς δίνω την ευλογία μου για ν’ αγωνιστείτε εναντίον των διωκτών της Εκκλησίας τού Χριστού.
Οι χωρικοί, οπλισμένοι μέ τσεκούρια, δικράνια και άλλα γεωργικά εργαλεία, ξεκίνησαν για την πόλη. Αλλά, όσο προχωρούσαν, ή ορμή και ή αποφασιστικότητα τους μειώνονταν. Λίγοι στην αρχή και αρκετοί αργότερα γύρισαν πίσω. Στο μεταξύ, οι μπολσεβίκοι είχαν ειδοποιηθεί για τον ερχομό τους. Έτσι, όταν έφτασαν στην πόλη όσοι είχαν απομείνει, τούς ύποδέχθηκαν με μια ριπή πολυβόλου από το καμπαναριό της εκκλησίας. Ή ριπή αυτή ήταν αρκετή για να τούς σκορπίσει. Έτσι έληξε άδοξα ή επιχείρηση των αγροτών .
Οι μπολσεβίκοι δεν συγχώρησαν ποτέ εκείνους πού τόλμησαν να στραφούν εναντίον τους. Ύστερα από κάμποσο καιρό, λοιπόν, και ενώ θα περίμενε κανείς να είχε ξεχαστεί το γεγονός, ένα εκτελεστικό απόσπασμα ήρθε στο Άγκλομάζωφ για να τιμωρήσει παραδειγματικά τούς στασιαστές.
Όταν έφτασε στο χωριό ή είδηση της αποστολής τού αποσπάσματος, ό π. Νικόλαος είπε στην πρεσβυτέρα του να πάρει τά παιδιά και να τά πάει στο διπλανό χωριό Καλίνοβετς, όπου υπηρετούσε ως ιερέας ό αδελφός της. Ή Βαρβάρα, βλέποντας τον σύζυγό της σκυθρωπό και ανήσυχο, τον καθησύχασε, λέγοντας:
-         Έχε θάρρος! Ό Κύριος δεν στέλνει στούς ανθρώπους δοκιμασίες πού να μην μπορούν να τις σηκώσουν...
-         Ναι, είπε ό ιερέας, έτσι είναι.
Και ανοίγοντας την Καινή Διαθήκη, διάβασε:
-         «Πιστός δέ ό Θεός, ος ούκ έάσει υμάς πεφασθηναι υπέρ ο δύνασθε» (Α' Κορ. 10:13).
Τά αγιογραφικά λόγια γαλήνεψαν και ενθάρρυναν την ψυχή του. Λίγο πριν έρθει το απόσπασμα, ήταν εντελώς ήρεμος και παραδομένος στο θέλημα τού Θεού.
Οι χωρικοί του έλεγαν:
-         Φύγε, παππούλη! Θα σε σκοτώσουν!
-         Όπως δεν έφυγα ποτέ, έτσι δεν θα φύγω και τώρα, απαντούσε.
Ή πρεσβυτέρα του πήρε τά δύει μικρά παιδιά κι έφυγε. Ό μεγάλος γιος του, ό Αλέξανδρος, έμεινε στο σπίτι. Όσο κι αν τον παρακάλεσε ό π. Νικόλαος ν’ άκολουθήσει τη μητέρα του, για να της συμπαρασταθεί, δεν μπόρεσε να τον πείσει.
Δεν ήθελε το δεκαοκτάχρονο παλληκάρι ν’ αφήσει τον πατέρα του μόνο στην πιο δύσκολη περίσταση της ζωής του.
Το εκτελεστικό απόσπασμα φάνηκε μακριά.
Ό π. Νικόλαος φόρεσε το χονδρό ζωστικό του και βγήκε στην αυλή.
-         ’Έρχεται ή ρωμαϊκή λεγεώνα, μονολόγησε,, κουνώντας το κεφάλι του.
Οι Κοκκινοφρουροί είχαν πια πλησιάσει τόσο, πού ακουγόταν το εμβατήριο τους:
-         Τρανσβάαλ, Τρανσβάαλ, πατρίδα μου εσύ, όλη καίγεσαι στη φωτιά!...
Εγκαταστάθηκαν κοντά στην εκκλησία, σ’ ένα μεγάλο σπίτι. Ό άθεος δάσκαλος του χωριού Πέτρος Φιλίπποβιτς συνέταξε έναν κατάλογο των χωρικών πού έπρεπε να συλληφθούν.
Δύο στρατιώτες όρμησαν στο σπίτι του π. Νικόλαου και, αφού έκαναν λεπτομερή αλλά μάταιη έρευνα για την ανακάλυψη ενοχοποιητικών στοιχείων, συνέλαβαν τον ιερέα.
Οι άλλοι στρατιώτες συνέλαβαν δεκαοκτώ χωρικούς, τούς 
οποίους άρχισαν να ανακρίνουν, χρησιμοποιώντας απειλές και βία. Το αντιθρησκευτικό τους μένος ξέσπασε ιδιαίτερα εναντίον του π. Νικολάου. Αφού τρύπησαν μέ σουβλιά τις φτέρνες του. τον πρόσταξαν να χορέψει. Εκείνος αρνήθηκε ήρεμα αλλά κατηγορηματικά:
-         Δεν χόρεψα ποτέ και δεν θα χορέψω ούτε και τώρα, πού πρόκειται να πεθάνω.
Μερικοί Κοκκινοφρουροί, πού γνώριζαν από μικροί κάποιους εκκλησιαστικούς ύμνους, τούς χρησιμοποίησαν για να χλευάσουν τον ιερέα:
-         «Προστασία των χριστιανών ακαταίσχυντε...»! Προσευχήσου σ αυτήν! Γιατί δεν σε υπερασπίζεται;
-         Ό Χριστός, τούς έλεγε ό π. Νικόλαος, υπέμεινε τόσα παθήματα, όντας αναμάρτητος. Εγώ τά υπομένω για τις αμαρτίες μου.
Οι βασανιστές, ακούγοντας τέτοια λόγια, έβαζαν τά γέλια.
Στον κατάλογο των χωρικών πού θα συλλαμβάνονταν, ό δάσκαλος είχε αναγράψει και τά ονόματα μερικών γυναικών. Ό επικεφαλής του αποσπάσματος. όμως, τά είχε διαγράψει, έκτος μόνο μιας πιστής κι ενάρετης γυναίκας, της Άγάθης, πού δεν είχε κανέναν στον κόσμο. Οι στρατιώτες τη χλεύαζαν και την έβριζαν για πολλή ώρα, αλλά εκείνη προσευχόταν σιωπηλά, δίχως φόβο ή ταραχή.
Τελικά ανακοίνωσαν στους συλληφθέντες, δεκαοκτώ ανθρώπους, ότι θα τουφεκίζονταν. Αφού τούς κλείδωσαν σ’ ένα μεγάλο υπόγειο δωμάτιο, τούς άφησαν μόνους. Όλοι τότε βρήκαν την ευκαιρία να προσευχηθούν και να εξομολογηθούν για τελευταία φορά στη ζωή τους.
Στις 7 ή ώρα το βράδυ οι Κοκκινοφρουροί τούς έβγαλαν και τούς οδήγησαν στον κοντινό ποταμό Τσινέ. Τούς έστησαν στην όχθη. Απέναντι τους παρατάχθηκε το εκτελεστικό απόσπασμα. Ό π. Νικόλαος ύψωσε τά χέρια του και αναφώνησε αργά:
-         Κύριε, συγχώρεσε τους! Δεν ξέρουν τί κάνουν.
Είχε πια σκοτεινιάσει. Ακούστηκαν τά παραγγέλματα του επικεφαλής τού αποσπάσματος κι έπειτα μια ομοβροντία. Οι δεκαοκτώ πιστοί έπεσαν στην όχθη, άλλοι σκοτωμένοι και άλλοι πληγωμένοι. Οι εκτελεστές βιάζονταν, καθώς φάνηκε, γι’ αυτό και δεν θέλησαν να διαπιστώσουν αν είχαν θανατώσει η όχι όλα τά θύματά τους. Καθώς, όμως, έφευγαν, ό π. Νικόλαος, ζωντανός ακόμα, μάζεψε τις δυνάμεις πού του είχαν απομείνει, σηκώθηκε και μέ υψωμένα τά χέρια άρχισε να ψάλλει:
-         «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον...».
Μια σφαίρα τον έριξε κάτω, νεκρό αυτή τη φορά.
Δεκατρείς έχασαν τη ζωή τους εκείνο το βράδυ από τις
σφαίρες των Κοκκινοφρουρών. Οι υπόλοιποι πέντε σύρθηκαν τραυματισμένοι μες’ στο σκοτάδι ως τις πιο κοντινές καλύβες, όπου βρήκαν καταφύγιο και περίθαλψη από τούς χωρικούς. Ήταν ή 11η Νοεμβρίου τού 1918.
Το άλλο πρωί μερικοί από τούς κατοίκους τού Άγκλομάζωφ πήγαν μέ άμαξες στο ποτάμι για να πάρουν τούς νεκρούς. Μαζί τους ήταν και ό γιός τού π. Νικολάου Αλέξανδρος.
Ή άμμος της όχθης ήταν ποτισμένη από το αίμα των μαρτύρων. Ό Αλέξανδρος μάζεψε κάμποση και την έβαλε σε μιαν άμαξα. Το σώμα τού πατέρα του είχε κιόλας παγώσει μέ τά χέρια υψωμένα και τά δάχτυλα λυγισμένα σε σχήμα ευλογίας. Λίγο αργότερα, όταν οι άμαξες, φορτωμένες μέ τούς νεκρούς, περνούσαν μες’ από το χωριό, οι χωρικοί, κοιτάζοντας από τά παράθυρά τους, έλεγαν:
-         Ό παππούλης και νεκρός μάς ευλογεί.
Την ίδια μέρα ή πρεσβυτέρα Βαρβάρα, επιστρέφοντας από το Καλίνοβετς, ζήτησε από τις αρχές την άδεια να θάψει το σώμα τού συζύγου της κοντά στην εκκλησία.
-         Τί; την αποπήραν. Σκυλίσιος είναι τού σκύλου ό θάνατος! Στον σκουπιδότοπο έπρεπε να τον πετάξουμε! Να λες “ευχαριστώ”, πού επιτρέψαμε να ταφεί στο νεκροταφείο.
Ή εξόδιος ακολουθία τελέστηκε στο σπίτι τού ιερομάρτυρα από ιερείς γειτονικών ενοριών. Τά παράθυρα ήταν καλυμμένα μέ μαύρο ύφασμα, για να μη βλέπει κανείς απ’ έξω τί γινόταν μέσα. Αργά τη νύχτα μετέφεραν σιωπηλά το λείψανο στο κοιμητήριο, όπου το ενταφίασαν.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ. ΡΩΣΟΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.