Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους

 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq3tOgK3iE9tTdCtxxKJ7azneiOcmCIR23YfbuKNIol8flHo37Owx790VmE4g7CXAZYu0b2fNFGXCs0rRdaVr5XtZdDKX7l8IRLDfyAEl7P5y70wwNJRxmq6DYKZwr5aQtUNMUeY825dhW/s1600/christian-syria-diogmoi-xristianon-sth-syria.jpg

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος Κιλκίς
 
«Σαν την καταστολισμένη νύφη, έτσι είναι η Ελλάδα μας, γεμάτη από εκκλησιές, μονστήρια και ερημοκλήσια της Παναγίας, το πνευματικό στολίδι της Oρθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Στο καθένα από αυτά βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, δεξιά από την Ωραία Πύλη, με το γυρτό κεφάλι της για να ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας.
Πόσα είναι τα δάκρυα στα άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας;». Μ’ αυτά τα ωραία λόγια, ο μεγάλος μας λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου, συμπυκνώνει την αγάπη και τον σεβασμό του λαού στη Θεομάνα και Εθνομάνα μας, την Παναγία.
Και πόση παρηγοριά αισθάνεται ο πιστός λαός τούτες τις ανοιξιάτικες Παρασκευές των χαιρετισμών. «Χαίρε δι’ ης εχθροί καταπίπτουσιν».
Πάντοτε ο λαός μας είτε την αρχαία εποχή είτε τα βυζαντινά χρόνια είτε τα νεότερα, μάχεται έχοντας ως προμετωπίδα, ως σημαία του το «υπέρ πίστεως και πατρίδος».
Στην ναυμαχία της Σαλαμίνας, στον περίφημο παιάνα του ο Αισχύλος, διαλαλεί «Ίτε παίδες Ελλήνων ελευθερούτε πατρίδα… Θεών πατρώων έδη». Ελευθερώστε τα ιερά των θεών σας…
Στο Βυζάντιο η πολεμική ιαχή είναι «Σταυρός νικά». Του βυζαντινού στρατού ηγούνται πιστοί αυτοκράτορες. Ο Νικηφόρος Φωκάς στον πόλεμο φορούσε κάτω από το θώρακά του ένα παλιόρασο του θείου του ασκητή αγίου Γεωργίου του εν τω Μαλεώ. Ο Ιωάννης Τσιμισκής γονάτιζε σαν παιδί μπροστά από την εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, πριν ξεκινήσει τις νικηφόρους πολέμους του. Ο Αλέξιος Κομνηνός όποτε ήταν να εκστρατεύσει, έβαζε τα πολεμικά του σχέδια κάτω από την Αγία Τράπεζα και προσευχόταν όλη τη νύχτα. Ο Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης, συνέθεσε τον Μέγα Παρακλητικό κανόνα της Παναγίας. Μα και όταν έπεσε η Πόλη και ακούστηκε η σπαρακτική κραυγή «Εάλω η πόλις Σου Θεοτόκε», αμέσως ο λαός σπεύδει και παρηγορεί το Ρόδον το Αμάραντο της Ορθοδοξίας, δεν ζητά ο ίδιος παρηγοριά. «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά σου θά ‘ναι».
Στην ευλογημένη επανάσταση του 1821 πάλι τη βοήθεια της Υπερμάχου Στρατηγού επικαλούνται οι αγωνιστές.
Στην αρχή της επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης, μένει κάποια στιγμή μόνος, από το φόβο των Τούρκων όλοι τον εγκαταλείπουν. Γράφει στα απομνημονεύματά του: «Ήταν μία εκκλησιά εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι. Έκατσα εκεί και έκλαιγα την Ελλάς. Παναγία μου βοήθησε και τούτην τη φορά τους Έλληνες για να εμψυχωθούν». Βοήθησε η Παναγία και ελευθερώθηκε το Γένος, γι’ αυτό και το δημοτικό τραγούδι έτσι προσκαλεί:
«Τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα
δεν πρέπει να πουλιώνται,
μόν’ πρέπει τους στην Εκκλησιά
κι εκεί να λειτουργιώνται».
Αλλά και στους μετέπειτα αγώνες του έθνους για απελευθέρωση σκλαβωμένων πατρίδων και πάλι στην αγκαλιά της Θεομήτορος προστρέχει. «Έκαμα χθες ένα τάμα εις την Θεοτόκο Παρθένα, την πλατυτέρα, να βοηθήσει την Μακεδονία μας», γράφει ο αντρειωμένος Παύλος Μελάς σε γράμμα του, στη γυναίκα του Ναταλία.
Στον πόλεμο του 1940, τότε που ο ελληνικός στρατός φώτιζε με τον ηρωισμό του την πανικοβλημένη Ευρώπη, η Αγία Σκέπη της Παναγίας κρατούσε όρθιους στης ιστορίας το διάσελο, τα ηρωικά παιδιά της Ελλάδας.
Γράφει ο Ηλίας Βενέζης σ’ ένα κείμενό του στις 28 Δεκεμβρίου 1940: «Λέγανε οι ξένοι άνθρωποι που βλέπανε τα γινόμενα, τι θα κάμει τόσο μικρός λαός με τόσον μεγάλο γείτονα; Θα γονατίσει μία μέρα. Μα ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήσει η προσβεβλημένη Παναγία. Καλά περιμένετε να δείτε. Περιμένετε ύστερα από ένα μήνα, στα Εισόδια της Θεοτόκου, έλεγαν οι μάνες των στρατιωτών. Και πήγαν οι στρατιώτες και πολέμησαν και έψαλλαν στις αετοράχες Τη Υπερμάχω Στρατηγώ και νίκησαν».
Συνεχίζεται στις μέρες μας αυτή η παράδοση της τιμής του στρατού μας στην Θεοτόκο. Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας και στους τωρινούς ταραγμένους καιρούς που ζούμε, στην συνείδηση του λαού μας στέκονται πολύ ψηλά. Από όλους τους θεσμούς του κράτους, ο στρατός απολαμβάνει την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Ο Στρατός μας, παρόλη την δολερή πολλές φορές πολεμική που υφίσταται από εντός ή εκτός των τειχών εχθρούς, παραμένει ισχυρός φύλακας της εθνικής μας αξιοπρέπειας, απαντοχή του λαού.
Μπορεί να μας χαρακτηρίζουν μικρό κράτος. Όμως «η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα» θα πει ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Το αίμα του Έλληνα άγνωστου στρατιώτη και αξιωματικού έκανε την πατρίδα μας μεγάλη, πολύ μεγάλη έναντι ιδίως κάποιων σπιθαμιαίων γειτόνων που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους πατώντας πάνω σε κλεμμένα μεγαλεία ή άλλων παραφουσκωμένων από έπαρση ψευτογιγάντων, που όταν ο στρατός μας κατασκοτωνόταν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου αυτοί απολάμβαναν ουδετερότητα. (Τουρκία, Ισπανία, Σουηδία κλπ)
«Ήρθαν ντυμένοι φίλοι
Αμέτρητες φορές οι εχθροί».
Γράφει για κάτι τέτοιους ο Ελύτης.
Όσο υπάρχει η ατρόμητη ασπίδα του έθνους που λέγονται Ένοπλες Δυνάμεις και όσο αυτή η απίδα θα έχει ιστορημένη πάνω της την εικόνα της Παναγίας, ας ονειροφαντάζονται ότι θέλουν οι επίβουλοι.
«Από τα πανάρχαια χρόνια είμαστε η πρώτη νίκη καταπάνω στην απρόσωπη βαρβαρότητα. Τα βουνά μας, τα χώματά μας, δώσανε νόημα στην ύπαρξη πολλών». Στην γλώσσα μας γράφτηκαν γράμματα που τα διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε. Εμείς ανακαλύψαμε τους νόμους κι οργανώσαμε το χάος. Εμείς, οι Έλληνες, κρατημένοι από τη Ζώνη της Παναγίας, που πάντα θα προστατεύει τον φιλόχριστο στρατό μας.
Τούτες τις πονηρές ημέρες, το ανήμερο εξ ανατολών θηρίο, τροχίζει τα νύχια του και τρίζει τα δόντια του. Το μόνο που φοβάται είναι τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, που παραμένουν ο φρουρός και ο υπερασπιστής της Πατρίδας μας.

Η φωτεινή διαδρομή των… πυγολαμπίδων!


perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
Στα περίχωρα των πόλεων Maniwa και Okayama Prefecture στην Ιαπωνία οι πυγολαμπίδες στήνουν καθημερινά έναν… τρελό χορό ανάμεσα από τις φυλλωσιές, καθώς είναι η εποχή του ζευγαρώματος.
Μια «φωτεινή» διαδρομή ορίζεται νοερά δημιουργώντας εκπληκτικές εικόνες τη νύχτα, που κερδίζουν τα βλέμματα. Χιλιάδες πυγολαμπίδες αναζητούν το ταίρι τους, δίνοντας την ευκαιρία στους φωτογράφους να συλλάβουν μοναδικά πλάνα.
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
Ένας από αυτούς, ο Yuki Κaro παρουσίασε πρόσφατα μια συλλογή με εντυπωσιακές φωτογραφίες, απαθανατίζοντας καρέ καρέ το «χρυσό» ζευγάρωμα των πυγολαμπίδων. «Την εποχή των βροχών οι πυγολαμπίδες πλημμυρίζουν τις περιοχές αυτές και αποτελούν το λιγότερο… πρόκληση», λέει ο Yuki και συμπληρώνει:
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
«Αν και είναι αρκετά δύσκολο να πετύχεις μια καλή λήψη, καθώς χρειάζεται μεγάλη επιμονή και υπομονή, το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Άλλωστε αξίζει τον κόπο να δεις από κοντά αυτό το μαγικό θέαμα!».
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
perierga.gr - Η φωτεινή διαδρομή των... πυγολαμπίδων!
πηγή

Φτιάξε μου έναν άνθρωπο

blacksmith_silhouette_3
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ, ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ζούσε ένας Βασιλιάς, που φώναξε τον Γουαλουκάγκα, τον αρχηγό των σιδηρουργών, και τον πρόσταξε να του φτιάξει έναν άνθρωπο.
«Μα...» πήγε να πει ο σιδεράς.
«Δεν έχει μα», τον διέκοψε ο Βασιλιάς. «Εδώ σου έχω όλο το σίδερο που θα χρειαστείς. Έχε υπόψη σου ότι θέλω ένα ζωντανό άνθρωπο, που θ' ανασαίνει, με αίμα στο σώμα του και μυαλό στο κεφάλι του».
Ο Γουαλουκάγκα πήρε το σίδερο κι επέστρεψε λυπημένος σπίτι του.
Ρώτησε όλους τους φίλους του, αλλά κανείς δεν ήξερε πώς φτιάχνεται ένας αληθινός άνθρωπος. Όμως ο Γουαλουκάγκα ήξερε ότι αν αποτύχαινε, η τιμωρία γι' αυτόν και την οικογένεια του θα ήταν βαριά - ίσως και θάνατος.
Μια μέρα, καθώς Βάδιζε και συλλογιζόταν την απελπιστική του κατάσταση, συνάντησε έναν παλιό του φίλο που είχε τρελαθεί και ζούσε μόνος στην ερημιά. Ο Γουαλουκάγκα είπε στον τρελό τα Βάσανα του και ο τρελός -που δεν ήταν και τόσο τρελός όσο έδειχνε- του είπε τι να κάνει.
tempered_people_08_nadalian
Έχοντας στα αφτιά του τα λόγια του σοφού τρελού, ο Γουαλουκάγκα πήγε στο Βασιλιά και του είπε: «Μάθε ότι μπορεί να φτιαχτεί ένας άνθρωπος. Αλλά πρώτα, μεγαλειότατε, πρέπει να διατάξεις όλους τους υπηκόους σου να ξυρίσουν τα κεφάλια τους και να κάψουν τα μαλλιά τους, ώστε να μαζευτούν χίλια φορτία κάρβουνο. Μετά θα τους Βάλεις να μαζέψουν χίλιους κουβάδες δάκρυα για να σβηστεί η φωτιά που θα χρειαστώ για να σφυρηλατήσω τον άνθρωπο. Γιατί, όπως καταλαβαίνεις, το κοινό κάρβουνο από ξύλα και το κοινό νερό από το ποτάμι δεν αρκούν για να φτιαχτεί ένας άνθρωπος!»
Ο Βασιλιάς έκανε ό,τι του ζήτησε ο Γουαλουκάγκα. Όλοι οι άνθρωποι ξύρισαν τα κεφάλια τους και έκαψαν τα μαλλιά τους, αλλά έβγαλαν μόνο ένα φορτίο κάρβουνο. Μετά όλοι άρχισαν να κλαίνε ώσπου στεγνώσανε τα μάτια τους, αλλά μάζεψαν μονάχα δύο κουβάδες δάκρυα.
Ο Βασιλιάς κάλεσε ξανά τον Γουαλουκάγκα. «Δε χρειάζεται να φτιάξεις έναν άνθρωπο», του είπε. «Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να μαζέψω ούτε τα κάρβουνα ούτε το νερό».
«Μεγαλειότατε», απάντησε ο Γουαλουκάγκα, «χαίρομαι που δε βρήκες αρκετά μαλλιά και δάκρυα, επειδή, για να πω την αλήθεια, δε θα μπορούσα να σου φτιάξω έναν άνθρωπο!»
 _____
     ~ Αφρικανικός μύθος δημιουργίας από το βιβλίο "Μύθοι απ'  όλο τον κόσμο" 
https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xpa1/v/t1.0-9/11046570_460543104094283_4779772631938105434_n.jpg?oh=de393f5a801237d08ddf17e548eccd44&oe=558E0C60&__gda__=1438252760_b01acec0f578c77b633e590930a8840b

Δημιουργική «τέχνη του δρόμου»!


perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
Κάθε τοίχος μέσα στην πόλη, ένας φράχτης ή μια κολόνα, ακόμη ένα ερείπιο ή ένας πλημμυρισμένος δρόμος μπορούν να μετατραπούν σε ένα ευφάνταστο έργο τέχνης, διαφορετικό κάθε φορά! Άλλωστε η πόλη αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος καβάς αλλά και αυτός που δίνει την πιο δημιουργική έμπνευση στον καλλιτέχνη του δρόμου!
Κι όλα αυτά συνθέτουν μια δημιουργική συλλογή που θα μπορούσε κάλλιστα να εκτεθεί σε μια γκαλερί τέχνης ή να πουληθεί ίσως σε κάποιο αστρονομικό ποσό… Έργα που μεταμορφώνουν τις πόλεις και από άχαρες, μουντές και υποβαθμισμένες κάνουν τις γειτονιές… χαρούμενες, ζωντανές και διαφορετικές!
Και παράλληλα περνούν και ένα μήνυμα στους πολίτες, συνήθως χιουμοριστικό, δίνοντας επιπλέον χρώμα στη ζωή τους. Άλλωστε, οι καλλιτέχνες του δρόμου είναι άνθρωποι με ευαισθησίες, φαντασία και χιούμορ, ικανά να αλλάξουν την εικόνα της πόλης.
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
Απολαύστε, λοιπόν, αρκετές δόσεις… δημιουργικής «τέχνης του δρόμου», δίνοντας προσοχή στις «εικαστικές» λεπτομέρειες των καλλιτεχνών, γιατί αυτές είναι που κάνουν τη διαφορά!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
perierga.gr - Δημιουργική "τέχνη του δρόμου"!
πηγή

Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου...


Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν παιδιά του Σαββατοκύριακου. Παιδιά που μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια. Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης. Παραλαβή, Σάββατο πρωί. Παράδοση, Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν. Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους. Άδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο. Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι. Ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό…  Τόσα παιδιά…
Helen Cottle
Art: Helen Cottle
Τόσα παιδιά… «Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων». Η άλλη μισή όμως; Αυτή! Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου. Όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί. Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί. Όταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί. Ό,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί. Τελεία. Παύλα.
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι. Κάποτε ερωτεύτηκαν τη μαμά. Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί. Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασαν. Χωρίς να ζουν μαζί.
Τίποτα δεν έγινε απότομα. Ανεπαισθήτως – όλα. Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας. Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια. Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε. Τα αποσιωπητικά πλήθαιναν. Οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία. Από το σπίτι πέταξε η ψυχή. Μπήκε το ψύχος.
Και ύστερα, η «συζήτηση». Η οριστική. Η τελεσίδικη. Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα κλισέ. Δεν πάει άλλο. Δεν επικοινωνούμε πια. Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις. Ναι, αλλά εσύ πρώτος. Όχι, εσύ πρώτη. Θυμάσαι τότε που; Ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που; Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Υπάρχει άλλος; Υπάρχει άλλη; Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Τότε, πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι αλλού το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω πού είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Αλλά φτάσαμε. Εδώ. Μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ και μη παρέκει. Πού θα μείνεις; Σε ξενοδοχείο. Στους δικούς μου. Στον Θανάση που μόλις χώρισε. Μετά βλέπουμε. Και το παιδί; Τι θα πούμε στο παιδί;
Το παιδί δεν ξέρει. Δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί – αυτή ακριβώς τη στιγμή – γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα. Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται. Ο μπαμπάς θα φύγει. Η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Art: GB
Art: GB
Τι θα του πούμε, αλήθεια; Τα κλασικά. Τα τυπικά. Τα προκάτ. Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι. Γιατί; Γιατί θέλει να μείνει μόνος του. Γιατί; Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει. Γιατί; Και σε αγαπάει πολύ πολύ πολύ. Γιατί; Και οι δύο σ’ αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;
Όχι. Δεν κατάλαβε η καρδούλα. Η καρδούλα τσάκισε. Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς; Μήπως φταίει εκείνο; Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα; Επειδή σκόρπισε τα αυτοκινητάκια του στο σαλόνι; Επειδή γίνεται μάχη, για να πλύνει τα δόντια του; Δεν θα το ξανακάνει. Δεν θα ξανασπάσει βάζο. Θα μαζεύει τα παιχνίδια του. Θα πλένει τα δόντια του. Κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.
Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά; Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει; Τι είναι αυτά που του λέει; Ό,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να το πάρει στο κινητό; Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του; Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή; Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο;
Εκείνη τη στιγμή! Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από παιδί σκέτο, γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Του πρώτου Σαββατοκύριακου. Γιατί θ’ ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα ‘ρθουν.
Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο. Μέσα  η αλλαξιά που έβαλε η μαμά. Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του. Η μύτη κολλημένη στο τζάμι. Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Όχι, άλλο είναι. Ούτε αυτό. Ούτε εκείνο. Αργησε λίγο.  Αργησε πολύ. Θα έρθει. Δεν θα έρθει. Δεν ήρθε. Καθόλου.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται. Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά. Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι. Μην περπατάει ξυπόλητο. Και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν έρχονται. Απλά, τηλεφωνούν. Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο. Την επόμενη φορά. Οπωσδήποτε. Εκατό τα εκατό. Υπόσχεται. Φιλάει σταυρό. Το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει. Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο. Η μαμά της υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά. Λούνα παρκ. Να πάει να παίξει με τον Νικήτα. Γαριδάκια. Ακόμα και γαριδάκια…
Το παιδί του Σαββατοκύριακου δεν απαντάει. Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο. Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι. Δεν κλαίει. Δεν δακρύζει. Αλλά τώρα ξέρει. Τώρα, το ξέρει πολύ καλά. Εκείνο το βάζο δεν έπρεπε να το σπάσει. Ποτέ!
Πηγή: Από το   βιβλίο της Ελενας Ακρίτα Γεννήθηκα ξανθιά, εκδόσεις Καστανιώτη, 2002.