Θ' αρνιόμουν το Χριστό, αν ήταν να σκοτώσουν τα παιδιά μου;

 

Φωτο από εδώ

Ευχή

Μιλώντας κάποτε στο αρχονταρίκι [αίθουσα φιλοξενίας] αγιορείτικης Μονής, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του. Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τούς έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνουν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστω να διδάσκω αθεΐα».

«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως. Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου ελεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο.

Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση και σε μία στιγμή λέει:
Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιους, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας. Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιους», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καημένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε (*). Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Το Χριστό δεν Τον αρνούμαι».

(*) Η απάντηση του δικαίου Ιώβ όταν τον πληροφόρησαν ότι σκοτώθηκαν τα παιδιά του.

«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει άκόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.

Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στη μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: Αγία Σολομονή (μάνα των αγίων Επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), Αγία Ανθία (μάνα του αγίου Ελευθερίου), Αγία Σοφία με τις τρεις θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.

Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό: «Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω, με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιώνιου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω - Αιώνια Ζωντανούς - Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα: “Τα παιδιά του αρνησίχριστου” και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού»!

Με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τις αγκαλιές μας για τα παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, που τα τρέφει και τα σώζει. Και αυτό θα γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά να ζούμε μέσα στην Αγκαλιά του Θεού, στην Εκκλησία Του.

Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως - Τεύχος Απριλίου - π. Β. Λ.

Ελλάδα: Μια Βαλκανική Τραγωδία

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΑΚΚΑ

Εδώ είναι Μπαλκάνια/ δεν είναι παίξε γέλασε»
Διονύσης Σαββόπουλος*

«Υπομονή. Λίγη ακόμα κωπηλασία και τελειώνουμε,
λίγη ακόμα κωπηλασία και βουλιάζουμε»
Κώστας Μόντης

Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε αναλώσει όλες τις πολιτικές και διανοητικές μας δυνάμεις για να αναλύσουμε αυτό που σήμερα εκδηλώνεται ως «μέτωπο του ΝΑΙ». Τώρα δεν είναι στιγμή να επαναλάβουμε ζητήματα ήδη ξεκαθαρισμένα. Τώρα είναι στιγμή να ξεκαθαρίσουμε την άλλη μισή, και σκοτεινή, πλευρά του φεγγαριού: Το οργουελιανό καθεστώς της «μισής αλήθειας» που σήμερα κυβερνάει την χώρα –ακόμα και αν το σύστημα της 4ης εξουσίας, μαζί με ένα κομμάτι της μεταπρατικής και εθελόδουλης στους Ευρωπαίους αστική τάξη είναι εναντίον τους.

Αυτό το καθεστώς παλεύει με νύχια και με δόντια να μας πείσει ότι είναι ο Άγιος Γεώργιος που επιτίθεται στον Δράκο. Τίποτα πιο ψευδές. Διότι πέρα από τους Γερμανούς –την γερμανική Ευρώπη, δηλαδή– και το εγχώριο μπλοκ που είναι στοιχημένο από πίσω της, υπάρχουν και οι Αμερικάνοι, καθώς και άλλα φρούτα εδώδιμα, που στήνουν το σκηνικό μιας ελληνικής βαλκανικής τραγωδίας η οποία τις τελευταίες μέρες παίζει το φριχτό της «Από Δευτέρα, προσεχώς».

Αυτό το δημοψήφισμα εγκρίθηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο με τις ψήφους της συγκυβέρνησης ΣΑΝΕΛ, καθώς και με την Χρυσή Αυγή. Όντως, το ερώτημά του είναι παραπειστικό, και άνευ πραγματικής ουσίας, σε ό,τι αφορά στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης. Τουλάχιστον, σε ό,τι ισχυρίζεται ο πρωθυπουργός της χώρας. Απόδειξη, ότι ανεξάρτητα από το τι θα πράξει από την Δευτέρα δεν προκηρύσσει για αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα. Αλλά για τις απολύτως ορατές συνέπειές του ως προς το εσωτερικό της χώρας. Οι οποίες είναι πολύ πραγματικές και έχουν να κάνουν με την συγκρότηση πολιτικών στρατοπέδων, και την ολοκλήρωση της φυσιογνωμίας του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης που θα αναλάβει να διαχειριστεί τις εξελίξεις από την Δευτέρα και μετά. Γι’ αυτόν τον λόγο το δημοψήφισμα, από γιορτή της δημοκρατίας έχει μεταβληθεί στην μεγαλύτερη ντροπή της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας: Κινδυνεύει να μεταβληθεί στο Κύκνειο Άσμα της.

Το πολιτικό καθεστώς που κυβερνάει και γυρεύει να μεταβάλει σε όπλο του το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, ανεξάρτητα αν μεγάλο του μέρος πηγάζει από αγνά αντιστασιακά αισθήματα τα οποία λεηλατούνται χυδαία από αυτό, είναι ένα φαιορόζ μέτωπο «τύπου Μιλόσεβιτς». Πίσω από αυτό δεν στοιχίζονται μόνο οι ποικιλώνυμοι φασίστες, που ανοιχτά διακηρύσσουν ότι βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ευκαιρία να εγκαταστήσουν ένα ατόφιο «δωρικό» Ελληνικό καθεστώς –εξάλλου στο σενάριο της οριακής επικράτησης του ΟΧΙ, θα είναι αυτοί που θα έχουν κάνει την διαφορά. Αλλά και η γκανκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων (που αντιπροσωπεύεται επάξια στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου), και που ζήλεψαν τις σέρβικες δόξες του Αρκάν, υπολογίζοντας ότι θα παίξουν αντίστοιχο ρόλο στην διαλυμένη Ελλάδα της Δευτέρας.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό να το καταλάβει κανείς αυτό, κάνει μπαμ.
Μόνο που αυτό το «μπαμ» καλύπτεται από τον εκατέρωθεν προπαγανδιστικό πάταγο και βουή, ο οποίος ολοκληρώνει τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σε πλήθος με παβλωφικά χαρακτηριστικά. Και ολοκληρώνει τον απόλυτο κατακερματισμό του λαϊκού σώματος –και δεν μιλάμε τώρα για τον Άδωνη ή τον Τσίπρα, μιλάμε για τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους– μεταξύ εκείνων που αισθάνονται δικαιολογημένο φόβο για το αύριο, άρα στοχάζονται με αρετή το μέλλον, και εκείνων που καθοδηγούνται από τυφλή τόλμη. Έτσι, η κυβέρνηση κατάφερε να διχάσει εκείνους που θα αποτελούσαν την βάση πάνω στην οποία θα χτιζόταν η δυνατότητα ενός αυθεντικού αντιστασιακού μετώπου. Δίχως αυτήν, είμαστε καταδικασμένοι να μεταβληθούμε ως λαός σε άθυρμα μεταξύ Γερμανικής Ευρώπης και Αμερικάνικης Βαλκανικής Σφήνας, σε αντικείμενο μιας πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στην γκανγκστερική μερίδα των αρχουσών τάξεων, και την εθελόδουλη.

Αυτός ο λαός, στα 150 χρόνια του τραγικού, τάχα ελεύθερου, βίου του έχει παραγάγει μόνον έναν τύπο σοβαρού διανοουμένου που στέκεται επάξια στο αντιστασιακό ήθος και την μακραίωνη ιστορία του: Τους ποιητές. Ήρθε καιρός, επομένως, να τους πάρουμε στα σοβαρά, και να μην τους εξορίζουμε στην τυπολατρική εξουδετέρωση των σχολικών εορτών. Ο Κάλβος έγραψε: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι• θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Δίχως το ένα από τα δύο, πολύ απλά ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
Ραντεβού την Δευτέρα, στο ελληνικό Ραμπουγιέ. Ο κύβος έχει ριφθεί. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

πηγή 

Σας ταξιδεύουμε στην πιό ωραία Χώρα... αυτή της Σεριφου!

Άγρια και απροσπέλαστη, µε την πρώτη µατιά σε αφήνει σκεπτικό σχετικά µε το πόσο θα σε καλοδεχτεί και πόσο θα σου φανερώσει τα µυστικά της, χωρίς ανταλλάγµατα. Και είναι αλήθεια. Το αντίτιµο που θα σου ζητήσει η Σέριφος είναι απαιτητικό και αδιαπραγµάτευτο. Θα σε βάλει να της ορκιστείς αιώνια πίστη και αφοσίωση και σαν πάρεις το πλοίο της επιστροφής, θα δεις ότι θα της έχεις παραδοθεί αµαχητί!


Οι πρώτες εντυπώσεις

Οι απότοµοι γκρεµοί της, οι κακοτράχαλοι χωµατόδροµοι και τα δύσβατα µονοπάτια θα κάνουν τον οργανισµό σου να ζητήσει πολλά κουτιά δραµαµίνων. Και, ναι... Είναι διαπιστωµένο πως η Σέριφος δεν είναι για όλους. Αλλά ακόµα και σκεπτικός αν στέκεσαι µέσα στο σχεδόν πρωτόγονο τοπίο της, αφού έχεις κάνει 2,5 ώρες θαλάσσιου δρόµου από τον Πειραιά, εκείνη θα έχει και µια απρόσµενα ευχάριστη έκπληξη για να καταρρίψει καθέναν από τους ενδοιασµούς σου. Στον αντίποδα, τις αισθήσεις σου θα δροσίσουν οι παραδεισένιες της παραλίες, τα απόκοσµα τοπία, οι φιλόξενοι άνθρωποι, οι παραδόσεις, τα χρώµατα, τα αρώµατα, οι αναµνήσεις που θα φυλάξεις για πάντα µέσα στην ψυχή σου.





Στη Χώρα και στα πέριξ...

Η Χώρα σού παρουσιάζεται εξαρχής πολλά υποσχόµενη κι έτσι όπως ορθώνεται στον πέτρινο όγκο που προβάλλει πάνω από τον οικισµό Λιβάδι, στο λιµάνι, σε προκαλεί να σηκώσεις αυθόρµητα το κεφάλι ψηλά, για να δικαιώσεις κι εσύ τον φερώνυµο από πολλούς χαρακτηρισµό που της αποδίδουν ως µια «από τις ωραιότερες των Κυκλάδων»...Το λιµάνι, ωστόσο, θα προσπαθήσει να σε κρατήσει κοντά του, καθώς διαθέτει ξακουστές ταβέρνες, µοντέρνα cafés, µπαράκια, ενοικιαζόµενα δωµάτια και µια τεράστια παραλία, ο Αυλόµωνας, που αν και µέσα στο λιµάνι, τα καθαρά νερά της είναι το ιδανικότερο προοίµιο των υπέροχων βουτιών που θα απολαύσεις σε όλο το νησί. Η Χώρα εντούτοις θα συνεχίσει να αποτελεί τον διακαή προς εξερεύνηση πόθο σου! Μετά από 5 χλµ. στροφών που βάζουν κάτω και το πιο απαιτητικό τρενάκι λούνα-παρκ, σε καλωσορίζουν γραφικά στενορύµια και πολυδαίδαλα σοκάκια, γεµάτα cafes και καλαίσθητα µαγαζιά, των οποίων η ανοιχτή πόρτα σε προκαλεί να περιηγηθείς στους διαφορετικούς κόσµους στους οποίους επιχειρούν να σε µυήσουν. Χωρισµένη σε δύο οικισµούς, την Κάτω και την Άνω Χώρα, στην είσοδό της θα σε οδηγήσουν οι δύο λότζιες, ενώ αναγκαστικά την περιήγησή σου θα την ξεκινήσεις από τη δεύτερη (καθώς εκεί είναι το πάρκιγκ). Η άφιξή σου σηµατοδοτείται µόλις αντικρίσεις τη συνοικία των Μύλων -όνοµα που πήρε από τους παλιούς µύλους που θα διακρίνεις εκεί. Φτάνεις στην Άνω Χώρα και η εξερεύνηση από εδώ γίνεται αποκλειστικά µε τα πόδια. Το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Λαογραφικό, το θεατράκι αλλά και η θέα από τον Άγ. Κωνσταντίνο συνοψίζουν τα περιηγητικά σου ενδιαφέροντα. Μερικά δεκάδες ασβεστωµένα σκαλιά αν ανέβεις, οι εικόνες αλλάζουν! Βρίσκεσαι στην Πιάτσα... Σαν θεατρικό σκηνικό, αυτή η πλατεία µε τα καφενεία και την εκκλησία του Αγ. Αθανασίου παίζει το δικό της ρόλο στη ζωή της Σερίφου. Με µια ιδιαίτερη πλαστικότητα, µια γραφικότητα και ένα νεοκλασικό κτήριο του 1907 (το οποίο στεγάζει το Δηµαρχείο), παραπέµπει σε κινηµατογραφικό σκηνικό. Η ώχρα, το κόκκινο, το λευκό και το µπλε είναι τα κυρίαρχα χρώµατα. Άσε το καλύτερο για το τέλος. Την ανάβαση στο Κάστρο, που στοιχηµατίζει πως θα ξεπεράσεις τις αντοχές σου για χάρη της φιλοδοξίας να το προσεγγίσεις και να ατενίσεις από την κορυφή του µια συγκλονιστική θέα από ύψος που σε κάνει να... συνοµιλείς µε το Θεό!




Στα χνάρια της ιστορίας

Η κατεξοχήν περιοχή των µεταλλείων, το Μεγάλο Λιβάδι, στο νοτιοδυτικό τµήµα, θα σε δελεάσει να την επισκεφθείς, µιας και οι υπόλοιποι διάσπαρτοι στους λόφους του νησιού οικισµοί, µπορούν να παραλειφθούν αν δεν έχεις τις απαιτούµενες µέρες στη διάθεσή σου για µια... εκτενέστερη πατριδογνωσία. Η αξιοποίηση του σηµαντικού ορυκτού πλούτου της Σερίφου ξεκίνησε το 1885, όταν ο πληθυσµός του νησιού αυξήθηκε περίπου κατά 2.000, καθώς στο νησί έφτασαν εργάτες και από άλλα µέρη της χώρας για να δουλέψουν εκεί κάτω από τις πλέον απάνθρωπες συνθήκες. Η 21η Αυγούστου αποτελεί ηµέρα µνήµης για τη Σέριφο, µιας και η απεργία που εξελισσόταν βάφτηκε στο αίµα 4 εξεγερθέντων εργατών, που µε πλήθος άλλων µάχονταν υπέρ της βελτίωσης των ελεεινών όρων εργασίας. Γυρνώντας στο Σήµερα, η απόκοσµη ατµόσφαιρα στο Μεγάλο Λιβάδι µοιάζει να δικαιώνεται καθώς τα φλας αιχµαλωτίζουν το Ακρωτήρι του Κύκλωπα, η µεγάλη σπηλιά και οι δεκάδες στοές των ερειπωµένων ορυχείων. Παλιές ράγες, σκοτεινές στοές, σκουριασµένα βαγόνια και στο βάθος να στέκει µισογκρεµισµένη η εξέδρα εκφόρτωσης των µεταλλευµάτων... Ένα υπαίθριο µουσείο, ένα παγωµένο στο χρόνο σκηνικό, ένα άκρως υποβλητικό τοπίο...Μην παραλείψεις τέλος να ανάψεις ένα κερί στη χτισµένη το 1572 ανδρική Μονή των Ταξιαρχών, στο χωριό Γαλανή, που αποτελεί ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα µοναστηριακά συµπλέγµατα των Κυκλάδων. Ο άλλοτε πλούτος του µοναστηριού προσείλκυε πλήθη πειρατών, εξού και ο οχυρωµατικός του χαρακτήρας.




Βουτιά... στο όνειρο!

Διακοπές σε Κυκλαδονήσι χωρίς βουτιές, γίνεται; Φυσικά και όχι, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε έναν τόπο που φηµίζεται πως διαθέτει 70 διαφορετικές επιλογές! Με βότσαλα, βράχια, χρυσή άµµο και νερά που παίζουν ανάµεσα σε όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου και του πράσινου, δεν υπάρχει περίπτωση να µη βρεις κι εσύ την ιδανική για εσένα!

Η Ψιλή Άµµος είναι η πιο γνωστή, διαθέτει ρηχά νερά και θα σου φανερωθεί µετά από τη διάνυση ενός µικρού χωµατόδροµου. Ο Άγ. Σώστης από την άλλη, αποτελείται από δύο γειτονικούς κολπίσκους και το οµώνυµο εκκλησάκι, ενώ το Μεγάλο Λιβάδι περηφανεύεται για τον οικογενειακό του χαρακτήρα. Στον νότιο όρµο του Κουταλά, η Βαγιά έχει ενταχθεί στο Δίκτυο Προστασίας Natura 2000, ενώ στα βόρεια η Συκαµιά συνήθως σηκώνει κύµα. Αν ψάχνεις κάτι κοντά στη Χώρα, θα βολευτείς µια χαρά µε το Λιβάδι και τα Λιβαδάκια, που είναι άλλωστε και οργανωµένες. Ο Πλατύς Γιαλός τέλος, συνίσταται από τρεις γειτονικούς κολπίσκους, µε τον βορινό να ενδείκνυται για πιο ιδιωτικές στιγµές γαλήνης...

Το πλοίο ετοιµάζεται να σαλπάρει και η επιστροφή στην πραγµατικότητα µας καλεί. Αφήνοντας ξοπίσω µας τη Σέριφο, δεν µπορούµε παρά να νιώθουµε ερωτευµένοι... Ένας τραχύς και περήφανος τόπος αποδείχτηκε τόσο φιλόξενος για τα θερινά όνειρα που θα µας συνοδεύουν µια ζωή... Έχε γεια, νησί της Σερίφου... Μέχρι την επόµενη φορά...




Πώς θα πάτε:

Ακτοπλοϊκώς από Πειραιά µε τα καθηµερινά δροµολόγια του Speed Runner της Aegean Speed Lines, από €60/άτοµο µε επιστροφή και €100 µετ' επιστροφής µε αυτοκίνητο. Το ταξίδι διαρκεί περίπου 2,5 ώρες (τηλ. 210 9690950, www.aegeanspeedlines.gr). Εναλλακτικά, υπάρχουν και τα συµβατικά «Αδ. Κοραής» και «Άγ. Γεώργιος» από €56/άτοµο µε επιστροφή και €114 µε το αυτοκίνητο, ενώ το ταξίδι κρατά 4,5-5 ώρες (τηλ. 210 4100211, www.cycladesferries.gr).


πηγή

H εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου στα Γιαννιτσά

Την Κυριακή 12 Ιουλίου, εορτή του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου,πανηγυρίζει το ομώνυμο Ιερό παρεκκλήσιο της ενορίας Αγίου Γεωργίου Γιαννιτσών. Στα πλαίσια του εορτασμού θα τεθούν σε προσκύνηση κειμήλια του Οσίου Παϊσίου που φυλάσσονται στο Ιερό Παρεκκλήσιο.

Εορταστικό Πρόγραμμα

ΣΑΒΒΑΤΟ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ
8:30 μ.μ.  Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός
10:00 μ.μ. Ιερά Αγρυπνία για την εορτή του Οσίου Παϊσίου (Όρθρος-Θ. Λειτουργία)

ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ

7:00 π.μ. Όρθρος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία
6:30 μ.μ. Εσπερινός και Παράκλησις Οσίου Παϊσίου

Η ε(υ)φορία και ο λογαριασμός

 

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 6.7.2015
Η εικόνα μετά το δημοψήφισμα μου θυμίζει τις εκλογές του 1981 που το ΠΑΣΟΚ της «αλλαγής» κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές. Τότε βέβαια εκλογές, ενώ τώρα δημοψήφισμα. Δεν είναι το ίδιο. Όμως και τότε όπως και τώρα έξαλλοι αλαλαγμοί μέχρι αλλοφροσύνης, γιατί επιτέλους έφυγε η επάρατος δεξιά και κέρδισαν οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις. Χαρές, τραγούδια, χοροί, ακράτητος ενθουσιασμός. Κάτι ανάλογο και τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει κανείς διαφορετική γνώμη και άποψη, γιατί θα κατηγορηθεί για «Γερμανοτσιολιάς ή λυσσασμένο σκυλί», όπως τόνισε επανειλημμένα ο Γιώργος Δελαστίκ με εκδικητικό πάθος εναντίον του 40% του ελληνικού λαού, που δεν ψήφισε το όχι, (χθεσινή (5.7.2015) συζήτηση στη διαδικτυακή τηλεόραση του Νίκου Χατζηνικολάου).
Και τότε και τώρα τα ίδια φαινόμενα. Άκρατος φανατισμός και εξαλλοσύνη. Όμως τα δύο γεγονότα έχουν σε πολλά ομοιότητες και σε πολλά διαφορές.
Ποιες είναι οι ομοιότητες. Ο φανατισμός, η αλλοφροσύνη και η ανεξέλεγκτη συναισθηματική έκρηξη, χωρίς κανένα λογικό φραγμό. Όποιος τολμούσε τότε να ψελλίσει κάτι εναντίον της αλλαγής, ήταν από συντηρητικός έως φασίστας. Κάτι ανάλογο και τώρα. Όχι στην ίδια ένταση, αλλά παρόμοια. Αναβίωσαν για ακόμη μια φορά τα υπολανθάνοντα, αλλά πάντοτε υπαρκτά, εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.
Η σύνεση και λογική, όπως πάντα, στο πυρ το εξώτερον!
Δυστυχώς αυτού του λαού του έχουν διαμορφώσει έτσι την συνείδηση τα κόμματα της μεταπολίτευσης ώστε να άγεται και φέρεται κατά που τους κατευθύνουν οι δικές τους σκοπιμότητες.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι ζούμε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης την μεγαλύτερη και καταστροφικότερη παρακμιακή πορεία του τόπου σε όλα τα επίπεδα: Ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά. Με τον τρόπο αυτόν είμαστε εύκολη λεία των εξωθεσμικών παραγόντων, οι οποίοι ορίζουν και καθορίζουν την πορεία αυτού του τόπου, χωρίς να υπάρχει η ανάλογη συνειδητοποίηση.
Η ερμηνεία είναι εύκολη, αν ανατρέξουμε σ’ αυτά που είχαν πει ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας, σχετικά με την λειτουργία του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος, στα πλαίσια του οποίου λειτουργούν τα ελληνικά κόμματα. Οι απόψεις τους δεν έχουν διαψευστεί έως σήμερα και θα συνεχίσουν να ισχύουν και στο μέλλον, εκτός αν αλλάξει αυτό το σύστημα με επανάσταση. Επειδή όμως διεθνώς και στην Ελλάδα πολύ περισσότερο, το Λαϊκό Κίνημα, ως αντίπαλο δέος, έχει υποστεί πλήρη ήττα, μια τέτοια πιθανότητα ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας και ακόμη πάρα πέρα.
Πάντοτε ισχύει η αρχή ότι για να διαμορφώσεις το μέλλον πρέπει να γνωρίζεις το παρελθόν και να διδάσκεσαι απ’ αυτό. Το βασικό ερώτημα: Τι κοινωνία θέλουμε, εξαρτάται από το όραμα για την κοινωνία αυτή, αλλά και από τις σωστές ή λανθασμένες αναλύσεις του παρελθόντος. Από κει και πέρα ισχύει συμπληρωματικά η αρχή ότι όποιος προβλέπει το μέλλον μπορεί και να το διαμορφώσει σε αναφορά προς το όραμα.
Αξίζει να παραθέσουμε τις τοποθετήσεις των δύο ανωτέρω, οι οποίοι έχουν εκφράσει με συντομία και αυθεντικά, για να μην επεκταθούμε περαιτέρω, ποια είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, και πώς λειτουργεί και θα λειτουργήσει στον τόπο μας το πολιτικό σύστημα μέσα στα πλαίσια του αστικού, κοινοβουλευτικού δικομματικού συστήματος, με τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά, πέρα από τα γενικά που αφορούν όλα τα αντιπροσωπευτικά «δημοκρατικά» καθεστώτα της Δύσης.
Παραθέτουμε τις απόψεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σάκη Καράγιωργα, που διατηρούν ακόμη και σήμερα στα βασικά τους σημεία την ισχύ και επικαιρότητά τους: «Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο του ΠΑΚ «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική” κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».
Από την τότε τοποθέτηση του Ανδρέα Παπανδρέου, για να κάνουμε μόνο μερικά σύντομα σχόλια, το παλάτι πια δεν υπάρχει, αλλά αντικαταστάθηκε από τα λεγόμενα τζάκια. Το προσαρτημένο, εξαρτημένο πολιτικό κόμμα ασφαλώς αφορά την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες τους, δηλαδή το κόμμα του γιού του, το Ποτάμι κ.λπ. Για την «εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς» είναι νωρίς ακόμη να αποφανθούμε. Το μέλλον θα δείξει!
Ο Σάκης Καράγιωργας, ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο αγωνιστής, ένας πατριώτης με καθαρό από στερεότυπα, ιδεοληψίες και δογματισμούς ανυστερόβουλο μυαλό και διαμαντένιο χαρακτήρα (αυτό έχει τεράστια σημασία), είναι πιο συγκεκριμένος στα θέματα αυτά, γιατί έχει τις πρώτες δυσάρεστες εμπειρίες από την αρνητική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981 και τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», όπως λεγόταν τότε η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο λαϊκιστικό ρεύμα, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το άλλο». Ο Σάκης Καράγιωργας, με τον όρο «αστικά κόμματα» είχε παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό πρόσημο, όπως και πράγματι είναι. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε, κυρίως από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό αναχρονισμό», όπως πάλι το απέδειξε η πράξη. Για τις μετέπειτα κυβερνήσεις, (μετασημιτικές), ας μην κάνουμε καλύτερα λόγο και ξύνουμε πρόσφατες πληγές!
Παρεμπιπτόντως πολλοί μιλούν για το τέλος του δικομματισμού. Αυτοί φυσικά πλανώνται πλάνην οικτράν, γιατί, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού δικομματικού συστήματος, εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιο προοδευτικό κόμμα, για να μη μιλήσουμε για ριζοσπαστικό ή επαναστατικό, είναι το πολύ ο εκσυγχρονισμός, με την έννοια των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών σ’ όλα τα επίπεδα. Κάτι που οφείλει να επιχειρήσει η σημερινή συγκυβέρνηση, για να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σ’ όλα τα επίπεδα: ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και όχι μόνο οικονομικά. Χωρίς αλλαγή νοοτροπίας προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση, αλλά παραμονή στο παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο του παρελθόντος που μας οδήγησε στην διαφθορά και την κρίση, δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα ευλογημένο από την φύση τόπο.
Και τώρα ερχόμαστε να αναλύσουμε τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, με βάση τα κριτήρια που έχουν θέσει

Πώς αναρριχήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;

«Θα έπεφτε η κυβέρνηση, γι’ αυτό επιλέξαμε το δημοψήφισμα. Το πρόγραμμα δεν θα περνούσε από την βουλή»
Ομολογία του Τσακαλώτου, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
Θυσιάζονται οι Έλληνες και η Ελλάδα για να σωθεί το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ!

Είναι πράγματι ένα ανεξήγητο -κατά τα φαινόμενα- γεγονός, πώς δηλαδή κατάφερε ένα κόμμα του 3% να φτάσει να διεκδικεί και να κατακτά την εξουσία ή μάλλον την κυβέρνηση, πιο σωστά, γιατί την εξουσία την έχουν και την διαχειρίζονται τα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας, κυρίως πέραν του Ατλαντικού. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όποιος την αρνείται είναι εκτός πραγματικότητας και ζει με ψευδαισθήσεις, που σε τελευταία ανάλυση είναι επικίνδυνες, γιατί οδηγούν σε προγεγραμμένες καταστροφές.
Άλλο είναι η προσπάθεια ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας, που πρέπει να αποτελεί την στρατηγική των πατριωτικών δυνάμεων και άλλο η διάγνωση και αναγνώριση της πραγματικότητας.
Στο ερώτημα αυτό θα προσπαθήσω, σύμφωνα με την δική μου θεωρητική και πρακτική συγκρότηση και εμπειρία, να δώσω μια απάντηση ή να προσπαθήσω να προσεγγίσω την αλήθεια.
Θα ξεκινήσω από μια διαπίστωση, που έχω καταθέσει και σε βιβλία και σε πάμπολλα άρθρα μου, που αφορούν στην σχέση των ΗΠΑ με την Ρωσία.
Το κοινοβουλευτικό δικομματικό σύστημα πρέπει να λειτουργεί, όπως το ανέλυσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας και το εξέθεσα σε άλλη μου ανάλυση.
Εκείνο που επιδιώκουν οι Αμερικανοί είναι ο απόλυτος έλεγχος της Ελλάδας και η ακύρωση οποιασδήποτε δυνατότητάς της τελευταίας να προσεγγίσει την Ρωσία. Αυτό επεδίωξε και επέτυχε με όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης και κυρίως μέσω της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και όλων των επιγόνων πρωθυπουργών που τον διαδέχτηκαν, αλλά δεν τα κατάφερε απόλυτα. Ο Σημίτης παρέδωσε στους Αμερικανούς ότι μπορούσε και του υποδείκνυαν οι Αμερικανοί, αλλά κι αυτός δεν κατάφερε να φέρει σε πέρας όλα τα σχέδια των Αμερικανών. Η τελευταία προσπάθεια, εκτός των άλλων, έγινε με τον Τζέφρυ Παπανδρέου, ο οποίος μας έβαλε σκόπιμα στο ΔΝΤ κατ’ εντολή των Αμερικανών. Τόνιζα ανέκαθεν και έγραφα επανειλημμένα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην Ελλάδα σε διατεταγμένη αμερικανική υπηρεσία, για να δημιουργήσει μία πολυπολιτισμική, πολυεθνική, πολυφυλετική και πολυθρησκευτική κοινωνία με ανοιχτά σύνορα. Το σχέδιο της επιτυχίας του ήταν πολύ απλό: «Λεφτά υπάρχουν». Αφού ο πατέρας του εφάρμοσε στην Ελλάδα το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο, που ασπάστηκαν ασμένως οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους και δημιούργησε μέσω αυτού χειραγωγούμενους πολίτες, ήταν εύκολο στον γιο να πετύχει τον στόχο του να ανέλθει στην κυβέρνηση για να επιτελέσει το έργο που του ανέθεσαν οι ΗΠΑ.
Έτρεξαν άπαντες σχεδόν οι κλέφτες, απατεώνες, ληστές (σοσιαληστές), λωποδύτες, τυχοδιώκτες, καιροσκόποι και αετονύχηδες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, τους οποίους (υπερήφανους και ώριμους!!!) διέφθειραν τα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, να αρπάξουν τα χρήματα που υποσχέθηκε. Τελικά χρήματα δεν υπήρχαν, αλλά το σχέδιο προχώρησε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. Μέσα στην απόλυτη και πρωτοφανή παρακμή της ελληνικής κοινωνίας, που δημιούργησε το σύστημα ήταν πολύ εύκολο. Η πρώτη φάση λοιπόν του σχεδίου να ενταχθούμε στον έλεγχο του ΔΝΤ και συνεπώς των Αμερικανών τελείωσε. Δεν μπορούσε όμως πια με τον Γιώργο Παπανδρέου να προχωρήσει στην ολοκλήρωσή του, γιατί στο μεταξύ αποκαλύφτηκε η απάτη του. Τα λεφτά που περίμεναν οι Έλληνες αποδείχτηκαν φούμαρα. Το ΠΑΣΟΚ έχασε την αίγλη του και τα εκλογικά ποσοστά του και συρρικνώθηκε σε τέτοιο βαθμό μαζί με την δεξιά, ώστε να μην είναι πια χρήσιμο εργαλείο για τα αμερικανικά σχέδια.
Έπρεπε να διαλέξουν άλλον πολιτικό φορέα, που να είναι «άφθαρτος» και τον βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ κατάλληλο.
Στην φάση αυτή λοιπόν επιλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%, όσο κυνικό κι αν φαντάζει αυτό. Με τους μαθητευόμενους μάγους και τους ανίδεους παγκοσμιοποιημένους, νεοταξικούς ιδεοληψίες, μακράν της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας, ήταν πανεύκολο να πετύχουν τον στόχο τους. Νόμιζαν όλοι αυτοί ότι αναρριχήθηκαν στην κυβέρνηση με δική τους δυναμική. Πάλι η στρατηγική που ακολούθησαν και συνέστησαν οι Αμερικανοί ήταν το εύκολο και ελκυστικό τέχνασμα και ευφυολόγημα του «λεφτά υπάρχουν». Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν μια αντιγραφή κατά κάποιο τρόπο του προγράμματος του Γιώργου Παπανδρέου. Ένα καταναλωτικό πρόγραμμα, μοντέλο με δανεικά και συνεπώς παρασιτικό, χωρίς καμία αναπτυξιακή προοπτική. Το ίδιο ή παρόμοιο εν πάση περιπτώσει με το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που επεκράτησε από την εποχή του ΠΑΣΟΚ και καθιερώθηκε ως οικονομικό πρότυπο στην ελληνική παρακμιακή κοινωνία.
Από το 3% ξαφνικά εκτινάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο περίπου 36%. Όλα τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ και εν μέρει της Νέας Δημοκρατίας οδηγήθηκαν στους κόλπους του κόμματος αυτού, για να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση και να εκτελέσει το δεύτερο σχέδιο των Αμερικανών που ήταν η κατάργηση του έθνους – κράτους με τα ιδιάζοντα εθνικά του χαρακτηριστικά, μέσω της ψήφισης του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια, το τέμενος και τους ομοφυλοφίλους, που αποτελούν τους δούρειους ίππους της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, για να ισλαμοποιηθεί η Ελλάδα από την μια και γίνει από την άλλη απόλυτα ελεγχόμενο υποχείριο των ΗΠΑ, με κύριο στόχο την αποτροπή στο μέλλον κάθε προσπάθειας προσέγγισης της Ρωσίας. Την πρώην Γιουγκοσλαβία ως ρωσόφιλη απεφάσισαν να την διαμελίσουν. Την Ελλάδα για να την υποτάξουν, επέλεξαν τον οικονομικό στραγγαλισμό και μέσω αυτού τον απόλυτο έλεγχο και υποταγή στα κελεύσματα της Αμερικής. Με το δημοψήφισμα αυτό το σχέδιο των Αμερικανών, είτε με το όχι σε ένα ανύπαρκτο ερώτημα, είτε με το ναι των ούτως ή άλλως υποτελών αστικών πολιτικών δυνάμεων στις επιταγές της Δύσης και των ΗΠΑ, θα έχει πλήρη επιτυχία. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ. στα σχέδια αυτά θα στεφθεί με πλήρη επιτυχία. Αν παρ’ όλα αυτά υπήρχε ο κίνδυνος να ξεστρατίσει η Ελλάδα από την ατλαντική συμμαχία και να αλληθωρίσει προς την Ρωσία, υπήρχαν και άλλα πολλά σενάρια τιθάσευσης της κυβέρνησης, ώστε να μην είναι σε θέση να παίξει κάποιον αυτόνομο ρόλο. Ένα απ’ αυτά θα ήταν η παράδοσή της στην Τουρκία, που πέρα από την ισλαμοποίηση, θα αποτελούσε μία ακόμη ασφαλιστική δικλείδα για τους Αμερικανούς απόλυτου ελέγχου της Ελλάδας, όπως γίνηκε με την Κύπρο του «Κάστρου της Μεσογείου». Το σχέδιο μπορεί να έχει ακόμη στόχο τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας και μέσω της αφαίρεσης εδαφών στα πλαίσια του Νέου Ανατολικού ζητήματος της επαναχάραξης συνόρων, ώστε και απ’ αυτής της πλευράς να μην είναι σε θέση η Ελλάδα, πλήρως αποδυναμωμένη και εδαφικά και πληθυσμιακά, να ενοχλεί τις ΗΠΑ στον τεράστιο για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα ανήκει από το 1943 στην σφαίρα επιρροής της Αγγλίας πρώτα και μετέπειτα στους Αμερικανούς.
Διάλεξαν λοιπόν σ’ αυτή την μεταπαπανδρεϊκή εποχή τον ΣΥΡΙΖΑ για να πετύχουν τους περεταίρω στόχους τους. Δεν μπορώ αλλιώς να καταλάβω την φανατική του επιδίωξη, όταν η Ελλάδα «χάνεται» να ασχολούνται, σ’ αυτήν την κρίσιμη φάση, με το νομοσχέδιο της ιθαγένειας.
Τέλος στον καταρρέοντα «αστισμό», που δεν τολμούσε να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, επειδή οι εκπρόσωποί του ήταν διεφθαρμένοι, ελεγχόμενοι και εκβιαζόμενοι, διάλεξαν τους αμόλυντους «μαθητευόμενους μάγους», γιατί το σύστημα πρέπει να λειτουργεί, είτε με αριστερές, είτε κεντρώες, είτε δεξιές κυβερνήσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα εκείνων που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Μετά το 1977 τις πολιτικές εξελίξεις καθορίζουν οι Αμερικανοί. Είναι κυνική σαφώς αυτή η ομολογία, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Τι παιχνίδια παίζει η ιστορία και πολλοί δεν έχουν ιδέα, ζώντας στον κόσμο τους, μακριά από την πραγματικότητα, βυθισμένοι μέσα στην ιδεοληψία, τις φαντασιώσεις και την «επαναστατική τους εργασιοθεραπεία»; Αν ήταν μόνοι τους δεν θα είχε καμία συνέπεια. Θα κατέστρεφαν μόνο τον εαυτό τους. Όμως με τα «καμώματά τους» καταστρέφουν την Ελλάδα και συμπαρασύρουν στον όλεθρο και τους ΑΝ.ΕΛ. Οι τελευταίοι δυστυχώς ως πατριωτικό κίνημα δεν αναλαμβάνουν καμιά προσπάθεια να αποσείσουν από πάνω τους την ρετσινιά ότι είναι η ακροδεξιά του συστήματος, όπως τους αποκαλούν, εκτός από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΙΟΥ Ή ΔΗΜΟΣΙΑ Ή ΚΑΤ ΙΔΙΑΝ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Από την στιγμή που προκήρυξαν το δημοψήφισμα αρχίζει πια για τον ΣΥΡΙΖΑ η αντίστροφη πορεία. Θα ξεκινήσει η αποκαθήλωσή του. Πόσο θα διαρκέσει δεν είναι δυνατό να προβλεφτεί. Μόνο εικασίες μπορεί να κάνει κανείς. Όσο κράτησε Το πιο λογικό είναι να κρατήσει τόσο, όσο πρώτον θα υλοποιήσει τα σχέδια των Αμερικανών, με πολλά από τα οποία ως πολυπολιτισμικός πολιτικός φορέας ταυτίζεται και δεύτερον, όσο θα κρατήσει η ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του άλλου πολιτικού πόλου.
Ποιο είναι το σενάριο, που θέλω να περιγράψω σχετικά με τις εξελίξεις, εφόσον οι διαπιστώσεις μου είναι αληθινές; Είναι αλήθεια ότι μετά από την διαπίστωση ότι οι μνημονιακές προτάσεις που έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στους δανειστές, δεν θα περνούσαν από το κόμμα και την βουλή, όπως ειλικρινά ομολογεί ο Τσακαλώτος και η ομολογία του αυτή ισχύει απόλυτα, κάποιοι έβαλαν το σχέδιο τους δημοψηφίσματος μπροστά, που θα είχε μεγαλύτερη ευκολία και δυνατότητα να περάσει από την βουλή, μιας και οι αρχηγοί των κομμάτων που καλεί ο πρωθυπουργός να συσκεφτούν σήμερα, 6.7.2015 στον προεδρικό Μέγαρο, θα αποφασίσουν να ψηφίσουν το νέο σκληρό μνημόνιο, που θα τους υπαγορεύσουν και επιβάλουν οι δανειστές και που θα έχει πολύ περισσότερα και βαρύτερα μέτρα για τα λαϊκά στρώματα από πριν. Ούτως ή άλλως η μη αποδοχή σημαίνει έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό θα αποτελούσε την απόλυτη καταστροφή.
Μια τέτοια λύση δεν θα την επιτρέψουν ποτέ οι Αμερικανοί, για λόγους γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας. Είτε το θέλει κανείς είτε όχι η Ελλάδα είναι ένα πολύτιμο για τις ΗΠΑ γωνιακό οικόπεδο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ηττοπάθεια ή αναγνώριση των δεδομένων, αλλά με η μέθοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του ούτως ή άλλως οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα απ’ αυτό που φαντασιόνονται οι αριστερίστικες, κοσμοπολίτικες, παγκοσμιοποιημένες, νεοταξικές, «διεθνιστικές» δυνάμεις του εθνομηδενιστικού ΣΥΡΙΖΑ.
Το δημοψήφισμα δεν είχε κανένα άλλο νόημα. Αποτελεί ένα ευφυέστατο στρατηγικό τέχνασμα των Αμερικανών να παρακάμψουν με την «συναίνεση» όλων των δυνάμεων της αριστεράς την καταψήφιση του μνημονίου που θα αναγκαστεί να αποδεχτεί η συγκυβέρνηση. Τότε φυσικά θα γίνει η αποκάλυψη του Ιωάννη, αλλά θα είναι αργά η αποφυγή εφαρμογής της.
Στο μεταξύ, με την παραίτηση του Σαμαρά, αρχίζει η αντίστροφη πορεία, γιατί ανοίγει ο δρόμος για την ανασύνταξη και ανασυγκρότηση των δυνάμεων της δεξιάς, που είναι ήδη δρομολογημένη, πάλι μέσα στα πλαίσια του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος.
Όλα ήταν προγραμματισμένα και δρομολογημένα. Απλώς, όταν δεν πετυχαίνει το ένα σχέδιο, εφαρμόζεται το άλλο, που είναι πιο αποτελεσματικό.
Ο ανώριμος ελληνικός λαός, που ψήφιζε την καταστροφή του από φαύλα διεφθαρμένα και χρεοκοπημένα κόμματα και συνδικάτα, εδώ και σαράντα χρόνια, με τον απύθμενο λαϊκισμό, που εφάρμοζαν, δεν μπορεί να καταλάβει πώς ρυθμίζονται οι τύχες του στο παρασκήνιο, επειδή ανώριμος όπως είναι, άγεται και φέρεται ως συνήθως από δυνάμεις που δεν μπορεί να κατανοήσει, ενώ ο ίδιος νομίζει ότι είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων στο προσκήνιο.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Για το ΠΑΣΟΚ διήρκεσε αυτή η αυταπάτη σαράντα περίπου χρόνια και ίσως συνεχίζει ακόμη. Εκείνο πάντως που παραμένει κάτω απ’ όλες τις εξελίξεις, όποιες και να είναι αυτές, σταθερό και δεν αλλάζει η εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση στα πλαίσια, όπως επανειλημμένα τονίσαμε, του αστικού, κοινοβουλευτικού, δικομματικού συστήματος. Αυτή είναι μια σταθερά που δεν αλλάζει. Όλα τα άλλα μπορούν να αλλάζουν, αλλά μόνο όταν εξυπηρετούν αυτήν την στρατηγική.
Την ανάλυσή μου αυτή περιγράφει αποκαλυπτικά ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο κατωτέρω ποίημα του που παραθέτω κατωτέρω:

ΣΟΦΟΙ ΔΕ ΠΡΟΣΙΟΝΤΩΝ
Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνο-
μένων, σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.
Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα
Απολλωνιον, VIII, 7.
Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.
Τι φράση κι αυτή του ποιητή! «Ενώ εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν οι λαοί».
Και ένα τελευταίο. Αλίμονο σ’ εκείνον που έχει το θάρρος να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα! 

πηγή

Εκείνος που μιλάει χωρίς να σκέπτεται, μοιάζει μ' εκείνον που πυροβολεί χωρίς να σκοπεύει.

Τόσο πολύ έχουν αμβλυνθεί, άραγε, τα ηθικά αντανακλαστικά της νεοελληνικής κοινωνίας;

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Δυστυχώς, καθώς φαίνεται, η νεοελληνική κοινωνία έχει αρχίζει να εθίζεται με την προκλητική διαφήμιση της ανομολόγητης διαστροφής που διενεργείται απ την πλευρά των σοδομιτών όπως κατέδειξε η έλλειψη ουσιαστικής αντιδράσεως απ την πλευρά της στην περίπτωση του ελεεινού, τρισάθλιου και προκαλούντος τον έμετο και τον αποτροπιασμό των διαθετόντων στοιχειώδη ηθική ευασθησία gay pride.

Τις προηγούμενες ημέρες παρέστημεν μάρτυρες μιας πολώσεως της νεοελληνικής κοινωνίας με αιτία και αφορμή το διενεργηθέν δημοψήφισμα που άπτεται οικονομικών ζητημάτων.

Ικανός αριθμός, μάλιστα, συμπατριωτών μας έλαβε μέρος και σε δημόσιες συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας με πάθος τη μία ή την άλλη επιλογή στο προαναφερθέν δημοψήφισμα.

Δεν είδαμε όμως ανάλογου μεγέθους και παλμού διαδηλώσεις διαμαρτυρίας με αφορμή την προκλητικότατη διαφήμιση της απύθμενης διαστροφής. Τόσο πολύ έχουν αμβλυνθεί, άραγε, τα ηθικά αντανακλαστικά της νεοελληνικής κοινωνίας;

Σε τόσο μεγάλο βαθμό έχει ανατραπεί ο αξιακός κώδικας των νεοελλήνων ούτως ώστε το ενδιαφερον της πλειονότητας των συμπατριωτών μας να έχει εστιασθεί αποκλειστικά στο οικονομικό ζήτημα ( ο γράφων το παρόν επ ουδενί διαμφισβητεί τη σοβαρότητα και σπουδαιότητά του) παραθεωρουμένων άλλων ασυγκρίτως σοβαρότερων και σπουδαιότερων θεμάτων όπως είναι τα ηθικά και εθνικά ζητήματα;

Μπανανόψωμο

Ένα γρήγορο κέικ, με γλυκιά γεύση και ελαφρώς υγρή υφή που θα κάνει καλή παρέα με τον πρωινό καφέ σας ή ένα ζεστό απογευματινό ρόφημα.

Φωτογραφία-Food Styling: Αντωνία Κατή

Υλικά

• 190γρ. αλεύρι μαλακό
• 185γρ. ζάχαρη
• 50γρ. μέλι
• 85γρ.σπορέλαιο
• 3 αβγά
• 10γρ. σόδα
• 100ml γάλα πλήρες
• ½ κουτ. γλυκού αλάτι (2 γρ.)
• 50γρ. σοκολάτα γάλακτος ψιλοκομμένη
• 230γρ. μπανάνες ώριμες, ψιλοκομμένες
• ¼ κουτ. γλυκού μοσχοκάρυδο

Διαδικασία

Βήμα 1

Προθερμαίνετε το φούρνο στους 180°C. Ρίχνετε στον κάδο του μίξερ τη ζάχαρη, το μέλι, το σπορέλαιο, τα αβγά, το γάλα, το αλάτι και το μοσχοκάρυδο και τα ανακατεύετε με το φτερό μέχρι να πάρετε ένα ομοιογενές μίγμα.

Βήμα 2

Προσθέτετε το αλεύρι και τη σόδα συνεχίζοντας το ανακάτεμα μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά στο μίγμα. Τέλος ρίχνετε τις μπανάνες με τη σοκολάτα και ανακατεύετε ξανά.

Βήμα 3

Βουτυρώνετε και αλευρώνετε μία φόρμα για κέικ και αδειάζετε εκεί το μίγμα που ετοιμάσατε. Το ψήνετε στο φούρνο για περίπου 40 λεπτά. Όταν είναι έτοιμο, βγάζετε το μπανανόψωμο από το φούρνο, το αφήνετε να κρυώσει, το ξεφορμάρετε και σερβίρετε.

πηγή

Το «ΟΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέρος δεύτερο)

Του Γιώργου Καραμπελιά

Παρ’ ότι αμφιβάλλω για τα υπολείμματα ευθυκρισίας τα οποία έχουν απομείνει στους Έλληνες, μετά από πέντε χρόνια λιτότητας και πέντε μήνες οργουελιανού newspeak που μεταβάλλει το μαύρο σε άσπρο και τανάπαλιν, θα συνεχίσω να επαναλαμβάνω μονότονα κάποιες αλήθειες στις οποίες επιμένω, όπως γνωρίζουν οι παλιότεροι αναγνώστες μας, ήδη από τις αρχές της κρίσης.

Το πρώτο και βασικό στοιχείο είναι πως, στη Γερμανία και σε ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Ευρώπης, υπάρχει ένα ισχυρότατο λόμπι το οποίο, σε μια λογική οικονομικής πειθάρχησης, επιδιώκει την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, στην έσχατη περίπτωση, την ολοκληρωτική εκπτώχευση και υποταγή της. Παράλληλα, ένα άλλο μεγάλο μέρος της Ευρώπης, για γεωπολιτικούς λόγους κυρίως, δεν επιθυμεί την έξωση της Ελλάδας. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της διαίρεσης, που διαπερνά ακόμα και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης, είναι η συστηματική διαφοροποίηση ανάμεσα στους πολιτικούς υπεύθυνους και τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης. Ακραία περίπτωση αυτής της αντίθεσης αποτελεί η περίπτωση της Αυστρίας, ο καγκελάριος της οποίας, εδώ και χρόνια, εμφανίζεται ως «φιλέλληνας», ενώ ο υπουργός Οικονομικών της συντάσσεται πάντα με τον Σόιμπλε και τους πιο ακραίους αντιπάλους της Ελλάδας. Γι’ αυτό και το Γιούρογκρουπ, δηλαδή οι υπουργοί Οικονομικών, συντάσσεται σχεδόν πάντα με τον Σόιμπλε, ενώ αντίθετα, στην Επιτροπή της Ένωσης, κυριαρχεί η ηπιότερη εκδοχή αντιμετώπισης της Ελλάδας την οποία εκπροσωπεί ο Γιουνκέρ. Σε ηπιότερη έκφραση, η ίδια αντίθεση, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, εκφράστηκε και στο εσωτερικό της Γερμανίας ανάμεσα στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, με αποκορύφωμα τις αγκαλιές του Τσίπρα με τη Μέρκελ από τη μία πλευρά και τα γρονθοκοπήματα Σόιμπλε–Βαρουφάκη από την άλλη. Γι’ αυτό, εξάλλου, και ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξαν τη θεωρία της «λύσης» σε πολιτικό επίπεδο και με πολιτική διαπραγμάτευση.

Η στρατηγική του Σόιμπλε, του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών και πολλών άλλων υπουργών των Βορείων χωρών συνίσταται στην εμμονή σε μία ακραία στρατηγική εξώθησης των επιβαλλόμενων μέτρων στα άκρα, έτσι ώστε να προκληθεί ρήξη με την Ελλάδα, συνεπικουρούντος του ελληνικού κόμματος της δραχμής, των αρπακτικών που περιμένουν με 200 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν στο εξωτερικό για να αγοράσουν όλη την ελληνική οικονομία, αν επιτύχει το περιπόθητο grexit. Προφανώς, αποφασιστικό ρόλο διαδραματίζει και το εσωτερικό ιδεολογικό «κόμμα της δραχμής», που αρχίζει από τους φονταμενταλιστές του μπολσεβικισμού, του σταλινισμού και του τροτσκισμού, οι οποίοι συνωθούνται στην αριστερά, και φθάνει στους φονταμενταλιστές της ορθοδοξίας του ανατολικορωμαίικου κόμματος και τους ναζί της Χ.Α.

Ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα επένδυε, υποτίθεται, στη χρησιμοποίηση των γεωπολιτικών και πολιτικών συνιστωσών της ευρωπαϊκής πολιτικής, «ξέχασε» ένα απλό γεγονός. Ότι η αντιπαράθεση δεν αφορά στα γεωπολιτικά τεκταινόμενα της Μ. Ανατολής, ούτε στον προσανατολισμό της Ε.Ε., αλλά σε ένα κατεξοχήν οικονομικό ζήτημα, δηλαδή την οικονομική κρίση που ταλανίζει εδώ και έξι χρόνια την Ελλάδα. Κατά συνέπεια, δεν ήταν δυνατό να διεξαχθεί μία πολιτική διαπραγμάτευση η οποία θα μπορεί να αγνοεί την οικονομική παράμετρο και τον ρόλο των οικονομικών θεσμών (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, EFSΜ, Eurogroup κ.λπ.). Κατά συνέπεια, η πολιτική διαπραγμάτευση μπορούσε απλώς να απαλύνει τα επιβαλλόμενα μέτρα ή να εμποδίσει, όπως έχει κάνει επί έξι χρόνια, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αλλά όχι και να εξαλείψει τα ίδια αυτά τα οικονομικά μέτρα. Η Μέρκελ, ο Γιουνγκέρ, ο Ολάντ και κομπανία παρεμβαίνουν στην κρίση χρέους της Ελλάδας και όχι γενικά και αφηρημένα σε μία κρίση για το «μέλλον της Ευρώπης» και άλλες χαζοχαρούμενες συριζέικες μπούρδες. Έτσι, λοιπόν, όταν το μαχαίρι έφθασε στο κόκαλο, η «ήπια» εκδοχή Γιουνκέρ, Μέρκελ, Ολάντ υποχώρησε στη σκληρή εκδοχή Ντάιζελμπλουμ και γι’ αυτό εκείνο που πέτυχε τις τελευταίες εβδομάδες η (μη) διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ ήταν να «τσιμεντώσει» το μέτωπο Σόιμπλε – χαρακτηριστικό είναι ότι στη Γερμανία, την τελευταία εβδομάδα, η δημοτικότητα του Σόιμπλε εκτινάχθηκε το 70% (ξεπερνώντας εκείνη της καγκελαρίου) και έτσι υποχρέωσε τη Μέρκελ να συνταχθεί με το σκληρό μέτωπο.

Παρ’ όλο λοιπόν που την τελευταία περίοδο, το 2014, πριν από τις αρχές της βαρουφακιάδας, η γραμμή του grexit είχε υποχωρήσει, επανήλθε πλησίστια και ενισχυμένη από τους σαλτιμπαγκισμούς και την ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης.

Απόδειξη εξάλλου της ενίσχυσης αυτού του μετώπου αποτελεί και η αναιμική έως μηδενική αντίδραση των «αγορών» σε ένα ενδεχόμενο grexit, σε πλήρη αντίθεση με τις φαντασιώσεις εκείνων που παριστάνουν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και προσδοκούσαν μια σαρωτική οικονομική πτώση που θα έκανε τον Σόιμπλε να πέσει εκλιπαρώντας στα πόδια του Βαρουφάκη.

Ανάλογες είναι οι εξελίξεις και στον άλλο πόλο των οικονομικοπολιτικών αποφάσεων, δηλαδή το ΔΝΤ και τους Αμερικανούς. Εδώ, η αρχική εμπλοκή του ΔΝΤ στο πρώτο μνημόνιο, η οποία πραγματοποιήθηκε με την εμμονή του ΓΑΠ να βάλει τον αμερικανικό παράγοντα από την πίσω πόρτα στην Ευρώπη (οι αναγνώστες δεν πρέπει να ξεχνούν πως το ΔΝΤ έχει πάντα Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος βρίσκεται στο προσκήνιο των επαφών, αλλά διοικείται ουσιαστικά από τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, που είναι σήμερα ο Τζέρι Ράις). Έτσι, το ΔΝΤ εξελίχθηκε σε αποφασιστικό παράγοντα που ενέπλεξε και περιέπλεξε παραπέρα το ζήτημα της ελληνικής διαπραγμάτευσης, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην ενίσχυση της στρατηγικής του Σόιμπλε.

Η στρατηγική του ΔΝΤ, από την αρχή της κρίσης, ήταν επικεντρωμένη σε έναν βασικό στόχο. Να προκαλέσει, μέσω της Ελλάδας, μια αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας, τόσο μέσα από τη διαιώνιση της ελληνικής κρίσης και την αποδυνάμωση του ευρώ όσο και με το να πλήξει τις ευρωπαϊκές οικονομίες και τράπεζες μέσα από τα χρέη της Ελλάδας, αρχικώς, και πιθανώς άλλων υπερχρεωμένων ευρωπαϊκών χωρών στη συνέχεια. Γι’ αυτό είχε διαρκώς μία αντιφατική από πρώτη άποψη παρουσία. Από τη μία πλευρά επέμενε διαρκώς στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ιδιωτικού ή δημόσιου, επιδιώκοντας δηλαδή να πλήξει τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τα δημόσια οικονομικά των Ευρωπαίων δανειστών της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε την πιο σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα, σαμποτάροντας αναρίθμητες φορές τις συμφωνίες. Ο περιβόητος Πολ Τόμσεν ανταμείφθηκε εξάλλου για τον ρόλο του σε αυτό το σατανικό παιχνίδι με την εκτίναξή του στην ηγεσία του ΔΝΤ. Συμφέρον των Αμερικανών ήταν να διαιωνίζεται η κρίση, να αιμορραγεί η Ευρώπη και παράλληλα να δημιουργούνται οι πιθανές προϋποθέσεις για ένα πιθανό grexit, σε βάθος χρόνου, που θα αφαιρούσε από την Ευρώπη την παρουσία της, μέσω της Ελλάδας, σε αυτήν την αποφασιστική γεωπολιτικά περιοχή του κόσμου.

Δηλαδή, η Ελλάδα, μέσω πρακτόρων, χρήσιμων ηλιθίων και ενεργουμένων, μεταβλήθηκε στο παίγνιο της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων, με βαρύτατο τίμημα για τον ελληνικό λαό.

Αυτή η πολιτική, στην αντιφατικότητά της, δεν εκφραζόταν μόνο μέσω του ΔΝΤ αλλά και μέσω της ίδιας της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή των οικονομικών φορέων και της κυβέρνησης. Δηλαδή, από τη μία πλευρά, ο Ομπάμα και οι υπουργοί Οικονομικών (Γκάιτνερ και Λιου στη συνέχεια) παρενέβαιναν πυροσβεστικά, κυρίως το 2012, για να εμποδίσουν μία έξοδο της Ελλάδας εκείνη τη στιγμή, που απειλούσε να επιδεινώσει την κρίση σ’ όλη την παγκόσμια οικονομία, και από την άλλη, ενίσχυαν διαρκώς και την ακριβώς αντίθετη πτέρυγα. Οι οίκοι αξιολόγησης, ελεγχόμενοι από τους Αμερικανούς και το αμερικανοεβραϊκό λόμπι, υποβάθμιζαν συνεχώς την ελληνική οικονομία και τις ελληνικές τράπεζες, οι αγγλοσαξωνικές εφημερίδες και οι οικονομολόγοι «φίλοι» της Ελλάδας, και μάλιστα αρχικώς του ΓΑΠ και εν συνεχεία του Τσίπρα, Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Γκαλμπρέιθ, προπαγάνδιζαν διαρκώς την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ κ.ο.κ. Διότι το συμφέρον των Αμερικανών, όπως προείπαμε, ήταν η διαιώνιση και επιδείνωση της κρίσης στην Ευρώπη, πράγμα που την ίδια στιγμή εξάλλου πραγματοποιούσαν και στα ανατολικά σύνορά της, στην Ουκρανία, ώστε να αποκόψουν την Ευρώπη και κατεξοχήν τη Γερμανία από τη Ρωσία.

Αυτή η αμερικανική στρατηγική εμπεριείχε και την ενίσχυση των ανάλογων πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα που μπορούσαν να προκαλέσουν ή να επιτείνουν αυτή την κρίση. Ο ρόλος του ΓΑΠ ήταν καθοριστικός και παραμένει ανεξήγητος αν δεν ληφθούν υπ’ όψιν αυτοί οι σχεδιασμοί. Επί έξι μήνες έκανε το παν για να αποκόψει την Ελλάδα από τις αγορές, φουσκώνοντας ακόμα και τα στατιστικά στοιχεία για τα ελλείμματα, ώστε να οδηγηθούμε στα νύχια του ΔΝΤ και του Σόιμπλε, που από διαφορετική στόχευση είχαν παρόμοιες επιθυμίες (η στρατηγική Σόιμπλε στηρίζεται στην άποψη πως η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί γύρω από τον γερμανικό της πυρήνα, έχοντας αποβάλει σε έναν περιφερειακό χώρο ξερά κλαδιά όπως η Ελλάδα). Στη συνέχεια, όταν το καθαρόαιμο ΓΑΠ μεταβλήθηκε σε πληγιασμένο παλιάλογο, έπρεπε να βρεθούν νέοι πολιτικοί συνδυασμοί για την παρέμβαση των υπερατλαντικών. Και πέρα από τις γνωστές επαφές με μέρη του παλιού πολιτικού συστήματος, οι Αμερικανοί επένδυσαν συστηματικά σε δύο κατευθύνσεις: τη «μεγάλη και τη μικρή». Η «μεγάλη» αφορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναδεικνυόταν ως ο νέος πολιτικός πόλος που θα αντικαθιστούσε το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ, και η “μικρή”, τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος εξάλλου δεν έκρυβε ποτέ τον φιλοαμερικανισμό του και πρότεινε ανοικτά να περάσουμε σε μια δραχμή συνδεδεμένη με το δολάριο.

Έτσι, συστηματικά, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα για εξουσία του Αλέξη Τσίπρα, ένα μεγάλο μέρος του επιτελείου του Γιώργου συνδέθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κατσέλη, ο Βαρουφάκης, η Παναρίτη, ο Κοτζιάς κ.ά. πολλοί – προσχώρηση η οποία επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει επαφές πέραν του Ατλαντικού και να αρχίσει να θεωρείται μια πιθανή κυβερνητική λύση, από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού κατεστημένου (κατεξοχήν εκείνων που έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό), των εφοπλιστών, π.χ., Γιάννα Αγγελοπούλου κ.λπ. Το γεγονός ότι ο Γιάννης Βαρουφάκης, παλιός σύμβουλος του ΓΑΠ, συνδεδεμένος ανοιχτά με το ινστιτούτο Σόρος και το ινστιτούτο Λέβι, ανέλαβε την κεντρική διαπραγμάτευση με τους δανειστές ενείχε πάντοτε τη δυνατότητα του σαμποταρίσματός της. Παράλληλα, άλλα στρατηγικά υπουργεία παραχωρήθηκαν σε δυνάμεις φιλικές προς τους Αμερικανούς και εχθρικές προς τη Γερμανία και την Ευρώπη (η λυσσαλέα αντίδραση των Γερμανών και άλλων ευρωκρατών, καθώς και του Ποταμιού, απέναντι στον Πάνο Καμμένο δεν ερμηνεύεται μόνο ή κυρίως εξαιτίας των δήθεν ακροδεξιών του απόψεων αλλά μάλλον εξαιτίας του ανοικτού ατλαντικού του προσανατολισμού, παρά τις προσπάθειες να τον συσκοτίσει και με ολίγους Ρώσους ολιγάρχες). Έτσι, όταν ο Βαρουφάκης σαμποτάρισε ανοιχτά τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, προφανώς σε διασύνδεση με τους μέντορές του των πολυποίκιλων ιδρυμάτων και μηχανισμών, σε αγαστή σύμπνοια με τη Λαγκάρντ και τον Σόιμπλε, κατέστη πλέον δυνατόν να εξελιχθεί το plan Β των Αμερικανών. Αφού οι Έλληνες δεν μπορούν να αντέξουν στην ευρωζώνη, και οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό, αναπτύσσεται πλέον ανοιχτά η στρατηγική της δραχμής. Μια Ελλάδα εκπτωχευμένη θα προσφύγει αναγκαστικά, πιστεύουν, στις ΗΠΑ και τότε ίσως να μην τους χρειάζεται και ο Τσίπρας. Και θα εξαρτάται πλέον από αυτούς σε μεγάλο βαθμό, έτσι ώστε να μπορούν να πραγματοποιήσουν το σενάριο της ανασύστασης του αμερικανικού πόλου στη Μ. Ανατολή, μεταξύ Ισραήλ, Τουρκίας και μιας εκτουρκευμένης Κύπρου και Ελλάδας, η οποία θα αποτελεί το δώρο της Αμερικής στον Ερντογάν, όπως είχε συμβεί το 2004 με την προσφορά της Κύπρου προκειμένου να μπει η Τουρκία στο μέτωπο κατά του Σαντάμ.

Ο αναγνώστης, ο οποίος έχει ανατραφεί είτε με σενάρια συνωμοσιολογίας είτε με χορτάρι «δημοκρατίας και ελευθερίας» της δυτικής ή της ψευδοαριστερής προπαγάνδας, δεν μπορεί να κατανοήσει πως όσα προαναφέραμε δεν αποτελούν συνωμοσιολογία αλλά ρεαλιστική ανάλυση της πραγματικότητας. Οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν πάντα πολλές εναλλακτικές λύσεις στη φαρέτρα τους, προσαρμόζονται στις κοινωνικές και γεωπολιτικές εξελίξεις και, ανάλογα με την περίπτωση, επιλέγουν τη μία ή την άλλη εκδοχή. Δεν είναι οι Αμερικανοί που αποκαθήλωσαν τον ΓΑΠ για να τον αντικαταστήσουν με τον Τσίπρα. Δεν είναι αυτό που ισχυρίζομαι. Απλούστατα, η κατάρρευση του ΓΑΠ και του παλιού ΠΑΣΟΚ τούς έθεσε επιτακτικά την ανάγκη να συνδεθούν με τις νέες, αναδυόμενες από την κρίση, δυνάμεις, και η απίστευτη τυχοδιωκτική εξουσιομανία του Τσίπρα τους προσέφερε τη δυνατότητα να τον προσεγγίσουν και, αν χρειαστεί, να τον χρησιμοποιήσουν, ακόμα και εν αγνοία του(;!) Οι παλιοί φίλοι του Άρδην και των αναλύσεών μου αξίζει ίσως να θυμηθούν πως, τον Μάιο του 2012, όταν ο Τσίπρας, επικεφαλής μιας έως τότε ασήμαντης συμπαράταξης μικρών ομάδων, προβλήθηκε ως η εναλλακτική κυβερνώσα αριστερά, είχα εξοργισθεί, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου. Έγραφα πως, επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ούτε οικονομικές ούτε οι κοινωνικές προϋποθέσεις για μια αυθεντική εναλλακτική διακυβέρνηση, κάθε εγχείρημα ανόδου στην εξουσία, προϋπέθετε συμφωνίες και συμμαχίες ανίερες που θα εξασφάλιζαν την απαραίτητη βάση γι’ αυτήν, και βέβαια, κάποια στιγμή, οι σύμμαχοι θα έστελναν τον λογαριασμό, απαιτώντας από τον ελληνικό λαό να τον καταβάλει. Αλλά επειδή, όπως λέει ο μεγάλος Χέγκελ, το πουλί της σοφίας πετάει πάντα το σούρουπο, ο ελληνικός λαός καλείται να ανακαλύψει αυτές τις πραγματικότητες όταν το δράμα οδηγείται στην κορύφωσή του και έχει αρχίσει ήδη το σούρουπο μιας εγκληματικά τυχοδιωκτικής πορείας.
πηγή

Χωρίς λόγια!

Ελληνικός καφές για μια υγιή καρδιά!

Ποιο είναι το μυστικό για υγιή καρδιά και μακροβιότητα; Η αλήθεια είναι ότι αυτό αποτελεί ένα “hot” θέμα παγκοσμίως και πολλοί ερευνητές ψάχνουν να το ανακαλύψουν. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν οι Έλληνες είμαστε εξαιρετικά τυχεροί γιατί το έχουμε… μέσα στα χέρια μας! Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι το μυστικό για τη διατήρηση της καρδιαγγειακής λειτουργίας και της μακροζωίας είναι μια κούπα ή και περισσότερο παραδοσιακού ελληνικού καφέ. Η μελέτη της Ικαρίας, 2 χρόνια μετά τη δημοσίευσή της εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης στον επιστημονικό κόσμο. Γιατί; Κατάφερε να αναδείξει ότι οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του νησιού της Ικαρίας ηλικίας μεταξύ 69-81 ετών που έπιναν ελληνικό καφέ τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα παρουσίασαν καλύτερη καρδιαγγειακή λειτουργία συνολικά.

Με την ευκαιρία είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η Ικαρία έχει τεκμηριωθεί ως μια από τις περιοχές που οι άνθρωποι ζουν καλά για πάνω από 90 χρόνια παγκοσμίως. Φαίνεται, λοιπόν, ότι το μυστικό της μακροζωίας τους είναι οι διατροφικές τους συνήθειες και ιδίως η κατανάλωση ελληνικού καφέ. Γενικά, ο καφές, που είναι από τα πιο αγαπημένα ροφήματα των ανθρώπων σε όλα τα μέρη της γης, έχει αποδειχθεί ότι συμβάλλει στην υγεία της καρδιάς καθώς περιέχει υψηλά ποσά προστατευτικών αντιοξειδωτικών και πολυφαινόλες. Όμως, αυτό που κάνει τον ελληνικό καφέ να ξεχωρίζει είναι η διαδικασία παρασκευής του καθώς όλα τα συστατικά του διηθούνται την στιγμή της παρασκευής του στο μπρίκι μας παρέχοντας περισσότερες προστατευτικές ενώσεις σε κάθε φλιτζάνι.
Ο ελληνικός καφές βράζεται, δεν υφίσταται εκχύλιση. Αυτή η μέθοδος βρασμού αναπτύχθηκε στην Υεμένη κατά την αρχαιότητα, πολύ πριν ανακαλυφθεί το φιλτράρισμα του καφέ. Η μέθοδος αυτή είναι που δημιουργεί και το αγαπημένο σε όλους μας καϊμάκι, το οποίο προσθέτει μια πλούσια, κρεμώδη υφή στον ελληνικό καφέ. Η διαδικασία του βρασμού του καφέ διατηρεί πολύ περισσότερα θρεπτικά συστατικά από τους κόκκους του καφέ σε σύγκριση με το φιλτράρισμα, γι’ αυτό και ο ελληνικός καφές αποδίδει μεγάλη ποσότητα αντιοξειδωτικών σε 1 μικρό φλιτζανάκι. Επιπρόσθετα, ο ελληνικός καφές προέρχεται από τους κόκκους Arabica οι οποίοι αλέθονται δημιουργώντας μια πολύ λεπτή σκόνη, παρέχοντας έτσι μεγαλύτερη συγκέντρωση αντιοξειδωτικών.
Πλούσιος σε χλωρογενικό οξύ, πολυφαινόλες, λιποδιαλυτές ουσίες και άλλες φιλικές για την καρδιά ενώσεις, ο ελληνικός καφές έχει αποδειχθεί ότι βοηθά στην προστασία των αρτηριών, καθώς και στη μείωση του κινδύνου για διαβήτη και ενισχύοντας συνολικά την υγεία του ανοσοποιητικού. Σύμφωνα με τη μελέτη της Ικαρίας, όσοι έπιναν ελληνικό καφέ είχαν πιο υγιή αιμοφόρα αγγεία. Επιπλέον, φάνηκε ότι η συστηματική κατανάλωση ελληνικού καφέ προστατεύει από την δυσλειτουργία των ενδοθηλιακών κυττάρων, ένα είδος καρδιακών παθήσεων που έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα θανατηφόρο για τις γυναίκες και βρίσκεται σε άνοδο τα τελευταία χρόνια.
Η ενδοθηλιακή λειτουργία αντιπροσωπεύει την υγεία των τοιχωμάτων των αιμοφόρων αγγείων. Το ενδοθήλιο αποτελείται από ένα λεπτό στρώμα κυττάρων που βρίσκονται στο εσωτερικό των αιμοφόρων αγγείων, βοηθώντας τα να ανοίξουν και να επιτρέψουν στο αίμα να ρέει μέσα τους ευκολότερα. Αυτή η διαδικασία διατηρεί την πίεση του αίματος υπό έλεγχο, επιτρέποντας την καρδιά να «εργάζεται» λιγότερο καθημερινά για να περάσει το αίμα μέσω αγγείων. Ωστόσο, όταν το ενδοθήλιο φλεγμαίνει, δημιουργεί περιοχές όπου αρτηριακή πλάκα μπορεί να προσδεθεί και να δημιουργήσει, μια διαδικασία που μπορεί τελικά να προκαλέσει καρδιακή προσβολή. Η έντονη συγκέντρωση καρδιοπροστατευτικών συστατικών στον ελληνικό καφέ βελτιώνει τη φλεγμονή των αγγείων, «μαλακώνει» το στρώμα του ενδοθηλίου , επιτρέποντας στο αίμα να ρέει πιο ελεύθερα και αποφεύγοντας τη συσσώρευση αθηρωματικής πλάκας.
Ο ελληνικός καφές αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής μας ζωής, καθώς συνηθίζουμε να πίνουμε γουλιά-γουλιά με την οικογένεια και τους φίλους, είτε γύρω από το τραπέζι της κουζίνας ή σε καφετέριες. Αυτή η χαλάρωση και η απόλαυση που αισθανόμαστε όταν καταναλώνουμε το αγαπημένο μας ρόφημα μαζί με αγαπημένα πρόσωπα, συμβάλλει ισχυρά στη μείωση του στρες, προσδίδοντας ένα ακόμα όφελος στην καρδιαγγειακή μας υγεία. Οι κάτοικοι της Ικαρίας συνηθίζουν να καταναλώνουν 3 με 5 φλιτζανάκια ελληνικού καφέ την ημέρα. Συνδυάστε, λοιπόν, τον αγαπημένο σας ελληνικό καφέ με μια μεσογειακή διατροφή, πλούσια σε ψάρια, ελαιόλαδο και πολλά φρούτα και λαχανικά, βοηθώντας την καρδιά σας να δουλεύει… ρολόι! 
πηγή

αύριο;

Μιά βδομάδα έχει σταματήσει ο χρόνος..  τόσο ηχηρά..  τόσο βαρύγδουπα..  με τέτοιο θορυβώδη τρόπο..
Ελπίζω αύριο να μπορούμε να λέμε μεταξύ μας και πάλι μια ζεστή καλημέρα!

με το φεγγαρι αγκαλια

Γιατί οι διακοπές μάς κάνουν καλό;

Να φύγουμε επειγόντως για καλοκαιρινές διακοπές και μάλιστα με συνταγή γιατρού μας προτρέπουν οι ειδικοί. Σε μελέτη που έγινε πρόσφατα σε εργαζόμενους άνδρες και γυναίκες, η έλλειψη διακοπών σε όσους προτιμούν να παραμένουν «κολλημένοι» με το γραφείο βρέθηκε να αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης στεφανιαίας νόσου αλλά και τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι διακοπές ασκούν τις ευεργετικές τους ιδιότητες σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα ωφελώντας τόσο τα ζωτικά συστήματα του οργανισμού όσο και την ψυχική υγεία.


Ωφελούν την καρδιά
Το μεγαλύτερο όφελος από την ευεργετική επίδραση των διακοπών κερδίζει το κυκλοφορικό σύστημα. «Οι διακοπές αποτελούν τονωτικό χάπι για την καρδιά, καθώς βελτιώνουν άμεσα τον καρδιακό ρυθμό. Παράλληλα συμβάλλουν στην μείωση της υψηλής πίεσης, ρίχνοντας τα επίπεδα των ορμονών του στρες όπως η κορτιζόλη » επισημαίνει ο Παύλος Τούτουζας, καθηγητής καρδιολογίας και διευθυντής του Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας (ΕΛΙΚΑΡ).
Βελτιώνουν την αναπνοή και τον ύπνο
Η έλλειψη άγχους σε συνδυασμό με την καθαρή ατμόσφαιρα, που χαρακτηρίζει τους περισσότερους προορισμούς διακοπών βελτιώνουν την αναπνοή και την οξυγόνωση του οργανισμού, μειώνοντας έως 65% το αίσθημα της κόπωσης. «Η απουσία άγχους, σε συνδυασμό με την ησυχία της εξοχής καταπολεμά τις αϋπνίες χαρίζοντας ποιοτικότερο ύπνο. Έτσι, υποχωρούν οι πονοκέφαλοι, οι ημικρανίες και η κατάθλιψη, καθώς και οι χρόνιες διαταραχές όπως το αυχενικό σύνδρομο και το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου», προσθέτει ο παθολόγος Αναστάσιος Σπαντιδέας. Ιδιαίτερα αποκαλυπτική στην επίδραση που έχουν οι διακοπές στον ύπνο είναι η έρευνα vacation gap (κενό διακοπών), που πραγματοποιήθηκε με την συνεργασία κορυφαίων στελεχών της NASA. Μετά την επιστροφή τους από τις διακοπές οι συμμετέχοντες στην έρευνα παρουσίασαν καλύτερες επιδόσεις στον λεγόμενο βαθύ ύπνο που αντιστοιχεί στην φάση REM (rapid eye movement), ο οποίος αποδεδειγμένα αναζωογονεί τον εγκέφαλο και αυξάνει την αντίσταση του οργανισμού στις ασθένειες, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα στην εργασία. Άρα άδεια για διακοπές συνεπάγεται λιγότερες ημέρες απουσίας από την δουλειά, λόγω ασθένειας.
Τονώνουν φυσική κατάσταση
Η υποχρεωτική άσκηση των διακοπών-δηλαδή το περπάτημα και το κολύμπι- σε συνδυασμό με τις άλλες σπορτίφ δραστηριότητες όπως οι ρακέτες, η ιστιοπλοϊα και το θαλάσσιο σκι τονώνουν το μυοσκελετικό σύστημα, καταπολεμώντας προβλήματα που οφείλονται σε πολύωρη καθιστή εργασία και κακή στάση του σώματος στο γραφείο. Επιπλέον η γυμναστική στις διακοπές βελτιώνει την φυσική κατάσταση. Πολλές από τις δραστηριότητες με τις οποίες ασχολούμαστε όταν είμαστε σε διακοπές είναι αερόβιες και συνεπώς έχουν άμεση θετική επίδραση στο καρδιο-αναπνευστικό σύστημα, δηλαδή ενισχύουν την αντοχή.
Ανεβάζουν την ψυχική διάθεση
Πληθώρα από μελέτες επιβεβαιώνει ότι οι διακοπές αποτελούν διαβατήριο διαρκούς ψυχικής υγείας του ανθρώπου. «Η ωφέλιμη επίδραση τους οφείλεται κυρίως στην αλλαγή παραστάσεων και την υποχρεωτική διακοπή από την καθημερινή πληκτική ρουτίνα» εξηγεί ο ψυχίατρος-παιδοψυχολόγος Γιάννης Κούρος. Φαίνεται μάλιστα πως οι σπαστές διακοπές ανεβάζουν περισσότερο την διάθεση και αποτελούν την καλύτερη «συνταγή» για άριστη ψυχοσωματική φόρμα και ψυχική ισορροπία. Οι διακοπές είναι τέλος πολύ σημαντικές για τα παιδιά που μπορούν επιτέλους να ξεφύγουν από την τσιμεντούπολη και να χαρούν το παιχνίδια στην εξοχή. «Η επαφή με την φύση είναι ισχυρό αντίδοτο για την εμφάνιση αλλεργιών» επισημαίνει η αλλεργιολόγος Καλλιόπη Κόντου-Φίλη, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Αλλεργιολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας που συμβουλεύει τους γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να παίξουν και να λερωθούν, μετά τον υποχρεωτικό τους εγκλεισμό σε αποστειρωμένα σπίτια- κουτιά τους προηγούμενους μήνες.

πηγή

Το «ΌΧΙ», το αμερικάνικο «Κόμμα της Δραχμής» και ο… Νταβούτογλου (Μέρος Πρώτο)

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Η σαφώς πλέον διαγραφόμενη υποστήριξη των Αμερικανών στον Τσίπρα και το τυχοδιωκτικό του εγχείρημα -που εμφανίζεται με τη μορφή μιας περίεργης “ουδετερότητας” και μιας ευμενούς στάσης του ΔΝΤ-  θα πρέπει να βάλει όλους τους σοβαρούς ανθρώπους να σκεφτούν, επιτέλους, πώς η «κυβέρνηση Τσίπρα» κατόρθωσε να φτάσει στην εξουσία και πώς εξηγούνται οι τελευταίες άκρως τυχοδιωκτικες κινήσεις της. Από το 2012, με τα ταξίδια στην Αμερική  και  τις σχέσεις με το συνδεδεμένο με τον Σόρος, Ίδρυμα Λεβί, –το οποίο οργάνωσε τις ομιλίες και τις επαφές του στην υπερατλαντική Δύση και ως αντάλλαγμα εισέπραξε την είσοδο της συζύγου του προέδρου του ινστιτούτου Ράνιας Αντωνοπούλου στην κυβέρνηση–, ο Τσίπρας προχώρησε στην οικοδόμηση της συμμαχίας που θα του επέτρεπε να φθάσει στην εξουσία. Κατ’ αρχάς να εκμεταλλευτεί στο εσωτερικό το αντιμνημονιακό κίνημα και τα βαθιά ριζωμένα εμφυλιοπολεμικά αισθήματα της Αριστεράς (χαρακτηριστικό είναι ένα σχόλιο αναγνώστη μας που ταυτίζει το Όχι στο δημοψήφισμα με ρεβάνς για τη Συμφωνία της… Βάρκιζας). Κατά δεύτερο λόγο, να χρησιμοποιήσει τον Σόιμπλε και την παρέα του, που εξωθούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε στρατηγική εκδίωξης της Ελλάδας από την ΕΕ. Τέλος, να πραγματοποιήσει μια στρατηγική συμμαχία με τους Αμερικανούς και τα εγχώρια ενεργούμενα και συμμάχους τους, κατ’ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ.

Αυτή η στρατηγική έλαβε σάρκα και οστά μέσα από μία τριπλή, ή μάλλον πολλαπλή,  συμμαχία. Αρχικώς, συμμαχία με τους παλαιο- και νεο-μπολσεβίκους των Εξαρχείων και του αριστερισμού, τον Λαφαζάνη, τον Ρινάλντι, τον Νταβανέλο, την Κωνσταντοπούλου, την Χριστοδουλοπούλου κ. α. Η δεύτερη πτέρυγα συγκροτούνταν από την παραδοσιακή ευρωπαϊστική αριστερά των Παπαδημούλη, Δούρου, Σταθάκη, του «χρήσιμου ηλίθιου», Κουβέλη, κ.ά., που εξασφάλιζαν την πρόσβαση στα πιο καλοστεκούμενα και παραδοσιακά τμήματα της κάποτε ανανεωτικής Αριστεράς. Τέλος, η τρίτη, ήταν η συμμαχία με το αμερικανικό κόμμα του ΓΑΠ, την Κατσέλη, τον Βαρουφάκη, την Παναρίτη, και αναρίθμητους άλλους. Αυτή η ευρύτατη και μαζική συμμαχία αποτέλεσε και την εγγύηση για τη στήριξη, πριν από τις εκλογές, από τον Μπόμπολα, τον Ψυχάρη, τον Μαρινάκη, τον Κουρή και άλλους ηλίθιους ή παμπόνηρους εκπροσώπους της ΛΜΑΤ, Χαρακτηριστικά, γνωστά χαλκεία του αυριανισμού χρησιμοποιούν ανθρώπους των Αμερικανών στην Ελλάδα ως δημοσιογράφους. Όσο για τους ΑΝΕΛ, ο Πάνος Καμμένος, σε ανύποπτο χρόνο, είχε υποστηρίξει πως η δραχμή που οραματίζεται θα πρέπει να είναι συνδεδεμένη με το δολάριο. Δίπλα σε αυτούς τους τρεις κεντρικούς πυλώνες της συμμαχίας, θα προστεθούν πολλοί άλλοι, ο Λαλιώτης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Λιβάνης, καθώς και πολλοί δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και διανοούμενοι, ακόμα και οπαδοί και υποστηρικτές του ρωσικού λόμπι. Για να μη ξεχάσουμε βέβαια ακόμα και την εξαιρετικά σημαντική, υπόγεια συμπόρευση του Κώστα Καραμανλή, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε ο… Προκόπης Παυλόπουλος και η συναινετική εκλογή της Κωνσταντοπούλου στην προεδρία της Βουλής. Γιατί παρα πολλοί από αυτους πίστεψαν, και ορισμένοι καλή τη πίστη, πως ο Τσίπρας θα μπορούσε να αποτελέσει μια λύση απέναντι σε έναν καταρρέοντα “αστισμό”, που δεν τολμούσε να διαπραγματευτεί με τους δανειστές, διότι οι εκπρόσωποί του ήταν διεφθαρμένοι, ελεγχόμενοι και εκβιαζόμενοι από τους Γερμανούς, Με αυτές τις συμμαχίες στη φαρέτρα του,  ο Τσίπρας έκανε κυριολεκτικά περίπατο  και κατόρθωσε να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία.

Μόνο που η συμμαχία του ήταν τόσο ετερόκλιτη και ο ίδιος τόσο ανίκανος για οποιαδήποτε οραματική ή έστω διαχειριστική διακυβέρνηση, ώστε δεν ήταν δυνατό να τα βγάλει πέρα, στις συνθήκες κρίσης, λιτότητας και στραγγαλισμού που αντιμετώπιζε η χώρα, όπως έχουμε καταδείξει σε αναρίθμητα κείμενα μέχρι τώρα. Έτσι πλέον η γκάμα των υποστηρικτών του άρχισε να φυλλορροεί. Αρχικώς άρχισαν να απομακρύνονται, ο ένας μετά τον άλλο, οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ, που τον είχαν στηρίξει άμεσα ή έμμεσα. Και ακολουθούν, με αυξανόμενη ταχύτητα, οι εκφραστές της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Ο Τσουκαλάς, ο Παπαδημούλης, ο Κούλογλου, ο Βεργόπουλος, ο Ρομπόλης, ο Χρυσόγονος κ.ά.  τάχθηκαν ενάντια στο δημοψήφισμα. Ταυτόχρονα, αποσυντίθεται με ταχύτητα και το κόμμα των ΑΝΕΛ, όπου ήδη τέσσερις βουλευτές του έχουν διαφοροποιηθεί ανοικτά από την κυβερνητική στρατηγική και είναι αντίθετοι με το δημοψήφισμα. Τέλος ακόμα και ο Κώστας Καραμανλής αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του και να βγει ανοικτά ενάντια στο poulain του.

Έτσι, η στήριξη του Τσίπρα περιορίζεται κατ’ εξοχήν σε δύο δυνάμεις,  από το παλιό του μέτωπο, τους Αμερικανούς και το κόμμα της δραχμής, ενώ έχουν προστεθεί και νέοι αναπάντεχοι(;)  σύμμαχοι, η Χ.Α. και ο Μιχαλολιάκος. Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή οι ενδιάμεσες δυνάμεις έχουν υποχωρήσει ή εξαφανιστεί (ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, η Δούρου κρύβονται συστηματικά ή εκφράζουν έμμεσα την αντίθεσή τους), περνούν στο προσκήνιο  δύο βασικοί πυλώνες. Την καμπάνια για το Όχι, σε όλη την Ελλάδα, την έχει αναλάβει η Ανταρσύα, το ΕΠΑΜ, και το Αριστερό Ρεύμα, δηλαδή οι απροκάλυπτοι οπαδοί της δραχμής, ενώ οι Αμερικανοί υποχρεώνονται να βγουν ανοιχτά μέσω των Κρούγκμαν, Γκαλμπρέιθ, Στίγκλιτς, Βαρουφάκη και…  ΔΝΤ  (το οποίο θυμήθηκε, τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα, να ανακοινώσει την έκθεσή του για την αναδιάρθρωση του χρέους(!), ενώ σαμπόταρε ανοικτά τις τελευταίες διαπραγματεύσεις). Τέλος δεν θα πρέπει να ξεχαστεί και ο καινούργιος σύμμαχος, οι ναζί. Σήμερα γίνεται καθαρό για ποιο λόγο η Κωνσταντοπούλου προστάτευε στη Βουλή τη Χ.Α. Εν τέλει, το κράτος δεν θα παραστεί ως πολιτική αγωγή στη δίκη της Χ.Α., ενώ απελευθερώθηκε και ο Κασιδιάρης, πριν λήξει το δεκαοχτάμηνο και παρά την αντίθετη πρόταση του εισαγγελέα, για να ανταμείψουν τους  Χρυσαυγίτες για τη συμβολή τους στο ψευδεπίγραφο όχι του Τσίπρα.

Και επειδή πολλοί αναγνώστες, και γενικώς όλοι οι Έλληνες, τα έχουν χάσει με τις αναρίθμητες στροφές και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα του  πρωθυπουργού, ίσως θεωρήσουν πως πολλά απ’ όσα προαναφέραμε, έρχονται συχνά σε σύγκρουση με την α ή β ενέργεια της κυβέρνησης. Όμως, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία πραγματική αντίφαση, διότι, όπως όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα όλοι οι εξουσιομανείς πολιτικοί, ο Τσίπρας έπαιζε ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό και, ανάλογα με τη στιγμή, επέλεγε τη στήριξη στον έναν ή τον άλλο πόλο˙ μόνο σήμερα, που τα πράγματα οδηγούνται στην κορύφωση και στο ξεκαθάρισμά τους, υποχρεώνεται να αποκαλύψει τον πυρήνα της στρατηγικής του που δεν είναι άλλος από τη διατήρηση της εξουσίας με καθε τίμημα. Έτσι, για αρκετό καιρό, έπαιζε κυρίως στην προσπάθεια συμβιβασμού με τους Ευρωπαίους, κρατώντας όμως διαρκώς και τις άλλες εναλλακτικές, μέσω της Ζωής, του Λαφαζάνη ή του Αμερικανού Βαρουφάκη. Έτσι, λοιπόν, και με τη Ζωή και με τον Πανούση, και με την «Άνγκελα» και τα κόκκινα χαλιά στο Βερολίνο και με τον Λαπαβίτσα και τον Λαφαζάνη. Και με την Ευρώπη και με τους Αμερικανούς, αλλά και –γιατί όχι;– και με τους Ρώσους. Μέσα από αυτόν τον κυκεώνα τοποθετήσεων (διότι, στο πρακτικό επίπεδο βεβαίως, που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της κυβέρνησης, δεν γινόταν τίποτα), σχηματιζόταν ένα τεράστιο προπέτασμα καπνού που έκρυβε τις τελικές προθέσεις και συμμαχίες.

[Εξάλλου, και η ίδια η Αμερική έπαιζε επίσης με περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, όπως κάνουν πάντα όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι μεγάλες δυνάμεις. Όσο φοβόταν ότι μία έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες απώλειες στη δυτική οικονομία και στην ίδια, προσπαθούσε να την αποφύγει, τώρα όμως που οι ΗΠΑ θεωρούν ότι ο πιθανός κίνδυνος από έξοδο της Ελλάδας έχει προεξοφληθεί από τις αγορές, αντιμετωπίζουν ακόμα και την πιθανότητα εξοδου της Ελλάδας. Γι’ αυτό στην προσφατη κριση  δεν διστάζουν να φέρουν στο προσκηνιο τον δραχμικό Στίγκλιτς, ενώ ο Ομπάμα ή ο Λιου κάνουν απλώς κάποιες δηλώσεις για τα μάτια.]

Όταν λοιπόν, τον Ιούνιο του 2015, φθάσαμε στο τέλος του παιχνιδιού με την Ε.Ε. και της παράτασης του προγράμματος, πλέον οι καντρίλιες δεν ωφελούσαν. Έπρεπε να υπάρξει μία θέση. Και παρότι και αυτή διατυπώθηκε με τον πιο παραπλανητικό και παράτυπο τρόπο, δημοψήφισμα για το ναι ή το όχι –όταν η κυβέρνηση έχει πει και ναι και όχι στις προτάσεις των δανειστών και έχει προτείνει, δύο μέρες πριν, μέτρα που ανταποκρίνονται απολύτως στο ναι–, επιλέγει τη «μητέρα των μαχών». Με συμμάχους τους συμμορίτες της Χ.Α. (άραγε, για να επιβεβαιώσει τους μνημονιακούς, που συκοφαντούσαν το κίνημα των πλατειών ως φαιοκόκκινο μέτωπο;) και στηριγμένη στους Αμερικανούς, επιχειρεί την έσχατη εξαπάτηση του δημοκρατικού, λαϊκού, αντιμνημονιακού κόσμου.

Μέσα στη σύγχυση μάλιστα, και τη στιγμή που η Ελλάδα πέρασε ανοιχτά στη χρεοκοπία με την αθέτηση της δόσης του ΔΝΤ, εμφανίστηκε ο κος Νταβούτογλου για να προτείνει τη στήριξη της Τουρκίας, με άτοκο δάνειο στην Ελλάδα και την πληρωμή των δόσεων στο ΔΝΤ! Πέρα από το εξόχως συμβολικό στοιχείο αυτής της κίνησης, η κίνηση του Νταβούτογλου μας επιτρέπει να σχηματίσουμε μια αντίληψη και για το βάθος της αμερικανικής στρατηγικής. Η Αμερική, που βλέπει πως η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη πλέον αμφισβητείται και τίθεται εν κινδύνω, επιλέγει το δικό της plan B, δηλαδή τη χρησιμοποίηση της Ελλάδας και της Κύπρου ως του ανταλλάγματος που θα παραχωρηθεί στην περιφερειακή «υπερδύναμη», Τουρκία –πράγμα που είχε κάνει ήδη την εποχή του σχεδίου Ανάν σχετικά με την Κύπρο–, ώστε αυτή να παραμείνει προσκολλημένη στη Δύση και τις ΗΠΑ, και  εν τέλει να δημιουργήσει απέναντι στην Ε.Ε. μια τουρκο-βαλκανική Ευρώπη, ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ.

Προφανώς, ο Τσίπρας και οι εθνομηδενιστές της κυβερνησής του, δεν θα είχε σε τελική ανάλυση καμία αντίρρηση, αρκεί να κρατήσει την εξουσία. Το ερώτημα όμως είναι εάν έχουν αντίρρηση όλες εκείνες τις «πατριωτικές» δυνάμεις που έχουν καταπιεί αμάσητο το ψευδές δίλημμα του Τσίπρα και οι οποίες θα βρεθούν να έχουν συμβάλει, μέσα στη τυφλή εμφυλιοπολεμική λογική τους, στην πιο αποτρόπαιη επιλογή. Είναι χαρακτηριστικό πως ένα μεγάλο κομμάτι του «ανατολικού» στρατοπέδου, αγιορείτες, χριστιανικές οργανώσεις, ηγούμενοι κ.ά., συντάσσονται με τους πιο ακραίους εθνομηδενιστικούς κύκλους των Εξαρχείων και του Κολωνακίου! Για να αποφύγουν τον γερμανικό κίνδυνο, επιλέγουν άθελά τους την πιο ακραία Δύση, δηλαδή τους Αμερικανούς!

[Αξίζει εδώ να θυμηθούμε έναν αρχέγονο διχασμό που σφράγισε και διαπερνά ακόμα τον ελληνικό κόσμο. Τον διχασμό ανάμεσα στην παπική τιάρα και το οθωμανικό σαρίκι. Όταν, το 1438-1442, μπροστά στην άμεση οθωμανική απειλή, οι Παλαιολόγοι, μαζί τους και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος –αλλά και, πράγμα που αγνοούν ή  αποσιωπούν οι οπαδοί του ανατολο-τουρκικού κόμματος, ο Γεννάδιος Σχολάριος–, αποδέχθηκαν τον εκβιασμό της ένωσης των Εκκλησιών, επρόκειτο για μια απελπισμένη κίνηση άμυνας απέναντι στην άμεση οθωμανική απειλή. Και δεν σήμαινε καθόλου προσχώρηση σε κάποια υποτιθέμενη δυτικολαγνεία. Τι πιο χαρακτηριστικό από τη στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος κατανίκησε, τα επόμενα χρόνια, τους Φράγκους στην Πελοπόννησο, απελευθερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της, πριν αντιμετωπίσει τους Οθωμανούς στην Κωνσταντινούπολη!  Αντίθετα, όταν έπεσε η Πόλη, η στρατηγική των «ανθενωτικών» και της διατήρησης της ορθόδοξης ιδιοπροσωπίας κατέστη ο μοναδικός δρόμος. Αυτό σημαίνει πως, όταν η Ελλάδα βρίσκεται πολιορκημένη ανάμεσα στην οθωμανική Ανατολή που την απειλεί με οριστική εξαφάνιση και τη φραγκική Δύση, πρέπει αφενός να ενισχύει την εσωτερική της συνοχή και ισχύ, όπως έκανε ο Παλαιολόγος στην Πελοπόννησο, και αφετέρου να συνάπτει τακτικές συμμαχίες απέναντι στους Οθωμανούς, που δεν μας απειλούν απλώς με υποδούλωση αλλά με εξαφάνιση (από παιδομαζώματα μέχρι τη Σμύρνη, το ’22, και την εποικισμό της Κύπρου σήμερα). Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει αυτή τη βασική αρχή είναι καταδικασμένος να ταλανίζεται ανάμεσα στη δυτικολαγνεία και την απορρόφηση από τους Οθωμανούς και το Ισλάμ. Και, δόξα τω Θεώ, ακόμα δεν έχει συντελεστεί η Άλωση των Αθηνών, για να προσχωρήσουμε στη λογική εκείνων που προτάσσουν τον ξεπερασμένο αντι-παπισμό τους απέναντι στο οθωμανικό σαρίκι και τους Αμερικανούς.]

Μετά από αυτή την μεγάλη παρέκβαση, ας ξανάρθουμε σύντομα στο τι μέλλει να γίνει. Επειδή το στρατόπεδο της “νίκης”  αποσυντίθεται και δεν θα αρκέσει η Χ.Α. για να αντικαταστήσει τις εκατοντάδες χιλιάδες των συνταξιούχων και των αγροτών που το εγκαταλείπουν μαζικά, το πιθανότερο είναι πλέον πως θα ηττηθεί στο ψευδώνυμο δημοψήφισμά και θα βρεθεί, την Κυριακή το βράδυ, μπροστά στην αρχή του τέλους. Και θα έχει να επιλέξει μεταξύ τριών πιθανων λύσεων. Πρώτον, και να παραμείνει ο ίδιος πρωθυπουργός και να διαχειριστεί το ναι υπογράφοντας τα πάντα με τους εταίρους, απομακρύνοντας απλώς τον Βαρουφάκη, (εκδοχή που τη θεωρώ λιγότερο πιθανή). Δεύτερον, να εγκαταλείψει την εξουσία ή να συγκροτήσει μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκδοχή την οποία επίσης θεωρώ λίγο πιθανή, μια και, σ’ αυτή την περίπτωση, θα αποδεχόταν την συγκυβέρνηση με τους αντιπάλους του και άρα την απαρχή της απώλειας της εξουσίας του. Η τρίτη και πιθανότερη λυση είναι η επιλογή νέου πρωθυπουργού από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας να επιλέξει να διατηρήσει τον έλεγχο του κόμματος και όχι να το αφήσει στη Ζωή, χωρίς να μπλεχθεί άμεσα στην επιβολή των μνημονιακών μέτρων ο ίδιος.

Πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, βρισκόμαστε μάλλον στην αρχή του τέλους. Ο ταχυδακτυλουργός οδηγείται στην τελεσίδικη απόσυρσή του. Και οι δυνάμεις του εναλλακτικού πατριωτικού χώρου, που αρνήθηκαν τον εκβιασμό, όπως εμεις, θα μπορούν επί τέλους να εγκαινιάσουν μια πολιτική συγκρότηση, έχοντας απορρίψει τόσο τους ευρωλάγνους, όσο και τους νέο-οθωμανούς και τους Αμερικάνους, αρνούμενοι την εμφυλιοπολεμική λογική και επενδύοντας πριν απ’ όλα στην υπέρβαση της παρακμής, για να μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και ανεξάρτητοι κάποτε, με δημογραφική ανάταξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, πολιτιστική αναγέννηση. Αυτά όμως είναι τα ζητήματα που θα τεθούν στην αμέσως επόμενη περίοδο και δεν αποτελούν αντικείμενο αυτού του άρθρου.
πηγή