τι έχω κάνει

Η ώρα πάει οκτώμισι.. 

τι ομορφιά!... το μοβ,  το βιολετί και το πορτοκαλί...
σαρώνουν τον ουρανό 
η μέρα που φεύγει 

  ποιανού είναι τα χρώματα ;
ποιανού είναι οι μέρες;

Κι ο σκύλος στην αυλή που γαβγίζει

και τα δέντρα πανύψηλα 

οι πέτρες χτισμένες πειθήνιες

  τα βουνά αναρχικά χαραγμένα στο γκρίζο

ο αέρας διάφανος 

τον σκίζουν τα πουλιά που κράζουνε 

και μαζεύονται στις φωλιές τους.

Και το ξυσμένο μολύβι μου, 

τα χαρτιά, τα βιβλία μου

η μουσική που μου έστειλες Κύριε,

ένα μήνυμα, μια γραφή, 

ένα ποίημα 

οι άνθρωποι που δεν γνώρισα

οι δικοί μου οι άνθρωποι
αυτοί που φύγανε κι αυτοί που είναι τώρα μαζί μου,

τα παιδιά μου,
τα δικά σου παιδιά

τα παιδιά όλου του κόσμου

οι άνθρωποι όλου του κόσμου

ο άνθρωπος που μου έστελνες κάθε φορά, Κύριε.

Αχ! ας ήμουν τριζόνι αόρατο, κρυμμένο στον κήπο Σου
ν' άρχιζα τώρα δα που φεύγει η μέρα
 να τραγουδάω ολονυχτίς

να Σε ρωτάω  τι τι τι τι τι

τι έχω κάνει 

για ν' αξίζω αυτόν τον Παράδεισο;

πηγή 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΙΑΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΓΙΑ… «ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ»

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Πριν από λίγες μέρες είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με ένα Γερμάνιο τραπεζίτη ο οποίος μου είπε με λίγα λόγια τα εξής : «Μην πιστεύετε όσα μεταδίδονται από τα διεθνή ΜΜΕ. Η Γερμανία δεν θέλει με τίποτα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ και θα κάνει ότι είναι δυνατό για να παραμείνει ως έχει, δηλαδή ένα δορυφορικό κρατίδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αιχμαλωτισμένο από τις δανειακές του υποχρεώσεις που είναι κερδοφόρες για τους δανειστές του. Ποιος πιστωτής θέλει ο οφειλέτης του να χρεοκοπήσει και να μην έχει καμία δυνατότητα να ξεπληρώσει τις οφειλές τους ; Όλα τα άλλα και οι δημόσιες μακροσκελείς συζητήσεις και αναλύσεις είναι μόνο για να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο τον αθώο κοσμάκη».

Ο πρώτος και βασικός κανόνας μιας διαπραγμάτευσης και μάλιστα μιας διαπραγμάτευσης στρατηγικής σημασίας, είναι να προβάλλεις ακραία αιτήματα ούτως ώστε στη συνέχεια να μπορέσεις να επιτύχεις κάνοντας μια θεματική στρατηγική υποτίθεται υποχώρηση, αυτά που επιδιώκεις, έχοντας και το ίματζ της «διαλλακτικότητας» και της «υποχωρητικότητας».

Στην περίπτωση αυτού του ανεκδιήγητου σήριαλ των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους θεσμούς, (ή όπως θέλετε πέστε τους), φτάσαμε στο κορυφαίο σημείο με την παράθεση του τελευταίου υπομνήματος των πολύ ακραίων αιτημάτων των δανειστών, που ουσιαστικά επιβάλλει την αυτοκτονία της ελληνικής οικονομίας και την οριστική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Και όμως όσο και αν αυτό ακούγετε περίεργο, αυτή η τελευταία παράθεση των ακραίων αιτημάτων των δανειστών στην πραγματικότητα βολεύει και τα δυο μέρη με πολύ έντεχνο τρόπο. Από την μια η ελληνική κυβέρνηση που θα μπορέσει να επιτύχει το δυνατό λιγότερο «κακό», θα έχει το ατού ότι κατάφερε ένα πολύ ακραίο κατάλογο αιτημάτων να το βελτιώσει σε πολύ μικρότερες απαιτήσεις που κατά την άποψη της δεν θα μπορέσουν να βλάψουν μακροπρόθεσμα την ελληνική οικονομία, κάνοντας φυσικά «κάποιες»  υποχωρήσεις, (αφορολόγητο όριο, ΦΠΑ, φόρος επιτηδεύματος, ΦΑΠ με άλλη ίσως μορφή, κλπ). Και από την άλλη οι δανειστές θα έχουν δείξει την «αγία» διαλλακτικότητα τους κάνοντας και αυτοί υποχωρήσεις για να επιτευχτεί επιτέλους μια ανεκτή και από τα δυο μέρη συμφωνία που θα έχει και τις… ευλογιές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Δηλαδή με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!!!

Πίσω από όλα αυτά ένας ανίδεος και αθώος πολίτης τι αντιλαμβάνεται ; Δυστυχώς εκείνο που αντιλαμβάνεται είναι ότι… δεν αντιλαμβάνεται τίποτα και αυτό οφείλεται στην ακατάσχετη ζαλούρα πληροφόρησης με τη οποία του γεμίζουν το κεφάλι καθημερινά τα εντεταλμένα ΜΜΕ που στην περίπτωση αυτή παίζουν ακριβώς το παιχνίδι των εντυπώσεων επί ωφελεία και των δυο διαπραγματευομένων μερών. Έτσι, προτίμα να τους στρέψει την πλάτη του, ενώ παίζεται η ίδια η ζωή του.

Σε όλα αυτά εμείς, δηλαδή όσοι ακόμα προσπαθούν συνειδητά να καταλάβουν τι συμβαίνει που βρισκόμαστε ; Εδώ είναι το επίμαχο ερώτημα και κυρίως πως αντιλαμβανόμαστε την εθνική μας κυριαρχία και την εθνική μας ταυτότητα, την ίδια στιγμή που στην ευρύτερη περιοχή μας σημειώνονται κοσμοϊστορικές εξελίξεις και εμείς είμαστε τραγικά απόντες ;

Μήπως τελικά αυτό ήταν το μεγάλο επιτήδευμα όλου αυτού του πολύμηνου σήριαλ;;;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Οι πολλές επιθυμίες φέρνουν πολλές απογοητεύσεις.

 

 Βεγγάλικη παροιμία

«Αιρετικός» (πλην «επίκαιρος») φωτισμός του Διαφωτισμού

 

 

Α’

Φυσικά και δεν υπάρχει αμφιβολία: Ανάμεσα σε όλους τους πολιτισμούς που παρήγαγε η ανθρώπινη ιστορία, ο ευρωπαϊκός (της μεταρωμαϊκής φραγκοτευτονικής Ευρώπης εννοείται) υπήρξε και μοναδικός κατά το ότι είχε εντυπωσιακά ραγδαία ανέλιξη. Τα βαρβαρικά φύλα που σε αλλεπάλληλα κύματα είχαν εισβάλει στη δυτική Ευρώπη, και εκχριστιανιζόμενα έκαναν τα πρώτα αδέξια βήματά-τους στον πολιτισμό, έμελλε να εκπλήξουν την ιστορία: Με μια «ραγδαία» διαδικασία γένεσης και ακμής, μόλις τεσσάρων στην ουσία αιώνων, ανέπτυξαν, ό,τι σήμερα είναι γνωστός ως (νεωτερικός) υπέρλαμπρος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Ραγδαία μεν διαδικασία, που όμως ερμηνεύει και τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε, για πρώτη δε φορά οδήγησε μαζί-του και ολόκληρη την οικουμένη.

Όλα άρχισαν με τον Καρλομάγνο. Η εκπληκτική πολιτική ιδιοφυΐα του οποίου διέβλεψε, ότι για να μπορέσει να δημιουργήσει στη Δύση μιαν άλλη Αυτοκρατορία, ως αντίποδα της Κωνσταντινούπολης, όφειλε να φτιάξει και μιαν άλλη εκδοχή του Χριστιανισμού, ως αντίποδα της ελληνικής Ορθοδοξίας. Και βρήκε άριστη διέξοδο σε ένα Λατίνο θεολόγο του 4^ου αιώνα, τον Ιερό Αυγουστίνο. Ο οποίος όμως, μη γνωρίζοντας καθόλου ελληνικά, (γλώσσα δηλ. των Ευαγγελίων) αυτοσχεδιάζοντας προσάρμοσε τη χριστιανική διδασκαλία, στα απλουστευτικά σχήματα της ξηρής νομικής-του σκέψης, δημιουργώντας όμως ένα απόμακρο, ιδίως δικαιοκρίτη Θεό, υποταγμένο κι αυτόν στις απαιτήσεις της αμείλικτης «θειας δικαιοσύνης-του». Έτσι άρχιζε το ευρωπαϊκό δράμα.

Πρώτη πράξη-του ήταν το οριακό έτος 1000, όπου οι ανώριμοι, πρώην βάρβαροι, τώρα Χριστιανοί της Δύσης, τρέκλιζαν συντετριμμένοι, αναμένοντας άπραγοι το επικρεμαμένο «τέλος του κόσμου», που τους ετοίμαζε ο απρόσιτος Θεός-τους γι’ αυτό ειδικά το έτος! Ήταν όμως τέτοια η δύναμη για δημιουργία που γέννησε μέσα-τους η επόμενη του έτους 1000, (που, αφού δεν ήλθε το τέλος, στην ουσία ήταν σαν να τους χαρίστηκε ξανά η ζωή) ώστε εκείνη πάμφτωχη εξουθενωμένη αγροτική Ευρώπη, εξέπληξε γεννώντας τον ιδιοφυή, αριστοτεχνικά εκτοξευόμενο στα ύψη, θαυμαστό γοτθικό ναό. Αλλά το ευρωπαϊκό δράμα δεν παρήλθε, παρά επιπλέον έγινε τώρα και όντως τραγικό. Αφού, και παρότι (το, και εκπληκτικό, πλήθος) οι γοτθικοί ναοί-της βίαια εκτοξεύονταν στα ύψη, πουθενά εκεί δεν συναντούσαν τον Θεό! Εκείνον εννοείται που τους κληροδότησε η θεολογία του Αυγουστίνου.

Ως «αντίδραση» ήλθε η θεολογία του Θωμά του Ακινάτη (13^ος αιώνας). Αυτός «ανακάλυψε» ξαφνικά, από αραβικές μεταφράσεις όμως, τον Αριστοτέλη! Φυσικά λοιπόν, όχι μόνο ουδέν από τον Σταγειρίτη φιλόσοφο κατανόησε, αλλά με τα νοησιαρχικά-του μηχανεύματα, ανέστρεψε όλο νόημα της φιλοσοφίας-του. Με την καλούμενη δε «τεχνολογία της αλήθειας» που εισήγαγε αυτός και η «σχολή-του», θεμελίωσε όχι μόνο ως θεωρία και πρακτική τον ολοκληρωτισμό, αλλά και ποδηγέτησε την Ευρώπη στην άκρατη χρησιμοθηρία (πλήρης δηλ. αναστροφή του αριστοτελικού, «ου χρήσεως ένεκα» της γνώσης!), η οποία και δημιούργησε μεν την εκρηκτική-της πολιτισμική ανάπτυξη, αλλά συνάμα και την οικουμενική οδύνη που η χρησιμοθηρία-της προκάλεσε! Έτσι όμως, ο απρόσιτος Θεός του Αυγουστίνου, έγινε τώρα και ολοκληρωτισμός με την Ιερά Εξέταση, το «υπέρλαμπρο» δηλ. προϊόν-της. Το τραγικό στο ευρωπαϊκό δράμα συνεχιζόταν: Η Ευρώπη ήδη πάλευε με τον εαυτό-της κατά στάδια, με κάθε όμως στάδιο να «αναθεματίζει» το προηγηθέν!

Πρώτο στάδιο υπήρξε η Αναγέννηση: Όταν μετά την Άλωση, εκδιωγμένοι οι Έλληνες λόγιοι έφεραν μαζί-τους στην Ευρώπη, και για πρώτη φορά, τον Αριστοτέλη, αλλά και όλη την αρχαία γραμματεία, στα ελληνικά. (Ναι φίλε αναγνώστη: Εκείνοι, οι «θρησκόληπτοι» και «σκοταδιστές» κατά τον μετέπειτα διαλάμψαντα Διαφωτισμό!) Και τότε η Ευρώπη διαπίστωσε την πλάνη που την έτρεφε, και συγχυσμένη επεχείρησε να την εγκαταλείψει, μεταστρεφόμενη προ τα αρχαιοελληνικά πρότυπα. Αλλά επειδή και πάλι όλα έγιναν με εντυπωσιακή ταχύτητα, βία θα έλεγα, χωρίς «εσωτερική» διάσταση, χωρίς δηλ. να της δοθεί αναγκαίος χρόνος ωρίμανσής-της στα «νέα» πολιτισμικά δεδομένα, και πάλι της διέφυγε ό,τι ελληνότροπο έτρεφε, όχι μόνο τον αρχαίο, αλλά και τον μέσο (βυζαντινό) ελληνικό πολιτισμό. Έτσι έμεινε στον τύπο, (με τον ναό του Αγίου Πέτρου της Ρώμης κλασικό παράδειγμα) μακρυά δηλαδή από το πνεύμα που δημιούργησε και αναδημιούργησε το ελληνικό φαινόμενο πολιτισμού. Γι’ αυτό και πρώτο έργο-της, ήταν να καταδικάσει «εις θάνατο» το (ως αισθητική τουλάχιστον έκφραση) μεγάλο γοτθικό παρελθόν-της, από τον οποίο «θάνατο» επανήλθε εκείνη στη ζωή, δηλ. αναγεννήθηκε! Και «Αναγέννηση» ονόμασε το γεγονός… Το τραγικό όμως συνέχισε να ταλανίζει την, ήδη εφορμούσα στη ραγδαία ανάπτυξη, Ευρώπη.

Τραγικό βέβαια που το συνέχισε και το επαύξησε, ό,τι ακολούθησε την Αναγέννηση, που θεωρώντας-την τώρα εκείνη «σκοτάδι», αυτοονομάστηκε «Διαφωτισμός»!

Β’

Πριν απ’ αυτόν όμως, και προτού προλάβει να συμπληρωθεί το πείραμα της Αναγέννησης, νέα τραγική φάση στο ευρωπαϊκό δράμα ενέσκηψε τον 16^ο αιώνα: Το κίνημα τώρα της «Μεταρρύθμισης» πρώτα, και της «Αντιμεταρρύθμισης» που την ακολούθησε μετά. Φάση που στην ευρωπαϊκή ιστορία αποκαλείται εποχή των «θρησκευτικών πολέμων», έκφραση όμως που, ως ερμηνεία του φαινομένου εκείνου, δεν είναι ακριβής.

Στην πραγματικότητα η σύγκρουση των δυο αυτών κινημάτων, ήτανε απλώς συνέχεια της δραματικής αγωνίας, να κατανοήσει η Ευρώπη τη φύση εκείνου του Θεού, που της κληροδότησε η θεολογία του Αυγουστίνου. Διότι το απλουστευτικό μυαλό των φραγκοτευτονικών φύλων που τη συγκρότησαν, το οποίο αναζητούσε τον Θεό σε «έννοιες» ή «ουσίες», ήταν αδύνατο να κατανοήσει αυτό που η ελληνική φιλοσοφία, ως (Ορθόδοξη) Πατερική Θεολογία, το είχε διαγνώσει δεκατρείς σχεδόν αιώνες πριν στην Καππαδοκία, εκείνο δηλ. που κόμισε στον κόσμο ο Χριστός ως ευαγγέλιο: Πως αιτιώδης Αρχή, δεν είναι μια αφοριστικά προκαθορισμένη Ουσία, ή Έννοια, αλλά είναι ένα ελεύθερο από οποιαδήποτε αναγκαιότητα φύσης η ουσίας Πρόσωπο: Ο Θεός! (Άλλωστε το εξηγήσαμε ήδη: Ο Χριστιανισμός που εισήγαγε στην μεταρωμαϊκή Ευρώπη-του ο Καρλομάγνος, στηριζόταν στους νομικούς αυτοσχεδιασμούς του Αυγουστίνου, που θεολογούσε μεν, χωρίς όμως να γνωρίζει την – ελληνική – γλώσσα όπου ήταν γραμμένος ο ευαγγελικός λόγος του Χριστού…) Γι’ αυτό, το μόνο που κατόρθωσαν τα δυο αλληλοκτόνα εκείνα κινήματα (Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης) ήταν να γεννήσουν ως ιδεολογίες-τους, τον Προτεσταντικό ηθικισμό το πρώτο¹* και τον Καθολικό νομικισμό το δεύτερο.

Αντίδραση σ’ αυτή την αγωνία, βίαιη μάλιστα, ήλθε στον 18^ο αιώνα. Και βέβαια εν μέρει δικαίως. Διότι όπως είπε ο Χρήστος Γιανναράς «στον Θεό τής νοησιαρχίας (εννοεί τού Άνσελμου²* και τού Ακινάτη) ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσευχηθεί, ούτε να τον λατρέψει». Αλλά ο αιώνας εκείνος αντί τη λύση στο ευρωπαϊκό δράμα να την αναζητήσει στο όντως «πρόσωπο» του Θεού, προτίμησε αντίθετα, να αποφασίσει την ολοκληρωτική κατάργησή-του, θεωρώντας-τον προϊόν πλάνης εκείνου του «σκότους» που προηγήθηκε! Γι’ αυτό και (τι άλλο;) «Διαφωτισμό» βάφτισε τον εαυτό-του… Διδασκαλία-του δε, ήταν πως η μεταφυσική υπόσταση του ανθρώπου αλλά και της πραγματικότητας, και ό,τι αυτά συνεπάγονταν, δεν ήσανήσα σοβαρά πράγματα, παρά απλώς προϊόντα (σκοτεινών βέβαια) δεισιδαιμονιών. Κυρίαρχη συνεπώς όφειλε πια να είναι η «καθαρή» διάνοια και απόλυτη γνώση, η οποία ταυτιζόταν με την επιστήμη, ιδιαίτερα τη θετική εκδοχή-της. (Ήδη, τον προηγούμενο αιώνα, ο Νεύτων το είχε θεμελιώσει αυτό με τη γνωστή θεωρία-του. Γεγονός που και θεωρήθηκε τότε κοσμογονικό³*). «Sapere Aude» (τόλμησε να χρησιμοποιήσεις τη διάνοιά-σου) είχε σύνθημά-του ο Διαφωτισμός.

Η «τόλμη» βέβαια εκείνη οδήγησε τελικά στην, που ακολούθησε, εκρηκτική τεχνολογική ανάπτυξη της Ευρώπης, μοναδική μάλιστα στην ιστορία. Πλην όμως, το αβυσσαλέο κενό (μεταφυσικού βιώματος) που το κίνημα του Διαφωτισμού δημιούργησε, υπήρξε δραματικότερο. Το (μοναδικό επίσης στην ιστορία) πλήθος οι ιδεολογίες που, γι’ αυτό ακριβώς, παρήγαγε ο επόμενος, ο 19^ος, αιώνας, δεν ήταν παρά προσπάθεια απεγνωσμένη, να υποκατασταθεί εκείνο που κατάργησε ο Διαφωτισμός. Δεν είναι λοιπόν παράδοξο, που σταδιοδρόμησαν όλες αυτές οι ιδεολογίες, δοκιμάστηκαν, αλλά ναυάγησαν όλες, αποδεικνύοντας τελικά την ανεπάρκειά-τους! Τις τραγικές επιπτώσεις των οποίων όμως τις υπέστη όλες ο επόμενος ο 20^ος αιώνας. (Και όχι μόνο των δύο παγκοσμίων πόλεμων…)

Γεγονός που είχε «προφητέψει» πάντως, το μεγαλύτερο (και τραγικότερο) πνεύμα με το οποίο έκλεισε τον κύκλο-του ο 19^ος αιώνας, ο Φρειδερίκος Νίτσε. Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι ο Νίτσε ουδέποτε είπε πως «Θεός δεν υπήρξε», όπως το διατυμπάνιζε ο Διαφωτισμός. Είπε, αντίθετα, ότι «ο Θεός απέθανε…»! Και ήταν σ’ αυτό αληθής: Διότι ο Θεός εκείνος της Ευρώπης, Θεός της νοησιαρχίας, φυσικά και δεν ήταν δυνατό να επιζήσει! Και γι’ αυτό ο Νίτσε εξάγγειλε τον θάνατό-του…

Η εξαγγελία όμως του Νίτσε, ότι «ο Θεός απέθανε», είχε και δεύτερο μέρος: Ότι τον θανόντα Θεό θα τον αντικαταστήσει ο «Υπεράνθρωπος». Αυτό όμως, μόνο αλληγορικά υπήρξε αληθές. Το γέννημα του Διαφωτισμού δεν ήταν βέβαια κανένας «υπερ-άνθρωπος», αλλά ήταν το φάσμα της τεχνικής,⁴* που η αλαζονεία-του γέννησε, για να διαπιστώσει αμέσως μετά έντρομος, ότι στην ουσία, με την τεχνική,  απελευθέρωσε μιαν υπέρ-κόσμια δύναμη, την οποία όμως, ούτε γνώριζε εσωτερικά, ούτε συνεπώς μπορούσε τελικά να ελέγξει! Πράγμα που πανηγυρικά αποδείχθηκε, όταν περιδεής μπροστά στον «βρυχηθμό» του πυρηνικού αντιδραστήρα της Φουκουσίμα, θλιβερός, ως άλλος «άνθρωπος του Νεάντερταλ», ευτελιζόταν, μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνει, παρά με κάνουλες ανά χείρας, αμήχανος τον κατάβρεχε, τάχα να τον «εξορκίσει»!

Γ’

Αυτού του Ευρωπαϊκού «αμαρτήματος» παράξενο θύμα (κατά τη ρήση του Ελύτη: «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» που, κατά πώς το λέει ο ποιητής, «Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι – πιάνει ωκεανούς, Ξεσηκωμούς γυρεύει – θέλει τύραννους»…) υπήρξε η Ελλάδα. Διότι δεν πρόλαβε να αρχίσει την επανάστασή-του ο λαός το 1821, όταν ως «τσιμπούρια» εμφανίστηκαν «εκ της Εσπερίας» οι Έλληνες «διαφωτιστές», για να «διδάξουν», ότι δεν ξέρει τι του γίνεται ο Μακρυγιάννης όταν λέει πως «για τούτη την Πατρίδα, και για τούτη την θρησκεία» αγωνίστηκε με τα παλληκάρια-του, αλλά και «αγράμματος» ελέγχεται ο Κολοκοτρώνης, υποστηρίζοντας πως ούτε «αγγλόφιλος» ούτε «γαλλόφιλος» ήτανε ο ίδιος (όπως απαιτούσε ο τότε «διαφωτιστικός» συρμός), αλλά είναι μόνο «Θεόφιλος», «γιατί σαν το Θεό κανείς δεν αγαπάει την Ελλάδα»!

Οι εκπρόσωποι όμως εκείνοι του «Ελληνικού Διαφωτισμού» κάθισαν, σαν «πολιτικοί ηγέτες», στο σβέρκο των Αγωνιστών, και, ως γραμματιζούμενοι, έσπευσαν αυτοί στην Αγγλία να εξασφαλίσουν, για το αγωνιζόμενο έθνος, δάνειο 2.000.000.000 λιρών! Το οποίο όμως μέχρι να φτάσει στην επαναστατημένη Ελλάδα (λόγω «διαφωτισμένων» προπληρωμένων τόκων, τοκοχρεωλυσίων, εξασφαλίσεων κλπ.) κατέληξε στο εκπληκτικό ποσό των 236.558 («διαφωτισμένων») λιρών! Είναι οι ίδιοι που έψεγαν επίσης τον Κολοκοτρώνη, εξαιτίας της απάντησής-του στον Hamilton, που «συμβούλευε» να συνθηκολογήσουν με τον Ιμπραήμ, για να μην καταστραφεί ολόκληρος ο Μοριάς: «Εμάς, καπετάν Άμιλτον, ο βασιλιάς-μας εσκοτώθη στην Πόλη, δεν έκανε καμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Και η φρουρά-του, έχει παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους». Πώς μου ζητάς τώρα εμένα να συνθηκολογήσω μαζί-τους;

Αλλά ο μεγάλος εκείνος στρατηγός δεν γνώριζε ό,τι ο «Διαφωτισμός» (διά στόματος Νικολάου Σαριπόλου του νομοδιδασκάλου) διδάσκει: «Ημείς οι νέοι Έλληνες είμεθα κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και αποστρέφομεν τους οφθαλμούς από του αναμέσου χάσματος»! Και βεβαίως «ανάμεσο χάσμα» ήταν το Βυζάντιο… Το οποίο ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, άλλος διαφωτισμένος λόγιος, αποκαλεί «άθλιον γένος»! Φυσικά περιλαμβανομένου και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου! (Που ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε «βασιλιά-του»…) Ενός δηλ. «εκ των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων, υπό τον ζυγόν των οποίων ανεστέναζεν ο Ελληνικός λαός» κατά τον Κοραή, τον αρχηγέτη των «διαφωτιστών». Με αυτά τα «θεοπάλαβα»⁵* του Ελληνικού Διαφωτισμού, άρχισε τον πολιτικό-του βίο ο νέος Ελληνισμός. Γι’ αυτό και οδηγήθηκε να δολοφονήσει τον Καποδίστρια («Επτανησοβενετική ψώρα», κατά τον Κοραή βεβαίως), και, κατά πώς το είπε πιο πάνω ο Ελύτης, «θέλοντας τύραννους», έτρεξε στον «διαφωτισμένο» βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο, και του ζήτησε τον δευτερότοκο γιο-του Otto Wittelsbach, ώστε ως βασιλιάς Όθων, να υποκαταστήσει τον δολοφονημένο Κυβερνήτη…

Και έτσι άρχισε το (διαφωτισμένο) δράμα του νέου Ελληνισμού! Διότι ο Όθων και οι «διαφωτισμένοι» Βαυαροί-του, διαλύοντας κάθε-τι που θύμιζε ζωντανή βυζαντινή και μεταβυζαντινή παράδοση του λαού, προσπάθησαν να κατασκευάσουν μεν ένα νεωτερικό κράτος «ευρωπαϊκών προδιαγραφών», πλην όμως κράτος εντελώς ξένο και προς τη φύση αυτού του λαού, και ξένο προς την ιστορία-του και τον ελληνικό-του τρόπο βίου. (Ακριβέστερα, τρόπο κοινωνικής συμβίωσης). Ένα κράτος που τα διδάγματα εκείνου του Διαφωτισμού δεν το έκαμαν βέβαια (κατά τη ρήση του Νίτσε) «υπέρ-άνθρωπο» αλλά «απ-άνθρωπο», για την (ανθρώπινη) φύση βεβαίως του Έλληνα. Καθόλου λοιπόν παράδοξο, που, καθώς δεν το νοιώθει «δικό-του» τέτοιο κράτος, ούτε το αγαπά, ούτε και το σέβεται. Εξ ου και δεν διστάζει και να το κλέβει! (Είτε ως υδραυλικός, είτε ως μηχανικός η γιατρός ή δικηγόρος…) Μέχρι που πτωχεύοντάς-το, έγινε τώρα και περίγελος εκείνων των «διαφωτισμένων» της Ευρώπης! Έσχατο όριο παρακμής…

Τραγική εκδήλωση της οποίας, υπήρξε το πρόσφατο «δράμα» στην Ακαδημία Αθηνών: Ένας πρώην καταληψίας, πρωθυπουργός πια, εμφανίζεται εκεί, ενώπιων των Ακαδημαϊκών του τόπου, να εκφωνεί πανηγυρικό για την εθνική επέτειο, και (ανασύροντας εκ των νεκρών της παλαιοντολογικής ιδεοληψίας, τον Γιάν(ν)η Κορδάτο) ασύστολα τους εκτοξεύει ότι «η Ελληνική Επανάσταση δεν είναι έργο του Κολοκοτρώνη ή του Μακρυγιάννη, αλλά του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού»! Όντως έσχατη παρακμή… Όταν μάλιστα ο ίδιος φέρελπις, ως άλλος αμήχανος της Φουκουσίμα, (χωρίς βέβαια ανά χείρας κάνουλες αλλά δισκάκι επαιτείας) μπροστά στον «βρυχηθμό» χρησιμοθηρίας της τεχνολογικής Ευρώπης, άπελπις εκλιπαρεί για λίγη ρευστότητα στις τράπεζες…

Χ ά ρ η ς   Φ ε ρ α ί ο ς,   (Διδάκτωρ του ΕΜΠ)                                 «Φιλελεύθερος» 2, 9, 16/5/15

_______________________________________________________________________________

1*. Είτε θρησκευτικό, είτε κοινωνικό, είτε ακόμα και οικονομικό. Ο οποίος, ως γερμανική νοοτροπία, κυριαρχεί στη σημερινή Ευρώπη! Κι ας στην πολιτική ανεπάρκεια της παρ’ ημίν κυβερνώσας τον τόπο πολιτικής μετριότητας, προσλαμβάνεται ως «εκβιασμός τοκογλύφων»…

2*. Βενεδικτίνος θεολόγος, προηγηθείς του Ακινάτη στον σχολαστικισμό. Διέπρεψε μάλιστα στην «οντολογική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού»!

3*. Η ματαιότητα αυτής της δοξασίας, περί «καθαρής» διάνοιας, έμελλε μεγαλοπρεπώς να αποδειχθεί μόλις δυο αιώνες αργότερα: Όταν ο Αϊνστάιν, με τη «θεωρία της Σχετικότητας», στην ουσία καταργούσε, περίπου ως «παιδαριώδη», τα (μεγαλοφυή πάντως) ευρήματα του Νεύτωνα…

4*. Κατά πώς συγκλονιστικά το περιέγραψε ήδη το 1964 ο Σπύρος Κυριαζόπουλος. (Στο βιβλίο-του «Η σημερινή γλώσσα – Γλωσσολογία της τεχνικής»)

5*. Ζητώ (καθότι και αρχιτέκτων) τη συμπάθεια του αναγνώστη, για το αντιαισθητικό τουλάχιστο αυτής της έκφρασης. Αλλά δεν βρίσκω, που να ταιριάζει, καταλληλότερη. Όταν μάλιστα σκέφτομαι πως το μέγιστο έγκλημα του Ελληνικού Διαφωτισμού είναι ότι επεχείρησε να οδηγήσει το Νέο Ελληνισμό, όπως ήταν ο Ευρωπαίος σε μόνιμη δραματική σύγκρουση με τον απόξενο Θεό (του Αυγουστίνου και της Θωμικής νοησιαρχίας), έτσι κι αυτός να συγκρουστεί με τον δικό-του προσωπικό Θεό, με τον οποίο, σε προσωπική σχέση ζούσε για 15 ως τότε αιώνες. Θεό, που υπό τον «κίνδυνο» η Ελλάδα «να δουλωθεί εις Χριστιανούς τουρκίζοντας», (ρήση και αυτή του Κοραή) θέλησαν να τον υποκαταστήσουν με εκείνον της ευρωπαϊκής νοησιαρχίας και του ηθικισμού. Και φοβούμαι ότι έστω και μερικώς αυτό το πέτυχαν, μετατρέποντας, μετά από 15 αιώνες, το ζωντανό εκκλησιαστικό γεγονός, σε αποστεωμένο ηθικό κώδικα…

Και θα μου επιτρέψει ακόμα ο αναγνώστης να του θυμίσω, ότι για σωτηρία από τον Θεό εκείνο της νοησιαρχίας, έδωσε τον 14^ο αιώνα τον «υπέρ πάντων» αγώνα ο Γρηγόριος Παλαμάς, όταν κινδύνεψε, (ως καινή νοοτροπία!)  ο Ακινάτης και τα μηχανεύματά-του να εισχωρήσουν στον βυζαντινό κόσμο, ελέω βεβαίως των φιλοθωμιστών… Αγώνας, ειρήσθω, που έσωσε όχι μόνο την  Ορθοδοξία τότε, αλλά και το ίδιο το γένος αργότερα. Κατά το ότι «συντροφευόμενο» από τον προσωπικό Θεό-του και μόνο, στους σχεδόν τέσσερις αιώνες σκότους της Οσμανικής λαίλαπας, μπόρεσε να επιζήσει ως ελληνικό. Όντως επίτευγμα που, ας σημειωθεί, δεν το κατόρθωσε ο άλλος ελληνισμός, όσος εγκλωβίστηκε στην Ευρωπαϊκή Δύση. (Πχ της Κάτω Ιταλίας). Γεγονός που νομίζω ότι δεν στερείται σημειολογίας.

 πηγή

Body… No: 132

​ 

του Λουκά Κασιάρα

      Σε είδα προχθές, σε μια εικόνα στριμωγμένο, δίπλα σε ένα ειδησεογραφικό μονόστηλο…

     Εκεί που διάβαζα πελαγωμένος για τα αδιέξοδα σενάρια της παγκόσμιας κρίσης μας, για τα ατέρμονα συμβούλια των ισχυρών της γης, για την αναξιοπρέπεια της φτώχιας που ενδημεί πολλαπλασιαζόμενη γύρω μας, για τα αναλώσιμα θύματα στη θηριωδία  των πολέμων…

Μες στο ορυμαγδό των εκρηκτικών ειδήσεων με ξάφνιασες!

     Πέρασες δίπλα από τα μάτια μου, τόσο διακριτικός, σχεδόν αφανής, κλεισμένος στο σιωπηλό σου φέρετρο. Ούτε καν το όνομά σου δεν υπήρχε. Ίσως γι’ αυτό προκάλεσες την προσοχή μου. Η ανωνυμία σου μου φάνηκε τόσο εύγλωττη. Το ταλαιπωρημένο σου σώμα ένας αριθμός επιπλέον, ανάμεσα στις χιλιάδες των θαλασσοπνιγμένων λαθρομεταναστών.

Κι ενώ στην αρχή θα ‘θελα πολύ να μάθω ποιος είσαι, γρήγορα η καταναλωτική περιέργεια των ματιών μου συστάλθηκε, ταπεινώθηκε προσκρούοντας στο σφραγισμένο σου φέρετρο…

     Και τι σημασία έχει στ’ αλήθεια αν ήσουν οικογενειάρχης, που ξεπούλησες το βιος σου αγοράζοντας δυσεύρετες θέσεις στις προορισμένες να ναυαγήσουν «σωστικές» λέμβους, ή ακόμα ιδεολόγος – άθυρμα στη σύγχρονη «σταυροφορία» του τζιχάντ. Θα μπορούσες να ήσουν γυναίκα που άπλωσες τα φτερά της καρδιάς σου στην άγνωστη γη της επαγγελίας ή και παιδί, που σε φυγάδευσαν νύχτα, με φυλαχτό στον κόρφο σου τις μνήμες της ορφάνιας σου…

     Πέρα από ηλικίες, φύλλα, φυλές και εθνότητες ήσουν ένας άνθρωπος διψασμένος για ζωή και ελευθερία. Και μόνο που έπαιξες τη ζωή σου ζάρι γι’ αυτούς τους πόθους, αξίζεις από εμάς, τους συχνά μεμψίμοιρους αποδέκτες σου, τουλάχιστον το ενδιαφέρον και το σεβασμό μας. Έδωσες τη ζωή σου για να έρθεις στα χώματά μας, στις ευημερούσες χώρες μας, αυτές που για σένα ήταν ο επίγειος παράδεισος, αλλά σε εμάς πλέον αρχίζουν να φαίνονται φθίνουσες και ασφυκτικές.

     Όσο κοιτάζω μελαγχολικός την τελευταία σου – ακούραστη για πρώτη φορά – πορεία προς στη χωμάτινη κατοικία σου, τόσο νιώθω πιο ομιλητική τη σιωπή σου. Αν ξυπνούσες για λίγο, δεν ξέρω αν θα κραύγαζες χολωμένος και κατάπικρος εναντίον μας, ή  αν απλά θα μας κοιτούσες εταστικά, περιεργαζόμενος με κατάπληξη τον «πολιτισμένο» οίκτο στα πρόσωπά μας. Νιώθω ωστόσο να σε κατακλύζει το γοερό σου παράπονο, να ξεχειλίζει σχεδόν από το σφραγισμένο σου φέρετρο. Η μορφή σου ξαφνικά παίρνει σάρκα και οστά, ζωντανεύει και ορθώνεται εμπρός μας σαν αμείλικτος κριτής, και τα θολωμένα από την αρμύρα μάτια σου πρώτη φορά βυθίζονται σαν λεπίδες στη νωθρή μας ψυχή. Από τα βάθη της Μεσογείου που πνίξαν την ανάσα σου, αλλά και από τα έγκατα της «αμελητέας» σου ύπαρξης αναδύεται νομίζω πιο δυνατή από ποτέ η φωνή σου. Ξαφνικά από πιόνι του ανθρωποφάγου συστήματος και παρίας της οικουμένης, γίνεσαι εσύ ο δικαστής που ανακρίνεις. Προφανώς, φαντάζομαι πως κατέκτησες με το θάνατό σου αυτό το… δικαίωμα. Έπρεπε δηλαδή να θαλασσοπνιγείς για να εισακουστεί η κραυγή σου, ή μήπως ούτε αυτή η αυτοθυσία σου δεν είναι αρκετή;

     Και από κάτω, στο εδώλιο όλοι εμείς…  Η εξέχουσα και κρατούσα τάξη πρωτίστως, που «νίπτει» αενάως «τας χείρας» και «καταθεματίζει και ομνύει ότι ουκ οίδε τον άνθρωπο» (!) (Μαρκ. 14.71). Λένε: Μα… δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί, και ποιοι τους στέλνουν και γιατί τολμούν ένα τόσο ριψοκίνδυνο ταξίδι, οι …αφελείς. Τόσο απελπισμένοι είναι; Και πού νομίζουν ότι μπορούν να βολευτούν στα δικά μας μέρη; Τι είναι δηλαδή η Ευρώπη; Άσυλο κατατρεγμένων; Μακάρι να μπορούσαμε να σταματήσουμε τη ροή τους προς τη Δύση. Τουλάχιστον καταδικάζουμε απερίφραστα αυτό το έγκλημα…

Και ταυτόχρονα τα οπλικά συστήματα διοχετεύονται αφειδώς προς Ανατολάς, εξοπλίζοντας αυτούς τους ίδιους τους δημίους των φυγάδων, χάριν γεωστρατηγικών συμφερόντων και ανίερων συμμαχιών, στο όνομα της αδηφάγου οικονομικής επικυριαρχίας! Την ίδια στιγμή μεγαλοεπιχειρηματίες, ορμώμενοι εκ Δύσης κυρίως, μεγαλουργούν ως σύγχρονοι δουλέμποροι, διακομίζοντας τη …φθηνή τους πραμάτεια έναντι αδράς αμοιβής.

    Είναι και οι άλλοι βέβαια, οι ευτελείς οικτίρμονες. Αυτοί κλαυθμηρίζουν σε πολλούς τόνους διατυμπανίζοντας την ηθικόλογη ευαισθησία τους.

 Είναι αδιανόητο να κωφεύουμε, λένε, σε αυτές τις θλιβερές απώλειες. Ήρθε ο καιρός να παρέμβουμε άμεσα πλέον. Να αλλάξουμε τους όρους του διεθνούς ναυτικού δικαίου. Να ενεργοποιήσουμε τις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Να πατάξουμε τη διαφθορά. Είναι κρίμα να χάνονται άδικα συνάνθρωποί μας.

 Και μετά από λίγα βαρύγδουπα άρθρα, μεγαλόστομες καταγγελίες (ανώνυμες πάντα) ακολουθούν οι ακτιβιστικοί παροξυσμοί, ίσως και κάποιος «τηλεμαραθώνιος» για τους συγγενείς των θυμάτων (αν ποτέ βρεθούν…), ώσπου τα ευχολόγια εξαντλούνται και η επαναφορά στην βολεμένη μας τύρβη φαντάζει ακόμη πιο ένοχη…

    Κάπου εκεί μέσα, σε αυτό το ετερόκλητο και ανώνυμο πλήθος, που συνωστίζεται στο εδώλιο, αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε πολλοί. Αμέριμνοι περιπατητές του βίου μας, κρυμμένοι στον εθελόδουλο κομφορμισμό μας,  αναμηρυκάζουμε τις μικρόχαρες ιδιοτέλειές μας. Καμιά φορά βαυκαλιζόμαστε κιόλας για τον «πολιτικό μας πολιτισμό» και σπεύδουμε να αποποιηθούμε των ευθυνών, επικαλούμενοι την ουτοπικότητα της ατομικής πρωτοβουλίας. Πόσο όμως δίκιο είχε ο βαθιά ανθρώπινος και ψυχογραφικός Ντοστογιέφσκι, όταν κάποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγχώρεση από κάποιον εγκληματία. Στην έκπληξη του εγκληματία, εκείνος απάντησε: «Αν εγώ ήμουν καλύτερος ίσως εσύ ποτέ να μην έφθανες σε εξευτελιστικές πράξεις».

        Να γιατί λοιπόν πάνω σε αυτό το αριθμημένο φέρετρο αντικατοπτρίζεται η δική μας συνενοχή. Είμαστε κομμάτια αυτού του κόσμου που σε πέταξε στο κύμα. Είμαστε συνυπεύθυνοι, όσο σιωπούμε στις φονικές πολιτικές των κρατούντων.

        Σε κάποιο από τα «κέντρα υποδοχής» στη Λαμπεντούζα, κάποιος από τους λαθρομετανάστες, που ξεγέλασε το Χάρο, (θα μπορούσε να είναι το Νο: 133) έγραψε σε έναν τοίχο, με απαράμιλλη πειθώ: «I spend all my life to search freedom»! 

       Άρα, είμαστε και υπόλογοι, όσο υποθηκεύουμε την πνευματική μας ελευθερία για λίγα κόκκαλα υλικής ευδαιμονίας. Είμαστε αξιολύπητοι όσο συμβιβαζόμαστε με τη χαμέρπεια της εγωπαθούς αδράνειας και δε γινόμαστε εμείς η αλλαγή που θέλουμε να συμβεί. Είμαστε οι ίδιοι θύτες και θύματα, όσο δεν απλώνουμε το χέρι στον οποιονδήποτε «ναυαγό» – συνάνθρωπο, γιατί δε θέλουμε να ριψοκινδυνεύσουμε την τόσο εύθραυστη ασφάλειά μας.

         Μικρέ μου, ανώνυμε λαθρομετανάστη

Η αθάνατη ψυχή σου είμαι σίγουρος πως θα ανακουφίζεται κάθε φορά που θα ακούμε τη σιωπηλή σου φωνή. Το αξίζεις. Και μόνο έτσι ίσως ελπίζουμε να σταματήσουν να αυξάνονται οι …αριθμοί των διαδόχων σου. Μέχρι τότε εσύ και τα παιδιά σου – αυτά που ίσως δεν πρόλαβες να φέρεις στο κόσμο – θα μας ελέγχουν… Όπως λέει και ο ποιητής μας:

                 « Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί» (Κ. Παλαμάς)        

  Λουκάς Κασιάρας

Φιλόλογος

  Ιούνιος 2015

 

πηγή

Μια Επιστολή του Οσίου Παϊσίου για την πνευματική ζωή

 

Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, 18-11-68

Εν Χριστώ αδελφέ Ν, χαίρε εν Κυρίω πάντοτε και αγάλλου εν Αυτώ.

Έλαβα και την δεύτερην επιστολήν σας, η οποία μου διπλασίασε την χαράν μου. Σας ζητώ συγγνώμην που δεν μπόρεσα δυστυχώς να σας απαντήσω. Δόξα τώ Θεώ και εγώ υγιαίνω. Δεν θέλω να σας κουράσω με πολυλογίες, διότι συζητήσατε ασφαλώς με τον πατέρα Β. Δι’ αυτό έρχομαι να εκφράσω την γνώμην μου απ’ ευθείας στο θέμα σας.

Διά να αποφύγει κανείς το συναίσθημα, θα πρέπει να αποφεύγει πρώτα την μαλθακότητα όσο μπορεί. Και διά να αποφύγει και τα πρόσωπα, θα πρέπει να προσκολληθεί σε ουράνια και άυλα. Δι’ αυτό πολύ βοηθάει το να ελευθερώνεται κανείς όσο μπορεί από τα υλικά. Τα υλικά πράγματα έχουν πάντοτε και υλικές απαιτήσεις.

Η φυσική ζωή δεν συμβιβάζεται με την πνευματική ζωή. Διότι ένας πνευματικός άνθρωπος, εάν θελήσει να ζήσει φυσική ζωή σε αυτά που νομίζει ότι δεν βλάπτουν, θα καταλήξει στην παρά φύσιν μια μέρα χωρίς να το καταλάβει.

Δι’ αυτό η ζωή των πνευματικών ανθρώπων θα πρέπει να είναι υπερφυσική, διά να μπορέσουν να ελευθερωθούν από την κοσμική ατμόσφαιρα και να κινούνται στον πνευματικό χώρο και να νιώθουν έντονα την παρουσία του Θεού και να φλογίζονται από έρωτα και να διερωτώνται εάν υπάρχει άραγε κάτι καλύτερο στον παράδεισο από αυτό που ζουν. Αυτά δυστυχώς θεωρητικά μόνον τα ξέρω. τα οποία σου γράφω από αγάπη.

Ο καλός Θεός πρώτα εξετάζει τη χωρητικότητα της καρδιάς και μετά στέλνει ανάλογα και την αγάπη Του. Όλα αυτά μπορεί να τα πετύχη ο άνθρωπος, μετά από τον κατά δύναμιν αγώνα, εφ’ όσον κατορθώσει να γνωρίσει το άτομό του. Όταν γνωρίσει το άτομό του, τότε του γίνεται η διάσπαση του ατόμου του και εκτοξεύεται στο πνευματικό διάστημα. Διότι όταν γνωρίσει το άτομό του, θέλει δεν θέλει θα ταπεινωθεί και όταν ταπεινωθεί, υποχρεωτικώς θα έλθει η Χάρις του Θεού στο πλάσμα Του. Τότε ο άνθρωπος θα φωτίζει χωρίς να θέλει και χωρίς να το νιώθει και έτσι θα δοξάζεται ο Θεός.

Με συγχωρείτε για την πολυλογία μου, αλλά από αγάπη κινούμενος. Έχετε ευχές από τους πατέρες.

Με αγάπη Χριστού

Μοναχός Παΐσιος

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου, Αγιορείτου, Διδαχές και Αλληλογραφία, Εκδόσεις, Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι 2007

πόρτες

Βλέπεις μια πόρτα,  με ένα πολύ όμορφο αστραφτερό πόμολο.  Η πόρτα είναι παλιά,  παραμελημένη κι ατημέλητη.  Το πόμολο λάμπει σαν διαμάντι.  Η πόρτα σε τρομάζει,  το πόμολο σε ελκύει.  Το γυρνάς;  Ανοίγεις την πόρτα;  Έχεις την περιέργεια να δεις το κρύβεται πίσω από αυτήν;

Λένε πως ανοίγεις / κλείνεις / περιεργάζεσαι / επιλέγεις ανάλογα με το πόση αγάπη έχεις πάρει από τους γονείς σου σαν παιδί..  Ανάλογα με το πόσο χορτάτος είσαι στην ουσία!

Αληθεύει αυτό;

 με το φεγγάρι αγκαλιά