Είπε Γέρων:Το βασικό πράγμα στη Χριστιανική ζωή, δεν είναι που πας ή τι κάνεις, αλλά με τίνος δύναμη ζεις. Γιατί όταν ο άνθρωπος πιστεύει στην δύναμή του, γίνεται επικίνδυνος. Όταν όμως πιστεύει στη δύναμη του Θεού, γίνεται χρήσιμος...

Τα παιδάκια που ξάφνιαζαν τον Αδόλφο.

Ένα συγκεκριμένο απίστευτο περιστατικό – και πάντα το ίδιο – συνέβαινε όταν ο Αδόλφος Χίτλερ έβγαινε ανέμελος στο δρόμο για να κάνει τους περιπάτους του.  Ένας 13χρονος μαθητής, δύο 13χρονοι μαθητές, τρεις 6χρονες μαθήτριες, μία 15χρονη μαθήτρια πλησίαζαν τον Χίτλερ και του μιλούσαν: «Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό που κάνατε για

εμάς, είμαι πολύ συγκινημένο και θέλω να σας δώσω το δώρο μου», έλεγε αυθόρμητα το κάθε παιδάκι.

Τα παιδάκια, που ασχολούνταν με τον αθλητισμό, έβγαζαν τα λουλούδια που έπαιρναν μαζί με το μετάλλιο όταν κέρδιζαν σε αγώνες και τα έδιναν στον Ηγέτη. Εκείνος με τη σειρά του δε δεχόταν τα δώρα, αλλά οι μαθητές – αθλητές επέμεναν.

Τα παιδιά, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από το γραφείο του Γκέμπελς, είχαν συναντήσει τον Ηγέτη σε διάφορες μπυραρίες παλιότερα  να τρώει με την Εύα Μπράουν. Τότε τον είχαν πλησιάσει και του είχαν εξηγήσει πως έχουν πρόβλημα να ασχολούνται με τα αθλήματά τους γιατί στους αγώνες συμμετείχαν και παιδάκια που δεν ήταν ξανθά, με αποτέλεσμα τα ξανθά γαλανομάτικα να μην κερδίζουν πάντα μετάλλια και ανθοδέσμες.

Ο Χίτλερ τότε έκανε κάποια τηλέφωνα αργά το ίδιο βράδυ σε μερικούς υπουργούς και το πρόβλημα λυνόταν. Τα μελαχρινά παιδάκια εξαφανίζονταν από τους αθλητικούς χώρους ως δια μαγείας.

Για αυτό το λόγο τα ξανθά παιδάκια επέμεναν να πάρει ο Ηγέτης τα δώρα τους. Τελικά ο Χίτλερ δεχόταν να πάρει τα λουλούδια, λέγοντας σε κάθε παιδάκι “τα κρατάω αυτά και θα πάρεις κι άλλα τώρα που θα μείνει μόνο η δική μας ξανθιά γαλανομάτικη φυλή στους αγώνες”.
Μάλιστα, ο Χίτλερ αγκάλιαζε τα παιδιά και τα φιλούσε!

           πηγή

Παπαρήγα για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ: Είναι σαν την άχνη στον κουραμπιέ, άμα τον τινάξεις δεν μένει τίποτα!

Υγειονομικό εμπάργκο εν Ελλάδι Βιώνουμε κυριολεκτικά μια νέα απόπειρα γενοκτονίας εις βάρος μας!

Του Φώτη Μιχαήλ

Η υγεία, στον πολιτισμό τον δικό μας, δεν μπορεί να λογίζεται ως  προϊόν καταναλωτικό, εισηγμένο μάλιστα και στο χρηματιστήριο, κατά τα πρότυπα τα προτεστάντικα.

Η υγεία, για εμάς τους Ρωμηούς, είναι Αγαθό αυστηρά κοινωνικό. Αγαθό, που ανήκει αδιακρίτως σε όλους. Γι' αυτό και ως Ελληνορθόδοξοι, απορρίπτουμε και καταδικάζουμε κάθε αποκλεισμό και κάθε διάκριση στα ''ιερά'' του Ασκληπιού και των Αγίων Αναργύρων.

Στα τελευταία χρόνια, στα χρόνια της λεγόμενης κρίσης, η καλπάζουσα ανεργία, το ροκάνισμα των συντάξεων, η δραματική μείωση των αποδοχών και οι αβάσταχτοι φόροι έχουν οδηγήσει σχεδόν την μισή Ελλάδα σε ασφαλιστική απογύμνωση.

Αυτήν την στιγμή, πάνω από τρία εκατομμύρια αδελφοί μας όχι μονάχα δεν έχουνε δωρεάν γιατρό και φάρμακα αλλά ούτε καν τις πόρτες του ΕΣΥ δεν βρίσκουνε ανοιχτές.

(1)

Πάνω από τρία εκατομμύρια συνάνθρωποί μας έχουν εγκαταλειφθεί απροστάτευτοι στην αρρώστια τους και δεν σώζονται, εκτός κι αν βάλουνε οι ίδιοι το χέρι τους στην τσέπη. Σε ποια τσέπη όμως; Αυτή, που έμεινε για τους περισσότερους πανί με πανί;

(2)

Στον χώρο της Υγείας, τον τελευταίο καιρό, ζούμε γεγονότα πρωτόγνωρα, αλλά και πάνυ υποτιμητικά για τον πολύπαθο λαό μας. Από την μια μεριά οι αρμόδιοι αξιωματούχοι μας αδυνατούν  να δώσουν φιλάνθρωπη λύση στο πρόβλημα των ανασφάλιστων συμπατριωτών μας. Και από την άλλη, η μνημονιακή υποκρισία των Φράγκων εταίρων μας όχι μονάχα χείρα βοηθείας δεν αποδείχθηκε, αλλά, φευ, κατέληξε ικανότατος μοχλός εξολόθρευσης του Γένους μας.

Βιώνουμε κυριολεκτικά μια νέα απόπειρα γενοκτονίας εις βάρος μας. Διότι, πού αλλού, εκτός από τον αφανισμό, μπορεί να οδηγηθεί ένας λαός πτωχευμένος και ανασφάλιστος, ένας λαός χωρίς γιατρούς και χωρίς φάρμακα, με σύνορα αφύλακτα και ορφανός από ηγεσίες;

Εδώ και τέσσερα χρόνια, δεχόμαστε αλλεπάλληλες επιθέσεις με χαράτσια, με κατασχέσεις, με δημογραφική συρρίκνωση, με κλείσιμο επιχειρήσεων και τελευταία με ανελέητο ιατροφαρμακευτικό αποκλεισμό.

Εμείς με τι θα αντισταθούμε; Το υγειονομικό μας εμπάργκο με τι μέσα θα το αντιμετωπίσουμε;

Μήπως καταδικάζοντας σε θάνατο τους ανασφάλιστους ασθενείς μας ή εφαρμόζοντας την ευθανασία στους μη έχοντες, όπως ανενδοίαστα και υβριστικά πρότεινε προ ημερών Ευρωπαία υπουργός υγείας;

(3)

Στο κομβικό αυτό σημείο της αργόσυρτης ιστορικής μας διαδρομής, μπροστά στον κίνδυνο να υποστούμε καινούργιες μεγάλες συμφορές, καλείται, για μια φορά ακόμη, να δράσει όχι βεβαίως η απανθρωπία της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, αλλά το παρεξηγημένο φιλότιμο και η αδιαμφισβήτητη οξυδέρκεια του ελληνορθόδοξου ''Λοξία''.

Και αυτή η δράση δεν μπορεί παρά να εκδηλωθεί, πολιτισμένα και ειρηνικά, μέσα από το Πνεύμα το Κοινοτικό των Ελλήνων. Μέσα από συλλογικότητες, που τις γέννησε το δικό μας διαχρονικό Κοινοτικό φρόνημα και όχι μέσα από ξενόφερτα συστήματα, που μας τα φόρεσαν οι Φράγκοι με δόλο ή με το στανιό.

Φαίνεται, πως έφτασε η ώρα, βάζοντας στην άκρη τον κακό μας εαυτό, να ξαναζήσουμε τις πατροπαράδοτες συλλογικότητές μας στα όρια του χωριού μας, της ενορίας μας, του συνοικισμού της σύγχρονης μεγαλούπολης.

Φαίνεται, πως ήρθε η ώρα, για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, να σηκώσουμε ψηλά και τα δικά μας τα όπλα. Όπλα βαριά και πολυτίμητα. Την υπομονή μας, την Πίστη και την Ελπίδα μας στον Θεό, το μυαλό μας, την εφευρετικότητα και προπαντός την κατασυκοφαντημένη σύμπνοια και ενότητά μας.

Αλήθεια, πόσο παρήγορο θα ήτανε για τον λαό μας στην συγκυρία αυτή, εάν αποφασίζαμε να αντιτάξουμε απέναντι στον απάνθρωπο υγειονομικό αποκλεισμό που βιώνουμε, την Αγάπη και την Φιλανθρωπία του δικού μας Τρόπου.

Μια έκτακτη, δηλαδή, προσπάθεια φροντίδας των ανασφάλιστων απόρων συμπολιτών μας, βασισμένη στις αρχές της Πίστης μας και  εμπνευσμένη από την πατροπαράδοτη Κοινοτική μας αλληλεγγύη, μέχρι να έρθουν οι καλύτερες μέρες.

Πόση ανακούφιση και πόση σιγουριά θα ένοιωθαν, στις δύσκολες αυτές ώρες, όλοι οι εξουθενωμένοι ανασφάλιστοι αδελφοί μας, εάν προχωρούσαμε, Ενορίες και Δήμοι από κοινού, στην οργάνωση τοπικών δικτύων από εθελοντές γιατρούς, οι οποίοι θα εξετάζουν δωρεάν στα ιατρεία τους κάθε βεβαιωμένη περίπτωση εμπερίστατου συμπατριώτη μας. Με βάση τα δεδομένα, οι ασθενείς, που αναλογούν σε κάθε γιατρό, είναι ελάχιστοι. Η ωφέλεια, όμως, που θα προκύψει, θα είναι τεράστια.

Μας προκαλούν με την βαρβαρότητα;

Εμείς απαντάμε με την δύναμη του Πολιτισμού μας.

Με την Ορθοδοξία μας και την ελληνοπρέπειά μας.   

πηγή

Ζώα διδυμάκια ποζάρουν στο φακό!

Δύο πανέμορφα ζώα είναι σίγουρα καλύτερα από ένα! Με βάση αυτή τη ρήση ο φωτογράφος αναζητά διδυμάκια, ήμερα ή άγρια, και τα φωτογραφίζει δίπλα δίπλα καταδεικνύοντας την ομορφιά και τη γλύκα τους εις διπλούν. Ο λόγος για αδελφάκια ολόιδια, σκυλιά, γατάκια ακόμα και άγρια ζώα που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και ποζάρουν στο φακό με νάζι, αγριάδα και περισσή γλύκα.

πηγή

Τα δώρα ενός παππού στα εγγονάκια του!!

Ένας παππούς άφησε σαν δώρο στα 5 εγγόνια του μια λίστα με συμβουλές για την ζωή τους. Διαβάστε τα σοφά του λόγια.

«1. Κάθε ένας από εσάς είναι ένα θαυμάσιο δώρο του Θεού, τόσο για την οικογένειά σας όσο και σε όλο τον κόσμο. Να το θυμάστε πάντα, ειδικά όταν οι ψυχροί άνεμοι της αμφιβολίας και της αποθάρρυνσης πέσουν στη ζωή σας.

2. Να μην φοβάστε.. όταν πρόκειται να ζείτε τη ζωή σας πλήρως.
Να ζήσετε τα όνειρά σας, δεν έχει σημασία πόσο δύσκολα ή «διαφορετικά» μπορεί να φαίνονται στους άλλους . Πάρα πολλοί άνθρωποι δεν κάνουν ό, τι θέλουν, λόγω του ό, τι φαντάζονται τι μπορούν να σκεφτούν ή να πουν οι άλλοι. Πάρτε ρίσκα, κάντε λάθη.

3. Ο καθένας στον κόσμο είναι απλώς ένα συνηθισμένο άτομο.
Μερικοί άνθρωποι μπορούν να φορούν φανταχτερά καπέλα ή να έχουν μεγάλους τίτλους ή (προσωρινά) να έχουν δύναμη και να θέλουν να νομίζουν ότι είναι πάνω από τους υπόλοιπους. Μην τους πιστεύετε. Έχουν τις ίδιες αμφιβολίες, φόβους, ελπίδες, τρώνε, πίνουν, και κοιμούνται όπως όλοι οι άλλοι. Να αμφισβητείτε πάντα τις αρχές, αλλά να είστε προσεκτικοί σχετικά με τον τρόπο που το κάνετε.

4. Κάντε μια Λίστα Ζωής με όλα εκείνα τα πράγματα που θέλετε να κάνετε:
ταξίδια σε άλλα μέρη; Μία νέα δεξιότητα; Μία νέα γλώσσα; Να συναντήσετε το άλλο σας μισό; Κάντε τη λίστα μεγάλη και κάντε κάποια πράγματα από αυτή κάθε χρόνο. Μην πείτε «θα το κάνω αύριο» (ή τον επόμενο μήνα ή τον επόμενο χρόνο). Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην κάνετε κάτι. Δεν υπάρχει αύριο, και δεν υπάρχει «σωστή» ώρα για να ξεκινήσει κάτι, εκτός από τώρα.

5. Εξασκήστε την ιρλανδική παροιμία:
Moi an Olge agus tiocfaidh sí «Δόξασε το παιδί και αυτό θα ανθίσει.»

6. Να είστε ευγενικοί και να «βγαίνετε» έξω από το δρόμο σας για να βοηθήσετε ανθρώπους – ιδιαίτερα τους αδύνατους, τους δειλούς, και τα παιδιά.

7. Μην ενταχθείτε στο στρατό ή οποιαδήποτε οργάνωση που εκπαιδεύει κόσμο να σκοτώσει.
Ο πόλεμος είναι κακός. Όλοι οι πόλεμοι ξεκίνησαν από γέροντες που αναγκάζουν ή ξεγελούν τους νέους άνδρες για να μισούν και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Οι γέροι επιβιώνουν, και όπως ακριβώς ξεκίνησαν τον πόλεμο με το στυλό και το χαρτί, θα τον τελειώσουν με τον ίδιο τρόπο. Έτσι, πολλοί καλοί και αθώοι άνθρωποι πεθαίνουν. Αν οι πόλεμοι είναι τόσο καλοί και ευγενικοί, γιατί δεν είναι αυτοί οι ηγέτες που αρχίζουν πολέμους εκεί να αγωνίζονται;

8. Διαβάστε βιβλία, όσα μπορείτε.
Είναι μια θαυμάσια πηγή απόλαυσης σοφίας και έμπνευση. Δεν χρειάζονται μπαταρίες και μπορούν να πάνε παντού.

9. Να είστε ειλικρινείς.

10. Ταξιδέψτε:
πάντα, αλλά ειδικά όταν είστε νέοι. Μην περιμένετε μέχρι να έχετε «αρκετά» χρήματα ή έως ότου όλα είναι «σωστά» Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Πάρτε το διαβατήριό σας σήμερα.

11. Διαλέξτε το επάγγελμά σας, επειδή σας αρέσει να το κάνετε.
Σίγουρα, θα υπάρχουν κάποια άσχημα γι “αυτό, αλλά μια εργασία πρέπει να είναι χαρά. Προσέξτε να μην πιάσετε μια δουλειά για τα χρήματα και μόνο – θα ακρωτηριάσουν την ψυχή σας.

12. Μην φωνάζετε.
Ποτέ δεν λειτουργεί, και πονάει τόσο τον εαυτό σας και τους άλλους. Κάθε φορά που έχω φώναξει, έχω αποτύχει.

13. Πάντα να κρατάτε τις υποσχέσεις σας στα παιδιά.
Μην πείτε «θα δούμε» όταν εννοείτε «όχι». Τα παιδιά περιμένουν την αλήθεια. Δώστε την σε αυτά με αγάπη και καλοσύνη.

14. Ποτέ μην πείτε σε κανέναν πως τον αγαπάτε όταν δεν το κάνετε.

15. Ζήστε σε αρμονία με τη φύση:
να πάτε έξω σε δάση, βουνά, θάλασσα, έρημο. Είναι σημαντικό για την ψυχή σας.

16. Επισκεφθείτε την Ιρλανδία.
Είναι το μέρος όπου γεννήθηκε η ψυχή της οικογένειάς μας – ειδικά η Δυτική: Roscommon , Clare και Kerry.

17. Αγκαλιάστε τους ανθρώπους που αγαπάτε.
Πείτε τους πόσα σημαίνουν σε σας τώρα. Μην περιμένετε μέχρι να είναι πολύ αργά.

18. Να είστε ευγνώμονες.
Υπάρχει μια ιρλανδική παροιμία που λέει: «Αυτή είναι μια ημέρα στη ζωή μας, και δεν θα έρθει ξανά». Ζήστε κάθε μέρα με αυτό κατά νου.»

πηγή 

Η Παιδίατρος με την Τρυφερή Καρδιά

Μια παιδίατρος από το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου παραδίδει μαθήματα ήθους μέσα από μια ανάρτηση της στα social media.

Η ίδια είναι ιδιαίτερα αγαπητή στη τοπική κοινωνία της Κρήτης και όλοι μιλούν για την... εργασιομανή γιατρό με την τρυφερή καρδιά.
 
Εκείνη, μέσα από το κείμενο μιλάει για την αγάπη της για την Ιατρική και την αδυναμία της στα παιδιά. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως παρά τα όσα έχουν γίνει γνωστά σχετικά με τη διαφθορά που υπάρχει στον Ιατρικό κλάδο, αυτή παραμένει πιστή στον όρκο του Ιπποκράτη και υπηρετεί την Παιδιατρική με αφοσίωση.
Διαβάστε την ανάρτηση της:

 «Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους... Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι, αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις, σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας...

Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι, αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μ. κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.

Πιο πέρα ο Ν. ανασφάλιστος... Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ' αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)... Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει...

Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά... Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και εκεί.

Η ειδικευόμενη, που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα.
Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει 12 μήνες δουλειάς... Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ.... Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν...

Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών... Για τα φακελάκια... Για τις δωροδοκίες.... Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών...
Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου... Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα... Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι... Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στα σκουπίδια. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.

Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή... Ναι, σε πείσμα όλων μ' αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά... Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το έχετε μέσα σας... Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα... Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν....»

πηγή 

Ιωακείμ Αντωνάκης: Ένας άγιος νάνος στο Ρέθυμνο

Την Παρασκευή 10 του Οκτώβρη 2014 προγραμματίστηκε στις γραφικές και ιστορικές Ρούπες Μυλοποτάμου το φετινό μνημόσυνο ενός σημαντικού Ρεθεμνιώτη αγίου που έζησε τον 20ό αιώνα. Ενός αγίου αγαπητού σε όσους τον γνώρισαν, μα και σε μας τους νεότερους που απλώς ακούσαμε γι’ αυτόν.

Ήταν ο γέροντας Ιωακείμ Αντωνάκης, άνθρωπος με τόσο μικρό ανάστημα, που λένε πως κυκλοφορούσε όρθιος κάτω απ’ το τραπέζι!

Ο «ανθρωπάκος» αυτός – μικρούλης στο σώμα, μα μεγάλος στην καρδιά – έφυγε από την κοινωνία και τις πίκρες που θα μπορούσε να τον ποτίσει η κακία πολλών ανθρώπων και κατέφυγε στην αγκαλιά της Παναγίας, η οποία του εμφανίστηκε όταν ήταν δεκαπέντε χρονών και του υπέδειξε το δρόμο για ένα από τα πιο σημαντικά μοναστήρια της Κρήτης, τη μονή Κουδουμά.

Η ιερά μονή Κουδουμά, στα νότια του νομού Ηρακλείου, είναι τόπος με ισχυρή παράδοση οσίων ασκητών, όπως οι κτήτορες της μονής άγιοι Παρθένιος και Ευμένιος Χαριτάκης, ξακουστοί για τη διορατικότητα και την πνευματική τους δράση από το 1878. Ήταν αδέλφια, κοιμήθηκαν το 1905 και το 1920 αντίστοιχα και μέχρι σήμερα κάνουν εμφανίσεις και θαύματα ακόμη και σε ανθρώπους που ζουν εκτός Ελλάδος και δεν έχουν ακούσει ποτέ γι’ αυτούς. Όμως μοναχοί του Κουδουμά υπήρξαν στην αρχή του πνευματικού τους αγώνα και οι γέροντες Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς και Νέστωρ της ιεράς μονής Κουμπέ Ρεθύμνου. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν εκεί άγιοι ασκητές, όπως ο γέροντας Αναστάσιος, που κοιμήθηκε στις 2 Δεκ. 2013. [Και άλλοι εδώ].

Αν κάποιος αναζητά σύγχρονους αγίους, ας πάει στον Κουδουμά. Βέβαια, οι άγιοι προτιμούν να κρύβονται, αλλά μια συζήτηση με τους πατέρες της μονής είμαι βέβαιος ότι θ’ αποκαλύψει σε κάθε ειλικρινή πνευματικό αναζητητή έναν κόσμο που ο ίδιος ούτε που γνώριζε ότι υπάρχει.

Η ιερά μονή της Θεοτόκου του Κουδουμά

Το «Ιωακειμάκι» ή «Καλογεράκι», όπως τον αποκαλούσαν, έζησε εκεί μια ζωή πνευματικού αγώνα, προσευχής και συμμετοχής στα άγια μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας και έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας. Ο μικροσκοπικός άνθρωπος έγινε διορατικός διδάσκαλος των «ψηλών» ανθρώπων, γεμάτος χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Ένα χαριτωμένο περιστατικό, που φανερώνει το πνεύμα του, συνέβη όταν τον επισκέφτηκαν κάποιοι συγχωριανοί του, φέρνοντάς του δώρο ένα βουργιάλι φρούτα (αχλάδια ή σταφύλια, δε θυμούμαι καλά). Όμως αυτά που είχανε κόψει από τη δική τους περιουσία τους είχανε φανεί λίγα και περνώντας από κάποιο ξένο χωράφι ή αμπέλι (είπα, δε θυμάμαι τι φρούτα ήταν) κόψανε κι άλλα και γεμίσανε το βουργιάλι. Μόλις φτάσανε, το Καλογεράκι άδειασε χάμω το βουργιάλι και τους είπε: «Άντες εδά να τα μοιράσομενε. Αυτό δικό σου, αυτό δικό σου, αυτό δικό μου…» και τους έδωσε πίσω όλα τα φρούτα που είχανε κόψει από ξένο μαξούλι, κρατώντας μόνο ό,τι είχανε φέρει από τα δικά τους.

Η ιστορία αυτή φανερώνει όχι μόνο το διορατικό του χάρισμα, αλλά και τη διακριτικότητά του – δεν τους μάλωσε, αλλά τους δίδαξε με έμμεσο τρόπο. Εξάλλου η συγχώρεση προς τους εχθρούς ήταν ένα βασικό θέμα στη διδασκαλία του.

Ο γέροντας κοιμήθηκε το 1948 και ο τόπος της ταφής του παραμένει μυστήριο μέχρι σήμερα. Μαρτυρούνται ωστόσο εμφανίσεις του μετά θάνατον, από το 1954 ώς το 1970. Στον Κουδουμά σώζεται ένα σκαμνάκι με την επιγραφή «Μνήσθητι, Κύριε, του αναξίου δούλου σου Ιωακείμ του Βηματάρη» (= βοηθού στο Άγιο Βήμα, δηλ. στο Ιερό).

Έτσι λοιπόν και οι νάνοι έχουν τον άγιό τους. Όπως και τα ορφανά, αλλά και τα παιδιά της φυλακής έχουν τον άγιό τους (τον άγιο Μάμα, που γεννήθηκε στη φυλακή, όπου οι γονείς του θανατώθηκαν για την πίστη τους, και μεγάλωσε με θετή μητέρα), αλλά και κάθε κοινωνική ομάδα – και οι ΑμεΑ και οι περιθωριακοί και οι πλούσιοι και οι διάσημοι και οι πόρνες και οι ληστές και οι ομοφυλόφιλοι – έχουν τους αγίους τους, που βέβαια πολλές φορές έγιναν άγιοι αφήνοντας το δρόμο που είχαν πάρει στην αρχή και ακολουθώντας έναν άλλο δρόμο, γεμάτο μετάνοια, αγάπη και Φως, το δρόμο του Χριστού…

Και κάθε επάγγελμα φυσικά έχει τον άγιό του.

Ο γέροντας Ιωακείμ του Κουδουμά, ο Βραχύσωμος και Αγένειος (χωρίς γένια), όπως χαρακτηρίζεται, ο γέροντας Ιωακείμ του Ρεθύμνου και του Μυλοποτάμου, δεν είναι ακόμη αναγνωρισμένος επίσημα ως άγιος, αλλά είναι αναγνωρισμένος στη συνείδηση του λαού. Η ζωή του φανερώνει πως σε όποια θέση κι αν είμαστε ανοίγεται μπροστά μας ο δρόμος της επιτυχίας – της αληθινής επιτυχίας, που απαιτεί μεν θυσίες, όπως κάθε στόχος, αλλά φέρνει ευτυχία που συνεχίζεται στην αιωνιότητα.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε το βιβλίο του θεολόγου κ. Στυλιανού Παπαδογιαννάκη «Γεννάδιος και Ιωακείμ, Δύο Ρεθύμνιοι άγιοι μοναχοί», που όλα τα έσοδά του ο συγγραφέας τα έχει παραχωρήσει, χρόνια τώρα (πριν από την οικονομική κρίση), στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή και στο τεράστιο έργο αγάπης που επιτελεί σε ολόκληρο τον κόσμο.

πηγή

Το «μεγαλείο» του Ισλάμ: Ο χορός απαγορεύεται… αλλά η κτηνοβασία και ο βιασμός παιδιών επιτρέπονται! (βίντεο)

O χορός είναι «χυδαίος» αλλά ο βιασμός ανηλίκων και η κτηνοβασία είναι επιτρεπτά, σύμφωνα με τη Σαρία…

Έξι έφηβες από το Ιράν καταδικάστηκαν την Τετάρτη επειδή εμφανίστηκαν να χορεύουν σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στο Youtube. Η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν έξι μήνες φυλάκιση και 91 χτυπήματα με μαστίγιο.

Τα κορίτσια μαζί με τον «σκηνοθέτη» του βίντεο, στον οποίο επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης ενός έτους, είχαν συλληφθεί τον περασμένο Μάιο, επειδή χόρευαν σε ταράτσες και διαμερίσματα της Τεχεράνης την επιτυχία του Αμερικανού τραγουδιστή Φάρελ Ουίλιαμς, «Happy».

Ο δικηγόρος των κοριτσιών ωστόσο δήλωσε ικανοποιημένος από την απόφαση του δικαστηρίου, καθώς οι ποινές έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα.

Βέβαια, ο ισλαμικός νόμος δεν είναι τόσο αυστηρός, όσον αφορά την παιδεραστία ή την κτηνοβασία. Οι σεξουαλικές διαστροφές επιτρέπονται και μάλιστα οι «σοφοί» του Ισλάμ έχουν φροντίσει να δώσουν συγκεκριμένες και αναλυτικές οδηγίες για την άσκησή τους!

Συγκεκριμένα, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο οποίος τιμάται ως Άγιος από τους σιίτες μουσουλμάνους, ενέκρινε την σεξουαλική επαφή με ζώα, το βιασμό των γυναικών, αλλά και παιδιών κάτω των 4 ετών.

Ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα από τα ισλαμικά διατάγματα (φετφά) που είχε εκδώσει για τα συγκεκριμένα θέματα:

-Ένας άνδρας μπορεί να παντρευτεί μια κοπέλα κάτω των εννέα ετών, ακόμη και αν η κοπέλα αυτή είναι ακόμα ένα μωρό που θηλάζει. Όμως απαγορεύεται να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της πριν κλείσει τα εννέα χρόνια. Άλλες σεξουαλικές πράξεις, όπως τα ερωτικά παιχνίδια, τα φιλιά και ο σοδομισμός επιτρέπονται.

Αν ένας άνδρας προχωρήσει σε σεξουαλική επαφή με ένα κορίτσι κάτω των εννέα χρόνων, δεν θεωρείται έγκλημα, αλλά μόνο παράβαση αν η κοπέλα δεν έχει υποστεί «μόνιμη βλάβη». Αν όμως το κορίτσι έχει υποστεί «μόνιμη βλάβη», τότε θα πρέπει να την έχει υπό την προστασία του για όλη της τη ζωή. Όμως το κορίτσι δεν θα υπολογίζεται ως μία από τις τέσσερις μόνιμες συζύγους ενός άνδρα. Ούτε ο άνδρας θα μπορεί να παντρευτεί την αδερφή της.

(Ayatollah Khomeini, Tahrir al-Vasyleh, Fourth Edition, Darol Elm, Qom, Iran, 1990)

-Ένας άνδρας μπορεί να έχει σεξουαλικές σχέσεις με ζώα, όπως τα πρόβατα, οι αγελάδες, οι καμήλες κ.λπ. Ωστόσο, θα πρέπει να σκοτώσει το ζώο αφού τελειώσει ο οργασμός του. Δεν επιτρέπεται να πουλήσει το κρέας του ζώου αυτού στους ανθρώπους του χωριού του, αλλά επιτρέπεται να το πουλήσει στο διπλανό χωριό.

(Ayatollah Khomeini, Tahrir al-Vasyleh, fourth volume, Darol Elm, Gom, Iran, 1990)

πηγή 

Γονιός για πάντα

  

 Έχω ακούσει πολλά όνειρα:

 “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”,

 ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”

, πιο έπειτα:

 “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα,

να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές:

“Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε,

να ησυχάσω…”.

            Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα

 και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ.

 Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, 

αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

             Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα 

τα έλυναν μόνα τους, αλλά…

 Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά…

 Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας 

όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά 

ή με γάμο.

 Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο

έκανε ο γονιός της Μεσογείου

και έτσι πραγματικά ησύχασα.

Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή:

 γονιός για πάντα και από τότε…

… ησύχασα.

            Γονιός για πάντα,

κάτω από την ίδια στέγη για πάντα

και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο

 αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε,

 έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους.

 Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού

υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό.

Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα

και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό.

 Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε

από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο

όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά,

χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε:

“Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”.

Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει

. “Καλά” μου απάντησε.

 Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά,

γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά.

Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν,

γιατί φαλίρισα.

            Οι οικογενειακοί καβγάδες

είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…

            Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι

 είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα 

προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι.

 Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα

τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο

και με την πείρα σου τους πείσεις

πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες

για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας

και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον

 ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους.

 Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια 

ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ 

που έπαθες. 

Αργότερα τα εγγόνια

 θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα..

 Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική,

 δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε

και τακτικά ούτε για πολλές ώρες,

αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία

 θα τρέξουν σε σένα

και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.

            Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που

κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία.

 Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν

πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.

            Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή

να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα,

ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα

πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”.

Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία

των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο,

αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”,

όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει

 και από τα παιδιά μου.

            “Το μωρό, μάνα, αρρώστησε·

 θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.

            Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου

τα παιδιά σου.

Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες.

 Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια,

 αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας.

.Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις 

την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν 

όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα. 

Περιμένουν να τους δώσεις 

την πίστη για την αξία 

του αγωνιζόμενου ανθρώπου.

            Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται 

να κουρνιάσουν τα όνειρα,

 οι φόβοι, οι αγωνίες

  και της καινούργιας γενιάς.

         Τι είπατε;

Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας

 ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

            Μα ετοιμαστείτε για

 μία ευλογημένη αλήθεια:

 “Γονιός για πάντα”!

“Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”.

Ευτυχώς!!!

της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

πηγή 

    Έχω ακούσει πολλά όνειρα:

 “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”,

 ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”

, πιο έπειτα:

 “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα,

να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές:

“Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε,

να ησυχάσω…”.

            Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα

 και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ.

 Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, 

αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

             Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα 

τα έλυναν μόνα τους, αλλά…

 Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά…

 Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας 

όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά 

ή με γάμο.

 Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο

έκανε ο γονιός της Μεσογείου

και έτσι πραγματικά ησύχασα.

Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή:

 γονιός για πάντα και από τότε…

… ησύχασα.

            Γονιός για πάντα,

κάτω από την ίδια στέγη για πάντα

και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο

 αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε,

 έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους.

 Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού

υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό.

Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα

και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό.

 Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε

από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο

όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά,

χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε:

“Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”.

Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει

. “Καλά” μου απάντησε.

 Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά,

γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά.

Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν,

γιατί φαλίρισα.

            Οι οικογενειακοί καβγάδες

είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…

            Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι

 είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα 

προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι.

 Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα

τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο

και με την πείρα σου τους πείσεις

πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες

για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας

και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον

 ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους.

 Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια 

ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ 

που έπαθες. 

Αργότερα τα εγγόνια

 θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα..

 Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική,

 δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε

και τακτικά ούτε για πολλές ώρες,

αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία

 θα τρέξουν σε σένα

και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.

            Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που

κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία.

 Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν

πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.

            Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή

να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα,

ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα

πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”.

Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία

των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο,

αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”,

όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει

 και από τα παιδιά μου.

            “Το μωρό, μάνα, αρρώστησε·

 θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.

            Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου

τα παιδιά σου.

Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες.

 Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια,

 αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας.

.Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις 

την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν 

όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα. 

Περιμένουν να τους δώσεις 

την πίστη για την αξία 

του αγωνιζόμενου ανθρώπου.

            Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται 

να κουρνιάσουν τα όνειρα,

 οι φόβοι, οι αγωνίες

  και της καινούργιας γενιάς.

         Τι είπατε;

Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας

 ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

            Μα ετοιμαστείτε για

 μία ευλογημένη αλήθεια:

 “Γονιός για πάντα”!

“Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”.

Ευτυχώς!!!

της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

- See more at: http://istologio.org/?p=5761&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+istologio+%28Alive+blog%29#sthash.CuMpNdm9.dpuf

    Έχω ακούσει πολλά όνειρα:

 “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”,

 ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”

, πιο έπειτα:

 “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα,

να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές:

“Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε,

να ησυχάσω…”.

            Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα

 και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ.

 Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, 

αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

             Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα 

τα έλυναν μόνα τους, αλλά…

 Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά…

 Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας 

όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά 

ή με γάμο.

 Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο

έκανε ο γονιός της Μεσογείου

και έτσι πραγματικά ησύχασα.

Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή:

 γονιός για πάντα και από τότε…

… ησύχασα.

            Γονιός για πάντα,

κάτω από την ίδια στέγη για πάντα

και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο

 αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε,

 έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους.

 Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού

υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό.

Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα

και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό.

 Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε

από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο

όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά,

χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε:

“Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”.

Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει

. “Καλά” μου απάντησε.

 Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά,

γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά.

Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν,

γιατί φαλίρισα.

            Οι οικογενειακοί καβγάδες

είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…

            Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι

 είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα 

προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι.

 Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα

τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο

και με την πείρα σου τους πείσεις

πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες

για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας

και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον

 ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους.

 Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια 

ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ 

που έπαθες. 

Αργότερα τα εγγόνια

 θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα..

 Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική,

 δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε

και τακτικά ούτε για πολλές ώρες,

αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία

 θα τρέξουν σε σένα

και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.

            Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που

κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία.

 Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν

πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.

            Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή

να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα,

ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα

πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”.

Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία

των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο,

αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”,

όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει

 και από τα παιδιά μου.

            “Το μωρό, μάνα, αρρώστησε·

 θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.

            Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου

τα παιδιά σου.

Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες.

 Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια,

 αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας.

.Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις 

την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν 

όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα. 

Περιμένουν να τους δώσεις 

την πίστη για την αξία 

του αγωνιζόμενου ανθρώπου.

            Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται 

να κουρνιάσουν τα όνειρα,

 οι φόβοι, οι αγωνίες

  και της καινούργιας γενιάς.

         Τι είπατε;

Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας

 ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

            Μα ετοιμαστείτε για

 μία ευλογημένη αλήθεια:

 “Γονιός για πάντα”!

“Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”.

Ευτυχώς!!!

της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

- See more at: http://istologio.org/?p=5761&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+istologio+%28Alive+blog%29#sthash.CuMpNdm9.dpuf