Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού,μίλησέ του για τον ασκητισμό



 "Λογισμοί αμαρτωλού",Φώτη Κόντογλου

 Όταν μιλήσεις στους ψευτοχριστιανούς για σκληρή άσκηση στο κορμί και στο πνεύμα για την αγάπη του Χριστού, θυμώνουνε, σε λένε φακίρη, ειδωλολάτρη, βάρβαρο. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την πίστη ενός χριστιανού, μίλησέ του για τον ασκητισμό. Ο πιστός θα νοιώσει κατάνυξη, ο χλιαρός, δηλαδή ο ψεύτικος, ο άπιστος, θα διαμαρτυρηθεί.

 Τί αν λέγει ο Χρι­στός: «Μακάριοι όσοι αφήσανε τα πάντα και μ' ακολουθήσανε», ή «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν», και πως «θλίψιν έξετε», και πως «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»; Εμείς θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, δηλ. χωρίς θλίψη πνευματική, χωρίς να σηκώνουμε τον σκληρό σταυρό, αλλά να περπατάμε στον πλατύν δρόμο. Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα.

  Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα. 
Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνω­μα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;

 Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος; 
Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί;
 Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα. Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.

* Όποιος αγαπά τον Θεό, φλέγεται χωρίς να το δείχνει, χαίρεται χωρίς να γελά, συντρίβεται μέσα στον βυθό του εαυτού του.

* Η αγάπη που μας δίδαξε ο Χριστός είναι άλλο πράγμα από τη λεγόμενη φιλανθρωπία. Για τούτο οι φιλάνθρωποι δεν γεύουνται αυτή την αγάπη του Χριστού, που είναι «νερό που πηδά σε ζωή αιώνια». Οι φιλανθρωπίες που κάνουνε οι σημερινοί άνθρωποι είναι ένα χρέος κοινωνικό. Αυτοί οι φιλάνθρωποι, κι' όποιος είναι πρακτικός άνθρωπος, δεν είναι χριστιανοί.

* Όποιος αγαπά τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, αγαπά το πράγμα που αξίζει να αγαπηθεί πιο πολύ απ' όλα. Μέσα στον Χριστό βρίσκεται ό,τι αξίζει την αγάπη, η ταπείνωση, ο πόνος, η πραότητα, η πνευματική θλίψη κ' η πνευματική χαρά που είναι κ' οι δυο γλυκές όταν γίνονται στ' όνομα του Χριστού.

* «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Να μας αναπαύσεις! Δεν θέλουμε ούτε να το ακούσουμε. Μα εμείς δεν θέλουμε ν' αναπαυθούμε. Εμείς θέλουμε νάμαστε φορτωμένοι, με τα πάθη μας, με τις έχθρες μας, με τους πολέμους, με τις φροντίδες της φιλοδοξίας, της σάρκας, με αίματα λερωμένοι, με πιστόλια, με κανόνια, με μπόμπες. Τί θα γίνουμε χωρίς αυτά, Κύριε ειρηνοποιέ; Πώς θα ζήσουμε έτσι αναπαυμένοι, με τί θα γεμίσουμε τον άδειο τον εαυτό μας, αφού για μας είναι ζωή μονάχα αυτά τα πράγματα. Ειρήνη μας δίνεις, μα η ειρήνη είναι ο θάνατός μας, αφού είναι ο θάνατος των αγαπημένων μας παθών! Αν έλεγες «κ' εγώ θα σας φορτώσω και άλλα τέτοια βάρη, που δεν τα γνωρίζετε, εγώ θα πλουτήσω την ψυχή σας και με άλλα τέτοια πλούτη, που να μη ειρηνέψετε ποτέ», τότε θα ερχόμαστε κοντά σου, θα σε παραδεχόμαστε για Θεό μας.

Εμείς θέλουμε θεούς που να μας φορτώνουνε, εκδικητικούς, σαν τον Άρη, σαν τον Δία, σαν τον Κρόνο, ψεύτες σαν τον Ερμή, σαν τους άλλους. Εμείς θέλουμε να ζούμε την κακία, γιατί αυτή είναι ζωντανή και δυνατή. «Ναι, έρχου, Κύριε!» Κράζει με χαρά ο Ιωάννης στον Ερχόμενο επί Νεφελών στη Δευτέρα Παρουσία. Πρέπει νάσαι άγιος, δίκαιος και μάλιστα νάσαι Ιωάννης, για να χαίρεσαι πως θάρθει ο Χριστός και να τον περιμένεις. Εμείς κράζουμε «μην έλθεις Κύριε». Γιατί είμαστε αμαρτωλοί και έρχεται η οργή του Κυρίου καταπάνω μας. Με την «ατομική μπόμπα» τα συλλογίζουμαι αυτά. Μόλις μαθεύτηκε, φόβος επέπεσε επί πάσαν καρδίαν. Μακάριοι όσοι είναι έτοιμοι σε κάθε στιγμή! Αλλά αλλοίμονο! Ποιος είναι έτοιμος σαν τον Ιωάννην τον αγιώτατο από τους αγίους; Όλοι μας φοβούμαστε μήπως έλθεις ως κλέπτης εν νυκτί (Λουκάς ΚΑ').

* Οι άνθρωποι, αν τους βρίσεις ή λογοφέρεις μαζί τους, ή γράψεις γι' αυτούς κακό, έρχεται ώρα που μπορεί να σου το συχωρέσουν. (Δεν βαρυέσαι, αδελφέ, ξέχασέ τα!) Κείνο που δεν θα σου συχωρέσουνε ποτέ και για το οποίο θα σε μισήσουνε, είναι να ζεις κατά τέτοιον τρόπο, που να ντρέπουνται εκείνοι για τη δική τους τη ζωή, νάναι η ζωή σου σαν ένας έλεγχος της δικής τους.

* Όποιος απογεύθηκε κατάκαρδα την ειρήνη του Χριστού, δεν βιάζει τον εαυτό του νάναι φτωχός, μα θεληματικά ποθεί τη φτώχεια, και χάνει τη χαρά του σαν αποκτήσει κάτι τι παραπάνω, ας είναι και το πιο τιποτένιο πράγμα. Κι' ό,τι είναι ταπεινό και φτωχικό και καταφρονεμένο, τ' αγαπά κρυφά μέσα στην καρδιά του χωρίς να λέγει τίποτα σε κανέναν, γιατί ο ταπεινός αγαπά τη σιωπή και τη λησμονιά: «Εγγύς ο Θεός της λυπηράς καρδίας».

* Μόλις σκορπίσουνε οι πειρασμοί κι' ανοίξει η πόρτα της ψεύτικης χαράς και της αναπαύσεως, κλείνει η πόρτα της αληθινής ευφροσύνης. Αυτό το νοιώθει καθαρά ο Χριστιανός.

* Προσευχή. Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία.


πηγή:ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ † 1965. Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ο γέρος είναι κάτι τιποτένιο, ένα κουρέλι πάνω στο μπαστούνι

William Butler Yeats*

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ


Αυτή δεν είναι χώρα για τους γέρους.
 Αγκαλιασμένοι νέοι, πουλιά στα δέντρα
- ετούτες οι φθαρτές γενιές-  γεμάτες
με ψάρια θάλασσες, θηράματα και σάρκες 
υμνούν  ο, τι γεννιέται και πεθαίνει κι όλοι,
στην μουσική πιασμένοι των αισθήσεων,
του αγέραστου νου τα μνημεία καταφρονούνε.

Ο γέρος είναι κάτι τιποτένιο,
ένα κουρέλι  πάνω στο μπαστούνι,
εκτός κι αν η ψυχή χειροκροτήσει,
και μ’ όλη την πνοή της τραγουδήσει
για κάθε σκίσιμο στο γήινο ένδυμά της.
Κι αυτό  δεν είναι ωδείο αλλά μελέτη
πια των μνημείων του δικού της μεγαλείου.
Για αυτό ταξίδεψα στις θάλασσες και πήγα
στην Άγια πολιτεία  του Βυζαντίου.

Σοφοί στην Άγια μέσα φλόγα του Θεού,
σαν τα χρυσά ψηφιδωτά του τοίχου,
βγείτε απ’ την Άγια φλόγα και στροβιλιστείτε,
και μάθετε τραγούδι την ψυχή μου.
Κάψτε την άρρωστη απ’ τους πόθους της καρδιά μου,
και στο θνητό και τ’ άγνωστό της ζώο δεμένη,
και συγκεντρώστε με όλον
μες το τεχνούργημα της αιωνιότητας.

Κι έξω απ’ τη φύση,  δεν θα ξαναπάρω
από τη φύση την ενσώματη μορφή μου
 αλλά μορφή καθώς αυτές που φτιάχνουν
οι Έλληνες χρυσοχόοι με μάλαμα και σμάλτο
για να κρατήσουν ξύπνιο κάποιον βασιλέα·
ή βάζουν σε χρυσό κλαδί να τραγουδήσει
στους άρχοντες και τις κυρίες του Βυζαντίου
για αυτά που πέρασαν, περνούνε και θα ‘ρθούνε.

Μετάφραση:  Γιώργος Βαρθαλίτης

Οι Βησιγότθοι είναι φίλοι μας

 
Τον ξέρετε τον Αλάριχο; Ψυχούλα. Μέσες - άκρες ήτο Γερμανός, πρόγονος της Μέρκελ. Βασιλεύς των Βησιγότθων. Εκανε την Ελλάδα θερινή.

Αυτή η λεβεντουριά, αν ζούσε σήμερα, μπορεί να είχε εκλεγεί στην Μπούντεσταγκ (η Βουλή των Γερμανών) και στις διακοπές του να ερχόταν διακοπές στην Γκρίχενλαντ φορώντας τον υπέροχο συνδυασμό πέδιλο + άσπρη κάλτσα = μπλιαχ. Κρίμα, δεν τον προκάμαμε στις μέρες μας. Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. και πέθανε (Θεός σχωρέσ' τον) το 410. Στο ενδιάμεσο του λίκνου και του τύμβου εφήρμοσε τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ρώμης και του ελληνικού χώρου στα παραδοσιακά γερμανικά μέτρα: Δηλαδή μετέτρεψε πόλεις, χωριά, ιερά, ναούς, σπουδαστήρια και βιβλιοθήκες σε γιαπιά. Εριξε το κόστος εργασίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη εκποιώντας μπόλικους ατυχείς Ελληνες σε τιμές προσιτές (το αφεντικό τρελάθηκεεε, διαλιέχτιε, δούλους ιιιέχουουωωω) και συνέβαλε στη διαιώνιση του απόκρυφου χαρακτήρα των Ελευσινίων Μυστηρίων με έναν απλό και ευφάνταστο τρόπο: Μπούκαρε, το 396 μ.Χ., στον ιερό χώρο της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο! Σφάξιμο με τέχνη για θύματα με γούστο, που λένε και στις διαφημίσεις. Μη φανταστείτε ότι χάσαμε σπουδαία πράγματα με τον αφανισμό του ιερατείου και την παύση της τέλεσης των Ελευσινίων Μυστηρίων. Τρίχες. Σχετικά νέος ήταν ο θεσμός. Χρονολογείτο από την Εποχή του Χαλκού...


Αλαδε μύσται!

Μέσα στο πακέτο των εξυπηρετήσεων που έλαβε ο Ελληνισμός από τους Βησιγότθους εταίρους μας ήταν η πτώση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων. Και γι' αυτό αξιοποίησε την τεχνογνωσία του λαού του. Ξεπάστρεψε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού από τη Θεσσαλία και κάτω (μέχρι την Ηλεία), με αποτέλεσμα να πέσει η ζήτηση για αρχαίες μεζονέτες, δυάρια, γκαρσονιέρες και αγροτεμάχια. Ο,τι κάνουν και τώρα οι δικοί του, έκανε ο χριστιανός (ήταν και «ευσεβής», τρομάρα του). Η μοναδική διαφορά είναι το απροκάλυπτον του εγχειρήματος. Τότε ξεθηκάρωναν οι Βησιγότθοι κι όποιον πάρει ο χάρος (δηλαδή όλους). Τώρα τις γενοκτονίες πρέπει να τις εγκρίνουν οι κατά τόπους κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες των ιθαγενών δανειοληπτών.

Μια που ο Αδωνις Γεωργιάδης μίλησε γενικά και αόριστα για τους Γερμανούς «που είναι φίλοι μας» (Σεπτέμβριος 2013) δεν θα έπρεπε να βάλει και το ονοματάκι του Αλάριχου μέσα στη λεκτική δωροπροσφορά του για να μην αδικεί την περίλαμπρη ιστορία τους;

Ηθικόν δίδαγμα: Αλαδε μύσται! (αυτή η φράση ακουγόταν τη δεύτερη ημέρα τέλεσης των Ελευσινίων Μυστηρίων. Ετσι καλούσαν οι ιερείς τους συμμετέχοντες).

Παναγιώτης Λιάκος

Τι λένε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για τη συμφωνία των Βρυξελλών

ΜΕΤΑ ΤΟ EUROGROUP
Τι λένε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για τη συμφωνία των Βρυξελλών
Η Ελλάδα και οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης κατέληξαν απόψε σε συμφωνία για την παράταση της δανειακής σύμβασης κατά τέσσερις μήνες έπειτα από εντατικές διαπραγματεύσεις στο Γιούρογκρουπ.
«Έκλεισε. Για τέσσερις μήνες», είπε ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος.
«Υπήρξε συμφωνία επί ενός κειμένου», ανέφεραν άλλες δύο πηγές μετά το αποψινό συμβούλιο των υπουργών, το τρίτο μέσα σε 10 ημέρες.
Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν αρμόδιος για την θεματική ενότητα Ευρώ και Κοινωνικός Διάλογος, ο Βάλντις Ντομπρόβσκις, επιβεβαίωσε τη συμφωνία μέσω Twitter και πρόσθεσε ότι αναμένεται η Αθήνα να παρουσιάσει έναν «ολοκληρωμένο κατάλογο μεταρρυθμιστικών μέτρων».
«Η δουλειά για την παράταση του ελληνικού προγράμματος μπορεί να συνεχιστεί. Είναι σημαντικό η Ελλάδα να τηρήσει τις δεσμεύσεις της», επέμεινε ο Ντομπρόβσκις.
Η Ελλάδα αναμένεται να παρουσιάσει την Δευτέρα τον κατάλογο των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που προτείνει, περιλαμβανομένων μέτρων για την καταπολέμηση της φορολογικής απάτης και της διαφθοράς, αλλά και μέτρων διοικητικής μεταρρύθμισης. Θα εξεταστούν από ειδικούς πριν τεθούν σε ένα προσεχές Γιούρογκρουπ, ανέφερε μια ακόμη πηγή.
Έπειτα από εντατικές διαπραγματεύσεις οι υπουργοί εξέτασαν «ένα σχέδιο ανακοίνωσης της Ευρωομάδας το οποίο παρουσίασε ο πρόεδρός της Γερούν Ντάισελμπλουμ, στο οποίο η Ελλάδα έδωσε τη συγκατάθεσή της», ανέφερε άλλη μια ευρωπαϊκή πηγή.
«Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν έναν πρώτο κατάλογο μεταρρυθμιστικών μέτρων, βάσει της τρέχουσας διευθέτησης, ως το πέρας της Δευτέρας 23ης Φεβρουαρίου», αναφέρει η ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ, που επιβεβαιώνει την παράταση της δανειακής σύμβασης κατά τέσσερις μήνες.
«Οι θεσμοί θα εκφράσουν μια πρώτη άποψη για το εάν είναι επαρκώς συνεκτικός ώστε να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο εκκίνησης ώστε να υπάρξει επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ο κατάλογος αυτός θα διευκρινιστεί περαιτέρω και κατόπιν θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς ως τα τέλη του Απριλίου», προστίθεται στο ανακοινωθέν.
Ημερησία

Δηλαδή, τώρα που άλλαξαν την ημερομηνία στο καρναβάλι της Κατούνας να μην πάρουμε ομπρέλες;





Δηλαδή, τώρα που άλλαξαν την ημερομηνία στο καρναβάλι της Κατούνας να μην πάρουμε ομπρέλες;
           
Και από την παρακμή και το κιτσαριό πως θα προφυλαχτούμε;

Οι μετεωρολόγοι του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας, οι οποίοι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, έβγαλαν ανακοινωθέν για έκτακτα καιρικά φαινόμενα την Κυριακή και σε σύντομο χρονικό διάστημα σε συνεργασία με τις λοιπές υπηρεσίες του Δήμου, αποφάσισαν τα καρναβαλικά δρώμενα να γίνουν το Σάββατο, που μάλλον δεν θα βρέχει! Άψογη συνεργασία σε όλους τους τομείς! Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι αν ενημέρωσαν και τους άλλους δήμους ανά την επικράτεια, ώστε να πράξουν και αυτοί κάτι ανάλογο.

Βέβαια, υπάρχουν και οι «κακές» γλώσσες, οι οποίες προσπερνούν αυτή την μεγαλειώδη προσπάθεια για τον εκπολιτισμό μας και κάνοντας την σύγκριση με τα δικά τους πολιτιστικά κατορθώματα παρελθόντων ετών, «αγανακτούν». Η δίκαιη αυτή αγανάκτηση εκφράζεται μέσω σχολίων σε αναρτήσεις τοπικού ενημερωτικού blog. Με όσα γράφονται στα σχόλια συγκεκριμένης ανάρτησης είναι να ανησυχεί κανείς για την ψυχική υγεία των συντακτών τους.

            Θα πει κάποιος, ότι όλα γίνονται για την χαρά των παιδιών και για να «ξεσκάσει» ο κόσμος. Άλλος, θα υποστηρίξει ότι είναι παράδοση του λαού μας και όλα αυτά τα φολκλορικά επιχειρήματα. Ψωμί δεν έχουμε να φάμε τα καρναβάλια μας μαράνανε. Ότι σαχλαμάρα κυκλοφορεί να την κάνουμε κι εδώ. «Πιπέρι» στο στόμα! Σαχλαμάρα είναι η πολιτισμική μας παράδοση; Η αρχαία ελληνική κληρονομιά; Δεν είδα όμως να ενδιαφέρεται κανείς να μιλήσει για την κλασσική ελληνική σκέψη. Έχουν μπερδέψει τον παγανισμό και την νεοειδωλολατρεία με την αρχαία Ελλάδα και την κλασσική φιλοσοφία. Τις αηδίες που βλέπουμε τέτοιες μέρες τις λέμε πολιτισμό. Μάλιστα, δαπανούμε και χρήματα από τον δημοτικό κορβανά, για να χρηματοδοτηθούν οι γελοιότητες. Να πάρουμε στολές και κομφετί, να βάλουμε και το «Ζιγκολό» της Παπαρίζου να χορέψουν τα παιδάκια! Μη δεν μάθουν από αλλού την ξετσιπωσιά.  Και μάσκες! Να βάλουμε και μάσκες! Να θυμηθούμε, όμως, να τις βγάλουμε, γιατί οι περισσότεροι ξεχνιούνται και τις φοράνε χρονικής.
Άρτος και θέαμα!
           
Να μας πουν  οι διοργανωτές, οι οποίοι μοχθούν για την μετάδοση ανώτερου πολιτισμού σε εμάς τους πολιτιστικά κατώτερους, τι ακριβώς γιορτάζουμε;

Μήπως το Τριώδιο; Ξέρουν τι είναι το Τριώδιο; Η ελληνορθόδοξη παράδοση (αρχαία Ελλάδα - Ρωμανία) μαρτυρεί ότι οι μέρες του Τριωδίου που διανύουμε είναι περίοδος ησυχίας, περισυλλογής, μετανοίας, εγκλεισμού και όχι ξέφρενης και αμαρτωλής εξωστρέφειας. Από την μέρα όπου ανοίγει το Τριώδιο (λειτουργικό βιβλίο) γίνεται πιο έντονη η προσπάθεια του ανθρώπου για μετάνοια, νήψη, προσευχή, νηστεία και έναν πιο ενδελεχή έλεγχο του «ενδό», ώστε να φτάσουμε στην Ανάσταση. Οι μούντζες, τα γεμάτα σεξισμό υπονοούμενα, τα σαχλοτράγουδα που θα ακουστούν έχουν καμία σχέση με το Τριώδιο;

Από τι θα αποκρέψουμε; Από το κρέας; Άντε και του χρόνου! 

Κυριακή των Απόκρεω, όπου σταματάμε την κατανάλωση κρέατος ήταν την περασμένη Κυριακή. 

Κατούνα Κουπεπέ

Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά


paisiosΕμείς με τον π. Παΐσιο
μπήκαμε στο καλυβάκι του.
Καθίσαμε στο ένα κελλί
και μου ζήτησε να του διαβάσω
κάτι χειρόγραφα κείμενά του.


Του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου
Φεβρουάριος του 1988 | Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. έχει και υγρασία που δυσκολεύει τα πράγματα.
Σήμερα όμως είναι ξερός ο καιρός. Έχει κι ένα αεράκι που αν είσαι καλά ντυμένος το απολαμβάνεις. Είναι απόγευμα. Μόλις έπεσε ο ήλιος πίσω από το βουνό.
Προχωρούμε στο μονοπάτι μαζί με τον π. Παΐσιο. Στον δρόμο συναντούμε τον π. Καλλίνικο από τη Σκήτη του Κουτλουμουσίου. Φθάνουμε στο ξύλινο γεφυράκι του. Γύρω μας φουντουκιές γυμνές χωρίς φύλλα. Μόνο κλαδιά.
«Μπα, ποιός έφερε μανταρίνια;», ρωτά έκπληκτος ο π. Παΐσιος.
Στο βάθος, σε απόσταση μεγαλύτερη από εξήντα μέτρα, διακρίνεται η πόρτα της αυλής του και κάτι που ροδίζει στη βάση της, ίσως να 'ναι χρώματος πορτοκαλί. Η απόσταση δεν αφήνει περιθώρια για περισσότερες λεπτομέρειες.
Σε λίγη ώρα πλησιάζουμε. Πράγματι, βλέπουμε μια μεγάλη σακούλα διαφανή, πορτοκαλί χρώματος, γεμάτη μανταρίνια. Πού τα είδε ο άνθρωπος! Πώς διέκρινε ότι είναι μανταρίνια και όχι πορτοκάλια! Αφού δε και η σακούλα είναι πορτοκαλί, θα μπορούσε να περιείχε και μήλα.
«Πως μ' αρέσουν τα μανταρίνια!», λέει με εμφανώς προσποιητή λαιμαργία, ο γέροντας. «Θα κρατήσω για τον εαυτό μου τρία. Καλύτερα, ας τα κάνω πέντε. Μια που βρήκα την ευκαιρία, θα πάρω επτά», λέει με ένα πολύ χαριτωμένο χαμόγελο και σταματά. «Πάρε τα υπόλοιπα, π. Καλλίνικε, και πήγαινε τα απέναντι στον γερο-Ιωσήφ».
Ο γερο-Ιωσήφ ήταν ένα γεροντάκι στην Κουτλουμουσιανή Σκήτη, 103 ετών, που όμως καθημερινά καλλιεργούσε τον κήπο του.
Ο π. Καλλίνικος έβαλε σχήμα, ζήτησε ευλογία και έφυγε. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.
Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.
« Να ανοίξω, γέροντα;», ρωτώ.
«Άσε καλύτερα. Αν είναι περίεργοι θα φύγουν. Αν είναι πονεμένοι ή διψασμένοι θα επιμείνουν».
Συνεχίζουμε την ανάγνωση. Σε λίγα λεπτά ξαναχτυπάει το σίδερο.
«Τί κάνουμε τώρα, γέροντα;». ξαναρωτώ.
Στο παράθυρο του, αντί κουρτίνας κρεμόταν ένα κομμάτι από σεντόνι.
«Κοίτα λοξά, να μην σε δουν και δες πόσοι είναι», μου λέγει.
«Δεν μπορώ να τους μετρήσω, δεν φαίνονται», απαντώ.
«Καλά, δεν ξέρεις ούτε αριθμητική; Τί έκανες τόσα χρόνια στην Αμερική; Ας περιμένουμε, αυτοί θα ξαναχτυπήσουν».
Πράγματι, σε λίγα λεπτά, χτυπούν για τρίτη φορά.
«Τώρα θα προσπαθήσω εγώ να τους μετρήσω. Μπορεί να μην τελείωσα το Δημοτικό, αλλά θα τα καταφέρω», μου λέγει.
Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.
«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».
«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».
«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε; Για να σας μετρήσω ένας, δύο. επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».
Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.
Τί φοβερός άνθρωπος, σκέπτομαι έκπληκτος από μέσα. Πού το ήξερε και κράτησε τα μανταρίνια ! Το προγνώριζε; Τον φώτισε ο Θεός χωρίς αυτός να το συνειδητοποιεί;
«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.
«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».
«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο. supermarket».
Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.
«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.
«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού.
Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το "εγώ" γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».
Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:
«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε;».
«Να διαγράψετε το "εγώ" από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να
πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως»
Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις.
Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανέπαυσε με την παρουσία του.
Χωρίς να προσπαθεί να πείσει για κάτι κανέναν, πείθει για τα πιο μεγάλα όλους. Δίπλα του φωτίζεσαι, χαίρεσαι, αναπαύεσαι. Αισθάνεσαι σαν τη Μαρία «παρά τους πόδας του Ιησού».
Σαν τους αποστόλους στο όρος της θείας Μεταμορφώσεως - δεν θέλεις να ξεκολλήσεις με τίποτα.

Βόλτα στους πιο λουλουδάτους δρόμους του κόσμου

Εκεί που το γκρι αντικαθίσταται από νούφαρα 

 

Μπετόν, σκόνη και πολυκοσμία. Γκρι. Οι δρόμοι στις πόλεις του κόσμου είναι συνήθως βρόμικοι και απεριποίητοι. Οι άνθρωποι τρέχουν πάντα κάτι να προλάβουν. Κανονίζουν συναντήσεις και έχουν deadlines. Πίνουν καφέδες γύρω από τζαμαρίες και καλοφτιαγμένα κτίρια που τα αγκαλιάζει το καυσαέριο.
Άργησες και πάλι στο ραντεβού γιατί είχε κίνηση. Κόλλησε το ποδήλατό σου σε μια λακούβα ή είχε χαλάσει το φανάρι. Σπρώχνεις. Σβήνεις γρήγορα το τσιγάρο σου στο στενό κάποιας πλατείας. Ώχ, πάλι ξέχασες ότι ο κάδος είναι δίπλα. Δε βαριέσαι λες, εσένα δε σε καταλαβαίνει κανένας, μη σώσεις και το πετάξεις στο σωστό κάδο. Άδεια κουτάκια από μπύρες, σακουλάκια από γαριδάκια, σοκολάτες, φθινοπωρινά φύλλα, προφυλακτικά. Οι δρόμοι κρύβουν πάντα εκπλήξεις.
Είναι και κάποιοι που κρύβουν χρώματα. Στα παρακάτω μέρη, δρόμοι και πλατείες φωτίστηκαν από λουλούδια. Ο κόσμος περπατά γύρω από μενεξέδες και ζουμπούλια κι ίσως για λίγο να χαμογελά.
Μόλυβος, Λέσβος, Ελλάδα
image

Βόννη, Γερμανία
image

Στοκχόλμη, Σουηδία
image

Το Τούνελ της Αγάπης, Ρουμανία
image

Βαλένθια, Ισπανία
image

Κούλιναν, Νότια Αφρική
image

Γκράφτον, Αυστραλία
image

Πόρτο Αλέγκρε, Βραζιλία
image

Σπέλλο, Ιταλία
image

Ουάσινγκτον, Η.Π.Α.
image

Ταϊβάν
image

Χερέθ, Ισπανία
image

Ναύπλιο, Πελοπόννησος, Ελλάδα
image

Ποζιτάνο, Ιταλία
image

Μπρίσμπαν, Αυστραλία
image
πηγή
https://i0.wp.com/www.alexiptoto.com/wp-content/uploads/2013/05/485562_505170242876742_1715720624_n-480x462.jpg

Beautiful Tango

http://media-cache-ak0.pinimg.com/236x/d2/12/89/d2128986f69654c5794f2bbfc5338276.jpg


Η συνταγή του Έλληνα μπαταχτσή

Του Γιώργου Κράλογλου

Σκοτώνεις, με μαύρα, όσο-όσο μια έκταση εκτός σχεδίου. Δεν πληρώνεις εφορία, ΙΚΑ και ΔΕΗ. Τσιμπάς και δανειάκι. Χτίζεις την σπιταρόνα για το καλοκαίρι. Ψηφίζεις κυβέρνηση κρατιστών σοσιαλιστών ή αριστερών (δεν έχει σημασία) αρκεί να ψάχνουν για λεφτά να πληρώσουν τους πελάτες τους κρατικούς υπαλλήλους. Και με 20 ευρώ τον μήνα νομιμοποιείς το αυθαίρετο, κανείς περαίωση, φτύνεις την Τράπεζα. Και ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με αυτούς που πληρώσανε κανονικά...

Τα κέρδη από την αλάνθαστη αυτή συνταγή θα απολαύσουν και σήμερα οι μπαταχτσήδες και οι «πονηροί» της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Από τον «επενδυτή» ακινήτων μέχρι τις (πολυάριθμες δυστυχώς) ομάδες επαγγελματιών κομπιναδόρων μικρομεσαίων. Αλλά και τα «νέα τζάκια» που τρίβουν τα χέρια τους, περιμένοντας να εφαρμοστούν τα κοινωνικά μέτρα «στήριξης» του λαού και της οικονομίας.

Γιατί η συνιστάμενη των μέχρι στιγμής ρυθμιστικών μέτρων που εξήγγειλε το οικονομικό επιτελείο δείχνει να εξασφαλίζονται,  (με μαθηματική ακρίβεια) τα υπολογισμένα κέρδη από την εφαρμογή της «εκπληκτικής συνταγής» των επαγγελματιών ελλήνων μπαταχτσήδων.

Αν φωτογραφίσεις (χωρίς κομματικούς φακούς και ιδεολογίες της πλάκας) τα πρώτα συμπεράσματα των μέτρων κοινωνικής σωτηρίας... βλέπεις και τα εξής, μεταξύ άλλων, τα παθήματά σου ως νομοταγής πολίτης...

Ότι αποκλείεται και πάλι να επιβραβευθείς, με κάποιο τρόπο, ως συνεπής στις πληρωμές σου πολίτης.

Ότι όσοι εξόφλησαν τον ΕΝΦΙΑ του 2014 είναι επιεικώς ηλίθιοι... έστω και αν πλήρωσαν 500 ευρώ. Είναι ηλίθιοι γιατί οι ανάγκες της κυβέρνησης σε ρευστό (μετά τις εξελίξεις στο μνημόνιο) θα την οδηγήσουν στο «...φέρε ό,τι έχεις...».

Ότι όσοι έχουν κάνει περαιώσεις και ρυθμίσεις οφειλών (επειδή φοβήθηκαν τους εκβιασμούς της κυβέρνησης) θεωρούνται (από τους επαγγελματίες κλέφτες) νομοταγείς της πεντάρας... αφού είναι απλούστερο να φέρεις στα πράγματα μια κυβέρνηση του λαού... και να περιμένεις να σου σβήσει τον λογαριασμό!!!

Ότι όσοι πιστεύουν πως θα βρεθεί τρόπος να παταχθεί η φοροδιαφυγή και ότι θα σούρνωνονται στις φυλακές οι συστηματικοί φοροκλέφτες είναι ονειροπαρμένοι γιατί η κυβέρνηση ήρθε να μείνει και όχι για να πέσει από λίγους βλάκες και νομοταγείς...

Ότι όσοι εδώ και κάποιους προεκλογικούς μήνες πίστεψαν σε επαναφορά μισθών, μεροκάματων και συλλογικών συμβάσεων και δεν έκλεισαν με ατομικές συμβάσεις τα τετράωρα θα χάσουν ακόμη και αυτές τις συνθήκες κάτεργου αφού το επόμενο σκαλοπάτι είναι η ανεργία που επίσης ήρθε για να μείνει...

Ότι όσοι κρατικοί υπάλληλοι δεν ρυθμίζουν σήμερα τα συνταξιοδοτικά τους και περιμένουν καλύτερες ημέρες είναι οι επόμενοι για δούλεμα... γιατί το κράτος και θα συρρικνωθεί και θα πουληθεί και θα διαλυθεί καθώς μόνο μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να το κάνει πράξη επικαλούμενη την εντολή του λαού...

Ότι όσοι παρασύρθηκαν (από την προηγούμενη κυβέρνηση κρατιστών) και νομιμοποίησαν τα αυθαίρετα που απέκτησαν με χρέη σε εφορίες, σε Δήμους και στην ΔΕΗ θα τραβάνε, συντομότατα, τα μαλλιά τους γιατί η σημερινή κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας... έχοντας στεγνό τον κρατικό κορβανά θα νομιμοποιήσει και τα «αυθαίρετα του λαού» με όσα έχει να δώσει ο καθένας... Αρκεί «... ο λαός να αποχτήσει το κεραμίδι του...».

Ο επαγγελματίας μπαταχτσής της Ελλάδας που παριστάνει (ως ψηφοφόρος) πότε τον φιλελεύθερο, πότε τον σοσιαλιστή και πότε τον αριστερό ιδεολόγο, θεωρεί δημοκρατικό του δικαίωμα και το φέσι... επειδή αντιγράφει (εδώ και 40 χρόνια) την πολιτική της ίδιας του της χώρας.

Αντιγράφει εκείνους τους πολιτικούς του που χώνουν αυθαίρετα στο κράτος, από τις πόρτες και από τα παράθυρα, όσους μπορούν.

Τους άλλους που χτίζουν Οργανισμούς και κρατικές Εταιρίες για να χώσουν όσους δεν χωράνε στα υπουργεία ενώ τους υπόλοιπους τους ανακυκλώνουν ως συμβούλους από κυβέρνηση σε κυβέρνηση και από υπουργό σε υπουργό. 
Και τους παραπέρα που επιλέγουν κρατικοδίαιτη ελεγχόμενη οικονομία μέσω μηχανισμών διαπλοκής και συναλλαγών με στημένους κρατικοδίατους επιχειρηματίες που ενώ τους αποκαλούν «νέα τζάκια» της οικονομίας τους δίνουν και ημερομηνία λήξεως...

Με άλλα λόγια ο επαγγελματίας Ελληνας φοροκλέφτης αντιγράφει πιστά το πολιτικό τριτοκοσμικό συνονθύλευμα που ως δήθεν κρατική παραγωγική δραστηριότητα με στόχο την ανάπτυξη... κατασπαράζει... δανεικά και βοηθήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ μιας και οι αγορές μας πήρανε χαμπάρι από το 2008.

Όποτε με πρότυπο την ίδια του την χώρα ο συνειδητός Έλληνας μπαταχτσής δεν έχει πρόβλημα να ζει σε βάρος των «ηλίθιων» που επιμένουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους ενώ αυτός θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του να του χαρίζονται τα χρέη γιατί έχει μελετήσει άριστα την φαυλότητα των κρατιστών που ψηφίζει. 

Η ιστορία της λαγάνας και νόστιμα μυστικά της

shutterstock_249103204 new

Μπορεί κάποιοι να μη βάλουν θαλασσινά στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας, αλλά μία-δύο λαγάνες δε λείπουν ποτέ. Αξίζει να γνωρίσουμε το απόλυτο ψωμί της νηστείας και να μάθουμε πώς να το αξιοποιήσουμε καλύτερα.
Η λαγάνα, το επίπεδο ψωμί με την ελάχιστη ψίχα, την τραγανή κόρα και το ξεχωριστό σουσαμένιο άρωμα, αποτελεί κλασική επιλογή ανάμεσα στα εδέσματα της Καθαράς Δευτέρας, με τη γεύση της να στιγματίζει τη μέρα, σηματοδοτώντας την έναρξη της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής. Πρόκειται για άζυμο άρτο ή αλλιώς για ψωμί που παρασκευάζεται παραδοσιακά χωρίς προζύμι, ενώ το όνομά της προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό “λάγανον”, που ήταν μια πλακωτή ζύμη από αλεύρι και νερό.
LAGANA_slider
Λίγη ιστορία…
Τόσο η ιστορία της όσο και η παράδοση που επιβάλει την παρουσία της στο τραπέζι αυτής της μέρας είναι τόσο παλιές που χάνονται στους αιώνες. Η λαγάνα, λοιπόν, αναφέρεται ως έδεσμα σε πολλά κείμενα της αρχαιότητας, όπως τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, όπου συναντάμε τη φράση “λαγάνα πέττετται” που σημαίνει “λαγάνες γίνονται”. Ωστόσο, η σύνδεσή αυτού του ψωμιού με τη νηστεία συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με το γεγονός ότι τέτοιο άζυμο άρτο κατανάλωναν οι Ισραηλίτες κατά τη “έξοδό” τους από την Αίγυπτο. Από τότε και μέχρι τη στιγμή που ο Χριστός ευλόγησε τον ένζυμο άρτο, επιβαλλόταν η κατανάλωση του άζυμου άρτου κατά τη διάρκεια του Πάσχα.
Σήμερα βέβαια την καταναλώνουμε κυρίως κατά την πρώτη μέρα της νηστείας, γι’ αυτό και πολλές συνταγές για λαγάνα δεν περιλαμβάνουν ούτε λάδι. Την Καθαρά Δευτέρα, λοιπόν, οι αρτοποιοί δουλεύουν πυρετωδώς για να ετοιμάσουν το νόστιμο αυτό ψωμάκι, που ταιριάζει πολύ με τα υπόλοιπα νηστίσιμα εδέσματα και ειδικά με την ταραμοσαλάτα, το ταχίνι και τον χαλβά.
Η κυρά-Σαρακοστή
Με τη ζύμη της λαγάνας φτιάχνεται η φιγούρα της κυρά-Σαρακοστής ή αλλιώς η γυναικεία μορφή με τα σταυρωμένα σε προσευχή χέρια και τα 7 πόδια, όσα είναι και τα Σάββατα της Σαρακοστής. Παραδοσιακά φτιάχνεται στην αρχή της νηστείας και χρησιμοποιείται για να μετριέται ο χρόνος που απομένει μέχρι το Πάσχα, μιας και κάθε Σάββατο της κόβουμε και από ένα πόδι, με το τελευταίο να κόβεται το Μεγάλο Σάββατο.
home_slider004
Πώς φτιάχνεται
Η παραδοσιακή συνταγή “ζητά” μόνο αλεύρι, νερό, αλάτι, κάποια μυρωδικά, όπως γλυκάνισο για άρωμα και φυσικά, άφθονο σουσάμι (λευκό και μαύρο) στην επιφάνειά της. Ωστόσο υπάρχουν και οι νέες και πολύ δημιουργικές εκδοχές της, που δεν υστερούν καθόλου σε νοστιμιά, ενώ δίνουν και πιο ξεχωριστή γεύση στο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας. Δοκιμάζουμε λοιπόν πολύ νόστιμες λαγάνες με αλεύρι ολικής άλεσης, με πράσινη και μαύρη ελιά, με λιαστή ντομάτα, με πιπεριά, με κρεμμύδι και με πολλά ακόμη νόστιμα υλικά που προσθέτουν στη ζύμη οι αρτοποιοί.
IMG_7987
Μερικές ιδέες με βάση τη λαγάνα
Όπως είπαμε η λαγάνα πρωταγωνιστεί στο νηστίσιμο τραπέζι ως το ψωμάκι που συνοδεύει τα υπόλοιπα εδέσματα. Υπάρχουν όμως περισσότεροι και πιο ευφάνταστοι τρόποι να την παρουσιάσουμε.Με λαγάνα λοιπόν, μπορούμε να φτιάξουμε πολύ νόστιμα καναπεδάκια. Πώς;
Κόβετε τη λαγάνα σε λεπτές φέτες και της προσθέτετε επάνω ταραμοσαλάτα, ελιές και άνηθο ή φάβα και χταποδάκι ή ταχίνι και γαρίδες. Τα εδέσματα εκείνης της μέρας είναι πολλά και οι πιθανοί συνδυασμοί ακόμη περισσότεροι γι’ αυτό επιστρατεύστε τη φαντασία σας.
Και με τη λαγάνα που περίσσεψε;
*   Μπορείτε να φτιάξετε πολύ αρωματικά κρουτόν και παξιμαδάκια. Κόβετε τη λαγάνα σε κυβάκια ή λεπτές φέτες, αναλόγως τι θέλετε να φτιάξετε, τα απλώνετε σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα, τα περιχύνετε με ελάχιστο ελαιόλαδο και ψήνετε στους 200οC μέχρι να ροδοκοκκινίσουν.
*   Εάν πάλι αφήσετε τη λαγάνα να ξεραθεί πολύ μπορείτε να την τρίψετε στο μπλέντερ, δημιουργώντας γαλέτα με ξεχωριστό άρωμα.
*   Μπορείτε ακόμα να τη μουλιάσετε σε νερό, να τη στύψετε και να φτιάξετε μαζί της ταραμοκεφτέδες ή ωραίους ψωμοκεφτέδες.
bread_olikis new

...κι είναι μια μικρή χώρα που βιάζεται να κρύψει την εκθαμβωτική ομορφιά της ,μην της τη πάρουν βίαια κι αυτή...

 http://static.panoramio.com/photos/large/62519321.jpg

μαριάνθη ντεβάκη

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων


http://kissmygrass.gr/wp-content/uploads/2014/12/cheer-detergents-intellectual-small-998371-300x160.jpg
Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.
Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.
Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».



Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;



Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;



Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου...». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;



Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.



Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.



θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.



Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;



Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.



Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;



Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.



Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή.Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.



Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!



Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:


«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».


Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;



Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».



Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;



Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;



Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».



Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.



Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.


Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.



Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);



«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;


Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής...



Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «...μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».


Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;



Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:


«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του...


Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».


(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)



Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:


1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.


Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.



Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.



Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.



Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή...



Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).