Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

«ΕΛΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΝΑ ΦΙΛΗΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»


Διηγούνται ακόμη για τον Άγιο Μαρκιανό – γιατί αγίασε ο καλός εκείνος Ιερεύς της Αγίας Αναστασίας – ότι τις νύχτες γύριζε τις φτωχές συνοικίες της πόλεως και περιμάζευε τους εγκαταλειμμένους νεκρούς. Τους έπλενε με τα χέρια του, τους σαβάνωνε και τους πήγαινε στην Εκκλησία για να τους διαβάσει και να τους θάψει το άλλο πρωί. Και είχε αποκτήσει τη συνήθεια να μην αφήνει μόνο στην Εκκλησία το νεκρό προτού τον ασπαστεί.
Κάποτε λοιπόν έγινε αυτό το παράδοξο : ο νεκρός ήταν πολυβασανισμένος γέρος, χτυπημένος από τη ζωή. Έμοιαζε σα νάχε αντικρύσει μ΄ ανακούφιση το θάνατο. Ο Άγιος Μαρκιανός τον περιποιήθηκε μ΄ όλη του την καρδιά, λες και το ένιωθε ο νεκρός. Τέλος, τον τοποθέτησε, όπως όλους, στο νεκροκρέβατο στο νάρθηκα της Εκκλησίας. Έτοιμος να φύγει πια, γυρίζει στο νεκρό και του λέει :
- Έλα, αδερφέ μου, να φιληθούμε, σαν παιδιά του Χριστού.
Κι ο νεκρός με ευγνωμοσύνη, υπακούοντας στην πρόσκληση του ευεργέτη του, ανακάθισε στο φέρετρο, αντάλλαξε μαζί του αδελφικό ασπασμό κι έγειρε πάλι για τον αιώνιο ύπνο του. Ο Άγιος βγήκε αθόρυβα από την Εκκλησία σαν να είχε συμβεί το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Μα κάποιος άλλος Ιερεύς που έτυχε να βρίσκεται την ώρα εκείνη στην Εκκλησία, παρακολούθησε αθέατος την σκηνή κι έτσι από στόμα σε στόμα διαδόθηκε σ΄ ολόκληρη την πόλη (Κωνσταντινούπολη).
ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΟΦΙΑ, εκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θεσσαλονίκη 1987, σ. 65 κ.ε.

Για να μην ζούμε στην απάτη, ότι με τρεις προσευχές, δέκα μετάνοιες και πέντε καλές πράξεις κληρονομήσαμε και καποιον Παράδεισο. Γιατι το δώρο είναι ακριβό...

 

Τα Θρησκευτικά στο δημοτικό σχολείο και η υπονόμευσή τους από το γλωσσικό μάθημα


http://blogs.sch.gr/30dimperist/files/2014/01/hpqscan0001.jpg

Θα μιλήσω από καρδίας, ως μάχιμος δάσκαλος της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που διακονεί την παιδεία μας, την εκπαίδευση με την κιμωλία στο χέρι, εδώ και 23 χρόνια. Άλλωστε, οι προλαλήσαντες, άγιοι Επίσκοποι, Γέροντες αγιορείτες, έγκριτοι καθηγητές και εισηγητές, κονιορτοποίησαν την δήθεν καινότητα των προγραμμάτων και κατέδειξαν την κενότητα των επιχειρημάτων τους. Όπως έλεγε και ο ποιητής: «Ουδέν καινόν, όλα κενά». Καταρχάς θα κάνω μια μνημόσυνη αναφορά σε ένα από τα παλικάρια του Γένους. Στις 13 Μαρτίου 1957, σαν σήμερα, απαγχονίζεται στη Λευκωσία της Κύπρου από τους Άγγλους κατακτητές ο ήρωας μαθητής, 18 μόλις χρονών, Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Και αυτός, όπως και όλοι οι μελλοθάνατοι αετοί της ΕΟΚΑ, όλοι τους νέα παιδιά, πριν οδηγηθούν στην αγχόνη έψαλλαν το «τῇὙπερμάχῳ», τον Εθνικό μας Ύμνο ή το «Ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον». Όλοι τους έπαιρναν ψευδώνυμα των αγωνιστών του ΄21 ή της αθάνατης κλεφτουριάς –«Ζήτρος» ήταν το ψευδώνυμο του Αυξεντίου- για να μην υφίστανται αντίποινα οι οικογένειές τους από τους «φίλους» μας Άγγλους. Από πού τα γνώριζαν τα τροπάρια; Γιατί παρέπεμπαν στο ΄21; Μα από τα σχολεία τους, στα οποία διδάσκονταν την ορθόδοξη ελληνική πίστη και παράδοση, που ανατρέφει μάρτυρες και ήρωες, και όχι πανθρησκειακά δηλητήρια. Στα παλιά βιβλία γλώσσας της Έκτης Δημοτικού -φέτος είμαι δάσκαλος Έκτης Δημοτικού στο Κιλκίς σε τάξη 25 παιδιών- υπήρχε ποίημα για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, το οποίο μάλιστα το έγραψε Δωδεκανήσιος ποιητής. Αναμεταδόθηκε μετά το θάνατο του Ευαγόρα από τον ραδιοσταθμό της Λευκωσίας ως δημοτικό τραγούδι. Διαβάζω τους τελευταίους στίχους: «(…) χτυπάει κουδούνι, μπαίνουνε στη τάξη του ο καθένας, μπαίνει και η πρώτη, άτακτη, και η τρίτη που διαβάζει, μπαίνει και η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. Παρόντες όλοι; Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. Παρόντες, λέει ο δάσκαλος – και με φωνή που τρέμει: Σήκω Ευαγόρα να μας πεις ελληνική ιστορία. Ο δίπλα, ο πίσω και ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάνει, να πέσουν με αναφιλητά. Ετούτοι και όλη η τάξη. Παλληκαρίδη άριστα, Βαγόρα πάντα πρώτος, στους πρώτους πρώτος, άγγελε, πατρίδας δοξασμένης, συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα και αποκούμπι και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία. Τα ’πε και απλώθηκε σιωπή, παν΄ στα κλαμένα νιάτα, που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία, έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.». Στα παλιότερα βιβλία το ποίημα αυτό υπήρχε, το διαβάζαμε οι δάσκαλοι και βγαίναμε με ψηλά το κεφάλι από την τάξη. Το πέταξαν όμως έξω το 2006, που μπήκαν μέσα όλα τα κουρελουργήματα -η λέξη είναι του δάσκαλου μου, του Κώστα του Ζουράρι-. Και στη θέση του στην Έκτη Δημοτικού, τι αναγκαζόμαστε να διδάξουμε για τον ηρωισμό; Ένα κείμενο με τίτλο: «Η Σόνια η γάτα»! Είναι μια γάτα, η οποία, όταν πήρε φωτιά ένα σπίτι, νιαουρίζει, την ακούει η πυροσβεστική, έρχεται και σβήνει τη φωτιά και οι πυροσβέστες της αναγνωρίζουν την πρωτιά στο να έρθουν – και της αποδίδουν και παράσημα! Aπό τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη πήγαμε στη Σόνια τη γάτα. Αυτά συμβαίνουν στα σχολεία και εμείς μεμφόμαστε τα παιδιά: «Εμείς στα χρόνια σας είχαμε αξίες». «Και τι τις κάνατε;» μας απαντούν. Τα παιδιά στην εξοπλιστική ηλικία του Δημοτικού Σχολείου μαθαίνουν όταν τους παρουσιάζουμε τις αξίες σαρκωμένες σε πρόσωπα, όχι ανούσιες θεωρητικολογίες: Δεν θα τους μιλήσω για την αγιότητα, θα τους δείξω τον Άγιο. Δεν θα τους μιλήσω για τον ηρωισμό, θα τους δείξω τον ήρωα. Όχι για την πραότητα, αλλά για τον πράο. Όχι για την αξιοπρέπεια, μα ποιος είναι ο αξιοπρεπής. Στην παράδοσή μας, εξάλλου, κάτι παρόμοιο δεν γίνεται για την ορθόδοξη αγιογραφία; Έχουμε την εντύπωση ότι η έσχατη μάχη για το μέλλον της πατρίδας διεξάγεται μέσα στο Κοινοβούλιο ή στα έγκατα του Μαξίμου και των Βρυξελλών. Λάθος! Στα σχολεία, στις αίθουσες διδασκαλίας κρίνεται η τύχη του Γένους. Αν επικρατήσει η ελληνοκτόνος παιδαγωγία και εκλείψει διά παντός η ελληνορθόδοξη παιδεία, «η ροδόχους ελπίδα του Έθνους» -του Καποδίστρια είναι η φράση- τότε ας τοιχοκολλήσουμε το αγγελτήριο θανάτου, πλησιάζει η ιστορική ευθανασία. Αν δεν απομείνει η ιστορική μαγιά του Μακρυγιάννη, τότε «κάλλιο να μην υπάρχει Έλλην στον κόσμον παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν υπάρχον ανδράποδον του αναίσθητου Τούρκου, ενώ πλάστηκε από τον Θεό ελεύθερος», όπως θεσπίζουν στις 5 Μαϊου του 1827 στην Τροιζήνα οι ελευθερωτές πατέρες μας. Και σίγουρα στη θέση του αναισθήτου Τούρκου μπορεί να μπουν και άλλα αναίσθητα και άπιστα θηρία, φανερά και νοητά, που μας εξανδραποδίζουν. Και το κακό γίνεται από τους ύπουλους, τους προβατόσχημους λύκους, που ζεσταίνουμε στο κόρφο μας και μαγαρίζουν παιδεία και παιδιά. Το 1984 το ησύχιο και ταπεινό περιβόλι της Παναγίας μας, το σπουδαιότερο πνευματικό κέντρο της ανθρωπότητας, το Άγιον Όρος, επισημαίνει την ολέθρια πορεία της παιδείας, εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού, ψευδοπροοδευτισμού και αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού, και ομιλεί απερίφραστα και ευθαρσώς για την αδίστακτη καταστροφή των εθνικών μας ριζών και για τον επελαύνοντα αντιχριστιανισμό και αφελληνισμό. Αντιγράφω το απόσπασμα: «Από πολλά χρόνια, τώρα, γίνεται συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη, να πολεμηθεί η πίστις, να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός, να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας, να ευτελιστεί η μεγάλη σημασία των εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η ορθόδοξη εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας, να καταντήσουν τα παιδιά μας εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου». Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι Αγιορείτες πατέρες. Το πού έχει καταντήσει η παιδεία εξαιτίας της παρατεταμένης κρίσεως ταυτότητας, το βλέπει κανείς στα πλείστα εν κρίσει σχολικά εγχειρίδια. Δεν πρόκειται μόνο για το ελεεινό γλωσσικό ιδίωμα, στο οποίο είναι γραμμένα, για την προχειρότητα και ανεπάρκεια που τα χαρακτηρίζει. Πρόκειται κυρίως για τη ψυχική μιζέρια στην οποία καταδικάζουν το παιδί, τα πρότυπα που του προβάλλουν, δηλαδή ένα πληροφορημένο, υπολογιστικό, ανταγωνιστικό, καταθλιπτικό και συναισθηματικά νεκρό άνθρωπο και κυρίως, χωρίς τον Θεάνθρωπο, τη χαρά του κόσμου. Περισσεύει σε αυτά τα τρισάθλια βιβλία -και μιλάω κυρίως για της γλώσσας- η εκκλησιομαχία, η κατασυκοφάντηση και ο εμπαιγμός της αμωμήτου πιστεώς μας. Έλεγε ένας παλιός επίσκοπος: «Αν δώσεις οδοντογλυφίδα σε έναν Νεοέλληνα, από αυτούς που το επίθετό τους έχει πρώτο συνθετικό –παπα, στα δόντια του θα ανακαλύψεις ψίχουλα από τα πρόσφορα που έφαγε και μεγάλωσε η οικογένειά του». Και υπάρχουν πολλοί με πρώτο συνθετικό το –παπα που κατέστρεψαν την πατρίδα. Είναι γνωστό πως τρία σχολικά μαθήματα αποτελούν σκόλωπα τη σαρκί των ποικιλώνυμων εθνομάχων και γραικύλων της σήμερον: Η ιστορία, η γλώσσα και τα θρησκευτικά. Στην ιστορία τις είδαμε τις προκοπές τους, μέσω του ρεπούσειου άγους. Η γλώσσα δεινοπαθεί μέσω των βιβλίων -περιοδικών ποικίλης ύλης όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω- και συνεχίζει να ταλαιπωρεί δασκάλους και να δηλητηριάζει τους μαθητές. Για το μάθημα των θρησκευτικών θέτουν ή θα θέσουν τεχνηέντως το ψευτοδίλημμα: ή καταργείται ή μετατρέπεται σε θρησκειολογικό χυλό. Πριν αναφερθώ στα θρησκευτικά, μια ολιγόλογη παραπομπή στη γλώσσα. Ας μη λησμονούμε ότι στις δύο πρώτες και πολύ σημαντικές τάξεις του δημοτικού σχολείου δεν υπάρχει μάθημα θρησκευτικών, ούτε βιβλίο βέβαια. Άρα εναπόκειται στο δάσκαλο ή τη δασκάλα για το τι θα διδάξει. Ο άγιος γέροντας Παΐσιος συμβούλευε δασκάλους με αναφορά στην πίστη και στην πατρίδα να παίρνουν πρώτη δημοτικού, γιατί σε αυτή την ηλικία εντυπώνονται ανεξίτηλα δια βίου οι γνώσεις στο νου των μαθητών. Για παράδειγμα, στα παλιά Ανθολόγια, επαναλαμβάνω προ του 2006, το μάθημα με το οποίο υποδεχόταν το σχολείο τον μαθητή, ήταν ένα ωραίο δημοτικό, μια προσευχή: «πέφτω κάνω το σταυρό μου / και άγγελο έχω στο πλευρό μου, / δούλος του Θεού λογιούμαι / και κανέναν δεν φοβούμαι» και από κάτω το περίφημο «Φεγγαράκι μου λαμπρό». Στα νέα Ανθολόγια, το μάθημα με το οποίο υποδεχόμαστε τους μαθητές με τίτλο «Πρώτη μέρα στο σχολείο», είναι μια δασκάλα εν ονόματι Γεωργία που λέει στους μαθητές της «δεν θα με λέτε κυρία, θα με λέτε Γεωργία» - όταν εμείς οι δάσκαλοι ξέρουμε ότι η μορφή αυτής της οικειότητας είναι η μητέρα της περιφρόνησης. Μάλιστα, λέει στους μαθητές της η δασκάλα «με τι πρέπει να ξεκινήσουμε σήμερα παιδιά;» και πετάγεται ένας μαθητής και λέει «με την τουαλέτα κυρία». Από τα ωραία ποιήματα του Γένους πήγαμε στις τουαλέτες. Στο ίδιο Ανθολόγιο μαθαίνει ο μαθητής ότι δεν υπάρχουν Άγιοι της Εκκλησίας μας, αλλά ένας άγιος, ο άγιος φιλίας, ο Φιλάγιος στη σελίδα 107. Πουθενά στο δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει ονομαστική γιορτή ή αναφορά σε έναν Άγιο της Εκκλησίας μας. Παντού γενέθλια και ανύπαρκτοι άγιοι. Διαβάζει ο μαθητής μια νερόβραστη προσευχή και όχι το «Πάτερ ἡμῶν», που το μαθαίνουμε από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας στον κόσμο. Στην πρώτη δημοτικού, επίσης, μαθαίνουν ένα χαζοχαρούμενο ψευτοποίημα με τίτλο «Το λαγουδάκι της Λαμπρής», για τον Άγιο Βασίλη που φέρνει μια γάτα δώρο στην οικογένεια του Ιβάν, που εγκατέλειψε τον τόπο της εξαιτίας μιας χιονοστιβάδας! Ειδικά για το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, το πρωτάκι θα διαβάσει ποιήματα στο Ανθολόγιο όπως το «Ήρθε η πασχαλιά» με στίχους όπως: «ήρθε η πασχαλιά και τσουγκρίζει τα αυγά το μικρό παιδάκι», ενώ στο βιβλίο της γλώσσας ένα με τίτλο «Πασχαλινό», όπου συναντάς στίχους όπως «και μοσχοβολούν οι φούρνοι, τα τραπέζια κοκκινίζουν από τα κόκκινα αυγά» και ένα άλλο με τίτλο «Πασχαλινά κουλούρια» και στίχους: «το Πάσχα οι άνθρωποι έκαναν κουλούρια να μοιάζουν με πουλιά, ψάρια, ανθρωπάκια, τους έβαζαν μάτια και το στόμα, γαρύφαλα ή ξυλάκια». Στο βιβλίο Γλώσσα -το κρισιμότερο κατ’ εμέ βιβλίο, γιατί το πιάνουν καθημερινά οι μαθητές- στην πρώτη δημοτικού δεν υπάρχει ούτε ένα «Χριστός ανέστη». Στο Ανθολόγιο της τρίτης – τετάρτης δημοτικού καλούνται οι μαθητές, παρακαλώ, να γράψουν ένα νανούρισμα για χταπόδια! Δεν έχει εμπνευστεί παγκοσμίως ποιητής από χταπόδια για να γράψει νανούρισμα! Στα παλαιότερα βιβλία γλώσσας δημοτικού και γυμνασίου -προ του 2006 επαναλαμβάνω- υπήρχαν περίπου 35 δημοτικά τραγούδια. Τα έχω μετρήσει, έχω φυλλομετρήσει τα βιβλία. Τα πέταξαν όλα έξω και στη θέση τους έβαλαν συνταγές μαγειρικής! Ένα ή δύο μαθήματα έχουν παραμείνει μόνο. Έχουν πετάξει έξω το δημοτικό τραγούδι, στο οποίο, όπως έλεγε ο Πολίτης, «αποτυπώνεται ακραιφνής και ακίβδηλος ο εθνικός μας χαρακτήρ». Σε ένα παλιό βιβλίο του 1965, το οποίο έχει προλογίσει και ο Σίμων Καρράς, βρήκα ένα διαμάντι και σας το διαβάζω για το δημοτικό τραγούδι και την τεράστια σημασία του: «Συνήντησα εν Μικρά Ἀσία κώμην ἀριθμοῦσα μόλις εἴκοσι οἰκογενείας καί στερουμένη διδασκάλου καί ἱερέως. Καί ὄμως δεν ἔλιπον ἐξ’ αὐτῆς τά δημοτικά τραγούδια ἀναπληροῦντα παρά τῷ λαῷ τήν ἔλλειψην τοῦ σχολείου καί τῆς Ἐκκλησίας». Το δημοτικό τραγούδι αναπλήρωνε την Εκκλησία και το σχολείο. Το πέταξαν έξω. Στη σελίδα 89 σε ένα μάθημα πέμπτης – έκτης δημοτικού που λέγεται «Θεατρική αγωγή» ξέρετε τι λέει; Καλούνται οι μαθητές να υποδυθούν το δαιμόνιο. Σήμερα, γράφει, «είστε δαιμόνιο»! Στο ίδιο Ανθολόγιο -για να δείτε πως ακυρώνεται το μάθημα των θρησκευτικών μέσω του βιβλίου Γλώσσας-, στο κείμενο «ο Νορντίν στην εκκλησία», διαβάζει ο δάσκαλος ενώπιον των μαθητών του, ότι «ο Νορντίν πήγε σε μια εκκλησία του χριστιανού Αλλάχ», προβληματικός ο όρος, «και όλο το μεσημέρι τα κουβέντιαζε με τη γιαγιά του και δεν μπορούσε να χωνέψει γιατί οι χριστιανοί κάνουν τέτοιες ζωγραφιές» και -ακούστε Παναγιώτατε- «τι άσχημοι γέροι ήταν αυτοί με τις γενειάδες στους τοίχους;». Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας είναι άσχημοι γέροι με μακριές γενειάδες! Σε άλλο σημείο αναφέρεται κείμενο με τίτλο: «Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο». Ο Επιτάφιος δεν πάει βόλτα, το ποδήλατο πάει βόλτα. Και στο τέλος, προσέξτε παρακαλώ, για την κατανυκτικότατη ακολουθία της Εκκλησίας μας: «Όταν φτάσαμε στην εκκλησία ξανά, οι άντρες σήκωσαν τον Επιτάφιο πάλι ψηλά από την πόρτα και περάσαμε από κάτω όπως το περνά περνά η μέλισσα»! Πέμπτη δημοτικού -δεν τα διδάσκω βέβαια τα βιβλία- στο αφιέρωμα για τα Χριστούγεννα το κεντρικό κείμενο ήταν «Η Φρικαντέλα η μάγισσα, που μισούσε τα κάλαντα», που είναι για Νηπιαγωγεία. Εκεί, πάνε τα παιδιά να πουν τα κάλαντα στη μάγισσα και βγαίνει στο μπαλκόνι και μπήγει τις φωνές: «Σκασμός σκουπιδόπαιδα, αν δεν σταματήσετε να λέτε τα κάλαντα θα το μετανιώσετε πικρά». Μπορεί ο δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα να σταθεί ενώπιον των μαθητών του και να πει τέτοια φράση: «σκασμός σκουπιδόπαιδα»; Μάλιστα, στη θέση του υπήρχε «Το ευλογημένο μαντρί» του Κόντογλου, ένα από τα ωραιότερα και τα πιο αγαπητά στα παιδιά κείμενα για τα Χριστούγεννα, για τον Άγιο Βασίλη: το πέταξαν έξω και έβαλαν στη θέση του το «Η Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα». Και το επόμενο κείμενο μιλάει για τα Χριστούγεννα στον κόσμο, όπου, αφού περιηγείται σε κάποιες χώρες, μιλάει για τα Θεοφάνεια. Ακούστε για τα Θεοφάνεια τι έχει γράψει: «Στη χώρα μας ρίχνουμε το Σταυρό στη θάλασσα για να τον πιάσει ο γρηγορότερος και καλύτερος κολυμβητής». Είναι αγώνας, κολύμβησης, δηλαδή, τα Θεοφάνεια. Δεν είναι η φανέρωση της Αγίας Τριάδας, δεν είναι η βάπτιση του Σωτήρος Χριστού. Η θρησκειολογία και ο Οικουμενισμός έχουν περάσει και στα βιβλία της Γλώσσας. Έκτη δημοτικού: «Τα θρησκεύματα του κόσμου». Κάπου εδώ στην παράσταση εμφανίζεται στριμωγμένος ο Χριστιανισμός. Ένας σταυρός που παραπέμπει σε αυτόν που φορούσαν οι ναζί, ένα αυγό ούτε καν κόκκινο, στη μέση ο Ινδουισμός, όλα τα θρησκεύματα, ενώ είναι προβληματική και η περιγραφή, αφού σε όλα τα θρησκεύματα χρησιμοποιεί χρόνο ενεστώτα, «ο Μωάμεθ είναι, ο Βούδας είναι», και για τον Χριστό λέει: «Οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήτανο Υιός του Θεού». Γιατί γίνεται αυτή η αναφορά με αυτό τον τρόπο; Δεν είναι δηλαδή ο Υιός του Θεού; Δεν είναι ὁἦν, ὁὦν και ο ἐρχόμενος ο Κύριος; Και γιατί εδώ, ενώ απευθύνονται σε βαπτισμένα ελληνόπουλα, βάζουν στη μέση τον Ινδουισμό; Τι εμπειρίες έχει για τον Ινδουισμό ένα παιδί της έκτης δημοτικού; Στην πρώτη γυμνασίου -γιατί χτυπιέται και η ηθική των παιδιών- έχουμε κείμενο στη σελίδα 16 του τετραδίου εργασιών με τίτλο «Οσάκις», που σημαίνει όσες φορές, στο οποίο περιγράφεται ο δεσμός εικοσιπεντάχρονου άντρα με δεκατετράχρονη μαθήτρια. Επαναλαμβάνω. Σελίδα 16, τετράδιο εργασιών, πρώτη γυμνασίου. Το βδελυρότατο των αμαρτημάτων και των εγκλημάτων, η παιδεραστία, διδάσκεται ως μάθημα: τα έχει φτιάξει η Αλέκα, μια μαθήτρια της τάξης, με τον Σάκη τον ηλεκτρολόγο και βγαίνει ραντεβού μήνες τώρα μαζί του. Και ακολουθούν από πίσω και οι άλλες μαθήτριες, που αντιγράφουν και μιμούνται και παίρνουν μαθήματα! Στην τρίτη γυμνασίου, ενδεικτικά πάντα, θα διαβάσω δυο τρεις φράσεις από ένα κείμενο με τίτλο «Παραπλανητικά», που μάλιστα εμπνέουν πολύ κόσμο πάνω σε νέους σκοπούς: «Αυτού του μήνα οι συμπτώσεις θα ενισχύσουν τις ερωτικές σας σχέσεις» γράφεται σε δεκαπεντάχρονα παιδιά, με υπογραφή «Κώστας Λεφάκης». Τα τσιράκια του διαβόλου, όπως ονομάζονται οι αστρολόγοι, έχουν θέση στα βιβλία. Πού είναι ο Μαβίλης, ο ήρωας ποιητής, να διδάξει ο δάσκαλος τον ηρωισμό; Που είναι ο Κάλβος, ο Σολωμός, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Βρεττάκος, ο Ρίτσος, οι μεγάλοι μάστοροι του ελληνικού λόγου; Δεν υπάρχουν. Θα βρούμε όμως μέσα τον Λεφάκη. Το ίδιο θέλουν να κάνουν και στο μάθημα των θρησκευτικών. «Πάλιν Ἠρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται». Πώς μπορεί, επαναλαμβάνω, δάσκαλος Έλληνας Χριστιανός Ορθόδοξος να διδάξει σε επτάχρονα και οχτάχρονα παιδιά αυτά που θα διαβάσω παρακάτω; Τα διαβάζω και καπνίζουν τα μάτια μου από οργή. Ο Αριστοτέλης έλεγε «οἱ μή ὀργιζόμενοι, ἐφ’ οἶς δεῖ, ἠλίθιοι δοκούντες εἶναι». Πρέπει να αφήσουμε την επανάσταση του καναπέ και να σταματήσουν οι νέοι να ξεθυμαίνουν μέσω του διαδικτύου. Εδώ θέλει επανάσταση. Και ο καθένας ας την εννοήσει όπως θέλει. Εθνική επανάσταση. Θεματική ενότητα στην τρίτη δημοτικού: Καλούμαι εγώ, ο δάσκαλος, να διδάξω για την Κυριακή εκτός από τη Θεία Λειτουργία και σύμβολα θρησκειών: σταυρός, ιχθύς, άμπελος, σβάστιγκα. Θα διδάξουμε και τον τρόπο διδασκαλίας του Βούδα, όλα ισότιμα και ισόκυρα. Στην ενότητα «Η χαρά της γιορτής για τα Χριστούγεννα», από το βιβλίο της τρίτης δημοτικού, αναφέρεται στη γιορτή των Χριστουγέννων και -άκουσον άκουσον- «στη γέννηση του Χριστού στο κοράνι». Ντρέπομαι και να τα αναφέρω. Πώς μπορώ εγώ σαν δάσκαλος να σταθώ σε επτάχρονα παιδιά και να κάνω τέτοια πράγματα; Αυτοακυρώνομαι. «Γιορτές θρησκειών του κόσμου»: «Ρος Ασάνα, το τέλος του Ραμαντάν στους Μουσουλμάνους, Ινδουιστές, φωτιές, χρωματιστά νερά, σκόνη». Προφανώς αυτοί που τα έγραψαν δεν έχουν ιδέα από δημοτικό σχολείο. Δεν έχουν πατήσει ποτέ σε σχολική τάξη. Δεν ξέρουν την ηλικία αυτή των παιδιών. Δεν ξέρουν τα ενδιαφέροντά τους. Δεν ξέρουν πόσο κρίσιμη είναι αυτή η ηλικία. Και πειραματίζονται. Τετάρτη δημοτικού, ενότητα «Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται». Αφού κάνουμε για την πρωινή προσευχή στο σχολείο, από κάτω πάλι η ουρά, η θρησκειολογία: «Προσευχές απ’ όλο τον κόσμο», πώς προσεύχονται οι Μουσουλμάνοι, οι Εβραίοι και λοιπά. Ο πολύτιμος χρόνος των θρησκευτικών σπαταλιέται στην τετάρτη δημοτικού για να μάθουν τα παιδιά μας πώς προσεύχονται οι Ινδουιστές. Τετάρτη δημοτικού, ενότητα «Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί». Τα ονόματά μας, η ιστορία των επωνύμων και των ονομάτων μας. Αφού αναφέρει το βάπτισμα και το χρίσμα των Ορθοδόξων, πάει στο βάπτισμα και το χρίσμα των Ρωμαιοκαθολικών, τις τελετές ενηλικίωσης στις θρησκείες του κόσμου, Μουσουλμάνους, γιορτές του κόσμου κτλ. Στην πέμπτη δημοτικού -δεν επιμένω πολύ σε αυτά, έχουν ειπωθεί ήδη-, στην ενότητα «Μαθητές και Δάσκαλοι», ο Ιησούς διδάσκεται ως δάσκαλος και, όπως ειπώθηκε, μεταξύ των άλλων δασκάλων αναφέρονται και ο Μωάμεθ και ο Κομφούκιος και ο Βούδας, όλοι Άγιοι! Στην έκτη δημοτικού, στην οποία διδάσκω φέτος, πάλι για τους αγίους ανθρώπους: «άγιοι άνθρωποι στις θρησκείες του κόσμου, Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάι Λάμα, Γκάντι και πολλά άλλα πρόσωπα ιστορικά ή μυθικά». Είναι βλασφημία, νομίζω, να αποδίδεται αγιότητα σε άλλα πρόσωπα εκτός από τον Χριστό και τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Δεν θα επεκταθώ άλλο. Προσωπικά δηλώνω ότι αν -ο μη γένοιτο- περάσουν τα προγράμματα αυτά δεν θα τα διδάξω. Οδηγός μου και σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και στο μάθημα της γλώσσας και στο βιβλίο ιστορίας, είναι η φράση του Μακρυγιάννη: «Όταν μου πειράζουν πατρίδα και θρησκεία, θα μιλήσω θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν». Δε φοβόμαστε οι περισσότεροι δάσκαλοι, «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως», «Δειλία ἐστὶν ἐκτροπὴ πίστεως», λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Κάθε Παρασκευή, κατά παράβαση των άνωθεν εντολών, τελευταία ώρα βάζω ευαγγελικές περικοπές, μάθημα το οποίο έχει καταργηθεί. Τα παιδιά με ευλάβεια παρακολουθούν το Ευαγγέλιο. Θέλει Χριστό το σχολείο. Όταν φεύγει ο Χριστός μπαίνουν οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι. Το ίδιο ισχύει και για το σπίτι. Στη Γλώσσα, διδάσκω κείμενα των μεγάλων λογοτεχνών μας και όχι συνταγές μαγειρικής. Δεν το λέω για καύχηση. «Ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν εἰμί». Πιστεύω στον Χριστό, αγαπώ την πατρίδα μου, και ας είναι και φτωχή. Όταν φτωχή είναι η μάνα μας δεν τη φτύνουμε, την παίρνουμε στην αγκαλιά μας. Παναγιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, Το ζητούμενο ή μάλλον το ποθούμενο σήμερα είναι πώς θα φτιάξουμε νέο σχολείο, όχι βέβαια σαν αυτό που βιώνουμε, των άθεων γραμμάτων, «που υφαίνουν το σάβανο του Γένους μας», όπως έλεγε ο Παπουλάκος. Θέλουμε νέο, αλλά ρωμαίικο σχολείο, δηλαδή σχολείο λευτεριάς, γιατί ρωμαίικο αυτό σημαίνει, ελευθερία. Όταν ο πατρο-Κοσμάς έλεγε ότι αυτό μια μέρα θα γίνει ρωμαίικο τι εννοούσε; Ότι θα ελευθερωθεί. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πήγαν κάποιοι δάσκαλοι στον άγιο γέροντα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη και τον ρώτησαν: «Γέροντα πώς θα διδάσκουμε; Πώς θα μιλάμε στα παιδιά;» Και εκείνος έλεγε: «Θέλεις να διδάξεις, θέλεις να μιλήσεις; πιάσε από το χέρι τον Άγιο Νεκτάριο και κουβάλα τον μέσα στα θρανία, μέσα στην αίθουσα. Με τον Άγιο Νεκτάριο να διδάξεις. Διδάσκει εκείνος και ο Χριστός και όχι εσύ τα παιδιά». Όσοι, λοιπόν, δάσκαλοι πιστεύουν στον Χριστό -και είναι πολλοί οι δάσκαλοι αυτοί, αλλά δεν ακούγουνται, γιατί μόνο το κακό έχει κουδουνάκια και ακούγεται- ας πιάσουν από το χέρι τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και αυτός θα διδάξει τους μαθητές ότι «ψυχή και Χριστός μας χρειάζεται». Ας πιάσουν από το χέρι τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον ελευθερωτή μας, να ακούσουν οι μαθητές το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», στους νενέκους της σήμερον, γιατί η οικονομία του Θεού μας απελευθέρωσε -και το καριοφίλι του Νικηταρά και του Μπότσαρη- και η οικονομία των σημερινών ανίκανων κυβερνητών μάς ξαναβυθίζει στη σκλαβιά. Να πιάσει από το χέρι ο δάσκαλος ο φιλότιμος, ο Ρωμηός, τη μάνα τη Ρωμηά, την Κύπρια, τη μάνα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που όταν οι Άγγλοι της είπαν να πείσει το παιδί της να προδώσει και να γλιτώσει, απάντησε: «Εγώ δεν εγέννησα παιδίν να τον λαλούν προδότη. Χαλάλι της πατρίδας μου το αίμα του παιδιού μου». Και ας πιάσει, τέλος, το Μακρυγιάννη, τον πατριδοφύλακα στρατηγό, να μας διδάξει όλους μας πως οφείλουμε στην εκκλησία μας χάρη και ότι πρέπει το μάθημα να παραμείνει ορθόδοξο χριστιανικό, γιατί «τον Χριστό φοβόμαστε και αυτή η θρησκεία μάς ελευθέρωσε και βγήκαμε εις την κοινωνία του κόσμου». 

Εισήγηση που παρουσιάστηκε στο διήμερο επιστημονικό συνέδριο, που πραγματοποίησε η Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, στις 12-13 Μαρτίου 2013 και περιλαμβάνεται στον τόμο πρακτικών που εξέδωσε η Μητρόπολη στις 20 Ιουνίου 2014



πηγή

ΠΑΠΙΣΜΟΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ –ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΡΑΓΚΟΙ: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

   http://1gym-n-ionias.mag.sch.gr/wp-content/uploads/2013/08/sxisma-1054.jpg-940x198.jpg

 Πολλοί νομίζουν πως τοfilioque[δηλ η προσθήκη της λέξεως «και εκ του πατρός» για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, στο σύμβολο της πίστεως]αποτέλεσε αιτία του σχίσματος ανάμεσα στη «Ρωμαιοκαθολική» και την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Η Ιστορία αυτή, είναι ένας μύθος που πρέπει επιτέλους κάποτε να εκλείψει. Στην πραγματικότητα οι Ρωμαίοι Πάπες πολέμησαν το filioque μόλις αυτό προστέθηκεστο Σύμβολο της Πίστεως από τους Φράγκους. Ο Πάπας Λέων Γ’ (796-816), επειδή γνώριζε από πρώτο χέρι τις πιέσεις των Φράγκων σ’ αυτό το ζήτημα, προχώρησε σε μια πράξη που φανερώνει το πλήρες μέγεθος της παπικής αντίδρασης στις φράγκικες αυθαιρεσίες. Φρόντισε ώστε το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως (χωρίς το filioque ) να αναγραφεί σε δύο ασημένιες πλάκες (μια στα λατινικά και μια στα ελληνικά) τις οποίες ανήρτησε σε ψηλό σημείο στο ναό του Αγίου Πέτρου για να είναι ευανάγνωστες από όλους τους πιστούς.Οι μεγάλες ΑΣΗΜΕΝΙΕΣ ΠΛΑΚΕΣ που έγραφαν το Ορθόδοξο σύμβολο της πίστης είχαν την επιγραφή: «HAECLEOPOSUIAMOREETCAUTELAORTHODOXAEFIDEI» δηλαδή: «Εγώ, ο Λέων βάζω εδώ (τις πλάκες) για την αγάπη και την προστασία της Ορθόδοξης Πίστης.» Σχετική αναφορά μπορείτε να βρείτε στο: VITALEONIS, LIBERPONTIFICALIS (Ed.Duchene, TII, p.26 -η πηγή είναι από βιβλιογραφία των Παπικών!)
Ο Λέων πίστεψε ότι οι Φράγκοι δε θα τολμούσαν να προσβάλουν το ιερότερο κέντρο της δυτικής Χριστιανοσύνης. Το 809 οι τελευταίοι προχώρησαν στην επίσημη καθιέρωση του filioque με τη σύνοδο του Άαχεν. Μια και ο Πάπας εξακολουθούσε να διατηρεί την Ορθόδοξη παράδοση, ο Καρλομάγνος έστειλε μια αντιπροσωπεία στη Ρώμη υπό τον μοναχό Σμάραγδο για να τον μεταπείσει. Στα πρακτικά της συνάντησης, που διασώζονται μέχρι σήμερα, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Λέων αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι διάδοχοί του συνέχισαν να είναι αντίθετοι στο filioque μέχρις ότου οι Φράγκοι κατέλαβαν δια της βίας το Πατριαρχείο Ρώμης και εγκατέστησαν οριστικά δικό τους Πάπα (πιθανόν από το 1009 και μετά).
Άλλη μία ΑΠΑΤΗ των Φράγκων αποκαλύφθηκε το 1948 από τον μεγάλο ιστορικό F. Dvornik στο έργο του «ThePhotianSchism», το οποίο πλέον είναι κλασσικό. Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, κάθε Ρωμηός θα σοκαριστεί από τις μηχανορραφίες της δύσης, εναντίον των Ρωμηών. Σε αυτό μαθαίνουμε πως τον 12ο αιώνα οι Φράγκοι πλαστογράφησαν κάποιον δήθεν αφορισμό του Φωτίου από τον Ρωμαίο Πάπα Ιωάννη Η΄. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ! Σε αυτόν τον ψεύτικο αφορισμό στηρίχτηκαν οι θεωρίες των Φράγκων παπικών, για το Σχίσμα, μέχρι και τον εικοστό αιώνα.
Ο Ρωμαίος Πάπας Ιωάννης Η΄, δείχνει με τον βίο του, την αγάπη του στην Ρωμηοσύνη και την Ορθόδοξη πίστη. Το 873 πίεσε τον Φράγκο αυτοκράτορα Λουδοβίκο τον Ευσεβή και κατάφερε να τον κάνει να απελευθερώσει τον Ρωμηό ιεραπόστολο των Σλάβων Μεθόδιο, που ήταν φυλακισμένος στη Μοραβία από τους Φράγκους για τρία χρόνια [ObolenskyDimitri, «Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία», Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1991, τόμ. Α΄, σ. 242]. Επίσης, αγωνίστηκε για το δικαίωμα των Σλάβων να τελούν τις ακολουθίες στη γλώσσα τους. Σε αυτή την περίπτωση ήρθε σε οξύτατη σύγκρουση με τους Φράγκους που υποστήριζαν τη θεωρία των τριών ιερών γλωσσών (εβραϊκή, ελληνική, λατινική) [Obolensky σ. 244]. Συμμετείχε δε, το 879, (όταν Πατριάρχης ήταν ο Μ Φώτιος) στην Η΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (η οποία σήμερα δεν αναγνωρίζεται από τους Φράγκους Παπικούς), στην οποία καταδικάστηκαν όσοι δεν αποδέχονταν την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, δηλαδή οι Φράγκοι (που την απέρριψαν επί Καρλομάγνου το 794) [περισσότερα στο βιβλίο: «Ρωμηοσύνη Ή Βαρβαρότητα», του Αναστ. Φιλιππίδη, σελ. 162]
Διαβάζουμε:
«Την γέννησιν του Φραγκικού Πολιτισμού περιγράφει εις επιστολήν του ο Άγιος Βονιφάτιος προς τον Πάπα της Ρώμης Ζαχαρίαν (nationeGraecus) [Δηλαδή γέννημα της MagnaGraecia της Κάτω Ιταλίας.] το 741. Οι Φράγκοι είχαν απαλλάξει την Εκκλησίαν της Φραγκίας από όλους τους Ρωμαίους επισκόπους και είχον αυτοκατασταθή επίσκοποι και κληρικοί διοικηταί της. Ήρπασαν την περιουσίαν της Εκκλησίας και την εχώρισαν εις τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν διένειμαν ως Φέουδα, συμφώνως προς τον βαθμόν που κατείχε έκαστος εις την πυραμίδα της στρατιωτικής φεουδαρχικής ιεραρχίας. Αυτοί οι Φράγκοι επίσκοποι δεν είχον Αρχιεπίσκοπον και δεν είχον συνέλθει εις σύνοδον επί 80 χρόνια. Συνήρχοντο δια τα εθνικοεκκλησιαστικά θέματα μαζί με τους βασιλείς και λοιπούς συναδέλφους οπλαρχηγούς. Κατά τον Άγιον Βονιφάτιον, ήσαν «αδηφάγοι λαϊκοί, μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας[ Migne P L, 89, 744; Mansi 12, 313-314 ]
Μόλις πενηντατρία χρόνια αργότερα οι διάδοχοι αυτών των αγραμμάτων βαρβάρων προσέθεσαν το Filioque εις το Σύμβολον της Πίστεως και κατεδίκασαν την Ανατολικήν Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορίαν ως αιρετικήν και «Γραικικήν,» εις τας Συνόδους των της Φραγκφούρτης το 794 περί εικόνων και της Ακυϊσγράνου το 809 περί της προσθήκης του Filioque εις το Σύμβολον της Πίστεως της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, και εις εποχήν μάλιστα που δεν εγνώριζον ούτε ένα Πατέρα Οικουμενικής Συνόδου. Επί 215 χρόνια, από το 794 μέχρι το 1012 οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι Πάπαι ηρνήθησαν να υποταχθούν εις τους Φράγκους κυρίους τους εις τα θέματα του Filioque και των εικόνων. Ο τελευταίος Ορθόδοξος Ρωμαίος Πάπας που μνημονεύεται στα δίπτυχα των υπολοίπων τεσσάρων Ρωμαίων Πατριαρχείων είναι ο Ιωάννης ΙΗ΄ (1003-1009) και ο πρώτος αιρετικός Ρωμαίος Πάπας που εξέπεσε από τα δίπτυχα, αφού προσέθεσε το Filioque στην ομολογίαν πίστεώς του, ήτο ο Σέργιος Δ΄ (1009-1012), δηλαδή 42 χρόνια πριν από το λεγόμενον σχίσμα του 1054».
[π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, «Ορθόδοξος   και   Βατικάνιος   συμφωνία   περί   Ουνίας», http://www.antibaro.gr/religion/rwmanidhs_ounia.htm]
Η κίνηση επομένως των Φράγκων να καταλάβουν την παλαιά Ρώμη και να επιβάλλουν τις απόψεις τους δεν ήταν τυχαία. Η παλαιά Ρώμη περιεβάλετο με μία αίγλη. Αν και η πόλη της Ρώμης είχε ολόκληρη μεταφερθεί, ωστόσο, η κατάληψη της παλαιάς Ρώμης θα έδινε το (ψευτο)νομικό έρισμα που χρειαζόντουσαν οι Φράγκοι για να προβληθούν ως συνεχιστές της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης η διάσπαση της Εκκλησίας, τους βοηθούσε γιατί σήμαινε αποκοπή της δύσης από την ανατολή και άρα αποκοπή της από την Νέα Ρώμη. Ήταν μία πολύ έξυπνη κίνηση.
Δρίτσας Θ.

Βοηθήστε την ηρωική Κόμπανι και τους αγωνιζόμενους Κούρδους της Ροζάβα

Βοηθήστε τα παιδιά της ηρωικής Κόμπανι

Ο κόσμος παρακολουθεί εδώ και ένα μήνα την πολιορκία της πόλης Κόμπανι, όπου ο απλός λαός ανθίσταται στην αγριότητα και τη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών του Ι.Κ. Οι άνθρωποι αυτοί και κυρίως τα παιδιά τους, έχουν σοβαρότατες ανάγκες σε βασικά είδη ανάγκης και κυρίως σε φάρμακα.
Ακολουθεί κατάλογος φαρμακευτικών ειδών που είναι απαραίτητα στον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό στην πολιορκούμενη Κόμπανι και στις άλλες πόλεις και χωριά της Β. Συρίας, που οι Κούρδοι αποκαλούν Ροζάβα Κουρδιστάν ή Δυτικό Κουρδιστάν.
Υπεύθυνος φορέας για τη συλλογή της βοήθειας είναι ο Σύλλογος Καλλιτεχνών και Επιστημόνων για τα Παιδιά της Βόρειας Συρίας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στον ιατρό καρδιολόγο Ιμπραήμ Μουσλίμ, τηλέφωνο 6932 722521, ο οποίος είναι και εκπρόσωπος του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD), της Ροζάβα.

Για όσους θέλουν να βοηθήσουν οικονομικά με οποιοδήποτε ποσό, υπάρχει ο τραπεζικός λογαριασμός:
Alfa Bank :IBAN GR13 0140 4410 4410 0200 2005 920
                 BIC CRBAGRAA

Η ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών είναι πολύ βαριά

  http://static.pblogs.gr//63614-2330003%20%20%C3%94%C3%8F%C3%95%20%20%C3%8A%C3%8F%C3%93%C3%8C%C3%8F%C3%95%20%20%C3%94%C3%81%20%20%C3%90%C3%81%C3%89%C3%84%C3%89%C3%81.jpg
Φύτεψες ένα δεντράκι. Βλάστησε καταπράσινο κι άρχισε να ψηλώνει και να φουντώνει. Και τότε, νόμισες πως οι ευθύνες σου τέλειωσαν! Δεν το πότισες όμως αρκετά, δεν το κλάδεψες κι ούτε το στερέωσες σ’ ένα δυνατό στήριγμα για να μην το τσακίσουν οι άνεμοι ! Δεν αφαίρεσες τ’ αγριόχορτα από τη ρίζα του και το έχουν πνίξει τ’ αγκάθια, τόσο που δυσκολεύεσαι να το βρεις!
          Μην περιμένεις καρπό απ’ αυτό το μικρό δέντρο! Εκτός κι αν αλλάξεις συμπεριφορά απέναντί του, χωρίς καθυστέρηση κι αρχίσεις να το αγαπάς, να το νοιάζεσαι και να το φροντίζεις. Τότε θα έχεις ελπίδες για καρπούς.
          Όπως το  μικρό δέντρο είναι περίπου και το παιδί σου, μόνο που αυτό είναι ασύγκριτα πιο πολύτιμο γιατί είναι άνθρωπος!
          Του δώσατε σαν γονείς τη σάρκα και το αίμα κι ο Θεός του χάρισε την αθάνατη ψυχή και το έφερε στη ζωή. Στη συνέχεια όμως δεν ενδιαφέρτηκες και πολύ γι’ αυτό. Το άφησες να μεγαλώνει σχεδόν μόνο του, αναμένοντας διάφορους άλλους να το βοηθήσουν και να το κάνουν άνθρωπο χρήσιμο στον εαυτό του μα και στην κοινωνία και την πατρίδα. Βεβαίως υπάρχουν - κι ευτυχώς που υπάρχουν - και άλλοι που συμβάλλουν προς τον σκοπό αυτό, όμως το κύριο βάρος της ευθύνης είναι φορτωμένο πιεστικά πάνω στους δικούς σου ώμους, γιατί εσύ βάζεις τα θεμέλια και αν αυτά είναι ανύπαρκτα ή ξέβαθα και αν δεν είναι ενισχυμένα με την ακλόνητη σιδεροσύνδεση που λέγεται ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, τότε, δυστυχώς, «..εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες». Κανένας, όσο καλός τεχνίτης και να είναι δεν μπορεί να κτίσει πάνω σε σαθρά θεμέλια και το όλο  «οικοδόμημα» γρήγορα θα καταρρεύσει.

          Βιάσου λοιπόν έστω και τώρα και προτού να είναι πολύ αργά! Γέμισε την καρδιά σου από αγάπη, ενδιαφέρον, στοργή. Ψάξε να το βρεις και «επιμελήθητι αυτού»! Είναι σάρκα από τη σάρκα σου και αίμα από το αίμα σου! Είναι ένας άπειρος νέος που χρειάζεται καθοδήγηση και προστασία, χρειάζεται πυξίδα, στόχο, έμπνευση, αρχές, ιδανικά! Μην το αφήσεις να καταστραφεί σωματικά και κυρίως πνευματικά και ψυχικά μέσα στον κυκεώνα του σημερινού ανεμοστρόβιλου της συμφεροντολογίας, του υλισμού και του αθεϊσμού που απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο φοβερό του πέρασμα.
          Μην καθυστερείς ούτε για μια στιγμή γιατί για τις ενέργειες και τις παραλείψεις σου θα είσαι υπόλογος πρώτα στο ίδιο το σπλάχνο σου, στο σύνολο των άλλων ανθρώπων και κυρίως στον Θεό.
          Αν ζητήσεις θερμά και με πίστη τη θεϊκή βοήθεια, ο Κύριος, που αγαπά εσένα, το παιδί σου μα και όλο τον κόσμο δεν θα σου την αρνηθεί αλλά θα σε φωτίζει – γιατί μόνο Αυτός είναι το Ανέσπερο Φως – και θα σε καθοδηγεί για  να προχωρήσεις με επιτυχία .

                                                                                        Ιάκωβος

πηγή 

Ο μαγευτικός ιερός τόπος της Παναγίας Σουμελά

Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά, τόπος ιερός, τόπος μαγευτικός, τόπος μυστηρίου, ελληνισμού και ορθοδοξίας, τόπος πόνου και μαρτυρίου και αυτόπτης μάρτυρας της μεγάλης ποντιακής γενοκτονίας. Τόπος προαιώνιου προσκυνήματος. Ακόμα και σήμερα χιλιάδες επισκέπτες, σπεύδουν να δούνε το θαυμαστό αυτό μνημείο. Χιλιάδες προσκυνητές, κυρίως Έλληνες, αλλά και Τούρκοι, πηγαίνουν να προσκυνήσουν. Γυναίκες με την κλασική ισλαμική μαντίλα ανεβαίνουν υπομονετικά τα σκαλοπάτια που οδηγούν στο μοναστήρι και με ευλάβεια προσκυνούν την Μεριέμ Αννά, την Παναγία Σουμελά. Ελληνόφωνοι πόντιοι της Τουρκίας ακόμα και σήμερα τραγουδάνε την Παναγία Σουμελά.

Για πρώτη φορά μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ελληνοτουρκική συμφωνία ανταλλαγής πληθυσμών, τελέστηκε Θεία Λειτουργία τον Αύγουστο του 2010, την ημέρα της εορτής της Παναγίας στην ιστορική Μονή Σουμελά, αφού η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποδέχθηκε το αίτημα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου να τελεστεί η θεία λειτουργία τη μέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Τη Λειτουργία τέλεσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.
Δείτε στις φωτογραφίες που ακολουθούν τον μαγευτικό αυτό ιερό τόπο!
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
Perierga.gr - Το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά
πηγή

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ…

http://s3.amazonaws.com/stripgenerator/strip/28/90/76/00/00/full.png


Μια φορά, όπως και άλλες τόσες φορές, αλλά ένα διαφορετικό όμως καιρό, σε ένα ξερό λιβάδι, ζούσε ένα μικρό δεντράκι, δίπλα σε ένα καταπράσινο, ψηλόλιγνο κυπαρίσσι.
Τα δύο δέντρα, ήταν δηλαδή… γείτονες.
Το μικρό αυτό δεντράκι, όλη μέρα γκρίνιαζε.
Ξέρετε γιατί;
Γιατί είχε βαρεθεί, να φοράει τόσο καιρό, το ίδιο γκρίζο φόρεμα και έσκαγε από τη ζήλεια του, κάθε φορά που σήκωνε το κεφάλι του ψηλά και έβλεπε το καταπράσινο, φουντωτό, λυγερόκορμο κυπαρίσσι.
- «Πώς τα καταφέρνεις μου λες;» ρωτούσε συνέχεια το καταπράσινο κυπαρίσσι.
«Και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»
Το κυπαρίσσι χαμογελούσε, κάθε φορά που τα άκουγε όλα αυτά και του έλεγε:
- «Κάθε πράγμα στον καιρό του, μη βιάζεσαι μικρή μου».
- «Θέλω να γίνω σαν και σένα, ψιλή, πράσινη και ωραία!» γκρίνιαζε όλη μέρα, το μικρό δεντράκι.
- «Δεν μπορείς, ότι και αν κάνεις, να γίνεις σαν και μένα!» της απαντούσε, κάθε φορά, υπομονετικά το κυπαρίσσι.
- «Μπα και γιατί παρακαλώ; Τι παραπάνω έχεις εσύ από μένα; Εκτός ότι είσαι πολύ ψηλό, πολύ φουντωτό, πολύ καταπράσινο, πολύ ωραίο;» ρωτούσε και έβαζε πάντα τα κλάματα.
- «Τίποτα παραπάνω δεν έχω μικρή μου και σταμάτα επιτέλους να κλαις! Απλά είμαι λίγο διαφορετικό από σένα».
- «Όχι λίγο διαφορετικό… είσαι τυχερό,πράσινο,ψηλό, ωραίο,α… α… δεν μ’ αρέσω… είμαι… είμαι χάλια… είμαι άσχημη!» Και να το δάκρυ κορόμηλο.
- «Αχ τι θα γίνω με σένα;» της έλεγε το κυπαρίσσι, πάντα με αγάπη και πολύ υπομονή.
«Έλα, σκούπισε επιτέλους αυτή τη μύτη!!! Μήπως θέλεις μια αγκαλιά; Είναι αργά και πρέπει να κοιμηθείς».
- «Ναι, θέλω… γιατί νυστάζω… αγκαλιά… εεε… γιατί είμαι στεναχωρημένη… πράσινη… γιατί… εεε… είναι ωραία… χρ… χρ… χρ…» και την έπαιρνε ο ύπνος, μέσα σε αυτή την κυπαρισσένια, καταπράσινη αγκαλιά.
Κάθε φορά, η ίδια ιστορία.
Έτσι περνούσαν οι μέρες,  σε αυτό το λιβάδι, ώσπου μια μέρα…
- «Α!… Α!… Είμαι άρρωστη, έχω φαγούρα σε όλο μου το σώμα και έχω πετάξει, να… κάτι καρούμπαλα! Καλοί μου γείτονες τρέξτε, φέρτε ένα γιατρό, γρήγορα σώστε με, με χάνετεεεε… καλέ δεν ακούτεεε;»
- «Έλα βρε δεντράκι μου, μπα σε καλό σου, με τρόμαξες τόσο πολύ, που κόντεψα να χάσω, το ωραίο πράσινο χρώμα μου! Τι έπαθες τώρα;» ρώτησε το κυπαρίσσι αγγουροξυπνημένο.
Το δεντράκι, του εξήγησε ότι είναι άρρωστο, ότι θέλει γιατρό… κ.λ.π.
Το κυπαρίσσσι έβαλε τα γέλια και το δεντράκι, έβαλε τις φωνές.
- «Γελάς με τον πόνο μου και την αβάσταχτη φαγούρα μου άκαρδε; Έλα ξύσε με λίγο και σταμάτα επιτέλους να γελάς! Θα θυμώσω σου λέω!»
- «Συγγνώμη! Μη μου θυμώνεις μικρή μου!» είπε ευγενικά το κυπαρίσι.
«Αλλά δεν μπορώ να σε ξύσω, πίστεψε με, δεν κάνει, γιατί θα χαλάσω αυτά τα ωραία… »
- «Καρούμπαλα!» φώναξε νευριασμένο το δεντράκι.
«Μμμμ μωρέ μπράβο ωραίος φίλος είσαι, τώρα που σε χρειάζομαι, κάνεις την πάπια και με παρατάς. Ούτε που με ξύνεις λίγο! Δεν θέλω να σε ξέρω, δεν σε έχω ανάγκη και σου κόβω την καλημέρα, να… για να μάθεις… ουφ… »
Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια, πριν το ρίξει στον ύπνο, κουρασμένο από την πολυλογία και την γκρίνια.
- «Θα καταλάβεις κάποια μέρα, τι ήθελα να πω!» είπε πικραμένο το κυπαρίσσι.
«Θα καταλάβεις, όταν μεγαλώσεις» είπε και βούρκωσε.
Και τότε έπιασε βροχή.
Το άλλο πρωί…
- «Κυπαρίσσι χα… χα… σταμάτα να μου γαργαλάς τα πόδια, χα… χα… σταμάτα!» είπε ξεκαρδισμένο το μικρό δεντράκι.
«Σταμάτα σου λέω γαργαλιέμαι!»
Το δεντράκι όμως, δεν πήρε καμμιά απάντηση.
Άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε ψηλά προς το κυπαρίσσι και τότε θυμήθηκε, τι είχε γίνει την προηγούμενη μέρα. Θυμήθηκε, πόσο άσχημα μίλησε στο φίλο του, πάνω στα νεύρα του και την ανυπόφορη φαγούρα του.
Το κυπαρίσσι, είχε ξεραθεί από τη στεναχώρια του.
Το δεντράκι ντράπηκε τόσο πολύ, που έχασε τη μιλιά του, χαμήλωσε τα μάτια του προς τη γη και τότε διαπίστωσε, ότι το γαργαλητό στα πόδια του, ήτανε τα καταπράσινα χορτάρια, που φύτρωσαν παντού, μέσα σε μια νύχτα, μετά τη βροχή, ενώ αυτό κοιμόταν.
Το ξερό λιβάδι, μέσα σε μια νύχτα, άλλαξε, έγινε διαφορετικό, γέμισε πολύχρωμα λουλούδια, μυρωδιές ανάκατες και ζωή!
- «Ακόμα και εγώ άλλαξα!» σκέφτηκε έκπληκτο το δεντράκι.
«Έγινα λίγο πιο ψηλό και είμαι γεμάτο, πράσινα φυλλαράκια… αχ! Κι αυτή η μυρωδιά που μου σπάει τη μύτη και με ζαλίζει, τι να είναι; Καλέ ας μου πει κάποιος, τι μυρίζει τόσο ωραίαααα;»
- «Εσύ αμυγδαλίτσα μου!» είπε από ψηλά, το κατάξερο κυπαρίσσι.
«Εσύ, γιατί είσαι ανθισμένη, πανέμορφη… και…
- «Και διαφορετική από σένα!» τον διέκοψε, δακρυσμένη και μετανιωμένη, η αμυγδαλιά.
«Αχ φίλε μου, τι σου έκανα, σε στεναχώρησα τόσο πολύ, που ξεράθηκες! Μόνο τον εαυτό μου σκεφτόμουνα, τόσον καιρό η άμυαλη! Τώρα όμως που έμαθα και έβαλα μυαλό, δεν θέλω νάμαι εγώ τόσο όμορφη και εσύ τόσο μαύρος και μόνος, σε έχω ανάγκη, σε χρειάζομαι σου λέω!!!»
- «Σιγά! Πάρε μιαν ανάσα, όμορφη αμυγδαλίτσα!» τη διέκοψε το κυπαρίσσι χαμογελώντας.
«Έλα και μη στεναχωριέσαι για μένα, γιατί σε λίγο, όλα θα αλλάξουν πάλι, πίστεψέ με, ξέρω τι σου λέω!»
- «Και τι δεν θα έδινα, για να ξαναδώ, το καταπράσινο χαμογελό σου και τη φουντωτή κορμοστασιά σου!» είπε η αμυγδαλιά, λες και δεν άκουσε λέξη, από όλα αυτά.
«Και αυτά τα πανέμορφα, μυρωδάτα λουλούδια μου, δεν τα θέλω, ας πέσουν κάτω στη γη, στα χαρίζω, φτάνει να γίνουν όλα όπως πριν!»
Και έγιναν.
Η μικρή αμυγδαλίτσα, κράτησε μόνο, όσα λουλούδια της χρειάζοταν και όλα τα άλλα, τα σκόρπισε με πολύ χαρά, στους πέντε ανέμους.
Οι μέρες κύλησαν γρήγορα, σαν το νερό στο αυλάκι.
Το διψασμένο κυπαρίσσι, με την πρώτη βροχούλα, πρασίνισε και πάλι.
Κάποτε χιόνισε, τότε η αμυγδαλιά, έχασε την ανθισμένη πλουμιστή φορεσιά της και φόρεσε πάλι, τα χειμωνιάτικα σκούρα, γκρι ρούχα της.
Γκρίνιαζε λίγο, όπως πάντα άλλωστε, αλλά ήταν ευτυχισμένη, γιατί τώρα ήξερε, ότι είναι διαφορετική.
Και τότε όλα, έγιναν πάλι όπως και παλιά, δηλαδή διαφορετικά, γιατί τίποτα ποτέ, δεν είναι ίδιο.
«Πώς τα καταφέρνεις μου λες και δεν έχεις χάσει ακόμα, το ωραίο πράσινο χρώμα σου;»
Μέλια.