Αν σου πω, νήστεψε πολλές φορές μου προβάλλεις ως δικαιολογία την ασθένεια του σώματος... Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς μου λες ότι είσαι φτωχός και έχεις να αναθρέψεις παιδιά. Αν σου πω να έρχεσαι τακτικά στις Συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες, έχω διάφορες μέριμνες... Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις ως δικαιολογία την έλλειψη μορφώσεως. Αν όμως σου πω, άφησε την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ο Άγιος Γρηγόριος Ε΄

Ο Γρηγόριος Ε΄ (1746-1821) από τους επιφανέστερους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως (1797-1798, 1806-1808, 1818-1821) εθνομάρτυρας από τους διαπρεπέστερους του απελευθερωτικού αγώνα, Άγιος της Εκκλησίας (10 Απριλίου), ανήκει εξίσου στην Εκκλησία, στο Έθνος και την Παιδεία. Παράλληλα πολυσυζητημένη μορφή, λόγω της εμπλοκής του στις ιδεολογικές συγκρούσεις του νεότερου ελληνισμού.


   Βιογραφικά

 

Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Αγγελόπουλος. Γεννήθηκε στην Δημητσάνα από γονείς ασήμους και φτωχούς. Η φιλομάθεια του όμως τον ώθησε στην σπουδή. Σπούδασε αρχικά στη σχολή της γενέτειρας του και από το 1756 για δύο χρόνια στην Αθήνα. Με τη βοήθεια ενός θείου του, νεωκόρου στη Σμύρνη, μπόρεσε να φοιτήσει άλλα πέντε χρόνια στο περίφημο Γυμνάσιό της. Ήταν όμως φύση όχι μόνο φιλομαθής, αλλά και ασκητική. Αναθρεμμένος σε κλίμα παραδοσιακό- ησυχαστικό, ακολούθησε το χάρισμά του και στράφηκε στο μοναστικό βίο. Τον έρωτά του για το μοναχισμό ενίσχυσε η περίφημη Μονή Φιλοσόφου στην πατρίδα του και η από την παιδική ηλικία σχέση του μαζί της. Η κουρά του έγινε στις Στροφάδες και πήρε το όνομα Γρηγόριος. Στη συνέχεια θα σπουδάσει στην Πατμιάδα Σχολή (θεολογία και φιλοσοφία) κατορθώνοντας να αποκτήσει υψηλή για την εποχή παιδεία. Ξαναγυρίζει στη Σμύρνη, όπου χειροτονείται διάκονος από τον Σμύρνης Προκόπιο, υπηρετώντας ως αρχιδιάκονός του.

Γρήγορα όμως γίνεται πρεσβύτερος και πρωτοσύγκελος. Το 1785 ο Προκόπιος εκλέγεται Οικουμενικός Πατριάρχης και ο Γρηγόριος χειροτονείται επίσκοπος και ανέρχεται στο Μητροπολιτικό θρόνο της Σμύρνης. Η πλούσια δραστηριότητά του τον κάνει πλατιά γνωστό και γι' αυτό τον Μάιο του 1797, μετά τη χηρεία του Οικουμενικού Θρόνου, εκλέγεται πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ως Γρηγόριος Ε΄. Η παραμονή του στον Οικουμενικό Θρόνο συνδέεται με πλήθος περιπετειών και δυσχερειών. Αυτό φαίνεται και από την ανώμαλη πορεία της πατριαρχίας του. Εκθρονίζεται και εξορίζεται το 1798. Αποσύρεται στη Μονή Ιβήρων του Άθωνα, όπου μένει επτά χρόνια, επιδιδόμενος στην άσκηση και μελέτη. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1806 καλείται για δεύτερη φορά από τους αρχιερείς στον Πατριαρχικό Θρόνο.
Τα προβλήματα όμως δεν παύουν. Η αλλαγή της τουρκικής πολιτικής και η επανάσταση των Γενιτσάρων επιφέρουν και νέα πτώση του Γρηγορίου, που εξορίζεται στην Πριγκηπόνησο και το 1810 αποσύρεται πάλι στο Άγιο Όρος, όπου μένει άλλα 9 χρόνια. Εκλέγεται όμως και για Τρίτη φορά πατριάρχης (15 Δεκεμβρίου 1818 )κι επιστρέφει στην Πόλη τον Ιανουάριο του 1819. Η Τρίτη πατριαρχία του συνδέεται με κρισιμότατες στιγμές του Γένους. Η θέση του γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη και η πατριαρχία του λήγει με τη μαρτυρική του θυσία. Αφού τη νύχτα του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) μαζί με 8 άλλους αρχιερείς τέλεσε τη θεία Λειτουργία της Αναστάσεως συνελήφθη, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Αλλά στις 3 το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στη μεσημβρινή πύλη του Πατριαρχείου. Επί τρεις ημέρες το σώμα του έμεινε μετέωρο, δεχόμενο τους εξευτελισμούς του μανιασμένου όχλου. Μια σπείρα Εβραίοι αγόρασαν το νεκρό, τον περιέφεραν στους δρόμους και τελικά τον έριξαν στον Κεράτιο. Ο Κεφαλλονίτης πλοίαρχος Νικ. Σκλάβος, βρήκε το σκήνωμα και το μετέφερε κρυφά στην Οδησσό, όπου τάφηκε στον Ελληνικό ναό της Αγίας Τριάδος.


  Δράση

Παρά το σύντομο διάστημα της πατριαρχίας του (συνολικά 6 χρόνια), τις περιπέτειες του και τους δύσκολους καιρούς, ο Γρηγόριος ανέπτυξε σημαντική δράση. Ήδη στη Σμύρνη αφοσιώθηκε στο κήρυγμα και σε κοινωνική δράση, ευεργετική για το ποίμνιο του και ενίσχυσε σημαντικά την παιδεία. Την αγάπη του για την παιδεία και το φωτισμό του Γένους μέχρι το μαρτύριό του δείχνουν οι σωζόμενες Εγκύκλιοι του. Παράλληλα έδινε διέξοδο στα θεολογικά ενδιαφέροντά του, προσανατολίζοντάς τα στο διαφωτισμό του ποιμνίου του, τοποθετώντας όμως το διαφωτιστικό του έργο στα πλαίσια της ελληνορθόδοξης - ρωμαϊκής παράδοσης, που καθορίστηκαν από τους αγίους Πατέρες. Προσπαθεί έτσι να εκλαϊκεύσει την πατερική γνώση για να στηρίξει την πίστη.

Γι' αυτό μεταφράζει και εκδίδει τους Περί Ιερωσύνης λόγους του Ι. Χρυσοστόμου. Στην Πόλη αργότερα θα εκδώσει στο πατριαρχικό τυπογραφείο τα Ηθικά του Μ. Βασιλείου, εξήγηση των ομιλιών του στην Εξαήμερο και Κυριακοδρόμιο σε απλή γλώσσα. Το ενδιαφέρον του για την παιδεία μένει αδιάπτωτο, εκφραζόμενο με πλήθος ευεργετικών ενεργειών. Θέλει όμως διαφωτισμό ρωμαϊκό, ελληνότροπο, και γι' αυτό δεν κρύβει την επιφυλακτικότητά του απέναντι στον δυτικό διαφωτισμό και τον προοδευτισμό της εποχής, όχι για λόγους τυφλής συντηρητικότητας, αλλά κυρίως από την επιθυμία να διασώσει την ρωμαϊκή παράδοση, στην οποία ολόκληρος ανήκε και την οποία έβλεπε να απειλείται από ιδεολογικά ρεύματα, κατευθυνόμενα από την Γαλλική Επανάσταση και τον αντιχριστιανισμό της.

Στην Πόλη μερίμνησε για τη στέγαση του Πατριαρχείου, διαρρύθμισε τον πατριαρχικό ναό, εργάστηκε για την ανόρθωση του ηθικού βίου. Κατά τις τρεις πατριαρχίες του εκδίδει πλήθος τόμων, σιγγιλίων, εγκυκλίων, επιστολών που αποβλέπουν στην ευστάθεια της Εκκλησίας. Υποδειγματική θα είναι η σταθερή προσήλωσή του στους ιερούς κανόνες και την εκκλησιαστική παράδοση. Οργανώνει τη λειτουργία της Συνόδου του πατριαρχείου, μεριμνά για την παιδεία και το ήθος των εισερχομένων στον κλήρο, όντας ο ίδιος υψηλό παράδειγμα ασκητικού βίου, σε σημείο που να προκαλεί γι' αυτό αντιδράσεις. Επιδεικνύει παράλληλα θαυμαστή σύνεση και αξιοπρέπεια απέναντι στους κρατούντες. Η νομιμοφροσύνη του - τόσο σκανδαλιστική για τους επικριτές του - δεν μπορεί να κατανοηθεί και ερμηνευθεί έξω από την διάθεσή του να μην προκαλεί επεμβάσεις της εξουσίας στα εσωτερικά της Εθναρχίας. Αλλά και τα οικονομικά προβλήματα του θρόνου τράβηξαν την προσοχή του. Έλυσε με επιτυχία το χρονίζον ζήτημα των Κολλυβάδων, ρύθμισε τη λειτουργία των ναών, ενδιαφέρθηκε για τα ληξιαρχικά βιβλία και το Κιβώτιο του Ελέους, έλαβε εύστοχες αποφάσεις για τις προικοδοσίες και τους αρραβώνες, για τους γάμους και τα διαζύγια, την αναδιοργάνωση των μοναστηριών κ.λ.π. Έργο τεράστιο, θαυμαστό για μια φύση ασκητική, όπως ο Γρηγόριος.


     Στάση στο Εθνικό Ζήτημα
 
Ο Γρηγόριος ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο σε μια κρίσιμη και πολυτάραχη εποχή που γεννήθηκε από την κοσμογονία της Γαλλικής Επανάστασης και τους ναπολεόντειους πολέμους. Η Ιερά Συμμαχία διαμορφώνει την αντίπερα όχθη και ο ευρωπαϊκός χώρος συγκλονίζεται αδιάκοπα από τις σφοδρές συγκρούσεις και την πολυδαίδαλη δράση της διπλωματίας. Η οθωμανική πολιτική αναπροσανατολίζεται με γρήγορο ρυθμό, όπως και η ρωσική και τα συμμαχικά μέτωπα αλλάζουν συνεχώς όψη. Παράλληλα εξαπλώνονται στην Ανατολή οι επαναστατικές (όχι μόνο πολιτικά) ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και ο ριζοσπαστικός αγγλογαλλικός διαφωτισμός, ο οποίος με την εκρηκτικότητά του γίνεται για τους Ανατολικούς σύμβολο της ασέβειας και της αθεΐας. Οι καιροί όμως αλλάζουν και για τους ίδιους τους υπόδουλους Ρωμιούς. Σημειώνεται μεγάλη πρόοδος στο εμπόριο και στην παιδεία. Ιδιαίτερα αναπτύσσονται οι κοινότητες του εξωτερικού, αλλά και εσωτερικά οργανώνεται η αυτοδιοίκηση και η ζωή των κοινοτήτων. Αντίθετα τα εσωτερικά της Μεγάλης Εκκλησίας παρουσιάζουν πολλά προβλήματα.

Χαλάρωση και αρρυθμία, αλλαξοπατριαρχίες, δράση των ιεραποστόλων και της ξένης προπαγάνδας, δημιουργούν όλα ένα κλίμα αντίξοο και απρόσφορο για ομαλή δημιουργική πορεία. Σ' αυτό το κλίμα όμως κλήθηκε να κινηθεί και να δράσει ο Γρηγόριος. Η κριτική που αναπτύχθηκε γύρω από τη δράση του, είναι τελείως αντιφατική. Κινείται μεταξύ απόλυτης εξιδανίκευσης και απόλυτης απόρριψης, γιατί και στην περίπτωση του Γρηγορίου δεν αποφεύχθηκε η ιδεολογική ερμηνεία και χρήση της Ιστορίας. Αξιοσημείωτο είναι ότι η κριτική δεν περιορίστηκε στο χώρο της ιστορικής επιστήμης, αλλά επεκτάθηκε και στον χώρο της (ανεύθυνης) μυθιστοριογραφίας - λογοτεχνίας, η οποία τροφοδοτεί το λαϊκό αίσθημα και δημιουργεί παραπλανητικές εντυπώσεις.

Για τον ιστορικό όμως υπάρχει η πραγματικότητα, που προσφέρεται για ανοικοδόμηση αντικειμενικής κρίσης, με την προϋπόθεση βέβαια της αποδέσμευσης από τις οποιεσδήποτε θεολογικές δεσμεύσεις. Ακόμη απαιτείται μετάθεση δική μας στην εποχή του Γρηγορίου και εσωτερική συμμετοχή στη μαρτυρική πορεία του, γιατί στους οποιουσδήποτε αναχρονισμούς δεν βρίσκεται η λύση.

Πρωτ. Γεωργ. Δ. Μεταλληνός Καθηγητής Παν/μιου
(Από την εφημ. Επάλξεις, 1-4-2000

Η μάχη της Παλμύρας: Στρατηγική και Τακτική του συριακού στρατού

Τις τελευταίες ώρες οι δυνάμεις του Άσαντ, με τη συνδρομή της ρωσικής αεροπορίας, των στρατιωτικών τμημάτων της Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, Ιρακινών πολιτοφυλάκων και Ιρανών στρατιωτών, κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην ευρύτερη περιοχή του Χαλεπιού, τόσο έναντι του Ισλαμικού Κράτους, προχωρώντας πέρα και από το αεροδρόμιο Κουβέιρις, όσο και των αντικαθεστωτικών δυνάμεων στον νότο και στα δυτικά. Για το λόγο αυτό, από τις περιοχές που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με τη Τουρκία (μέσα από την Τουρκία;) καταφθάνουν συνεχώς ενισχύσεις (λόγος γίνεται για 5 χιλιάδες μαχητές) για να μην καταρρεύσει το μέτωπο. Επιπλέον, σύμφωνα με ρωσικές στρατιωτικές πηγές, υπάρχει εντολή μαζικής μετάβασης των μαχητών της Αλ-Νούσρα και άλλων οργανώσεων από τη Λαττάκεια και τη Χάμα προς το Χαλέπι. Αν ο συριακός στρατός κερδίσει σε αυτή τη φάση, τότε ανοίγει ο δρόμος προς την Ιντλίμπ και τα συρο-τουρκικά σύνορα.
Ταυτόχρονα, βορείως της Ράκκα οι Κούρδοι και οι σύμμαχοί τους επιτίθενται με αξιώσεις εναντίον του ΙΚ, ενώ στο Ιράκ, οι Κούρδοι Πεσμεργκά μαζί με τους Γιεζίδι επανακτούν τον έλεγχο της περιοχής Σιντζάρ, από το ΙΚ.
Τέλος, κινητικότητα υπάρχει και στο μέτωπο της Παλμύρας, για το οποίο παραθέτουμε και σχετική ανάλυση. Το βέβαιο είναι ότι οι εξελίξεις στο συριακό είναι πλέον ραγδαίες, καθώς η επέμβαση της ρωσικής αεροπορίας έχει αλλάξει άρδην τα δεδομένα σε αυτόν τον πολύχρονο και αιματηρό πόλεμο.   
Σ.Δ.
Τον Μάιο οι μαχητές της τρομοκρατικής οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» κατέλαβαν τη πόλη Παλμύρα. Τα αρχαία μνημεία της πόλης αυτής είναι υπό την προστασία της «ΟΥΝΕΣΚΟ», αλλά αυτό φυσικά δεν εμπόδισε τους μαχητές να ισοπεδώσουν την ιστορική κληρονομιά. Εκτός αυτού, η συγκεκριμένη πόλη αποτελεί βασικό στρατηγικό σημείο στο χάρτη της Συρίας: βρίσκεται στο σταυροδρόμι των κύριων οδικών αξόνων στα ανατολικά της χώρας.
Τα περίχωρα της Παλμύρας –πολύ καλά οχυρωμένη περιοχή του Ισλαμικού Κράτους
Σε έξι μήνες οι μαχητές μετέτρεψαν τα περίχωρα της Παλμύρας σε μια πολύ καλά οχυρωμένη περιοχή. Σε όλα τα σημεία πρόσβασης υπάρχουν εξοπλισμένες θέσεις άμυνας -χώροι για τεθωρακισμένα, για πυροβολικό, για όλμους και πολυβόλα μεγάλου διαμετρήματος- οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους με υπόγειες σήραγγες. Εκτός αυτού, όλες οι είσοδοι της πόλης έχουν παιδευθεί με αντιαρματικές νάρκες και με νάρκες κατά προσωπικού. Έχει κανείς την εντύπωση ότι στο σχεδιασμό της άμυνας της πόλης εργάστηκαν στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες υψηλού επιπέδου, που έχουν σπουδάσει την στρατιωτική τέχνη από «πρώτο χέρι».
Από την Παλμύρα έως τις θέσεις που καταλαμβάνουν σήμερα τα κυβερνητικά στρατεύματα, η απόσταση είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Το επιτιθέμενο εδώ Γ΄ Σώμα Στρατού του «Συριακού Αραβικού Στρατού», μέχρι και πριν λίγες ημέρες, ακολουθούσε τη τακτική της σταδιακής «συμπίεσης» των μαχητών, με την αρωγή στοχευμένων πυρών του πυροβολικού.
Ο συριακός στρατός προχώρησε στην γρήγορη επίθεση
Αλλά τις τελευταίες ημέρες οι ειδικές δυνάμεις του συριακού στρατού πέρασαν πλέον σε πιο αποφασιστικές ενέργειες πλαγιοκοπώντας από αριστερά και δεξιά τον εχθρό. Προφανώς η συριακή στρατιωτική διοίκηση αποφάσισε να κυκλώσει τη πόλη από τις πλάγιες οδούς και να πάρει υπό τον έλεγχό της τα στρατηγικά υψώματα, κόβοντας τις βασικές αρτηρίες που οδηγούν στην Παλμύρα.
Αυτός ο ελιγμός του συριακού στρατού αποτελεί την πλέον συνετή στάση σε επίπεδο τακτικής. Επιτρέπει τον ολοκληρωτικό αποκλεισμό της πόλης, την αποκοπή των τρομοκρατών, που βρίσκονται στη πόλη, και την διακοπή του ανεφοδιασμού τους. Την ίδια στιγμή οι μαχητές, που βρίσκονται σε ασφυκτική περικύκλωση, χωρίς τη δυνατότητα εφοδιασμού τροφίμων, όπλων και πυρομαχικών είναι αναγκασμένοι είτε να επιχειρήσουν τον απεγκλωβισμό τους, όπου τους περιμένει τεράστια δύναμη πυρός από το πυροβολικό, είτε να καταθέσουν τα όπλα τους.  Σε αμφότερες τις περιπτώσεις αποφεύγεται η απώλεια ζωών μεταξύ των κατοίκων που έχουν παραμείνει στην πόλη έπειτα από την έλευση των μαχητών, ενώ θα μειωθούν σημαντικά και οι απώλειες μεταξύ των στρατιωτών. Επίσης θα προστατευτούν τα αρχαία μνημεία της Παλμύρας.
Την ίδια στιγμή πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η εντατικοποίησης της αντεπίθεσης στη Παλμύρα συμβαίνει καθώς λαμβάνει χώρα μια ταχέως εξελισσόμενη επίθεση των Κούρδων στη βόρειο Συρία που κατευθύνεται στην πρωτεύουσας του ΙΚ, τη πόλη Ράκκα.
Η Συρία, οι Κούρδοι και ο αντιτρομοκρατικός συνασπισμός ενώνονται εναντίον του ΙΚ
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η συριακή κυβέρνηση, οι Κούρδοι στη βόρειο Συρία και ο στρατός της αντιτρομοκρατικού συνασπισμού, που επιτίθεται εναντίον των θέσεων του ΙΚ στο Ιράκ, συντονίζουν τις ενέργειές του. Στο πλαίσιο αυτό η επίθεση στην Παλμύρα μπορεί τη δούμε ως  κίνηση αντιπερισπασμού. Ο βασικός της στόχος είναι να απασχολήσει δυνάμεις του ΙΚ και, ταυτόχρονα, να τις εξοντώνει με την βοήθεια της αεροπορίας και κατ΄ αυτόν τον τρόπο να διευκολύνει τους Κούρδους και τις συμμαχικές δυνάμεις στο βορρά να απελευθερώσουν ταχύτερα τη Ράκκα.
Η κατάληψη της πρωτεύουσας του ΙΚ θα επιτρέψει τη εξάλειψη της οικονομικής βάσης του οιονεί κράτους και να κλείσει τις διαδρομές του λαθρεμπορίου πετρελαίου, όπλων και πυρομαχικών. Κάτι που χωρίς αμφιβολία θα φέρει εγγύτερα το τέλος του πολέμου στο έδαφος της Συρίας.

Σαφάρ Ντζουλανί, Σύρος πολιτικος και στρατιωτικός αναλυτής, ειδικά για τη «Ρούσσκαγια Βιεσνά».

Το προσφυγικό στο φως των νέων εξελίξεων

του Μάριου Μιχαηλίδη

Η συζήτηση για το «Προσφυγικό» μετά το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου, παίρνει νέο περιεχόμενο. Όχι «αντανακλαστικά», με την ταύτιση κάθε μετανάστη με τους κομάντος του τζιχάντ, οι οποίοι δολοφόνησαν δεκάδες ανυποψίαστων Παριζιάνων. Ούτε, όμως, παρακάμπτεται τέτοιο γεγονός για να επανέλθουμε στις συνηθισμένες συζητήσεις. Ζούμε σε μια ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ στην Ευρώπη. Στη διεξαγωγή ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ μέσα σε μεγάλα αστικά της κέντρα.
Η επίθεση των τζιχαντιστών στο Παρίσι, κρινόμενη από το πού, εναντίον ποιων και με ποιον τρόπο υλοποιήθηκε, δείχνει, κατ΄ αρχήν το βαθμό επιθετικότητας της Ισλαμοφασιστικής συμμορίας του ISIS, αλλά και, πιθανά, τα αδιέξοδά της. Από την έναρξη της εμπλοκής της Ρωσίας στον πόλεμο της Συρίας, έχει περιοριστεί η μαχητική δυναμική του. Η προοπτική της βίαιης αναδιάταξης στη Μέση Ανατολή έχει παρεμποδιστεί. Στη βάση, λοιπόν, της διαφαινόμενης στρατηγικής αποτυχίας, εύκολα επιλέγεται η λύση της απελπισίας: η «εξαγωγή» μαχητών και η μετατροπή των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης σε πεδία μαχών, ορθότερα, σε πεδία μαζικού σφαγιασμού ανυποψίαστων πολιτών.
Και ποια η σχέση του «προσφυγικού» ή «μεταναστευτικού» με τις επιδιώξεις του ISIS; Είναι κάθε πρόσφυγας ή μετανάστης μαχητής του τζιχάντ; Ή, έστω, υποστηρικτής του; Όχι. Χρειάζεται προσοχή, μην ολισθήσουμε σε αντιδράσεις αυτοματισμού εναντίον κάθε ταλαίπωρου μετανάστη. Από την άλλη πλευρά, όμως, η διαχείριση του μεταναστευτικού απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή εκ μέρους της Πολιτείας και ένα βαθύτερο προβληματισμό εκ μέρους των συμπολιτών μας.
ΠΡΩΤΟ: τα πλεούμενα του Αιγαίου μπορούν κάλλιστα να συμπεριλάβουν μαχητές του τζιχάντ. Ανάμεσα στους ταλαιπωρημένους, θαλασσοπνιγμένους, πεινασμένους ανθρώπους, που σαφώς χρειάζονται τη συμπαράστασή μας, υπάρχουν και άντρες, η όψη των οποίων διαφέρει ουσιαστικά από την πλειοψηφία. Γεροδεμένοι, καλοταϊσμένοι, με αποφασιστικό βλέμμα, δε δείχνουν να είναι το ίδιο με εκείνους που καταφθάνουν καραβοτσακισμένοι και αγωνιούν για την περαιτέρω τύχη τους. Ήδη, στα πλαίσια της επιδρομής των «αλληλέγγυων» εναντίον των διαμαρτυρόμενων περιοίκων της πλατείας Βικτωρίας, εμφανίστηκε μια «διμοιρία» μαχητικών, υβριστικών και απειλητικών ΑΦΓΑΝΩΝ, ως ΟΜΑΔΑ ΚΡΟΥΣΗΣ μπροστά στα ΜΑΤ.
ΔΕΥΤΕΡΟ: Η συγκρότηση μαζικών, ισλαμικών πυρήνων στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου και στο Κέντρο της Πρωτεύουσας (πλατεία Βικτωρίας), δημιουργεί τη δυνατότητα πρόκλησης μεγάλων, μαχητικών κινητοποιήσεων, με πρόφαση κάποιο ζήτημα θρησκευτικής σημασίας (όπως ήταν το «σκίσιμο του Κορανίου»), για να εξυπηρετηθούν ευρύτεροι σχεδιασμοί για τη Χώρα μας, την περιοχή και την Ευρώπη.
ΤΡΙΤΟ: η μαζική εισροή πιστού ισλαμικού πληθυσμού στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη δεν επιφέρει μόνο αλλαγές στον «ενδυματολογικό κώδικα» στους δρόμους. Εκτός από αυτές (που είναι σοβαρές ως καταπιεστικές), επιφέρει κλίμα πιέσεων στον τομέα των θρησκευτικο-πολιτισμικών στοιχείων των φιλελεύθερων κοινωνιών μας. Επιφέρει με επιθετικό τρόπο ζητήματα ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ της ισότιμης συμπεριφοράς των ΓΥΝΑΙΚΩΝ, κάτι που λησμονούν, αφελώς, πολλές από τις «αλληλέγγυες». Θέτει υπό αμφισβήτηση μια σειρά ηθών και εθίμων, σχετιζόμενων με τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, όπως του Πάσχα και των Χριστουγέννων. Χριστουγεννιάτικα δέντρα στους δρόμους και στα σχολεία, το «πανηγύρι» με τους Αγιο-Βασίληδες και τα παιδιά, τα επίκαιρα εδέσματα και γλυκά, έχουν ήδη τεθεί στο στόχαστρο των ισλαμιστών σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και το χτύπημα της καμπάνας της Εκκλησιάς την Κυριακή ή τις γιορτές, οι λιτανείες και οι Ιερές Πανηγύρεις αποτελούν «πρόκληση» σε μια «πολυπολιτισμική κοινωνία» σε «βάρος» των μουσουλμάνων συμπολιτών. Για να μην επεκταθούμε στο περιεχόμενο των μαθημάτων, τις γιορτές και τα Σύμβολα στην Εκπαίδευση…
ΤΕΤΑΡΤΟ: Ας μη μας διαφεύγει το ότι πολλές ΜΚΟ και ο ίδιος ο ΣΟΡΟΣ έχουν εμπλακεί ενεργά, με πακτωλούς χρημάτων στη «διάσωση» των μεταναστών… Η ελεύθερη, μαζική είσοδος εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ευρώπη έχει θέσει ήδη ζήτημα ύπαρξης συνόρων των Χωρών υποδοχής. Ανοιχτά, ως αίτημα, η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ τίθεται από συλλογικότητες «αλληλέγγυων», «αντιφασιστών» ή «μεταμοντέρνων», στο όνομα της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Αντικειμενικά, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούν, πολλοί λειτουργούν ως ο «πολιτικός βραχίονας» της Νέας Τάξης, ο οποίος αποσκοπεί στην ισοπέδωση και υποταγή όλων των Χωρών στους σχεδιασμούς του πιο επιθετικού Κεφαλαίου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Χωρίς να υποπτευόμαστε ως τζιχαντιστή κάθε μετανάστη, πρέπει ως χώρα και Λαός να συμμαζέψουμε τη μεταναστευτική εισροή στην Ελλάδα. Πρέπει να αποφασίσουμε για τον ΑΡΙΘΜΟ που θα παραμείνει στη Χώρα, για τους συγκροτημένους μηχανισμούς διακίνησης, για τη διατήρηση της Εθνικής κυριαρχίας σε χώρους ζωτικής σημασίας όπως νησιά και κεντρικές πλατείες της Αθήνας, για την υπεράσπιση της πολιτισμικής-θρησκευτικής ταυτότητας της Πατρίδας μας.
πηγή 

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και η μεγάλη σημασία του Σαρανταλείτουργου (θαυμαστά γεγονότα)

 

15 Νοεμβρίου από σήμερον άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων…Επιτρέπεται εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, μέχρι 17ης Δεκεμβρίου, από 18-24 κατάλυσις οίνου καί ελαίου (Ράλλη- Ποτλη, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, Τόμος Δ’ σελ.488, πρβλ. Πηδάλιον, Αθήναι 1841, υποσ, είς ερμηνεία του ΞΘ’κανόνος Αγ. Αποστόλων).
“Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησίαλειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο.” (Γέροντας Παΐσιος)

************************

Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι.
Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου.

*****************

Ο μακαριστός π. Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη προσευχής για τούς κεκοιμημένους, έλεγε: «…να αφήνετε μέρος τής προσευχής σας για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησίαλειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.

Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ό όποιος έχει παρρησία στον Θεό, και τούανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό.

Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ό όποιος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν τού ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)

********************
Η Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».
Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.
***************************

Συγκλονιστικά περιστατικά που αποδεικνύουν την δύναμη του Σαρανταλείτουργου

.
Αξιομνημόνευτο είναι και το περιστατικό πού ακολουθεί από το βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου).«Κάποιος άρχοντας από την Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πώς πλησιάζει στον θάνατο, κάλεσε την γυναίκα του για να τής εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες: Την περιουσία μου να την μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. Τούς δούλους να τούς ελευθερώσεις. Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες. Σ’ αυτή του την μεγάλη θλίψη ό ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή τού άββά Ησαΐα, ενός άγιου μοναχού πού ασκήτευε κοντά στην Νικομήδεια, και αμέσως -ώ τού θαύματος!- έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο. Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας τον Θεό για το μεγάλο θαύμα.-Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποιά ώρα συνήλθες από την αρρώστια;-Την ώρα πού επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε εκείνος. Ό όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τί είχε λεχθεί στην διάρκεια τής αρρώστιας του και ξαναρώτησε:-Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για την σωτηρία τής ψυχής σου; -Όχι, γέροντα. Τί θα είχα να ωφεληθώ άν άφηνα κάτι; Δεν θα πήγαινε χαμένο;
-Μην το λες αυτό.
Ό άδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις έν ύμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν άλείψαντες αυτόν έλαίω έν το ονόματι του Κυρίου και ή ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα, και έγερεί αυτόν ό Κύριος· καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, άφεθήσεται αύτώ». Να λοιπόν πού οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη. Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό, για λειτουργίες, και θα λάβεις από τον Θεό την πρέπουσα πληροφορία.
Έτσι κι έκανε. Έδωσε χρήματα σ’ έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στον σπίτι του. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν’ ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά. -Κύριοι μου, φώναξε έκπληκτος ό άρχοντας, πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού;
-Εμείς οι σαράντα, πού βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες πού έγιναν για σένα στον φιλάνθρωπο Θεό. Μάς έστειλε Εκείνος, για να σε συνοδεύσουμε μέχρι την εκκλησίας. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρίς δισταγμό. Να, με τα πρεσβυτικά χέρια συμπληρώθηκαν οι σαράντα λειτουργίες, πού έγιναν για να ενωθεί ό Χριστός μαζί σου και να κατοικήσει στην καρδιά σου.
Ύστερα από’ αυτά, ό άρχοντας μοίρασε την περιουσία του σε ευλαβείς ιερείς, για να γίνουν λειτουργίες «υπέρ αφέσεως των αμαρτιών αυτού», διακηρύσσοντας πώς οι θείες λειτουργίες και οι αγαθοεργίες μπορούν να ανεβάσουν την ψυχή του ανθρώπου από τα καταχθόνια στα επουράνια.
Εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».
Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.   

****************************************

Σαρανταλείτουργο « υπέρ αναπαύσεως»

Ο ΓΕΡΟ-ΔΑΝΙΗΛ ο αγιορείτης (1929), ο σοφός ησυχαστής των Κατουνακίων, έχει καταχωρισμένο ατά χειρόγραφά του και το ακόλουθο περιστατικό, πού συνέβη το 1869 στην πατρίδα του, τη Σμύρνη.Κάποιος ενάρετος χριστιανός κάλεσε στα τελευταία της ζωής του τον πνευματικό του παπα-Δημήτρη και του είπε:
Εγώ σήμερα πεθαίνω. Πες μου, σε παρακαλώ, τι πρέπει νά κάνω την κρίσιμη τούτη ώρα;
Ό ιερέας, γνωρίζοντας την αρετή του και τη μυστηριακή προετοιμασία του, του πρότεινε το έξης:
Δώσε εντολή νά σόι κάνουν μετά το θάνατό σου τακτικό σαρανταλείτουργο σ’ ένα εξωκλήσι.
‘Έτσι κι έγινε. Ό κυρ-Δημήτρης – αυτό ήταν το όνομά του – άφησε εντολή στο γιο του νά κάνει μετά την κοίμησή του σαρανταλείτουργο.
Κι εκείνος, υπακούοντας στην τελευταία επιθυμία του καλού του πατέρα, ανέθεσε χωρίς καθυστέρηση την εκτέλεση της στον παπα-Δημήτρη.
Ο σεμνός λευίτης δέχτηκε νά κάνει το σαρανταλείτουργο, πού ο ίδιος είχε προτείνει στο μακαρίτη, και αποσύρθηκε για όλο αυτό το διάστημα στο εξωκλήσι των άγίων Αποστόλων.
Οι τριάντα εννέα λειτουργίες έγιναν απρόσκοπτα. Η τελευταία έπρεπε νά γίνει ήμέρα Κυριακή.
Το βράδυ όμως του Σαββάτου πιάνει τον παπά ένας δυνατός πονόδοντος και τον αναγκάζει νά επιστρέψει ατό σπίτι του.
Η πρεσβυτέρα του πρότεινε νά βγάλει το δόντι, μα εκείνος αρνήθηκε, γιατί έπρεπε την επόμενη νά τελέσει την τελευταία λειτουργία. τα μεσάνυχτα ο πόνος κορυφώθηκε, και τελικά ο παπάς αναγκάστηκε νά βγάλει το δόντι.
Επειδή όμως παρουσιάστηκε αιμορραγία, ανέβαλε την τελευταία λειτουργία για τη Δευτέρα.
Στο μεταξύ, το απόγευμα του Σαββάτου, ο Γεώργιος, ο γιος του μακαριστού Δημητρίου, ετοίμασε μερικά χρήματα για τον κόπο του ιερέα, με σκοπό νά του τα δώσει την επόμενη μέρα.
Τα μεσάνυχτα ξύπνησε για νά προσευχηθεί. ‘Ανακάθισε στο κρεβάτι κι άρχισε νά φέρνει ατό νου του τις αρετές, τα χαρίσματα και τα σοφά λόγια του πατέρα του. Κάποια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό του ή ακόλουθη σκέψη: “Άραγε ωφελούν τα σαρανταλείτουργα τις ψυχές των κεκοιμημένων, ή τα καθιέρωσε ή εκκλησία για παρηγοριά των ζώντων;”
Τότε ακριβώς τον πήρε ένας ελαφρός ύπνος, και είδε πώς βρέθηκε σε μια πεδιάδα με ομορφιά απερίγραπτη. “Ένιωθε ανάξιο τον εαυτό του νά βρίσκεται σε τέτοιον ιερό και παραδεισένιο χώρο. Μπροστά του απλωνόταν ένα απέραντο και κατάφυτο περιβόλι, πού μοσχοβολούσε με μίαν ανέκφραστη ευωδία.
Αυτός οπωσδήποτε θα είναι ο παράδεισος!”, μονολόγησε. “Ω, τι μακαριότητα περιμένει όσους ζουν ενάρετα στη γη!”
Εξετάζόντας έκπληκτος τα υπερκόσμια κάλλη, είδε ένα λαμπρό ανάκτορο με έξοχη αρχιτεκτονική χάρη, ενώ οι τοίχοι του έλαμπαν απ’ τα διαμάντια και το χρυσάφι. “Η αμορφία του ήταν ανέκφραστη.
Πλησιάζει πιο κοντά, και τότε – τι χαρά! – βλέπει στην πόρτα του παλατιού τον πατέρα του ολοφώτεινο και λαμπροφορεμένο.
Πώς βρέθηκες εδώ, παιδί μου; τον ρωτάει με πραότητα και στοργή. Ούτε κι εγώ ξέρω, πατέρα.
Καταλαβαίνω πώς δεν είμαι άξιος γι’ αυτόν τον τόπο. ‘Αλλά πες μου, πως τα περνάς εδώ; πως ήρθες;
Τίνος είναι αυτό το παλάτι;
Ή φιλανθρωπία του ΣΩΤΗΡΟΣ Χριστού με τις πρεσβείες της Παναγίας, πού της είχα ιδιαίτερη ευλάβεια, με αξίωσε νά καταταχθώ σ’ αυτό το μέρος. “Ήταν μάλιστα νά μπω σήμερα μέσα στο παλάτι ο οικοδόμος όμως, πού το χτίζει, πέρασε μία ταλαιπωρία- έβγαλε απόψε το δόντι του – κι έτσι δεν τέλειωσαν οι σαράντα μέρες της οικοδομής του. Για το λόγο αυτό θα μπω αύριο.
‘Ύστερα απ’ αυτά ο Γεώργιος ξύπνησε δακρυσμένος και έκπληκτος, αλλά και με απορίες.
Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα αναπέμποντας αίνους και δοξολογίες ατό Θεό. το πρωί, μετά τη θεία λειτουργία, πήρε πρόσφορα, νάμα και αγνό κερί και ξεκίνησε για το εξωκλήσι των άγίων Απόστολων. ο παπα-Δημήτρης τον υποδέχθηκε με χαρά:
Τώρα μόλις τελείωσα κι εγώ τη θεία λειτουργία. ‘Έτσι ολοκληρώθηκε το σαρανταλείτουργο. Αυτό το είπε για νά Μην τον λυπήσει.
Ο επισκέπτης τότε του διηγήθηκε το νυχτερινό του δράμα.
Όταν έφτασε στο σημείο πού ο πατέρας του δεν μπήκε στο παλάτι, γιατί ο οικοδόμος έβγαλε το δόντι του, ο παπα-Δημήτρης ένιωσε φρίκη, αλλά και θαυμασμό.
Εγώ είμαι, αγαπητέ μου, ο οικοδόμος πού εργάστηκε στην οικοδομή του παλατιού, είπε με χαρά.
Σήμερα δεν λειτούργησα, γιατί έβγαλα το δόντι μου. θα λειτουργήσω όμως τη Δευτέρα, κι έτσι θα ολοκληρώσω το πνευματικό παλάτι του πατέρα σου.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία
(Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής)

****************************

Διήγησης από το βιβλίο του άρχ. Ιγνατίου “Πού πηγαίνει ή ψυχή μετά τον θάνατον,,: 

.

Ένας χριστιανός, ενώ έσκαπτε με πολλούς μαζί σ’ ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τούς καταπλάκωσε. Ή γυναίκα αυτού του ενός, έδωσε ότι είχε από το υστέρημα της εις έναν ιερέα να κάμη 40 λειτουργίες διά την ψυχή του ανδρός της. Καθημερινώς δε πήγαινε μία προσφορά, ένα μπουκάλι με κρασί, και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν. Όταν έφθασε ό ιερεύς εις τας 20 λειτουργίας, ό διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της και της είπε, ότι ό ιερεύς έφυγε διότι είχε δουλειά βιαστική και γι’ αυτό μη κοπιάζεις και αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε 3 φορές εις το διάστημα των 40 λειτουργιών.

.

Εν τω μεταξύ έγινε εκχωμάτωσης, για να βγάλουν τα πτώματα. Όταν έφθασαν εις ένα μέρος άκουσαν φωνή που έλεγε: Προσέξατε, σκάψατε με προσοχή, διότι επάνω μου είναι δυο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν,,. Αυτοί θαύμασαν, και σκάπτοντες πλαγίως βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν εις την γυναίκα του. Απορούσαν δε όλοι, πώς έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή. Αυτός δε είπε κάθε μέρα μου έδινε κάποιος, αοράτως, ένα ψωμί και ένα δοχείο κρασί και μία λαμπάδα ήταν μπροστά μου και έτσι έτρωγα, εκτός από 3 ημέρας, όπου δεν έφαγα τίποτε, ούτε φώς είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος διά τας αμαρτίας μου. Κατόπιν είδα την αναμμένη λαμπάδα, το ψωμί και το κρασί, σαν πρώτα και δόξασα τον Θεό, όπου δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλος,,.

.
Αυτά είναι τα θαύματα της πίστεως μας και θα ήτο ευχής έργον, να υπήρχε ή δυνατότης να γίνουν αντιληπτά και βιώσιμα από όλους μας.

*************************

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.
Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.
Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων».
ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣΑπό το “Η νηστείαι της Εκκλησίας”, Αρχιμ. Συμεών Κούτσα Εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 88-92.

.

ΠΗΓΕΣ: αποσπάσματα από την ιστοσελίδα tovoion εδώ και

 από το άρθρο Το Ιερό Σαρανταλείτουργο των Χριστουγέννων*ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΆΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ agioritikovima.gr  -ολόκληρο το άρθρο στο ιστολόγιο : εδώ

«Ο κόσμος έχει αφέντη… δεν θα μείνει τίποτε κρυφό, όλα θα φανερωθούν»

«Εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού» (Ρωμ. 2,16)
Από όσα διαπράτουν οι άνθρωποι, ελάχιστα συλλαμβάνει ο νόμος. Νομίζετε ότι αυτοί που βρίσκονται στη φυλακή είναι οι μόνοι εγκληματίες; Λίγοι είναι μέσα.
Από τα χίλια εγκλήματα ένα πιάνει η τσιμπίδα, και από αυτά πιάνει το μικρότερο. Τα μεγαλύτερα είναι σκεπασμένα. Τα ’χει ο διάβολος κλεισμένα στο ψυγείο. Υπάρχουν εγκλήματα!… Βλέπεις το φτωχό, κλέβει πέντε κουλούρια στο δρόμο και ο ταλαίπωρος μπαίνει στη φυλακή. Και βλέπεις τον άλλο με τα μεγάλα αξιώματα να κάνει βουτιές στα δημόσια ταμεία, να κλέβει συνεχώς, να χτίζει πολυκατοικίες, να πηχτώνει τη θάλασσα από καράβια, κ’ είναι ελεύθερος και περπατάει έξω σαν κύριος. Υπάρχουν κλοπές που δεν τις έχει ανακαλύψει κανένας έφορος. Υπάρχουν συζυγικές και οικογενειακές απάτες καλυμμένες. Ο άντρας απατά τη γυναίκα, κι αυτή η δυστυχής τον θεωρεί σαν άγγελο. Το αγόρι ή το κορίτσι έχουν παραστρατήσει, κ’ οι γονείς το αγνοούν… Υπάρχουν ψευδομάρτυρες που άπλωσαν τα βρωμερά τους χέρια στο Ευαγγέλιο και έστειλαν τον αθώο στη φυλακή. Υπάρχουν εγκλήματα ασύλληπτα. Κλέφτες, πόρνοι, μοιχοί, περπατούν ελεύθεροι και τους δέχονται παντού με ανοικτές τις πόρτες. Αυτά είναι «τα κρυπτά των ανθρώπων».

Περίμενε, θα τα ξεσκεπάσει και θα τα τιμωρήσει ο Θεός

-Και που είναι ο Θεός, θα πείτε, που είναι η δικαιοσύνη;… Περίμενε, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Το λέει καθαρά ο σημερινός απόστολος. «Κρινεί ο Θεός τα κρυπτά». Θα ξεσκεπάσει και θα τιμωρήσει ο Θεός τα κρυμμένα αμαρτήματα. Όσο κι αν παίζει το κρυφτούλι ο άνθρωπος, θα έρθει ώρα της αλήθειας. Έχουμε παραδείγματα πολλά. Κι αφήνω την αγία Γραφή, πιάνω την κοινωνία. Το είπε ο Κύριος «Δεν θα μείνει τίποτε κρυφό, όλα θα φανερωθούν. Θέλετε παράδειγμα;
Προ ετών συνέβει το εξής. Ένας κακός σύζυγος είπε στη γυναίκα του. Πάμε στο βουνό ν’ αναπνεύσουμε αέρα; Δεν υποπτεύθηκε τίποτα η ταλαίπωρη και τον ακολούθησε.
Εκεί άρχισε μια λογομαχία, κι αυτός τι κάνει. Παίρνει ένα κατσαβίδι και της κόβει το λαρύγγι! Ποτάμι το αίμα, νεκρή η γυναίκα. Μετά; Την πήρε, την κατέβασε στην παραλία την έβαλε στη βάρκα του (ήταν ψαράς), και τι τον έβαλε ο διάβολος να κάνει; (Είναι να μην υποχωρήσεις, άμα αρχίσεις τον κατήφορο, θα κατρακυλάς συνεχώς μέχρι την άβυσσο). Έδεσε λοιπόν στα πόδια της δυο άγκυρες και την φούνταρε μέσα στο πέλαγος σε χίλια μέτρα βάθος. Πήγε στο σπίτι. Τα παιδιά ρωτούσαν –Που είναι η μάνα; -Είναι στη θεία στην Αθήνα, είναι καλά εκεί… Η θάλασσα όμως δεν άντεξε το έγκλημα. Με αφρισμένα κύματα μέσα από τόσο βάθος σήκωσε το σώμα και μαζί με τις άγκυρες το πέταξε έξω. Τρόμαξε ο κόσμος, ήρθε αστυνομία, αντεισαγγελεύς, και το έγκλημα αποκαλύφθηκε. Ιδού «τα κρυπτά των ανθρώπων»! Τίποτα δε μπορεί να κρυφτεί.
Που καταντήσαμε! Θα πείτε. Και που θα φτάσουμε ακόμα! Στην αρχή είμεθα. Πρώτα, όχι άνθρωπο να σκοτώσουν, μυρμήγκι φοβούνταν να πατήσουν. Όχι ξένη περιουσία να πειράξουν, αλλά και χρυσάφι να εύρισκαν στο δρόμο δεν το άγγιζαν Όχι ν’ ατιμάσουν γυναίκα ή κορίτσι, αλλά για ένα λόγο ή ένα βλέμμα θεωρούσαν προτιμότερο να πεθάνουν. Τώρα; Όπως πίνουν το νερό, έτσι κάνουν την αμαρτία, καθώς έλεγε μια προφητεία (βλ. Ιώβ 15,16). Πέφτουν στην ατιμία, και μετά κοιμούνται ήσυχοι!

Ο κόσμος έχει αφέντη

Δεν πιστεύουν πλέον στο Θεό. Ή λένε μερικοί, ο Θεός είναι πολύ ψηλά, δεν τον νοιάζει τι γίνεται εδώ στη γη… Τι είπες, άνθρωπε; Ο κόσμος έχει αφέντη! Λοιπόν σου λέω και τελειώνω, Όπου να πας κι όπου να κρυφτείς, μη ξεχνάς, ότι υπάρχει ένα μάτι που τα βλέπει όλα, υπάρχει ένα αυτί που τ’ ακούει όλα, υπάρχει ένα χέρι που τα γράφει όλα «τα κρυπτά των ανθρώπων». Σε ρωτώ, Ποιος από μας, αν κατεβεί ένας άγγελος με το βιβλίο που ’ναι γραμμένα τα κρυφά μας αμαρτήματα, ποιος θέλει να διαβαστεί ενώπιον όλων το «μητρώο» του, τα αμαρτήματά του, με το νι και με το σίγμα; Ω Χριστέ μου, ούτε ένας, προτιμότερο ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί.
Γι’ αυτό, έως ότου ζούμε στο μάταιο τούτο κόσμο, εμπρός αδέρφια μου να μετανοήσουμε. Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το εμμένειν εν τη αμαρτία είναι σατανικόν! Αν μετανοήσουμε, ο άγγελος θα πάρει το αίμα του Χριστού μας και θα σβήσει τ’ αμαρτήματά μας. Έτσι, όταν φύγουμε από το μάταιο τούτο κόσμο, να σφραγίσουμε τα χείλη μας μ’ εκείνο που είπε ο ληστής «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42), αμήν.
+Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απόσπασμα απομαγνητοφωνημένης ομιλίας, η οποία έγινε στον ι. ναό Αγίου Σπυρίδωνος συνοικίας των Αθηνών την 27-6-1965.

Mπροστά στην βαρβαρότητα

του Γιώργου Ρακκά

Μπροστά στην βαρβαρότητα, κάθε νοήμων άνθρωπος έχει διπλό καθήκον: Αφενός να σταθεί απέναντί της –ειδάλλως θα χάσει την ανθρωπιά του, θα πάψει δηλαδή να είναι άνθρωπος.

Αφετέρου να κατανοήσει τους μηχανισμούς που την παράγουν, για να ξέρει προς τα που βαδίζει, για να μπορέσει να καταστρώσει μια έξοδο διαφυγής από αυτήν.

Από χθές το βράδυ, οι περισσότεροι που φωνάζουν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ανακατεύουν παραληρηματικά το ένα με το άλλο, εκτοξεύοντας κάθε ειδών κραυγές κι ανοησίες νομίζοντας ότι με το να διολισθαίνουν στον πανικό και την υστερία –κάθε λογής υστερία– θα τις ξορκίσουν, και θα γλυτώσουν από το επερχόμενο κακό, που κλιμακώνεται κατά κύματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Διότι, ας το έχουμε στο νου μας, όλα όσα σηματοδοτεί και συνεπάγεται η χτεσινοβραδινή επίθεση στο Παρίσι μένουν ακόμα να συμβούν, και εκείνα με την σειρά τους θα πυροδοτήσουν αντιδράσεις, καταβυθίζοντάς μας σε ένα σπιράλ χάους και αταξίας μπροστά στο οποίο η σημερινή στιγμή φαντάζει ακόμα, αναμφίβολα ως belle époque.

Βρισκόμαστε στα 1938 του 21ου αιώνα. Πως φτάσαμε μέχρις εδώ; Δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες, ή κάποια υψηλή γνώση της πλανητικής πραγματικότητας στην πρώτη αυγή του 21ου αιώνα, για να κατανοήσει κανείς ότι τα σαλπίσματα περί «τέλους της ιστορίας» τα οποία υποδέχθηκαν οι θιασώτες της παγκόσμιας (και στο μυαλό τους ‘αιώνιας’ –αυτό ακριβώς ήρθε να εκφράσει η ρητορική του ‘τέλους’) δυτικής ηγεμονίας, καλοσωρίζοντας ένα κόσμο όπου τα στρατεύματα, οι τράπεζες και οι πολυεθνικές τους θα ενεργούν προς κάθε αζιμούθιο, έμελλε πολύ σύντομα να διαψευσθούν οδηγώντας τον πλανήτη στην ακραία αντίθετη κατάσταση.

Το είπε προσφάτως ο Ντεμπρέ ότι «όπου δεν υπάρχουν σύνορα υψώνονται τείχη», και η στρατιωτικό-οικονομική παγκοσμιοποίηση της δυτικής κυριαρχίας διέπραξε ακριβώς αυτό το έγκλημα –με το να αξιώσει την καθολικότητά της, συνέβαλε να υψωθούν «τείχη» αμείλικτων πολιτισμικών συγκρούσεων κατανομής της ισχύος και του πλούτου, όχι μόνον στην Βαγδάτη ή το Χαλέπι, αλλά και στο Παρίσι, ή «προσεχώς» στο Βερολίνο, τον Λονδίνο.

Δεν χρειαζόταν και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς, ιδιαίτερα αφ’ ης στιγμής δημοσιοποιήθηκε στα διεθνή μέσα στοιχεία, που εμφάνιζαν κατά προσέγγιση τον αριθμό των στρατολογημένων στο ISIS Γάλλων, Γερμανών και Βρετανών πολιτών. Πράγμα που συνεπάγεται ότι από πίσω υφίστανται μηχανισμοί υποστήριξης και διασυνδέσεων μεταξύ της Συρίας ή του Ιράκ, και θυλάκων εντός των δυτικών κοινωνιών. Ήταν θέμα χρόνου, δηλαδή, αυτοί οι μηχανισμοί να ενεργοποιηθούν όχι μόνο για την «έμπρακτη αλληλεγγύη» σ’ έναν αγώνα τον οποίο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως μια κεντρική μάχη της ισλαμιστικής εξτρεμιστικής «διεθνούς» (για να μιλήσουμε και με οικείους όρους»), αλλά και για την δημιουργία «ενός, δύο, πολλών Ράκα» στην ίδια την Ευρώπη –την οποία οι ίδιοι οι μηχανισμοί της παγκοσμιοποίησης που καθιέρωσε την έχουν καταστήσει τόσο διάτρητη όσο ένα ‘ελβετικό τυρί’.

Τώρα οι δυτικοί ηγέτες και ταγοί αυτής της παγκοσμιοποίησης προσπαθούν να ξορκίσουν με καταγγελίες αυτό που ήλθε, μάταια, γιατί στην πραγματικότητα ξεπήδησε από το δικό τους κεφάλι, πάνοπλο, σαν την Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Too little, too late που λένε και οι Αγγλοσάξωνες.

Δεν υπάρχει καμία διάθεση φτηνού λαϊκιστικού «συμψηφισμού» σε όλες αυτές τις διαπιστώσεις, μόνο μια προσπάθεια να εκλογικευτεί η αλληλουχία των γεγονότων που μας έφερε μέχρι εδώ.

Τώρα; Τώρα τι; Τώρα τα γεγονότα, με μια φριχτή μαθηματική βεβαιότητα διολισθαίνουν προς τα εκεί που όλοι ψυχανεμίζονται:

 «Τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ είναι πολιτικό εργαλείο μέσα σε μια πλανητική κατάσταση, η πυκνότητα της οποίας καθιστά βέβαια απαραίτητη τη χρήση οικουμενιστικών ιδεολογημάτων, μέσα στην οποία όμως η δεσμευτική ερμηνεία των ιδεολογημάτων αυτών συνεχίζει να εναπόκειται στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των ισχυρότερων εθνών. Τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’ υπόκεινται στην επαμφοτερίζουσα λογική αυτής της κατάστασης και αντικατοπτρίζουν τις αντιφάσεις και τις εντάσεις που σημαδεύουν κατά τρόπο δραματικό την παγκόσμια κοινωνία. Γι’ αυτό ο αγώνας για την ερμηνεία τους αναγκαστικά θα μετατραπεί σ’ έναν αγώνα μεταξύ ανθρώπων γύρω από ό,τι θεωρεί εκάστοτε ο καθένας τους ως δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Αυτός ο αγώνας περί ερμηνείας έχει αρχίσει από καιρό ανάμεσα σε ‘Βορρα’ και ‘Νότο’ ή ‘Δύση’ και ‘Ανατολή’ και οξύνεται στον βαθμό όπου τα δισεκατομμύρια του ‘Νότου’ ή της ‘Ανατολής’ ερμηνεύουν όχι τυπικά, παρά υλικά τα ‘ανθρώπινα δικαιώματα’, απαιτώντας μιαν ουσιαστική ανακατανομή του πλούτου χωρίς να τους ενδιαφέρει η ηθική των χορτασμένων. Όπως η εσωτερική λογική του ‘ελεύθερου εμπορίου’, έτσι και η εσωτερική λογική των ‘ανθρώπινων δικαιωμάτων’ θα στραφεί σύντομα εναντίον της Δύσης, και τότε αυτή θα εγκαταλείψει τις σημερινές ιδεολογικές της θέσεις» [Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ο στον 21ο αιώνα: Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1998, σελ. 67].

Μόνο που πλέον αυτός ο «αγώνας κατανομής» δεν έχει μόνον ως αντικείμενό του τον πλούτο, αλλά έχει μεταγραφεί στο υπαρξιακό πεδίο –είναι ταυτόχρονα σύγκρουση πολιτιστικών ταυτοτήτων, και σύγκρουση κατανομής. Και η Ευρώπη, ανεξάρτητα από το ποιός θα βρεθεί στο τιμόνι αυτής της διαδικασίας [ίσως εκείνος που έχει την πιο συμβατή πολιτικό-ιδεολογική τοποθέτηση, η οποία ούτως ή άλλως σταδιακά καθίσταται κυρίαρχη εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών], θα γυρέψει να περιφρουρήσει τα κεκτημένα της –η εκδοχή της ‘Ευρώπης-Φρούριο’ φαντάζει πλέον βέβαιη –με όλα όσα συνεπάγεται αυτό. Και το «φρούριο» δεν οχυρώνεται μόνον πίσω από τα δικά του τείχη –αλλά οργανώνει και εκστρατείες στην άμεση περίμετρό του, αξιώνοντας να διασφαλίσει την συνοχή του.

Από την άλλη, η Τουρκία έπαιξε και «έχασε». Τι έπαιξε όμως, και τι χάνει;

Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα συνείδηση* ότι το γειτονικό καθεστώς θεμελιώθηκε αποφασιστικά πάνω στις πολλαπλές γενοκτονίες του 1910-1922. Πράγμα το οποίο δεν είναι μοναχά θεωρητική ιστορική διαπίστωση, αλλά πραγματικότητα που λειτουργεί ακόμα και τώρα στην στρατηγική του. Κοινώς, από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 το παραλήρημα νεο-οθωμανικής υπερεπέκτασης προς την Μέση Ανατολή στηρίχτηκε αποφασιστικά στην εργαλειοποίηση και την μόχλευση της βαρβαρότητας του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Αυτό το γεγονός καταδεικνύεται περίτρανα από την μέχρι τα σήμερα άρνηση της τουρκικής εξουσίας να αναγνωρίσει την απειλή που αντιπροσωπεύει το Χαλιφάτο για την ανθρωπότητα –οι δηλώσεις του Αχμέτ Νταβούτογλου το καλοκαίρι του 2014, ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση αλλά μια «κατάσταση» που θρέφεται από την οργή και την δυσαρέσκεια, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ως προς αυτό.

Εκείνο που «χάνει» από αυτήν του την τοποθέτηση ήταν η απώτερη στόχευση των Ερντογάν Νταβούτογλου, να πείσουν τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. ότι μπορούν να καταστούν επίκεντρο μιας ενδιάμεσης αυτοκρατορικής ηγεμονίας που θα εξασφαλίζει τη συνέχεια της σταθερότητας μεταξύ της Δύσης και της Άπω Ανατολής. Να αποδεχθούν δηλαδή την Τουρκία ως άξονα ενός «νεο-οθωμανικού κοσμοσυστήματος» που θα συνέχει και θα «ειρηνεύει» σχεδόν ολόκληρο τον Μουσουλμανικό κόσμο, αποτελώντας έτσι ανεξάρτητο εταίρο μιας παγκόσμιας κυριαρχίας. Αυτή είναι η απώτερη στόχευση της θεωρίας περί «Στρατηγικού Βάθους» που εκπόνησε ο Αχμέτ Νταβούτογλου — ένα είδος παλινόρθωσης του ‘modus vivendi’ που προέκυψε αφότου ο στρατός των Οθωμανών ηττήθηκε έξω από τα τείχη της Βιέννης, με όρους του 21ου αιώνα βέβαια.

Αυτό το παραλήρημα, το οποίο διακρίνεται από το αντίστοιχο του Χίτλερ μόνο στο ότι διατυπώθηκε με κομψούς και παραπλανητικούς όρους –το πατροπαράδοτο οθωμανικό ‘τακφίρ’ [προσποίηση] που βρίσκεται στα θεμέλια της τουρκικής πολιτικής δεοντολογίας– οδηγείται σε μια στρατηγική ήττα καθώς πλέον θα βρίσκει την Δύση απέναντί, και όχι δίπλα του. Ή αυτό, ή στην περίπτωση που αναδιπλωθεί, θα έχει να αντιμετωπίσει στο εσωτερικό της τη δράση του ίδιου τέρατος το οποίο εξέθρεψε – και αν στο Παρίσι υπάρχουν 50 ή 500 τζιχαντιστές, είναι βέβαιο ότι στην γειτονική χώρα βρίσκονται αρκετές δεκάδες χιλιάδες.

Το πρόβλημα με αυτήν την νέα διάταξη, είναι ότι το ρήγμα που διανοίγεται μεταξύ Δύσης και Ανατολής, βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα δικά μας πόδια, της Ελλάδας. Είναι η μοίρα της μικρής χώρας των συνόρων, να μετεωρίζεται επικίνδυνα στο κενό καθώς μετακινούνται οι τεκτονικές πλάκες της ανθρωπότητας. Και μπροστά σε αυτό, το «μνημόνιο», η οικονομική κρίση δηλαδή, η οποία απορρόφησε τόσο μεγάλο μέρος της ενεργητικότητας τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είναι παρά το πρελούδιο μιας πολύ σοβαρής γεωπολιτικής κρίσης, που θέτει επιτακτικό το ζήτημα της επιβίωσης για τον δικό μας τον λαό –μάλιστα στην πολύ ιδιαίτερη κατάσταση αδυναμίας και ανημποριάς στην οποία βρίσκεται.

Αρκεί να αντιπαραβάλλουμε την κρισιμότητα της κατάστασης με το… μέγεθος των πολιτικών προσωπικοτήτων που την διαχειρίζονται από την πλευρά της χώρας μας για να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με φιγούρες που κείνται υπό το μηδέν. Τι να διαχειριστεί ο εμφανιζόμενος πλέον ως «ζητιάνος» στις πανευρωπαϊκές συνδιασκέψεις Αλέξης Τσίπρας – που κυβερνάει μάλιστα υπό τις σημαίες της… αξιοπρέπειας (!)… Και πως θα απαντήσει στο αμείλικτο ερώτημα που θα τεθεί τις επόμενες ημέρες ή τους επόμενους μήνες, το τι θα κάνει η Ελλάδα μπροστά στο Φρούριο που ορθώνεται – προφανώς ανεξάρτητα από την μηδαμινή της βούληση. Θα μείνει απέξω;  Θα μπει μέσα; Θα βρεθεί μια «τρίτη λύση» που θα την καθηλώσει ως στρατιωτικοποιημένη μεθοριακή ζώνη συγκράτησης των πληθυσμιακών πιέσεων, οι οποίες θα συνωθούνται προς τα τείχη της Ευρώπης Φρούριο; Άδηλον, ακόμα, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές, και ως προς αυτό καλύτερα να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας: Αν το διακύβευμα εξαρτιόταν από την εσωτερική δυναμική της χώρας, η γενικευμένη παρακμή πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, αποτελεί εγγύηση για τα χειρότερα.

 Σε αυτήν την πρώτη, άναρχη, και αναμφίβολα ελλιπή σταχυολόγηση των νέων δεδομένων θα πρέπει να προστεθεί και ένα τελευταίο σχόλιο πάνω στην φύση των σύγχρονων πληθυσμιακών μετακινήσεων –προσφυγικών ή μεταναστευτικών. Πρέπει να διακρίνουμε το ουσιώδες, το οποίο ταυτόχρονα συνιστά και κάτι το καινοφανές: Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990,  με κλιμακούμενη ένταση, βιώνουμε μια «κίνηση του εκκρεμούς» μεταξύ παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, οικολογικής κρίσης, γεωπολιτικής κρίσης. Η ταλάντωση γίνεται με κλιμακούμενη ένταση –ανεπαισθήτως κατά την δεκαετία του 1990, πολύ εντονότερα μέσα στο 2000, με απίστευτη ταχύτητα την δεκαετία του 2010 όπου αυτές οι αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις τείνουν αναμφίβολα να αγγίξουν το σημείο σύμπτωσης. Η πραγματικότητα του σύγχρονου μεταναστευτικού ζητήματος, συμπυκνώνει μέσα της όλες αυτές τις κρίσεις, καθώς οι άνθρωποι μετακινούνται ως αποτέλεσμα της ταυτόχρονης επίδρασης των συνεπειών τους: Πρόσφυγες πολέμου, οικονομικοί μετανάστες, περιβαλλοντικοί πρόσφυγες διαμορφώνουν ένα γιγάντιο ρεύμα μετακίνησης, κυρίως προς το προπύργιο της παγκόσμιας ευημερίας σε έκταση και εμβέλεια που δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.

 Αυτές οι μεταναστεύσεις τείνουν να καταστούν η κεντρικότερη εκδήλωση της ολικής παγκόσμιας κρίσης. Ο κόσμος έτσι όπως τον γνωρίζαμε, και η ψευδαίσθηση ασφάλειας και βεβαιότητας που μετέδιδε αλαζονικά ο κυρίαρχος πολιτισμός του, αποσυντίθενται ραγδαία. Το παγκόσμιο σύστημα τείνει να κατακερματιστεί σε φρούρια ισχύος, που περιβάλλονται από ένα no man’s land χάους και αστάθειας. Τα πλήθη που έμειναν απ έξω, συνωθούνται προς τα τείχη των φρουρίων πασχίζοντας να εισέλθουν, με κάθε μέσο, στις εστίες σχετικής ασφάλειας.

 Ζούμε την εποχή των τεράτων, και το χειρότερο είναι ότι οι πρότερες ψευδαισθήσεις που είχαμε, μας εκπαίδευσαν στο να γίνουμε σχεδόν αθεράπευτα χαζοχαρούμενοι. Γι’ αυτό και το σοκ της πρόσκρουσης με την πραγματικότητα είναι αμείλικτο.

πηγή 

Πως μπορεί ο Ιερέας να βγάλει κάποιον από την κόλαση με την μνημόνευση…;

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ
-Πῶς μπορεῖ ὁ Ἱερεύς νά βγάλη κάποιον ἀπό τήν κόλαση μέ τήν μνημόνευσι, ἀφοῦ εἶναι γραμμένο, «ὅτι οὐκ έστιν ἐν τῶ θανάτω ὁ μνημονεύων σου’ έν δέ τω ἅδη τίς ἐξομολογήσεταί σοι;» (Ψαλμ. 6,6).
-Ναί μπορεῖ κάποιος νά λυτρωθῆ ἀπό τήν κόλαση, ἀλλά ὄχι μέ τό καθαρτήριο πυρ πού λέγουν οί Καθολικοί, παρά μέ τήν θυσία τῆς έξαγοράς, ἡ ὁποία προσφέρθηκε γιά ζώντας καί νεκρούς. ὁ Κύριος, ὡς άρχων οὐρανίων, έπιγείων καί καταχθόνιων, ἔχει τήν δύναμι νά βγάλει ψυχή ἀπό τόν ἅδη, ὅπως λέγει ή Γραφή: «Κύριος θανατοί καί ζωογονεί, κατάγει εις άδου καί άνάγει» (Α’ Βασ. 2,6. Βλέπε καί τά χωρία Ματθ. 12,32″ Ρωμ. 14,9 καί Α’ Κορ. 15,19).
Ή δύναμις καί θυσία τοῦ Χριστοῦ, πού προσφέρεται σ’ ὁποῖον τήν ζητῆσει (Μάρκ. 11,24) εἶναι ἄπειρος καί ἡ ἀγαθότης Του τόσο μεγάλη, ὥστε μόνος Αὐτός μπορεῖ νά καταργήσει τήν αἰώνιο τιμωρία τοῦ ἀνθρώπου. Εμεῖς γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός ζητεῖ νά ἀγαποῦμε τούς συνανθρώπους μας καί προσβλέπει μέ εύαρέσκεια σ’ αὐτή τήν άγάπη μας. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο πρᾶγμα ἀπό τήν ἀγάπη, ὅταν μάλιστα προσευχώμεθα γιά τούς ἄλλους.
Ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας εἰσακούεται πάρα πολύ ἀπό τόν Θεό, ἰδιαίτερα δέ, ὅταν μέ τίς προσευχές τῶν χριστιανῶν ἐπί τῆς γης συνἐνῶνονται καί οί ἱκετευτικές φωνές τῶν ἀγγέλων τοῦ οὐρανου καί τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Η Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ μία άτερμάτιστη προσευχή γιά τά μέλη της. Γιά ὅλους μας προσεύχονται οί ἄγγελοι καί Ἀπόστολοι, οί μάρτυρες καί πατριάρχαι καί περισσότερο ἀπό ὅλους ή Κυρία Θεοτόκος. Καί αὐτή ἡ Ἁγία ἕνωσις εἶναι ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρ μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δέν θά περάσουν άπαρατήρητες οί προσευχές μας, προπαντός έκεΐνες πού κάνουμε ἀπό ἀγάπη γιά τόν πλησίον μας.
Ὁ ἴδιος μᾶς λέγει: «πάντα ὅσα αν προσευχόμενοι αίτείσθε, πιστεύετε ὅτι λαμβάνετε, καί έσται ύμΐν» (Μάρκ. 11,24). Ἑπομένως ἡ προσευχή γιά τούς νεκρούς εἶναι ὄχι μόνο ἕνα σημεῖο καί μία ἐνίσχυσις τῆς μεταξύ μας ἀγάπης, ἀλλά καί μία ἀπόδειξις τῆς πίστεώς μας.
Διότι λέγει πάλι ὁ Σωτήρ: «ει δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῶ πιστεύοντι» (Μάρκ. 9,23).

από το βιβλίο: «Αντιαιρετικοί διάλογοι» – ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ (Ἔκδοσις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»)

ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ

Του Ανδρέα Κυριακού 

Το 2015 μας θύμισε κατά τρόπο επιτακτικό, μέσα από τα γεγονότα, κάτι που ο σύγχρονος Δυτικός άνθρωπος δεν θέλει να παραδεχθεί, ούτε καν να πιστέψει.

 Για ποιο πράγμα μιλάμε; Μα φυσικά για τη μανία των οπαδών του Μωάμεθ να επιβάλουν τη θέλησή τους με τη φωτιά και το σίδερο. Υπενθυμίζω τη σφαγή στην εφημερίδα Σαρλύ Εμπντό, την πρόσφατη σφαγή στη Βηρυτό, την κατάρριψη του ρωσικού πολιτικού αεροσκάφους πάνω από το Σινά τον Οκτώβριο με τις εκατοντάδες των θυμάτων και, στις 13 τρέχοντος, τη σφαγή σε τέσσαρα σημεία του Παρισιού με 127 νεκρούς. Φυσικά δεν συμπεριλήφθηκαν τα θύματα των οπαδών του τζιχάντ στη Συρία, το Ιράκ, τη Νιγηρία, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Κίνα, τις Φιλιππίνες κτλ. 

Μερικοί, εν τη απροσμετρήτω αφελεία τους, που αγγίζει επικίνδυνα τα όρια της συνενοχής, διακηρύσσουν ότι το «Ισλάμ είναι φιλειρηνική θρησκεία»!!! 

 Πόσα ακόμη θύματα θα θρηνήσει η ανθρωπότητα, μέχρις ότου εμπεδωθεί σ’ αυτούς που κρατάνε τις τύχες των λαών ότι έχουμε ενώπιον μας ένα πόλεμο; Ένα πόλεμο που δεν θυμίζει τους  πολέμους που ξέραμε. Ούτε την αντρίκια αντιπαράθεση στη μάχη, μήτε τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά. Οι ανυποψίαστοι πολίτες που τρώγανε στα γαλλικά εστιατόρια ή βλέπανε παράσταση σε θέατρο νόμιζαν στο σύνολό τους πως ήταν ασφαλείς στη χώρα τους. Δεν βρίσκονταν ούτε στη Δαμασκό, μήτε στη Βαγδάτη ή τη Μογκαντίσου. Κι όμως τους θέρισαν σαν τα στάχυα τα τζιχάντια του «Ισλαμικού Χαλιφάτου».

Οι Δυτικοί που άνοιξαν τις πύλες τους στη μαζική μετανάστευση των οπαδών του Μωάμεθ στις χώρες τους ήταν τουλάχιστον αφελείς αν νόμιζαν ότι οι νεοεισερχόμενοι άφησαν τις περί τζιχάντ ιδέες τους πίσω στις χώρες τους. Όπου πάει ο άνθρωπος παίρνει μαζί του τις ιδέες του. Κι όταν οι ιδέες αυτές είναι καταστροφικές και δολοφονικές, αλίμονο σ’ αυτόν που θα βρεθεί μπροστά σ’ αυτούς τους μανιακούς δολοφόνους.Αυτή τη στιγμή 40 εκατομμύρια οπαδοί του Μωάμεθ βρίσκονται εγκατεστημένοι στην Ευρώπη. Νόμιζαν οι Φράγκικοι λαοί της Εσπερίας ότι απέκτησαν φτηνό εργατικό δυναμικό. Τελικά κάθονται πάνω σε μια βόμβα που δεν γνωρίζει κανείς πότε και πού θα εκραγεί. 

Στην Ελλάδα αγωνίζονται οι πεμπτοφαλαγγίτες οικουμενιστές του ΚΑΙΡΟΥ, μαζί με την «προοδευτική» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εισάξουν το Μωαμεθανισμό σαν υποχρεωτικό μάθημα, αντί της Ορθοδοξίας, στα σχολεία. Για να μαθαίνουν στα παιδιά τι σημαίνει να σφάζεις τον άλλο για να μπείς στο Τζέννετ (μωαμεθανικό παράδεισο) και μάλιστα από ειδική πύλη! Όπως και να το κάνουμε, μαχαιροβγάλτης ήταν ο «προφήτης», χασάπηδες και μανιακοί δολοφόνοι οι οπαδοί του. 

Θα ξυπνήσουν άραγε από το λήθαργο οι κυβερνήτες του κόσμου; 

Μάλλον το σκηνικό προβλέπει λίγα λουλούδια, μερικές διακηρύξεις για το «φιλειρηνικό Ισλάμ» κι ετοιμασία για το επόμενο κτύπημα. 

Οι δαιμονικοί πολεμιστές του Μωάμεθ δεν θα κάτσουν ήσυχοι…